961 Gilad Atzmon over zijn joodse neefjes.

Op de site van Ron Unz ( joods)  dit artikel van Gilad Atzmon (joods).

Ik zal het (in blauw) vertalen.
Markering voeg ik zelf toe.

 My Struggle

GILAD ATZMON • FEBRUARY 20, 2020

 • 1,500 WORDS • 183 COMMENTS • REPLY

I launched my study into Jewishness two decades ago. It began as a result of my reaction to the relentless attacks on dissident Jewish thinkers who didn’t fit with the ‘revolutionary agenda’ of the so-called Jewish ‘anti Zionist’ Left. I quickly grasped that it was actually the Jewish Left, the radicals and progressives, who displayed the most problematic traits associated with Zionism and Jewish identitarianism.

Ik begon mijn onderzoek naar joodsheid twee decennia geleden. Het begon als gevolg van mijn reactie op de meedogenloze aanvallen op dissidente joodse denkers die niet pasten in de ‘revolutionaire agenda’ van joodse mensen die zich als  ‘anti-zionistisch links’ afficheerden.  Ik begreep al snel dat het eigenlijk Linkse Joodse lui waren, de radicalen en progressieven, die de meest problematische eigenschappen vertoonden die verband houden met het zionisme en het joodse identitarisme. ( Het geloof dat bloed en bodem verbonden zijn: dat één volk méér hoort bij één stuk land dan andere mensen, zoals immigranten.) 

I was perplexed: the same people who adhere to tribal politics and operate in racially segregated political cells preach universalism to others. I came to understand that nothing was transparent or obvious about Jewish culture and identitarianism, and that this was by design. I decided to untangle the Jewish enigma from a new perspective: instead of asking who or what Jews are, I asked what those who self-identify as Jews believe in, what precepts they adhere to. This question was the beginning of my struggle.

Ik was perplex:

 dezelfde mensen die zich aan de stammenpolitiek houden en in racistisch gescheiden politieke cellen opereren, prediken universalisme aan anderen. 

Ik begon te begrijpen dat niets transparant of duidelijk was over de Joodse cultuur en identitarisme, en dat dit juist de bedoeling was. Ik besloot om het Joodse raadsel vanuit een nieuw perspectief te ontwarren: in plaats van te vragen wie of wat Joden zijn, vroeg ik wat degenen die zichzelf identificeren als Joden geloven, in welke voorschriften zij zich houden. Deze vraag was het begin van mijn strijd.

By the time I published The Wandering Who? (2011), I realised that those who identify as Jews can be divided into three non-exclusive categories. 1. Those who follow Torah and Mitzvoth. 2. Those who identify with their Jewish ancestry. 3. Those who identify politically as Jews. In The Wandering Who I argued that while the first and the second categories are innocent, the third category is always contaminated by biological determinism. The third category is, in fact, racist to the core. While Jews aren’t necessarily a race, Jewish politics are, too often, racially oriented. This applies to both Zionists and the so called ‘anti’ Zionists. In my work there is no real distinction between Jewish Zionists and their Jewish dissenters. I have found them to be equally racist.

Tegen de tijd dat ik The Wandering Who publiceerde (2011), realiseerde ik me dat degenen die zich identificeren als Joden kunnen worden onderverdeeld in drie niet-exclusieve categorieën.

 1. Degenen die Torah en Mitzvoth volgen. 

2. Degenen die zich identificeren met hun Joodse afkomst. 

3. Degenen die zich politiek identificeren als Joden.

In The Wandering Who betoogde ik dat hoewel de eerste en de tweede categorie onschuldig zijn, de derde categorie altijd besmet is door biologisch determinisme. De derde categorie is in feite racistisch tot in de kern. Hoewel joden niet noodzakelijk een ras zijn, is de joodse politiek te vaak racistisch georiënteerd. 

Dit geldt voor zowel zionisten als de zogenaamde ‘anti’ zionisten. 

