1326 De joodse hand in WO 3

 e56yje5ty6j

De Joodse Hand in de Derde Wereldoorlog

Vrije meningsuiting versus catastrofe

door Thomas Dalton

Gepubliceerd: 2022-06-23

---

Dit document maakt deel uit van het tijdschrift Inconvenient History.
Gebruik dit menu om meer documenten te vinden die deel uitmaken van dit tijdschrift.

                Vol. 1 (2009)  Vol. 2 (2010)  Vol. 3 (2011)  Vol. 4 (2012)  Vol. 5 (2013)  Vol. 6 (2014)  Vol. 7 (2015)  Vol. 8 (2016)  Vol. 9 (2017)  Vol. 10 (2018)  Vol. 11 (2019)  Vol. 12 (2020)  Vol. 13 (2021)  Vol. 14 (2022)

     No. 1  No. 2  No. 3

ga

Dankzij het aanhoudende conflict in Oekraïne lijken we inderdaad regelrecht op een grote oorlog af te stevenen - mogelijk een Derde Wereldoorlog, mogelijk 's werelds eerste (en misschien laatste) nucleaire oorlog. De Oekraïense leiders en hun Westerse medestanders lijken vastbesloten om tot de laatste man door te vechten, en Vladimir Poetin, een oude Koude Oorlogsstrijder, lijkt al even vastbesloten om door te gaan tot de "overwinning" is bereikt. De zaak lijkt hopeloos voor Oekraïne, dat redelijkerwijs niet kan verwachten te zegevieren in een langdurig conflict met een van de grootste legers ter wereld. In het beste geval kunnen zij Rusland over een periode van maanden of jaren laten bloeden, maar alleen tegen de prijs van massaal bloedvergieten. Het lijkt erop dat Oekraïne de verliezer zal zijn in deze strijd, wat er ook komt.

In de westerse media krijgen we een opmerkelijk vereenvoudigde verhaallijn voorgeschoteld: Poetin is een kwaadaardige oorlogszuchtige man die eenvoudigweg het Russische grondgebied wil uitbreiden; daartoe maakt hij gebruik van de gebeurtenissen in Oekraïne, waarbij hij zijn leger inzet om ogenschijnlijk de Russischtalige districten Luhansk en Donetsk in de Donbass-regio in Oost-Oekraïne te ondersteunen. Maar dit is slechts een dekmantel, zeggen ze, voor zijn waanzinnige streven om het Russische rijk weer op te bouwen. Om zijn doel te bereiken, is hij bereid om elke hoeveelheid materiële schade aan te richten en elk aantal burgers te doden. Gelukkig, zeggen onze media, is Poetin tot nu toe grotendeels in bedwang gehouden; de dappere Oekraïense strijders "winnen" voortdurend land terug, de opmars van Rusland is "tot stilstand gekomen" en Rusland lijkt zelfs te dreigen te verliezen.

Bijgevolg moeten de VS en hun bondgenoten alles doen wat in hun vermogen ligt om de dappere Oekraïners en hun belegerde maar heldhaftige leider, Volodymyr Zelensky, te "helpen" en te "steunen". Geen hoeveelheid geld, geen assortiment dodelijke wapens, geen militaire inlichtingendienst, is te veel. Net als de Tweede Wereldoorlog is deze "oorlog" een onvoorwaardelijke strijd van Goed tegen Kwaad; daarom moet het Westen, als het morele toonbeeld van de wereld, in actie komen, offers brengen en ervoor zorgen dat het Goede overwint.

En inderdaad, de financiële steun van alleen al de Verenigde Staten is adembenemend: Vanaf begin mei heeft het Congres 13,6 miljard dollar aan hulp goedgekeurd, waarvan een groot deel bestemd is voor directe militaire steun aan Oekraïne. En toch zou dit slechts de kosten tot september dekken. Zo riep president Biden onlangs op tot een aanvullend pakket van 33 miljard dollar, dat meer dan 20 miljard dollar aan militaire en veiligheidshulp zou omvatten, en, verrassend genoeg, 2,6 miljard dollar voor "de inzet van Amerikaanse troepen in de regio," om "de NAVO-bondgenoten te beschermen". Ongelooflijk genoeg heeft het Congres gereageerd door 40 miljard dollar goed te keuren, waarmee de totale hulp tot nu toe op 54 miljard dollar komt. Ter vergelijking: dit is meer dan 80% van het jaarlijkse Russische defensiebudget van 66 miljard dollar. (Ter vergelijking: Amerika besteedt jaarlijks meer dan 1 biljoen dollar - 1000 miljard dollar - aan directe en indirecte militaire uitgaven).

