Hoe Bijbels is
Zionisme?
50518 keer bekeken 21
februari 2018 85 reacties
door Laurent
Guyénot voor de Saker Blog
Laurent Guyénot is de
auteur van Van Jahweh tot
Zion: Jaloerse God, Uitverkoren Volk, Beloofd Land ... Botsing der
Beschavingen, 2018. ($30
verzendkosten inbegrepen van Sifting and Winnowing, POB 221, Lone Rock, WI
53556).
De bijbelse geest van
Israëls grondleggers
De Hebreeuwse Bijbel (Tenach)
is voor de toegewijde Jood evenzeer een verslag van zijn oude oorsprong, het
prisma waardoor alle Joodse geschiedenis wordt geïnterpreteerd (is de
"Holocaust" geen Bijbelse term?), en het onveranderlijke patroon van
Israëls veelbelovende toekomst. Daarom blijft de Bijbel, ooit het
"draagbare vaderland" van de Joden in de diaspora, zoals Heinrich
Heine het uitdrukte, de kern van het nationale verhaal van de Joodse Staat,
waarvan de oprichters het geen andere grondwet hebben gegeven dan deze bijbel.
Het is waar dat de eerste profeten van het politieke zionisme - Moses Hess (Rome en Jeruzalem, 1862), Leon Pinsker (Auto-Emancipatie, 1882) en Theodor Herzl (De Joodse Staat, 1896) - hun inspiratie niet uit de Bijbel haalden, maar uit de grote nationalistische geest die aan het eind van de 19th eeuw door Europa waart. Het maakte Pinsker en Herzl eigenlijk weinig uit of de Joden Palestina of een ander deel van de wereld koloniseerden; de eerste dacht aan wat land in Noord-Amerika, terwijl de tweede dacht aan Argentinië en later Oeganda. Belangrijker nog dan nationalisme, was judeofobie of antisemitisme wat deze intellectuele pioniers dreef : Pinsker, afkomstig uit Odessa, bekeerde zich tijdens de pogroms ( tot gelovig jood? tot nationalist? JV) die volgden op de moord op Alexander II; Herzl, op het hoogtepunt van de Dreyfus-affaire.
Maar door zijn
beweging "Zionisme" te noemen, sloot Herzl zelf aan bij de bijbelse
mythologie: Zion is een naam die door bijbelse profeten werd gebruikt voor
Jeruzalem. En na Herzl waren de stichters van de Yishuv (Joodse gemeenschappen
die zich vóór 1947 in Palestina vestigden) en later van de Joodse Staat
doordrenkt van de Bijbel. Vanuit hun gezichtspunt was het zionisme het logische
en noodzakelijke einde van het bijbelse Jahwisme. "De Bijbel is ons mandaat,"
verklaarde Chaim Weizmann op de Vredesconferentie in Versailles in 1920, en
David Ben-Gurion heeft duidelijk gemaakt dat hij het VN-verdelingsplan van 1947
slechts aanvaardde als een tijdelijke stap naar het doel van bijbelse grenzen.
In Ben-Gurion, profeet van het vuur (1983), de biografie van de man die
omschreven wordt als "de personificatie van de zionistische droom",
geeft Dan Kurzman aan elk hoofdstuk een Bijbelcitaat. Het voorwoord begint als
volgt:
"Het leven van
David Ben-Gurion is meer dan het verhaal van een buitengewone man. Het is het
verhaal van een Bijbelse profetie, een eeuwige droom. [...] Ben-Gurion was, in
moderne zin, Mozes, Jozua, Jesaja, een messias die zich voorbestemd voelde om
een voorbeeldige Joodse staat te stichten, een 'licht voor de volkeren' dat de
hele mensheid zou helpen verlossen."
