Matthias is inmiddels heel populair bij heel veel alternatieven:
Ik denk dat het begon bij Weltschmerz en De Nieuwe Wereld, maar nu treed hij op bij Chris Martensen en de Weinsteins ( Dark Horse podcast) en vast nog vele anderen.
Stan van Houcke heeft een interview met Matthias gepubliceerd waarin volgens mij interessante zaken staan. ( Ik heb nog slechts enkele passages gelezen)
Ik plaats het hieronder:
Interview
Mattias Desmet over de staat der technocraten:
‘Onze maatschappij biedt grond voor totalitair denken’
De Vlaamse psycholoog Mattias Desmet ziet een groeiende hang
naar totalitarisme in de westerse maatschappij. ‘De bevolking snakt naar een
overheid die de controle pakt.’
3 augustus 2022 – verschenen in nr. 31
Volgens Desmet is er geen solidariteit tussen individuen,
maar alleen tussen individu en collectief. Dat kan in het extreme leiden tot
een paranoïde toestand© Selina de Maeyer
Tussen Nevele en Deinze, bij Gent, ligt het gehucht
Meigem. Het bestaat uit niet veel meer dan een kerkje en een straat. In deze
omgeving, in een woonkeuken met uitzicht op een grote moestuin, zit psycholoog
Mattias Desmet aan een houten tafel. Tot voor kort was Desmet vooral bezig met
zijn patiënten, in zijn praktijk in Gent, en met de lessen die hij geeft aan de
Universiteit van Gent, waaronder cultuur- en maatschappijkritiek.
Veel tijd zal hij daar niet meer voor hebben sinds de
publicatie van zijn laatste boek, De psychologie van het totalitarisme.
Hij gaf zestig lezingen in drie maanden tijd en zet zich nu schrap voor de
aandacht uit het buitenland, nu het boek onder meer in het Engels is vertaald.
Inclusief aanbeveling van niemand minder dan Eric Clapton, de gitarist, die de
theorie van Desmet een eye-opener vond en een verademing in een verstikkende
coronatijd.
Desmet doet onderzoek op het snijvlak van theorie en
praktijk en schreef onder meer een boek over objectiviteit en meetbaarheid in
de psychologie. In 2019 kreeg hij nog een oeuvreprijs van Nederlandse
psychotherapeuten die zijn onderzoek ‘pionierend’ vonden en van een ‘zeer hoog
niveau’. De laatste paar jaar houdt hij zich bezig met het onderwerp
groepsdenken. De coronacrisis, en onze reactie daarop, was aanleiding voor hem
om zijn gedachten te bundelen in een boek. In het kort: de tijd is rijp voor
totalitarisme, juist hier, in het liberale Westen. Gevaarlijk utopisch denken
vindt hier een vruchtbare voedingsbodem en steeds vaker worden tegenstemmen
gecensureerd. Niet door dictators, maar door de groep. In plaats van een
gemeenschap zijn we een massa individuen die heel snel hetzelfde kunnen gaan
denken.
De roep om een sterke overheid die zich in het privé-leven
mengt, neemt al een tijdje toe, schrijft de Vlaamse psycholoog in zijn
inleiding. Dat begon al met de strijd tegen het terrorisme, waarin de
inlichtingendiensten verregaande bevoegdheden kregen. Maar het gebeurt ook in
bijvoorbeeld de woke-beweging, die wil dat een strenge moraal wordt
afgedwongen. Ieder object van angst dat zich aandient, versterkt de roep om een
overheid die de controle pakt. Door technologische ontwikkelingen, zoals
digitale paspoorten en digitale munten, gaat dit proces steeds sneller,
waarschuwt hij, en worden steeds meer vormen van controle en ingrijpen
mogelijk.
