Sunday, February 05, 2023

1369 De Torah als inspiratiebron voor het Zionisme èn de Neocons !

Een vertaling van mijn blog 747,  op 25 juli 2018. 

Ook daar heb ik deze vertaling geplaatst, mèt  markeringen. 

Uiteindelijk toch maar dubbel:  dus ook een nieuw blog,  hieronder.

Hoe Bijbels is Zionisme?

50518 keer bekeken 21 februari 2018    

door Laurent Guyénot voor de Saker Blog

Laurent Guyénot is de auteur van Van  Jahweh  tot  Zion: Jaloerse God, Uitverkoren Volk, Beloofd Land ... Botsing der Beschavingen, 2018.  ($30 verzendkosten inbegrepen van Sifting and Winnowing, POB 221, Lone Rock, WI 53556).

De bijbelse geest van Israëls grondleggers

De Hebreeuwse Bijbel (Tenach) is voor de toegewijde Jood evenzeer een verslag van zijn oude oorsprong, het prisma waardoor alle Joodse geschiedenis wordt geïnterpreteerd (is de "Holocaust" geen Bijbelse term?), en het onveranderlijke patroon van Israëls veelbelovende toekomst. Daarom blijft de Bijbel, ooit het "draagbare vaderland" van de Joden in de diaspora, zoals Heinrich Heine het uitdrukte, de kern van het nationale verhaal van de Joodse Staat, waarvan de oprichters het geen andere grondwet hebben gegeven.

Het is waar dat de eerste profeten van het politieke zionisme - Moses Hess (Rome en Jeruzalem, 1862), Leon Pinsker (Auto-Emancipatie, 1882) en Theodor Herzl (De Joodse Staat, 1896) - hun inspiratie niet uit de Bijbel haalden, maar uit de grote nationalistische geest die aan het eind van de 19th eeuw door Europa waart. Het maakte Pinsker en Herzl eigenlijk weinig uit of de Joden Palestina of een ander deel van de wereld koloniseerden; de eerste dacht aan wat land in Noord-Amerika, terwijl de tweede dacht aan Argentinië en later Oeganda. Belangrijker nog dan nationalisme, was wat deze intellectuele pioniers dreef het voortbestaan van judeofobie of antisemitisme: Pinsker, afkomstig uit Odessa, bekeerde zich tijdens de pogroms die volgden op de moord op Alexander II; Herzl, op het hoogtepunt van de Dreyfus-affaire.

Maar door zijn beweging "Zionisme" te noemen, sloot Herzl zelf aan bij de bijbelse mythologie: Zion is een naam die door bijbelse profeten werd gebruikt voor Jeruzalem. En na Herzl waren de stichters van de Yishuv (Joodse gemeenschappen die zich vóór 1947 in Palestina vestigden) en later van de Joodse Staat doordrenkt van de Bijbel. Vanuit hun gezichtspunt was het zionisme het logische en noodzakelijke einde van het bijbelse Jahwisme. "De Bijbel is ons mandaat," verklaarde Chaim Weizmann op de Vredesconferentie in Versailles in 1920, en David Ben-Gurion heeft duidelijk gemaakt dat hij het VN-verdelingsplan van 1947 slechts aanvaardde als een tijdelijke stap naar het doel van bijbelse grenzen. In Ben-Gurion, profeet van het vuur (1983), de biografie van de man die omschreven wordt als "de personificatie van de zionistische droom", geeft Dan Kurzman aan elk hoofdstuk een Bijbelcitaat. Het voorwoord begint als volgt:

"Het leven van David Ben-Gurion is meer dan het verhaal van een buitengewone man. Het is het verhaal van een Bijbelse profetie, een eeuwige droom. [...] Ben-Gurion was, in moderne zin, Mozes, Jozua, Jesaja, een messias die zich voorbestemd voelde om een voorbeeldige Joodse staat te stichten, een 'licht voor de volkeren' dat de hele mensheid zou helpen verlossen."

