1443 Democratie betekent: Het volk wordt gecontroleerd door een joodse minderheid.

We weten  al lang dat "Democratie !" als het Grote Goed  is gepromoot. Het is zo waardevol, dat het je toestaat om landen te verwoesten zodat er een democratie gevestigd kan worden: Irak is letterlijk verwoest onder het mom van 'Democratie !'  brengen.      

Mijn joodse held William Blum schreef : "America's deadliest export: Democracy, "

Thomas Dalton heeft een geweldig essay geschreven waarin hij toont dat alleen de joodse macht wel vaart bij democratie en alle andere volken er meeestal niets mee op schieten. 

Ik hoop dat mijn markeringen helpen en niet irriteren.  

U kan het altijd copy-pasten en dan de gele kleur weg halen.  

UPDATE: Thierry Baudet zegt:  Tocqueville voorspelt dat er steeds zwakkere bestuurders aan het bewind zullen komen die op elk onbelangrijk slakje zout gaan leggen. Het wordt als een deken over de mensen uitgespreid.

( Ik ervaar de regels als een soort gevangenis. Het lijkt me ook dat er een ontmoedigende werking van uit moet gaan voor de mensen met een lager IQ en lagere verbale begaafdheid.    'Ze'  zijn heel tevreden dat de moderne westerling niet meer bij moeder weg gaat en trouwt, en op de zolderkamer blijft gamen. Ondanks dat ze roepen dat dit erg is, doen ze er niks aan.)        Thierry Scherp: https://youtu.be/WuvhPVULadc?t=4771

Democratie is een ideale regering voor Joodse invloed

THOMAS DALTON - 25 MAART 2024        (ORIGINEEL)

 - 5.600 WOORDEN 

 

De [D]emocratie is een werktuig geworden in de hand van dat [Joodse] ras dat, vanwege zijn innerlijke doelen, het open licht moet schuwen - zoals het altijd heeft gedaan en altijd zal doen. Alleen de Jood kan een instelling prijzen die net zo corrupt en vals is als hijzelf.
-Adolf Hitler, Mein Kampf, circa 1924[1]

 

Democratie wordt momenteel in Europa gedefinieerd als 'een land dat wordt bestuurd door Joden’  -Ezra Pound, circa 1940[2]

In zijn recente State of the Union toespraak verwees Joe Biden bijna een dozijn keer naar "democratie". Hij zei dat de democratie momenteel "aangevallen" word; de opstand van 6 januari was een "dolk op [haar] keel" en vormde haar "ernstigste bedreiging". Daarom moet de democratie "verdedigd worden"; sterker nog, we moeten haar "omarmen". Althans, dat zegt onze aftakelende president.

Onze polyraciale vice-president spreekt in een soortgelijke trant. Over Donald Trump, Kamala Harris informs ons dat "we moeten erkennen dat hij een grote bedreiging vormt... voor onze democratie." Dit is al jaren een terugkerende boodschap van haar. Toen ze zelf in 2019 kandidaat was voor het presidentschap,  noemde ze  Trump "een duidelijk en aanwezig gevaar voor de democratie" - en dat thema heeft haar nooit losgelaten.

De reguliere media zijn geen haar beter. Het constante gezwets, zowel links als rechts, is dat de democratie alles is, dat de democratie wordt bedreigd (door kandidaat X) en dat de democratie moet worden beschermd en verdedigd, koste wat het kost. De Atlantic vertelt  ons dat Trump "een systemische bedreiging voor de democratie" vormt. Trump noemt Biden op zijn beurt "een vernietiger van de democratie". En zo gaat het maar door. Democratie, zo lijkt het, is allesbepalend, de essentie van Amerika, en dat ene ding waarvoor al het andere moet wijken. Dat is zo, zei  Biden een "heilige zaak"; democratie is onze seculiere religie en onze seculiere god, alles in één.

Er zijn hier met name verschillende aannames en verschillende punten die niet genoemd worden, die een heel nieuw licht werpen op onze geliefde en "heilige" democratie. Van specifiek belang zijn vier veronderstellingen, die allemaal onjuist zijn. Deze zijn:

·         We hebben eigenlijk democratie.

·         Democratie is een goede zaak.

·         Het enige alternatief voor democratie is autoritarisme.

·         "Democratie" is een duidelijk en voor de hand liggend concept.

 

Nogmaals, ze zijn alle vier onwaar en daarom stort de huidige links-rechts verering van democratie in elkaar tot een hoop onzin. Ik bespreek al deze zaken hieronder, maar in het kort: (1) Onze huidige regeringssystemen in de VS, Canada en Europa lijken alleen in naam op echte democratie. Wat we hebben is een nepdemocratie, of "democratie", die gebruikt wordt om de massa te sussen en te bedwelmen zodat ze de huidige machtsstructuren van het Westen niet in vraag stellen of alternatieven zoeken. Het is al lang bekend dat de VS, bijvoorbeeld, veel dichter bij een oligarchie staat ("heerschappij door een paar rijken") dan bij een populistische democratie waarin de wil van de massa zegeviert.[3] Cruciaal is echter dat de specifieke identiteit van die "paar rijken" nooit wordt onderzocht. Los hiervan zijn de Amerikaanse (en Westerse) systemen zelfs in hun werking ver verwijderd van echte democratie, zoals ik zal aantonen.

