1385 Over de Neocons

De Neocons verdrijven, moeilijk maar noodzakelijk

RON UNZ - 24 APRIL 2023

 - 5.500 WOORDEN -

Man en vrouw: Bush Neocon Robert Kagan en Obama/Biden Neocon Victoria Nuland

 

Audio: Ron Unz leest het blog zelf voor.  

Klik op zijn originele publicatie: HIER. 

Vorige week besprak ik de ironische rol die Amerika's dominante Neocons kunnen hebben gespeeld bij het vormgeven van de recente wereldgebeurtenissen, waarbij zij misschien onbedoeld een gunstig resultaat hebben bereikt dat precies ingaat tegen hun agressieve bedoelingen.

In het afgelopen decennium hebben vooraanstaande politicologen als Graham Allison van Harvard en John Mearsheimer van de Universiteit van Chicago betoogd dat een eeuwenlang patroon suggereerde dat de wereld was opgesloten in een "val van Thucydides", de waarschijnlijkheid van een dreigende botsing tussen de heersende wereldmacht Amerika en de opkomende wereldmacht China. Dit politieke en mogelijk militaire conflict had niets te maken met de ideologische of sociale kenmerken van deze twee enorme landen of hun leiders, maar was eenvoudigweg het onvermijdelijke gevolg van de omvang en de groeiende macht van China, dat Amerika van zijn positie van wereldheerschappij dreigde te verdringen. De term verwees naar de analoge rivaliteit tussen Athene en Sparta die de lange Peloponnesische Oorlog had ontketend, die het klassieke Griekenland verwoestte.

Ondertussen dreigde het ideologisch gestuurde buitenlandse beleid van Amerika's dominante neocons op geheel andere gronden ook met een wereldwijde oorlog tegen alle landen die weigerden de Amerikaanse hegemonie te aanvaarden, met Rusland en Iran als voornaamste doelwitten van hun intense vijandigheid. Tijdens de regering-Obama hadden deze personen in 2014 een staatsgreep georkestreerd waardoor de democratisch verkozen pro-Russische regering van Oekraïne omver werd geworpen. Zeven jaar van militaire opbouw en anti-Russische provocaties hadden uiteindelijk geleid tot het uitbreken van de oorlog in Oekraïne begin 2022, waarbij het eerste jaar van de gevechten al vele tienduizenden levens heeft gekost en het risico van de Derde Wereldoorlog is toegenomen.

De wereld stond dus voor twee totaal verschillende geopolitieke gevaren, het ene ideologisch gedreven en het andere niet.

Vervolgens betoogde ik echter dat deze twee afzonderlijke bedreigingen voor de wereldvrede elkaar misschien wel heel toevallig hebben opgeheven. De extreme overreactie van het Westen tegen Rusland in het afgelopen jaar had dat enorme grondstofrijke land in de armen van China gedreven, en het daaruit voortvloeiende bondgenootschap tussen China en Rusland was nu zo sterk dat het waarschijnlijk zwaarder woog dan de geopolitieke macht van Amerika en zijn bondgenoten. Bovendien hadden de schandalige anti-Russische maatregelen van Amerika's roekeloze leiderschap - de inbeslagname van 300 miljard dollar aan Russische financiële reserves, de vernietiging van Duitslands Nord Stream energiepijpleidingen - veel andere grote wereldmachten diep van zich vervreemd, die daardoor natuurlijk naar het Chinees-Russische blok neigden, met name Saoedi-Arabië, Iran, India en Brazilië. Zelfs enkele van onze eigen belangrijkste vazalstaten, zoals Frankrijk en Japan, lijken de laatste tijd wat wankel in hun trouw.

In de afgelopen twaalf maanden was de wereldwijde coalitie die zich achter China schaarde dus snel zo overweldigend machtig geworden dat de kans op een conflict met Amerika sterk verminderde. Door de agressieve arrogantie en incompetentie van de Neocons kon de wereld misschien ontsnappen aan de val van Thucydides, waardoor de kans toenam dat China zonder bloedvergieten of bittere conflicten de plaats van Amerika als wereldleider kon innemen.

·         Hebben de neocons de wereld gered van de val van Thucydides?
 Ron Unz - The Unz Review - 18 april 2023 - 6.500 woorden

Maar zelfs als deze analyse juist is en de rampzalige mislukking van de geopolitieke Neocon-strategie onbedoeld een positief resultaat heeft opgeleverd, kan dergelijk gedrag nauwelijks worden verontschuldigd. Een politieke leidersklasse die zo incompetent is dat zij een oorlog vermijdt door onbedoeld de strategische allianties van haar eigen land kapot te maken, moet uiteraard worden verwijderd om te voorkomen dat toekomstige blunders minder gelukkige gevolgen hebben.

Bovendien zou dezelfde soort blindheid voor de werkelijkheid die deze Amerikaanse strategische rampen heeft veroorzaakt, nog steeds tot een dodelijke crisis kunnen leiden. Misschien zullen de neocons niet inzien welke enorme voordelen het Chinees-Russische blok dat Amerika tegemoet treedt nu heeft en arrogant doorgaan met hun militaire provocaties, wat uiteindelijk een grotere oorlog zal uitlokken. Als voorbeeld van zulke opvallend onrealistische overtuigingen stond er vorig jaar in de WSJ een column van een redacteur van de aarts-Neocon New York Sun die  beweerde... dat China en Rusland met succes kunnen worden bedwongen door de VS samen met een handvol "Rimland"-mogendheden zoals Israël, de VAE en Australië, hoewel de eerstgenoemden qua bevolking en industriële basis misschien 50 tegen 1 overtreffen.

