Sunday, January 09, 2022

1210 De NATO zal geen centimeter naar het Oosten uitbreiden. Documenten bewijzen de toezeggingen.

UPDATE: Zie helemaal onderaan, onder de gele balk:   Prof Sakwa die zegt: Papa Bush en Brent Scowcroft beschrijven later hun strategie om al op 2 en 3 dec. 1989 Gorbachov te overweldigen met plannen en mooie vergezichten,  om uiteindelijk toch geen harde zaken op papier te zetten.  

UPDATE: In 2000 en 2001 waren gesprekken in Brussel over toetreding van Rusland tot de NAVO. Amerika verbood het.   ( Zie onderaan)  


In november 1989 viel de Berlijnse Muur. 

De Oost-duitsers konden vrij naar het westen reizen.    Duitsland wilde zich herenigen.   Maar de Europeanen waren bang voor een sterk Duitsland. Thatcher stribbelde tegen. De Fransen hadden zorgen.  Maar het waren natuurlijk de Russen die de toestemming moesten geven: Hun legers stonden nog gewoon in Oost Berlijn. Maar die muur viel niet voor niks: Rusland had niet de kracht om alles te houden zoals het was.  

Amerika was als beschermer tegen het 'Gevaarlijke Rusland'  eigenlijk overbodig geworden.  Zouden ze naar huis gaan?  Of zouden ze blijven ? En misschien zouden ze wel verder naar het Oosten willen trekken, om hun macht te vergroten, zoals ze in feite sinds 1945 overal hadden gedaan: in Latijns Amerika, in Azië, in het Midden Oosten. 

In januari 1990, slechts enkele weken na de val van de muur, begon west Duitsland al met gesprekken over een mogelijke eenwording. 

In februari bezocht minister Genscher Washington en daar verklaart hij dat er met Amerika een gezamenlijke intentie is dat de NATO niet zal uitbreiden in Oostelijke richting.  Genscher zegt dat er op dat moment ook nog geen plan is om Oost Duitsland bij het westen aan te sluiten.   Hier hoort en ziet U Genscher en James Baker:  


Maar in juli wordt daarover al wel gesproken: door 2 plus 4 landen: de VS en Rusland met vier andere landen: West en Oost Duitsland en Frankrijk en Engeland.  

Op 12 september wordt in Moskou de zaak ondertekend:   Rusland zal zijn legers terug trekken en Oost Duitsland zal worden herenigd met West Duitsland.  De toekomst van de Nato speelt op dat moment geen grote rol in de media, denk ik. 

Al in een vroeg stadium is duidelijk gemaakt (binnenskamers)  dat de NATO  geen inch naar het Oosten zal uitbreiden.   En eigenlijk was de NATO ontstaan als verbond tegen een mogelijk agressieve USSR.   Niemand wist of er nog een rol zou zijn voor de NATO.   Misschien werd die wel opgedoekt, tegelijk met het Warschau Pact. ( Nogal een naïef idee natuurlijk, als je weet dat het Militair Indusatrieel Complex in feite de baas is in de VS, en niet een bijwagen zonder invloed. Als er geen dreiging meer is , dan zullen ze er vast een verzinnen.)

Tot een aantal jaren later de hele USSR uiteen is gevallen en de westelijke landen zich hebben aangesloten bij de EU. Dan ligt Rusland op zijn rug (dankzij de  adviezen van de Chicago Boys aan de immer dronken Yeltsin) en lonken de energie en rijke landbouwgronden van Rusland en van de Oekraiene Wall Street tot actie. 

In Georgië komt een advocaat uit Amerika aan de macht (Saakashvilli)  en hij wil in 2008 zijn land lid van de Nato maken. Maar hij overschat zich en het feest gaat niet door.  

In 2014 heeft de VS weer een beetje tijd ( na oorlogen in Afghanistan, Irak,  Libië  en Syrië  van de grond te hebben getrokken.... druk druk druk) en wil ze nu eindelijk eens de Oekraïne toevoegen aan haar gebied. Kan nog net voor China op de korrel wordt genomen ....

Maar Putin vind dat het nu wel mooi is geweest. Als hij dit toe staat zo komen de Amerikaanse lanceerplatforms met kernkoppen zo dicht bij Moskou te liggen dat  er geen reactie-tijd meer over is en Rusland dus met die platforms de facto schaak-mat komt te staan.  Rusland kàn niet eens accoord gaan met bezetting van de krimen de Oekraiene.  Zelfs Kissinger  heeft dat openlijk erkend.  

Daar komt nog bij: Rusland heeft destijds zijn legers uit Oost Duitsland en de andere landen weg gehaald op basis van de toezegging dat die NATO geen inch naar het Oosten zou opschuiven....

Nou,  daar had 'Het Westen'  helemaal geen actieve herinnering meer aan in 2014.  

Dat moet Putin  wel uit zijn duim hebben gezogen ! 

In 2014 en 2015 toen de oorlog in de Oekraiene nog niet was bedaard, bleef de kwestie onzeker.  Maar eind 2017 is door middel van de FOIA (Wet Openbaarheid Bestuur)  het overweldigende bewijs gekomen dat de toezegging vele malen is gedaan tijdens de onderhandelingen van 1990.   Die toezeggingen waren helder en onbetwijfelbaar.  En dus geldig.   Maar ze zijn nooit op papier gezet, en dus konden de Neocos met hun massieve media macht de suggestie blijven voeden dat het allemaal een verzinsel van Putin was.

Nu hebben de Neocons een laatste kans om een oorlog uit te lokken met Rusland, en Putin doet een vlucht naar voren:  Hij eist  nu dat  de toezeggingen uit 1990  'Not an Inch to the east'   op papier komen.

In de papa Bush Library zijn alle documenten in 2017 vrij gegeven, gedeclasserd. 

Ik heb de bijgaande beschrijving door de Vertaal Machine gehaald, en de zaak is duidelijk:  Er zijn vele notities die tonen dat 'Not an inch to the east' een door alle partijen aanvaard onderdeel van de deal was. 

Hier volgen de vertaalde documenten.  De originelen kunt U aanklikken en dan komen ze in beeld.   We beginnen met een reeks prachtige foto's  vande onderhandelaars in die tijd.

HIER de originele website. 


NAVO Uitbreiding: Wat Gorbatsjov hoorde



Michail Gorbatsjov bespreekt de Duitse eenwording met Hans-Dietrich Genscher en Helmut Kohl in Rusland, 15 juli 1990. Foto: Bundesbildstelle / Presseund Informationsamt der Bundesregierung.

Uit geclassificeerde documenten blijkt dat Baker, Bush, Genscher, Kohl, Gates, Mitterrand, Thatcher, Hurd, Major, en Woerner de Sovjetleiders veiligheidsgaranties hebben gegeven tegen NAVO-uitbreiding.

Panel Slavische Studies behandelt "Wie beloofde wat aan wie in verband met de NAVO-uitbreiding?

Gepubliceerd: Dec 12, 2017

Briefing Book #

613

Svetlana Savranskaya en Tom Blanton

Onderwerpen

NATO

Sovjet-U.S. betrekkingen

Warschaupact

Regio's

Centraal/Oost-Europa

Rusland en voormalige Sovjet-Unie

West-Europa

Evenementen

Einde van de Koude Oorlog, 1989-1991

Project

Rusland Programma's



Bladzijde uit aantekeningen van Stepanov-Mamaladze van 12 februari 1990, met de verzekering van Baker aan Shevardnadze tijdens de Ottawa Open Skies conferentie: "En als Duitsland in de NAVO blijft, moeten we ervoor zorgen dat zijn jurisdictie niet naar het oosten wordt uitgebreid."

 



Eduard A. Sjevardnadze (rechts) begroet Hans-Dietrich Genscher (links) en Helmut Kohl (midden) bij hun aankomst in Moskou op 10 februari 1990, voor besprekingen over de Duitse hereniging. Foto: AP Photo / Victor Yurchenko.

 



De overeenkomst om de "Twee plus vier"-besprekingen te beginnen wordt door de zes ministers van Buitenlandse Zaken aan de pers voorgesteld op de "Open Skies"-conferentie in Ottawa op 13 februari 1990. Van links naar rechts: Eduard Shevardnadze (USSR), James A. Baker (VS), Hans-Dietrich Genscher (FRG), Roland Dumas (Frankrijk), Douglas Hurd (Groot-Brittannië), Oskar Fischer (DDR). Foto: Bundesbildstelle / Presseund Informationsamt der Bundesregierung.

 



Eerste officiële ronde van de Twee Plus Vier onderhandelingen, met de zes ministers van Buitenlandse Zaken, in Bonn op 5 mei 1990. Foto: Bundesbildstelle / Presseund Informationsamt der Bundesregierung.

 



Van rechts naar links: Minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher (FRG), minister-president Lothar de Maizière (DDR), en de ministers van Buitenlandse Zaken Roland Dumas (Frankrijk), Eduard Sjevardnadze (USSR), Douglas Hurd (Groot-Brittannië), en James Baker (VS) ondertekenen op 12 september 1990 in Moskou de zogenaamde Twee Plus Vier Overeenkomst (Verdrag inzake de definitieve regeling met betrekking tot Duitsland). Foto: Bundesbildstelle / Presseund Informationsamt der Bundesregierung.

 



De werksessies in Camp David kwamen bijeen op het dek, buiten, hier met de klok mee van linksboven, tolk Peter Afanasenko, Baker, Bush, vice-president Dan Quayle (de enige met een stropdas), Scowcroft, Shevardnadze, Gorbatsjov, en Akhromeyev (rug naar de camera), 2 juni 1990.  (Credit: George H.W. Bush Presidential Library, P13412-08)

 



President Bush begroet de Tsjechische president Vaclav Havel buiten het Witte Huis, Washington, D.C., 20 februari 1990. Credit: George Bush Presidentiële Bibliotheek en Museum

 



Minister van Buitenlandse Zaken Genscher overhandigt president Bush een stuk van de Berlijnse Muur, Oval Office van het Witte Huis, Washington, D.C., 21 november 1989. Credit: George Bush Presidentiële Bibliotheek en Museum.

 



De presidenten komen bijeen voor een groepsfoto in Camp David, allemaal lachend, behalve de sovjetmaarschalk rechts.  Van links, Baker, Barbara Bush, President Bush, Raisa Gorbacheva, President Gorbachev, Shevardnadze, Scowcroft, Akhromeyev.  2 juni 1990.  (Credit: George H.W. Bush Presidential Library, P13437-14)

 



De aankomst op de top in Washington op 31 mei 1990 werd gekenmerkt door hoog ceremonieel op het gazon van het Witte Huis, hier met formele begroetingen van president Bush aan Michail Gorbatsjov, nu president van de USSR.  (Credit: George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, P13298-18)

 

Washington D.C., 12 december 2017 - De beroemde "geen centimeter naar het oosten" verzekering van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker over de uitbreiding van de NAVO tijdens zijn ontmoeting met Sovjetleider Michail Gorbatsjov op 9 februari 1990, maakte deel uit van een cascade van verzekeringen over de Sovjetveiligheid die westerse leiders aan Gorbatsjov en andere Sovjetfunctionarissen gaven tijdens het proces van de Duitse eenwording in 1990 en verder tot in 1991, volgens gederubriceerde Amerikaanse, Sovjet-, Duitse, Britse en Franse documenten die vandaag zijn geplaatst door het National Security Archive aan de George Washington University (http://nsarchive.gwu.edu).

Uit de documenten blijkt dat verschillende nationale leiders vanaf begin 1990 en tot in 1991 het lidmaatschap van de NAVO voor Midden- en Oost-Europa overwogen en afwezen, dat de besprekingen over de NAVO in het kader van de onderhandelingen over de Duitse eenmaking in 1990 geenszins beperkt bleven tot de status van het Oost-Duitse grondgebied, en dat de latere klachten van de Sovjet-Unie en Rusland over misleiding over de uitbreiding van de NAVO gebaseerd waren op schriftelijke memo's en telconferenties op het hoogste niveau uit diezelfde tijd.

De documenten versterken de kritiek van voormalig CIA-directeur Robert Gates op het "doorzetten van de uitbreiding van de NAVO naar het oosten [in de jaren negentig], terwijl Gorbatsjov en anderen werden wijsgemaakt dat dat niet zou gebeuren".[1] De sleutelzin, ondersteund door de documenten, is "geleid om te geloven".

President George H.W. Bush had Gorbatsjov tijdens de Top van Malta in december 1989 verzekerd dat de VS niet zouden profiteren ("Ik ben niet op en neer gesprongen op de Berlijnse muur") van de revoluties in Oost-Europa om de Sovjet-belangen te schaden; maar noch Bush noch Gorbatsjov op dat moment (of wat dat betreft, de West-Duitse Bondskanselier Helmut Kohl) verwachtten zo snel de ineenstorting van Oost-Duitsland of de snelheid van de Duitse eenwording.[2]

De eerste concrete toezeggingen van Westerse leiders over de NAVO begonnen op 31 januari 1990, toen de West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher het bieden opende met een belangrijke openbare toespraak in Tutzing, in Beieren, over de Duitse eenwording. De Amerikaanse ambassade in Bonn (zie Document 1) deelde Washington mee dat Genscher duidelijk maakte "dat de veranderingen in Oost-Europa en het Duitse eenwordingsproces niet mogen leiden tot een "aantasting van de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie". Daarom moet de NAVO een 'uitbreiding van haar grondgebied naar het oosten, d.w.z. een toenadering tot de grenzen van de Sovjet-Unie' uitsluiten". In het telegram van Bonn stond ook het voorstel van Genscher om het Oost-Duitse grondgebied buiten de militaire structuren van de NAVO te houden, zelfs in een verenigd Duitsland in de NAVO.[3]

Dit laatste idee van een speciale status voor het DDR-gebied werd gecodificeerd in het definitieve Duitse eenwordingsverdrag dat op 12 september 1990 door de ministers van Buitenlandse Zaken van Twee Plus Vier werd ondertekend (zie document 25). Het eerste idee over "dichter bij de Sovjetgrenzen" is niet neergelegd in verdragen maar in een groot aantal memoranda van gesprekken tussen de Sovjets en de westerse gesprekspartners op het hoogste niveau (Genscher, Kohl, Baker, Gates, Bush, Mitterrand, Thatcher, Major, Woerner, en anderen) waarin gedurende heel 1990 en tot in 1991 toezeggingen werden gedaan over de bescherming van de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie en de opneming van de USSR in de nieuwe Europese veiligheidsstructuren. De twee kwesties waren verwant maar niet hetzelfde. In latere analyses werden de twee soms door elkaar gehaald en werd beweerd dat de discussie niet over geheel Europa ging. Uit de hieronder gepubliceerde documenten blijkt duidelijk dat dit wel het geval was.

De "Tutzing-formule" werd onmiddellijk het middelpunt van een vlaag van belangrijke diplomatieke besprekingen gedurende de volgende 10 dagen in 1990, die leidden tot de cruciale ontmoeting op 10 februari 1990 in Moskou tussen Kohl en Gorbatsjov, toen de Westduitse leider de principiële instemming van de Sovjet-Unie kreeg met de Duitse eenwording in de NAVO, zolang de NAVO niet naar het oosten zou uitbreiden. De Sovjets zouden veel meer tijd nodig hebben om met hun binnenlandse opinie (en financiële hulp van de West-Duitsers) te werken alvorens de overeenkomst in september 1990 formeel te ondertekenen.

In de gesprekken die aan de verzekering van Kohl voorafgingen, werd uitdrukkelijk gesproken over de uitbreiding van de NAVO, de Midden- en Oosteuropese landen en de wijze waarop de Sovjets ervan konden worden overtuigd de eenmaking te aanvaarden. Op 6 februari 1990 bijvoorbeeld, toen Genscher een ontmoeting had met de Britse minister van Buitenlandse Zaken Douglas Hurd, bleek uit de Britse verslagen dat Genscher zei: "De Russen moeten de verzekering hebben dat als bijvoorbeeld de Poolse regering het Warschaupact de ene dag zou verlaten, zij de volgende dag niet tot de NAVO zouden toetreden". (Zie Document 2)

Na een ontmoeting met Genscher op weg naar besprekingen met de Sovjets, herhaalde Baker precies de formulering van Genscher in zijn ontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Eduard Sjevardnadze op 9 februari 1990, (zie Document 4); en nog belangrijker, oog in oog met Gorbatsjov.

