Voor heel veel mensen zal het een brug te ver zijn om te lezen dat AIDS eigenlijk heel anders in elkaar zit dan we altijd dachten. Maar dezelfde mensen geloven wel dat licht zowel uit deeltjes als uit trillingen bestaat. Laat ons dus vooral kijken naar de zwendel die wordt aangetoond en niet of de onderliggende fysica en biologie intuïtief correct aanvoelt.
Fauci en de grote aids-zwendel
Een gedeeltelijke recensie van Robert F. Kennedy, Jr., The Real Anthony Fauci
LAURENT GUYÉNOT • 27 NOVEMBER 2021 • 5.900 WOORDEN
Het nieuwe boek van Robert F. Kennedy, Jr., De echte AnthonyFauci:Bill Gates, BigPharma,andtheGlobal War onDemocracyandPublic Health
is niet het boek van een politicus die aandacht zoekt.
Het is het boek van een man die vastbesloten is zijn eigen leven op het spel te zetten in het verzet tegen de zich ontvouwende bio-terroristische aanval op de mensheid door regeringen die in de macht zijn van de farmaceutische industrie.
Hij roept op tot massale opstand, en zijn
laatste woord is: "Ik zie jullie op de barricaden." Het boek begint
als volgt:
Ik heb dit boek geschreven om Amerikanen - en burgers over de hele wereld - te helpen de historische achtergrond , de voorgeschiedenis, te begrijpen van de verbijsterende ram,pspoed die in 2020 begon. In dat ene annus horribilis ( vreselijke jaar) is de liberale democratie wereldwijd ineengestort.
De overheidsinstanties op het gebied van gezondheid, eminente figuren van de sociale media en al die mediabedrijven waar idealistische bevolkingen op vertrouwden als voorvechters van vrijheid, gezondheid, democratie, burgerrechten en op feiten gebaseerd overheidsbeleid, leken collectief in de pas te lopen bij een aanval tegen de vrijheid van meningsuiting en persoonlijke vrijheden. Plotseling leken deze vertrouwde instellingen gezamenlijk op te treden om angst te zaaien, gehoorzaamheid te vorderen, kritisch denken te ontmoedigen, en zeven miljard mensen naar de wensen van één Halfgod te laten dansen, culminerend in massale volksgezondheids- experimenten met een nieuwe, slordig geteste en onjuist gelicentieerde technologie die zo riskant was dat fabrikanten weigerden haar te produceren tenzij iedere regering op Aarde hen zou beschermen tegen aansprakelijkheid. ...
Gewetensbezwaarden die
zich verzetten tegen deze ongewenste, experimentele medische interventies
zonder aansprakelijkheid kregen te maken met georkestreerde gaslighting ( =dat je begint aan je eigen verstand te twijfelen),
marginalisatie en het tot zondebok maken. Amerikaanse levens en middelen van
bestaan werden verwoest door een verbijsterende reeks van duivelse dictaten opgelegd zonder goedkeuring van de wetgever of rechterlijke toetsing,
risicobeoordeling of wetenschappelijke onderbouwing. Zogenaamde noodbevelen
sloten onze bedrijven, scholen en kerken, maakten ongekende inbreuk op onze
privacy, en verstoorden onze meest dierbare sociale en familiale relaties.
Kennedy is geen nieuwkomer in deze beangstigende dystopie. "Mijn 40-jarige carrière als milieu- en volksgezondheidsactivist," schrijft hij, "gaf me een uniek inzicht in de corrumperende mechanismen van 'regulatory capture', het proces waarbij de regelgever loyaal wordt aan de industrie die hij geacht wordt te reguleren."
Vanaf het moment dat hij zich in 2005 in het debat over vaccins mengde, realiseerde hij zich dat "het alomtegenwoordige web van diepe financiële verstrengelingen tussen de farmaceutische industrie en de overheidsinstanties op het gebied van de gezondheidszorg de regelgeving op steroïden hadden gezet". De Centers for Disease Control and Prevention (CDC), bijvoorbeeld, bezit 57 vaccinoctrooien en gaf in 2019 4,9 miljard dollar uit aan de aankoop en distributie van vaccins. De Food and Drug Administration (FDA) ontvangt 45 procent van zijn budget van de farmaceutische industrie.
Het
National Institutes of Health (NIH), met zijn budget van 42 miljard dollar,
bezit honderden vaccinpatenten en profiteert vaak van de verkoop van producten
die het zogenaamd reguleert. Hoge ambtenaren ontvangen jaarlijkse emolumenten
tot 150.000 dollar aan royalty's voor producten die zij helpen ontwikkelen en
vervolgens door het goedkeuringsproces loodsen.
Dr. Anthony Fauci, "Amerika's regerende gezondheidscommissaris", staat aan de top van die Leviathan. Vanaf 1968 bekleedde hij verschillende posten bij het National Institute of Allergy and Infectious Diseases (NIAID), een subagentschap van het NIH, waarvan hij in 1984 directeur werd. Met een jaarsalaris van 417.608 dollar is hij de best betaalde van alle federale werknemers, inclusief de president. "Zijn ervaringen gedurende 50 jaar als potentaat van een belangrijke federale bureaucratie, waarbij hij zes presidenten, het Pentagon, inlichtingendiensten, buitenlandse regeringen en de WHO heeft geadviseerd, hebben hem uitstekend op smaak gebracht voor een crisis die hem in staat zou stellen de macht uit te oefenen die maar weinig heersers en geen enkele arts in de geschiedenis hebben genoten". Hij heeft een complex web van financiële verstrengelingen gekoesterd dat de NIH in een dochteronderneming van Big Pharma heeft veranderd. Met behulp van de diepe zakken van de Clinton en Gates Stichtingen heeft hij zijn jaarlijkse budget van
6 miljard dollar gebruikt om dominantie en controle te verkrijgen over vele agentschappen, waaronder de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO).
Hij kan carrières
maken en breken, universitaire onderzoekscentra verrijken of straffen, en de
uitkomst van wetenschappelijk onderzoek over de hele wereld dicteren, waarbij
hij consequent voorrang geeft aan de winsten van de farmaceutische industrie
boven de volksgezondheid.