We denken bij het woord totalitarisme aan
stampende laarzen en schreeuwende dictators. Maar met theorieën in de hand van
Hannah Arendt en Gustav Le Bon, een sociale wetenschapper die eind negentiende
eeuw onderzoek deed naar massavorming, legt Desmet uit dat totalitarisme iets
anders is. De essentie van een totalitair regime zit niet in een bepaalde
leider. Het zit in het geloof dat we op basis van de ratio en van de theorieën
van experts een utopische maatschappij kunnen creëren. De totalitaire staat van
de toekomst, schreef Arendt in 1951, wordt niet geleid door ‘sappige
bendeleiders’ zoals Hitler en Stalin, maar door droge bureaucraten en
technocraten.
Ten grondslag hieraan ligt een bijzonder fenomeen, schrijft
Desmet: moderne massavorming. Massa’s zelf zijn niet nieuw. Van hooligans tot
religieuze massa’s, van georganiseerde opstanden tot spontane uitbarstingen: de
mens heeft altijd massa’s gevormd. Maar moderne, grootschalige massavorming is
uniek. De moderne massa kan pas ontstaan wanneer een groot deel van de
bevolking zich afgesneden voelt van de natuurlijke en sociale omgeving. Arendt
noemt dat atomisering. Als zich dan een dringend probleem aandient, kan die
verbrokkelde samenleving zich plots aaneensluiten in een collectief. Men vormt
een massa en voelt zich daarin met elkaar verbonden. Maar die verbinding is
slechts symptomatisch, zegt Desmet. Er is geen solidariteit tussen individuen,
maar alleen tussen individu en collectief. Dat kan in het extreme leiden tot
een typisch paranoïde toestand, waarin onderlinge banden afsterven en
individuen bereid worden elkaar te verklikken bij het collectief.
Het is verleidelijk om de strijd in Oekraïne te zien als
strijd tussen het ‘vrije Westen’ en het reactionaire nationalisme van het
Oosten. Maar let op, zegt Desmet: vooral het Westen is rijp voor totalitair
denken. Totalitair denken komt namelijk niet primair van bovenaf, zoals de
macht van Poetin, maar van onderaf, vanuit een massa die in de greep is van een
bepaald verhaal. Dat wordt aangeboden door leiders en instituten, maar als we
de leiders zouden wegsturen zouden er nieuwe komen. Dit is het ‘duivelse pact
tussen de massa en haar menners’, in de woorden van Arendt. De massa zoekt
leiders die beloven dat ze de problemen oplossen. Desmet citeert Noah Yuval
Harari: ‘De meeste mensen zouden het niet opmerken mocht er zich een
totalitaire staat installeren.’
Hoe kan dit totalitaire denken nu zo goed wortel schieten?
Dat heeft te maken met onze technische en mechanistische manier om naar de
wereld te kijken, schrijft Desmet. Hij laat zien hoe we sinds de Verlichting de
wereld zijn gaan beschouwen als een machine die rationeel te kennen en te
verbeteren is. Dat mechanistische, technische wereldbeeld legde de nadruk op
zogenaamde efficiëntie, productie en groei. Maar direct en indirect leidde dat
wereldbeeld ook tot een verlies van verbondenheid tussen mensen, en daardoor
ook tot een wijdverspreid gevoel van zinloosheid. Volgens Desmet leven veel
mensen met een permanent gevoel van onbehagen, een ‘vrij vlottende angst’,
omdat ze niet precies weten waar ze bang voor zijn. Dat doet hen op zoek gaan
naar ‘objecten’ om hun angst aan te koppelen. Als er dan leiders komen die
beloven het probleem – ook heel mechanistisch – ‘op te lossen’, dan kunnen ze
daar massaal voor vallen.
Desmet schrijft op een rationele en heldere
manier. Zijn uitleg geeft een gevoel van grip op de gebeurtenissen van de
afgelopen twee coronajaren. Waarom hebben we allemaal zulke heftige discussies
met elkaar gehad, waarom zijn families onderling gebrouilleerd geraakt en
hebben vrienden elkaar verketterd? Waarom zwoer de één radicaal trouw aan alle
coronaregels en zag de ander een complot? Waarom was er vaak geen nuance
mogelijk, en verdrong corona zelfs in de kwaliteitskranten ieder ander
wereldprobleem naar de achterpagina’s?