Niet één keer, maar drie keer probeerde Baker met Gorbatsjov de "geen centimeter naar het Oosten"-formule uit tijdens de ontmoeting op 9 februari 1990. Hij was het eens met Gorbatsjovs verklaring in antwoord op de verzekering dat "NAVO-expansie onaanvaardbaar is". Baker verzekerde Gorbatsjov dat "noch de President noch ik van plan zijn eenzijdig voordelen te ontlenen aan de processen die gaande zijn," en dat de Amerikanen begrepen dat "niet alleen voor de Sovjet-Unie maar ook voor andere Europese landen het belangrijk is garanties te hebben dat, indien de Verenigde Staten hun aanwezigheid in Duitsland binnen het kader van de NAVO handhaven, geen centimeter van de huidige militaire jurisdictie van de NAVO zich in oostelijke richting zal uitbreiden." (Zie Document 6)

Daarna schreef Baker aan Helmut Kohl, die de volgende dag een ontmoeting zou hebben met de Sovjetleider, met veel van dezelfde taal. Baker rapporteerde: "En toen stelde ik hem [Gorbatsjov] de volgende vraag. Zou u de voorkeur geven aan een verenigd Duitsland buiten de NAVO, onafhankelijk en zonder Amerikaanse troepen, of zou u de voorkeur geven aan een verenigd Duitsland dat gebonden is aan de NAVO, met de verzekering dat de jurisdictie van de NAVO geen centimeter naar het oosten zou opschuiven ten opzichte van zijn huidige positie? Hij antwoordde dat de Sovjetleiders al deze opties serieus in overweging namen [....]. Hij voegde er toen aan toe: "Elke uitbreiding van de NAVO-zone zou zeker onaanvaardbaar zijn."" Baker voegde tussen haakjes toe, ten behoeve van Kohl: "Bij implicatie zou de NAVO in haar huidige zone aanvaardbaar kunnen zijn." (Zie Document 8)

Goed op de hoogte gebracht door de Amerikaanse staatssecretaris begreep de West-Duitse kanselier een belangrijk Sovjet-standpunt en hij verzekerde Gorbatsjov op 10 februari 1990: "Wij zijn van mening dat de NAVO het gebied van haar activiteiten niet moet uitbreiden. (Zie Document 9) Na deze ontmoeting kon Kohl zijn opwinding nauwelijks bedwingen over Gorbatsjovs principiële instemming met de Duitse eenwording en, als onderdeel van de formule van Helsinki dat staten hun eigen bondgenootschappen kiezen, zodat Duitsland voor de NAVO kon kiezen. Kohl beschreef in zijn memoires dat hij de hele nacht door Moskou liep - maar nog steeds begreep dat er nog een prijs te betalen was.

Alle westerse ministers van Buitenlandse Zaken waren aan boord met Genscher, Kohl, en Baker. Vervolgens kwam de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Douglas Hurd, op 11 april 1990. Op dat moment hadden de Oost-Duitsers massaal voor de deutschmark en voor snelle eenwording gestemd, in de verkiezingen van 18 maart waarin Kohl bijna alle waarnemers had verrast met een echte overwinning. Kohls analyses (voor het eerst aan Bush uitgelegd op 3 december 1989) dat de ineenstorting van de DDR alle mogelijkheden zou openen, dat hij moest rennen om aan het hoofd van de trein te komen, dat hij de steun van de VS nodig had, dat de eenmaking sneller zou kunnen gebeuren dan iemand voor mogelijk hield - bleken allemaal juist te zijn. De Monetaire Unie zou al in juli van start gaan en de verzekeringen over de veiligheid bleven maar komen. Hurd versterkte de Baker-Genscher-Kohl boodschap tijdens zijn ontmoeting met Gorbatsjov in Moskou op 11 april 1990 en zei dat Groot-Brittannië duidelijk "het belang erkende van niets te doen dat afbreuk zou doen aan de belangen en de waardigheid van de Sovjet-Unie". (Zie Document 15)

Het Baker-gesprek met Sjevardnadze op 4 mei 1990, zoals Baker het beschreef in zijn eigen verslag aan President Bush, beschreef het meest welsprekend wat de Westerse leiders precies op dat moment tegen Gorbatsjov zeiden: "Ik gebruikte uw toespraak en onze erkenning van de noodzaak de NAVO aan te passen, politiek en militair, en de CVSE te ontwikkelen om Sjevardnadze gerust te stellen dat het proces geen winnaars en verliezers zou opleveren. In plaats daarvan zou het een nieuwe legitieme Europese structuur opleveren - een structuur die inclusief zou zijn, niet exclusief." (Zie Document 17)

Baker zei het nogmaals, rechtstreeks tegen Gorbatsjov op 18 mei 1990 in Moskou, en gaf Gorbatsjov zijn "negen punten", waaronder de transformatie van de NAVO, de versterking van de Europese structuren, het niet-nucleair houden van Duitsland, en het rekening houden met de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie. Baker begon zijn opmerkingen met: "Alvorens iets over de Duitse kwestie te zeggen, wil ik benadrukken dat ons beleid er niet op gericht is Oost-Europa van de Sovjet-Unie af te scheiden. Dat beleid hadden wij vroeger ook. Maar vandaag zijn we geïnteresseerd in het opbouwen van een stabiel Europa, en doen dat samen met u." (Zie document 18)

De Franse leider Francois Mitterrand was niet in een mind-meld met de Amerikanen, integendeel, zoals blijkt uit het feit dat hij Gorbatsjov op 25 mei 1990 in Moskou vertelde dat hij "persoonlijk voorstander was van een geleidelijke ontmanteling van de militaire blokken"; maar Mitterrand zette de cascade van verzekeringen voort door te zeggen dat het Westen "veiligheidsvoorwaarden voor u moet scheppen, evenals voor de veiligheid van Europa in zijn geheel". (Zie Document 19) Mitterrand schreef Bush onmiddellijk in een "cher George"-brief over zijn gesprek met de Sovjetleider, dat "wij zeker niet zouden weigeren de garanties die hij voor de veiligheid van zijn land mag verwachten, in detail uit te werken". (Zie Document 20)

Op de top van Washington op 31 mei 1990 ging Bush tot het uiterste om Gorbatsjov te verzekeren dat Duitsland in de NAVO nooit gericht zou zijn op de USSR: "Geloof me, wij duwen Duitsland niet in de richting van eenwording, en wij zijn het niet die het tempo van dit proces bepalen. En natuurlijk hebben wij niet de bedoeling, zelfs niet in gedachten, om de Sovjet-Unie op enigerlei wijze te schaden. Daarom spreken wij ons uit voor de Duitse eenwording in de NAVO, zonder daarbij de ruimere context van de CVSE uit het oog te verliezen en rekening houdend met de traditionele economische banden tussen de twee Duitse staten. Een dergelijk model komt naar onze mening ook overeen met de belangen van de Sovjet-Unie." (Zie Document 21)

De "Iron Lady" deed ook een duit in het zakje, na de top van Washington, tijdens haar ontmoeting met Gorbatsjov in Londen op 8 juni 1990. Thatcher anticipeerde op de stappen die de Amerikanen (met haar steun) zouden nemen op de NAVO-conferentie begin juli om Gorbatsjov te steunen met beschrijvingen van de transformatie van de NAVO naar een meer politiek, minder militair dreigend bondgenootschap. Zij zei tegen Gorbatsjov: "Wij moeten manieren vinden om de Sovjet-Unie het vertrouwen te geven dat haar veiligheid zou worden gewaarborgd.... De CVSE zou een paraplu voor dit alles kunnen zijn, en tevens het forum dat de Sovjet-Unie volledig bij de discussie over de toekomst van Europa zou kunnen betrekken". (Zie document 22)

De Verklaring van Londen van de NAVO op 5 juli 1990 had, volgens de meeste verslagen, een tamelijk positief effect op de beraadslagingen in Moskou en verschafte Gorbatsjov belangrijke munitie om zijn hardliners op het Partijcongres dat op dat moment plaatsvond tegen te werken. Sommige versies van deze geschiedenis beweren dat een kopie vooraf aan Sjevardnadze's helpers werd verstrekt, terwijl andere slechts een waarschuwing beschrijven die deze helpers in staat stelde de kopie van de telegramdienst te nemen en een positief Sovjetoordeel te produceren voordat het leger of de hardliners het propaganda konden noemen.

Zoals Kohl op 15 juli 1990 in Moskou tegen Gorbatsjov zei, toen zij de definitieve overeenkomst over de Duitse eenwording uitwerkten: "Wij weten wat de NAVO in de toekomst te wachten staat, en ik denk dat u nu ook op de hoogte bent," verwijzend naar de NAVO-verklaring van Londen. (Zie document 23)

In zijn telefoongesprek met Gorbatsjov op 17 juli bedoelde Bush het succes van de besprekingen tussen Kohl en Gorbatsjov en de boodschap van de Verklaring van Londen kracht bij te zetten. Bush legde uit: "Dus wat we probeerden te doen was rekening te houden met uw bezorgdheid die aan mij en anderen werd geuit, en we deden dat op de volgende manieren: door onze gezamenlijke verklaring over niet-aanvalspraktijken; in onze uitnodiging aan u om bij de NAVO te komen; in onze overeenkomst om de NAVO open te stellen voor regelmatig diplomatiek contact met uw regering en die van de Oosteuropese landen; en ons aanbod inzake garanties over de toekomstige omvang van de strijdkrachten van een verenigd Duitsland - een kwestie waarvan ik weet dat u die met Helmut Kohl hebt besproken. Wij hebben ook onze militaire benadering van de conventionele en nucleaire strijdkrachten fundamenteel gewijzigd. Wij hebben het idee overgebracht van een uitgebreide, sterkere CVSE met nieuwe instellingen waarin de USSR kan delen en deel kan uitmaken van het nieuwe Europa". (Zie Document 24)

Uit de documenten blijkt dat Gorbatsjov instemde met de Duitse aansluiting bij de NAVO als resultaat van deze reeks toezeggingen en op basis van zijn eigen analyse dat de toekomst van de Sovjet-Unie afhing van haar integratie in Europa, waarvoor Duitsland de beslissende actor zou zijn. Hij en de meeste van zijn bondgenoten geloofden dat een versie van het gemeenschappelijke Europese huis nog steeds mogelijk was en zich samen met de transformatie van de NAVO zou ontwikkelen tot een meer omvattende en geïntegreerde Europese ruimte, dat de regeling voor de periode na de Koude Oorlog rekening zou houden met de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie. Het bondgenootschap met Duitsland zou niet alleen de Koude Oorlog overwinnen, maar ook de erfenis van de Grote Patriottische Oorlog op zijn kop zetten.

Maar binnen de Amerikaanse regering ging een andere discussie door, een debat over de betrekkingen tussen de NAVO en Oost-Europa. De meningen liepen uiteen, maar de suggestie van het Ministerie van Defensie vanaf 25 oktober 1990 was om "de deur op een kier te laten" voor Oosteuropees lidmaatschap van de NAVO. (Zie Document 27) Het ministerie van Buitenlandse Zaken was van mening dat uitbreiding van de NAVO niet op de agenda stond, omdat het niet in het belang van de VS was om "een anti-Sovjet coalitie" te organiseren die zich uitstrekte tot aan de grenzen van de Sovjet-Unie, niet in de laatste plaats omdat dit de positieve tendensen in de Sovjet-Unie zou kunnen keren. (Zie document 26) De regering Bush was deze laatste mening toegedaan. En dat is wat de Sovjets hoorden.

Nog in maart 1991 verzekerde de Britse premier John Major Gorbatsjov volgens het dagboek van de Britse ambassadeur in Moskou persoonlijk: "We hebben het niet over de versterking van de NAVO." Toen de Sovjet-minister van defensie maarschalk Dmitri Yazov Major vervolgens vroeg naar de belangstelling van Oost-Europese leiders voor het lidmaatschap van de NAVO, antwoordde de Britse leider: "Niets van dat alles zal gebeuren." (Zie document 28)

Toen Russische afgevaardigden van de Opperste Sovjet in juli 1991 naar Brussel kwamen voor een bezoek aan de NAVO en een ontmoeting met Manfred Woerner, secretaris-generaal van de NAVO, zei Woerner tegen de Russen dat "wij niet mogen toestaan dat [...] de USSR van de Europese gemeenschap wordt geïsoleerd". Volgens het Russische memorandum van gesprek "benadrukte Woerner dat de NAVO-Raad en hijzelf tegen de uitbreiding van de NAVO zijn (13 van de 16 NAVO-leden steunen dit standpunt)". (Zie Document 30)

Zo ging Gorbatsjov naar het einde van de Sovjet-Unie in de overtuiging dat het Westen zijn veiligheid niet bedreigde en de NAVO niet uitbreidde. In plaats daarvan werd de ontbinding van de USSR bewerkstelligd door Russen (Boris Jeltsin en zijn leidende adviseur Gennadi Burbulis) in overleg met de voormalige partijbonzen van de Sovjet-republieken, met name Oekraïne, in december 1991. De Koude Oorlog was toen al lang voorbij. De Amerikanen hadden geprobeerd de Sovjet-Unie bijeen te houden (zie de "Chicken Kiev"-toespraak van Bush op 1 augustus 1991). De uitbreiding van de NAVO lag jaren in de toekomst, wanneer deze geschillen opnieuw zouden uitbarsten, en er meer garanties zouden komen voor de Russische leider Boris Jeltsin.

Het Archief stelde deze gederubriceerde documenten samen voor een paneldiscussie op 10 november 2017 tijdens de jaarlijkse conferentie van de Association for Slavic, East European and Eurasian Studies (ASEEES) in Chicago onder de titel "Who Promised What to Whom on NATO Expansion?" Het panel bestond onder meer uit:

* Mark Kramer van het Davis Center aan Harvard, redacteur van het Journal of Cold War Studies, wiens artikel uit 2009 in Washington Quarterly betoogde dat de "geen-NAVO-uitbreiding belofte" een "mythe" was;[4]

* Joshua R. Itkowitz Shifrinson van de Bush School aan Texas A&M, wiens artikel uit 2016 over Internationale Veiligheid betoogde dat de VS in 1990 een dubbel spel speelden door Gorbatsjov te laten geloven dat de NAVO zou opgaan in een nieuwe Europese veiligheidsstructuur, terwijl hij zich inzette voor hegemonie in Europa en het behoud van de NAVO;[5]

* James Goldgeier van de American University, die het gezaghebbende boek schreef over de Clinton-beslissing over de NAVO-uitbreiding, Not Whether But When, en de misleidende Amerikaanse toezeggingen aan de Russische leider Boris Jeltsin beschreef in een WarOnTheRocks-artikel uit 2016;[6]

* Svetlana Savranskaya en Tom Blanton van het National Security Archive, wier meest recente boek, The Last Superpower Summits: Gorbatsjov, Reagan, and Bush: Conversations That Ended the Cold War (CEU Press, 2016) de gederubriceerde transcripties en gerelateerde documenten van alle topontmoetingen van Gorbatsjov met Amerikaanse presidenten analyseert en publiceert, waaronder tientallen toezeggingen over de bescherming van de veiligheidsbelangen van de USSR.[7]

[De posting van vandaag is de eerste van twee over dit onderwerp. Het tweede deel zal gaan over de gesprekken van Jeltsin met westerse leiders over de NAVO].

 

LEES DE DOCUMENTEN

Document-01-U-S-Embassy-Bonn-Confidential-Cable

Document 01

U.S. Ambassade Bonn Vertrouwelijk telegram aan Minister van Buitenlandse Zaken over de toespraak van de Duitse Minister van Buitenlandse Zaken: Genscher schetst zijn visie op een nieuwe Europese architectuur.