Voor Ben-Gurion, schrijft Kurzman, liep de wedergeboorte van Israël in 1948 "parallel met de Exodus uit Egypte, de verovering van het land door Jozua, de Makkabeese opstand." Toch was Ben-Gurion nooit naar de synagoge geweest en at hij varkensvlees als ontbijt. Volgens de rabbijn die de bijbelstudiegroep die hij bezocht leidde, geloofde Ben-Gurion "onbewust dat hij gezegend was met een vonk van Jozua's ziel." "Er kan geen zinvolle politieke of militaire voorlichting over Israël zijn zonder diepgaande kennis van de Bijbel," zei hij altijd.[1] Hij schreef in zijn dagboek in 1948, tien dagen na het uitroepen van de onafhankelijkheid: "We zullen Transjordanië [Jordanië] breken, Amman bombarderen en zijn leger vernietigen, en dan valt Syrië, en als Egypte dan nog blijft vechten - zullen we Port Said, Alexandrië en Caïro bombarderen," voegt hij eraan toe: "Dit zal zijn als wraak voor wat zij onze voorvaderen in Bijbelse tijden hebben aangedaan."[2] Drie dagen na de Israëlische invasie van de Sinaï in 1956 verklaarde hij voor de Knesset dat het ging om "het herstel van het koninkrijk van David en Salomo".[3]

Ben-Gurions gehechtheid aan de Bijbel werd gedeeld door bijna elke zionistische leider van zijn generatie en de volgende. Moshe Dayan, de militaire held van de Zesdaagse Oorlog van 1967, schreef een boek getiteld Leven met de Bijbel (1978) waarin hij de annexatie van nieuw grondgebied rechtvaardigde aan de hand van de Bijbel. Meer recent deed de Israëlische minister van Onderwijs Naftali Bennett, een voorstander van volledige annexatie van de Westelijke Jordaanoever, hetzelfde.[4]

Het zionisme is bijbels door de ideologie, maar ook in de praktijk. Zoals Avigail Abarbanel schreef, hebben de zionistische veroveraars van Palestina "vrij nauwkeurig het bijbelse dictaat aan Jozua gevolgd om gewoon binnen te lopen en alles te nemen. [...] Voor een zogenaamd niet-religieuze beweging is het buitengewoon hoe nauw het zionisme [...] de Bijbel heeft gevolgd."[5] De paradox is alleen zichtbaar, omdat voor zionisten de Bijbel geen religieuze tekst is, maar een geschiedenisboek. En dus zou het voor iedereen die oplet duidelijk moeten zijn dat het gedrag van Israël op het internationale toneel niet kan worden begrepen zonder een diepgaand onderzoek naar de onderliggende ideologie van de Bijbel.

Profetieën en geopolitiek

Alleen door rekening te houden met de bijbelse wortels van het zionisme kan men begrijpen waarom het zionisme nooit een nationalistische beweging is geweest zoals andere. Het kon dat niet zijn, zoals Gilad Atzmon opmerkte, vanaf het moment dat het zich definieerde als een Joodse beweging, gericht op het creëren van een "Joodse staat".[6] Joods exceptionalisme is een bijbels concept dat in geen enkele andere etnische of religieuze cultuur een equivalent heeft.

Evenmin kan het zionisme correct worden beoordeeld als een vorm van kolonialisme, ondanks Jabotinsky's pogingen daartoe. Want kolonialisme streeft er niet naar de inboorlingen te verdrijven, maar hen uit te buiten. Als zionisme kolonialisme is, dan kan dat alleen in de zin van de kolonisatie van de wereld door Israël, volgens het programma van Jesaja:

"De rijkdom van de zee zal tot u stromen, de rijkdom van de volken komt tot u" (60:5);

"Jullie zullen de melk van volken zuigen, jullie zullen de rijkdom van koningen zuigen" (60:16);

"U zult zich voeden met de rijkdom van naties, u zult hen verdringen in hun glorie" (61:5-6);

"Want de natie en het koninkrijk die u niet dienen, zullen vergaan, en de volken zullen volkomen vernietigd worden" (60:12)