Kennedy's boek documenteert Fauci's "twee
decennia durende strategie van het promoten van valse pandemieën als een schema
voor het promoten van nieuwe vaccins," evenals "zijn acties om
wijdverspreide besmetting in bloed en vaccins te verbergen, zijn destructieve
vendetta's tegen wetenschappers die het Pharma paradigma betwisten, [en] zijn
opzettelijke sabotage van octrooi-verlopen remedies tegen besmettelijke
ziekten."
Maar Kennedy's boek gaat natuurlijk niet over een
mens: het gaat over een onherstelbaar corrupt en roofzuchtig systeem dat in de
V.S. is ontstaan en wereldwijd wordt geëxporteerd. Uiteindelijk is het systeem
echter door mensen opgebouwd en wordt het door mensen geleid, en de aandacht
voor de meest emblematische vertegenwoordiger ervan toont de ziel ervan.
Kennedy's boek plaatst de huidige crisis in een historisch perspectief. Maar het vertelt het verhaal niet chronologisch. Het begint met een zeer lang eerste hoofdstuk over de huidige Covid-crisis - een boek op zich - en gaat dan,
vanaf hoofdstuk 3, terug naar de jaren tachtig en de zoektocht naar het AIDS-vaccin, het sjabloon voor de huidige farmaceutische coup.
In deze bespreking zal ik me concentreren op de AIDS-episode,
omdat dit het minst bekende deel is van een geschiedenis die vijftig jaar bestrijkt, en het helpt zin te geven aan wat er vandaag gebeurt.
Het is een ongelooflijk
verhaal, dat ik drie jaar geleden moeilijk zou hebben kunnen geloven, maar dat
door onze huidige slavernij nu volkomen geloofwaardig is.
De dertig jaar durende ontmanteling van journalistieke
controle betekent dat er nog steeds geen samenhangend openbaar verhaal is over
Dr. Fauci's vergeefse zoektocht naar zijn "onvermijdelijke"
AIDS-vaccin, laat staan dat er verantwoording over wordt afgelegd. In plaats
daarvan hebben wetenschappers uit de industrie en de regering de schandalige
saga gehuld in geheimhouding, trucage en dubbelzinnigheid, waardoor duizend
rampen en een zee van tranen die een eigen boek verdienen, aan het zicht worden
onttrokken. Elke schamele poging om het debacle te onderzoeken - via Google,
PubMed, nieuwssites en gepubliceerde gegevens over klinische proeven - levert
slechts schokkende nieuwe gruweldaden op - een grimmige, zich herhalende parade
van gruwelen: hartverscheurende tragedies, diepgewortelde institutionele
arrogantie en racisme, gebroken beloften, enorme uitgaven van verspilde
schatten, en de steeds terugkerende chicanes van Anthony Fauci, Bob Gallo, en
Bill Gates.
Kennedy verdient lof en dank voor zijn moed om deze controverse in de openbaarheid te brengen, in een helder en goed gedocumenteerd exposé.
Zijn boek is voorbestemd om een mijlpaal te worden in de strijd voor Leven en
Waarheid - en in de heroïsche saga van Kennedy. Dit artikel geeft slechts een
fractie weer van wat er te leren valt uit de 480 pagina's vol met gegevens en
referenties. Omdat de paginanummers in de Kindle editie (aanbevolen vanwege de
duizend hyperlinks) verschillen van die in het gedrukte boek, heb ik ze
achterwege gelaten.
In de eerste regels van zijn boek Thimerosal Let the Science Speak (waarin een verbazingwekkend 1.135 procent hoger percentage autisme werd gedocumenteerd bij kinderen die hepatitis B-vaccins slikten), beweerde Kennedy voorzichtig "pro-vaccin" te zijn en "te geloven dat vaccins het leven van honderden miljoenen mensen in de afgelopen eeuw hebben gered." Kennedy geeft in zijn nieuwe boek een dergelijke verklaring niet af. Integendeel, hij schaart zich aan de zijde van de critici van het populaire dogma dat vaccins de sleutelrol hebben gespeeld in de afschaffing van dodelijke besmettelijke ziekten in Noord-Amerika en Europa, waarbij hij verwijst naar een studie uit 2000 van CDC en Johns Hopkins wetenschappers die concludeerden:
"Bijna 90 procent van de daling van het sterftecijfer door infectieziekten bij kinderen in de VS vond plaats vóór 1940, toen er weinig antibiotica of vaccins beschikbaar waren."
De belangrijkste oorzaken van de dramatische daling
met 74% van het sterftecijfer door infectieziekten in de eerste helft van de
twintigste eeuw waren verbeterde voeding en sanitaire voorzieningen.
Van Kennedy, The Real Anthony Fauci, 2021
Dit revisionistische maar objectieve perspectief legt
uit waarom de obsessie van Fauci en Gates met ziekten die door vaccins kunnen
worden voorkomen negatieve gevolgen heeft gehad voor de volksgezondheid in
Afrika en Azië, door proportioneel de hulpstromen voor voeding, schoon water,
transport, hygiëne en economische ontwikkeling te verminderen. Gates en Fauci
hebben de volksgezondheidsagenda van de WHO feitelijk gekaapt, weg van de
projecten waarvan bewezen is dat ze infectieziekten beteugelen, en hebben de
internationale hulp omgeleid om opkomende markten te openen voor hun
multinationale partners.
Om hun voorliefde voor vaccins te begrijpen, herinnert Kennedy ons aan de baanbrekende invloed van de Rockefeller Foundation.
In 1911, nadat het Hooggerechtshof had bepaald dat Standard Oil een "onredelijk monopolie" vormde en het in vierendertig bedrijven had opgesplitst, begon John D. Rockefeller met wat Bill Gates later "filanthro-kapitalisme" zou noemen.
Hij verstrekte grote subsidies aan wetenschappers voor het
synthetiseren en patenteren van chemische versies van de moleculen die in de
traditionele geneeskunde werden geïdentificeerd. De Foundation voorzag in 1922
in bijna de helft van het aanvankelijke budget voor de Gezondheidsorganisatie
van de Volkenbond (LNHO), en bevolkte de gelederen met haar veteranen en
favorieten. Zij heeft de Liga doordrenkt met haar technocratische
gezondheidsfilosofie, die door haar opvolger, de WHO, in 1948 werd overgenomen.