Voor Ben-Gurion, schrijft Kurzman, liep de wedergeboorte van Israël in 1948 "parallel met de Exodus uit Egypte, de verovering van het land door Jozua, de Makkabeese opstand." Toch was Ben-Gurion nooit naar de synagoge geweest en at hij varkensvlees als ontbijt. Volgens de rabbijn die de bijbelstudiegroep die hij bezocht leidde, geloofde Ben-Gurion "onbewust dat hij gezegend was met een vonk van Jozua's ziel." "Er kan geen zinvolle politieke of militaire voorlichting over Israël zijn zonder diepgaande kennis van de Bijbel," zei hij altijd.[1]
Hij schreef
in zijn dagboek in 1948, tien dagen na het uitroepen van de onafhankelijkheid:
"We zullen Transjordanië [Jordanië] breken, Amman bombarderen en zijn
leger vernietigen, en dan valt Syrië, en als Egypte dan nog blijft vechten -
zullen we Port Said, Alexandrië en Caïro bombarderen," voegt hij
eraan toe: "Dit zal zijn als wraak
voor wat zij onze voorvaderen in Bijbelse tijden hebben aangedaan."[2]
Drie dagen na de Israëlische invasie van de Sinaï in 1956 verklaarde hij voor
de Knesset dat het ging om "het herstel van het koninkrijk van David en
Salomo".[3]
Het zionisme is bijbels door de ideologie, maar ook in de praktijk. Zoals Avigail Abarbanel schreef, hebben de zionistische veroveraars van Palestina "vrij nauwkeurig het bijbelse dictaat aan Jozua gevolgd om gewoon binnen te lopen en alles te nemen. [...] Voor een zogenaamd niet-religieuze beweging is het buitengewoon hoe nauw het zionisme [...] de Bijbel heeft gevolgd."[5] De paradox is alleen zichtbaar, omdat voor zionisten de Bijbel geen religieuze tekst is, maar een geschiedenisboek. En dus zou het voor iedereen die oplet duidelijk moeten zijn dat het gedrag van Israël op het internationale toneel niet kan worden begrepen zonder een diepgaand onderzoek naar de onderliggende ideologie van de Bijbel.
Profetieën en
geopolitiek
Alleen door rekening
te houden met de bijbelse wortels van het zionisme kan men begrijpen waarom het
zionisme nooit een nationalistische beweging is geweest zoals andere. Het kon
dat niet zijn, zoals Gilad Atzmon opmerkte, vanaf het moment dat het zich
definieerde als een Joodse beweging, gericht op het creëren van een
"Joodse staat".[6] Joods exceptionalisme is een bijbels
concept dat in geen enkele andere etnische of religieuze cultuur een equivalent
heeft.
Evenmin kan het
zionisme correct worden beoordeeld als een vorm van kolonialisme, ondanks
Jabotinsky's pogingen daartoe. Want kolonialisme streeft er niet naar de
inboorlingen te verdrijven, maar hen uit te buiten. Als zionisme kolonialisme is,
dan kan dat alleen in de zin van de kolonisatie van de wereld door Israël,
volgens het programma van Jesaja:
"De rijkdom van
de zee zal tot u stromen, de rijkdom van de volken komt tot u" (60:5);
"Jullie zullen de
melk van volken zuigen, jullie zullen de rijkdom van koningen zuigen"
(60:16);
"U zult zich
voeden met de rijkdom van naties, u zult hen verdringen in hun glorie"
(61:5-6);
"Want de natie en
het koninkrijk die u niet dienen, zullen vergaan, en de volken zullen volkomen
vernietigd worden" (60:12)
Christenen vinden hoop
in Jesaja dat op een dag alle volkeren "hun zwaarden tot ploegscharen en
hun speren tot sikkels zullen slaan. Volkeren zullen het zwaard niet meer tegen
het volk opnemen en niet meer leren oorlog te voeren" (Jesaja 2:4). Maar
belangrijker voor zionisten zijn de voorgaande verzen, die deze messiaanse
tijden beschrijven als een Pax Judaica, wanneer "alle volken"
hulde zullen brengen "aan de berg van Jahweh, aan het huis van de god van
Jakob," wanneer "de wet zal uitgaan van Sion en het woord van Jahweh
van Jeruzalem," zodat Jahweh "recht zal spreken tussen de volken en
zal arbitreren tussen vele volken."