Desmet was zelf al snel recht voor zijn raap, en dat heeft
hij geweten. Volgens hem was de angst voor corona en onze reactie erop
schadelijker dan het virus zelf. Daar werd hij meteen om verketterd en hij werd
uitgemaakt voor complotdenker, ten onrechte (daarover later meer). Critici
verweten hem dat hij de ziekte niet serieus nam en dat zijn kritiek ‘gevaarlijk’
was omdat het mensen zou ontmoedigen om zich aan de coronaregels te houden. Het
is interessant om de venijnige fact checks van de afgelopen jaren erbij te
pakken. Waar de journalisten vooral over vielen waren uitlatingen die met de
kennis van nu helemaal niet zo gek zijn. Zoals zijn voorspelling dat massaal
vaccineren echt niet gaat leiden tot soepeler beleid, of zijn kritiek op de
statistiek rond coronadoden (objectiviteit in onderzoekscijfers is toevallig
een van de specialiteiten van Desmet). Dit illustreert zijn analyse: er is een
enorme druk om hetzelfde te denken.
Groepsdruk hoeft natuurlijk nog geen opmaat te zijn tot
totalitarisme. En als een psychotherapeut uitspraken gaat doen over de toekomst
moeten we hem of haar goed aan de tand voelen. Aan de tafel van een ordelijke
woonkamer praat de Vlaamse psycholoog zoals hij schrijft: in lange, doordachte
zinnen, die hij scherp uitspreekt. We kijken door de pui naar zijn tuin,
waarvan het onderhoud eerlijk is verdeeld tussen een paar schapen aan de ene
kant en een robotgrasmaaier aan de andere kant. Af en toe pakt Desmet er een
boek bij om een voorbeeld toe te lichten of vertelt hij over zijn
psychoanalytische praktijk.
Angst is een belangrijke factor in de maatschappij, zegt
hij, maar de vraag is hoe we daarmee omgaan. ‘Ik heb bij patiënten gezien dat
een algemeen gevoel van onbehagen, en een angst die ze niet kunnen
thuisbrengen, zich plots kan binden aan een tastbaar object, zoals een spin of
een slang. Het menselijke mentale systeem kan de angst zo min of meer
controleren. Maar dit proces werkt ook op groepsniveau. Als veel mensen een
onbestemde angst voelen, en er wordt dan via de media een verhaal verspreid met
daarin een object van angst, kan al die angst zich eensklaps aan dat object
binden. Dan kan er snel een breed draagvlak ontstaan om allemaal samen dezelfde
strategie te volgen om dat object van angst aan te pakken. Er ontstaat een
collectieve, heroïsche strijd, met een sterk gevoelde groepsband.’
Het mechanisme is zo oud als de mensheid. ‘Denk aan de
processen om heksen uit te roeien of aan de kruistochten om de Saracenen van
het Heilige Graf te verdrijven. Net als bij een fobie blijft de groep die
strategie volgen, ook al is ze absurd of zelfdestructief. Alle aandacht en
energie richt zich op één klein punt, net als bij hypnose. Het heeft ook
dezelfde kracht als hypnose. Dat constateerde Le Bon ruim een eeuw geleden al,
in zijn bekende onderzoek naar massavorming. Bij hypnose richt een patiënt zijn
aandacht volledig op een object buiten zichzelf, waardoor hij zelfs de ergste
pijn niet opmerkt. Er kunnen perfect operaties zonder verdoving op de patiënt
worden uitgevoerd.’
Tijdens de coronacrisis zag Desmet dit gebeuren op een
historisch unieke manier: ‘Het was de eerste keer dat de hele wereld in
dezelfde heroïsche strijd werd gezogen. In een mum van tijd ontstond er een
wereldwijd maatschappelijk draagvlak om een groot deel van de wereldbevolking
onder feitelijk huisarrest te plaatsen.’
