De Neocons verdrijven, moeilijk
maar noodzakelijk
RON UNZ - 24 APRIL 2023
- 5.500
WOORDEN -
Man en vrouw: Bush
Neocon Robert Kagan en Obama/Biden Neocon Victoria Nuland
Audio: Ron Unz leest het blog zelf voor.
Klik op zijn originele publicatie: HIER.
Vorige week
besprak ik de ironische rol die Amerika's dominante Neocons kunnen hebben gespeeld
bij het vormgeven van de recente wereldgebeurtenissen, waarbij zij misschien
onbedoeld een gunstig resultaat hebben bereikt dat precies ingaat tegen hun
agressieve bedoelingen.
In het
afgelopen decennium hebben vooraanstaande politicologen als Graham Allison van
Harvard en John Mearsheimer van de Universiteit van Chicago betoogd dat een
eeuwenlang patroon suggereerde dat de wereld was opgesloten in een "val
van Thucydides", de waarschijnlijkheid van een dreigende botsing tussen de
heersende wereldmacht Amerika en de opkomende wereldmacht China. Dit politieke
en mogelijk militaire conflict had niets te maken met de ideologische of
sociale kenmerken van deze twee enorme landen of hun leiders, maar was
eenvoudigweg het onvermijdelijke gevolg van de omvang en de groeiende macht van
China, dat Amerika van zijn positie van wereldheerschappij dreigde te
verdringen. De term verwees naar de analoge rivaliteit tussen Athene en Sparta
die de lange Peloponnesische Oorlog had ontketend, die het klassieke Griekenland
verwoestte.
Ondertussen
dreigde het ideologisch gestuurde buitenlandse beleid van Amerika's dominante
neocons op geheel andere gronden ook met een wereldwijde oorlog tegen alle
landen die weigerden de Amerikaanse hegemonie te aanvaarden, met Rusland en
Iran als voornaamste doelwitten van hun intense vijandigheid. Tijdens de
regering-Obama hadden deze personen in 2014 een staatsgreep georkestreerd
waardoor de democratisch verkozen pro-Russische regering van Oekraïne omver
werd geworpen. Zeven jaar van militaire opbouw en anti-Russische provocaties
hadden uiteindelijk geleid tot het uitbreken van de oorlog in Oekraïne begin
2022, waarbij het eerste jaar van de gevechten al vele tienduizenden levens
heeft gekost en het risico van de Derde Wereldoorlog is toegenomen.
De wereld
stond dus voor twee totaal verschillende geopolitieke gevaren, het ene
ideologisch gedreven en het andere niet.
Vervolgens
betoogde ik echter dat deze twee afzonderlijke bedreigingen voor de wereldvrede
elkaar misschien wel heel toevallig hebben opgeheven. De extreme overreactie
van het Westen tegen Rusland in het afgelopen jaar had dat enorme
grondstofrijke land in de armen van China gedreven, en het daaruit
voortvloeiende bondgenootschap tussen China en Rusland was nu zo sterk dat het waarschijnlijk
zwaarder woog dan de geopolitieke macht van Amerika en zijn bondgenoten.
Bovendien hadden de schandalige anti-Russische maatregelen van Amerika's
roekeloze leiderschap - de inbeslagname van 300 miljard dollar aan Russische
financiële reserves, de vernietiging van Duitslands Nord Stream
energiepijpleidingen - veel andere grote wereldmachten diep van zich vervreemd,
die daardoor natuurlijk naar het Chinees-Russische blok neigden, met name
Saoedi-Arabië, Iran, India en Brazilië. Zelfs enkele van onze eigen
belangrijkste vazalstaten, zoals Frankrijk en Japan, lijken de
laatste tijd wat wankel in hun trouw.
In de afgelopen
twaalf maanden was de wereldwijde coalitie die zich achter China schaarde dus
snel zo overweldigend machtig geworden dat de kans op een conflict met Amerika
sterk verminderde. Door de agressieve arrogantie en incompetentie van de
Neocons kon de wereld misschien ontsnappen aan de val van Thucydides, waardoor
de kans toenam dat China zonder bloedvergieten of bittere conflicten de plaats
van Amerika als wereldleider kon innemen.
·
Hebben de
neocons de wereld gered van de val van Thucydides?
Ron Unz - The Unz Review
-
18 april 2023 - 6.500 woorden
Maar zelfs als
deze analyse juist is en de rampzalige mislukking van de geopolitieke
Neocon-strategie onbedoeld een positief resultaat heeft opgeleverd, kan
dergelijk gedrag nauwelijks worden verontschuldigd. Een politieke leidersklasse
die zo incompetent is dat zij een oorlog vermijdt door onbedoeld de
strategische allianties van haar eigen land kapot te maken, moet uiteraard
worden verwijderd om te voorkomen dat toekomstige blunders minder gelukkige
gevolgen hebben.
Bovendien zou
dezelfde soort blindheid voor de werkelijkheid die deze Amerikaanse
strategische rampen heeft veroorzaakt, nog steeds tot een dodelijke crisis
kunnen leiden. Misschien zullen de neocons niet inzien welke enorme voordelen
het Chinees-Russische blok dat Amerika tegemoet treedt nu heeft en arrogant
doorgaan met hun militaire provocaties, wat uiteindelijk een grotere oorlog zal
uitlokken. Als voorbeeld van zulke opvallend onrealistische overtuigingen stond
er vorig jaar in de WSJ
een
column van een redacteur van de aarts-Neocon New York Sun die beweerde... dat China en
Rusland met succes kunnen worden bedwongen door de VS samen met een handvol
"Rimland"-mogendheden zoals Israël, de VAE en Australië, hoewel de
eerstgenoemden qua bevolking en industriële basis misschien 50 tegen 1
overtreffen.
