Af en toe gebruikt deze Vlaming wat ongebruikelijke woorden en zinsconstructies, maar de inhoud blijft ( hoewel grotendeels bekend bij de lezers, neem ik aan) toch nuttig om weer eens te lezen.
Koppig
Koppig is een goed woord om de huidige toestand in Palestina te beschrijven. Koppigheid van de Palestijnen om na hun nederlaag in 1948 hun eigendommen te blijven terugeisen. Koppigheid vanwege de zionisten om ondanks hun overwinning in 1948 te blijven weigeren tot een echt gesprek met de Palestijnen en een ook voor hen aanvaardbaar akkoord te sluiten. Waarbij geweld de enige zionistische strategie is.
Nationalistische waanzin
En wat we nu zien is gewoon het logisch gevolg van wat zich in vooral Wenen rond 1890 afspeelde met de figuur van Theodor Herzl en zijn fans. Die had in de golf van nationalismen welke die eeuw in Europa was ontstaan het waanzinnig idee opgevat om voor wat hij dan zag als het ‘joodse volk’ (1) een eigen staat te creëren.
Een idee dat bij veel joodse intellectuelen als onzin werd afgedaan. Denk maar aan een figuur als de Duitser Karl Marx. En er waren er massa’s. Maar in 1896 publiceerde hij zijn politiek manifest Der Judenstaat en reeds het jaar nadien is er in Zwitserland het eerste zionistisch wereldcongres.
De man verantwoordelijk voor de verwondingen van deze baby is de Israëlische president Benjamin Netanyahu. De vriend van onze westerse staatshoofden van onder meer de VS, Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Om de EU niet te vergeten.
De reacties in vele joodse kringen waren over het algemeen enthousiast maar er was ook groot verzet. Bovendien was het zeker opvallend te noemen dat een van de felste jodenhaters uit die periode de Hongaarse politicus Gyözö Istoczy ook voorstander was van deze plannen voor een staat met alleen joden in wat men toen Palestina noemde. Hij was ze dan kwijt.
Het succes van Herzl was dan ook deels te danken aan de opkomst in die periode van een steeds rabiater wordende jodenhaat. Zo was er de Christen-Sociaal Partij van Karl Lueger die het bracht tot burgemeester van Wenen en die zoals Adolf Hitler, die toen in Wenen woonde, in zijn Mein Kampf schreef voor hem een belangrijke inspiratiebron was.
De nazi’s als partner
Het idee voor een staat in Palestina voor joden klonk trouwens als muziek in de oren voor de nazi’s in Duitsland. Zij wilden de joden weg uit Duitsland en dus maakte men een deal waarbij men joden aanmoedigde/wegjaagde om naar ginds te vertrekken.
Ze konden hun bezittingen wel niet meenemen maar de waarde ervan bij een bank deponeren en dat geld dan in Palestina gebruiken. En zo werd Nazi-Duitsland zelfs tot 1940 de voornaamste financier van wat later Israël zal worden. Zionistische terreurgroepen als Irgoen konden trouwens tot begin 1941 in het Duitsland van Hitler oefenen. Ze liepen soms ook rond zoals de SA als bruinhemden.
Der Angriff, het blad van Heinrich Himmler, maakte over die joodse staat in wording in 1933 een herinneringsmedaille. Dit naar aanleiding van een bezoek aan Palestina door de Duitse verantwoordelijke voor het ‘joodse vraagstuk’ en was lovend.
Hij schreef er in het blad een weeklang verhalen over. Met dan die medaille speciaal uitgegeven om die samenwerking nadien te vieren. Wie zij daar weer dat de nazi’s per definitie tegen joden waren?
De ware hondsbrutale mentaliteit van Herzl en de zionistische visie blijkt uit de plannen voor hun joodse staat. De daar nu wonende bevolking, de Palestijnen dus, zou men – zo schreef hij letterlijk in Der Judenstaat – gewoon als ware het vee over de grens deponeren.
