Waarom haten Westerse universiteiten hun eigen cultuur?
M. VAN BEST - 14 AUGUSTUS 2009
Een universitair student vraagt zich af...
Dit artikel heeft de verdienste dat het begrijpt dat de multiculturele samenleving niet door enkele linkse journalisten of politici is bedacht en ook niet bij toeval is ontstaan, maar dat de Frankfurter Schule (FS) de theorieën heeft geschreven waardoor 'Links' zo mulitcultureel werd en zo Politiek Correct.
Een tweede verdienste is dat 'Van Best' erkent dat de FS door haar constante kritiek onze cultuur heeft afgebroken.
Een tweede verdienste is dat 'Van Best' erkent dat de FS door haar constante kritiek onze cultuur heeft afgebroken.
Waar het artikel in gebreke blijft is hier:
ze zien niet dat de FS een joodse groep is, en dat de FS-auteurs het belang van 'het jodendom' in hun achterhoofd hadden toen ze de afbraak van onze cultuur propageerden.
ze zien niet dat de FS een joodse groep is, en dat de FS-auteurs het belang van 'het jodendom' in hun achterhoofd hadden toen ze de afbraak van onze cultuur propageerden.
'Links' voerde slechts de joodse agenda uit.
En waar 'Het Vrije Volk' zich al helemaal niet van bewust is, dat is dat zij zelf geen haar beter zijn dan het door hun zo verachte 'Links'.
En waar 'Het Vrije Volk' zich al helemaal niet van bewust is, dat is dat zij zelf geen haar beter zijn dan het door hun zo verachte 'Links'.
Want ook zij voeren de taak uit die de joodse manipulatoren op de achtergrond voor hen in petto hebben: dit keer is dat het bashen van de Islam.
De zwarte tekst is van de student M. van Best, en de rode tekst is mijn commentaar op zijn tekst.
Om met een vraag te beginnen: wat leer je op een universiteit? Kennis en waarheid? Of meningen en perspectieven? Wat op een universiteit van groot belang is, veel meer dan op andere onderwijsinstellingen, zijn de theorieën of paradigma's (grondhoudingen) die schuil gaan achter de kennis die je opdoet. Iedere student die het eerste jaar heeft doorlopen zal weten wat ik bedoel. De tweede vraag luidt dan: welke van die theorieën zijn bruikbaar en welke niet? Verouderde theorieën of paradigma's die hun nut hebben bewezen maar niet langer relevant zijn, vervang je door nieuwe. Denk maar aan het heliocentrisch model in de sterrenkunde, dat na jaren discussie -en bloedvergieten- het geocentrisch model verving. Of recenter de evolutietheorie die het creationistische model verving, voor de meesten althans.
Paradigma-change in de beta-vakken is het gevolg van nieuwe informatie die niet eerder beschikbaar was of kon zijn. Men keert nooit terug naar de oude theoriën.
In de mens-wetenschappen kan iedere groepering die de media beheerst en goed reklame kan maken de mensen van alles wijsmaken. Zoals Bertrand Russell al schreef: : “There is no nonsense so arrant (enorm) that it cannot be made the creed of the vast majority by adequate governmental action.”
Zo is het fascism nu alweer aan een comeback bezig.
M. van Best is misleidend bezig.
Vandaag de dag zijn met name op de faculteiten geesteswetenschappen een aantal paradigma's in zwang die decennia geleden ontstonden en wat mij betreft verouderd zijn, maar die desondanks nog steeds een vruchtbare bodem vinden. Dat merk ik op mijn eigen Universiteit Utrecht, maar hetzelfde geldt ongetwijfeld voor andere universiteiten in de hele wereld. De reden daarvoor lijkt niet zozeer iets met wetenschap te maken te hebben, maar vooral met de persoonlijke agenda's van hen die aan de theorieën vasthouden.