Christenen vinden hoop in Jesaja dat op een dag alle volkeren "hun zwaarden tot ploegscharen en hun speren tot sikkels zullen slaan. Volkeren zullen het zwaard niet meer tegen het volk opnemen en niet meer leren oorlog te voeren" (Jesaja 2:4). Maar belangrijker voor zionisten zijn de voorgaande verzen, die deze messiaanse tijden beschrijven als een Pax Judaica, wanneer "alle volken" hulde zullen brengen "aan de berg van Jahweh, aan het huis van de god van Jakob," wanneer "de wet zal uitgaan van Sion en het woord van Jahweh van Jeruzalem," zodat Jahweh "recht zal spreken tussen de volken en zal arbitreren tussen vele volken."

Geen wonder dat Jesaja de bijbelse profeet is die het vaakst door zionisten wordt geciteerd. In een verklaring gepubliceerd in het tijdschrift Look op 16 januari 1962, voorspelde Ben-Gurion voor de komende 25 jaar:

"Alle legers zullen worden afgeschaft en er zullen geen oorlogen meer zijn. In Jeruzalem zullen de Verenigde Naties (een echte Verenigde Naties) een Heiligdom van de Profeten bouwen ten dienste van de gefedereerde unie van alle continenten; dit zal de zetel zijn van het Hooggerechtshof van de Mensheid, om alle geschillen tussen de gefedereerde continenten te beslechten, zoals voorspeld door Jesaja."[7]

De start van de oorlog in Irak was een beslissende stap naar dat doel van een nieuwe wereldorde met Jeruzalem als hoofdkwartier. Het was de context voor een "Top van Jeruzalem" in oktober 2003 in het zeer symbolische King David Hotel, om een alliantie tussen joodse en christelijke zionisten te bezegelen. De door de deelnemers ondertekende "Verklaring van Jeruzalem" verklaarde Jeruzalem tot "de sleutel tot de harmonie der beschavingen", ter vervanging van de Verenigde Naties die waren verworden tot "een door derdewerelddictaturen gekaapt stammenverbond":

"Het spirituele en historische belang van Jeruzalem verleent het een bijzondere autoriteit om een centrum van de eenheid van de wereld te worden. [Wij geloven dat een van de doelstellingen van Israëls goddelijk geïnspireerde wedergeboorte is om het tot het centrum te maken van de nieuwe eenheid van de naties, die zal leiden tot een tijdperk van vrede en welvaart, dat door de Profeten is voorspeld."

Drie waarnemende Israëlische ministers spraken op de top, waaronder Benjamin Netanyahu. Richard Perle, de eregast, ontving bij deze gelegenheid de Henry Scoop Jackson Award.[8]

Wanneer Israëlische leiders beweren dat hun visie op de mondiale toekomst gebaseerd is op de (Hebreeuwse) Bijbel, moeten we hen serieus nemen en de Bijbel bestuderen. Het zou bijvoorbeeld kunnen helpen om te weten dat volgens Deuteronomium Yahweh van plan is om aan Israël "zeven naties over te leveren die groter en machtiger zijn dan [de joodse staat]," toevoegend: "U moet hen volledig vernietigen; u zult geen verbond met hen sluiten en hun geen genade tonen. U zult met hen geen huwelijken sluiten..." (7:1-2). Wat de koningen van deze zeven naties betreft, "u zult hun naam doen verdwijnen van onder de hemel" (7:24). De vernietiging van de "zeven volken", ook genoemd in Jozua 24:11, wordt beschouwd als een mitswa ( een opdracht JV)  in het rabbijnse jodendom, opgenomen door de grote Maimonides in zijn Boek der Geboden,[9] en het is een populair motief gebleven in de Joodse cultuur, bekend bij elk Israëlisch schoolkind.