In mijn werk is er geen echt onderscheid tussen Joodse zionisten en hun Joodse dissidenten. Ik heb ontdekt dat ze even racistisch zijn.

There is more to draw from this categorical approach. It is apparent that not many self identified Jews fall exclusively into just one of the categories. Jewish identity is a multilayered construct. A West Bank settler, for instance, is usually a follower of Torah and Mitzvoth (cat’ 1), most often he/she speaks in the name of their Jewish ancestry and even claims lineage to Biblical figures (cat’ 2). And it goes without saying that a West Bank Jewish settler identifies and acts politically as a Jew (cat’ 3). Surprisingly, a JVP activist in Brooklyn isn’t all that different. He or she may not adhere to the Torah but likely identifies ethnically as a Jew (cat’ 2) and certainly acts politically as a Jew (cat’ 3).

Er is meer te putten uit deze categorische aanpak. Het is duidelijk dat mensen die zichzelf als joods beschouwen  zelden  in slechts één van de categorieën vallen. 

Joodse identiteit is een meerlagig construct. Een kolonist op de Westelijke Jordaanoever is bijvoorbeeld meestal een volgeling van Torah en Mitzvoth (cat ’1), meestal spreekt hij / zij in de naam van hun Joodse afkomst en beweert zelfs afstamming van bijbelse figuren (cat’ 2). En het spreekt voor zich dat een Joodse kolonist op de Westelijke Jordaanoever zich identificeert en politiek handelt als een Jood (cat ’3). Verrassend genoeg is een JVP-activist (Jewish Voice for Peace) in Brooklyn niet zo verschillend. Hij of zij houdt zich misschien niet aan de Thora, maar identificeert zich waarschijnlijk etnisch als een Jood (cat ’2) en gedraagt ​​zich zeker politiek als een Jood (cat’ 3).

In The Wandering Who I argued that If Zionism is a racist ideology, then Jewish anti Zionists are at least as guilty of the same crime. In fact, in the Israeli Knesset, the third biggest party is a Palestinian party. You do the goy count: try to figure out how many Palestinians or Gentiles are on JVP’s board or amongst the British Jewish Voice for Labour (that doesn’t even accept gentiles as equal members). Needless to mention, this observation didn’t make me overwhelmingly popular amongst Zionists and the so called ‘anti.’

In The Wandering Who betoogde ik dat als het zionisme een racistische ideologie is, de joodse anti-zionisten minstens even schuldig zijn aan dezelfde misdaad. In feite is de derde grootste partij in de Israëlische Knesset een Palestijnse partij. U doet de goy count: probeer erachter te komen hoeveel Palestijnen of heidenen in het bestuur van JVP zitten of onder de Britse Joodse Voice for Labour (die zelfs heidenen niet als gelijke leden accepteert). Onnodig te vermelden, deze observatie maakte me niet overweldigend populair bij zionisten en de zogenaamde 'anti'.

( Dit vind ik een minder sterk argument van Atzmon.  Er is vrijheid van vergadering.  En hoewel niet fraai,  dan mag je wel op basis van een overtuiging ( Joods zijn) selecteren.  Probleem is een beetje dat het joods zijn(religie)  de facto is voorbehouden aan één ras. )  

On the day of the publication of The Wandering Who, hell broke loose. What started as a struggle to seek the truth or at least some understanding, evolved into a bloody war. Oddly, no one bothered to find a mistake in my work or pointed to where my argument was lacking. No one claimed that the facts I based my argument on were inaccurate. Both Zionists and ‘anti’ have deployed every trick in their Hasbara book to try and silence me. I was called a racist, an anti-Semite and a Nazi despite the fact that my entire work is anti racist and in defiance of the Jewish racial argument.

