1032 WO2: Churchill wilde hem. Roosevelt wilde hem. Hitler niet.

Even iets anders dan Corona. 
Het artikel is met behulp van GoogleTranslate vertaald en daarna gecorrigeerd. 

De nummers zijn willekeurig geplaatst, om terug zoeken in de engelse  tekst te vergemakkelijken. 

Churchill’s War: the Real History of World War II

PAUL CRAIG ROBERTS • APRIL 19, 2020

 • 3,000 WORDS • 700 COMMENTS • 402 NEW • REPL

All truth-tellers are denounced, and most end up destroyed. Truth seldom serves the agendas of powerful interests.

1) The one historian from whom you can get the unvarnished truth of World War II is David Irving.

On the bookjackets of Irving’s books, the question is asked: What is real history?

The answer is that real history is history that travels straight from history-maker to the history-maker’s documents and from the document archives to the historian’s book without political input and free of academic and patriotic prejudice. It is history that cannot be bought.

Irving’s Hitler’s War was published in 1977. Irving was an archaeologist digging in history who located and dug up previously unknown documents and archives. He lets the factual record tell the history. He is exact and scrupulous and does not curry favor.The Board of Deputies of British Jews wrote: “The book was thoroughly researched . . . It confirmed Irving’s reputation as one of the world’s most thorough researchers and an exciting and readable historian.”

2) The first volume of Irving’s Churchill’s War was published in 1987. The second volume in 2001. The third and final volume is awaited.

These works far surpass all previous histories of the war and all accounts of the agendas and events that produced the war. Irving is not motivated to curry favor with the ruling establishment, to make us feel self-righteous in our victory by demonizing the opponent or to grind any personal, ideological, or political axe. He lets the history-makers speak for themselves in their own words, and it is seldom a pretty picture.

3) Irving’s books sold millions of copies, and he was well-to-do. But he fell foul of Zionists, oddly enough because he documented actual atrocities against Jews. The problem was the attrocities he found differed from the official holocaust story. He documented a holocaust of a sort, but it is a different one than the Zionists prefer. If I understand correctly, infuriated Zionists with plentiful funds used unethical tactics and brought lawsuits, the defense against which eventually bankrupted him. Little wonder most historians choose to suck up to powerful interests by validating their claims and explanations. The fake history they write is a self-protective device like a bullet-proof vest.

I previously reported on Hitler’s War and the first volume of Churchill’s War in my most widely read article— https://www.paulcraigroberts.org/2019/05/13/the-lies-about-world-war-ii/ . As I quoted Irving’s account that Jews were killed, but in a more ad hoc than organized way, Zionists rushed to my already defective Wikipedia biography to attribute Irving’s words to me, thereby labeling me a “holocaust denier.”When I complained of the misrepresentation, I was fobbed off with the reply that I would not have quoted Irving if I had not agreed with him. In other words, if you report in a book review what a writer says, it means you agree with him. I am not qualified to agree or to disagree with Irving. Indeed, few people are.

People in the Western world have been indoctrinated for 75 years into a white hat/black hat story of World War II that exonerates the “allies” and demonizes Hitler and Germany. To tell people, especially elderly ones whose memory of the war was formed by war propaganda, that the “allies” were as bad or worse war criminals than the Germans brings fire and brimstone down on one’s head. It nevertheless needs to be done, because our view of ourselves reflects the make-believe story of the war with which we are inculcated. In the false history comes strength for the opinion that we Americans and our country are exceptional and indispensable and that these traits justify Washington’s hegemony over the world. Our destruction in whole or part of seven countries in the 21st century, our withdrawal from arms limitation agreements, our dangerous demonization of militarily powerful countries such as Russia and China all rest in our self-righteous view of ourselves. Of course, not all Americans share these self-righteous views, but the views are the basis for both Republican and Democrat foreign policy. Even the left-wing, or whatever remains of it, believes in war in order to overthrow dictators and “bring democracy and human rights.”

Alle waarheidsvertellers worden aan de kaak gesteld en de meeste worden vernietigd. Waarheid dient zelden de agenda's van krachtige belangen.

1) De enige historicus van wie je de onverbloemde waarheid van de Tweede Wereldoorlog kunt krijgen, is David Irving.

Op de boekomslagen van Irving's boeken wordt de vraag gesteld: wat is echte geschiedenis?

Het antwoord is dat echte geschiedenis geschiedenis is die rechtstreeks van de maker van de geschiedenis naar de documenten van de maker van de geschiedenis gaat en van de documentenarchieven naar het boek van de historicus zonder politieke inbreng en vrij van academische en patriottische vooroordelen. Het is geschiedenis die niet te koop is.