Goed geobserveerd mijnheer Van Best. Maar waarom stelt U zich de vraag dan niet: “Wat was mogelijk de persoonlijke agenda van de Frankfurter Schule ? “
Dat levert soms vreemde situaties op, waarin met name eerstejaarsstudenten zich soms ongemakkelijk voelen. In latere studiejaren doen gewenning en conformisme hun werk en accepteren de meeste studenten deze denkbeelden gewoonweg. Bijna allemaal.
Mijn eerste kennismaking met een paradigma dat mij achter de oren deed krabben, was tijdens een eerstejaarscursus mediageschiedenis. In deze overigens zeer interessante collegereeks leerde ik voor het eerst over de Frankfurter Schule. Een zekere meneer Jürgen Habermas, hoewel niet de grondlegger, is een bekende naam uit deze school. Wat me van zijn standpunten is bijgebleven zijn zwartgalligheid, een compleet gebrek aan vooruitgangsdenken en op complottheorieën gelijkende waanideeën. En vooral: de eigen cultuur -namelijk de westerse- tot op het bot afkraken.
Van Best, veel joden assimileren misschien wel, maar kunnen ( discriminatie) en willen niet volledig één worden met de christelijke cultuur. Ze ervaren onze cultuur als onbetrouwbaar en gevaarlijk. Het is altijd hun ambitie om de leiding over te nemen. Dat kan het best door de cultuur te vernietigen. In Rusland werd de godsdienst vernietigd en de elite gedood. Bij ons werd de cultuur afgebroken. Het was niet de EIGEN cultuur, maar ònze cultuur die onder de constante kritiek moest bezwijken.
De neiging to iconoclasme is trouwens een algemeen bekende joodse karakteristiek. Twee voorbeelden:
- Citaat van Neocon Michael Ledeen: “Wij (joden) breken iedere dag de oude orde af. (...) Onze vijanden hebben altijd haat gekoesterd voor deze wervelwind aan energie en creativiteit die hun tradities bedreigt (...) Wij moeten hen vernietigen om onze historische missie te bevorderen. http://www.nhumanities.org/ryn18-1&2.pdf
- Of : Schrijver Douglas Rushkoff ( op 2 min.) zegt op deze video: "The thing that makes Judaïsm dangerous, to everybody, to every race, to every nation, to every idea, is that we smash things that aren't true: We don't believe in the boundaries of nation states, we don't believe in the idea of gods that protect different groups of people. You know, those are all artificial constructions. Judaïsme teaches us how to see that. In a sense our detractors (lasteraars) have us right in that we are a corrosive force. We are breaking down the false gods of all nations and all people, because they are not real. And that's very upsetting the people. "
Hij zegt dus: ‘Wij joden moeten de culturen van andere volken wel vernietigen omdat die volken zich vergissen. Wij joden hebben de ware god.’
Als je zo denkt is het niet verwonderlijk dat anderen jou niet aardig vinden.
Kevin MacDonald heeft er een boek over geschreven: “Culture of Critique.”
Nou vooruit, dacht ik destijds, als universitair student moet je een beetje open staan voor andere meningen. Maar tot mijn grote verbazing bleven Habermas en zijn voorgangers Theodor Adorno en Max Horkheimer het debat domineren, ook gedurende latere cursussen. Vanwaar die populariteit? Daarvoor moeten we even terug in de tijd.
De oprichters van de Frankfurter Schule zijn overlevenden van de holocaust. Een verschrikkelijke, traumatische ervaring natuurlijk. Ook voor grondleggers Theodor Adorno en Max Horkheimer. Volgens hen was er na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog voor onze westerse samenleving geen redding meer mogelijk.
De Frankfurter Schule werd in 1924 opgericht, en de leden vertrokken in 1937 uit Duitsland, omdat ze allemaal joods waren. Vóór de oorlog werden hun ideeën al bekritiseerd door de Carl Schmidt. De FS ideeën konden toen nog niet beïnvloed zijn door de traumatische oorlogerervaringen, die de FS leden trouwens nooit aan den lijve hebben ondervonden.