Op de dag van de publicatie van The Wandering Who brak de hel los. Wat begon als een strijd om de waarheid te zoeken of op zijn minst enig begrip, ontwikkelde zich tot een bloedige oorlog. Vreemd genoeg nam niemand de moeite om een ​​fout in mijn werk te vinden of wees naar waar mijn argument ontbrak. Niemand beweerde dat de feiten waarop ik mijn argument baseerde, onjuist waren. Zowel zionisten als ‘anti’ hebben elke truc in hun Hasbara-boek ingezet om me het zwijgen op te leggen. Ik werd een racist, een antisemiet en een nazi genoemd, ondanks het feit dat mijn hele werk anti-racistisch is en in strijd met het joodse raciale argument.

Since 2011 I have been subject to a cowardly smear campaign. But the war called upon me has actually helped me to refine my views on Jewish Identity Politics. I realised that Jewishness (yehudiyut) is a manifold of different forms of chosenness. Rabbinical Jews celebrate being God’s favorite children. Atheist Jews in practice, dumped the God who first chose them in order to validate their own superiority as godless people. Jewish Marxists are special for their belief in equality. Tikun Olam Jews believe that it is down to them to save the Goyim. After a few more years of this study I realised that Judaism is just one Jewish religion amongst many and it is not even the most popular Jewish religion.

Sinds 2011 ben ik onderwerp van een laffe lastercampagne. Maar de oorlog die tegen mij was aangespannen  heeft me echt geholpen om mijn kijk op de Joodse identiteitspolitiek te verfijnen. Ik realiseerde me dat joodsheid (yehudiyut) bestaat uit verschillende vormen van Uitverkoren-heid  : 

= Rabbijnse joden vieren dat ze Gods favoriete kinderen zijn. 

= Atheïstische Joden dumpten in de praktijk de God die hen het eerst koos om hun eigen superioriteit als goddeloze mensen te valideren. 

= Joodse Marxisten zijn speciaal vanwege hun geloof in gelijkheid. 

= Tikun Olam Joden geloven dat het aan hen is om de Goyim te redden. 

Na nog een paar jaar studie realiseerde ik me dat Het Jodendom slechts één joodse religie is en dat het niet eens de meest populaire joodse religie is.

The great Israeli philosopher Yeshayahu Leibowitz figured out in the 1970s that while Jews uphold many religions and beliefs, all Jews believe in the Holocaust. It was this observation by Leibowitz that planted the notion of the Holocaust religion. When I wrote Being in Time, I realised that practically every precept can become a Jewish religion as long as it sustains a lucid concept of ‘chosenness’, self-love or auto validation.

De grote Israëlische filosoof Yeshayahu Leibowitz ontdekte in de jaren zeventig dat hoewel Joden veel religies en overtuigingen hooghouden,

 alle Joden in de Holocaust geloven. Het was deze observatie van Leibowitz die het idee van de Holocaust-religie heeft voortgebracht. Toen ik 
Being In Time schreef, realiseerde ik me dat vrijwel elke ideologie een joodse religie kan worden, zolang het een helder concept van 'Uitverkoren-zijn', zelf-liefde of zelfbevestiging ondersteunt. ( Zolang je volgens die ideologie zèlf superieur aan de anderen bent.)

The French psychoanalyst Jacques Lacan revealed that the ‘unconscious is the discourse of the Other;’ the fear that one’s deepest secrets could be unveiled and make it into the public discourse. In Lacanian terms, the Jewish unconscious is the fear that the ‘Goyim Know.’ Their torment is that people ‘out there’ will start to converse about what has taken place in front of their eyes: whether it is AIPAC dominance of US foreign policy or the destruction of the Labour Party or the constant threat to world peace imposed by Israel and its Lobby.