Irving's Hitler’s War werd gepubliceerd in 1977. Irving was een archeoloog die zich verdiept in de geschiedenis en die voorheen onbekende documenten en archieven heeft opgespoord en opgegraven. Hij laat het feitelijke verslag de geschiedenis vertellen. Hij is nauwkeurig en nauwgezet en houdt niet van gunst. Het College van Afgevaardigden van Britse Joden schreef: “Het boek is grondig onderzocht. . . Het bevestigde de reputatie van Irving als een van 's werelds meest grondige onderzoekers en een opwindende en leesbare historicus. "

2) Het eerste deel van Irving’s Churchill's War werd gepubliceerd in 1987. Het tweede deel in 2001. Het derde en laatste deel wordt verwacht.

Deze werken overtreffen ver alle eerdere oorlogsgeschiedenissen en alle verslagen van de agenda's en gebeurtenissen die de oorlog hebben voortgebracht. Irving is niet gemotiveerd om in de gunst te komen bij het heersende establishment, om ons zelfingenomen te laten voelen in onze overwinning door de tegenstander te demoniseren of om ​​persoonlijke, ideologische of politieke doelen te bereiken. Hij laat de mensen die de geschiedenis maakten in hun eigen woorden voor zich spreken en dat is zelden een mooi plaatje.

3) Irving's boeken verkochten miljoenen exemplaren, en hij was welgesteld. Maar hij ver- vreemde van de zionisten, vreemd genoeg omdat hij feitelijke gruweldaden tegen joden documenteerde. Het probleem was dat de wreedheden die hij ontdekte, verschilden van het officiële holocaustverhaal. Hij documenteerde een soort holocaust, maar het is een andere dan de zionisten liever hebben. Als ik het goed begrijp, gebruikten woedende zionisten met overvloedige middelen onethische tactieken en brachten ze rechtszaken aan, waarvan de verdediging hem uiteindelijk failliet maakte. Geen wonder dat de meeste historici ervoor kiezen om op te komen in krachtige belangen door hun beweringen en verklaringen te valideren. De nepgeschiedenis die ze schrijven is een zelfbeschermend apparaat als een kogelvrij vest.

Ik heb eerder gerapporteerd over Hitlers Oorlog en het eerste deel van Churchi( lls Oorlog in mijn meest gelezen artikel -  (https://www.paulcraigroberts.org/2019/05/13/the-lies-about-world-war-ii ). 

Terwijl ik het verslag van Irving citeerde dat joden werden gedood, maar op een meer ad hoc dan georganiseerde manier, haastten de zionisten zich naar mijn toch al gebrekkige Wikipedia-biografie om de woorden van Irving aan mij toe te schrijven, en noemden me daarmee een 'holocaustontkenner'. Toen ik klaagde over de verkeerde voorstelling van zaken ,  werd ik verbannen met het antwoord dat ik Irving niet zou hebben geciteerd als ik het niet met hem eens was geweest. Met andere woorden, als u in een boekrecensie rapporteert wat een schrijver zegt, betekent dit dat u het met hem eens bent. Ik ben niet gekwalificeerd om het met Irving eens of oneens te zijn. Er zijn inderdaad maar weinig mensen.

Mensen in de westerse wereld zijn 75 jaar lang geïndoctrineerd in een "witte hoed / zwarte hoed"  -verhaal over de Tweede Wereldoorlog dat de 'bondgenoten' vrijwaart en Hitler en Duitsland demoniseert. Om mensen te vertellen, vooral ouderen wier herinnering aan de oorlog werd gevormd door oorlogspropaganda, dat de 'bondgenoten' even slechte of erger oorlogsmisdadigers waren dan de Duitsers, brengt vuur en zwavel op iemands hoofd. Het moet echter worden gedaan, want onze kijk op onszelf weerspiegelt het verzonnen verhaal van de oorlog waarmee we worden ingeprent. In de valse geschiedenis komt krachtig naar voren dat wij Amerikanen en ons land uitzonderlijk en onmisbaar zijn en dat deze eigenschappen de hegemonie van Washington over de wereld rechtvaardigen. 

Onze vernietiging in geheel of een deel van zeven landen in de 21e eeuw, onze terugtrekking uit wapenbeperkingsovereenkomsten, onze gevaarlijke demonisering van militair machtige landen zoals Rusland en China berusten allemaal in onze zelfingenomen kijk op onszelf. Natuurlijk delen niet alle Amerikanen deze zelfingenomen opvattingen, maar de opvattingen vormen de basis voor zowel het republikeinse als het democratische buitenlandse beleid. Zelfs de linkse, of wat er nog van over is, gelooft in oorlog om dictators omver te werpen en 'democratie en mensenrechten te brengen'.

4)  In what follows I am not going to attempt a review of Irving’s second volume on Churchill. Instead, I will report some of the findings that documents reveal, findings that will be new information for most readers. But first a preface.

