1155 NL-SPRAAK Hoe ons Wereldbeeld langzaam word veranderd. Een voorbeeld.

 NL-SPRAAK:  56 MIN.

https://soundcloud.com/user-315788098/20210524-0923-01mp3-king-of-kings

Origineel artikel: 

https://www.unz.com/article/king-of-kings-1927-and-the-origins-of-jewish-cultural-censorship/

King of Kings 

"King of Kings"(1927) and the Origins of Jewish Cultural Censorship

ANDREW JOYCE • MAY 20, 2021

 • 4,100 WORDS • 10 COMMENTS • REPLY

“My own suggestion would be … both in your interest and in the interest of the cause of the Jews of the world to strike out the words ‘Crucify Him’ entirely.”
Rabbi Edgar Magnin to Cecil B. DeMille, 1927.[1]

Initially established in 1913 to manage fallout from the conviction of Jewish murderer Leo Frank, the ADL’s first major effort to engage in cultural censorship began in the early 1920s in the form of a campaign against Henry Ford’s Dearborn Independent essay series “The International Jew.” The campaign began with a cross-denominational conference in September 1920, during which Orthodox and Reform rabbis gathered in Chicago to develop a strategy that would suffocate Ford’s momentum and stifle growing American anti-Semitism.[2] The chosen approach was based on crypsis. The rabbis agreed that rather than condemn Ford themselves, they would draw up a statement condemning his writings as un-American and un-Christian and have it signed by prominent non-Jewish American luminaries. This crypto-Jewish manifesto was then signed by, among others, President Wilson and former President Taft, before being published to a gullible public.

The manifesto, however, was later deemed to have had only a minor effect in diminishing Ford’s momentum, so further, more direct, action was undertaken. Detroit’s Rabbi Leo Franklin was dispatched with instructions to personally influence Ford against further publishing against Jews. When Franklin failed to weaken Ford’s resolve, the ADL drafted “anti-discrimination bills” they hoped would preserve the image and status of American Jews, and mailed them to Jewish bodies across the country for lobbying purposes. Concurrently, the ADL initiated a boycotting campaign targeting the Dearborn Independent’s advertising revenue. Ford finally ceased discussing the topic when he was personally targeted in an individual libel lawsuit by Jewish lawyer Aaron Sapiro.

The episode demonstrated that, even in its nascent stages, Jewish censorship strategies were flexible and multifaceted, with efforts being undertaken in the social, political, economic, and legal arenas. In the following essay, I consider a less well-known, but equally important, instance of early Jewish cultural censorship — the ADL’s battle against Cecil B. DeMille’s 1927 biblical epic King of Kings. The King of Kings case, it will be seen, provides considerable insight into Jewish approaches to (and fear of) Christianity, as well as pathological levels of Jewish anxiety about security, and the remarkable variety of Jewish tactical approaches to perceived anti-Semitism. Perhaps most crucial of all is the insight provided into the nature and direction of Jewish social and cultural control, especially the overwhelming need for control over what the majority population believes and perceives, or is allowed to believe and perceive. The story of the ADL and King of Kings is ultimately about the contest over ‘ways of seeing,’ a contest that prefigured very similar reactions to Mel Gibson’s The Passion of the Christ (2004), and that remains at the heart of American life almost a century later.

 

 "King of Kings" (1927) en de oorsprong van Joodse culturele censuur

"Mijn eigen suggestie zou zijn ... zowel in uw belang als in het belang van de zaak van de Joden van de wereld om de woorden‘ Kruisig Hem ’helemaal weg te halen. ''

Rabbi Edgar Magnin aan Cecil B. DeMille, 1927. [1]

Oorspronkelijk opgericht in 1913 om de gevolgen van de veroordeling van de Joodse moordenaar Leo Frank te beheersen, begon de eerste grote inspanning van de ADL om deel te nemen aan culturele censuur in de vroege jaren 1920 in de vorm van een campagne tegen Henry Ford's Dearborn Independent essayserie 'The International Jew'. De campagne begon met een confessionele conferentie in september 1920, tijdens welke orthodoxe en hervormde rabbijnen in Chicago bijeenkwamen om een ​​strategie te ontwikkelen die het momentum van Ford zou verstikken en het groeiende Amerikaanse antisemitisme zou onderdrukken. [2] De gekozen aanpak was gebaseerd op crypsis. De rabbijnen waren het erover eens dat ze in plaats van Ford zelf te veroordelen, een verklaring zouden opstellen waarin ze zijn geschriften als on-Amerikaans en onchristelijk veroordeelden en die zouden laten ondertekend worden door vooraanstaande niet-joodse Amerikaanse beroemdheden. Dit crypto-joodse manifest werd vervolgens ondertekend door onder meer president Wilson en voormalig president Taft, voordat het werd gepubliceerd voor een goedgelovig publiek.

Het manifest werd later echter geacht slechts een klein effect te hebben gehad op het verminderen van het momentum van Ford, dus er werd verdere, directere actie ondernomen. De rabbijn Leo Franklin uit Detroit kreeg instructies om Ford persoonlijk te beïnvloeden tegen verdere publicatie tegen Joden. Toen Franklin er niet in slaagde Ford's vastberadenheid te verzwakken, stelde de ADL 'antidiscriminatiewetten' op waarvan ze hoopten dat ze het imago en de status van Amerikaanse joden zouden behouden, en stuurde ze deze naar joodse instanties in het hele land voor lobbydoeleinden. Tegelijkertijd startte de ADL een boycotcampagne die gericht was op de advertentie-inkomsten van de Dearborn Independent. Ford stopte uiteindelijk met het bespreken van het onderwerp toen hij persoonlijk het doelwit was van een individuele smaadzaak door de Joodse advocaat Aaron Sapiro.

De episode toonde aan dat, zelfs in de beginfase, de joodse censuurstrategieën flexibel en veelzijdig waren, met inspanningen op sociaal, politiek, economisch en juridisch gebied. In het volgende essay beschouw ik een minder bekend, maar even belangrijk voorbeeld van vroege joodse culturele censuur: de strijd van de ADL tegen Cecil B. DeMille's bijbelse epos uit 1927, King of Kings. Het geval van de Koning der Koningen, zoals we zullen zien, biedt aanzienlijk inzicht in de Joodse benaderingen van (en de angst voor) het christendom, evenals de pathologische niveaus van Joodse bezorgdheid over veiligheid, en de opmerkelijke verscheidenheid aan Joodse tactische benaderingen van waargenomen antisemitisme. Misschien wel het meest cruciale van alles is het inzicht dat wordt verschaft in de aard en richting van de joodse sociale en culturele controle, vooral de overweldigende behoefte aan controle over wat de meerderheid van de bevolking gelooft en waarneemt, of mag geloven en waarnemen. Het verhaal van de ADL en de King of Kings gaat uiteindelijk over de wedstrijd over 'manieren van kijken', een wedstrijd die voorafging aan zeer vergelijkbare reacties op Mel Gibson's The Passion of the Christ (2004), en die nog steeds de kern vormt van het Amerikaanse leven. een eeuw later.