Het maakt ook deel uit van de Neocon-agenda voor de Vierde Wereldoorlog (zoals Norman Podhoretz het huidige mondiale conflict noemt in World War IV: The Long Struggle Against Islamofascism, 2007). Generaal Wesley Clark, voormalig commandant van de NAVO in Europa, schreef in zijn boek Winning Modern Wars (2003), en herhaalde dit bij tal van gelegenheden, dat een maand na 11 september 2001, toen hij een bezoek bracht aan Paul Wolfowitz, een generaal van het Pentagon hem een memo liet zien "waarin wordt beschreven hoe we in vijf jaar zeven landen gaan uitschakelen, te beginnen met Irak, en dan Syrië, Libanon, Libië, Somalië en Soedan, om te eindigen met Iran".[10] In zijn toespraak van 20 september 2001 richtte president Bush zich ook op zeven "schurkenstaten", maar hij noemde Cuba en Noord-Korea in plaats van Libanon en Somalië. De waarschijnlijke verklaring voor deze discrepantie is dat Bush of zijn entourage weigerde Libanon en Somalië op te nemen, maar dat het getal zeven werd aangehouden vanwege zijn symbolische waarde, als een gecodeerde handtekening. Zonder twijfel waren de neocons die Bush' oorlogsagenda schreven, zionisten van de meest fanatieke en machiavellistische soort. Maar het neocon slangennest is niet de enige plek om te zoeken naar crypto-Zionisten die geïnfiltreerd zijn in de hoogste regionen van de Amerikaanse buitenlandse en militaire zaken. Bedenk bijvoorbeeld dat Wesley Clark de zoon is van Benjamin Jacob Kanne en de trotse afstammeling van een geslacht van rabbijnen. Het is moeilijk te geloven dat hij nooit gehoord heeft van de "zeven naties" uit de Bijbel? Probeert Clark zelf, samen met de Amy Goodmans die hem interviewde, de geschiedenis in bijbelse termen te schrijven, terwijl hij de schuld van deze oorlogen geeft aan de oorlogszuchtigen van het Pentagon? Wat is hier aan de hand?

Een les uit de boeken van Ezra en Nehemia

Om te begrijpen hoe de crypto-Zionisten de militaire macht van het Rijk hebben gekaapt in proxy-oorlogen, kan een les worden getrokken uit het Boek Ezra en het vervolg daarop, het Boek Nehemia. In de tijd van Ezra was Perzië de keizerlijke macht. Nadat de Perzen Babylon hadden veroverd in 539 voor Christus, keerde een deel van de ballingen en hun nakomelingen (42.360 mensen met hun 7.337 dienaren en 200 mannelijke en vrouwelijke zangers, volgens Ezra 2:64-67) terug naar Jeruzalem onder de bescherming van koning Kores, met het project om de Tempel in Jeruzalem te herbouwen. Zo begint het boek Ezra:

"Jahweh wekte de geest van Cyrus, koning van Perzië, op om een proclamatie uit te vaardigen en deze in het openbaar in zijn hele koninkrijk te laten verschijnen: 'Cyrus, koning van Perzië, zegt dit: Jahweh, de God van de hemel, heeft mij alle koninkrijken van de aarde gegeven en heeft mij aangesteld om hem een tempel te bouwen in Jeruzalem, in Juda.'" (Ezra 1:1-2).

Omdat Cyrus namens Jahweh handelde, krijgt hij in Jesaja 45:1 de titel van Gods "gezalfde" (Mashiah).

"Zo zegt Jahweh tot zijn gezalfde, tot Cyrus die, zegt hij, ik bij zijn rechterhand heb gegrepen, om de volken voor hem te doen buigen en koningen te ontwapenen: [...] Het is omwille van mijn dienaar Jakob en van Israël, mijn uitverkorene, dat ik u bij uw naam heb genoemd, u een titel heb gegeven, hoewel u mij niet kent. [...] Hoewel u mij niet kent, heb ik u gewapend." (Jesaja 45:1-5)