Hitler did not start World War II. England and France launched World War II with a declaration of war against Germany. Hitler did not want a war with Britain and France and tried to avoid it and then end it with a peace agreement very favorable to Britain and France. Hitler regarded the British Empire as essential to the survival of European dominance. He promised Churchill in exchange for an end of hostilities that Germany would defend the British Empire with the German military anywhere in the world that it was in jeopardy. Hitler left a large part of France and French North Africa unoccupied. He left the French fleet in French hands.

Hitler’s aim was to restore the integrity of the German nation which had been torn apart and distributed to Czechoslovakia, Poland, Denmark, and France by the Versailles Treaty which had been forced on Germany after World War I by a policy of starvation. Germans in the territories turned over to Czechoslovakia and Poland were being persecuted and murdered. Hitler had no choice but to do something about it. He recovered German territory from France, Czechoslovakia, and Denmark without war.

The same outcome was likely in Poland except the British interfered. The British gave the Polish military dictatorship a “guarantee” to come to Poland’s aid if Poland refused Hitler’s demands. Consequently, the Polish dictatorship broke off negotiations with Germany. Germany and the Soviet Union then split Poland between them.

4) In wat volgt ga ik geen poging doen om Irving's tweede deel over Churchill te reviewen. In plaats daarvan zal ik enkele bevindingen rapporteren die documenten onthullen, bevindingen die voor de meeste lezers nieuwe informatie zullen zijn. Maar eerst een voorwoord.

Hitler begon de Tweede Wereldoorlog niet. Engeland en Frankrijk lanceerden de Tweede Wereldoorlog met een oorlogsverklaring tegen Duitsland. Hitler wilde geen oorlog met Groot-Brittannië en Frankrijk en probeerde die te vermijden en vervolgens te beëindigen met een vredesakkoord dat zeer gunstig was voor Groot-Brittannië en Frankrijk. Hitler beschouwde het Britse rijk als essentieel voor het overleven van de Europese dominantie. Hij beloofde Churchill in ruil voor een einde aan de vijandelijkheden dat Duitsland het Britse rijk met het Duitse leger overal ter wereld zou verdedigen dat het in gevaar was. Hitler liet een groot deel van Frankrijk en Frans Noord-Afrika onbezet. Hij verliet de Franse vloot in Franse handen.

Het doel van Hitler was om de integriteit van de Duitse natie te herstellen, die door het Verdrag van Versailles, dat na de Eerste Wereldoorlog door een hongersnoodbeleid aan Duitsland was opgedrongen, was verscheurd en verdeeld over Tsjechoslowakije, Polen, Denemarken en Frankrijk. Duitsers in de gebieden keerden zich over naar Tsjecho-Slowakije en Polen werden vervolgd en vermoord. Hitler had geen andere keus dan er iets aan te doen. Hij kreeg oud Duits grondgebied terug  zonder oorlog,  van Frankrijk, Tsjechoslowakije en Denemarken.

Dezelfde uitkomst was mogelijk en waarschijnlijk in Polen, behalve toen de Britten zich ermee bemoeiden. De Britten gaven de Poolse militaire dictatuur een 'garantie' om Polen te hulp te komen als Polen de eisen van Hitler weigerde. Bijgevolg heeft de Poolse dictatuur de onderhandelingen met Duitsland afgebroken. Duitsland en de Sovjet-Unie verdeelden Polen vervolgens onderling.

5)  The guarantee compelled “British honor” to declare war on Germany—but not on the Soviet Union—and the hapless French were pulled along.

The British relied on the “powerful French military” and sent an expeditionary force which was promptly trapped at Dunkirk where Hitler let them go, thinking that an act of magnanimity and his refusal to humiliate the British would bring an end to the conflict. However, Churchill kept Hitler’s overly generous peace terms from the British people and from Parliament. Churchill had wanted war and had worked hard for one and now that he had power and a chance to repeat the military leadership of his great ancestor, the Duke of Marlborough, he was determined to keep his war.

With Hitler in control of Europe, Churchill began working harder to get the US into the war. All along the way President Roosevelt had given Churchill war encouragement but without promising any definite course of action from America. Roosevelt wanted Britain at war. He knew it would bankrupt the British and place them economically in Washington’s hands, which would permit the US to break up the British system of trade preferences that allowed Britain to control world trade, destroy the British Empire, dethrone the British pound and replace it with the dollar. Roosevelt was an enemy of empire except America’s own. From FDR’s standpoint, World War II was an attack by the US on British trade preferences that were the backbone of the British Empire.

6) So Churchill got his war which cost Britain her empire, and Roosevelt replaced the British Empire with an American one. FDR paid a cheap price—about 300,000 US combat deaths. In her defeat of Germany, Russia lost about 9,000,000 soldiers in combat deaths and 26 million people altogether,

After the Russians stopped the German offensive, the war could have ended, but FDR and Churchill had established a policy of unconditional surrender, which shackled allied wartime foreign policy to two more years of death and destruction.