1 feb, 1990

Bron

U.S. Department of State. FOIA-leeszaal. Zaak F-2015 10829

Een van de mythen over de besprekingen over de Duitse eenwording in januari en februari 1990 is dat deze besprekingen zo vroeg in het proces plaatsvonden, toen het Warschaupact nog volop bestond, dat niemand dacht aan de mogelijkheid dat Midden- en Europese landen, ook toen al leden van het Warschaupact, in de toekomst lid van de NAVO zouden kunnen worden. Integendeel, de Tutzing-formule van de West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken in zijn toespraak van 31 januari 1990, waarvan in de media in Europa, Washington en Moskou uitvoerig verslag is gedaan, ging expliciet in op de mogelijkheid van uitbreiding van de NAVO, alsmede van lidmaatschap van Midden- en Oost-Europa van de NAVO - en ontkende die mogelijkheid, als onderdeel van zijn olijvenkrans richting Moskou. Dit telegram van de Amerikaanse ambassade in Bonn, dat verslag uitbracht aan Washington, geeft een gedetailleerd overzicht van beide voorstellen van Hans-Dietrich Genscher - dat de NAVO niet zou uitbreiden naar het oosten, en dat het voormalige grondgebied van de DDR in een verenigd Duitsland anders zou worden behandeld dan ander NAVO-grondgebied.

Document-02-Mr-Hurd-to-Sir-C-Mallaby-Bonn

Document 02

Mr. Hurd aan Sir C. Mallaby (Bonn). Telegraphic N. 85: Secretaris van Staat's gesprek met Herr Genscher: Duitse eenwording.

6 feb, 1990

Bron

Documenten over het Britse beleid ten aanzien van de overzeese gebieden, serie III, deel VII: Duitse eenwording, 1989-1990. (Ministerie van Buitenlandse Zaken en Gemenebestzaken. Documents on British Policy Overseas, geredigeerd door Patrick Salmon, Keith Hamilton, en Stephen Twigge, Oxford en New York, Routledge 2010). blz. 261-264

De latere visie van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op de onderhandelingen over de Duitse eenwording, verwoord in een kabel uit 1996 die naar alle posten werd gestuurd, beweert ten onrechte dat de hele onderhandeling over de toekomst van Duitsland de discussie over de toekomst van de NAVO beperkte tot de specifieke regelingen over het grondgebied van de voormalige DDR. Misschien hebben de Amerikaanse diplomaten de vroege dialoog tussen de Britten en de Duitsers over deze kwestie gemist, ook al deelden beiden hun standpunten met de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken. Zoals gepubliceerd in de officiële 2010 documentaire geschiedenis van het Britse Foreign and Commonwealth Office over de inbreng van het Verenigd Koninkrijk in de Duitse eenwording, bevat dit memorandum van het gesprek van de Britse minister van Buitenlandse Zaken Douglas Hurd met de West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken Genscher op 6 februari 1990 een aantal opmerkelijke bijzonderheden over de kwestie van het toekomstige NAVO-lidmaatschap voor de Midden-Europeanen. In het Britse memorandum wordt Genscher specifiek geciteerd terwijl hij zei "dat toen hij sprak over het niet willen uitbreiden van de NAVO, dit van toepassing was op andere staten naast de DDR. De Russen moeten de verzekering hebben dat als bijvoorbeeld de Poolse regering op een dag het Warschaupact zou verlaten, zij de volgende dag niet tot de NAVO zouden toetreden". Genscher en Hurd zeiden hetzelfde tegen hun Sovjet-tegenhanger Eduard Shevardnadze, en tegen James Baker.[8]

Document-03-Memorandum-from-Paul-H-Nitze-to

Document 03

Memorandum van Paul H. Nitze aan George H.W. Bush over "Forum voor Duitsland" bijeenkomst in Berlijn.

6 feb, 1990

Bron

George H. W. Bush Presidentiële Bibliotheek

Deze beknopte nota aan President Bush van een van de architecten van de Koude Oorlog, Paul Nitze (verbonden aan zijn naamgenoot Johns Hopkins University School of International Studies), geeft een beeld van het debat over de toekomst van de NAVO in het begin van 1990. Nitze vertelt dat Midden- en Oost-Europese leiders die deelnamen aan de conferentie "Forum voor Duitsland" in Berlijn pleitten voor de ontbinding van de beide grootmachtenblokken, de NAVO en het Warschaupact, totdat hij (en enkele West-Europeanen) dat standpunt omdraaiden en in plaats daarvan het belang van de NAVO benadrukten als de basis van stabiliteit en de Amerikaanse aanwezigheid in Europa.

Document-04-Memorandum-of-conversation-between

Document 04

Memorandum van gesprek tussen James Baker en Eduard Shevardnadze in Moskou.

9 feb. 1990

Bron

Amerikaans ministerie van Buitenlandse Zaken, FOIA 199504567 (Collectie Flashpoints van het Nationaal Veiligheidsarchief, doos 38)

Hoewel zwaar geredigeerd in vergelijking met de Sovjet-verslagen van deze gesprekken, bevat de officiële versie van het State Department van de verzekering van minister Baker aan de Sovjet-minister van Buitenlandse Zaken Sjevardnadze vlak voor de formele ontmoeting met Gorbatsjov op 9 februari 1990, een reeks veelzeggende zinnen. Baker stelt de twee plus vier formule voor, waarbij de twee de Duitsers zijn en de vier de na-oorlogse bezettingsmachten; hij pleit tegen andere manieren om over de eenwording te onderhandelen; en hij pleit voor verankering van Duitsland in de NAVO. Verder zegt Baker tegen de Sovjet-minister van Buitenlandse Zaken: "Een neutraal Duitsland zou zonder twijfel zijn eigen onafhankelijke nucleaire capaciteit verwerven. Maar een Duitsland dat stevig verankerd is in een veranderde NAVO, en daarmee bedoel ik een NAVO die veel minder [een] militaire organisatie is en veel meer een politieke, zou geen behoefte hebben aan een onafhankelijk vermogen. Er zouden natuurlijk ijzersterke garanties moeten zijn dat de jurisdictie of de strijdkrachten van de NAVO zich niet naar het oosten zouden verplaatsen. En dit zou moeten gebeuren op een manier die de buren van Duitsland in het oosten tevreden zou stellen."

Document-05-Memorandum-of-conversation-between

Document 05

Memorandum van gesprek tussen Mikhail Gorbatsjov en James Baker in Moskou.

9 feb. 1990

Bron

Amerikaans ministerie van Buitenlandse Zaken, FOIA 199504567 (Collectie Flashpoints van het Nationaal Veiligheidsarchief, doos 38)

Zelfs met (ongerechtvaardigde) redacties door Amerikaanse classificatie-ambtenaren, bevestigt dit Amerikaanse transcript van misschien wel de beroemdste Amerikaanse verzekering aan de Sovjets over NAVO-uitbreiding het Sovjet-transcript van hetzelfde gesprek. Herhalend wat Bush zei op de Malta top in december 1989, zegt Baker tegen Gorbatsjov: "De President en ik hebben duidelijk gemaakt dat we geen unilateraal voordeel nastreven in dit proces" van onvermijdelijke Duitse eenwording. Baker zegt verder: "Wij begrijpen de behoefte aan garanties voor de landen in het Oosten. Als wij aanwezig blijven in een Duitsland dat deel uitmaakt van de NAVO, zal er geen sprake zijn van een uitbreiding van de jurisdictie van de NAVO voor strijdkrachten van de NAVO één centimeter naar het oosten." Later in het gesprek stelt Baker hetzelfde standpunt als een vraag, "zou u de voorkeur geven aan een verenigd Duitsland buiten de NAVO dat onafhankelijk is en geen Amerikaanse troepen heeft of zou u de voorkeur geven aan een verenigd Duitsland met banden met de NAVO en de verzekering dat er geen uitbreiding zou zijn van de huidige jurisdictie van de NAVO naar het oosten?" De declassificeerders van deze memcon hebben Gorbatsjovs antwoord dat een dergelijke uitbreiding inderdaad "onaanvaardbaar" zou zijn, geredigeerd - maar de brief van Baker aan Kohl van de volgende dag, die in 1998 door de Duitsers is gepubliceerd, bevat het citaat.

Document-06-Record-of-conversation-between

Document 06

Verslag van een gesprek tussen Michail Gorbatsjov en James Baker in Moskou. (Uittreksels)

9 feb. 1990

Bron

Gorbatsjov Stichting Archief, Fond 1, Opis 1.

Dit verslag van de ontmoeting van de Sovjetleider met James Baker op 9 februari 1990, dat door de Gorbatsjov Stichting is opgesteld, is al sinds 1996 openbaar en beschikbaar voor onderzoekers van de Stichting, maar het werd pas in 2010 in het Engels gepubliceerd, toen de bundel Masterpieces of History van de hand van de huidige auteurs uitkwam bij Central European University Press. Het document concentreert zich op de Duitse eenwording, maar bevat ook een openhartige bespreking door Gorbatsjov van de economische en politieke problemen in de Sovjet-Unie, en Baker's "gratis advies" ("soms wordt de minister van financiën in mij wakker") over prijzen, inflatie, en zelfs het beleid om appartementen te verkopen om de roebels op te zuigen die voorzichtige Sovjetburgers onder hun matrassen hebben verstopt.

Met betrekking tot de Duitse eenwording verzekert Baker Gorbatsjov dat "noch de president noch ik van plan zijn eenzijdig voordelen te ontlenen aan de processen die gaande zijn," en dat de Amerikanen het belang voor de USSR en Europa begrijpen van garanties dat "geen centimeter van de huidige militaire jurisdictie van de NAVO zich in oostelijke richting zal uitbreiden". Baker pleit voor de twee plus vier besprekingen met dezelfde verzekering: "Wij zijn van mening dat overleg en besprekingen in het kader van het 'twee plus vier'-mechanisme moeten garanderen dat de Duitse eenwording niet zal leiden tot een uitbreiding van de militaire organisatie van de NAVO naar het oosten." Gorbatsjov antwoordt door de Poolse president Wojciech Jaruzelski te citeren: "dat de aanwezigheid van Amerikaanse en Sovjettroepen in Europa een element van stabiliteit is".

De sleuteluitwisseling vindt plaats wanneer Baker vraagt of Gorbatsjov de voorkeur zou geven aan "een verenigd Duitsland buiten de NAVO, absoluut onafhankelijk en zonder Amerikaanse troepen; of een verenigd Duitsland dat zijn banden met de NAVO behoudt, maar met de garantie dat de jurisdictie of de troepen van de NAVO zich niet zullen uitbreiden naar het oosten van de huidige grens". In dit gesprek geeft de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken dus driemaal de verzekering dat indien Duitsland zich in de NAVO zou mogen verenigen, met behoud van de Amerikaanse aanwezigheid in Europa, de NAVO zich niet naar het oosten zou uitbreiden. Interessant is dat hij niet één keer de term DDR of Oost-Duitsland gebruikt of zelfs maar de Sovjettroepen in Oost-Duitsland noemt. Voor een bekwaam onderhandelaar en zorgvuldig advocaat lijkt het zeer onwaarschijnlijk dat Baker geen specifieke terminologie zou gebruiken als hij in feite alleen naar Oost-Duitsland verwees.

De Sovjetleider antwoordt dat "[wij] over alles zullen nadenken. Wij zijn van plan al deze kwesties grondig te bespreken op het niveau van de leiders. Het spreekt vanzelf dat een uitbreiding van de NAVO-zone onaanvaardbaar is." Baker bevestigt: "Daar zijn we het mee eens."

Document-07-Memorandum-of-conversation-between

Document 07

Memorandum van gesprek tussen Robert Gates en Vladimir Kryuchkov in Moskou.

9 feb. 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, NSC Scowcroft Dossiers, Doos 91128, Map "Gorbatsjov (Dobrynin) Gevoelig."

Dit gesprek is vooral belangrijk omdat latere onderzoekers hebben gespeculeerd dat minister Baker in zijn "geen centimeter naar het oosten" gesprek met Gorbatsjov wellicht buiten zijn boekje heeft gesproken. Robert Gates, de voormalige topanalist van de CIA en specialist op het gebied van de USSR, vertelt hier aan zijn soortgenoot, het hoofd van de KGB, in zijn kantoor in het hoofdkwartier van de KGB in Loebjanka, precies wat Baker die dag in het Kremlin tegen Gorbatsjov zei: geen duimbreed naar het oosten. Op dat moment was Gates de hoogste plaatsvervanger van de nationale veiligheidsadviseur van de president, Gen. Brent Scowcroft, dus dit document getuigt van een gecoördineerde aanpak van de Amerikaanse regering tegenover Gorbatsjov. Kryuchkov, die Gorbatsjov in oktober 1988 benoemde tot vervanger van Viktor Chebrikov bij de KGB, komt hier over als verrassend progressief op veel punten van binnenlandse hervorming. Hij spreekt openlijk over de tekortkomingen en problemen van de perestrojka, de noodzaak om de leidende rol van de CPSU af te schaffen, de onterechte verwaarlozing door de centrale regering van etnische kwesties, het "afschuwelijke" prijssysteem, en andere binnenlandse onderwerpen.

Wanneer de discussie overgaat op het buitenlands beleid, met name de Duitse kwestie, vraagt Gates: "Wat vond Kryuchkov van het voorstel van Kohl/Genscher waarbij een verenigd Duitsland zou worden geassocieerd met de NAVO, maar waarbij de NAVO-troepen niet verder naar het oosten zouden worden verplaatst dan nu het geval is? Het lijkt ons een goed voorstel." Kryuchkov geeft geen direct antwoord, maar spreekt over hoe gevoelig de kwestie van de Duitse eenwording ligt bij het Sovjet-publiek en suggereert dat de Duitsers de Sovjet-Unie enkele garanties zouden moeten bieden. Hij zegt dat de ideeën van Kohl en Genscher weliswaar interessant zijn, "maar dat zelfs de punten in hun voorstellen waarmee wij het eens zijn, garanties zouden moeten hebben. Wij hebben van de Amerikanen bij de onderhandelingen over wapenbeheersing geleerd hoe belangrijk verificatie is, en wij zouden daar zeker van moeten zijn."

Document-08-Letter-from-James-Baker-to-Helmut-Kohl

Document 08

Brief van James Baker aan Helmut Kohl

10 feb. 1990

Bron

Deutsche Enheit Sonderedition und den Akten des Budeskanzleramtes 1989/90, eds. Hanns Jurgen Kusters en Daniel Hofmann (München: R. Odenbourg Verlag, 1998), blz. 793-794

Dit sleuteldocument verscheen voor het eerst in Helmut Kohl's wetenschappelijke uitgave van kanselarijdocumenten over de Duitse eenwording, gepubliceerd in 1998. Kohl was op dat moment verwikkeld in een verkiezingscampagne die zijn 16-jarige ambtstermijn als kanselier zou beëindigen, en wilde de Duitsers herinneren aan zijn instrumentele rol in de triomf van de eenwording.[9] Het grote volume (meer dan 1000 bladzijden) bevat Duitse teksten van Kohls ontmoetingen met Gorbatsjov, Bush, Mitterrand, Thatcher en meer - allemaal gepubliceerd zonder kennelijk overleg met die regeringen, slechts acht jaar na de gebeurtenissen. Enkele van de Kohl-documenten, zoals deze, verschijnen in het Engels, als weergave van de Amerikaanse of Britse originelen in plaats van Duitse aantekeningen of vertalingen. Baker debrieft Kohl op de dag na zijn ontmoeting met Gorbatsjov op 9 februari. (De kanselier heeft zijn eigen sessie met Gorbatsjov gepland op 10 februari in Moskou). De Amerikaan informeert de Duitser over de "bezorgdheid" van de Sovjet-Unie over de eenwording, en vat samen waarom een "twee plus vier"-onderhandeling de meest geschikte plaats zou zijn voor besprekingen over de "externe aspecten van de eenwording", aangezien de "interne aspecten ... strikt een Duitse aangelegenheid zijn". Baker wijst in het bijzonder op Gorbatsjovs vrijblijvende antwoord op de vraag over een neutraal Duitsland tegenover een NAVO-Duitsland met beloften tegen uitbreiding naar het oosten, en adviseert Kohl dat Gorbatsjov "wellicht bereid is in te stemmen met een verstandige aanpak die hem enige rugdekking geeft ..." Kohl versterkt deze boodschap in zijn eigen gesprek later die dag met de Sovjetleider.

