1397 Jeffrey Sachs was er bij toen Rusland voor het eerst werd aangevallen: in februari 1992.

 

Vandaag heeft The Duran een goed gesprek met Jeffrey Sachs: 

Nato summit failure and further Biden escalation w/ Jeffrey Sachs Live

 

De inhoud was mij al grotendeels bekend  maar als kort overzicht door iemand die er bij was, is het uitstekend. 

Ik zal het puntsgewijs over lopen.

1) Sachs adviseerde de Poolse regering in febr 1991. Om run-away inflatie te voorkomen was een lening van 1 miljard $ nodig.  Sachs vroeg het Bob Dole , die op zijn beurt Scowcroft om raad vroeg.   Na 1 dag lag de 1 miljard $ op tafel. 

2) Sachs adviseerde meer landen en  altijd hielp de VS en het IMF. 

3) In febr 1992 stortte het communisme in en kon het zijn schulden niet betalen. Sachs vroeg ook voor de Russiche Federatie om steun.  NIETS !  NIKS ! 

Later werd er meer bekend (de Wolfowitz Doctrine ,  de uitspraken van Cheney etc. De Neocons waren TOEN AL van plan om Rusland totaal kapot te maken, zo bleek later).  

4. In 1997 schreef Zbigniew Brzezinski een lang artikel in Foreign Affairs ( Ik heb het hieronder in donker blauw vertaald,  21 pagina's ) waar hij in '97 beschrijft wat er in de 26 jaar DAARNA met Rusland is gebeurd !!

5 Het PNAC Report is ambitieus: nog 100 jaar de wereld onder de Amerikaanse knoet houden ( ze moeten 2 oorlogen tegelijk kunnen vechten etc.  Probleem is wel:  Het volk wil dat niet betalen. Het volk wil vrede.  Dus moet men het volk wijsmaken dat het wordt bedreigd:  de Pearl Harbour  truck moet weer van stal worden gehaald. 

Lees het PNAC Report,  pag 67:  "Further, the process of transformation, even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor."

6 In oktober 2001 kwam generaal Welsely Clark in het Pentagon en hoorde daar tot zin verbazing: "We gaan Irak aanvallen ! "

Zes weken later was het nog erger: "We gaan 7 moslim landen kapot slaan: Afghanistan, Irak, Libië,  Syrië, Yemen , Sudan en Iran. 

Clark begreep  er toen niks van, maar dit was natuurlijk gewoon het begin van het Neocon Plan om de wereld kapot te slaan, te beginnen bij de buurlanden van Israel. 

Clark vertelde het in 2007 toen hij streed om het Amerikaans presidentsschap voor de Democraten.   Youtube:  Wesley Clark seven countries. 

7 Putin bleef al die jaren proberen om toch tot een vreedzaam samen gaan met Amerika te komen, maar vanaf 16 februari 2022 was het duidelijk dat de VS  dit totaal niet van plan was, dus besloot hij als eerste aan te vallen. 

8.  Het gesprek met Sachs duurt slechts 31 minuten. 

De hele uitzending duurt 70 minuten.  
In de laaatste minuten  wordt de vraag gesteld: ( Christouforou leest de vraag van een chat-kijker voor) 
"Melon says:  Khazarian ethnic hatred of Russians ? "  Mercouris geeft het antwoord: " I don't think this has any relevance. I mean we are  talking about Neocons ...  a pretty diverse group.  And... let... let...  lets not waste time on this one."

Dat is de situatie op dit moment: Àlle 9 Machtscentra worden gedomineerd door Eskimo's.  ( Eskimo's ? Ehh...  Een heel klein deel van de wereldbevolking in elk geval)   

 1 De Media,

2 De Bankenwereld,

3.  De Index-Beleggers (Blackrock, State Street etc) ,

4. de FED,

5. Big Corporations (met Big Pharma en Big Food) ,

6. de Politici,

7. de Denktanks,

8. Academia,

9. de NGO's.

Maar geen van deze Centra komt in opstand tegen wat er nu gebeurt.

De kleine groep eskimo's   heeft de niet-eskimo's die ook deel uitmaken van de Centra duidelijk ingepalmd.  

De alternatieve media, zoals Mercouris, Jeffrey Sachs, Karel Van Wolferen, Willem Middelkoop, Glenn Greenwald, Martyanov, Ab Gietelink*, Blackbox*, De Nieuwe Wereld* etc.  durven het niet uit te spreken en houden het bij  "Neocons'.  

En het volk blijft onwetend als altijd en gaat haar vernietiging tegemoet, precies zoals in bijbel en Torah staat beschreven.  

De alternatieven met een sterretje durven niet eens te onderzoeken wie die neocons nu eigenlijk  precies zijn.  Ze voelen aan dat dit een no-go area is. 

Van anderen voel je aan dat ze heel goed weten wie de baas zijn bij de Neocons, maar die beseffen dat het beestje bij de naam noemen  hen op enorme tegenwerking zal komen te staan.  En velen van hen hebben nu al genoeg gedoe: worden van de social media gegooid,  uit de betaaldiensten verwijderd. 

This Prison is also coming to your neighourhood ! 

Tell  your children they will be less than slaves. 

Slaven waren een  noodzakelijk bezit. Een productiefacor.  

Uw kinderen zijn  Amalek:  ze zijn overbodig en behoren te worden ge-elimineerd.

