473 Wat wil Putin? Door Ishchenko.

Wat wil Poetin ?

Rostislav Ishchenko

Bron: http://actualcomment.ru/chego-khochet-putin.html

Vertaald door J. Vermeulen (uit het Engels).

Er is ook een versie met meer uitleg, en waarbij de engelse tekst zichtbaar is: Blog 472.

Het is verheugend dat de "patriotten" het Poetin niet kwalijk nemen dat de Oekraïense troepen in betrekkelijke rust uit de Donbass ( Debaltsjevo)  konden vertrekken, en dat ze niet boos waren over Moskou’s overleg met Merkel en Hollande.

Toch verlangen ze nog steeds ongeduldig naar een overwinning. De meest radicale onder hen zijn ervan overtuigd dat Poetin toch  "Novorussia"   wel zal prijsgeven. 

En de gematigden zijn bang dat hij de wapenstilstand in werkelijkheid gebruikt om in het reine te komen met de nieuwe omstandigheden op het internationale front, en om zich klaar te maken voor nieuwe diplomatieke gevechten. Terwijl hij zegt dat de wapenstilstand dient om   'het Novorussische leger te hergroeperen en vers materiaal en manschappen aan te vullen’. Dat kan ook gedaan worden zonder wapenstilstand, zeggen de gematigden.  

In feite, ondanks alle aandacht die politieke en militaire betweters  (de Talleyrands en Bonapartes van het internet) besteden aan  de situatie in Donbass en Oekraïne in het algemeen, is die strijd toch slechts één aspect op een wereldwijd front: de uitkomst van de oorlog wordt niet op de luchthaven van Donetsk of in de heuvels buiten Debaltsevo beslist, maar in de kantoren op Staraya Square (1) en Smolenskaya Plein (2),  in kantoren in Parijs, Brussel en Berlijn. Omdat militaire actie slechts één van de vele onderdelen is van deze politieke ruzie.

Oorlog is wel de zwaarste en de meest beslissende component van de strijd, en een onderdeel dat grote risico’s mee brengt, maar de kwestie begint niet met oorlog en het eindigt niet met oorlog. Oorlog is slechts een tussenliggende stap die er is omdat er dan geen compromis tussen de partijen kan worden bereikt. Het doel van de oorlog  is om nieuwe voorwaarden te scheppen waardoor een compromis mogelijk is of om te zorgen dat er geen noodzaak meer is voor verdere oorlog, als één van de partijen uit het conflict is verdwenen. Wanneer het tijd is voor een compromis, als de gevechten voorbij zijn en de troepen terug naar hun kazernes en de generaals beginnen met het schrijven van hun memoires en de voorbereiding voor de volgende oorlog, dat is wanneer de echte uitkomst van de confrontatie wordt bepaald door politici en diplomaten aan de onderhandelingstafel.

Politieke beslissingen worden vaak niet begrepen door het volk en het leger. Bijvoorbeeld tijdens de Oostenrijks-Pruisische oorlog van 1866 ging de Pruisische kanselier Otto von Bismarck (de latere kanselier van het Duitse Rijk) voorbij  aan  de herhaalde verzoeken van koning Wilhelm I (de toekomstige Duitse keizer) en de eisen van de Pruisische generaals om Wenen te veroveren, en hij had groot gelijk ! Op die manier versnelde hij een vrede op Pruisische  voorwaarden en zorgde hij er voor dat Oostenrijk-Hongarije voor altijd  (nou ja, tot dat rijk  uiteen viel in 1918)  een ‘junior partner’ werd voor Pruisen en later voor het Duitse Rijk.

Om te begrijpen hoe, wanneer en onder welke voorwaarden de militaire activiteit kan eindigen, moeten we weten wat de politici willen en hoe zij zich de kenmerken van de toekomstige vrede voorstellen.  Dan zal duidelijk worden waarom de militaire actie-oorlog  veranderde in een vaak niet zo intensieve burgeroorlog met af en toe wapenstilstanden, niet alleen in de Oekraïne, maar ook in Syrië.

