De heer Calley Means werkte als adviseur voor presidenten en voor grote bedrijven als Coca Cola.
Hij slaat nu alarm:
Wat eens goed bedoeld was, namelijk kinderen van arme ouders extra voedsel geven, dat is nu een manier geworden om die arme mensen allerlei chronische ziekten te geven en aan die ziekte te verdienen.
Als je er tegen wil ageren, word je door 'Humanitaire Organisaties' (*) voor racist uitgemaakt: "Jij bent tègen de armen! "
Waarom doen die 'Humanitaire Organisaties' dat ? Zien ze niet dat het protest terecht is? Misschien wel, maar ze worden omgekocht (meestal beseffen ze dat zelf niet) door bedrijven als Coca Cola, dat elk jaar 10 miljard van de overheid krijgt voor haar cola-flesjes op de schole: energie drankjes voor de arme kinderen.
En door Pharma bedrijven die de pilletjes verkopen waarmee je weer mager kan worden, als je een tiener bent die 100 kilo weegt. Of anti-de-pressiva die je nodig hebt omdat je depressief werd doordat je niet meer bewqeegt, en alleen nog eet.
De lagere klasse wordt uitgemolken. Bewust ongezond gemaakt. Ze leven 11 jaar korter dan de rijken.
In feite wordt de gewone man uitgemolken, want die betaalt de belasting. En 'the very poor do the dying'.
Er sterven zeer veel mensen aan drugs als fentanyl, maar bij 90 % van de overleden verslaafden begon het met een doktersvoorschrift.
NB: Calley Means en Tom Bilyeu spreken beiden snel, en onderbreken hun eigen betoog vaak met nieuwe gedachten.
Je kunt de engelse ondertiteling aan zetten. Je kan ook de snelheid op 0,75 zetten. En je kunt beiden tegelijk doen en ook nog alles win het Nederlands laten vertalen. Dat deed ik. Dan zie je dat de AI er soms niet uit komt en enkele regels overslaat.
Het belangrijkste zegt hij in de eerste 30 minuten. ( Maar ik heb niet alles beluisterd).
Het is niet te bewijzen dat wetenschappers bewust kwaadaardig zijn. Misschien geloven ze dat ze goed bezig zijn. Maar voor een slachtoffer helpt dat niks.
Anti-biotica en moderne technieken hebben de medische wereld een enorm goed imago verschaft: Men ziet hen als heel positief.
Dat vertrouwen wordt nu misbruikt. Alle moderne medicijnen kunnen de toename van diabetes, haatr en vaatziekten etc. niet stoppen , zoals anti-biotica en hygiene destijds wèl effectief waren.
(*) Means noemt dat 'organisations of trust': de belangenorhganisatie voor de Zwarten ( NAACP) en de belangen-organisatie voor de spaanstaligen: The Hispanic Federation".
Maar in Nederland worden het 'Bureau voor de Voeding' en het RIVM op dezelfde manier gebruikt door Big Pharma en Big Food, zo is mijn ervaring.
Vandaag heeft The Duran een goed gesprek met Jeffrey Sachs:
Nato summit failure and further Biden escalation w/ Jeffrey Sachs Live
De inhoud was mij al grotendeels bekend maar als kort overzicht door iemand die er bij was, is het uitstekend.
Ik zal het puntsgewijs over lopen.
1) Sachs adviseerde de Poolse regering in febr 1991. Om run-away inflatie te voorkomen was een lening van 1 miljard $ nodig. Sachs vroeg het Bob Dole , die op zijn beurt Scowcroft om raad vroeg. Na 1 dag lag de 1 miljard $ op tafel.
2) Sachs adviseerde meer landen en altijd hielp de VS en het IMF.
3) In febr 1992 stortte het communisme in en kon het zijn schulden niet betalen. Sachs vroeg ook voor de Russiche Federatie om steun. NIETS ! NIKS !
Later werd er meer bekend (de Wolfowitz Doctrine , de uitspraken van Cheney etc. De Neocons waren TOEN AL van plan om Rusland totaal kapot te maken, zo bleek later).
4. In 1997 schreef Zbigniew Brzezinski een lang artikel in Foreign Affairs ( Ik heb het hieronder in donker blauw vertaald, 21 pagina's ) waar hij in '97 beschrijft wat er in de 26 jaar DAARNA met Rusland is gebeurd !!
5 Het PNAC Report is ambitieus: nog 100 jaar de wereld onder de Amerikaanse knoet houden ( ze moeten 2 oorlogen tegelijk kunnen vechten etc. Probleem is wel: Het volk wil dat niet betalen. Het volk wil vrede. Dus moet men het volk wijsmaken dat het wordt bedreigd: de Pearl Harbour truck moet weer van stal worden gehaald.
Lees het PNAC Report, pag 67: "Further, the
process of transformation, even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one,
absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor."
6 In oktober 2001 kwam generaal Welsely Clark in het Pentagon en hoorde daar tot zin verbazing: "We gaan Irak aanvallen ! "
Zes weken later was het nog erger: "We gaan 7 moslim landen kapot slaan: Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Yemen , Sudan en Iran.
Clark begreep er toen niks van, maar dit was natuurlijk gewoon het begin van het Neocon Plan om de wereld kapot te slaan, te beginnen bij de buurlanden van Israel.
Clark vertelde het in 2007 toen hij streed om het Amerikaans presidentsschap voor de Democraten. Youtube: Wesley Clark seven countries.
7 Putin bleef al die jaren proberen om toch tot een vreedzaam samen gaan met Amerika te komen, maar vanaf 16 februari 2022 was het duidelijk dat de VS dit totaal niet van plan was, dus besloot hij als eerste aan te vallen.
8. Het gesprek met Sachs duurt slechts 31 minuten.
De hele uitzending duurt 70 minuten. In de laaatste minuten wordt de vraag gesteld: ( Christouforou leest de vraag van een chat-kijker voor) "Melon says: Khazarian ethnic hatred of Russians ? " Mercouris geeft het antwoord: " I don't think this has any relevance. I mean we are talking about Neocons ... a pretty diverse group. And... let... let... lets not waste time on this one."
Dat is de situatie op dit moment: Àlle 9 Machtscentra worden gedomineerd door Eskimo's. ( Eskimo's ? Ehh... Een heel klein deel van de wereldbevolking in elk geval)
1 De Media,
2 De Bankenwereld,
3. De Index-Beleggers (Blackrock, State Street
etc) ,
4. de FED,
5. Big Corporations (met
Big Pharma en Big Food) ,
6. de Politici,
7. de Denktanks,
8. Academia,
9. de NGO's.