Ze kunnen zich niet verdedigen, want elk woord dat ze zeggen of schrijven wordt vastgelegd.  Elk brood dat ze kopen moet worden goedgekeurd. En elk vaccin dat de WHO  nodig vindt zullen ze moeten nemen, ook als het dodelijk is op langere termijn. ( ooops...  foutje .  Dat is alles. Voorbij. )     

------------------  Onderstaande,  langere  versie heb ik bij Ab geplaatst -----

"Even over Jeffrey Sachs, adviseur van 4 USA presidenten, van Polen en van Rusland etc." The Duran had een goed gesprek met Jeffrey Sachs. Youtube Zoekterm: The Duran Nato summit failure and further Biden escalation w/ Jeffrey Sachs Live Als kort overzicht door iemand die er bij was, is het uitstekend. Ik zal het puntsgewijs samenvatten. 1) Sachs adviseerde de Poolse regering in febr 1991. Om run-away inflatie te voorkomen was een lening van 1 miljard $ nodig. Sachs vroeg het Bob Dole , die op zijn beurt Scowcroft om raad vroeg. Na 1 dag lag de 1 miljard $ op tafel. 2) Sachs adviseerde meer landen en altijd hielp de VS en het IMF. 3) In febr 1992 stortte het communisme in en kon het zijn schulden niet betalen. Sachs vroeg ook voor de Russiche Federatie om steun. NIETS ! NIKS ! Later werd er meer bekend (de Wolfowitz Doctrine , de uitspraken van Cheney etc. De Neocons waren TOEN AL van plan om Rusland totaal kapot te maken, zo bleek later). 4. In 1997 schreef Zbigniew Brzezinski een lang artikel in Foreign Affairs ( Ik heb het hieronder in donker blauw vertaald, 21 pagina's ) waar hij in '97 beschrijft wat er in de 26 jaar DAARNA met Rusland is gebeurd !! 5 Het PNAC Report is ambitieus: nog 100 jaar de wereld onder de Amerikaanse knoet houden ( ze moeten 2 oorlogen tegelijk kunnen vechten etc. Probleem is wel: Het volk wil dat niet betalen. Het volk wil vrede. Dus moet men het volk wijsmaken dat het wordt bedreigd: de Pearl Harbour truck moet weer van stal worden gehaald. Lees het PNAC Report, pag 67: "Further, the process of transformation, even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor." 6 In oktober 2001 kwam generaal Welsely Clark in het Pentagon en hoorde daar tot zijn verbazing: "We gaan Irak aanvallen ! " Zes weken later was het nog erger: "We gaan 7 moslim landen kapot slaan: Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Yemen, Sudan en Iran. Clark begreep er toen niks van, maar dit was natuurlijk gewoon het begin van het Neocon Plan om de wereld kapot te slaan, te beginnen bij de buurlanden van Israel. Clark vertelde het in 2007 toen hij streed om het Amerikaans presidentsschap voor de Democraten. Youtube zoekterm: Wesley Clark seven countries. 7 Putin bleef al die jaren proberen om toch tot een vreedzaam samengaan met Amerika te komen, maar vanaf 16 februari 2022 was het duidelijk dat de VS dit totaal niet van plan was, dus besloot hij als eerste aan te vallen. 8. Het gesprek met Sachs duurt slechts 31 minuten. De hele uitzending duurt 70 minuten. In de laatste minuten wordt de vraag gesteld: ( Christouforou leest de vraag van een chat-kijker voor) "Melon says: Khazarian ethnic hatred of Russians ? " Mercouris geeft het antwoord: " I don't think this has any relevance. I mean we are talking about Neocons ... a pretty diverse group. And... let... let... lets not waste time on this one." Dat is de situatie op dit moment: Àlle 9 Machtscentra worden gedomineerd door Eskimo's. ( Eskimo's ? Ehh... Een heel klein deel van de wereldbevolking in elk geval) Maar te spreken over de Eskimo's is niet meer mogelijk. De WARE Macht , de Eskimo's, staan dat NIET toe. Dit zijn volgens mij de 9 Machts Centra in de Westerse Wereld die door Eskimo's worden gedomineerd: 1 De Media, 2 De Bankenwereld, 3. De Index-Beleggers (Blackrock, State Street etc) , 4. de FED, 5. Big Corporations (met Big Pharma en Big Food) , 6. de Politici, 7. de Denktanks, 8. Academia, 9. de NGO's. Maar geen van deze Centra komt in opstand tegen wat er nu gebeurt. Het toont de overmacht en de zeer strakke hand van deze Eskimo's. Democratie en openbaar Debat zijn 'Verboten". Hebben de Eskimo's dat samen afgesproken ? Dat denk ik niet. Afspraken maken het kwetsbaar. Eskimo's die begrijpen hoe de hazen lopen worden gepromoveerd. Eskimo's die het duidelijk niet snappen worden op een zijspoor gezet. En Eskimo's die in de oppositie gaan worden flink aangevallen, zwart gemaakt in demedia, doodgezwegen of met een honey-pot chantabel gemaakt. Er zijn heel veel manieren. De kleine groep eskimo's heeft de niet-eskimo's die ook deel uitmaken van de Centra duidelijk ingepalmd, maar daar is niet veel voor nodig, want als ze capabel zijn is een grote carriere voor hen weggelegd. Je kan zelfs president van Amerika worden! De alternatieve media, zoals Mercouris, Jeffrey Sachs, Karel Van Wolferen, Willem Middelkoop, Glenn Greenwald, Martyanov, Ab Gietelink*, Blackbox*, De Nieuwe Wereld* etc. durven het niet uit te spreken en houden het bij "Neocons'. En het volk blijft onwetend als altijd en gaat haar vernietiging tegemoet, precies zoals in bijbel en Torah staat beschreven. De alternatieven met een sterretje durven zelfs nauwelijk over Neocons te spreken of te onderzoeken wie die neocons nu eigenlijk precies zijn. Ze voelen aan dat dit een no-go area is. Van anderen voel je aan dat ze heel goed weten wie de baas zijn bij de Neocons, maar die beseffen dat het beestje bij de naam noemen hen op enorme tegenwerking zal komen te staan. En velen van hen hebben nu al genoeg gedoe: worden van de social media gegooid, uit de betaaldiensten verwijderd. This Prison is also coming to your neighourhood ! Tell your children they will be less than slaves. Slaven waren een noodzakelijk bezit. Een productiefacor. Je hield ze in leven als je kon, zoals een verstandige boer ook heel goed voor zijn paard zorgde, want dat dier was belangrijk voor zijn eigen lot. Uw kinderen zijn als Amalek: ze zijn overbodig en behoren te worden ge-elimineerd. ( opdracht van hun God aan zijn volk. God is schuldig, maar hij weet alles het best, dus zo zal het wel moeten zijn... Kansloos zijn uw kinderen. Minder dan slaven. Ze kunnen zich niet verdedigen, want elk woord dat ze zeggen of schrijven wordt vastgelegd. Elk brood dat ze kopen moet worden goedgekeurd. En elk vaccin dat de WHO nodig vindt zullen ze moeten nemen als ze willen eten, ook als het dodelijk is op langere termijn. ( ooops... foutje . Dat is alles wat ze zullen schrijven. Voorbij. Einde van uw kinderen. Zo zal het gaan. Lees: Voltaire . Lettres de Cicero à Memmius.)