Verrassend is dat zeker niet. In het huidige Namibië (Zuidwest Afrika) was het Duitse keizerrijk in diezelfde periode bezig met het uitroeien van zoveel mogelijk van de lokale bevolking, de Herrero ’s (2). En als dat zomaar zonder enig Westers protest gebeurde in Afrika waarom kon dat dan niet in Palestina? De mensen in Afrika, Azië en ook wel Latijns-Amerika waren in hun ogen immers gewoon untermenschen.
Bovendien is dat ganse verhaal van de zionisten over de terugkeer naar dat beloofde land zo nep als maar kan zijn. Op een procentueel verwaarloosbaar deel na hebben de meeste Europese joden zeker in Oost-Europa niets te maken met het Midden-Oosten maar komen zij origineel grotendeels uit Khazaria, ooit tussen ergens 650 en 1060 een onafhankelijke staat aan de Don en de Wolga en nu een deel van de Russische federatie.
De man die dat voorheen mee onderzocht en het verhaal onder het grote publiek bekend maakte was de Israëlische historicus Shlomo Sand (3) voor wie de Palestijnen van nu grotendeels de originele bevolking van toen waren en die soms bekeerd raakten door andere godsdiensten zoals de islam of het christendom.
Een tijd lang poogden zionisten via genetisch onderzoek aan te tonen dat alle joden met elkaar verwant waren en stamden uit hun Palestina maar dat is dan maar in alle stilte afgevoerd. Hoeft het te verbazen dat Shlomo Sand in Israël alle mogelijke en onmogelijke modder over zich heen kreeg?
Het geweld barst los
Typerend was natuurlijk wat er dan gebeurde toen zionistische terreurgroepen als de Hagana in 1948 begonnen met de verovering van Palestina. Een van de bevelen van het zionistisch leiderschap klonk zo: ’De bevelen aan Carmels 22ste bataljon waren om elke Arabier (volwassen man) die men tegenkwam te vermoorden.’ (4)
Het Israëlische leger heeft sinds de oorlog van 1973 geen enkele overwinning meer geboekt en liet overal zoals in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Libanon een spoor van massaal bloedvergieten achter zich. Het was het politiek tijdelijk het einde van de zionistische houwdegen Ariël Sharon. Van pyrrusoverwinning tot pyrrusoverwinning.
Maar het geweld gaat veel verder. Zo is er het verhaal van het schip Patria dat men in 1940 in de haven van Haifa met een bom tot zinken bracht. Het had toen 1.800 joodse vluchtelingen uit bezet Duits gebied aan boord die in afspraak met Adolf Eichmann en het Joods Agentschap om naar Palestina konden emigreren.
Eichmann wist dat die komst bij de Palestijnse bevolking voor veel herrie ging zorgen en de Britten wilden dit kost wat kost vermijden. Na de nederlaag in Frankrijk hadden die al genoeg miserie. Om de Britten toch te overhalen heeft de Hagana met een bom het tot zinken gebracht. Met 267 doden tot gevolg waarvan 200 joden. Het plan gelukte echter en de Britse regering aanvaarde hun komst.
Ook is er het eerder verhaal van de moord in Jeruzalem op de Nederlandse jood Jacob Israel de Haan die een tegenstander was van de zionistische plannen en wou streven naar een staat waarin Palestijnen en joden samenleefden. De moord werd gepleegd door Avroham Tehomi van de Hagana in opdracht van Itzhak Ben Zwi, de tweede president van Israël.
Nog spectaculairder was echter de aanslag op de Zweedse VN-diplomaat Folke Bernadotte die tijdens de tweede wereldoorlog honderden gevangen joden had vrij gekregen. Hij werd in 1948 door de VN aangesteld om te bemiddelen tussen de Palestijnen en de zionisten.
De terreurbeweging Lehi hebben hem op 17 september 1948 bij een aanslag vermoord. Dit in opdracht van Yitzhak Shamir de latere premier. De daders waren gekend maar werden uiteraard nooit gestraft.
