Hitler wilde de joden geld geven als ze Duitsland zouden verlaten.
Volgens Hjalmar Schacht ( 1966) maakte hij (Schacht) na de Kristalnacht een plan waarbij Duitsland 1,5 miljard Mark zou lenen bij Joden in het buitenland, met als onderpand de 6 miljard die Duitse joden op de bank hadden staan in Duitsland.
Elke joodse familie die Duitsland zou verlaten, zou een flinke som geld meekrijgen. In totaal 1,5 miljard mark. Zeker arme joden waren niet erg welkom in andere landen. (Terminus) (**)
Na 1938 sloten veel landen hun grenzen voor vluchtende joden, maar een immigrant met geld maakt natuurlijk veel meer kans om ergens te worden toegelaten.
Na 1938 sloten veel landen hun grenzen voor vluchtende joden, maar een immigrant met geld maakt natuurlijk veel meer kans om ergens te worden toegelaten.
Het Duitse volk zou middels belastingen in de komende 20 jaar die 1,5 miljard Mark aan de joodse financiers terugbetalen.
Hitler ging akkoord met het plan.
Toen ging Hjalmar Schacht in januari 1939 naar Londen om te zien of de joodse financiële wereld ook akkoord zou gaan.
Montagu Norman, baas van de Bank of England, ging akkoord.
Lord Berstedt, baas van ‘Samuel and Samuel’ , ging akkoord.
Maar hij wilde op zijn beurt goedkeuring van de geestelijk leider van de Londense joden, Chaim Weizmann. Twee dagen later kwam Berstedt terug: Weizmann was uitdrukkelijk tegen het plan, maar gaf geen motief. ( Ik denk niet dat dit de Zionist Weizmann is, want hij was geen geestelijk leider. JV.)
De 6 miljard Mark die joods bezit was zou onder een trust worden geplaatst.
Eenmaal vertrokken zouden de joden hun eigen geld kunnen opnemen, plus de vertrek-premie die de duitse staat had geleend van de westerse joodse financiers.
Hitler was dus begin 1939 nog bereid om de joden te laten vertrekken, met al hun geld.
Schacht: "De goddeloze gedachte van de 'Endlosung' is dus pas later ontstaan". (*)
Hjalmar Schacht was een talentrijk bankier die o.a. de grote inflatie in Duitsland tussen 1920 en 1923 wist te stoppen. In Neurenberg is hij vrijgesproken.
Bron: “ Die Magie des Geldes” van hajalmar Schacht, 1966. Pagina’s 77 t/m 80.
(*) Natuurlijk riep Hitler in toespraken wel dat de joden moesten worden uitgeroeid, maar mijn inschatting is dat hij hen wilde verdrijven door ze bang te maken.
Ook het feit dat er pas in 1942 bedacht werd ( Wannsee Konferenz) wat men met de joden zou gaan doen, wijst daarop.
Op die Wannsee Konferenz werd besloten dat ze naar in het Oosten gelegen werkkamopen moesten gaan, alwaar ze door hard werken, weinig eten en ziekten vanzelf zouden krepeeren. Voor de sterke overlevers zou men iets anders bedenken. Ook dan, januari 1942, is het idee van vergassen nog niet aanwezig, zover ik begrijp. Er waren al wel mensen vergast in vrachtauto's, met behulp van de uitlaatgassen vaan die auto's, maar aan gaskamers is men pas na januari 1942 gaan denken, zover ik nu kan overzien.
Dat wijst er op dat de Hitler tot 1942 nooit het serieuze plan had om de joden te vergassen of uit te roeien.
Ook werden er 60.000 joden naar Israel uitgewezen tussen 1935 en 1942, volgens een akkoord tussen de joodse leiding in Israel, The Jewish Agency en de Nazi's. Zie het boek " The transfer Agreement" van Erwin Black. Volgens Wikipedia namen deze joden 1,6 miljard $ ( huidige waarde) mee naar Israel.
