1265 De vijandige houding van Amerika ten aanzien van Rusland.

 

Ondertussen in Amerika .......

Samengevat:    Dit is het Amerikaanse beleid:  

Nog 100 jaar als enige de baas zijn in de wereld door elke oppositie op alle denkbare manieren te bestrijden. 
Landen die met het hoofd boven het maaiveld uit komen, zo snel mogelijk de kop af hakken.  

De Neocons zijn de drijvende kracht, en natuurlijk is de Wapenindustrie erg geïnteresseerd, en op hun beurt betalen die de campagnegelden van de Senatoren en Parlementariers.  En zo krijgen we waar Eisenhower in 1961 zo bang voor was: Een land dat geleid wordt door mensen die graag en veel oorlog voeren. 

Eerst het ontstaan en op het toneel verschijnen van de neocons. 

Daarna hun agenda, beschreven in het PNAC Report. 

Tenslotte een uitgebreide RAND studie: Hoe pakken we Rusland aan.   

 

De Neocons als drijvende Kracht van de Haat.  

Hun opkomst: 

( 1970) 

Een kleine minderheid in Amerika had zich sinds 1970 politiek verzameld in een stroming die zich Neoconservatieven noemde. ( Norman Podhoretz, Kristoll.) 

Oude Conservatieven wilden een sterk leger dat zich niet met het buitenland bemoeide. 

De Neocons willen ook een sterk leger maar een dat zich wèl met de rest van de wereld bemoeit. 

(1980)

Richard Perle begint met het financieren van madrassa's in CentraalAzië. Moslim-jongens worden daar opgeleid tot fundamentalistische moslim, waaruit later de jihadi's worden gerecruteerd die voor de Neocons gaan vechten zonder te beseffen dat ze voor hun vijand vechten.

 

(1986) 

Reagan kon Caspar Weinberger nog ontslaan wegens 'te extreme, agressieve plannen jegens Rusland.'  Team B, onder leiding van Neocon Richard Piper,  overdreef de militaire macht van Rusland enorm, om zo de Amerikaanse bewapening op te schroeven. Maar ze overdreven en vielen uit de gratie bij Reagan. 

(1990)  

Vader Bush kon de Neocons nog de baas blijven (ze eisten verwijdering van Saddam, in de 1990 Desert Storm oorlog)  en noemde hen 'Die mafkezen in de kelder.' ( "The crazies in the basement." ) 

(1992)  

Dick Cheney had al in de jaren 90 gezegd dat de Russische Federatie eigenlijk ook in vier stukken moest worden opgesplitst.  

(1997) 

Zbigniew Brzezinsky schreef in 1997 dat Rusland in combinatie met Oekraïne een machtig land was, maar als Oekraïne kon wordenm loggeweeht van Rusland, dat de RF dan slechts een lokale macht zou zijn.  Brzezinksy was geen Neocon, maar op dit aspekt waren de doelen hetzelfde. 

(2001) 

Maar onder Clinton kregen ze al veel invloed, en direct na 911 namen ze de macht over op Buitenlandse Zaken en het Witte Huis, zo zegt generaal Wesley Clark ( Nato bevelhebber in Kosovo en democratisch presidentskandidaad in 2004) in vele video's. 

Na de val van de USSR was hun land Amerika de enige Superpower in de wereld, en ze schreven een plan  om 'nog 100 jaar de Baas van de wereld'  te blijven. 

Dat plan heette 'Rebuilding America's Defenses' ( sept. 2000)  en werd genoemd naar de Denktank die het bedacht: het PNAC  Report.    

De denktank heette PNAC,  'Project for a New American Century."

(2000)

 Het PNAC Report, van de Neocons. Hun 'Mein Kampf". 

In dat rapport lezen we dat Amerika op alle denkbare manieren oorlog de rest van de wereld 'er onder' moet houden.  

Dat Amerika de über-baas moet blijven:  Full Spectrum Dominance. 

De landen die zich niet aan de Amerikaanse dominantie onderwerpen krijgen problemen:   

- Opstandige delen van de bevolking worden gesteund, getraind en tot rebellie aangezet. 

- Via  'goede doelen organisaties'   die bijvoorbeeld de persvrijheid bepleiten,   lgbt rechten bepleiten,  de officiële cultuur aanvallen  etc etc word het land van binnen uit aangevallen en gedestabiliseerd.  De 'soldaten' zijn jonge mensen die heilig geloven dat alles aan hun eigen land fout is en alles aan Amerika goed is. 

- Een daadwerkelijke staatgreep word soms in de vorm van een kleuren-revolutie gedaan.  Gene Sharp schreef een handboek over hoe je zo'n revolutie uitvoert, en Otpor in Servië was een van de eerste successen.  De roze revolutie in Georgië en  de oranje revolutie in Oekraïne  (2004) waren ook door Amerika op touw gezet.

