1380 De aanval op Rusland duurt nu 30 jaar. Een overzicht van de eerste 20 jaar door de Saker

 De Saker schreef onderstaand artikel op het moment dat de Grote Aanval al volop in voorbereiding was. In september 2013 werden de eerste soldaten getraind. In november werden drie TV stations opgericht,  die later de Maidan Opstand de wereld in moesten sturen.

ZONDAG 13 OKTOBER 2013

1993-2013: Komt er een einde aan de twintigjarige  'pas de deux'  tussen Rusland en de Verenigde Staten?

De recente spanningen tussen de EU en Rusland over de arctische capriolen van Greenpeace hebben alleen maar een feit bevestigd dat niemand probeert te ontkennen: De westerse politieke en financiële elites hebben een absolute hekel aan Vladimir Poetin en zijn geschokt door het gedrag van Rusland, zowel intern als internationaal.  Deze spanning was duidelijk te zien op de gezichten van Obama en Poetin tijdens de G8-top in Lough Erne, waar de twee leiders absoluut van elkaar walgden.  De situatie werd nog erger toen Poetin iets deed wat ongehoord is in de Russische diplomatieke geschiedenis: hij beweerde publiekelijk dat Kerry oneerlijk was, en noemde hem zelfs een leugenaar. noemde  hem een leugenaar..

Hoewel de spanningen over de Syrische kwestie een zeker hoogtepunt hebben bereikt, zijn problemen tussen Rusland en de Verenigde Staten niet echt iets nieuws.  Een korte blik op het recente verleden laat zien dat de westerse bedrijfsmedia bezig zijn geweest met een langdurige strategische campagne om alle mogelijke zwakke plekken in het "politieke pantser" van Rusland op te sporen en uit te buiten om Rusland af te schilderen als een zeer onaangenaam, ondemocratisch en autoritair land, d.w.z. een bedreiging voor het Westen.   Laat me enkele episodes van deze campagne om Rusland zwart te maken in herinnering brengen (in willekeurige volgorde):

• Berezovski als "vervolgde" zakenman
• Politkovskaja "vermoord door KGB"
• Chodorkovski gevangen voor liefde voor "vrijheid
• Ruslands "agressie" tegen Georgië
• Russische "genocidale" oorlogen tegen het Tsjetsjeense volk
• "Pussy Riot als "gewetensgevangenen"
• Litvinenko "vermoord door Poetin"
• Russische homoseksuelen worden "vervolgd" en "mishandeld" door de staat
• Magnitsky en de daaropvolgende "Magnitsky-wet".
• Snowden als een "verrader die zich in Rusland verbergt"
• "Gestolen verkiezingen" voor de Doema en het presidentschap
• "De Witte Revolutie op het Bolotnajaplein
• "De nieuwe Sacharov - Alexei Navalny
• "Russische steun voor Assad, de (chemische) "slager uit Damascus""
• De voortdurende "inmenging" van Rusland in Oekraïense aangelegenheden
• "Volledige controle" van het Kremlin over de Russische media

Deze lijst is verre van volledig, maar volstaat voor ons doel.  Ik wil er meteen aan toevoegen dat het niet mijn bedoeling is om deze beweringen vandaag een voor een te ontkrachten.  Dat heb ik in het verleden al vele malen op deze blog gedaan, dus iedereen die geïnteresseerd is kan dat lezen.  Ik zal alleen wijzen op een zeer belangrijk ding dat ik niet kan bewijzen, maar waarvan ik absoluut zeker ben: 90% of meer van het Russische publiek denkt dat al deze vragen absolute onzin zijn, compleet opgeblazen non-issues.  Bovendien gelooft de meerderheid van de Russen dat de zogenaamde "democratische krachten" die door de westerse elites in Rusland worden gesteund (Yabloko, Parnassus, Golos, enz.) in wezen agenten van de westerse invloed zijn, betaald door de CIA, MI6, Soros en Joodse oligarchen in ballingschap.  Het lijdt geen twijfel dat, afgezien van deze kleine liberaal-democratische groeperingen, niemand in Rusland deze beschuldigingen serieus neemt.  De meeste mensen zien ze voor wat ze zijn: een lastercampagne.

 In veel opzichten doet dit denken aan de situatie tijdens de Koude Oorlog, toen het Westen zijn enorme propagandamiddelen gebruikte om de Sovjet-Unie te demoniseren en anti-Sovjetkrachten over de hele wereld te steunen, ook in de USSR zelf.  Ik zou willen aanvoeren dat deze inspanningen over het algemeen zeer succesvol waren en dat tegen de jaren negentig de overgrote meerderheid van de Sovjetbevolking, inclusief de Russen, walgde van hun leiders.  Waarom is er vandaag dan zo'n groot verschil?

Om deze vraag te beantwoorden, moeten we terugkijken naar de processen die de afgelopen 20 jaar in Rusland hebben plaatsgevonden, want alleen door te kijken naar wat er in die twee decennia is gebeurd, komen we tot de kern van de huidige problemen tussen de VS en Rusland.

Wanneer is de Sovjet-Unie echt verdwenen?

 De officiële datum van het einde van de Sovjet-Unie is 26 december 1991, de dag waarop de Opperste Sovjet van de Sovjet-Unie verklaring nr. 142-N aannam, waarin de ineenstorting van de Sovjet-Unie als staat en onderwerp van het internationale recht officieel werd erkend.  Maar dit is een zeer oppervlakkige, formele kijk op de zaken.  Men kan aanvoeren dat de Sovjet-Unie weliswaar gekrompen is tot de omvang van de Russische Federatie, maar dat zij binnen deze kleinere grenzen nog steeds voortbestaat.  Immers, de wetten veranderden niet van de ene dag op de andere, evenmin als een groot deel van de bureaucratie, en hoewel de Communistische Partij zelf na de staatsgreep van augustus 1991 werd verboden, bleef de rest van het staatsapparaat bestaan.
 Deze realiteit creëerde een zeer moeilijke situatie
voor Jeltsin en zijn aanhangers.  Nadat de Communistische Partij was verboden en de KGB was uitgeschakeld, hadden Jeltsins liberalen nog steeds een geduchte tegenstander: De Opperste Sovjet van de Russische Federatie, het parlement van de Russische Federatieve Sovjetrepubliek, gekozen door het Congres van Volksafgevaardigden van de Russische Federatie.  Niemand heeft deze *zeer* Sovjet-instelling afgeschaft, die al snel het centrum werd van bijna alle anti-Yeltsin en pro-Sovjet krachten in het land.  Ik kan niet ingaan op alle details van deze juridische nachtmerrie, het volstaat te zeggen dat de Opperste Sovjet zich presenteerde als een "Russisch parlement" (wat niet helemaal waar is) en dat de leden ervan een systematische campagne voerden om Jeltsin te verhinderen zijn "hervormingen" door te voeren (achteraf gezien probeerden ze Jeltsin te verhinderen het land te vernietigen).  We kunnen zeggen dat het "nieuwe Rusland" en de "oude USSR" elkaar bevochten voor de toekomst van het land.  Het was voorspelbaar dat de Opperste Sovjet een parlementaire democratie wilde, terwijl Jeltsin en zijn liberalen een presidentiële democratie wilden.  De twee partijen vertegenwoordigden wat voor de meeste Russen een schril contrast leek:


 1) de Russische president Jeltsin: hij vertegenwoordigde officieel Rusland, niet de Sovjet-Unie; hij positioneerde zich als anticommunist en democraat (ondanks het feit dat hij een hooggeplaatst lid van de Communistische Partij was en zelfs een niet-stemmend lid van het Politbureau!)  Jeltsin was ook een favoriet van het Westen en beloofde de integratie van Rusland in de Westerse wereld.

