1322 Israel Shahak en Ron Unz beschrijven de kern van de joodse religie.

Ron Unz ( joods)  legt in minder dan een uurtje de essentie van het joodse geloof bloot:  

Alleen wij joden zijn echte mensen,  en eigenlijk horen alleen wij op de aarde rond te lopen,  afgezien van enkele niet-joodse slaven.  God is het er mee eens. 

Leuk, maar HOE krijg je dat voor elkaar?  

Volgens mij deden ze het als volgt: 

1) Ze schreven een boek ( het oude testament)  en gebruikten dat boek als een selectie-methode: wie de tekst van dat boek het best kon 'manipuleren',  kreeg een hoge status en mocht trouwen met een dochter van een rijk man. Zo kweek je een hoog IQ in de populatie, met als speciale aanleg:  manipulatie met woorden. (Media, Hollywood, journalistiek, spindoctor, sales, verzekeringen, banken)   

2) Schrijf een tweede boek dat de basis wordt voor al jouw tegenstanders ( het Nieuwe Testament) .  Essentie van dat boek:  heb uw tegenstander lief. Keer hem de andere wang toe. Incasseer.  Vergeef.  Geen wraak, maar vrede. 

3) Verover de wereld zonder dat die wereld het in de gaten heeft. Zit zelf aan de meest essentiele knoppen:  geldschepping en media,  maar zet er altijd een niet-jood voor als frontman. 

4) Gebruik jouw minder sterke tegenstanders om je sterke tegenstanders te vernietigen.  Gebruik de zwarten om de blanken kapot te krijgen.  Gebruik de jonge honden om hun eigen Oudere Wijzen neer te sabelen. 

5) Verdeel en heers. 

6) Maak alles dat jou verweten kan worden  tot  'verboden terrein':   rasverschillen, complotten,  IQ verschillen : Het bestaat allemaal NIET !   Beweer dus ijskoud dat al die zaken die de kern van jouw eigen strategie zijn, niet bestaan.... 

7) Propageer het navelstaren en pacifisme als  'het hoge ideaal'. 

8) Houd nooit op met jezelf als slachtoffer te profileren. NOOIT! Ook al heb je 60 miljoen Russen vermoord, JIJ bent het grote slachtoffer. In de hersenen van de mens  is het heel moeilijk om een slachtoffer ook als dader te zien (cognitieve dissonantie dwingt ons tot een keuze). 

                     ---------------------------

 

Amerikaanse Pravda: Eigenaardigheden van de Joodse Religie

De Verrassende Elementen van het Talmoedisch Jodendom

RON UNZ - 16 JULI, 2018

 - 7.800 WOORDEN 

 

 

Israël Shahak en het Midden-Oosten

Ongeveer tien jaar geleden sprak ik toevallig met een eminente academicus die bekend was geworden om zijn scherpe kritiek op het Israëlische beleid in het Midden-Oosten en de sterke steun van Amerika daarvoor. Ik zei dat ik zelf enige tijd daarvoor tot soortgelijke conclusies was gekomen, en hij vroeg wanneer dat was gebeurd. Ik vertelde hem dat dat in 1982 was geweest, en ik denk dat hij mijn antwoord nogal verrassend vond. Ik kreeg het gevoel dat die datum tientallen jaren eerder was dan door bijna ieder ander die hij kende zou zijn gegeven.

Soms is het vrij moeilijk aan te geven wanneer iemands wereldbeeld over een omstreden onderwerp een scherpe verandering ondergaat, maar op andere momenten is dat vrij gemakkelijk. Mijn eigen perceptie van het conflict in het Midden-Oosten veranderde drastisch in de herfst van 1982, en die is daarna slechts in veel mindere mate veranderd. Zoals sommigen zich wellicht herinneren, werd die periode gekenmerkt door de eerste Israëlische invasie in Libanon, en culmineerde zij in het beruchte bloedbad van Sabra-Shatila, waarbij honderden of zelfs duizenden Palestijnen in hun vluchtelingenkampen werden afgeslacht. Maar hoewel deze gebeurtenissen zeker belangrijke factoren waren in mijn ideologische heroriëntatie, was de cruciale trigger eigenlijk een bepaalde brief aan de redacteur die rond diezelfde tijd werd gepubliceerd.

Een paar jaar eerder had ik The London Economist, zoals het toen heette, ontdekt. it had quickly become my favorite publicationdie ik religieus elke week van kaft tot kaft verslond. En als ik de verschillende artikelen over het Midden-Oostenconflict in dat blad las, of in andere bladen zoals de New York Times, dan citeerden de journalisten af en toe een bijzonder fanatieke en irrationele Israëlische communist, Israël Shahak genaamd, wiens opvattingen totaal niet leken te stroken met die van alle anderen, en die bijgevolg als een randfiguur werd behandeld. Meningen die volkomen los van de werkelijkheid lijken te staan, hebben de neiging zich in het hoofd te nestelen, en er waren slechts één of twee optredens van die schijnbaar die-harde en waanzinnige stalinist voor nodig om mij te doen vermoeden dat hij altijd een volkomen tegengesteld standpunt zou innemen over elke gegeven kwestie.

In 1982 lanceerde de Israëlische minister van Defensie Ariel Sharon zijn massale invasie in Libanon onder het voorwendsel van de verwonding van een Israëlische diplomaat in Europa door toedoen van een Palestijnse aanvaller, en het extreme karakter van zijn actie werd algemeen veroordeeld in de media die ik destijds las. Zijn motief was duidelijk het uitroeien van de politieke en militaire infrastructuur van de PLO, die in veel van de grote Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon voet aan de grond had gekregen. Maar in die tijd waren invasies van landen in het Midden-Oosten met twijfelachtige vooruitzichten veel minder gebruikelijk dan ze later zijn geworden, nadat onze recente Amerikaanse oorlogen zoveel miljoenen mensen hebben gedood of op de vlucht hebben gejaagd, en de meeste waarnemers waren ontzet door de volstrekt disproportionele aard van zijn aanval en de ernstige verwoesting die hij aanrichtte in het buurland van Israël, dat hij graag leek te willen terugbrengen tot de status van marionet. Voor zover ik me herinner, gaf hij topambtenaren van Reagan een aantal volledig valse garanties over zijn invasieplannen, zodanig dat zij hem naderhand de ergste soort leugenaar noemden, en hij belegerde uiteindelijk de Libanese hoofdstad Beiroet, hoewel hij aanvankelijk had beloofd zijn aanval te beperken tot een loutere grensinval.

De Israëlische belegering van de door de PLO gecontroleerde gebieden van Beiroet duurde enige tijd, en onderhandelingen leidden uiteindelijk tot het vertrek van de Palestijnse strijders naar een ander Arabisch land. Kort daarna verklaarden de Israëli's dat zij West-Beiroet binnentrokken om de veiligheid van de achtergebleven Palestijnse vrouwen en kinderen beter te kunnen waarborgen en hen te beschermen tegen eventuele vergeldingsacties van hun christelijke falangistische vijanden. En rond diezelfde tijd viel mijn oog op een lange brief van Shahak in The Economist, die mij het laatste bewijs van zijn krankzinnigheid leek. Hij beweerde dat het duidelijk was dat Sharon naar Beiroet was gemarcheerd met de bedoeling een bloedbad onder de Palestijnen te organiseren, en dat dit binnenkort zou plaatsvinden. Toen de slachting niet lang daarna inderdaad plaatsvond, blijkbaar met zware Israëlische betrokkenheid en medeplichtigheid, concludeerde ik dat als een gekke communistische fanaat als Shahak gelijk had gehad, terwijl blijkbaar elke mainstream journalist het zo volkomen bij het verkeerde eind had gehad, mijn begrip van de wereld en het Midden-Oosten een totale herijking behoefde. Althans, zo heb ik me die gebeurtenissen altijd herinnerd, op een afstand van meer dan vijfendertig jaar.