(2) Democratie is goed voor degenen die er direct van profiteren: de elite, de rijken, beroemdheden, popsterren. Maar voor de overgrote meerderheid van de mensen in de zogenaamde democratische naties zijn de kosten voor hun welzijn buitengewoon hoog en grotendeels niet erkend.

(3) Er zijn in feite verschillende alternatieven voor democratie, waarvan de meeste superieur zijn aan democratie - tenminste, als we onze wijste denkers op dit gebied mogen geloven. Zelfs op het eerste gezicht is democratie, als een "heerschappij door het volk", eigenlijk massa-regering, of mob-rule; en iedereen weet dat het intellectuele en morele niveau van de massa inderdaad erg laag is. Een elementaire analyse van eender welke campagnetoespraak bevestigt dit punt.[4]

(4) Door de geschiedenis heen zijn er veel varianten op het democratische model geweest, dus om over 'democratie' te spreken als één duidelijk idee is belachelijk. Bijna iedereen die de term vandaag de dag gebruikt, en zeker degenen die aan de macht zijn, hebben geen echt idee van wat de theorie inhoudt.

Maar het centrale punt hier is dat democratie bovenal een middel is waarmee een kleine, invasieve minderheid - de Joden - in staat is gebleken de macht naar zich toe te trekken, enorme rijkdommen te verwerven en grotendeels hun wil op te leggen aan een niet-joodse meerderheid, en dat alles terwijl deze feiten grotendeels aan het zicht worden onttrokken.

"Democratie", of heerschappij door het volk, is nu een codewoord voor "Judeocratie", of heerschappij door de Joden. Hoe dit zo is gekomen is een verhelderend verhaal.+

 

Democratie of "democratie"?

Als onze leidende figuren het over democratie hebben, is het niet duidelijk wat ze bedoelen - en ik denk dat ze zelf ook niet weten wat ze bedoelen. Het heeft geen zin om over dingen te praten als we de woorden die we gebruiken niet eens begrijpen. Hier volgt dus een kort overzicht; excuses aan degenen die al goed op de hoogte zijn van deze zaken.

De echte, oorspronkelijke democratie werd rond 550 voor Christus uitgevonden door de oude Griekse wetgever Cleisthenes, toen hij besloot dat "het volk" (deme of demos) de uiteindelijke heersende macht (kratos) in de stadstaat Athene moest zijn. Dus kwamen de volwassen mannelijke burgers - niet de vrouwen, niet de vreemdelingen - regelmatig samen op een heuveltop in Athene om te debatteren over de kwesties van de dag en om te stemmen over verschillende voorstellen, groot en klein; ze deden dit openlijk en publiekelijk. Opmerkelijk is dat het volk niet stemde voor individuele leiders; bijna alle leiderschapsposities, inclusief de leider van de Assemblee (die de facto de president van de polis was), werden willekeurig gekozen door het lot uit een groep vrijwilligers. Stel je voor: je president gekozen door het lot! Geen campagnes, geen advertenties, geen omkoping, geen smeergeld, geen betekenisloze beloften - gewoon een naam uit een hoed trekken. En het werkte.

Het systeem had zijn voor- en nadelen: aan de ene kant was het bestuur eenvoudig, direct en transparant, aan de andere kant had elke ongeschoolde, semi-onwetende man evenveel te zeggen als de wijste. Het zette de mindere mannen op gelijke voet met de grootste en beste. En door dit te doen, "kende het een soort gelijkheid toe aan zowel gelijken als ongelijken."[5] Maar over het algemeen werkte het spectaculair goed en vormde het de basis voor de bloei van de Atheense cultuur gedurende de volgende 300 jaar.

Maar naarmate Athene groter en machtiger werd en het aantal buitenlanders en slaven toenam, werden de problemen complexer, het democratische proces logger en de eenvoudige, directe democratie had het moeilijk om zich aan te passen. Dus begonnen vooraanstaande denkers als Plato en later Aristoteles alternatieven te onderzoeken. Beter dan democratie, zei Plato, was oligarchie: heerschappij door de (rijke) weinigen. Het mochten dan wel geldwolven zijn, maar ze hadden tenminste enige managementvaardigheden en een gevestigd belang in de bloei van de natie. Nog beter was timocratie, of heerschappij door de eerzoekers. In plaats van te streven naar rijkdom, zoals de oligarchen zouden doen, zouden de timocraten de nadruk leggen op de eer en glorie van de stadstaat; dit was een zeer goede optie. Maar het beste van alles, zei Plato, was een aristocratie: heerschappij door de besten, dat wil zeggen de wijste of de rechtvaardigste. Een aristocratie kon een kleine groep wijze mannen zijn, of een enkel wijs individu; dit was grotendeels irrelevant. Wat belangrijk was, was dat je je wijste mannen, of man, uitzocht, opleidde en trainde, en hen vervolgens liet leiden. En dat, zei Plato, is het beste dat mensen kunnen bereiken.[6]

Democratie was een slecht alternatief, schreef hij, maar er was een systeem dat nog slechter was: tirannie. De democratie zelf was al een soort tirannie - van de genotzoekers, van de "meerderheid" - maar een formele tiran, als een enkele man, kon ongestraft regeren, zichzelf en zijn trawanten verrijken en de polis ruïneren. De tiran was in zekere zin het spiegelbeeld van de wijze, aristocratische filosoof-koning van het beste systeem. In beide gevallen regeert een enkele man, maar de tiran is wijs noch rechtvaardig en heeft eenvoudigweg met geweld de macht gegrepen; terwijl de aristocratische heerser, op grond van zijn wijsheid en rechtvaardigheid, terecht de macht grijpt en deze met de nodige zorg en discretie uitoefent.

