32. Over de holocaust. ( Wiesel, Levie, Durlacher)

http://tinyurl.com/64luk7g

Normaal is het een goede eigenschap om kritisch te zijn.
Maar niet als U zou willen weten hoe de holocaust precies gebeurde.
Iedereen die dat wil weten wordt 'ontkenner' genoemd, in plaats van 'zoeker naar de feiten'.
Als er 6 miljoen mensen zijn vergast, zoals we allemaal denken te weten, waarom mag dat dan niet kritisch worden onderzocht?

Er zijn maar heel weinig mensen die ontkennen dat er gaskamers waren.  Ik ontken dat in elk geval niet.
Ook weten we dat er bijzonder veel doden vielen in de concentratiekampen, dus het moet geen pretje geweest zijn.
Maar wat gebeurde er precies ?
We kennen allemaal de foto's en films die bij de bevrijding van Bergen Belsen zijn genomen: zeer vermagerde gevangenen en stapels lijken.
Waarom zijn er zo veel lijken in Bergen Belsen te zien?  Waarom zijn de gevangenen zo mager?
Was dit normaal in een concentratiekamp ?

Gaat U het a.u.b. zelf een keer onderzoeken.
Laat U niet afschrikken als men U een 'ontkenner' noemt.
Ik ben tijdens mijn onderzoeken het volgende tegen gekomen, waardoor ik onzeker ben of wij wel de juiste indruk hebben van de concentratiekampen.

Enige foto's die kort na de bevrijding van Buchenwald genomen zijn: ( Häftlingsküche) ( Werktuigenkamer) (Belgen) ( Gevangenen) ( Gevangenen-apotheek) ( Bevrijde jongens)

1) In zijn boek 'Nacht', over zijn verblijkf in Auschwitz, beschrijft Elie Wiesel dat hij en zijn vader besloten om niet op de Russische bevrijders te wachten in het kamp, maar om een lange voettocht samen met de Duitsers t ondernemen, richting het westen !
Maar die Duitsers waren toch de beulen, en de Russen toch de bevrijders ?

Citaat: "The choice was in our hands. For once we could decide our fate for ourselves. We could both stay in the hospital, where I could, thanks to my doctor, get him [the father] entered as a patient or nurse. Or else we could follow the others. 'Well, what shall we do, father?' He was silent. 'Let's be evacuated with the others,' I told him."


2) In zijn boek : Survival in Auschwitz" schrijft Primo Levi dat hij ook zou zijn weggevlucht voor de  Russen, als hij niet zo zwak was geweest.: "I would probably also have followed the instinct of the flock if I had not felt so weak: fear is supremely contagious, and its immediate reaction is to make one try to run away."

Waarom wilden ze niet op de bevrijders wachten? Waarom kozen ze de kant van de Nazi's ?
Waren de Duitsers dan minder gevaarlijk dan de Russen?
UPDATE APRIL 2014: It turns out that the quote was too short for good interpretation. My source, Peter Myers, asked for a broader quote, but the man, Paul Berg, did not do an honest job.  
This was the situation, it seems:  
1. Only the sick prisoners of Auschwitz were given the choice to stay behind. The non-sick had to walk to Bergen Belsen. 
2. The reason why even the sich would prefer to fly with the Germans, and not wait for their liberators was not that the Russians were so cruel, but that they expected the Germans to liquidate the camp after departures: to prevent the sick from witnessing about what happened in Auschwitz. 

I think this makes more sense than our first interpretation.
I will leave this all in the blog, because it shows that we make mistakes, and that we must always look for the truth and for falsification of our 'facts'. 


De bekende beelden van de sterk vermagerde lijken zijn allemaal gemaakt in Bergen Belsen, het meest Westelijke concentratiekamp. De meeste gevangenen hadden vrijwillig gekozen om met de Duitsers te vluchten voor de Russen. Bergen Belsen was in de laatste weken overbevolkt, er was nauwelijks voedsel en heel veel cholera. De mensen stierven in groten getale.
Dàt is wat die foto's ons tonen.
Niet de situatie zoals die jarenlang in de kampen was.
Hoe was die situatie dan wel ?

Ik weet het niet, maar uit het boek van G.L. Durlacher krijgen we een indruk:

3) Drie citaten uit G.L. Durlachers boek “De Zoektocht”. ( 1991)
Gebruikt is de 'grootletterversie' van stichting XL uit 1995, totaal 212 pagina's.

Durlacher zat o.a. in concentratiekamp Auschwitz en ging in de jaren ’80 op zoek naar mensen die als jongens ( 13-16 jaar) met hem in het jongenskamp zaten, waar ze met karren moesten rijden.

Uit sommige citaten krijg je de indruk dat het er in zo’n kamp toch niet altijd zo onmenselijk toe ging.

Hier drie voorbeelden.

Uit het hoofdstuk : ‘Dubbele loyaliteiten’. (Pag 105.)