Maar geen van deze Centra komt in opstand tegen wat er nu gebeurt.
De kleine groep eskimo's heeft de niet-eskimo's die ook deel uitmaken van de Centra duidelijk ingepalmd.
De alternatieve media, zoals Mercouris, Jeffrey Sachs, Karel Van Wolferen, Willem Middelkoop, Glenn Greenwald, Martyanov, Ab Gietelink*, Blackbox*, De Nieuwe Wereld* etc. durven het niet uit te spreken en houden het bij "Neocons'.
En het volk blijft onwetend als altijd en gaat haar vernietiging tegemoet, precies zoals in bijbel en Torah staat beschreven.
De alternatieven met een sterretje durven niet eens te onderzoeken wie die neocons nu eigenlijk precies zijn. Ze voelen aan dat dit een no-go area is.
Van anderen voel je aan dat ze heel goed weten wie de baas zijn bij de Neocons, maar die beseffen dat het beestje bij de naam noemen hen op enorme tegenwerking zal komen te staan. En velen van hen hebben nu al genoeg gedoe: worden van de social media gegooid, uit de betaaldiensten verwijderd.
This Prison is also coming to your neighourhood !
Tell your children they will be less than slaves.
Slaven waren een noodzakelijk bezit. Een productiefacor.
Uw kinderen zijn Amalek: ze zijn overbodig en behoren te worden ge-elimineerd.
Ze kunnen zich niet verdedigen, want elk woord dat ze zeggen of schrijven wordt vastgelegd. Elk brood dat ze kopen moet worden goedgekeurd. En elk vaccin dat de WHO nodig vindt zullen ze moeten nemen, ook als het dodelijk is op langere termijn. ( ooops... foutje . Dat is alles. Voorbij. )
------------------ Onderstaande, langere versie heb ik bij Ab geplaatst -----
"Even over Jeffrey Sachs, adviseur van 4 USA presidenten, van Polen en van Rusland etc."The Duran had een goed gesprek met Jeffrey Sachs. Youtube Zoekterm:The Duran Nato summit failure and further Biden escalation w/ Jeffrey Sachs Live
Als kort overzicht door iemand die er bij was, is het uitstekend.
Ik zal het puntsgewijs samenvatten.
1) Sachs adviseerde de Poolse regering in febr 1991. Om run-away inflatie te voorkomen was een lening van 1 miljard $ nodig. Sachs vroeg het Bob Dole , die op zijn beurt Scowcroft om raad vroeg. Na 1 dag lag de 1 miljard $ op tafel.
2) Sachs adviseerde meer landen en altijd hielp de VS en het IMF.
3) In febr 1992 stortte het communisme in en kon het zijn schulden niet betalen. Sachs vroeg ook voor de Russiche Federatie om steun. NIETS ! NIKS !
Later werd er meer bekend (de Wolfowitz Doctrine , de uitspraken van Cheney etc. De Neocons waren TOEN AL van plan om Rusland totaal kapot te maken, zo bleek later).
4. In 1997 schreef Zbigniew Brzezinski een lang artikel in Foreign Affairs ( Ik heb het hieronder in donker blauw vertaald, 21 pagina's ) waar hij in '97 beschrijft wat er in de 26 jaar DAARNA met Rusland is gebeurd !!
5 Het PNAC Report is ambitieus: nog 100 jaar de wereld onder de Amerikaanse knoet houden ( ze moeten 2 oorlogen tegelijk kunnen vechten etc. Probleem is wel: Het volk wil dat niet betalen. Het volk wil vrede. Dus moet men het volk wijsmaken dat het wordt bedreigd: de Pearl Harbour truck moet weer van stal worden gehaald.
Lees het PNAC Report, pag 67: "Further, the process of transformation, even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor."
6 In oktober 2001 kwam generaal Welsely Clark in het Pentagon en hoorde daar tot zijn verbazing: "We gaan Irak aanvallen ! "
Zes weken later was het nog erger: "We gaan 7 moslim landen kapot slaan: Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Yemen, Sudan en Iran.
Clark begreep er toen niks van, maar dit was natuurlijk gewoon het begin van het Neocon Plan om de wereld kapot te slaan, te beginnen bij de buurlanden van Israel.
Clark vertelde het in 2007 toen hij streed om het Amerikaans presidentsschap voor de Democraten. Youtube zoekterm: Wesley Clark seven countries.
7 Putin bleef al die jaren proberen om toch tot een vreedzaam samengaan met Amerika te komen, maar vanaf 16 februari 2022 was het duidelijk dat de VS dit totaal niet van plan was, dus besloot hij als eerste aan te vallen.
8. Het gesprek met Sachs duurt slechts 31 minuten.
De hele uitzending duurt 70 minuten.
In de laatste minuten wordt de vraag gesteld: ( Christouforou leest de vraag van een chat-kijker voor)
"Melon says: Khazarian ethnic hatred of Russians ? " Mercouris geeft het antwoord: " I don't think this has any relevance. I mean we are talking about Neocons ... a pretty diverse group. And... let... let... lets not waste time on this one."
Dat is de situatie op dit moment: Àlle 9 Machtscentra worden gedomineerd door Eskimo's. ( Eskimo's ? Ehh... Een heel klein deel van de wereldbevolking in elk geval) Maar te spreken over de Eskimo's is niet meer mogelijk. De WARE Macht , de Eskimo's, staan dat NIET toe.
Dit zijn volgens mij de 9 Machts Centra in de Westerse Wereld die door Eskimo's worden gedomineerd: 1 De Media, 2 De Bankenwereld, 3. De Index-Beleggers (Blackrock, State Street etc) , 4. de FED, 5. Big Corporations (met Big Pharma en Big Food) , 6. de Politici, 7. de Denktanks, 8. Academia, 9. de NGO's.Maar geen van deze Centra komt in opstand tegen wat er nu gebeurt. Het toont de overmacht en de zeer strakke hand van deze Eskimo's. Democratie en openbaar Debat zijn 'Verboten". Hebben de Eskimo's dat samen afgesproken ? Dat denk ik niet. Afspraken maken het kwetsbaar. Eskimo's die begrijpen hoe de hazen lopen worden gepromoveerd. Eskimo's die het duidelijk niet snappen worden op een zijspoor gezet. En Eskimo's die in de oppositie gaan worden flink aangevallen, zwart gemaakt in demedia, doodgezwegen of met een honey-pot chantabel gemaakt. Er zijn heel veel manieren.