De Rockefeller Foundation startte een
"publiek-private samenwerking" met farmaceutische bedrijven onder de
naam International Health Commission, die als eerste de ongelukkige bevolking
van de gekoloniseerde tropen ging inenten met een gele koorts prik. Tegen de
tijd dat John D. Rockefeller jr. de commissie in 1951 opdoekte, had de
International Health Commission miljarden dollars uitgegeven aan campagnes
tegen tropische ziekten in bijna 100 landen en koloniën. Deze projecten hadden
een verborgen agenda, volgens een rapport uit 2017, U.S.Philanthro capitalism and the Global
Health Agenda: ze
stelden de familie Rockefeller in staat om markten in de derde wereld te openen
voor olie, mijnbouw, bankieren en andere winstgevende handel, waaronder
farmaceutische winsten die enorm groeiden toen, in de jaren 1970:
een golf van nieuwe technologieën, waaronder PCR en
superkrachtige elektronenmicroscopen, hadden voor wetenschappers vensters
geopend op wemelende nieuwe werelden met miljoenen soorten voorheen onbekende
virussen. ... De verlokking van roem en fortuin ontketende een chaotische
revolutie in de virologie toen ambitieuze jonge doctors zich haastten om pas
ontdekte microben te beschuldigen als de oorzaak van oude maligniteiten. Onder
deze nieuwe noemer, werd elke theoretische doorbraak, elke vondst, potentieel
de basis voor een nieuwe generatie van geneesmiddelen.
Halverwege de jaren zeventig probeerde het CDC zijn
bestaan te rechtvaardigen door kleine uitbraken van hondsdolheid op te sporen.
"Het aanwakkeren van de publieke angst voor periodieke pandemieën was een
natuurlijke manier voor NIAID en CDC bureaucraten om hun agentschappen relevant
te houden. Dr. Fauci's directe baas en voorganger als NIAID directeur, Richard
M. Krause, hielp deze nieuwe strategie te pionieren in 1976." Dat jaar
werd de valse varkensgriepepidemie verzonnen. Het experimentele vaccin was zo
problematisch dat de Health and Human Services (HHS) de vaccinatie stopzette na
49 miljoen Amerikanen te hebben ingeënt. Volgens nieuwsberichten was het aantal
griepgevallen onder de gevaccineerden zeven keer zo hoog als onder de
niet-gevaccineerden. Bovendien veroorzaakte het vaccin ongeveer 500 gevallen
van de degeneratieve zenuwziekte Guillain-Barré-syndroom, 32 sterfgevallen,
meer dan 400 verlammingen en wel 4.000 andere verwondingen. Benadeelde eisers
spanden 1.604 rechtszaken aan. Tegen april 1985 had de regering 83.233.714
dollar uitbetaald en tientallen miljoenen dollars uitgegeven om deze claims te
beoordelen en te verwerken.
President Ford werd gefilmd terwijl hij
een griepinenting kreeg, 14 oktober 1976 (Wikipedia)
Een ander schandaal brak uit in 1983, toen uit een
door de NIH gefinancierde UCLA-studie bleek dat het door Wyeth - nu Pfizer -
ontwikkelde DTP-vaccin bij één op de 300 gevaccineerde kinderen dodelijk was of
ernstig hersenletsel veroorzaakte, waaronder epileptische aanvallen en de dood.
Terwijl het kinderen beschermde tegen difterie, tetanus en pertussis, had het
DTP-vaccin hun immuunsysteem geruïneerd, waardoor ze kwetsbaar werden voor een
groot aantal dodelijke andere infecties.
De daaruit voortvloeiende rechtszaken veroorzaakten de
ineenstorting van de verzekeringsmarkten voor vaccins en dreigden de industrie
failliet te doen gaan. Wyeth beweerde dat zij voor elke dollar die zij
verdiende aan de verkoop van vaccins 20 dollar aan downstream aansprakelijkheid
verloor, en bracht het Congres ertoe om in 1986 de National Childhood Vaccine
Injury Act aan te nemen, die vaccinproducenten afschermde van
aansprakelijkheid. (Deze stimulans voor onbeperkte hebzucht werd in 2005
versterkt toen George W. Bush de Public Readiness and Emergency Preparedness
Act in wet omzette).
In 1984, toen Fauci directeur werd van NIAID, liep de
AIDS crisis uit de hand. Dat bleek "een verlossend moment voor NIAID en
het lanceerplatform voor Dr. Fauci's grote opkomst." In een
persconferentie in april 1984 legde NIH-wetenschapper Robert Gallo een verband
tussen AIDS en het virus dat spoedig HIV zou gaan heten. Dr. Fauci ging toen
agressief te werk om voor zijn agentschap jurisdictie op te eisen over het
National Cancer Institute (NCI), een ander subagentschap van NIH. "Als 's
lands nieuw benoemde AIDS tsaar, was Dr. Fauci nu een poortwachter voor bijna
al het AIDS onderzoek ... De belofte van het NCI om kanker te genezen
napratend, beloofde Dr. Fauci het Congres dat hij snel medicijnen en vaccins
zou produceren om AIDS uit te bannen."
Tegelijkertijd verspreidde hij opzettelijk
besmettingsterreur door in 1983 in een artikel over angstzaaierij te
waarschuwen dat "de omvang van het syndroom enorm kan zijn", omdat
"routineus nauw contact, zoals binnen een gezin, de ziekte kan
verspreiden" - ondanks het feit dat AIDS bijna uitsluitend voorkwam bij
intraveneuze drugsgebruikers en mannelijke homoseksuelen. Een jaar later moest
Fauci toegeven dat gezondheidsambtenaren nooit een geval hadden ontdekt van de
ziekte die door "toevallig contact" was verspreid. Desondanks was de
systematische reactie van Dr. Fauci "het versterken van de wijdverspreide
paniek over de gevreesde pest die zijn macht op natuurlijke wijze zou
vergroten, zijn profiel zou verbeteren en zijn invloed zou vergroten. Het
versterken van de terreur van besmettelijke ziekten was al een ingebakken reflexmatige
institutionele reactie bij NIAID."
Nadat Fauci de controle over het AIDS-onderzoek had overgenomen, veroverde hij de nieuwe stroom van AIDS-kredieten van het congres die naar het NIH vloeiden door het lobbyen van een nieuw georganiseerde homogemeenschap. Tegen 1990 bereikte het jaarlijkse AIDS budget van NIAID $3 miljard.