Van Plato's vijf systemen kunnen alle, behalve een tirannie, aannemelijk 'democratisch' worden genoemd in de zin dat het volk vrijwillig instemt met het heersysteem. Als het volk ermee instemt om één wijze heerser de leiding te geven en hem vervolgens dictatoriale bevoegdheden te geven, is dat dan 'democratie'? In zekere zin wel, maar het zou anders zijn dan elke huidige westerse vorm. Dit is waarschijnlijk het huidige bestuurssysteem in Rusland en in mindere mate in China. Beide heersers zijn "autocraten", in de taal van onze oligarchen, maar Rusland heeft wel nationale verkiezingen waarbij meerdere mensen op het stembiljet staan. En zelfs als deze niet "vrij en eerlijk" zijn, zoals wij graag zeggen, leveren ze wel één man op die het land effectief bestuurt. China heeft geen verkiezingen voor zijn president, maar het Nationale Volkscongres met 3000 leden kiest hem. Het is duidelijk dat er in geen van beide landen een systematisch proces is om de wijste heerser te vinden, maar toch hebben beide zittende presidenten bewezen mannen met visie en inhoud te zijn - in tegenstelling tot, laten we zeggen, vrijwel elke Westerse "democratische" leider van de afgelopen decennia. Het lijkt wel of de moderne democratie ontworpen is om middelmatige of incompetente leiders voort te brengen. En dit is precies wat we krijgen.

Maar om het punt af te ronden: De moderne "democratie" lijkt in de verste verte niet op het Atheense origineel. "Democratie" wordt gekenmerkt door een aantal kenmerken die de Grieken verschrikkelijk zouden hebben gevonden: het heeft algemeen kiesrecht (vrouwen, minderheden en allochtonen mogen stemmen); het is een representatief systeem, niet direct (we stemmen voor senatoren en vertegenwoordigers, die op hun beurt stemmen over onderwerpen); we stemmen voor individuen, inclusief de president; en corrumperend geld gutst als een stortvloed door het systeem - voornamelijk Joods geld, zo blijkt.[7]

Begrijpen President Biden, VP Harris en al die andere politici het verschil hier? Natuurlijk niet. Hebben ze politieke theorie gestudeerd? Op zijn zachtst gezegd onwaarschijnlijk. Hebben ze Plato of Aristoteles gelezen? Nooit. Als zulke mensen het woord 'democratie' gebruiken, weten ze letterlijk niet waar ze het over hebben. Het is duidelijk dat onze hedendaagse "democratie" iets heel anders is, iets dat gemuteerd is uit het nobele Griekse ideaal en alleen de naam heeft behouden. Erger nog, het is zelfs schadelijk geworden voor het nationale welzijn.

 

Wereldwijde staat van democratie

Een aantal groepen houdt de staat van de democratie wereldwijd bij, de meest prominente is de Economist Intelligence Unit (EIU) en hun jaarlijkse "Democratie Index." Zij beoordelen 167 landen (alle landen met meer dan 500.000 inwoners) op een schaal van 0 tot 10. Landen met een score van 8 tot 10 worden beschouwd als "volledige democratieën". Scores van 8 tot 10 worden beschouwd als "volledige democratieën" en die van 6 tot 8 als "gebrekkige democratieën". De twee andere categorieën zijn "hybride (of gemengde) regimes" (4 tot 6) en "autoritaire regimes" (0 tot 4). Volgens deze maatstaf zijn 74 landen een of andere vorm van democratie, wat neerkomt op 45% van de wereldbevolking. Bijna hetzelfde percentage - ongeveer 40% - leeft onder autoritaire systemen, waarvan China en Rusland de grootste zijn.

Voor 2023 was de hoogste waardering Noorwegen (9,81) en de laagste Afghanistan (0,26). De Verenigde Staten kwamen uit op 7,85 ("gebrekkig"), een daling ten opzichte van 8,22 ("volledig") in 2006.

We merken hier een paar relevante punten op. Nogmaals, democratie wordt onbetwistbaar afgeschilderd als goed en positief. Het enige alternatief, autoritarisme, wordt afgeschilderd als negatief en slecht (en gekoppeld aan het negatieve woord "regime"). Elke beweging in de richting van autoritarisme is een "achteruitgang" of "verslechtering" en elke beweging in de richting van volledige democratie is een "verbetering". Helaas voor de mensen van de EIU daalde het wereldwijde gemiddelde in 2023 naar een nieuw historisch dieptepunt van 5,23.

Veelzeggend is ook het feit dat het EIU een door en door Joods instituut is. Het wordt geleid door de Economist Group, een Brits mediabedrijf dat voornamelijk in handen is van Exor en de familie Rothschild. Exor is een Nederlandse holding waarvan de huidige CEO de Jood John Elkann is. We kunnen dus de fixatie en de morele waardering van democratie over de hele wereld begrijpen; voor Joden is het een kwestie van het allergrootste belang.

