1414 Het brein van Hezbollah spreekt. Elijah Magnier legt de puzzel vooraf.

 Mijn eigen mening kan ik kort samenvatten: 

Israel wil de Palestijnen langzaam maar zeker het land uit koeioneren. 

De publieke opinie van 'de wereld' is de enige rem. 

Hamas kàn niet worden uitgeroeid, en màg niet worden uitgeroeid: Hamas pleegt aanslagen en dat legitimeert dat Israel die honderdvoudig kan beantwoorden.

Dat is ook de aloude werkwijze. ( Livia Rokach:  Israel's sacred terrorism.) 

Nu was de aanslag flink, en de beelden en geruchten heel flink. 

Dat geeft ruimte om heel veel gebouwen in Gaza te verwoesten.  Die worden niet meer opgebouwd.  Nu wil men echt een flink deel van de Palestijnen de grens over duwen.  Waar geen huizen zijn en waar geen bouwmaterialen naar binnen mogen,  kun je niet meer wonen. 

Onder het mom "We jagen op Hamas"   is het werkelijke doel:  Gebouwen plat en Palestijnen het land uit jagen.

  xxxxxxxxxxxxx  Tot zover mijn eigen idee over de zaak. xxxxxxxx

Nu Nasrallah.  

Hij is het brein achter de sterke en verstandige Hezbollah. 

Op 2 november gaf hij een speech. Moon of Alabama vatte die heel kort samen.

Maar ik vind het artikel van Elijah Magnier, dat een dag eerder verscheen, minstens zo interessant,  omdat het heel helder weergeeft hoeveel haken en ogen de kwestie heeft.  Het is een echte puzzel, die slechts dag voor dag gelegd kan  worden. De gebeurtenissen bepalen wat Hezbollah zal doen.

  

Nasrallahs toespraak over Gaza

Toespraak van Hezbollah-leider Sayyed Hassan Nasrallah tijdens de ceremonie ter ere van de martelaren op de weg naar Al-Quds (zoals onvolledig genoteerd tijdens het luisteren naar de live vertaling van AlJazeerah):

Felicitaties aan degenen in Libanon, Gaza en de Westelijke Jordaanoever die zijn gevallen in de strijd sinds 7 oktober.

Condoleances en zegen voor hun familieleden, condoleances voor de mensen van Gaza en de Westelijke Jordaanoever.

Vier kwesties werden veroorzaakt door de domme Israëlische regering:

• Duizenden Palestijnen zijn gevangenen van Israël.
• Al Aqsa en wat daar gebeurde vóór 7 oktober.
• Onrechtvaardige belegering van 2 miljoen mensen gedurende meer dan 17 jaar in een open concentratiekamp in Gaza.
• Uitbreiding van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

De wereld en haar organisaties zwegen over deze punten. Dit terwijl de vijand woester en extremer was geworden.

Er was een grote gelijkmaker nodig om de wereld te heroriënteren: de glorieuze al-Aqsa vloedoperatie van 7 oktober.

Het was voor 100% een Palestijnse operatie. Ze zwegen en vertelden het aan niemand, zelfs niet aan hun bondgenoten.

De operatie bewijst dat de beslissingen van de verzetsgroepen in handen zijn van de respectieve leiders. De Islamitische Republiek Iran had hier niets over te zeggen.

Wat de vijand ook gedaan heeft en zal doen, het kan de toekomst en geschiedenis van wat er gebeurd is en zal gebeuren niet beïnvloeden. De operaties hebben de kwetsbaarheid van de vijand laten zien.

De Amerikaanse en Europese regering en media zijn de Israëli's te hulp geschoten. Is Israël een sterke staat met een onoverwinnelijk leger als het zoveel steun nodig heeft?

Het laat zien dat de operatie verstandig, voorzichtig en succesvol was.