Kan
het "Rimland" China en Rusland bevatten? door Michel Garfinkel
Het kan echter
moeilijk zijn om de Neocons uit hun gezag te ontzetten, omdat zij zo diep
verankerd zijn in politieke kringen in DC en in de bredere Atlantische
gemeenschap.
Nadat zij in
de jaren '80 voor het eerst invloed hadden verworven in de regering-Reagan en
veel invloed hadden behouden onder zijn opvolger George H.W. Bush, begonnen zij
al snel het buitenlands beleid van Bill Clinton sterk te domineren. Omdat zij
Sen. John McCain steunden in de Republikeinse voorverkiezingen van 2000, werden
zij schijnbaar uitgesloten van de macht onder George W. Bush, en kregen zij
geen enkele benoeming in het kabinet; maar in de nasleep van de aanslagen van
11 september slaagden zij er toch in de hele regering in handen te krijgen.
Barack Obama werd deels gekozen omdat hij de totale afwijzing van zijn
impopulaire voorganger leek te vertegenwoordigen, maar in zijn regering werden
de Bush-neocons slechts vervangen door Obama-neocons. Toen in 2016 de massale
volksafschuw tegen beide politieke partijen Donald Trump onverwacht naar het
Witte Huis dreef, maar hij legde zijn buitenlands beleid al snel in handen van
bijzonder hard-line Neocons als Mike Pompeo en John Bolton, en meer recentelijk
hebben de Democratische Neocons diezelfde rol weer overgenomen onder Biden. De
neocons hebben dus al meer dan dertig jaar de touwtjes in handen, zowel in
Democratische, Republikeinse als Trumpistische regeringen.
Een perfecte
illustratie van deze opmerkelijke situatie is het feit dat Robert Kagan, een
vooraanstaand neocon-architect van het buitenlands beleid van George W. Bush,
de echtgenoot is van Victoria
Nuland,
die vervolgens dezelfde rol speelde voor Barack Obama en nu Joe Biden. Een
politieke elite die zo onsuccesvol en onbevredigend is, moet van de macht
worden verdreven, maar blijkbaar is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Een probleem
is dat de term "neocon" die hier wordt gebruikt eigenlijk veel minder
betekenis heeft gekregen dan hij ooit had. Na meer dan drie decennia de
Amerikaanse buitenlandse politiek te hebben beheerst, hun bondgenoten en
beschermelingen te hebben bevorderd en hun tegenstanders te hebben gezuiverd,
vormen de aanhangers van dat wereldbeeld nu bijna het hele politieke
establishment, inclusief de controle over de belangrijkste denktanks en
publicaties. Inmiddels betwijfel ik of er in beide partijen nog veel
prominenten zijn die een heel andere lijn volgen. Bovendien zijn de op
nationale veiligheid gerichte neocons de afgelopen twee decennia grotendeels
gefuseerd met de op economie gerichte neoliberalen en vormen zij een verenigd
ideologisch blok dat het politieke wereldbeeld vertegenwoordigt van de elites
die beide Amerikaanse partijen leiden.
In 2012 had ik al
geconstateerd dat er een Amerikaanse eenpartijstaat aan het
ontstaan was:
Kijk eens naar
het patroon van het afgelopen decennium. Met twee ruïneuze oorlogen en een
financiële ineenstorting op zijn palmares werd George W. Bush algemeen
beschouwd als een van de meest rampzalige presidenten in de Amerikaanse
geschiedenis, en zijn publieke opinie zakte soms tot het laagste niveau ooit
gemeten. De grote overwinning van zijn opvolger, Barack Obama, betekende meer
een afwijzing van Bush en zijn beleid dan iets anders, en vooraanstaande politieke
activisten, zowel links als rechts, karakteriseerden Obama als de absolute
antithese van Bush, zowel qua achtergrond als qua ideologie. Dit gevoel werd
zeker gedeeld in het buitenland, waar Obama slechts enkele maanden na zijn
aantreden werd geselecteerd voor de Nobelprijs voor de Vrede, op basis van de
wijdverspreide veronderstelling dat hij het beleid van zijn verafschuwde
voorganger grotendeels zou terugdraaien en Amerika weer gezond zou maken.
Toch vond
bijna geen van deze omkeringen plaats. In plaats daarvan was de continuïteit
van het regeringsbeleid zo volledig en zo duidelijk dat veel critici nu
routinematig spreken van de regering Bush/Obama.
De grove
schendingen van grondwettelijke beginselen en burgerlijke vrijheden die Bush na
de aanslagen van 11 september in gang zette, zijn onder Obama, de bejubelde
constitutionele geleerde van Harvard en fervent burgerlijk libertair, alleen
maar toegenomen, en dat zonder dat er nieuwe grote terroristische aanslagen
zijn gepleegd. Tijdens zijn Democratische voorverkiezingscampagne beloofde
Obama dat hij bij zijn aantreden onmiddellijk een einde zou maken aan de
zinloze Irak-oorlog van Bush, maar in plaats daarvan bleven er jarenlang grote
Amerikaanse troepenmachten ter plaatse totdat zware druk van de Irakese
regering hen uiteindelijk dwong te vertrekken; ondertussen verdrievoudigde het
Amerikaanse bezettingsleger in Afghanistan zelfs in omvang. De redding van de
gehate financiële manipulatoren van Wall Street door de overheid, begonnen
onder Bush, werd voortgezet onder Obama, zonder serieuze pogingen tot
overheidsvervolging of drastische hervormingen. De meeste Amerikanen lijden nog
steeds onder de ergste economische neergang sinds de Grote Depressie, maar de
winsten op Wall Street en de bonussen van vele miljoenen dollars bereikten al
snel weer recordhoogten.
