1148 Over de oorlog in Israel. Overzicht van de diverse strijd-tonelen.

 Dit is een copie met google-vertaling  van Israel Shamir's artikel op Unz. 

Shamir is joods geboren, maar werd Christen. Hij is nu een criticus van Israel, maar soms met vreemde ideeen. 

Omdat ik weinig weet over deze kwestie, is dit voor mij een heel interessant en leerzaam artikel:

Hoe Fatah en Abbas braaf doen wat Tel Aviv eist. Maar Hamas niet.  

Hoe Israel de reactie wellicht onderschat heeft.

Hoe de Palestijnen in Israel en de Westbank nu eindelijk ook boosheid tonen.

Hoe Iran straks mogelijk een strijdlustiger regering zal kiezen. 

Hoe Putin vrienden verliest door het op te nemen voor de Palestijnen. 

Elke groep maakt een eigen afweging. 

De vertaalde tekst  is rood en volgt op het engelstalige stuk van Shamir.

Gaza Is Better Than Auschwitz

As a teenage girl, kidnapped and locked in a cellar by a paedophile maniac, scratches his horrible leering face with her sharp nails, Gaza sends her homemade rockets to Tel Aviv. They can’t cause much damage; they are just bits of rusty iron, dangerous in the unlikely event of a direct hit, but they woke up the beast in the monster. He carefully took away every sharp object from her reach, he starved her for years to make her placid and compliant, he made sure she’d have no chance to see or gain freedom, and all of a sudden such terrible pain, such deep scratches! I have the right of self-defence, he shouts while unleashing his F-16 jets to bomb her into the stone age; and his sidekick, the senile US President, repeats after him: he has the right of self-defence! As long as she scratches, he may and should smack her! No cease-fire until she is beaten into obedience; and the US vetoed the Security Council resolution supported by 15 out of 16 members. To be on the safe side, the White House approved the sale of precise weaponry to Israel for the sum of $735 million, so they would be able to do a 9/11 to any high-rise of their choice, not only in New York. And they used the weapons to great effect.

 

The vetoed resolution said what should be done right away. Israel should cease bombing Gaza, refrain from interfering with holy sites, stop grabbing Palestinian homes and lands. The US refused to approve that. This is far from enough: the violated girl should be let out of the cellar. That is, Palestinians should be allowed to move freely in their own land. The Israeli army should get out of Palestinian land. The blockade of Gaza should be removed. A goy and a Jew should have equal rights, as in the US. All apartheid laws should be made null and void. Human dignity respected. And then the girl should also be allowed to live in peace. Stolen lands and homes restored to rightful owners; refugees returned, free elections taking place. But we are very far from this point.

My friends and colleagues thought the Palestinians of Gaza could inflict defeat on Israel, or at least cause considerable pain to the maniac. Alas, not yet. The Palestinians are improving their response ability. During the First Intifada (1987), they used stones against the army; in the Second Intifada (2001), they used guns; at this Third Intifada (2021) they use rockets. But they are defeated each time, and their life becomes worse with each defeat. Before the First Intifada, Palestinians could move freely; before the Second Intifada, they had their autonomy in the West Bank; now they have none worth its salt; and what will be taken away from them after the present round of struggle we shall see. That’s why, though the Palestinian position is quite awful, the ordinary Palestinians of the West Bank are not all that keen to enter an armed struggle against the formidable enemy. Desperate young people, who see no future worth living, enter such a struggle. And Gaza, this prisoner’s managed open-air-jail administration, stepped into the breach. For Gazans, there is little difference between a life that is a living hell and death that may be better. They are being severely punished for their bold action.

 

(Gaza word voorgesteld als een kind, gevangen  door een crimineel.JV.) 

Als tienermeisje, ontvoerd en opgesloten in een kelder door een pedofiele maniak, krabt ze met haar scherpe nagels aan zijn vreselijke grijnzende gezicht.

Gaza stuurt haar zelfgemaakte raketten naar Tel Aviv. Ze kunnen niet veel schade aanrichten; het zijn slechts stukjes roestig ijzer, gevaarlijk in het onwaarschijnlijke geval van een voltreffer, maar ze maakten het beest in het monster wakker. 