 

The Uneasy Identity of Cecil B. DeMille

Cecil B. DeMille (1881–1959), regarded by many as one of the greatest filmmakers of his era, was in some ways an unlikely candidate for an ADL-designated public enemy. He was halachically Jewish via his mother Matilda Beatrice Samuel. He worked closely with Jewish producers Jesse Lasky and Schmuel Gelbfisz (later Samuel Goldwyn), and he enjoyed his greatest success in an industry dominated by Jews. His relationship to Jewishness, however, was complex. His mother disowned her family and Jewish roots when her parents objected to her intentions to marry a Christian, the Episcopalian businessman Henry Churchill de Mille. She later engaged in an apparently sincere conversion to de Mille’s religion. There were no trappings of Jewishness in DeMille’s childhood home, and both Cecil and his brother William were reported by friends and relatives to have held anti-Semitic views as adults. They are also said to possess a subtle resentment of their partial Jewish ancestry. Biographer Scott Eyman has argued that DeMille consistently emphasized only his Episcopalian background to the press during his early ascent in the movie industry, prompting “people who knew his mother in New York” to “assume a covert anti-Semitism, a stance that would only be strengthened by his future status as a pillar of California’s right wing.”[3] William DeMille’s daughter Agnes, a dancer, recalled her father at times railing against her “Broadway Jew manager,” and that her uncle Cecil once confided to her “I don’t like the Jewish people out here.” Cecil DeMille’s longtime screenwriter, Jesse Lasky Jr, commented after DeMille’s death: “He did not heavily identify himself with Jews.”[4]

Despite discomfort with his origins, DeMille was intelligent enough to use his Jewish ancestry, in the right company, to help him navigate a heavily Jewish industry. The Jewish Tribune pointed out in the late 1920s that DeMille “considers it of great commercial and strategic importance to boast of the Jewish blood in his veins.” And, as will be discussed below, in certain contexts, DeMille would often praise Jews and their characteristics. DeMille thus comes across as an opportunist, who identified with his own success more than any ethnic cause or group, and who could simultaneously hold deep ambivalence about his Jewish background while understanding that this uncomfortable fact would be useful for his career in an industry that operated like a Jewish cousinhood. Jesse Lasky Jr probably summed it up best when he argued that DeMille ultimately didn’t identify with anyone: “He had a suspicion that most people might not be worth identifying with anyway. He served his own Gods.”

 

King of Kings

By 1926, DeMille had made a personal fortune directing movies for Jewish producers. It seemed a logical next step that he should strike out on his own, and DeMille Pictures Corporation was born. His first two pictures, however, The Road to Yesterday and The Volga Boatman, were a flop and a hit respectively, thus cancelling each other out and placing the new production company, now bleeding capital, in significant peril. He needed a significant hit. In May 1926, Denison Clift, a DeMille studio contract writer, wrote a memo to DeMille:

Why skirt around the one great single subject of all time and all ages — the commanding, majestic, and most sublime thing that any man can ever put upon the screen: the Life, Trial, Crucifixion, Resurrection, and Ascension of Christ: in other words: the LIFE OF CHRIST, with its awe-inspiring power, its simplicity and its unutterable tragedy. … The title of the picture would be: THE KING OF KINGS.

DeMille threw himself into the project with intensity, working with screenwriter Jeanie MacPherson on a script that closely followed the Gospels with one exception. Reflecting his penchant for more seedy material, and the perennial notion that “sex sells,” DeMille personally held the belief that Judas had not betrayed Christ for money, but because Judas lusted for Mary Magdalene and had been frustrated by Christ’s conversion of her. DeMille expected that this change, even introduced subtly, would result in some minor complaints from Church authorities, but he was extremely pleased with a final script that ran to a mammoth 366 pages. In the end, DeMille had little to fear from the Church.

 

De ongemakkelijke identiteit van Cecil B. DeMille

Cecil B. DeMille (1881–1959), door velen beschouwd als een van de grootste filmmakers van zijn tijd, was in zekere zin een onwaarschijnlijke kandidaat voor een door ADL aangewezen publieke vijand. Hij was halachisch joods via zijn moeder Matilda Beatrice Samuel. Hij werkte nauw samen met de joodse producenten Jesse Lasky en Schmuel Gelbfisz (later Samuel Goldwyn), en hij genoot zijn grootste succes in een door joden gedomineerde industrie. Zijn relatie tot joodsheid was echter complex. Zijn moeder verstootte haar familie en joodse wortels toen haar ouders bezwaar maakten tegen haar voornemen om te trouwen met een christen, de bisschoppelijke zakenman Henry Churchill de Mille. Later maakte ze blijkbaar een oprechte bekering tot de religie van de Mille. Er waren geen attributen van joodsheid in het ouderlijk huis van DeMille, en zowel Cecil als zijn broer William zouden door vrienden en familieleden antisemitische opvattingen hebben gehad als volwassenen. Ze zouden ook een subtiele wrok koesteren over hun gedeeltelijke joodse afkomst. Biograaf Scott Eyman heeft betoogd dat DeMille tijdens zijn vroege beklimming in de filmindustrie consequent alleen zijn episcopale achtergrond benadrukte aan de pers, waardoor 'mensen die zijn moeder in New York kenden' 'een heimelijk antisemitisme zouden aannemen, een standpunt dat alleen gesterkt worden door zijn toekomstige status als een pijler van de rechtervleugel van Californië. ”[3] William DeMille's dochter Agnes, een danseres, herinnerde zich dat haar vader soms tekeer ging tegen haar 'Broadway Jew manager', en dat haar oom Cecil haar ooit in vertrouwen had genomen ' Ik hou niet van het Joodse volk hier. " Cecil DeMille's lange tijd scenarioschrijver, Jesse Lasky Jr, merkte na de dood van DeMille op: "Hij identificeerde zich niet sterk met Joden." [4]

 

Ondanks zijn ongemak met zijn afkomst, was DeMille intelligent genoeg om zijn Joodse afkomst, in het juiste gezelschap, te gebruiken om hem te helpen navigeren in een zwaar joodse industrie. De Joodse Tribune wees er eind jaren twintig op dat DeMille "het van groot commercieel en strategisch belang acht om op te scheppen over het Joodse bloed in zijn aderen". En, zoals hieronder zal worden besproken, prees DeMille in bepaalde contexten vaak joden en hun kenmerken. DeMille komt dus over als een opportunist, die zich meer identificeerde met zijn eigen succes dan met enige etnische strijd of groep, en die tegelijkertijd diepe ambivalentie kon koesteren over zijn joodse achtergrond, terwijl hij begreep dat dit ongemakkelijke feit nuttig zou zijn voor zijn carrière in een industrie die actief was. als een joodse neef. Jesse Lasky Jr. vatte het waarschijnlijk het beste samen toen hij beweerde dat DeMille zich uiteindelijk met niemand identificeerde: 'Hij had het vermoeden dat de meeste mensen het misschien toch niet waard waren om zich mee te identificeren. Hij diende zijn eigen goden. "

 

koning der koningen

In 1926 had DeMille een persoonlijk fortuin gemaakt door films te regisseren voor Joodse producenten. Het leek een logische volgende stap die hij in zijn eentje zou doen, en DeMille Pictures Corporation was geboren. Zijn eerste twee films, The Road to Yesterday en The Volga Boatman, waren respectievelijk een flop en een hit, waardoor ze elkaar uitschakelden en het nieuwe productiebedrijf, nu kapitaal tekort hebbend, in groot gevaar bracht. Hij had een flinke klap nodig. In mei 1926 schreef Denison Clift, een DeMille studio contractschrijver, een memo aan DeMille:

Waarom zou je rond het ene grote onderwerp van alle tijdperken en alle tijdperken gaan - het indrukwekkende, majestueuze en meest sublieme dat een mens ooit op het scherm kan zetten: het leven, de beproeving, de kruisiging, de opstanding en de hemelvaart van Christus: in een andere woorden: het LEVEN VAN CHRISTUS, met zijn ontzagwekkende kracht, zijn eenvoud en zijn onuitsprekelijke tragedie. … De titel van de foto zou zijn: DE KONING DER KONINGEN.