Vooral de
continuïteit van de topambtenaren is opmerkelijk. Robert Gates was als tweede
minister van Defensie van Bush sinds 2006 verantwoordelijk voor het beheer van
de buitenlandse oorlogen en militaire bezettingen van Amerika; Obama hield hem
aan en hij bleef dezelfde rol spelen in de nieuwe regering. Evenzo was Timothy
Geithner een van Bush' belangrijkste financiële benoemingen, die een cruciale
rol speelde bij de alom onpopulaire financiële redding van Wall Street; Obama
bevorderde hem tot minister van Financiën en stond toe dat hetzelfde beleid
werd voortgezet. Ben Bernanke was door Bush benoemd tot voorzitter van de
Federal Reserve en werd door Obama herbenoemd. De oorlogen en reddingsoperaties
van Bush werden oorlogen en reddingsoperaties van Obama. Het Amerikaanse
publiek stemde voor een anti-Bush, maar kreeg in plaats daarvan de derde
termijn van Bush.
Tijdens de
Koude Oorlog karakteriseerden Sovjetpropagandisten onze democratie routinematig
als een schijnvertoning, waarbij het Amerikaanse publiek slechts kon kiezen
welke van de twee verstrengelde takken van hun ene politieke partij afwisselend
in functie zou moeten zijn, terwijl het feitelijke onderliggende beleid in
wezen ongewijzigd bleef en werd bepaald en uitgevoerd door dezelfde corrupte
heersende klasse. Deze beschuldiging was misschien grotendeels onjuist toen ze
werd geuit, maar lijkt vandaag verontrustend accuraat.
Tegen 2016 was
de publieke ontevredenheid over de duidelijke beleidsfouten van deze bipartisan
politieke consensus zo groot geworden dat het een opening bood voor een boze
buitenstaander als Donald Trump, een kandidaat wiens campagne mogelijk werd
gemaakt door de nieuwe macht van Twitter en andere sociale media.
Trump werd beschouwd
als een grap kandidaat toen hij voor het eerst deelnam aan de Republikeinse
presidentsverkiezingen van 2016, een populaire reality tv-ster die geen
serieuze kans had tegen zulke gevestigde politieke zwaargewichten als Gov. Jeb
Bush van Florida en Sen. Ted Cruz van Texas. Tijdens een van zijn eerste
debatten hekelde hij president
George W. Bush omdat hij Amerika in de rampzalige Irak-oorlog had gelogen, een
schokkende verklaring die zijn kandidatuur bij de conservatieve Republikeinse
basis zeker leek te verdoemen. Maar vreemd genoeg kon het zijn enthousiaste,
rechtse steun niet aantasten, wat erop wijst dat ons havikistisch buitenlands
beleid veel meer weerklank vond bij Republikeinse donoren, denktankers en
lobbyisten dan bij conservatieve primaire kiezers.
De onverwachte
primaire overwinning van Trump op zijn gevestigde Republikeinse tegenstanders
was vooral te danken aan binnenlandse aangelegenheden, met name zijn krachtige
focus op de conservatieve onderwerpen die het meest in het oog springen, zoals
illegale immigratie en vrijhandelsovereenkomsten. Bijgevolg werd hij beschouwd
als een extreme underdog tegen de Democratische campagne van Hillary Clinton,
die een overweldigend voordeel had in geld en media-ondersteuning.
Clintons
standpunten vertegenwoordigden de bipartisan elite consensus over buitenlands
beleid, en in een van haar laatste debatten met Trump verklaarde ze dat ze zou
onmiddellijk uitroepeneen
"No Fly Zone" in Syrië tegen de Russische expeditiemacht ter
ondersteuning van de regering van president Assad, waarbij de Amerikaanse
luchtmacht vermoedelijk alle Russische vliegtuigen zou neerschieten die de
regeringsvijandige rebellen bleven aanvallen. Een presidentskandidaat die
oorlog met het nucleair bewapende Rusland belooft, had wat wenkbrauwen moeten
doen fronsen, maar de Amerikaanse media en politieke instellingen beschouwden
haar standpunten blijkbaar als solide en verstandig, in tegenstelling tot de
schandalige voorstellen van Trump om de goede betrekkingen met de Russen te
herstellen.
De nipte
overwinning van Trump in de race van 2016 verbijsterde beide politieke
partijen. De nationale veiligheidsinstellingen van de Democraten en de
Republikeinen reageerden heftig op de mogelijkheid dat zijn tegendraadse ideeën
nu het beleid van Washington zouden kunnen bepalen, en het politieke organisme
van DC vertoonde een felle immuunreactie, in een poging de vreemde ideologie
die plotseling op de top van de Amerikaanse regering was geënt, te verwerpen.