Kan het "Rimland" China en Rusland bevatten? door Michel Garfinkel

Het kan echter moeilijk zijn om de Neocons uit hun gezag te ontzetten, omdat zij zo diep verankerd zijn in politieke kringen in DC en in de bredere Atlantische gemeenschap.

Nadat zij in de jaren '80 voor het eerst invloed hadden verworven in de regering-Reagan en veel invloed hadden behouden onder zijn opvolger George H.W. Bush, begonnen zij al snel het buitenlands beleid van Bill Clinton sterk te domineren. Omdat zij Sen. John McCain steunden in de Republikeinse voorverkiezingen van 2000, werden zij schijnbaar uitgesloten van de macht onder George W. Bush, en kregen zij geen enkele benoeming in het kabinet; maar in de nasleep van de aanslagen van 11 september slaagden zij er toch in de hele regering in handen te krijgen. Barack Obama werd deels gekozen omdat hij de totale afwijzing van zijn impopulaire voorganger leek te vertegenwoordigen, maar in zijn regering werden de Bush-neocons slechts vervangen door Obama-neocons. Toen in 2016 de massale volksafschuw tegen beide politieke partijen Donald Trump onverwacht naar het Witte Huis dreef, maar hij legde zijn buitenlands beleid al snel in handen van bijzonder hard-line Neocons als Mike Pompeo en John Bolton, en meer recentelijk hebben de Democratische Neocons diezelfde rol weer overgenomen onder Biden. De neocons hebben dus al meer dan dertig jaar de touwtjes in handen, zowel in Democratische, Republikeinse als Trumpistische regeringen.

Een perfecte illustratie van deze opmerkelijke situatie is het feit dat Robert Kagan, een vooraanstaand neocon-architect van het buitenlands beleid van George W. Bush, de echtgenoot is van Victoria Nuland, die vervolgens dezelfde rol speelde voor Barack Obama en nu Joe Biden. Een politieke elite die zo onsuccesvol en onbevredigend is, moet van de macht worden verdreven, maar blijkbaar is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.

 

Een probleem is dat de term "neocon" die hier wordt gebruikt eigenlijk veel minder betekenis heeft gekregen dan hij ooit had. Na meer dan drie decennia de Amerikaanse buitenlandse politiek te hebben beheerst, hun bondgenoten en beschermelingen te hebben bevorderd en hun tegenstanders te hebben gezuiverd, vormen de aanhangers van dat wereldbeeld nu bijna het hele politieke establishment, inclusief de controle over de belangrijkste denktanks en publicaties. Inmiddels betwijfel ik of er in beide partijen nog veel prominenten zijn die een heel andere lijn volgen. Bovendien zijn de op nationale veiligheid gerichte neocons de afgelopen twee decennia grotendeels gefuseerd met de op economie gerichte neoliberalen en vormen zij een verenigd ideologisch blok dat het politieke wereldbeeld vertegenwoordigt van de elites die beide Amerikaanse partijen leiden.

In 2012 had ik al geconstateerd dat er een Amerikaanse eenpartijstaat aan het ontstaan was:

Kijk eens naar het patroon van het afgelopen decennium. Met twee ruïneuze oorlogen en een financiële ineenstorting op zijn palmares werd George W. Bush algemeen beschouwd als een van de meest rampzalige presidenten in de Amerikaanse geschiedenis, en zijn publieke opinie zakte soms tot het laagste niveau ooit gemeten. De grote overwinning van zijn opvolger, Barack Obama, betekende meer een afwijzing van Bush en zijn beleid dan iets anders, en vooraanstaande politieke activisten, zowel links als rechts, karakteriseerden Obama als de absolute antithese van Bush, zowel qua achtergrond als qua ideologie. Dit gevoel werd zeker gedeeld in het buitenland, waar Obama slechts enkele maanden na zijn aantreden werd geselecteerd voor de Nobelprijs voor de Vrede, op basis van de wijdverspreide veronderstelling dat hij het beleid van zijn verafschuwde voorganger grotendeels zou terugdraaien en Amerika weer gezond zou maken.

Toch vond bijna geen van deze omkeringen plaats. In plaats daarvan was de continuïteit van het regeringsbeleid zo volledig en zo duidelijk dat veel critici nu routinematig spreken van de regering Bush/Obama.

De grove schendingen van grondwettelijke beginselen en burgerlijke vrijheden die Bush na de aanslagen van 11 september in gang zette, zijn onder Obama, de bejubelde constitutionele geleerde van Harvard en fervent burgerlijk libertair, alleen maar toegenomen, en dat zonder dat er nieuwe grote terroristische aanslagen zijn gepleegd. Tijdens zijn Democratische voorverkiezingscampagne beloofde Obama dat hij bij zijn aantreden onmiddellijk een einde zou maken aan de zinloze Irak-oorlog van Bush, maar in plaats daarvan bleven er jarenlang grote Amerikaanse troepenmachten ter plaatse totdat zware druk van de Irakese regering hen uiteindelijk dwong te vertrekken; ondertussen verdrievoudigde het Amerikaanse bezettingsleger in Afghanistan zelfs in omvang. De redding van de gehate financiële manipulatoren van Wall Street door de overheid, begonnen onder Bush, werd voortgezet onder Obama, zonder serieuze pogingen tot overheidsvervolging of drastische hervormingen. De meeste Amerikanen lijden nog steeds onder de ergste economische neergang sinds de Grote Depressie, maar de winsten op Wall Street en de bonussen van vele miljoenen dollars bereikten al snel weer recordhoogten.