De oorzaak lag volgens hen in de Verlichting, de periode in onze recente geschiedenis waar de rede het begon te winnen van bijgeloof. Het hele verlichtingsproject droeg het zaad van de holocaust al sinds de achttiende eeuw in zich vanwege het extreme maakbaarheidsdenken dat er aan ten grondslag zou liggen. Wie de ideale, rationele samenleving wil scheppen, kan de elementen die hem niet bevallen gewoonweg bestrijden, is het idee. Volgens Adorno valt deze tendens zelfs al in het Homerische epos van de Odyssee waar te nemen. Was Odysseus immers niet de eerste westerling die door vernuft en rede bovennatuurlijke wezens wist te bedwingen, maar zich daarmee definitief van zijn natuur afkeerde? Met andere woorden: de westerse beschaving heeft zich vanaf het allereerste begin richting de holocaust bewogen.
De bovenstaande beweringen zijn nogal onnavolgbaar. Ik zie geen oorzaak en gevolg.
Verlichting leidt tot Holocaust… waarom?
Wie rationeler wordt en zich van zijn natuur af keert wordt een moordenaar ? Misschien heeft Van Best een geldige redenering, maar die is hier niet te lezen.
Een pikzwarte, zwaar negatieve wereldvisie, die er bovendien aan voorbijgaat dat de Verlichting ons het geweldigste project uit de geschiedenis heeft gebracht: de Verenigde Staten van Amerika.
Een land dat miljoenen wereldbewoners inspireert boven zichzelf uit te stijgen. De Frankfurters zagen het niet, wilden het niet zien. Ontdaan van alle hoop op vooruitgang en geloof in de eigen cultuur schreven ze hun traktaten: producten van de emotionele toestand waarin de zwaar getraumatiseerde holocaustoverlevers van de Frankfurter Schüle zich bevonden.
Zoals gezegd: In de eerste 21 jaar van de FS was er nog geen Holocaust. Alle FS wetenschappers leefden veilig in Amerika.
De manier van redeneren die de leden van de FS er op nahielden, sloot aan op (en beïnvloedde) het poststructuralistische of postmoderne denken zoals dat op universiteiten in de jaren ’60 volwassen werd. Feminisme, neomarxisme, postkolonialisme, deze denkstromingen hadden allen gemeen dat ze forse kritiek leverden op de westerse waarden en instituties, zij het om verschillende redenen. Dit gebeurde van binnenuit wel te verstaan, op westerse universiteiten door westerse studenten en hun docenten die wantrouwend tegenover autoriteit en traditionele, moderne waarden stonden.
Het gebeurde door joodse intellectuelen die net als alle joodse kinderen te horen krijgen dat de christenen en de joden elkaars eeuwige vijanden zijn . ( Zie Israel Shahak)
Hoe meer de christelijke samenleving in elkaar stort en hoe minder homogeen die samenleving is, hoe beter het is voor de kansen van de joodse bewoners.
Amerika stond tot 1960 onder leiding van de WASP’s. Hun macht moest worden gebroken en overgenomen door joden. Dit deed men o.a. door de zwarte Amerikanen te organiseren en tot protest aan te zetten: de NAACP was bijna geheel joods.
Daar hoef ik verder niet over uit te wijden: de 'protestgeneratie' is welbekend en door henzelf zeer bejubeld.
Het poststructuralisme was op academisch niveau een mooie paraplu waaronder al deze proteststromingen konden schuilen. Poststructuralisme betekent letterlijk: vóórbij het denken in structuren met een vaste, wel- of niet waarneembare kern of waarheid. Niets heeft betekenis in zichzelf. Kunstwerken niet, maatschappelijke systemen niet, tradities niet en taal niet. Het werk van de Franse filosoof Michel Focault bijvoorbeeld, over hoe taal machtstructuren blootlegt, was een handig middel om kritiek op maatschappelijke systemen van een wetenschappelijk jasje te voorzien en om te zetten in een effectieve stok om autoriteiten mee te slaan.