De mainstream
media werden snel ingeschakeld in de poging om de verkiezing van Trump te
delegitimeren en zijn buitenlandse beleidsplannen te dwarsbomen. Hoewel de
bizarre beweringen dat Russische inmenging de verkiezingen in het voordeel van
Trump had doen overhellen - of zelfs gestolen - waarschijnlijk voortkwamen uit
schaamtevolle excuses van Clinton om haar schokkende nederlaag tegen alle
verwachtingen in te verklaren, werd de kreet al snel overgenomen door de media
en het Russiagate-schandaal achtervolgde al snel de nieuwe Trump-regering.
Geconfronteerd met een
lawine van media beschuldigingen dat Trump een Russische
agent en een marionet van Poetin was, konden noch de president noch zijn
topambtenaren het risico nemen om te proberen onze betrekkingen met dat land te
herstellen.
Ondertussen
werd een breed scala aan afwijkende websites - rechts, links, racistisch en
libertair -...were onmiddellijk bestempeld als Russische desinformatiebronnenen
hoewel de meeste beschuldigingen volkomen belachelijk waren - Ron Paul een
Russische agent? - werden sommige van deze publicaties geïntimideerd door deze
wilde beschuldigingen, terwijl onze sociale media poortwachters werden
aangespoord om de verspreiding van dergelijk materiaal te beperken.
Al deze
externe druk op de nieuwe regering om de gevestigde orde te volgen op het
gebied van het buitenlands beleid ging ook gepaard met interne druk, vooral
nadat Trump eind maart 2018 was overgehaald om Mike Pompeo te promoveren van
CIA-directeur tot minister van Buitenlandse Zaken en rond dezelfde tijd John
Bolton binnen te halen als zijn nieuwe nationale veiligheidsadviseur. Bolton
stond bekend als een van de meest extreem havikistische figuren in de
regering-Bush, een vooraanstaand voorstander van de oorlog in Irak, en Pompeo
werd beschouwd als voorstander van datzelfde beleid. Trumps eigen opvattingen
zijn misschien niet veranderd, maar de topfiguren die zijn buitenlands beleid
leiden, bevinden zich nu stevig binnen de Neocon-consensus van de Beltway,
zelfs aan het extremere uiteinde daarvan.
Minister
van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo en Nationaal Veiligheidsadviseur John Bolton
van de Trump-regering...
Met name
Bolton leek gretig en bereid om de beleidsinitiatieven van zijn onoplettende
nieuwe superieur te saboteren.
Trump had
bijvoorbeeld aanzienlijke
vooruitgang geboekt bij het overtuigen van de Noord-Koreaanse leider
Kim Jong-un om zijn programma voor de ontwikkeling van kernwapens op te geven
in ruil voor Amerikaanse veiligheidsgaranties, waardoor Zuid-Koreaanse leiders
suggereerden dat de Amerikaanse president een Nobelprijs voor de vrede
verdiende voor zijn succesvolle diplomatieke doorbraak. Kort na zijn benoeming verklaarde
Bolton
echter dat de overeenkomst zou worden gemodelleerd naar de overeenkomst met
Muammar Kadhafi van Libië, die in 2004 op soortgelijke wijze zijn
kernwapeninspanningen had afgezworen, maar in 2011 werd omvergeworpen en gedood
in een door de NAVO gesteunde militaire opstand, waarbij hij zijn leven
beëindigde met een bajonet. Dit torpedeerde elke mogelijkheid van een pact met
Kim en Trump verklaarde later... verklaarde dat
die opmerkingen een "ramp" waren geweest voor de onderhandelingen.
Datzelfde jaar
rondde Trump tijdens een privédiner zijn cruciale handelsovereenkomst met de
Chinese leider Xi Jinping af, toen Bolton in het geheim opdracht gaf tot de
arrestatie van Meng Wanzhou, een van China's meest prominente
technologie-executives, toen zij in Canada van vliegtuig wisselde, een daad die
de Chinese leiders verraste en verontwaardigde. Volgens een
verslag van WSJ was Trump totaal niet op de hoogte van wat er
gebeurde en vroeg hij Bolton later: "Waarom heb je Meng gearresteerd? Weet
je niet dat zij de Ivanka Trump van China is?"
Vooraanstaande
journalisten meldden zelfs dat Trumps
eigen senior assistenten soms de uitvoeringsbesluiten die hij van plan was uit
te vaardigen, verborgen, zodat hij ze niet kon ondertekenen en terecht geloofde
dat onze losgeslagen Chief Executive ze wel zou vergeten.
De
oorspronkelijke hoop van Trump om onze relatie met Rusland te verbeteren werd
onmiddellijk gedwarsboomd door de Russiagate Hoax, georkestreerd door zijn Deep
State tegenstanders en hun mainstream media bondgenoten. Maar zijn beleid ten
aanzien van China volgde een ander traject, en ik denk dat het boek The
Avoidable War van Kevin Rudd uit 2022 een
goed overzicht geeft van deze ontwikkelingen.
Als voormalig
premier van Australië was Rudd na zijn aftreden in 2014 naar de VS verhuisd en
was hij later voorzitter van The Asia Society in New York City. Hij was
duidelijk een persoon met zeer goede connecties, lobbyde zelfs voor een
nominatie als secretaris-generaal van de V.N. in 2016, en hield zich al
intensief bezig met de betrekkingen tussen China en Amerika, wat het onderwerp
werd van zijn latere boek. Zijn relaas verklaart de scherpe breuk die
uiteindelijk optrad.