De kleine groep eskimo's heeft de niet-eskimo's die ook deel uitmaken van de Centra duidelijk ingepalmd, maar daar is niet veel voor nodig, want als ze capabel zijn is een grote carriere voor hen weggelegd. Je kan zelfs president van Amerika worden!
De alternatieve media, zoals Mercouris, Jeffrey Sachs, Karel Van Wolferen, Willem Middelkoop, Glenn Greenwald, Martyanov, Ab Gietelink*, Blackbox*, De Nieuwe Wereld* etc. durven het niet uit te spreken en houden het bij "Neocons'.
En het volk blijft onwetend als altijd en gaat haar vernietiging tegemoet, precies zoals in bijbel en Torah staat beschreven.
De alternatieven met een sterretje durven zelfs nauwelijk over Neocons te spreken of te onderzoeken wie die neocons nu eigenlijk precies zijn. Ze voelen aan dat dit een no-go area is.
Van anderen voel je aan dat ze heel goed weten wie de baas zijn bij de Neocons, maar die beseffen dat het beestje bij de naam noemen hen op enorme tegenwerking zal komen te staan. En velen van hen hebben nu al genoeg gedoe: worden van de social media gegooid, uit de betaaldiensten verwijderd.
This Prison is also coming to your neighourhood !
Tell your children they will be less than slaves.
Slaven waren een noodzakelijk bezit. Een productiefacor. Je hield ze in leven als je kon, zoals een verstandige boer ook heel goed voor zijn paard zorgde, want dat dier was belangrijk voor zijn eigen lot.
Uw kinderen zijn als Amalek: ze zijn overbodig en behoren te worden ge-elimineerd. ( opdracht van hun God aan zijn volk. God is schuldig, maar hij weet alles het best, dus zo zal het wel moeten zijn... Kansloos zijn uw kinderen. Minder dan slaven.
Ze kunnen zich niet verdedigen, want elk woord dat ze zeggen of schrijven wordt vastgelegd. Elk brood dat ze kopen moet worden goedgekeurd. En elk vaccin dat de WHO nodig vindt zullen ze moeten nemen als ze willen eten, ook als het dodelijk is op langere termijn. ( ooops... foutje . Dat is alles wat ze zullen schrijven. Voorbij. Einde van uw kinderen. Zo zal het gaan. Lees: Voltaire . Lettres de Cicero à Memmius.)
------------------------------
Hieronder het lange artikel van Brzezinsky in 1997:
Vijfenzeventig
jaar geleden, toen het eerste nummer van Foreign Affairs het licht zag, waren
de Verenigde Staten een geïsoleerde westerse hemisferische mogendheid,
sporadisch betrokken bij de aangelegenheden van Europa en Azië. De Tweede
Wereldoorlog en de daaropvolgende Koude Oorlog dwongen de Verenigde Staten tot
een duurzame betrokkenheid bij West-Europa en het Verre Oosten. De opkomst van
Amerika als de enige supermacht ter wereld maakt een geïntegreerde en
allesomvattende strategie voor Eurazië nu noodzakelijk.
Eurazië
herbergt de meeste politiek assertieve en dynamische staten ter wereld. Alle
historische pretendenten van de wereldmacht komen oorspronkelijk uit Eurazië.
De dichtstbevolkte aspiranten van de wereld naar regionale hegemonie, China en
India, bevinden zich in Eurazië, net als alle potentiële politieke of
economische uitdagers van het Amerikaanse primaat. Na de Verenigde Staten zijn
daar de zes grootste economieën en militaire spenderende landen, net als op één
na alle openlijke kernmachten en op één na alle heimelijke kernmachten. Eurazië
is goed voor 75 procent van de wereldbevolking, 60 procent van het BNP en 75
procent van de energiebronnen. Samen overschaduwt de potentiële macht van
Eurazië zelfs die van Amerika.
Eurazië is het
axiale supercontinent van de wereld. Een macht die Eurazië domineert zou een
beslissende invloed uitoefenen op twee van de drie economisch productiefste
regio's ter wereld, West-Europa en Oost-Azië. Een blik op de kaart suggereert
ook dat een land dat Eurazië domineert bijna automatisch het Midden-Oosten en
Afrika zou beheersen. Nu Eurazië het beslissende geopolitieke schaakbord is,
volstaat het niet langer om een beleid voor Europa en een ander beleid voor
Azië uit te stippelen. Wat er gebeurt met de machtsverdeling op de
Euraziatische landmassa zal van doorslaggevend belang zijn voor Amerika's
wereldwijde primaat en historische nalatenschap.
Een duurzame
strategie voor Eurazië moet een onderscheid maken tussen het meer directe
kortetermijnperspectief van de komende ongeveer vijf jaar, de middellange
termijn van ongeveer 20 jaar en de lange termijn daarna. Bovendien moeten deze
fasen niet als waterdichte compartimenten worden gezien, maar als onderdeel van
een continuüm. Op de korte termijn moeten de Verenigde Staten het heersende
geopolitieke pluralisme op de kaart van Eurazië consolideren en bestendigen.
Deze strategie zal de nadruk leggen op politiek manoeuvreren en diplomatieke
manipulatie, waardoor de opkomst van een vijandige coalitie die het primaat van
Amerika zou kunnen betwisten wordt voorkomen, om nog maar te zwijgen van de
kleine mogelijkheid dat één staat dat zou willen doen. Op de middellange
termijn zou het voorgaande moeten leiden tot de opkomst van strategisch
compatibele partners die, aangespoord door Amerikaans leiderschap, vorm zouden
kunnen geven aan een meer coöperatief trans-Euraziatisch veiligheidssysteem. Op
de lange termijn zou het voorgaande de wereldwijde kern van werkelijk gedeelde
politieke verantwoordelijkheid kunnen worden.
In de
westelijke periferie van Eurazië zullen Frankrijk en Duitsland de belangrijkste
spelers blijven en Amerika's centrale doel zou moeten zijn om het democratische
Europese bruggenhoofd te blijven uitbreiden. In het Verre Oosten zal China
waarschijnlijk in toenemende mate een centrale rol spelen en de Verenigde
Staten zullen geen Euraziatische strategie hebben tenzij er een
Chinees-Amerikaanse politieke consensus wordt gekoesterd. In het centrum van
Eurazië zal het gebied tussen een zich uitbreidend Europa en een regionaal
opkomend China een politiek zwart gat blijven totdat Rusland zichzelf opnieuw
definieert als een post-imperiale staat. Ondertussen dreigt Centraal-Azië ten
zuiden van Rusland een smeltkroes te worden van etnische conflicten en
rivaliteit tussen grootmachten.