DeMille wierp zich intensief op het project en werkte samen met scenarioschrijver Jeanie MacPherson aan een script dat de evangeliën op één uitzondering na volgde. DeMille weerspiegelde zijn voorliefde voor meer louche materiaal en het eeuwige idee dat 'seks verkoopt', en geloofde persoonlijk dat Judas Christus niet had verraden voor geld, maar omdat Judas begerig was naar Maria Magdalena en gefrustreerd was door Christus 'bekering van haar. DeMille verwachtte dat deze verandering, zelfs subtiel ingevoerd, zou resulteren in enkele kleine klachten van kerkelijke autoriteiten, maar hij was buitengewoon tevreden met een definitief script dat maar liefst 366 pagina's besloeg. Uiteindelijk had DeMille weinig te vrezen van de kerk.

 

 

 

The Synagogue was a different matter. DeMille was aware, from the earliest stages of the project, of a need to manage Jewish sensibilities. On August 23, 1926, the day before production began, DeMille assembled all senior cast and crew for a six and a half hour meeting at his home. At one point, DeMille told those present:

We have to protect all classes of people, especially the Jew. The purpose is to treat all classes fairly and particularly the Jew, because the Jew is put in the most unfortunate place of any race in the Bible because it was not really a matter of the Jew having persecuted Jesus, it was Rome — Rome with her politics and graft. … The Jews are a very great race, a very sensitive race and we have no desire to hurt them, nor do we desire to hurt anyone.

DeMille also expressed the opinion during the early stages of filming that the movie would bear great responsibility not only in fixing in the public mind an image of Christ, but also an image of those responsible for his crucifixion. In addition to his own anxieties, at least one major film executive wrote to DeMille expressing the hope that DeMille would do all he could to “get around the Bible’s anti-Semitism,” mainly by opening the picture with a caption stressing Roman dominance in Judea and other rhetorical conceits intended to portray the Romans as the primary antagonists. Eyman argues that, throughout filming, DeMille “strove to ameliorate any charges of anti-Semitism.” DeMille completely removed Matthew 27:25 (“His blood be on us, and on our children”) and instead inserted a line for Caiaphas the High Priest during the earthquake the follows the Crucifixion: “Lord God Jehovah! Visit not Thy wrath on Thy people Israel — I alone am guilty.” The move was designed to completely side-step the issue of Jewish communal and generational guilt for the death of Christ.

 

Caiaphas (Rudolf Schildkraut) pays Judas (Joseph Schildkraut)

While showing tremendous sensitivity to Jewish interests in the text of the film, DeMille was stunningly unaware of the implications of his casting choices. Jesus and the Disciples were portrayed by young actors of northern European heritage, while DeMille insisted that the Jewish mob was played by extras culled from nearby Jewish quarters, along with Caiaphas and Judas, who were played by the Jewish father and son Rudolph and Joseph Schildkraut.[5] This practice of ethnic casting alone was to prove infuriating to Jewish authorities across America, who insisted that, despite DeMille’s alterations to the Gospel, the film remained an anti-Semitic Blood Libel.

The Jewish Reaction

DeMille’s King of Kings was released to huge public acclaim on May 18, 1927, and was every bit the commercial and critical success that DeMille hoped it would be. In fact, the only negative reaction to the film came from the organized Jewish community, which reacted to King of Kings with what can only be described as extreme vitriol. In the words of Jenna Weissman, “Where Christian America showered the film with hosannas, Jewish America pummelled it with brickbats.”[6] The Jewish Tribune led the initial campaign against DeMille with some deeply personal comments concerning racial betrayal:

[DeMille] brooks no argument, no contradictions, no independence, no apologies reflecting upon him. … Cecil is the real son of his mother … an English Jewess who embraced the Christian faith early in her life. … Mrs. DeMille does not consider herself a Jewess, but Cecil even now likes to repeat to every handy listener how proud he is of having a Jewish mother. … It is as if he were naively, yet sincerely, saying to the Jewish press and pulpit which accuse him of the betrayal of the Jewish race, “Can a man who is proud of his Jewish origins betray the Jewish race?”

The article went on to state that DeMille was a new Henry Ford, with King of Kings likely to become the motion picture equivalent of The International Jew. The remarkable assertion was also made, despite all glaring evidence to the contrary, that the film was a flop, and had only been rescued by publicity surrounding its anti-Semitism. As DeMille biographer Scott Eyman points out, the Jewish Tribune, consumed with hysteria, had abandoned all logic:

The Jewish Tribune tried to have it both ways: castigating DeMille for freely acknowledging his Jewish heritage, when they would have undoubtedly castigated him even more had he avoided the matter, then bewailing the way the Jewish media had risen to take the director’s bait even as the article itself was part of the protests.

 

De synagoge was een andere zaak. DeMille was zich vanaf de vroegste stadia van het project bewust van de noodzaak om met Joodse gevoeligheden om te gaan. Op 23 augustus 1926, de dag voordat de productie begon, verzamelde DeMille alle senior cast en crew voor een zes en een half uur durende bijeenkomst bij hem thuis. Op een gegeven moment zei DeMille tegen de aanwezigen:

We moeten alle klassen mensen beschermen, vooral de joden. Het doel is om alle klassen eerlijk te behandelen en in het bijzonder de Jood, omdat de Jood op de meest ongelukkige plaats van elk ras in de Bijbel wordt geplaatst, omdat het niet echt een kwestie was dat de Jood Jezus vervolgde, het was Rome - Rome met haar politiek en graft. … De Joden zijn een heel groot ras, een heel gevoelig ras en we willen ze niet kwetsen, noch willen we iemand pijn doen.

DeMille uitte ook de mening tijdens de vroege stadia van het filmen dat de film een ​​grote verantwoordelijkheid zou dragen, niet alleen om in de publieke opinie een beeld van Christus te vestigen, maar ook een beeld van degenen die verantwoordelijk waren voor zijn kruisiging. Naast zijn eigen angsten schreef ten minste één grote filmdirecteur aan DeMille waarin hij de hoop uitsprak dat DeMille er alles aan zou doen om 'het bijbelse antisemitisme te omzeilen', voornamelijk door de foto te openen met een onderschrift dat de Romeinse dominantie in Judea benadrukt. en andere retorische opvattingen die bedoeld waren om de Romeinen af ​​te schilderen als de belangrijkste tegenstanders. Eyman stelt dat DeMille tijdens het filmen "ernaar streefde alle beschuldigingen van antisemitisme te verzachten". DeMille verwijderde Mattheüs 27:25 volledig ("Zijn bloed zij op ons en op onze kinderen") en voegde in plaats daarvan een regel in voor Kajafas, de Hogepriester tijdens de aardbeving, die volgt op de kruisiging: "Heer God Jehovah! Richt niet Uw toorn op Uw volk Israël - ik alleen ben schuldig. " De stap was bedoeld om de kwestie van de Joodse gemeenschaps- en generatieschuld voor de dood van Christus volledig omzeilen.

