1203. Het gezin waarin Putin is grootgebracht.

UPDATE:  Een mooi overzicht van Amerikaans bedrog en van Putin's goede daden.

De normen en waarden vande ouders zijn van invloed op wat hun kinderen later doen. 

Als een gezin ernstige zaken mee maakt, dan krijgt een kind dit mee in zijn opvoeding. 

Hier het verhaal van de vader van Putin:  

- Verloor vijf van zijn broers tijdens de oorlog. 

- Was zeer zwaar gewond, en zijn vrouw was opgegeven (werd als zijnde overleden afgevoerd),  maar hij verhinderde dat. 

-  Ze woonden vele jaren in een huiz zonder eigen keuken of toilet.

Noem me een fantast, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand die  door deze ouders is opgevoed, ooit iets anders zou doen dan  het allerbeste voor de gewone Russen nastreven.  

PS: Het verhaal staat vol van ( in archieven)  verifieerbare gegevens. Ik ga er van uit dat de vele vijanden die Putin  heeft ( denk aan Masha Gessen, dat soort lieden die boeken vol leugens publiceren in het Westen) elke ontbrekende punt en komma breed zouden uitmeten in de media.  Niet gebeurd. Niks gehoord. Ik ga er dus van uit dat het hele verhaal juist is.

                       ------------------------------

Het leven is zo'n eenvoudig, maar wreed 'iets'.

door Vladimir Poetin - 

Familieherinneringen aan WO2

President Poetin schrijft over de ervaring van zijn familie tijdens de belegering van Leningrad

Dit artikel uit onze archieven werd voor het eerst gepubliceerd op RI in mei 2015

VladimirPoetin (RussischePionier) Sun, 2 Jan 2021 | 1900 words 30,989  Comments

MEER: GESCHIEDENIS UIT DE ARCHIEVEN

---

Dit artikel originally appeared op Russian Pioneer Vertaald door Kristina Aleshnikova

---

Eerlijk gezegd, hield mijn vader er niet van om zelfs maar over de oorlog te praten. Het was meer dat ik gewoon in de buurt was als de volwassenen onder elkaar dingen bespraken of herinneringen ophaalden. Al mijn kennis over de oorlog - over wat er met mijn familie gebeurd is - kwam voort uit die afgeluisterde gesprekken tussen volwassenen. Toch waren er momenten dat ze rechtstreeks tot mij spraken.

Mijn vader was een zeeman. Hij werd opgeroepen in 1939 en diende in een onderzeeër eskader in Sevastopol. Toen hij terugkwam, werkte hij in een fabriek in Peterhof waar hij met mijn moeder woonde. Ik geloof dat ze daar zelfs een soort huisje bouwden.

Toen de oorlog uitbrak werkte hij in een militaire compagnie, waardoor hij vrijgesteld was van de dienstplicht. Hij solliciteerde echter eerst om lid te worden van de partij en daarna opnieuw om naar het front te worden gestuurd. Hij werd uitgezonden naar een NKVD sabotageploeg. Het was een klein contingent van 28 mensen die naar het nabije achterland werden gestuurd om sabotagedaden uit te voeren - het opblazen van bruggen, spoorrails, enz. Vrijwel onmiddellijk liepen ze in een hinderlaag - iemand had hen verraden. Ze gingen een bepaald dorp binnen, verlieten het, en toen ze enige tijd later terugkeerden stonden de nazi's hen al op te wachten. Ze werden door het bos achtervolgd. Mijn vader overleefde door zich te verstoppen in een moeras, waar hij uren onder water door een rietstengel ademde. Ik herinner me dit uit zijn verhaal. Hij zei dat terwijl hij in het moeras was en door het riet ademde, hij de Duitse soldaten kon horen passeren, slechts een paar stappen van hem vandaan, en hoe de honden keften...

Daar kwam nog bij dat het vermoedelijk al vroeg herfst was, wat wil zeggen dat het al koud was. Ik herinner me ook nog goed hoe hij me vertelde dat het hoofd van hun groep een Duitser was. Een Sovjetburger, maar niettemin een Duitser.

Interessant is dat ik een paar jaar geleden een dossier over deze groep kreeg uit de archieven van het Ministerie van Defensie. Ik heb het nog steeds in mijn huis in Novo-Ogaryovo. Er is een lijst van de groep - achternamen, voornamen, patroniemen en korte beschrijvingen. Het waren inderdaad 28 mensen en hun leider was een Duitser, precies zoals mijn vader had gezegd.

Van de 28 mensen, staken er slechts 4 de frontlinie over terug naar onze kant. De andere 24 werden gedood.

