Wednesday, November 26, 2014

410. Toespraak van Lavrov, 22 November 2014.

Inleiding door The Saker. ( daar vind U ook de engelstalige versie). 


Opmerkingen vooraf van The Saker:

Een belangrijke toespraak van minister van Buitenlandse Zaken Lavrov .

Opmerking: Eindelijk heeft het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken de tijd genomen  om deze belangrijkste toespraak vertalen. -Ik ben gefrustreerd over hoe incompetent de Russen zijn in alles wat betrekking heeft tot openbare informatie. Hoe dan ook,

Ik heb vet gedrukt wat ik beschouw als belangrijke verklaringen van Lavrov die dag.
Ik wil graag het volgende toe te voegen:

1) Lavrov wordt beschouwd als een "gematigde" en zijn taal is altijd diplomatiek geweest. Dus als je Lavrov leest, stel je dan eens voor wat mensen in andere Russische ministeries denken.

2) Lavrov maakt geen geheim van zijn visie op de Verenigde Staten en van zijn plannen voor de toekomst van onze planeet. Wanneer u zijn woorden  leest, probeer U voor te stellen wat een Amerikaanse Neocon voelt en denkt bij het lezen, en  u begrijpt meteen waarom de Amerikaanse elites Rusland zowel haten als vrezen.

3) Tot slot, Lavrov geeft openlijk toe dat Rusland en China een lange- termijn- strategische- alliantie  hebben gesmeed.
 Dit samengaan is volgens mij de belangrijkste strategische ontwikkeling in het afgelopen decennium.

4) Tot slot: let op de duidelijke minachting die Lavrov heeft voor een pseudo-christelijke "Westen", dat niet tot verdediging van vervolgde christenen durft spreken, dat zijn eigen wortels verloochend, en niet eens zijn eigen tradities te respecteert.

Vrienden, we zijn getuige,  niet van  een onbeduidende  verklaring over de Oekraïne of over sancties, maar van het erkennen door Lavrov van een fundamentele 'botsing der beschavingen', maar niet tussen een  denkbeeldig "christelijke Westen" en de islam, maar tussen Christelijk Rusland en het post-christelijke Westen.

Rusland wilde dit conflict niet. Rusland deed alles wat in haar macht lag om het te voorkomen. Maar het Westen liet Rusland geen keus en Rusland verklaart nu openlijk haar bereidheid om te vechten en te zegevieren.

de Saker
-------
Een zin waar (~) achter staat is ‘losjes’ vertaald.


Lavrov spreekt tot de Raad van 'Defensie en Buitenlands Beleid'.

(Ofwel:  Toespraak van minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov aan de XXII Assemblee van de Raad inzake buitenlands en defensiebeleid, Moskou, 22 november 2014)

Ik ben blij om in deze jaarlijkse vergadering van de Raad inzake buitenlands en defensiebeleid (Russische afkorting SVOP). Het is altijd een groot genoegen voor mij om capabele mensen te ontmoeten zoals de leden van de Raad en hun reacties en analyses op de actualiteit te horen.(~)  Hun analyse is altijd vrij van hysterie, en haar leden bieden goed onderbouwde en stevige argumenten, kijkend van enige afstand. Mensen als ik die midden in het tumult zitten kunnen soms minder onbevangen de gebeurtenissen waarnemen. (~)

Voor zover ik weet, zal dit jaar de Vergadering zich richten op de vooruitzichten voor het versnellen van de binnenlandse groei in Rusland. Samen proberen we Rusland vooruit te helpen:  economisch, sociaal en spiritueel. Dat is nodig voor een goede toekomst. Dat gezegd hebbende, op grond van mijn professionele taken,  moet ik me ook richten op het buitenlands beleid, ook relevant voor deze vergadering, omdat in deze complexe geglobaliseerde wereld de interne ontwikkelingen onmogelijk zijn te isoleren van wat er in de buitenwereld gebeurt.

President Vladimir Poetin heeft een gedetailleerde analyse van de internationale ontwikkelingen op de vergadering van de Valdai Club in Sochi gegeven, evenals in zijn interviews tijdens zijn reis naar Azië. Om deze reden zal ik geen conceptuele waarnemingen bieden, want alles is al gezegd. Toch zou ik graag een aantal overwegingen met U delen die het gevolg zijn van ons werk met betrekking tot buitenlands beleid. Het is niet mijn bedoeling om een uitgebreide en duidelijke visie te leveren, omdat in dit stadium alle prognoses betrekkelijk, ongeacht wie ze maakt. Bovendien proberen diplomaten ontwikkelingen te beïnvloeden als ze zich voordoen, en niet alleen maar ‘te beschouwen’.

