1287 Hoe ik langzaam het 'Joodse Vraagstuk' begon te zien.

 

Niemand heeft enig idee van het Jodendom.  Totaal geen enkel vermoeden. 

De kennis is totaal uitgewist. 

Alles wat wij weten is: 

Ze komen prominent in de bijbel voor.  Ze zijn slim en werken hard.  Daarom bereiken ze veel en worden vaak rijk.  Dat leidt altijd weer tot  afgunst en dat ontspoort soms tot moord op de joden, soms zelfs tot genocide zoals  de Holocaust in Hitler Duitsland. 

Niemand weet dat ze die slimheid zelf 'gekweekt' hebben, zoals een boer koeien fokt die veel melk geven.  

Niemand weet dat  ze in hun geloof leren dat ze de baas van de wereld moeten worden. Niet door zelf hard te vechten, maar door list en bedrog:  "By way of Deception thou shalt make war."

Niemand weet dat het de bedoeling is dat alle niet-joden verdwijnen van deze wereld.  

En al die moorden op ons  worden uiteraard gepleegd voor ons eigen bestwil.  De joden hebben de plicht om "De wereld beter te maken".   Tikkun Olam. 

En omdat die wereld te vol is en uitgeput raakt, moeten de zwakkeren, de ballast, geliquideerd worden. 

De wereld is beter gamaakt als er alleen nog joden op leven.   U denkt misschien dat dit idee een gevolg is van de klimaat-problemen.  Niet juist. Het staat al honderden jaren in hun ( ontoegankelijke) geschriften.   

Wat ik hier schrijf is geen onzin. Ik kan elk woord onderbouwen met joodse bronnen. 

Tot zover het grotere plaatje. 

Nu een 'werdegang' van een Amerikaan die gaandeweg zijn leven het 'Joodse Vraagstuk' ontdekt.   

200 jaar geleden wist iedereen wat Het Joodse Vraagstuk was, omdat de joden toen nog niet onze media en academia onder controle hadden. 

Het Joodse Vraagstuk is het volgende probleem: 

Tot aan de Verlichting leefden de joden buiten de gewone samenleving, in hun eigen wereld.  Slechts de allerslimsten en de allerrijksten  hadden functies in 'de samenleving'.    Ze leenden geld aan de adel en de koning. Ze haalden belasting op bij de boeren en burgers.   Ze waren raadgevers van de Elite. 

95% van de joden leefde 'buiten' het staatsbestel, buiten de cultuur van de staat.

Ze waren handelaar, maar nooit wetgever of professor aan de universiteit. 

Met de Verlichting kwam daar verandering in. 

Napoleon werd  als groot talent erkend en door de joden op het schild geheven. 

Hij gaf de joden gelijke rechten, maar schreef later aan zijn broer dat hij de joden verafschuwde. 

Hoe dan ook:  tussen 1800 en 1900 kregen in vele landen de joden gelijke rechten en stroomden universiteiten en  besturen en kranten-redacties  vol met joden, die nu eenmaal een groot talent hebben en met gemak de autochtone bevolking uit die posities van invloed verdreef. 

Hoe daar mee om te gaan, als land?  Die vraag heet: "Het Joodse Vraagstuk." Ook Karl Marx schreef  er een boekje over. 

Niemand weet nu nog wat dat is.  Als je iemand vraagt: Kent U een jood, dan zal hij hooguit 5 namen kunnen noemen. 

Hij weet totaal niet dat zijn hele hebben en houden bepaald is door joodse mensen.

Tot zover deze korte inleiding.

Nu naar het artikel  (dat op de website van een van mijn joodse helden staat)  

                                   =====================

Mijn langzame ontdekking van de Joodse kwestie 

ROCKABOATUS - 20 APRIL, 2022     - 3.400 WOORDEN - 37 REACTIES - 

 

Toen ik opgroeide in Zuid-Californië, was ik altijd in de buurt van Joden. Dat komt omdat veel Joden naar dezelfde openbare scholen gingen als ik in de San Fernando Valley. Mijn vader had bijna 50 jaar een zaak in Hollywood, en een aantal van zijn klanten en vrienden waren Joods.

