1255. 25 Media schoften beslisten inval in Irak 2003. Naar Scott Ritter, Drumheller en Yellow Cake werd niet geluisterd..

In 1990 waren de Neocons woedend dat papa Bush Saddam had laten zitten, na 'Desert Storm', de oorlog na de Kuweit-val waar  Saddam was ingetrapt. 

In 2000 schreven de Neocons al dat Saddam moest verdwijnen.

Na 911, dat voor de oorlogs-bereidheid van Senaat en volk moest zorgen, stond Irak als tweede land op de lijst van 'Te verwoesten landen.'

Hij was al jaren zwart gemaakt, zoals al te lezen is in het boek van oud Mossad agent Ostrovsky: "We gaan Saddam zwart maken,  rijp maken voor de slacht'. 

Er werd beweerd dat hij WMD's zou maken, chemische wapens. Maar Scott Ritter die daar inspecteur was,  wist zeker dat hij die niet zou hebben, en vertelde dat ook aan zijn bazen.  Geen effect.

CIA baas in Rome,  Drumheller, die zeeer nauw contact had met een zeer betrouwbaar gebleken mol in Saddams  regering , meldde aan zijn bazen: Geen  WMD's in Irak.  Maar geen effect. 

Een CIA hoge Piet wiens naam ik vergeten ben, moest onderzoek doen in Niger om te zien of Saddam daar de grondstof voor kernwapens had gekocht,  de 'yellow cake'.  Deze CIA man  meldde aan de baas:  Nee,  geen grondstof voor  kernwapens gekocht door Saddam. ( Ik had een verklaring van die CIA man zelf.  Nu onvindbaar.  En ik had een video waar alles werd uitgelegd.  Hij is van youtube. Dit  was de omschrijving : Jeff Gates interview; Guilt by Association Pt 1of 3 )

Hoe kan het dan dat die oorlog toch door ging? 

Laat ons eens kijken wat de zeer fameuze  NY Times columnist Tom Friedman in Haartez zegt: 

Is the Iraq war the great neoconservative war? It's the war the neoconservatives wanted, Friedman says. It's the war the neoconservatives marketed. Those people had an idea to sell when September 11 came, and they sold it. Oh boy, did they sell it. So this is not a war that the masses demanded. This is a war of an elite. Friedman laughs: I could give you the names of 25 people (all of whom are at this moment within a five-block radius of this office) who, if you had exiled them to a desert island a year and a half ago, the Iraq war would not have happened.

We zien dat je een volk  en een regering kunt ophitsen tot oorlog, zònder ook maar één echte geldige reden te hebben. 

Niet meer dan leugens , wat bloed en puin , en Propaganda,  weken lang propaganda voeren met de MSM. 

Tom Friedman zegt het zelf !! 

Hetzelfde gebeurt op dit moment. 

De enige cruciale vraag is:

Schrikken ze toch terug voor een kernoorlog, of durven ze dat wel aan. 

Of wìllen ze dat juist wèl ? 

Er wordt in elk geval vreselijk ijverig die richting op gewerkt, en de dader is al helemaal in de verf gezet: Putin.   De plausible deniability is al helemaal voor elkaar: 'it was nit us !'  

Dat is de enige vraag die NU onze toekomst bepaalt. 

Nu ga ik verder met twee publicaties van Scott Ritter, over de situatie vandaag:

Ritter legt uit dat eerst een land wortdt terug gebracht tot zijn leider. Dat die leider daarna wordt zwartgemaakt, bijna altijd met leugenachtige Narratives, zolang men  ergens een foto heeft die ergens in de verte kan worden gebruikt omdat narratiove te onderbouwen. Of één regel die de man ooit uitsprak, en die dan uit de context gehaald en in een volledig àndere context geplaatst,  elke week jaar in jaar uit wordt herhaald. ( Zie punt 3)     Ergens las ik er een psychologiswsche verklaring over; fluiditeit ?  Dat een leugen die vaak wordt herhaald, langzaam in het hoofd tot waqarheid word.)   

Scott Ritter op camera maart 2022 over Oekraine : Zelfde situatie als in 2003.

 https://vk.com/strelkov_info?z=video-57424472_456289150%2Fpl_wall_-57424472 

           ---------------------- Hieronder een artikel op ICH------------

HIER het origineel ICH.