U zegt het zelf, mijnheer Van Best. Zo is het.
Deze beweging ging echter stukken verder dan dat. Studenten en professoren op universiteiten, de wangen nog rood van de revolutionaire zomer van ’68, bekeken zo ongeveer hun hele culturele erfenis met de blik van de iconoclast. Of het nu gaat om literatuur, geschiedenis, kunst of waardesystemen; omdat alles betekenisloos is, kan alles worden afgebroken of ‘gedeconstrueerd’, zoals dat in de academische beeldtaal zo mooi heet. Wie aan het woord deconstrueren denkt, ziet misschien een horlogemaker voor zich die heel voorzichtig een uurwerk open schroeft, uit elkaar haalt, schoonmaakt, radertjes vernieuwt en het geheel met wat smeerolie beter laat lopen. Daarna zet hij alles weer in elkaar en tikt het klokje zo mogelijk nog beter dan voorheen. Maar dat is niet wat het academische deconstrueren is. Nadat de zaken uit elkaar zijn gehaald, verzuimen poststructuralisten te herbouwen. Poststructuralisten gebruiken graag de sloophamer om elk onderwerp te verpulveren tot iets ‘dat ook maar een idee is’. Door alles maar te reduceren tot een perspectiefje hier en een meningkje daar, vervallen alle grote onderwerpen tot trivialiteiten. Maar daar houdt het nog niet op.
Een diverse verzameling perspectieven lijkt op papier wellicht interessant. Maar omdat de beweging is begonnen door de protestgeneratie, lijken uiteindelijk alleen tegendraadse perspectieven mee te tellen. Of beter gezegd: perspectieven die ooit tegendraads waren, maar nu gecanoniseerd zijn. Ik kan dit laatste niet beter uitleggen dan de schrijver en filosoof Roger Scruton in zijn boek Waarom cultuur belangrijk is. In zijn vlammende verdedigingsrede van de Westerse cultuur betoogt hij dat achter ogenschijnlijke subjectiviteit en relativisme een 'gespierde censuur' schuilgaat: “Zij die consensus in de plaats stellen van waarheid zijn al snel bezig met het onderschrijven van ware en onware consensus. […] Alleen liberalen kunnen ertoe behoren, precies zoals alleen feministen, radicalen, homoactivisten en antiautoriteiten kunnen profiteren van de deconstructie; precies zoals alleen de tegenstanders van de 'macht' gebruik kunnen maken van Focaults morele sabotagetechnieken; en precies zoals alleen 'multiculturalisten' kunnen beschikken over Saïds kritiek op de Verlichtingswaarden. De onontkoombare conclusie luidt dat subjectiviteit, relativiteit en irrationalisme niet worden bepleit om alle opvattingen te laten meetellen, maar juist om mensen die in oude gezagsvormen en objectieve waarheden geloven buiten te sluiten.”
Zoals U zegt, mijnher Van Best: het doel was alleen maar om de oude machthebbers te verdrijven, en zelf het land over te nemen,
Het is natuurlijk niet zo dat de poststructuralistische revolutionairen enkel onzin uitkraamden. Hoe de waarheid wordt ervaren, hangt inderdaad vaak af van je persoonlijke perspectief. Een andere kijk op de geschiedenis kan verrassende resultaten opleveren en kritiek op een systeem is gezond, zeker als het gaat om maatschappelijke ongelijkheden. Maar er wordt in de huidige tijd niets opgebouwd, enkel bekritiseerd en afgebroken, vaak ten nadele van waarden die hun nut al tijden hebben bewezen. Voor studenten met een ontvankelijke geest en degenen in onze samenleving die behoefte hebben aan houvast en structuren, levert dit denken mogelijk een persoonlijke crisis op. Waar kun je nog in geloven? Is niets per definitie ‘goed’ of ‘waar’? Zijn sommige zaken het verdedigen niet méér waard dan anderen? Nee, zeggen postmodernen dan. Als je op deze manier denkt, zijn onvervreemdbare kernwaarden als vrijheid, gelijkheid, democratie en mensenrechten ook maar gewoon ideeën. Sterker, aangezien deze ideeën met name in het moderne westen tot wasdom zijn gekomen, zal er volgens de poststructuralisten wel een patriarchaal, neokoloniaal of oriëntalistisch motief achter zitten dat ‘gedeconstrueerd’ kan, nee móét worden.