 

Hoewel DeMille in de tekst van de film een ​​enorme gevoeligheid toonde voor Joodse interesses, was hij zich verbluffend niet bewust van de implicaties van zijn castingkeuzes. Jezus en de discipelen werden gespeeld door jonge acteurs van Noord-Europese afkomst, terwijl DeMille erop stond dat de joodse menigte werd gespeeld door figuranten uit nabijgelegen joodse wijken, samen met Kajafas en Judas, die werden gespeeld door de joodse vader en zoon Rudolph en Joseph Schildkraut. . [5] Alleen al deze praktijk van etnisch casten zou woedend blijken te zijn voor de Joodse autoriteiten in heel Amerika, die volhielden dat, ondanks DeMille's wijzigingen in het evangelie, de film een ​​antisemitische Blood Libel bleef.

De Joodse reactie

DeMille's King of Kings werd op 18 mei 1927 onder grote publieke toejuiching uitgebracht en was in elk geval het commerciële en kritische succes dat DeMille hoopte dat het zou zijn. In feite kwam de enige negatieve reactie op de film van de georganiseerde joodse gemeenschap, die op King of Kings reageerde met wat alleen kan worden omschreven als extreme vitriool. In de woorden van Jenna Weissman: "Waar Christian America de film overspoelde met hosanna's, bestookte het Joodse Amerika de film met brickbats." [6] De Joodse Tribune leidde de eerste campagne tegen DeMille met enkele zeer persoonlijke opmerkingen over raciaal verraad:

[DeMille] duldt geen argument, geen tegenstrijdigheden, geen onafhankelijkheid, geen excuses die op hem reflecteren. … Cecil is de echte zoon van zijn moeder… een Engelse jodin die al vroeg in haar leven het christelijk geloof omarmde. … Mevrouw DeMille beschouwt zichzelf niet als een jodin, maar Cecil herhaalt zelfs nu graag tegen elke handige luisteraar hoe trots hij is op het hebben van een joodse moeder. … Het is alsof hij naïef was, maar oprecht, tegen de joodse pers en preekstoel, die hem beschuldigen van het verraad van het joodse ras, zegt: "Kan een man die trots is op zijn joodse afkomst, het joodse ras verraden?"

Het artikel ging verder met te stellen dat DeMille een nieuwe Henry Ford was, met King of Kings waarschijnlijk het filmequivalent van The International Jew. De opmerkelijke bewering werd ook gedaan, ondanks alle flagrante bewijzen van het tegendeel, dat de film een ​​flop was en alleen was gered door publiciteit rond het antisemitisme. Zoals DeMille-biograaf Scott Eyman opmerkt, had de Joodse Tribune, verteerd door hysterie, alle logica verlaten:

De Joodse Tribune probeerde het op twee manieren te doen: DeMille hekelen omdat hij vrijelijk zijn Joodse afkomst erkende, terwijl ze hem ongetwijfeld nog meer zouden hebben gehekeld als hij de zaak had vermeden, en vervolgens betreurden de manier waarop de Joodse media waren opgestaan ​​om het aas van de directeur te accepteren, zelfs als het artikel zelf maakte deel uit van de protesten.

 

 

Prominent Zionist and Jewish activist Rabbi Stephen Wise entered the fray, saying the film would not have been made if a single Jew in Hollywood had acted “with the stature of a man.” Wise was the first major Jewish figure to call for the complete censorship of the film, telling one reporter, “I do not believe that the picture is curable. The only way to mend it is to end it. … The blood of Jews will be on the heads of the owners of this picture.”

Eyman writes that DeMille was “bewildered by this criticism,” having gone to great lengths to absolve Jews of any communal responsibility for Christ’s execution. Eyman suggests that DeMille probably reflected back on the September 1926 letter from an unnamed executive demanding that the movie place all blame for the crucifixion on the Romans. In DeMille’s opinion at the time, this would have represented too great a departure from the Bible, so he opted instead to attempt to place blame solely on Caiaphas. And DeMille had invested much in this attempt at pacification. Caiaphas is introduced in the film not as a Jewish High Priest, but as a “Roman appointee.” When Pilate asks the crowd, “Shall I crucify your king?,” it is not the entire collective of chief priests—as in John 19:15—but Caiaphas alone who responds “We have no king but caesar.” Throughout the film, Eyman stresses, DeMille reconfigures the blame solely upon this Romanized High Priest. It was now clear to DeMille, however, from the Jewish reaction to King of Kings, that any suggestion that Jesus was executed at the instigation of even a single Jew was more than the Jews of America would tolerate. They wanted nothing less than a rewrite of the Gospels.

DeMille was furious. During the latter stages of filming, he was often seen quietly staring at a portrait of Christ that he had placed on his desk, prompting at least one close associate to speculate that DeMille was beginning to become “deeply religious.” Jewish reactions to King of Kings certainly hit a strong nerve with DeMille, something indicated in a letter to a non-Jewish colleague:

I felt [the Jewish leaders] would greatly harm the Jewish race by bringing the matter to an open fight. … Someone in the Jewish race is trying to start trouble. This trouble should be stopped immediately for the good of all, as it could very easily lead to a situation that might be very destructive. Those Jews who are raising these rather violent objections would crucify Christ a second time if they had the opportunity, as they are so ready to crucify what, for want of a better term, I shall call His second coming upon the screen.[7]

Demands for changes to the film were formalized and broadened via the intervention of the ADL, with demands for substantial cuts and rewrites in return for a cessation of Jewish protests. The ADL contacted Los Angeles-based Rabbi Edgar Magnin, an associate of DeMille’s, and asked Magnin to persuade DeMille to acquiesce. The ADL projected power but was clearly only too aware of the popularity of the film and of DeMille, with the result that the ADL was as keen to see an end to the furor (though with its interests achieved) as DeMille. This tightrope situation was expressed succinctly by Magnin in a letter to DeMille dated September 28 1927:

An open rupture between [the Anti-Defamation League] and you could do absolutely no good to either and would likely result in harm to both. … Strike out the words ‘Crucify Him’ entirely. It would appear to me the action in itself is descriptive enough without the title. … Please give this your most careful and thoughtful consideration in the next few days, and if you can possibly do so, accede to the request of the League.