As Pat Buchanan said, it was The Unnecessary War. The war served Churchill’s path to power and Washington’s empire. https://www.amazon.com/Churchill-Hitler-Unnecessary-War/dp/B001FVJH84/

Volume 2 begins in 1941. Irving has tracked down and unearthed many documents that permit a better understanding of the war. Many official papers are still under lock and key and many have been destroyed. The effort to suppress truth from coming out continues 75 years after the war.

Secrecy is used to hide crimes. It is reputations that are protected, not national security.

Churchill used secrecy to protect his war crime of ordering the bombing of civilian residential areas of German cities with his emphasis on bombing the homes of the working class as they were closer together which helped the conflagation to spread. Churchill would first have the civilian areas firebombed, and then when firemen and rescue workers were engaged the British would drop high explosives. Churchill ignored military targets, preferring instead to break the morale of the German population by bombing civilian areas. He tried to get the British Air Force to include poison gas when dropping incendiary and high explosive bombs on civilian residential areas.

5) De garantie dwong de "Britse eer" de oorlog aan Duitsland te verklaren - maar niet aan de Sovjet-Unie - en de ongelukkige Fransen werden meegetrokken.

De Britten vertrouwden op het 'machtige Franse leger' en stuurden een expeditieleger dat onmiddellijk vastzat in Duinkerken waar Hitler hen liet gaan, in de veronderstelling dat een daad van grootmoedigheid en zijn weigering om de Britten te vernederen een einde aan het conflict zou maken. Churchill hield Hitler's overdreven genereuze vredesvoorwaarden echter geheim voor het Britse volk en het Parlement. Churchill had oorlog gewild en had er hard voor gewerkt en nu hij de macht en de kans had om de militaire leiding van zijn grote voorouder, de hertog van Marlborough, te herhalen, was hij vastbesloten zijn oorlog te houden.

Nu Hitler Europa onder controle had, begon Churchill harder te werken om de VS in de oorlog te krijgen. Al die tijd had president Roosevelt Churchill de oorlog aangemoedigd, maar zonder een definitieve koers van Amerika te beloven. Roosevelt wilde Groot-Brittannië in oorlog. Hij wist dat het de Britten failliet zou laten gaan en hen economisch in de handen van Washington zou plaatsen, waardoor de VS het Britse systeem van handelspreferenties zouden kunnen doorbreken  (waardoor Groot-Brittannië de wereldhandel controleerde), dat dit het Britse rijk zou vernietigen, het Britse pond zou onttronen en het zou kunnen vervangen door de dollar. Roosevelt was een vijand van 'het imperium', behalve van Amerika als imperium.  Vanuit het oogpunt van FDR was de Tweede Wereldoorlog een aanval door de VS op Britse handelsvoorkeuren ( invloeden, contracten, connecties, macht)   die de ruggengraat van het Britse rijk vormden.

6) Dus Churchill kreeg zijn oorlog die Groot-Brittannië haar rijk kostte, en Roosevelt verving het Britse rijk door een Amerikaans. FDR betaalde een goedkope prijs - ongeveer 300.000 Amerikaanse doden. In haar nederlaag van Duitsland verloor Rusland ongeveer 9.000.000 soldaten in de strijd tegen sterfgevallen en in totaal 26 miljoen mensen,

Nadat de Russen het Duitse offensief hadden stopgezet, had de oorlog kunnen eindigen, maar FDR en Churchill hadden een beleid van onvoorwaardelijke overgave opgezet (de eis aan Hitler) , dat het geallieerde buitenlandse beleid in oorlogstijd tot nog eens twee jaar van dood en vernietiging heeft veroordeeld.

Zoals Pat Buchanan zei, het was The Unnecessary War. De oorlog diende Churchills pad naar de macht en het rijk van Washington. 

Deel 2 begint in 1941. Irving heeft veel documenten opgespoord en opgegraven die een beter begrip van de oorlog mogelijk maken. Veel officiële papieren zijn nog steeds achter slot en grendel en velen zijn vernietigd. 75 jaar na de oorlog wordt er nog steeds geprobeerd de waarheid te onderdrukken.

Geheimhouding wordt gebruikt om misdaden te verbergen. Het zijn reputaties die worden beschermd, niet de nationale veiligheid.

Churchill gebruikte geheimhouding om zijn oorlogsmisdaad te beschermen door bevel te geven tot het bombarderen van civiele woonwijken van Duitse steden, waarbij hij de nadruk legde op het bombarderen van de huizen van de arbeidersklasse omdat ze dichter bij elkaar stonden, waardoor de conflagatie (vuurstorm)  zich verspreidde. Churchill zou eerst de civiele gebieden laten ontbranden en vervolgens, wanneer brandweerlieden en reddingswerkers werden ingeschakeld, lieten de Britten hoge explosieven vallen. Churchill negeerde militaire doelen en gaf er de voorkeur aan het moreel van de Duitse bevolking te breken door civiele gebieden te bombarderen. Hij probeerde de Britse luchtmacht ertoe te brengen gifgas op te nemen bij het laten vallen van brandgevaarlijke en explosieve bommen op civiele woonwijken.