In de daaropvolgende jaren zag ik nog regelmatig uitspraken van Sjahak geciteerd in mijn mainstream publicaties, die soms suggereerden dat hij een communist was en soms ook niet. Uiteraard werd hij door zijn ideologisch extremisme een prominent tegenstander van het Oslo Vredesakkoord van 1991 tussen Israël en de bezette Palestijnen, dat voor het overige door ieder weldenkend mens werd gesteund, maar aangezien Oslo uiteindelijk volledig mislukte, kon ik hem dat niet al te zeer kwalijk nemen. In de jaren negentig besteedde ik niet veel aandacht meer aan het buitenlands beleid, maar ik las nog wel elke ochtend mijn New York Times en zag dan af en toe zijn citaten, onvermijdelijk tegendraads en irredentistisch.

De aanslagen van 11 september brachten het buitenlands beleid en het Midden-Oosten terug in het centrum van onze nationale agenda, en uiteindelijk las ik ergens dat Shahak slechts een paar maanden eerder op 68-jarige leeftijd was overleden, hoewel ik geen overlijdensbericht had gezien. In de loop der jaren had ik een vage vermelding gezien dat hij in het voorgaande decennium een paar uitgesproken anti-Joodse en anti-Zionistische boeken had gepubliceerd, zoals te verwachten was van een hard-line communistische fanaat, en in het begin van de jaren 2000 begon ik steeds meer verwijzingen naar deze werken te zien, ironisch genoeg afkomstig uit randbronnen van antisemitisch extreem-rechts, waarmee maar weer eens werd bewezen dat extremisten samenkomen. Uiteindelijk, ongeveer een decennium geleden, werd mijn nieuwsgierigheid groter en door op een paar knoppen op Amazon.com te klikken, bestelde ik exemplaren van zijn boeken, die allemaal vrij kort waren.

 

De ongebruikelijke doctrines van het traditionele Jodendom

Mijn eerste verrassing was dat Shahak's geschriften inleidingen of lovende beschouwingen bevatten van enkele van Amerika's meest prominente publieke intellectuelen, waaronder Christopher Hitchens, Gore Vidal, Noam Chomsky, en Edward Said. Lof kwam ook van zeer respectabele publicaties zoals The London Review of Books, Middle East International, en Catholic New Times, terwijl Allan Brownfeld van The American Council for Judaism een zeer lange en lovende overlijdensadvertentie had gepubliceerd. En ik ontdekte dat Shahak's achtergrond heel anders was dan ik me altijd had voorgesteld. Hij had vele jaren doorgebracht als een bekroonde professor Chemie aan de Hebreeuwse Universiteit, en was eigenlijk allesbehalve een communist. Decennialang waren de regerende politieke partijen in Israël socialistisch of marxistisch geweest, maar zijn persoonlijke twijfels over het socialisme hadden hem politiek gezien in de wildernis achtergelaten, terwijl zijn relatie met Israëls kleine Communistische Partij uitsluitend was omdat zij de enige groepering waren die bereid was op te komen voor de fundamentele mensenrechtenkwesties die zijn eigen centrale aandachtspunten waren. Mijn terloopse veronderstellingen over zijn opvattingen en achtergrond waren volledig verkeerd geweest.

Toen ik zijn boeken begon te lezen en zijn beweringen overwoog, vervijftigvoudigde mijn schok. In mijn hele leven zijn er maar heel, heel weinig momenten geweest waarop ik zo totaal verbijsterd was als na het lezen van Jewish History, Jewish Religion: The Weight of Three Thousand Yearswaarvan de tekst nauwelijks honderd bladzijden beslaat. In feite, ondanks zijn solide achtergrond in de academische wetenschappen en de gloeiende steunbetuigingen van prominenten, vond ik het heel moeilijk om de realiteit van wat ik las te aanvaarden. Bijgevolg betaalde ik een aanzienlijke som aan een jonge graduaatstudent die ik kende, en gaf hem de opdracht om de beweringen in Shahak's boeken te verifiëren, en voor zover hij kon nagaan, leken alle honderden referenties die hij controleerde accuraat te zijn of tenminste in andere bronnen terug te vinden.

Zelfs met al deze zorgvuldigheid moet ik benadrukken dat ik niet rechtstreeks kan instaan voor Shahak's beweringen over het Jodendom. Mijn eigen kennis van die godsdienst is absoluut te verwaarlozen, en blijft meestal beperkt tot mijn kindertijd, toen mijn grootmoeder er af en toe in slaagde me mee te slepen naar de diensten in de plaatselijke synagoge, waar ik zat tussen een massa bejaarde mannen die in een of andere vreemde taal baden en zongen terwijl ze allerlei rituele doeken en religieuze talismannen droegen, een ervaring die ik altijd veel minder plezierig vond dan mijn gebruikelijke tekenfilms op zaterdagochtend.

Hoewel Shahak's books are quite shortbevatten ze zo'n dichtheid aan verbazingwekkend materiaal, dat het vele, vele duizenden woorden zou vergen om ze samen te vatten. Bijna alles wat ik wist - of dacht te weten - over de godsdienst van het Jodendom, althans in zijn ijverig orthodoxe traditionele vorm, was volkomen verkeerd.

Traditioneel religieuze Joden besteden bijvoorbeeld weinig aandacht aan het grootste deel van het Oude Testament, en zelfs zeer geleerde rabbijnen of studenten die vele jaren aan intensieve studie hebben gewijd, kunnen grotendeels onwetend blijven over de inhoud ervan. In plaats daarvan is het centrum van hun religieuze wereldbeeld de Talmoed, een enorm grote, complexe en enigszins tegenstrijdige massa secundaire geschriften en commentaren die in de loop van vele eeuwen is opgebouwd, en daarom wordt hun religieuze doctrine soms "Talmoedisch Jodendom" genoemd. Onder grote delen van de gelovigen wordt de Talmoed aangevuld met de Kabala, een andere grote verzameling van verzamelde geschriften, meestal gericht op mystiek en allerlei vormen van magie. Aangezien deze commentaren en interpretaties de kern van de godsdienst vormen, wordt veel van wat iedereen in de Bijbel als vanzelfsprekend beschouwt, op een heel andere manier bekeken.

Gezien de aard van de Talmoedische basis van het traditionele Jodendom en mijn totale vroegere onwetendheid over het onderwerp, kan elke poging van mijn kant om enkele van de meer verrassende aspecten van Shahak's beschrijving samen te vatten gedeeltelijk verminkt zijn, en is zeker correctie waard door iemand die beter is onderlegd in dat dogma. En omdat zoveel delen van de Talmoed zeer tegenstrijdig zijn en doordrenkt van complexe mystiek, zou het onmogelijk zijn voor iemand als ik om te proberen de schijnbare tegenstrijdigheden te ontwarren die ik alleen maar herhaal. Ik moet opmerken dat, hoewel Shahak's beschrijving van de geloofsovertuigingen en praktijken van het Talmoedische Jodendom een vuurstorm van veroordelingen uitlokte, slechts weinigen van die harde critici zijn zeer specifieke beweringen lijken te hebben ontkend, inclusief de meest verbazingwekkende, wat zijn geloofwaardigheid lijkt te versterken.