 2) De Opperste Sovjet: geleid door Roeslan Chasboelatov en gesteund door de Russische vice-president Aleksandr Rutskoi, werd de Opperste Sovjet het centrum van eenheid voor allen die geloofden dat de Sovjet-Unie illegaal (wat waar is) en tegen de wil van de meerderheid van haar burgers (wat ook waar is) was ontbonden.  De meeste, maar niet alle, aanhangers van de Verkhovna Rada waren, zo niet regelrechte communisten, dan toch socialisten en antikapitalisten.  Een groot deel van de nogal ongeorganiseerde Russische nationalistische beweging steunde ook de Opperste Sovjet.

 We weten allemaal wat er uiteindelijk gebeurde: Jeltsin verpletterde de oppositie in een enorm bloedbad, veel erger dan de westerse (of zelfs Russische) media meldden.  Ik schrijf dit met een hoge mate van vertrouwen omdat ik deze informatie persoonlijk heb gekregen van een zeer goede bron: ik was toevallig in Moskou tijdens die tragische dagen, en ik stond voortdurend in contact met een kolonel van een zeer geheime speciale KGB-eenheid genaamd Vympel (waarover hieronder meer), die mij vertelde dat de interne schatting van de KGB van het aantal doden in de regio Moskou rond de 3000 lag.  Ik kan ook persoonlijk bevestigen dat de gevechten veel langer duurden dan het officiële verhaal beweert: Ik was vijf dagen na de overgave van de Opperste Sovjet getuige van een zeer lang machinegevecht vlak onder mijn ramen.  Ik wil dit hier benadrukken omdat het een realiteit illustreert die vaak wordt genegeerd: de zogenaamde "constitutionele crisis van 1993" was in feite een mini-burgeroorlog over het lot van de Sovjet-Unie, en pas aan het einde van deze crisis verdween de Sovjet-Unie echt.

 In de dagen voorafgaand aan de tankaanval op de Verkhovna Rada had ik de gelegenheid veel tijd door te brengen met aanhangers van de president en de Verkhovna Rada.  Ik voerde lange gesprekken met hen en probeerde er zelf achter te komen waar beide partijen voor stonden en of ik partij moest kiezen.  Ik kwam tot een vrij trieste conclusie: beide partijen bestonden voornamelijk uit voormalige (of niet voormalige) communisten, beide partijen beweerden de democratie te verdedigen en beide partijen beschuldigden elkaar ervan fascisten te zijn.  In feite leken beide partijen erg op elkaar.  Ik denk dat ik niet de enige was die er zo over dacht in die dagen, en ik vermoed dat de meeste mensen in Rusland het diep gevoeld hebben en uiteindelijk echt walgden van alle betrokken politici.

 Ik wil nog een persoonlijke anekdote vertellen: voor mij persoonlijk waren die tragische dagen nogal verbazingwekkend.  Ik was een jongeman die werd geboren in een familie van Russische immigranten die fel anti-Sovjet waren, die jarenlang tegen het Sovjetsysteem en vooral tegen de KGB hadden gevochten.  En toch, ironisch genoeg, bracht ik het grootste deel van mijn tijd door in het gezelschap van een kolonel van de speciale KGB-troepen (hoe we elkaar ontmoetten is een lang verhaal voor een aparte publicatie).  Wat me nog meer verbaasde was dat we, ondanks al onze verschillen, precies hetzelfde reageerden op de gebeurtenissen die zich voor onze ogen afspeelden.  We besloten allebei dat we geen partij konden kiezen in het conflict - beide kanten waren voor ons even walgelijk.  Ik was in zijn appartement toen hij een telefoontje kreeg van het hoofdkwartier van de KGB met het bevel naar het centrum van de stad te komen om zich voor te bereiden op een aanval van de speciale troepen op het Witte Huis (de naam van het Russische parlementsgebouw) - hij weigerde hieraan gehoor te geven, zei tegen zijn superieuren dat ze moesten ophoepelen en hing op.  Hij stond niet alleen in zijn beslissing: net als in 1991 stemden noch de Russische parachutisten noch de speciale troepen ermee in om op hun eigen mensen te schieten (andere zogenaamd "democratische" troepen toonden niet zulke bedenkingen).  In plaats van de bevelen van zijn superieuren op te volgen, nam mijn nieuwe vriend de tijd om mij zeer waardevolle adviezen te geven over hoe ik mijn familielid veilig uit Moskou kon krijgen zonder te worden neergeschoten of vastgehouden (een Russisch sprekende met een buitenlands paspoort was in die tijd niet erg veilig).

 Ik wilde dit verhaal hier vertellen omdat het iets heel belangrijks laat zien: in 1993 was de overgrote meerderheid van de Russen, zelfs verbannen emigranten en kolonels van de speciale KGB-troepen, diep verontwaardigd en zat van beide kanten van de crisis.  Men kan zeggen dat de meeste Russen wachtten op een DERDE kracht op het politieke toneel.

Van 1993 tot 1999 - een democratische nachtmerrie

Nadat de oppositie door de misdadigers van Jeltsin was verpletterd, gingen de poorten van de hel echt open voor Rusland: het hele land werd overgenomen door verschillende maffia's, en de enorme natuurlijke rijkdommen werden geplunderd door (meestal Joodse) oligarchen.  De zogenaamde "privatisering" van de Russische economie creëerde zowel een nieuwe klasse van multimiljonairs als vele tientallen miljoenen zeer arme mensen die nauwelijks konden overleven.  Een enorme misdaadgolf overspoelde elke stad, de hele infrastructuur van het land stortte in, en veel regio's in Rusland begonnen actief plannen te maken om zich af te scheiden van de Russische Federatie. Tsjetsjenië mocht zich afscheiden van de Russische Federatie na een groteske en bloedige oorlog waarin het Russische leger in de rug werd gestoken door het Kremlin.  En gedurende deze werkelijk helse jaren gaven de westerse elites hun volledige steun aan Jeltsin en zijn oligarchen.  De enige uitzondering op dit liefdesfeest was de politieke, economische en militaire steun van de Angelsaksische gemeenschap aan de Tsjetsjeense opstandelingen.  Uiteindelijk gebeurde wat moest gebeuren: het land verklaarde zich in 1998 failliet, devalueerde de roebel en raakte in gebreke wat betreft zijn schulden.  Hoewel we het nooit zeker zullen weten, ben ik ervan overtuigd dat Rusland in 1999 slechts een paar stappen verwijderd was van een volledige verdwijning als land en als natie.