Uiteraard zal ik beginnen met Oekraïne. Lang voordat het land werd ondergedompeld in de crisis, was er een gevoel in de lucht dat de ware aard van de betrekkingen van Rusland met de EU en met het Westen naar boven zou gaan komen/zichtbaar zou gaan worden. Het was duidelijk dat we problemen in onze relatie niet langer konden negeren en dat een keuze moest  worden gemaakt tussen een echte partnerschap of, zoals het spreekwoord zegt, "de potten laten breken." Het spreekt voor zich dat Rusland voor het eerste koos, terwijl helaas onze westerse partners voor het laatste kozen, al dan niet bewust.  In de kwestie Oekraïne lieten ze alle remmen los en ondersteunden ze  extremisten, waardoor ze hun eigen principes van democratische regeringswissels verloochenden.  
Het werd een poging machtsspel, om te kijken wie het eerst met de ogen zou knipperen.  Zoals pestkoppen zeggen: kijken wie het eerst voor de ander door de knieën zou gaan. Ze wilden ons dwingen om de vernedering te slikken van Russen en Russisch sprekende Oekraïners.

De geachte Leslie Gelb, die U maar al te goed kent, schreef dat de Associatieovereenkomst van Oekraïne met de EU niets te maken had met het uitnodigen van Oekraïne om tot de EU toe te treden, maar dat het op de korte termijn was om te voorkomen dat het land tot de douane-unie zou toetreden. Dit is wat een onpartijdige en onbevooroordeelde persoon zegt. Toen ze er bewust voor kozen om de weg te gaan van escalatie in de Oekraïne vergaten veel dingen, en hadden  geen duidelijk inzicht in hoe dergelijke bewegingen in Rusland zou worden bekeken. Ze vergaten bijvoorbeeld  het advies van Otto von Bismarck, die heeft gezegd dat je het grote Russische volk nooit mag onderschatten.

President Vladimir Poetin zei dat niemand in de geschiedenis er nog in is geslaagd om Rusland te onderwerpen. Dit is geen mening, maar de constatering van een feit. Toch wordt een dergelijke poging gedaan.  Men vindt dat men de Koude Oorlog gewonnen heeft en is bang dat men de buit misloopt.  Men wil het gebied dat onder Westerse controle staat, uitbreiden.  (~)

Het voordeel van de huidige situatie is dat alle stukjes nu op zijn plaats vallen en we begrijpen hoe berekenend het Westen in werkelijkheid was, ondanks zijn bereidheid (in woorden ) om een veilige Gemeenschap te maken, een gemeenschappelijk Europees huis te bouwen. Om   zanger en  tekstschrijver Bulat Okudzhava te citeren:  "Het verleden wordt steeds duidelijker en duidelijker." De duidelijkheid wordt steeds tastbaarder. Vandaag is onze taak niet alleen om het verleden te analyseren (hoewel dat gedaan moet worden), maar het belangrijkste is om na te denken over de toekomst.

Gepraat over de isolatie van Rusland verdient  geen serieuze discussie. Ik hoef nauwelijks stil te staan hierbij voor  dit gehoor. Natuurlijk kan men onze economie schade berokkenen, en de schade wordt gedaan. { Een zin weg gelaten. Niet te begrijpen. Niet belangrijk.}
Als vroeger sancties werden toegepast  (toen ik nog werkte bij de Russische missie bij de VN ), zeiden onze westerse partners, ( als het ging over Noord Korea, Iran of andere landen)  dat het noodzakelijk was om de sancties op zodanige wijze te formuleren dat er niet te veel humanitair leed uit voort kwam   en geen schade aan de sociale samenhang en de economie werd veroorzaakt, en dat op selectieve wijze alleen de elite moest worden getroffen.
Vandaag is alles precies  andersom: Westerse leiders verklaren openlijk dat de sancties de economie moeten vernietigen en tot protesten moeten leiden. Dus, wat betreft de conceptuele benadering van het gebruik van dwangmaatregelen toont het Westen ondubbelzinnig dat het niet enkel er op uit is het Russische politieke beleid te veranderen, maar dat het is bedoeld om de regering te wijzigen - en vrijwel niemand ontkent dit.