Op het meest basale niveau is de religie van de meeste traditionele Joden in feite helemaal niet monotheïstisch, maar bevat zij in plaats daarvan een grote verscheidenheid aan verschillende mannelijke en vrouwelijke goden, die tamelijk complexe relaties met elkaar hebben, waarbij deze entiteiten en hun eigenschappen enorm variëren tussen de talrijke verschillende Joodse subsecten, afhankelijk van welke gedeelten van de Talmoed en de Kabala zij het belangrijkst vinden. Zo is bijvoorbeeld de traditionele joodse religieuze kreet "De Heer is één" door de meeste mensen altijd opgevat als een monotheïstische bevestiging, en veel joden zijn inderdaad precies dezelfde mening toegedaan. Maar grote aantallen andere Joden geloven dat deze verklaring in plaats daarvan verwijst naar het tot stand brengen van een seksuele eenheid tussen de primaire mannelijke en vrouwelijke goddelijke entiteiten. En het meest bizarre is dat Joden met zulke radicaal verschillende opvattingen er absoluut geen probleem in zien om naast elkaar te bidden, en slechts hun identieke gezangen op zeer verschillende wijze interpreteren.

Bovendien bidden religieuze Joden blijkbaar bijna even gemakkelijk tot Satan als tot God, en afhankelijk van de verschillende rabbinale scholen kunnen de specifieke rituelen en offers die zij beoefenen erop gericht zijn de steun van de een of de ander te verwerven. Nogmaals, zolang de rituelen correct worden gevolgd, kunnen de Satan-aanbidders en de God-aanbidders uitstekend met elkaar opschieten en beschouwen zij elkaar als even vrome Joden, alleen van een iets andere traditie. Een punt dat Sjahak herhaaldelijk benadrukt is dat in het traditionele Jodendom de aard van het ritueel zelf absoluut boven alles gaat, terwijl de interpretatie van het ritueel eerder secundair is. Zo kan een Jood die zijn handen driemaal met de klok mee wast misschien geschokt zijn door een ander die tegen de klok in zijn handen wast, maar of het handen wassen bedoeld was om God te eren of om Satan te eren zou nauwelijks een kwestie van belang zijn.

Vreemd genoeg zijn veel van de traditionele rituelen expliciet bedoeld om God of zijn engelen of soms Satan voor de gek te houden of te misleiden, net zoals de sterfelijke helden in een Griekse legende Zeus of Aphrodite voor de gek trachten te houden. Zo moeten bepaalde gebeden in het Aramees worden uitgesproken in plaats van in het Hebreeuws, omdat de heilige engelen de eerstgenoemde taal blijkbaar niet verstaan en door hun verwarring de verzen ongehinderd voorbij kunnen glippen en zonder goddelijke inmenging in werking kunnen treden.

 

Bovendien, aangezien de Talmoed een enorme opeenhoping is van gepubliceerd commentaar, opgebouwd over meer dan een millennium, zijn zelfs de meest expliciete mandaten soms getransformeerd in hun tegengestelden. Zo verbood Maimonides, één van de hoogste rabbinale autoriteiten, rabbijnen absoluut om betaald te worden voor hun religieus onderricht, en verklaarde dat elke rabbijn die een salaris ontving een slechte rover was, veroordeeld tot eeuwige kwelling; maar latere rabbijnen "herinterpreteerden" deze uitspraak uiteindelijk om iets heel anders te betekenen, en vandaag de dag ontvangen bijna alle rabbijnen een salaris.

Een ander fascinerend aspect is dat tot zeer recente tijden het leven van religieuze Joden vaak werd beheerst door allerlei zeer bijgelovige praktijken, met inbegrip van magische toverspreuken, brouwsels, spreuken, bezweringen, vloeken en heilige talismannen, waarbij rabbijnen vaak een belangrijke secundaire rol hadden als tovenaars, en dit is zelfs vandaag de dag nog volledig waar onder de enorm invloedrijke rabbijnen van Israël en de omgeving van New York City. Sjahak's geschriften hadden hem niet geliefd gemaakt bij veel van deze personen, en jarenlang belaagden zij hem voortdurend met allerlei spreuken en angstige vervloekingen, die erop gericht waren zijn dood of ziekte te bewerkstelligen. Veel van deze traditionele Joodse praktijken lijken niet geheel ongelijk aan die welke wij gewoonlijk associëren met Afrikaanse toverdokters of Voodoo priesters, en inderdaad, de beroemde legende van de Praagse Golem beschreef het succesvolle gebruik van rabbinale magie om een reusachtig wezen, gebouwd van klei, tot leven te wekken.

 

De houding van het Jodendom tegenover niet-Joden

Als deze rituele kwesties de centrale kenmerken van het traditionele religieuze Jodendom zouden vormen, zouden we het kunnen beschouwen als een nogal kleurrijk en excentriek voortbestaan van de oudheid. Maar helaas is er ook een veel duisterder kant, die voornamelijk betrekking heeft op de verhouding tussen joden en niet-joden, waarbij de zeer denigrerende term goyim vaak wordt gebruikt om de laatsten aan te duiden. Om het ronduit te zeggen: Joden hebben goddelijke zielen en goyim niet, zij zijn slechts beesten in de gedaante van mensen. De voornaamste reden voor het bestaan van niet-joden is inderdaad om als slaven van joden te dienen, en sommige zeer hooggeplaatste rabbijnen verklaren dit welbekende feit bij gelegenheid. In 2010 verklaarde Israëls hoogste Sefardische rabbi used his weekly sermon to declare dat de enige reden voor het bestaan van niet-Joden is om Joden te dienen en werk voor hen te verrichten. De onderwerping of uitroeiing van alle niet-joden lijkt een impliciet einddoel van de godsdienst.

Joodse levens hebben oneindig veel waarde, en niet-Joodse helemaal geen, hetgeen duidelijke gevolgen heeft voor het beleid. Zo verklaarde een vooraanstaande Israëlische rabbijn in een gepubliceerd artikel dat als een Jood een lever nodig had, het volkomen in orde en zelfs verplicht zou zijn een onschuldige niet-Jood te doden en de zijne af te nemen. Misschien moeten we niet al te verbaasd zijn dat Israël tegenwoordig algemeen wordt beschouwd als one of the world centers of organ-trafficking.

Een verdere illustratie van de ziedende haat die het traditionele jodendom uitstraalt tegen iedereen met een andere achtergrond, is dat het redden van het leven van een niet-jood over het algemeen wordt beschouwd als ongepast of zelfs verboden, en dat het verrichten van een dergelijke actie op de sabbat een absolute overtreding van het religieuze edict zou zijn. Dergelijke dogma's zijn zeker ironisch gezien de wijdverbreide aanwezigheid van Joden in het medische beroep gedurende de laatste eeuwen, maar zij kwamen in Israël op de voorgrond toen een religieus gezinde militaire arts ze ter harte nam en zijn standpunt werd gesteund door de hoogste religieuze autoriteiten van het land.

En terwijl het religieuze jodendom een uitgesproken negatieve kijk heeft op alle niet-joden, wordt met name het christendom beschouwd als een totale gruwel, die van de aardbodem moet worden weggevaagd.

Terwijl vrome moslims Jezus beschouwen als de heilige profeet van God en de onmiddellijke voorganger van Mohammed, is Jezus volgens de joodse Talmoed misschien wel het verachtelijkste wezen dat ooit heeft geleefd, veroordeeld tot een eeuwig verblijf in de onderste put van de hel, ondergedompeld in een kokend vat met uitwerpselen. Religieuze Joden beschouwen de Islamitische Koran als gewoon een ander boek, zij het een totaal verkeerd boek, maar de Christelijke Bijbel vertegenwoordigt het zuiverste kwaad, en als de omstandigheden het toelaten is het verbranden van Bijbels een zeer prijzenswaardige daad. Vrome Joden wordt ook bevolen altijd driemaal te spuwen naar elk kruis of elke kerk die zij tegenkomen, en een vloek uit te spreken over alle christelijke begraafplaatsen. Veel diepgelovige Joden bidden zelfs elke dag voor de onmiddellijke uitroeiing van alle christenen.