Een volgende Perzische keizer, Darius, bevestigde het edict van Cyrus, gaf toestemming voor de herbouw van de Tempel en beval gigantische brandoffers, gefinancierd door "de koninklijke inkomsten". Wie zich verzet tegen de nieuwe theocratische macht, gesteund door Perzië, "moet een balk uit zijn huis worden gerukt, hij moet daaraan worden gespietst en zijn huis moet voor zijn overtreding tot een puinhoop worden gereduceerd" (Ezra 6:11). Vervolgens zou een andere Perzische koning, Artaxerxes, Ezra het gezag hebben verleend om leiding te geven aan "alle leden van het volk Israël in mijn koninkrijk, met inbegrip van hun priesters en Levieten, die uit vrije wil naar Jeruzalem willen gaan", en om te heersen over "het hele volk van Trans-Eufraat [district dat alle gebieden ten westen van de Eufraat omvat]" (7:11-26). In 458 voor Christus ging de priester Ezra vanuit Babylon naar Jeruzalem, vergezeld van ongeveer 1500 volgelingen. Ezra, die de pas herziene Thora bij zich droeg, noemde zichzelf de "secretaris van de wet van de God van de hemel" (7:21). Hij kreeg al snel gezelschap van Nehemia, een Perzische hofambtenaar van Judeese afkomst.

De edicten van Cyrus, Darius en Artaxerxes zijn vals. Geen enkele historicus gelooft dat ze authentiek zijn. Maar het feit dat Perzische koningen aan een clan van rijke Levieten de wettelijke bevoegdheid verleenden om in Palestina een theocratische semi-autonome staat op te richten, lijkt historisch. Wat gaven deze proto-Zionisten de Perzische koningen in ruil? De Bijbel zegt het niet, maar historici geloven dat de Judeeërs in ballingschap in Babylon de gunst van de Perzen hadden gewonnen door hen te helpen de stad te veroveren.[11]

Van belang in dit bijbelse verhaal is de blauwdruk voor de zionistische strategie om de buitenlandse politiek van het rijk in eigen voordeel te beïnvloeden. thAan het eind van de 19e eeuw was het rijk Brits. Zijn buitenlands beleid in het Midden-Oosten werd grotendeels bepaald door premier Benjamin Disraeli. Geboren in een familie van Maranen die zich in Venetië opnieuw tot het Jodendom bekeerden, kan Disraeli worden beschouwd als een voorloper van het zionisme, aangezien hij, lang vóór Theodor Herzl, probeerde het "herstel van Israël" op de agenda van het Congres van Berlijn te plaatsen, en hij hoopte de Ottomaanse Sultan ervan te overtuigen Palestina toe te laten als autonome Joodse provincie. Hij faalde, maar slaagde erin het Suezkanaal onder Britse controle te brengen, met financiering van zijn vriend Lionel Rothschild (een operatie die ook de controle van de Rothschilds over de Bank of England consolideerde). Dat was de eerste stap om de Britse belangen en het lot van het Midden-Oosten...[12]. Kortom, Disraeli was een moderne Ezra of Nehemia, in staat om het beleid van het Rijk te sturen volgens de Joodse agenda van de verovering van Palestina, een droom die hij had gekoesterd sinds zijn eerste reis naar Palestina in 1830, op 26-jarige leeftijd, en die hij tot uitdrukking had gebracht via de held van zijn eerste roman, The Wondrous Tale of Alroy:

"Mijn wens is een nationaal bestaan dat we niet hebben. Mijn wens is het Land van Belofte en Jeruzalem en de Tempel, alles wat we verspeeld hebben, alles waar we naar verlangd hebben, alles waarvoor we gevochten hebben, ons mooie land, onze heilige geloofsbelijdenis, onze eenvoudige manieren en onze oude gebruiken."

Een kwart eeuw na Disraeli slaagde ook Theodor Herzl er niet in de sultan te overtuigen. Daarom werd het noodzakelijk dat het Ottomaanse Rijk verdween en de kaarten opnieuw werden verdeeld. Zionisten speelden vervolgens de Britten uit tegen de Ottomanen en verkregen, met inmiddels goed gedocumenteerde middelen, van de Britten de Balfour Verklaring (in feite niet meer dan een brief van minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour aan Lord Lionel Walter Rothschild). Maar toen de Britten in de jaren dertig de joodse immigratie in Palestina begonnen te beperken, wendden de zionisten zich tot de opkomende nieuwe keizerlijke macht: de Verenigde Staten. Tegenwoordig is de wurggreep van de zionisten op de Amerikaanse imperiale politiek zo groot, dat een paar joodse neocons de VS met één enkele valse aanval in een reeks oorlogen tegen Israëls vijanden kunnen meeslepen.