Vooral de continuïteit van de topambtenaren is opmerkelijk. Robert Gates was als tweede minister van Defensie van Bush sinds 2006 verantwoordelijk voor het beheer van de buitenlandse oorlogen en militaire bezettingen van Amerika; Obama hield hem aan en hij bleef dezelfde rol spelen in de nieuwe regering. Evenzo was Timothy Geithner een van Bush' belangrijkste financiële benoemingen, die een cruciale rol speelde bij de alom onpopulaire financiële redding van Wall Street; Obama bevorderde hem tot minister van Financiën en stond toe dat hetzelfde beleid werd voortgezet. Ben Bernanke was door Bush benoemd tot voorzitter van de Federal Reserve en werd door Obama herbenoemd. De oorlogen en reddingsoperaties van Bush werden oorlogen en reddingsoperaties van Obama. Het Amerikaanse publiek stemde voor een anti-Bush, maar kreeg in plaats daarvan de derde termijn van Bush.

Tijdens de Koude Oorlog karakteriseerden Sovjetpropagandisten onze democratie routinematig als een schijnvertoning, waarbij het Amerikaanse publiek slechts kon kiezen welke van de twee verstrengelde takken van hun ene politieke partij afwisselend in functie zou moeten zijn, terwijl het feitelijke onderliggende beleid in wezen ongewijzigd bleef en werd bepaald en uitgevoerd door dezelfde corrupte heersende klasse. Deze beschuldiging was misschien grotendeels onjuist toen ze werd geuit, maar lijkt vandaag verontrustend accuraat.

 

Tegen 2016 was de publieke ontevredenheid over de duidelijke beleidsfouten van deze bipartisan politieke consensus zo groot geworden dat het een opening bood voor een boze buitenstaander als Donald Trump, een kandidaat wiens campagne mogelijk werd gemaakt door de nieuwe macht van Twitter en andere sociale media.

Trump werd beschouwd als een grap kandidaat toen hij voor het eerst deelnam aan de Republikeinse presidentsverkiezingen van 2016, een populaire reality tv-ster die geen serieuze kans had tegen zulke gevestigde politieke zwaargewichten als Gov. Jeb Bush van Florida en Sen. Ted Cruz van Texas. Tijdens een van zijn eerste debatten hekelde hij president George W. Bush omdat hij Amerika in de rampzalige Irak-oorlog had gelogen, een schokkende verklaring die zijn kandidatuur bij de conservatieve Republikeinse basis zeker leek te verdoemen. Maar vreemd genoeg kon het zijn enthousiaste, rechtse steun niet aantasten, wat erop wijst dat ons havikistisch buitenlands beleid veel meer weerklank vond bij Republikeinse donoren, denktankers en lobbyisten dan bij conservatieve primaire kiezers.

De onverwachte primaire overwinning van Trump op zijn gevestigde Republikeinse tegenstanders was vooral te danken aan binnenlandse aangelegenheden, met name zijn krachtige focus op de conservatieve onderwerpen die het meest in het oog springen, zoals illegale immigratie en vrijhandelsovereenkomsten. Bijgevolg werd hij beschouwd als een extreme underdog tegen de Democratische campagne van Hillary Clinton, die een overweldigend voordeel had in geld en media-ondersteuning.

Clintons standpunten vertegenwoordigden de bipartisan elite consensus over buitenlands beleid, en in een van haar laatste debatten met Trump verklaarde ze dat ze  zou  onmiddellijk  uitroepeneen "No Fly Zone" in Syrië  tegen de Russische expeditiemacht ter ondersteuning van de regering van president Assad, waarbij de Amerikaanse luchtmacht vermoedelijk alle Russische vliegtuigen zou neerschieten die de regeringsvijandige rebellen bleven aanvallen. Een presidentskandidaat die oorlog met het nucleair bewapende Rusland belooft, had wat wenkbrauwen moeten doen fronsen, maar de Amerikaanse media en politieke instellingen beschouwden haar standpunten blijkbaar als solide en verstandig, in tegenstelling tot de schandalige voorstellen van Trump om de goede betrekkingen met de Russen te herstellen.

De nipte overwinning van Trump in de race van 2016 verbijsterde beide politieke partijen. De nationale veiligheidsinstellingen van de Democraten en de Republikeinen reageerden heftig op de mogelijkheid dat zijn tegendraadse ideeën nu het beleid van Washington zouden kunnen bepalen, en het politieke organisme van DC vertoonde een felle immuunreactie, in een poging de vreemde ideologie die plotseling op de top van de Amerikaanse regering was geënt, te verwerpen.