DE ONMISBARE
KRACHT
Het is
onwaarschijnlijk dat de status van Amerika als wereldmacht meer dan een
generatie lang door één uitdager zal worden betwist. Geen enkele staat zal de
Verenigde Staten kunnen evenaren in de vier belangrijkste dimensies van macht -
militair, economisch, technologisch en cultureel - die wereldwijde politieke
invloed verlenen. Het enige echte alternatief voor Amerikaans leiderschap is
internationale anarchie. President Clinton heeft gelijk als hij zegt dat
Amerika de "onmisbare natie" van de wereld is geworden.
Amerika's
wereldwijde rentmeesterschap zal op de proef worden gesteld door spanningen,
turbulentie en periodieke conflicten. In Europa zijn er tekenen dat het
momentum voor integratie en uitbreiding afneemt en dat nationalismen weer
kunnen opleven. Grootschalige werkloosheid blijft zelfs in de meest succesvolle
Europese staten bestaan, wat xenofobe reacties oproept die de Franse of Duitse
politiek in de richting van extremisme kunnen sturen. Europa's streven naar
eenheid kan alleen worden verwezenlijkt als Europa wordt aangemoedigd, en af en
toe aangespoord, door de Verenigde Staten.
De toekomst van
Rusland is minder zeker en de vooruitzichten voor een positieve ontwikkeling
zijn onzekerder. Amerika moet daarom een politieke context creëren die
bevorderlijk is voor de assimilatie van Rusland in een groter kader van
Europese samenwerking en tegelijkertijd de onafhankelijkheid van zijn nieuwe
soevereine buren stimuleren. Toch zal de levensvatbaarheid van bijvoorbeeld
Oekraïne of Oezbekistan onzeker blijven, vooral als Amerika hun pogingen tot
nationale consolidatie niet steunt.
De kansen op
een grote schikking met China kunnen ook worden bedreigd door een crisis over
Taiwan, interne Chinese politieke dynamiek of simpelweg een neerwaartse spiraal
in de Chinees-Amerikaanse relaties. De Chinees-Amerikaanse vijandigheid zou de
relatie van de Verenigde Staten met Japan onder druk kunnen zetten en misschien
zelfs een ontwrichting in Japan zelf kunnen veroorzaken. De stabiliteit in Azië
zou dan in gevaar komen en deze gebeurtenissen zouden zelfs van invloed kunnen
zijn op de houding en cohesie van een land als India, dat cruciaal is voor de
stabiliteit in Zuid-Azië.
In een
onstabiel Eurazië is het de onmiddellijke taak om ervoor te zorgen dat geen
enkele staat of combinatie van staten de mogelijkheid krijgt om de Verenigde
Staten te verdrijven of zelfs maar hun beslissende rol te verkleinen. Het
bevorderen van een stabiel transcontinentaal evenwicht moet echter niet worden
gezien als een doel op zich, maar alleen als een middel om echte strategische
partnerschappen in de belangrijkste regio's van Eurazië tot stand te brengen.
Een goedaardige Amerikaanse hegemonie moet anderen ervan weerhouden een
uitdaging aan te gaan, niet alleen door de kosten te hoog te maken, maar ook
door de legitieme belangen van de regionale aspiranten van Eurazië te
respecteren.
Meer specifiek
vereist het doel op middellange termijn het koesteren van echte partnerschappen
met een meer verenigd en politiek gedefinieerd Europa, een regionaal preëminent
China, een postimperiaal en Europees georiënteerd Rusland en een democratisch
India. Maar het succes of falen in het smeden van bredere strategische relaties
met Europa en China zal bepalend zijn voor de toekomstige rol van Rusland en de
centrale machtsverhouding van Eurazië.
HET
DEMOCRATISCHE BRUGGENHOOFD
Europa is
Amerika's essentiële geopolitieke bruggenhoofd in Eurazië. Amerika's belang in
een democratisch Europa is enorm. In tegenstelling tot Amerika's banden met
Japan, verankert de NAVO de Amerikaanse politieke invloed en militaire macht op
het Euraziatische vasteland. Aangezien de geallieerde Europese naties nog
steeds sterk afhankelijk zijn van Amerikaanse bescherming, betekent elke
uitbreiding van de politieke reikwijdte van Europa automatisch een uitbreiding
van de Amerikaanse invloed. Omgekeerd is het vermogen van de Verenigde Staten
om invloed en macht te projecteren in Eurazië afhankelijk van nauwe
trans-Atlantische banden.
Een groter
Europa en een uitgebreide NAVO dienen de korte- en langetermijnbelangen van het
Amerikaanse beleid. Een groter Europa zal het bereik van de Amerikaanse invloed
vergroten zonder tegelijkertijd een Europa te creëren dat politiek zo
geïntegreerd is dat het de Verenigde Staten zou kunnen uitdagen in zaken van
geopolitiek belang, vooral in het Midden-Oosten. Een politiek gedefinieerd
Europa is ook essentieel voor de assimilatie van Rusland in een systeem van
wereldwijde samenwerking.
Amerika kan in
zijn eentje geen meer verenigd Europa creëren -- dat is een taak voor de
Europeanen, vooral voor de Fransen en de Duitsers. Maar Amerika kan het ontstaan
van een meer verenigd Europa wel belemmeren en dat zou rampzalig kunnen zijn
voor de stabiliteit van Eurazië en de belangen van Amerika. Als Europa niet
meer verenigd wordt, zal het waarschijnlijk weer meer uit elkaar vallen.
Washington moet nauw samenwerken met Duitsland en Frankrijk om een Europa op te
bouwen dat politiek levensvatbaar is, verbonden blijft met de Verenigde Staten
en de reikwijdte van het democratische internationale systeem vergroot. Kiezen
tussen Frankrijk en Duitsland is niet aan de orde. Zonder deze twee naties zal
er geen Europa zijn en zonder Europa zal er nooit een samenwerkend
trans-Euraziatisch systeem zijn.