Opmerkelijk is dat deze onvoorwaardelijke steun aan en verdediging van Oekraïne een vrijwel unanieme opvatting is in het gehele Amerikaanse politieke spectrum, en in heel Europa. Rechts en links, conservatief en liberaal, arbeidersklasse of rijke elite, alle sectoren van de samenleving zijn blijkbaar verenigd in hun verzet tegen de kwaadaardige Poetin. In een tijdperk waarin vrijwel geen enkele kwestie unanieme steun krijgt, is de Oekraïense zaak een uiterst zeldzaam geval van tweepartijdige, multisectorale overeenstemming. De zeldzame dissidenten - zoals Tucker Carlson van Fox News en een handvol afvalligen van extreem-rechts - worden routinematig aangevallen als "Russische assets" of "werktuigen van Poetin". Er is geen ruimte voor onenigheid, geen ruimte voor debat, geen tegengestelde meningen toegestaan.

In feite is dit echter weer een geval van wat ik de "unanimiteitsvloek" zou kunnen noemen: wanneer alle partijen in de Amerikaanse samenleving eensgezind zijn over een onderwerp, welk onderwerp dan ook, dan moeten we ons echt zorgen gaan maken. Dan lijkt er vaak sprake te zijn van een machtige Joodse Lobby, die zich (weer) in de richting van oorlog beweegt, uit winstbejag en wraak tegen een gehate vijand. Er is hier inderdaad een Joodse hand aan het werk, een hand die ons wel eens in een nieuwe wereldoorlog zou kunnen drijven, en zelfs in een kernoorlog - een oorlog die, in het ergste geval, het letterlijke einde zou kunnen betekenen van een groot deel van het leven op deze planeet. De eensgezindheid komt wanneer alle partijen, op verschillende manieren, onderworpen zijn aan de eisen van de Lobby, en wanneer het publiek misleid en zelfs gehersenspoeld is door een gecoördineerde Joodse media om het standaardverhaal te geloven.

De beste remedie voor deze catastrofale situatie is onbeperkte vrijheid van meningsuiting. De Lobby weet dit echter, en neemt daarom alle mogelijke maatregelen om het vrije woord te belemmeren. Normaal gesproken is een dergelijke strijd eb en vloed al naar gelang het onderwerp en de tijd, maar nu is de situatie nijpend. Nu meer dan ooit kan een gebrek aan vrije meningsuiting fataal zijn voor de beschaafde samenleving.

Context en aanloop

Om de Joodse hand in het Russisch-Oekraïense conflict volledig te begrijpen, moeten we een stukje relevante geschiedenis doornemen. In de loop der eeuwen is er voortdurend strijd geweest om het land van het huidige Oekraïne, waarbij afwisselend Polen, Oostenrijk-Hongaren en Russen de scepter zwaaiden. Rusland veroverde het grootste deel van Oekraïne aan het eind van de 18e eeuw en hield het min of meer ononderbroken in handen tot het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991; dit is de reden waarom Poetin beweert dat het land "deel uitmaakt van Rusland".

Van hun kant hebben de Joden een bijzonder tumultueuze relatie met Rusland gekend, die varieerde van afkeer en verafschuwing tot een brandende haat. In de 19^th eeuw migreerden Joden naar Rusland, en uiteindelijk waren er zo'n 5 miljoen. Zij waren een ontwrichtende en opruiende kracht in het land en kregen daarom de afkeer van de tsaren Nicolaas I (regeerperiode 1825 tot 1855), Alexander II (1855 tot 1881, toen hij werd vermoord door een deels joodse anarchistische bende), en vooral Nicolaas II (1894 tot 1917) - de laatste werd, samen met zijn familie, vermoord door een bende joodse bolsjewisten in 1918. Reeds in 1871 kon de Russische activist Michail Bakoenin de Russische Joden aanduiden als "één enkele uitbuitende sekte, een soort bloedzuigervolk, een collectieve parasiet".[1] De moord op Alexander gaf de aanzet tot een reeks pogroms die tientallen jaren duurden, en die de weg vrijmaakten voor een aanhoudende joodse haat tegen alles wat Russisch was.[2]

Voor de huidige doeleinden kunnen we echter naar de Oekraïense presidentsverkiezingen van 2004 springen (ik merk op dat Oekraïne ook een eerste minister heeft, maar in tegenstelling tot de meeste Europese landen heeft die doorgaans beperkte bevoegdheden). In 2004 ging het om "de twee Viktors": de pro-Westerse V. Joesjtsjenko en de pro-Russische V. Janoekovitsj. In de eerste ronde was er bijna een gelijke stand, en dus gingen ze naar een tweede ronde waarin Janoekovitsj met ongeveer drie procentpunten de overhand had. Maar omdat er werd beweerd dat er met de stemmen was geknoeid, begonnen de West-Oekraïners een "Oranje Revolutie" - gesteund door het Oekraïense Hooggerechtshof - die de resultaten ongeldig verklaarde en opdracht gaf tot nieuwe tweede ronde verkiezingen. De tweede keer waren de rollen omgedraaid en won de pro-westerse Joesjtsjenko met acht punten. Het Westen was opgetogen, en Poetin natuurlijk razend.