                ------------------------------

Hieronder het lange artikel van Brzezinsky in 1997: 

Een geostrategie voor Eurazië

Door Zbigniew  Brzezinski

september/oktober 1997Gepubliceerd op 1 september 1997

Met dank aan Reuters

Bewaar dit artikel om later te lezen

Dit artikel afdrukken

Per e-mail verzenden

Deel op Twitter

Deel op Facebook

Deel op LinkedIn

 

 

Een link krijgen

Pagina url

Citeren

 

Toestemming voor herdruk aanvragen

 

Artikel downloaden

 

AXIAAL EURASIA

Vijfenzeventig jaar geleden, toen het eerste nummer van Foreign Affairs het licht zag, waren de Verenigde Staten een geïsoleerde westerse hemisferische mogendheid, sporadisch betrokken bij de aangelegenheden van Europa en Azië. De Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende Koude Oorlog dwongen de Verenigde Staten tot een duurzame betrokkenheid bij West-Europa en het Verre Oosten. De opkomst van Amerika als de enige supermacht ter wereld maakt een geïntegreerde en allesomvattende strategie voor Eurazië nu noodzakelijk.

Eurazië herbergt de meeste politiek assertieve en dynamische staten ter wereld. Alle historische pretendenten van de wereldmacht komen oorspronkelijk uit Eurazië. De dichtstbevolkte aspiranten van de wereld naar regionale hegemonie, China en India, bevinden zich in Eurazië, net als alle potentiële politieke of economische uitdagers van het Amerikaanse primaat. Na de Verenigde Staten zijn daar de zes grootste economieën en militaire spenderende landen, net als op één na alle openlijke kernmachten en op één na alle heimelijke kernmachten. Eurazië is goed voor 75 procent van de wereldbevolking, 60 procent van het BNP en 75 procent van de energiebronnen. Samen overschaduwt de potentiële macht van Eurazië zelfs die van Amerika.

Eurazië is het axiale supercontinent van de wereld. Een macht die Eurazië domineert zou een beslissende invloed uitoefenen op twee van de drie economisch productiefste regio's ter wereld, West-Europa en Oost-Azië. Een blik op de kaart suggereert ook dat een land dat Eurazië domineert bijna automatisch het Midden-Oosten en Afrika zou beheersen. Nu Eurazië het beslissende geopolitieke schaakbord is, volstaat het niet langer om een beleid voor Europa en een ander beleid voor Azië uit te stippelen. Wat er gebeurt met de machtsverdeling op de Euraziatische landmassa zal van doorslaggevend belang zijn voor Amerika's wereldwijde primaat en historische nalatenschap.

Een duurzame strategie voor Eurazië moet een onderscheid maken tussen het meer directe kortetermijnperspectief van de komende ongeveer vijf jaar, de middellange termijn van ongeveer 20 jaar en de lange termijn daarna. Bovendien moeten deze fasen niet als waterdichte compartimenten worden gezien, maar als onderdeel van een continuüm. Op de korte termijn moeten de Verenigde Staten het heersende geopolitieke pluralisme op de kaart van Eurazië consolideren en bestendigen. Deze strategie zal de nadruk leggen op politiek manoeuvreren en diplomatieke manipulatie, waardoor de opkomst van een vijandige coalitie die het primaat van Amerika zou kunnen betwisten wordt voorkomen, om nog maar te zwijgen van de kleine mogelijkheid dat één staat dat zou willen doen. Op de middellange termijn zou het voorgaande moeten leiden tot de opkomst van strategisch compatibele partners die, aangespoord door Amerikaans leiderschap, vorm zouden kunnen geven aan een meer coöperatief trans-Euraziatisch veiligheidssysteem. Op de lange termijn zou het voorgaande de wereldwijde kern van werkelijk gedeelde politieke verantwoordelijkheid kunnen worden.

In de westelijke periferie van Eurazië zullen Frankrijk en Duitsland de belangrijkste spelers blijven en Amerika's centrale doel zou moeten zijn om het democratische Europese bruggenhoofd te blijven uitbreiden. In het Verre Oosten zal China waarschijnlijk in toenemende mate een centrale rol spelen en de Verenigde Staten zullen geen Euraziatische strategie hebben tenzij er een Chinees-Amerikaanse politieke consensus wordt gekoesterd. In het centrum van Eurazië zal het gebied tussen een zich uitbreidend Europa en een regionaal opkomend China een politiek zwart gat blijven totdat Rusland zichzelf opnieuw definieert als een post-imperiale staat. Ondertussen dreigt Centraal-Azië ten zuiden van Rusland een smeltkroes te worden van etnische conflicten en rivaliteit tussen grootmachten.

DE ONMISBARE KRACHT

Het is onwaarschijnlijk dat de status van Amerika als wereldmacht meer dan een generatie lang door één uitdager zal worden betwist. Geen enkele staat zal de Verenigde Staten kunnen evenaren in de vier belangrijkste dimensies van macht - militair, economisch, technologisch en cultureel - die wereldwijde politieke invloed verlenen. Het enige echte alternatief voor Amerikaans leiderschap is internationale anarchie. President Clinton heeft gelijk als hij zegt dat Amerika de "onmisbare natie" van de wereld is geworden.