De erfenis van de liberalen/democraten

Nadat ze in 1993 de oppositie hadden verpletterd, kregen de Russische liberalen alle vrijheid om een nieuwe grondwet te schrijven die perfect aan hun doel beantwoordde, en met hun kenmerkende bijziendheid namen ze een nieuwe grondwet aan die enorme bevoegdheden gaf aan de president en heel weinig aan het nieuwe parlement, de Russische Doema.  Ze gingen zelfs zo ver dat ze de functie van vice-president afschaften (ze wilden niet dat een nieuwe Rutskoi hun plannen zou saboteren).

En toch verloren de liberalen bij de presidentsverkiezingen van 1996 bijna alles.  Tot hun ontzetting won de communistische kandidaat Gennadi Zuiganov een meerderheid van de stemmen in de eerste ronde, waardoor de liberalen twee dingen moesten doen: ten eerste vervalsten zij natuurlijk de officiële resultaten en ten tweede sloten zij een verbond met een nogal populaire legergeneraal, Alexander Lebed.  Dankzij deze twee stappen konden ze de overwinning in de tweede ronde uitroepen (hoewel Zjoeganov eigenlijk won).  En ook hier steunde het Westen Jeltsin volledig.  En waarom niet?  Na Jeltsin volledige steun te hebben gegeven bij zijn bloedige uitdrijving van de aanhangers van de Opperste Sovjet, waarom zouden we Jeltsin dan niet steunen bij de gestolen verkiezingen, toch?  Voor een cent, voor een dollar.

Jeltsin zelf bracht echter het grootste deel van zijn tijd door met zich dood te drinken, en het werd al snel duidelijk dat hij het niet lang meer zou volhouden.  Het liberale kamp raakte in paniek en maakte een enorme fout: ze stonden toe dat een weinig bekende en weinig spraakzame bureaucraat uit Sint-Petersburg Jeltsin zou vervangen als waarnemend president: Vladimir Poetin.

Poetin was een rustige, gereserveerde, competente bureaucraat met als belangrijkste eigenschap het ontbreken van een sterke persoonlijkheid, althans dat dachten de liberalen.  En dat was een grote misrekening!
 Zodra hij was benoemd, begon Poetin razendsnel te handelen.  Hij verraste onmiddellijk iedereen door persoonlijk deel te nemen aan de 2e Tsjetsjeense oorlog.  In tegenstelling tot zijn voorganger gaf Poetin de militaire commandanten alle vrijheid om deze oorlog naar eigen inzicht te voeren.   Poetin verraste iedereen opnieuw toen hij een werkelijk historische overeenkomst sloot met Akhmad Khadzhi Kadyrov om vrede te stichten in Tsjetsjenië, ondanks het feit dat deze laatste een rebellenleider was tijdens de eerste Tsjetsjeense oorlog.

De populariteit van Poetin schoot omhoog en hij maakte daar onmiddellijk gebruik van.

In een opmerkelijke wending van de geschiedenis gebruikte Poetin de grondwet, die door de Russische liberalen was opgesteld en aangenomen, om zeer snel een reeks belangrijke hervormingen door te voeren en de basis van de macht van de liberalen - de Joodse oligarchen (de Berezovski's, Gorodkovski's, Friedman's, Gusinski's, enz.) - te verwijderen.  Hij nam ook veel wetten aan die gericht waren op "versterking van de verticale macht", waardoor het federale centrum directe controle kreeg over lokale besturen.  Hierdoor werden niet alleen vele lokale maffia's, die erin geslaagd waren de lokale overheden te corrumperen en te infiltreren, de kop ingedrukt, maar werd ook snel een einde gemaakt aan de verschillende separatistische bewegingen in Rusland.  Ten slotte gebruikte hij de zogenaamde "administratieve middelen" om zijn partij Verenigd Rusland op te richten en ervoor te zorgen dat deze volledig door de staat werd gesteund.  De ironie is dat Poetin nooit in deze inspanningen zou zijn geslaagd als de Russische liberalen geen hyperpresidentiële grondwet hadden gecreëerd die Poetin de middelen gaf om zijn doelen te bereiken.  Om Lenin te parafraseren zou ik zeggen dat de Russische liberalen Poetin het touw hebben gegeven om hem mee op te hangen.

 Het Westen besefte
natuurlijk snel wat er gebeurde, maar het was te laat: de liberalen waren voorgoed de macht kwijt (God verhoede!), en het land was duidelijk overgenomen door een derde, voorheen ongeziene kracht.

Wie heeft Poetin werkelijk aan de macht gebracht?

Dit is de 10.000 dollar vraag.  Formeel is het officiële antwoord eenvoudig: Jeltsins entourage.  Het is echter overduidelijk dat een andere, onbekende groep mensen de liberalen op briljante wijze heeft misleid en de vos in hun kippenhok heeft gelaten.

Laten we niet vergeten dat de pro-Sovjet krachten in 1993 volledig werden verslagen.  Het was dus niet het resultaat van enkele nostalgische revanchisten die de oude Sovjet-Unie wilden doen herleven.  We hoeven dus niet te kijken naar dit kamp, dat in feite tot op de dag van vandaag grotendeels oppositie voert tegen Poetin.  Wie was het dan?
 In feite was
het een alliantie van twee krachten: elementen van de voormalige "PGU" van de KGB en een aantal belangrijke industriële en financiële leiders.  Laten we ze achtereenvolgens bekijken:

 De eerste kracht was de PGU van de USSR KGB: de buitenlandse inlichtingendienst van de Sovjet KGB.  De officiële naam was het Eerste Hoofddirectoraat van het USSR Staatsveiligheidscomité.  Het zou het ruwe equivalent zijn van de Britse MI6.  Het was ongetwijfeld het meest elitaire onderdeel van de KGB, en ook het meest autonome (het had zelfs een eigen hoofdkwartier in het zuiden van Moskou).  Hoewel de GPU zich bezighield met een breed scala aan onderwerpen, was zij ook zeer nauw verbonden met en geïnteresseerd in de wereld van het grootkapitaal in de USSR en daarbuiten.  Aangezien de GPU niets te maken had met de lelijkste activiteiten van de KGB, zoals de vervolging van dissidenten (dat was de taak van het 5e Directoraat), en aangezien zij niets te maken had met de binnenlandse veiligheid (dat was het prerogatief van het 2e Hoofddirectoraat), stond zij niet bovenaan de lijst van te hervormen instellingen, eenvoudigweg omdat zij niet zo gehaat werd als het meer zichtbare deel van de KGB.

 De tweede kracht die Poetin aan de macht bracht waren jonge mensen die afkomstig waren van belangrijke ministeries van de voormalige Sovjet-Unie die zich bezighielden met industriële en financiële zaken en een hekel hadden aan de Joodse oligarchen van Jeltsin.  In tegenstelling tot de oligarchen van Jeltsin wilden deze jonge leiders niet simpelweg alle Russische hulpbronnen plunderen en zich vervolgens terugtrekken in de Verenigde Staten of Israël, maar wilden zij dat Rusland een krachtige markteconomie werd die geïntegreerd was in het internationale financiële systeem.