Geen wonder dat Jesaja
de bijbelse profeet is die het vaakst door zionisten wordt geciteerd. In een
verklaring gepubliceerd in het tijdschrift Look op 16 januari 1962,
voorspelde Ben-Gurion voor de komende 25 jaar:
"Alle legers
zullen worden afgeschaft en er zullen geen oorlogen meer zijn. In Jeruzalem
zullen de Verenigde Naties (een echte Verenigde Naties) een Heiligdom van de
Profeten bouwen ten dienste van de gefedereerde unie van alle continenten; dit
zal de zetel zijn van het Hooggerechtshof van de Mensheid, om alle geschillen
tussen de gefedereerde continenten te beslechten, zoals voorspeld door
Jesaja."[7]
De start van de oorlog
in Irak was een beslissende stap naar dat doel van een nieuwe wereldorde met
Jeruzalem als hoofdkwartier. Het was de context voor een "Top van
Jeruzalem" in oktober 2003 in het zeer symbolische King David Hotel, om
een alliantie tussen joodse en christelijke zionisten te bezegelen. De door de
deelnemers ondertekende "Verklaring van Jeruzalem" verklaarde
Jeruzalem tot "de sleutel tot de harmonie der beschavingen", ter
vervanging van de Verenigde Naties die waren verworden tot "een door
derdewerelddictaturen gekaapt stammenverbond":
"Het spirituele
en historische belang van Jeruzalem verleent het een bijzondere autoriteit om
een centrum van de eenheid van de wereld te worden. [Wij geloven dat een van de
doelstellingen van Israëls goddelijk geïnspireerde wedergeboorte is om het tot
het centrum te maken van de nieuwe eenheid van de naties, die zal leiden tot
een tijdperk van vrede en welvaart, dat door de Profeten is voorspeld."
Drie waarnemende
Israëlische ministers spraken op de top, waaronder Benjamin Netanyahu. Richard
Perle, de eregast, ontving bij deze gelegenheid de Henry Scoop Jackson Award.[8]
Wanneer Israëlische
leiders beweren dat hun visie op de mondiale toekomst gebaseerd is op de
(Hebreeuwse) Bijbel, moeten we hen serieus nemen en de Bijbel bestuderen. Het
zou bijvoorbeeld kunnen helpen om te weten dat volgens Deuteronomium Yahweh van
plan is om aan Israël "zeven naties over te leveren die groter en
machtiger zijn dan [het]," toevoegend: "U moet hen volledig
vernietigen; u zult geen verbond met hen sluiten en hun geen genade tonen. U
zult met hen geen huwelijken sluiten..." (7:1-2). Wat de koningen van deze
zeven naties betreft, "u zult hun naam doen verdwijnen van onder de
hemel" (7:24). De vernietiging van de "zeven volken", ook genoemd
in Jozua 24:11, wordt beschouwd als een mitswa in het rabbijnse
jodendom, opgenomen door de grote Maimonides in zijn Boek der Geboden,[9] en het is een populair motief gebleven
in de Joodse cultuur, bekend bij elk Israëlisch schoolkind.
Het maakt ook deel uit
van de Neocon-agenda voor de Vierde Wereldoorlog (zoals Norman Podhoretz het
huidige mondiale conflict noemt in World War IV: The Long Struggle Against
Islamofascism, 2007). Generaal Wesley Clark, voormalig commandant van de
NAVO in Europa, schreef in zijn boek Winning Modern Wars (2003), en
herhaalde dit bij tal van gelegenheden, dat een maand na 11 september 2001,
toen hij een bezoek bracht aan Paul Wolfowitz, een generaal van het Pentagon
hem een memo liet zien "waarin wordt beschreven hoe we in vijf jaar zeven
landen gaan uitschakelen, te beginnen met Irak, en dan Syrië, Libanon, Libië,
Somalië en Soedan, om te eindigen met Iran".[10] In zijn toespraak van 20 september 2001
richtte president Bush zich ook op zeven "schurkenstaten", maar hij
noemde Cuba en Noord-Korea in plaats van Libanon en Somalië. De waarschijnlijke
verklaring voor deze discrepantie is dat Bush of zijn entourage weigerde
Libanon en Somalië op te nemen, maar dat het getal zeven werd aangehouden
vanwege zijn symbolische waarde, als een gecodeerde handtekening. Zonder twijfel
waren de neocons die Bush' oorlogsagenda schreven, zionisten van de meest
fanatieke en machiavellistische soort. Maar het neocon slangennest is niet de
enige plek om te zoeken naar crypto-Zionisten die geïnfiltreerd zijn in de
hoogste regionen van de Amerikaanse buitenlandse en militaire zaken. Bedenk
bijvoorbeeld dat Wesley Clark de zoon is van Benjamin Jacob Kanne en de trotse
afstammeling van een geslacht van rabbijnen. Het is moeilijk te geloven dat hij
nooit gehoord heeft van de "zeven naties" uit de Bijbel? Probeert
Clark zelf, samen met de Amy Goodmans die hem interviewde, de geschiedenis in
bijbelse termen te schrijven, terwijl hij de schuld van deze oorlogen geeft aan
de oorlogszuchtigen van het Pentagon? Wat is hier aan de hand?