Het meest potsierlijke is dat een zienswijze als het poststructuralisme -of kritische theorie of hoe je het ook wilt noemen- volgens welke geen essentiële waarheid bestaat, zelf ook gewoon een waarheid poogt te verkondigen. Paradoxaal of gewoon hypocriet?
Het meest potsierlijke is dat ‘Het Vrije Volk” wel in ziet dat de Frankfurter Schule onze samenleving kapot heeft gemaakt, maar niet wil zien dat het allemaal joodse geleerden waren, die daarmee met huneeuwenoude vijand afrekenden.
En al even potsierlijk is dat “Het Vrije Volk” zich nu -- net als ‘Links” in de afgelopen decennia -- voor het joodse karretje laten spannen: nu het christendom kapot is, moet de Islam kapot gemaakt worden. En “Het Vrije Volk” zal dat varkentje wel eens wassen voor ze !
Op de site zijn honderden ant-moslim artikelen te vinden, maar niet één kritisch geluid over Israel of het jodendom.
Nogmaals met de woorden van Roger Scruton: “In de cultuur van de verwerping [zoals hij het huidige academische klimaat noemt – MvB] zijn oordelen […] onschendbare dogma's. Jongeren die 'gender-studies' doen zijn bijvoorbeeld niet vrij om conclusies te trekken die niet door de feministische orthodoxie worden onderschreven, en hun curriculum wordt bepaald door een politieke agenda in plaats van door intellectuele discipline.” Het oneerlijke van dit alles is, dat de westerse cultuur de enige in de wereld is die zo kritisch naar zichzelf durft te kijken. Heel fijn, maar zolang andere culturen dat voorbeeld niet volgen, werkt zoiets enkel verzwakkend voor het Westen ten opzichte van die andere culturen.
Omdat ze er geen genoeg van krijgen hun eigen cultuur te beschimpen, nodigen universiteiten als gevolg van deze extreme 'minderheidsdictatuur' soms zelfs onfrisse types uit die onder het mom van diversiteit anti-democratische en anti-westerse praatjes mogen houden. De aanwezigheid van 'multiculturele bruggenbouwer' Tariq Ramadan op de Erasmus Universiteit in Rotterdam past precies in dit plaatje. Wat doet een man die presentator is bij de Iraanse staatstelevisie op een Westerse universiteit?
Nog veel erger ! De vader van Tariq Ramadan was zelfs een belangrijk man in de Moslim Brotherhood ! Nou ja… die Moslim Brotherhood is dan wel weer door de Amerikanen op poten gezet om Nasser te bestrijden, want die vervelende Nasser wilde van Egypte een modern land maken ! Zo humaan zijn die Amerikanen nu ook weer niet, natuurlijk ! Nasser moest kapot. Geen Verlichting in de moslimwereld a.u.b. Dus ging Amerika de fiundamentalisten steunen. Maar dat is allemaal kennis waar je voor moet studeren, en dat krijgen de heren van ‘Het Vrije Volk” dus niet onder ogen.