Zoals Rudd het
verhaal vertelt, was Trump overwegend gericht op handelskwesties met China en
hoewel hij bereid was harde onderhandelingsposities in te nemen, benadrukte hij
ook het belang van zijn persoonlijke relatie met zijn "zeer, zeer goede
vriend" Xi. Hij geloofde dat het vormen van dergelijke banden een cruciaal
onderdeel vormde van zijn vaardigheden als deal-maker, en hij was uiterst
tevreden met het succesvolle handelsakkoord dat de twee landen hadden gesloten,
waarbij Rudd werd uitgenodigd voor de ondertekeningsceremonie op 15 januari
2020 in het Witte Huis.
Rond diezelfde
tijd begonnen de eerste berichten over de uitbraak van Covid in Wuhan Amerika
te bereiken, maar Trump besteedde er geen aandacht aan. Zelfs weken nadat het
virus zich wereldwijd begon te verspreiden, bleef Trump de succesvolle
inspanningen van de Chinese leiders om de ziekte in hun eigen land onder
controle te krijgen prijzen, terwijl hij elk risico voor de VS negeerde. Pas
nadat de ontluikende wereldwijde epidemie een beurscrash veroorzaakte door
aanwijzingen van wijdverspreide Amerikaanse uitbraken, begon Trump China de
schuld te geven van de catastrofe, waarbij hij eind maart scherpe kritiek uitte
op dat land en suggereerde dat het virus misschien uit een Chinees virologielab
was ontsnapt. Deze verschuiving leek de groeiende invloed van Pompeo te
weerspiegelen, een van de leidende anti-Chinese figuren in Trumps regering, en
inderdaad was onze aan de CIA gelieerde propagandakanaal Radio Free Asia al
maanden eerder, op 9 januari, begonnen te beweren dat Covid een ontsnapt
Chinees biowapen was, nog voor het eerste sterfgeval zich had voorgedaan.
Volgens Rudd
was de politieke impact van de Covid-epidemie enorm en volledig
verantwoordelijk voor de volledige ommekeer in het China-beleid van Trump, dat
van harde onderhandelingen over handel maar verder vriendschappelijke
strategische samenwerking veranderde in intense internationale vijandigheid. En
die gedenkwaardige verschuiving in Amerika's China-houding bleef zelfs bestaan
nadat Biden Trump in januari 2021 had vervangen.
Zoals de
verkiezingen van zowel Barack Obama als Donald Trump hebben aangetoond, lijkt
zelfs de verrassende politieke overwinning van iemand die als een extreme
buitenstaander wordt beschouwd, veel minder invloed te hebben op het
Amerikaanse buitenlandse beleid dan men zou verwachten. De afgelopen decennia
is het politieke establishment van beide partijen zo sterk geabsorbeerd door
het neocon wereldbeeld, dat er een geopolitieke aardbeving van generatieformaat
nodig is om hun greep op de macht te doorbreken.
Maar toevallig
heeft de Amerikaanse samenleving de afgelopen drie jaar precies zo'n aardbeving
meegemaakt. De Covid-epidemie doodde meer dan een miljoen Amerikanen en
ontwrichtte het leven van alle anderen enorm, wat zeker neerkwam op de grootste
ramp die onze maatschappij had meegemaakt sinds de Grote Depressie, meer dan
drie generaties geleden. Bovendien had de plotselinge verschijning van het virus
ook een drastische politieke impact, die leidde tot de intense vijandigheid
jegens China die ons politieke leven sinds begin 2020 beheerst.
Maar ondanks
het enorme belang en de impact op de wereld, heeft de eigenlijke oorsprong van
deze rampzalige ziekte veel minder aandacht gekregen dan nodig is, en die
discussie is uiterst beperkt gebleven, zowel in de reguliere als in de
alternatieve media. Sinds januari 2020 is het publieke debat bijna volledig
beperkt gebleven tot twee grote theorieën over de oorsprong van Covid. Het
grootste deel van het wetenschappelijke en media establishment verklaarde al
snel dat het virus natuurlijk was en eind 2019 willekeurig in de stad Wuhan was
verschenen. Een op het internet wijdverspreide minderheidsstandpunt betoogde
dat het virus in een laboratorium in Wuhan biologisch was ontwikkeld en per
ongeluk naar de omliggende stad was gelekt, waardoor de wereldwijde epidemie
was begonnen.
Vorig jaar onderzocht ik de
tegenstrijdige bewijzen en de argumenten van de belangrijkste voorstanders aan
beide zijden, waarbij ik suggereerde dat een uitgesloten derde mogelijkheid de
beste oplossing was:
Ik denk dat
deze uitwisselingen aantonen dat de twee belangrijkste kampen in het debat over
de oorsprong van Covid in aanzienlijke mate langs elkaar heen praten.
In de
getuigenissen van Quammen en Holmes werd de mogelijkheid van een
laboratoriumlek in Wuhan sterk betwist en werd gesuggereerd dat dit bewijst dat
het virus natuurlijk moet zijn geweest, ook al werden op dat laatste punt
weinig argumenten aangevoerd; hooguit werden enige twijfels geuit over de
kracht van het bewijs voor biotechniek.
Ondertussen
hebben de artikelen en papers van Wade, Sachs, Bruttel en anderen sterk bewijs
geleverd dat het virus kunstmatig was. Dit alles is gewoonlijk geïnterpreteerd
als steun voor de lab-leak hypothese, hoewel er nooit enig bewijs is geleverd
dat er een lab-leak is geweest.