Amerika's wereldwijde rentmeesterschap zal op de proef worden gesteld door spanningen, turbulentie en periodieke conflicten. In Europa zijn er tekenen dat het momentum voor integratie en uitbreiding afneemt en dat nationalismen weer kunnen opleven. Grootschalige werkloosheid blijft zelfs in de meest succesvolle Europese staten bestaan, wat xenofobe reacties oproept die de Franse of Duitse politiek in de richting van extremisme kunnen sturen. Europa's streven naar eenheid kan alleen worden verwezenlijkt als Europa wordt aangemoedigd, en af en toe aangespoord, door de Verenigde Staten.

De toekomst van Rusland is minder zeker en de vooruitzichten voor een positieve ontwikkeling zijn onzekerder. Amerika moet daarom een politieke context creëren die bevorderlijk is voor de assimilatie van Rusland in een groter kader van Europese samenwerking en tegelijkertijd de onafhankelijkheid van zijn nieuwe soevereine buren stimuleren. Toch zal de levensvatbaarheid van bijvoorbeeld Oekraïne of Oezbekistan onzeker blijven, vooral als Amerika hun pogingen tot nationale consolidatie niet steunt.

De kansen op een grote schikking met China kunnen ook worden bedreigd door een crisis over Taiwan, interne Chinese politieke dynamiek of simpelweg een neerwaartse spiraal in de Chinees-Amerikaanse relaties. De Chinees-Amerikaanse vijandigheid zou de relatie van de Verenigde Staten met Japan onder druk kunnen zetten en misschien zelfs een ontwrichting in Japan zelf kunnen veroorzaken. De stabiliteit in Azië zou dan in gevaar komen en deze gebeurtenissen zouden zelfs van invloed kunnen zijn op de houding en cohesie van een land als India, dat cruciaal is voor de stabiliteit in Zuid-Azië.

In een onstabiel Eurazië is het de onmiddellijke taak om ervoor te zorgen dat geen enkele staat of combinatie van staten de mogelijkheid krijgt om de Verenigde Staten te verdrijven of zelfs maar hun beslissende rol te verkleinen. Het bevorderen van een stabiel transcontinentaal evenwicht moet echter niet worden gezien als een doel op zich, maar alleen als een middel om echte strategische partnerschappen in de belangrijkste regio's van Eurazië tot stand te brengen. Een goedaardige Amerikaanse hegemonie moet anderen ervan weerhouden een uitdaging aan te gaan, niet alleen door de kosten te hoog te maken, maar ook door de legitieme belangen van de regionale aspiranten van Eurazië te respecteren.

Meer specifiek vereist het doel op middellange termijn het koesteren van echte partnerschappen met een meer verenigd en politiek gedefinieerd Europa, een regionaal preëminent China, een postimperiaal en Europees georiënteerd Rusland en een democratisch India. Maar het succes of falen in het smeden van bredere strategische relaties met Europa en China zal bepalend zijn voor de toekomstige rol van Rusland en de centrale machtsverhouding van Eurazië.

HET DEMOCRATISCHE BRUGGENHOOFD

Europa is Amerika's essentiële geopolitieke bruggenhoofd in Eurazië. Amerika's belang in een democratisch Europa is enorm. In tegenstelling tot Amerika's banden met Japan, verankert de NAVO de Amerikaanse politieke invloed en militaire macht op het Euraziatische vasteland. Aangezien de geallieerde Europese naties nog steeds sterk afhankelijk zijn van Amerikaanse bescherming, betekent elke uitbreiding van de politieke reikwijdte van Europa automatisch een uitbreiding van de Amerikaanse invloed. Omgekeerd is het vermogen van de Verenigde Staten om invloed en macht te projecteren in Eurazië afhankelijk van nauwe trans-Atlantische banden.

Een groter Europa en een uitgebreide NAVO dienen de korte- en langetermijnbelangen van het Amerikaanse beleid. Een groter Europa zal het bereik van de Amerikaanse invloed vergroten zonder tegelijkertijd een Europa te creëren dat politiek zo geïntegreerd is dat het de Verenigde Staten zou kunnen uitdagen in zaken van geopolitiek belang, vooral in het Midden-Oosten. Een politiek gedefinieerd Europa is ook essentieel voor de assimilatie van Rusland in een systeem van wereldwijde samenwerking.

Amerika kan in zijn eentje geen meer verenigd Europa creëren -- dat is een taak voor de Europeanen, vooral voor de Fransen en de Duitsers. Maar Amerika kan het ontstaan van een meer verenigd Europa wel belemmeren en dat zou rampzalig kunnen zijn voor de stabiliteit van Eurazië en de belangen van Amerika. Als Europa niet meer verenigd wordt, zal het waarschijnlijk weer meer uit elkaar vallen. Washington moet nauw samenwerken met Duitsland en Frankrijk om een Europa op te bouwen dat politiek levensvatbaar is, verbonden blijft met de Verenigde Staten en de reikwijdte van het democratische internationale systeem vergroot. Kiezen tussen Frankrijk en Duitsland is niet aan de orde. Zonder deze twee naties zal er geen Europa zijn en zonder Europa zal er nooit een samenwerkend trans-Euraziatisch systeem zijn.

Praktisch gezien vereist dit alles uiteindelijk dat Amerika zich schikt naar een gedeeld leiderschap in de NAVO, dat het de zorgen van Frankrijk over een Europese rol in Afrika en het Midden-Oosten beter accepteert en dat het de uitbreiding van de Europese Unie naar het oosten blijft steunen, zelfs als de EU politiek en economisch assertiever wordt. Een trans-Atlantische vrijhandelsovereenkomst, die al door een aantal westerse leiders wordt bepleit, zou het risico van een groeiende economische rivaliteit tussen de EU en de Verenigde Staten kunnen verminderen. Het progressieve succes van de EU in het begraven van eeuwenoude Europese tegenstellingen zou een geleidelijke vermindering van de rol van Amerika als Europa's scheidsrechter meer dan waard zijn.

Uitbreiding van de NAVO en de EU zou ook Europa's tanende gevoel van een grotere roeping nieuw leven inblazen en tegelijkertijd de democratische verworvenheden die zijn behaald door het succesvolle einde van de Koude Oorlog consolideren, ten voordele van zowel Amerika als Europa. Bij deze inspanning staat niets minder op het spel dan Amerika's lange-termijnrelatie met Europa. Een nieuw Europa krijgt nog steeds vorm, en als dat Europa deel wil blijven uitmaken van de "Euro-Atlantische" ruimte, is de uitbreiding van de NAVO essentieel.