Ik kan eerlijk zeggen dat ik toen geen probleem had met Joden. Het enige wat me aan hen opviel was hun nerdigheid en ietwat frêle uiterlijk. Ik zag ze als nerds en boekachtige types. Ze leken niet atletisch begaafd, en ze zagen er nogal vreemd uit in vergelijking met mijn WASP 'jock' vrienden op de middelbare school. Ik was blij wanneer de Joodse feestdagen aanbraken, want dan was een groot deel van onze studentenpopulatie weg, en op die dagen werd er geen huiswerk opgedragen.

In mijn twintiger jaren had ik een joodse vriend met wie ik heel close was. Hoewel ik in die tijd niets wist over de Joodse kwestie, herinner ik me duidelijk hoe openlijk 'Joods' hij was. Hij had alle stereotiepe trekken waar we aan denken als we proberen te beschrijven hoe Joden zijn. Eén ding dat opviel was hoe hij de neiging had alles te overdrijven wat hem niet beviel of waar hij het niet mee eens was. Ik moest hem voortdurend kalmeren en hem laten inzien dat de dingen niet zo slecht waren als hij zich voorstelde.

Deze eigenschap van overdrijving en overdrijving, zou ik later ontdekken, is zeer typisch voor Joden. Het heeft hen de afgelopen twee eeuwen goed gediend om Europese blanken zover te krijgen dat ze oorlogen voor hen voerden. Het heeft ons ook geconditioneerd om Joden als slachtoffers te zien, en om zelfs de geringste oppositie tegen hen te zien als een bedreiging voor hun voortbestaan.

Hoe meer Joden ik ontmoette en met wie ik vriendschap ontwikkelde, hoe meer ik dezelfde algemene kenmerken bij hen herkende. Zij hadden ook goede eigenschappen, zoals hun waardering voor onderwijs, hun schijnbaar natuurlijke vermogen om financiën te begrijpen en welvaart te scheppen, hun vermogen om goed te spreken, en hun ijver voor humanitaire doelen. Ik verwijt Joden niet dat ze die hebben. Ik vond ze ook oprecht in het bevorderen van liberale politieke kwesties, vooral die welke gunstig waren voor hun etnische groep. In die tijd vond ik dat niet zo erg. Mijn mening over Joden was over het algemeen positief, hoewel ik me ervan bewust was dat een groot aantal van hen neurotisch en nogal vreemd waren.

Toen ik in 2002 raciaal bewust werd, had ik nog steeds een positieve mening over Joden. Maar ik kwam er al snel achter dat er onder de leden van de blanke identiteitsbeweging enkele zeer kritische meningen over Joden bestonden. En niet slechts een paar, maar een schijnbaar luidruchtige meerderheid. Ik was gretig en bereid om zwarten te bekritiseren en te protesteren tegen illegale immigratie, maar ik vond het een brug te ver om Joden te bekritiseren.

Ik had daar moeite mee omdat ik het als "antisemitisch" beschouwde, en "antisemitisme" was voor mij in die tijd gewoon verkeerd. Ik realiseerde me in die periode nauwelijks hoe diep ik geconditioneerd was om alleen het beste over Joden te geloven.

Ik bezocht regelmatig pro-blanke websites en ging om met andere reageerders. Telkens wanneer de kwestie van het onevenredig grote aantal Joden dat op de hoogste regeringszetels zetelt ter sprake kwam, inclusief de controle die zij hebben over onze banken, Hollywood en elke vorm van media, antwoordde ik dat dergelijke kritiek louter te wijten was aan jaloezie van hun kant. Ze waren jaloers dat de Joden slimmer en beter waren dan zij. Ik betoogde dat het vanwege hun superieure intelligentie heel natuurlijk was dat Joden zulke hoge posities van invloed en macht zouden bereiken. De Ashkenazi IQ niveaus bewezen het, dus hoe kon iemand het tegendeel beweren?