7)  As the British people did not know Churchill was bombing civilians, Churchill hoped Hitler would be provoked into replying in kind. Hitler refused for three months to take the bait, but finally his military insisted that unless he bombed the British they would keep on bombing German civilian areas. Hitler gave in but initially insisted that only British industrial targets be bombed. Once a few bombs went astray, Churchill had his rallying cry that the Nazi barbarians were bombing civilians. He got away with this, but officials in the know worried that the British Air Force, especially “Butcher” Harris, would face war crimes trials when the war was over. British generals and admirals disagreed with Churchill’s bombing policy. They regarded it as unprofessional and unprincipled. They complained that it harmed the war effort by denying the army and navy needed air support.

In November 1942 British Air Chief Portal compared the German bombing of Britain with the British bombing of Germany. The Germans had dropped 55,000 tons of bombs, killing 41,000 British and destroying 350,000 homes. The British had dropped 1,250,000 tons of bombs, killing 900,000 German civilians, maiming one million more, and destroying 6,000,000 German homes. The UK/US firebombing of Dresden at the end of the war stands as one of the worst war crimes in history. It killed as many or more civilians as the atomic bombs Washington dropped on the two Japanese cities, also at war end.

Churchill was determined to bomb Rome, but was resisted by the British Air Force. In contrast, Hitler ordered the German military not to risk the destruction of Rome by defending it.

Churchill ordered the bombing of the French fleet, which Hitler had left in the hands of Vichy France, killing around 3,000 French sailors. Churchill together with FDR and Eisenhower invaded French Northwest Africa which was in the hands of Vichy France. Vichy France Admiral Darlan used his influence to persuade the French not to resist the invasion, thus minimizing British and American casualties. Darlan cooperated in every way. His reward was to be assassinated in a plot organized by Foreign Secretary Anthony Eden, later one of Britain’s disastrous prime ministers. The assassin protested that he was promised immunity by the British, but was quickly executed to silence him. Eden, whose ambition was larger than his intelligence, was in DeGaulle’s pocket, and DeGaulle wanted Darlan out of his way to power.

7) Omdat het Britse volk niet wist dat Churchill burgers bombardeerde, hoopte Churchill dat Hitler zou worden uitgelokt om in gelijke munt  te antwoorden. Hitler weigerde drie maanden in het lokaas te bijten, maar uiteindelijk stond zijn leger erop dat tenzij hij de Britten zou bombarderen, zij de Duitse burgergebieden zouden blijven bombarderen. Hitler gaf toe, maar stond aanvankelijk erop dat alleen Britse industriële doelen zouden worden gebombardeerd. Nadat een paar bommen waren afgedwaald, had Churchill zijn strijdkreet dat de nazi-barbaren burgers bombardeerden. Hij kwam hiermee weg, maar ambtenaren in de wetenschap maakten zich zorgen dat de Britse luchtmacht, vooral 'Butcher' Harris, na de oorlog met oorlogsmisdaden zou worden berecht. Britse generaals en admiraals waren het niet eens met het bombardementenbeleid van Churchill. Ze beschouwden het als onprofessioneel en zonder principes. Ze klaagden dat het de oorlogsinspanning schaadde door te ontkennen dat het leger en de marine luchtsteun nodig hadden.

In november 1942 vergeleek British Air Chief Portal de Duitse bombardementen op Groot-Brittannië met de Britse bombardementen op Duitsland. De Duitsers hadden 55.000 ton bommen laten vallen, 41.000 Britten gedood en 350.000 huizen vernietigd. 
De Britten hadden 1.250.000 ton bommen laten vallen, 900.000 Duitse burgers gedood, een miljoen meer verminkt en 6.000.000 Duitse huizen vernietigd. ( Alles ruim  20 maal zo erg dus) 
De Britse / Amerikaanse brandbom van Dresden aan het einde van de oorlog geldt als een van de ergste oorlogsmisdaden in de geschiedenis. Het doodde evenveel of meer burgers als de atoombommen die Washington op de twee Japanse steden liet vallen, ook aan het einde van de oorlog.

Churchill was vastbesloten Rome te bombarderen, maar werd tegengewerkt door de Britse luchtmacht. Hitler daarentegen beval het Duitse leger de vernietiging van Rome niet te riskeren door het te verdedigen.