In de daaropvolgende decennia gaf de federale regering meer dan een half triljoen dollar uit in de zoektocht naar een ongrijpbaar vaccin dat nooit werkelijkheid werd.
Dr. Fauci pompte het geld van de belastingbetaler in bijna 100 kandidaten
voor een vaccin, met geen ander resultaat dan "massale transfers van
publieke gelden naar Dr. Fauci's Pharma partners," en een zee van tranen
voor miljoenen onfortuinlijke menselijke proefkonijnen.
Het gebrek aan eigen
geneesmiddelen-ontwikkelings-capaciteit van het NIAID betekende dat Fauci het
geneesmiddelen-onderzoek moest uitbesteden aan een netwerk van zogenaamde
"principal investigators" (PI's), academische artsen en onderzoekers
die door farmaceutische bedrijven worden gecontroleerd en optreden als
contactpersonen, rekruteerders en woordvoerders.
Hoofdonderzoekers zijn surrogaten van de
farmaceutische industrie die een sleutelrol spelen bij de bevordering van het farmaceutische
paradigma en fungeren als hogepriesters van al zijn orthodoxieën, die zij met
missionaire ijver verkondigen. Zij gebruiken hun zetels in medische besturen en
voorzitterschappen van universitaire afdelingen om dogma's te propageren en
ketterij uit te roeien. ... Zij zijn de geloofwaardige en betrouwbare medische
experts die prognoses geven op televisienetwerken - die nu hulpeloos
afhankelijk zijn van farmaceutische advertentie-inkomsten - om Pharma inhoud te
verspreiden.
Dr. Fauci's keuze om bijna al het budget van het NIAID
over te hevelen naar farmaceutische PI's voor de ontwikkeling van medicijnen
was een verzaking van de plicht van het agentschap om de bron te vinden en de
explosieve epidemieën van allergische en auto-immuunziekten te elimineren die
onder zijn toezicht begonnen rond 1989. ... Het NIAID geld werd in feite een
gigantische subsidie aan de bloeiende farmaceutische industrie om een pijplijn
van winstgevende nieuwe medicijnen te ontwikkelen, gericht op het behandelen
van de symptomen van diezelfde ziekten.
Eind jaren '80 en begin jaren '90 ontvingen hoofdonderzoekers ( PI's) elk jaar tussen de 4 en 5 miljard dollar uit de NIH-begroting.
Maar "gelegaliseerde steekpenningen" van
medicijnfabrikanten en royalty's voor medicijnproducten deden hun
overheidsfinanciering vaak in het niet vallen. Celia Farber's Harper's artikel
uit 2006, "Out of Control: AIDS and the Destruction of Medical
Science," legde de cultuur bloot van ellende, corruptie en vendetta bij
Fauci's AIDS afdeling, de Division of Acquired Immunodeficiency Syndrome
(DAIDS).
Ondanks zijn miserabele staat van dienst bij het
terugdringen van ziekten in het voorgaande decennium, haalde Fauci President
Bill Clinton in mei 1997 over om een nieuw nationaal doel voor de wetenschap te
stellen. In een toespraak aan de Morgan State University imiteerde Clinton -
wellicht niet zonder cryptische ironie - Kennedy's maanreisbelofte van 25 mei
1961 door te zeggen: "Laten we ons er vandaag toe verplichten om binnen
het volgende decennium een AIDS-vaccin te ontwikkelen".
Een jaar later sloot Bill Gates, die net zijn International Aids Vaccine Initiative (IAVI) had opgericht, een deal met Fauci.
"In de volgende twee decennia zou dat partnerschap zich uitbreiden naar farmaceutische bedrijven, militaire en inlichtingenplanners en internationale gezondheidsagentschappen die allemaal samenwerkten om pandemieën en vaccins met wapens te promoten en een nieuw soort bedrijfsimperialisme dat geworteld was in de ideologie van bioveiligheid."
Het verhaal van Gates' betrokkenheid bij
de vaccinbusiness, van zijn moorddadige experimenten in Afrika en India, en van
zijn opkomst als de officieuze topsponsor van de WHO (die in 2011 bestelde:
"Alle 193 lidstaten, jullie moeten vaccins centraal stellen in jullie
gezondheidssystemen"), wordt verteld in de hoofdstukken 9 en 10 van
Kennedy's boek.
Toen Dr. Fauci hoofd van het NIAID werd, was
azidothymidine, bekend als AZT, de enige kandidaat als een middel tegen AIDS.
AZT is een "DNA keten terminator", die op willekeurige wijze de DNA
synthese vernietigt in zich voortplantende cellen. Het was in 1964 ontwikkeld
voor kanker, maar opgegeven omdat het te giftig was, zelfs voor kortdurende
therapie. Het werd zo waardeloos geacht dat het niet eens werd gepatenteerd. In
1985 beweerde Samuel Broder, hoofd van het National Cancer Institute (NCI), dat
hij had ontdekt dat AZT HIV doodde in reageerbuisjes. Het Britse bedrijf
Burroughs Wellcome patenteerde het vervolgens als een middel tegen AIDS.
"Het bedrijf zag financiële mogelijkheden in de wanhopige terreur van
jonge AIDS-patiënten die een zekere dood tegemoet gingen en stelde de prijs
vast op maximaal $10.000 per jaar per patiënt, waardoor AZT een van de duurste
medicijnen in de farmaceutische geschiedenis werd. Omdat Burroughs Wellcome AZT
voor een habbekrats per dosis kon produceren, verwachtte het bedrijf een
goudmijn."
Fauci gaf Burroughs Wellcome een monopolie over de
HIV-respons van de overheid. Maar alles verliep niet gladjes. "De
afschuwelijke toxiciteit van AZT hinderde onderzoekers bij het opstellen van
studieprotocollen die het veilig of effectief zouden laten lijken. Een ander
probleem is dat artsen in de gemeenschap veelbelovende resultaten boekten met
goedkope therapeutische 'off label' gebruikte medicijnen. Dr. Fauci weigerde één
van deze medicijnen te testen die geen farmaceutische beschermheer hadden. Toen
hij AL721 uitprobeerde, een antiviraal middel dat veel minder toxisch was dan
AZT, zorgde hij ervoor dat de studies mislukten en annuleerde hij abrupt fase
2.
