1382 Ron Unz's overzicht van de geopolitiek.

 Ik houd van een overzicht van de Grote Lijnen. 

Als je weet wie de machtigen zijn en wat hun uiteindelijke doel is,  kun je de kleine schermutselingen beter duiden en voorspellen. 

Natuurlijk zijn er honderden pundits met elk hun eigen wereldbeeld. 

Dus moet je naar heel slimme en heel neutrale bronnen zoeken. 

Misschien is Ron Unz zo iemand.   Hier volgt zijn overzicht.

"Fool's Mate" spelen op het grote Euraziatische schaakbord

RON UNZ - 3 APRIL 2023

 - 3.000 WOORDEN

 

Link naar de audio versie.

Al minstens een generatie of langer wordt het internationale beleid van Amerika in toenemende mate bepaald door ons ministerie van Propaganda, en de rekening begint nu misschien eindelijk te komen.

Afgelopen woensdag meldde de Wall Street Journal gemeld dat Saoedi-Arabië toetreedt tot dat Saudi-Arabië toetreedt tot China's Shanghai Cooperative Organization, een besluit dat slechts een paar weken na de  aankondiging dat het de diplomatieke betrekkingen met aartsvijand Iran had hersteld na onderhandelingen in Peking onder Chinese auspiciën. Drie generaties lang was het olierijke koninkrijk Amerika's belangrijkste Arabische bondgenoot geweest, en de eerste zin van het artikel in de Journal benadrukte dat deze dramatische ontwikkeling onze tanende invloed in het Midden-Oosten weerspiegelde.

Diezelfde dag verklaarde Brazilië dat het afzag van het gebruik van dollars in zijn transacties met China, zijn grootste handelspartner, nadat een  eerdere verklaring dat zijn president van plan was de Chinese leider te ontmoeten ter ondersteuning van de inspanningen van dat land om de oorlog tussen Rusland en Oekraïne te beëindigen, een diplomatiek initiatief waar onze eigen regering sterk tegen gekant is. Geopolitieke dominostenen lijken snel te vallen, en daarmee ook de Amerikaanse invloed.

Gezien de afschuwelijke begrotings- en handelstekorten van ons land, is Amerika's levensstandaard sterk afhankelijk van het internationale gebruik van de dollar, vooral voor de verkoop van olie, dus dit zijn uiterst bedreigende ontwikkelingen. Decennialang hebben wij ons overheidsscript vrijelijk geruild tegen goederen en grondstoffen uit de hele wereld, en als dat veel moeilijker wordt, kan onze mondiale situatie nijpend worden. Tijdens de Suez Crisis van 1956betekende de dreigende ineenstorting van het Britse pond het einde van Engelands invloed op het wereldtoneel, en Amerika nadert misschien snel... zijn  eigen "Suez moment."

Ondanks onze enorme inspanningen en de schrille steun van de mondiale westerse media, zijn weinig andere landen dan onze eigen onderdanige vazallen bereid geweest ons voorbeeld te volgen en Rusland sancties op te leggen, een verder bewijs van onze sterk verminderde internationale invloed.

Sinds de jaren tachtig beschouw ik de tektonische verschuiving van de geopolitieke macht naar China als een bijna onvermijdelijk gevolg van de ontwikkeling van dat land, en meer dan tien jaar geleden had ik die krachtige trends, die al lang zichtbaar waren, beschreven.

·         De opkomst van China, de val van Amerika
 Ron Unz - De Amerikaanse conservatief - 17 april 2012 - 6.600 woorden

Maar de feiten zijn nu overduidelijk geworden. Jacques Sapir is directeur studies aan de EHESS, een van de belangrijkste academische instellingen in Frankrijk, en enkele maanden geleden publiceerde hij een kort artikel waarin hij de opvallende economische statistieken uiteenzette, een analyse die minder aandacht heeft gekregen dan zij verdient.