Ik wist toen nog niet dat Joden in de samenleving van de heidenen succes hadden, niet omdat ze per se slimmer waren. In veel gevallen kregen zij vaste voet aan de grond in een bepaald vak of beroep en buitten dat meedogenloos uit voor hun eigen etnisch voordeel. Het was slechts een kwestie van tijd voordat zij alle niet-joden begonnen uit te persen en hen spoedig door hun stamgenoten te vervangen. Joden slagen dus grotendeels door middel van etnische netwerken en niet vanwege hun "enorm superieure intelligentie", zoals ik ten onrechte had aangenomen.

Ik was tevreden met mijn pro-Joodse argumenten, totdat ik in 2013 ontdekte dat de Amerikaanse federale regering jaarlijks miljarden aan Israël geeft in belastinggeld. Ook dit was geen recente zaak. Het was al tientallen jaren aan de gang. Voor mij leek het inherent anti-Amerikaans om aan een buitenlandse natie enorme sommen belastinggeld te geven van hardwerkende Amerikanen. Dit leek niet juist, en dat is het ook niet.

Ik was pro-Israël in die tijd. Net als de meeste conservatieve Amerikanen beschouwde ik het Palestijnse volk als niets meer dan een bende terroristen die ten onrechte onschuldige Israëli's vermoordden. En toch stoorde ik mij voortdurend aan het feit dat mijn regering regelmatig exorbitante bedragen aan Israël gaf voor hun militaire defensie, terwijl de VS te kampen had met hoge werkloosheid, armoede en een daklozenprobleem dat niet meer onder controle was.

Ik herinnerde mij de waarschuwende woorden van President George Washington in zijn afscheidsrede voor de jonge natie toen hij in 1796 zijn ambt neerlegde, dat de Amerikanen voorzichtig moesten zijn met het vermijden van "permanente bondgenootschappen" en buitenlandse verstrengelingen.

Thomas Jefferson, tijdens zijn inaugurele rede in 1801, herhaalde iets zeer gelijkaardigs: "Vrede, handel en eerlijke vriendschap met alle naties-verbonden allianties met geen enkele." Deze principes van gezond verstand op het gebied van buitenlandse zaken zijn door bijna elke Amerikaanse president sinds het begin van de twintigste eeuw resoluut van de hand gewezen (door sommigen meer dan door anderen). Het is vooral duidelijk geweest onder de laatste vijf Amerikaanse presidenten, en Joden hebben in elk van deze regeringen een belangrijke rol gespeeld.

Ik ontdekte dat de V.S. topzwaar was met Joden die op de belangrijkste en meest strategische posities binnen de regering zaten. De meesten van hen, zo vermoedde ik, hadden een grotere loyaliteit aan Israël dan aan de V.S. Dit werd alleen maar bevestigd toen ik hoorde van het gunstige beleid en de voorkeursbehandeling die Israël kreeg van de federale regering, met inbegrip van de wurggreep die Israël heeft over bijna het gehele Congres.

Amerika is veranderd in een natie die zich bezighoudt met het welzijn en de veiligheid van Joden en Israël. Voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, heeft zelfs officieel verklaard: "Ik heb tegen mensen gezegd, wanneer zij mij vragen of dit Capitool tot de grond toe zou afbrokkelen, dat het enige dat zou overblijven onze toewijding is aan onze hulp - en ik noem het niet eens hulp - onze samenwerking met Israël. Dat is fundamenteel voor wie we zijn" (Conferentie van de Israëlisch-Amerikaanse Raad, 2 december 2018).

In mijn geval waren het dus de enorme bedragen die de VS aan Israël gaven, die mijn argwaan jegens Joden wekten. De les die we hieruit kunnen trekken is, denk ik, dat een verscheidenheid aan wegen kan worden gebruikt om ons volk wakker te schudden voor de Joodse Kwestie.

Bovendien, hoe meer ik te weten kwam over Israëls aanval op de U.S.S. Liberty, de onevenredig grote invloed die de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben gehad, de Joodse oorsprong van het communisme, het grote aantal Joden dat leidinggevende functies heeft bekleed bij de moorddadige Bolsjewieken, des te duidelijker werd het dat de Joden niet zo onschuldig zijn als ik ooit had aangenomen.