Ondertussen versnelde hij het testen van AZT door
dierproeven over te slaan en Burroughs Wellcome toe te staan direct over te
gaan tot proeven op mensen. In maart 1987 verklaarde het team van Fauci dat de
proeven op mensen al na vier maanden een succes waren, en Fauci feliciteerde
zichzelf ten overstaan van de pers. Toen echter in juli 1987 het officiële
rapport van de fase 2 proef van Burroughs Wellcome werd gepubliceerd, klaagden
Europese wetenschappers dat de ruwe gegevens geen voordeel aantoonden bij het
verminderen van de symptomen. De FDA voerde anderhalf jaar later haar eigen
onderzoek uit, maar hield de resultaten geheim, totdat onderzoeksjournalist
John Lauritsen een aantal daarvan in handen kreeg door gebruik te maken van de
Freedom of Information Act; uit de documenten bleek dat de Fauci/Burroughs
Wellcome onderzoeksteams op grote schaal met de gegevens hadden geknoeid. Meer
dan de helft van de AZT-patiënten kreeg bijwerkingen die zo dodelijk waren dat
zij meerdere bloedtransfusies nodig hadden om alleen maar in leven te blijven.
Desondanks bleef Fauci zichzelf voorliegen tot in de hoogste kringen van de
wereld, met weinig kritische blik van de mainstream media.
Een belangrijke en blijvende erfenis van de AZT-strijd
was de opkomst van Dr. Fauci als de alfawolf van de HHS [Health and Human
Services], (een verzamelnaam voor alle instituties in dat veld?JV). Zijn enorme budget en zijn vele contacten op Capitol Hill, het Witte
Huis en de medische industrie stelden hem daarna in staat om een opeenvolging
van politiek benoemde HHS directeuren te beïnvloeden of te negeren en om de
andere zusteragentschappen van de HHS, met name de FDA, te intimideren, te
manipuleren en te domineren.
AZT was niet het enige onderwerp dat Fauci
interesseerde. In juni 2003 voerde het NIH 10.906 klinische proeven uit op
nieuwe antivirale brouwsels in ongeveer vierhonderd klinische proeven in
negentig landen. Sommige van die proeven leken zo uit Dickens' ergste
nachtmerries te komen. De Alliance for Human Research Protection (AHRP), een waakhondorganisatie
van de medische industrie, heeft gedocumenteerd dat het NIAID tussen 1985 en
2005 ten minste 532 baby's en kinderen uit pleeggezinnen in New York City heeft
gerekruteerd als proefpersonen voor klinische proeven met experimentele AIDS
medicijnen en vaccins. Uit het onderzoek van AHRP bleek dat veel van deze
kinderen kerngezond waren en misschien niet eens met HIV besmet waren. Toch
stierven 80 van hen. In 2004, bracht de journalist Liam Scheff verslag uit van
Dr. Fauci's geheimzinnige experimenten op pleegkinderen in het Incarnation
Children's Center (ICC) in New York City en talrijke zusterfaciliteiten tussen
1988 en 2002. Deze onthullingen, aldus Kennedy, roepen veel vragen op:
Uit welke morele wildernis zijn de monsters die deze
experimenten bedachten en goedkeurden, neergedaald in ons idealistische land?
Hoe zijn zij er de laatste tijd toe gekomen zo'n tirannieke macht uit te
oefenen over onze burgers? Wat voor natie zijn we als we toestaan dat ze
doorgaan? En het allerbelangrijkste: is het niet logisch dat de kwaadaardige
geesten, de rekbare ethiek, het ontstellende oordeel, de arrogantie en de
wreedheid die de barbaarse brutalisering van kinderen in het klooster van de
gevangenissen en de marteling van dieren voor winstbejag van de industrie
goedkeurden, ook een morele rechtvaardiging konden verzinnen voor het
onderdrukken van levensreddende remedies en het verlengen van een dodelijke
epidemie? Zouden diezelfde duistere alchemisten een strategie kunnen
rechtvaardigen om hun 48 miljard dollar kostende vaccinatieproject voorrang te
geven boven de volksgezondheid en mensenlevens? Heeft een soortgelijke overmoed
- die dodelijke menselijke impuls om voor God te spelen - de dodelijke weg naar
Wuhan geëffend en de roekeloze beslissing aangewakkerd om de codes van de
schepping te hacken en duivelse nieuwe levensvormen - pandemische
superbacteriën - te fabriceren in een gammel laboratorium met wetenschappers
die banden hebben met het Chinese leger?
Kennedy toont in zijn laatste hoofdstuk, "Germ
Games", aan dat Fauci's investeringen in zogenaamde "winst van
functie"-experimenten om pandemische superbacteriën te ontwikkelen
"de ironische mogelijkheid oproepen dat Dr. Fauci een rol heeft gespeeld
in het op gang brengen van de wereldwijde besmetting waarvan twee Amerikaanse
presidenten hem het beheer toevertrouwden".
Afrika is "de plaats bij uitstek voor bedrijven
die op zoek zijn naar coöperatieve regeringsambtenaren, volgzame bevolkingen,
de laagste inschrijvingskosten per patiënt, en laks toezicht door de media en
regelgevende ambtenaren". In het begin van de jaren '90 rolden Afrikaanse
dictators de rode loper uit voor de farmaceutische industrie, en profiteerden
van de lucratieve handel in het uitlenen van hun burgers voor de bloeiende
klinische testindustrie. En op 29 januari 2003 kondigde President George W.
Bush tijdens zijn State of the Union toespraak zijn Noodplan voor AIDS Relief
(PEPFAR) aan, Fauci's nieuwe zwendel:
Op het Afrikaanse continent zijn bijna 30 miljoen
mensen besmet met het AIDS-virus. ... Toch krijgen op dat continent slechts
50.000 AIDS-slachtoffers de medicijnen die ze nodig hebben. ... Ik vraag het
Congres om de komende vijf jaar 15 miljard dollar toe te zeggen, waarvan bijna
10 miljard dollar nieuw geld, om het tij tegen AIDS te keren in de meest
getroffen landen van Afrika en het Caribisch gebied.