Israëlische politici en militairen reageerden traag. Ze doodden hun eigen mensen tijdens de operaties. Getuigenissen van vijandelijke media laten zien dat degenen die zeggen dat Hamas burgers heeft gedood tijdens de operatie het mis hebben.

Nu willen ze Hamas vernietigen. Dat is onmogelijk. Ze willen de gijzelaars terug. Dat zal nooit gebeuren zonder onderhandelingen.

De oorlog van 2006 in Libanon heeft dat bewezen. Hetzelfde zal gebeuren in Gaza.

Het Israëlische leger bewijst zijn onvermogen. Het verwoest duizenden huizen en doodt duizenden burgers. Is dat wat een onoverwinnelijk leger zou doen?

Met het doden van onschuldige burgers win je niets. Het bewijst alleen maar de wrede aard van het zionistische regime.

De westerse media vertellen leugens over onthoofde kinderen. Er is geen bewijs geleverd. Maar ze zwijgen over wat er in Gaza gebeurt.

Het zijn de Verenigde Staten die een staakt-het-vuren in Gaza in de weg staan. Zoals Khomeni zei, het is de grootste duivel - van Hiroshima tot Vietnam en nu in Gaza. Ze moeten daarvoor verantwoordelijk worden gehouden en de prijs betalen.

Iedereen (in het verzet) in alle buurlanden moet zijn verantwoordelijkheid nemen (en de VS aanvallen).

De oorlog in Gaza is niet zomaar een veldslag. Het is een beslissende gebeurtenis die de geschiedenis zal veranderen. We moeten allemaal onze plicht doen.

De doelen zijn:

• om de oorlog in Gaza te beëindigen,
• om Hamas te steunen in haar overwinning.

Het moet een overwinning zijn voor alle mensen in de regio. Het is in het belang van Egypte, Jordanië, Syrië en Libanon.

Arabische en moslimstaten moeten werken aan het hoofddoel. Verklaringen van veroordeling zijn niet genoeg. Boycot hen (Israël en de VS), weiger relaties. Snijd olietoevoer en gas uit Israël af.

Geen enkele Arabische staat kan zelfs maar een vrachtwagen met goederen naar Gaza brengen. Zijn ze niet in staat om te handelen? Nee, ze moeten naar hun volk luisteren en wakker worden.

We wisten niets van de Al-Aqsa overstroming. Maar de volgende dag al begonnen we met de dagelijkse operaties tegen Israël. Wat er aan ons front gebeurt is belangrijk.

Degenen die vinden dat Hezbollah een totale oorlog tegen Israël moet voeren, zouden eens moeten kijken naar wat er aan het Libanese front gebeurt. Het is ongekend. Het zal toenemen. Alle posities van Israël worden belegerd. Qua tactiek en wapens is het een andere strijd dan in 2006.

Sinds 7 oktober heeft het Israëlische leger zich teruggetrokken aan de grenslijn. Het trok alle troepen terug naar het front in Gaza. Het riep de reserves op. Onze operaties houden het Israëlische leger aan ons front en weg van Gaza. Een derde van het Israëlische leger is nu aan onze grenslijn. De helft van de Israëlische marine is nu aan ons front. Een kwart van de luchtmacht. De helft van de Iron Dome raketten. Drieënveertig nederzettingen zijn ontruimd.

Als de vijand actie onderneemt tegen Libanon, zal dat zijn grootste fout zijn.

Zelfs toen burgers moesten vertrekken, bleven onze beste strijders in het zuiden.

Ze vertelden ons dat de VS ons zou bombarderen. Ik verzeker u dat dit onze positie niet heeft veranderd. De operatie aan ons front zal doorgaan. Elke escalatie zal afhangen van de ontwikkeling van de gebeurtenissen in Gaza.

Elke preventieve aanval op Libanon zal worden beantwoord. Een burger die in Libanon wordt gedood, betekent dat er een burger in Israël zal worden gedood. Alle opties aan ons front liggen op tafel.  Ze kunnen op elk moment worden uitgevoerd.