En dan was er de aanslag op het hotel Koning David waar het Britse hoofdkwartier voor Palestina en Jordanië was gevestigd. In afspraak met Menachim Begin, nog een latere premier, en de Hagana pleegde Irgoen hier een bomaanslag waarbij het groot hotel deels werd vernietigd en 91 doden vielen waaronder 17 joden. Om die terreurdaad te herdenken plaatste Israël nadien hiervoor een herdenkingsmonument.
Het doel van die aanslag was om de bewijzen van de Britse geheime dienst te vernielen over de oorlog van Hagana tegen de Britten. Voordien was er hierover immers een uitgebreid Brits onderzoek geweest. De Hagana stelde later dat de Britten vooraf waren gewaarschuwd en dat de schuldigen voor de vele doden niet zij maar de Britten waren.
Hamas en de Palestijnse Bevrijdingorganisatie
Israël heeft dan ook al de decennia nadien een spoor van vernieling en massamoord achtergelaten met de bombardementen in Syrië, meerdere Invasies met slachtpartijen in Lebanon, terreuraanslagen in Iran en moorden in o.m. België. Nooit veroordeelde een westerse natie of de VN het land hiervoor. Het mocht doen wat het wou. Pas als de Palestijnen zoals met Zwarte September terugsloegen reageerde het Westen.
Typerend is dat toen de Belgische regering het Berlaymontgebouw van de EU renoveerde de aanleg van het telefoonnetwerk gebeurde door een Israëlische firma. Men kan het resultaat zo al zien. Volgens vroegere politiemensen die de luchthaven van Zaventem moesten beveiligen stond een deel van die luchthaven zelfs onder controle van de Israëlische veiligheidsdiensten.
De huidige oorlog met Hamas is trouwens ook op andere wijze de schuld van Israël. Tot de zesdaagse oorlog stond Gaza onder controle van Egypte voor wie de Moslimbroeders, en dus Hamas, de aartsvijand was.
Toen in 1967 Gaza door Israël werd bezet kreeg Hamas er alle mogelijke faciliteiten want het werd gezien als de aartsvijand van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie van Yasser Arafat, toen de grootste vijand van Israël.
Dankzij de Israëlische machinaties met o.m. de akkoorden van Camp David en de vermoedelijke moord op Yasser Arafat blijft er van diens organisatie praktisch niets meer over en is nu Hamas onder de Palestijnen heer en meester. De nu geboren kinderen zijn binnen twintig jaar de vermoedelijke soldaten van Hamas.
Mia Doornaert noemde vandaag in De Standaard de tegenstanders van Israël jodenhaters. Hier op een Antwerpse joodse school en actie van zogenaamde jodenhaters die Israëlische vlaggen verbranden. Een vooral in de VS veel voorkomend fenomeen. Dit hier betreffen religieuze tegenstanders van Israël. Ook massa’s seculiere joden spuwen op Israël.
Mahmoud Abbas, de opvolger van Arafat stelt politiek niets voor en reageerde feitelijk niet op de recente gebeurtenissen. Verkiezingen zoals in 2006 worden dan ook niet meer gehouden. De uitkomst staat immers zo vast. De man is ook de zoveelste zielige Amerikaanse creatie.
Weerwraak
De recente zware aanslag van Hamas tegen Israël kan voor geen enkele waarnemer als verrassend komen. En de bevolking in gans het Midden-Oosten staat dan ook grotendeels achter de aanslagen. Neem de stad Najd vlakbij Gaza, die noemt nu sinds 1948 Sderot. En waar wonen de vroegere inwoners van dit stadje? In een vluchtelingenkamp in Gaza.