Harry G.:  “De ‘Lagerführer’ veroordeelde mij tot vijfentwintig stokslagen, maar toen ik op de bok vastgebonden was en een van de Kapo’s mij met de wandelstok begon te bewerken, kwam Bednarek, onze Poolse Blockältester, tussenbeide en wist gedaan te krijgen dat ik er met 5 slagen af kwam”

Ik (Durlacher) heb het gevoel dat de grond onder mij weg zinkt. Tranen lopen uit mijn ogen.. Ik hoor weer zijn gegil en zie hem met bebloede broek naar het badhok strompelen. Wij staan met zijn allen in de houding op de appèlplaats tussen Block 11 en Block 13. De baret in onze vuist geklemd, het hoofd strak naar links gericht opdat wij niets van het verplichte schouwspel zouden missen.

Mijn gezicht is nat. Ik grijp zijn hand en houd die vast als om hem nu nog , na vier decennioa, te troosten. “Oh, God, jij was het. Hoe kon ik dat vergeten?”
Zwijgend zitten wij tegenover elkaar….

Opm: Ik dacht altijd dat de mensen daar vogelvrij waren. Dat ze zomaar konden worden gedood, en dat de anderen dan bijna onverstoord verder gingen, omdat het wel vaker gebeurde.
Maar wat Durlacher beschrijft is een jongen die een flink pak slaag krijgt, en blijkbaar is dat nogal uitzonderlijk, want er wordt flink wat omheen georganiseerd: alle andere gevangenen moeten kijken, en Durlacher is het 40 jaar later nog niet vergeten: ”Oh … was jij het ? “
“Oh, jij was het?” doet vermoeden dat dergelijke aframmelingen heel zelden zijn voorgekomen.
Als het vaak was gebeurd zou het niet als een ‘bijzondere gebeurtenis’ zijn geregistreerd.

b)  Uit: De Zoektocht,  G.L. Durlacher.  Pag 209, grootletterversie 1995.

Citaat: “Robin en ik hadden zout gestolen en de keukens kookten zonder zout omdat er geen aanvoer was geweest. We ruilden zout voor schoenen, hemden en een deken. Zelfs een mes had ik toen. Opeens was er weer zout in het eten en weg was ons kapitaal.”

Opm:  Het spreekwoord zegt dat honger ‘rauwe bonen zoet maakt’. Ik krijg hier de indruk dat deze jongens geen honger hadden. Ik kan het nauwelijks geloven, maar Durlacher schrijft het . 

c) Idem: Durlacher, pag. 163.

 Onverhoeds, met een stem rauw van emotie, onderbreekt Robin mij. “Toen Martin en ik in Halifax landden, werden we als postpakketten behandeld. Onze groep werd uit elkaar gescheurd. Mijn broer en ik mochten dan wel samen naar Toronto, maar gevoelsarme regenten van het CJC (Canadian Jewish Congres) en de hulpverleners verdeelden de rest over dit gigantische land  We spraken geen Engels, we kenden geen mens, we hadden geen vak en we hadden geen cent. Het klinkt ondankbaar, maar de eenzaamheid en de verlatenheid waren haast erger dan de jaren van gevangenschap. Ik ging er bijna aan te gronde en Martin kwam zijn neerslachtigheid nooit meer te boven.  Hij leeft niet meer, zoals je weet.

Opm: Dus Canada was haast nog erger dan Auschwitz.  Dat mag toch wel opmerkelijke uitspraak worden genoemd.

Update , may 2011:


The  revisionist Faurisson writes in an interview that:
In 1961 Raul Hilberg stated that Hitler gave two explicit orders for the extermination of the jews.
But he did not give data or documents where he got this idea from.
( Nobodoy has ever seen an order, a plan or a budget for this supposed plan.  )

In the late seventies there was a lively revisionist activity, which made Hilberg change his mind.
Now he states: 'There was an incredible meeting of minds among the countless bureaucrats. It was spontaneous." Hilberg spoke under oath , before a Canadian court. (*)

(*)  The source of that statement of Raul Hilberg is to be found in: George DeWan, “The Holocaust In Perspective”, Newsday (Long Island, NY), 23 February 1983, p. II/3. 

On 16 January 1985, R. Hilberg confirmed those words during his cross-examination at the first Zündel trial in Toronto, Ontario (Canada); see transcript, p. 846-848.

He repeated his strange if not metaphysical theory (but with other words) in The Destruction of the European Jews, [second] revised and definitive [sic!] edition, New York, London, Holmes & Meier, 1985, in his chapter on “The Structure of Destruction”, especially on p. 53, 55 and 62.

On p. 53 he said there was “no basic plan”. 

On top of p. 55 he wrote there had been: “Written directives not published” / “Broad authorizations to subordinates not published” / “Oral directives and authorizations” / “Basic understandings of officials resulting in decisions not requiring orders or explanations” (emphasis mine).

On the same page he explained: “In the final analysis, the destruction of the Jews was not so much a product of laws and commands as it was a matter of spirit, of shared comprehension, of consonance and synchronization.”

On the same page, he also specified: “no one agency was charged with the whole operation [of destruction]” and “no single organization directed or coordinated the entire process.”

On p. 62 he concluded: “The destruction of the Jews was thus the work of a far-flung administrative machine. This apparatus took each step in turn. The initiation as well as the implementation of decisions was largely in its hand. No special agency was created and no special budget was devised to destroy the Jews of Europe. Each organization was to play a specific role in the process, and each was to find the means to carry out its task.”