 Later ontwikkelde de eerste groep zich tot wat ik noem "Euraziatische soevereinisten" en de tweede tot wat ik noem "Atlantische integrationisten" (voor een uitleg van deze termen, zie hier en hier).  We zouden ze kunnen beschouwen als "de mensen van Poetin" en "de mensen van Medvedev".

Ten slotte mogen we niet vergeten dat er natuurlijk nog een derde kracht is die de tandem Poetin-Medvedev volledig steunt: het Russische volk zelf, dat altijd voor hen heeft gestemd om aan de macht te blijven.

Het is een absoluut briljante formule, maar hij is al voorbij.

Ik twijfel er niet aan dat het idee om deze "tandem" te creëren gewoonweg briljant was: Poetin zou nationalisten bedienen, Medvedev zou meer liberaal ingestelde mensen bedienen.  Poetin zou de steun hebben van de "machtsministeries" (defensie, veiligheid, inlichtingen), terwijl Medvedev de steun zou hebben van het bedrijfsleven.  Poetin zou lokale autoriteiten kunnen intimideren om orders van het federale centrum op te volgen, en Medvedev zou de VS en de EU een goed gevoel kunnen geven in Davos.  Of, laten we het zo zeggen: wie is er tegen het duo Poetin-Medvedev? Vurige aanhangers van de Sovjet-Unie, rabiate xenofobe nationalisten, rabiate pro-Amerikaanse liberalen en joodse ballingen.  Dat is het zo'n beetje, en dat is niet veel.

Wat zien we trouwens in de huidige oppositie?  De Communistische Partij, die zich richt op degenen die heimwee hebben naar het Sovjettijdperk, de Liberale Democratische Partij, die zich richt op nationalisten, en een vrij kleine partij genaamd Eerlijk Rusland, waarvan het enige doel lijkt te zijn om stemmen van de andere twee over te hevelen en een aantal rabiate liberalen te coöpteren.  Met andere woorden, Medvedev en Poetin hebben in feite elke geloofwaardige oppositie uitgeschakeld.

 Zoals ik in eerdere berichten heb vermeld, zijn er nu duidelijke tekenen van ernstige spanningen tussen de "Euraziatische soevereinisten" en de "Atlantici", zozeer zelfs dat Poetin zijn eigen beweging heeft opgericht (het All-Russian People's Front).AllHet All-Russian People's Front"is in 2011 door Poetin opgericht (nogmaals, voor meer informatie hierover, zie hier en hier).

Nu we de complexe processen hebben onderzocht die hebben geleid tot het ontstaan van Poetins presidentschap in Rusland, moeten we kijken naar wat er in dezelfde periode in de Verenigde Staten gebeurde.

Ondertussen werden de VS neoconservatief

In tegenstelling tot de Sovjet-Unie, die vrijwel van de kaart is verdwenen, "wonnen" de Verenigde Staten de Koude Oorlog (niet echt, maar zo zien veel Amerikanen het) en als laatste en enige echte supermacht lanceerden de VS onmiddellijk een reeks buitenlandse oorlogen om hun "full spectrum dominance" over de planeet te vestigen, vooral na 9/11, dat de aard van de Amerikaanse samenleving zelf grondig veranderde.

De post-9/11 samenleving heeft echter haar wortels in een veel verder verleden: het Reagan-tijdperk.

Tijdens het presidentschap van Ronald Reagan nam een groep die later bekend werd als de Neocons een strategische beslissing om de Republikeinse Partij, de daarmee verbonden instellingen en denktanks in handen te krijgen.  Terwijl voormalige trotskisten in het verleden eerder geneigd waren de zogenaamd meer linkse Democratische Partij te steunen, bood de "nieuwe en verbeterde Republikeinse Partij" onder Reagan de neocons een aantal uiterst aantrekkelijke mogelijkheden:

 1) Geld: Reagan was een onvoorwaardelijke aanhanger van het grootkapitaal en het bedrijfsleven.  Zijn "overheid is het probleem" mantra paste perfect bij de historische affiniteit van de neocons met roofridders, maffiabazen en grote bankiers.  Voor hen betekende deregulering vrijheid van handelen, wat speculanten en Wall Street-wijsneuzen zeker enorm rijk zou maken.

 2) Geweld: Reagan stond ook vierkant achter het Amerikaanse militair-industrieel complex en het beleid van interventie in elk land op de planeet.  Deze fascinatie voor brute kracht en, laten we eerlijk zijn, terrorisme paste ook perfect in het Trotskistisch-neoconservatieve denken.

 3) Illegaliteit: Reagan trok zich niets aan van wetten, zowel internationaal als binnenlands.  Natuurlijk, als de wet gunstig was voor de belangen van de Verenigde Staten of de Republikeinse Partij, werd hij met veel ceremonieel nageleefd.  Maar als dat niet zo was, verbraken de Reaganieten ze zonder enige wroeging.

 4) Arrogantie: Onder Reagan bereikte het patriottisme en de imperiale overmoed nieuwe hoogten.  Meer dan ooit tevoren zagen de Verenigde Staten zichzelf niet alleen als de "Leider van de Vrije Wereld" die de planeet verdedigde tegen het "Evil Empire", maar ook als uniek en superieur aan de rest van de mensheid (zoals in de Ford-reclame uit de jaren tachtig: "Wij zijn nummer één, onverslaanbaar!").

 5) Systematische misleiding: Onder Reagan veranderde liegen van een incidentele, zij het regelmatige, tactiek in de politiek in een belangrijke vorm van publieke communicatie: Reagan en zijn regering konden het ene zeggen en het vervolgens in één adem ontkennen.  Ze konden beloftes doen die duidelijk onmogelijk na te komen waren (Star Wars, iemand?).  Ze konden plechtig een eed afleggen en die vervolgens breken (Iran-Contra).  En toen Reagan bewijs van deze leugens voorgelegd kreeg, hoefde hij alleen maar te zeggen: "Nou, nee, ik weet het niet meer."

 6) Messianisme: Niet alleen kreeg Reagan een enorme aanhang onder de verschillende gekke religieuze denominaties in de VS (inclusief de hele Bible Belt), Reagan bevorderde ook een vreemd blik seculier messianisme met een giftige mix van xenofobie grenzend aan racisme, met een narcistische bewondering voor alles wat patriottisch is, hoe dom ook, grenzend aan zelfverering.

Dus laten we het allemaal optellen:

Geld + geweld + illegaliteit + arrogantie + bedrog + messianisme staat gelijk aan wat?
 Klinkt dat niet allemaal heel erg bekend?  Is dit niet de perfecte beschrijving van het zionisme en Israël?

 Geen wonder dat de neocons meer en meer overlopen naar deze nieuwe Republikeinse Partij!  Reagan's Republikeinse Partij was de perfecte petrischaal voor het kweken van zionistische bacteriën, en ze groeiden.  Heel veel.