Toch is de
kennelijke som van deze tegenstrijdige argumenten de conclusie dat het
Covid-virus noch uit het laboratorium van Wuhan is gelekt, noch natuurlijk was,
en dit suggereert dat het publieke debat ten onrechte beperkt is gebleven tot
die twee mogelijkheden.
Al meer dan 30
maanden benadruk ik dat er eigenlijk drie perfect plausibele hypotheses zijn
voor de uitbraak van Covid. Het virus zou natuurlijk kunnen zijn, willekeurig
opgedoken in Wuhan eind 2019; het virus zou het kunstmatige product kunnen zijn
van een wetenschappelijk lab in Wuhan, dat toen per ongeluk uitlekte; of het
virus zou het biotechnologische product kunnen zijn van Amerika's
honderd-miljard-dollar bio-oorlogsprogramma, het oudste en grootste ter wereld,
een biowapen ingezet tegen China en Iran door
elementen van de Trump regering op het hoogtepunt van onze vijandige
internationale confrontatie met die landen.
De eerste twee
mogelijkheden zijn zeer uitgebreid besproken en bediscussieerd in de westerse
reguliere en alternatieve media, terwijl de derde mogelijkheid bijna volledig
is genegeerd, ondanks het feit dat Russische, Iraanse en Chinese topambtenaren publiekelijk hebben beschuldigdAmerika van het vrijlaten van Covid in een
opzettelijke bio-oorlogsaanval.
Vanaf april
2020 heb ik inderdaad een lange
reeks artikelen gepubliceerd waarin ik betoog dat er sterk, misschien
zelfs overweldigend bewijs is ten gunste van die derde, genegeerde
mogelijkheid.
Afgelopen
december had ik verschillende belangrijke
recente boeken and reviewed verschillende belangrijke recente
boeken over de oorsprong van het Covid virus, die allemaal de lab-leak hypothese
bepleitten. Ik merkte op dat geen van de auteurs - Jasper Becker, Sharri
Markson, Alina Chan en Matt Ridley - zelfs maar de uitgesloten derde
mogelijkheid durfden te overwegen, misschien omdat de realiteit van de
uitgeverswereld hen ertoe verplichtte een dergelijke Orwelliaanse
"crimestop" op hun denken toe te passen.
Een paar dagen
geleden zijn we de derde verjaardag van mijn oorspronkelijke artikel van april
2020 gepasseerd, waarin ik de
waarschijnlijke motieven voor deze aanval had geschetst.
Als het virus
opzettelijk is vrijgelaten, zijn de context en het motief voor een dergelijke
bio-oorlogsaanval tegen China overduidelijk. Hoewel onze onoprechte media het
tegendeel blijven beweren, overtrof de omvang van China's economie die van de
onze enkele jaren geleden, en is deze nog veel sneller blijven groeien. Chinese
bedrijven hebben ook de leiding genomen in verschillende cruciale technologieën,
waarbij Huawei 's werelds grootste fabrikant van telecommunicatieapparatuur is
geworden en de belangrijke 5G-markt domineert. China's verreikende "Belt
and Road"-initiatief dreigt de wereldhandel te heroriënteren rond een
onderling verbonden Euraziatische landmassa, waardoor de invloed van Amerika's
eigen controle over de zeeën sterk wordt verminderd. Ik volg China al meer dan
veertig jaar op de voet, en de trendlijnen zijn nog nooit zo duidelijk geweest.
In 2012 publiceerde ik een artikel met de provocerende titel "China's
Rise, America's Fall?" en sindsdien heb ik geen reden gezien om mijn
oordeel te herzien.
Gedurende drie
generaties na het einde van de Tweede Wereldoorlog was Amerika de grootste
economische en technologische macht ter wereld, terwijl wij na de ineenstorting
van de Sovjet-Unie dertig jaar geleden de enige overblijvende supermacht waren
zonder denkbare militaire rivalen. Een groeiend gevoel dat we die onbetwiste
positie snel aan het verliezen waren, heeft zeker de anti-China retoriek van
veel hooggeplaatste personen in de regering-Trump geïnspireerd, die kort na
zijn aantreden een grote handelsoorlog lanceerde. De toenemende ellende en
verarming van grote delen van de Amerikaanse bevolking lieten deze kiezers
natuurlijk zoeken naar een handige zondebok, en de welvarende, opkomende
Chinezen waren een perfect doelwit.
Ondanks
Amerika's groeiende economische conflict met China in de afgelopen jaren, had
ik nooit de mogelijkheid overwogen dat de zaken een militaire wending zouden
nemen. De Chinezen hadden al lang geleden geavanceerde raketten voor de
middellange afstand ingezet, waarvan velen dachten dat ze onze vliegdekschepen
in de regio gemakkelijk tot zinken konden brengen, en ze hadden ook hun
conventionele militaire afschrikking in het algemeen verbeterd. Bovendien stond
China op vrij goede voet met Rusland, dat zelf al verscheidene jaren het
doelwit was van intense Amerikaanse vijandigheid; en de nieuwe reeks
revolutionaire hypersonische raketten van Rusland had elk Amerikaans
strategisch voordeel drastisch verminderd. Een conventionele oorlog tegen China
leek dus een absoluut hopeloze onderneming, terwijl China's uitstekende
zakenlieden en ingenieurs gestaag terrein wonnen op het in verval geraakte en
zwaar gefinancierde Amerikaanse economische systeem.