·         De Russische en Chinese economie geostrategisch beoordelen
 Jacques Sapir - Amerikaanse Zaken - 20 november 2022 - 1.700 Woorden

Hij legde uit dat Rusland volgens de nominale wisselkoersen een kleine economie heeft, slechts half zo groot als die van Frankrijk en ongeveer even groot als die van Spanje, zodat het zeer kwetsbaar leek voor de ongekende golf van westerse sancties die na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne werden opgelegd. Maar Rusland overleefde bijna zonder kleerscheuren, en in plaats daarvan was het het Westen dat leed onder kritieke energietekorten, een zware inflatiegolf en andere ernstige economische spanningen, wat erop wijst dat die vergelijkingen slechts illusoir waren.

Volgens de veel realistischer koopkrachtpariteit (PPP) was de Russische economie daarentegen veel groter en vergelijkbaar met die van Duitsland. Maar zelfs die maatstaf onderschatte het werkelijke internationale machtsevenwicht ernstig.

In westerse economieën vormen diensten een groot, soms overweldigend deel van de totale economische activiteit, en die statistieken zijn veel meer onderhevig aan manipulatie. Sommige economen hebben betoogd dat drugshandel, prostitutie en andere criminele activiteiten in dat totaal moeten worden opgenomen, waardoor de veronderstelde maatstaf voor onze nationale welvaart zou worden verhoogd.

In perioden van scherpe internationale conflicten vormen de productieve sectoren van het BBP - industrie, mijnbouw, landbouw en bouw - daarentegen waarschijnlijk een veel betere maatstaf voor de relatieve economische macht, en Rusland is in die categorie veel sterker. Dus hoewel het nominale BBP van Rusland slechts de helft bedraagt van dat van Frankrijk, is zijn reële productieve economie meer dan tweemaal zo groot, wat bijna een vervijfvoudiging van de relatieve economische macht betekent. Dit verklaart mede waarom Rusland de westerse sancties, waarvan men verwachtte dat ze het land zouden verlammen, zo gemakkelijk heeft overwonnen.

Wanneer Sapir deze zelfde analyse uitbreidt naar andere landen, zijn de resultaten nog opmerkelijker. Hoewel onze onoprechte mainstream media China steevast beschrijven als 's werelds op één na grootste economie, overtrof het Amerika enkele jaren geleden in reële termen, zoals iedereen kan bevestigen door het raadplegen van... the het CIA World Factbook.... Maar terwijl een aanzienlijke 44% van China's volledig moderne economie uit diensten bestaat, bedraagt de Amerikaanse dienstensector - reclame, detailhandel, onderwijs, persoonlijke diensten, advies inzake diversiteit - bijna 80% van ons totaal, waardoor onze produktie slechts een klein restant vormt.

Een van Sapirs tabellen toonde aan dat de reële productieve economie van China al in 2019 drie keer zo groot was als die van Amerika.

 

In 2017 had de reële productieve sector van China... overschreden. het totaal van Amerika, de Europese Unie en Japan samen.

Amerikaanse voorstanders troosten zich vaak met onze vermeende voordelen op het gebied van technologie en innovatie, maar hoewel onze voorsprong in het verleden enorm was, lijkt dit vandaag of in de toekomst minder waar te zijn. Sapir gaf een grafiek die de enorme groei van Chinese octrooiaanvragen in de afgelopen veertig jaar liet zien, die zijn gestegen van bijna niets naar meer dan 60% van het wereldtotaal in 2018, bijna vijf keer het aandeel van Amerika.

Er is enig empirisch bewijs dat deze officiële statistieken reële gevolgen hebben. Amerikaanse bedrijven hebben het sociale media- en smartphone-ecosysteem dat zo belangrijk is voor mondiale consumenten gecreëerd en ooit volledig gedomineerd, en jarenlang leek hun positie onaantastbaar. Maar volgens een recent artikel in de WSJ zijn vier van de vijf populairste smartphone-apps in de VS nu Chinees, met Facebook op de vijfde plaats. De belangrijkste reactie van onze tweepartijdige politieke klasse was te dreigen met een verbod op TikTok, razend populair onder onze eigen jeugd, zoals de nomenklatura van de in verval geraakte Sovjet-Unie ooit wanhopig heeft geprobeerd westerse spijkerbroeken en rockmuziek te verbieden.