 

 

De Joodse invalshoek

Hoe passen Joden in dit plaatje? Hier hebben we wat meer geschiedenis nodig. Joden kwamen voor het eerst op de voorgrond in de Westerse machtsstructuren tijdens het Romeinse Rijk; ze migreerden naar Rome, bekeerden de lokale bevolking en baanden zich een weg naar invloedrijke posities. Al in 59 v.Chr. maakte Cicero de beroemde opmerking over "hoe invloedrijk ze zijn in informele vergaderingen."[8] In 35 v.Chr. probeert Horatius in een van zijn Satires de lezer te overtuigen van een bepaald punt: "en als je niet wilt toegeven, dan ... net als de Joden, zullen wij je dwingen om toe te geven aan onze menigte." Blijkbaar was hun "overtuigingskracht" opmerkelijk, zelfs in die tijd. Keizer Tiberius verbande hen uit Rome in 19 na Christus, en in het jaar 41 stuurde Claudius een brief naar de Alexandriërs, waarin hij de Joden beschuldigde "van het aanwakkeren van een algemene plaag die de hele wereld teistert". Hij zou ze nogmaals uit Rome verdrijven in 49.

De Joden waren duidelijk een prominente en lastige minderheid. Maar in een rijk, vaak met een erfelijke afstamming, hadden ze vrijwel geen mogelijkheid om directe macht naar zich toe te trekken. Ze corrumpeerden verschillende ambtenaren met hun goud en werkten samen in netwerken om vijanden te ondermijnen, maar hun invloed was altijd indirect en beperkt.

Toen Rome viel en het Christendom aan de macht kwam, werden de Joden opnieuw buitengesloten. Ja, ze waren de "uitverkorenen" van God en ja, hun Oude Testament werd gezien als een legitiem deel van Gods woord; maar Joden ontkenden de zogenaamde openbaringen van Christus, ze ontkenden zijn goddelijkheid en ze waren zelfs, misschien wel rechtstreeks, betrokken bij zijn kruisiging. Joden konden rijkdom verwerven door middel van woekerrente en financiën en konden edelen manipuleren door middel van leningen en financiële gunsten, maar hun wegen naar politieke macht waren nog steeds grotendeels geblokkeerd. Europese monarchieën waren erfelijk en de kerk had haar eigen rigide hiërarchie die niet-christenen rigoureus uitsloot. Een paar 'conversos' of crypto-Joden - etnische Joden die zich (eerlijk of anderszins) tot het christendom bekeerden - hebben zich misschien opgewerkt tot machtsposities, maar dat waren uitzonderingen.

Vanaf ongeveer het jaar 1000 na Christus vestigde de democratie zich langzaam weer in Europa, op plaatsen als IJsland, het eiland Man en Sicilië, maar altijd in combinatie met een monarchaal bewind. Gedurende de volgende eeuwen streden de ontluikende Europese parlementen om de macht tegen zowel hun monarchen als de kerk. Het was een driestrijd zonder duidelijke winnaar.

Moderne, democratische parlementen verschenen voor het eerst in de jaren 1200 in Engeland en Schotland, en deze zouden zeker zijn gecorrumpeerd door Joodse invloed, als de Britse Joden niet waren verdreven door Edward I in het jaar 1290. Engeland bleef vervolgens bijna 400 jaar in wezen joodvrij, totdat Cromwell het uitzettingsbevel in 1656 herriep. Het was tijdens deze proto-democratische, Jood-vrije eeuwen dat Engeland veel van haar grootste triomfen behaalde, zowel op cultureel gebied als wat betreft haar invloed in de wereld.

In de Verenigde Staten werd met de oprichting van het land in 1776 en de ratificatie van de grondwet in 1788 de democratie gevestigd, maar net als in Engeland tijdens de Gouden Eeuw waren er maar weinig Joden - misschien maar 3.000 of zo - en dus konden ze geen echt effect uitoefenen, behalve als vooraanstaande slavenhandelaren.[9] Maar hun aantal groeide gestaag en tegen 1855 waren er ongeveer 50.000 Joden, die ongeveer 0,2% van het totaal vertegenwoordigden. Dit lijkt misschien klein, en voor elke andere minderheid zou het onbeduidend zijn, maar zodra Joden zelfs maar 0,1% van een bepaalde bevolking overschrijden, begint de corruptie toe te slaan. En inderdaad, tegen die tijd had Amerika zijn eerste Joodse afgevaardigde (Lewis Levin) en zijn eerste Joodse senator (David Yulee); Joden lieten zich al voelen in Washington.

Joden waren zeker actief tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, meestal als opruiers en profiteurs. Generaal William Sherman klaagde dat Tennessee "wemelde van de oneerlijke Joden die kruit, pistolen, slaghoedjes, enz. [naar de vijand] smokkelden.”   Ulysses S. Grant was het hiermee eens en vaardigde twee orders uit om "Joden, als klasse" uit Tennessee te verdrijven (die Lincoln herriep). Uiteindelijk stierven er maar een paar honderd in de oorlog, maar velen maakten fortuinen.

Tegen het einde van de oorlog waren er ongeveer 100.000 Amerikaanse Joden, ongeveer 0,3% van de totale bevolking. Maar ze zouden al snel een exponentiële groei doormaken; tegen 1940 telde Amerika ongeveer 4,8 miljoen Joden, of ongeveer 3,9% van de totale bevolking - een recept voor een totale ramp.