DeMille attempted to buy time by hastily preparing a memo describing actions he had taken to protect Jews during the making of the film, but the Jewish pressure continued. Resolutions condemning the film were passed by the United Synagogue of America, the Board of Rabbis of Northern California, and numerous similar groups across the country. Private detectives were hired to follow H. B. Warner, who played Jesus, in the hope that any discovered revelations about his private life (he did have a drinking problem) would help diminish ‘Jesus’ in the minds of the viewing public. The Schildkrauts, who played Caiaphas and Judas, were attacked as race traitors in Jewish editorials for allowing themselves to be cast in their villainous roles. DeMille later recalled, “Joseph was frightened. Joseph thought his career was through.” Felicia Herman writes that “the controversy over the film raged through November and December, receiving almost constant attention in Jewish newspapers through the nation.”[8] The ADL began making calls for the wholesale banning of the film, and then, in December, a three-page ADL ‘shopping list’ of proposed cuts and alterations arrived in DeMille’s office. Among the demands were:

 

De prominente zionistische en joodse activist Rabbi Stephen Wise kwam in de strijd en zei dat de film niet gemaakt zou zijn als een enkele Jood in Hollywood had gehandeld "met de gestalte van een man". Wise was de eerste grote Joodse figuur die opriep tot volledige censuur van de film en zei tegen een verslaggever: “Ik geloof niet dat de film te genezen is. De enige manier om het te herstellen, is door er een einde aan te maken. ... Het bloed van Joden zal op de hoofden van de eigenaren van deze film komen. "

Eyman schrijft dat DeMille "verbijsterd was door deze kritiek", omdat hij zich tot het uiterste had ingespannen om de Joden te ontheffen van elke gemeenschappelijke verantwoordelijkheid voor de executie van Christus. Eyman suggereert dat DeMille waarschijnlijk terugblikte op de brief van september 1926 van een niet nader genoemde directeur die eiste dat de film alle schuld voor de kruisiging bij de Romeinen zou leggen. Volgens DeMille zou dit destijds een te grote afwijking van de Bijbel hebben betekend, dus koos hij ervoor om te proberen Kajafas de schuld te geven. En DeMille had veel geïnvesteerd in deze poging tot pacificatie. Kajafas wordt in de film niet geïntroduceerd als een joodse hogepriester, maar als een 'Romeinse aangestelde'. Als Pilatus de menigte vraagt: "Zal ik uw koning kruisigen?", Is het niet het hele collectief van hogepriesters - zoals in Johannes 19:15 - maar Kajafas alleen die antwoordt: "Wij hebben geen koning dan Caesar." Door de hele film heen, benadrukt Eyman, herconfigureert DeMille de schuld uitsluitend bij deze geromaniseerde hogepriester. Het was DeMille nu echter duidelijk uit de Joodse reactie op de Koning der Koningen dat elke suggestie dat Jezus werd geëxecuteerd op instigatie van zelfs maar een enkele Jood meer was dan de Joden in Amerika zouden tolereren. Ze wilden niets minder dan een herschrijving van de evangeliën.

DeMille was woedend. Tijdens de laatste fasen van het filmen werd hij vaak stilletjes naar een portret van Christus zien staren dat hij op zijn bureau had neergezet, wat ten minste één naaste medewerker ertoe aanzette te speculeren dat DeMille 'diep religieus' begon te worden. Joodse reacties op King of Kings raakten zeker sterk bij DeMille, iets wat werd aangegeven in een brief aan een niet-Joodse collega:

Ik had het gevoel dat [de joodse leiders] het joodse ras ernstig zouden schaden door de zaak openlijk te bestrijden. … Iemand in het Joodse ras probeert problemen te veroorzaken. Dit probleem moet onmiddellijk worden gestopt voor het welzijn van iedereen, aangezien het heel gemakkelijk kan leiden tot een situatie die zeer destructief kan zijn. Die Joden die deze nogal gewelddadige bezwaren naar voren brengen, zouden Christus voor de tweede keer kruisigen als ze de gelegenheid hadden, daar ze zo klaar zijn om te kruisigen wat ik, bij gebrek aan een betere term, Zijn tweede komst op het scherm zal noemen. [7]

De eisen voor veranderingen in de film werden geformaliseerd en verruimd via de tussenkomst van de ADL, met eisen voor substantiële bezuinigingen en herschrijvingen in ruil voor een stopzetting van de Joodse protesten. De ADL nam contact op met de in Los Angeles gevestigde Rabbi Edgar Magnin, een medewerker van DeMille's, en vroeg Magnin om DeMille over te halen om ermee in te stemmen. De ADL projecteerde macht maar was zich duidelijk maar al te goed bewust van de populariteit van de film en van DeMille, met als resultaat dat de ADL net zo graag een einde wilde zien aan de furore (zij het met behaalde belangen) als DeMille. Deze koorddansituatie werd door Magnin beknopt uitgedrukt in een brief aan DeMille van 28 september 1927:

Een openlijke breuk tussen [de Anti-Defamation League] en jij zou aan geen van beide absoluut geen goed kunnen doen en zou waarschijnlijk resulteren in schade aan beide. … Schrap de woorden ‘Kruisig Hem’ helemaal weg. Het lijkt mij dat de handeling op zichzelf beschrijvend genoeg is zonder de titel. ... Geef dit alsjeblieft je meest zorgvuldige en doordachte overweging in de komende dagen, en als je dat mogelijk kunt doen, geef dan toe aan het verzoek van de Liga.

DeMille probeerde tijd te winnen door haastig een memo op te stellen waarin hij de acties beschreef die hij had ondernomen om Joden te beschermen tijdens het maken van de film, maar de Joodse druk hield aan. Resoluties waarin de film werd veroordeeld, werden aangenomen door de Verenigde Synagoge van Amerika, de Raad van Rabbijnen van Noord-Californië en talrijke soortgelijke groepen in het hele land. Privédetectives werden ingehuurd om H. B. Warner te volgen, die Jezus speelde, in de hoop dat alle ontdekte onthullingen over zijn privéleven (hij had een drankprobleem) zouden helpen om ‘Jezus’ in de hoofden van het kijkende publiek te verminderen. De Schildkrauts, die Kajafas en Judas speelden, werden aangevallen als rassenverraders in Joodse hoofdartikelen omdat ze zich in hun gemene rollen hadden laten casten. DeMille herinnerde zich later: 'Joseph schrok. Joseph dacht dat zijn carrière voorbij was. " Felicia Herman schrijft dat "de controverse over de film in november en december woedde en vrijwel constante aandacht kreeg in Joodse kranten door het hele land." [8] De ADL begon oproepen te doen tot een grootschalig verbod op de film, en vervolgens, in december, een ADL-boodschappenlijst van drie pagina's met voorgestelde bezuinigingen en wijzigingen arriveerde in het kantoor van DeMille. Onder de eisen waren:

 

 

 

• Eliminate all scenes of the lashing of Jesus barring the first.
• In the scene where a Jew, in answer to the question, ‘What evil has he done?’ shrugs his shoulders and jingles a coin, eliminate the jingling of the coin.
• In the scene where Pilate washes his hands and puts the responsibility for the crucifixion on Caiaphas, let Caiaphas say “I assume the responsibility …”
• Tone down the crucifixion.

The ADL also demanded that the film open with a foreword explaining that “the Jews were no longer an independent people,” and that all legal decisions at the time of Christ were ultimately the responsibility of the Romans. Coinciding with the arrival of the ADL “shopping list,” MGM announced that it would not release the film in eastern European countries “where it might inflame existing prejudices against the Jewish community.”[9]

DeMille’s will collapsed. In January 1928 a new version of the film was announced and released, incorporating the changes demanded by the ADL and others. By March 1929, DeMille was telling the Jewish Daily Bulletin that he regretted ever making the film. Even with the large number of changes, remarks Steven Carr, subsequent showings of the film

were subject to everything from accompanying benevolent ministerial statements to outright censorship. For example, in 1937 when the film was shown to churches in California, two entire reels were censored. The deleted scenes involved Judas accepting the bribe, the betrayal of Jesus, mob scenes, the activities of the high priest, and the Crucifixion itself. Before the film, a minister was to make a statement “completely exonerating the Jews” from any responsibility for the Crucifixion.[10]

The ADL used the battle over King of Kings to establish a permanent relationship with the Motion Picture Producers and Distributors Association (MPPDA). Thereafter, the MPPDA (1915–1936) would facilitate an “official Jewish representative” appointed by the ADL who would liaise with the MPPDA and enable the ADL to screen any film for anti-Semitism before release to the public.