Hij nam zorgvuldig elk scherp voorwerp van haar bereik weg, hij hongerde haar jarenlang uit om haar kalm en meegaand te maken, hij zorgde ervoor dat ze geen kans zou krijgen om te zien of vrijheid te krijgen, en ineens zo'n vreselijke pijn, zulke diepe krassen ! 

Ik heb het recht op zelfverdediging, roept hij terwijl hij zijn F-16-jets loslaat om haar het stenen tijdperk in te bombarderen; en zijn sidekick, de seniele Amerikaanse president, herhaalt hem na: hij heeft het recht op zelfverdediging! Zolang ze krabt, mag en moet hij haar een klap geven! Geen staakt-het-vuren totdat ze tot gehoorzaamheid is geslagen; en de VS hebben hun veto uitgesproken tegen de resolutie van de Veiligheidsraad, gesteund door 15 van de 16 leden. Voor de zekerheid keurde het Witte Huis de verkoop van precieze wapens aan Israël goed voor een bedrag van $ 735 miljoen, zodat ze een 9/11 zouden kunnen doen voor elke hoogbouw naar keuze, niet alleen in New York. . En ze gebruikten de wapens met groot succes.

 

Het veto van de resolutie zei wat er meteen moest gebeuren. Israël moet stoppen met het bombarderen van Gaza, zich onthouden van het verstoren van heilige plaatsen, stoppen met het grijpen van Palestijnse huizen en landerijen. De VS weigerden dat goed te keuren. Dit is verre van genoeg: het geschonden meisje moet uit de kelder worden gelaten. Dat wil zeggen, Palestijnen zouden vrij moeten kunnen bewegen in hun eigen land. Het Israëlische leger zou Palestijns land moeten verlaten. De blokkade van Gaza moet worden opgeheven. Een goj en een Jood moeten gelijke rechten hebben, zoals in de VS. Alle apartheidswetten moeten nietig worden verklaard. De menselijke waardigheid wordt gerespecteerd. En dan moet het meisje ook in vrede mogen leven. Gestolen gronden en huizen teruggegeven aan rechtmatige eigenaren; vluchtelingen keerden terug, er vonden vrije verkiezingen plaats. Maar we zijn ver verwijderd van dit punt.

Mijn vrienden en collega's dachten dat de Palestijnen van Gaza Israël een nederlaag zouden kunnen toebrengen, of in ieder geval de maniak veel pijn zouden kunnen bezorgen. Helaas nog niet. De Palestijnen verbeteren hun reactievermogen. Tijdens de Eerste Intifada (1987) gebruikten ze stenen tegen het leger; in de Tweede Intifada (2001) gebruikten ze wapens; op deze derde intifada (2021) gebruiken ze raketten. Maar ze worden elke keer verslagen en hun leven wordt met elke nederlaag slechter. Vóór de Eerste Intifada konden Palestijnen zich vrij bewegen; vóór de Tweede Intifada hadden ze hun autonomie op de Westelijke Jordaanoever; nu hebben ze niets dat zijn zout waard is; en wat er na de huidige strijdronde van hen zal worden afgenomen, zullen we zien. Dat is waarom, hoewel de Palestijnse positie nogal vreselijk is, de gewone Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever niet zo happig zijn om een ​​gewapende strijd tegen de formidabele vijand aan te gaan. Wanhopige jonge mensen, die geen toekomst zien die het waard is om geleefd te worden, gaan zo'n strijd aan. En Gaza, het bestuur van deze gevangene in de open lucht, stapte in de bres. Voor inwoners van Gaza is er weinig verschil tussen een leven dat een levende hel is en een dood die misschien beter is. Ze worden zwaar gestraft voor hun gewaagde optreden.

 

 

 

Jews of Israel didn’t suffer much, though more than they expected. Their famed intelligence failed them again. The Shabak, the internal intelligence service, predicted Gaza wouldn’t respond by actions beyond protests at the land grab in Jerusalem and the invasion of the al-Aqsa Mosque. They were wrong. The Shabak was certain Gaza had no rockets able to reach Tel Aviv, or just a few, in the worst case scenario. They were wrong again. The Shabak didn’t expect the thoroughly tamed Palestinians of Israel, the second-class citizens of the Jewish state, would rise in revolt. But it happened.