Een les uit de boeken
van Ezra en Nehemia
Om te begrijpen hoe de
crypto-Zionisten de militaire macht van het Rijk hebben gekaapt in
proxy-oorlogen, kan een les worden getrokken uit het Boek Ezra en het vervolg
daarop, het Boek Nehemia. In de tijd van Ezra was Perzië de keizerlijke macht.
Nadat de Perzen Babylon hadden veroverd in 539 voor Christus, keerde een deel
van de ballingen en hun nakomelingen (42.360 mensen met hun 7.337 dienaren en
200 mannelijke en vrouwelijke zangers, volgens Ezra 2:64-67) terug naar
Jeruzalem onder de bescherming van koning Kores, met het project om de Tempel
in Jeruzalem te herbouwen. Zo begint het boek Ezra:
"Jahweh wekte de
geest van Cyrus, koning van Perzië, op om een proclamatie uit te vaardigen en
deze in het openbaar in zijn hele koninkrijk te laten verschijnen: 'Cyrus,
koning van Perzië, zegt dit: Jahweh, de God van de hemel, heeft mij alle
koninkrijken van de aarde gegeven en heeft mij aangesteld om hem een tempel te
bouwen in Jeruzalem, in Juda.'" (Ezra 1:1-2).
Omdat Cyrus namens
Jahweh handelde, krijgt hij in Jesaja 45:1 de titel van Gods
"gezalfde" (Mashiah).
"Zo zegt Jahweh
tot zijn gezalfde, tot Cyrus die, zegt hij, ik bij zijn rechterhand heb
gegrepen, om de volken voor hem te doen buigen en koningen te ontwapenen: [...]
Het is omwille van mijn dienaar Jakob en van Israël, mijn uitverkorene, dat ik
u bij uw naam heb genoemd, u een titel heb gegeven, hoewel u mij niet kent.
[...] Hoewel u mij niet kent, heb ik u gewapend." (Jesaja 45:1-5)
Een volgende Perzische
keizer, Darius, bevestigde het edict van Cyrus, gaf toestemming voor de herbouw
van de Tempel en beval gigantische brandoffers, gefinancierd door "de
koninklijke inkomsten". Wie zich verzet tegen de nieuwe theocratische
macht, gesteund door Perzië, "moet een balk uit zijn huis worden gerukt,
hij moet daaraan worden gespietst en zijn huis moet voor zijn overtreding tot
een puinhoop worden gereduceerd" (Ezra 6:11). Vervolgens zou een andere
Perzische koning, Artaxerxes, Ezra het gezag hebben verleend om leiding te
geven aan "alle leden van het volk Israël in mijn koninkrijk, met inbegrip
van hun priesters en Levieten, die uit vrije wil naar Jeruzalem willen
gaan", en om te heersen over "het hele volk van Trans-Eufraat
[district dat alle gebieden ten westen van de Eufraat omvat]" (7:11-26).
In 458 voor Christus ging de priester Ezra vanuit Babylon naar Jeruzalem,
vergezeld van ongeveer 1500 volgelingen. Ezra, die de pas herziene Thora bij
zich droeg, noemde zichzelf de "secretaris van de wet van de God van de
hemel" (7:21). Hij kreeg al snel gezelschap van Nehemia, een Perzische
hofambtenaar van Judeese afkomst.