Nu is er wel een levensgroot verschil tussen
heksen en corona. Corona is een gevaarlijke ziekte, en geen onschuldige
zondebok. ‘Maar de groepsreactie werd op een vreemde manier disproportioneel.
Partijen als Oxfam of de VN en verschillende wetenschappers waarschuwden al
snel dat het beleid meer slachtoffers zou maken dan corona. Het gaat er niet
eens om of ze gelijk hadden, mijn punt is dat de samenleving niet in staat was
om hun visie ernstig te overwegen. Op die wankele basis besloot ze om tot
acties over te gaan waarbij een groep mensen, de ongevaccineerden, zowaar tot
tweederangsburgers werd gemaakt. Toch een soort zondebok.’
‘De maatschappij smacht naar een meester die haar verlost
van zichzelf. Ik zie het in mijn praktijk: mensen zijn de vrijheid moe’
Zonder QR-code kon men niet meer naar café of restaurant, Oostenrijkers
kregen zelfs boetes of celstraffen opgelegd als ze zich niet lieten vaccineren,
en Canadezen mochten niet meer bij hun bankrekening als ze de truckers hielpen
bij hun protest tegen de vaccinatieplicht. ‘Of die maatregelen echt weer gaan
verdwijnen is twijfelachtig. Je hoort nu al waarschuwen dat we ze in de herfst
opnieuw nodig zullen hebben. Ongevaccineerden mogen trouwens nu nog altijd niet
terug Amerika in. Merkwaardig was dat dergelijke maatregelen veelal werden
gesteund door linkse en liberale politici.’
Dat laatste was geen toeval. Er was een breed gevoelde
solidariteit met ouderen, met kwetsbare mensen en met zorgmedewerkers. Die
solidariteit kreeg zelfs voorrang op alle andere economische afwegingen. ‘Maar
let op! Niemand zegt dat de massa niet solidair is. Integendeel. Le Bon
constateerde al dat de mens in de massa ethisch uitstijgt boven zijn
individuele belang. De offers die men brengt zijn werkelijk verbluffend. Maar
er is een ontstellend gebrek aan ethisch besef jegens mensen die niet meegaan
met de strijd. Daar zijn heel veel voorbeelden van. Pas vertelde een Iraanse
vrouw mij hoe ze als jong meisje, tijdens de Iraanse Revolutie van 1979, had
gezien hoe een moeder de strop om de hals van haar eigen zoon legde, en een
medaille vroeg voor heldenmoed. Dat toont hoe solidariteit tussen individuen
kan worden opgeslorpt door de solidariteit met de groep. Dat is typisch voor
massavorming.’
Ook bij ons werd de loyaliteit aan de groep belangrijker dan
de feiten, vindt Desmet. ‘Op een gegeven moment registreerden de experts alle
doden die corona hadden als “coronadoden”. Ze beloofden vrijheid na twee doses
vaccinaties, maar toen het zo ver was, veranderde er niets en werd de derde
dosis noodzakelijk. De doelstelling was eerst flatten the curve, om
de capaciteit van de zorg niet te overschrijden, maar later werd dat
stilzwijgend veranderd in crush the curve, en uiteindelijk
zelfs een prevent the curve. Wat me opviel was dat sommige regels
het karakter kregen van een ritueel. Denk aan mensen die zelfs mondkapjes gingen
dragen als ze in hun eentje in de auto zaten.’
Er was onmiskenbaar een vorm van groepsdenken aanwezig. Maar
groepsdenken is van alle tijden, en meestal leidt het niet tot totalitarisme.