 Ik denk dat het redelijk is om te zeggen dat de VS een twintig jaar durend proces van "Zionisatie" doormaakte, met als hoogtepunt de grote valse vlag operatie van 9/11, waarbij PNAC-types in feite hun toegang tot de machtscentra in de VS gebruikten om... Israël en de KSA om een nieuwe vijand uit te vinden - "islamofascistische terreur" - die niet alleen een wereldwijde oorlog tegen "terreur" (GWOT) zou rechtvaardigen, maar ook Israël onvoorwaardelijk zou steunen.

In deze evolutie waren er verliezers, voornamelijk wat ik noem "het oude  Engelstalige kamp...dat effectief de controle verloor over het grootste deel van zijn binnenlandse politieke macht en al zijn macht in het buitenlands beleid: voor het eerst begon een nieuwe koers in het buitenlands beleid geleidelijk vorm te krijgen onder leiding van een groep mensen die uiteindelijk zouden worden geïdentificeerd als "Israel Firsters".  Even leek het erop dat de oude Britten de macht hadden heroverd - onder George W. Bush - om die vervolgens weer te verliezen met de verkiezing van Bill Clinton.  Maar de zionistische macht bereikte zijn hoogtepunt pas onder het presidentschap van George W. Bush, die feitelijk leiding gaf aan het massaal verwijderen van Engelstaligen uit sleutelposities in de regering (vooral in het Pentagon en de CIA).  Het was voorspelbaar dat de mensen die Bush Sr. "de gekken in de kelder" noemde... "gekken in de kelder" daadwerkelijk aan de macht waren, de VS snel naar de rand van de wereldwijde ineenstorting brachten: extern veranderde de massale wereldwijde sympathie voor de VS na 9/11 in een tsunami van haat en wrok, terwijl intern het land geconfronteerd werd met een enorme bankencrisis die bijna tot de invoering van bijna  leidde  tot de  impositioninvoering van staat van beleg... de  de staat van beleg in de Verenigde Staten.

Daar komt Barack Obama - "change we can believe in!"
 De verkiezing van Barack Obama in het Witte Huis was een historische gebeurtenis.  Niet alleen omdat de meerderheid van de blanke bevolking een zwarte man koos voor het hoogste ambt in het land (dit was in feite een uiting van wanhoop en een diep verlangen naar verandering), maar ook omdat, na een van de meest effectieve PR-campagnes in de geschiedenis, de overgrote meerderheid van de Amerikanen en veel, zo niet de meeste mensen in het buitenland echt, echt geloofden dat Obama een diepgaande, betekenisvolle verandering teweeg zou brengen.  De teleurstelling in Obama is even groot geweest als de hoop die miljoenen op hem hadden.  Persoonlijk denk ik dat de geschiedenis zich Obama niet alleen zal herinneren als een van de slechtste presidenten in de geschiedenis, maar vooral als de laatste kans voor het "systeem" om zichzelf te hervormen.  Die kans is verkeken.  En terwijl sommigen Obama met afschuw hebben beschreven als "Bush the easy one", denk ik dat zijn presidentschap beter kan worden omschreven als "meer van hetzelfde, alleen erger".

Toch is er iets dat de verkiezing van Obama, tot mijn absolute verrassing, wel heeft bereikt: de verwijdering van (de meeste, maar niet alle) neocons uit (de meeste, maar niet alle) sleutelposities en de heroriëntering van (het grootste deel, maar niet het hele) buitenlands beleid van de VS in een meer traditionele "US first"-richting, meestal gesteund door "oude Angelsaksische" belangen.  Natuurlijk controleren de neocons nog steeds stevig het Amerikaanse Congres en de bedrijfsmedia, maar de uitvoerende macht staat, althans voorlopig, weer onder Engelse controle (dit is natuurlijk een generalisatie: Dick Cheney was noch joods noch zionistisch, en Henry Kissinger kan moeilijk "Engels" worden genoemd).  En hoewel Bibi Netanyahu meer applaus kreeg in het Congres (29) dan enige andere Amerikaanse president, is de aanval op Iran die hij zo graag wilde er nooit gekomen.  In plaats daarvan werden Hillary en Petraeus eruit geschopt en kwamen Chuck Hagel en John Kerry erin.  Dit is nauwelijks een "verandering waarin we kunnen geloven", maar het toont tenminste aan dat de Likud het Witte Huis niet langer controleert.

 Natuurlijk is dit nog lang niet voorbij.  Het huidige laffe spel tussen het Witte Huis en het Congres over de begroting, met het inherente risico dat de VS in gebreke blijft, laat zien dat dit conflict nog lang niet voorbij is.

De huidige werkelijke machtsmatrix in de VS en Rusland

 Wij hebben aangetoond dat er in Rusland twee onofficiële partijen zijn die in een dodelijk conflict om de macht verwikkeld zijn: "Euraziatische soevereinisten" en "Atlantische integrationisten".  In de Verenigde Staten zijn er ook twee onofficiële partijen die eveneens in een dodelijke machtsstrijd verwikkeld zijn: de neocons en de "Oud-Engelse imperialisten".  Ik zou willen stellen dat, althans voorlopig, de "Euraziatische soevereinisten" en de "Oude Engelsen" de overhand hebben gekregen over hun binnenlandse rivaal, maar de Russische "Euraziatische soevereinisten" staan er veel sterker voor dan de Amerikaanse "Oude Engelsen".   Daar zijn twee belangrijke redenen voor:

 1) Rusland heeft al een economische ineenstorting en wanbetaling meegemaakt en
2) de meeste Russen staan volledig achter president Poetin en zijn beleid van "Euraziatische soevereiniteit".
  De Verenigde Staten
daarentegen staan op de rand van een economische ineenstorting, en de 1% kliek die de VS bestuurt wordt absoluut gehaat en veracht door de meerderheid van de Amerikanen.

Na de enorme en zelfs ondraaglijke teleurstelling over Obama, zijn steeds meer Amerikanen ervan overtuigd dat het geen zin heeft om de marionet in het Witte Huis te vervangen, en dat wat de VS echt nodig heeft, een regimewisseling is.

  De USSR en de VS - terug naar de toekomst?
 Voor wie zich de Sovjet-Unie van eind jaren tachtig herinnert, is het nogal verrassend hoezeer de VS onder Obama zijn gaan lijken op de USSR onder Brezjnev: intern wordt het gekenmerkt door een algemeen gevoel van afkeer en vervreemding, uitgelokt door de onmiskenbare stagnatie van een systeem dat tot in de kern verrot is. Een opgeblazen militaire en politiestaat met overal uniformen, terwijl steeds meer mensen in extreme armoede leven.  Een staatspropaganda machine die, net als Orwell's 1984 Orwells 1984, voortdurend opschept over zijn successen, hoewel iedereen weet dat het allemaal een leugen is.  De Verenigde Staten zijn thuis hopeloos overbelast en worden in het buitenland gehaat of belachelijk gemaakt.  Net als in de Sovjettijd zijn de Amerikaanse leiders duidelijk bang voor hun eigen volk, dus beschermen ze zichzelf met een enorm en duur wereldwijd netwerk van spionnen en propagandisten die bang zijn voor afwijkende meningen en hun eigen volk als de grootste vijand zien.