Uiteraard zijn de standpunten van de politici in Kiev niet van belang voor ons omdat ze niets te beslissen hebben. Het feit dat buitenstaanders ( buitenlanders) de Oekraïne regeren is niet langer verborgen. Het maakt niet uit of de ministers nu Esten of Georgiërs [van afkomst] zijn,  ze zijn toch allemaal Amerikanen [van affiliatie, en qua connecties]. Het zou ook een grote fout zijn om ​​belang te hechten aan hoe de leiders van de Volksrepubliek Donetsk (DPR) en de Lugansk Volksrepubliek (LNR) de toekomst zien. De republieken bestaan ​​alleen dankzij Russische steun, en zolang als Rusland hen steunt, zullen de Russische belangen moeten worden beschermd, en zijn onafhankelijke beslissingen en initiatieven uit den booze. Er staat te veel op het spel om [Alexander] Zakharchenko of [Igor] Plotnitzky, of wie dan ook, een zelfstandige beslissing toe te staan.

Ook zijn we niet geïnteresseerd in het standpunt van de Europese Unie. Veel hing af van de EU tot de zomer van vorig jaar, toen de oorlog helemaal in het begin had kunnen worden voorkomen of gestopt. Een vastberaden en  principiele anti-oorlog houding van de EU was toen hard nodig. Het zou Amerikaanse initiatieven om de oorlog te beginnen hebben geblokkeerd en zou de EU hebben veranderd in een belangrijke onafhankelijke geopolitieke speler. De EU heeft die kans niet gebruikt en gedroeg zich in plaats daarvan als een trouwe vazal van de Verenigde Staten.

Als gevolg hiervan staat Europa op de rand van een verschrikkelijke interne onrust. In de komende jaren is de kans reëel dat Europa hetzelfde lot als de Oekraïne zal treffen, maar wel met veel meer drama, met veel  bloedvergieten en minder kans dat er rust komt in de nabije toekomst  - met andere woorden, met minder kans  dat er iemand zal verschijnen en die orde op zaken stelt.

Nu, vandaag , moet de EU kiezen of ze nog langer een ​​instrument van de Verenigde Staten wil blijven, òf dat ze zich dichter bij Rusland wil positioneren. Afhankelijk van de keuze kan Europa vrij komen met met een lichte schrik [als de EU zich los maakt van de VS] , zoals het afscheiden van delen van haar periferie en de mogelijke versnippering van bepaalde landen, òf Europa kan volledig instorten.  Afgaande op terughoudendheid van de Europese elite om openlijk te breken met de Verenigde Staten, is instorting bijna onvermijdelijk.

Wat ons vooral moet interesseren is de visie van de twee belangrijkste spelers die tegenover elkaar staan aan het Geopolitieke Front en in feite vechten voor de overwinning in een moderne versie van oorlogsvoering  - de  Derde Wereldoorlog waarin Netwerken centraal staan.

Deze spelers zijn de Verenigde Staten en Rusland.

Het Amerikaanse standpunt is duidelijk en transparant. In de tweede helft van de jaren 90 greep Washington niet de enige kans die ze kreeg om de Koude Oorlogs-economie zonder [toen] al te veel belemmeringen  te hervormen  en aldus de naderende crisis te vermijden die hoort bij een systeem met schaarse grondstoffen en menskracht, want die eindigheid van de natuurlijke bronnen is niet in overeenstemming te brengen met een systeem dat eist dat er altijd groei is .

Daarna kon de Verenigde Staten de doodsstrijd van het systeem alleen verlengen door de rest van de wereld te plunderen. In eerste instantie waren dat de derde-wereld landen. Toen beroofde men potentiële concurrenten. Daarna bondgenoten en zelfs goede vrienden. Dergelijke plundering  kon alleen blijven duren zolang de Verenigde Staten de onbetwiste alleenheerser in de wereld bleef.

Dus toen Rusland haar recht opeiste om onafhankelijke politieke beslissingen te nemen – beslissingen, niet van  globaal maar van regionaal belang - werd een botsing met de Verenigde Staten onvermijdelijk. Deze botsing kan niet eindigen in vrede, ze kan niet eindigen in een compromis.