Praktisch
gezien vereist dit alles uiteindelijk dat Amerika zich schikt naar een gedeeld
leiderschap in de NAVO, dat het de zorgen van Frankrijk over een Europese rol
in Afrika en het Midden-Oosten beter accepteert en dat het de uitbreiding van
de Europese Unie naar het oosten blijft steunen, zelfs als de EU politiek en
economisch assertiever wordt. Een trans-Atlantische vrijhandelsovereenkomst,
die al door een aantal westerse leiders wordt bepleit, zou het risico van een
groeiende economische rivaliteit tussen de EU en de Verenigde Staten kunnen
verminderen. Het progressieve succes van de EU in het begraven van eeuwenoude
Europese tegenstellingen zou een geleidelijke vermindering van de rol van
Amerika als Europa's scheidsrechter meer dan waard zijn.
Uitbreiding
van de NAVO en de EU zou ook Europa's tanende gevoel van een grotere roeping
nieuw leven inblazen en tegelijkertijd de democratische verworvenheden die zijn
behaald door het succesvolle einde van de Koude Oorlog consolideren, ten
voordele van zowel Amerika als Europa. Bij deze inspanning staat niets minder
op het spel dan Amerika's lange-termijnrelatie met Europa. Een nieuw Europa
krijgt nog steeds vorm, en als dat Europa deel wil blijven uitmaken van de
"Euro-Atlantische" ruimte, is de uitbreiding van de NAVO essentieel.
Daarom moeten
de uitbreiding van de NAVO en de EU in weloverwogen fasen plaatsvinden.
Uitgaande van een volgehouden Amerikaans en West-Europees engagement, volgt
hier een speculatief maar realistisch tijdschema voor deze fasen: Tegen 1999
zullen de eerste drie Centraal-Europese leden toegelaten zijn tot de NAVO,
hoewel hun opname in de EU waarschijnlijk niet voor 2002 of 2003 zal
plaatsvinden; tegen 2003 zal de EU waarschijnlijk toetredingsonderhandelingen
gestart hebben met alle drie Baltische republieken, en zal de NAVO eveneens
vooruitgang geboekt hebben met hun lidmaatschap en dat van Roemenië en Bulgarije,
waarbij hun toetreding waarschijnlijk voor 2005 voltooid zal zijn; tussen 2005
en 2010 zou Oekraïne, op voorwaarde dat het significante binnenlandse
hervormingen heeft doorgevoerd en zich geïdentificeerd heeft als een
Centraal-Europees land, ook klaar moeten zijn voor de eerste onderhandelingen
met de EU en de NAVO.
Als we er niet
in slagen de NAVO uit te breiden, nu de verbintenis is aangegaan, zou dat het
concept van een zich uitbreidend Europa in duigen doen vallen en de
Centraal-Europeanen demoraliseren. Erger nog, het zou sluimerende Russische
politieke aspiraties in Centraal-Europa nieuw leven kunnen inblazen. Bovendien
is het verre van evident dat de Russische politieke elite de Europese wens voor
een sterke Amerikaanse politieke en militaire aanwezigheid in Europa deelt.
Hoewel het bevorderen van een samenwerkingsrelatie met Rusland dus wenselijk
is, is het belangrijk dat Amerika een duidelijke boodschap afgeeft over zijn
wereldwijde prioriteiten. Als er een keuze moet worden gemaakt tussen een
groter Europa-Atlantisch systeem en een betere relatie met Rusland, dan moet
het eerste op de eerste plaats komen.
DE HISTORISCHE
TAAK VAN RUSLAND
Nieuwe
Russische banden met de NAVO en de EU, geformaliseerd door de Gezamenlijke Raad
NAVO-Rusland, kunnen Rusland aanmoedigen om zijn lang uitgestelde
post-imperiale beslissing ten gunste van Europa te nemen. Formeel lidmaatschap
van de Groep van Zeven (G-7) en verbetering van de beleidsvormingsmechanismen
van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa - waarbinnen een
speciaal veiligheidscomité zou kunnen worden opgericht bestaande uit Amerika,
Rusland en verschillende belangrijke Europese landen - zouden een constructieve
Russische betrokkenheid bij de Europese politieke en militaire samenwerking
moeten aanmoedigen. In combinatie met voortdurende westerse financiële hulp en
investeringen in infrastructuur, vooral in communicatienetwerken, zouden deze
stappen Rusland aanzienlijk dichter bij Europa
kunnen brengen.
Maar de rol
van Rusland in Eurazië op de langere termijn zal grotendeels afhangen van zijn
eigen definitie. Hoewel Europa en China hun regionale invloed hebben vergroot,
is Rusland nog steeds de baas over het grootste stuk onroerend goed ter wereld,
dat zich over tien tijdzones uitstrekt en de Verenigde Staten, China of een
uitgebreid Europa in het niet doet vallen. Territoriale ontbering is niet het
centrale probleem van Rusland. Rusland moet veeleer onder ogen zien dat Europa
en China economisch al machtiger zijn en dat Rusland achterop raakt bij China
op de weg naar sociale modernisering.
In deze
omstandigheden zou de eerste prioriteit van Rusland moeten zijn om zichzelf te
moderniseren in plaats van een vergeefse poging om zijn status als wereldmacht
te herwinnen. Gezien de grootte en diversiteit van het land, zou een
gedecentraliseerd politiek systeem en een vrijemarkteconomie de meeste kans bieden
om het creatieve potentieel van het Russische volk en de enorme natuurlijke
rijkdommen van Rusland te ontplooien. Een losjes geconfedereerd Rusland -
bestaande uit een Europees Rusland, een Siberische republiek en een republiek
in het Verre Oosten - zou ook gemakkelijker nauwere economische relaties met
zijn buren kunnen onderhouden. Elk van de geconfedereerde entiteiten zou zijn
eigen lokale creatieve potentieel kunnen aanboren, dat eeuwenlang verstikt werd
door de zware bureaucratische hand van Moskou. Op zijn beurt zou een
gedecentraliseerd Rusland minder vatbaar zijn voor imperiale mobilisatie.
De kans dat
Rusland breekt met zijn imperiale verleden is groter als de nieuwe
onafhankelijke post-Sovjetstaten vitaal en stabiel zijn. Hun vitaliteit zal de
resterende Russische imperiale verleidingen temperen. Politieke en economische
steun voor de nieuwe staten moet een integraal onderdeel zijn van een bredere
strategie om Rusland te integreren in een samenwerkend transcontinentaal
systeem. Een soeverein Oekraïne is een cruciaal onderdeel van zo'n beleid, net
als steun voor strategisch belangrijke staten als Azerbeidzjan en Oezbekistan.