In de loop der jaren hebben vooraanstaande Israëlische rabbijnen soms publiekelijk gedebatteerd over de vraag of de Joodse macht nu groot genoeg is geworden om alle christelijke kerken van Jeruzalem, Bethleham en andere nabijgelegen gebieden eindelijk te kunnen vernietigen, en het hele Heilige Land volledig te zuiveren van alle sporen van zijn christelijke besmetting. Sommigen hebben dit standpunt ingenomen, maar de meesten hebben aangedrongen op voorzichtigheid, met het argument dat de Joden eerst nog wat sterker moesten worden voordat zij zo'n riskante stap zouden zetten. Tegenwoordig zijn vele tientallen miljoenen ijverige christenen en vooral christelijke zionisten enthousiaste pleitbezorgers van Joden, Jodendom en Israël, en ik heb het sterke vermoeden dat ten minste een deel van dat enthousiasme berust op onwetendheid.

 

Gedurende de laatste tweeduizend jaar hebben de Joden bijna altijd als kleine, relatief zwakke minderheden geleefd in het land van anderen, of dat nu christenen of moslims waren, zodat een religieuze doctrine die zo onwrikbaar vijandig staat tegenover buitenstaanders, natuurlijk aanzienlijke obstakels heeft opgeworpen voor een vreedzame coëxistentie. De oplossing voor dit dilemma is gebaseerd op het goddelijke mandaat om het joodse leven en welzijn boven alles te bewaren, dat bijna alle andere religieuze overwegingen overstijgt. Als men dus meent dat een van de hierboven besproken gedragingen de wrok van machtige niet-Joodse groepen kan opwekken en de Joden in gevaar kan brengen, moet men die gedragingen vermijden.

Het verbod voor joodse artsen om de ziekten van niet-joden te behandelen, wordt bijvoorbeeld opgeheven in het geval van machtige niet-joden, in het bijzonder nationale leiders, wier gunst de joodse gemeenschap ten goede zou kunnen komen. En zelfs gewone niet-joden mogen worden geholpen, tenzij er een overtuigend excuus kan worden gevonden om het gebrek aan hulp te verklaren, omdat anders de wraakzuchtige vijandigheid van hun vrienden en verwanten moeilijkheden zou kunnen veroorzaken voor andere joden. Evenzo is het toegestaan geschenken uit te wisselen met niet-joden, maar alleen als een dergelijk gedrag kan worden gerechtvaardigd in strikt utilitaire termen, waarbij elke eenvoudige uiting van vriendschap jegens een niet-jood een schending is van heilige principes.

Als de niet-Joodse bevolking zich bewust zou worden van deze Joodse religieuze overtuigingen en de gedragingen die zij bevorderen, zouden er grote problemen voor de Joden kunnen ontstaan, en daarom is er in de loop van vele eeuwen een uitgebreide methodologie van uitvluchten, geheimhouding en misleiding ontstaan om deze mogelijkheid tot een minimum te beperken, waarbij met name heilige teksten verkeerd werden vertaald of cruciale gedeelten volledig werden weggelaten. Intussen is de traditionele straf voor elke Jood die de autoriteiten "informeert" over enige aangelegenheid met betrekking tot de Joodse gemeenschap altijd de dood geweest, vaak voorafgegaan door afschuwelijke folteringen.

Veel van deze oneerlijkheid duurt kennelijk voort tot in onze tijd, omdat het zeer onwaarschijnlijk lijkt dat Joodse rabbijnen, behalve misschien die van de meest avant-gardistische gezindte, totaal onwetend zouden blijven van de fundamentele grondbeginselen van de religie die zij beweren te leiden, en Shahak is vernietigend over hun schijnbare zelfdienende hypocrisie, vooral diegenen die in het openbaar sterk liberale standpunten verkondigen. Volgens de heersende Talmoedische leer bijvoorbeeld, worden zwarte Afrikanen in hun intrinsieke aard traditioneel ergens tussen mensen en apen geplaatst, en alle rabbijnen, zelfs de liberale, zouden zeker op de hoogte zijn van dit religieuze dogma. Maar Shahak merkt op dat de vele Amerikaanse rabbijnen die zo gretig samenwerkten met Martin Luther King, Jr. en andere zwarte leiders van de burgerrechten in de jaren 1950 en 1960 hun religieuze overtuigingen strikt verborgen hielden, terwijl zij de Amerikaanse maatschappij aanklaagden voor haar wrede racisme, waarschijnlijk om een politieke quid pro quo te bereiken die gunstig was voor Joodse belangen met de aanzienlijke zwarte bevolking van Amerika.

Sjahak benadrukt ook het volstrekt totalitaire karakter van de traditionele joodse samenleving, waarin rabbijnen de macht van leven en dood hadden over hun congreganten, en vaak ideologische afwijkingen of ketterij met die middelen trachtten te bestraffen. Zij waren vaak verontwaardigd dat dit moeilijk werd naarmate de staten sterker werden en dergelijke particuliere executies steeds meer verboden. Liberaliserende rabbijnen werden soms vermoord en Baruch Spinoza, de beroemde Joodse filosoof uit het Tijdperk van de Rede, overleefde alleen omdat de Nederlandse autoriteiten weigerden zijn mede-Joden toe te staan hem te doden.

Gezien de complexiteit en het uitzonderlijk controversiële karakter van dit onderwerp, zou ik lezers die dit onderwerp interessant vinden, willen aansporen om drie of vier uur te besteden aan het lezen van Shahak's zeer korte boek, en dan voor zichzelf te beslissen of zijn beweringen plausibel lijken en of ik ze misschien onbedoeld verkeerd begrepen heb. Behalve de exemplaren op Amazon, is het werk ook te vinden op Archive.org en een zeer handige HTML kopie is ook vrij beschikbaar op het Internet.

 

De historische rol van de joden in de westerse samenlevingen

Mijn ontmoeting, tien jaar geleden, met Shahak's openhartige beschrijving van de ware doctrines van het traditionele Jodendom was zeker één van de meest wereldveranderende openbaringen van mijn hele leven. Maar toen ik geleidelijk de volledige implicaties verwerkte, werden allerlei raadsels en losstaande feiten plotseling veel duidelijker. Er waren ook enkele opmerkelijke ironieën, en niet lang daarna grapte ik tegen een (Joodse) vriend van mij dat ik plotseling had ontdekt dat het nazisme het best kon worden omschreven als "Jodendom voor watjes" of misschien als het Jodendom zoals beoefend door Moeder Teresa van Calcutta.

Misschien zit er wel een diepere historische waarheid achter die ironie. Ik meen hier en daar gelezen te hebben dat sommige geleerden geloven dat Hitler bepaalde aspecten van zijn raciaal gerichte nationaal-socialistische doctrine gemodelleerd zou kunnen hebben naar het Joodse voorbeeld, wat eigenlijk volkomen logisch is. Immers, hij zag dat ondanks hun kleine aantallen Joden enorme macht hadden verworven in de Sovjet-Unie, Weimar Duitsland, en tal van andere landen in Europa, deels als gevolg van hun extreem sterke etnische cohesie, en hij redeneerde waarschijnlijk dat zijn eigen Germaanse volk, dat veel groter is in aantal en historische prestaties het nog beter zou kunnen doen als zij soortgelijke praktijken zouden overnemen.