De daaropvolgende jaren werden gekenmerkt door financiële onrust en, niet verrassend, voortdurende pesterijen vanuit Rusland. In 2010 waren de Oekraïners klaar voor verandering, en deze keer won Janoekovitsj met overmacht van een Joodse concurrente, Joelia Timosjenko, die "de Oranje Revolutie mede had geleid". Rusland was, voor één keer, tevreden met het resultaat.

Maar natuurlijk waren Europa en de VS in het Westen zeer ontstemd, en zij begonnen al snel met pogingen om de zaken weer terug te draaien. Naast andere strategieën besloten ze blijkbaar om de nieuwste hightech en sociale media in te zetten. Zo gingen in juni 2011 twee topmanagers van Google - Eric Schmidt en een 30-jarige Joodse nieuwkomer genaamd Jared Cohen - op bezoek bij Julian Assange in het Verenigd Koninkrijk, die toen onder huisarrest leefde. Het is overigens bekend dat Google een Joodse onderneming is, met Joodse oprichters Sergei Brin en Larry Page aan het hoofd van het schip.[3]

Het nominale doel van de reis was om onderzoek te doen voor een boek waar Schmidt en Cohen aan werkten, over het snijvlak van politieke actie en technologie - in gewone woorden, hoe je revoluties kunt aanwakkeren en gebeurtenissen in een gewenste richting kunt sturen. Zoals Assange vertelt in zijn boek uit 2014 When Google Met Wikileaks, was hij zich aanvankelijk niet bewust van de diepere bedoelingen en motieven van zijn interviewers. Pas later kwam hij te weten dat Schmidt nauwe banden had met de regering-Obama, en dat Cohen actief werkte aan politieke omwenteling. Zoals Assange schreef: "Jared Cohen zou met enige ironie Google's 'directeur van regime change' genoemd kunnen worden." Hun onmiddellijke doelwitten waren Janoekovitsj in Oekraïne en Assad in Syrië.

Begin 2013 trainde de Amerikaanse ambassade in Kiev rechtse Oekraïense nationalisten in het voeren van een gerichte opstand tegen Janoekovitsj. Het zou niet lang duren voor ze hun kans kregen.

Eind 2013 besloot Janoekovitsj een door de EU gesponsorde IMF-lening, met alle gebruikelijke nare voorwaarden die eraan verbonden waren, af te wijzen ten gunste van een vergelijkbare lening zonder voorwaarden van Rusland. Deze schijnbare verschuiving van Europa naar Rusland was de nominale aanleiding voor het begin van protestacties. Zo begon de "Maidan-opstand", die grotendeels werd geleid door twee extreem-nationalistische groepen: Svoboda en de Rechtse Sector.[4] De protesten duurden bijna drie maanden en namen geleidelijk in intensiteit toe; tijdens een opmerkelijke rel tegen het einde werden ongeveer 100 demonstranten en 13 politieagenten doodgeschoten.

Toen de Opstand zijn hoogtepunt bereikte, was er tenminste één Amerikaanse Jood zeer geïnteresseerd: Victoria Nuland. Als Obama's Assistant Secretary of State (eerst onder Hillary Clinton, en daarna onder de half-Joodse John Kerry), had Nuland direct toezicht op de gebeurtenissen in Oost-Europa.[5] En voor haar was het persoonlijk; haar vader, Sherwin Nuland (geboren Shepsel Nudelman), was een Oekraïense jood. Ze was erop gebrand om de pro-Russische Janoekovitsj uit de macht te verdrijven en hem te vervangen door een West-vriendelijke, Joods-vriendelijke vervanger. En ze had een specifiek iemand in gedachten: Arseniy Yatsenyuk. Op 27 januari 2014, toen de rellen hun hoogtepunt bereikten, belde Nuland de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne, Jeff Pyatt, om de zaak dringend te bespreken. Nuland liet er geen gras over groeien: "Yats" was haar man. We weten dit omdat het gesprek blijkbaar werd afgeluisterd en later op Youtube werd geplaatst. Hier is een kort fragment:

Nuland: Ik denk dat Yats de man is met de economische ervaring, de bestuurlijke ervaring. Hij is de... wat hij nodig heeft zijn Klitsch en Tyahnybok aan de buitenkant. Hij moet vier keer per week met ze praten, weet je. Ik denk gewoon dat Klitsch... dat hij op dat niveau voor Yatseniuk gaat werken, het gaat gewoon niet werken.

Ja, nee, ik denk dat dat klopt. OK. Goed. Wil je dat we een gesprek met hem opzetten als de volgende stap ? [...]

Nuland: OK, goed. Ik ben blij. Waarom neem je geen contact met hem op en kijk of hij ervoor of erna wil praten.

Oké, zal ik doen. Bedankt.