Legacy

One of the most remarkable features of the battle over King of Kings is the extent to which the entire affair was subject to the grossest of exaggerations. Even for its time, the film was remarkably tame, and of course it had been thoroughly sanitized by DeMille prior to release. The severity of Jewish reactions therefore suggests one of two possibilities, or perhaps a combination of both. In the first instance, it’s clear that Jews have a strong fear of the portrayal of Jews in the Gospel stories in their unadulterated form, a fear that resurfaced on the release of Mel Gibson’s Passion of the Christ. In my own personal interactions with Jews over the years, I’ve constantly observed a strong and deep-seated unease when Christianity is discussed. In the realm of scholarship, it’s commonplace in Jewish historiography to see anti-Semitism portrayed as fundamentally theological in origin, despite a wealth of evidence suggesting far greater socio-economic influence in the development of anti-Jewish attitudes. Many Jews, engaged in self-deception, probably do believe that the New Testament is the sole reason why they have experienced hostility. In the context of such anxieties, no matter how misplaced, it should come as little surprise that Jews would react with extreme horror towards any representation of the New Testament, and especially any representation of the trial and execution of Jesus.

On the other hand, much of the Jewish behavior surrounding this episode appears extremely calculated and well-organized. Relations between the MPPDA and the ADL were already embryonic prior to the filming of King of Kings, and there is some reason to suspect that the entire episode was exaggerated in order to manufacture a crisis that demanded a response (greater formal Jewish involvement in the censorship of mass media). There is of course a possibility that Jewish fear and Jewish ambition have merged in this instance.

Reading much of the material relating to the King of Kings controversy, I found myself quite disturbed on realizing that much of contemporary Christianity resembles DeMille’s butchered film. Almost everything that gave it some teeth in past centuries has been excised, leaving for the most part a rather toothless brute that is a tame lapdog scared of its own shadow. Yes, Christianity, excepting a few corners of resistance, has been censored. It’s been rendered safe. It’s been declared “Jew-friendly.” Most importantly, it looks nothing like its original form, its ‘Director’s Cut’ so to speak. The fact that Jews even feel secure enough to now demand that the New Testament should come printed with “anti-Semitism warnings” really says it all.

 

• Elimineer alle scènes van het geselen van Jezus, behalve de eerste.

• In de scène waarin een Jood, in antwoord op de vraag: ‘Wat voor kwaad heeft hij gedaan?’, Zijn schouders ophaalt en een munt laat rinkelen, het rinkelen van de munt elimineert.

• In de scène waar Pilatus zijn handen wast en de verantwoordelijkheid voor de kruisiging op Kajafas legt, laat Kajafas zeggen: "Ik neem de verantwoordelijkheid ..."

• Afzwakking van de kruisiging.

De ADL eiste ook dat de film zou openen met een voorwoord waarin werd uitgelegd dat "de Joden niet langer een onafhankelijk volk waren" en dat alle juridische beslissingen ten tijde van Christus uiteindelijk de verantwoordelijkheid waren van de Romeinen. Samenvallend met de komst van de ADL "boodschappenlijst", kondigde MGM aan dat het de film niet zou uitbrengen in Oost-Europese landen "waar het de bestaande vooroordelen jegens de Joodse gemeenschap zou kunnen aanwakkeren". [9]

DeMille's zal instorten. In januari 1928 werd een nieuwe versie van de film aangekondigd en uitgebracht, waarin de door de ADL en anderen verlangde veranderingen waren verwerkt. In maart 1929 vertelde DeMille het Jewish Daily Bulletin dat hij spijt had dat hij de film ooit had gemaakt. Ondanks het grote aantal veranderingen, merkt Steven Carr op, volgende vertoningen van de film

waren onderworpen aan alles, van begeleidende welwillende ministeriële verklaringen tot regelrechte censuur. Toen de film bijvoorbeeld in 1937 aan kerken in Californië werd vertoond, werden twee volledige rollen gecensureerd. De verwijderde scènes betroffen Judas die de steekpenningen accepteerde, het verraad van Jezus, menigte-scènes, de activiteiten van de hogepriester en de kruisiging zelf. Voorafgaand aan de film moest een predikant een verklaring afleggen "de Joden volledig vrij te pleiten" van elke verantwoordelijkheid voor de kruisiging. [10]

De ADL gebruikte de strijd om King of Kings om een ​​permanente relatie op te bouwen met de Motion Picture Producers and Distributors Association (MPPDA). Daarna zou de MPPDA (1915–1936) een door de ADL aangestelde "officiële Joodse vertegenwoordiger" faciliteren die contact zou onderhouden met de MPPDA en de ADL in staat zou stellen om elke film op antisemitisme te vertonen voordat deze voor het publiek werd vrijgegeven.

Legacy

Een van de meest opmerkelijke kenmerken van de strijd om de Koning der Koningen is de mate waarin de hele zaak onderhevig was aan de grootste overdrijvingen. Zelfs voor die tijd was de film opmerkelijk tam, en natuurlijk was hij voorafgaand aan de release grondig opgeschoond door DeMille. De ernst van de joodse reacties suggereert daarom een ​​van de twee mogelijkheden, of misschien een combinatie van beide. In eerste instantie is het duidelijk dat Joden een sterke angst hebben voor het uitbeelden van Joden in de evangelieverhalen in hun onvervalste vorm, een angst die weer opdook bij de vrijlating van Mel Gibsons Passion of the Christ. In mijn eigen persoonlijke interacties met Joden door de jaren heen, heb ik constant een sterk en diepgeworteld onbehagen waargenomen wanneer het christendom wordt besproken. Op het gebied van wetenschap is het gebruikelijk in de joodse geschiedschrijving om antisemitisme te zien als een fundamenteel theologische oorsprong, ondanks een schat aan bewijs dat een veel grotere sociaaleconomische invloed suggereert in de ontwikkeling van anti-joodse attitudes. Veel Joden, die zich schuldig maken aan zelfbedrog, geloven waarschijnlijk dat het Nieuwe Testament de enige reden is waarom ze vijandigheid hebben ervaren. In de context van dergelijke angsten, hoe misplaatst ook, zou het geen verrassing moeten zijn dat Joden met extreme afgrijzen zouden reageren op elke weergave van het Nieuwe Testament, en vooral elke weergave van het proces en de terechtstelling van Jezus.

Aan de andere kant lijkt veel van het joodse gedrag rond deze episode buitengewoon berekend en goed georganiseerd. De betrekkingen tussen de MPPDA en de ADL waren al embryonaal voordat de Koning der Koningen werd gefilmd, en er is enige reden om te vermoeden dat de hele aflevering overdreven was om een ​​crisis te creëren die om een ​​reactie vroeg (grotere formele Joodse betrokkenheid bij de censuur). van massamedia). Het is natuurlijk mogelijk dat joodse angst en joodse ambitie in dit geval zijn samengevoegd.