Het is ook interessant op te merken dat een behoorlijk aantal van de leidende racistische pioniers van het 19e eeuwse Europa een bepaalde etnische achtergrond hadden. In mijn geschiedenisboeken bijvoorbeeld werden Max Nordau (Duitsland) en Cesare Lombroso (Italië) altijd afkeurend genoemd als twee van de grondleggers van het Europese racisme en de eugenetische theorieën, maar pas onlangs ontdekte ik dat Nordau samen met Theodor Herzl aan de wieg stond van de Zionistische wereldbeweging, terwijl zijn belangrijkste racistische verhandeling Degenerationwas opgedragen aan Lombroso, zijn Joodse mentor.

 

Zelfs tot in de jaren 1930 en daarna werkten internationale zionistische groeperingen nauw samen met het Derde Rijk aan hun economische projecten, en tijdens de wereldoorlog zelf bood een van de kleinere rechtse groeperingen, onder leiding van de toekomstige Israëlische premier Yizhak Shamir, zelfs een militaire alliantie aan met de Asmogendheden, waarbij ze de decadente Westerse democratieën aan de kaak stelden en hoopten te kunnen samenwerken tegen hun wederzijdse Britse vijanden. The Transfer Agreement van Edwin Black, 51 Documents van Lenni Brenner, en andere geschriften hebben al deze feiten in detail gedocumenteerd, hoewel ze om voor de hand liggende redenen door de meeste van onze media zijn genegeerd of verkeerd zijn weergegeven.

 

Het is duidelijk dat de Talmoed tegenwoordig nauwelijks nog door gewone Joden wordt gelezen, en ik vermoed dat, behalve de streng orthodoxen en misschien de meeste rabbijnen, nauwelijks een fractie op de hoogte is van de zeer controversiële leerstellingen ervan. Maar het is belangrijk in gedachten te houden dat tot slechts enkele generaties geleden bijna alle Europese Joden diep orthodox waren, en zelfs vandaag de dag zou ik denken dat de overgrote meerderheid van de Joodse volwassenen orthodoxe grootouders had. Zeer kenmerkende culturele patronen en sociale attitudes kunnen gemakkelijk doorsijpelen naar een aanzienlijk bredere bevolking, vooral een bevolking die onwetend blijft over de oorsprong van die sentimenten, een omstandigheid die hun niet erkende invloed versterkt. Een godsdienst die gebaseerd is op het principe "heb uw naaste lief" kan in de praktijk al dan niet werkbaar zijn, maar een godsdienst die gebaseerd is op "haat uw naaste" kan op lange termijn een cultureel rimpeleffect hebben dat zich tot ver buiten de directe gemeenschap van de diep vrome mensen uitstrekt. Als bijna alle joden duizend of tweeduizend jaar lang een ziedende haat hebben leren voelen tegen alle niet-joden en ook een enorme infrastructuur van culturele oneerlijkheid hebben ontwikkeld om die houding te maskeren, dan is het moeilijk te geloven dat zo'n ongelukkige geschiedenis absoluut geen gevolgen heeft gehad voor onze huidige wereld, of die van het betrekkelijk recente verleden.

Bovendien kan de joodse vijandigheid jegens niet-joden vaak de belangen van anderen hebben gediend en mede de economische rol hebben bepaald die de groep vervulde, vooral in Europese landen, waarbij deze factor werd verdoezeld door de wijdverbreide onwetendheid van de onderliggende religieuze leerstellingen. Zoals de meesten van ons weten uit onze geschiedenisboeken, beperken politieke heersers die hun onderdanen hardhandig uitbuiten, soms de militaire macht tot een betrekkelijk kleine groep goed beloonde huurlingen, vaak van buitenlandse afkomst, zodat zij weinig sympathie zullen hebben voor de bevolking die zij hardhandig onderdrukken. Ik heb het sterke vermoeden dat sommige van de meest voorkomende traditionele economische niches van de Europese Joden, zoals de belastingboerderijen en het arrenda-landgoedbeheer in Oost-Europa, het best in een soortgelijk licht kunnen worden gezien, waarbij Joden eerder geneigd zullen zijn om elke laatste cent van waarde te onttrekken aan de boeren die zij onder controle hadden ten bate van hun plaatselijke koning of landheren, en waarbij hun beruchte antipathie tegen alle niet-joden ervoor zorgt dat dergelijk gedrag minimaal wordt getemperd door enige menselijke sympathie. Het hoeft ons dan ook niet te verbazen dat Joden voor het eerst Engeland binnenkwamen in de voetsporen van Willem de Veroveraar, om hem en zijn zegevierende Normandische heren te helpen bij de effectieve uitbuiting van de onderworpen Angelsaksische bevolking waarover zij nu heersten.

Maar staten waarin de overgrote meerderheid van de bevolking onderdrukt en gedomineerd wordt door een klein aantal heersers en hun huurlingen zijn vaak veel zwakker en brozer dan staten waarin heersers en geregeerden gemeenschappelijke belangen hebben, en ik geloof dat dit evenzeer geldt voor economische als voor militaire machthebbers. In veel gevallen hebben landen die afhankelijk waren van joodse economische tussenpersonen, met name Polen, nooit met succes een inheemse middenklasse ontwikkeld, en deden zij het later vaak heel slecht tegen hun nationaal-geünificeerde concurrenten. Spanje was in feite een van de laatste landen in Europa die zijn Joden verdreef, en in de volgende eeuw of twee bereikte het de piek van zijn militaire en politieke glorie. Prof. Kevin MacDonald heeft in zijn controversiële boeken over het Jodendom ook uitvoerig betoogd dat heersers die zich meer om het welzijn van hun onderdanen lijken te bekommeren, ook degenen zijn die in moderne geschiedenisboeken eerder als "antisemitisch" worden bestempeld, en zijn delen zijn nu gemakkelijk verkrijgbaar in mijn selectie van HTML Boeken:

·         Een volk dat alleen zal wonen
Jodendom als groepsevolutiestrategie
Kevin MacDonald - 1994 - 168.000 Werden

·         Afscheiding en haar ongenoegens
Naar een evolutietheorie van het antisemitisme
Kevin MacDonald - 1998 - 168.000 Werelden

In 2009 interviewde Gene Expression blogger Razib Khan de eminente evolutionaire theoreticus David Sloan Wilson over de groepsselectie ideeën die zijn belangrijkste focus zijn geweest. Tijdens deze discussie, die een uur duurde, werden de theorieën van MacDonald een belangrijk onderwerp, waarbij Wilson ze heel serieus leek te nemen, en erop wees dat "parasitisme" binnen het wetenschappelijke kader een eenvoudige technische definitie heeft, namelijk de uitbuiting van het grote door het kleine. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de video-opname van zo'n zeer gevoelig onderwerp al snel werd ingekort tot slechts de eerste 11 minuten, en uiteindelijk volledig werd verwijderd van zowel YouTube als BloggingHeadsTV. Maar hij bestaat tenminste nog gedeeltelijk in gearchiveerde vorm:

 

 

In de afgelopen jaren heeft de geschiedenis van de joodse verdrijvingen uit verschillende Europese samenlevingen gedurende de laatste duizend jaar veel aandacht gekregen. Het totale aantal wordt enigszins betwist, maar ligt vrijwel zeker boven de 100, waarbij het beleid van Hitlers Duitsland in de jaren 1930 slechts het meest recente voorbeeld is, en Wired Magazine gaf an interesting graphical presentation van deze grote dataset in 2013. Gezien deze ongelukkige feiten is het wellicht moeilijk om een andere groep aan te wijzen die zo consequent bittere onenigheden heeft met zijn lokale buren, en de religieuze details die Shahak verstrekt, maken dit opmerkelijke historische patroon zeker veel minder onverklaarbaar.