Grootschalige
internationale investeringen in een steeds toegankelijker Centraal-Azië zouden
niet alleen de onafhankelijkheid van de nieuwe landen consolideren, maar ook
een postimperiaal en democratisch Rusland ten goede komen. Het aanboren van de
rijkdommen van de regio zou de welvaart verhogen en een groter gevoel van
stabiliteit geven, waardoor het risico van conflicten zoals op de Balkan
afneemt. De regionale ontwikkeling zou ook doorwerken in de aangrenzende
Russische provincies, die vaak economisch onderontwikkeld zijn. De nieuwe
leiders in de regio zouden geleidelijk minder bang worden voor de politieke
gevolgen van nauwe economische betrekkingen met Rusland. Een niet-imperiaal
Rusland zou dan geaccepteerd kunnen worden als de belangrijkste economische
partner van de regio, hoewel het niet langer de keizerlijke heerser is.
HET
WISPELTURIGE ZUIDEN VAN EURAZIË
Om een
stabiele zuidelijke Kaukasus en Centraal-Azië te bevorderen, moet Amerika
ervoor waken Turkije van zich te vervreemden en tegelijkertijd onderzoeken of
een verbetering van de Amerikaans-Iraanse betrekkingen haalbaar is. Als Turkije
zich een Europese verschoppeling voelt, zal het meer islamitisch worden en
minder geneigd zijn om met het Westen samen te werken bij de integratie van
Centraal-Azië in de wereldgemeenschap. Amerika moet zijn invloed in Europa
aanwenden om de uiteindelijke toelating van Turkije tot de EU aan te moedigen,
en er een punt van maken Turkije als een Europese staat te behandelen, op
voorwaarde dat de interne Turkse politiek geen dramatisch islamistische wending
neemt. Regelmatig overleg met Ankara over de toekomst van het bekken van de
Kaspische Zee en Centraal-Azië zou Turkije's gevoel van strategisch
partnerschap met de Verenigde Staten bevorderen. Amerika zou ook de Turkse
aspiraties moeten steunen om een pijplijn van Bakoe, Azerbeidzjan, naar Ceyhan
aan de eigen Middellandse Zeekust te laten dienen als een belangrijke
afzetmarkt voor de energiereserves van het Kaspische-Zeebekken.
Bovendien is
het niet in het belang van Amerika om de vijandigheid tussen de VS en Iran te
laten voortduren. Een eventuele verzoening moet gebaseerd zijn op de erkenning
door beide landen van hun wederzijds strategisch belang bij het stabiliseren
van de onstabiele regionale omgeving van Iran. Een sterk, zelfs religieus
gemotiveerd -- maar niet fanatiek antiwesters -- Iran is nog steeds in het
belang van de VS. De Amerikaanse langetermijnbelangen in Eurazië zouden beter
gediend zijn door de bestaande Amerikaanse bezwaren tegen nauwere Turks-Iraanse
economische samenwerking op te geven, vooral bij de aanleg van nieuwe
pijpleidingen vanuit Azerbeidzjan en Turkmenistan. Amerikaanse financiële
deelname aan dergelijke projecten zou zelfs in het voordeel van Amerika zijn.
Hoewel India
momenteel een passieve speler is, speelt het een belangrijke rol op het
Euraziatische toneel. Zonder de politieke steun die het kreeg van de Sovjet-Unie,
wordt India geopolitiek ingeperkt door de Chinees-Pakistaanse samenwerking. Het
voortbestaan van de Indiase democratie is op zich al belangrijk omdat het beter
dan vele academische debatten het idee weerlegt dat mensenrechten en democratie
uitsluitend westers zijn. India bewijst dat antidemocratische "Aziatische
waarden", gepropageerd door woordvoerders van Singapore tot China, gewoon
antidemocratisch zijn en niet noodzakelijk Aziatisch. Het falen van India zou
een klap zijn voor de vooruitzichten van democratie in Azië en zou een macht
wegnemen die bijdraagt aan het evenwicht in Azië, vooral gezien de opkomst van
China. India zou betrokken moeten worden bij discussies over regionale
stabiliteit, om nog maar te zwijgen over het bevorderen van meer bilaterale
banden tussen de Amerikaanse en Indiase defensiegemeenschap.
CHINA ALS
OOSTELIJK ANKER
Er kan geen
sprake zijn van een stabiel machtsevenwicht in Eurazië zonder een verdieping
van de strategische verstandhouding tussen Amerika en China en een duidelijkere
definitie van de opkomende rol van Japan. Dat stelt Amerika voor twee
dilemma's: het bepalen van de praktische definitie en aanvaardbare reikwijdte
van China's opkomst als dominante regionale macht en het beheersen van de
onrust van Japan over zijn de facto status als Amerikaans protectoraat. Het
vermijden van overdreven angsten voor de opkomende macht van China en de
economische opkomst van Japan zou realisme moeten brengen in een beleid dat
gebaseerd moet zijn op zorgvuldige strategische berekeningen. Het doel moet
zijn om de Chinese macht om te buigen naar constructieve regionale accommodatie
en om de Japanse energie te kanaliseren naar bredere internationale
partnerschappen.
Peking
betrekken bij een serieuze strategische dialoog is de eerste stap in het
stimuleren van de interesse van Peking in een schikking met Amerika die de
gedeelde zorgen van de twee landen in Noordoost-Azië en Centraal-Azië
weerspiegelt. Het is ook nuttig voor Washington om elke onzekerheid weg te
nemen over zijn toewijding aan het één-China-beleid, opdat de kwestie Taiwan
niet gaat etteren, vooral na China's vertering van Hongkong. Het is ook in het
belang van China om te laten zien dat zelfs een Groter China de diversiteit in
zijn interne politieke regelingen kan waarborgen.
Om vooruitgang
te boeken moet het Chinees-Amerikaanse strategische discours duurzaam en
serieus zijn. Door middel van dergelijke communicatie kunnen zelfs
controversiële kwesties als Taiwan en mensenrechten op overtuigende wijze
worden aangepakt. De Chinezen moet duidelijk worden gemaakt dat de interne
liberalisering van China geen louter binnenlandse aangelegenheid is, omdat
alleen een democratiserend en welvarend China enige kans heeft om Taiwan op
vreedzame wijze te verleiden. Elke poging tot gedwongen hereniging zou de
Chinees-Amerikaanse betrekkingen in gevaar brengen en het vermogen van China om
buitenlandse investeringen aan te trekken belemmeren. China's aspiraties naar
regionale superioriteit en wereldwijde status zouden worden aangetast.