 

 

Joden en Europese democratie

In Europa drongen de Joden aan op democratische "hervormingen" in alle grote naties, omdat ze vermoedden of wisten dat ze dit systeem konden gebruiken om eindelijk de fundamentele beperkingen van hun macht door monarchieën en de kerk te omzeilen. Een belangrijk keerpunt in de opkomst van de democratie was de Franse Revolutie. Die gebeurtenis "werd de mythe van de oorsprong, de geboortedatum van een nieuw bestaan" voor het Europese Jodendom.[10] In de woorden van Vladimir Moss, "was het de Franse Revolutie die de Joden de kans gaf om voor het eerst sinds de val van Jeruzalem door te breken in de voorhoede van de wereldpolitiek."[11] "De Revolutie was een belangrijke omslag-periode voor de Franse Joden," schrijft Vladimir Moss. schrijft Levy-Bruhl; "het markeerde het begin van hun politieke emancipatie."

Aan het begin van de Revolutie in 1789 waren er ongeveer 40.000 Joden in Frankrijk, oftewel ongeveer 0,1% van het totaal - precies op de grens waarop serieuze problemen beginnen. Na de bestorming van de Bastille en de vorming van de nieuw-democratische Nationale Vergadering, waren er heftige debatten over wat te doen met de Joden in Frankrijk. Jodenverdedigers als Stanislas Clermont-Tonnerre en Henri Gregoire lobbyden voor hen en dankzij de druk van rijke Franse Joden als Herz Cerfbeer stemde de Vergadering er uiteindelijk mee in om Joden op 27 september 1791 volledige en gelijke burgerrechten te geven. Lodewijk XVI ondertekende het decreet de volgende dag.

Voor het eerst gewapend met volledige burgerrechten, besloten Franse Joden blijkbaar dat ze nu ongestraft konden handelen, en met een ware revolutionaire hartstocht. Zoals Paul Johnson (1995) schrijft: "Voor het eerst begon een nieuw archetype, dat altijd al in embryonale vorm had bestaan, uit de schaduw te verschijnen: de revolutionaire Jood. ... In 1793-4 zetten joodse jakobijnen een revolutionair regime op in Saint Esprit, de joodse buitenwijk van Bayonne.

 

Opnieuw, net als tijdens de Reformatie, zagen traditionalisten een sinister verband tussen de Thora [d.w.z. het Oude Testament] en subversie."[12]

 

En inderdaad, het zou niet lang duren voordat het Terreurbewind uitbrak - een jaar van bijzonder bloedige represailles die liepen van de zomer van 1793 tot de zomer van 1794. De cijfers van het aantal slachtoffers variëren, maar tussen de 15.000 en 45.000 mensen verloren dat jaar het leven, velen in de guillotine. En de joods beïnvloede Jacobijnen leidden de aanval.

Veel Fransen uit die tijd geloofden oprecht dat, door de Joden volledige burgerrechten te geven, ze nu niet langer als een Joodse natie zouden opereren, maar als echte Fransen zouden leven. Dit was helaas een naïeve misvatting. Napoleon kwam in 1799 aan de macht als de eerste grote leider van de jonge Republiek, en hij leerde al snel een harde les: "dat vriendelijkheid tegenover de Joden hen niet volgzamer maakt."[13] De Russische militaire historicus Aleksandr Nechvolodov beschreef de situatie als volgt:

 

Sinds de eerste jaren van het keizerrijk maakte Napoleon I zich grote zorgen over het joodse monopolie in Frankrijk en het isolement waarin ze leefden temidden van de andere burgers, hoewel ze het staatsburgerschap hadden gekregen. De rapporten van de departementen toonden de activiteiten van de Joden in een zeer slecht daglicht: "Overal zijn er valse verklaringen bij de burgerlijke autoriteiten; vaders verklaren dat de zonen die bij hen geboren worden dochters zijn. ... Ook zijn er Joden die een voorbeeld hebben gegeven van ongehoorzaamheid aan de wetten van de dienstplicht; van de 69 Joden die in de loop van zes jaar deel hadden moeten uitmaken van het contingent aan de Moezel, is er geen enkele het leger ingegaan."[14]

In 1805 had Napoleon genoeg van de Joden. In de toespraak van de Staatsraad van 30 april gaf hij deze vernietigende berisping:

De Franse regering kan niet onverschillig toekijken hoe een verachtelijk, vernederd volk, dat tot alle ongerechtigheden in staat is, exclusief bezit neemt van twee prachtige departementen in de Elzas; men moet de Joden beschouwen als een natie en niet als een [religieuze] sekte. Het is een natie binnen een natie; ik zou hen, tenminste voor een bepaalde tijd, het recht willen ontnemen om hypotheken af te sluiten, want het is te vernederend voor de Franse natie om zich overgeleverd te zien aan de genade van de smerigste natie. Sommige hele dorpen zijn onteigend door de Joden; ze hebben het feodalisme vervangen. ... Het zou gevaarlijk zijn om de sleutels van Frankrijk, Straatsburg en de Elzas in handen te laten vallen van een bevolking van spionnen die helemaal niet gehecht zijn aan het land.[15]