President Vladimir Poetin zei onlangs tegen journalisten dat westerse leiders van vandaag niet ver vooruit proberen te kijken, of kunnen kijken. Het is gevaarlijk als besluiten over de belangrijkste problemen van de wereld en de mensheid worden genomen op basis van verkiezingen die elkaar vrij snbel opvolgen. In de Verenigde Staten is er elke twee jaar een belangrijke verkiezing en elke keer moet men iets bedenken of doen om stemmen te winnen. Dit is een negatieve kant van het democratische proces, en we kunnen ons niet veroorloven om het te negeren. Wij kunnen niet accepteren dat we ons er maar bij neer moeten leggen en aanvaarden dat iedereen moet lijden omdat er weer verkiezingen in de Verenigde Staten zijn. Dit is gewoon niet goed. We zullen ons er niet bij neerleggen omdat het belang te groot is: in  de strijd tegen het terrorisme, bij de bedreigingen van de proliferatie van massavernietigingswapens en bij de vele bloedige conflicten waarvan de negatieve invloed  veel verder strekt dan tot de grenzen van de betrokken landen en regio’s.  De wens om iets te doen in eigen voordeel of om zichzelf geliefd te maken bij de kiezers vlak voor alweer een verkiezingsstrijd leidt tot chaos en verwarring in de internationale betrekkingen.


We horen de dagelijkse herhaalde mantra dat Washington zich bewust is van zijn eigen ‘Bijzondere Status’ en van haar plicht om deze last te dragen, om de rest van de wereld te leiden. Rudyard Kipling sprak over "de last van de blanke man." Ik hoop toch dat de Amerikanen dit niet echt geloven. De wereld van vandaag is niet wit of zwart, maar veelkleuring  en heterogeen. Leiderschap in deze wereld wordt niet bereikt door zichzelf te overtuigen van zijn eigen ‘bijzonderheid’ en  van een ‘door God gegeven taak’ om verantwoordelijk zijn voor iedereen, maar alleen door het vermogen en vakmanschap om consensus te bereiken tussen de volkeren van de wereld. Als de VS en haar partners hun best deden om dit doel te bereiken, zou dit onbetaalbaar zijn, en Rusland zou hen actief te helpen.

Maar tot nu toe werken de Amerikaanse machtsmiddelen nog steeds alleen in NAVO-verband, en dan ook nog met aanzienlijke beperkingen, en zijn zeggenschap reikt niet verder dan het Noord-Atlantisch Bondgenootschap. Als bewijs hiervan gelden de magere resultaten van de Amerikaanse pogingen om de wereldgemeenschap te laten volgen in zijn sancties tegen Rusland. Ik heb er meer dan eens over gesproken en
we hebben voldoende bewijs van het feit dat de Amerikaanse ambassadeurs en gezanten over de hele wereld ontmoetingen op het hoogste niveau houden om dan de desbetreffende landen te overtuigen dat men samen met hen Rusland moet straffen of anders geconfronteerd zal worden  met de gevolgen.
 Dit wordt gedaan met betrekking tot alle landen, met inbegrip van onze trouwste  bondgenoten (wat veel zegt over de kwaliteit van de analisten die Washington heeft). Een overweldigende meerderheid van de landen waarmee we een permanente  en openhartige dialoog onderhouden waardeert onafhankelijke rol van Rusland in de internationale arena. Niet omdat ze het leuk vinden als iemand de Amerikanen uit daagt, maar omdat ze zich realiseren dat de wereldorde niet stabiel zal zijn als niemand zijn mening mag uitspreken.  (Hoewel de overgrote meerderheid in private gesprekken wel hun mening geven, maar dit niet graag en publique doen uit angst voor represailles van Washington).

Veel verstandige analisten begrijpen dat er een groeiende kloof is tussen de mondiale ambities van de Amerikaanse regering en het echte potentieel van het land.
De wereld is aan het veranderen en zoals altijd in de geschiedenis zijn de invloed en macht van een land op een gegeven moment op zijn hoogtepunt en dan komt een ander land dat zich   sneller en effectiever begint te ontwikkelen. Men moet de geschiedenis bestuderen en uitgaan van de werkelijkheid. De zeven ontwikkelende economieën waar de BRICS landen deel van uit maken hebben nu al samen een groter Bruto Nationaal Product dan de westerse G7 samen hebben. Men moet uitgaan van de feiten van het leven, en niet uit een onjuist gevoel van je eigen grootheid.