De edicten van Cyrus,
Darius en Artaxerxes zijn vals. Geen enkele historicus gelooft dat ze
authentiek zijn. Maar het feit dat Perzische koningen aan een clan van rijke
Levieten de wettelijke bevoegdheid verleenden om in Palestina een theocratische
semi-autonome staat op te richten, lijkt historisch. Wat gaven deze
proto-Zionisten de Perzische koningen in ruil? De Bijbel zegt het niet, maar
historici geloven dat de Judeeërs in ballingschap in Babylon de gunst van de
Perzen hadden gewonnen door hen te helpen de stad te veroveren.[11]
Van belang in dit
bijbelse verhaal is de blauwdruk voor de zionistische strategie om de
buitenlandse politiek van het rijk in eigen voordeel te beïnvloeden. thAan het eind van de
19e eeuw was het rijk Brits. Zijn buitenlands beleid in het Midden-Oosten werd
grotendeels bepaald door premier Benjamin Disraeli. Geboren in een familie van
Maranen die zich in Venetië opnieuw tot het Jodendom bekeerden, kan Disraeli
worden beschouwd als een voorloper van het zionisme, aangezien hij, lang vóór
Theodor Herzl, probeerde het "herstel van Israël" op de agenda van
het Congres van Berlijn te plaatsen, en hij hoopte de Ottomaanse Sultan ervan
te overtuigen Palestina toe te laten als autonome Joodse provincie. Hij faalde,
maar slaagde erin het Suezkanaal onder Britse controle te brengen, met
financiering van zijn vriend Lionel Rothschild (een operatie die ook de
controle van de Rothschilds over de Bank of England consolideerde). Dat was de
eerste stap om de Britse belangen en het lot van het Midden-Oosten...[12]. Kortom, Disraeli was een moderne Ezra
of Nehemia, in staat om het beleid van het Rijk te sturen volgens de Joodse
agenda van de verovering van Palestina, een droom die hij had gekoesterd sinds
zijn eerste reis naar Palestina in 1830, op 26-jarige leeftijd, en die hij tot
uitdrukking had gebracht via de held van zijn eerste roman, The Wondrous Tale
of Alroy:
"Mijn wens is een
nationaal bestaan dat we niet hebben. Mijn wens is het Land van Belofte en
Jeruzalem en de Tempel, alles wat we verspeeld hebben, alles waar we naar
verlangd hebben, alles waarvoor we gevochten hebben, ons mooie land, onze
heilige geloofsbelijdenis, onze eenvoudige manieren en onze oude
gebruiken."
Een kwart eeuw na
Disraeli slaagde ook Theodor Herzl er niet in de sultan te overtuigen. Daarom
werd het noodzakelijk dat het Ottomaanse Rijk verdween en de kaarten opnieuw
werden verdeeld. Zionisten speelden vervolgens de Britten uit tegen de
Ottomanen en verkregen, met inmiddels goed gedocumenteerde middelen, van de
Britten de Balfour Verklaring (in feite niet meer dan een brief van minister
van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour aan Lord Lionel Walter Rothschild). Maar
toen de Britten in de jaren dertig de joodse immigratie in Palestina begonnen
te beperken, wendden de zionisten zich tot de opkomende nieuwe keizerlijke
macht: de Verenigde Staten. Tegenwoordig is de wurggreep van de zionisten op de
Amerikaanse imperiale politiek zo groot, dat een paar joodse neocons de VS met
één enkele valse aanval in een reeks oorlogen tegen Israëls vijanden kunnen
meeslepen.
Het vermogen van
Israël om het buitenlandse en militaire beleid van het Rijk te kapen vereist
dat een aanzienlijke Joodse elite in de VS blijft. Zelfs het voortbestaan van
Israël is volledig afhankelijk van de invloed van het zionistische
machtscomplex in de Verenigde Staten (eufemistisch de "pro-Israël
lobby" genoemd). Dat is ook een les uit de tijd van Ezra en Nehemia:
Nehemia zelf behield zijn hoofdverblijf in Babylonië en het koninkrijk Israël
werd daarna eeuwenlang praktisch geregeerd door de Babylonische ballingen. Na
de verwoesting van Jeruzalem door de Romeinen bleef Babylon het centrum van het
universele jodendom. De vergelijking is gemaakt door Jacob Neusner in A
History of the Jews in Babylonia (1965), en door Max Dimont in Jews, God
and History (1962). De Amerikaanse Joden die liever in de Verenigde Staten
blijven dan naar Israël te emigreren, zijn volgens Dimont even essentieel voor
de gemeenschap als de Babylonische Joden die de uitnodiging om terug te keren
naar Palestina in de Perzische tijd afwezen:
"Vandaag hebben
we, net als vroeger, zowel een onafhankelijke staat Israël als de diaspora.