Aan de Amerikanen: het heeft geen zin om ons te bedreigen. Jullie vloot in de Middellandse Zee kan ons niet bang maken. Denk aan jullie nederlaag in Libanon, Irak en Afghanistan.

Aan de hele wereld: In naam van de burgers, in naam van de gebombardeerde kerken en moskeeën, moeten jullie tussenbeide komen om de oorlog in Gaza te beëindigen.

Wat onze offers ook zijn, we moeten standvastig zijn. Palestina zal winnen.

We vieren onze gevallen strijders. We vieren de overwinning van Gaza.

-Einde van de toespraak van Nasrallah

Waarschijnlijk beter dan het bovenstaande was de meer uitgebreide live blogging gedaan  door  L'orient  vandaag.

Lees ook de vooruitblik op de toespraak die Elijah Magnier eerder vandaag gaf:

Welke rol wordt van Hezbollah verwacht in de Gaza-oorlog?

  -----------  einde   Nasrallah speech  /  Moon of Alabama  --------------------

Welke rol wordt van Hezbollah verwacht in Gaza?

Posted on 02/11/2023 by Elijah J Magnier

Hezbollah is van oudsher een belangrijke speler in het bredere Midden-Oostenconflict, met name in de confrontaties met Israël. Het standpunt van Hezbollah over het Israëlisch-Palestijnse conflict is welbekend, aangezien Hezbollah altijd solidariteit heeft betuigd met de Palestijnse zaak. Specifieke acties of beslissingen van Hezbollah voorspellen is echter speculatief. Hezbollah kan vanuit Libanon een noordelijk front openen tegen Israël, maar dat zou een aanzienlijke escalatie zijn. Een dergelijk besluit hangt af van de bredere regionale dynamiek, waaronder de relatie van Hezbollah met Iran en Syrië en binnenlandse overwegingen binnen Libanon. Libanon heeft zijn eigen complexe politieke en economische uitdagingen, en elke beslissing van Hezbollah om haar betrokkenheid bij een extern conflict te escaleren zou rekening moeten houden met de mogelijke binnenlandse repercussies, vooral voor de samenleving die haar omarmt.

Hezbollah's betrokkenheid bij de Gaza-oorlog

Sinds 8 oktober is de Libanees-Israëlische grens een hotspot geworden voor militaire confrontaties tussen Hezbollah en het Israëlische bezettingsleger. Het gebied, dat zich uitstrekt van Naqoura aan de Middellandse Zee tot de betwiste Shebaa Farms en de bezette Golanhoogten, is het toneel geweest van hevige schermutselingen.

De operaties van Hezbollah waren gericht op 42 Israëlische militaire installaties, waaronder kazernes, radarstations en elektronische spionageposten. De groep beweert deze posities minder dan 150 keer te hebben geraakt met lasergeleide raketten. Aan de andere kant heeft Israël slachtoffers gemeld: 120 soldaten zijn gedood of gewond geraakt tijdens de confrontaties.

De intensiteit van het conflict heeft Israël ertoe aangezet om drie van zijn militaire divisies en zijn elite speciale troepen in te zetten aan de grens. Deze strijdkrachten zijn expliciet belast met het tegenwerken van Hezbollah's elite-eenheid al-Ridwan, die bekend staat om haar bekwaamheid in guerrillaoorlogvoering. De aanwezigheid van al-Ridwan baart Israël grote zorgen en heeft geleid tot de evacuatie van tienduizenden mensen uit nederzettingen langs de grens. Deze evacuatie betekent in feite dat grote delen van ooit bevolkte gebieden nu militair bezet zijn.

De houding en oorlogsmanoeuvres van Hezbollah hebben Israël gedwongen om zijn militaire focus te splitsen. Nu het noordelijke front actief is, moet Israël waakzaam blijven voor mogelijke doorbraken door speciale troepen van Hezbollah. De groep heeft toegegeven 50 strijders te hebben verloren in deze confrontaties. Deze escalatie markeert een belangrijke verschuiving in de dynamiek van de regio, waarbij beide partijen hun militaire capaciteiten en vastberadenheid tonen.