De Franse psychoanalyticus Jacques Lacan onthulde dat  'de we in ons onderbewustzijn  heel bang zijn over wat ànderen over ons weten'' ,  We hebben onbewust  angst dat iemand onze diepste geheimen  kan onthullen en dat die geheimen  in het publieke debat  zouden kunnen worden besproken. In Lacaniaanse termen is het joodse onbewuste de angst dat de 'Goyim weten'. Hun kwelling is dat mensen 'daarbuiten' zullen beginnen te praten over wat zich voor hun ogen heeft afgespeeld: 

of het AIPAC-dominantie van het Amerikaanse buitenlands beleid is 

of de vernietiging van de Labour-partij 

of de voortdurende bedreiging voor de wereldvrede opgelegd door Israël en zijn lobby.

Judging by their desperate attempts to silence me, I assume that I must be seen, at least in the eyes of my Jewish detractors, as a prime conduit for that ever expanding general awareness – after all I have been blowing the whistle for a while.
Te oordelen naar hun wanhopige pogingen om mij het zwijgen op te leggen, neem ik aan dat ik, althans in de ogen van mijn joodse tegenstanders, moet worden gezien als belangrijk aanstichter voor dat steeds groter wordende algemene bewustzijn - ik luid die klok  tenslotte al een tijdje.

Jews do not like those who leave the tribe. Jesus paid a price, as did Uriel da Costa and Spinoza. For Jews, the former Jew, or ex-Jew, is a threat most likely because many Jews may feel insecure about the ethical ground of their core beliefs, culture and ideology. Enlightened Jewish progressives are probably clever enough to admit to themselves that being born into chosenness is a problematic racially supremacist concept. Honest Jews may have gathered that being chosen by a God you yourself invented to favour you over the rest of humanity is actually funny. Orthodox Jews understand that large parts of their core beliefs are inconsistent with the western universal humanist tradition. Many Zionists know that their claims to a historic right to a land they have never been in are ridiculous.

Joden houden niet van degenen die de stam verlaten. 
Jezus betaalde een prijs, net als Uriel da Costa en Spinoza. 
Voor Joden is de voormalige Jood of ex-Jood hoogstwaarschijnlijk een bedreiging omdat veel Joden zich onzeker voelen over het ethische gehalte van hun kernovertuigingen, cultuur en ideologie:
= Verlichte Joodse progressieven zijn waarschijnlijk slim genoeg om aan zichzelf toe te geven dat geboren worden als 'Uitverkorene' een problematisch racistisch en supremacistisch concept is. 
= Eerlijke Joden hebben misschien wel door dat het feit dat je bent Uitverkoren door een God die je zelf hebt uitgevonden en die jou dan stelt bòven de rest van de mensheid, te belachelijk voor woorden is.  
= Orthodoxe joden begrijpen dat grote delen van hun kernovertuigingen niet in overeenstemming te brengen zijn met de westerse universele humanistische traditie. 
= Veel zionisten weten dat hun aanspraken op een historisch recht op een land waar ze nog nooit zijn geweest, belachelijk zijn.

The Jewish strategy to handle their fears includes the suppression of elementary freedoms: Jewish Power as I define it, is the power to suppress criticism of Jewish power. I believe that it was I who coined the slogan, ‘We Are All Palestinians.’ In accordance with my definition of Jewish power, Palestinians are those who can’t even utter the name of their oppressor. While Israel calls itself the Jewish State and boasts about itself as Jewish, the Palestinians and their solidarity movement go out of their way to avoid the ‘J word.’ When British Jewish institutions including the chief rabbi and the British Jewish press called an open war on the British Labour and its leader no one in the Labour party dared utter the ‘J word’ except when asking for Jewish forgiveness. The condition of being Palestinian, of not being able to name one’s oppressor, is now a global symptom. This suppression of speech and thought has evolved into a tyranny of correctness.