Onder deze
moeilijke omstandigheden leek een Amerikaanse bio-oorlogsaanval tegen China
misschien de enige overblijvende kaart om de Amerikaanse suprematie te
handhaven. Plausibele ontkenning zou het risico van directe Chinese vergelding
minimaliseren, en indien succesvol, zou de verschrikkelijke klap die China's
economie zou krijgen, het land voor vele jaren terugzetten, misschien zelfs het
sociale en politieke systeem destabiliseren. Het gebruik van alternatieve media
om onmiddellijk theorieën te verspreiden dat de uitbraak van het coronavirus
het resultaat was van een lek uit een Chinees biowapenlaboratorium was een
natuurlijke manier om latere Chinese beschuldigingen van soortgelijke strekking
te voorkomen, waardoor Amerika de internationale propagandaoorlog kon winnen
voordat China zelfs maar begonnen was met vechten.
Een besluit van
elementen van ons nationale veiligheidsapparaat om biologische oorlogsvoering
te voeren in de hoop de Amerikaanse wereldmacht te behouden zou zeker een
extreem roekeloze daad zijn geweest, maar extreme roekeloosheid is sinds 2001
een vast aspect van Amerikaans gedrag geworden, vooral onder de regering-Trump.
Slechts een jaar eerder hadden we de dochter ontvoerd van de
oprichter en voorzitter van Huawei, die ook CFO was en tot de top van China
behoorde, terwijl we begin januari plotseling de hoogste militaire leider van
Iran vermoordden.
Volgens deze explosieve
reconstructie is de Covidziekte-epidemie die meer dan miljoen Amerikaanse
levens heeft gekost, het gevolg van een mislukte Amerikaanse biowapenaanval
tegen China (en Iran), een aanval die werd uitgevoerd zonder medeweten of
goedkeuring van president Donald Trump.
Al het
overtuigende bewijs ter ondersteuning van deze controversiële hypothese is
sinds begin 2020 gemakkelijk beschikbaar in de reguliere media, maar slechts
weinigen zijn bereid geweest het te erkennen of te vermelden.
Mijn eigen
lange reeks artikelen heeft al dit materiaal gepresenteerd en geanalyseerd, en
het ook geplaatst in de context van de verborgen geschiedenis van Amerika's
langdurige programma's voor biologische oorlogsvoering. Deze stukken zijn
verzameld in een vrij te downloaden ebook.
·
Covid/Biowarfare
Series
Ron Unz - The Unz Review
-
april 2020-februari 2023 - 90.000 Words
Ik beveel
vooral de volgende artikelen uit mijn serie aan.
·
Amerikaanse
Pravda: Onze Coronavirus Catastrofe als Biowarfare Blowback?
Ron Unz - The Unz Review
-
21 april 2020 - 7.400 Words
·
Amerikaanse
Pravda: Covid epidemie als Lab-Lek of Biowarfare?
Ron Unz - The Unz Review
-
12 juli 2021 - 13.100 woorden
·
Amerikaanse
Pravda: Waging Biological Warfare
Ron Unz - The Unz Review
-
9 augustus 2021 - 7.500 Words
·
Amerikaanse
Pravda: Confronting Covid Crimestop
Ron Unz - The Unz Review
-
13 december 2021 - 6.400 Words
·
De Alt-Covid
gemeenschap begint de oorsprong van Covid te ontrafelen
Ron Unz - The Unz Review
-
16 januari 2023 - 4.500 Words
Hoewel de
artikelen vele tienduizenden woorden beslaan, kunnen enkele van de meest
opvallende bewijzen worden samengevat in slechts enkele paragrafen, die
grotendeels afkomstig zijn uit mijn oorspronkelijke artikel van april 2020:
Bijvoorbeeld,
in 2017 haalde Trump Robert Kadlec binnen, die sinds de jaren negentig... een van Amerika's belangrijkste
van bio-oorlogsvoering...voorstanders . Het jaar daarop
in 2018 trof een mysterieuze virale epidemie China's pluimvee-industrie en in
2019 verwoestte een andere mysterieuze virale epidemie China's varkensindustrie....
Vanaf de
eerste dagen van de regering hebben leidende Trump-functionarissen China
beschouwd als Amerika's meest geduchte geopolitieke tegenstander, en een beleid
van confrontatie georkestreerd. Van januari tot augustus 2019 heeft Kadlec's
departement... ran de "Crimson
Contagion" simulatie oefening...,
waarbij de hypothetische uitbraak van een gevaarlijke respiratoire virusziekte
in China, die zich uiteindelijk verspreidt naar de Verenigde Staten, waarbij de
deelnemers zich richten op de noodzakelijke maatregelen om de ziekte in dit
land te beheersen. Als een van Amerika's meest vooraanstaande deskundigen op
het gebied van biowapens had Kadlec eind jaren negentig al gewezen op de unieke
effectiviteit van biowapens, en we moeten hem prijzen voor zijn grote
voorkennis door in 2019 een grote virale epidemie-oefening te organiseren die
zo opmerkelijk veel leek op wat er een paar maanden later in de echte wereld
gebeurde.
Met
vooraanstaande Trump-functionarissen die zeer gecharmeerd zijn van
bio-oorlogsvoering, fel vijandig staan tegenover China en in 2019 grootschalige
simulaties uitvoeren over de gevolgen van een mysterieuze virale uitbraak in
dat land, lijkt het volkomen onredelijk om de mogelijkheid dat dergelijke
extreem roekeloze plannen privé zijn besproken en uiteindelijk zijn uitgevoerd,
hoewel waarschijnlijk zonder presidentiële toestemming, volledig te negeren.