Document-09-Memorandum-of-conversation-between

Document 09

Memorandum van gesprek tussen Mikhail Gorbatsjov en Helmut Kohl

10 feb. 1990

Bron

Michail Gorbatsjov i duitskii vopros, onder redactie van Aleksandr Galkin en Anatolij Tsjernijev, (Moskou: Ves Mir, 2006)

Volgens Kohl was deze ontmoeting in Moskou het moment waarop hij voor het eerst van Gorbatsjov hoorde dat de Sovjet-leider de Duitse eenwording als onvermijdelijk beschouwde, dat de waarde van toekomstige Duitse vriendschap in een "gemeenschappelijk Europees huis" zwaarder woog dan de starheden van de Koude Oorlog, maar dat de Sovjets tijd (en geld) nodig zouden hebben voordat zij de nieuwe realiteiten konden erkennen. Voorbereid door de brief van Baker en de Tutzing-formule van zijn eigen minister van Buitenlandse Zaken, verzekert Kohl Gorbatsjov al vroeg in het gesprek: "Wij vinden dat de NAVO haar werkterrein niet moet uitbreiden. We moeten een redelijke oplossing vinden. Ik begrijp de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie goed, en ik besef dat u, mijnheer de Secretaris-Generaal, en de Sovjet-leiding duidelijk zullen moeten uitleggen wat er gebeurt met het Sovjet-volk." Later kibbelen de twee leiders over de NAVO en het Warschaupact, waarbij Gorbatsjov opmerkt: "Ze zeggen wat is de NAVO zonder de BRD. Maar we kunnen ook vragen: wat is de WTO zonder de DDR?" Als Kohl het daar niet mee eens is, roept Gorbatsjov slechts op tot "redelijke oplossingen die de sfeer in onze betrekkingen niet vergiftigen" en zegt hij dat dit deel van het gesprek niet openbaar mag worden gemaakt.

Gorbatsjovs adjudant Andrei Grachev schreef later dat de Sovjetleider al vroeg begreep dat Duitsland de deur was naar Europese integratie, en "alle pogingen tot onderhandelen [door Gorbatsjov] over de uiteindelijke formule voor Duitse associatie met de NAVO was daarom veel meer een kwestie van vorm dan van serieuze inhoud; Gorbatsjov probeerde de nodige tijd te winnen om de publieke opinie in eigen land te laten wennen aan de nieuwe realiteit, aan het nieuwe type betrekkingen dat vorm kreeg in de betrekkingen van de Sovjet-Unie met Duitsland en met het Westen in het algemeen. Tegelijkertijd hoopte hij van zijn westerse partners tenminste een gedeeltelijke politieke compensatie te krijgen voor wat hij beschouwde als zijn belangrijkste bijdrage aan het einde van de Koude Oorlog".[10]

Document-10-01-Teimuraz-Stepanov-Mamaladze-notes

Document 10-1

Teimuraz Stepanov-Mamaladze notities van de conferentie over open skies, Ottawa, Canada.

12 feb. 1990

Bron

Hoover Institution Archief, Stepanov-Mamaladze Collectie.

De Sovjet-minister van Buitenlandse Zaken Sjevardnadze was bijzonder ongelukkig met het snelle tempo waarin de gebeurtenissen rond de Duitse eenwording zich voltrokken, vooral toen een eerder geplande bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO en het Warschaupact in Ottawa (Canada) op 10-12 februari 1990, die bedoeld was om het "Open Skies"-verdrag te bespreken, veranderde in een brede onderhandeling over Duitsland en de invoering van het "Twee plus vier"-proces om de details uit te werken. Shevardnadze's adjudant, Teimuraz Stepanov-Mamaladze, maakte aantekeningen van de Ottawa vergaderingen in een serie notitieboekjes, en hield ook een minder telegrafisch dagboek bij, dat samen met de notitieboekjes gelezen moet worden voor een zo volledig mogelijk verslag. Deze uittreksels uit de notities en het dagboek van Stepanov-Mamaladze, die nu in het Hoover Institution zijn gedeponeerd, maken melding van Shevardnadze's afkeuring van de snelheid van het proces, maar vooral van het belang van de ontmoetingen in Moskou op 9 en 10 februari, waar Westerse garanties over de veiligheid van de Sovjet-Unie werden gegeven, en Gorbatsjovs principiële instemming met een uiteindelijke Duitse eenwording deel uitmaakte van de overeenkomst.

De notities van de eerste dagen van de conferentie zijn zeer beknopt, maar zij bevatten één belangrijke regel waaruit blijkt dat Baker in Ottawa dezelfde verzekeringsformule aanbood als hij in Moskou deed: "En als Duitsland in de NAVO blijft, moeten we ervoor zorgen dat haar jurisdictie zich niet uitbreidt naar het Oosten." Sjevardnadze is niet bereid te praten over voorwaarden voor de Duitse eenwording; hij zegt dat hij eerst met Moskou moet overleggen voordat een voorwaarde wordt goedgekeurd. Volgens de aantekeningen klaagt Sjevardnadze op 13 februari: "Ik bevind mij in een domme situatie - wij bespreken de Open Skies, maar mijn collega's hebben het over de eenwording van Duitsland alsof het een feit is." Uit de aantekeningen blijkt dat Baker zeer hardnekkig probeerde Sjevardnadze zover te krijgen dat hij de Sovjet-voorwaarden voor Duitse eenwording in de NAVO definieerde, terwijl Sjevardnadze zich nog steeds ongemakkelijk voelde bij de term "eenwording" en in plaats daarvan aandrong op de meer algemene term "eenheid".

Document-10-02-Teimuraz-Stepanov-Mamaladze-diary

Document 10-2

Dagboek Teimuraz Stepanov-Mamaladze, 12 februari 1990.

12 feb. 1990

Bron

Hoover Institution Archief, Stepanov-Mamaladze Collectie.

Deze dagboekaantekening van 12 februari bevat een zeer korte beschrijving van het bezoek van Kohl en Genscher aan Moskou op 10 februari, waarover Stepanov-Mamaladze nog niet eerder had geschreven (omdat hij niet aanwezig was). Stepanov deelt de mening van zijn minister, Sjevardnadze, over het overhaaste karakter van de besprekingen in Moskou en de ontoereikende overwegingen die eraan ten grondslag lagen: "Vóór ons bezoek hier brachten Kohl en Genscher een overhaast bezoek aan Moskou. En net zo haastig - naar de mening van E.A. [Shevardnadze] - aanvaardde Gorbatsjov het recht van de Duitsers op eenheid en zelfbeschikking." Deze dagboekaantekening bewijst, vanuit een kritisch perspectief, dat de Verenigde Staten en West-Duitsland Moskou wel degelijk concrete toezeggingen hebben gedaan over het behoud van de NAVO in haar huidige omvang en reikwijdte. In feite geeft het dagboek verder aan dat die toezeggingen in ieder geval in de ogen van Sjevardnadze neerkwamen op een deal - die Gorbatsjov accepteerde, zelfs toen hij tijd rekte.

Document-10-03-Teimuraz-Stepanov-Mamaladze-diary

Document 10-3

Dagboek Teimuraz Stepanov-Mamaladze, 13 februari 1990.

13 feb. 1990

Bron

Hoover Institution Archief, Stepanov-Mamaladze Collectie.

Op de tweede dag van de conferentie in Ottawa beschrijft Stepanov-Mamaladze moeizame onderhandelingen over de precieze formulering van de gezamenlijke verklaring over Duitsland en het Twee-Plus-Vier-proces. Sjevardnadze en Genscher kibbelden twee uur lang over de termen "eenheid" versus "eenwording", terwijl Sjevardnadze probeerde de zaken over Duitsland te vertragen en de andere ministers zich te laten concentreren op Open Skies. De dag was vrij intens: "Gedurende de dag werden er actieve spelletjes gespeeld tussen hen allen. E.A. [Sjevardnadze] had vijf ontmoetingen met Baker, twee keer met Genscher, sprak met Fischer [DDR-minister van Buitenlandse Zaken], Dumas [Franse minister van Buitenlandse Zaken], en de ministers van de ATS-landen," en tenslotte werd de tekst van de regeling vastgesteld, waarbij het woord "eenheid" werd gebruikt. In de slotverklaring werd ook de overeenkomst over de Amerikaanse en Sovjettroepen in Midden-Europa het belangrijkste resultaat van de conferentie genoemd. Maar voor de Sovjetafgevaardigden "was de 'Open Hemel' [nog steeds] gesloten door de stormwolk van Duitsland".

Document-11-U-S-State-Department-Two-Plus-Four

Document 11

U.S. State Department, "Twee plus vier: Voordelen, mogelijke bezwaren en tegenargumenten."

21 feb. 1990

Bron

FOIA-vrijgave van het ministerie van Buitenlandse Zaken, Collectie Flashpoints van het Nationaal Veiligheidsarchief, doos 38.

Deze memo, waarschijnlijk geschreven door Robert Zoellick, topman van Baker op het ministerie van Buitenlandse Zaken, bevat de openhartige Amerikaanse visie op het Twee Plus Vier-proces met zijn voordelen van "handhaving van de Amerikaanse betrokkenheid bij (en zelfs enige controle over) het eenwordingsdebat". De Amerikaanse vrees was dat de West-Duitsers hun eigen deal met Moskou zouden sluiten voor een snelle eenwording, waarbij ze enkele van de voor de V.S. belangrijkste punten zouden opgeven, voornamelijk het lidmaatschap van de NAVO. Zoellick wijst er bijvoorbeeld op dat Kohl zijn 10 punten had aangekondigd zonder Washington te raadplegen en na signalen uit Moskou, en dat de VS van de Sovjets hadden vernomen dat Kohl naar Moskou was gegaan, niet van Kohl. De memo voorkomt bezwaren over het opnemen van de Sovjets door erop te wijzen dat zij al in Duitsland waren en moesten worden aangepakt. De twee plus vier regeling omvat de Sovjets maar verhindert hen een veto te hebben (wat een vier-mogendheden proces of een Verenigde Naties proces zou kunnen toestaan), terwijl een effectief één plus drie gesprek vóór elke vergadering West-Duitsland en de VS, met de Britten en de Fransen, in staat zou stellen een gemeenschappelijk standpunt uit te werken. Bijzonder veelzeggend zijn de onderstrepingen en het handschrift van Baker in de marge, vooral zijn uitbundige zin: "Je hebt nog geen leveraged buyout gezien totdat je deze hebt gezien!"

Document-12-1-Memorandum-of-conversation-between

Document 12-1

Memorandum van gesprek tussen Vaclav Havel en George Bush in Washington.

20 feb. 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, Memcons en Telcons (https://bush41library.tamu.edu/)

Deze gesprekken zouden "de opvoeding van Vaclav Havel" genoemd kunnen worden.[10] aangezien de voormalige dissident die president van Tsjecho-Slowakije werd, Washington bezocht slechts twee maanden nadat de Fluwelen Revolutie hem van de gevangenis naar de Praagse Burcht had gebracht. Havel zou een staande ovatie krijgen tijdens een toespraak op 21 februari voor een gezamenlijke zitting van het Congres, en gesprekken voeren met Bush voor en na het optreden in het Congres. Havel was al door journalisten genoemd als voorstander van de ontbinding van de blokken van de Koude Oorlog, zowel de NAVO als het Warschaupact, en de terugtrekking van troepen, dus Bush maakte van de gelegenheid gebruik om de Tsjechische leider de les te lezen over de waarde van de NAVO en haar essentiële rol als de basis voor de Amerikaanse aanwezigheid in Europa. Toch sprak Havel in zijn toespraak tot het Congres tweemaal de hoop uit dat "Amerikaanse soldaten niet van hun moeders gescheiden hoeven te worden" alleen omdat Europa de vrede niet kan bewaren, en deed hij een oproep voor een "toekomstig democratisch Duitsland dat bezig is zich te verenigen in een nieuwe pan-Europese structuur die over zijn eigen veiligheidssysteem kan beslissen". Maar na afloop, toen hij opnieuw met Bush sprak, had de voormalige dissident duidelijk de boodschap begrepen. Havel zei dat hij misschien verkeerd begrepen was, dat hij zeker de waarde zag van de betrokkenheid van de VS bij Europa. Bush van zijn kant opperde de mogelijkheden, uitgaande van meer Tsjechoslowaakse medewerking op dit punt, van Amerikaanse investeringen en hulp.

Document-12-2-Memorandum-of-conversation-between

Document 12-2

Memorandum van gesprek tussen Vaclav Havel en George Bush in Washington.

21 feb. 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, Memcons en Telcons (https://bush41library.tamu.edu/)

Deze memcon na Havel's triomfantelijke toespraak tot het Congres bevat Bush's verzoek aan Havel om de boodschap aan Gorbatsjov over te brengen dat de Amerikanen hem persoonlijk steunen, en dat "wij ons niet op een verkeerde manier zullen gedragen door te zeggen 'wij winnen, jullie verliezen'." Om het punt te benadrukken zegt Bush: "Zeg tegen Gorbatsjov dat ... ik u heb gevraagd Gorbatsjov te zeggen dat wij ons ten aanzien van Tsjecho-Slowakije of enig ander land niet zullen gedragen op een manier die de problemen die hij zo openhartig met mij heeft besproken zou bemoeilijken." De Tsjechoslowaakse leider voegt zijn eigen waarschuwing aan de Amerikanen toe over hoe verder te gaan met de eenwording van Duitsland en het aanpakken van de Sovjet- onzekerheden. Havel zegt tegen Bush: "Het is een kwestie van prestige. Dit is de reden waarom ik over het nieuwe Europese veiligheidssysteem sprak zonder de NAVO te noemen. Want als het uit de NAVO zou voortkomen, zou het een andere naam moeten krijgen, al was het maar vanwege het prestige-element. Als de NAVO Duitsland overneemt, zal dat op een nederlaag lijken, op de ene supermacht die de andere verovert. Maar als de NAVO zichzelf kan omvormen - misschien in samenhang met het Helsinki-proces - zou dat lijken op een vreedzaam proces van verandering, niet op een nederlaag." Bush reageerde positief: "Je hebt een goed punt. Ons standpunt is dat de NAVO een nieuwe politieke rol zou blijven spelen en dat wij zouden voortbouwen op het CVSE-proces. We zullen nadenken over hoe we verder zouden kunnen gaan."

Document-13-Memorandum-of-Conversation-between

Document 13

Memorandum van gesprek tussen Helmut Kohl en George Bush in Camp David.

24 feb, 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, Memcons en Telcons (https://bush41library.tamu.edu/)

De voornaamste zorg van de regering Bush over de Duitse eenwording toen het proces in februari 1990 versnelde, was dat de West-Duitsers hun eigen bilaterale deal met de Sovjets zouden kunnen sluiten (zie Document 11) en misschien bereid zouden zijn het NAVO-lidmaatschap weg te onderhandelen. President Bush merkte later op dat het doel van de Camp David ontmoeting met Kohl was "Duitsland op het NAVO reservaat te houden," en dat was de drijfveer achter de agenda voor deze reeks ontmoetingen. De Duitse kanselier arriveert in Camp David zonder Genscher omdat deze laatste het niet helemaal eens is met het Bush-Kohl standpunt over volledig Duits lidmaatschap van de NAVO, en hij heeft onlangs beide leiders boos gemaakt door zich publiekelijk uit te spreken over de CVSE als het toekomstige Europese veiligheidsmechanisme.[12]

Aan het begin van dit gesprek spreekt Kohl zijn dank uit voor de steun van Bush en Baker tijdens zijn besprekingen met Gorbatsjov in Moskou begin februari, en met name voor de brief van Bush waarin Washington zich sterk maakt voor de Duitse eenwording in de NAVO. Beide leiders wijzen op de noodzaak van een zo nauw mogelijke onderlinge samenwerking om het gewenste resultaat te bereiken. Bush's prioriteit is de Amerikaanse aanwezigheid, met name de nucleaire paraplu, in Europa te behouden: "als de Amerikaanse nucleaire strijdkrachten uit Duitsland worden teruggetrokken, zie ik niet in hoe we een andere bondgenoot op het continent ervan kunnen overtuigen deze wapens te behouden". Hij verwijst sarcastisch naar de kritiek die van Capitol Hill komt: "We hebben tegenwoordig rare ideeën in ons Congres, ideeën zoals dit vredesdividend. Dat kunnen we niet doen in deze onzekere tijden." Beide leiders zijn bezorgd over het standpunt dat Gorbatsjov zou kunnen innemen en zijn het erover eens dat er regelmatig met hem overlegd moet worden. Kohl suggereert dat de Sovjets hulp nodig hebben en dat de definitieve regeling voor Duitsland een "kwestie van geld" zou kunnen zijn. Bush antwoordt dat hij niet bereid is financieel bij te dragen: "Jullie hebben diepe zakken." Op een bepaald moment in het gesprek lijkt Bush zijn Sovjet-tegenhanger niet als een partner te zien, maar als een verslagen vijand. Verwijzend naar het feit dat sommige Sovjets zich verzetten tegen het Duitse lidmaatschap van de NAVO, zegt hij: "Naar de hel daarmee. Wij hebben gezegevierd en zij niet. We kunnen de Sovjets niet de overwinning uit de kaken van de nederlaag laten grijpen."