Voeg daarbij een politiek systeem dat er niet alleen niet in slaagt zijn beste burgers te coöpteren, maar hen zelfs diep van zich vervreemdt door de meest immorele en corrupte mensen tot machtsposities te promoveren.  Een bloeiend penitentiair-industrieel complex en militair-industrieel complex dat het land zich eenvoudigweg niet kan veroorloven te onderhouden.  Een afbrokkelende staatsinfrastructuur in combinatie met een volledig disfunctioneel gezondheidszorgsysteem, waar alleen de rijken en welgestelden een kwaliteitsbehandeling kunnen krijgen.  En bovenop dit alles is er een ongeneeslijk sclerotisch openbaar discours, vol ideologische clichés en volledig losgekoppeld van de realiteit.

 Ik zal nooit de woorden vergeten van de Pakistaanse ambassadeur bij de VN-conferentie over ontwapening in Genève in 1992, die zich tot een bijeenkomst van zelfvoldane westerse diplomaten richtte met de volgende woorden: "Jullie schijnen te denken dat jullie de Koude Oorlog hebben gewonnen, maar hebben jullie ooit de mogelijkheid overwogen dat de interne tegenstrijdigheden van het communisme het communisme hebben ingehaald voordat de interne tegenstrijdigheden van het kapitalisme het kapitalisme konden inhalen?!".  Onnodig te zeggen dat deze profetische woorden met verbijstering werden ontvangen en snel werden vergeten.  Maar ik geloof dat hij volkomen gelijk had: het kapitalisme heeft nu een crisis bereikt die even diep is als die welke de Sovjet-Unie eind jaren tachtig in haar greep hield, en er is geen kans om het te hervormen of op een andere manier te veranderen.  Regimewisseling is de enige mogelijke uitkomst.
 De historische wortels van de Russofobie van de Amerikaanse elites

Na al het bovenstaande is het eigenlijk vrij gemakkelijk te begrijpen waarom Rusland in het algemeen en Poetin in het bijzonder zo diep gehaat worden door de westerse plutocratie: nadat zij zichzelf ervan overtuigd hadden dat zij de Koude Oorlog hadden gewonnen, worden zij nu geconfronteerd met een dubbele teleurstelling - het snelle herstel van Rusland en de economische en politieke achteruitgang van het Westen, die uitloopt op een langzame en pijnlijke lijdensweg.

In hun bitterheid en woede zien de Westerse leiders over het hoofd dat Rusland niets te maken heeft met de huidige problemen van het Westen.  In feite is het tegendeel waar: het belangrijkste effect van de ineenstorting van de Sovjet-Unie op het door de VS gestuurde internationale economische systeem was dat het bestaan ervan werd verlengd door in Oost-Europa en Rusland nieuwe vraag naar Amerikaanse dollars te creëren (sommige economen, zoals Nikolai Starikov, hebben geschat dat de ineenstorting van de USSR de Amerikaanse dollar meer dan 10 jaar extra leven heeft gegeven).

 In het verleden was Rusland een historische gezworen vijand van het Britse Rijk.  De Joden hebben altijd veel grieven gehad tegen het prerevolutionaire tsaristische Rusland.  De revolutie van 1917 bracht veel hoop voor veel Oost-Europese Joden, maar die was van korte duur toen Stalin Trotski versloeg en de Communistische Partij werd gezuiverd van veel van haar Joodse leden.  Keer op keer heeft Rusland een tragische rol gespeeld in de geschiedenis van de Asjkenazische Joden, en dit heeft zeker een diepe stempel gedrukt op het wereldbeeld van de neocons, die vandaag de dag nog steeds diep Russofoob zijn.  Sommigen zouden kunnen aanvoeren dat veel Joden het Sovjet-leger diep dankbaar zijn voor de bevrijding van de Joden uit de concentratiekampen van de nazi's, of voor het feit dat zij het eerste land waren dat Israël erkende.  Maar in beide gevallen is het land waaraan deze acties worden toegeschreven de Sovjet-Unie, niet Rusland, dat voor de meeste Asjkenazische Joden nog steeds wordt geassocieerd met anti-Joodse politiek en waarden.
 Het is daarom niet verrassend dat zowel de Engelse als de Joodse elites in de Verenigde Staten een bijna instinctieve afkeer en angst hebben voor Rusland, vooral voor een Rusland dat zij zien als herlevend of anti-Amerikaans.  En het is een feit dat zij het niet bij het verkeerde eind hebben: Rusland is zeker herlevend, en de overgrote meerderheid van de Russische publieke opinie is sterk anti-Amerikaans, tenminste als we met "Amerika" een beschavingsmodel of economisch systeem bedoelen.

Anti-Amerikaanse gevoelens in Rusland

De houding tegenover de Verenigde Staten is drastisch veranderd sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie.  In de jaren tachtig waren de VS niet alleen erg populair, maar ook erg in de mode:  Russische jongeren vormden veel rockbands (waarvan sommige extreem populair werden en tot op de dag van vandaag populair zijn, zoals de  band DDT Petersburg), Amerikaanse mode en fast food waren de droom van elke Russische tiener, en de meeste intellectuelen beschouwden de Verenigde Staten oprecht als de "leider van de vrije wereld".  Natuurlijk wilde de staatspropaganda van de USSR de VS altijd voorstellen als een agressief imperialistisch land, maar deze poging mislukte: de meeste mensen hielden juist heel veel van de VS.  Een van de populairste popgroepen van de jaren negentig (Nautilus Pompilius) had een liedje met de volgende tekst:

Vaarwel, Amerika, oh
Waar ik nooit ben geweest.
Vaarwel voor altijd!
Neem je banjo
En speel erop om afscheid te nemen
ла-ла-ла-ла-ла-ла-ла-ла, ла-ла-ла-ла-ла-ла-ла-ла
Je versleten blauwe jeans
Wordt te strak voor mij
Er is ons zo lang geleerd
Om van je verboden fruit te houden.

Hoewel er uitzonderingen op deze regel waren, zou ik zeggen dat begin jaren negentig de meeste Russen, vooral jongeren, de Amerikaanse propaganda haaks en onverbiddelijk hadden geslikt - Rusland was hopeloos pro-Amerikaans.
 De catastrofale ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 en de volledige en onvoorwaardelijke steun van het Westen aan Jeltsin en zijn oligarchen veranderden deze situatie.  In plaats van te proberen Rusland te helpen, gebruikten de Verenigde Staten en het Westen elke gelegenheid om Rusland extern te verzwakken (door heel Oost-Europa toe te laten tot de NAVO, ook al hadden ze beloofd dat nooit te doen).  Intern steunde het Westen de Joodse oligarchen, die letterlijk de rijkdom uit Rusland wegzogen als levende bloedzuigende vampiers, terwijl ze elke denkbare vorm van separatisme steunden.  Eind jaren negentig waren de woorden "democraat" en "liberaal" beledigende scheldwoorden geworden.  Deze grap uit de late jaren negentig is een goed voorbeeld van dit sentiment (let op de associatie tussen liberalisme en joden):

Een nieuwe leraar komt de klas binnen:
- Mijn naam is Abram Davidovich, ik ben een liberaal. Nu staat iedereen op en stelt zich voor, zoals ik...
- Mijn naam is Masha, ik ben een liberaal...
- Mijn naam is Petya, ik ben een liberaal.
- Mijn kleine Johnny, ik ben een Stalinist.
- Johnny, waarom ben je een stalinist?
- Mijn moeder is een stalinist, mijn vader is een stalinist, mijn vrienden zijn stalinisten en ik ben ook een stalinist.
- Kleine Johnny, als je moeder een hoer was, je vader een drugsverslaafde en je vrienden flikkers, wat zou jij dan zijn? !
- Dan zou ik een liberaal zijn.