Voor beiden was het echter duidelijk dat de leiding van de EU andere ideeën had. De EU was er veel meer op uit een neutrale partij te zijn en directe inmenging in Oekraïense zaken te vermijden om Rusland niet onnodig tegen zich in het harnas te jagen. Maar op de beproefde Joodse manier trok Nuland zich daar niets van aan. Even later in hetzelfde telefoongesprek, sprak ze haar nu beroemde zin uit: "Fuck de EU." Tot zover de Joodse subtiliteit.[6]

Maar er was nog een andere invalshoek die bijna alle Westerse media vermeden: "Yats" was ook Joods. In een zeldzame vermelding lazen we in een Guardian-verhaal uit 2014 dat "Yatsenyuk verschillende high-profile posities heeft bekleed, waaronder hoofd van de centrale bank van het land, de Nationale Bank van Oekraïne... Hij heeft zijn Joods-Oekraïense afkomst gebagatelliseerd, mogelijk vanwege het wijdverbreide antisemitisme in het westen van het Oekraïne-hartland van zijn partij." Om de een of andere reden zijn dergelijke feiten nooit relevant voor de Westerse media.

Toen de Maidanopstand in februari 2014 plaats maakte voor de Maidanrevolutie, werd Janoekovitsj uit zijn ambt ontzet en vluchtte hij naar Rusland. Pro-Westerse krachten slaagden er vervolgens in om "Yats" met onmiddellijke ingang tot premier te benoemen, in samenwerking met president Oleksandr Turchynov. Dit voorlopige leiderschap werd in mei 2014 bekrachtigd met een onverwachte verkiezing, waarbij de pro-Westerse kandidaat Peter Porosjenko won. (De tweede plaats werd ingenomen door niemand minder dan Joelia Timosjenko - dezelfde jodin die in 2010 van Janoekovitsj had verloren).

Het was onder die omstandigheden dat Poetin de Krim binnenviel en annexeerde, in februari 2014. Het was ook op dat moment dat Russische separatisten in Donbass hun contrarevolutie lanceerden en een virtuele burgeroorlog in Oekraïne begonnen; tot op heden, acht jaar later, zijn in totaal ongeveer 15.000 mensen omgekomen, waaronder veel burgers.

Met deze door de Amerikanen gesponsorde coup voltooid, begonnen de Oekraïense Joden hun hand uit te steken naar het Westen om hun invloed te vergroten. Zo gebeurde het dat slechts enkele maanden na Maidan, de eigenzinnige zoon van de Amerikaanse vice-president in contact kwam met een vooraanstaande Oekraïense Jood, Mykola Zlochevsky, die een groot gasbedrijf leidde, Burisma genaamd. Op die manier kwam Hunter Biden ongelooflijk verzeild in de raad van bestuur van een bedrijf waarvan hij niets wist, in een sector waarvan hij niets wist, en dat hem niettemin meer dan 500.000 dollar per jaar kon "betalen" - uiteraard voor toegang tot vader Joe en dus tot president Obama. Hunter bleef deze prestigieuze rol ongeveer vijf jaar vervullen en nam pas in 2019 ontslag, toen zijn vader aan zijn noodlottige verkiezingscampagne voor het presidentschap begon.[7]

Ondanks zijn moeizame ambtstermijn wist Yatsenyuk zijn ambt als premier meer dan twee jaar vol te houden, om uiteindelijk in april 2016 af te treden. Zijn vervanger was een andere jood, Volodymyr Groysman, die tot augustus 2019 in functie bleef. De Joodse hand zou niet worden tegengehouden. Dit alles maakte de weg vrij voor de opkomst van de ultieme Joodse speler, Volodymyr Zelensky.

Deze situatie is bijzonder opmerkelijk aangezien de Joden in Oekraïne een kleine minderheid vormen. De schattingen lopen sterk uiteen, maar de Joodse bevolking zou variëren van maximaal 400.000 tot niet meer dan 50.000. Met een totale bevolking van 41 miljoen vertegenwoordigen de Joden hoogstens 1% van het land, en het percentage zou zelfs 0,12% kunnen bedragen. Onder normale omstandigheden zou zo'n kleine minderheid bijna onzichtbaar moeten zijn, maar hier overheersen zij. Dat is de Joodse hand.

Enter de Joodse Oligarchen

In Oekraïne is er een "tweede regering" die de lakens uitdeelt. Deze schaduwregering is een oligarchie: een systeem van heerschappij door de rijkste mannen. Van de vijf rijkste Oekraïense miljardairs zijn er vier Joden: Igor (of Ihor) Kolomoysky, Viktor Pinchuk, Rinat Akhmetov, en Gennadiy Bogolyubov. Vlak achter hen, in de klasse van de multimiljonairs, bevinden zich Joden als Oleksandr Feldman en Hennadiy Korban. Gezamenlijk is deze groep vaak effectiever in het opleggen van hun wil dan welke wetgever ook. En het zal niemand verbazen dat deze groep voortdurend verwikkeld is in corruptie en juridische schandalen, en betrokken is bij misdaden als ontvoering, brandstichting en moord.[8]

Van speciaal belang is de eerste hierboven genoemd. Kolomoysky is al lang actief in het bankwezen, de luchtvaart en de media - en in het begeleiden van kleine beroemdheden naar politiek sterrendom. In 2005 werd hij de belangrijkste aandeelhouder van de 1+1 Media Group, die zeven tv-zenders bezit, waaronder het zeer populaire 1+1 kanaal. (De 1+1 Groep werd in 1995 opgericht door een andere Oekraïense jood, Alexander Rodnyansky). Kolomoysky was in het afgelopen decennium tot 6 miljard dollar waard, maar zijn huidige nettovermogen wordt geschat op ongeveer 1 miljard dollar.