Een zeer onpartijdige maar openhartige beschrijving van het gedragspatroon van Joodse nieuwkomers in Amerika werd gegeven in een hoofdstuk van een boek uit 1914 over immigratiegroepen door E.A. Ross, één van Amerika's grootste vroege sociologen. Ross was een van de meest vooraanstaande progressieve intellectuelen van zijn tijd, veel geciteerd door Lothrop Stoddard aan de rechterzijde en nog steeds zo hoog aangeschreven door de linkerzijde dat hij benoemd werd in de Dewey Commissie om de tegenstrijdige beschuldigingen van Trotsky en Stalin te beoordelen en hij ontving ook glowing praise in de pagina's van de Communistische New Masses. Zijn ontslag op politieke gronden aan de Stanford Universiteit leidde tot de oprichting van de American Association of University Professors. Toch was zijn naam zo totaal verdwenen uit onze geschiedenisboeken dat ik hem zelfs nooit was tegengekomen tot ik begon te werken aan mijn content-archiveringsproject, en het zou me niet verbazen als dat ene hoofdstuk uit een van zijn vele boeken een grote rol heeft gespeeld in zijn verdwijning.

·         De Oude Wereld in de Nieuwe
De Oost-Europese Hebreeën
E.A. Ross - 1914 - 5.000 Woorden

 

Joden leefden tweeduizend jaar lang als een volk in diaspora, en hun hecht verbonden transnationale kolonies voorzagen hen van een uniek effectief internationaal handelsnetwerk. Aangezien hun religieuze tradities slavernij beschouwden als het natuurlijke en gepaste lot van alle niet-joden, maakten de combinatie van ideologische en praktische factoren hen blijkbaar tot een van de belangrijkste slavenhandelaars van middeleeuws Europa, hoewel dit nauwelijks wordt benadrukt in onze geschiedenissen. Dichter bij huis publiceerden de zwarte nationalisten van The Nation of Islam in 1991 The Secret Relationship Between Blacks and Jews, Volume One, waarin op overtuigende wijze de enorme rol van de joden in de Amerikaanse slavenhandel werd aangetoond. In 1994 publiceerde Harold Brackman een korte poging tot weerlegging, getiteld Ministry of Lies onder de auspiciën van het Simon Wiesenthal Center, maar ik vond zijn ontkenningen veel minder overtuigend. Ik betwijfel ten zeerste of de meeste Amerikanen op de hoogte zijn van deze historische feiten.

 

Gedurende het grootste deel van mijn leven werd Nobelprijswinnaar Alexander Solzjenitsyn algemeen beschouwd als de grootste Russische literaire figuur van onze moderne tijd, en na het lezen van al zijn werken, met inbegrip van De Eerste Cirkel, Kankerafdeling, en De Goelag Archipelago, was ik het zeker eens met deze bewering, en gretig nam ik Michael Scammell's briljante duizend pagina's tellende biografie in mij op. Hoewel hij zelf een Rus was, waren veel van zijn naaste vrienden Joods, maar in de jaren 1980 en 1990 begonnen er geruchten rond te gaan over zijn vermeende antisemitisme, waarschijnlijk omdat hij soms gezinspeeld had op de zeer prominente rol van Joden in zowel de financiering als de leiding van de Bolsjewistische Revolutie, en daarna in het personeel van de NKVD en het beheer van de Goelag-werkkampen. Aan het eind van zijn leven schreef hij een omvangrijke tweedelige geschiedenis van de verwarde relatie tussen Joden en Russen onder de titel Two Hundred Years Together, en hoewel dat werk al snel verscheen in het Russisch, Frans en Duits, is er na bijna twee decennia nog nooit een Engelse vertaling goedgekeurd. Zijn literaire ster schijnt sindsdien ook in Amerika sterk te zijn weggeëbd, en tegenwoordig zie ik zijn naam nog maar heel zelden vermeld in een van mijn vaste kranten.

Samizdat versies van belangrijke delen van zijn laatste werk zijn gemakkelijk te vinden op het Internet, en een paar jaar geleden verkocht Amazon tijdelijk een uitgave van 750 pagina's in drukvorm, die ik bestelde en lichtjes doorbladerde. Alles leek vrij onschuldig en feitelijk, en niets nieuws sprong er voor mij uit, maar misschien werd de documentatie van de zeer zware Joodse rol in het communisme ongeschikt geacht voor een Amerikaans publiek, net als de bespreking van de uiterst uitbuitende relatie tussen Joden en Slavische boeren in de pre-revolutionaire tijden, gebaseerd op drankhandel en geldleningen, die de tsaren vaak hadden getracht te verzachten.

Wanneer een heersende elite slechts een beperkte band heeft met de bevolking die zij controleert, is de kans op welwillend gedrag veel kleiner, en die problemen worden nog vergroot wanneer die elite een lange traditie van meedogenloos extractief gedrag heeft. Enorme aantallen Russen hebben geleden en zijn gestorven in de nasleep van de Bolsjewistische Revolutie, en gezien de overwegend Joodse samenstelling van de top gedurende een groot deel van die periode, is het niet verwonderlijk dat "antisemitisme" als een halsmisdaad werd beschouwd. Kevin MacDonald was wellicht degene die de term "vijandige elite" bedacht, en de ongelukkige gevolgen besprak wanneer een land onder dergelijke controle komt.

Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 kwam het herboren Rusland al snel onder de overweldigende heerschappij van een kleine groep oligarchen, bijna volledig van joodse achtergrond, en een decennium van totale ellende en verarming voor de Russische bevolking in het algemeen volgde snel. Maar toen een echte Rus, Vladimir Poetin, de macht overnam, sloegen deze trends om en sindsdien is het leven van de Russen er enorm op vooruitgegaan. De Amerikaanse media waren overwegend vriendelijk voor Rusland toen het nog onder joods oligarchisch bewind stond, terwijl Poetin in de pers heftiger is gedemoniseerd dan welke wereldleider ook sinds Hitler. Onze mediapundits bestempelen Poetin zelfs regelmatig als "de nieuwe Hitler" en ik denk eigenlijk dat de analogie wel redelijk is, maar niet op de manier die zij bedoelen.

 

 

Soms is het veel gemakkelijker om duidelijke patronen op te merken in een vreemd land dan in je eigen land. In het begin van de jaren 2000 las ik The Master Switch, een alom geprezen geschiedenis van de moderne communicatietechnologie door professor Tim Wu van Columbia University, die later een vooraanstaand activist voor internetrechten is geworden. Ik vond het een fascinerend boek, met zoveel verhalen die ik nooit eerder had gehoord. Ik kon het echter niet helpen op te merken dat alle krachtige massamediatechnologieën van onze moderne wereld - film, radio en televisie - waren uitgevonden en ontwikkeld door niet-Joden, meestal van Angelsaksische afkomst, maar in elk geval werd de controle in handen genomen door meedogenloze Joodse zakenlieden, die soms het leven en de carrières van de makers verwoestten. Tegen de jaren vijftig waren bijna alle belangrijke concentraties van de macht van de elektronische media in Amerika - met als enige grote uitzondering de Disney Studios - stevig in Joodse handen. In een open samenleving als de onze, zijn dit de centrale hefbomen van politieke invloed, en gedurende de volgende generatie of zo, werd Amerika's lang overheersende en zwaar Angelsaksische heersende elite vervangen door een overwegend Joodse, een ontwikkeling waar ik op zinspeelde in mijn lange Meritocracy article van een paar jaar geleden.