Let op de associatie tussen liberalen en joden (Abram Davidovitsj is een typisch joodse naam).  Let ook op de opname van de categorie "homoseksueel" tussen prostituees en drugsverslaafden, en houd dit in gedachten bij de beoordeling van de typische Russische reactie op de anti-Russische campagne van westerse homoseksuele organisaties.
 Het politieke effect van deze gevoelens is overduidelijk: bij de laatste verkiezingen heeft geen enkele pro-westerse politieke partij genoeg stemmen gekregen om in het parlement te komen.  En nee, dat is niet omdat Poetin ze heeft verboden (zoals sommige propagandisten in het Westen graag voorstellen).  Er zijn momenteel 57 politieke partijen in Rusland, en veel daarvan zijn pro-westers.  En toch is het een onbetwistbaar feit dat het percentage Russen dat gunstig staat tegenover de VS en de NAVO/EU ongeveer 5% bedraagt.  Ik kan ook dit zeggen: elke politieke partij die in de Doema vertegenwoordigd is, is diep anti-Amerikaans, zelfs het zeer gematigde Gewoon Rusland.
 Anti-Russische gevoelens in de VS?

Gezien het eindeloze spervuur van anti-Russische propaganda in de westerse bedrijfsmedia kun je je afvragen hoe sterk het anti-Russische sentiment in het Westen is.  Dat is echt moeilijk objectief te meten, maar als iemand die in West-Europa is geboren en in totaal 15 jaar in de VS heeft gewoond, kan ik zeggen dat anti-Russische sentimenten in het Westen zeer zeldzaam, bijna onbestaand zijn.  Er is altijd een sterk anticommunistisch sentiment geweest in de VS - dat bestaat nog steeds - maar op de een of andere manier maken de meeste Amerikanen een onderscheid tussen een politieke ideologie die ze niet echt begrijpen maar toch niet leuk vinden, en mensen die er in het verleden mee geassocieerd zijn geweest.

Amerikaanse *politici* haten Rusland zeker voor het grootste deel, maar de meeste Amerikanen lijken niet veel slechte gevoelens of angsten te hebben voor Rusland of het Russische volk. Ik schrijf dit toe aan een combinatie van factoren.

 Ten eerste, naarmate meer en meer mensen in het Westen beseffen dat zij niet in een democratie maar in een plutocratie van de 1% leven, zijn zij geneigd de officiële propagandalijn met een grotere mate van scepsis te aanvaarden (wat overigens ook het geval was met de meeste Sovjetbewoners in de jaren tachtig).  Bovendien staat een groeiend aantal mensen in het Westen die zich verzetten tegen de plutocratische imperiale orde die hen verarmt en hen tot lijfeigenen van bedrijven maakt, volledig achter Rusland en Poetin omdat zij "opstaan tegen de schoften in Washington".  Maar nog fundamenteler is het feit dat Rusland vandaag, in een bizarre wending van de geschiedenis, de waarden van het Westen van gisteren verdedigt: internationaal recht, pluralisme, vrijheid van meningsuiting, sociale rechten, anti-imperialisme, verzet tegen inmenging in soevereine staten, afwijzing van oorlog als middel om geschillen op te lossen, enz.

In het geval van de oorlog in Syrië heeft de absoluut consequente houding van Rusland ter verdediging van het internationaal recht op veel mensen in de VS en Europa indruk gemaakt, en het is steeds gebruikelijker om lof voor Poetin te horen van mensen die hem in het verleden ernstig wantrouwden.

Rusland is natuurlijk geen utopie of een soort perfecte samenleving, verre van dat, maar het heeft een fundamentele beslissing genomen om een *normaal* land te worden, in plaats van een wereldrijk, en elk normaal land zou ermee instemmen de beginselen van "het Westen van gisteren" te steunen, niet alleen Rusland.  In feite is Rusland geen uitzondering in het pragmatische besef dat het aanhangen van deze beginselen geen naïef idealisme is, maar een zeer realistisch politiek doel.  Mensen in het Westen horen van hun machthebbers en de bedrijfsmedia dat Poetin een kwaadaardige voormalige KGB-dictator is die een gevaar vormt voor de Verenigde Staten en zijn bondgenoten, maar als ze eenmaal beginnen te lezen of te luisteren naar wat Poetin feitelijk zegt, zijn ze het er grotendeels mee eens.
 Een andere grappige wending in het verhaal is dat, terwijl de Sovjetbevolking zich voor nieuws en informatie tot de BBC, de Voice of America of Radio Liberty wendde, steeds meer mensen in het Westen zich voor informatie tot Russia Today, Press TV of Telesur wenden.  Vandaar de paniekerige reactie van Walter Isaacson, voorzitter van de Broadcasting Board of Governors, de Amerikaanse organisatie die toezicht houdt op Amerikaanse mediakanalen voor een buitenlands publiek, die zei dat "we niet kunnen toestaan dat onze vijanden onze media domineren.  We hebben Russia Today, we hebben Iran's Press TV, we hebben Venezuela's TeleSUR, en natuurlijk lanceert China een internationaal 24-uurs nieuwskanaal met correspondenten over de hele wereld."  Mensen als Isaacson weten dat ze langzaam maar zeker de informatiestrijd om de controle van het grote publiek verliezen.

En nu, met het hele Snowden-gebeuren, wordt Rusland een veilige haven voor die politieke activisten die de toorn van Uncle Sam ontvluchten.  Een snelle zoektocht op internet leert je dat steeds meer mensen Poetin "de leider van de vrije wereld" noemen, terwijl anderen handtekeningen verzamelen voor Obama om Poetin de Nobelprijs te geven.  Inderdaad, voor degenen die, zoals ik, tegen het Sovjetsysteem hebben gestreden, is het absoluut verbazingwekkend om te zien welke 180 graden draai de wereld sinds de jaren tachtig heeft gemaakt.