Het is mode geworden om te betogen dat Rusland een soort van "hybride oorlog" voert in de Krim en in de Oekraïne. Het is een interessante term, maar ik zou die term vooral van toepassing achten op de Verenigde Staten en haar oorlogs strategie - het is echt een hybride oorlog niet zozeer gericht op het militair verslaan van de vijand als wel op het veranderen van de regimes in de landen van wiens beleid Washington niet houdt. Ze gebruiken financiële en economische druk, aanvallen met computers, ze gebruiken buurlanden als handlangers  en natuurlijk oefenen ze druk uit met propaganda en met de verspreiding van ideeën die de cohesie binnen een land kapot maken. Dit alles doen ze door goede- doelen- organisaties ( NGO’s)  die door  hen worden betaald. (~) Is dat niet een hybride proces en is dat niet wat we oorlog noemen? Het zou interessant zijn om het concept van de hybride oorlog te bespreken en om te zien wie zo werken en of  het alleen betrekking heeft op "kleine groene mannetjes."

Blijkbaar is het repertoire van onze Amerikaanse partners die bedreven zijn in dit soort oorlog, veel groter dan alleen enkele mannetjes met groene pakken.

In een poging om hun superioriteit te vestigen op een moment dat nieuwe economische, financiële en politieke machtscentra op komen, lokken de Amerikanen tegengestelde acties uit, zoals ook de derde wet van Newton ons leert,  en dragen ze zelf bij tot het ontstaan van de structuren, mechanismen en bewegingen die alternatieven zijn voor de manieren waarop de Amerikanen de dringende problemen gewend zijn op te lossen.
Ik heb het niet over anti-Amerikanisme, en nog minder over het vormen van coalities die tegen de Verenigde Staten zijn gericht, maar alleen over de natuurlijke wens van een groeiend aantal landen om hun vitale belangen veilig te stellen en wel op de manier die ze zelf de juiste vinden, en niet op de manier die hen door Amerika wordt voorgeschreven.  Niemand zal anti-Amerikaanse spelletjes spelen uit boosheid op de Verenigde Staten. Wij worden geconfronteerd met pogingen om de Amerikaanse wetten ook in onze streken te laten gelden. En niet alleen pogingen.  Russen werden al ontvoerd ondanks   de bestaande verdragen met Washington, waarbij deze problemen moeten worden opgelost door middel van gerechtelijke instanties.

Volgens hun “Leer van de Nationale Veiligheid” hebben de Verenigde Staten het recht om  overal geweld te gebruiken, op elk moment, zonder de noodzaak om de VN-Veiligheidsraad  te vragen om  goedkeuring. Een coalitie tegen de Islamitische Staat werd gevormd zonder medeweten van de Veiligheidsraad. Ik vroeg de minister van Buitenlandse Zaken John Kerry waarom ze hiervoor niet naar de VN-Veiligheidsraad zijn gestapt.

Hij vertelde me dat als ze dat deden,  ze de status van de Syrische president Bashar al-Assad hadden moeten erkennen.  Natuurlijk moesten ze dat, want Syrië is een soevereine staat en nog steeds lid van de VN (niemand heeft Syrië uitgesloten van het VN-lidmaatschap). De minister van Buitenlandse Zaken zei dat dit (erkennen van Assad) verkeerd was, omdat de Verenigde Staten in strijd is tegen het terrorisme en het al-Assad-regime de belangrijkste factor is die terroristen in de hele wereld ‘tot daden aanzet’ en ze als een magneet aantrekt naar deze regio in een poging om het Syrische regime omver te werpen.

Ik geloof dat dit perverse logica is. Als we praten over precedenten (de Verenigde Staten werkt volgens het principe van jurisprudentie) is het goed zich de ontwapening mbt chemische wapens in Syrië herinneren,  toen het Assad-regime een volkomen legitieme partner van de Verenigde Staten, Rusland, de OPCW en anderen was. De Amerikanen houden ook gesprekken met de Taliban. Wanneer de Verenigde Staten de kans heeft om van iets  te profiteren  handelt men heel pragmatisch. Ik weet niet waarom de ‘ideologisch hoogstaande’  positie ineens zo belangrijk werd voor de Verenigde Staten en men plots zei te geloven dat Assad geen partner kan zijn. Misschien is dit niet zozeer een operatie tegen de Islamitische Staat als wel het vrij maken van de weg voor het omverwerpen van al-Assad onder het mom van een contra-terroristische operatie.