Critici van alle achtergronden betreuren de totale verarming van zo'n groot deel van Amerika's eens zo welvarende middenklasse. sixty percent of the American population today possesses less than $500 in direct beschikbaar spaargeld. Een jongere generatie is gereduceerd tot permanente schuldslavernij door ruïneuze studieleningen, terwijl de kranten melden dat de opioïde drugsepidemie een vreselijke tol heeft geëist in levens en gezinsbreuken, zelfs terwijl Wall Street en andere elitesectoren van de gefinancierde economie rijker zijn dan ze ooit zijn geweest. Er zijn zeker veel verschillende verklaringen voor dit trieste economische traject, waaronder technologische veranderingen, toenemende internationale concurrentie en verschuivingen van de politieke macht in het Amerikaanse regeringsstelsel. Maar soms lijkt het wel alsof een aanzienlijk deel van onze bevolking is gereduceerd tot een 21e eeuwse versie van de dronken, onwetende, uitgebuite, met schulden overladen, verarmde en onteigende Slavische boerenstand van het door Joden gedomineerde Paleis van Nederzetting, en een opvallende grafiek van het Economic Policy Institute toont aan dat een zeer scherp economisch buigpunt zich voordeed in het begin van de jaren zeventig, precies rond de tijd dat de eerder genoemde etnische transformatie van onze heersende elites volop aan de gang was.

 

 

In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, is het in Amerika niet illegaal om een "nazi" te zijn, en is het nazi's evenmin verboden eigendom te bezitten, zelfs niet van mediabedrijven. Maar stel dat de overgrote meerderheid van de grote mediaconcentraties in Amerika eigendom zouden zijn van en gecontroleerd worden door bijzonder fanatieke nazi's. Dat zou zeker ernstige gevolgen kunnen hebben voor de loop van onze samenleving, en vooral voor dat deel van de bevolking dat onder de nazi-doctrine met aanzienlijke minachting wordt bekeken.

 

 

Een belangrijk punt in de beknopte geschiedenis van Hitlers Derde Rijk was dat, hoewel de heersende nazi-elite zich vaak hard en extreem gedroeg, meer dan 98% van de bevolking die zij vóór het uitbreken van de oorlog regeerde, bestond uit Duitsers, de groep waarvan die heersende elite het meest wilde profiteren en zich op alle mogelijke manieren wilde verheffen, en ondanks de vertroebelende wolk van propaganda achteraf, lijkt dit doel grotendeels te zijn bereikt. In 2004 publiceerde Counterpunch een column van wijlen Alexander Cockburn, de redacteur van Counterpunch, waarin hij wees op het enorme succes van Hitlers economisch beleid in vredestijd, en in 2013 verscheen op datzelfde webzine een veel langere column die volledig aan ditzelfde onderwerp was gewijd, en waarin hij verwees naar the analysis of Henry C.K. Liuwiens Chinese achtergrond hem een grotere kritische afstand verschafte. Gedurende het grootste deel van de jaren dertig van de vorige eeuw werd Hitler internationaal geprezen voor het grote succes van zijn binnenlandse economische en sociale prestaties. Hij haalde meerdere malen de cover van Time Magazine en werd zelfs uitgeroepen tot Man van het Jaar in 1938. Daarentegen vermoed ik dat een bevolking die voor ongeveer 98% niet-Duits was, maar die door dezelfde fanatiek pro-Duitse leiders werd geregeerd, het veel slechter zou hebben gedaan.

 

De meeste van deze ontmoedigende feiten die mijn begrip van de werkelijkheid in de afgelopen tien jaar zo grondig hebben veranderd, konden onmogelijk onder mijn aandacht zijn gekomen vóór de opkomst van het Internet, dat de gecentraliseerde controle over de verspreiding van informatie gedeeltelijk heeft verbroken. Maar veel andere mensen moeten al veel eerder op de hoogte zijn geweest van grote delen van dit belangrijke verhaal, en hebben ingezien dat deze zaken zeer ernstige gevolgen kunnen hebben voor de toekomst van onze samenleving. Waarom is er zo weinig publiek debat geweest?

Ik denk dat één factor is dat onze dominante media-organen van nieuws en amusement in de loop der jaren en decennia met succes de meeste Amerikanen hebben geconditioneerd om een soort mentale allergische reactie te ondergaan op onderwerpen die gevoelig liggen bij de Joden, wat ertoe leidt dat allerlei kwesties worden beschouwd als absoluut verboden terrein. En omdat Amerika's zeer machtige Joodse elites daardoor zijn afgeschermd van bijna alle publieke controle, blijven Joodse arrogantie en wangedrag grotendeels ongecontroleerd en kunnen zij zich volledig onbeperkt uitbreiden.

Ik heb mensen ook wel eens voorgehouden dat een onderbelicht aspect van een Joodse bevolking, dat haar problematische karakter sterk vergroot, het bestaan is van wat zou kunnen worden beschouwd als een biologische sub-morf van uitzonderlijk fanatieke individuen, die altijd op hun hoede zijn om verbale en soms fysieke aanvallen van ongekende woede uit te voeren tegen iedereen die zij onvoldoende vriendelijk achten voor de Joodse belangen. Zo nu en dan stelt een bijzonder dappere of roekeloze publieke figuur een of ander verboden onderwerp aan de kaak en wordt bijna altijd overrompeld en vernietigd door een ware zwerm van deze fanatieke joodse aanvallers. Net zoals de pijnlijke steken van de zichzelf opofferende krijgerskaste van een mierenkolonie grote roofdieren snel kan leren ergens anders heen te gaan, kan de angst om deze "Joodse berserkers" te provoceren schrijvers of politici vaak ernstig intimideren, waardoor zij hun woorden zeer zorgvuldig kiezen of zelfs de bespreking van bepaalde controversiële onderwerpen geheel vermijden, hetgeen de Joodse belangen als geheel zeer ten goede komt. En hoe meer dergelijke invloedrijke personen aldus worden geïntimideerd om een bepaald onderwerp te vermijden, hoe meer dat onderwerp als strikt taboe wordt beschouwd, en ook door alle anderen wordt vermeden.

Zo lunchte ik een tiental jaar geleden met een bijzonder eminente neoconservatieve geleerde met wie ik een beetje bevriend was geraakt. We betreurden het dat de intellectuele elite van Amerika overwegend naar links neigt, en ik zei dat dit grotendeels te wijten was aan onze meest elitaire universiteiten. Veel van onze knapste studenten uit het hele land kwamen Harvard en de andere Ivies binnen met een verscheidenheid aan ideologische standpunten, maar na vier jaar verlieten ze die leerzalen overwegend in links-liberale pas. Hoewel hij het eens was met mijn beoordeling, vond hij dat ik iets belangrijks miste. Hij wierp een nerveuze blik naar beide kanten, schudde zijn hoofd naar beneden, en verlaagde zijn stem. "Het zijn de Joden," zei hij.

 

De controversiële studie van Ariel Toaff

Ik twijfel er niet aan dat veel van de openhartige analyse die hierboven is gegeven, voor veel mensen behoorlijk verontrustend zal zijn. Sommigen zullen zelfs van mening zijn dat dergelijk materiaal de grenzen van louter "antisemitisme" ver overschrijdt en gemakkelijk de drempel overschrijdt om te worden aangemerkt als een daadwerkelijke "bloed laster" tegen het Joodse volk. Deze uiterst harde beschuldiging, die op grote schaal wordt gebruikt door trouwe verdedigers van het Israëlische gedrag, verwijst naar het beruchte christelijke bijgeloof, dat gedurende het grootste deel van de Middeleeuwen en zelfs tot in meer moderne tijden heerste, dat Joden soms kleine christelijke kinderen ontvoerden om hun bloed af te tappen voor gebruik in verschillende magische rituelen, vooral in verband met de religieuze feestdag Purim. Een van mijn meer schokkende ontdekkingen van de laatste twaalf jaar is dat er een vrij grote waarschijnlijkheid bestaat dat deze schijnbaar onmogelijke overtuigingen werkelijk waar waren.