Niet lang na de overname van 1+1, klampte Kolomoysky zich vast aan een opkomende Joodse komiek met de naam Volodymyr Zelensky. Zelensky was zijn hele volwassen leven al actief in de media, en was in 2003 zelfs mede-oprichter van een mediagroep, Kvartal 95, toen hij nog maar 25 jaar oud was. Hij speelde in speelfilms, maar stapte begin 2010 over naar televisie en speelde uiteindelijk in de 1+1 hit "Servant of the People", waarin hij een leraar speelde die zich voordeed als president van Oekraïne. Dan was er de opmerkelijke komedie sketch uit 2016 waarin Zelensky en vrienden een piano bespelen met hun penissen - met andere woorden, typische low-brow scatologische Joodse humor, complimenten van Zelensky en Kolomoysky.

Begin 2018 was het tweetal klaar om de politiek in te gaan. Zelensky registreerde zijn nieuwe politieke partij voor de komende verkiezingen van 2019, en verklaarde zichzelf tot presidentskandidaat in december 2018, slechts vier maanden voor de verkiezingen. Uiteindelijk won hij natuurlijk, met 30% van de stemmen in de eerste ronde, en versloeg vervolgens zittend president Porosjenko in de 2^nd ronde met een enorme marge van 50 punten. De onophoudelijke gunstige publiciteit van 1+1 zou echt een verschil hebben gemaakt. De nummer drie in die verkiezing was opnieuw de jodin Joelia Timosjenko - net als een slechte cent komt ze steeds weer terug.[9]

Zelensky, overigens, heeft dramatically profited van zijn "bliksemsnelle opkomst" naar roem en macht. Zijn mediabedrijf Kvartal 95 levert hem zo'n 7 miljoen dollar per jaar op. Hij bezit ook een aandeel van 25% in Maltex Multicapital, een lege vennootschap op de Britse Maagdeneilanden, als onderdeel van een "web van offshorebedrijven" dat hij in 2012 hielp oprichten. Een Oekraïense oppositiepoliticus, Ilya Kiva, suggested recently dat Zelensky momenteel "honderden miljoenen" aan financiering aftapt die het land binnenstroomt, en dat Zelensky zelf "ongeveer 100 miljoen dollar per maand" verdient. Een Nederlandse partij, Forum voor Democratie, noemde onlangs schattingen van Zelensky's fortuin op een verbazingwekkende 850 miljoen dollar. Blijkbaar heeft de "Churchill van Oekraïne" het heel goed voor elkaar, zelfs terwijl zijn land in brand staat.

Het is in ieder geval duidelijk dat Zelensky veel te danken heeft aan zijn mentor en sponsor, Kolomoysky. Die gaf dat eind 2019 zelfs al toe, in een interview voor de New York Times. "Als ik een bril opzet en naar mezelf terugkijk," zei hij, "zie ik mezelf als een monster, als een poppenspeler, als de meester van Zelensky, iemand die apocalyptische plannen maakt. Ik kan beginnen dit echt te maken" (13 nov). Inderdaad - de Kolomoysky/Zelensky apocalyps is bijna nabij.

Tussen de heerschappij van joodse oligarchen en manipulaties door de wereldwijde joodse lobby, is het huidige Oekraïne een puinhoop van een natie - en dat was het al lang voor de huidige "oorlog". Corruptie is er endemisch; in 2015, noemde de Guardian headlined a story on Ukrainehet "de meest corrupte natie in Europa". Een internationaal corruptie-beoordelingsbureau had dat land onlangs beoordeeld op 142^nd in de wereld, slechter dan Nigeria en gelijk aan Oeganda. Als gevolg daarvan heeft de Oekraïense economie vreselijk geleden. Vóór het huidige conflict bedroeg het inkomen per hoofd van de bevolking in Oekraïne 8700 dollar, waarmee het land op 112^th van de wereld stond, onder Albanië (12 900 dollar), Jamaica (9100 dollar) en Armenië (99700 dollar); dit is veruit het armste land van Europa en veel lager dan dat van Rusland (25 700 dollar per persoon). Verarmd, corrupt, gemanipuleerd door Joden, nu in een hete oorlog - medelijden met de arme Oekraïners.