Hoewel China
opkomt als een regionaal dominante macht, zal het waarschijnlijk nog lang geen
wereldmacht worden. De conventionele wijsheid dat China de volgende wereldmacht
zal zijn, kweekt paranoia buiten China en voedt megalomanie in China. Het is
verre van zeker dat de explosieve groei van China de komende twee decennia kan
worden volgehouden. Voor een aanhoudende groei op lange termijn in het huidige
tempo is een ongewoon gelukkige combinatie nodig van nationaal leiderschap,
politieke rust, sociale discipline, hoge spaarquotes, een massale instroom van
buitenlandse investeringen en regionale stabiliteit. Een langdurige combinatie
van al deze factoren is onwaarschijnlijk.
Zelfs als
China ernstige politieke verstoringen vermijdt en zijn economische groei een kwart
eeuw volhoudt - beide nogal grote veronderstellingen - zou China nog steeds een
relatief arm land zijn. Een verdrievoudiging van het BBP zou China onder de
meeste landen laten in inkomen per hoofd van de bevolking, en een aanzienlijk
deel van de bevolking zou arm blijven. De status van het land op het gebied van
toegang tot telefoons, auto's, computers, laat staan consumptiegoederen, zou
erg laag zijn.
Over twee
decennia kan China zich kwalificeren als een wereldwijde militaire macht, omdat
zijn economie en groei de machthebbers in staat zouden moeten stellen om een
aanzienlijk deel van het BBP van het land aan te wenden voor de modernisering
van de strijdkrachten, inclusief een verdere opbouw van zijn strategisch
nucleair arsenaal. Als die inspanning echter buitensporig is, zou dat hetzelfde
negatieve effect kunnen hebben op China's economische groei op lange termijn
als de wapenwedloop had op de Sovjet-economie. Een grootschalige Chinese opbouw
zou ook een tegenreactie van Japan uitlokken. In ieder geval zal China,
afgezien van zijn nucleaire strijdkrachten, voorlopig niet in staat zijn om
zijn militaire macht buiten zijn eigen regio te projecteren.
Een
Groot-China dat een regionaal dominante macht wordt, is een andere zaak. Een de
facto Chinese regionale invloedssfeer zal waarschijnlijk deel uitmaken van de
toekomst van Eurazië. Zo'n invloedssfeer moet niet verward worden met een zone
van exclusieve politieke overheersing, zoals de Sovjet-Unie had in Oost-Europa.
Het zal eerder een gebied zijn waar zwakkere staten speciale aandacht schenken
aan de belangen, standpunten en verwachte reacties van de dominante macht in de
regio. Kortom, een Chinese invloedssfeer kan worden gedefinieerd als een gebied
waarin de eerste vraag in de verschillende hoofdsteden is: "Wat vindt
Peking hiervan?".
Een Groter
China zal waarschijnlijk politieke steun krijgen van zijn rijke diaspora in
Singapore, Bangkok, Kuala Lumpur, Manilla en Jakarta, om nog maar te zwijgen
van Taiwan en Hong Kong. Volgens Yazhou Zhoukan (Asiaweek) bedraagt het totale
vermogen van de 500 grootste Chinese bedrijven in Zuidoost-Azië ongeveer 540
miljard dollar. De Zuidoost-Aziatische landen vinden het nu al verstandig om af
en toe te buigen voor China's politieke gevoeligheden en economische belangen.
Een China dat een echte politieke en economische macht wordt, zou ook meer
openlijke invloed kunnen uitoefenen in het Russische Verre Oosten en de
eenwording van Korea kunnen sponsoren.
De
geopolitieke invloed van een groter China is niet noodzakelijkerwijs
onverenigbaar met Amerika's strategische belang in een stabiel, pluralistisch
Eurazië. De groeiende belangstelling van China voor Centraal-Azië beperkt
bijvoorbeeld het vermogen van Rusland om een politieke herintegratie van de
regio onder Moskous controle te bewerkstelligen. In dit verband en met
betrekking tot de Perzische Golf betekent China's groeiende energiebehoefte dat
het een gemeenschappelijk belang heeft met Amerika om vrije toegang tot en
politieke stabiliteit in de olieproducerende regio's te behouden. Op dezelfde
manier beperkt de steun van China voor Pakistan de ambities van India om dat
land ondergeschikt te maken, terwijl het India's neiging om met Rusland samen
te werken met betrekking tot Afghanistan en Centraal-Azië compenseert. Chinese
en Japanse betrokkenheid bij de ontwikkeling van Oost-Siberië kan ook de
regionale stabiliteit vergroten.
Het komt erop
neer dat Amerika en China elkaar nodig hebben in Eurazië. Groot-China zou
Amerika zowel om historische als politieke redenen als een natuurlijke
bondgenoot moeten beschouwen. In tegenstelling tot Japan of Rusland hebben de
Verenigde Staten nooit territoriale plannen met China gehad; in vergelijking
met Groot-Brittannië hebben ze China nooit vernederd. Bovendien zal China zonder
een levensvatbare strategische relatie met Amerika waarschijnlijk niet de
enorme buitenlandse investeringen kunnen blijven aantrekken die nodig zijn voor
regionale superioriteit.
Op dezelfde
manier zal Amerika, zonder een Chinees-Amerikaanse strategische accommodatie
als het oostelijke anker van Amerika's betrokkenheid bij Eurazië, geen
geostrategie voor het Aziatische vasteland hebben, waardoor Amerika ook geen
geostrategie voor Eurazië zal hebben. Voor Amerika kan de regionale macht van
China, gecoöpteerd in een breder kader van internationale samenwerking, een
belangrijke strategische troef worden - gelijk aan Europa, zwaarder dan Japan -
om de stabiliteit van Eurazië te verzekeren. Om dit feit te erkennen zou China
kunnen worden uitgenodigd voor de jaarlijkse top van de G-7, vooral omdat
onlangs ook Rusland werd uitgenodigd.
DE ROL VAN
JAPAN HERORIËNTEREN
Aangezien een
democratisch bruggenhoofd op het oostelijke vasteland van Eurazië niet snel zal
ontstaan, is het des te belangrijker dat Amerika's inspanningen om een
strategische relatie met China op te bouwen gebaseerd zijn op de erkenning dat
een democratisch en economisch succesvol Japan Amerika's mondiale partner is,
maar geen offshore Aziatische bondgenoot tegen China. Alleen op die basis kan een
drieledige accommodatie worden geconstrueerd - een die betrekking heeft op de
wereldmacht van Amerika, het regionale overwicht van China en het
internationale leiderschap van Japan. Een dergelijke accommodatie zou worden
bedreigd door een aanzienlijke uitbreiding van de Amerikaans-Japanse militaire
samenwerking. Japan zou niet Amerika's onzinkbare vliegdekschip in het Verre
Oosten moeten zijn, noch Amerika's belangrijkste militaire partner in Azië.