  

Heb medelijden met de Natie

 

Door Scott Ritter

 

Heb medelijden met de Natie

Heb medelijden met de natie waarvan de mensen schapen zijn

En wiens herders hen misleiden...

Heb medelijden met de natie, oh heb medelijden met de mensen

Die toestaan dat hun rechten eroderen

en die hun vrijheden laten wegspoelen

- Lawrence Ferlinghetti

 

March 09, 2022: Information Clearing House -- " Consortium News " - 

In de afgelopen maanden hebben de Verenigde Staten een soort transformatie ondergaan waarover je alleen in geschiedenisboeken leest - van een natie die onvolmaakt, maar toch standvastig, de belofte, zo niet het principe, van vrijheid omarmde, vooral als het aankwam op dat meest basale recht - de vrijheid van meningsuiting. Democratieën leven en sterven van het vermogen van een geïnformeerde burgerij om deel te nemen aan een open debat, dialoog en discussie over moeilijke kwesties. Vrijheid van meningsuiting is een van de grondbeginselen van de Amerikaanse democratie - het idee dat, hoe ver iemands opvattingen ook mogen afwijken van die van de heersende maatschappij, het recht om vrijelijk meningen te uiten zonder angst voor censuur of repressie bestond.

 

Nu niet meer.

 

In de nasleep van de Russische invasie in Oekraïne is de russofobie die in de Verenigde Staten de kop opstak sinds de eerste Russische president van na de Koude Oorlog, Boris Jeltsin, de teugels van de macht overgaf aan zijn zelfgekozen opvolger, Vladimir Poetin, naar boven gekomen als de verrotte kern van een overrijpe steenpuist. Dat deze anti-Russische tendens ook in de Verenigde Staten bestond, was op zich geen geheim. Sinds 2000 hebben de Verenigde Staten de klassieke Russische gebiedsstudies aan de kant geschoven ten gunste van een nieuwe school die de doctrine van het "Poetinisme" omarmt, met als kern de onjuiste gedachte dat alles in Rusland draait om de persoon van Vladimir Poetin.

 

Hoe meer de Verenigde Staten worstelden met de realiteit van een Russische natie die niet bereid was zich opnieuw te laten beperken door het juk van de als "democratie" vermomde tapijteconomie die tijdens het Jeltsin-tijdperk had geheerst, hoe meer het dogma van het "Poetinisme" ingang vond in de instellingen waar het intellectuele onderzoek van complexe problemen ogenschijnlijk plaatsvond - de zalen van de academische wereld die op hun beurt de geesten voortbrachten die de beleidsformulering en -uitvoering aanstuurden.

 

Uitschieters als Jack Matlock, John Mearsheimer en Stephen Cohen werden ontslagen ten gunste van een nieuw soort Ruslanddeskundige, aangevoerd door mensen als Michael McFaul, Fiona Hill en Anne Applebaum. Echte Russische gebiedsstudies werden verdrongen door een nieuw gebied van autoritaire studies, waar de ziel van een natie die ooit werd gedefinieerd door het leven en de werken van Dostojevski, Tolstoj, Gorki, Lenin, Stalin, Sacharov en Gorbatsjov werd gedistilleerd tot een oppervlakkige karikatuur van één man - Poetin.

 

We hadden dit al eerder gezien, in de aanloop naar de door de VS geleide invasie en bezetting van Irak, toen de nationale identiteit van een volk dat zijn erfenis terugvoerde tot de Bijbelse tijden van Babylon, werd gevat in de persoon van één man, Saddam Hoessein. Door zich uitsluitend te concentreren op een gefabriceerd verhaal dat voortkwam uit een simplistisch begrip van één man, verdoezelden de Verenigde Staten de complexe interne werkelijkheid van het Iraakse volk en zijn natie, en maakten zich daarmee op voor een nederlaag. Het was alsof de lange en legendarische geschiedenis van Irak ophield te bestaan.

 

Het effect van deze verwijdering van context en relevantie uit het nationale discours werd gevoeld in de aanloop naar het besluit om een illegale aanvalsoorlog te beginnen - de grootste oorlogsmisdaad van allemaal, volgens Robert H. Jackson, rechter van het Amerikaanse Hooggerechtshof en hoofdaanklager van de VS tijdens het Neurenburg Tribunaal voor Oorlogsmisdaden.