De rode draad die in universitaire perspectieven valt waar te nemen en die Roger Scruton de cultuur van de verwerping noemt, laat zich samenvatten als anti-Amerika, anti-Israël, anti-conservatisme, pro-milieu, pro-feministisch en pro-multiculturele samenleving. Er is bijna geen hoogleraar of docent die het tijdens colleges kan nalaten een sneer naar het gehate Amerika te maken. Ik heb een docente gehad die Geert Wilders noemde als voorbeeld van het fenomeen 'hate-speeching', maar zich niet bekommerde om de extremistische, homofobe en mysogynistische taal die diverse islamitische voorgangers hier in Nederland verkondigen. En ze kwam nota bene uit de vrouwenstudies-hoek! Het lijkt misschien gek om zowel radicale feministen naast multiculturalisten en intolerante moslims te zetten, maar dat heet diversiteit. Ik noem het een rariteitenkabinet. Het laatste wat we nodig hebben is een intellectuele elite die ons waardensysteem op deze manier van binnenuit uitholt.
Die intellectuele elite was joods en heeft de agenda bepaald in Het Westen, de afgelopen 70 jaar.
Er is wel degelijk een waarheid. En die kan wel degelijk worden gekend. Waarom noemen we onszelf anders wetenschapper? We hebben misschien moeite met het herkennen ervan, of kleuren de waarheid door ons eigen perspectief. Maar ik weet heel zeker dat bepaalde ideeën en theorieën beter zijn dan andere. Ook bepaalde culturen, meningen en opvattingen zijn beter dan andere. Rechtvaardigheid en een sterke rechtsstaat bijvoorbeeld. Zeker weten dat zoiets beter is dan willekeur en anarchie.
Rechtvaardigheid kan alleen bestaan als er absolute evenwichtige media- exposure is. Als àlle meningen en bronnen even vaak te beluisteren zijn.
In de praktijk is dat niet zo.
De rijste en invloedrijkste partij kan zijn mening zo vaak herhalen dat die algemeen aanvaarde waarheid wordt.
Zonder rechtvaardigheid geen vrede, maar wel oorlog en terrorisme.
Die evenwichtige media-exposure is dus essentieel.
Daadwerkelijke gelijkheid tussen man en vrouw is beter dan verongelijkt kritiek leveren op vrouwen die ervoor kiezen om thuis bij de kinderen te blijven, terwijl je allochtone vrouwen in achterstandswijken achter de gordijnen laat wegkwijnen. Vrij zijn is beter dan geknecht zijn. Logica is beter dan irrationaliteit. Kapitalisme is ondanks duidelijke tekortkomingen stukken beter dan socialisme, de westerse cultuur is beter dan veel andere juist vánwege het universalistische, open karakter. En ik kan het net als mijn medestudenten weten, omdat wij zijn opgegroeid in die geweldige cultuur die ons zoveel kansen, mogelijkheden en vrijheden biedt. Het constante afbreken en kritiseren van die cultuur is eenzijdige nestbevuiling. En dat is een theorie die ik van harte aanhang.
---
Dit essay heb ik geschreven nadat ik geïnspireerd ben geraakt door Roger Scruton's Waarom cultuur belangijk is. (Originele titel: Culture Counts: Faith and Feeling in a World Besieged, New York, Encounter Books: 2007) Ook het geweldige How the Irish Saved Civilization van Thomas Cahill (Hodder and Stoughton, Londen: 1995) was een inspiratie, omdat het een belangrijk, maar relatief onderbelicht element uit de Westerse geschiedenis beschrijft. Het is een boek dat een afwijkend perspectief biedt zonder de 'cultuur van de verwerping' te omarmen. Veel van de besproken theorieën zijn aan bod gekomen tijdens cursussen op de Universiteit Utrecht, waaronder Media-Wetenschap-Debat, Geschiedenis van het Medialandschap en Griekse Mythen in de Europese Literatuur. Verder kan ik van harte de forumdiscussie PWJ Explains Postmodernism aanraden op het Rudius Media Messageboard. (http://messageboard.tuckermax.com/showthread.php?t=1400) Hilarisch én leerzaam.
No comments:
Post a Comment