Francis Fukuyama schreef onlangs het boek  “Politieke orde en politiek Verval”  waarin hij stelt dat de efficiëntie van het openbaar bestuur in de Verenigde Staten af neemt en de tradities van democratisch bestuur geleidelijk worden  vervangen door methoden die thuis horen in het feodale stelsel. Dit gedrag van de Amerikanen lijkt op iemand die met stenen gooit, terwijl hij zelf in een glazen huis woont.

Dit alles gebeurt te midden van de steeds grotere uitdagingen en problemen van de moderne wereld. We zien een voortdurend "touwtrekken" in de Oekraïne.  Aan de zuidelijke grens van de EU ontstaan problemen. . Ik denk niet dat de problemen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika van zelf zullen verdwijnen. De EU heeft een nieuwe Commissie, dus nieuwe leiders. Nieuwe buitenlandse acteurs zijn naar voor gekomen, die een serieuze strijd zullen moeten voeren over de vraag waar hun elementaire hulpmiddelen naar toe moeten worden gestuurd: ofwel naar de voortzetting van roekeloze regelingen in de Oekraïne, in Moldavië, enz., dus naar het Oostelijk Partnerschap (zoals bepleit door een agressieve minderheid in de EU) , of zullen ze luisteren naar de Zuid-Europese landen en zich richten op wat er aan de andere kant van de Middellandse Zee gebeurt?

Dit is een hoofd-kwestie voor de EU.

Tot nu toe spelen de echte problemen minder een rol. De wens om snel te profiteren van nieuwe situaties speel veel meer een rol. Het is betreurenswaardig. Revoluties exporteren revoluties brengt nooit enig goed., of ze nu democratisch, communistisch of anderszins zijn.

In de regio van het Midden Oosten en Noord Afrika ( MENA) vallen Staten uiteen en vervallen  beschavings- structuren. De destructieve energie die vrijkomt bij het proces kan landen  die zich ver buiten deze regio bevinden verschroeien. Terroristen (met inbegrip van de Islamitische Staat) claimen een nationaal statuut. Bovendien zijn ze al begonnen aan het vormen van quasi-gouvernementele instituten die zich bezighouden met administratieve zaken.

Dit is een toneel waar we ook zien dat minderheden, waaronder christenen, worden verbannen. In Europa worden deze kwesties geacht niet politiek correct. Ze schamen zich wanneer we ze uitnodigen om samen er iets tegen te doen met hulp van de OVSE. Ze vragen zich af waarom zouden we ons specifiek richten op christenen? Waarom zijn die zo bijzonder?  De OVSE heeft een reeks van evenementen gewijd aan het levendig  houden van herinneringen aan de Holocaust en haar slachtoffers. Een paar jaar geleden begon  de OVSE met het organiseren van evenementen tegen islamofobie. We zullen een analyse bieden  van de processen die leiden tot christen-fobie.

Op 04-05 december zal de OVSE een ministeriële bijeenkomsten houden in Basel, waar we dit voorstel zullen presenteren. De meerderheid van de EU-lidstaten ontlopen dit onderwerp, omdat ze zich schamen om erover te praten. Net zoals ze zich schaamden om in in de  EU-grondwet -- opgesteld door Valery Giscard d'Estaing--  een zin op te nemen die zegt dat Europa  christelijke wortels heeft.

Als je jouw eigen wortels en tradities niet meer kent of wil resoecteren, hoe zou je de tradities en waarden van andere mensen dan moeten respecteren? Dit is eenvoudig logica.
Toen hij de huidige gebeurtenissen in het Midden-Oosten vergeleek met de periode van religieuze oorlogen in Europa, zei de Israëlische politicoloog Avineri dat de huidige onrust  waarschijnlijk niet zal eindigen met "democratische hervormingen."