Maar net als in het verleden is de Staat Israël vandaag de dag een citadel van
het Jodendom, een toevluchtsoord, het centrum van het Joods nationalisme waar
slechts twee miljoen van de twaalf miljoen Joden in de wereld wonen. De
diaspora, hoewel het centrum door de eeuwen heen is verschoven met de opkomst
en ondergang van beschavingen, blijft de universele ziel van het
Jodendom."[13]
Conclusie
In de woorden van de
zionisten zelf, inclusief Herzl zelf, werd het zionisme verondersteld de
"definitieve oplossing" voor het Joodse vraagstuk te zijn[14]. In 1947 hoopte de hele wereld dat het
zo zou zijn, behalve de Arabische leiders die ertegen waarschuwden. Maar het
bestaan van Israël heeft er alleen maar toe geleid dat de "Joodse
kwestie" is veranderd in de "Zionistische kwestie": de vraag
naar de ware ambities van Israël. Een deel van het antwoord is te vinden in de
Hebreeuwse Bijbel. De zionistische vraag is de Bijbelse vraag. Dat zeggen de
zionisten zelf. Hun mond is vol van de Bijbel.
Op 3 maart 2015
dramatiseerde premier Benjamin Netanyahu voor het Amerikaanse Congres zijn
diepe fobie voor Iran door te verwijzen naar het Bijbelse Boek Esther (het
enige Bijbelverhaal waarin God overigens niet wordt genoemd). Het is de moeite
waard om de kern van zijn retorische oproep tot een Amerikaanse aanval op Iran
te citeren:
"We zijn een oud
volk. In onze bijna 4000-jarige geschiedenis hebben velen herhaaldelijk
geprobeerd het Joodse volk te vernietigen. Morgenavond, op de Joodse feestdag
Purim, lezen we het boek Esther. We lezen over een machtige Perzische
onderkoning genaamd Haman, die zo'n 2500 jaar geleden plande om het Joodse volk
te vernietigen. Maar een moedige Joodse vrouw, koningin Esther, ontmaskerde het
complot en gaf het Joodse volk het recht zich tegen hun vijanden te verdedigen.
Het complot werd verijdeld. Ons volk werd gered. Vandaag wordt het Joodse volk
geconfronteerd met een nieuwe poging van weer een Perzische potentaat om ons te
vernietigen."[15]
Netanyahu is erin
geslaagd zijn toespraak tot het Congres te plannen op de vooravond van Purim,
waarop het happy end van het boek Esther wordt gevierd - de afslachting van
75.000 Perzen, vrouwen en kinderen inbegrepen. Deze typische toespraak van het
hoofd van de staat Israël is een duidelijke aanwijzing dat het gedrag van die
natie op het internationale toneel niet kan worden begrepen zonder een
diepgaand onderzoek naar de onderliggende ideologie van de Bijbel. Dat is het
hoofddoel van mijn nieuwe boek, From Yahweh to Zion: Jealous God, Chosen
People, Promised Land ... Clash of Civilizations, vertaald door Kevin
Barrett.
Mogen degenen die nog
steeds willen geloven dat het zionisme niets met de Bijbel te maken heeft zich
wel twee keer bedenken. Zelfs het nucleaire beleid van Israël heeft een
Bijbelse naam: de Samson-optie.[16] En laat ze de Profeten lezen:
"En dit is de
plaag waarmee Jahweh alle volken zal treffen die tegen Jeruzalem gestreden
hebben; hun vlees zal rotten terwijl ze nog op hun voeten staan; hun ogen
zullen rotten in hun kassen; hun tongen zullen rotten in hun mond."
(Zacharia 14:12)
Opmerkingen:
- Dan
Kurzman, Ben-Gurion, profeet van het vuur, Touchstone, 1983, blz.