‘Dat is waar, dan moeten er heel wat voorwaarden vervuld zijn, het moet
grootschalig zijn en een politieke functie krijgen. Maar het belangrijkste is:
de maatschappij moet in een toestand zijn die mensen doet smachten naar
radicale verandering; er moet een algemeen sentiment zijn dat het zo niet
verder kan. En dat is wat ik nu zie. De maatschappij smacht naar een meester
die haar verlost van zichzelf. Ik zie het in mijn praktijk: mensen zijn de
vrijheid moe.’
Muurschildering op de zijkant van een gebouw in midtown New York City, 26 juni 2020© Timothy A. Clary / AFP / ANP
Toen Desmets boek op de schappen kwam te liggen,
ging de coronacrisis als een nachtkaars uit. Maar bij het horen van die zin
veert hij op. ‘Corona is niet verdwenen. In de herfst komt het weer terug.
Tenzij de oorlog in Oekraïne verder escaleert. Want uit mijn praktijk weet ik
dat de ene fobie de andere kan verdrijven.’
Een obsessie met corona kan worden ingewisseld voor een
obsessie met Rusland. ‘Er is hier al zeer snel een fanatieke anti-Russische
houding ontstaan. Russische studenten waren ineens niet meer welkom. Ik heb
geen behoefte om reclame te maken voor Poetin, maar er is geen enkele ruimte
voor nuanceringen, of dat nu gaat om de fouten die de Navo heeft gemaakt, of
over de tekortkomingen van Oekraïne, of over Amerikaanse multinationals die
half Oekraïne zouden opkopen. Zijn deze nuanceringen correct? Ik weet het niet,
ik ben geen expert. Maar de tegenstem moet altijd ruimte krijgen. Alleen al om
de agressie van de andere kant te beperken. Ook wereldleiders zijn mensen, met
menselijke reacties. Als de psychologische ruimte afneemt voor andere visies,
dan is het logisch dat Rusland, of Poetin, zich tegen de muur voelt staan. Dat
is gevaarlijk, want er is wel degelijk een risico op een Derde Wereldoorlog. Je
moet de tegenstem de kans geven, anders kan de agressie alleen maar escaleren.
Maar dat wil de massa niet.’
Wat de massa wél wil, zegt Desmet: meer technocratie en meer
controle. Het is toch opvallend, zegt hij, dat er in België weer een raad van
experts komt, die net als in coronatijd de naam Gems krijgt (Groep van Experts
voor Managementstrategie), om de economische gevolgen van de Oekraïne-crisis te
beteugelen. ‘Het waren toen experts waar het kabinet eigenlijk niet tegenin kon
gaan. “Beweer jij het beter te weten dan experts? Wil je doden op je geweten
hebben?” Het zal nu krak hetzelfde gaan. Men kondigt nu al “onorthodoxe
economische maatregelen” aan. Ik weet al welke experts men gaat kiezen: experts
die technocratisch denken en de oplossing zien in een grotere overheid en
digitaal geld. Je ziet het van mijlenver aankomen.’ Een complot? ‘Nee. Het is
de tijdgeest.’
Het is wel belangrijk om het even over complotten te hebben,
zegt Desmet. ‘Er zijn namelijk complotten in de wereld. Wie nog steeds denkt
dat onze geheime diensten niets illegaals doen, moet zijn hoofd nodig in een
bak koud water steken. Net als Noam Chomsky zeg ik: er worden zaken bedisseld
achter de schermen, maar, let op: hun invloed op het wereldgebeuren is
beperkt.’ Dit is alleen heel lastig voor veel mensen, en daarom gebeurt er in
de groep die nietmeegaat met het dominante narratief iets
bijzonders: ‘Er gebeurt een vergelijkbaar proces als bij massavorming. Ze zien
dat de grote groep heel zwart-wit gaat denken, en ze denken dat te kunnen
verklaren met zwart-witschema’s die eveneens simplistisch zijn. Dat maakt het
mentaal gemakkelijk en zorgt dat je alle kwaad netjes in één punt kunt
situeren, in een kwaadaardige elite. Maar zo gemakkelijk is het niet. De
problemen zouden niet ophouden te bestaan als men die elite zou uitschakelen.