Voor hen zijn de inwoners van Sderot gewoon dieven die hun land hebben gestolen mede dankzij wie zij al decennia geterroriseerd worden. Gewoon weerwraak dus. En dan moet men ook niet verrassend doen en vol afschuw kijken naar het zeer gewelddadig optreden van Hamas. De mensen in Gaza zijn nu eenmaal niet gewoon razend maar extreem razend en dan krijgt men dit. Wat wilt men?
Maar dat Israël en sinds de komst van de eerste zionisten niets anders oorlog meemaakte hoeft niet te verbazen. Het kan ook niet anders. Een extreme nationalist als Theodor Herzl dacht door het verplaatsen van de daar levende bevolking het probleem te hebben opgelost.
Onzin, mensen zijn niet als koeien of schapen die men van plaats A naar B voert maar mensen met dezelfde karaktertrekken als die zionisten. Vandaar dat de geschiedenis van die zionistische heilstaat er een is van oorlog en nog meer oorlog. En de Westerse steun maakt het Israël mogelijk dit tot nu te overleven.
De Apartheid
Het doet denken aan de apartheid in Zuid-Afrika waar Nederlandse boeren en nadien Britse kolonisten meenden zich ten opzichte van de oorspronkelijke bevolking alles te kunnen permitteren. Men wou hen op zeker ogenblik zelfs samendrijven, zoals in de VS gebeurde met onder meer de Apache, in barre amper levensvatbare zogenaamde thuislanden. Thuis noemde men dat.
Druzen vallen een Israëlische legerambulance aan die een lid van Jabhat al Nusra, de Syrische tak van al Qaeda, voor verzorging vervoerde. Het waren geen baby’s van Gaza maar de vrienden van al Qaeda die men wou oplappen om in Syrië verder te vechten. Voor Gaza heeft Israël geen ambulances ter beschikking maar slechts geweld.
Het einde van de Sovjetunie betekende ook het einde van de apartheid. Het Westen stopte met zijn steun en het kaartenhuisje dat de apartheid feitelijk was viel in duigen. Niet dat het zwarte Zuid-Afrika nadien de door sommige verhoopte heilstaat bleek. Stopt het Westen met die steun aan Israël dan is dat land op termijn hetzelfde lot geschoren.
Er zijn trouwens mogelijks miljoenen joden die van de heilstaat niets moeten weten en achter de Palestijnse zaak staan. Zelfs in Antwerpse joodse scholen worden op de speelplaats soms Israëlische vlaggen verbrand. Het verhaal van de joden die eendrachtig achter Israël staan is van dezelfde aard als dat ene joodse volk welke origineel allen stammend uit Israël. Het is een pure nationalistische fantasie.
Het koninkrijk van koning David was een klein land en had maar een kort bestaan en dat van de mythische koning Salomon is inderdaad niet meer dan een mythe. Een bewijs voor zijn bestaan is tot heden nog niet gevonden. En dat in een regio met massa’s bestudeerde oude teksten en uitgebreide archeologische opgravingen. Het is als het verhaal van Jan Breydel en de Guldensporenslag. Goed gevonden, dat wel.
Het zal Israël toch ook moeten beseffen dat de politieke en militaire macht nog maar een schim is van 1948 of de periode van de zesdaagse oorlog van 1967. Na de Yom Kippuroorlog van 1973 hebben zij militair geen enkele overwinning meer behaald. De invasie in Libanon van 2006 tegen Hezbollah was een flop en zo waren ook alle oorlogen tegen Gaza.
Tijd tikt in het nadeel van Israël
En een oorlog tegen Iran met Syrië, Hamas en Hezbollah overleeft Israël niet. Of de VS moet zijn militaire macht ten volle gebruiken. Neen, het gebrul van Benjamin Netanyahu klinkt zeer stoer maar is bij nader toezicht inhoudsloos. Gaat hij dan Gaza terug overnemen? Zijn praatjes zijn sinds de eerste dagen al trouwens afgezwakt.