Terwijl ik intellectueel worstelde met dit alles, hoorde ik herhaaldelijk over een boek geschreven door een professor van de Long Beach Universiteit. Het was getiteld The Culture of Critique (1998) geschreven door Kevin MacDonald die een professor in de evolutionaire psychologie was (nu gepensioneerd). Er werd mij vaak genoeg gezegd dat als ik echt de waarheid wilde weten over de subversieve rol die de Joden speelden in de politieke bewegingen van de V.S., ik mij met zijn argumenten moest bezighouden. En dus deed ik dat.

Ik kocht een exemplaar van MacDonald's boek en was al in de eerste paar hoofdstukken verbaasd over hoe alomtegenwoordig en wijdverbreid de Joodse invloed in onze samenleving was. Ik was verbaasd over hoe etnisch bewust Joden waren, en hoe zij opzettelijk hun posities van invloed en macht gebruikten om niet-joden en hun samenlevingen te ondermijnen. Dit bewustzijn onder zoveel Joden van wat zij deden om onze cultuur te ondermijnen, om alle vormen van verdorvenheid onder ons volk te bevorderen, en om dit te doen voor hun eigen etnische voordeel ten opzichte van ons, was niet alleen verhelderend, maar ook revolutionair. Het vormde de aanzet tot een grote paradigmaverschuiving in mijn denken.

Ik was ook verbaasd over hoeveel Amerikaanse en Europese blanken door de geschiedenis heen Joden als een probleem voor de blanke samenlevingen zagen. Deze mensen waren geen gekken en samenzweerders die een appeltje te schillen hadden met Joden vanwege een of andere vermeende jaloezie. In plaats daarvan waren het intelligente en scherpzinnige schrijvers, historici en staatslieden die de subversieve reputatie van de Joden inzagen. MacDonald ging in op de waarschuwingen van Charles Lindbergh, Henry Ford en anderen die probeerden het publiek wakker te schudden, vaak met weinig succes omdat de Joden tegen die tijd de meeste grote kranten en andere belangrijke instellingen in handen hadden.

Doorheen The Culture of Critique beargumenteert professor MacDonald zijn zaak op een onpartijdige manier. Hij laat zich uitsluitend leiden door de feiten. Hij gaat herhaaldelijk recht naar de bron, naar wat Joden zelf zeggen in hun eigen woorden. Dit was belangrijk voor mij omdat het één ding is om door iemand te worden verteld wat Joden hebben gezegd en geloofd, maar het is iets heel anders wanneer je leest wat prominente en invloedrijke Joden hebben gezegd over niet-joden, de autoritaire structuur van het traditionele Amerikaanse gezin, het Amerikaanse immigratiebeleid en het doel achter de Hart-Celler Act van 1965, hun redenen voor het verspreiden van Boasiaanse antropologie en Freudiaanse psychologie door het Amerikaanse landschap, en de redenen die Joden aanvoeren voor het creëren en bevorderen van radicale politieke bewegingen in Amerika.

Professor MacDonald heeft beschreven wat Joden hebben gedaan en blijven doen als een "groepsevolutiestrategie". Zoals ik het begrijp, zetten Joden zich in voor verschillende intellectuele en politieke bewegingen om de samenhang van de heidense samenlevingen te ondermijnen, wat op zijn beurt het concurrentievoordeel van de Joden vergroot. Deze zelfde bewegingen dienen als een middel om antisemitisme binnen de samenleving te bestrijden. Een dergelijke strategie dient ook om het traditionele Amerikaanse gezin te verzwakken. Dit lijkt zeker het doel te zijn geweest van Theodor Adorno's boek uit 1950, The Authoritarian Personality, waarin gezonde, normale gezinnen, die de basis vormen voor elke goed functionerende samenleving, werden gepathologiseerd; hetzelfde geldt voor de psychoanalyse en haar invloed op onze seksuele zeden.

Er zijn nog andere redenen waarom Joden zich bezighouden met de culturele ondermijning van westerse samenlevingen. Ik zal er drie noemen die voor mij het meest steekhoudend zijn, hoewel ik toegeef dat niet iedereen het daarmee eens hoeft te zijn.