Westerse elites zitten nog steeds vast in de Koude Oorlog

Terwijl de wereld de afgelopen 20 jaar radicaal is veranderd, zijn de westerse elites dat niet.  Geconfronteerd met een zeer teleurstellende realiteit proberen zij wanhopig terug te keren naar de Koude Oorlog in de hoop deze opnieuw te winnen.  Vandaar de eindeloze cyclus van lastercampagnes tegen Rusland die ik aan het begin van dit artikel noemde. Ze proberen Rusland te veranderen in een nieuwe Sovjet-Unie, met onderdrukte minderheden, gevangengenomen of vermoorde dissidenten, beperkte of onbestaande vrijheid van meningsuiting, een monolithische, door de staat gecontroleerde media, en een alziend veiligheidsapparaat dat alles overziet.  Het probleem is natuurlijk dat ze twintig jaar te laat zijn en dat deze beschuldigingen niet goed worden ontvangen door de westerse publieke opinie en binnen Rusland absoluut geen effect hebben.  In feite is elke poging tot inmenging in Russische politieke aangelegenheden zo onbekwaam en onhandig geweest dat ze elke keer is mislukt.  Van de volstrekt nutteloze pogingen van het Westen om een kleurenrevolutie in de straten van Moskou te organiseren tot de volkomen contraproductieve pogingen om een soort crisis rond de rechten van homoseksuelen in Rusland te creëren, heeft elke stap van de Westerse propagandamachine Vladimir Poetin en zijn "Euraziatische soevereinen" alleen maar sterker gemaakt ten koste van de "Atlantische integrationisten" binnen het Kremlin.

De laatste bijeenkomst van de 21 APEC-landen op Bali had een diepe en schrijnende symboliek.  Obama moest zijn reis afzeggen vanwege de Amerikaanse begrotingscrisis, terwijl Poetin werd getrakteerd op een muzikaal vreselijke maar politiek diepgaande vertolking van "Happy birthday to you!" door een spontaan koor van leiders uit de Pacific Rim.  Ik kan me alleen maar de woede van het Witte Huis voorstellen toen ze "hun" bondgenoten in de Stille Oceaan een serenade zagen brengen aan Poetin op zijn verjaardag!

Conclusie: "wij zijn overal"

 In een van zijn mooiste liederen zingt David Rovics de volgende tekst, die ik volledig wil citeren, omdat elke regel volledig van toepassing is op de huidige situatie:

Als ik zeg dat de hongerigen te eten moeten hebben, spreek
ik voor velen.
Als ik zeg dat niemand zeven huizen moet hebben...
Sommige mensen hebben er geen.
Ook al ben ik op een vreemde plaats...
Met niets dan een lege blik, herinner ik me de wereld en weet dat
we overal zijn.

Als ik zeg dat de tijd van de rijken zal komen, zal het komen. 
Laat me de wegen van
de overwinning of hints van de toekomst tellen
Havana, Caracas, Chiapas, Buenos Aires Hoeveel mensen streven en wachten.
En vechten voor hun deel.
Zij verbergen zich in hun ivoren torens,
maar wij zijn overal.

Religies, gevangenissen en rassen,
grenzen en naties,
FBI agenten en congresleden.
En bedrijfsradiostations.
Ze proberen ons te scheiden, maar we vinden elkaar.
En de machthebbers weten altijd.
Dat ze een kleine minderheid zijn.
En wij zijn overal.

Bij elke bom die ze laten vallen, bij elk huis dat ze vernietigen, bij elk
land dat ze overnemen.
Een nieuwe generatie komt tevoorschijn uit de ruïnes.
Die zegt: "Wij zijn niet bang."
Ze zullen doen alsof we met weinigen zijn,
maar met elk kind geboren uit miljarden moeders.
De volgende demonstratie zal komen
dat we overal zijn.

(luister hier naar het lied)

 Deze woorden zijn een prachtige uitdrukking van hoop die al diegenen zou moeten inspireren die zich momenteel verzetten tegen het Amerikaans-Zionistische imperium: we zijn overal, letterlijk.  Aan de ene kant de 1%, de Britse imperialisten en zionisten, en aan de andere kant de rest van de planeet, waaronder mogelijk 99% van het Amerikaanse volk.  Poetin en zijn Euraziatische soevereinisten zijn weliswaar de machtigste en best georganiseerde factie van het wereldwijde verzet tegen het imperium, maar zij zijn verre van de centrale, laat staan beslissende kracht in dit verzet.  Ja, Rusland kan en zal zijn rol spelen, maar alleen als een normaal land tussen vele andere normale landen, sommige klein en economisch zwak, zoals Ecuador, andere groot en machtig, zoals China.  Maar zelfs het kleine Ecuador was "groot genoeg" om Julian Assange asiel te verlenen, terwijl China Snowden schijnt te hebben gevraagd te vertrekken.  Dus Ecuador is toch niet zo klein?
 Het zou naïef zijn te hopen dat het proces van "de-imperialisering" van de Verenigde Staten zonder geweld kan verlopen.  Het Franse en Britse rijk stortten in tegen de bloedige achtergrond van de Tweede Wereldoorlog, en het nazi- en Japanse rijk werden verpletterd onder een tapijt van bommen.  Het Sovjetrijk stortte in met relatief minder slachtoffers, en het meeste geweld tijdens dit proces vond plaats in de periferie van de Sovjet-Unie.  In Rusland zelf liep het aantal slachtoffers van de mini-burgeroorlog van 1993 in de duizenden, niet in de miljoenen. En door de grote genade van God werd nergens een kernbom tot ontploffing gebracht.

Dus wat zal er waarschijnlijk gebeuren als het Amerikaans-Zionistische rijk uiteindelijk onder zijn eigen gewicht instort?  Niemand kan het met zekerheid zeggen, maar we kunnen in ieder geval hopen dat, net zoals er in 1991-1993 geen grootmacht opdook om het Sovjetrijk te redden, geen grootmacht zal proberen het Amerikaanse rijk te redden.  Zoals David Rovick het treffend formuleert, is de grote zwakte van de 1% die het VS-Zionistische rijk bestuurt, dat "zij een kleine minderheid zijn, en wij overal".
 In de afgelopen 20 jaar hebben de VS en Rusland diametraal tegenovergestelde wegen bewandeld, en hun rollen lijken te zijn omgedraaid.  Aan deze "pas de deux" komt een einde.  Door objectieve omstandigheden zijn beide landen opnieuw tegenover elkaar komen te staan, maar dit is uitsluitend te wijten aan de aard van het regime in Washington.  De Russische leiders zouden de woorden van de Engelse rapper Lowkey kunnen herhalen en verklaren: "Ik ben niet tegen Amerika, Amerika is tegen mij!" en ze zouden zich kunnen aansluiten bij 99% van de Amerikanen die, of ze het beseffen of niet, ook slachtoffer zijn van het Amerikaans-Zionistische imperium.
 Ondertussen zal het spervuur van anti-Russische propagandacampagnes niet ophouden, simpelweg omdat het een vorm van psychotherapie lijkt te zijn geworden voor een paniekerige en onbewuste westerse plutocratie.  En net als in alle voorgaande gevallen zal deze propagandacampagne geen effect hebben.
 Ik hoop dat de volgende keer dat we horen wat er gaat gebeuren na de huidige Greenpeace-campagne, u dit alles in gedachten houdt.

 The Saker