De aanhoudende spanningen langs de Libanees-Israëlische grens zijn geëscaleerd tot ongekende hoogten. Meer dan 60.000 Israëlische kolonisten zijn geëvacueerd uit gebieden die grenzen aan de muur, een maatregel die de ernst van de waargenomen dreiging onderstreept. De evacuatie is niet unilateraal. Hezbollah aan Libanese zijde heeft ook duizenden van zijn inwoners naar veiliger locaties overgebracht. Deze wederzijdse evacuatie geeft aan dat er wordt geanticipeerd op een grootschalig conflict, en beide lijken alle voorzorgsmaatregelen te nemen om het aantal burgerslachtoffers tot een minimum te beperken.

Interessant is dat er ondanks de vijandelijkheden een onuitgesproken regel van betrokkenheid lijkt te zijn. Tot nu toe hebben beide partijen zich voornamelijk gericht op militaire installaties, waarbij grootschalige burgerslachtoffers zijn vermeden. Deze terughoudendheid, vooral van de kant van een niet-statelijke actor als Hezbollah, is opmerkelijk. Het suggereert volwassenheid en strategisch denken om de internationale repercussies van burgerslachtoffers te vermijden.

Hezbollah's gebruik van precisieraketten, zelfs tegen schijnbaar onbeduidende doelen zoals communicatieapparatuur, zendt een duidelijke boodschap uit. Het gaat niet alleen om het vernietigen van het doelwit; het gaat om het demonstreren van de capaciteiten. Het gebruik van dergelijke geavanceerde wapens tegen kleinere doelen impliceert een goede training en een aanzienlijke voorraad van deze raketten, wat duidt op de bereidheid om een langdurig conflict aan te gaan. Dit 'machtsvertoon' werkt afschrikwekkend en laat Israël zien wat de mogelijke kosten zijn van een grootschalige invasie of aanval.

De situatie is een klassiek voorbeeld van het delicate machtsevenwicht in moderne oorlogsvoering. Zelfs niet-statelijke actoren kunnen met de juiste middelen en strategie een staat van afschrikking opleggen aan gevestigde militaire machten. De komende dagen zullen bepalen hoe deze balans uitpakt en of de huidige spanningen escaleren tot een breder conflict.

De betrokkenheid van Hezbollah in het huidige conflict is strategisch en weloverwogen geweest. De groep heeft duidelijke grenzen gesteld aan haar betrokkenheid, wat Israël lijkt te erkennen, waarschijnlijk om te voorkomen dat er een tweede front in het noorden wordt geopend terwijl het al betrokken is bij Gaza. De dynamiek van het conflict in Gaza, vooral omdat Hamas en de Islamitische Jihad hun vuurkracht en paraatheid handhaven, vereist op dit moment geen interventie van Hezbollah vanuit het noorden.

De ambiguïteit van de Israëlische doelstellingen bij de invasie op de grond maakt de situatie nog ingewikkelder. Hoewel de aanvankelijke doelen van Israël misschien niet expliciet zijn geformuleerd, kunnen ze evolueren op basis van de realiteit ter plaatse, vooral als de Israëlische bezettingstroepen aanzienlijke verliezen lijden.

Israels beslissing om zijn uiteindelijke doelen bij de grondinvasie van Gaza achter te houden, is een strategische zet die flexibiliteit in zijn militaire operaties mogelijk maakt en zijn tegenstanders in onzekerheid houdt. Door niet bekend te maken of Israël van plan is de hele Gazastrook te bezetten, behoudt het een element van onvoorspelbaarheid, wat een tactisch voordeel kan zijn in oorlogsvoering.