Churchill gaf bevel tot het bombarderen van de Franse vloot, die Hitler in de handen van Vichy Frankrijk had achtergelaten, waarbij ongeveer 3.000 Franse matrozen omkwamen. Churchill viel samen met FDR en Eisenhower Frans Noordwest-Afrika binnen, dat in handen was van Vichy Frankrijk. Vichy France Admiraal Darlan gebruikte zijn invloed om de Fransen ervan te overtuigen de invasie niet te weerstaan, waardoor Britse en Amerikaanse slachtoffers tot een minimum werden beperkt. Darlan werkte op alle mogelijke manieren mee. Zijn beloning was om te worden vermoord in een complot georganiseerd door minister van Buitenlandse Zaken Anthony Eden, later een van de rampzalige premier van Groot-Brittannië. De moordenaar protesteerde dat de Britten hem immuniteit hadden beloofd, maar werd snel geëxecuteerd om hem het zwijgen op te leggen. Eden, wiens ambitie groter was dan zijn intelligentie, zat in De Gaulle's zak en DeGaulle wilde dat Darlan uit de weg werd geruimd zodat hij zelf aan de macht kon komen.

8 ) The military schemes that Churchill imposed on the British military, such as his invasion of neutral Norway, always came to a bad end, but he rescued himself with masterful speeches in Parliament.

The British had a poor opinion of Eisenhower, and FDR had a poor opinion of Eden. There was so much conflict between the British and the Americans that it is amazing they were able to agree to any plan of action. The American people disliked the British for drawing them into “their war.” The British disliked the Americans for the Negro troops sent to England where they were believed to be responsible for rapes and a crime wave. A lot of propaganda was necessary to focus the hate on the Germans.

The British did not want to sacrifice Arab interests to Zionists but usually did because Zionists had the money. Churchill himself was indebted to a multimillionaire Jew who bailed him out when he faced bankruptcy. Zionists attempted to use their leverage over Churchill to force his approval of both more Jewish immigration to Palestine and for the formation of a “Jewish fighting force,” allegedly to fight the Germans but in reality to drive Palestinians out of Palestine. Zionists promised Churchill that if he would agree to their demands, they would bring the US into the war against Germany. Such was their power.

The British saw Zionists interests as detrimental to their hold on their Arab colonies. When deportations of Jews and their mistreatment began leaking out, the British Foreign Office saw the reports as the work of the international Zionist campaign to create sympathy and to use the sympathy in behalf of their Palestinian purpose. When 700 Jews found incapable of work were shot in a work camp, the Foreign Office responded, “Information from Jewish refugees is generally coloured and frequently unreliable.” Eisenhower was pleased with Darlan and was unaware of Eden’s plot against him. An American newsman told Eisenhower’s staff that the agitation against Admiral Darlan came from “Jews of press and radio who wish to make certain we were fighting a war to make the world safe for Jews.” The Jews cried wolf so often that when he actually showed up they were not believed.

9)  Much information emerges in the second volume about Churchill’s character, personal habits, excessive drinking—he was dependent on alcohol—and autocratic ways. He could turn people against him and then with a speech or by taking special notice of them put them back in his pocket. Churchill had flaws and the ability to survive them. Irving does not excoriate Churchill. He merely shows us what he was like. There are things to admire and things to disapprove.

Moreover, it is not only Churchill who was ambitious. All were. It is a mystery that organization survived ambition. Somehow officers were able to devote time to war against the Germans from the time they spent warring against one another for commands and promotions. The same with cabinet ministers. The same for the military services fighting one another for resources. And the same for the Germans.The Italian and German generals were so jealous of Rommel’s initial successes in North Africa that they worked to undermine him.

And German efficiency also bites the dust. German intelligence never caught on that the British were reading their codes and knew precisely every shipment to resupply Rommel which the British seldom failed to send to the bottom of the Mediterranean.One would think that after nothing gets through time and again that a light would come on.

8) De militaire plannen die Churchill aan het Britse leger oplegde, zoals zijn invasie in het neutrale Noorwegen, kwamen altijd tot een slecht einde, maar hij redde zichzelf met meesterlijke toespraken in het parlement.

De Britten hadden een slechte mening over Eisenhower en FDR had een slechte mening over Eden. Er waren zoveel conflicten tussen de Britten en de Amerikanen dat het verbazingwekkend is dat ze met elk actieplan konden instemmen. Het Amerikaanse volk had een hekel aan de Britten omdat ze hen in 'hun oorlog' trokken. De Britten hadden een hekel aan de Amerikanen vanwege de negertroepen die naar Engeland waren gestuurd, waar zij verantwoordelijk zouden zijn voor verkrachtingen en een misdaadgolf. Er was veel propaganda nodig om de haat op de Duitsers te richten.