The centre of this rising is Lydda (Lod), the city of St George; the saint is buried here, in the beautiful old Orthodox church. By the UN partition resolution of 1947, this Palestinian town was supposed to become a part of the Palestinian state, but Jews occupied it, massacred its inhabitants, expelled survivors and repopulated it with freshly imported North African Jews. Still, a sizable Palestinian minority survived and clung to their homes. After years of terrible discrimination, they rose against their Jewish masters in revolt, for the first time since 1948. The same happened in Jaffa and Acre, cities with a similar history.

The bands of armed militant Jews, assisted by police, ran a classic anti-Arab pogrom, as supposedly Cossacks did against Jews in the beginning of the twentieth century.

 

They broke windows, burned shops, firebombed Arab apartments; mobbed Arabs on the street. Such pogroms took place all over Israel, even in Jewish Bat Yam, where an Arab had had an ice cream parlour for years. It was utterly destroyed. An Arab child has been burned (not fatally) by a Molotov cocktail thrown by a Jewish militant. Pogroms did happen over a hundred years ago in the Ukraine (incidentally, never in Russia proper), but then Russian writers lamented and expressed their solidarity with suffering Jews. Now, almost no Jewish writers have expressed their sorrow or stood with the Arabs. The Israeli Arabs, that is Palestinians with Israeli citizenship went out today (Tuesday) on national strike in support of their disenfranchised brethren. And the West Bank is also waking up.

 

Hundreds of martyred Palestinians created a huge wave of empathy for the suffering people. There were massive demonstrations in New York, in Paris, in London and elsewhere. The Arabs in the Arab countries also demonstrated wherever they were allowed to. To be sure, Israel does not give a damn about demos abroad; they are used to condemnations. It is a part of Jewish experience, to be condemned with a very good reason. The Jews like to claim there is no reason at all, just “anti-Semitism”, but this claim rings hollow in face of the murdered children of Gaza. The Jews are condemned because they deserve condemnation.

Only a rabid antisemite would say Gaza is worse than Auschwitz. No, it is better, but only just. And it has gone on longer, year upon year, with no end in sight.

Joden van Israël hebben niet veel geleden,
maar meer dan ze hadden verwacht. Hun beroemde intelligentie faalde opnieuw. De Shabak, de interne inlichtingendienst, voorspelde dat Gaza niet zou reageren met acties die verder gaan dan protesten tegen de landroof in Jeruzalem en de invasie van de al-Aqsa-moskee. Ze hadden het mis. De Shabak was er zeker van dat Gaza geen raketten had die Tel Aviv konden bereiken, of slechts enkele, in het ergste geval. Ze hadden het weer mis. De Shabak had niet verwacht dat de grondig getemde Palestijnen van Israël, de tweederangsburgers van de Joodse staat, in opstand zouden komen. Maar het is gebeurd.

Het centrum van deze opstand is Lydda (Lod), de stad St. George; de heilige is hier begraven, in de prachtige oude orthodoxe kerk. Volgens de VN-verdelingsresolutie van 1947 zou deze Palestijnse stad een deel van de Palestijnse staat worden, maar Joden bezetten het, slachtten de inwoners af, verdreven overlevenden en bevolkten het opnieuw met vers geïmporteerde Noord-Afrikaanse Joden. Toch overleefde een aanzienlijke Palestijnse minderheid en klampte zich vast aan hun huizen. Na jaren van vreselijke discriminatie kwamen ze voor het eerst sinds 1948 in opstand tegen hun joodse meesters. Hetzelfde gebeurde in Jaffa en Acre, steden met een vergelijkbare geschiedenis.