- Al in 1980 had de VS in Afghanistan moslimgroepen gesteund om de democratisch gekozen communistische regering van Afghanistan aan te vallen. 

Niet zozeer om die rebellen te helpen,  maar om de Russen dat land in te lokken, wetend dat ze daar hun ondergang tegemoet zouden gaan. Amerika trainde en financierde en bewapende Hekmatyar en zijn vrienden en de Russen vonden daar hun 'Vietnam' , precies zoals Brzezinsky had voorspeld.   

- In 1980  kreeg Richard Perle een 'duw' omdat hij moslimschooltjes in centraal Azië had gefinancierd met Amerikaans geld. ( NIk weet niet of hij samenwerkte met Fetullah Gülen.  Fetullah investeerde 20 miljard aan die schooltjes,  allemaal giften van zijn straatarme volgelingen, zei Fetullah.  Fetullaah woont al 25 jaar in de VS,  vlak bij Washington...  

 Maar na 1980 ging dw bouw van madsrassa's gewoon door, nu met behulp van het American-Turkish Council,  met miljarden tegelijk, waarbij steeds 2/3  aan andere zaken werd besteed, zodat de opleiding van een toekomstig proxy-leger van fundamentalistische jongens, minder in het oog liep.

Die jonge  godsdienst-fanaten werden later jihadisten die hun eigen moderne moslimleiders zoals Saddam,  Ghadaffi en Assad gingen bevechten (Te modern!) en zo mogelijk liquideren.   Een proxy leger in dienst van de Neocons.   ( Zoals deze mensen nu een proxy-leger van nazi-jongeren hebben in de Oekraïne ! ) 

- Toepassing van biowapens. Op pag 78 van het PNAC report lezen we: perhaps the world of microbes ... advanced forms of biological warfare that can 'target' specific genotypes may transform biological warfare from the realm of terror to a politically useful tool'

- Economische methoden, waaronder sancties. 

- De Wolfowitz Doctrine uit 1992 was een deel van dit PNAC report:  the US must 'discourage advanced industrial nations from challenging our leadership or even aspiring to a larger regional or global role'.

- Het leger moest op alle terreinen strijden: ter land, ter zee, in de lucht en in Cyberspace. 

- Amerika moest twee fysieke oorlogen tegelijk kunnen voeren, 'in two theaters'. 

Natuurlijk begrepen de oorlogszuchtige Neocons ook wel dat de gewone Amerikanen helemaal geen zin hadden in oorlog. 

De Democraten waren altijd linkse, brave,  peace  do-gooders geweeest. 

De Conservatieven wilden wel een leger, maar niet om naar een ver buitenland te gaan en dan body-bags terug te ontvangen.  Met Vietnam was dat tijdperk afgesloten. 

Wat nu ?  

In hoofdstuk 5  ( Creating Tomorrow's Dominance) van het PNAC report lezen we: 

Further, the process of transformation, even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor. 

Precies een jaar later vond 911 plaats, een nieuw Pearl Harbor,  waardoor de Neocons hun oorlogen konden voeren. 

De Japanse aanval op Pearl Harbor was destijds uitgelokt door Amerika: 1) Japan kreeg geen olie, en  2)  middels een telegram aan Portugal werd Japan wijsgemaakt dat de VS hen, Japan,  zou gaan aanvallen, waardoor Japan besloot dan maar zelf als eerste aan te vallen.   

De samenspanning met de Big Media was in 2001 al zo stevig dat het Grote Publiek nooit werd overtuigd dat 911 een  daad van de Neocons en hun vrienden was.   Honderden onderzoekers en miljoenen mensen over de hele wereld zijn er  van overtuigd dat Osama er in elk geval geheel buiten stond. Ook de Italiaanse oud premier Cossiga , de engelse minister Dennis Meacher en de duitse minister Von Bülow wisten zeker dat 911 door de Amerikanen zelf was gepleegd. Maar voor 'deskundigen'  als Maarten van Rossem zijn die ministers gewoon 'misleide idioten...'

 Daarom mag Maarten bij ons de clown spelen met de 'tegendraadse mening' , juist omdat hij op de belangrijke dossiers van niks weet en absoluut ook niets wil weten. 

Tot zover de politieke ambities van de ware Machthjebbers in Amerika.

(2019)   

Het RAND - Report: Hoe Rusland te verzwakken.   280 pag. 

Een inventarisatie van alle manieren waarop Amerika Rusland kan aanvallen zonder zelf oorlog te voeren.  Ik heb het vertaald:   Blog 1209,  Blog 1210  Blog 1211. 