Kennedy's hoofdstuk 5, "De HIV ketterijen,"
opent met de volgende aantekening:
Ik aarzelde om dit hoofdstuk op te nemen omdat het in
twijfel trekken van de orthodoxie dat HIV de enige oorzaak is van AIDS een
onvergeeflijke, zelfs gevaarlijke, ketterij blijft onder ons heersende medische
kartel en zijn medestanders. Maar men kan geen volledig boek over Tony Fauci
schrijven zonder de voortdurende - en fascinerende - wetenschappelijke
controverse aan te roeren over wat hij zelf omschrijft als zijn "grootste
verwezenlijking" en zijn "levenswerk".
De controverse illustreert hoe de farmaceutische
industrie en gezondheidsinstanties, in onderling overleg, consensus creëren
over onvolledige of frauduleuze theorieën, en meedogenloos afwijkende meningen
onderdrukken van zelfs de meest begaafde erkende wetenschappers. "Vanaf
het begin," benadrukt Kennedy, "wil ik duidelijk maken dat ik geen
standpunt inneem over het verband tussen HIV en AIDS." Er lijkt echter
weinig twijfel over te bestaan dat zijn basispunt juist is:
Gedurende de zesendertig jaar sinds Dr. Fauci en zijn
collega, Dr. Robert Gallo, voor het eerst beweerden dat HIV de enige oorzaak
van AIDS is, is niemand in staat geweest om een studie aan te wijzen die hun
hypothese aantoont met behulp van geaccepteerde wetenschappelijke bewijzen. ...
Zelfs vandaag de dag blijven incoherentie, hiaten in de kennis,
tegenstrijdigheden en inconsistenties het officiële dogma verijdelen.
Het succesverhaal van het HIV-AIDS dogma laat
"veel van de tactieken zien die Dr. Fauci heeft ontwikkeld om het debat te
ontwijken - de pers verblinden en misleiden zodat ze legitieme onderzoeken naar
het credo negeert, en critici ondermijnen, gaslighting, straffen, pesten,
intimideren, marginaliseren, belasteren en muilkorven". Eén van Fauci's
slachtoffers was Dr. Peter Duesberg, die in 1987 nog steeds werd gezien als 's
werelds meest vooraanstaande retroviroloog. Duesberg beweert dat HIV geen AIDS
veroorzaakt, maar in wezen een "free rider" (coorelatie,geen causatie) is die veel voorkomt bij
bevolkingsgroepen met een hoog risico die immuunsuppressie ondervinden als
gevolg van blootstelling aan het milieu( Weinig weerstand wegens ongezond leven is dan de oorzazak van AIDS en van HIV ? JV) . HIV, zegt hij, is een onschadelijk
passagiersvirus dat vrijwel zeker al duizenden generaties lang onder de mensen
voorkomt zonder ziekten te veroorzaken. Hoewel HIV seksueel overdraagbaar kan
zijn, beweert Duesberg, is AIDS dat niet.
Duesberg publiceerde zijn opvattingen in een
baanbrekend artikel uit 1987, en vervolgens in een 724 pagina's tellend boek, Inventing
the AIDS Virus. Kennedy
vindt dat "Duesberg's argumenten zo schoon, zo elegant en zo overtuigend
lijken dat het, bij het lezen ervan, onmogelijk lijkt dat de hele [orthodoxe]
hypothese niet onmiddellijk in elkaar is gestort onder het verstikkende gewicht
van meedogenloze logica". Maar Fauci en Gallo hebben nooit een poging
gedaan om Duesberg te antwoorden. AIDS beschouwen als het gevolg van een virus was de gok die het NIAID in staat had gesteld om de jurisdictie en geldstroom weg
te claimen van het NCI, en Duesberg werd zwaar gestraft voor het in gevaar
brengen hiervan.
Dr. Fauci riep de hele hogere clerus van zijn HIV
orthodoxie en al zijn lagere acolieten en misdienaars bijeen om een storm van
felle vergelding te ontketenen op de Berkeley viroloog en zijn volgelingen. ...
het AIDS establishment, tot aan de laagste dokter toe, beschimpte Duesberg
publiekelijk, het NIH trok zijn financiering in, en de academische wereld stootte de briljante Berkeley professor uit. De wetenschappelijke pers heeft hem
bijna verbannen. Hij werd radioactief.
Verrassend genoeg echter werd Dr. Luc Montagnier,
wiens ontdekking van HIV in feite door Fauci's vriend Gallo werd gestolen - zoals hij in 1991 na
jaren van rechtszaken toegaf -, Duesbergs meest gênante bekeerling, door op de
Internationale AIDS Conferentie in San Francisco in juni 1990 te verklaren dat
"het HIV-virus onschadelijk en passief is, een goedaardig virus". Hij
voegde eraan toe dat, volgens zijn bevindingen, HIV alleen gevaarlijk wordt in
aanwezigheid van een tweede organisme, een bacterie-achtig insect genaamd
mycoplasma. Montagnier had nooit beweerd dat HIV de enige factor was in AIDS,
en hij werd steeds sceptischer over die theorie. Zijn herhaaldelijk in twijfel
trekken van het gevestigde paradigma betekende het begin van zijn verguizing,
waarvoor zijn Nobelprijs hem nauwelijks bescherming bood.
Gallo's "bewijs" dat de oorzaak van AIDS een
virus was - in tegenstelling tot toxische blootstellingen - vormde de kritische
hoeksteen van Dr. Fauci's carrière. Het stelde Fauci in staat het AIDS
programma te veroveren en het NIAID te lanceren als de belangrijkste federale
partner van de drugsproducerende industrie. Dit verklaart waarom Fauci nooit
een studie heeft gefinancierd om te onderzoeken of HIV werkelijk AIDS
veroorzaakte, en krachtig preventief actie ondernam tegen een dergelijke
studie.