Persoonlijk heb ik geen enkele professionele deskundigheid op het gebied van joodse rituele tradities, noch op het gebied van de praktijken van het middeleeuwse Jodendom. Maar een van 's werelds meest vooraanstaande geleerden op dat gebied is Ariel Toaff, professor in Joodse Renaissance en Middeleeuwse Studies aan de Bar-Ilan Universiteit bij Tel Aviv, en zelf de zoon van de Opperrabbijn van Rome.

In 2007 publiceerde hij de Italiaanse editie van zijn wetenschappelijke studie Blood Passovers, gebaseerd op vele jaren van ijverig onderzoek, bijgestaan door zijn afgestudeerde studenten en geleid door de suggesties van zijn verschillende academische collega's, waarbij de eerste oplage van 1.000 exemplaren al op de eerste dag uitverkocht was. Gezien Toaffs internationale faam en de enorme belangstelling zou een verdere internationale verspreiding, inclusief een Engelse uitgave door een prestigieuze Amerikaanse wetenschappelijke pers, normaal gesproken hebben gevolgd. Maar de ADL en verschillende andere joodse activistische groeperingen beschouwden een dergelijke mogelijkheid als uiterst onwelgevallig, en hoewel deze activisten geen wetenschappelijke geloofsbrieven hadden, oefenden zij blijkbaar voldoende druk uit om alle verdere publicatie te annuleren. Hoewel Prof. Toaff aanvankelijk hardnekkig probeerde stand te houden, sloeg hij al snel dezelfde weg in als Galileo, en zijn verontschuldigingen werden natuurlijk de basis van het altijd onbetrouwbare Wikipedia-artikel over het onderwerp.

 

 

Uiteindelijk dook een Engelse vertaling van zijn tekst in PDF-formaat op het Internet op en werd ook te koop aangeboden op Amazon.com, waar ik een exemplaar kocht en het uiteindelijk las. Gezien deze moeilijke omstandigheden is dit 500 pagina's tellende werk nauwelijks in ideale vorm, met de meeste van de honderden voetnoten losgekoppeld van de tekst, maar het biedt nog steeds een redelijk middel om Toaffs controversiële these te evalueren, althans vanuit het perspectief van een leek. Hij lijkt zeker een zeer erudiet geleerde, die zwaar leunt op de secundaire literatuur in het Engels, Frans, Duits en Italiaans, en op de originele documentaire bronnen in het Latijn, Middeleeuws Latijn, Hebreeuws en Jiddisch. Inderdaad, ondanks de schokkende aard van het onderwerp, is dit wetenschappelijke werk eigenlijk nogal droog en enigszins saai, met zeer lange uitweidingen over de bijzondere intriges van verschillende obscure Middeleeuwse Joden. Mijn eigen totale gebrek aan expertise op deze gebieden moet worden benadrukt, maar over het geheel genomen vond ik dat Toaff een vrij overtuigend betoog hield.

Het blijkt dat een aanzienlijk aantal Asjkenazische Joden van oudsher christelijk bloed beschouwden als bloed met krachtige magische eigenschappen, en het als een zeer waardevol bestanddeel beschouwden van bepaalde belangrijke rituele waarnemingen op bepaalde religieuze feestdagen. Het is duidelijk dat het verkrijgen van dergelijk bloed in grote hoeveelheden met aanzienlijke risico's gepaard ging, wat de geldelijke waarde ervan sterk verhoogde, en de handel in flesjes van dat kostbare goed schijnt wijdverbreid te zijn geweest. Toaff merkt op dat, omdat de gedetailleerde beschrijvingen van de Joodse rituele moordpraktijken zeer gelijksoortig worden beschreven op plaatsen die ver uit elkaar liggen door geografie, taal, cultuur en tijdsperiode, het vrijwel zeker gaat om onafhankelijke waarnemingen van dezelfde rite. Bovendien merkt hij op dat wanneer beschuldigde Joden werden opgepakt en ondervraagd, zij vaak obscure religieuze rituelen correct beschreven die onmogelijk bekend konden zijn bij hun niet-Joodse ondervragers, die vaak kleine details verdraaiden. Het is dus zeer onwaarschijnlijk dat deze bekentenissen door de autoriteiten zijn verzonnen.

Bovendien, zoals uitvoerig besproken door Sjahak, lag in het wereldbeeld van het traditionele Jodendom een zeer wijdverbreide nadruk op magische rituelen, spreuken, bezweringen, en soortgelijke zaken, hetgeen een context verschafte waarin rituele moord en mensenoffers niet geheel onverwacht zouden zijn.

Het is duidelijk dat de rituele moord op christelijke kinderen voor hun bloed door de plaatselijke niet-Joodse bevolking met een enorme afkeer werd bekeken, en het wijdverbreide geloof in het bestaan ervan bleef een bron van bittere spanning tussen de twee gemeenschappen, die nu en dan oplaaide wanneer een christelijk kind op mysterieuze wijze verdween in een bepaalde tijd van het jaar, of wanneer een lichaam werd gevonden dat verdachte soorten wonden vertoonde of een vreemd soort bloedverlies vertoonde. Zo nu en dan kwam een bepaald geval in de openbaarheid, wat vaak leidde tot een politieke krachtmeting tussen joodse en anti-joodse groeperingen. In het midden van de 19e eeuw was er zo'n beroemd geval in het door Frankrijk gedomineerde Syrië, en vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd Rusland geteisterd door een soortgelijk politiek conflict in de Beilis-affaire in 1913 in de Oekraïne.

Ik kwam deze zeer verrassende ideeën bijna een dozijn jaar geleden voor het eerst tegen in een lang artikel van Israel Shamir waarnaar werd verwezen in Counterpunch, en dit zou zeker de moeite waard zijn om te lezen als an overall summarysamen met een paar van zijn vervolgcolumns, terwijl schrijver Andrew Hamilton een the most recent 2012 overview van de controverse. Shamir biedt ook een gratis exemplaar van het boek in PDF-vorm, een bijgewerkte versie met de voetnoten correct in de tekst vermeld. Hoe dan ook, ik beschik niet over de deskundigheid om de waarschijnlijkheid van de Toaff Hypothese effectief te beoordelen, dus ik nodig geïnteresseerden uit om Toaffs boek te lezen, of beter nog, de verwante artikelen, en zelf een oordeel te vellen.

 

Het idee dat de wereld niet alleen vreemder is dan wij ons voorstellen, maar ook vreemder dan wij ons kunnen voorstellen, is vaak ten onrechte toegeschreven aan de Britse astronoom Sir Arthur Eddington, en in de afgelopen vijftien jaar ben ik soms gaan geloven dat de historische gebeurtenissen van onze eigen tijd in een soortgelijk licht kunnen worden bezien. Ik heb ook wel eens met mijn vrienden gegrapt dat wanneer de ware geschiedenis van onze laatste honderd jaar eindelijk is geschreven en verteld - waarschijnlijk door een Chinese professor aan een Chinese universiteit - geen van de studenten in zijn collegezaal er ook maar een woord van zal geloven.