Document-14-Memorandum-of-conversation-between

Document 14

Memorandum van gesprek tussen George Bush en Eduard Shevardnadze in Washington.

6 apr, 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, Memcons en Telcons (https://bush41library.tamu.edu/)

Minister van Buitenlandse Zaken Shevardnadze overhandigt Bush een brief van Gorbatsjov, waarin de Sovjet-president de belangrijkste kwesties voor de komende top bespreekt. Economische kwesties staan voor de Sovjet-Unie bovenaan de lijst, met name de status van meest begunstigde natie en een handelsovereenkomst met de Verenigde Staten. Sjevardnadze spreekt zijn bezorgdheid uit over het gebrek aan vooruitgang op deze punten en de pogingen van de VS om de EBWO te verhinderen leningen aan de USSR te verstrekken. Hij benadrukt dat zij niet om hulp vragen, "wij willen alleen als partners worden behandeld". Wat de spanningen in Litouwen betreft, zegt Bush dat hij Gorbatsjov geen moeilijkheden wil bezorgen in binnenlandse aangelegenheden, maar merkt hij op dat hij moet aandringen op de rechten van de Litouwers, omdat hun inlijving in de USSR nooit door de Verenigde Staten is erkend. Wat de wapenbeheersing betreft, wijzen beide partijen op enige terughoudendheid van de andere partij en spreken zij de wens uit het START-verdrag snel af te ronden. Sjevardnadze vermeldt de komende CVSE-Top en de verwachting van de Sovjet-Unie dat daar de nieuwe Europese veiligheidsstructuren zullen worden besproken. Bush spreekt dit niet tegen, maar koppelt dit aan de kwesties van de Amerikaanse aanwezigheid in Europa en de Duitse eenwording in de NAVO. Hij verklaart dat hij wil "bijdragen tot stabiliteit en tot de totstandbrenging van een heel en vrij Europa, of zoals u het noemt, een gemeenschappelijk Europees huis. Een idee dat zeer dicht bij het onze staat." De Sovjets interpreteren dit - ten onrechte - als een verklaring dat de Amerikaanse regering Gorbatsjovs idee deelt.

Document-15-Sir-R-Braithwaite-Moscow-Telegraphic

Document 15

Sir R. Braithwaite (Moskou). Telegraphic N. 667: "Ontmoeting minister van Buitenlandse Zaken met president Gorbatsjov.

11 apr, 1990

Bron

Documenten over het Britse beleid ten aanzien van de overzeese gebieden, serie III, deel VII: Duitse eenwording, 1989-1990. (Ministerie van Buitenlandse Zaken en Gemenebestzaken. Documents on British Policy Overseas, geredigeerd door Patrick Salmon, Keith Hamilton, en Stephen Twigge, Oxford en New York, Routledge 2010), blz. 373-375

Ambassadeur Braithwaite's telegram geeft een samenvatting van de ontmoeting tussen de staatssecretaris van Buitenlandse Zaken en Gemenebestzaken Douglas Hurd en president Gorbatsjov, waarbij hij melding maakt van Gorbatsjovs "expansieve stemming". Gorbatsjov vraagt de secretaris zijn waardering over te brengen voor de brief van Margaret Thatcher aan hem na haar topontmoeting met Kohl, waarin zij volgens Gorbatsjov de beleidslijnen volgde die Gorbatsjov en Thatcher bespraken in hun recente telefoongesprek, op basis waarvan de Sovjet-leider concludeerde dat "de Britse en Sovjet-standpunten inderdaad zeer dicht bij elkaar lagen". Hurd waarschuwt Gorbatsjov dat hun standpunten niet voor 100% overeenstemmen, maar dat de Britten "het belang erkenden van niets te doen dat afbreuk doet aan de belangen en de waardigheid van de Sovjet-Unie". Gorbatsjov, zoals blijkt uit de samenvatting van Braithwaite, spreekt over het belang van de opbouw van nieuwe veiligheidsstructuren als een manier om met de kwestie van twee Germanen om te gaan: "Als we het hebben over een gemeenschappelijke dialoog over een nieuw Europa dat zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan tot de Oeral, dan was dat een manier om met het Duitse vraagstuk om te gaan." Daarvoor zou een overgangsperiode nodig zijn om het tempo van het Europese proces op te voeren en dit "af te stemmen op het vinden van een oplossing voor het probleem van de twee Duitslanden". Indien het proces echter unilateraal zou zijn - alleen Duitsland in de NAVO en geen oog voor de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie - zou het zeer onwaarschijnlijk zijn dat de Opperste Sovjet een dergelijke oplossing zou goedkeuren en zou de Sovjet-Unie zich afvragen of het nodig is de afbouw van haar conventionele wapens in Europa te versnellen. Volgens hem zou de toetreding van Duitsland tot de NAVO zonder vooruitgang op het gebied van de Europese veiligheidsstructuren "het evenwicht in de veiligheid kunnen verstoren, hetgeen voor de Sovjet-Unie onaanvaardbaar zou zijn".

Document-16-Valentin-Falin-Memorandum-to-Mikhail

Document 16

Valentin Falin Memorandum aan Mikhail Gorbatsjov (Uittreksels)

18 apr, 1990

Bron

Michail Gorbatsjov i duitskii vopros, onder redactie van Aleksandr Galkin en Anatolij Tsjernijev, (Moskou: Ves Mir, 2006), blz. 398-408

Dit memorandum van de hoogste deskundige van het Centraal Comité over Duitsland klinkt als een wake-up call voor Gorbatsjov. Falin formuleert het onomwonden: terwijl de Europese politiek van de Sovjet-Unie na de verkiezingen van 18 maart in Oost-Duitsland in inactiviteit en zelfs "depressie" is geraakt, en Gorbatsjov zelf Kohl het eenmakingsproces heeft laten versnellen, kunnen zijn compromissen over Duitsland in de NAVO alleen maar leiden tot het afglijden van zijn belangrijkste doel voor Europa - het gemeenschappelijke Europese huis. "Als we de afgelopen zes maanden samenvatten, moeten we concluderen dat het 'gemeenschappelijk Europees huis', dat vroeger een concrete taak was die de landen van het continent begonnen uit te voeren, nu een fata morgana aan het worden is." Terwijl het Westen Gorbatsjov om de tuin leidt om de Duitse eenwording in de NAVO te accepteren, merkt Falin (terecht) op dat "de Westerse staten reeds het consensusbeginsel schenden door onderling voorlopige afspraken te maken" over de Duitse eenwording en de toekomst van Europa die geen "lange fase van constructieve ontwikkeling" inhouden. Hij merkt op dat het Westen "niet alleen de NAVO, maar ook onze Warschaupact-bondgenoten intensief cultiveert" met het doel de USSR te isoleren in het kader van Twee Plus Vier en de CVSE.

Verder merkt hij op dat redelijke stemmen niet meer worden gehoord: "Genscher blijft van tijd tot tijd discussiëren over het versnellen van de beweging in de richting van Europese collectieve veiligheid met de 'ontbinding van de NAVO en de WTO daarin.' ... Maar heel weinig mensen ... horen Genscher." Falin stelt voor de rechten van de Sovjet-viermogendheden te gebruiken om tot een formele juridisch bindende regeling te komen, gelijk aan een vredesverdrag dat de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie zou waarborgen als "onze enige kans om de Duitse eenwording te koppelen aan het pan-Europese proces". Hij stelt ook voor de onderhandelingen over wapenbeheersing in Wenen en Genève als pressiemiddel te gebruiken als het Westen blijft profiteren van de flexibiliteit van de Sovjet-Unie. In de memo worden specifieke bepalingen voorgesteld voor de definitieve regeling met Duitsland, waarvan de onderhandelingen veel tijd in beslag zouden nemen en een venster zouden bieden voor de opbouw van Europese structuren. Maar de hoofdgedachte van de memo is Gorbatsjov te waarschuwen niet naïef te zijn over de bedoelingen van zijn Amerikaanse partners: "Het Westen speelt ons de loef af, belooft de belangen van de USSR te respecteren, maar scheidt ons in de praktijk stap voor stap van het 'traditionele Europa'."

Document-17-James-A-Baker-III-Memorandum-for-the

Document 17

James A. Baker III, Memorandum voor de President, "Mijn ontmoeting met Shevardnadze."

4 mei 1990

Bron

George H. W. Bush Presidentiële Bibliotheek, NSC Scowcroft Dossiers, Doos 91126, Map "Gorbatsjov (Dobrynin) Gevoelig 1989 - Juni 1990 [3]"

Op 4 mei 1990 had de Staatssecretaris in Bonn een ontmoeting van bijna vier uur gehad met de Sovjet-Minister van Buitenlandse Zaken, waarbij een hele reeks onderwerpen werd besproken, maar het zwaartepunt lag bij de crisis in Litouwen en de onderhandelingen over de Duitse eenwording. Net als bij de besprekingen in februari en het hele jaar door deed Baker zijn best om de Sovjets de verzekering te geven dat zij bij de toekomst van Europa zouden worden betrokken. Baker meldt: "Ik gebruikte ook uw toespraak en onze erkenning van de noodzaak om de NAVO aan te passen, zowel politiek als militair, en de CVSE te ontwikkelen om Sjevardnadze gerust te stellen dat het proces geen winnaars en verliezers zou opleveren. In plaats daarvan zou het een nieuwe legitieme Europese structuur opleveren - een structuur die inclusief zou zijn, niet exclusief." Uit Shevardnadze's antwoord blijkt dat "onze discussie over de nieuwe Europese architectuur verenigbaar was met veel van hun denken, hoewel hun denken nog in ontwikkeling was". Baker vertelt dat Sjevardnadze "nogmaals benadrukte hoe psychologisch moeilijk het voor hen is - vooral voor het Sovjet-publiek - om een verenigd Duitsland in de NAVO te accepteren." Baker voorspelt scherp dat Gorbatsjov "dit soort emotioneel geladen politieke kwesties nu niet zal aanpakken" en waarschijnlijk pas na het Partijcongres in juli.

Document-18-Record-of-conversation-between

Document 18

Gespreksverslag tussen Mikhail Gorbatsjov en James Baker in Moskou.

18 mei 1990

Bron

Gorbatsjov Stichting Archief, Fond 1, Opis 1.

Dit fascinerende gesprek behandelt een reeks wapenbeheersingskwesties ter voorbereiding van de topconferentie in Washington en omvat uitvoerige, zij het onbesliste discussies over de Duitse eenwording en de spanningen in de Baltische staten, met name de impasse tussen Moskou en het separatistische Litouwen. Gorbatsjov doet een hartstochtelijke poging Baker ervan te overtuigen dat Duitsland zich moet herenigen buiten de voornaamste militaire blokken om, in het kader van het geheel Europa omvattende proces. Baker geeft Gorbatsjov negen punten om te bewijzen dat met zijn standpunt rekening wordt gehouden. Punt acht is voor Gorbatsjov het belangrijkst, namelijk dat de Verenigde Staten "zich in verschillende fora inspannen om de CVSE uiteindelijk om te vormen tot een permanente instelling die een belangrijke hoeksteen van een nieuw Europa zou worden".

Ondanks deze verzekering laat Baker, wanneer Gorbatsjov het heeft over de noodzaak om nieuwe veiligheidsstructuren op te zetten ter vervanging van de blokken, een persoonlijke reactie los die veel onthult over het werkelijke Amerikaanse standpunt ter zake: "Het is leuk om te praten over pan-Europese veiligheidsstructuren, de rol van de CVSE. Het is een prachtige droom, maar slechts een droom. In de tussentijd bestaat de NAVO. ..." Gorbatsjov stelt voor dat als de VS aandringt op Duitsland in de NAVO, hij "publiekelijk zou aankondigen dat wij ook lid willen worden van de NAVO". Sjevardnadze gaat verder met een profetische opmerking: "als het verenigde Duitsland lid wordt van de NAVO, zal dat de perestrojka opblazen. Ons volk zal het ons niet vergeven. De mensen zullen zeggen dat wij de verliezers zijn geworden, niet de winnaars."

Document-19-Record-of-conversation-between

Document 19

Verslag van het gesprek tussen Michail Gorbatsjov en Francois Mitterrand (uittreksels).

25 mei 1990

Bron

Michail Gorbatsjov i duitskii vopros, onder redactie van Aleksandr Galkin en Anatolij Tsjernijev, (Moskou: Ves Mir, 2006), blz. 454-466

Gorbatsjov was van mening dat van alle Europeanen de Franse president zijn naaste bondgenoot was bij de opbouw van een Europa na de Koude Oorlog, omdat de Sovjetleider geloofde dat Mitterrand zijn concept van het gemeenschappelijke Europese huis deelde, evenals het idee om beide militaire blokken op te heffen ten gunste van nieuwe Europese veiligheidsstructuren. En Mitterrand deelde die mening, tot op zekere hoogte. In dit gesprek hoopt Gorbatsjov nog steeds zijn ambtgenoot ervan te overtuigen zich bij hem aan te sluiten tegen de Duitse eenmaking in de NAVO. Mitterrand is heel direct en zegt Gorbatsjov dat het te laat is om deze kwestie aan te vechten en dat hij zijn steun niet zal geven, omdat "als ik 'nee' zeg tegen het Duitse lidmaatschap van de NAVO, ik geïsoleerd zal raken van mijn westerse partners". Mitterrand stelt echter voor dat Gorbatsjov "passende garanties" van de NAVO eist. Hij spreekt over het gevaar van isolement van de Sovjet-Unie in het nieuwe Europa en over de noodzaak om "veiligheidsvoorwaarden te scheppen voor u, evenals voor de veiligheid van Europa in zijn geheel. Dit was een van mijn leidende doelstellingen, met name toen ik mijn idee opperde om een Europese confederatie tot stand te brengen. Het is vergelijkbaar met uw concept van een gemeenschappelijk Europees huis."

In zijn aanbevelingen aan Gorbatsjov herhaalt Mitterrand in wezen de lijnen van het Falin-memo (zie Document 16). Hij zegt dat Gorbatsjov moet streven naar een formele regeling met Duitsland door gebruik te maken van zijn vier-mogendheden rechten en de hefboomwerking van verdragen voor wapenbeheersingsonderhandelingen moet gebruiken: "U zult zo'n troefkaart als ontwapeningsonderhandelingen niet laten varen." Hij impliceert dat de NAVO nu niet het kernpunt is en in verdere onderhandelingen kan worden overstemd; het gaat er veeleer om de Sovjet-deelneming aan het nieuwe Europese veiligheidssysteem te verzekeren. Hij herhaalt dat hij "persoonlijk voorstander is van een geleidelijke ontmanteling van de militaire blokken".

Gorbatsjov uit zijn bezorgdheid en achterdocht over de pogingen van de VS om de NAVO te "bestendigen", om de NAVO te "gebruiken om een soort mechanisme, een instelling, een soort gids voor het beheer van wereldaangelegenheden te creëren". Hij vertelt Mitterrand over zijn bezorgdheid dat de VS probeert Oost-Europeanen bij de NAVO te betrekken: "Ik heb Baker gezegd: wij zijn ons bewust van uw gunstige houding ten opzichte van het voornemen van een aantal vertegenwoordigers van Oost-Europese landen om zich terug te trekken uit het Warschaupact en zich vervolgens bij de NAVO aan te sluiten." Hoe zit het met de toetreding van de USSR?

Mitterrand stemt ermee in Gorbatsjov te steunen in zijn pogingen pan-Europese processen aan te moedigen en ervoor te zorgen dat met de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie rekening wordt gehouden, zolang hij maar geen "nee" tegen de Duitsers hoeft te zeggen. Hij zegt: "Ik heb altijd tegen mijn NAVO-partners gezegd: beloof dat de militaire formaties van de NAVO niet van hun huidige grondgebied in de BRD naar Oost-Duitsland zullen worden verplaatst".

