Wij veranderen niet graag van mening. We hechten aan onze reeds bestaande opinies.
Lev Tolstoy zei hetzelfde, maar wat complexer geformuleerd:
"The most
difficult subjects can be explained to the most slow- witted man if he has not
formed any idea of them already; but the simplest thing cannot be made clear to
the most intelligent man if he is firmly persuaded that he knows already,
without a shadow of doubt, what is laid before him." - Leo Tolstoy
"De moeilijkste onderwerpen kunnen worden uitgelegd aan
de domste mens als hij zich nog geen mening heeft gevormd
over de zaak,
maar het eenvoudigste voorval kan niet duidelijk worden gemaakt
aan de meest intelligente man als die al
stevig ervan overtuigd is dat hij al weet, zonder een zweem van
twijfel, wat er gebeurd is."
Het is dus nog erger dan Mark Twain dacht: we hechten niet alleen aan onze bestaande opinie, maar die opinie maakt het ons bijna onmogelijk om de werkelijkheid te zien, als die aan ons wordt voorgelegd.
Deze opmerkelijke eigenschap zien we in alle volken en culturen.
Evolutiepsychologen zullen hier zeker goede verklaringen voor hebben.
Hier wil ik vooral belichten welke enorme rol deze eigenschap speelt in de moderne oorlogvoering. En wel deze:
Wie
Elk mens heeft die eigenschap.
In vroeger tijden was het blijkbaar een eigenschap die ons sterker maakte, maar ze biedt ook enorme mogelijkheden aan diegenen die kwaad willen doen:
als je er in slaagt om jouw opponent zwart te maken, dan heeft ie al bijna verloren.
En dat zwart maken hoeft niet met ware feiten te worden gedaan.
Leugens zijn voldoende.
En als je de tegenstander kunt afschilderen als 'levensbedreigend' en 'onmenselijk', dan wordt de leugen in onze hersenen gegrift als in marmer, want informatie over iets dat levensbedreigend is, krijgt zeer veel gewicht.
Bij 'levensbedreigend' denken we aan bloed en aan puin.
Bloed en puin, dat is wat je aan jouw opponent moet associeren.
Het meest effectief is bloed van babies of kinderen.
Zo wordt jouw opponent tot een onmenselijk wezen dat vernietigd moet worden.
Vier voorbeelden:
1) Het Amerikaanse volk wilde niet gaan vechten ion WO1, tot hun kranten schreven dat de Duitsers babies dood sloegen. Het was een leugen.
2) Ze wilden niet vechten tegen Irak, tot het verhaal werd verteld dat de Iraki;'s in Kuweit de babies uit de couveuses haalden en op de grond lieten sterven. Het was een leugen.
3) De aanslag van 911 werd binnen 2 uur keihard gelinkt aan moslims, want CNN presentatrice Olsen belde dit door vanuit het vliegtuig. Later zei de FBI: dit gesprek heeft nooit plaatsgevonden, want is technisch onmogelijk.
4) Toen de MH17 was neergestort kwam er een filmpje van een rebel die triomfantelijk een pop omhoog hield. Volgens EU commissaris Timmermans waren die rebellen blij met de dood van kinderen en stelen ze gouden ringen van de slachtoffers. Later verschenen filmopnames die toonden dat Timmermans loog.
Deze eigenschap (*) biedt groot voordeel aan de initiator van agressie.
(*) Dat een mening die reeds is gevormd, ook als het een onjuiste mening is, heel moeilijk is te veranderen.
Op het Neurenberg-proces tegen de Nazi's is vastgesteld dat de initiator van agressie de hoofdschuldige is, omdat hij ook alle geweld veroorzaakt dat als reactie komt.
En tegelijk zien we dat de eerste klap een daalder waard is.
Tegelijk zien we dat Amerika sinds 2002 werkt volgens de tactiek van de pre-emptive strike, een aanval uit voorzorg omdat je denkt dat de opponent van plan is om jou aan te vallen.
Zo'n 'aanval uit voorzorg' moet natuurlijk wel geloofwaardig zijn.