Dit alles dus als een klassieke les in Joodse manipulatie van democratische rechten en privileges. Terugkijkend met het voordeel van achteraf terug te kunnen kijken en met enig historisch perspectief te kunnen kijken, schreef de Franse schrijver Edouard Drumont in 1886 dat "de enige groep die van de Revolutie heeft geprofiteerd, de Joden zijn."[16]

 

 

De twintigste eeuw in

En wat deden de Europese Joden, behalve revolutie, precies met hun nieuwe, zwaarbevochten democratische privileges? Ze verwierven rijkdom en politieke invloed. Drumont schreef, verbazingwekkend, dat "Joden de helft van het kapitaal in de wereld bezitten". Van de geschatte 150 miljard francs aan totale rijkdom in Frankrijk in die tijd, beweerde hij dat "Joden minstens 80 miljard bezitten" - of iets meer dan de helft. Een opmerkelijke bewering, maar een die, zelfs als hij overdreven zou zijn, zeker aangeeft dat Joden genoeg rijkdom hadden om een machtige invloed te verwerven in het democratische Frankrijk.

In heel democratisch Europa gebruikten Joden hun rijkdom om politici te beïnvloeden, om invloed te kopen, om nieuwsmedia te verwerven en om rechtstreeks machtsposities in te nemen door middel van volksverkiezingen. Ten tijde van de Napoleontische oorlogen tussen Engeland en Frankrijk (rond 1810) financierde de bankfirma Rothschild beide kanten van de oorlog en profiteerde ervan. In 1850 telde Engeland ongeveer 40.000 Joden en overschreed het net de kritische drempel van 0,1%; in 1868 hadden ze hun eerste Joodse premier in Benjamin Disraeli. In 1869 kon componist Richard Wagner klagen over een Europese pers die "volledig door Joden werd geleid."[17] In 1873 kon schrijver Frederick Millingen zinvol en feitelijk schrijven over "de verovering van de wereld door de Joden."[18]

Dit is wat de moderne democratie voor de Joden heeft betekend: enorme rijkdom en wereldwijde overheersing - geweldig voor hen, rampzalig voor alle anderen.

"Democratisch Amerika" was rond 1900 een echt Joods paradijs. De Joodse bevolking was de 1 miljoen gepasseerd, op weg naar 2 miljoen in 1910 en 3,5 miljoen in 1920. Teddy Roosevelt, die "tweemaal verklaarde dat zijn voorouders Joods waren"[19]-werd president in 1901, door de gunstige moord op William McKinley. Teddy benoemde Oscar Straus in zijn kabinet in 1906, de eerste Jood die zo'n positie bekleedde. De volgende president, William Taft, probeerde de Joodse macht aan banden te leggen, maar slaagde daar niet in; in december 1911 hadden de Amerikaanse Joden zo'n greep op het Congres dat ze de afschaffing van het al lang bestaande handelspact tussen de VS en Rusland erdoor ramden, waarmee ze het vetodreigement van Taft terzijde schoven.

 

En in 1912 werd "hun man" Woodrow Wilson president, die de Joodse belangen op verschillende fronten bevorderde. We mogen nooit de noodlottige woorden vergeten die Wilson uitsprak toen hij Amerika in april 1917 in de Eerste Wereldoorlog gooide: "De wereld moet veilig worden gemaakt voor democratie." Inderdaad, voor de "democratie" van de Joodse macht.

Alleen Duitsland was in staat om de joods-democratische golf van de negentiende eeuw te weerstaan. De Duitse Confederatie van onafhankelijke en monarchale staten slaagde er van 1815 tot 1871 grotendeels in om de democratische bewegingen die door Europa liepen te vermijden. Duitsland werd een verenigde staat - eigenlijk een keizerrijk - in 1871, geregeerd door keizer Wilhelm I en kanselier Otto von Bismarck. Wilhelm II nam de macht over in 1888 en behield deze tot het verlies van Duitsland in de Eerste Wereldoorlog in 1918.

De 300.000 Joden in Duitsland ageerden al jaren tegen de keizer en waren er zeker op gebrand om de "democratische" hervormingen door te voeren die in andere landen tot fabelachtige Joodse successen hadden geleid. Tijdens de Eerste Wereldoorlog vochten Joodse revolutionairen voor de omverwerping van de keizer; opmerkelijke activisten waren Rosa Luxemburg, Hugo Haase, Karl Liebknecht en Karl Radek in het noorden, en Kurt Eisner, Ernst Toller en Eugen Levine in het zuiden. Na de overgave van Duitsland en het aftreden van de keizer namen andere Joden, zoals Paul Levi, Otto Landesberg en Walter Rathenau, de leiding en creëerden het nieuwe, "democratische" Weimar-regime. Zo begon 15 jaar Joodse heerschappij in Duitsland.

Het zal geen verbazing wekken dat deze wending in de gebeurtenissen een aantal Duitsers zwaar trof, waaronder ene Adolf Hitler, die een jonge man van 29 was, net uit de loopgraven, toen de Joden de macht overnamen. Van zijn jaren in Wenen wist hij al uit de eerste hand van het verderfelijke effect van Joden op de samenleving, maar nu zag hij het op de hoogste niveaus tot uiting komen - in het vermogen om de keizer af te zetten, de Duitse natie een nederlaag toe te brengen en de macht te grijpen. Binnen drie jaar begon de inflatie de Duitse economie te vernietigen en de hyperinflatie van 1922 en 1923 vernietigde alle persoonlijke spaartegoeden en maakte het dagelijks leven onmogelijk. Maar Duitsland was tenminste een (Joodse) democratie.