Speculaties over het bestuur van Gaza na de bezetting suggereren dat Israël langetermijnimplicaties en -scenario's overweegt. Een volledige bezetting van Gaza zou echter een aanzienlijke escalatie betekenen met ingrijpende politieke, humanitaire en veiligheidsimplicaties. Een dergelijke stap zou niet alleen het conflict binnen Gaza verscherpen, maar zou ook de reikwijdte van de oorlog kunnen vergroten door andere regionale actoren erbij te betrekken.

Door zijn doelstellingen dubbelzinnig te houden, volgt Israël een strategie van onvoorspelbaarheid. Deze aanpak kan verschillende doelen dienen:

Tactisch voordeel: Door zijn bedoelingen niet te verraden, kan Israël Hamas en andere groepen uit balans houden, waardoor het voor hen moeilijker wordt om zich voor te bereiden en effectief te reageren.

Strategische flexibiliteit: Door zich niet vast te leggen op een specifiek eindspel, kan Israël zijn operaties aanpassen op basis van de veranderende situatie ter plaatse, als gevolg van internationale druk, militaire ontwikkelingen of andere factoren.

Psychologische gevolgen: Onzekerheid kan een psychologisch effect hebben op zowel de leiding als de bevolking van Gaza, verwarring zaaien en mogelijk verdeeldheid zaaien tussen de bevolking en het Palestijnse verzet.

Afschrikking: Onvoorspelbaarheid kan een afschrikkend effect hebben op andere regionale actoren, zoals Hezbollah, waardoor ze huiverig worden om een nieuw front te openen zonder expliciete kennis van Israëls bedoelingen in Gaza.

Maar er zijn risico's aan deze strategie. Het ontbreken van een duidelijk doel kan leiden tot mission creep, waarbij de militaire operatie buiten haar oorspronkelijke bereik uitbreidt. Het kan ook leiden tot internationale kritiek als het proces wordt gezien als doelloos of overdreven agressief zonder duidelijke rechtvaardiging.

Vooral Hezbollah zou de situatie nauwlettend in de gaten houden. Een volledige bezetting van Gaza zou als een directe bedreiging kunnen worden gezien, wat Hezbollah ertoe zou kunnen aanzetten om vanuit het noorden een tweede front te openen. Dit zou de militaire capaciteiten van Israël onder druk zetten en tot een veel groter en complexer regionaal conflict kunnen leiden.

De toespraak van Sayyed Nasrallah en het standpunt van Hezbollah

De oproep van de secretaris-generaal van Hezbollah voor de grote bijeenkomst van vrijdag in verschillende regio's van Libanon is veelzeggend. Het organiseren van een dergelijk grootschalig evenement, vooral in de huidige onstabiele omgeving, suggereert een zekere mate van vertrouwen van de kant van Hezbollah. Zij geloven dat Israël voldoende is afgeschrikt en niet het risico zou nemen om een dergelijke bijeenkomst aan te vallen om de veiligheid van de deelnemers te garanderen. De oproep voor een publieke groep geeft aan dat Hezbollah nog niet in totale oorlog is met Israël, maar tot nu toe beperkt is gebleven tot een uitwisseling van botsingen aan de grenzen.

Sayyed Hassan Nasrallah, de secretaris-generaal van Hezbollah, heeft een geschiedenis van toespraken die zowel strategisch als symbolisch zijn, vaak over regionale ontwikkelingen, vooral die met betrekking tot Israël en de Palestijnse zaak. Hier volgt een mogelijk overzicht van wat Nasrallah in een komende toespraak aan de orde zou kunnen stellen:

De prestaties van het Palestijnse verzet: Nasrallah zou waarschijnlijk de veerkracht en de prestaties van het Palestijnse verzet tegen Israël prijzen en de verrassende resultaten benadrukken ondanks het enorme verschil in militaire capaciteiten.