Document-20-Letter-from-Francois-Mitterrand-to

Document 20

Brief van Francois Mitterrand aan George Bush

25 mei 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, NSC Scowcroft Dossiers, FOIA 2009-0275-S

Trouw aan zijn woord schrijft Mitterrand een brief aan George Bush waarin hij Gorbatsjovs hachelijke situatie met betrekking tot de Duitse eenwording in de NAVO beschrijft en deze oprecht noemt, niet "nep of tactisch". Hij waarschuwt de Amerikaanse president dit niet als een voldongen feit te doen zonder Gorbatsjovs toestemming, waarbij hij impliceert dat Gorbatsjov zou kunnen terugslaan op de wapenbeheersing (precies wat Mitterrand zelf - en Falin eerder - suggereerde in zijn gesprek). Mitterrand pleit voor een formele "vredesregeling naar internationaal recht" en deelt Bush mee dat hij in zijn gesprek met Gorbatsjov "heeft aangegeven dat wij, van westerse zijde, zeker niet zouden weigeren de garanties die hij voor de veiligheid van zijn land mag verwachten, in detail uit te werken". Mitterrand is van mening dat "wij moeten proberen de bezorgdheid van de heer Gorbatchev weg te nemen" en biedt aan "een aantal voorstellen" te doen over dergelijke garanties wanneer hij en Bush elkaar persoonlijk ontmoeten.

Document-21-Record-of-conversation-between

Document 21

Verslag van het gesprek tussen Michail Gorbatsjov en George Bush. Witte Huis, Washington D.C.

31 mei 1990

Bron

Archief Gorbatsjov Stichting, Moskou, Fond 1, opis 1.[13]

In deze beroemde "twee ankers"-discussie overleggen de delegaties van de VS en de Sovjet-Unie over het Duitse eenmakingsproces en met name over de kwestie van de toetreding van een verenigd Duitsland tot de NAVO. Bush probeert zijn tegenhanger ervan te overtuigen zijn op het verleden gebaseerde vrees voor Duitsland te heroverwegen, en hem aan te moedigen vertrouwen te hebben in het nieuwe democratische Duitsland. De Amerikaanse president zegt: "Geloof me, wij pushen Duitsland niet in de richting van eenwording, en wij zijn het niet die het tempo van dit proces bepalen. En natuurlijk hebben wij niet de bedoeling, zelfs niet in gedachten, om de Sovjet-Unie op enigerlei wijze te schaden. Daarom spreken wij ons uit voor de Duitse eenwording in de NAVO, zonder daarbij de ruimere context van de CVSE uit het oog te verliezen en rekening houdend met de traditionele economische banden tussen de twee Duitse staten. Een dergelijk model komt naar onze mening ook overeen met de belangen van de Sovjet-Unie". Baker herhaalt de negen eerder door de regering gedane toezeggingen, waaronder dat de Verenigde Staten er nu mee instemmen het pan-Europese proces en de transformatie van de NAVO te steunen om de Sovjet-perceptie van bedreiging weg te nemen. Gorbatsjovs voorkeur gaat uit naar een Duitsland dat met één been in zowel de NAVO als het Warschaupact staat - de "twee ankers" - waardoor een soort geassocieerd lidmaatschap ontstaat. Baker komt tussenbeide en zegt dat "de gelijktijdige verplichtingen van één en hetzelfde land tegenover de WTO en de NAVO riekt naar schizofrenie". Nadat de Amerikaanse president de kwestie in de context van het akkoord van Helsinki heeft geplaatst, stelt Gorbatsjov voor dat het Duitse volk het recht heeft zijn bondgenootschap te kiezen - iets wat hij in wezen reeds tegenover Kohl had bevestigd tijdens hun ontmoeting in februari 1990. Hier overschrijdt Gorbatsjov aanzienlijk zijn boekje en wekt hij de woede op van andere leden van zijn delegatie, met name van de ambtenaar met de Duitse portefeuille, Valentin Falin, en maarschalk Sergej Akhromejev. Gorbatsjov geeft een belangrijke waarschuwing voor de toekomst: "Als het Sovjetvolk de indruk krijgt dat wij in de Duitse kwestie worden genegeerd, dan zouden alle positieve processen in Europa, met inbegrip van de onderhandelingen in Wenen [over conventionele strijdkrachten], ernstig in gevaar komen. Dit is niet alleen maar bluffen. Het is gewoon zo dat de mensen ons zullen dwingen om te stoppen en om ons heen te kijken." Het is een opmerkelijke bekentenis over binnenlandse politieke druk van de laatste Sovjetleider.

Document-22-Letter-from-Mr-Powell-N-10-to-Mr

Document 22

Brief van Mr. Powell (N. 10) aan Mr. Wall: Thatcher-Gorbachev memorandum van gesprek.

8 jun 1990

Bron

Documenten over het Britse beleid ten aanzien van de overzeese gebieden, serie III, deel VII: Duitse eenwording, 1989-1990. (Ministerie van Buitenlandse Zaken en Gemenebestzaken. Documents on British Policy Overseas, geredigeerd door Patrick Salmon, Keith Hamilton, en Stephen Twigge, Oxford en New York, Routledge 2010), blz. 411-417

Margaret Thatcher bezoekt Gorbatsjov vlak nadat hij thuiskomt van zijn topontmoeting met George Bush. Van de vele onderwerpen in het gesprek ligt het zwaartepunt bij de Duitse eenwording en de NAVO, waarover, zo merkt Powell op, Gorbatsjovs "opvattingen nog in ontwikkeling waren". In plaats van het eens te zijn over Duitse eenwording in de NAVO, spreekt Gorbatsjov over de noodzaak voor de NAVO en het Warschaupact om dichter naar elkaar toe te groeien, van confrontatie naar samenwerking om een nieuw Europa op te bouwen: "We moeten de Europese structuren zo vormen dat zij ons helpen het gemeenschappelijke Europese huis te vinden. Geen van beide partijen mag bang zijn voor onorthodoxe oplossingen".

Hoewel Thatcher zich uitspreekt tegen Gorbatsjovs ideeën over een volledig NAVO-lidmaatschap voor Duitsland en het belang benadrukt van een Amerikaanse militaire aanwezigheid in Europa, ziet zij ook dat "de CVSE de paraplu voor dit alles zou kunnen vormen en het forum zou kunnen zijn dat de Sovjet-Unie volledig bij de discussie over de toekomst van Europa zou betrekken". Gorbatsjov zegt dat hij "volstrekt eerlijk wil zijn tegen de premier" dat als de processen eenzijdig zouden worden, "er een zeer moeilijke situatie zou kunnen ontstaan [en de] Sovjet-Unie zou voelen dat haar veiligheid in gevaar is." Thatcher antwoordt met klem dat het in niemands belang was om de veiligheid van de Sovjet-Unie in gevaar te brengen: "We moeten manieren vinden om de Sovjet Unie het vertrouwen te geven dat haar veiligheid gewaarborgd is.

Document-23-Record-of-Conversation-between

Document 23

Verslag van het gesprek tussen Michail Gorbatsjov en Helmut Kohl, Moskou (uittreksels).

15 jul. 1990

Bron

Michail Gorbatsjov i duitskii vopros, onder redactie van Aleksandr Galkin en Anatolij Tsjernijev, (Moskou: Ves Mir, 2006), blz. 495-504

Dit belangrijke gesprek tussen Bondskanselier Kohl en President Gorbatsjov bepaalt de definitieve parameters voor de Duitse eenwording. Kohl spreekt herhaaldelijk over het nieuwe tijdperk van betrekkingen tussen een verenigd Duitsland en de Sovjet-Unie, en hoe deze relatie zou bijdragen tot de Europese stabiliteit en veiligheid. Gorbatsjov eist garanties over het niet-uitbreiden van de NAVO: "wij moeten praten over het niet uitbreiden van militaire structuren van de NAVO naar het grondgebied van de DDR, en het handhaven van Sovjettroepen daar gedurende een bepaalde overgangsperiode". De Sovjet-leider merkt eerder in het gesprek op dat de NAVO al begonnen is met zichzelf te transformeren. Voor hem betekent de toezegging van niet-uitbreiding van de NAVO naar het grondgebied van de DDR in de geest dat de NAVO geen misbruik zal maken van de bereidheid van de Sovjet-Unie om compromissen te sluiten over Duitsland. Hij eist ook dat de status van de Sovjettroepen in de DDR voor de overgangsperiode "geregeld" wordt. Het mag niet in de lucht hangen, het heeft een wettelijke basis nodig." Hij overhandigt Kohl Sovjet-overwegingen voor een volwaardig Sovjet-Duits verdrag dat dergelijke garanties zou bevatten. Hij wil ook hulp bij het verplaatsen van de troepen en het bouwen van woningen voor hen. Kohl belooft dit te zullen doen zolang deze hulp niet wordt opgevat als "een programma van Duitse hulp aan het Sovjetleger".

Sprekend over de toekomst van Europa, zinspeelt Kohl op de transformatie van de NAVO: "Wij weten wat de NAVO in de toekomst te wachten staat, en ik denk dat u nu ook op de hoogte bent." Kohl benadrukt ook dat president Bush zich bewust is van en steun verleent aan de Sovjet-Duitse overeenkomsten en een sleutelrol zal spelen bij de opbouw van het nieuwe Europa. Tsjernjajev vat deze ontmoeting samen in zijn dagboek van 15 juli 1990: "Vandaag - Kohl. Zij ontmoeten elkaar in het Schechtel herenhuis aan de Alexei Tolstoj Straat. Gorbatsjov bevestigt zijn instemming met de toetreding van het verenigde Duitsland tot de NAVO. Kohl is besluitvaardig en assertief. Hij leidt een zuiver maar hard spel. En het is niet het aas (leningen) maar het feit dat het zinloos is om hier tegenin te gaan, het zou tegen de stroom van gebeurtenissen ingaan, het zou in strijd zijn met de realiteiten waarnaar M.S. zo graag verwijst."[14]

Document-24-Memorandum-of-Telephone-Conversation

Document 24

Memorandum van telefoongesprek tussen Mikhail Gorbatsjov en George Bush

17 Jul, 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, Memcons en Telcons ((https://bush41library.tamu.edu/)

President Bush reikt Gorbatsjov de hand onmiddellijk na de ontmoetingen Kohl-Gorbatsjov in Moskou en de terugtrekking uit de Kaukasus van Arkhyz, waarbij de Duitse eenwording werd geregeld, zodat alleen de financiële regelingen nog moesten worden opgelost in september. Gorbatsjov had niet alleen de deal met Kohl gesloten, maar hij had ook het 28e Congres van de CPSU begin juli, het laatste in de geschiedenis van de Sovjetpartij, overleefd en getriomfeerd. Gorbatsjov beschrijft deze tijd als "misschien wel de moeilijkste en belangrijkste periode in mijn politieke leven". Het congres stelde de partijleider bloot aan vernietigende kritiek van zowel de conservatieve communisten als de democratische oppositie. Hij slaagde erin zijn programma te verdedigen en herverkozen te worden als algemeen secretaris, maar hij kon weinig laten zien van zijn engagement met het Westen, vooral nadat hij zoveel terrein had prijsgegeven voor de Duitse eenwording.

Terwijl Gorbatsjov vocht voor zijn politieke leven als Sovjetleider, had de Top van Houston van de G-7 gesproken over manieren om de perestrojka te helpen, maar wegens het verzet van de V.S. tegen kredieten of rechtstreekse economische hulp voordat serieuze vrijemarkthervormingen waren doorgevoerd, werd geen concreet hulppakket goedgekeurd; de groep ging niet verder dan het toestaan van "studies" door het IMF en de Wereldbank. Gorbatsjov stelde dat de USSR met voldoende middelen "zou kunnen overstappen op een markteconomie", maar dat het land anders "meer zal moeten vertrouwen op door de staat gereguleerde maatregelen". In dit telefoongesprek gaat Bush dieper in op Kohls veiligheidsgaranties en versterkt hij de boodschap van de Verklaring van Londen: "Dus wat wij probeerden te doen was rekening te houden met uw bezorgdheid die u mij en anderen hebt geuit, en dat deden wij op de volgende manieren: in onze gezamenlijke verklaring over non-agressie; in onze uitnodiging aan u om bij de NAVO te komen; in onze overeenkomst om de NAVO open te stellen voor regelmatig diplomatiek contact met uw regering en die van de Oosteuropese landen; en ons aanbod inzake garanties over de toekomstige omvang van de strijdkrachten van een verenigd Duitsland - een kwestie waarvan ik weet dat u die met Helmut Kohl hebt besproken. Wij hebben ook onze militaire benadering van de conventionele en nucleaire strijdkrachten fundamenteel gewijzigd. Wij hebben het idee overgebracht van een uitgebreide, sterkere CVSE met nieuwe instellingen waarin de USSR kan delen en deel kan uitmaken van het nieuwe Europa".

Document-25

Document 25

Two-Plus-Four ministersconferentie van 12 september in Moskou: Gedetailleerd verslag [met inbegrip van de tekst van het Verdrag inzake de definitieve regeling met betrekking tot Duitsland en het proces-verbaal van overeenkomst bij het Verdrag inzake de bijzondere militaire status van de DDR na de eenmaking].

2 Nov, 1990

Bron

George H.W. Bush Presidentiële Bibliotheek, NSC Condoleezza Rice Dossiers, 1989-1990 Onderwerp Dossiers, Map "Memcons en Telcons - USSR [1]"

Medewerkers van het Europese Bureau van het Ministerie van Buitenlandse Zaken schreven dit document, dat praktisch een memcon is, en zonden het aan hoge ambtenaren als Robert Zoellick en Condoleezza Rice, op basis van aantekeningen van Amerikaanse deelnemers aan de laatste ministeriële zitting over de Duitse eenwording op 12 september 1990. Het document bevat verklaringen van alle zes ministers in het Twee Plus Vier proces - Shevardnadze (de gastheer), Baker, Hurd, Dumas, Genscher, en De Maiziere van de DDR - (waarvan een groot deel zou worden herhaald in hun persconferenties na het evenement), samen met de overeengekomen tekst van het definitieve verdrag over de Duitse eenwording. In het verdrag werd gecodificeerd wat Bush eerder aan Gorbatsjov had aangeboden - een "speciale militaire status" voor het voormalige DDR-gebied. Op het laatste moment dwongen Britse en Amerikaanse bezorgdheid dat de taal de noodbewegingen van NAVO-troepen daar zou beperken, tot de opname van een "minuut" die het aan het pas verenigde en soevereine Duitsland overlaat wat de betekenis van het woord "ingezet" moet zijn. Kohl had Gorbatsjov toegezegd dat na het vertrek van de Sovjets alleen Duitse NAVO-troepen op dat grondgebied zouden worden toegelaten, en Duitsland hield zich aan die toezegging, ook al was de "minuut" bedoeld om andere NAVO-troepen in staat te stellen daar althans tijdelijk door te reizen of te oefenen. Vervolgens wezen Gorbatsjovs assistenten zoals Pavel Palazjenko op de taal van het verdrag om aan te voeren dat de uitbreiding van de NAVO in strijd was met de "geest" van dit Slotverdrag.

Document-26-U-S-Department-of-State-European

Document 26

U.S. Department of State, European Bureau: Herzien NAVO-strategiedocument voor bespreking tijdens vergadering subgroep

22 okt, 1990

Bron

George H. W. Bush Presidentiële Bibliotheek, NSC Heather Wilson Dossiers, Doos CF00293, Map "NAVO - Strategie (5)"

De regering Bush had in 1989 de "Ungroup" in het leven geroepen om een aantal persoonlijkheidsconflicten op het niveau van de assistent-secretarissen te omzeilen, die het gebruikelijke proces van beleidsontwikkeling op het gebied van wapenbeheersing en strategische wapens tussen de agentschappen hadden geblokkeerd. De leden van de Ungroup, voorgezeten door Arnold Kanter van de NSC, hadden het vertrouwen van hun bazen, maar niet noodzakelijkerwijs de formele titel of officiële rang die daarbij hoorde.[15] De Ungroup overlapte met een vergelijkbare ad hoc European Security Strategy Group, en deze werd, kort nadat de Duitse eenwording was voltooid, de plaats voor de discussie binnen de regering Bush over de nieuwe rol van de NAVO in Europa en in het bijzonder over de NAVO-betrekkingen met de landen van Oost-Europa. Oost-Europese landen, die formeel nog deel uitmaakten van het Warschaupact, maar geleid werden door niet-communistische regeringen, waren geïnteresseerd om volwaardige leden van de internationale gemeenschap te worden, en wilden toetreden tot de toekomstige Europese Unie en mogelijk ook tot de NAVO.