Daarom moeten de uitbreiding van de NAVO en de EU in weloverwogen fasen plaatsvinden. Uitgaande van een volgehouden Amerikaans en West-Europees engagement, volgt hier een speculatief maar realistisch tijdschema voor deze fasen: Tegen 1999 zullen de eerste drie Centraal-Europese leden toegelaten zijn tot de NAVO, hoewel hun opname in de EU waarschijnlijk niet voor 2002 of 2003 zal plaatsvinden; tegen 2003 zal de EU waarschijnlijk toetredingsonderhandelingen gestart hebben met alle drie Baltische republieken, en zal de NAVO eveneens vooruitgang geboekt hebben met hun lidmaatschap en dat van Roemenië en Bulgarije, waarbij hun toetreding waarschijnlijk voor 2005 voltooid zal zijn; tussen 2005 en 2010 zou Oekraïne, op voorwaarde dat het significante binnenlandse hervormingen heeft doorgevoerd en zich geïdentificeerd heeft als een Centraal-Europees land, ook klaar moeten zijn voor de eerste onderhandelingen met de EU en de NAVO.

Als we er niet in slagen de NAVO uit te breiden, nu de verbintenis is aangegaan, zou dat het concept van een zich uitbreidend Europa in duigen doen vallen en de Centraal-Europeanen demoraliseren. Erger nog, het zou sluimerende Russische politieke aspiraties in Centraal-Europa nieuw leven kunnen inblazen. Bovendien is het verre van evident dat de Russische politieke elite de Europese wens voor een sterke Amerikaanse politieke en militaire aanwezigheid in Europa deelt. Hoewel het bevorderen van een samenwerkingsrelatie met Rusland dus wenselijk is, is het belangrijk dat Amerika een duidelijke boodschap afgeeft over zijn wereldwijde prioriteiten. Als er een keuze moet worden gemaakt tussen een groter Europa-Atlantisch systeem en een betere relatie met Rusland, dan moet het eerste op de eerste plaats komen.

DE HISTORISCHE TAAK VAN RUSLAND

Nieuwe Russische banden met de NAVO en de EU, geformaliseerd door de Gezamenlijke Raad NAVO-Rusland, kunnen Rusland aanmoedigen om zijn lang uitgestelde post-imperiale beslissing ten gunste van Europa te nemen. Formeel lidmaatschap van de Groep van Zeven (G-7) en verbetering van de beleidsvormingsmechanismen van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa - waarbinnen een speciaal veiligheidscomité zou kunnen worden opgericht bestaande uit Amerika, Rusland en verschillende belangrijke Europese landen - zouden een constructieve Russische betrokkenheid bij de Europese politieke en militaire samenwerking moeten aanmoedigen. In combinatie met voortdurende westerse financiële hulp en investeringen in infrastructuur, vooral in communicatienetwerken, zouden deze stappen Rusland aanzienlijk dichter bij Europa kunnen brengen.

Maar de rol van Rusland in Eurazië op de langere termijn zal grotendeels afhangen van zijn eigen definitie. Hoewel Europa en China hun regionale invloed hebben vergroot, is Rusland nog steeds de baas over het grootste stuk onroerend goed ter wereld, dat zich over tien tijdzones uitstrekt en de Verenigde Staten, China of een uitgebreid Europa in het niet doet vallen. Territoriale ontbering is niet het centrale probleem van Rusland. Rusland moet veeleer onder ogen zien dat Europa en China economisch al machtiger zijn en dat Rusland achterop raakt bij China op de weg naar sociale modernisering.

In deze omstandigheden zou de eerste prioriteit van Rusland moeten zijn om zichzelf te moderniseren in plaats van een vergeefse poging om zijn status als wereldmacht te herwinnen. Gezien de grootte en diversiteit van het land, zou een gedecentraliseerd politiek systeem en een vrijemarkteconomie de meeste kans bieden om het creatieve potentieel van het Russische volk en de enorme natuurlijke rijkdommen van Rusland te ontplooien. Een losjes geconfedereerd Rusland - bestaande uit een Europees Rusland, een Siberische republiek en een republiek in het Verre Oosten - zou ook gemakkelijker nauwere economische relaties met zijn buren kunnen onderhouden. Elk van de geconfedereerde entiteiten zou zijn eigen lokale creatieve potentieel kunnen aanboren, dat eeuwenlang verstikt werd door de zware bureaucratische hand van Moskou. Op zijn beurt zou een gedecentraliseerd Rusland minder vatbaar zijn voor imperiale mobilisatie.

De kans dat Rusland breekt met zijn imperiale verleden is groter als de nieuwe onafhankelijke post-Sovjetstaten vitaal en stabiel zijn. Hun vitaliteit zal de resterende Russische imperiale verleidingen temperen. Politieke en economische steun voor de nieuwe staten moet een integraal onderdeel zijn van een bredere strategie om Rusland te integreren in een samenwerkend transcontinentaal systeem. Een soeverein Oekraïne is een cruciaal onderdeel van zo'n beleid, net als steun voor strategisch belangrijke staten als Azerbeidzjan en Oezbekistan.

Grootschalige internationale investeringen in een steeds toegankelijker Centraal-Azië zouden niet alleen de onafhankelijkheid van de nieuwe landen consolideren, maar ook een postimperiaal en democratisch Rusland ten goede komen. Het aanboren van de rijkdommen van de regio zou de welvaart verhogen en een groter gevoel van stabiliteit geven, waardoor het risico van conflicten zoals op de Balkan afneemt. De regionale ontwikkeling zou ook doorwerken in de aangrenzende Russische provincies, die vaak economisch onderontwikkeld zijn. De nieuwe leiders in de regio zouden geleidelijk minder bang worden voor de politieke gevolgen van nauwe economische betrekkingen met Rusland. Een niet-imperiaal Rusland zou dan geaccepteerd kunnen worden als de belangrijkste economische partner van de regio, hoewel het niet langer de keizerlijke heerser is.