Voor de Verenigde Staten zou een compromis met Rusland betekenen dat ze vrijwillig afstand doet van haar hegemonie,  en dat leidt tot een snelle, systemische catastrofe - niet alleen een politieke en economische crisis, maar ook een verlamming van staatsinstellingen en het onvermogen van de overheid om te functioneren. Met andere woorden, de onvermijdelijke desintegratie.

Maar als de Verenigde Staten wint, dan is het Rusland dat de systemische catastrofe [ineenstorting] zal ervaren. Na een bepaald soort van "rebellie" zal Ruslands heersende klasse worden gestraft door hun geld en goederen af te nemen en ze op te sluiten in de gevangenis. De staat zal worden gefragmenteerd, redelijk grote gebieden zullen worden geannexeerd door andere landen, en de militaire macht van het land zal worden vernietigd.

Dus de oorlog zal duren totdat één kant wint. Elke eventuele tussentijdse overeenkomst moet alleen worden beschouwd als een tijdelijke wapenstilstand - een nodig respijt om zich te hergroeperen, om nieuwe middelen te mobiliseren en nieuwe bondgenoten te vinden (en die leeg te zuigen).

Om het volledige beeld van de situatie te schetsen hoeven we alleen nog de positie van Rusland te beschouwen.

Het is essentieel om te begrijpen wat de Russische leiders willen bereiken, in het bijzonder de president, Vladimir Poetin. We hebben het over de belangrijke rol die Poetin speelt in de organisatie van de Russische machtsstructuur. Dit systeem is niet autoritair, zoals velen beweren, maar eerder op gezag gebaseerd - wat betekent dat het niet is gegrondvest op de door  de wet toegekende macht aan de leider, maar op het gezag van de persoon die aan het hoofd staat en die zijn medewerkers zelf uit koos en die als het hoofd van deze groep er voor zorgt dat het effectief handelt.

Tijdens Poetin’s 15 jaar aan de macht heeft hij , ondanks de moeilijke interne en externe situatie,  geprobeerd om de invloed van de overheid en van de wetgevende macht en zelfs de invloed van de lokale autoriteiten te maximaliseren. Dit zijn heel logische stappen die het systeem stabiliteit en continuïteit en compleetheid  zouden moeten gegeven. Omdat geen politicus eeuwig kan regeren is politieke continuïteit essentieel om politieke stabiliteit te bereiken. Dat is altijd zo, ongeacht wie er aan de macht komt.

Helaas is volledige autonomie, namelijk het vermogen om te functioneren zonder toezicht van de president, niet bereikt. Poetin blijft de belangrijkste component van het systeem, omdat de mensen hun vertrouwen in hem persoonlijk stellen.  Ze hebben veel minder vertrouwen in het systeem, zoals dat wordt belichaamd door autoriteiten en  overheids instanties. 

Zo worden Putin’s  meningen en politieke plannen de doorslaggevende factor op terreinen als het buitenlands beleid van Rusland. De zinsnede "zonder Poetin is er geen Rusland" is een overdrijving,  maar de uitdrukking "wat Poetin wil, dat wil Rusland ook" weerspiegelt de situatie vrij nauwkeurig naar mijn mening.

Laten we om te beginnen vast stellen dat de man die 15 jaar lang Rusland zorgvuldig heeft geleid naar zijn wederopstanding, dit deed in een klimaat van Amerikaanse hegemonie in de wereldpolitiek, wat dan weer gepaard ging met aanzienlijke mogelijkheden voor Washington om de interne politiek van Rusland te beïnvloeden. Het moet wel zo zijn dat Putin zijn tegenstander doorziet, en dat hij de ware toedracht van de strijd begrijpt.  Anders zou hij het niet zo lang hebben volgehouden.

Aanvankelijk ging Rusland nauwelijks tegen Amerika in. Rusland’s oppositie werd nauwelijks opgemerkt.  Maar langzamerhand begon Rusland zich ( bewust) steeds meer te verzetten tegen Amerika. Zo heeft Rusland bijvoorbeeld  helemaal niet gereageerd op de eerste poging tot een kleurenrevolutie in de Oekraïne in 2000-2002 (het geval Gongadze (3),  het cassette Schandaal (4)  en het protest ‘Oekraïne zonder Koetsjma’ (5).