 

In Mein Kampf, geschreven in 1924 en 1925, gaf Hitler een opmerkelijk inzichtelijke kritiek op democratie.[20] Vanuit een aanvankelijk onschuldige kijk op de goedheid van democratie, begon hij het parlementaire systeem in Wenen te bestuderen en was ontzet over wat hij zag. Het idee van massaal gekozen ambtenaren, die op zijn best kennis hebben op één of twee relevante gebieden, wordt gevraagd beslissingen te nemen op alle gebieden van regeringsbelang. Erger nog, dankzij de "meerderheidsregel" kunnen parlementariërs zich verschuilen achter meerderheidsbeslissingen en zo elk gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid ontlopen.

Op een bepaald punt in de tekst legt Hitler zelfs een verband tussen het kwaad van de democratie en dat van het marxisme:

De westerse democratie, zoals die vandaag de dag wordt gepraktiseerd, is de voorloper van het marxisme. In feite zou het laatste ondenkbaar zijn zonder het eerste. Democratie is de voedingsbodem waarin de bacillen van de marxistische wereldpest kunnen groeien en zich verspreiden. Door de invoering van het parlementarisme heeft de democratie een 'gruwel van vuil en vuur' voortgebracht - waarvan het scheppende vuur echter lijkt te zijn uitgestorven.[21]

Zowel de (moderne) democratie als het marxisme weerspiegelen Joodse verschijnselen die bevorderlijk zijn voor de Joodse macht: beide zijn materialistisch en agnostisch of a-geestelijk; beide verheffen middelmatige of kwaadaardige mensen tot machtsposities: beide zijn 'universeel' in de zin dat ze niet gegrond zijn in specifieke volkeren of specifieke naties; en beide zijn destructief voor het menselijk welzijn.

Sterker nog, via een representatieve parlementaire vorm van democratie kunnen krachten van buitenaf, vooral rijke individuen en organisaties, ingrijpen en sterk beïnvloeden wie er wordt gekozen of hoe de gekozenen handelen. Hoe dan ook, democratie wordt "een werktuig in de hand" van de Joodse groepsbelangen, zei  Hitler; en nog beter, Jodendom kan dit doen vanaf de achtergrond, weggestopt, uit het zicht, "het open licht mijdend". Gecombineerd met controle over de belangrijkste media - zoals vandaag de dag het geval is in de VS en het grootste deel van Europa - kunnen Joden bijna volledig onzichtbaar blijven voor het bredere publiek en dus relatief straffeloos handelen. En dit is zo, zelfs als een paar goed geïnformeerde individuen van "extreem rechts" het tegendeel weten.

Zo zien we dat de moderne democratie de Joodse belangen perfect dient.

De "vrijheid" en rechten die aan Joden worden verleend, stellen hen in staat om enorme rijkdommen te vergaren.

Met deze rijkdom in de hand kunnen ze dan

(a) controlerende belangen in de massamedia kopen en

(b) politici kopen, die op hun beurt hun bevelen opvolgen.

Via de massamedia verbergen ze vervolgens hun eigen rol en hun invloed op politici, waardoor het publiek in verwarring en in het duister wordt gehouden over de manipulaties van hun politieke systeem.

Pro-Joodse kandidaten zijn de enigen die serieus worden genomen (door de Joodse media en pro-Joodse politici) en zijn dus de enigen die verkiezingen kunnen winnen.

De massa stemt dan onder omstandigheden van ofwel onwetendheid, angst, berusting of wanhoop.

Het systeem van Joodse democratie, of Judeocratie, versterkt en verstevigt zichzelf op deze manier, sluit zijn verworvenheden in en blokkeert alle individuen of groepen die een bedreiging zouden kunnen vormen voor dit systeem.

 

Dit was zeker het geval in Europa aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. De grote "democratische" naties Engeland en Frankrijk (vóór 1940) stonden grotendeels onder Joodse controle. Daarentegen waren er verschillende niet-democratische en quasi-fascistische Europese leiders die erin slaagden hun Joodse bevolking in toom te houden; dit waren onder andere Dollfuss in Oostenrijk, Pétain in Frankrijk (na 1940), Metaxas in Griekenland, Quisling in Noorwegen, Salazar in Portugal, Antonescu in Roemenië, Tisoof in Slowakije en Franco in Spanje. Er was dus in feite een nauwe correlatie tussen het feit dat een land "democratisch" was en dat het onder Joodse controle stond.

De Amerikaanse dichter Ezra Pound zat er niet ver naast toen hij schreef: "Democratie wordt tegenwoordig in Europa gedefinieerd als 'een land dat wordt bestuurd door Joden.

Na hun overwinning in de Tweede Wereldoorlog volgden de democratische Joden de golf van succes, consolideerden hun controle en vergaarden nog meer rijkdom.

 

Via de economische structuren die in 1944 in Bretton Woods werden opgezet, slaagden Amerikaanse Joden zoals Harry Dexter White, Jacob Viner en Henry Morgenthau Jr. erin om een systeem van wereldwijde economische controle door te drukken dat gebaseerd was op de Amerikaanse dollar en ondersteund werd door nieuwe instellingen zoals het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank.