De bendes van gewapende militante joden,

 bijgestaan ​​door de politie, voerden een klassieke anti-Arabische pogrom uit, zoals zogenaamd Kozakken deden tegen joden in het begin van de twintigste eeuw.  Ze braken ramen, verbrandden winkels, vuurden Arabische appartementen in brand; vallen Arabieren op straat lastig. Dergelijke pogroms vonden overal in Israël plaats, zelfs in de joodse Bat Yam, waar een Arabier al jaren een ijssalon had. Het werd volkomen vernietigd. Een Arabisch kind is verbrand (niet dodelijk) door een molotovcocktail die werd gegooid door een joodse militant. Pogroms vonden meer dan honderd jaar geleden plaats in Oekraïne (overigens nooit in Rusland zelf), maar toen klaagden Russische schrijvers en spraken ze hun solidariteit uit met de lijdende joden. Nu hebben bijna geen joodse schrijvers hun verdriet geuit of zich achter de Arabieren gesteld. 

De Israëlische Arabieren, dat zijn Palestijnen met Israëlisch staatsburgerschap, gingen vandaag (dinsdag) in nationale staking ter ondersteuning van hun rechteloze broeders. 

En ook de Westelijke Jordaanoever wordt wakker.   Honderden gemartelde Palestijnen creëerden een enorme golf van empathie voor de lijdende mensen. Er waren massale demonstraties in New York, Parijs, Londen en elders. De Arabieren in de Arabische landen demonstreerden ook waar ze maar mochten. Zeker, Israël geeft niets om demo's in het buitenland; ze zijn gewend aan veroordelingen. Het maakt deel uit van de Joodse ervaring, om met een zeer goede reden veroordeeld te worden. De Joden beweren graag dat er helemaal geen reden is, alleen 'antisemitisme', maar deze bewering klinkt hol in het gezicht van de vermoorde kinderen van Gaza. De Joden worden veroordeeld omdat ze veroordeling verdienen.

Alleen een hondsdolle antisemiet zou zeggen dat Gaza erger is dan Auschwitz. Nee, het is beter, maar het houdt niet over.  En het duurt langer, jaar na jaar, zonder dat het einde in zicht is.

 

 

 

And this war has at last awakened the empathy of the world: this was a paramount reason for Gaza’s daring attack. Now, a fast rewind is needed. Ostensibly, the current events started over a week ago, when the Israeli court (probably the most immoral of Jewish institutions) ruled to expel some Palestinian families from their homes in East Jerusalem and give the buildings to the Jewish Ku Klux Klan. Protesters were beaten by the police and gendarmerie; among the beaten, there was an MP (Member of Parliament/Knesset) from the Communist Party, a Jew by origin, who supported the Palestinians.

 

Then during the last days of Ramadan, the Israeli police and army infested al-Aqsa Mosque. They dropped hundreds of shock grenades upon the worshippers; these grenades produced a rain of sparks. Some trees in the mosque compound caught fire. At that time, thousands of Jewish militants gathered at the Wailing Wall at the bottom of al-Aqsa. As they saw fire and smoke rise from the yard, they presumed the mosque was on fire, and they broke into triumphal cheering and singing, calling their god’s vengeance upon the goyim.

That was the moment the government of Gaza (Israelis prefer to call it “Hamas”, by the name of the biggest party; likewise we could call the Israeli government “the Likud regime”) issued its ultimatum: end your assault on the mosque, or we shall send our missiles upon your heads. Israelis laughed, Gaza responded, and the mini-war began. You could say that Gaza was too rash to take on the monster: they have no air defence, and the Israeli air force could and did kill the people in their hundreds and destroy their homes.

But this is the outline of micro-events; however, let us zoom out and consider the bigger picture. Trump and Kushner forced Arab states to “normalise” their relations with Israel, creating a full disconnect between Palestinian problems and the Arab states. The Palestinians had to fight to get back on the agenda. Otherwise, they would have been forgotten. The Jewish attack on al-Aqsa provided them with a good opening to go to war and put their cause on the agenda. This was a decision taken so that the Palestinians would not be forgotten. Yes, people would whisper “You know, this maniac keeps a teenage girl locked up in his cellar as a sex slave?” and they would be answered: “Old hat! Everybody knows that but it was long ago, and probably she is used to it and does not want to get out!” The girl had to scratch the bastard even at the cost of being beaten, just to remind you of her terrible fate.