Rusland verklaarde zich tegen de staatsgrepen die plaatsvonden van november 2003 tot januari 2004 in Georgië en van november 2004 tot januari 2005 in de Oekraïne,  maar Rusland kwam daar niet actief tussenbeiden.

In 2008  gebruikte Rusland zijn troepen in Ossetië en Abchazië,   tègen Georgië,  dat een bondgenoot van de VS is.  In 2012, in Syrië,  toonde de Russische vloot aan bereid te zijn de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten te confronteren .

In 2013 begon Rusland met economische maatregelen tegen Victor Janoekovitsj’s regime te nemen, maatregelen die mee hielpen om hem te doen inzien hoe schadelijk het ondertekenen van een Associatie Overeenkomst met de EU zou zijn.

Moskou was niet in staat om de Oekraïne voor de staatsgreep te behoeden vanwege de laagheid, lafheid, en de domheid van de Oekraïense leiders - niet alleen Janoekovitsj maar allemaal zonder uitzondering.

Na de gewapende coup in Kiev in februari 2014 ging Rusland een openlijke confrontatie met Washington aan. Vóór die tijd werden conflicten afgewisseld met een weer opleven van de onderlinge verstandhouding, maar vanaf  het begin van 2014 verslechterden de betrekkingen tussen Rusland en de Verenigde Staten snel en bereikten vrijwel onmiddellijk het punt waar in vroeger tijden , toen er nog geen kernwapens waren,   automatisch de oorlog zou zijn verklaard.

Dus altijd ging Poetin de confrontatie met de VS aan in de mate dat Rusland het zich – gezien haar eigen kracht --  kon permitteren.

Als Rusland nu zonder enige reserve de confrontatie kiest, dan wil dat dus zeggen dat Putin van mening is dat Rusland de strijd kan winnen. De veelomvattende ‘oorlog’ van sancties, van bluf en poker, de informatie-oorlog, de economische oorlog en de burgeroorlog in de Oekraïne.

Dit is de eerste belangrijke conclusie over wat Poetin wil en wat hij verwacht. Hij verwacht om te winnen. En gezien het feit dat hij een zorgvuldige werkwijze heeft en altijd ernaar streeft om eventuele verrassingen te anticiperen,  kunt U er zeker van zijn dat toen de Russiche leiders de beslissing namen om niet buigen voor de druk van de Verenigde Staten maar om te reageren, dat ze toen heel zeker waren dat ze de strijd konden winnen.

Ik wil er graag op wijzen dat de beslissing om een conflict met Washington aan te gaan niet werd genomen in 2014, noch in 2013. De oorlog van 8 augustus 2008 [tegen Georgië], was een uitdaging die de Verenigde Staten niet ongestraft konden laten. Daarna kwam er bij elke verdere fase van de confrontatie steeds meer op het spel te staan. Vanaf 2008 tot 2010 is de macht van de Verenigde Staten - niet alleen haar militaire of economische macht -  gedaald, terwijl Rusland’s macht  aanzienlijk is verbeterd. Dus het  belangrijkste doel [voor Rusland] was om haar verzet tegen de VS zo onopvallend mogelijk te houden. Met andere woorden, een open confrontatie waarin men alle pretenties van vriendschappelijkheid laat vallen en iedereen begrijpt dat er een oorlog gaande is moest men zo lang mogelijk uit stellen. Maar het zou nog beter zijn geweest als oorlog helemaal vermeden kon worden.

Met elk jaar dat  voorbij ging, werden de Verenigde Staten zwakker en Rusland sterker. Dit was een natuurlijk proces en niet te stoppen, en we konden met een hoge mate van zekerheid voorspellen dat – als er geen oorlog zou plaatsvinden -  rond 2020-2025 de periode van de Amerikaanse hegemonie zou zijn afgelopen, en de Verenigde Staten zouden zich dan beter bezig houden met de vraag hoe ze haar aftakeling konden voorkomen, dan zich zorgen te maken over hoe ze de wereld moeten regeren.