Daarna werden ze overgeplaatst naar het actieve leger en naar de Nevsky Pyatachok. Het was waarschijnlijk de meest gewelddadige plek tijdens de hele blokkade van Leningrad. Onze troepen hielden een klein bruggenhoofd van vier kilometer breed en zo'n twee kilometer diep. Het moest een springplank zijn om de blokkade te doorbreken, maar het werd nooit voor dit doel gebruikt. Men doorbrak de blokkade elders. Toch werd de plek (Nevski Pjatatsjok) lange tijd bezet gehouden en werd er uitzonderlijk zwaar gevochten. Er zijn daarboven en rondom commanderende hoogten en er werd de hele tijd op geschoten. Natuurlijk wisten de Duitsers ook dat het de meest waarschijnlijke plaats voor een doorbraak was en probeerden eenvoudigweg het Nevski Pjatatsjok van de aardbodem weg te vagen. Er zijn gegevens over hoeveel metaal er in elke vierkante meter van dit land zit. Tot op de dag van vandaag is het massief metaal.

Mijn vader vertelde me hoe hij daar gewond raakte. De wond was ernstig en hij leefde de rest van zijn leven met granaatscherven in zijn been, omdat niet alle scherven verwijderd konden worden. Zijn been deed altijd pijn en hij kon zijn voet daarna nooit meer rechtzetten. Ze kozen ervoor de kleine fragmenten niet aan te raken om verbrijzeling van het bot te voorkomen. En godzijdank hebben ze zijn been behouden terwijl ze het hadden kunnen amputeren - hij had een goede dokter. Hij kreeg groep II invaliditeit. Als invalide veteraan, kreeg hij uiteindelijk een appartement. Het was ons eerste aparte appartement - een kleine twee-kamer plaats. (Opmerking: daarvoor woonden de Putins in een gemeenschappelijk appartement, waar verschillende families de faciliteiten, gang en keuken delen, en in aparte kamers slapen). Voordat we het appartement kregen, woonden we in het centrum van de stad en nu moesten we verhuizen, niet helemaal naar de rand van de stad, maar naar een nieuwbouwwijk. Dat gebeurde niet meteen na de oorlog, maar toen ik al bij de KGB werkte. Ik kreeg toen geen appartement, maar mijn vader kreeg eindelijk het zijne, en dat was reden tot grote blijdschap. Zijn relaas over hoe hij gewond raakte, was als volgt:

Hij voerde, samen met een kameraad, een kleine sortie uit in de achterhoede van de Duitsers, kruipend, kruipend, en dan wordt het grappig en triest tegelijk. Ze bereikten een Duitse bunker, waaruit een enorme kerel tevoorschijn kwam en hen recht aankeek. Ze konden niet opstaan omdat ze onder het machinegeweervizier zaten. "De man keek ons heel aandachtig aan," zei mijn vader, "haalde er de ene granaat uit, dan de andere en gooide die granaten naar ons. Nou en ...."  Het leven is zo eenvoudig, maar wreed.

Wat was zijn grootste probleem toen hij weer bij bewustzijn kwam? Het feit dat het al winter was. De Neva was dichtgevroren, en hij moest naar de overkant zien te komen om hulp en medische verzorging te krijgen. Hij was echter niet in staat om te lopen.

Hij slaagde er wel in zijn mensen aan deze kant van de rivier terug te krijgen. Maar er waren er niet veel die hem naar de overkant wilden slepen, want dat stuk van de Neva was blootgesteld aan artillerie- en mitrailleurvuur. Er was weinig kans om de overkant te bereiken. Puur toevallig verscheen er echter een buurman van hem uit het huis in Peterhof. En deze buurman aarzelde niet om hem naar de overkant te slepen en sleepte hem zelfs helemaal naar het ziekenhuis. Ze zijn er beiden levend aangekomen. De buurman wachtte in het ziekenhuis, zorgde ervoor dat hij geopereerd werd en zei: "Wel, nu blijf jij leven, maar ik ga sterven." En weg was hij.

Later vroeg ik mijn vader of die man echt gestorven was. Hij zei dat hij nooit meer iets van hem had gehoord en geloofde dat hij inderdaad was vermoord. Hij heeft die episode nooit kunnen vergeten en het kwelde hem enorm. Ik herinner me dat hij ergens in de jaren '60 (ik weet het precieze jaar niet meer omdat ik toen nog erg jong was), maar ergens in het begin van de jaren '60, plotseling thuiskwam, ging zitten en begon te wenen. Hij was zijn redder tegengekomen in een winkel in Leningrad. Net als hun eerdere ontmoeting was het puur toeval, een één-op-een-miljoen toeval dat beide mannen op hetzelfde moment in dezelfde winkel waren. Ze zouden elkaar later weer ontmoeten bij ons thuis. Mijn moeder vertelde me hoe ze mijn vader bezocht in het ziekenhuis waar hij lag nadat hij gewond was geraakt. Ze hadden een klein kind dat toen pas drie jaar oud was - die tijd van blokkade en honger. Mijn vader smokkelde zijn ziekenhuisrantsoenen naar haar toe en zij nam ze op haar beurt mee naar huis en gaf hun kind te eten. Toen hij in het ziekenhuis begon flauw te vallen van de honger, ontdekten de dokters en verpleegsters wat er aan de hand was en beletten ze mijn moeder om hem nog eens te bezoeken.