De basis van de problemen ligt namelijk in een bepaalde manier van denken, een
ideologie.’
Het is vooral deze tijdgeest, deze ideologie, waar Desmet
met zijn boek voor wil waarschuwen: ‘Het is gebaseerd op het idee dat de wereld
en de mensen een mechanisme zijn dat je technisch kunt verbeteren en beheersen,
als je alles en iedereen maar met elkaar verbindt in een internet of
things en een internet of bodies. Zoals Harari het zegt,
de meest succesvolle non-fictieschrijver van nu: de mens staat op het punt om
God te worden, via versmelting met technologie. Het is de droom van het
transhumanisme om een nieuwe mens te scheppen. Dat is altijd de droom van elk
totalitair systeem. Ook Hitler en Stalin wilden de mens herscheppen op basis
van hun eigen wetenschappelijke theorie, voor de een de rassentheorie en voor
de ander het historisch materialisme. Utopisme is altijd gebaseerd op een
extreem geloof in rationaliteit. Maar het zal altijd doodlopen, want de wereld
is ten diepste niet rationeel. Het kan niet anders dan zichzelf vernietigen.’
Wat vindt Desmet dan van de tegenbeweging, de populisten met
hun sterke mannen, de Trumps, Erdogans en Orbáns? Is dat dan niet totalitarisme
in wording? ‘Nee. Die beweging wordt gevoed door een gevaarlijk nostalgisch
verlangen, maar heeft meestal geen pseudo-wetenschappelijke ideologie die een
nieuwe mens wil scheppen. Zelfs Poetin heeft dat niet. Hij is misschien een
dictator, maar geen totalitaire leider. Uiteindelijk denk ik dat de
technocratische utopie veel meer mensen op de been brengt en veel gevaarlijker
is. Het sluit aan bij de hedendaagse tijdgeest. Ook Harari gelooft echt dat
alles uiteindelijk informatie is, en dat de samensmelting van mens en techniek
de volgende fase in de evolutie zal zijn.’
Harari lijkt vooral te willen waarschuwen voor een
ontwikkeling die onvermijdelijk gaat komen. ‘Ja, dat dacht ik eerst ook. Maar
luister maar eens goed naar interviews: hij omarmt het. Als iemand een bepaalde
toekomst als onvermijdelijk voorstelt, kun je daarin meestal zijn verlangen
lezen. Mijn volgende boek ga ik daarom aan hem richten. Dit ganse dataïsme –
het geloof dat alles uiteindelijk te herleiden is tot informatie en deel is van
een onvermijdelijke ontwikkeling – is dramatisch op menselijk vlak en absurd op
intellectueel vlak. Zoals ook de opvatting van Harari dat de vrije wil een
illusie is.’
Vroeger zat Desmet ook op die lijn: ‘Ik was een
aanhanger van Spinoza, die zei: de mens is zo vrij als een steen die valt. Maar
ik ben tot inzicht gekomen. De mens – geloof mij – is vrij, in die zin dat hij
niet anders kán dan kiezen. Dat volgt uit de aard van zijn mentale systeem. De
menselijke taal opent voortdurend de mogelijkheid om dezelfde gedachte op
talloze manieren te denken en eventueel uit te spreken. De mens kan niet anders
dan voortdurend twijfelen en kiezen. In die keuze realiseert hij zijn
eigenheid, existeert hij als een singulier wezen.’
En daarom moeten we áltijd de vrijheid blijven opnemen om
ons uit te spreken, tegen de groep in, vindt Desmet, zelfs al kost dat onze
baan of ons leven: ‘We zullen de massa er niet mee overtuigen, maar we kunnen
er wel voor zorgen dat de hypnose niet nog dieper wordt. Dat schreef Gustave Le
Bon al. Hij zei: als we dissidente stemmen geen ruimte meer geven, zal de massa
uiteindelijk overgaan tot het vernietigen van die stemmen en vervolgens
zichzelf. De geschiedenis heeft voorbeelden laten zien. Daarom is het
belangrijk om te blijven spreken. Als we zwijgen, ontmenselijken we onszelf.’