Nu is Poetin’s tweede streven duidelijk:  de Vrede of de schijn van vrede zo lang mogelijk  behouden. Vrede is voordelig voor Rusland omdat het in omstandigheden van vrede hetzelfde politieke resultaat kan bereiken, zonder enorme kosten en in een veel betere geopolitieke situatie. Dat is de reden waarom Rusland  voortdurend de olijftak aan biedt.

Zoals de junta in Kiev zal instorten als het vrede zou worden in Donbass, zo zijn in omstandigheden van  wereldvrede het militair-industrieel complex en het mondiale financiële systeem dat door de Verenigde Staten is gecreëerd,  gedoemd tot zelfvernietiging. Zo bezien wordt de (geprefereerde) werkwijze  van Rusland treffend beschreven in  Sun Tzu's zegswijze "De grootste overwinning is die waarvoor geen strijd nodig is."

Het is duidelijk dat Washington niet wordt gerund door idioten, wat  er ook gezegd wordt in Russische talkshows of geschreven op blogs. De VS begrijpen goed in welke situatie ze zich bevinden. Bovendien begrijpen ze ook dat Rusland niet van plan plan is om hen te vernietigen en dat het echt bereid is om samen te werken als een gelijke. En toch is, vanwege de politieke en sociaal-economische situatie in de Verenigde Staten, een dergelijke samenwerking voor hen onaanvaardbaar. 
Het is waarschijnlijk dat de VS  economisch in stort en dat er grote sociale onrust komt vóórdat Washington de tijd heeft om de nodige hervormingen door te voeren, zelfs als ze bij die hervormingen gesteund wordt door Moskou en Beijing. 
Zeker als we bedenken dat de EU in diezelfde periode zal moeten worden hervormd. 
Bovendien is de politieke elite die de afgelopen 25 jaar ​​in de Verenigde Staten is ontstaan gewend geraakt aan hun status als De Eigenaren van de Wereld. Zij begrijpen echt niet dat iemand zich tegen hen durft te verzetten.

Voor de heersende elite van de Verenigde Staten (niet de zaken-elite maar de overheidsbureaucratie) is het onverdraaglijk om te moeten veranderen van een land dat beslist over het lot van inferieure volkeren naar een situatie waarin men op basis van gelijkheid moet onderhandelen met die volkeren.  Het is waarschijnlijk vergelijkbaar met het aanbieden aan Gladstone of Disraeli van de post van minister-president van het Zulu Koninkrijk onder Cetshwayo. En dus ziet de VS een oorlog als ‘van vitaal belang’. Dit in tegenstelling tot Rusland, dat baat heeft bij vrede om zich verder te kunnen ontwikkelen.

In principe is elke oorlog een strijd om grondstoffen en middelen. 
De winnaar is altijd degene die meer middelen heeft en uiteindelijk meer troepen op de been kan brengen en meer tanks, schepen en vliegtuigen kan bouwen. Maar soms kan degene die strategisch in het nadeel is de situatie omkeren door een tactische overwinning op het slagveld. Voorbeelden hiervan zijn o.a. de oorlogen van Alexander de Grote en Frederik de Grote, evenals Hitlers campagne van 1939-1940.

Kernmachten kunnen niet rechtstreeks met elkaar in gevecht gaan.

Daarom zijn hun hulpbronnen  van het allergrootste belang. Dat is precies de reden waarom Rusland en de Verenigde Staten in het afgelopen jaar een wanhopige strijd om bondgenoten voerden. Rusland heeft deze wedstrijd gewonnen. De Verenigde Staten kunnen alleen de EU, Canada, Australië en Japan als bondgenoten beschouwen, en niet altijd als onvoorwaardelijke bondgenoot.  Maar Rusland is erin geslaagd om steun te mobiliseren van de BRICS-landen, om een ​​stevige positie in Latijns-Amerika te krijgen, en begint in Azië en Noord-Afrika de rol  van de Verenigde Staten over te nemen.