 

Mijn eigen persoonlijke ervaring getuigt van deze realiteit. Als voormalig hoofd wapeninspecteur in Irak van 1991-1998 bevond ik mij in een unieke positie om commentaar te leveren op de waarheidsgetrouwheid van de beweringen van de Verenigde Staten dat Irak nog steeds massavernietigingswapens zou bezitten in strijd met zijn verplichting deze te ontwapenen. Toen mijn standpunt goed uitkwam voor een verhaal waarin een Democratische president, Bill Clinton, werd aangevallen, werd ik graag omhelsd. Toen mijn op feiten gebaseerde verhaal echter indruiste tegen het regime-veranderingsbeleid van Clinton's opvolger, George W. Bush, werd ik als een paria terzijde geschoven.

 

Politiek van persoonlijke vernietiging

 

De politiek van persoonlijke vernietiging werd ten volle aangewend, en ik werd aangevallen omdat ik een spreekbuis van Saddam zou zijn en,  misschien wel het ergste voor iemand die zijn land trots en eervol diende als officier van de Amerikaanse mariniers, anti-Amerikaans zou zijn. Het deed er niet toe dat, zonder uitzondering, de die ik aanvoerde om de argumenten voor een oorlog tegen Irak aan te vechten op feiten gebaseerde argumenten, juist bleken te zijn - op het moment en de plaats waar de argumenten de meeste weerklank hadden kunnen en moeten vinden (tijdens de aanloop naar de invasie) - dat mijn stem effectief tot zwijgen was gebracht.

 

Ik zie hetzelfde patroon vandaag weer in het spel als het gaat om het moeilijke onderwerp Rusland. Zoals elke belangrijke kwestie heeft ook het conflict tussen Rusland en Oekraïne twee kanten. De humanitaire tragedie die de burgers van Oekraïne is overkomen, is wellicht het grootste argument tegen de Russische militaire inval. Maar was er wel een haalbare diplomatieke uitweg die deze afschuwelijke situatie had kunnen voorkomen?

 

Om die vraag te onderzoeken, moet men echter in staat en bereid zijn een op feiten gebaseerde discussie aan te gaan over de Russische motieven. Het grootste probleem met deze benadering is dat het verhaal dat dan ontstaat degenen die het westerse dogma van het "Poetinisme" aanhangen niet goed uitkomt, omdat het gebaseerd is op de irrationele neigingen en de geopolitieke eetlust van één man - Vladimir Poetin.

 

De kwestie van de NAVO-uitbreiding en de bedreiging daarvan voor de Russische nationale veiligheid wordt afgedaan met de wegwerpgedachte dat de NAVO een defensieve alliantie is en als zodanig geen bedreiging kan vormen voor Rusland of zijn leider. De kwestie van de aanwezigheid van de kanker van de neonazi-ideologie in het hart van de Oekraïense regering en de nationale identiteit wordt afgedaan met het "feit" dat de huidige president van Oekraïne zelf een Jood is. Het acht jaar durende lijden van de Russischtalige burgers van de Donbass, die leefden en stierven onder de onophoudelijke bombardementen door het Oekraïense leger, wordt eenvoudigweg genegeerd alsof het nooit heeft plaatsgevonden.

 

Het probleem met het pro-Oekraïense verhaal is dat het op zijn best onvolledig is, en erger nog ongelooflijk misleidend. De uitbreiding van de NAVO is door Rusland consequent aangemerkt als een existentiële bedreiging. De overheersing van de haatdragende neonazistische ideologie van extreem-rechts in Oekraïne is goed gedocumenteerd, tot en met hun dreigement om de zittende president, Volodymyr Zelensky, te vermoorden als hij hun bevelen niet zou opvolgen. En het feit dat de voormalige president van Oekraïne, Petro Porosjenko, beloofde de Russischtalige bevolking van de Donbass in de kelders te laten kruipen onder het gewicht van Oekraïens artillerievuur, is goed gedocumenteerd.