(https://xevolutie.blogspot.com/2022/01/1209-deel-13-rand-corporation-plan-voor.html  )

Inleiding: 

Wij onderzoeken een reeks niet-gewelddadige maatregelen die de feitelijke kwetsbaarheden en angsten van Rusland zouden kunnen uitbuiten als een manier om de Russische militairen en economie en het politieke aanzien van het regime in binnen- en buitenland onder druk te zetten.

Conclusies   (Machine vertaald. uit het RAND rapport.)

De grootste kwetsbaarheid van Rusland in de concurrentiestrijd met de Verenigde Staten is de Russische economie, die betrekkelijk klein is en sterk afhankelijk van de energie-export. De grootste zorg van de Russische leiders heeft te maken met de stabiliteit en de duurzaamheid van het regime.

De grootste troeven van Rusland liggen op het gebied van militaire oorlogvoering en informatie-oorlogvoering. Rusland heeft geavanceerde luchtverdedigings-, artillerie- en raketsystemen ingezet die de Amerikaanse en NAVO- luchtverdedigings- en artillerie- tegenbatterijcapaciteiten ver overtreffen, waardoor het mogelijk Amerikaanse grondtroepen moeten vechten zonder luchtoverwicht en met inferieure vuursteun. Rusland heeft ook nieuwe technologie gekoppeld aan oude technieken van desinformatie, ondermijning en destabilisatie.

De meest veelbelovende maatregelen om Rusland onder druk te zetten, zijn die welke rechtstreeks inspelen op deze kwetsbaarheden, bezorgdheden en sterke punten, waarbij de zwakke punten worden benut en de huidige voordelen van Rusland worden ondermijnd. Door de Amerikaanse energieproductie in al haar vormen, met inbegrip van duurzame energie, verder uit te breiden en andere landen aan te moedigen hetzelfde te doen, zou de druk op de exportopbrengsten van Rusland en dus op zijn nationale en defensiebegrotingen zo groot mogelijk worden. Alleen al onder de vele maatregelen die op in dit verslag, komt deze met de minste kosten of risico.

Sancties kunnen ook het economisch potentieel van Rusland beperken. Om doeltreffend te zijn, moeten deze echter multilateraal zijn, waarbij (op zijn minst) de Europese Unie moet worden betrokken, die Ruslands grootste klant en grootste bron van technologie en kapitaal is, en in al deze opzichten groter dan de Verenigde Staten.

Ruslands combinatie van politieke spionage en informatieoperaties via het internet, in combinatie met zijn lange ervaring met subversie en propaganda, heeft geleid tot zowel een belangrijke aanvulling op heimelijke en openlijke militaire operaties als een onafhankelijke capaciteit om democratische politieke systemen in diskrediet te brengen en te destabiliseren. De Russische leiders vrezen echter ook (waarschijnlijk overdreven) dat de VS in staat zullen zijn het Russische systeem te ondermijnen. Geloofwaardig dreigen daarmee zou wel eens de meest effectieve manier kunnen zijn om de Russische leiders ervan te overtuigen hun eigen inspanningen op dit gebied terug te schroeven. Het in twijfel trekken van de legitimiteit van het Russische regime, het verminderen van zijn aanzien in binnen- en buitenland en het openlijk steunen democratische verandering zal waarschijnlijk de grondvesten van de Russische staat niet doen schudden, maar zou voldoende kunnen zijn om een vorm van wederzijds détente in dit rijk van de informatie-oorlogsvoering tot stand te brengen.

De Europese regeringen maken zich steeds meer zorgen over Russische cybersubversie. Deze kwestie, misschien nog meer dan de bezorgdheid over het Russische gedrag in Oekraïne of Syrië, zou de Europese steun voor verdere sancties tegen Moskou kunnen bevorderen.

Het zal moeilijk zijn om de kosten voor Moskou van zijn externe militaire verplichtingen te verhogen, omdat de meeste daarvan in kleine gebieden liggen die aan Rusland grenzen en bevolkt worden door relatief pro-Russische bevolkingsgroepen. De geografie kent Rusland hier een escalatieoverwicht toe, wat betekent dat elke poging om een groter lokaal verzet te bevorderen op een hevig afreageren kan stuiten, wat de Verenigde Staten veel prestige en de lokale bondgenoten veel levens en land kost. Syrië had een veelbelovender gebied kunnen zijn om lokaal verzet tegen de Russische aanwezigheid te bevorderen, maar2015, de Syrische oppositiekrachten zijn sindsdien door het regime neergeslagen en verder geïnfiltreerd door extremisten die aan Al Qaeda gelieerd zijn, waardoor dit een onaantrekkelijk voorstel is geworden. Het voortduren van de Syrische burgeroorlog gaat ook ten koste van de regionale en zelfs de Europese stabiliteit. Meer Amerikaanse wapens en advies voor het Oekraïense leger is het meest haalbare van de overwogen geopolitieke alternatieven, maar een dergelijke inspanning zou zorgvuldig moeten worden gekalibreerd om uitbreiding van het conflict te voorkomen.