Deze snelle opkomst van China in technologie en economisch concurrentievermogen is nauwelijks verrassend. Zoals natuurkundige Steve Hsu weeser in 2008 op Volgens internationale psychometrische gegevens telt de Amerikaanse bevolking waarschijnlijk ongeveer 10.000 personen met een IQ van 160 of hoger, terwijl het totaal voor China ongeveer 300.000 bedraagt, een cijfer dat dertig keer hoger ligt.

China's grootste strategische kwetsbaarheid was zijn afhankelijkheid van ingevoerde energie en grondstoffen om zijn enorme industriële basis te voeden, en tijdens een internationale confrontatie had Amerika zijn controle over de zeeën kunnen gebruiken om dergelijke vitale leveringen tegen te houden. Maar Rusland bezit 's werelds grootste schat aan dergelijke hulpbronnen, en onze niet aflatende vijandigheid heeft dat land nu in een hechte omarming van zijn Chinese buurman gedreven, zoals onlangs werd benadrukt door de in Moskoutop  van hun twee nationale leiders.

Ons eigen optreden heeft dus een sterk bondgenootschap tussen China en Rusland gesmeed, dat Amerika waarschijnlijk uit zijn dominante positie in de wereld zal verdringen. Een dergelijk resultaat zou een gebeurtenis van historische proporties zijn, in omvang vergelijkbaar met de ineenstorting van de Sovjet-Unie drie decennia geleden.

Graham Allison van Harvard was de stichtende decaan van de Kennedy School of Government, die die functie bekleedde toen ik nog op de middelbare school zat, en zijn invloedrijke bestseller uit 2017 Destined  for War bedacht de uitdrukking "de val van Thucydides" voor wat hij vreesde als een bijna onvermijdelijk conflict tussen een opkomend China en een wereldwijd dominant Amerika. Maar onze irrationele vijandigheid tegenover Rusland heeft het geopolitieke landschap nu veranderd, en vorige week nam hij de pagina's van Foreign Policy in om te betogen dat het bondgenootschap tussen China en Rusland nu waarschijnlijk zwaarder weegt dan het onze:

·         Xi en Poetin hebben de meest betekenisvolle niet-aangegeven alliantie ter wereld
Het is vandaag belangrijker geworden dan de officiële allianties van Washington
Graham Allison - Foreign Policy - 23 maart 2023 - 1.300 Words

Zijn slotparagrafen zijn het waard om volledig te worden geciteerd:

Een elementaire stelling in internationale betrekkingen 101 luidt: "De vijand van mijn vijand is mijn vriend." Door China en Rusland tegelijkertijd te confronteren, hebben de Verenigde Staten bijgedragen tot wat de voormalige Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski een "bondgenootschap van de benadeelden" noemde. Hierdoor kon Xi de succesvolle "trilaterale diplomatie" van Washington van de jaren zeventig terugdraaien, die de kloof tussen China en de belangrijkste vijand van de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, verbreedde op een manier die aanzienlijk bijdroeg tot de Amerikaanse overwinning in de Koude Oorlog. Vandaag zijn China en Rusland, in de woorden van Xi's  woordennauwer dan bondgenoten.

Aangezien Xi en Poetin niet alleen de huidige presidenten van hun twee landen zijn, maar ook leiders wier ambtstermijn in feite geen vervaldatum kent, zullen de Verenigde Staten moeten begrijpen dat zij geconfronteerd worden met het meest betekenisvolle niet-aangegeven bondgenootschap ter wereld.

 

Volgens Allison zijn we momenteel getuige van het einde van de onbetwiste Amerikaanse wereldwijde dominantie die volgde op de ineenstorting van de Sovjet-Unie meer dan drie decennia geleden. Daarom was het heel passend dat hij de standpunten citeerde van Zbigniew  Brzezinski, de in Polen geboren politicoloog die een belangrijke architect was van onze succesvolle strategie tijdens de zegevierende latere fasen van dat conflict in de Koude Oorlog.