In het beste geval zal men delen van Gaza veroveren en dan via door de VS gesponsorde onderhandelingen in Qatar, waar Hamas haar hoofdkwartier heeft, en deels via Iran gaan praten met Hamas. Hun invasie zal hen op de langere termijn niets opleveren en Hamas en ook de Arabische wereld beseffen dat.
Kijk naar de relatie tussen Libanon en Israël. Het is er voor Israël alleen slechter geworden. Hebben Hamas nu meer dan 5.000 raketten op Israël afgevuurd dan zullen het er misschien de volgende keer wel 20.000 zijn. Van Hezbollah zegt men dat ze 150.000 raketten hebben.
En dan zal het Israëlisch afweergeschut met hun IJzeren Koepel hen nog veel minder helpen dan nu. En hun kernwapens? Als ze die gebruiken dan sterven er niet alleen massaal Palestijnen maar ook joodse Israëlisch. Het is met andere woorden om die reden onbruikbaar. Goed voor wat spierballengerol, niet meer.
Internationale machtsstructuren
Wat ook sterk in het nadeel van Israël speelt is dat de wereld qua machtsstructuren op een kantelpunt staat en dat die macht steeds meer en ook sneller van het Westen wegvloeit. En in de derde wereld, het Globale Zuiden zoals met het nu noemt, is er alleen maar sympathie voor de Palestijnen. Voor hen toont wat plaats heeft de agressiviteit en koloniale mentaliteit van het Westen.
Wat de Palestijnen overkomt doet hen terugdenken aan weleer, het kolonialisme, de strijd tegen de VS in Vietnam, Afghanistan, Syrië, Zuid-Afrika, Chili en dies meer. Hoe in ‘s hemelnaam zou een Irakees enige sympathie kunnen koesteren voor het zionisme?
Het verhaal van Gaza toont voluit de grenzeloze hypocrisie van het Westen. Israël sluit de invoer af van medicijnen, water, voedsel, elektriciteit en brandstof voor 2,3 miljoen mensen af terwijl men in de EU zelfs eerst de hulp voor onder meer onderwijs en geneeskundige zorgen wou stoppen.
Typerend is ook nu weer het westerse beleid waar in de regio Berlijn en Frankrijk pro-Palestijnse betogingen worden verboden en Europese top politici zoals de Britse premier Rishi Sunak, de Duitse kanselier Olaf Schultz, Ursula van der Leyen van de EU die naar Israël trokken om er Benjamin Netanyahu hun steun toe te zeggen. Zelfs de Duitse Groene minister voor Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock trok al naar ginds. Ziekelijk.
Een recente cartoon van de Brit Steve Bell bestemd voor de Guardian. Antisemitisch stelde de krant en zette de man op straat. Niets is zo gemakkelijk als op iemand de stempel antisemitisch kleven. Het was de reden om Jeremy Corbyn af te zetten als leider van de Labour partij en hem te vervangen door Keir Starmer – een kopie van Tony Blair – die dankzij geld uit zionistische kringen partijleider werd. Hij wordt vermoedelijk de volgende Britse premier.
De Media
En dan is er de media. Cartoons die kritisch zijn voor het zionisme worden bij kranten als de Britse The Guardian en The New York Times gewoon verboden. Het recentste voorbeeld is het geval van de Britse cartoonist Steve Bell die gewoon op straat werd gezet.
Ook de journalistiek doet het opmerkelijk. Toen twee dagen terug het Gazaans hospitaal al Ahli door een bom werd getroffen met mogelijks honderden doden tot gevolg werden op uitvoerige wijze zowel het Palestijns verhaal als dat van Israël gebracht. En dat hoort zo in de journalistiek.
Maar als op 25 mei 2012 gevechten uitbreken voor controle over de Syrische stad al Houla geeft Jorn De Cock alleen, zoals verwacht, de versie van de jihadisten waar toen ISIS nog bij behoorde.