De Britten wilden de Arabische belangen niet aan de zionisten opofferen, maar deden dat meestal omdat de zionisten het geld hadden. Churchill zelf was dank verschuldigd aan een multimiljonair Jood die hem redde toen hij failliet ging. Zionisten probeerden hun invloed op Churchill te gebruiken om zijn goedkeuring van zowel meer Joodse immigratie naar Palestina af te dwingen als voor de vorming van een 'Joodse strijdmacht', naar verluidt om de Duitsers te bestrijden, maar in werkelijkheid om Palestijnen uit Palestina te verdrijven. Zionisten beloofden Churchill dat als hij met hun eisen zou instemmen, ze de VS in de oorlog tegen Duitsland zouden brengen. Dat was hun kracht.

De Britten zagen de zionistische belangen als schadelijk voor hun greep op hun Arabische koloniën. Toen deportaties van Joden en hun mishandeling uitlekten, zag het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken de rapporten als het werk van de internationale zionistische campagne om sympathie te creëren en de sympathie te gebruiken ten behoeve van hun Palestijnse doel. Toen 700 Joden die arbeidsongeschikt werden bevonden, werden neergeschoten in een werkkamp, ​​antwoordde het ministerie van Buitenlandse Zaken: "Informatie van Joodse vluchtelingen is over het algemeen gekleurd en vaak onbetrouwbaar." Eisenhower was blij met Darlan en was niet op de hoogte van Eden's complot tegen hem. Een Amerikaanse journalist vertelde het personeel van Eisenhower dat de onrust tegen admiraal Darlan kwam van 'joden van pers en radio die er zeker van wilden zijn dat we een oorlog vochten om de wereld veilig te maken voor joden'. De Joden huilden zo vaak ' een Wolf!" dat ze niet werden geloofd toen hij kwam opdagen.

9) In het tweede deel komt veel informatie naar voren over Churchills karakter, persoonlijke gewoonten, overmatig drinken - hij was afhankelijk van alcohol - en autocratische manieren. Hij kon mensen tegen hem keren en vervolgens met een toespraak of door er speciaal op te letten, ze terug in zijn zak steken. Churchill had gebreken en het vermogen om ze te overleven. Irving excelleert Churchill niet. Hij laat ons alleen zien hoe hij was. Er zijn dingen te bewonderen en af ​​te keuren.

Bovendien was niet alleen Churchill ambitieus. Ze waren het allemaal. Het is een mysterie dat de organisatie de ambitie heeft overleefd. Op de een of andere manier konden officieren tijd besteden aan oorlog tegen de Duitsers vanaf het moment dat ze oorlog voerden tegen elkaar voor bevelen en promoties. Hetzelfde geldt voor ministers. Hetzelfde geldt voor de militaire diensten die met elkaar vechten om middelen. En hetzelfde voor de Duitsers: de Italiaanse en Duitse generaals waren zo jaloers op de eerste successen van Rommel in Noord-Afrika dat ze hem probeerden te ondermijnen.

En Duitse efficiëntie bijt ook in het stof. De Duitse inlichtingendienst heeft nooit begrepen dat de Britten hun codes lazen en precies elke zending kenden om Rommel te bevoorraden, die de Britten altijd weer naar de bodem van de Middellandse Zee stuurden. Je zou denken dat als er keer op keer iets doorkomt, er een lichtje zou gaan branden.

10) Churchill was frustrated by his inability to come to Stalin’s aid. He tried to compensate by sending supply convoys. The convoys lost half of more of the ships along with escorting Royal Navy warships. British admirals resisted these death convoys, but Churchill, perhaps afraid that WW I would repeat with a Russian separate peace, leaving Britain to face Germany alone, insisted. He continually sent reassuring messages to Stalin, who was not reassured.

Stalin must have despaired of the fighting capability of his British and American allies. All the British could do was to sic an entire fleet on a single German warship and bomb French and German civilians. In North Africa the British failed to push out the outnumbered Germans and called in the Americans. Eisenhower was far from a good field commander. After Rommel smashed through the Kasserine Pass, delivering to the American army “one of the most resounding defeats ever inflicted on the Americans in war,” Rommel reported to Berlin that despite being outnumbered and without supplies, he could again take the offensive. He attributed success in part to “the low fighting value of the enemy.” Eisenhower’s aide Harry Butcher recorded, “We sent out some 120 tanks and 112 didn’t come back.” Churchill shared Rommel’s dismissal of the American fighting man. “After Kasserine Churchill made little attempt to conceal his contempt for the American forces and their fighting value.”

The Germans, of course, were vastly overextended. In addition to a 1,000 mile Russian front and being bombed at night by the cowardly British who attacked unprotected civilian residential areas, Hitler had to occupy Europe and to rescue his Italian ally by sending troops to Greece and North Africa. The Germans might have had the will, but they did not have the resources to fight most of the world in a war of attrition.

Germany lost 4 million soldiers on the Russian front. On the Western front, which did not materialize until the Soviets had the war won, Germany lost a few hundred thousand. The Americans and the British never faced an intact Germany army. They faced understaffed divisions of an army exhausted and worn down by three years of fighting the Red Army. Hitler had 80% of his remaining forces on the Russian front.To oppose the Normandy invasion in June 1944 Germany had divisions of less than full strength with no reserves and little fuel. Despite the weakness of German forces, it took the Americans six and one-half months to reach the Ardennes, where the invasion was halted for 6 weeks by a German counterattack.