17-18, 22, 26-28. ↑
- Ilan
Pappe, The Ethnic Cleansing of Palestine, Oneworld Publications,
2007, blz. 144. ↑
- Israel
Shahak, Joodse Geschiedenis, Joodse Religie: Het gewicht van
drieduizend jaar, Pluto Press, 1994, blz. 10. ↑
- https://www.youtube.com/watch?v=Png17wB_omA ↑
- Avigail
Abarbanel, "Waarom ik de sekte verliet," 8 oktober 2016, op
mondoweiss.net ↑
- Gilad
Atzmon, Being in Time: A Post-Political Manifesto, Skyscraper,
2017, pp. 66-67. ↑
- David
Ben-Gurion en Amram Duchovny, David Ben-Gurion, In His Own Words,
Fleet Press Corp., 1969, p. 116 ↑
- Officiële
website: www.jerusalemsummit.org/eng/declaration.php. ↑
- http://www.chabad.org/library/article_cdo/aid/961561/jewish/Positive-Commandment-187.htm
↑
- Wesley
Clark, Winning Modern Wars, Public Affairs, 2003, blz. 130. ↑
- Bijvoorbeeld
Heinrich Graetz, History of the Jews, Jewish Publication Society of
America, 1891 (archive.org), vol. 1, p. 343. ↑
- Over
Disraeli's proto-Zionistische politiek, lees mijn artikel : https://www.veteransnewsnow.com/2015/02/13/515416tracking-the-roots-of-zionism-and-imperial-russophobia/
↑
- Geciteerd
in Michael Collins Piper, Het nieuwe Babylon: Those Who Reign Supreme, American
Free Press, 2009, p. 27 ↑
- De
eerste door Herzls programma geïnspireerde zionistische vereniging, de National-Jüdische
Vereinigung Köln, verklaarde in 1897 als doel: "De definitieve
oplossing van het Joodse vraagstuk ligt daarom in de oprichting van de
Joodse staat" (geciteerd in Isaiah Friedman, Germany, Turkey, and
Zionism 1897-1918, Transaction Publishers, 1998, blz. 17). Herzl
schreef: "Ik geloof dat ik de oplossing van het Joodse vraagstuk heb
gevonden. Niet een oplossing, maar de oplossing, de
enige", waarbij hij verder herhaalde dat het zionisme "de enige
mogelijke, definitieve en succesvolle oplossing van het Joodse
vraagstuk" was (The Complete Diaries of Theodor Herzl, bewerkt
door Raphael Patai, Herzl Press & Thomas Yoseloff, 1960, deel 1, blz.
118). ↑
- "The
Complete Transcript of Netanyahu's Address to Congress," op www.washingtonpost.com ↑
- Seymour
Hersh, The Samson Option: Israel's Nuclear Arsenal and American Foreign
Policy, Random House, 1991. ↑
Laurent Guyénot is de auteur van Van Jahweh
tot Zion: Jaloerse God,
Uitverkoren Volk, Beloofd Land ... Botsing der Beschavingen,
2018
Israel's Aggressive Behavior is Embodied and Prophesied in the Hebrew Bible
Bron: http://thesaker.is/how-is-biblical-zionism/
En: https://russia-insider.com/en/israels-aggressive-behavior-embodied-and-prophesied-hebrew-bible/ri22632
The biblical mind of Israel’s founding fathers
“The Bible is our mandate,” Chaim Weizmann declared at the Peace Conference in Versailles in 1920, and David Ben-Gurion has made clear that he only accepted the 1947 UN Partition Plan as a temporary step toward the goal of biblical borders. In Ben-Gurion, Prophet of fire(1983), the biography of the man described as “the personification of the Zionist dream,” Dan Kurzman entitles each chapter with a Bible quote. The preface begins like this:“The life of David Ben-Gurion is more than the story of an extraordinary man. It is the story of a Biblical prophecy, an eternal dream. […] Ben-Gurion was, in a modern sense, Moses, Joshua, Isaiah, a messiah who felt he was destined to create an exemplary Jewish state, a ‘light unto the nations’ that would help to redeem all mankind.”