(1) Joden bevorderen massale immigratie in blanke naties, zodat zij niet de enige en geïsoleerde minderheidsgroep zullen zijn. Zij vinden bescherming (bij wijze van spreken) onder grote aantallen van verschillende vreemdelingen binnen een natie. Als er vervolging zou komen, zouden zij niet de enige groep zijn die wordt aangevallen en misschien zelfs helemaal niet worden vervolgd.

Andere immigrantengroepen bieden hun dus min of meer dekking. Joden zijn in staat zich te verbergen of te verhullen wanneer zij zich in een land bevinden dat overspoeld wordt door andere raciale of etnische groepen. Daardoor vallen hun subversieve activiteiten niet zo snel op, wat wel het geval zou zijn als zij de enige minderheidsgroep zouden zijn.

(2) Joden houden zich bezig met culturele ondermijning omdat zij Christus en het christendom haten. Zij zien al hun lijden door de eeuwen heen sinds 70 na Christus als veroorzaakt door de volgelingen van Christus. Daarom trachten zij voor altijd elk overblijfsel van het christendom te vernietigen, dat de afgelopen eeuwen de dominante godsdienst onder de blanken is geweest. Deze voortdurende oorlog tegen het christendom en de blanken is zowel religieus als raciaal van aard.

De hard-core Joodse pornograaf, Al Goldstein, werd eens gevraagd waarom Joden dramatisch oververtegenwoordigd zijn in de porno-industrie. Hij antwoordde: "De enige reden dat Joden in de pornografie zitten is dat we denken dat Christus waardeloos is. Katholicisme is waardeloos. Wij geloven niet in autoritarisme. Pornografie wordt zo een manier om de christelijke cultuur te bezoedelen." (Wikipedia).

Het is belangrijk op te merken dat veel Joden de Europese blanken niet scheiden van het christendom op de manier waarop wij zouden kunnen denken. Die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zeker, zij kunnen intellectueel toegeven dat niet iedere blanke een christen is, maar diep van binnen beschouwen velen van hen ons allen op de een of andere manier als volgelingen van de Gekruisigde. Dat geldt met name voor de meer religieuze Joden.

(3) Joden verzetten zich ook tegen alle vormen van nationalisme (behalve dat van henzelf) die door blanken worden geuit als een bedreiging voor hun etnische overleving. Zij stellen zich voor dat er in alle blanken een innerlijke nazi schuilt die niet kan wachten om naar buiten te komen en elke jood in een brandende oven te gooien. Joden zijn dus voortdurend op hun hoede om ervoor te zorgen dat blank nationalisme en christendom altijd worden bespot en verworpen door elke samenleving die zij beheersen. Het is een constante zorg voor hen. Ze denken er vaak aan. Het is een weerspiegeling van hoe sterk paranoïde ze zijn.

Dit erkennend, zou het geen verrassing moeten zijn te ontdekken dat Joden intellectuele en politieke bewegingen creëren om de door heidenen gedomineerde naties waar zij deel van uitmaken te verzwakken en uiteindelijk te ondermijnen. Het is moeilijk voor blanken om deze mate van etnocentrisme te begrijpen, omdat zij de afgelopen 70 jaar zo zwaar zijn gedegacineerd en gedemoraliseerd. Zij kunnen zich moeilijk identificeren met enige vorm van blanke raciale identiteit. Het is vreemd voor hen en hoe zij de wereld om zich heen zien. Maar naarmate onze samenleving nog vijandiger wordt tegenover blanken, zullen zij gedwongen worden een racialistische en blanke identiteit te omarmen. De culturele stemming van de natie en de omstandigheden zullen het zo maken.

Natuurlijk zullen er uitzonderingen zijn op deze manier van denken onder de Joden die ik heb beschreven, maar dit is voor een groot deel hoe de reguliere Joodse gemeenschap en Joodse activistische organisaties reageren op de gedachte van blanke rassensolidariteit en een eventuele heropleving van het christendom.