Het is natuurlijk een beetje natte-vinger werk, maar als we kijken naar de resultaten van de stemmen bij de VN en er van uit gaan dat een gebrek aan officiële steun voor de Verenigde Staten betekent dat men een afwijkende mening heeft en dus in feite Rusland steunt, dan blijkt dat de landen die aan de kant van Rusland staan samen ongeveer 60% van het BBP van de wereld controleren, dat ze meer dan twee-derde van de wereldbevolking uit maken, en meer dan driekwart van het aard-oppervlak. Dus kun je zeggen dat Rusland in staat was om meer middelen en grondstoffen aan zich te binden.

De Verenigde Staten hadden hier de keuze uit twee tactische mogelijkheden. 
De eerste leek veelbelovend en werd toegepast in de eerste dagen van de Oekraïense crisis.

Het was een poging om Rusland dwingen om te laten kiezen tussen een slechte situatie en een nòg slechtere. 
     -Rusland zou worden gedwongen om een ​​nazi-staat te aanvaarden aan zijn grenzen en daarmee een dramatisch verlies van internationale autoriteit en reputatie accepteren en Rusland zou het vertrouwen en de steun van zijn bondgenoten verliezen, en het land zou al snel belaagd worden – zowel intern als extern- door  pro-VS  krachten.
Rusland zou geen kans maken om dat als soeverein land te overleven.

    -Òf Rusland kon zijn leger de Oekraïne in sturen, de junta verdrijven vóór die zich stevig had genesteld en  de legitieme regering van Janoekovitsj herstellen.  Dat zou echter een beschuldiging van agressie tegen een onafhankelijke staat hebben opgeleverd, en van de onderdrukking van een volksrevolutie. Een dergelijke situatie zou hebben geleid tot een hoge mate van afkeuring van de kant van de Oekraïners en de noodzaak om voortdurend een aanzienlijke militaire, politieke, economische en diplomatieke inspanningen te leveren om een ​​marionettenregering in Kiev te houden, omdat er onder zulke omstandigheden geen andere regering  mogelijk zou zijn.

Rusland vermeed dat dilemma. Er was geen directe invasie. Het is Donbass dat vecht met Kiev. Het zijn de Amerikanen die schaarse middelen moeten besteden aan de marionettenregering in Kiev, een regering zonder toekomst, terwijl Rusland aan de zijlijn kan blijven en vredesvoorstellen kan doen.

Dus nu past de Verenigde Staten een plan B toe. Dat is zo oud als de wereld: Dat wat je niet kan behouden en door de vijand zal worden ingenomen, moet zo veel mogelijk worden kapot gemaakt, zodat de overwinning voor de vijand duurder is dan een nederlaag, omdat al haar middelen moeten worden gebruikt om het vernietigde grondgebied weer op te bouwen. De Verenigde Staten hebben daarom besloten om de Oekraïne niet meer te helpen behalve dan met met politieke retoriek, terwijl het Kiev aanmoedigt om een burgeroorlog in het hele land te voeren.

De Oekraïene moet branden, niet alleen in Donetsk en Lugansk, maar ook in Kiev en Lvov. De taak is simpel: vernietig de sociale infrastructuur zo veel mogelijk en breng de bevolking aan de rand van de afgrond. Dan zal de bevolking van de Oekraïne bestaan ​​uit miljoenen hongerende, wanhopige en zwaar bewapende mensen die elkaar voor voedsel zullen doden. De enige manier om dit bloedbad te stoppen zou een massale internationale militaire interventie zijn in de Oekraïne (de militie op zichzelf zal dit niet kunnen) en massale injecties van fondsen om de bevolking te voeden en om de economie te reconstrueren tot de Oekraïne weer kan beginnen om zichzelf te voeden.

Het is duidelijk dat al deze kosten voor Rusland’s rekening  zouden komen. Poetin heeft gelijk als hij zegt dat  niet alleen de staatsbegroting, maar alle bronnen van hulp, met inbegrip van het leger, in dit geval overbelast zullen worden en wellicht ontoereikend zullen zijn.  Daarom is het doel om de Oekraïne niet  te laten  ontploffen voordat de militie de situatie onder controle kan brengen. Het is cruciaal om het aantal slachtoffers en de vernietiging te minimaliseren en om zoveel als mogelijk van de economie en de infrastructuur van de grote steden te redden, zodat de bevolking op een of andere manier overleeft en dan zullen de Oekraïners zelf met de nazi-misdadigers in het reine komen.