HET WISPELTURIGE ZUIDEN VAN EURAZIË

Om een stabiele zuidelijke Kaukasus en Centraal-Azië te bevorderen, moet Amerika ervoor waken Turkije van zich te vervreemden en tegelijkertijd onderzoeken of een verbetering van de Amerikaans-Iraanse betrekkingen haalbaar is. Als Turkije zich een Europese verschoppeling voelt, zal het meer islamitisch worden en minder geneigd zijn om met het Westen samen te werken bij de integratie van Centraal-Azië in de wereldgemeenschap. Amerika moet zijn invloed in Europa aanwenden om de uiteindelijke toelating van Turkije tot de EU aan te moedigen, en er een punt van maken Turkije als een Europese staat te behandelen, op voorwaarde dat de interne Turkse politiek geen dramatisch islamistische wending neemt. Regelmatig overleg met Ankara over de toekomst van het bekken van de Kaspische Zee en Centraal-Azië zou Turkije's gevoel van strategisch partnerschap met de Verenigde Staten bevorderen. Amerika zou ook de Turkse aspiraties moeten steunen om een pijplijn van Bakoe, Azerbeidzjan, naar Ceyhan aan de eigen Middellandse Zeekust te laten dienen als een belangrijke afzetmarkt voor de energiereserves van het Kaspische-Zeebekken.

Bovendien is het niet in het belang van Amerika om de vijandigheid tussen de VS en Iran te laten voortduren. Een eventuele verzoening moet gebaseerd zijn op de erkenning door beide landen van hun wederzijds strategisch belang bij het stabiliseren van de onstabiele regionale omgeving van Iran. Een sterk, zelfs religieus gemotiveerd -- maar niet fanatiek antiwesters -- Iran is nog steeds in het belang van de VS. De Amerikaanse langetermijnbelangen in Eurazië zouden beter gediend zijn door de bestaande Amerikaanse bezwaren tegen nauwere Turks-Iraanse economische samenwerking op te geven, vooral bij de aanleg van nieuwe pijpleidingen vanuit Azerbeidzjan en Turkmenistan. Amerikaanse financiële deelname aan dergelijke projecten zou zelfs in het voordeel van Amerika zijn.

Hoewel India momenteel een passieve speler is, speelt het een belangrijke rol op het Euraziatische toneel. Zonder de politieke steun die het kreeg van de Sovjet-Unie, wordt India geopolitiek ingeperkt door de Chinees-Pakistaanse samenwerking. Het voortbestaan van de Indiase democratie is op zich al belangrijk omdat het beter dan vele academische debatten het idee weerlegt dat mensenrechten en democratie uitsluitend westers zijn. India bewijst dat antidemocratische "Aziatische waarden", gepropageerd door woordvoerders van Singapore tot China, gewoon antidemocratisch zijn en niet noodzakelijk Aziatisch. Het falen van India zou een klap zijn voor de vooruitzichten van democratie in Azië en zou een macht wegnemen die bijdraagt aan het evenwicht in Azië, vooral gezien de opkomst van China. India zou betrokken moeten worden bij discussies over regionale stabiliteit, om nog maar te zwijgen over het bevorderen van meer bilaterale banden tussen de Amerikaanse en Indiase defensiegemeenschap.

CHINA ALS OOSTELIJK ANKER

Er kan geen sprake zijn van een stabiel machtsevenwicht in Eurazië zonder een verdieping van de strategische verstandhouding tussen Amerika en China en een duidelijkere definitie van de opkomende rol van Japan. Dat stelt Amerika voor twee dilemma's: het bepalen van de praktische definitie en aanvaardbare reikwijdte van China's opkomst als dominante regionale macht en het beheersen van de onrust van Japan over zijn de facto status als Amerikaans protectoraat. Het vermijden van overdreven angsten voor de opkomende macht van China en de economische opkomst van Japan zou realisme moeten brengen in een beleid dat gebaseerd moet zijn op zorgvuldige strategische berekeningen. Het doel moet zijn om de Chinese macht om te buigen naar constructieve regionale accommodatie en om de Japanse energie te kanaliseren naar bredere internationale partnerschappen.

Peking betrekken bij een serieuze strategische dialoog is de eerste stap in het stimuleren van de interesse van Peking in een schikking met Amerika die de gedeelde zorgen van de twee landen in Noordoost-Azië en Centraal-Azië weerspiegelt. Het is ook nuttig voor Washington om elke onzekerheid weg te nemen over zijn toewijding aan het één-China-beleid, opdat de kwestie Taiwan niet gaat etteren, vooral na China's vertering van Hongkong. Het is ook in het belang van China om te laten zien dat zelfs een Groter China de diversiteit in zijn interne politieke regelingen kan waarborgen.

Om vooruitgang te boeken moet het Chinees-Amerikaanse strategische discours duurzaam en serieus zijn. Door middel van dergelijke communicatie kunnen zelfs controversiële kwesties als Taiwan en mensenrechten op overtuigende wijze worden aangepakt. De Chinezen moet duidelijk worden gemaakt dat de interne liberalisering van China geen louter binnenlandse aangelegenheid is, omdat alleen een democratiserend en welvarend China enige kans heeft om Taiwan op vreedzame wijze te verleiden. Elke poging tot gedwongen hereniging zou de Chinees-Amerikaanse betrekkingen in gevaar brengen en het vermogen van China om buitenlandse investeringen aan te trekken belemmeren. China's aspiraties naar regionale superioriteit en wereldwijde status zouden worden aangetast.

Hoewel China opkomt als een regionaal dominante macht, zal het waarschijnlijk nog lang geen wereldmacht worden. De conventionele wijsheid dat China de volgende wereldmacht zal zijn, kweekt paranoia buiten China en voedt megalomanie in China. Het is verre van zeker dat de explosieve groei van China de komende twee decennia kan worden volgehouden. Voor een aanhoudende groei op lange termijn in het huidige tempo is een ongewoon gelukkige combinatie nodig van nationaal leiderschap, politieke rust, sociale discipline, hoge spaarquotes, een massale instroom van buitenlandse investeringen en regionale stabiliteit. Een langdurige combinatie van al deze factoren is onwaarschijnlijk.