Let is consider an even bigger picture. The only force able to influence the events radically is Iran. It is the only remaining strong state of Resistance. Iraq was broken by the US invasion of 2003, Syria was destroyed by the Arab Spring in 2011, Hezbollah is not strong enough to make Israel pay for her sins. Iran is the only one; and Iran is governed by a pro-Western neo-Liberal administration. Presently Iran is negotiating with the US in Vienna for a return the nuclear deal for the removal of sanctions. In June, Iran is having an election. Despite many limitations, Iran is a democracy, and people’s votes matter and they are counted, as opposed to, say, in Arizona. If the Vienna negotiations succeed, Iran will leave the resistance front, and the liberals will win the elections, returning Pax Americana to the Middle East.

 

En deze oorlog heeft eindelijk de empathie van de wereld gewekt: dit was een van de belangrijkste redenen voor de gewaagde aanval van Gaza. 

Nu is het tijd voor een korte terugblik. 

Ogenschijnlijk begonnen de huidige gebeurtenissen meer dan een week geleden, toen de Israëlische rechtbank (waarschijnlijk de meest immorele van de Joodse instellingen) besliste om een ​​aantal Palestijnse families uit hun huizen in Oost-Jeruzalem te verdrijven en de gebouwen aan de Joodse Ku Klux Klan te schenken. Demonstranten werden geslagen door de politie en de gendarmerie; onder de verslagenen was er een parlementslid (parlementslid / Knesset) van de communistische partij, van oorsprong een jood, die de Palestijnen steunde. 

Toen, tijdens de laatste dagen van de Ramadan, ontheiligden  de Israëlische politie en het leger de Al-Aqsa-moskee. 

Ze lieten honderden schokgranaten op de aanbidders vallen; deze granaten veroorzaakten een vonkenregen. Sommige bomen in de moskee vlogen in brand. Op dat moment verzamelden duizenden Joodse militanten zich bij de Klaagmuur aan de voet van al-Aqsa. Toen ze vuur en rook uit de tuin zagen opstijgen, gingen ze ervan uit dat de moskee in brand stond en braken ze uit in triomfantelijk gejuich en zingen, terwijl ze de wraak van hun god op de goyim riepen.

Dat was het moment waarop de regering van Gaza (Israëli's noemen het liever "Hamas", bij de naam van de grootste partij; evenzo zouden we de Israëlische regering "het Likud-regime" kunnen noemen) haar ultimatum stelde: beëindig uw aanval op de moskee, of we zullen onze raketten op uw hoofden sturen. 

Israëli's lachten, Gaza reageerde, en de mini-oorlog begon.      Je zou kunnen zeggen dat Gaza te onbezonnen was om het monster aan te pakken: ze hebben geen luchtverdediging, en de Israëlische luchtmacht kon honderden mensen doden en hun huizen vernietigen.

Maar dit is de schets van micro-evenementen; 

Laten we echter uitzoomen en het grotere plaatje bekijken.

 Trump en Kushner dwongen Arabische staten om hun betrekkingen met Israël te 'normaliseren', waardoor er een volledige scheiding ontstond tussen de Palestijnse problemen en de Arabische staten. De Palestijnen moesten vechten om weer op de agenda te komen. Anders waren ze vergeten. De Joodse aanval op al-Aqsa bood hen een goede opening om oorlog te voeren en hun zaak op de agenda te zetten. Dit was een beslissing die werd genomen om de Palestijnen niet te vergeten. Ja, mensen zouden fluisteren: "Weet je, deze maniak houdt een tienermeisje opgesloten in zijn kelder als seksslavin?" en ze zouden worden geantwoord: “Oude hoed! Iedereen weet dat, maar het is lang geleden, en waarschijnlijk is ze eraan gewend en wil ze er niet meer uit! " Het meisje moest de klootzak krabben, zelfs ten koste van geslagen te worden, alleen maar om je aan haar vreselijke lot te herinneren.

Laten we eens kijken naar een nog groter geheel. 