Het vermogen van Israël om het buitenlandse en militaire beleid van het Rijk te kapen vereist dat een aanzienlijke Joodse elite in de VS blijft. Zelfs het voortbestaan van Israël is volledig afhankelijk van de invloed van het zionistische machtscomplex in de Verenigde Staten (eufemistisch de "pro-Israël lobby" genoemd). Dat is ook een les uit de tijd van Ezra en Nehemia: Nehemia zelf behield zijn hoofdverblijf in Babylonië en het koninkrijk Israël werd daarna eeuwenlang praktisch geregeerd door de Babylonische ballingen. Na de verwoesting van Jeruzalem door de Romeinen bleef Babylon het centrum van het universele jodendom. De vergelijking is gemaakt door Jacob Neusner in A History of the Jews in Babylonia (1965), en door Max Dimont in Jews, God and History (1962). De Amerikaanse Joden die liever in de Verenigde Staten blijven dan naar Israël te emigreren, zijn volgens Dimont even essentieel voor de gemeenschap als de Babylonische Joden die de uitnodiging om terug te keren naar Palestina in de Perzische tijd afwezen:

"Vandaag hebben we, net als vroeger, zowel een onafhankelijke staat Israël als de diaspora. Maar net als in het verleden is de Staat Israël vandaag de dag een citadel van het Jodendom, een toevluchtsoord, het centrum van het Joods nationalisme waar slechts twee miljoen van de twaalf miljoen Joden in de wereld wonen. De diaspora, hoewel het centrum door de eeuwen heen is verschoven met de opkomst en ondergang van beschavingen, blijft de universele ziel van het Jodendom."[13]

Conclusie

In de woorden van de zionisten zelf, inclusief Herzl zelf, werd het zionisme verondersteld de "definitieve oplossing" voor het Joodse vraagstuk te zijn[14]. In 1947 hoopte de hele wereld dat het zo zou zijn, behalve de Arabische leiders die ertegen waarschuwden. Maar het bestaan van Israël heeft er alleen maar toe geleid dat de "Joodse kwestie" is veranderd in de "Zionistische kwestie": de vraag naar de ware ambities van Israël. Een deel van het antwoord is te vinden in de Hebreeuwse Bijbel. De zionistische vraag is de Bijbelse vraag. Dat zeggen de zionisten zelf. Hun mond is vol van de Bijbel.

Op 3 maart 2015 dramatiseerde premier Benjamin Netanyahu voor het Amerikaanse Congres zijn diepe fobie voor Iran door te verwijzen naar het Bijbelse Boek Esther (het enige Bijbelverhaal waarin God overigens niet wordt genoemd). Het is de moeite waard om de kern van zijn retorische oproep tot een Amerikaanse aanval op Iran te citeren:

"We zijn een oud volk. In onze bijna 4000-jarige geschiedenis hebben velen herhaaldelijk geprobeerd het Joodse volk te vernietigen. Morgenavond, op de Joodse feestdag Purim, lezen we het boek Esther. We lezen over een machtige Perzische onderkoning genaamd Haman, die zo'n 2500 jaar geleden plande om het Joodse volk te vernietigen. Maar een moedige Joodse vrouw, koningin Esther, ontmaskerde het complot en gaf het Joodse volk het recht zich tegen hun vijanden te verdedigen. Het complot werd verijdeld. Ons volk werd gered. Vandaag wordt het Joodse volk geconfronteerd met een nieuwe poging van weer een Perzische potentaat om ons te vernietigen."[15]

Netanyahu is erin geslaagd zijn toespraak tot het Congres te plannen op de vooravond van Purim, waarop het happy end van het boek Esther wordt gevierd - de afslachting van 75.000 Perzen, vrouwen en kinderen inbegrepen. Deze typische toespraak van het hoofd van de staat Israël is een duidelijke aanwijzing dat het gedrag van die natie op het internationale toneel niet kan worden begrepen zonder een diepgaand onderzoek naar de onderliggende ideologie van de Bijbel. Dat is het hoofddoel van mijn nieuwe boek, From Yahweh to Zion: Jealous God, Chosen People, Promised Land ... Clash of Civilizations, vertaald door Kevin Barrett.