De mainstream media werden snel ingeschakeld in de poging om de verkiezing van Trump te delegitimeren en zijn buitenlandse beleidsplannen te dwarsbomen. Hoewel de bizarre beweringen dat Russische inmenging de verkiezingen in het voordeel van Trump had doen overhellen - of zelfs gestolen - waarschijnlijk voortkwamen uit schaamtevolle excuses van Clinton om haar schokkende nederlaag tegen alle verwachtingen in te verklaren, werd de kreet al snel overgenomen door de media en het Russiagate-schandaal achtervolgde al snel de nieuwe Trump-regering. Geconfronteerd met een  lawine van media beschuldigingen dat Trump een Russische agent en een marionet van Poetin was, konden noch de president noch zijn topambtenaren het risico nemen om te proberen onze betrekkingen met dat land te herstellen.

Ondertussen werd een breed scala aan afwijkende websites - rechts, links, racistisch en libertair -...were onmiddellijk  bestempeld als Russische desinformatiebronnenen hoewel de meeste beschuldigingen volkomen belachelijk waren - Ron Paul een Russische agent? - werden sommige van deze publicaties geïntimideerd door deze wilde beschuldigingen, terwijl onze sociale media poortwachters werden aangespoord om de verspreiding van dergelijk materiaal te beperken.

Al deze externe druk op de nieuwe regering om de gevestigde orde te volgen op het gebied van het buitenlands beleid ging ook gepaard met interne druk, vooral nadat Trump eind maart 2018 was overgehaald om Mike Pompeo te promoveren van CIA-directeur tot minister van Buitenlandse Zaken en rond dezelfde tijd John Bolton binnen te halen als zijn nieuwe nationale veiligheidsadviseur. Bolton stond bekend als een van de meest extreem havikistische figuren in de regering-Bush, een vooraanstaand voorstander van de oorlog in Irak, en Pompeo werd beschouwd als voorstander van datzelfde beleid. Trumps eigen opvattingen zijn misschien niet veranderd, maar de topfiguren die zijn buitenlands beleid leiden, bevinden zich nu stevig binnen de Neocon-consensus van de Beltway, zelfs aan het extremere uiteinde daarvan.

Minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo en Nationaal Veiligheidsadviseur John Bolton van de Trump-regering...

Met name Bolton leek gretig en bereid om de beleidsinitiatieven van zijn onoplettende nieuwe superieur te saboteren.

Trump had bijvoorbeeld aanzienlijke vooruitgang geboekt bij het overtuigen van de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un om zijn programma voor de ontwikkeling van kernwapens op te geven in ruil voor Amerikaanse veiligheidsgaranties, waardoor Zuid-Koreaanse leiders suggereerden dat de Amerikaanse president een Nobelprijs voor de vrede verdiende voor zijn succesvolle diplomatieke doorbraak. Kort na zijn benoeming verklaarde Bolton echter dat de overeenkomst zou worden gemodelleerd naar de overeenkomst met Muammar Kadhafi van Libië, die in 2004 op soortgelijke wijze zijn kernwapeninspanningen had afgezworen, maar in 2011 werd omvergeworpen en gedood in een door de NAVO gesteunde militaire opstand, waarbij hij zijn leven beëindigde met een bajonet. Dit torpedeerde elke mogelijkheid van een pact met Kim en Trump verklaarde later... verklaarde dat die opmerkingen een "ramp" waren geweest voor de onderhandelingen.

Datzelfde jaar rondde Trump tijdens een privédiner zijn cruciale handelsovereenkomst met de Chinese leider Xi Jinping af, toen Bolton in het geheim opdracht gaf tot de arrestatie van Meng Wanzhou, een van China's meest prominente technologie-executives, toen zij in Canada van vliegtuig wisselde, een daad die de Chinese leiders verraste en verontwaardigde. Volgens een verslag van WSJ was Trump totaal niet op de hoogte van wat er gebeurde en vroeg hij Bolton later: "Waarom heb je Meng gearresteerd? Weet je niet dat zij de Ivanka Trump van China is?"

Vooraanstaande journalisten meldden zelfs dat Trumps eigen senior assistenten soms de uitvoeringsbesluiten die hij van plan was uit te vaardigen, verborgen, zodat hij ze niet kon ondertekenen en terecht geloofde dat onze losgeslagen Chief Executive ze wel zou vergeten.

 

De oorspronkelijke hoop van Trump om onze relatie met Rusland te verbeteren werd onmiddellijk gedwarsboomd door de Russiagate Hoax, georkestreerd door zijn Deep State tegenstanders en hun mainstream media bondgenoten. Maar zijn beleid ten aanzien van China volgde een ander traject, en ik denk dat het boek The Avoidable War van Kevin Rudd uit 2022 een goed overzicht geeft van deze ontwikkelingen.

Als voormalig premier van Australië was Rudd na zijn aftreden in 2014 naar de VS verhuisd en was hij later voorzitter van The Asia Society in New York City. Hij was duidelijk een persoon met zeer goede connecties, lobbyde zelfs voor een nominatie als secretaris-generaal van de V.N. in 2016, en hield zich al intensief bezig met de betrekkingen tussen China en Amerika, wat het onderwerp werd van zijn latere boek. Zijn relaas verklaart de scherpe breuk die uiteindelijk optrad.