De kwetsbaarheid van Israël benadrukken: Door te verwijzen naar de snelle successen van het Palestijnse verzet tegen de "Gaza Divisie", wil Nasrallah misschien het Israëlische leger afschilderen als verre van onoverwinnelijk als het lijkt, zelfs met zijn geavanceerde oorlogsmachines en hoe de "Gaza Divisie" op 7 oktober in slechts een paar uur werd verslagen. Bovendien viel het Palestijnse verzet tweemaal de grensovergang Erez aan achter de vijandelijke linies in speciale operationele aanvallen, terwijl Israël zijn mechanische eenheden manoeuvreerde en de burgerbevolking bombardeerde.

De onveiligheid van de kolonisten: Sayyed Nasrallah zou kunnen verwijzen naar de onveiligheid van de immigranten bij gebrek aan vertrouwen in hun leger en het falen van de regering om veiligheid te bieden om in Israël te blijven als gevolg van de heldendaad van het Palestijnse verzet.

Steun van de VS en de EU voor Israël: Nasrallah kon kritiek leveren op de onwrikbare steun die Israël krijgt van leiders in de VS en de EU, door deze als een schril contrast te presenteren met de benarde situatie van de Palestijnen.

De benarde situatie van Palestijnse burgers: Nasrallah zal waarschijnlijk de humanitaire crisis in Gaza benadrukken en wijzen op het grote aantal burgerslachtoffers, vooral onder kinderen en vrouwen. Hij zou kunnen aanvoeren dat de strategie van Israël is om de confrontatie met Hamas uit de weg te gaan en in plaats daarvan over te gaan tot het bombarderen van woonwijken.

Verklaring van de Israëlische minister van Defensie: Een verwijzing naar de verklaring van de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant dat "Israël geen zin heeft in oorlog" zou worden gebruikt om de terughoudendheid van Israël te onderstrepen om zich in het bredere conflict te mengen.

Angst voor een tweede front: De inzet van Amerikaanse vliegdekschepen in het Midden-Oosten en de toestroom van Amerikaanse Special Forces troepen naar Israël kan worden gezien als bewijs van Israëls angst voor het openen van een tweede front, vooral tegen een geduchte macht als Hezbollah. Hezbollah heeft 3 Israëlische divisies aan zijn grenzen aangetrokken, waardoor Israël gedwongen werd om zijn leger op te splitsen uit angst om met twee fronten te maken te krijgen (Gaza en Libanon).

Diplomatieke boodschappen: Nasrallah zou de diplomatieke kanalen kunnen noemen die de VS gebruiken om via tussenpersonen met Iran en Libanon te communiceren, zoals de ontmoeting van de Franse minister van Buitenlandse Zaken met de Libanese premier, om de internationale inspanningen te benadrukken om te voorkomen dat Hezbollah een nieuw front opent. De VS hebben Iran verschillende berichten gestuurd waarin ze benadrukken dat ze geen zin hebben in oorlog en er bij Iran op aandringen om niet tegen Israël in te grijpen.

Grensschermutselingen: Door Hezbollahs aanvallen op Israëlische doelen langs de Libanese grenzen op te sommen, wil Nasrallah de capaciteiten van Hezbollah aantonen en de afschrikking die het tegen Israël heeft opgebouwd.

Vechten in vijandelijk gebied: Benadrukt de strategische verschuiving van Hezbollah om de strijd op Israëlisch grondgebied te voeren, in tegenstelling tot de historische benadering van Israël om op buitenlands grondgebied te vechten.

De onderhandelingstafel: Wijzend op de onvermijdelijkheid van onderhandelingen, benadrukkend dat Israël uiteindelijk zal moeten onderhandelen over de vrijlating van gevangenen in ruil voor Palestijnse gevangenen.