In dit document, dat werd opgesteld voor een discussie over de toekomst van de NAVO door een subgroep bestaande uit vertegenwoordigers van de NSC, het Ministerie van Buitenlandse Zaken, de Joint Chiefs en andere instanties, wordt gesteld dat "een potentiële Sovjet-dreiging blijft bestaan en een fundamentele rechtvaardiging vormt voor het voortbestaan van de NAVO". Tegelijkertijd wordt in de bespreking van een mogelijk Oost-Europees lidmaatschap van de NAVO gesuggereerd dat "het in de huidige omstandigheden niet in het beste belang van de NAVO of de VS is dat deze staten een volledig lidmaatschap van de NAVO en de bijbehorende veiligheidsgaranties krijgen". De Verenigde Staten wensen "geen anti-Sovjetcoalitie te organiseren waarvan de grens de Sovjetgrens is" - niet in het minst wegens de negatieve gevolgen die dit zou kunnen hebben voor de hervormingen in de USSR. Verbindingsbureaus van de NAVO zouden voor het ogenblik volstaan, concludeerde de groep, maar de relatie zal zich in de toekomst ontwikkelen. Wanneer de confrontatie in het kader van de Koude Oorlog uitblijft, zullen de "out of area"-functies van de NAVO opnieuw moeten worden gedefinieerd.

Document-27-James-F-Dobbins-State-Department

Document 27

James F. Dobbins, Europees Bureau van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, Memorandum aan de Nationale Veiligheidsraad: NATO Strategy Review Paper voor bespreking op 29 oktober.

25 okt, 1990

Bron

George H. W. Bush Presidentiële Bibliotheek: NSC Philip Zelikow Files, Box CF01468, Folder "File 148 NATO Strategy Review No. 1 [3]"[16]

Dit beknopte memorandum is afkomstig van het Europese Bureau van het Ministerie van Buitenlandse Zaken als begeleidende nota bij briefings voor een geplande vergadering op 29 oktober 1990 over de kwesties van de NAVO-uitbreiding en de Europese defensiesamenwerking met de NAVO. Het belangrijkste is dat het document een samenvatting geeft van het interne debat binnen de regering Bush, voornamelijk tussen het Ministerie van Defensie (meer bepaald het Bureau van de Secretaris van Defensie, Dick Cheney) en het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Over de kwestie van de uitbreiding van de NAVO "wil het OSD de deur op een kier laten", terwijl Buitenlandse Zaken "er de voorkeur aan geeft gewoon op te merken dat de discussie over de uitbreiding van het lidmaatschap niet op de agenda staat...." De regering Bush neemt in haar publieke verklaringen het standpunt van Buitenlandse Zaken over, maar het standpunt van Defensie zou de overhand krijgen in de volgende regering.

Document-28-Ambassador-Rodric-Braithwaite-diary

Document 28

Dagboek van ambassadeur Rodric Braithwaite, 05 maart 1991

5 mrt, 1991

Bron

Rodric Braithwaite persoonlijk dagboek (gebruikt met toestemming van de auteur)

De Britse ambassadeur Rodric Braithwaite was aanwezig bij een aantal van de toezeggingen die in 1990 en 1991 aan de Sovjetleiders werden gedaan over de uitbreiding van de NAVO. Hier beschrijft Braithwaite in zijn dagboek een ontmoeting tussen de Britse premier John Major en militaire Sovjet-functionarissen, onder leiding van minister van defensie maarschalk Dmitry Yazov. De ontmoeting vond plaats tijdens het bezoek van Major aan Moskou en vlak na zijn één-op-één met president Gorbatsjov. Tijdens de ontmoeting met Major had Gorbatsjov zijn bezorgdheid geuit over de nieuwe dynamiek van de NAVO: "Tegen de achtergrond van gunstige processen in Europa begin ik plotseling informatie te ontvangen dat bepaalde kringen van plan zijn de NAVO verder te versterken als het belangrijkste veiligheidsinstrument in Europa. Voorheen spraken zij over het veranderen van de aard van de NAVO, over het omvormen van de bestaande militair-politieke blokken tot pan-Europese structuren en veiligheidsmechanismen. En nu hebben zij het plotseling weer over een speciale vredeshandhavende rol van de NAVO. Ze hebben het weer over de NAVO als hoeksteen. Dit klinkt niet aanvullend op het gemeenschappelijke Europese huis dat we zijn begonnen op te bouwen." De majoor antwoordde: "Ik geloof dat uw gedachten over de rol van de NAVO in de huidige situatie het gevolg zijn van een misverstand. Wij hebben het niet over versterking van de NAVO. Wij hebben het over de coördinatie van de inspanningen die in Europa reeds plaatsvinden tussen de NAVO en de Westeuropese Unie, die, zoals het de bedoeling is, alle leden van de Europese Gemeenschap in staat zou stellen bij te dragen aan de verbetering van [onze] veiligheid."[17] In de daaropvolgende ontmoeting met de militaire functionarissen uitte maarschalk Yazov zijn bezorgdheid over de belangstelling van Oost-Europese leiders voor het NAVO-lidmaatschap. In het dagboek schrijft Braithwaite: "De majoor verzekert hem dat er niets van dien aard zal gebeuren." Jaren later, citerend uit het verslag van het gesprek in de Britse archieven, vertelt Braithwaite dat de Majoor aan Yazov antwoordde dat hij "zelf geen omstandigheden voorzag, nu of in de toekomst, waarin Oost-Europese landen lid van de NAVO zouden worden". Ambassadeur Braithwaite citeert ook minister van Buitenlandse Zaken Douglas Hurd die op 26 maart 1991 tegen sovjetminister van Buitenlandse Zaken Alexander Bessmertnykh zei: "Er zijn bij de NAVO geen plannen om de landen van Oost- en Centraal-Europa in een of andere vorm in de NAVO op te nemen."[18]

Document-29-Paul-Wolfowitz-Memoranda-of

Document 29

Paul Wolfowitz memoranda van een gesprek met Vaclav Havel en Lubos Dobrovsky in Praag.

27 apr, 1991

Bron

Amerikaans ministerie van Defensie, FOIA-vrijgave 2016, Nationaal Veiligheidsarchief FOIA 20120941DOD109

Deze memcons van april 1991 vormen het sluitstuk van het "onderwijs van Vaclav Havel" over de NAVO (zie doc. 12-1 en 12-2 hierboven). De Amerikaanse staatssecretaris van Defensie voor Beleid Paul Wolfowitz nam deze memcons op in zijn verslag aan de NSC en het Ministerie van Buitenlandse Zaken over zijn deelname aan een conferentie in Praag over "De toekomst van de Europese veiligheid", van 24-27 april 1991. Tijdens de conferentie had Wolfowitz afzonderlijke ontmoetingen met Havel en minister van Defensie Dobrovsky. In het gesprek met Havel bedankt Wolfowitz hem voor zijn uitspraken over het belang van de NAVO en de Amerikaanse troepen in Europa. Havel informeert hem dat Sovjet ambassadeur Kvitsinsky in Praag aan het onderhandelen was over een bilateraal akkoord, en de Sovjets wilden dat het akkoord een bepaling zou bevatten dat Tsjechoslowakije zich niet zou aansluiten bij bondgenootschappen die de USSR vijandig gezind waren. Wolfowitz adviseert zowel Havel als Dobrovsky om dergelijke overeenkomsten niet aan te gaan en de Sovjets te herinneren aan de bepalingen van de Slotakte van Helsinki die de vrijheid om zich aan te sluiten bij bondgenootschappen van hun keuze voorschrijven. Havel verklaart dat dit voor Tsjechoslowakije in de komende 10 jaar de NAVO en de Europese Unie betekent.

In een gesprek met Dobrovsky merkt Wolfowitz op dat "het bestaan van de NAVO een jaar geleden nog in twijfel werd getrokken", maar door het leiderschap van de VS en de steun van de NAVO-bondgenoten (en ook van de verenigde Duitsers) wordt het belang van de NAVO voor Europa nu ingezien, en de verklaringen van de Oost-Europese leiders waren in dit verband belangrijk. Dobrovsky beschrijft openhartig de verandering in het standpunt van het Tsjechoslowaakse leiderschap, "dat zijn standpunten radicaal had herzien. In het begin had president Havel aangedrongen op de ontbinding van zowel het Warschaupact als de NAVO," maar concludeerde vervolgens dat de NAVO moest worden gehandhaafd. "Onofficieel," zegt Dobrovsky, "voelde de CSFR zich aangetrokken tot de NAVO omdat het de Amerikaanse aanwezigheid in Europa verzekerde."

Document-30-Memorandum-to-Boris-Yeltsin-from

Document 30

Memorandum aan Boris Jeltsin van de delegatie van de Russische Opperste Sovjet naar het NAVO-hoofdkwartier

1 jul 1991

Bron

Staatsarchief van de Russische Federatie (GARF), Fond 10026, Opis 1

Dit document is belangrijk omdat het een beschrijving geeft van de duidelijke boodschap in 1991 van de hoogste niveaus van de NAVO - secretaris-generaal Manfred Woerner - dat de uitbreiding van de NAVO niet doorging. Het publiek was een delegatie van de Russische Opperste Sovjet, die in deze memo verslag uitbracht aan Boris Jeltsin (die in juni was verkozen tot president van de Russische republiek, de grootste van de Sovjet-Unie), maar ongetwijfeld hoorden Gorbatsjov en zijn medewerkers op dat moment dezelfde verzekering. Het opkomende Russische veiligheidsapparaat maakte zich al zorgen over de mogelijkheid van uitbreiding van de NAVO, dus bezocht deze delegatie in juni 1991 Brussel om de leiding van de NAVO te ontmoeten, hun opvattingen over de toekomst van de NAVO te horen en de Russische zorgen te delen. Woerner had in mei 1990 in Brussel een goed gewaardeerde toespraak gehouden waarin hij betoogde: "De voornaamste taak van het komende decennium zal zijn een nieuwe Europese veiligheidsstructuur op te bouwen, die de Sovjet-Unie en de naties van het Warschaupact omvat. De Sovjet-Unie zal een belangrijke rol moeten spelen bij de opbouw van een dergelijk systeem. Als men de huidige situatie van de Sovjet-Unie in ogenschouw neemt, die praktisch geen bondgenoten meer heeft, dan kan men haar gerechtvaardigde wens om niet uit Europa te worden verdreven, begrijpen."

Halverwege 1991 reageert Woerner op de Russen door te verklaren dat zowel hij persoonlijk als de NAVO-Raad tegen uitbreiding zijn - "13 van de 16 NAVO-leden delen dit standpunt" - en dat hij zich tegen het NAVO-lidmaatschap van Polen en Roemenië zal uitspreken tegenover de leiders van die landen, zoals hij al eerder heeft gedaan met de leiders van Hongarije en Tsjecho-Slowakije. Woerner benadrukt dat "wij niet mogen toestaan [...] dat de USSR zich isoleert van de Europese gemeenschap". De Russische delegatie waarschuwde dat elke versterking of uitbreiding van de NAVO de democratische transformaties in Rusland "ernstig zou kunnen vertragen", en riep hun NAVO gesprekspartners op om de militaire functies van het bondgenootschap geleidelijk te verminderen. Deze nota over het Woerner-gesprek werd geschreven door drie prominente hervormers en naaste bondgenoten van Jeltsin-Sergej Stepasjin (voorzitter van het veiligheidscomité van de Doema en toekomstig onderminister van Veiligheid en premier), generaal Konstantin Kobets (toekomstig hoofd van de militaire inspectiedienst van Rusland nadat hij de hoogste Sovjet-officier was die Jeltsin steunde tijdens de staatsgreep van augustus 1991) en generaal Dmitri Volkogonov (Jeltsins adviseur voor defensie- en veiligheidskwesties, toekomstig hoofd van de VS-RussischeRussische Gemengde Commissie voor Gevangenen-MIA's en vooraanstaand militair historicus).

OPMERKINGEN

[1] Zie Robert Gates, Universiteit van Virginia, Miller Center Oral History, George H.W. Bush Presidency, 24 juli 2000, p. 101)

[2] Zie hoofdstuk 6, "The Malta Summit 1989," in Svetlana Savranskaya en Thomas Blanton, The Last Superpower Summits (CEU Press, 2016), pp. 481-569. De opmerking over de Muur staat op p. 538.

[3] Voor achtergrond, context en gevolgen van de toespraak van Tutzing, zie Frank Elbe, "The Diplomatic Path to Germany Unity," Bulletin van het Duits Historisch Instituut 46 (voorjaar 2010), pp. 33-46. Elbe was in die tijd chef-staf van Genscher.

[4] Zie Mark Kramer, "The Myth of a No-NATO-Enlargement Pledge to Russia," The Washington Quarterly, april 2009, blz. 39-61.

[5] Zie Joshua R. Itkowitz Shifrinson, "Deal or No Deal? The End of the Cold War and the U.S. Offer to Limit NATO Expansion," International Security, Spring 2016, Vol. 40, No. 4, pp. 7-44.

[6] Zie James Goldgeier, Not Whether But When: The U.S. Decision to Enlarge NATO (Brookings Institution Press, 1999); en James Goldgeier, "Promises Made, Promises Broken? What Yeltsin was told about NATO in 1993 and why it matters," War On The Rocks, 12 juli 2016.

[7] Zie ook Svetlana Savranskaya, Thomas Blanton, en Vladislav Zubok, "Masterpieces of History": The Peaceful End of the Cold War in Europe, 1989 (CEU Press, 2010), voor een uitgebreide bespreking en documenten over de onderhandelingen over de Duitse eenwording begin 1990.

[8] Genscher vertelde Baker op 2 februari 1990 dat volgens zijn plan, "de NAVO haar territoriale dekking niet zou uitbreiden tot het gebied van de DDR, noch ergens anders in Oost-Europa." Secretary of State to US Embassy Bonn, "Baker-Genscher Meeting February 2," George H.W. Bush Presidential Library, NSC Kanter Files, Box CF00775, Folder "Germany-March 1990." Aangehaald door Joshua R. Itkowitz Shifrinson, "Deal or No Deal? The End of the Cold War and the U.S. Offer to Limit NATO Expansion," International Security, Spring 2016, Vol. 40, No. 4, pp. 7-44.

[9] In de vorige versie van deze tekst stond dat Kohl "verwikkeld was geraakt in een corruptieschandaal rond de campagnefinanciering dat een einde zou maken aan zijn politieke carrière"; dat schandaal kwam echter pas tot uitbarsting in 1999, nadat de verkiezingen van september 1998 Kohl uit zijn ambt hadden gezet. De auteurs zijn Prof. Dr. H.H. Jansen erkentelijk voor de correctie en zijn zorgvuldige lezing van de posting.

[10] Zie Andrei Grachev, Gorbachev's Gamble (Cambridge, UK: Polity Press, 2008), blz. 157-158.

[11] Voor een inzichtelijk verslag van Bush' zeer effectieve onderwijsinspanningen met Oost-Europese leiders, waaronder Havel - maar ook bondgenoten - zie Jeffrey A. Engel, When the World Seemed New: George H.W. Bush and the End of the Cold War (Houghton Mifflin Harcourt, 2017), pp. 353-359.

[12] Zie George H.W. Bush en Brent Scowcroft, A World Transformed (New York: Knopf, 1998), blz. 236, 243, 250.

[13] Voor het eerst in het Engels gepubliceerd in Savranskaya en Blanton, The Last Superpower Summits (2016), pp. 664-676.

[14] Anatoly Chernyaev Diary, 1990vertaald door Anna Melyakova en bewerkt door Svetlana Savranskaya, blz. 41-42.

[15] Zie Michael Nelson en Barbara A. Perry, 41: Inside the Presidency of George H.W. Bush (Cornell University Press, 2014), pp. 94-95.

[16] De auteurs danken Josh Shifrinson voor het ter beschikking stellen van zijn exemplaar van dit document.

[17] Zie Memorandum van Gesprek tussen Michail Gorbatsjov en John Major gepubliceerd in Michail Gorbatsjov, Sobranie Sochinenii, v. 24 (Moskou: Ves Mir, 2014), p. 346

[18] Zie Rodric Braithwaite, "NAVO-uitbreiding: Assurances and misunderstandings," European Council on Foreign Relations, Commentary, 7 juli 2016.