Pogingen om deze Japanse rollen te bevorderen zouden Amerika afsnijden van het
Aziatische vasteland, de vooruitzichten op het bereiken van een strategische
consensus met China verzwakken en Amerika's vermogen om de stabiliteit in
Eurazië te consolideren frustreren.
Japan heeft
geen belangrijke politieke rol te spelen in Azië, gezien de regionale afkeer
die het nog steeds oproept vanwege zijn gedrag voor en tijdens de Tweede
Wereldoorlog. Japan heeft niet gestreefd naar het soort verzoening met China en
Korea dat Duitsland met Frankrijk nastreefde en nu met Polen nastreeft. Net als
het insulaire Groot-Brittannië in het geval van Europa, is Japan politiek
irrelevant voor het Aziatische vasteland. Tokio kan echter een mondiale
invloedrijke rol spelen door nauw samen te werken met de Verenigde Staten aan
de nieuwe agenda van mondiale belangen op het gebied van ontwikkeling en
vredeshandhaving, en tegelijkertijd contraproductieve pogingen om een
Aziatische regionale macht te worden vermijden. Amerikaans staatsmanschap zou
Japan in die richting moeten sturen.
In de tussentijd
zou een echte Japans-Koreaanse verzoening aanzienlijk bijdragen aan een
stabiele omgeving voor de uiteindelijke hereniging van Korea en de
internationale complicaties verzachten die het gevolg zouden kunnen zijn van
het einde van de tweedeling van het land. De Verenigde Staten zouden deze
samenwerking moeten bevorderen. Veel specifieke stappen, variërend van
gezamenlijke universiteitsprogramma's tot gecombineerde militaire formaties,
die zijn genomen om de Duits-Franse verzoening te bevorderen, en later tussen
Duitsland en Polen, zouden aan dit geval kunnen worden aangepast. Een
veelomvattend en regionaal stabiliserend Japans-Koreaans partnerschap zou op
zijn beurt een blijvende Amerikaanse aanwezigheid in het Verre Oosten na de
eenwording van Korea kunnen vergemakkelijken.
Het spreekt
voor zich dat een nauwe politieke relatie met Japan in Amerika's wereldwijde
belang is. Maar of Japan Amerika's vazal, rivaal of partner wordt, hangt af van
het vermogen van Amerikanen en Japanners om gemeenschappelijke internationale
doelen te definiëren en de strategische missie van de VS in het Verre Oosten te
scheiden van de Japanse aspiraties voor een rol op het wereldtoneel. Voor Japan
blijft, ondanks de binnenlandse debatten over buitenlands beleid, de relatie
met Amerika het baken voor zijn internationale richtingsgevoel. Een Japan dat
gedesoriënteerd is, of het nu naar herbewapening grijpt of zich afzondert van
China, zou het einde betekenen van de Amerikaanse rol in de regio Azië-Stille
Oceaan en het ontstaan van een stabiele driehoeksverhouding tussen Amerika,
Japan en China verhinderen.
Een
gedesoriënteerd Japan zou zijn als een gestrande walvis, die hulpeloos maar
gevaarlijk ronddobbert. Als het zijn gezicht naar de wereld buiten Azië wil
keren, moet Japan een zinvolle stimulans en een speciale status krijgen, zodat
zijn eigen nationale belang wordt gediend. In tegenstelling tot China, dat naar
wereldmacht kan streven door eerst een regionale macht te worden, kan Japan
alleen wereldinvloed verwerven als het eerst afziet van het streven naar
regionale macht.
Daarom is het
des te belangrijker dat Japan zich Amerika's speciale partner voelt in een
wereldwijde roeping die zowel politiek bevredigend als economisch voordelig is.
Daarom zouden de Verenigde Staten moeten overwegen om een Amerikaans-Japans
vrijhandelsakkoord te sluiten, waardoor een gemeenschappelijke
Amerikaans-Japanse economische ruimte ontstaat. Een dergelijke stap, die de
groeiende band tussen de twee economieën formaliseert, zou een solide basis
vormen voor de voortdurende aanwezigheid van Amerika in het Verre Oosten en
voor de constructieve wereldwijde betrokkenheid van Japan.
TRANSCONTINENTALE
VEILIGHEID
Op de lange
termijn zou de stabiliteit van Eurazië toenemen door het ontstaan, misschien al
vroeg in de volgende eeuw, van een trans-Euraziatisch veiligheidssysteem. Zo'n
transcontinentaal veiligheidsarrangement zou kunnen bestaan uit een uitgebreide
NAVO, verbonden door samenwerkingsovereenkomsten met Rusland, China en Japan. Maar om daar te
komen, moeten de Amerikanen en Japanners eerst een driehoeksoverleg over
politieke en veiligheid op gang brengen dat China erbij betrekt. Dergelijke
driehoeksgesprekken over veiligheid tussen Amerika, Japan en China zouden
uiteindelijk meer Aziatische deelnemers kunnen omvatten en later kunnen leiden
tot een dialoog met de Organisatie voor Samenwerking en Veiligheid in Europa.
Dat zou op zijn beurt uiteindelijk de weg kunnen effenen voor een reeks
conferenties van Europese en Aziatische staten over veiligheidskwesties. Zo zou
een transcontinentaal veiligheidssysteem vorm beginnen te krijgen.
Het definiëren
van de inhoud en het institutionaliseren van de vorm van een trans-Euraziatisch
veiligheidssysteem zou het belangrijkste architectonische initiatief van de
volgende eeuw kunnen worden. De kern van het nieuwe transcontinentale
veiligheidskader zou een permanent comité kunnen zijn dat bestaat uit de
belangrijkste Euraziatische machten, waarbij Amerika, Europa, China, Japan, een
geconfedereerd Rusland en India gezamenlijk kritieke kwesties voor de
stabiliteit van Eurazië aanpakken. Het ontstaan van zo'n transcontinentaal
systeem zou Amerika geleidelijk van een aantal van zijn lasten kunnen
verlossen, terwijl het zijn beslissende rol als scheidsrechter van Eurazië na
één generatie zou kunnen bestendigen. Geostrategisch succes in die onderneming
zou een passende nalatenschap zijn aan Amerika's rol als de eerste en enige
mondiale supermacht.