(Wiki) ( Documentaire) ( Boek)
(**) Nadat de nazi’s in buurland Duitsland in 1933 aan de macht kwamen en in 1935 de Neurenberger rassenwetten invoerden die de Joden alle burgerrechten ontnamen, kwam een stroom Joodse vluchtelingen op gang richting Nederland. Tot dan toe had Nederland een liberaal toelatingsbeleid, dat vluchtelingen in staat stelde vrij gemakkelijk asiel te krijgen. Vanaf 1935 verscherpte de regering echter de eisen: alleen bemiddelde Joodse vluchtelingen werden nog toegelaten, anderen moesten bewijzen bij terugkeer naar hun woonplaats in levensgevaar te verkeren, wilden ze kans maken op een verblijfsvergunning. Dit bewijs was echter lastig te leveren, zodat weinig Duitse Joden het land binnen konden komen.De regering had meerdere redenen voor deze verscherping. Om te beginnen had de wereldwijdeeconomische malaise ook in Nederland tot torenhoge inflatie en werkloosheid geleid. Een omvangrijke stroom vluchtelingen kon het land in deze omstandigheden niet aan, redeneerde het kabinet. In de tweede plaats vreesde de regering dat de toelating van grote groepen Joden het opkomende antisemitisme in de kaart zou spelen. Hoe meer Joden Nederland toeliet, hoe meer aanleiding de bevolking had hen te haten, zo dacht men. Het groeiende ledenaantal van de nationaal-socialistische NSB werd met argusogen bekeken.
In de aanloop naar de oorlog scherpte Nederland de toelatingseisen nog verder aan en werd de grens uiteindelijk geheel gesloten voor Joodse vluchtelingen. De Anschluss van Oostenrijk bij Duitsland in 1938 en de Kristallnacht in datzelfde jaar veroorzaakten een nog grotere stroom Joodse vluchtelingen. In mei 1938 bepaalde minister van Justitie Carel Goseling dat Joden voortaan als ongewenste vreemdelingen werden beschouwd. Juist toen Joodse vluchtelingen konden bewijzen in levensgevaar te verkeren, ging de grens op slot. Nederland verscherpte zijn toelatingsbeleid ook om niet uit de pas te lopen bij andere staten in Europa. Als andere staten strengere eisen stelden, kon Nederland wel eens een vrijhaven worden voor vluchtelingen, dacht de regering. (Wikipedia)
(**) Nadat de nazi’s in buurland Duitsland in 1933 aan de macht kwamen en in 1935 de Neurenberger rassenwetten invoerden die de Joden alle burgerrechten ontnamen, kwam een stroom Joodse vluchtelingen op gang richting Nederland. Tot dan toe had Nederland een liberaal toelatingsbeleid, dat vluchtelingen in staat stelde vrij gemakkelijk asiel te krijgen. Vanaf 1935 verscherpte de regering echter de eisen: alleen bemiddelde Joodse vluchtelingen werden nog toegelaten, anderen moesten bewijzen bij terugkeer naar hun woonplaats in levensgevaar te verkeren, wilden ze kans maken op een verblijfsvergunning. Dit bewijs was echter lastig te leveren, zodat weinig Duitse Joden het land binnen konden komen.De regering had meerdere redenen voor deze verscherping. Om te beginnen had de wereldwijdeeconomische malaise ook in Nederland tot torenhoge inflatie en werkloosheid geleid. Een omvangrijke stroom vluchtelingen kon het land in deze omstandigheden niet aan, redeneerde het kabinet. In de tweede plaats vreesde de regering dat de toelating van grote groepen Joden het opkomende antisemitisme in de kaart zou spelen. Hoe meer Joden Nederland toeliet, hoe meer aanleiding de bevolking had hen te haten, zo dacht men. Het groeiende ledenaantal van de nationaal-socialistische NSB werd met argusogen bekeken.
In de aanloop naar de oorlog scherpte Nederland de toelatingseisen nog verder aan en werd de grens uiteindelijk geheel gesloten voor Joodse vluchtelingen. De Anschluss van Oostenrijk bij Duitsland in 1938 en de Kristallnacht in datzelfde jaar veroorzaakten een nog grotere stroom Joodse vluchtelingen. In mei 1938 bepaalde minister van Justitie Carel Goseling dat Joden voortaan als ongewenste vreemdelingen werden beschouwd. Juist toen Joodse vluchtelingen konden bewijzen in levensgevaar te verkeren, ging de grens op slot. Nederland verscherpte zijn toelatingsbeleid ook om niet uit de pas te lopen bij andere staten in Europa. Als andere staten strengere eisen stelden, kon Nederland wel eens een vrijhaven worden voor vluchtelingen, dacht de regering. (Wikipedia)
No comments:
Post a Comment