 

Helaas voor degenen die een geïnformeerde, op feiten gebaseerde discussie, dialoog en debat willen voeren over het complexe probleem dat de betrekkingen tussen Oekraïne en Rusland is, is de realiteit dat feiten niet bevorderlijk zijn voor de bevordering van het "Poetinisme"-dogma dat de Amerikaanse academische wereld, de regering en de mainstream media vandaag in zijn greep heeft.

 

De tactiek uit het Saddam-tijdperk om het karakter te besmeuren van iedereen die de conventionele wijsheid met betrekking tot Rusland en zijn leider in twijfel durft te trekken, is springlevend in het land van de vrije mensen , het vaderland van de moedigen. De aloude tactiek van het boycotten van dergelijke stemmen door de mainstream media is in volle gang - de zogenaamde nieuwskanalen worden overspoeld met de acolieten van het "Poetinisme", terwijl iedereen die het officieel gesanctioneerde verhaal van "Oekraïne goed, Rusland slecht" in twijfel durft te trekken, wordt uitgesloten van deelname aan de "discussie".

 

Russische misinformatie

 

En in dit tijdperk waarin sociale media in veel opzichten de mainstream media hebben verdrongen als de bron van keuze voor de meeste Amerikanen, heeft de Amerikaanse regering samengespannen met de commerciële aanbieders van de belangrijkste platforms die worden gebruikt om informatie te delen om alles wat afwijkt van de officiële lijn te bestempelen als "Russische desinformatie", waarbij ze zelfs zo ver gaat om gegevens afkomstig van Russische bronnen te bestempelen als "door de staat gesponsord", samen met een waarschuwing die veronderstelt dat de informatie binnen de informatie op de een of andere manier gebrekkig is en gevaarlijk voor het normale democratische discours.

 

De ultieme sanctie kwam echter toen de Amerikaanse regering druk uitoefende op de internetproviders om alle aan Rusland gelieerde media af te sluiten, wat leidde tot de sluiting van RT America en andere mediakanalen waarvan de nauwkeurigheid en onpartijdigheid, na onderzoek, die van hun Amerikaanse tegenhangers ver overtroffen.

 

Nu gaat Amerika nog een stap verder met de pandemie van russofobie die het land overspoelt en waarbij alles wat Russisch is uit het nationale discours en de nationale ervaring wordt gezuiverd. Russische boeken worden verboden en Russische restaurants geboycot en erger nog, aangevallen. De massale economische sancties tegen Rusland en het Russische volk hebben zich uitgebreid tot wat neerkomt op een uitwissen van alles wat Russisch is uit de Amerikaanse ervaring.

 

Waar zal dit ophouden? De geschiedenis toont aan dat Amerika in staat is zichzelf te genezen - de nationale schande die de behandeling van de Japanse Amerikanen tijdens de Tweede Wereldoorlog was, is een duidelijk bewijs van dit verschijnsel. De politiek van annulering die in de Amerikaanse politiek is ontstaan, heeft echter nooit het soort potentiële terugslag met zich meegebracht dat in het geval van Rusland bestaat.

 

In de stormloop op de annulering van Rusland in naam van het verslaan van Poetin heeft emotie de plaats ingenomen van gezond verstand, en wel in die mate dat de mensen over het hoofd zien dat Rusland een kernmogendheid is die bereid en in staat is zijn arsenaal, dat tot een Armageddon kan leiden, te gebruiken ter verdediging van wat het als zijn legitieme nationale veiligheidsbelangen beschouwt.

 

Er is nog nooit een moment geweest waarop een nationale discussie zo essentieel is geweest voor het voortbestaan van het Amerikaanse volk en de gehele mensheid. Als deze discussie zou kunnen plaatsvinden gewapend met alle feiten en meningen met betrekking tot Rusland, zou er misschien hoop zijn dat de rede zou zegevieren en dat alle naties de afgrond van onze collectieve zelfmoord zouden kunnen verlaten. Helaas is het Amerikaanse democratische experiment niet bevorderlijk voor een dergelijke omarming op korte termijn van gezond verstand en redelijkheid.

 

"Heb medelijden met de natie," schreef Ferlinghetti, "waarvan de leiders leugenaars zijn, de wijzen het zwijgen wordt opgelegd en de dwepers door de ether zweven."

 

Heb medelijden met Amerika.

 

Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van de US Marine die in de voormalige Sovjet Unie diende.