“unconsciously believed he was blessed with a spark from Joshua’s soul.” “There can be no worthwhile political or military education about Israel without profound knowledge of the Bible,” he used to say.[1]
“We will break Transjordan [Jordan], bomb Amman and destroy its army, and then Syria falls, and if Egypt will still continue to fight — we will bombard Port Said, Alexandria and Cairo,” then he adds: “This will be in revenge for what they did to our forefathers during biblical times.”[2] Three days after the Israeli invasion of the Sinai in 1956, he declared before the Knesset that what was at stake was “the restoration of the kingdom of David and Solomon.”[3]
“have been following quite closely the biblical dictate to Joshua to just walk in and take everything. […] For a supposedly non-religious movement it’s extraordinary how closely Zionism […] has followed the Bible.”[5]
Prophecies and geopolitics
“The riches of the sea will flow to you, the wealth of the nations come to you” (60:5);“You will suck the milk of nations, you will suck the wealth of kings” (60:16);“You will feed on the wealth of nations, you will supplant them in their glory” (61:5-6);“For the nation and kingdom that will not serve you will perish, and the nations will be utterly destroyed” (60:12)
“All armies will be abolished, and there will be no more wars. In Jerusalem, the United Nations (a truly United Nations) will build a Shrine of the Prophets to serve the federated union of all continents; this will be the seat of the Supreme Court of Mankind, to settle all controversies among the federated continents, as prophesied by Isaiah.”[7]
The “Jerusalem Declaration” signed by its participants declared Jerusalem “the key to the harmony of civilizations,” replacing the United Nations that had become “a tribalized confederation hijacked by Third World dictatorships”:“Jerusalem’s spiritual and historical importance endows it with a special authority to become a center of world’s unity. [. . .] We believe that one of the objectives of Israel’s divinely-inspired rebirth is to make it the center of the new unity of the nations, which will lead to an era of peace and prosperity, foretold by the Prophets.”
A lesson from the books of Ezra and Nehemiah
“Yahweh roused the spirit of Cyrus king of Persia to issue a proclamation and to have it publicly displayed throughout his kingdom: ‘Cyrus king of Persia says this, Yahweh, the God of heaven, has given me all the kingdoms of the earth and has appointed me to build him a temple in Jerusalem, in Judah.’” (Ezra 1:1-2).For acting on behalf of Yahweh, Cyrus is bestowed the title of God’s “Anointed” (Mashiah) in Isaiah 45:1.“Thus says Yahweh to his anointed one, to Cyrus whom, he says, I have grasped by his right hand, to make the nations bow before him and to disarm kings: […] It is for the sake of my servant Jacob and of Israel my chosen one, that I have called you by your name, have given you a title though you do not know me. […] Though you do not know me, I have armed you.” (Isaiah 45:1-5)
“My wish is a national existence which we have not. My wish is the Land of Promise and Jerusalem and the Temple, all we forfeited, all we have yearned after, all for which we have fought, our beauteous country, our holy creed, our simple manners, and our ancient customs.”
“Today, as once before, we have both an independent State of Israel and the Diaspora. But, as in the past, the State of Israel today is a citadel of Judaism, a haven of refuge, the center of Jewish nationalism where dwell only two million of the world’s twelve million Jews. The Diaspora, although it has shifted its center through the ages with the rise and fall of civilizations, still remains the universal soul of Judaism.”[13]
Conclusion
“We’re an ancient people. In our nearly 4,000 years of history, many have tried repeatedly to destroy the Jewish people. Tomorrow night, on the Jewish holiday of Purim, we’ll read the Book of Esther. We’ll read of a powerful Persian viceroy named Haman, who plotted to destroy the Jewish people some 2,500 years ago.But a courageous Jewish woman, Queen Esther, exposed the plot and gave for the Jewish people the right to defend themselves against their enemies. The plot was foiled. Our people were saved. Today the Jewish people face another attempt by yet another Persian potentate to destroy us.”[15]
“And this is the plague with which Yahweh will strike all the nations who have fought against Jerusalem; their flesh will rot while they are still standing on their feet; their eyes will rot in their sockets; their tongues will rot in their mouths.” (Zechariah 14:12)
No comments:
Post a Comment