Toen ik veel van het materiaal las met betrekking tot de controverse over de Koning der Koningen, merkte ik dat ik nogal verontrust was toen ik besefte dat veel van het hedendaagse christendom lijkt op DeMille's afgeslachte film. Bijna alles dat hem in de afgelopen eeuwen tanden heeft gegeven, is weggesneden, waardoor voor het grootste deel een nogal tandeloze beest is achtergelaten die een tam schoothondje is dat bang is voor zijn eigen schaduw. Ja, het christendom is, op enkele hoeken van verzet na, gecensureerd. Het is veilig gemaakt. Het is 'Joodvriendelijk' verklaard. Het belangrijkste is dat het in niets lijkt op zijn oorspronkelijke vorm, zijn ‘Director’s Cut’ om zo te zeggen. Het feit dat Joden zich zelfs veilig genoeg voelen om nu te eisen dat het Nieuwe Testament wordt gedrukt met "antisemitisme-waarschuwingen" zegt echt alles.

The King of Kings censorship campaign also highlights the unique relationship that Jews have with censorship. Cultural censorship, of course, is not limited to Jews, and calls to limit speech or expression have also been common among Jews and Christians. The difference is that Christians in the twentieth century were often most heavily involved in attempts to limit or remove obscenity in culture, whereas Jews were most often leading the battle to advance the same obscenity in the name of “free expression.” American Christians, and Catholics in particular via organizations like the National League of Decency, often campaigned for censorship on behalf of abstract moral values like decency and modesty rather than for themselves as a church or a people. Jewish involvement in censorship, on the other hand, is without exception always self-interested. As mentioned above, Jews are extremely liberal in their advocacy for the freedom to view or consume material regarded as morally destructive, but have been nothing less than relentless in their pursuit of legal methodologies and other forms of pressure designed to limit any speech or activity that would bring them into criticism or otherwise harm their interests as a group.

The episode has clear parallels with our contemporary situation. Many of the tactics pioneered in the Ford-DeMille years remain in place a century later. Blackmail, spying, boycotts, and behind the scenes pressure remain the mainstays of the ADL’s tactical bag of tricks. The old MPPDA-ADL partnership sees its postmodern equivalent in the form of Big Tech companies that allow the ethnically solipsistic fanatics of the ADL to declare what is or is not hateful content that should be censored from public view.

If I have a lasting frustration with the King of Kings story, it is that millions of Americans stood and watched as a tiny hostile minority—a minority that had not attained anywhere near the power they would achieve in later decades and had only recently lost their campaign against the 1924 immigration restriction law—dictated what they could and could not see on a subject no less than what is supposed to be, for most of them, their most sacred scriptures. This was at a time when the ADL’s power in relation to DeMille’s involved considerable bluffing, as they themselves conceded in some of the Jewish correspondence of the period. The sheer gutlessness of that generation which collapsed in the face of Jewish pressure left a heavier burden for the subsequent generation, and that burden has been getting heavier ever since. Censorship brings a multitude of victories for the censor. What is truth if it can’t be spoken?

De censuurcampagne van de Koning der Koningen benadrukt ook de unieke relatie die Joden hebben met censuur. Culturele censuur is natuurlijk niet beperkt tot joden, en oproepen om meningsuiting of vrijheid van meningsuiting te beperken zijn ook gebruikelijk onder joden en christenen. Het verschil is dat christenen in de twintigste eeuw vaak het meest betrokken waren bij pogingen om obsceniteit in de cultuur te beperken of weg te nemen, terwijl joden meestal de strijd voerden om dezelfde obsceniteit te bevorderen in de naam van 'vrije meningsuiting'. Amerikaanse christenen, en katholieken in het bijzonder via organisaties als de National League of Decency, voerden vaak campagne voor censuur namens abstracte morele waarden als fatsoen en bescheidenheid in plaats van voor zichzelf als kerk of volk. Joodse betrokkenheid bij censuur daarentegen is zonder uitzondering altijd eigenbelang. Zoals hierboven vermeld, zijn joden buitengewoon liberaal in hun pleidooi voor de vrijheid om materiaal te bekijken of te consumeren dat als moreel destructief wordt beschouwd, maar zijn ze niets minder dan meedogenloos geweest in hun streven naar juridische methodologieën en andere vormen van druk die bedoeld zijn om elke spraak of activiteit te beperken die kritisch over hen zou zijn  of anderszins hun belangen als groep schaden.

De aflevering vertoont duidelijke parallellen met onze huidige situatie. Veel van de tactieken die in de Ford-DeMille-jaren werden gebruikt, blijven een eeuw later op hun plaats. Chantage, spionage, boycots en druk achter de schermen blijven de pijlers van de tactische trukendoos van de ADL. Het oude MPPDA-ADL-partnerschap ziet zijn postmoderne equivalent in de vorm van Big Tech-bedrijven die de etnisch solipsistische fanatici van de ADL toestaan ​​om te verklaren wat al dan niet hatelijke inhoud is die voor het publiek moet worden gecensureerd.

Als ik blijvend gefrustreerd ben over het verhaal van de Koning der Koningen, dan is het dat miljoenen Amerikanen stonden te kijken hoe een kleine vijandige minderheid - een minderheid die toen nog nergens in de buurt kwam van de macht die ze in latere decennia zou bereiken en die pas kort daarvoor een flinke nederlaag had geleden : hun mislukte  campagne tegen de immigratiebeperkingswet van 1924 -  ….  Ik ben gefrustreerd dat dit kleine groepje dicteerde wat  wel en niet mocht worden vertoond  over een onderwerp dat  voor de meesten mensen (de 97 %  christenen in de VS) van hen hun heiligste geschriften te zijn. Dit was in een tijd dat de macht van de ADL met betrekking tot DeMille’s film gebaseerd was op aanzienlijke bluf, zoals ze zelf toegaven in een deel van de Joodse correspondentie uit die periode. De pure lafhartigheid van die generatie die onder de joodse druk instortte, liet een zwaardere last achter voor de volgende generatie, en die last is sindsdien steeds zwaarder geworden. Censuur levert de censuur een veelvoud aan overwinningen op. Wat is de waarheid als het niet kan worden uitgesproken?

Opmerkingen

Notes

[1] Cited in S. Eyman, Empire of Dreams: The Epic Life of Cecil B. DeMille (New York: Simon & Schuster, 2010).

[2] D. D. Moore, B’nai B’rith and the Challenge of Ethnic Leadership (New York: State University of New York Press, 1981), 115.

[3] Eyman, Empire of Dreams.

[4] Ibid.

[5] For an interesting perspective on the casting of the Schildkraut’s see A.K. Koslovic, “The Deep Focus Casting of Joseph Schildkraut as Judas Figure in Four DeMille Films,” Journal of Religion and Popular Culture, 6 (2004).

[6] J. Weissman, Set in Stone: America’s Embrace of the Ten Commandments (Oxford University Press, 2017), 40.

[7] M. Bernstein (ed), Controlling Hollywood: Censorship and Regulation in the Radio Era (Athlone, 2000), 80.

[8] F. Herman, Views of Jews: Antisemitism, Hollywood, and American Jews, 1913-1947 (Brandeis University Press, 2002).

[9] K.R. Phillips, Controversial Cinema: The Films That Outraged America (Praeger, 2008),139.

[10] S. A. Carr, Hollywood and Anti-Semitism: A Cultural History up to World War II (Cambridge University Press, 2001), 81.