Brzezinski, sinds lang academicus van de "Realistische" school aan de universiteiten van Harvard en Columbia, was de voornaamste organisator van de Trilaterale Commissie in 1973 en werd in 1976 benoemd tot nationaal veiligheidsadviseur in de regering Carter, waarbij hij geleidelijk aan de overhand kreeg vanwege zijn hardere standpunten tegenover zijn rivaal, minister van Buitenlandse Zaken Cyrus Vance. Hij steunde sterk de activiteiten van Oost-Europese dissidenten, met name de machtige beweging Solidariteit in zijn eigen geboorteland Polen, en hij organiseerde ook zware militaire bijstand aan de moslimrebellen in het door de Sovjet-Unie gecontroleerde Afghanistan. Beide inspanningen hebben waarschijnlijk een belangrijke rol gespeeld bij de fatale verzwakking van de USSR.

Hoewel Brzezinski zelf een democraat was met sterke sociaal-democratische neigingen, werden zijn standpunten op het gebied van buitenlands beleid zozeer bewonderd door Republikeinse conservatieven dat er later zelfs werd beweerd dat Ronald Reagan hem had gevraagd om in diezelfde functie aan te blijven na de nederlaag van Carter in 1980.

Halverwege de jaren tachtig was Brzezinski ervan overtuigd geraakt dat het Sovjet-communisme zich in een terminale fase bevond en in 1989 publiceerde hij The Grand Failure, met de profetische ondertitel "The Birth and Death of Communism in the Twentieth Century". Het werk verscheen bijna een jaar voordat de val van de Berlijnse muur het einde van een tijdperk betekende.

De instorting van het IJzeren Gordijn herenigde de gescheiden helften van Europa twee generaties na hun scheiding, en dit werd twee jaar later gevolgd door de schokkende instorting en desintegratie van de Sovjet-Unie zelf. Moskou verloor snel de controle over gebieden die het eeuwenlang had geregeerd, en de meeste grenzen van de Russische opvolgerstaat werden teruggebracht tot wat ze waren vóór de regering van Peter de Grote in 1682.

De plotselinge verdwijning van de USSR veranderde het geopolitieke landschap volledig, waardoor Amerika de enige supermacht ter wereld werd, met een onbetwiste heerschappij over de hele wereld, een situatie die uniek is in de wereldgeschiedenis.

Brzezinski overwoog de gevolgen van die mondiale omwenteling en publiceerde in 1997 The Grand Chessboard, een kort maar invloedrijk boek dat onze ongekende internationale positie samenvatte en een geostrategisch beleid uitstippelde om onze nieuwe dominantie op het Euraziatische werelddeel te ondersteunen, de regio die het "grote schaakbord" van zijn titel vormde.

Door de jaren heen heb ik vaak  gezien beschuldigingen dat Brzezinski een strategie voor permanente Amerikaanse wereldheerschappij voorstond, maar ik denk dat dergelijke critici zijn ideeën verwarden met het ruwe triomfalisme van de Neocons, die een heel ander ideologisch pad volgden. Ik las zijn boek enkele jaren geleden eindelijk en trof daar een zeer doordachte en gematigde analyse aan van de gevaren en kansen voor Amerika op de Euraziatische landmassa, waarbij de auteur herhaaldelijk benadrukte dat onze wereldwijde dominantie slechts een tijdelijke toestand was, die onmogelijk permanent kon worden gehandhaafd.

Amerika was zijn land en hij stelde zeker bondgenootschappen en andere maatregelen voor om onze positie in de wereld te versterken en uit te breiden, maar hij probeerde dit op een redelijke en terughoudende manier te doen, waarbij provocerende of overhaaste acties werden vermeden en naar behoren rekening werd gehouden met de legitieme geopolitieke belangen van andere grootmachten zoals China, Rusland, Japan en de grotere Europese staten.