De enige kracht die de gebeurtenissen radicaal kan beïnvloeden, is Iran. Het is de enige overgebleven sterke staat van verzet. Irak werd gebroken door de Amerikaanse invasie van 2003, Syrië werd vernietigd door de Arabische Lente in 2011, Hezbollah is niet sterk genoeg om Israël te laten boeten voor haar zonden. Iran is de enige; en Iran wordt bestuurd door een pro-westerse neoliberale regering. Momenteel onderhandelt Iran met de VS in Wenen voor een terugkeer van de nucleaire deal voor het opheffen van sancties. In juni zijn er verkiezingen in Iran. Ondanks vele beperkingen is Iran een democratie, en de stemmen van mensen zijn belangrijk en worden geteld, in tegenstelling tot bijvoorbeeld in Arizona. Als de onderhandelingen in Wenen slagen, zal Iran het verzetsfront verlaten en zullen de liberalen de verkiezingen winnen en Pax Americana terugbrengen naar het Midden-Oosten.

However, the Gaza war revealed the Iranian moderates as weak foreign agents who can’t/won’t defend al Aqsa. It will cost them the election. If the moderates lose, hard-liners will gain. Ahmadinejad or his like will come to power. Iran will take again the central place in the Resistance. Americans will lose the Middle East. In the next confrontation, Iran will enter the fray.

Now let us move the frame and consider the internal Palestinian arena. The last Palestinian elections took place in 2006; Hamas won fair and square, but the ruling Fatah refused to relinquish power. Only Gaza, being separated from the rest of Palestine, succeeded in a change of guard. Now the old president Mahmud Abbas promised to run elections in May 2021, but he postponed it again. His reason: Israel does not allow 300.000 Palestinians of Jerusalem to participate in the elections. If this reason evaporates, if Israel will allow the Palestinians of Jerusalem to vote, there is a good chance Hamas will win. It is not a sure thing either way: the Palestinians would have a choice between Fatah which collaborates with Israel, and Hamas which fights Israel. Life under collaborating Fatah is better and easier than under belligerent Hamas. But it is not good enough to give up hope of gaining dignity and freedom. The opinion polls are extremely unreliable; however, Fatah and Mahmud Abbas are worried they would lose the elections. In any cease-fire agreement between Gaza and Tel Aviv, the question of elections will be a deal breaker. Gaza will insist on allowing elections in East Jerusalem. If Israel allows that, there is a good chance of installing the less-prone-to-surrender Hamas in the West Bank. If Israel will let Marwan Barghouti out of jail (he is imprisoned for years for his participation in the Second Intifada) he stands a good chance of winning the elections as a Palestinian Mandela.

Did Hamas have electoral considerations in mind when it entered the battle? For sure; this is good and normal. Hamas has a record of standing for Palestinian rights, even for armed struggle. Fatah had it, too, but they lost it. So the Palestinians will have a real choice, that is, if the elections will ever happen.

 

Now let’s shift to the Israeli scene. For Netanyahu, this war is good. It broke out exactly on time to torpedo the creation of an alternative government, where he would be out of power and probably on his way to jail. However, an alternative Israeli government won’t be better for Palestinians. Naftali Bennett, a political leader certain to play a prominent role in the alternative government, is even more bloodthirsty than Netanyahu, and he called upon Bibi “keep fighting until Gaza is destroyed”.

By the way, Covid is dead in Israel. For the first time in a year, Covid news disappeared from the top of Israeli events. People do not care much about the damn virus when there are real problems.

And now for the even bigger picture. Russia expressed its support for the Palestinian cause. Putin said that Palestine is not a far, remote land for Russians; Russia demands Israel cease fire and observe the agreements and resolutions, including the safety of holy sites (read: al Aqsa). Putin’s adversaries in Russia are strong supporters of Israel. Liberal pro-Western anti-Putinists are Jewish or partly Jewish, and they are for Israel. Ethnic-nationalist anti-Putinist Russians (sometimes described as naziks, “little Nazis”) also support Israel and her “right” to deal with the hated darkies. For them, it does not matter that Palestinians are not darker nor lighter than Israeli Jews, it does not matter that Christian Palestinians fully support the Palestinian struggle, and that the top leader of Palestinian Christians Archbishop Theodosius Atallah Hanna (full disclosure: he baptized me and my family) said that the fight for al-Aqsa is the fight for the Holy Sepulchre, and the Christians and Muslims are fighting the same war as members of one family and one nation. Naziks are stupid.