Het Arabisch-Israëlische conflict is zo dood als een pier. ( Er zit geen vooruitgang in.)  Het is moeilijk om op meerdere borden tegelijk te schaken. De Amerikanen proberen dit te doen, maar het lukt niet. In 2013 namen ze negen maanden voor het oplossen van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Ik zal niet ingaan op de redenen, die zijn bekend, maar zij faalden ook hier. Nu vroegen ze om meer tijd om te proberen om enige vooruitgang voor het einde van 2014 te bereiken, zodat de Palestijnen niet naar de VN zouden gaan om het statuut van het Internationaal Strafhof te ondertekenen, etc. Plotseling bleek dat er onderhandelingen over Iran gaande waren. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse heeft  Palestina gedumpt en richt zich nu op Iran.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry en ik waren het er over eens dat we spoeig over dit probleem zouden gaan praten. Het is belangrijk om te begrijpen dat je het probleem van de Palestijnse niet eeuwig bevroren in de vrieskast kunt laten liggen. Het feit dat dit al 70 jaar lang niet is opgelost is een belangrijk motief geweest voor groepen om  met terroristen samen te werken, "er is geen rechtvaardigheid: er is beloofd om twee staten te creëren; De Joodse staat is er, maar ze zullen nooit een Arabische staat maken." Uitgesproken in armoedige Arabische straten klinken deze argumenten  plausibel, en ze beginnen te roepen voor een strijd om gerechtigheid, maar dan met andere methoden.

De Russische president Vladimir Poetin zei op de  Valdai Club bijeenkomst in Sochi dat we een nieuwe versie van onderlinge afhankelijkheid nodig. Dit was een zeer actueel statement. De leidende machten moet terugkeren naar de onderhandelingstafel en het eens worden over een nieuw kader van onderhandelen dat rekening houdt met de fundamentele legitieme belangen van alle belangrijke partijen (Ik kan je niet vertellen hoe dit framewerk zou moeten heten, maar het moet zijn op basis van het VN-Handvest ). We moeten daar besluiten dat we onszelf op een verstandige wijze zullen beheersen, en dat we risico’s op oorlog samen moeten beperken, en zeker moeten democratische waarden een rol spelen in de internationale relaties. ( Lastige zin!)
Onze Westerse partners bevorderen het respect voor de rechtsstaat, voor de democratie en voor de minderheidsstandpunten  binnen landen, maar ze komen niet op  voor dezelfde waarden in internationale zaken. Dit zorgt dat Rusland fungeert als een pionier bij het bevorderen van democratie, rechtvaardigheid en het primaat van het  internationaal recht. Een nieuwe wereldorde kan alleen polycentrisch zijn en moet de diversiteit van culturen en beschavingen in de wereld van vandaag weerspiegelen.

U bent bekend met het feit dat Rusland streeft om de internationale veiligheid te waarborgen en dat dit onlosmakelijk verbonden is aan het handhaven van de internationale wetgeving. (~)  Ik zal hier niet verder over  uitweiden.

Ik wil graag de mening van de  SVOP ( Raad defensie & Buitenland)  steunen dat Rusland niet er in zullen slagen om een belangrijke, succesvolle en zelfverzekerde macht van de 21e eeuw kan worden zonder de  ontwikkeling van zijn oostelijke regio's te ondersteunen. Sergei Karaganov was een van de eersten om dit idee te verwoorden, en ik ben het  er volledig mee eens. De betrekkingen tussen Rusland en de Asia Pacific landen naar een hoger niveau tillen is een absolute prioriteit. Rusland werkt daar al aan op de APEC vergadering in Peking en op het  G20-forum.  Op 1 jnauari a.s. wordt de  Euraziatische Economische Unie (EAEU) ‘geboren’ en op die bijeenkomsten  zullen we zeker op deze weg voort gaan.

We werden behandeld als "tweederangs mensen” (“subhumans")
Voor meer dan een decennium heeft Rusland geprobeerd om partnerschap banden te smeden met de NAVO door middel van de CSTO.
( CSTO = veiligheids pact tusse 6landen die vroeger deel van de USSR waren: Rusland, Armenië, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, en Uzbekistan)
Deze inspanningen waren niet gericht om tegenwicht tegen de NATO te bieden.  
De CSTO is bijvoorbeeld gericht op het vangen van drugsdealers en illegale migranten rond de Afghaanse grens, en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie is de ruggengraat van de internationale veiligheidstroepen die onder andere werden belast met het bestrijden van de terroristische dreiging en om de drugshandel (die vaak het terrorisme  financiert) te elimineren. We hebben alles geprobeerd: we pleitten voor een directe verbindingslijn zodat -- zodra de NAVO een drugstransport ontdekt en niet in staat is om het te stoppen--  ze ons aan de andere kant van de grens  konden waarschuwen en wij het transport konden onderscheppen. Ze weigerden gewoon met ons te praten. In prive-gesprekken vertelden onze NAVO idealisten (en ik bedoel dit in de positieve zin) ons dat ze geen alliantie met ons (CSTO) kunnen aangaan omdat ze ons niet kunnen zien als een gelijkwaardige partner, uit ideologische overwegingen.