En latere Joodse innovaties, zoals "kwantitatieve versoepeling" die het mogelijk maakt om vrijwel onbeperkt geld bij te drukken, zouden in wezen onbeperkt geld in Joodse handen brengen.

"Democratisch Amerika" zou nu het middel zijn om Joodse controle uit te oefenen over grote delen van de wereld.

 

Een weg vooruit

Als mijn voorgaande analyse ook maar in de buurt van de waarheid komt, dan zijn er een aantal voor de hand liggende maatregelen om de situatie te verbeteren.

Ten eerste moeten we over onze fixatie op democratie heen stappen. Het eens zo nobele concept is hopeloos gecorrumpeerd door de Joodse invloed en dient nu vooral hun belangen, ten koste van de werkende mensen en de middenklasse. Democratie is vandaag de dag inderdaad "heerschappij van de Joden" en hoe meer democratie we hebben, hoe meer verankerd de Joodse macht raakt.

Ten tweede moeten we daarom serieus nadenken over niet-democratische opties, waaronder het gevreesde "autoritarisme". Op dit moment is niets gevaarlijker voor Amerika, het Westen en de wereld dan de judeo-democratie; daarom is er geen taak dringender dan deze te ondermijnen en te vervangen door iets anders. De Judeo-democratie is een Joodse tirannie geworden en niets, maar dan ook niets is erger dan dit. Elk alternatief zou een verbetering zijn, en sommige opties, zoals sterke vormen van etnisch nationalisme gecombineerd met een zacht socialisme, zouden enorme verbeteringen zijn. Als je op de bodem van het vat zit, is elke weg omhoog.

Ten derde kunnen we overwegen om sommige aspecten van ons huidige politieke systeem te behouden, maar alleen met drastische wijzigingen. Het is bijvoorbeeld absurd om verkiezingen te hebben waarbij letterlijk elke volwassene kan stemmen; dit brengt ons terug naar de staat van het maffiabestuur. Er moeten beperkingen zijn: competentietests, opleidingsnormen, kwalificaties voor het bezitten van land of eigendom, enz. Er valt iets te zeggen voor nog strengere regels, zoals etnische vereisten (blanke Europese afkomst), of zelfs terug naar de normen van de Founding Fathers en de oude Grieken - laat de mannen beslissen! En stemmingen zouden weer openbaar moeten zijn; dit zou een einde maken aan alle pogingen tot stemvervalsing en het "stelen" van verkiezingen.

( Grijs gemarkeerd:  Hier moet ik wat langer over denken.  Maar zou best wel eens een beter bestuur kunnen opleveren,  in ieders belang.  Maar maakt een deel van de mensen dan wel onmachtig over het eigen leven. Misschien beter iets armer en wel wat invloed.  Verder:  Elk volk baas op eigen stukje aarde.  Dus blanken uit Afrika en Afrikanen  geen stemrecht in Europa.

Een systeem met een machtige president (uit en door de volksvertegenwoordigers gekozen) die elke 6 jaar kan worden weg-gestemd door een volks-stemming is misschien wel het beste systeem. In combinatie met volledige persvrijheid en totaal taboe op buitenlandse invloed op de pers.

Geen campagnegelden, geen invloed van de Rijken en van een sterke buitenlandse lobby.  Als hij echt goed werk levert kan hij 24 jaar aan de macht blijven , zoals Putin nu. Een zegen voor Rusland.   JV)

 

Ten vierde, accepteer dat er krachtige maatregelen nodig zullen zijn om de joodse macht in het Westen te breken. Dit is al duizenden jaren waar. En toch hebben sterke leiders en sterke bewegingen keer op keer manieren gevonden om dit voor elkaar te krijgen. Elke natie die zich wil bevrijden van de corrumperende Joodse invloed zal waarschijnlijk veel minder Joden hebben dan nu het geval is. Denk aan mijn drempel van 0,1%: dit is het doel waar nationalistische groepen openlijk naar zouden moeten streven.

En ten vijfde, zoals altijd, laat je voorlichten, spreek je uit, organiseer je. Word een goed geïnformeerde criticus van de Judeocratie. Verhef je stem ter ondersteuning van die zeldzame groepen en individuen die zich ertegen willen verzetten.

Wat je op dit moment ook weet over Joodse macht, hoe slecht je ook denkt dat de situatie is, het is erger dan je weet. De wereld staat aan de rand van verschillende multinationale oorlogen, dankzij door Joden geïnspireerde agressie. Joodse corruptie besmet vrijwel elk aspect van het moderne leven: economie, overheid, academische wereld, cultuur, milieu, onderwijs. Alles is ontaard; niets blijft onaangeroerd.

Denk eens aan wat Henry Ford in 1921 over deze situatie zei: "Als je een label met de tekst 'Joods' zou kunnen plakken op elk deel van je leven dat door Joden wordt beheerst, zou je versteld staan van de vertoning."[22]

 

In 1921. Hoeveel erger vandaag, 100 jaar later?

 

Thomas Dalton, PhD, is auteur of redacteur van verschillende boeken en artikelen over politiek, geschiedenis en de Joodse kwestie. Al zijn werken zijn beschikbaar op www.clemensandblair.com en op zijn persoonlijke website www.thomasdaltonphd.com.