De Joodse strategie om met hun angsten om te gaan houdt in dat elementaire vrijheden moeten worden verboden: 

Dè Joodse macht (zoals ik het definieer)  is de macht om kritiek op Joodse macht te onderdrukken. Ik geloof dat ik het was die de slogan bedacht, "Wij zijn allemaal Palestijnen." In overeenstemming met mijn definitie van Joodse macht:
 Palestijnen mogen de naam van hun onderdrukker niet eens noemen ! 
Terwijl Israël zichzelf de Joodse staat noemt en over zichzelf joods is, doen de Palestijnen en hun solidariteitsbeweging hun uiterste best om het 'J-woord' te vermijden. 
Toen Britse Joodse instellingen, waaronder de rabbijn en de Britse Joodse pers, een open oorlog riepen over de Britse Labour en haar leider durfde niemand in de Labour-partij het 'J-woord' uit te spreken, behalve wanneer hij om Joodse vergeving vroeg. De voorwaarde om Palestijn te zijn, om je onderdrukker niet te kunnen noemen, is nu een wereldwijd symptoom. 
Deze onderdrukking van spraak en gedachten is geëvolueerd tot een tirannie van correctheid.

By the time I wrote Being in Time I understood that my struggle has implications that far exceed my initial intellectual objectives. What we face as western subjects is a massive battle between Athens and Jerusalem, where Athens is the birthplace of Western thought and Jerusalem is the city of revelation. Athens teaches us how to think, Jerusalem demands our obedience.

Tegen de tijd dat ik Being In Time schreef, begreep ik dat mijn strijd implicaties heeft die mijn aanvankelijke intellectuele doelstellingen ver overstijgen. Wat we als westerse onderdanen tegenkomen, is een massale strijd tussen Athene en Jeruzalem, waar Athene de geboorteplaats is van het westerse denken en Jeruzalem de stad van openbaring is. Athene leert ons hoe te denken, Jeruzalem eist onze gehoorzaamheid.

The Western humanist values and intellectual assets we are now nostalgic for came from Athens: democracy, tolerance, freedom of speech, philosophy, Agora, science, ethics, poesis and the tragedy. Jerusalem gave us laws, mitzvoth, regimes of prescribed and proscribed behavior. Athens teaches us how to think ethically: in Jerusalem, ethics are replaced by the Ten Commandments; rules to obey. Jerusalem is not solely a ‘Jewish domain.’ The Jerusalemization of our universe is apparent in every corner of society: from pop culture, to the work place, to academia and beyond. It is the tyranny of correctness adopted by the new Left and it is at least as infectious within right identitarianism.

De westerse humanistische waarden en intellectuele waarden waar we nu heimwee naar hebben, kwamen uit Athene: democratie, tolerantie, vrijheid van meningsuiting, filosofie, Agora, wetenschap, ethiek, poëzie en de tragedie. Jeruzalem gaf ons wetten, mitswot, regimes van voorgeschreven en verboden gedrag. Athene leert ons ethisch te denken: in Jeruzalem wordt ethiek vervangen door de tien geboden; regels om te gehoorzamen. Jeruzalem is niet alleen een 'joods domein'. De Jeruzalemisering van ons universum is zichtbaar in alle uithoeken van de samenleving: van popcultuur, tot de werkplek, tot de academische wereld en daarbuiten. Het is de tirannie van correctheid die wordt aangenomen door de nieuwe Linkse beweging en het is al even besmettelijk bij Rechts waar het identitarisme ( bloed en bodem) hoogtij viert.

My struggle as I now understand it, has evolved into a metaphysical quest. I battle to reinstate Athens within my soul. If you want to make the West great again, my struggle is your struggle. Defy Jerusalem, say no to authoritarianism, embrace Athens in your heart: learn to speak your mind, tell the truth as you see it and bear the consequences.

Mijn strijd zoals ik die nu begrijp, is geëvolueerd tot een metafysische zoektocht. Ik vecht om Athene in mijn ziel te herstellen. Als je het Westen weer groot wilt maken, is mijn strijd jouw strijd. Tart Jeruzalem, zeg nee tegen autoritarisme, omhels Athene in je hart: leer je mening openlijk uit te spreken, vertel de waarheid zoals je die ziet en draag de consequenties.

(Republished from Gilad Atzmon by permission of author or representative)