Zelfs als China ernstige politieke verstoringen vermijdt en zijn economische groei een kwart eeuw volhoudt - beide nogal grote veronderstellingen - zou China nog steeds een relatief arm land zijn. Een verdrievoudiging van het BBP zou China onder de meeste landen laten in inkomen per hoofd van de bevolking, en een aanzienlijk deel van de bevolking zou arm blijven. De status van het land op het gebied van toegang tot telefoons, auto's, computers, laat staan consumptiegoederen, zou erg laag zijn.

Over twee decennia kan China zich kwalificeren als een wereldwijde militaire macht, omdat zijn economie en groei de machthebbers in staat zouden moeten stellen om een aanzienlijk deel van het BBP van het land aan te wenden voor de modernisering van de strijdkrachten, inclusief een verdere opbouw van zijn strategisch nucleair arsenaal. Als die inspanning echter buitensporig is, zou dat hetzelfde negatieve effect kunnen hebben op China's economische groei op lange termijn als de wapenwedloop had op de Sovjet-economie. Een grootschalige Chinese opbouw zou ook een tegenreactie van Japan uitlokken. In ieder geval zal China, afgezien van zijn nucleaire strijdkrachten, voorlopig niet in staat zijn om zijn militaire macht buiten zijn eigen regio te projecteren.

Een Groot-China dat een regionaal dominante macht wordt, is een andere zaak. Een de facto Chinese regionale invloedssfeer zal waarschijnlijk deel uitmaken van de toekomst van Eurazië. Zo'n invloedssfeer moet niet verward worden met een zone van exclusieve politieke overheersing, zoals de Sovjet-Unie had in Oost-Europa. Het zal eerder een gebied zijn waar zwakkere staten speciale aandacht schenken aan de belangen, standpunten en verwachte reacties van de dominante macht in de regio. Kortom, een Chinese invloedssfeer kan worden gedefinieerd als een gebied waarin de eerste vraag in de verschillende hoofdsteden is: "Wat vindt Peking hiervan?".

Een Groter China zal waarschijnlijk politieke steun krijgen van zijn rijke diaspora in Singapore, Bangkok, Kuala Lumpur, Manilla en Jakarta, om nog maar te zwijgen van Taiwan en Hong Kong. Volgens Yazhou Zhoukan (Asiaweek) bedraagt het totale vermogen van de 500 grootste Chinese bedrijven in Zuidoost-Azië ongeveer 540 miljard dollar. De Zuidoost-Aziatische landen vinden het nu al verstandig om af en toe te buigen voor China's politieke gevoeligheden en economische belangen. Een China dat een echte politieke en economische macht wordt, zou ook meer openlijke invloed kunnen uitoefenen in het Russische Verre Oosten en de eenwording van Korea kunnen sponsoren.

De geopolitieke invloed van een groter China is niet noodzakelijkerwijs onverenigbaar met Amerika's strategische belang in een stabiel, pluralistisch Eurazië. De groeiende belangstelling van China voor Centraal-Azië beperkt bijvoorbeeld het vermogen van Rusland om een politieke herintegratie van de regio onder Moskous controle te bewerkstelligen. In dit verband en met betrekking tot de Perzische Golf betekent China's groeiende energiebehoefte dat het een gemeenschappelijk belang heeft met Amerika om vrije toegang tot en politieke stabiliteit in de olieproducerende regio's te behouden. Op dezelfde manier beperkt de steun van China voor Pakistan de ambities van India om dat land ondergeschikt te maken, terwijl het India's neiging om met Rusland samen te werken met betrekking tot Afghanistan en Centraal-Azië compenseert. Chinese en Japanse betrokkenheid bij de ontwikkeling van Oost-Siberië kan ook de regionale stabiliteit vergroten.

Het komt erop neer dat Amerika en China elkaar nodig hebben in Eurazië. Groot-China zou Amerika zowel om historische als politieke redenen als een natuurlijke bondgenoot moeten beschouwen. In tegenstelling tot Japan of Rusland hebben de Verenigde Staten nooit territoriale plannen met China gehad; in vergelijking met Groot-Brittannië hebben ze China nooit vernederd. Bovendien zal China zonder een levensvatbare strategische relatie met Amerika waarschijnlijk niet de enorme buitenlandse investeringen kunnen blijven aantrekken die nodig zijn voor regionale superioriteit.

Op dezelfde manier zal Amerika, zonder een Chinees-Amerikaanse strategische accommodatie als het oostelijke anker van Amerika's betrokkenheid bij Eurazië, geen geostrategie voor het Aziatische vasteland hebben, waardoor Amerika ook geen geostrategie voor Eurazië zal hebben. Voor Amerika kan de regionale macht van China, gecoöpteerd in een breder kader van internationale samenwerking, een belangrijke strategische troef worden - gelijk aan Europa, zwaarder dan Japan - om de stabiliteit van Eurazië te verzekeren. Om dit feit te erkennen zou China kunnen worden uitgenodigd voor de jaarlijkse top van de G-7, vooral omdat onlangs ook Rusland werd uitgenodigd.

DE ROL VAN JAPAN HERORIËNTEREN

Aangezien een democratisch bruggenhoofd op het oostelijke vasteland van Eurazië niet snel zal ontstaan, is het des te belangrijker dat Amerika's inspanningen om een strategische relatie met China op te bouwen gebaseerd zijn op de erkenning dat een democratisch en economisch succesvol Japan Amerika's mondiale partner is, maar geen offshore Aziatische bondgenoot tegen China. Alleen op die basis kan een drieledige accommodatie worden geconstrueerd - een die betrekking heeft op de wereldmacht van Amerika, het regionale overwicht van China en het internationale leiderschap van Japan. Een dergelijke accommodatie zou worden bedreigd door een aanzienlijke uitbreiding van de Amerikaans-Japanse militaire samenwerking. Japan zou niet Amerika's onzinkbare vliegdekschip in het Verre Oosten moeten zijn, noch Amerika's belangrijkste militaire partner in Azië. Pogingen om deze Japanse rollen te bevorderen zouden Amerika afsnijden van het Aziatische vasteland, de vooruitzichten op het bereiken van een strategische consensus met China verzwakken en Amerika's vermogen om de stabiliteit in Eurazië te consolideren frustreren.