Waarop een lezer bij de ombudsman en schrijver Tom Naegels zijn beklag maakte en stelde dat de Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung ook het totaal anders klinkend verhaal van de Syrische regering bracht. Zijn antwoord was simpel: We weten wat daar gebeurde en moeten die versie niet geven.
Een schrijver voor wie censuur OK is. Hetzelfde gebeurde ook in de Oekraïense steden Mariupol of in Boetsja waar Rudi Vranckx het op de VRT had over door Russen afgeknipte vingers. Kritisch de binnenkomende info bekijken? Kom nou.
Het is een ander verhaal dan in Oekraïne. Israël mag in andere landen terreuraanslagen plegen, bommen gooien en gebieden bezetten. In het geval van Oekraïne heeft men het over een op regels gebaseerde wereldorde waaraan Rusland en anderen zich moeten houden. Wie gelooft die leugenaars? Ja regels die de hunne zijn.
Een uitstekend boek over het verleden van dit drama is dat van Egbert Talens. Zie nota 5.
De vermoedelijke contouren van Khazaria. Hun vijanden toen waren de christelijke Byzantijnen en de Arabische Ummayaden in Syrië die moslims waren. Er waren ook kortstondige joodse staten in het huidige Jemen en bij de Berbers in Noord-Afrika.
Willy Van Damme
1) In tegenstelling tot de meest publicisten schrijf ik jood en niet Jood omdat jood zijn een kwestie is van geloof en niet van behorend tot een etnische groep. Juist zoals bij boeddhisten, moslims of christenen. Het verhaal van een etnische verwantschap is en fantasie komende van o.m. Theodor Herzl.
2) Duitsland betaalde voor zover geweten als enigste Westerse natie in overleg met de Namibische regering een schadevergoeding voor de genocide die ze toen in hun kolonie aanrichten.
3) Shlomo Sand, ‘The Invention of the Jewish People’, (De uitvinding van het joodse volk) Verso, 2009, 322 pagina’s.
Over dit rijk bestaan wel wat gegevens maar te weinig om een goed gedetailleerd oordeel te kunnen vormen. Zo is men niet zeker over de datum wanneer het aan zijn einde kwam. Het situeerde zich op zijn hoogtepunt tussen de Zwarte Zee, de Kaspische Zee, het Aralmeer en de Kaukasische bergen. Khazaren waren een volk met Turkse wortels dat zich daar rond 600 was geen nestelen.
Dat het joods was blijkt uit geschiedkundige gegevens uit die periode zoals reisverslagen en correspondentie. Mogelijks was het niet de enige godsdienst van het rijk. Het werd eind van de tiende eeuw definitief verslagen door een alliantie tussen het Byzantijnse rijk en het toen opkomende Russische vorstendom in Kiev met prins Sviatoslav I en zijn zoon Vladimir I.
Die laatste staat bekend als de stichter van Rusland en de man die er het orthodoxe christendom invoerde. Echter voor hun machtsgreep blijken er al joden uit Khazaria in Kiev te hebben verbleven. Het verhaal over Khazaria en de Asjkenazische joden dook in de achttiende eeuw voor het eerst terug op.
In zionistische kringen poogt men dit zoveel mogelijk te ontkennen daar het hun nepverhaal over dat ene joodse thuisland ontkracht. In wezen zouden zionisten evengoed naar Khazaria en de Wolga en Don kunnen verhuizen.
Merkwaardig hierbij is dat Theodor Herzl ooit beweerde van gemengde joodse afstamming te zijn, Asjkenazisch en, opperde hij, ook Sefardisch. Die laatste noemt men soms Oriëntaalse joden. Van dat laatste zijn echter in zijn familie nooit sporen gewonden. De familie kwam voordien uit Servië. Vreesde hij al voor de problemen?
4) Benny Morris, ‘Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited’. Cambridge University Press. 1989a
5) Egbert Talens ‘Een bijzondere relatie – Het conflict Israël-Palestina nader bekeken – 1897-1993’, Uitgeverij Aspect 2005, 372 pagina’s.