What is worse for Putin, his allies in the media, Jews-for-Putin, (Dugin calls them the Sixth Column) like the popular broadcaster Soloviev, are all out for Israel. They could be relied upon to trash Ukrainians, or to point out European duplicity, but when it comes to Israel, they dig their heels in the sand. Russian state TV is a proxy for Tel Aviv. On Russian social networks, the pro-Israel crowd is by far the biggest and most aggressive; it also gets the support of Facebook management. You won’t be surprised to learn that I was banned on Facebook right away.

A good word for Erdogan. The Turkish president, and Turkish people are all out in support of Palestine. And their huge demos called upon Erdogan to send Turkish soldiers to liberate Palestine. Somebody should do it: the Palestinians can’t do it by themselves. Whoever liberates Palestine, will get renown beyond measure. But meanwhile, the Palestinians have to survive.

So apparently this war is not Armageddon yet. It is just another sordid campaign of Jews against disobedient natives. They got their portion of blood, they destroyed Gaza’s supply of water and electricity, they ruined its houses, and now they can placidly wait for the Gazans to be devastated by disease, hunger and occasional bombing raids. And then they will continue with their assaults. That is unless we stop them.

De Gaza-oorlog onthulde echter dat de Iraanse gematigden zwakke buitenlandse agenten zijn die al Aqsa niet kunnen / willen verdedigen. Het zal hun de verkiezing kosten. Als de gematigden verliezen, zullen hardliners winnen. Ahmadinejad of zijn soortgenoten zullen aan de macht komen. Iran zal opnieuw de centrale plaats in het verzet innemen. Amerikanen zullen het Midden-Oosten verliezen. Bij de volgende confrontatie zal Iran de strijd aangaan.

De machtsverhoudingen binnen Palestina.  

Laten we nu het kader verplaatsen en de interne Palestijnse arena beschouwen. De laatste Palestijnse verkiezingen vonden plaats in 2006; Hamas won eerlijk en vierkant, maar de regerende Fatah weigerde de macht af te staan. Alleen Gaza, gescheiden van de rest van Palestina, slaagde erin de wacht te wisselen. Nu beloofde de oude president Mahmud Abbas verkiezingen te houden in mei 2021, maar hij stelde het opnieuw uit. Zijn reden: Israël staat niet toe dat 300.000 Palestijnen van Jeruzalem deelnemen aan de verkiezingen. Als deze reden verdwijnt, als Israël de Palestijnen van Jeruzalem laat stemmen, is de kans groot dat Hamas zal winnen. Het is hoe dan ook niet zeker: de Palestijnen zouden de keuze hebben tussen Fatah die samenwerkt met Israël en Hamas die tegen Israël vecht. Het leven onder samenwerkende Fatah is beter en gemakkelijker dan onder oorlogvoerende Hamas. Maar het is niet goed genoeg om de hoop op waardigheid en vrijheid op te geven. De opiniepeilingen zijn buitengewoon onbetrouwbaar; Fatah en Mahmud Abbas zijn echter bang dat ze de verkiezingen zouden verliezen. In elk staakt-het-vuren tussen Gaza en Tel Aviv zal de kwestie van verkiezingen een dealbreker zijn. Gaza zal aandringen op het toestaan ​​van verkiezingen in Oost-Jeruzalem. Als Israël dat toestaat, is er een goede kans om de minder vatbare Hamas te installeren op de Westelijke Jordaanoever. Als Israël Marwan Barghouti vrijlaat (hij zit jarenlang vast voor zijn deelname aan de Tweede Intifada) dan maakt hij een goede kans om de verkiezingen te winnen als Palestijnse Mandela.