Zijn boek was verschenen op het hoogtepunt van het Amerikaanse prestige en invloed en in de nasleep van de aanslagen van 11 september, een paar jaar later, werd Brzezinski een sterke publieke criticus van de plannen van de regering-Bush voor een oorlog in Irak, een rampzalige vergissing die de stabiliteit in het Midden-Oosten teniet heeft gedaan, onze nationale geloofwaardigheid heeft verkwanseld en ons vele biljoenen heeft gekost. vele  triljoenen dollars heeft gekost. Sinds het midden van de jaren 70 was zijn naaste bondgenoot en medewerker zijn vroegere militaire adjudant Bill Odom, die als driesterrengeneraal later de NSA leidde voor Ronald Reagan in het midden van de jaren 80, en de twee drongen later aan op op een  onmiddellijke  strategische  toenadering  tot Iran... en terugtrekking uit Irak.

 

De dramatische geopolitieke verschuivingen die we nu meemaken brachten me ertoe Brzezinski's korte boek uit 1997 te herlezen en dat bevestigde mijn herinneringen volledig. In het begin zet hij de belangrijkste redenen uiteen voor Amerika's wereldwijde dominantie en verwacht dat de meeste daarvan nog minstens een generatie en mogelijk langer zullen blijven bestaan:

Kortom, Amerika is oppermachtig op de vier beslissende gebieden van de wereldmacht: militair heeft het een ongeëvenaard mondiaal bereik; economisch blijft het de belangrijkste locomotief van de mondiale groei, ook al wordt het in sommige opzichten uitgedaagd door Japan en Duitsland (die geen van beide de andere attributen van mondiale macht bezitten); technologisch behoudt het de algemene leiding in de geavanceerde gebieden van innovatie; en cultureel heeft het, ondanks enkele onnauwkeurigheden, een aantrekkingskracht die ongeëvenaard is, vooral onder de jeugd van de wereld - dit alles geeft de Verenigde Staten een politieke invloed die door geen enkele andere staat kan worden geëvenaard. Het is de combinatie van alle vier die Amerika tot de enige allesomvattende mondiale supermacht maakt.

Hoewel de in Polen geboren auteur zeker enige diepe persoonlijke vijandigheid jegens de traditionele Russische tegenstander van zijn vaderland behield en zijn boek werd geschreven dicht bij het dieptepunt van Ruslands nationale verval, waren er slechts sporen van die vijandigheid zichtbaar, en hij hield ten volle rekening met de mogelijkheid dat een herleefd Rusland zich met succes zou integreren in een uitgebreid Europa, het "gemeenschappelijke Europese huis" dat ooit door Michail Gorbatsjov werd omhelsd. Hij uitte enige bezorgdheid over de instabiliteit in de islamitische wereld, maar onze rampzalige oorlogen in het Midden-Oosten na 9/11 zouden daden van onvoorstelbare roekeloosheid en dwaasheid hebben geleken.

Het voorlaatste en langste hoofdstuk van zijn analyse van Eurazië was getiteld "Het Anker van het Verre Oosten" en hij beschreef die regio als "een economisch succes zonder weerga in de menselijke ontwikkeling". Hij merkte op dat Groot-Brittannië en Amerika tijdens hun opstartfase van industrialisatie elk ongeveer een halve eeuw nodig hadden gehad om hun productie te verdubbelen, terwijl zowel China als Zuid-Korea datzelfde resultaat in slechts één decennium hadden bereikt. Brzezinski was ervan overtuigd dat, behoudens ongelukkige omstandigheden, China zeker zou uitgroeien tot een leidende economische wereldmacht, en geloofde dat ons eigen land zou moeten trachten het op te nemen in het wereldsysteem dat wij hadden opgebouwd, terwijl het naar behoren zou moeten erkennen dat "de geschiedenis van China er een is van nationale grootsheid".

Maar hoewel Brzezinski's beoordeling van China's vooruitzichten zeer gunstig was, was zijn analyse uit 1997 in feite vrij voorzichtig in zijn projecties. Hij betwijfelde of de opmerkelijke economische groei van het land nog een paar decennia zou aanhouden, iets wat "een ongewoon gelukkige combinatie van effectief nationaal leiderschap" en tal van andere gunstige voorwaarden zou vereisen, waarbij hij betoogde dat een dergelijke "langdurige combinatie van al deze positieve factoren problematisch was".