Mogen degenen die nog steeds willen geloven dat het zionisme niets met de Bijbel te maken heeft zich wel twee keer bedenken. Zelfs het nucleaire beleid van Israël heeft een Bijbelse naam: de Samson-optie.[16] En laat ze de Profeten lezen:

"En dit is de plaag waarmee Jahweh alle volken zal treffen die tegen Jeruzalem gestreden hebben; hun vlees zal rotten terwijl ze nog op hun voeten staan; hun ogen zullen rotten in hun kassen; hun tongen zullen rotten in hun mond." (Zacharia 14:12)

Opmerkingen:

  1. Dan Kurzman, Ben-Gurion, profeet van het vuur, Touchstone, 1983, blz. 17-18, 22, 26-28.
  2. Ilan Pappe, The Ethnic Cleansing of Palestine, Oneworld Publications, 2007, blz. 144.
  3. Israel Shahak, Joodse Geschiedenis, Joodse Religie: Het gewicht van drieduizend jaar, Pluto Press, 1994, blz. 10.
  4. https://www.youtube.com/watch?v=Png17wB_omA ↑
  5. Avigail Abarbanel, "Waarom ik de sekte verliet," 8 oktober 2016, op mondoweiss.net
  6. Gilad Atzmon, Being in Time: A Post-Political Manifesto, Skyscraper, 2017, pp. 66-67.
  7. David Ben-Gurion en Amram Duchovny, David Ben-Gurion, In His Own Words, Fleet Press Corp., 1969, p. 116
  8. Officiële website: www.jerusalemsummit.org/eng/declaration.php.
  9. http://www.chabad.org/library/article_cdo/aid/961561/jewish/Positive-Commandment-187.htm ↑
  10. Wesley Clark, Winning Modern Wars, Public Affairs, 2003, blz. 130.
  11. Bijvoorbeeld Heinrich Graetz, History of the Jews, Jewish Publication Society of America, 1891 (archive.org), vol. 1, p. 343.
  12. Over Disraeli's proto-Zionistische politiek, lees mijn artikel : https://www.veteransnewsnow.com/2015/02/13/515416tracking-the-roots-of-zionism-and-imperial-russophobia/ ↑
  13. Geciteerd in Michael Collins Piper, Het nieuwe Babylon: Those Who Reign Supreme, American Free Press, 2009, p. 27
  14. De eerste door Herzls programma geïnspireerde zionistische vereniging, de National-Jüdische Vereinigung Köln, verklaarde in 1897 als doel: "De definitieve oplossing van het Joodse vraagstuk ligt daarom in de oprichting van de Joodse staat" (geciteerd in Isaiah Friedman, Germany, Turkey, and Zionism 1897-1918, Transaction Publishers, 1998, blz. 17). Herzl schreef: "Ik geloof dat ik de oplossing van het Joodse vraagstuk heb gevonden. Niet een oplossing, maar de oplossing, de enige", waarbij hij verder herhaalde dat het zionisme "de enige mogelijke, definitieve en succesvolle oplossing van het Joodse vraagstuk" was (The Complete Diaries of Theodor Herzl, bewerkt door Raphael Patai, Herzl Press & Thomas Yoseloff, 1960, deel 1, blz. 118).
  15. "The Complete Transcript of Netanyahu's Address to Congress," op www.washingtonpost.com ↑
  16. Seymour Hersh, The Samson Option: Israel's Nuclear Arsenal and American Foreign Policy, Random House, 1991.


Laurent Guyénot is de auteur van Van  Jahweh  tot  Zion: Jaloerse God, Uitverkoren Volk, Beloofd Land ... Botsing der Beschavingen, 2018

 


No comments:

Post a Comment