Toen werd haar kind van haar afgenomen. Dit gebeurde zonder voorafgaande kennisgeving, zoals zij zich later herinnerde, in een poging om kleine kinderen van de hongerdood te redden. De kinderen werden naar weeshuizen gebracht voor latere evacuatie. De ouders werden niet eens gevraagd.

Hij werd daar ziek - mijn moeder zei dat het difterie was - en overleefde het niet. Mijn ouders werd niet eens verteld waar hij begraven was, en ze zijn er nooit achter gekomen. Vorig jaar nog hebben mensen die ik niet ken, op eigen initiatief, de archieven doorzocht en documenten over mijn broer gevonden. En het was echt mijn broer, want ik wist dat zij, nadat zij Peterhof waren ontvlucht voor de oprukkende Duitse troepen, bij een van hun vrienden woonden - en ik wist zelfs het adres. Ze woonden aan het zogenaamde "Waterkanaal" (Vodnyj Kanal). Het zou nauwkeuriger zijn om het een "Bypass Channel" te noemen (Obvodnyj Kanal), maar in Leningrad wordt het het "Waterkanaal" genoemd. Ik weet zeker dat ze daar woonden. Niet alleen het adres waar hij vandaan werd gehaald kwam overeen, maar ook de naam, achternaam, patroniem en geboortedatum. Het was, natuurlijk, mijn broer. De plaats van de begrafenis was Piskaryovskoye Cemetery. Zelfs de exacte plaats was gespecificeerd.

Mijn ouders hebben hier niets van gehoord. Blijkbaar hadden andere dingen toen een hogere prioriteit.

Dus alles wat mijn ouders me over de oorlog vertelden was waar. Geen enkel woord was verzonnen. Geen enkele dag was verschoven. Alles wat mij verteld werd over mijn broer, de buurman, en de Duitse groepscommandant - alles klopte, alles werd op een ongelooflijke manier bevestigd. Nadat mijn broer was weggevoerd en mijn moeder helemaal alleen was achtergebleven, was mijn vader eindelijk in staat om met krukken te lopen en keerde naar huis terug. Toen hij naar zijn gebouw liep, zag hij dat er verplegers lichamen naar buiten droegen. Hij herkende één van hen als mijn moeder. Hij ging naar hen toe en het leek hem dat ze ademde. Hij zei tegen de verplegers: "Ze leeft nog!" "Ze zal onderweg wel overlijden", zeiden ze. "Ze zal het nu niet overleven." Toen viel hij hen aan met zijn krukken en dwong hen haar terug te dragen naar het appartement. Ze zeiden tegen hem: "Nou, we zullen doen wat je zegt, maar weet dat we hier de komende twee, drie of vier weken niet meer komen. Je zult het dan zelf moeten regelen." Mijn vader heeft haar weer tot leven gebracht. Ze overleefde het. Ze leefde nog tot 1999. Mijn vader stierf eind 1998.

Nadat de blokkade was opgeheven, verhuisden ze naar de provincie Tver, het geboorteland van hun ouders, en woonden daar tot het einde van de oorlog. Mijn vaders familie was vrij groot. Hij had zes broers, van wie er vijf sneuvelden in de oorlog. Dit was een ramp voor de familie. De familieleden van mijn moeder stierven ook. Ik was een laat kind, want mijn moeder beviel van mij toen ze 41 jaar oud was.

Onze situatie was niet uniek. Er was immers geen familie waaruit niet iemand stierf of die niet leed onder verdriet, tegenspoed en tragedie. Toch koesterden mijn ouders geen haat jegens de vijand, wat gewoon verbazingwekkend is. Om eerlijk te zijn, kan ik het nog steeds niet helemaal begrijpen. Mama was over het algemeen een heel aardig en zachtaardig mens. Ik kan me herinneren dat ze zei: "Wel, wat voor haat kan men hebben tegen deze soldaten? Het zijn eenvoudige mensen en ze sterven ook in de oorlog." Het is verbazingwekkend. We werden opgevoed met Sovjet-boeken en films... en we haatten. Maar zij had het op de een of andere manier niet in zich. Ik kan me nog duidelijk haar woorden herinneren: "Nou, wat kun je tegen ze hebben? Het zijn ook harde werkers, net als wij. Ze werden gewoon gedwongen om naar het front te gaan."

Dit zijn de woorden die ik me herinner uit mijn kindertijd.