Op mijn reis naar de Joodse Kwestie was ik verbaasd over de bergachtige hoeveelheid informatie die over het onderwerp beschikbaar is. Het erkennen van Joden als een probleem voor blanke samenlevingen is geen recent verschijnsel, maar een verschijnsel dat al duizenden jaren besproken en bediscussieerd wordt. Thomas Dalton's boek, Eternal Strangers: A Critical History of Jews and Judaism (2020), is slechts een van de vele boeken die zijn gepubliceerd die de verontrustende rol hebben gedocumenteerd die Joden spelen in elke samenleving die dwaas genoeg is om hen een voet aan de grond te laten krijgen.

Ik heb ook geleerd hoe het Joodse vraagstuk mensen kan verdelen en emotionele reacties kan oproepen zodra het ter sprake wordt gebracht. Dit komt omdat blanken zijn geconditioneerd om negatief te reageren op zelfs de geringste hint dat Joden een probleem zouden kunnen zijn en toch niet zo onschuldig. Men zou denken dat zelfs raciaal bewuste blanken open zouden staan voor het joodse vraagstuk, maar dat is niet altijd het geval. Ook hen is wijsgemaakt dat elke negatieve beoordeling van Joden uitsluitend voortkomt uit antisemitisme.

Dit is enigszins begrijpelijk omdat er altijd een prijs betaald moet worden voor het openlijk bekritiseren van Joden. Maar is dit niet een sterke aanwijzing van Joodse controle? Het bewijs van de onevenredig grote Joodse macht in de V.S. wordt gevonden in het feit dat het ons niet is toegestaan kritiek te uiten op de Joodse macht. Als je dat wel doet, op welke publieke manier dan ook, wordt je onvermijdelijk uitgestoten, van de sociale media gehaald, uitgemaakt voor "nazi", en loop je de reële kans je baan te verliezen.

Nog meer bewijs van de onevenredig grote Joodse invloed en controle blijkt uit het feit dat het in een groot deel van Europa illegaal is om kritiek te hebben op of het oneens te zijn met de Holocaust. Als je dat in het openbaar doet, kun je een boete of zelfs gevangenisstraf krijgen.

Wat men ook mag denken van het holocaustverhaal, waarom zou het illegaal zijn om het er niet mee eens te zijn? Wat is er zo schadelijk aan het in twijfel trekken ervan? Waarom is het volkomen legaal om de Armeense genocide of de genocide op de "killing fields" in Cambodja aan te vechten of te ontkennen, maar is het onwettig om dat te doen met betrekking tot de Joodse holocaust? Waarom is het aanvaardbaar om het bestaan van God te ontkennen, de spot te drijven met Christus en de christenen, en de spot te drijven met de Bijbel op om het even welk openbaar forum, maar als iemand publiekelijk zou verklaren dat er slechts 5 miljoen Joden in de gaskamers zijn omgekomen in plaats van 6 miljoen, zou hij spoedig door de autoriteiten worden aangehouden en gevangengezet?

Dit komt omdat Joden grotendeels bepalen wat wel en niet kan worden gezegd in de meeste Westerse samenlevingen. Dit is met name het geval wanneer het gaat om uitspraken in het openbaar die kritisch over hen zijn. Zelfs bepaalde termen of uitdrukkingen die niet zo expliciet zijn en slechts Joden beschrijven, zijn verboden (kosmopolieten zonder wortels, internationale bankiers, globalisten, George Soros, etc.). Deze subtiele "antisemitische hondenfluitjes" worden even krachtig veroordeeld als de meer expliciete.

Als voldoende mensen het holocaustverhaal openlijk in twijfel zouden trekken, zou dat enorme en nadelige gevolgen hebben voor de Joden. De "holocaustindustrie", zoals Norman Finkelstein die beschrijft, zou een enorme hoeveelheid inkomsten mislopen. De herstelbetalingen aan overlevenden van de Holocaust en hun families zouden in gevaar kunnen komen. Joden zouden niet langer kunnen worden gezien als de eeuwige slachtoffers die zij zichzelf hebben toegedicht. Het hele beeld dat de meeste Westerlingen van Joden hebben, zou kunnen worden verbrijzeld. Dit is geen risico dat Joden willen nemen. Daarom treden zij hard op tegen zelfs het geringste greintje kritiek bij iedereen die het waagt hun ongeloof te uiten.