Zoals Rudd het verhaal vertelt, was Trump overwegend gericht op handelskwesties met China en hoewel hij bereid was harde onderhandelingsposities in te nemen, benadrukte hij ook het belang van zijn persoonlijke relatie met zijn "zeer, zeer goede vriend" Xi. Hij geloofde dat het vormen van dergelijke banden een cruciaal onderdeel vormde van zijn vaardigheden als deal-maker, en hij was uiterst tevreden met het succesvolle handelsakkoord dat de twee landen hadden gesloten, waarbij Rudd werd uitgenodigd voor de ondertekeningsceremonie op 15 januari 2020 in het Witte Huis.

Rond diezelfde tijd begonnen de eerste berichten over de uitbraak van Covid in Wuhan Amerika te bereiken, maar Trump besteedde er geen aandacht aan. Zelfs weken nadat het virus zich wereldwijd begon te verspreiden, bleef Trump de succesvolle inspanningen van de Chinese leiders om de ziekte in hun eigen land onder controle te krijgen prijzen, terwijl hij elk risico voor de VS negeerde. Pas nadat de ontluikende wereldwijde epidemie een beurscrash veroorzaakte door aanwijzingen van wijdverspreide Amerikaanse uitbraken, begon Trump China de schuld te geven van de catastrofe, waarbij hij eind maart scherpe kritiek uitte op dat land en suggereerde dat het virus misschien uit een Chinees virologielab was ontsnapt. Deze verschuiving leek de groeiende invloed van Pompeo te weerspiegelen, een van de leidende anti-Chinese figuren in Trumps regering, en inderdaad was onze aan de CIA gelieerde propagandakanaal Radio Free Asia al maanden eerder, op 9 januari, begonnen te beweren dat Covid een ontsnapt Chinees biowapen was, nog voor het eerste sterfgeval zich had voorgedaan.

Volgens Rudd was de politieke impact van de Covid-epidemie enorm en volledig verantwoordelijk voor de volledige ommekeer in het China-beleid van Trump, dat van harde onderhandelingen over handel maar verder vriendschappelijke strategische samenwerking veranderde in intense internationale vijandigheid. En die gedenkwaardige verschuiving in Amerika's China-houding bleef zelfs bestaan nadat Biden Trump in januari 2021 had vervangen.

 

Zoals de verkiezingen van zowel Barack Obama als Donald Trump hebben aangetoond, lijkt zelfs de verrassende politieke overwinning van iemand die als een extreme buitenstaander wordt beschouwd, veel minder invloed te hebben op het Amerikaanse buitenlandse beleid dan men zou verwachten. De afgelopen decennia is het politieke establishment van beide partijen zo sterk geabsorbeerd door het neocon wereldbeeld, dat er een geopolitieke aardbeving van generatieformaat nodig is om hun greep op de macht te doorbreken.

Maar toevallig heeft de Amerikaanse samenleving de afgelopen drie jaar precies zo'n aardbeving meegemaakt. De Covid-epidemie doodde meer dan een miljoen Amerikanen en ontwrichtte het leven van alle anderen enorm, wat zeker neerkwam op de grootste ramp die onze maatschappij had meegemaakt sinds de Grote Depressie, meer dan drie generaties geleden. Bovendien had de plotselinge verschijning van het virus ook een drastische politieke impact, die leidde tot de intense vijandigheid jegens China die ons politieke leven sinds begin 2020 beheerst.

Maar ondanks het enorme belang en de impact op de wereld, heeft de eigenlijke oorsprong van deze rampzalige ziekte veel minder aandacht gekregen dan nodig is, en die discussie is uiterst beperkt gebleven, zowel in de reguliere als in de alternatieve media. Sinds januari 2020 is het publieke debat bijna volledig beperkt gebleven tot twee grote theorieën over de oorsprong van Covid. Het grootste deel van het wetenschappelijke en media establishment verklaarde al snel dat het virus natuurlijk was en eind 2019 willekeurig in de stad Wuhan was verschenen. Een op het internet wijdverspreide minderheidsstandpunt betoogde dat het virus in een laboratorium in Wuhan biologisch was ontwikkeld en per ongeluk naar de omliggende stad was gelekt, waardoor de wereldwijde epidemie was begonnen.

Vorig jaar onderzocht ik de tegenstrijdige bewijzen en de argumenten van de belangrijkste voorstanders aan beide zijden, waarbij ik suggereerde dat een uitgesloten derde mogelijkheid de beste oplossing was:

Ik denk dat deze uitwisselingen aantonen dat de twee belangrijkste kampen in het debat over de oorsprong van Covid in aanzienlijke mate langs elkaar heen praten.

In de getuigenissen van Quammen en Holmes werd de mogelijkheid van een laboratoriumlek in Wuhan sterk betwist en werd gesuggereerd dat dit bewijst dat het virus natuurlijk moet zijn geweest, ook al werden op dat laatste punt weinig argumenten aangevoerd; hooguit werden enige twijfels geuit over de kracht van het bewijs voor biotechniek.

Ondertussen hebben de artikelen en papers van Wade, Sachs, Bruttel en anderen sterk bewijs geleverd dat het virus kunstmatig was. Dit alles is gewoonlijk geïnterpreteerd als steun voor de lab-leak hypothese, hoewel er nooit enig bewijs is geleverd dat er een lab-leak is geweest.