Kennedy citeert andere tegengeluiden over AIDS
epidemiologie. Dr. Shyh-Ching Lo, de hoofdonderzoeker belast met
AIDS-programma's voor het Armed Forces Institute of Pathology, was geschokt
door de onconventionele bewering van Anthony Fauci dat antilichamen, die
normaal gesproken het teken zijn van een krachtige immuunrespons, bij HIV het
signaal zouden moeten zijn voor een naderende dood. Aangezien
"HIV-tests" in werkelijkheid niet het ongrijpbare virus opsporen,
maar alleen antilichamen, lijkt er een Orwelliaanse omkering aan het werk te
zijn. Kennedy citeert ook Dr. David Rasnick, een gepromoveerd biochemicus die
dertig jaar in de farmaceutische biotech heeft gewerkt:
Het fundamentele raadsel van Fauci is dat hij iedereen
heeft verteld de diagnose AIDS te stellen op basis van de aanwezigheid van
HIV-antilichamen. Bij elke andere ziekte is de aanwezigheid van antilichamen
het signaal dat de patiënt de ziekte heeft overwonnen. Bij AIDS beweren Fauci
en Gallo, en nu Gates, dat het een teken is dat je op het punt staat te
sterven. Denk er eens over na; als het doel van een AIDS-vaccin is om de
produktie van antilichamen te stimuleren, dan zou succes betekenen dat iedere
gevaccineerde persoon ook een AIDS-diagnose zou krijgen. Ik bedoel, dit is voer
voor een komedie stukje. Het is alsof iemand de Three Stooges een jaarlijks
budget van een miljard dollar heeft gegeven!
De aard van AIDS - een syndroom, geen ziekte - is op
zichzelf al aanvechtbaar, aangezien het een reeks van zo'n dertig afzonderlijke
bekende ziekten omvat, die allemaal voorkomen bij mensen die geen
HIV-besmetting hebben. "In de handen van Dr. Fauci's opportunistische PI's
werd AIDS een amorfe kwaal, onderworpen aan steeds veranderende definities, die
een veelheid van oude ziekten omvatte bij gastheren die positief testten op
HIV". Nobelprijswinnaar Kary Mullis, de uitvinder van de PCR-tests, wees
erop dat de PCR in staat was HIV-signalen te vinden in grote delen van de
bevolking die geen AIDS-symptomen vertoonden. Anderzijds komt AIDS vaak voor
bij mensen die negatief testen op HIV, zoals Geoffrey Cowley documenteerde in
een artikel in Newsweek in 1992, gevolgd door Steve Heimoff in de Los Angeles Times.
Juist deze tegenstrijdigheden waren geen probleem voor
Fauci en zijn permanente leger van farmaceutische huurlingen. Integendeel: ze
openden Afrika's AIDS-bonanza. Door Fauci gefinancierde onderzoekers, die
gebruik maakten van PCR-tests en duistere statistische modellen, verklaarden
dat tot 30 miljoen Afrikanen aan AIDS leden, bijna de helft van de volwassen
bevolking in sommige landen. Terwijl AIDS in de Westerse landen een ziekte
bleef van drugsverslaafden en homoseksuele "poppers" (consumenten van
het amylnitriet vaatverwijdend middel dat de anale spieren ontspant, verpakt in
de "popper"-verpakking waarop het patent werd aangevraagd door
Burroughs Wellcome en waarvoor reclame werd gemaakt in de homopers tijdens de
gehele AIDS-epidemie), waren in Afrika op mysterieuze wijze 59% van de
AIDS-gevallen vrouwen en 85% heteroseksuelen.
Maar in het begin van de jaren negentig veranderde het
karakter van AIDS dramatisch door de verspreiding van AZT. Toen men AZT begon
te geven aan mensen die in feite niet eens ziek waren maar gewoon positief op
de HIV-test, begon AIDS steeds meer op AZT-vergiftiging te lijken. En het
sterftecijfer steeg pijlsnel. Volgens de Duesbergianen werd de overgrote meerderheid
van de "AIDS-doden" na 1987 in feite veroorzaakt door AZT. De
medicatie die Dr. Fauci voorschreef om AIDS-patiënten te behandelen, deed in
feite wat het virus niet kon: het veroorzaakte AIDS zelf. In 1988 was de
gemiddelde overlevingsduur van AZT-patiënten vier maanden. In 1997, toen de
gezondheidsambtenaren het dodelijke effect van AZT erkenden, verlaagden zij de
dosis; de gemiddelde levensduur van AZT-patiënten steeg toen tot vierentwintig
maanden. Volgens Dr. Claus Köhnlein, een Duitse oncoloog, "hebben we in
feite een hele generatie AIDS-patiënten gedood zonder het zelfs maar te merken,
omdat de symptomen van de AZT-vergiftiging bijna niet van AIDS te onderscheiden
waren".
In juli 2019 deed Dr. Fauci een verrassende
aankondiging: hij had eindelijk een werkend HIV-vaccin, de potentiële
"nagel aan de doodskist" voor de epidemie. Hij gaf toe dat zijn
nieuwe vaccin de overdracht van AIDS niet voorkomt, maar voorspelde dat degenen
die de prik namen, zouden merken dat als ze toch AIDS kregen, de symptomen veel
minder zouden zijn. Kennedy geeft commentaar:
Dr. Fauci was zo overtuigd van de slaafse goedgelovigheid
van de media dat hij, terecht, veronderstelde dat hij de vele vragen die dit
koortsachtige gebrabbel opriep nooit zou hoeven te beantwoorden. Dat hele
vreemde voorstel kreeg nul kritisch commentaar van de pers. Zijn succes om
lippenstift op deze ezel aan te brengen en het aan de wereld te verkopen als
een volbloed, heeft hem wellicht aangemoedigd om een jaar later een
soortgelijke cosmetica aan te brengen op de COVID-vaccins, die evenmin ziekte
voorkomen of overdracht uitsluiten.
In 2019 begon het AIDS touw te slijten. Wie gaf er
eigenlijk nog om AIDS? De "Covid-19 Pandemie" kwam als de perfecte
gelegenheid voor een reset en een update in het farmaceutische racket. Zoals
Winston Churchill naar verluidt zei: "Laat een goede crisis nooit verloren
gaan". Met medeplichtige bedrijfsmedia die de schandalige staat van dienst
van zijn witte-jassen-maffia zwart maakten, kwam Fauci weer naar voren als de
goede dokter, de redder.
"Is het eerlijk om Dr. Fauci de schuld te geven
van een crisis die, natuurlijk, vele auteurs heeft?" vraagt Kennedy. Tot
op zekere hoogte, is dat zo.