Als het zo ver is zal de EU als een bondgenoot van Poetin gaan optreden. 
Omdat de Verenigde Staten altijd hebben geprobeerd om Europa te laten opdraaien voor de kosten van de strijd met Rusland [de invoer-boycot treft Europa, niet Amerika] bereikt het reeds verzwakte Europa het punt van uitputting en zal de EU moeten kiezen voor het oplossen van haar eigen, reeds lang voortwoekerende problemen.

Als Europa nu aan haar oostgrens een volledig verwoest Oekraïne krijgt, van waar miljoenen gewapende mensen zullen vluchten - niet alleen naar Rusland maar ook naar de EU -  met medeneming van leuke hobby's zoals drugshandel, wapensmokkelarij, en terrorisme, dan zal de EU dat niet overleven. Maar Rusland zal er minder last van hebben omdat de Republieken van Novorussia als buffer zullen fungeren.

Europa kan niet tegen de Verenigde Staten in gaan, maar het is doodsbang voor een verwoest Oekraïne. Daarom proberen Hollande en Merkel voor de eerste keer tijdens dit conflict  om de Amerikaanse eisen te saboteren (door wel met sancties in te stemmen, maar daarin niet te ver te gaan)  maar ondernemen ook op beperkte schaal actie (los van de VS) met als doel  om een compromis  te bereiken in de Oekraïne -- misschien geen vrede, maar wel op  zijn minst een wapenstilstand.

Als de Oekraïne in brand schiet, zal het snel verbranden. En als de EU tot een onbetrouwbare partner is geworden die misschien bereid is om naar het kamp van Rusland over te stappen, of op zijn minst bereid is om een neutrale positie in te nemen, dan zou Washington zich verplicht kunnen zien - trouw blijvend aan haar strategie --  om ook Europa in brand te steken.

Het is duidelijk dat een reeks van burgeroorlogen en oorlogen tussen landen op een continent vol met allerlei wapens, waar meer dan een half miljard mensen leven, veel erger is dan een burgeroorlog in de Oekraïne. De Atlantische Oceaan scheidt de Verenigde Staten van Europa. Zelfs Groot-Brittannië zou kunnen hopen er zonder kleerscheuren vanaf te komen, aan de overkant van het Kanaal. Maar Rusland en de EU delen een zeer lange grens.

Een grote vuurzee die zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan naar de Karpaten [van Polen tot Roemenië] is helemaal niet in het belang van Rusland wanneer het grondgebied van de Karpaten tot de Dnjepr [ de Zuidelijke Oekraïne]  nog steeds smeulende is.

Daarom is Poetin’s andere doelstelling, voor zover mogelijk, om de meest negatieve effecten van een brand in de Oekraïne en een vuurzee in Europa te voorkomen.

Omdat het onmogelijk is om zoiets volledig te voorkomen ( als de Verenigde Staten de brand wil aansteken, dan doet ze dat ), is het nodig om snel te kunnen blussen om te redden wat het meest waardevol is.

Dus, om de wettige belangen van Rusland te beschermen beschouwt Poetin vrede als een vitaal belang, want het is Vrede die het mogelijk zal maken het doel [de veiligheid en het overleven van Rusland] met een maximaal resultaat tegen minimale kosten, te bereiken. Maar omdat Vrede niet langer haalbaar is, en de wapenstilstanden steeds theoretischer en breekbaarder worden, moet Poetin de oorlog zo snel mogelijk beëindigen.

Maar ik wil wel benadrukken dat als er een jaar geleden een compromis had kunnen worden bereikt,  op de meest gunstige voorwaarden voor het Westen – wat nu niet meer mogelijk is, en de kansen worden steeds kleiner --  dat Rusland dan nog steeds haar doelstellingen had kunnen bereiken, maar dan wel later, wat slechts  een kleine concessie zou zijn geweest.