Japan heeft geen belangrijke politieke rol te spelen in Azië, gezien de regionale afkeer die het nog steeds oproept vanwege zijn gedrag voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Japan heeft niet gestreefd naar het soort verzoening met China en Korea dat Duitsland met Frankrijk nastreefde en nu met Polen nastreeft. Net als het insulaire Groot-Brittannië in het geval van Europa, is Japan politiek irrelevant voor het Aziatische vasteland. Tokio kan echter een mondiale invloedrijke rol spelen door nauw samen te werken met de Verenigde Staten aan de nieuwe agenda van mondiale belangen op het gebied van ontwikkeling en vredeshandhaving, en tegelijkertijd contraproductieve pogingen om een Aziatische regionale macht te worden vermijden. Amerikaans staatsmanschap zou Japan in die richting moeten sturen.

In de tussentijd zou een echte Japans-Koreaanse verzoening aanzienlijk bijdragen aan een stabiele omgeving voor de uiteindelijke hereniging van Korea en de internationale complicaties verzachten die het gevolg zouden kunnen zijn van het einde van de tweedeling van het land. De Verenigde Staten zouden deze samenwerking moeten bevorderen. Veel specifieke stappen, variërend van gezamenlijke universiteitsprogramma's tot gecombineerde militaire formaties, die zijn genomen om de Duits-Franse verzoening te bevorderen, en later tussen Duitsland en Polen, zouden aan dit geval kunnen worden aangepast. Een veelomvattend en regionaal stabiliserend Japans-Koreaans partnerschap zou op zijn beurt een blijvende Amerikaanse aanwezigheid in het Verre Oosten na de eenwording van Korea kunnen vergemakkelijken.

Het spreekt voor zich dat een nauwe politieke relatie met Japan in Amerika's wereldwijde belang is. Maar of Japan Amerika's vazal, rivaal of partner wordt, hangt af van het vermogen van Amerikanen en Japanners om gemeenschappelijke internationale doelen te definiëren en de strategische missie van de VS in het Verre Oosten te scheiden van de Japanse aspiraties voor een rol op het wereldtoneel. Voor Japan blijft, ondanks de binnenlandse debatten over buitenlands beleid, de relatie met Amerika het baken voor zijn internationale richtingsgevoel. Een Japan dat gedesoriënteerd is, of het nu naar herbewapening grijpt of zich afzondert van China, zou het einde betekenen van de Amerikaanse rol in de regio Azië-Stille Oceaan en het ontstaan van een stabiele driehoeksverhouding tussen Amerika, Japan en China verhinderen.

Een gedesoriënteerd Japan zou zijn als een gestrande walvis, die hulpeloos maar gevaarlijk ronddobbert. Als het zijn gezicht naar de wereld buiten Azië wil keren, moet Japan een zinvolle stimulans en een speciale status krijgen, zodat zijn eigen nationale belang wordt gediend. In tegenstelling tot China, dat naar wereldmacht kan streven door eerst een regionale macht te worden, kan Japan alleen wereldinvloed verwerven als het eerst afziet van het streven naar regionale macht.

Daarom is het des te belangrijker dat Japan zich Amerika's speciale partner voelt in een wereldwijde roeping die zowel politiek bevredigend als economisch voordelig is. Daarom zouden de Verenigde Staten moeten overwegen om een Amerikaans-Japans vrijhandelsakkoord te sluiten, waardoor een gemeenschappelijke Amerikaans-Japanse economische ruimte ontstaat. Een dergelijke stap, die de groeiende band tussen de twee economieën formaliseert, zou een solide basis vormen voor de voortdurende aanwezigheid van Amerika in het Verre Oosten en voor de constructieve wereldwijde betrokkenheid van Japan.

TRANSCONTINENTALE VEILIGHEID

Op de lange termijn zou de stabiliteit van Eurazië toenemen door het ontstaan, misschien al vroeg in de volgende eeuw, van een trans-Euraziatisch veiligheidssysteem. Zo'n transcontinentaal veiligheidsarrangement zou kunnen bestaan uit een uitgebreide NAVO, verbonden door samenwerkingsovereenkomsten met Rusland, China en Japan. Maar om daar te komen, moeten de Amerikanen en Japanners eerst een driehoeksoverleg over politieke en veiligheid op gang brengen dat China erbij betrekt. Dergelijke driehoeksgesprekken over veiligheid tussen Amerika, Japan en China zouden uiteindelijk meer Aziatische deelnemers kunnen omvatten en later kunnen leiden tot een dialoog met de Organisatie voor Samenwerking en Veiligheid in Europa. Dat zou op zijn beurt uiteindelijk de weg kunnen effenen voor een reeks conferenties van Europese en Aziatische staten over veiligheidskwesties. Zo zou een transcontinentaal veiligheidssysteem vorm beginnen te krijgen.

Het definiëren van de inhoud en het institutionaliseren van de vorm van een trans-Euraziatisch veiligheidssysteem zou het belangrijkste architectonische initiatief van de volgende eeuw kunnen worden. De kern van het nieuwe transcontinentale veiligheidskader zou een permanent comité kunnen zijn dat bestaat uit de belangrijkste Euraziatische machten, waarbij Amerika, Europa, China, Japan, een geconfedereerd Rusland en India gezamenlijk kritieke kwesties voor de stabiliteit van Eurazië aanpakken. Het ontstaan van zo'n transcontinentaal systeem zou Amerika geleidelijk van een aantal van zijn lasten kunnen verlossen, terwijl het zijn beslissende rol als scheidsrechter van Eurazië na één generatie zou kunnen bestendigen. Geostrategisch succes in die onderneming zou een passende nalatenschap zijn aan Amerika's rol als de eerste en enige mondiale supermacht.