Op mijn reis naar de Joodse Kwestie heb ik geleerd dat Joden niet de enige oorzaak zijn, noch de enige daders van de problemen waarmee blanken in het Westen worden geconfronteerd. Er zijn genoeg verraderlijke blanken die hun eigen volk hebben verraden (voor het juiste bedrag aan sjekels, natuurlijk). Onze eigen mensen hebben Joden in staat gesteld hun subversieve doelen te bereiken, en het doet ons geen goed dit te ontkennen. Rassenscheidende blanken zouden niet moeten zijn zoals zwarten of zelfs Joden zelf, die snel anderen de schuld geven van hun ellende. Hun gebrek aan introspectie en oneerlijkheid zou niet het kenmerk van ons volk mogen zijn. Nee, we moeten de realiteit onder ogen zien dat Joden niets tegen ons als blanken konden doen als we het niet eerst hadden toegelaten.

En toch, dit gezegd zijnde, kan niet worden ontkend dat Joden de voornaamste scheppers, strategen, organisatoren, financiers en agitatoren zijn tegen alle vormen van blanke raciale identiteit. Van al hun zorgen, vinden zij dit het meest bedreigend voor hun bestaan. Zij zien "blanke suprematie" als het grootste gevaar voor Amerika, ook al is er geen greintje bewijs voor. Maar het toont wel aan hoe fantasierijk hun paranoïde geesten werken.

Zelfs politiek conservatieve joden zullen niet openlijk verklaren dat blanken het recht hebben de enige of dominante bevolkingsgroep in hun eigen land te zijn. Dat is zelfs voor hen te veel. De betrekkelijk weinige Joden die dat misschien wel zouden doen, zijn buitenbeentjes. Zij zijn de uitzondering en niet de norm. Zij zijn op geen enkele manier representatief voor de meerderheid van de Joden in Amerika of Europa. Als ze ook maar zouden doorschemeren dat ze dat zouden doen, zouden ze onmiddellijk door hun eigen volk worden veroordeeld. Het zou beter voor hen zijn iets te verklaren dat verwant is aan pedofilie dan te verklaren dat blanken het recht hebben op te komen voor hun eigen raciale en culturele belangen.

Zoals ik het zie, is het begrijpen van de Joodse kwestie geen rechtvaardiging om obsessief bezig te zijn met Joden en hun manier van doen. Het is gemakkelijk om je op Joden te richten op een manier die niet gezond is. Ja, het is nodig om onze mensen over hen te informeren en te waarschuwen. Maar we moeten ons hoeden voor het idee dat het eenvoudigweg voorlichten van blanken over de problemen die joden in onze samenleving veroorzaken op zichzelf voldoende is om ons volk te hervormen. We moeten ook de veel diepere vragen onder ogen zien, waarom we onszelf zo rampzalig hebben laten bezwijken onder Joodse invloed. Wat is het in ons dat ons ontvankelijk maakt voor zulke leugens en zelfhaat? Dergelijke vragen moeten ook praktische strategieën omvatten die de blanken zullen helpen zich los te maken uit de Globo-Homo matrix en terug te keren naar een positiever beeld van onszelf en onze geschiedenis.

Tenslotte zullen de blanken waarschijnlijk gedwongen worden de Joodse Kwestie (die eigenlijk het Joodse Probleem is) onder ogen te zien, of zij dat nu willen of niet. Dit komt omdat Joden de hardnekkige gewoonte hebben te ver te gaan. Zij schijnen niet in staat te zijn zich in te houden, hun hysterie tot bedaren te brengen en de dingen te zien zoals zij werkelijk zijn. Blanken zwartmaken zoals Joden doen, zal alleen maar averechts werken, waardoor de geschiedenis zich opnieuw zal herhalen.

Ik wou dat het niet zo was, maar na 109 keer dezelfde hardnekkige gewoonten te hebben begaan, kan er weinig hoop zijn dat de Joden hun wegen zullen hervormen.

 

(Opnieuw gepubliceerd in The Occidental Observer met toestemming van de auteur of zijn vertegenwoordiger)

 

 

 

.