Toch is de kennelijke som van deze tegenstrijdige argumenten de conclusie dat het Covid-virus noch uit het laboratorium van Wuhan is gelekt, noch natuurlijk was, en dit suggereert dat het publieke debat ten onrechte beperkt is gebleven tot die twee mogelijkheden.

Al meer dan 30 maanden benadruk ik dat er eigenlijk drie perfect plausibele hypotheses zijn voor de uitbraak van Covid. Het virus zou natuurlijk kunnen zijn, willekeurig opgedoken in Wuhan eind 2019; het virus zou het kunstmatige product kunnen zijn van een wetenschappelijk lab in Wuhan, dat toen per ongeluk uitlekte; of het virus zou het biotechnologische product kunnen zijn van Amerika's honderd-miljard-dollar bio-oorlogsprogramma, het oudste en grootste ter wereld, een biowapen ingezet  tegen China en Iran door elementen van de Trump regering op het hoogtepunt van onze vijandige internationale confrontatie met die landen.

De eerste twee mogelijkheden zijn zeer uitgebreid besproken en bediscussieerd in de westerse reguliere en alternatieve media, terwijl de derde mogelijkheid bijna volledig is genegeerd, ondanks het feit dat Russische, Iraanse en Chinese topambtenaren publiekelijk hebben  beschuldigdAmerika  van het vrijlaten van Covid in een opzettelijke bio-oorlogsaanval.

Vanaf april 2020 heb ik inderdaad een lange reeks artikelen gepubliceerd waarin ik betoog dat er sterk, misschien zelfs overweldigend bewijs is ten gunste van die derde, genegeerde mogelijkheid.

Afgelopen december had ik verschillende belangrijke recente boeken and reviewed verschillende belangrijke recente boeken over de oorsprong van het Covid virus, die allemaal de lab-leak hypothese bepleitten. Ik merkte op dat geen van de auteurs - Jasper Becker, Sharri Markson, Alina Chan en Matt Ridley - zelfs maar de uitgesloten derde mogelijkheid durfden te overwegen, misschien omdat de realiteit van de uitgeverswereld hen ertoe verplichtte een dergelijke Orwelliaanse "crimestop" op hun denken toe te passen.

 

Een paar dagen geleden zijn we de derde verjaardag van mijn oorspronkelijke artikel van april 2020 gepasseerd, waarin ik de waarschijnlijke motieven voor deze aanval had geschetst.

Als het virus opzettelijk is vrijgelaten, zijn de context en het motief voor een dergelijke bio-oorlogsaanval tegen China overduidelijk. Hoewel onze onoprechte media het tegendeel blijven beweren, overtrof de omvang van China's economie die van de onze enkele jaren geleden, en is deze nog veel sneller blijven groeien. Chinese bedrijven hebben ook de leiding genomen in verschillende cruciale technologieën, waarbij Huawei 's werelds grootste fabrikant van telecommunicatieapparatuur is geworden en de belangrijke 5G-markt domineert. China's verreikende "Belt and Road"-initiatief dreigt de wereldhandel te heroriënteren rond een onderling verbonden Euraziatische landmassa, waardoor de invloed van Amerika's eigen controle over de zeeën sterk wordt verminderd. Ik volg China al meer dan veertig jaar op de voet, en de trendlijnen zijn nog nooit zo duidelijk geweest. In 2012 publiceerde ik een artikel met de provocerende titel "China's Rise, America's Fall?" en sindsdien heb ik geen reden gezien om mijn oordeel te herzien.

Gedurende drie generaties na het einde van de Tweede Wereldoorlog was Amerika de grootste economische en technologische macht ter wereld, terwijl wij na de ineenstorting van de Sovjet-Unie dertig jaar geleden de enige overblijvende supermacht waren zonder denkbare militaire rivalen. Een groeiend gevoel dat we die onbetwiste positie snel aan het verliezen waren, heeft zeker de anti-China retoriek van veel hooggeplaatste personen in de regering-Trump geïnspireerd, die kort na zijn aantreden een grote handelsoorlog lanceerde. De toenemende ellende en verarming van grote delen van de Amerikaanse bevolking lieten deze kiezers natuurlijk zoeken naar een handige zondebok, en de welvarende, opkomende Chinezen waren een perfect doelwit.

Ondanks Amerika's groeiende economische conflict met China in de afgelopen jaren, had ik nooit de mogelijkheid overwogen dat de zaken een militaire wending zouden nemen. De Chinezen hadden al lang geleden geavanceerde raketten voor de middellange afstand ingezet, waarvan velen dachten dat ze onze vliegdekschepen in de regio gemakkelijk tot zinken konden brengen, en ze hadden ook hun conventionele militaire afschrikking in het algemeen verbeterd. Bovendien stond China op vrij goede voet met Rusland, dat zelf al verscheidene jaren het doelwit was van intense Amerikaanse vijandigheid; en de nieuwe reeks revolutionaire hypersonische raketten van Rusland had elk Amerikaans strategisch voordeel drastisch verminderd. Een conventionele oorlog tegen China leek dus een absoluut hopeloze onderneming, terwijl China's uitstekende zakenlieden en ingenieurs gestaag terrein wonnen op het in verval geraakte en zwaar gefinancierde Amerikaanse economische systeem.