Het standpunt van de Arabische staten over het conflict: Sayyed Nasrallah zou zijn teleurstelling en kritiek op de Arabische staten kunnen uiten voor hun vermeende passiviteit en onvermogen om voldoende druk op Israël uit te oefenen om zijn militaire operaties in Gaza te stoppen. Hij zou de moedige stappen van landen als Bolivia, dat de diplomatieke banden verbrak en de Israëlische ambassadeur het land uitzette, kunnen afzetten tegen de meer passieve of zelfs coöperatieve houding van landen als de VAE en Marokko. Nasrallah zou kunnen benadrukken dat deze Arabische landen, met hun historische en culturele banden met Palestina, een morele en regionale verantwoordelijkheid hebben om solidair te zijn met de Palestijnse zaak. Hun nalatigheid om dit te doen, of hun openlijke normalisering van de betrekkingen met Israël, zou kunnen worden afgeschilderd als verraad aan het Palestijnse volk en de bredere Arabische identiteit. Dit punt kan dienen om de veranderende geopolitiek van de regio en de vermeende verlating van de Palestijnse zaak door sommige traditionele bondgenoten te onderstrepen.

Het oorlogsplafond verhogen: Israël waarschuwen voor de mogelijke gevolgen van verdere invallen in Gaza, suggererend dat dergelijke acties Hezbollah in het conflict kunnen betrekken. Er wordt ook op gewezen dat regionale bondgenoten uit Syrië, Irak en Jemen ook een rol kunnen spelen in de verdediging van Palestina als het conflict escaleert.

Hezbollah, Israël en de wereldwijde gevolgen

In het ingewikkelde web van geopolitiek in het Midden-Oosten is de mogelijke confrontatie tussen Israël en Hezbollah een scenario vol gevaar, niet alleen voor de directe betrokkenen, maar ook voor de mondiale grootmachten.

Israël, met zijn technologisch geavanceerde leger, zou ongetwijfeld een aanzienlijke voorraad munitie en de volledige inzet van zijn strijdkrachten nodig hebben om de confrontatie aan te gaan met Hezbollah, een groep die bekend staat om zijn strategisch inzicht en formidabele arsenaal. Een dergelijke confrontatie zou aan beide kanten waarschijnlijk veel slachtoffers eisen, gezien Hezbollahs vermogen om precisieraketaanvallen tot diep in Israëlisch gebied uit te voeren. Het Israëlische thuisfront, dat vaak wordt gezien als de achilleshiel van het land, zou een ongekende verwoesting kunnen ondergaan, waardoor de veerkracht van de burgerbevolking en de infrastructuur op de proef wordt gesteld.

Maar de gevolgen van een dergelijk conflict zouden veel verder reiken dan de grenzen van Israël en Libanon. Amerikaanse militaire installaties en middelen in de regio zouden waarschijnlijk doelwitten worden, wat de kwetsbaarheid zou onderstrepen van Amerikaanse troepen die zijn gestationeerd in wat misschien wel de meest onstabiele regio ter wereld is. Dergelijke aanvallen zouden niet alleen de perceptie van de VS als de dominante wereldmacht op losse schroeven zetten, maar zouden de VS ook verder kunnen meeslepen in een conflict dat ze liever niet laten escaleren.

Dit scenario zou onvermijdelijk de aandacht trekken van andere wereldspelers, met name Rusland. Gezien zijn belangen in het Midden-Oosten, vooral in Syrië, zou Rusland elke grootschalige destabilisatie met bezorgdheid bekijken. Bij de Verenigde Naties zou Moskou zijn platform waarschijnlijk gebruiken om Washington te waarschuwen dat het niet zou toekijken hoe het Midden-Oosten in chaos vervalt. Een dergelijke waarschuwing zou de bredere geopolitieke belangen onderstrepen die op het spel staan en wijzen op de mogelijkheid dat het conflict uitloopt op een grotere internationale confrontatie. Rusland en China hebben al de nodige militaire versterkingen naar West-Azië gestuurd na de buitensporige militaire aanwezigheid van de VS in het Middellandse Zeegebied.

Voor Hezbollah kan het op grote schaal aangaan van een dergelijke strijd voordelig lijken, vooral als het gelooft dat het Israël aanzienlijke schade kan toebrengen en internationale aandacht kan vestigen op de Palestijnse zaak wanneer Israël kwetsbaar is.