Rusland streeft niet naar pariteit met de Verenigde Staten over het gehele militaire spectrum, en verdere vooruitgang van de VS op gebieden waar zij reeds superieur zijn, zal wellicht weinig Russische respons uitlokken. Rusland zal bijvoorbeeld de dominantie van de VS over de wereldzeeën niet aanvechten. Gerichte maatregelen, gericht op het bedreigen van de beperkte maritieme toegang die Rusland heeft tot de Noordelijke, Baltische en Zwarte Zee, zouden Rusland er echter toe kunnen brengen te investeren in kostbare en grotendeels ondoeltreffende tegenmaatregelen. Mogelijke Amerikaanse maatregelen zijn onder meer het vaker patrouilleren door kernonderzeeërs in de buurt van de Arctische bases en de inzet van op land gestationeerde en/of vanuit de lucht gelanceerde kruisraketten tegen schepen in de buurt van de kust van de Zwarte Zee.

Rusland zou zich waarschijnlijk gedwongen voelen om elke toename van de strategische nucleaire capaciteit van de VS te evenaren. Het aangaan van een dergelijke wapenwedloop zou het meest riskante van alle hier onderzochte maatregelen zijn. Bovendien zouden uitgebreide

Amerikaanse ballistische raketafweer zou de Verenigde Staten waarschijnlijk een veel meer dan de waarschijnlijke Russische reactie, die zou bestaan uit het vergroten van het aantal raketten en kernkoppen.

Het andere gebied waar Rusland pariteit heeft behouden en zelfs superioriteit heeft bereikt, is dat van de luchtverdediging en de lange-afstandsvuurwapens. Hier is meer

Amerikaanse investeringen in luchtverdediging met een grotere reikwijdte, meer geavanceerde elektronische oorlogsvoering, nieuwe kruisraketten met een grotere reikwijdte die op zee en in de lucht worden afgevuurd, en meer exotische systemen met geavanceerde mogelijkheden zouden waarschijnlijk leiden tot een dure Russische reactie.

Het stationeren van grote extra Amerikaanse grondtroepen in Europa zou noodzakelijk kunnen zijn voor afschrikking en zou waarschijnlijk een Russische reactie op de troepenmacht uitlokken, vooral als deze troepen dicht bij Rusland worden gestationeerd. De kosten voor de Verenigde Staten zullen echter waarschijnlijk hoger zijn dan die voor Rusland, terwijl toenemende inzet in de buurt van de Russische grenzen de spanningen zou doen toenemen, controverse onder de NAVO-leden zou doen ontstaan en mogelijk Russische reacties elders zou uitlokken.

De opheffing van het INF-verdrag zou voor de NAVO slechts van beperkt nut zijn, gezien het grote voordeel dat de Verenigde Staten hebben bij op zee gelanceerde kruisraketten met een vergelijkbaar bereik, die niet onder het verdrag vallen. Russische schendingen van dit verdrag zouden de Verenigde Staten ertoe kunnen brengen zich terug te trekken, wat voordelig zou kunnen zijn ten opzichte van China, maar de plaatsing van een nieuwe generatie INF-raketten in Europa zou duur zijn, een politieke uitdaging vormen en - afhankelijk van het type raket - mogelijk destabiliserend werken.

De meeste van de in dit verslag behandelde stappen zijn in zekere zin escalatiebevorderend, en de meeste zouden waarschijnlijk een Russische tegenescalatie uitlokken. Naast de specifieke risico's die aan elke maatregel verbonden zijn, moet dus rekening worden gehouden met een extra risico dat verbonden is aan een algemeen verhevigde concurrentiestrijd met een nucleair bewapende tegenstander. Bijgevolg moet elke maatregel weloverwogen worden gepland en zorgvuldig worden gekalibreerd om het gewenste effect te bereiken. Tenslotte, hoewel Rusland de kosten van deze toegenomen concurrentie minder gemakkelijk zou dragen dan de Verenigde Staten, zouden beide partijen hun nationale middelen aan andere doeleinden moeten onttrekken. Uitbreiding van Rusland omwille van zichzelf is in de meeste gevallen geen voldoende basis om de hier geschetste stappen te overwegen. Deze moeten veeleer worden gezien in de bredere context van een nationaal beleid dat is gebaseerd op verdediging, afschrikking en - waar de belangen van de VS en Rusland op één lijn liggen - samenwerking.