Het volk moet kunnen begrijpen waarom je bang bent voor die opponent. Je kunt niet zomaar een bevriend land 'uit voorzorg' gaan aanvallen.
Dat land moet dus worden zwartgemaakt.
Methodes van zwartmaken.
Dat kun je doen door biased ( onevenwichtige) nieuws over dat land te verspreiden.
De methode is dan als volgt: elk zwart vlekje op dat land word vele malen herhaald, besproken, en veroordeeld. De goede kanten van dat land worden uit het nieuws gehouden.
Het nadeel van deze methode is dat je daarvoor de harde kern van de Grote Media onder controle moet hebben. Dat is niet eenvoudig in een land waar persvrijheid de grote regel is.
Het komt er op neer dat je met enkele 'ingewijden' en met wat Valse Vlag aanvallen en selectief personeelsbeleid in deze Grote Media ( NYT, WaPo, CNN, Reuters,) zo kunt kneden en de staf zodanig kunt brainwashen dat ze geloven dat die opponent inderdaad levensgevaarlijk is.
Bij de kleinere media (Volkskrant, NRC, NPO) gebeurt hetzelfde, maar het is denkbaar dat daar geen 'ingewijden' zijn en dat alle betrokkenen alleen maar naïef, gemakzuchtig en goedgelovig zijn: de Grote Media tonen hen immers wie de Good Guys zijn en wie de bad Guys.
Wie zijn de ingewijden?
Dan denk ik aan Team B dat destijds president Reagan wijs maakte dat Rusland veel sterker was dan het in werkelijkheid was. En dat Rusland van plan was om agressie te plegen. Leugenaars, en ze wisten het. Maar hun doel heiligde de middelen, want volgens Leo Strauss mag de Elite liegen.
Ik denk aan grote bedrijven die lobbyisten op stap sturen om hun financiele belangen te verdedigen.
Ik denk aan joden die de wereld door sterk gekleurde glazen bezien, en overal een nieuwe holocaust zien opduiken, welke alleen kan worden voorkomen door de toekomstige misdadigers nu uit te schakelen. ( Yinon Plan, The King's Torah, Defamation.)
Voor deze ingewijden is het niet meer dan een leugen om bestwil.
De Valse Vlag.
Dat zijn de grote gebeurtenissen met bloed en puin, waarbij direct de tegnstander als dader wordt aangewezen. Maar jouw eigen mensen hebben die aanslag gepleegd.
Omdat je met bloed en puin diepe indruk maakt op journalisten en volk, heb je hiermee in één klap de opinies al veranderd. Alle biased informatie die je daarna de wereld in stuurt, zal als bevestiging van de dan gevormde opinie ( Moslims zijn terroristen en Putin is een gevaarlijke agressor) diens doen.
Hoe werkt selectief personeelsbeleid?
Selectief personeelsbeleid is alleen mogelijk als diegene die het beleid bepaalt volledig in 'de zaak' gelooft, of in elk geval weet 'hoe de hazen lopen', weet wat er van hem verwacht wordt: wie als Goed en wie als Slecht moet worden bericht.
Zo iemand kun je alleen vertrouwen als je precies weet wat hij echt denkt. Hij moet dus een vertrouwenspersoon hebben ( een vriend in Washington of New York die hij mag raadplegen voor de nieuwste ontwikkelingen) die hem kan monitoren.
Dat is de kern van de zaak: een goede opinion leader binnen de krant die de opinie intern bepaalt, zodat het personeelsbeleid al bijna vanzelf gaat. ( Willem Middelkoop zei: Op de redactie hangt een sfeer waardoor je nog nauwelijks je eigen mening kunt zeggen, want jouw standpunt is al door iedereen als belachelijk afgedaan.)
Vervolgens worden journalisten die onwelgevallige voorstellen doen, of stukjes schrijven langzaam maar zeker verwijderd. Of het wordt heel duidelijk en opzichtig gedaan, als waarschuwing: this is a no go area. ( Vier journalisten die kritisch over Israel durfden te zijn tijdens de Gaza genocide, werden met veel heisa ontslagen. Het moet duidelijk zijn dat de persvrijheid echt grenzen heeft!)
No comments:
Post a Comment