 ================================================


Not an inch to the east:  In de eigen woorden van Bush en Scowcroft.

Prof Sakwa:    Rusland was in 1990 niet zwak  in de onderhandelingen:  Het had zijn sterke leger en zijn kernwapens nog. Maar Gorbachov is 'ingepakt'. 

Gorbachov werd planmatig door Bush en Scowcroft en Baker  overweldigd en ontregeld. Er waren vergezichten over een groot samengaan etc.  De bedoeling was dat Gorbachov het als ongepast en wantrouwig zou aanvoelen om te eisen dat  'Not an inch to the east'  zwart op wit werd gezet.    

En nu, 30 jaar later, vraagt Putin dat alsnog, want de VS heef die belofte niet gehouden. 

Beter gezegd: Putin EIST nu een schriftelijke bevestiging van die afspraak. 

 ------------------------

Hieronder een stukje uit een boek dat Bush en Scowcroft samen schreven  A World Transformed.   

Te lezen valt dat er destijds heel veel beloftes werden gedaan en de sfeer er een was van 'we gaaan samen verder'

Ik heb het boek en citaat niet,  maar wel een korte samenvatting uit Wikipedia:    ( Vertaald met DeepL )

Malta Conferentie     

In A World Transformed geven Bush en Scowcroft in detail hun strategie weer om Gorbatsjov op de conferentie van Malta te overspoelen met voorstellen om hem te overrompelen en te voorkomen dat de VS in het defensief uit de top zou komen

(Rusland valt uiteen en Bush zou bang zijn dat hij verzwakt uit de gesprekken zou komen??   Dit is uiteraard spin-doctor kletskoek.   In werkelijkheid staat er: 'om te zorgen dat de VS als enig overwinnaar uit de Malta vergadering zou komen'.  JV) 

De Conferentie van Malta op 2-3 december 1989 gaf een nieuwe impuls aan de discussie over de nieuwe wereldorde. In de pers verschenen verschillende nieuwe concepten als elementen van de nieuwe orde. Commentatoren verwachtten de vervanging van containment door samenwerking tussen supermachten. Deze samenwerking zou dan problemen kunnen aanpakken zoals het verminderen van bewapening en troepeninzet, het bijleggen van regionale geschillen, het stimuleren van economische groei, het verminderen van Oost-West handelsbeperkingen, het opnemen van de Sovjets in internationale economische instellingen en het beschermen van het milieu. Op grond van de samenwerking tussen de supermachten werd een nieuwe rol voor de NAVO voorspeld, waarbij de organisatie misschien zou veranderen in een forum voor onderhandelingen en verdragsverificatie, of zelfs een volledige ontbinding van de NAVO en het Warschaupact na de wederopstanding van het viermogendhedenkader uit de Tweede Wereldoorlog (d.w.z. de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Rusland). Van een voortgezette Amerikaanse militaire aanwezigheid in Europa werd echter verwacht dat zij zou helpen "historische tegenstellingen" in te dammen en zo een nieuwe Europese orde mogelijk te maken.[25] (*)

               -------------------------------------------

      Wilde Putin bij de NATO aansluiten? 

Prof. Sakwa: Putin wilde NAVO lid worden Dat wil zeggen: In Brussel werden informele onderhandelingen gevoerd over een samenwerking van Russische en Europese Veiligheidsdiensten. Maar zodra de VS hier achter kwam, verbood de VS deze toenadering tot Rusland. 



10 comments:

  1. In deze dagen een dagelijkse must read:

    http://smoothiex12.blogspot.com/2022/01/kazakhstan-sitrep.html#disqus_thread

    Ik vind deze Russische analyst prettiger te volgen dan de soms erg dramatische Saker...

    In zijn laatste blog heeft hij het over enorme trainingskampen in Uzbekistan en de Turan beweging (groot Turkije, van Kosovo tot Xinjiang) De Turan gedachte wordt door Gülen, Erdogan en de grijze wolven gedeeld.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dat is het blog van Martyanov.

      Hij is de deskundige op gebied van wapens, en wordt als zodaniog heel vaak geciteerd door de Saker. En door anderen.
      Hij woont al lang in de VS, maar is heel erg fan van Rusland en kriticus van de VS.

      Ik luister wel af en toe naar hem.

      De Saker schreef op 9 jan een goede blog die ik heb vertaald.
      Ik denk dat de VS achter de opstand zit, maar zpoals wel vaker: ze gebruiken de moslims ( die meestal denken dat het idee door henzelf is bedacht)

      Delete
  2. Vandaag nog maar eens geprobeerd om dit bericht op de NOS op3 site te krijgen:

    Uit de originele documenten omtrent de eenwording van Duitsland blijkt dat het vele malen is toegezegd dat de NATO geen inch naar hjet Oosten zou gaan. De documenten staan op het internet, en zijn in 2017 gedeklasseerd. Ze zijn in de George Bush Library. https://nsarchive.gwu.edu/briefing-book/russia-programs/2017-12-12/nato-expansion-what-gorbachev-heard-western-leaders-early

    ===========
    3:03 "De ineenstorting is een grote politiek catastrofe" dat zei Putin indewrdaad. Waarom? Putin legt het direct uit: vanwege de bedrijfs-sluitingen, het feit dat de staat geen bescherming meer kon bieden aan de burgers ( Maffia aan de macht) , het feit dat er geen geld was voor uitkeringen, en het feit dat vele miljoenen etnische Russen plotseling in een land kwamern te wonen waar een ander volk de lakens uitdeelde. De quote wordt altijd gebruikt om te insinueren dat Putin het de grote USSR zou willen herstellen. Maar Putin heeft daarover gezegd dat dat een onzinnig idee zou zijn, en niet wenselijk. Waar zijn nog journalisten die opr3echt bericht geven? Die de Code van Bordeaux respecteren?

    ReplyDelete
  3. Adam Curry bij Joe Rogan.

    Drie uur lang !
    Rogan heeft de best beluisterde podcast of meest beluisterde programma ter wereld. ( Volgens Nielsen)

    Joe bewonders Curry, omdat die vele jaren geleden het p[odcasten uitgevonden heeft...

    ( Curry werd geboren in de VS, ging als 7 jarige met ouders naar Nederland, huwde Partricia Paay, vertrok als 30 jarige ) of ouder?) weer naar de VS en deed daar allerlei nieuwe dingen met internet. Zakelijk had ie wel vaak problemen.

    Curry heeft goede ideeen en weet àlles van alle conspiracy theorien.
    Hij zegt op ca 1 uur dat er 11 Trillion $$ werd gechapen door de elite banken, en dat ze dat geld hoe dan ook in de economie willen brengen.
    Doen ze door bijv 1 miljoen uit te geven aan bureautjes die iets bedeken.
    NB: Mensen in de VS gaan niet meer aan het werk , omdat de uitkering zo hoog is.
    De fysieke economie duikt in elklaar, maar er is wel veel geld. Ik begrijp het niet helemaal hoe het zit, maar Curry wel, meen ik.

    Ik heb nu d ehalve podcast geluisterd.

    https://open.spotify.com/episode/3zf2RC8AxxOhtBDftnmtLa?si=4d3c2eac5d384dc5

    ReplyDelete
    Replies
    1. Is die ook nog ergens anders te beluisteren? Ik kom niet door de cookie-val van spotify en ben zeker geen lid. Enig idee?

      Delete
    2. Was weer te vroeg. Een aflevering gevonden op YT, no. 1436 van 03:02:28 uur(!) Is dat dezelfde?

      Delete
    3. Wolf,

      dit is de juiste link:
      https://open.spotify.com/episode/3zf2RC8AxxOhtBDftnmtLa?si=8NLoI3cWStmx7sF6Elr56A

      De aflevering heeft nummer 1790 ongfeveer en is van 8 januari.

      Iedereen kan dat beluisteren op Spotify. Je moet een app downloaden volgensw mij.

      Pas als je geen reklames er tussen door wil, dan kun je voor 9 euro per maand een abonnement kopen.

      Maar zonder te betalen kun je alles beluistren.

      Van cookie vallen weet jij meer dan ik. Ik herionner me niet dat ik er vroeger last mee had, toen ik Spotify nog gratis keek.

      Delete
  4. In de documenten kun je letterlijk lezen: Not one inch to the east.

    Hier: https://nsarchive.gwu.edu/document/16116-document-05-memorandum-conversation-between

    Document 5, pagina 6, tweede allinea.

    We understand the need for assurances to the countries in the East. If we maintain a presence in a Germany that is a part of NATO, there would be no extension of NATO's jurisdiction for forces of NATO one inch to the east.

    Vertaling:
    Wij begrijpen de behoefte aan zekerheids-garanties voor de landen in het Oosten. Als wij aanwezig blijven in een Duitsland dat deel uitmaakt van de NAVO, zal de jurisdictie van de NAVO-strijdkrachten geen centimeter naar het oosten worden uitgebreid.

    (jurisdictie: rechtsgebeid; bevoegdhheid.
    Hier: de plaats waar de NATO het recht heeft zich te bevinden.)

    ReplyDelete

  5. Ab Gietelink & Alternatief
    28 minuten geleden
    @Johan Vermeulen Hallo Johan. We weten dat er in Thora, bijbel en Koran soms dingen staan, die niet meer van deze tijd zijn , maar van 1400-3000 jaar geleden . Het is absurd en onrechtvaardig om dat te projecteren op allerlei personen en volkeren nu. Daarbij gaat de column daar helemaal niet over. Dus even bij de les komen Johan en argumenteren binnen de lijnen van het redelijke graag. Dank

    ====================

    ​ @Ab Gietelink & Alternatief Beste Ab, ik ben hier te gast , en ik maak het U niet gemakkelijk, dat weet ik.
    Maar stel nu dat mijn hypothese van levensbelang is, moet ik dan zwijgen? En als die hypothese niet deugt, dan is hij toch gemakkelijk ( via indirect bewijs) onderuit te halen en onschadelijk te maken ? Waar zit het gevaar ? ( Behave voor mij is wat ik schrijf voor niemand gevaarlijk.)

    Ik reageerde op een regel uit de tekst van Antje. Ze viel mij daar mee aan.
    Maar ik toon aan dat 'haar vrienden' zich schuldig maken aan discriminatie.
    Het gebeurde in een sub-draad waar reageerders soms wat verder mogen afdwalen. Niemand leest dat nog, zeker niet die lange stukken. Dat is persvrijheid.

    Als deze afdwaling verboden word, dan bevestig je wat Gilad Atzmon als stelling poneert: de joodse macht toont zich in de eerste plaats door de macht om buiten de discussie te blijven, onbenoemd te blijven. Onbesproken, niet bekritiseerd.
    Daarvoor hebben ze een gigantisch 'apparaat' ingesteld. Het ADL is het kleine zichtbare deel van de ijsberg. Wie hen met naam en toenaam bekritiseert wordt absoluut buitengesloten. Krijgt last van allerlei zaken. Kan geen carriere meer maken. Etc etc.

    Voor mij is het opschrijven een manier om het voor mezelf steeds duidelijker te krijgen. En ik hoop natuurlijk dat iemand met goede debunking komt.

    Je schrijft: "dat er in Thora, bijbel en Koran soms dingen staan, die niet meer van deze tijd zijn."
    Het is mijn indruk dat er nooit één strobreed in de weg wordt gelegd als je voor de honderdste keer het woord Takiyya uitlegt. Of als er weer een 30 ste versie komt van de bisschop in Australie die niet hard genoeg op trad tegen pedofiele priesters. Iedereen is volgelvrij.
    Maar elke kritiek op de Talmud, de Torah of een andere richtlijn die de morele grenzen van onze BAZEN bepaalt, is NIET geoorloofd.
    Bazen? Ja, als je 20 triljoen $ index-beleggings kapitaal beheert , Big Corp beheerst, de Grote Media, de social Media , de advocatuur , internatinale Gremia en NGO's enorm kan beinvloeden en sturen, alle Centrale Banken op de wereld in handen hebt en via films en games het wereldbeeld van àlle aardbewoners sterk bepaald, dan ben je BAAS van de wereld.
    En zeker als je de macht blijkt te hebben om elk woord dat hierover verschijnt, als ongepast kan afvoeren.
    Waarom moeten we elke week horen over de 6 miljoen doden? Waarom weet vrijwel niemand over de 20 tot 60 miljoen doden in de Gulag ?
    Waarom weet elke Nederlander over die ene dode baby in de kraamkliniek van Mariupol, en weet niemand over het bestaan van de 500.000 dode Iraakse kinderen ?

    Dat is een idioot onrechtvaardige en idioot gevaarlijke wereld, Ab.
    Daar moeten we niet aan meewerken.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Herschreven:
      ​ @Ab Gietelink & Alternatief Beste Ab, ik ben hier te gast , en ik maak het U niet gemakkelijk, dat weet ik.
      Maar stel nu dat mijn hypothese van levensbelang is, moet ik dan zwijgen? En als die hypothese niet deugt, dan is hij toch gemakkelijk ( via indirect bewijs) onderuit te halen en onschadelijk te maken ? Waar zit het gevaar ? ( Behave voor mij is dit voor niemand gevaarlijk.)

      Ik reageerde op een regel uit de tekst van Antje. Ze viel mij met die regel.
      "Israel mag zichzelf verdedigen ", zegt Netanyahu altijd. Ik dus ook.
      Als dat niet mag, moet de beschuldiging van Antje ook weg.

      Ik toon aan dat 'haar vrienden' zich schuldig maken aan discriminatie.
      Het gebeurde in een sub-draad waar reageerders soms wat verder mogen afdwalen. Niemand leest dat nog, zeker niet die lange stukken. Dat is persvrijheid.

      Als deze afdwaling verboden word, dan bevestig je wat Gilad Atzmon als stelling poneert: de joodse macht toont zich in de eerste plaats door de macht om buiten de discussie te blijven, onbenoemd te blijven. Onbesproken, niet bekritiseerd.
      Daarvoor hebben ze een gigantisch 'apparaat' ingesteld. Het ADL is het kleine zichtbare deel van de ijsberg. Wie hen met naam en toenaam bekritiseert wordt absoluut buitengesloten. Krijgt last van allerlei zaken. Kan geen carriere meer maken. Etc etc.

      Voor mij is het opschrijven een manier om het voor mezelf steeds duidelijker te krijgen. En ik hoop natuurlijk dat iemand met goede debunking komt.

      Je schrijft: "dat er in Thora, bijbel en Koran soms dingen staan, die niet meer van deze tijd zijn."
      Het is mijn indruk dat er nooit één strobreed in de weg wordt gelegd als je voor de honderdste keer het woord Takiyya uitlegt. Of als er weer een 30 ste versie komt van de bisschop in Australie die niet hard genoeg op trad tegen pedofiele priesters.
      Elk ras, elke religie is volgelvrij. "Moet kunnen., Persvrijheid. Vrije meningsuiting."

      Maar elke kritiek op de Talmud, de Torah of een andere richtlijn die de morele grenzen van onze BAZEN bepaalt, is NIET geoorloofd.
      Bazen? Ja, als je 20 triljoen $ index-beleggings kapitaal beheert , Big Corp beheerst, de Grote Media, de social Media , de advocatuur , internatinale Gremia en NGO's enorm kan beinvloeden en aansturen, alle Centrale Banken op de wereld in handen hebt en via films en games het wereldbeeld van àlle aardbewoners sterk bepaald, dan ben je BAAS van de wereld.
      En dat blijkt nog eens omdat ze de macht blijken te hebben om elk woord dat hierover verschijnt, als ongepast weg te strepen.

      Waarom moet voor alle jongeren wereldwijd de enige associatie bij 'WO2 zijn: holocaust ? Zijn die 26 miljoen Russen dan niet gevallen? Waarom weet vrijwel niemand over de 20 tot 60 miljoen doden in de Gulag ?

      Waarom weet elke Nederlander over die ene dode baby in de kraamkliniek van Mariupol, en weet niemand over het bestaan van de 500.000 dode Iraakse kinderen ?

      Dit is een idioot onrechtvaardige en idioot gevaarlijke wereld, Ab.
      Dat gaat absoluut helemaal fout lopen. Voltaire, 1771.
      Daar moeten we niet aan meewerken.
      Heldenmoed is het minste dat er van je verwacht mag worden.

      Delete