Maar nu de
verschrikkelijke gevolgen van onze eigen latere passiviteit duidelijk zijn,
hebben elementen binnen onze inlichtingendiensten getracht aan te tonen dat zij
niet degenen waren die zaten te slapen. Eerder deze maand onthulde een verhaal
van ABC News aan de hand
van vier verschillende overheidsbronnen dat een speciale medische
inlichtingendienst van onze Defense Intelligence Agency eind november al een
rapport had opgesteld waarin werd gewaarschuwd voor een uit de hand gelopen
epidemie in het gebied rond Wuhan in China. Nadat het verhaal was uitgezonden,
ontkende een woordvoerder van het Pentagon officieel het bestaan van dat
rapport van november, terwijl verschillende andere hoge regerings- en
inlichtingenfunctionarissen weigerden commentaar te geven. Maar een paar dagen
later, Israëlische de
meldde dat de
Amerikaanse inlichtingendienst in november inderdaad een dergelijk rapport over
de uitbraak van de ziekte in Wuhan had gedeeld met haar NAVO- en Israëlische
bondgenoten, waarmee zij de volledige juistheid van het oorspronkelijke ABC News verhaal en
haar verschillende overheidsbronnen onafhankelijk leek te bevestigen.
Het
lijkt er dus op dat elementen van de Defense Intelligence Agency meer dan een
maand eerder dan functionarissen van de Chinese regering zelf op de hoogte
waren van de dodelijke virusuitbraak in Wuhan. Tenzij onze
inlichtingendiensten de technologie van precognitie hebben ontwikkeld, denk ik
dat dit kan zijn gebeurd om dezelfde reden dat brandstichters de vroegste
kennis hebben van toekomstige branden.
Volgens deze
verslagen uit verschillende bronnen in de mainstream media was onze Defense
Intelligence Agency al in de tweede week van november bezig met een geheim
rapport waarin werd gewaarschuwd voor een "catastrofale"
ziekte-uitbraak in Wuhan. Maar op dat moment waren er waarschijnlijk niet meer
dan een paar dozijn mensen in die stad van 11 miljoen besmet, en slechts
weinigen van hen hadden al ernstige symptomen. De implicaties zijn vrij
duidelijk. Bovendien:
Toen het
coronavirus zich geleidelijk buiten de grenzen van China begon te verspreiden,
deed zich een andere ontwikkeling voor die mijn vermoedens sterk deed toenemen.
De meeste van deze eerste gevallen deden zich voor waar je dat zou verwachten,
namelijk in de Oost-Aziatische landen die aan China grenzen. Maar eind februari
werd Iran het
tweede epicentrum van de wereldwijde uitbraak. Nog
verrassender, zijn politieke elites vooral zwaar
getroffen: 10% van het
hele Iraanse parlement werd al snel besmet en ten minste
een dozijn
ambtenaren en politici stierven aan de ziekte, waaronder enkele
hooggeplaatste personen. zeer hooggeplaatste.
Inderdaad, Neocon activisten op Twitter begonnen vrolijk op te merken dat hun
gehate Iraanse vijanden nu vielen als vliegen.
Laten we de
implicaties van deze feiten eens bekijken. In de hele wereld zijn de enige
politieke elites die tot nu toe significante menselijke verliezen hebben
geleden, die van Iran, en zij stierven in een zeer vroeg stadium, voordat zich
bijna overal ter wereld, buiten China, significante uitbraken hadden
voorgedaan. Amerika heeft dus op 2 januari de hoogste militaire bevelhebber van
Iran vermoord en slechts een paar weken later werden grote delen van de Iraanse
heersende elites besmet met een mysterieus en dodelijk nieuw virus, waardoor
velen van hen spoedig stierven. Kan iemand met gezond verstand dit als toeval
beschouwen?
De Iraniërs
zelf waren zich goed bewust van deze feiten, en hun hoogste politieke en
militaire leiders... publiekelijk beschuldigden Amerika een illegale
biowarfarebio-oorlogsaanval... tegen hun eigen land en
China, waarbij hun voormalige president zelfs een
officieel protest indiende bij de
Verenigde Naties. Maar hoewel deze explosieve beschuldigingen breed
werden uitgemeten in de Iraanse pers, werden ze volledig genegeerd door de
Amerikaanse media, zodat bijna geen enkele Amerikaan er ooit kennis van heeft
genomen.
Veel van
dezelfde informatie is ook effectief samengevat in verschillende van mijn
podcast-interviews van een jaar geleden, oorspronkelijk op Rumble maar nu ook
beschikbaar op Youtube.
Ik heb de video's hier niet groot geplaatst. U kunt klikken op de link. Unz maakt wel heel vaak rekl;ame voor zijn eigen producten. Het wordt een beetje hinderlijk. JV.
Kevin Barrett,
FFWN
-
16 februari 2022 - 15m - op Rumble
Geopolitiek
& Rijk -
1 februari 2022 - 75m - op Rumble
Red Ice TV - 3 februari
2022 - 130m - op Rumble
Verwante
lectuur:
·
Hebben de
Neocons de wereld gered van de val van Thucydides?
·
"Fool's
Mate" spelen op het grote Euraziatische schaakbord
·
De opkomst van
China, de val van Amerika
·
Rusland,
China, Iran...en Saoedi-Arabië?
·
Amerikaanse
Pravda: Derde Wereldoorlog en Tweede Wereldoorlog?
·
Covid/Biowarfare
Series