Maar het moet niet blijven bij onze stem. Onze blik moet
veranderen: ‘Als maatschappij moeten we de wereld niet bouwen op de ratio, maar
op principes van menselijkheid, op de mens als wezen dat ethische keuzes maakt,
in verhouding tot zijn medemens, in verhouding tot het onnoembare dat in de
kern der dingen tot hem spreekt.’
Niet dat we ons ineens heel onredelijk moeten gaan gedragen.
‘Maar wie oprecht de rede volgt, komt uit bij de grens van de rede. Er zijn
grote wetenschappers die ons daarin voorgaan. De systeemtheorie en de
kwantummechanica wijzen op een opening, aan het eind van de ratio, om op een
andere manier te kennen, en het onnoembare – Max Planck sprak over God – aan te
voelen. Op dat punt ontstaat een nieuw soort “kennen”, een soort resonantie met
de tijdloze muziek van het leven. Bij mensen die dit kunnen, verdwijnt zelfs de
angst voor de dood, dat vind ik heel opvallend.’
Een eenvoudig recept of politiek programma is er niet, zegt
Desmet. Het gaat om een mentale ommekeer. ‘We moeten dringend voorbij het
rationeel-mechanistische fenomeen geraken. Dat is de uitdaging waar onze
cultuur voor staat.’
[Ze zijn echt bang dat Trump over 2 jaar gaat winnen.
ReplyDeleteDe versdacht -makerij gaat dus gewoon door: 3 jaar Russia-Gate. Nu een nieuwe sessie.
Je kan natuurlijk iedereen van allerlei zaken beschuldigen.
En dat doen ze dan ook bij Trump.
Maar volgens Mercouris kan het zijn dat Trump documenten heeft gecopieerd over de betrokkenheid van de CIA bij de moord op Kennedy, en dat Trump die gebruikt als zijn levensverzekering.
Toch wel naief om te denken dat Trump dat bewijs alleen in Mar a Lago zou bewaren. ]
In dit kader zijn de uitzendingen van Trunews van 10-08 en 11-08 interessant: https://www.trunews.com/stream/here-s-why-the-corrupt-fbi-raided-president-trump-s-home en https://www.trunews.com/stream/no-rest-for-the-wicked-hunter-biden-on-vacation-while-president-trump-fights-commiecrats
Als zij gelijk hebben dan gaat het over de FBI en hun rol in verschillende schandalen waarbij ook namen van agenten genoemd worden.
Wat de rol van de CIA bij de moord op Kennedy betreft, volgens mij is die rol inmiddels algemeen bekend. Er zijn diverse boeken over geschreven.
Het 'onderzoek' naar de strapatsen van Trump krijgt een onverwacht gevolg en heeft een terugslag: de onderzoekers worden nu onderzocht.
DeleteNeem even de moeite om die twee afleveringen te kijken en je weet waar het over gaat, ze waren op zoek naar The Binder.
DeleteIk kom er niet door. Foutmelding: Too Many Requests, bij de eerste de beste keer.
DeleteVreemd, ik kan de links zonder problemen openen. Je kunt ook naar de site gaan: trunews.com en daar de afleveringen openen. Het gaat om de titels: The Binder: Here’s why the corrupt FBI raided President Trump’s home van 10 augustus en No Rest for the Wicked: Hunter Biden on Vacation While President Trump Fights Commiecrats van 11 augustus.
Delete[Vreemd, ik kan de links zonder problemen openen]
DeleteDat kan kloppen, ik heb mijn browser een beetje verpest. Moet nodig weer een nieuwe installeren.
Amnesty International wordt gecancelled, want het doet niet (meer) wat het westen wil.
ReplyDelete