Heil aan het Amerikaanse Rijk

Genoeg geschiedenis en context; laten we ter zake komen. Met een heldere blik is het duidelijk waarom Zelensky en zijn vrienden een oorlog willen laten voortduren die zij niet hopen te winnen: zij hebben er enorm veel profijt van. Een bijkomend voordeel is dat de acteur Zelensky op het wereldtoneel mag optreden, wat hij later zeker in nog meer dollars zal omzetten. Elke maand dat het conflict voortduurt, vloeien er miljarden dollars naar Oekraïne, en Zelensky c.s. romen ongetwijfeld hun "eerlijke deel" van de winst af. Serieus - wie, die ook maar in de buurt van de 100 miljoen dollar per maand komt, zou niet alles doen wat denkbaar is om de jus trein draaiende te houden? Het feit dat duizenden Oekraïense soldaten sterven speelt geen enkele rol in Zelensky's berekeningen; op typisch Joodse wijze geeft hij geen jota om het welzijn van de Witte Europeanen. Als zijn soldaten sterven terwijl ze een paar gehate Russen doden, des te beter. Voor de Oekraïense Joden is het een win-win situatie.

Waarom stelt niemand deze zaak in vraag? Waarom wordt Zelensky's corruptie nooit in twijfel getrokken? Waarom zijn deze feiten zo moeilijk te vinden? Wij kennen het antwoord: Omdat Zelensky een Jood is, en Joden worden vrijwel nooit in twijfel getrokken en nooit uitgedaagd door leidende Amerikanen of Europeanen. Joden krijgen overal een vrijbrief voor (tenzij ze duidelijk schuldig zijn aan iets gruwelijks - en soms zelfs dan!). Joden krijgen een pas van medejoden omdat ze elkaar dekken. Joden krijgen een vrijbrief van de media omdat de media eigendom zijn van en beheerd worden door Joden. En joden krijgen een pasje van prominente niet-joden die worden betaald door joodse sponsors en financiers. Zelensky kan zo corrupt zijn als de pest, miljoenen doorsluizen naar buitenlandse rekeningen, maar zolang hij zijn rol naar behoren vervult, zal niemand er iets van zeggen.

Dus de "oorlog" gaat door, en Zelensky en vrienden worden rijk. Wat krijgt Europa van dit alles? Niets. Of liever, erger dan niets: Ze krijgen een hete oorlog in hun onmiddellijke nabijheid, en ze krijgen een verontwaardigde Poetin die dreigt hypersonische raketten in hun hoofdsteden te plaatsen in minder dan 200 seconden. Ze krijgen te maken met de niet-zo-verre dreiging van een nucleaire oorlog. Ze krijgen te maken met een daling van hun munteenheid met 10% ten opzichte van de yuan in een jaar en met 12% ten opzichte van de dollar. Ze krijgen te maken met een groot deel van hun gas-, olie- en elektriciteitsvoorraden die worden omgeleid of afgesloten, waardoor de energieprijzen stijgen. En ze zien hun Covid-fragiele economieën op dun ijs belanden.

Maar misschien verdienen ze dit allemaal wel. Zoals algemeen bekend is, zijn de Europese staten Amerikaanse vazallen, wat betekent dat ze Joodse vazallen zijn. De Europese leiders zijn ruggengraatloze en zielige lakeien van de Joodse Lobby. Judenknechts als Macron, Merkel en nu Scholz, zijn zielige voorbeelden van menselijkheid; ze hebben hun eigen volk verraden om hun opperheren gunstig te stemmen. En het Europese publiek is te misleid en te timide om een verandering teweeg te brengen; Frankrijk had net de kans om Le Pen te kiezen, maar het volk slaagde er niet in de nodige wil op te brengen. Europa verdient dus zijn lot: hete oorlog, nucleaire dreiging, cultureel en economisch verval, sub-Saharaanse en islamitische immigranten - het hele pakket. Als het erg genoeg wordt, zullen misschien genoeg Europeanen zich bewust worden van het Joodse gevaar en actie ondernemen. Of dat mogen we hopen.

Hoe zit het met de VS? We kunnen nauwelijks gelukkiger zijn. Dode Russen, de gehate Poetin in rep en roer, en de kans om weer eens "wereldredder" te spelen. Amerikaanse militaire leveranciers zijn extatisch; het kan ze niet schelen dat de meeste van hun wapens voor Oekraïne verloren gaan, gestolen worden of opgeblazen worden, en dat (volgens sommige schattingen) slechts 5% aan het front geraakt. Voor hen is elk verscheept artikel weer een winstgevende verkoop, of het nu gebruikt wordt of niet. En Amerikaanse congresleden kunnen pontificaal praten over een nieuwe "goede oorlog", terwijl ze miljarden aan hulp goedkeuren.

En misschien het beste van alles, we kunnen druk uitoefenen voor een uitbreiding van dat Amerikaanse rijk dat bekend staat als de NAVO. We moeten hier heel duidelijk over zijn: NAVO is gewoon een andere naam voor het Amerikaanse Rijk. De twee termen zijn onderling verwisselbaar. In geen enkel opzicht is de NAVO een "bondgenootschap onder gelijken". Luxemburg, Slowakije en Albanië hebben de VS absoluut niets te bieden. Kan het ons iets schelen of zij "ons te hulp zullen komen" in geval van een conflict? Dat is een slechte grap, op zijn best. In werkelijkheid zijn dergelijke naties meer land, meer mensen, en meer economische rijkdom onder de Amerikaanse duim. Het zijn nog meer plaatsen om troepen te stationeren, militaire buitenposten te bouwen, en "black sites" te runnen. De NAVO was altijd, en zal altijd, het Amerikaanse Rijk zijn.