Tot voor kort zagen we dezelfde neerbuigende en arrogante houding met betrekking tot de Euraziatische economische integratie. En dat ondanks het feit dat de landen die voornemens zijn toe te treden tot de EAEU veel meer gemeen hebben met elkaar in termen van hun economie, geschiedenis en cultuur dan veel EU-landen met elkaar gemeen hebben.
Deze Unie wil geen barrières met andere landen creeeren. We benadrukken altijd hoe open deze Unie moet worden. Ik ben ervan overtuigd dat het een belangrijke bijdrage zal leveren aan het bouwen van een brug tussen Europa en de landen van Azië-Pacific.

Ik moet zeker de alomvattend partnerschap tussen Rusland en China te noemen. Belangrijke bilaterale beslissingen zijn genomen die de weg naar een energie-alliantie tussen Rusland en China bereiden. Maar er is meer aan de hand. We kunnen nu zelfs praten over de opkomende technologie alliantie tussen de twee landen. Het samenwerken van  Rusland met Beijing is een cruciale factor voor het waarborgen van de internationale stabiliteit en ook voor een zeker evenwicht in internationale zaken, alsmede het waarborgen van het Internationaal Recht.

Wij zullen ten volle gebruik maken van onze betrekkingen met India en Vietnam, twee strategische partners van Rusland, en ook van onze betrekkingen met de ASEAN-landen. We staan ook open voor uitbreiding van de samenwerking met Japan, als onze Japanse buren oog krijgen voor hun nationale belangen en stoppen met te kijken naar Amerika.

Er is geen twijfel dat de Europese Unie is onze grootste partner is. Niemand is van plan om " zichzelf in de voet te schieten" door afstand te doen van de samenwerking met Europa, maar het is nu duidelijk dat business as usual is geen optie is. Dit is wat onze Europese partners ons zeggen, maar ook wij willen niet op de oude manier verder gaan. Ze geloofden dat Rusland hen iets verschuldigd was, terwijl wij als gelijken willen opereren. Daarom  zullen de zakenb nooit meer hetzelfde zijn. Dat gezegd zijnde ben ik  ervan overtuigd dat we in staat zijn om deze periode te overwinnen, er zullen lessen worden geleerd en er zal een nieuw fundament voor onze relaties ontstaan.

Het idee van het creëren van een enkele economische en humanitaire ruimte van Lissabon tot Vladivostok wordt links en rechts genoemd, en wint aan invloed. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Frank-Walter Steinmeier, heeft in het openbaar gezegd wat wij al langer zeggen:   dat de EU en de EAEU een dialoog moeten aangaan. De uitspraak van president Vladimir Poetin in Brussel in januari 2014, toen hij de eerste stap nam door  onderhandelingen te lanceren over een vrijhandelszone tussen de EU en de douane-unie ( in 2020) , wordt niet langer gezien als iets exotisch. Dit alles is al een deel van de diplomatie en van de echte politiek geworden. Hoewel het tot nu toe slechts discussies zijn  ben ik ervan overtuigd dat we op een dag zullen bereiken wat wordt genoemd "de integratie van integraties." Dit is een van de belangrijkste onderwerpen die we willen bevorderen binnen de OVSE bij de ministerraad in Bazel. 
Rusland staat op het punt om zowel bij BRICS als bij de SCO het voorzitterschap te gaan waarnemen. De twee organisaties zullen hun topconferenties houden in onze stad van de wetenschap, in Ufa. Dit zijn veelbelovende organisaties voor de nieuwe tijd.


Het zijn geen aaneengesloten blokken (met name de BRICS niet), maar groepen landen waarvan de leden dezelfde belangen delen. BRICS en SCO vertegenwoordigen landen uit alle delen van de wereld die een zelfde kijk hebben op de toekomst van de wereld  (de mondiale economie, de financiën en de politiek).


No comments:

Post a Comment