Onder deze moeilijke omstandigheden leek een Amerikaanse bio-oorlogsaanval tegen China misschien de enige overblijvende kaart om de Amerikaanse suprematie te handhaven. Plausibele ontkenning zou het risico van directe Chinese vergelding minimaliseren, en indien succesvol, zou de verschrikkelijke klap die China's economie zou krijgen, het land voor vele jaren terugzetten, misschien zelfs het sociale en politieke systeem destabiliseren. Het gebruik van alternatieve media om onmiddellijk theorieën te verspreiden dat de uitbraak van het coronavirus het resultaat was van een lek uit een Chinees biowapenlaboratorium was een natuurlijke manier om latere Chinese beschuldigingen van soortgelijke strekking te voorkomen, waardoor Amerika de internationale propagandaoorlog kon winnen voordat China zelfs maar begonnen was met vechten.

Een besluit van elementen van ons nationale veiligheidsapparaat om biologische oorlogsvoering te voeren in de hoop de Amerikaanse wereldmacht te behouden zou zeker een extreem roekeloze daad zijn geweest, maar extreme roekeloosheid is sinds 2001 een vast aspect van Amerikaans gedrag geworden, vooral onder de regering-Trump. Slechts een jaar eerder hadden we de dochter ontvoerd van de oprichter en voorzitter van Huawei, die ook CFO was en tot de top van China behoorde, terwijl we begin januari plotseling de hoogste militaire leider van Iran vermoordden.

 

Volgens deze explosieve reconstructie is de Covidziekte-epidemie die meer dan miljoen Amerikaanse levens heeft gekost, het gevolg van een mislukte Amerikaanse biowapenaanval tegen China (en Iran), een aanval die werd uitgevoerd zonder medeweten of goedkeuring van president Donald Trump.

Al het overtuigende bewijs ter ondersteuning van deze controversiële hypothese is sinds begin 2020 gemakkelijk beschikbaar in de reguliere media, maar slechts weinigen zijn bereid geweest het te erkennen of te vermelden.

Mijn eigen lange reeks artikelen heeft al dit materiaal gepresenteerd en geanalyseerd, en het ook geplaatst in de context van de verborgen geschiedenis van Amerika's langdurige programma's voor biologische oorlogsvoering. Deze stukken zijn verzameld in een vrij te downloaden ebook.

·         Covid/Biowarfare Series
 Ron Unz - The Unz Review - april 2020-februari 2023 - 90.000 Words

Ik beveel vooral de volgende artikelen uit mijn serie aan.

·         Amerikaanse Pravda: Onze Coronavirus Catastrofe als Biowarfare Blowback?
 Ron Unz - The Unz Review - 21 april 2020 - 7.400 Words

·         Amerikaanse Pravda: Covid epidemie als Lab-Lek of Biowarfare?
 Ron Unz - The Unz Review - 12 juli 2021 - 13.100 woorden

·         Amerikaanse Pravda: Waging Biological Warfare
 Ron Unz - The Unz Review - 9 augustus 2021 - 7.500 Words

·         Amerikaanse Pravda: Confronting Covid Crimestop
 Ron Unz - The Unz Review - 13 december 2021 - 6.400 Words

·         De Alt-Covid gemeenschap begint de oorsprong van Covid te ontrafelen
 Ron Unz - The Unz Review - 16 januari 2023 - 4.500 Words

Hoewel de artikelen vele tienduizenden woorden beslaan, kunnen enkele van de meest opvallende bewijzen worden samengevat in slechts enkele paragrafen, die grotendeels afkomstig zijn uit mijn oorspronkelijke artikel van april 2020:

Bijvoorbeeld, in 2017 haalde Trump Robert Kadlec binnen, die sinds de jaren negentig... een van Amerika's  belangrijkste  van bio-oorlogsvoering...voorstanders . Het jaar daarop in 2018 trof een mysterieuze virale epidemie China's pluimvee-industrie en in 2019 verwoestte een andere mysterieuze virale epidemie China's varkensindustrie....

Vanaf de eerste dagen van de regering hebben leidende Trump-functionarissen China beschouwd als Amerika's meest geduchte geopolitieke tegenstander, en een beleid van confrontatie georkestreerd. Van januari tot augustus 2019 heeft Kadlec's departement... ran de "Crimson Contagion" simulatie  oefening..., waarbij de hypothetische uitbraak van een gevaarlijke respiratoire virusziekte in China, die zich uiteindelijk verspreidt naar de Verenigde Staten, waarbij de deelnemers zich richten op de noodzakelijke maatregelen om de ziekte in dit land te beheersen. Als een van Amerika's meest vooraanstaande deskundigen op het gebied van biowapens had Kadlec eind jaren negentig al gewezen op de unieke effectiviteit van biowapens, en we moeten hem prijzen voor zijn grote voorkennis door in 2019 een grote virale epidemie-oefening te organiseren die zo opmerkelijk veel leek op wat er een paar maanden later in de echte wereld gebeurde.

Met vooraanstaande Trump-functionarissen die zeer gecharmeerd zijn van bio-oorlogsvoering, fel vijandig staan tegenover China en in 2019 grootschalige simulaties uitvoeren over de gevolgen van een mysterieuze virale uitbraak in dat land, lijkt het volkomen onredelijk om de mogelijkheid dat dergelijke extreem roekeloze plannen privé zijn besproken en uiteindelijk zijn uitgevoerd, hoewel waarschijnlijk zonder presidentiële toestemming, volledig te negeren.