(Republished from The Occidental Observer by permission of author or representative)

 

ER ZIJN NU 10 REACTIES, ENB DIE KAN IK OOK WEL HIERONDER PLAATSEN: 

Leave a Comment

""King of Kings" (1927) and the Origins of Jewish Cultural Censorship"
• 10 Comments

Commenters to Ignore...to Follow

Trim Comments? NoShortLong

1. songbird says:

   May 21, 2021 at 1:12 am GMT • 3.3 days ago • 200 Words   ↑

   I think one of the greatest historical mistakes of the West was allowing Jewish control over Hollywood which led to a censorship of the idea of competing ethnic civilizations over the world, or even ethnic stereotypes. The 1923 film Safety Last, produced by non-Jew Hal Roach had an amusing scene that mocked the alien influence of Jewish jewelers, promoting their wares in the name of love. But it wasn’t long before this sort of thing vanished and there was an unwritten rule not to insult ethnics. I only saw one Fu Manchu movie, but, as I recall, he had black henchmen, and they didn’t play up the angle of civilizational struggle, which was the main theme of the pulps.

   In Middle School, I had to read this awful book called Chernowitz. It was about a Jewish kid being bullied, and they called him “Christ-killer.” Even then, I found it to be really bizarre and ethnically paranoiac.

   Though interestingly in Ireland there was a tradition on St. Stephen’s Day of hunting a wren and killing it. According to local legend, a noisy wren betrayed St. Stephen while he was hiding from the Jews. Though, probably the custom is pagan in origin and naturally fell on the saint’s day. In any case, it is another instance showing how ridiculous the term “Judeo-Christian” is.

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER
   
2. Reg Cæsar says:

   May 21, 2021 at 4:47 am GMT • 3.1 days ago • 100 Words   ↑

   Jewish cultural censorship today:

   [MORE]

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER
   
3. GomezAdddams says:

   May 21, 2021 at 8:54 am GMT • 2.9 days ago • 100 Words   ↑

   Judeo Christian is mutually exclusive. Puzzling however is Jews do not KNOW the Old Testament. Psalms 22 and Isaiah 7:14 and again Isaiah 53 along with Zechariah 11:14 make clear reference to Christ’s coming. When HE came –they tossed him out of the synagogue —were very angry when he turned over the tables in synagogee yelling “You have made my Father’s house a den of thieves” and lastly —Jews had a choice but chose Barabbas ——and Barabbas’s father can be found at Isaiah 11:13. Does anyone know how John Hagee is doing —he’s got Covid -19 and Netanyahu tweeted “Israel has no better friend than John Hagee!” Donald Trump –Pompeo Blinken Amtrak Joe – Bolton Cotton Cruz –are you listening?

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER
   
4. beavertales says:

   May 21, 2021 at 4:49 pm GMT • 2.6 days ago • 100 Words   ↑

   Jewish supremacists have to perpetuate the myth that ‘anti-Semitism’ is completely irrational, and if that fails, they prefer to claim to be the victims of the Christ-killer blood libel.

   They can knock down both of these straw men by appeals to reason.

   What really scares them is having their greed, deceptions, conspiracies, hypocrisy, aggression, and lust for power over others pointed out. It scares them because it is unassailable truth.

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER
   
5. Anon[159] • Disclaimer says:

   May 22, 2021 at 9:26 am GMT • 1.9 days ago • 100 Words   ↑

   Hypocrisy is the fundamental character description of Jews as a Tribe.

   Christ rebuked them for their hypocrisy, in the extreme.

   Even to this day, the outrageous hypocrisy (((chutzpah))) that Jews exhibit is breathtaking.

   They have no shame.

   Nothing is ever enough.

   Truth never matters.

   Their hatred of all others is never to subside.

   No matter how Philosemitic any Goy is, it will never be enough.

   Jews… Evil, Unredeemable.

   Christ Himself could not Redeem (((them)))… so their is no way to change their Satanic nature.

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER
   
6. TGD says:

   May 22, 2021 at 2:51 pm GMT • 1.7 days ago • 100 Words   ↑

   I’ve never seen DeMille’s King of Kings as I don’t much like grainy silent black and white movies (I make an exception for Sergei Eisenstein’s 1927 film, Battleship Potemkin).

   I did like Nicholas Ray’s kosherized 1961 remake of King of Kings. The film score by Hungarian composer Miklos Rózsa is one of most lush and sweeping ever turned out by Hollywood. You came out of the theater smiling unlike Mel Gibson’s, The Passion of the Christ which experience was like being punched in the gut.

   • Replies: @R.G. Camara

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER THIS THREAD HIDE THREAD
   
7. R.G. Camara says:

   May 22, 2021 at 6:12 pm GMT • 1.5 days ago • 100 Words   ↑

   @TGD

   I’ve never seen DeMille’s King of Kings as I don’t much like grainy silent black and white movies

   You’re missing out. Yes, paying attention to subtitles is annoying, but I started playing the film once for free on YouTube, thinking I’d only watch a little bit, and had to stay and watch the entire huge run time. It is mesmerizing, a triumph of art and cinema, absolutely riveting. Yes, I’m using every cliche from the movie critics book, but it is that darn good.

   You came out of the theater smiling unlike Mel Gibson’s, The Passion of the Christ which experience was like being punched in the gut.

   How one could have this reaction to one of the greatest movies of this century and certainly one of the top three Jesus movies ever is beyond comprehension.

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER THIS THREAD HIDE THREAD
   
8. Thomasina says:

   May 23, 2021 at 9:38 am GMT • 21.7 hours ago • 300 Words   ↑

   Another excellent article. It’s just another example of people giving in to (((them))) , isn’t it? They just keep at it and at it until people finally acquiesce. Guilt you, shame you, boycott you, threaten you. Of course, each time they’re successful, their power just increases and the noose gets tightened some more. Until you’re strangled and can no longer speak up.

   So they own the media, entertainment, publishing, banking, government, social media. They control the voice. Now they want to moderate what we get to say. Who’s monitoring what they get to say?

   “The US government’s war on political dissent is being guided by private left-wing and Zionist organizations, National Justice can report.

   An internal document regarding the Pentagon’s “Countering Extremism Working Group” (CEWG) from last April names the individuals and groups that are slated for membership in a subcommittee that specializes in setting targets for the Defense Department, Department of Homeland Security and Department of Justice’s war on conservative and nationalist leaning Americans.

   While the FBI, DHS and Defense Department have discredited themselves domestically and globally, their desperation should not be ignored. If the ADL and SPLC get to decide what constitutes “domestic extremism,” the new post-legal era of rampant government abuse is only getting started.”

   https://www.unz.com/estriker/federal-governments-domestic-extremism-committee-is-being-run-by-the-adl-and-splc-leaked-documents-show/

   Surely there must be some excellent retired lawyers out there who would be willing to step up and assist in suing these organizations. It’s time to fight back.

   They’re right out in the open now and they’re upping their game. If we don’t speak up now, we’ll all be speaking Yiddish.

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER
   
9. NobodySAIDboo says:

   May 23, 2021 at 2:09 pm GMT • 17.2 hours ago   ↑

   the king of the jews is a mad dog.

   REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER
   
10. Cliff Sullivan says:

    May 23, 2021 at 3:18 pm GMT • 16.0 hours ago   ↑

    REPLYAGREE/DISAGREE/ETC. THIS COMMENTER