In plaats daarvan neigde hij naar een meer conventionele prognose dat China rond 2017 een totaal BBP zou hebben dat aanzienlijk groter is dan dat van Japan, waardoor het "een wereldmacht zou worden, ongeveer op gelijke voet met de Verenigde Staten en Europa". Maar de realiteit was dat tegen dat jaar het reële BBP van China meer dan vier keer zo groot was als dat van Japan, en dat zijn reële industriële productie groter was dan die van Amerika en de Europese Unie samen.

Het economische gewicht van China in de wereld van vandaag overtreft dus ruimschoots Brzezinski's veronderstellingen van 1997 en dat verschil vergroot het belang van zijn strategische waarschuwingen, die onze politieke leiders volkomen hebben genegeerd. Door zijn hele boek heen benadrukte hij herhaaldelijk dat het grootste gevaar voor Amerika zou zijn als wij onnodig grote Euraziatische naties tegen ons in het harnas zouden jagen, die zich dan tegen ons zouden kunnen verenigen:

Tenslotte moet ook kort worden ingegaan op enkele mogelijke eventualiteiten in verband met toekomstige politieke groeperingen... De Verenigde Staten zullen misschien moeten bepalen hoe zij het hoofd zullen moeten bieden aan regionale coalities die Amerika uit Eurazië willen verdrijven en aldus de status van Amerika als wereldmacht bedreigen... Het gevaarlijkste scenario zou mogelijk een grote coalitie zijn van China, Rusland en misschien Iran, een "anti-hegemoniale" coalitie die niet door ideologie maar door complementaire grieven wordt verenigd... Om deze eventualiteit, hoe ver weg ook, af te wenden, zullen de VS hun geostrategische vaardigheden moeten tonen aan de westelijke, oostelijke en zuidelijke grenzen van Eurazië.geostrategische vaardigheid van de VS aan de westelijke, oostelijke en zuidelijke grenzen van Eurazië tegelijkertijd.

Een coalitie tussen Rusland en China en Iran kan zich echter alleen ontwikkelen als de Verenigde Staten kortzichtig genoeg zijn om tegelijkertijd China en Iran tegen zich in het harnas te jagen.

Gezien de recente gebeurtenissen werden zijn profetische waarschuwingen volledig genegeerd. Onze nationale politieke leiders kozen er daarentegen voor zijn suggesties precies om te draaien, en dat ondanks het feit dat China veel sterker is geworden dan hij had voorzien.

Brzezinski zelf onderkende enkele van deze belangrijke ontwikkelingen, en het jaar voor zijn dood in 2017 actualiseerde hij zijn analyse om te verkondigen dat het tijdperk van Amerikaanse dominantie al ten einde liep en dat we die realiteit moeten erkennen.

·         Naar een wereldwijde herschikking
Nu hun tijdperk van mondiale dominantie ten einde loopt, moeten de Verenigde Staten het voortouw nemen bij het opnieuw inrichten van de mondiale machtsarchitectuur.
Zbigniew Brzezinski - The American Interest - 17 april 2016 - 2.500 woorden

In plaats van acht te slaan op zijn bezorgdheid en haar beleid dienovereenkomstig aan te passen, heeft onze regering haar ruwe strategie van poging tot handhaving van een onmogelijke Amerikaanse wereldhegemonie verdubbeld, een beleid dat waarschijnlijk op een nationale ramp zal uitlopen.

Onze leiders hebben blijkbaar besloten een spelletje "Fool's Mate" te spelen op het grote Euraziatische schaakbord.

Verwante lectuur:

·         De opkomst van China, de val van Amerika

·         Rusland, China, Iran... en Saoedi-Arabië?

·         Oorlog en propaganda in het Russisch-Oekraïense conflict

·         Amerikaanse Pravda: Onze Coronavirus Catastrofe als Biowarfare Blowback?

·         Een wereldconflict met China afwenden

·         Verre Oosten