Despite these facts, in recent celebrations of the Normandy Invasion the Americans in a show of extreme pettiness prevented the participation of Russia. The Americans and British persist in pretending that they all by themselves won the war.

Volume 2 has 200 pages of footnote references. It has a 35 page index. It is the kind of history that only gets written once in a century. Irving is clearly the master of historical documentation. When you disagree with Irving, most likely you are disagreeing with the documented historical record.

10) Churchill was gefrustreerd door zijn onvermogen om Stalin te helpen. Hij probeerde dit te compenseren door bevoorradingskonvooien te sturen. De konvooien verloren  de helft en soms meer schepen, en ook begeleidende oorlogsschepen van de Royal Navy. Britse admiraals verzetten zich tegen deze doodskonvooien, maar Churchill, die misschien bang was dat WO I zou herhalen met een afzonderlijke Russische vrede, waarbij Groot-Brittannië alleen de strijd tegen Duitsland moest afmaken, drong erop aan. Hij stuurde voortdurend geruststellende berichten naar Stalin, die niet gerustgesteld was.

Stalin moet hebben gewanhoopt aan de vechtcapaciteit van zijn Britse en Amerikaanse bondgenoten. Het enige wat de Britten konden doen, was een hele vloot op één Duits oorlogsschip af sturen en Franse en Duitse burgers bombarderen. In Noord-Afrika slaagden de Britten er niet in de in de minderheid zijnde Duitsers te verdrijven en riepen de Amerikanen in. Eisenhower was verre van een goede veldcommandant. Nadat Rommel door de Kasserine Pass was geslagen en aan het Amerikaanse leger had geleverd 'een van de meest klinkende nederlagen die de Amerikanen ooit in oorlog zijn toegebracht', meldde Rommel aan Berlijn dat hij, ondanks dat hij in de minderheid was en zonder voorraden, opnieuw het offensief kon nemen. Hij schreef succes gedeeltelijk toe aan "de lage gevechtswaarde van de vijand". Eisenhower's assistent Harry Butcher schreef: "We hebben ongeveer 120 tanks gestuurd en 112 kwamen niet terug." Churchill deelde Rommel's afkeuring van de Amerikaanse legerleiding. 'Net als  Kasserine deed  Churchill weinig pogingen om zijn minachting voor de Amerikaanse strijdkrachten en hun strijdwaarde te verbergen.'

De Duitsers waren natuurlijk enorm overbelast. Naast een Russisch front van 1000 mijl en 's nachts gebombardeerd door de laffe Britten die onbeschermde woonwijken aanvielen, moest Hitler Europa bezetten en zijn Italiaanse bondgenoot redden door troepen naar Griekenland en Noord-Afrika te sturen. De Duitsers hadden misschien de wil, maar ze hadden niet de middelen om tegen het grootste deel van de wereld te strijden in een uitputtingsoorlog.

Duitsland verloor 4 miljoen soldaten aan het Russische front. Aan het westfront, dat pas opkwam toen de Sovjets de oorlog hadden gewonnen, verloor Duitsland een paar honderdduizend. De Amerikanen en de Britten hebben nooit te maken gehad met een intact Duits leger. Ze werden geconfronteerd met onderbezette divisies van een leger dat uitgeput en versleten was door drie jaar vechten tegen het Rode Leger. Hitler had 80% van zijn overgebleven troepen aan het Russische front. Om de invasie van Normandië in juni 1944 tegen te gaan, had Duitsland divisies van minder dan volledige sterkte zonder reserves en weinig brandstof. Ondanks de zwakte van de Duitse strijdkrachten, duurde het zes en een halve maand voordat de Amerikanen de Ardennen bereikten, waar de invasie zes weken werd tegengehouden door een Duitse tegenaanval.

Ondanks deze feiten verhinderden de Amerikanen bij recente vieringen van de invasie in Normandië in een show van extreme kleinzieligheid de deelname van Rusland.( Putin moest achteraan staan... )  De Amerikanen en Britten blijven doen alsof ze de oorlog alleen hebben gewonnen.

Volume 2 heeft 200 pagina's met voetnootverwijzingen. Het heeft een index van 35 pagina's. Het is het soort geschiedenis dat maar één keer in de eeuw wordt geschreven. Irving is duidelijk de meester van historische documentatie. Als je het niet eens bent met Irving, ben je het hoogstwaarschijnlijk niet eens met het gedocumenteerde historische record.

(Republished from PaulCraigRoberts.org by permission of author or representative)

(Heruitgegeven vanaf PaulCraigRoberts.org met toestemming van auteur of vertegenwoordiger)