Onder Dr. Fauci's leiderschap zijn de allergische,
auto-immuun en chronische ziekten, die het NIAID van het Congres de opdracht
had gekregen te onderzoeken en te voorkomen, als paddestoelen uit de grond
geschoten en treffen nu 54% van de kinderen, vergeleken met 12,8% toen hij het
NIAID overnam in 1984. Dr. Fauci heeft geen verklaring gegeven voor de plotse
explosie van allergische ziekten zoals astma, eczeem, voedselallergieën, allergische
rhinitis en anafylaxie vanaf 1989, vijf jaar nadat hij aan de macht kwam. Op
zijn website gaat het NIAID er prat op dat auto-immuunziekten één van de
topprioriteiten van het agentschap zijn. Zo'n 80 auto-immuunziekten, waaronder
jeugddiabetes en reumatoïde artritis, de ziekte van Graves en de ziekte van
Crohn, die vóór 1984 vrijwel onbekend waren, werden onder zijn toezicht
plotseling epidemisch. Autisme, dat door veel wetenschappers nu als een
auto-immuunziekte wordt beschouwd, is geëxplodeerd van 2/10.000 tot 4/10.000
Amerikanen toen Tony Fauci bij het NIAID kwam, tot één op vierendertig vandaag.
Neurologische ziekten zoals ADD/ADHD, spraak- en slaapstoornissen, narcolepsie,
gezichtstics en het syndroom van Gilles de la Tourette zijn gemeengoed geworden
bij Amerikaanse kinderen. De menselijke, gezondheids- en economische kosten van
chronische ziekten doen de kosten van alle infectieziekten in de Verenigde
Staten in het niet vallen. Tegen het einde van dit decennium zijn
zwaarlijvigheid, diabetes en pre-diabetes op weg om 85% van de Amerikaanse
burgers te verzwakken. Amerika behoort tot de tien landen met het hoogste
overgewicht ter wereld. De gevolgen voor de gezondheid van deze epidemieën -
die vooral de jongeren treffen - overtreffen zelfs de meest overdreven gevolgen
voor de gezondheid van COVID-19.
Dr. Fauci heeft niets gedaan om de kerntaak van het
NIAID, het onderzoek naar de oorzaken van chronische allergische en
auto-immuunziekten, die onder zijn ambtstermijn als paddestoelen uit de grond
zijn geschoten, te bevorderen. In plaats daarvan heeft Fauci "het NIAID
omgevormd tot de belangrijkste kweekvijver voor nieuwe farmaceutische
producten, waarvan er vele, ironisch genoeg, profiteren van de chronische
ziekten pandemie die zich steeds verder uitbreidt. In plaats van onderzoek te
doen naar de oorzaken van de falende gezondheid van de Amerikanen, sluist Dr.
Fauci het grootste deel van zijn budget van $6 miljard door naar het onderzoek
en de ontwikkeling van nieuwe medicijnen en vaccins die grotendeels
verantwoordelijk zijn voor het verzwakken van onze natuurlijke immuniteit.
"De laatste tijd heeft hij een centrale rol gespeeld in de ondermijning
van de volksgezondheid en de ondermijning van de democratie en het
constitutionele bestuur over de hele wereld en in de overgang van ons
burgerlijk bestuur naar medisch totalitarisme."
Ik moest denken aan Dr. Knock, het hoofdpersonage van
Jules Romains beroemde roman Knock
of de Triomf der Geneeskunde,
geschreven in 1923. Dr. Knock is een louche arts van twijfelachtige competentie
die beweert dat "gezondheid" een achterhaald en onwetenschappelijk
concept is, en dat alle mensen ziek zijn en daarover door hun arts moeten
worden ingelicht. Om zijn plan te verwezenlijken om een hele stad om te vormen tot
permanente patiënten, roept hij de hulp in van de schoolmeester en van de
apotheker, die plotseling zijn klantenkring ziet groeien (bekijk hier en hier onvergetelijke momenten van Guy Lefranc's verfilming
uit 1951 met Louis Jouvet).
Louis Jouvet als Dr. Knock in 1951
Tot op zekere hoogte is Fauci echter zelf het product
van een beschavingsoriëntatie die op den duur alleen maar kon leiden tot de
tirannieke medische technocratie die ons nu tot slaaf probeert te maken. In
plaats van een nieuwe Dr. Frankenstein, is Fauci ons eigen monster dat achter
ons aankomt. Kennedy zinspeelt op dit enorme aspect van de vraag, en wijst op
de noodzaak van diepgaande vraagstelling. De manier waarop Amerikanen en
westerlingen in het algemeen tegen gezondheidszorg aankijken, is gevormd door
de filosofie van de Rockefeller Foundation: "een pil voor een zieke."
In het debat tussen de "miasma theorie" - die de nadruk legt op het
voorkomen van ziekte door het versterken van het immuunsysteem door middel van
voeding en door het verminderen van blootstelling aan milieu-toxines en stress
- versus de "kiem theorie" - die ziekte wijt aan microscopische
ziekteverwekkers - hebben we ondubbelzinnig gekozen voor de laatste. Wij hebben
gekozen voor een aanpak van ziekten waarbij de schuldige kiem moet worden geïdentificeerd
en een gif moet worden toegediend om hem te doden. Deze keuze is ons niet
opgedrongen. We hebben de verantwoordelijkheid voor onze gezondheid overgelaten
aan medische deskundigen en verzekeringsmakelaars.
Zoals Dr. Claus Köhnlein en Torsten Engelbrecht in hun
door Kennedy geciteerde boek Virus Mania (2007) opmerken: "Het idee dat bepaalde microben
- vooral schimmels, bacteriën en virussen - onze grote tegenstanders in de
strijd zijn, die bepaalde ziekten veroorzaken die met speciale chemische bommen
moeten worden bestreden, heeft zich diep in het collectieve geweten
ingegraven." Het is een oorlogszuchtig paradigma, perfect geschikt voor
het produceren van instemming op weg naar dictatuur. Zoals Kennedy schreef in
zijn voorwoord bij Dr. Joseph Mercola en Ronni Cummins, TheTruthAboutCovid-19
(2021), "demagogen moeten angst
bewapenen om hun eisen voor blinde gehoorzaamheid te rechtvaardigen."
Regeringstechnocraten, oligarchen van miljardairs, Big
Pharma, Big Data, Big Media, de grote financiële roofridders en het militaire
industriële inlichtingenapparaat houden van pandemieën om dezelfde redenen als
waarom ze van oorlogen en terroristische aanslagen houden. Catastrofale crises
creëren gemakkelijke kansen om zowel macht als rijkdom te vergroten.
Laurent Guyénot, PhD, is de auteur van The Unspoken Kennedy Truth en van een film over hetzelfde onderwerp.