Had Hamas electorale overwegingen in gedachten toen het de strijd aanging? Zeker; dit is goed en normaal. Hamas heeft een reputatie opgebouwd voor Palestijnse rechten, zelfs voor gewapende strijd. Fatah had het ook, maar ze raakten het kwijt. Dus de Palestijnen zullen een echte keuze hebben, tenminste als de verkiezingen ooit zullen plaatsvinden.

 

Laten we nu naar het Israëlische toneel gaan. 

Voor Netanyahu is deze oorlog goed. Het brak precies op tijd uit om de oprichting van een alternatieve regering te torpederen, waar hij zonder macht zou zijn en waarschijnlijk op weg naar de gevangenis. Een alternatieve Israëlische regering zal echter niet beter zijn voor Palestijnen. Naftali Bennett, een politiek leider die zeker een prominente rol zal spelen in de alternatieve regering, is zelfs bloeddorstiger dan Netanyahu, en hij riep Bibi op "te blijven vechten tot Gaza wordt vernietigd".

Overigens is Covid dood in Israël. Voor het eerst in een jaar verdween Covid-nieuws van de top van Israëlische gebeurtenissen. Mensen geven niet veel om het verdomde virus als er echte problemen zijn.

En nu voor het nog grotere plaatje. 

Rusland sprak zijn steun uit voor de Palestijnse zaak. 

Poetin zei dat Palestina voor Russen geen ver, afgelegen land is; Rusland eist dat Israël het vuren staakt en de afspraken en resoluties nakomt, inclusief de veiligheid van heilige plaatsen (lees: al Aqsa). De tegenstanders van Poetin in Rusland zijn sterke voorstanders van Israël. Liberale pro-westerse anti-Putinisten zijn joods of gedeeltelijk joods, en ze zijn voor Israël. 

Etnisch-nationalistische anti-Poetinistische Russen (soms omschreven als naziks, "kleine nazi's") steunen ook Israël en haar "recht" om met de gehate darkies om te gaan. Voor hen maakt het niet uit dat Palestijnen niet donkerder of lichter zijn dan Israëlische Joden, het maakt niet uit dat Christelijke Palestijnen de Palestijnse strijd volledig steunen, en dat de topleider van Palestijnse christenen aartsbisschop Theodosius Atallah Hanna (volledige onthulling: hij doopte mij en mijn familie) zeiden dat de strijd voor al-Aqsa de strijd voor het Heilig Graf is, en dat de christenen en moslims dezelfde oorlog voeren als leden van één familie en één natie. Naziks zijn stom.

Wat erger is voor Poetin, zijn bondgenoten in de media, Joden-voor-Poetin (Dugin noemt ze de zesde kolom), zoals de populaire anchorman Soloviev, zijn allemaal 100% pro Israël. Je kan ze vertrouwen om Oekraïners te vernielen of om Europese dubbelhartigheid aan te wijzen, maar als het om Israël gaat, graven ze hun hakken in het zand. De Russische staatstelevisie is een proxy voor Tel Aviv. Op Russische sociale netwerken is de pro-Israëlische menigte verreweg de grootste en meest agressieve; het krijgt ook de steun van Facebook-beheer. Het zal je niet verbazen dat ik meteen op Facebook werd verbannen.

Een goed woord voor Erdogan. 

De Turkse president en het Turkse volk steunen allemaal Palestina. En hun enorme demo's riepen Erdogan op om Turkse soldaten te sturen om Palestina te bevrijden. Iemand zou het moeten doen: de Palestijnen kunnen het niet alleen. Wie Palestina bevrijdt, zal onmetelijk faam verwerven. Maar ondertussen moeten de Palestijnen overleven.

Blijkbaar is deze oorlog dus nog geen Armageddon. Het is gewoon weer een smerige campagne van Joden tegen ongehoorzame inboorlingen. Ze kregen hun portie bloed, ze vernietigden Gaza's toevoer van water en elektriciteit, ze verwoestten de huizen, en nu kunnen ze rustig wachten tot de Gazanen worden verwoest door ziekte, honger en af en toe een bombardement. En dan zullen ze doorgaan met hun aanvallen. Dat is tenzij we ze stoppen.