De druk die de West-vriendelijke Zelensky uitoefende op Oekraïne om toe te treden tot de NAVO was de zoveelste schaamteloze poging van de VS om de macht te grijpen, deze keer op de drempel van Rusland. Poetin ondernam natuurlijk actie om dat te omzeilen. Maar nu gaat de aandacht natuurlijk uit naar Zweden en Finland, die beide onverstandig het NAVO-lidmaatschap nastreven in een illusoir streven naar veiligheid, terwijl ze in werkelijkheid gewoon wat er nog over is van hun nationale ziel verkopen aan de meedogenloze joods-Amerikaanse meesters. Ik hoop voor hen dat zij een dergelijke toekomst kunnen voorkomen.

En al die tijd spelen Amerikaanse Joden en een Joods-Amerikaanse media het thema van de "goede oorlog" op, sturen meer wapens, en dringen steeds verder de gevarenzone binnen. Oekraïens-Amerikaanse Joden zoals Chuck Schumer staan vooraan, roepen om hulp, om oorlog, om dood.[10] "Oekraïne heeft alle hulp nodig die het kan krijgen en tegelijkertijd hebben we alle middelen nodig die we kunnen samenbrengen om Oekraïne de hulp te geven die het nodig heeft," zei Schumer onlangs, die stond te popelen om het volgende hulppakket van 40 miljard dollar goed te keuren. Zoals Joden al eeuwenlang beseffen, zijn oorlogen prachtige gelegenheden om vijanden te doden en snel geld te verdienen. Misschien is het geen toeval dat de huidige proxy-oorlog tegen Joodse vijanden in Oost-Europa begon niet lang nadat de 20-jarige oorlog tegen Joodse vijanden in Afghanistan was afgelopen. Een leven zonder oorlog is voor sommigen gewoon te saai.

Publieke verontwaardiging?

Als meer dan een minuscuul deel van het publiek van dergelijke details op de hoogte zou zijn, zou het vermoedelijk verontwaardigd zijn. Maar zoals ik al zei, doen de door Joden gecontroleerde Westerse media er uitstekend aan de toegang tot dergelijke informatie te beperken, en de aandacht af te leiden wanneer dergelijke lelijke feiten opduiken. De grote uitzondering is Tucker Carlson, die elke avond zo'n 3 miljoen mensen weet te bereiken; dit is verreweg het grootste bereik voor iets als de bovenstaande analyse. Maar Carlson schiet jammerlijk tekort in het aanwijzen van de Joodse schuldige achter al deze factoren. Joden worden door Carlson nooit met naam en toenaam genoemd, laat staan dat ze ooit als schuldigen worden aangewezen. Dit cruciale aspect wordt dus overgelaten aan een letterlijk handjevol extreem-rechtse en dissident-rechtse websites die gezamenlijk op zijn best een paar duizend mensen bereiken.

En zelfs als, door een wonder, alle 3 miljoen Tucker kijkers verlicht zouden zijn over het Joodse gevaar hier, dan nog blijven er zo'n 200 miljoen Amerikaanse volwassenen onwetend en onwetend achter. De massa van de mensen gelooft wat ze zien op het avondnieuws, of in hun Facebook feeds, of Google news, of op CNN of MSNBC, of in de New York Times - allemaal Joodse ondernemingen, overigens. Daarom zegt 70% van het Amerikaanse publiek bij navraag dat de huidige hulp aan Oekraïne "ongeveer goed" of zelfs "te weinig" is. Dit, ondanks het feit dat ongeveer 50% zegt "zeer bezorgd" te zijn over een nucleaire oorlog; zij zijn duidelijk niet in staat de noodzakelijke verbanden te leggen. En voor velen is het nog erger dan dit: ongeveer 21% zou een "directe Amerikaanse militaire interventie" tegen Rusland steunen, wat een expliciete Derde Wereldoorlog betekent, met alle catastrofale gevolgen van dien. Onze Joodse media hebben er weer een mooi staaltje van gemaakt om het publiek op te hitsen.

Samenvattend kunnen we zeggen dat onze media handig een "filo-semitische val" hebben opgezet: elke vermelding van of kritiek op de Joodse hand in het huidige conflict wordt eerst sterk gecensureerd, en vervolgens, indien nodig, afgedaan als irrationeel antisemitisme. Sympathie voor de (echt) arme, lijdende Oekraïners wordt tot het uiterste opgevoerd, en Poetin en de Russen worden meedogenloos gedemoniseerd. Vooraanstaande Amerikaanse Joden, zoals Tony Blinken en Chuck Schumer, spelen voortdurend de good guys, pleiten voor hulp, beloven de belegerde en overbemande Oekraïense strijders te helpen. Wie kan deze verhaallijn weerstaan? We hebben dus geen oppositie, geen vragen, geen dieper onderzoek naar de onderliggende oorzaken. Joden profiteren en floreren, Oekraïners en Russen lijden en sterven, en de wereld rolt voort in de richting van een mogelijk Armageddon.