De leiding van de groep, met name Sayyed Hassan Nasrallah, lijkt echter voorzichtig te werk te gaan. De laatste Israëlische inval in Gaza, die pas een week geleden begon, heeft de regionale dynamiek nog ingewikkelder gemaakt. Nasrallah, die bekend staat om zijn strategische vooruitziendheid, weegt de onmiddellijke voordelen van deelname aan de strijd wellicht af tegen de gevolgen op langere termijn voor Hezbollah en de bredere verzetsas.

In dit geopolitieke schaakspel waarin veel op het spel staat, heeft elke zet gevolgen. De beslissingen die de komende dagen en weken door de belangrijkste spelers worden genomen, kunnen het verloop van het Midden-Oosten voor de komende jaren bepalen.

De strategische calculus van Hezbollah: Het verhaal van twee stieren en de gevolgen voor het Midden-Oosten

In de ingewikkelde dans van de geopolitiek van het Midden-Oosten geven allegorieën vaak een duidelijker inzicht in de motivaties en strategieën van de hoofdrolspelers. Een fabel die diep resoneert met het leiderschap van Hezbollah is het verhaal van de witte en zwarte stieren en de leeuw.

In deze fabel heeft een hongerige leeuw het gemunt op twee witte en zwarte stieren. De stieren erkennen de kracht van hun eenheid en verenigen zich in eerste instantie om de aanvallen van de leeuw met succes af te slaan. De sluwe en strategische leeuw benadert de witte stier echter met een voorstel: laat hem de zwarte stier verslinden en in ruil daarvoor zal hij de witte stier sparen. De witte stier ziet een kans om zichzelf te redden en stemt toe. Maar zodra de zwarte stier weg is, breekt de leeuw, nog steeds gedreven door honger, zijn belofte en keert zich tegen de witte stier, waarmee zijn lot bezegeld is. Op het moment dat de zwarte stier werd verslonden, was het lot van de witte stier bezegeld.

Voor Hezbollah herinnert deze allegorie ons aan de gevaren en de mogelijke gevolgen van het opofferen van een partner. De val van Gaza zou volgens hen hetzelfde zijn als het verslinden van de zwarte stier. Stel dat het verzet van Gaza verzwakt of geneutraliseerd is. In dat geval is het slechts een kwestie van tijd voordat de krachten die uit zijn op onderwerping, hun aandacht richten op Hezbollah, de witte stier in dit scenario.

De leiding van Hezbollah gelooft dat het verlies van de verzetscapaciteiten van Gaza Israël zou aanmoedigen en mogelijk zou leiden tot een bredere coalitie, gesteund door de VS, zowel financieel als militair, met als doel de macht van Hezbollah in de regio te neutraliseren. Een dergelijke coalitie zou het formidabele wapenarsenaal van de groep proberen te ontmantelen en haar invloed in Libanon en in het hele Midden-Oosten verminderen.

In deze context is het lot van Gaza niet alleen een kwestie van solidariteit voor Hezbollah, maar een strategische noodzaak. De groep erkent dat de kracht van de verzetsas in zijn eenheid ligt. Elke verzwakking van één onderdeel, of dat nu in Gaza, Libanon of elders is, heeft gevolgen voor het geheel.

Naarmate de situatie in Gaza evolueert, zullen de beslissingen van Hezbollah worden beïnvloed door onmiddellijke tactische overwegingen en het bredere strategische landschap. Het verhaal van de twee stieren dient als waarschuwing: in het spel waarin veel op het spel staat in de regionale geopolitiek, kan winst op de korte termijn leiden tot kwetsbaarheid op de lange termijn.

Steun onafhankelijke journalistiek.

Met meer dan 35 jaar ervaring in oorlogsgebieden in het Midden-Oosten en Afrika schrijf ik exclusief nieuws en analyses over 's werelds meest complexe conflicten.