Maar nu de verschrikkelijke gevolgen van onze eigen latere passiviteit duidelijk zijn, hebben elementen binnen onze inlichtingendiensten getracht aan te tonen dat zij niet degenen waren die zaten te slapen. Eerder deze maand onthulde een verhaal van ABC News aan de hand van vier verschillende overheidsbronnen dat een speciale medische inlichtingendienst van onze Defense Intelligence Agency eind november al een rapport had opgesteld waarin werd gewaarschuwd voor een uit de hand gelopen epidemie in het gebied rond Wuhan in China. Nadat het verhaal was uitgezonden, ontkende een woordvoerder van het Pentagon officieel het bestaan van dat rapport van november, terwijl verschillende andere hoge regerings- en inlichtingenfunctionarissen weigerden commentaar te geven. Maar een paar dagen later, Israëlische  de  meldde  dat de Amerikaanse inlichtingendienst in november inderdaad een dergelijk rapport over de uitbraak van de ziekte in Wuhan had gedeeld met haar NAVO- en Israëlische bondgenoten, waarmee zij de volledige juistheid van het oorspronkelijke ABC News verhaal en haar verschillende overheidsbronnen onafhankelijk leek te bevestigen.

Het lijkt er dus op dat elementen van de Defense Intelligence Agency meer dan een maand eerder dan functionarissen van de Chinese regering zelf op de hoogte waren van de dodelijke virusuitbraak in Wuhan. Tenzij onze inlichtingendiensten de technologie van precognitie hebben ontwikkeld, denk ik dat dit kan zijn gebeurd om dezelfde reden dat brandstichters de vroegste kennis hebben van toekomstige branden.

Volgens deze verslagen uit verschillende bronnen in de mainstream media was onze Defense Intelligence Agency al in de tweede week van november bezig met een geheim rapport waarin werd gewaarschuwd voor een "catastrofale" ziekte-uitbraak in Wuhan. Maar op dat moment waren er waarschijnlijk niet meer dan een paar dozijn mensen in die stad van 11 miljoen besmet, en slechts weinigen van hen hadden al ernstige symptomen. De implicaties zijn vrij duidelijk. Bovendien:

Toen het coronavirus zich geleidelijk buiten de grenzen van China begon te verspreiden, deed zich een andere ontwikkeling voor die mijn vermoedens sterk deed toenemen. De meeste van deze eerste gevallen deden zich voor waar je dat zou verwachten, namelijk in de Oost-Aziatische landen die aan China grenzen. Maar eind februari werd Iran het tweede epicentrum van de wereldwijde uitbraak. Nog verrassender, zijn  politieke elites vooral zwaar getroffen: 10% van het hele Iraanse parlement werd al snel besmet en ten minste een dozijn ambtenaren en politici stierven aan de ziekte, waaronder enkele hooggeplaatste personen. zeer hooggeplaatste. Inderdaad, Neocon activisten op Twitter begonnen vrolijk op te merken dat hun gehate Iraanse vijanden nu vielen als vliegen.

Laten we de implicaties van deze feiten eens bekijken. In de hele wereld zijn de enige politieke elites die tot nu toe significante menselijke verliezen hebben geleden, die van Iran, en zij stierven in een zeer vroeg stadium, voordat zich bijna overal ter wereld, buiten China, significante uitbraken hadden voorgedaan. Amerika heeft dus op 2 januari de hoogste militaire bevelhebber van Iran vermoord en slechts een paar weken later werden grote delen van de Iraanse heersende elites besmet met een mysterieus en dodelijk nieuw virus, waardoor velen van hen spoedig stierven. Kan iemand met gezond verstand dit als toeval beschouwen?

De Iraniërs zelf waren zich goed bewust van deze feiten, en hun hoogste politieke en militaire leiders... publiekelijk  beschuldigden Amerika een  illegale  biowarfarebio-oorlogsaanval... tegen hun eigen land en China, waarbij hun voormalige president zelfs een officieel protest indiende bij de Verenigde Naties. Maar hoewel deze explosieve beschuldigingen breed werden uitgemeten in de Iraanse pers, werden ze volledig genegeerd door de Amerikaanse media, zodat bijna geen enkele Amerikaan er ooit kennis van heeft genomen.

Veel van dezelfde informatie is ook effectief samengevat in verschillende van mijn podcast-interviews van een jaar geleden, oorspronkelijk op Rumble maar nu ook beschikbaar op Youtube.

Ik heb de video's hier niet groot geplaatst.  U kunt klikken op de link.  Unz maakt wel heel vaak rekl;ame voor zijn eigen producten. Het wordt een beetje hinderlijk.   JV. 

Kevin Barrett, FFWN - 16 februari 2022 - 15m - op Rumble

Geopolitiek & Rijk - 1 februari 2022 - 75m - op Rumble

Red Ice TV - 3 februari 2022 - 130m - op Rumble

Verwante lectuur:

·         Hebben de Neocons de wereld gered van de val van Thucydides?

·         "Fool's Mate" spelen op het grote Euraziatische schaakbord

·         De opkomst van China, de val van Amerika

·         Rusland, China, Iran...en Saoedi-Arabië?

·         Amerikaanse Pravda: Derde Wereldoorlog en Tweede Wereldoorlog?

·         Covid/Biowarfare Series