De werkelijkheid is heel anders. Wereldwijde Joden zijn, inderdaad, "planetaire meester criminelen," zoals Martin Heidegger lang geleden besefte.[11] Zij functioneren vandaag de dag zoals zij dat eeuwenlang hebben gedaan: als pleitbezorgers van misbruik, uitbuiting, criminaliteit, dood en winst. Dit is vanzelfsprekend waar: als de machtige Joodse Lobby echte vrede zou willen, of een bloeiende mensheid, dan zouden zij zich daar actief voor inzetten en daar waarschijnlijk in slagen. In plaats daarvan hebben we eindeloze chaos, oorlog, terrorisme, sociale onrust en dood, terwijl de Joodse zakken steeds dieper worden. En de enige mogelijke remedie voor dit alles - werkelijke vrijheid van meningsuiting - onttrekt zich aan ons bereik.

Aan de ene kant vrees ik erg voor onze toekomst. Aan de andere kant vind ik dat we krijgen wat we verdienen. Als we toestaan dat kwaadwillende Joden onze naties overheersen, en zij ons vervolgens in een oorlog en een wereldwijde catastrofe storten, wel, wat kunnen we dan zeggen? Misschien is er geen andere manier dan de onvermijdelijke vuurzee af te wachten, vergelding te eisen in de daaropvolgende chaos, en dan de samenleving weer van de grond af aan op te bouwen - ouder en wijzer.

Opmerkingen

[1]	Aangehaald in Wheen, Karl Marx (1999), p. 340.
[2]	De recente verdediging door Rusland van Assad in Syrië, tegen Israël, heeft de zaken er duidelijk niet beter op gemaakt. Evenmin heeft het feit dat Poetin, ooit beschouwd als een werktuig van Joods-Russische oligarchen, in staat is geweest de rollen om te draaien en hen in bedwang te houden.
[3]	Google is bijzonder vasthoudend geweest in het veranderen van de resultaten van zijn zoekmachine om critici van de Joodse macht te censureren ("de-rankeren") en alternatieve stemmen te smoren. En Google is eigenaar van Youtube, een andere kracht voor censuur, die momenteel wordt geleid door de jodin Susan Wojcicki. Voor hun inspanningen zijn Brin en Page een van de rijkste mannen ter wereld geworden; elk van hen is momenteel meer dan 100 miljard dollar waard.
[4]	Svoboda begon haar bestaan als de "Sociaal-Nationale Partij van Oekraïne" - een niet zo subtiele toespeling op het nationaal-socialisme. Dit is deels de reden waarom zowel Svoboda als hun medestanders "neonazi's" zijn genoemd.
[5]	Nuland is momenteel "onder-staatssecretaris voor politieke zaken" in de regering Biden.
[6]	Een andere jood die waarschijnlijk bij dit incident betrokken was, was de Hongaars-Amerikaanse investeerder George Soros. Eind 2019 heeft de advocaat Joseph diGenova appeared in the news, Soros openlijk beschuldigen van directe inmenging in het Amerikaanse beleid: "Nou, het lijdt geen twijfel dat George Soros een zeer groot deel van de carrière Buitenlandse Dienst op het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken controleert. ... Maar de waarheid is dat George Soros dagelijks de gelegenheid had om het State Department via Victoria Nuland te vertellen wat te doen in de Oekraïne. En hij leidde het, Soros leidde het."
[7]	Voor wat het waard is, Hunter lijkt een "ding" te hebben voor Jodinnen. In 2016, terwijl hij getrouwd was, nam hij het op met de Joodse weduwe van zijn overleden broer, Hallie Olivere Biden. Het huwelijk mislukte en de ongeoorloofde affaire stierf uit na een jaar of zo, maar toen klampte de immer-industriële Hunter zich vast aan een andere Jodin, "filmmaker" Melissa Cohen, in 2018. Ze trouwden in 2019.
[8]	In een veelzeggend citaat zei de Oekraïense nationalist Dmytro Yarosh eens. asked this question: "Ik vraag me af hoe het komt dat de meeste miljardairs in Oekraïne Joden zijn." Criminele activiteit is zeker een groot deel van het antwoord.
[9]	Niet lang nadat hij het presidentschap had gewonnen, benoemde Zelensky een andere jood, Andriy Yermak, tot "hoofd van de presidentiële administratie". (De huidige premier, Denys Sjmyhal, schijnt niet Joods te zijn).
[10]	Andere Oekraïens-Amerikaanse Joden, zoals Steven Spielberg en Jon Stewart, en de erfgenamen van het Sheldon Adelson fortuin, zijn ongetwijfeld even opgetogen over de gang van zaken.
[11]	Aangehaald in P. Trawney, Heidegger and the Myth of a Jewish World Conspiracy (2015), p. 33.