Ogenschijnlijk blijft de situatie hetzelfde. Vrede, wat de voorwaarden ook zouden zijn,  blijft nog steeds in het voordeel van Rusland. 

Maar er is  één ding veranderd: de publieke opinie. En die is van groot belang.

De Russische samenleving verlangt naar een overwinning en naar vergelding. Zoals ik reeds heb opgemerkt, is de Russische macht gebaseerd op gezag, op geloof in de leider,  en niet op de formele positie als leider; Daarom telt de publieke opinie in Rusland flink mee, anders dan in de "traditionele democratieën."

Poetin kan zijn rol als spil van het systeem alleen volhouden zolang hij de steun van de meerderheid van de bevolking heeft. Als hij deze steun verliest zal het systeem zijn stabiliteit verliezen, omdat er nog geen mensen van Putin’s statuur zijn opgestaan [tot nu toe] in de politieke elite van Rusland. Maar macht [Putin] kan zijn gezag slechts handhaven zolang het er in slaagt  de wensen van de massa van het volk te representeren. Dus de nederlaag van het Nazisme in de Oekraïne, ook al is het een diplomatieke nederlaag, die moet duidelijk en onbetwistbaar zijn . Alleen onder dergelijke omstandigheden is een Russisch compromis mogelijk.

Dus, ongeacht Poetin’s  wensen [=vrede] en ongeacht de belangen van Rusland [=vrede], gezien de algehele balans van de macht [de volkswoede in Rusland bepaalt de speelruimte van een president], evenals prioriteiten en mogelijkheden van de protagonisten [voor Amerika is oorlog de enige kans op overleven],  zal de oorlog die vorig jaar had moeten worden beëindigd binnen de grenzen van de Oekraïne vrijwel zeker overslaan naar Europa.

Men kan alleen maar raden wie succesvoller zal zijn - de Amerikanen die het vuurtje op stoken of de Russen met hun brandblusser?

Maar één ding is absoluut duidelijk: de vredesinitiatieven van de Russische leiders zullen niet worden beperkt omdat ze geen vrede willen, maar omdat ze gedwongen worden door hun achterban. Het is zinloos om tegen de wil van het volk in te gaan. Of tegen de loop van de geschiedenis. Maar als de wil van het volk  en de loop van de geschiedenis samenvallen, dan is het enige dat een verstandig politicus kan doen is dit alles te begrijpen en te steunen met alle middelen.

De hierboven beschreven omstandigheden maken het zeer onwaarschijnlijk dat de voorstanders van een onafhankelijke staat Novorussia hun wensen vervuld zien worden. Gezien de omvang van de vernietigende strijd die nog gaat komen is het niet moeilijk om het lot van de Oekraïne te voorspellen en er zal veel schade worden aangericht.

Het is niet meer dan logisch dat het Russische volk zich  af vraagt:  als er Russen in Novorussia wonen die we gered hebben van de nazi's, waarom moeten ze dan in een aparte staat te leven? Als ze in een aparte staat willen leven, waarom moet Rusland dan de wederopbouw van hun steden en fabrieken betalen? Op deze vragen is er maar één redelijk antwoord: Novorusssia moet een deel van Rusland worden (vooral omdat het genoeg strijders heeft, hoewel de regerende klasse  problematisch is).

Nou, als een deel van de Oekraïne lid kan worden van Rusland, waarom dan niet de hele Oekraïne? Vooral omdat naar alle waarschijnlijkheid tegen de tijd dat deze kwestie op de agenda staat,  de Europese Unie niet langer als een alternatief voor de Euraziatische Unie zal bestaan ( om bij aan te sluiten).

En dus zal de beslissing om zich bij Rusland te voegen worden genomen door een Oekraïne dat uit een federatie bestaat, en niet door een entiteit zonder een duidelijk statuut. Ik denk dat het te vroeg is om de politieke kaart opnieuw te tekenen. Waarschijnlijk zal het conflict in de Oekraïne tegen het einde van het jaar 2015 worden afgerond. Maar als de Verenigde Staten erin slagen om het conflict naar de EU uit te breiden (en dat zullen ze proberen), zal de uiteindelijke oplossing van de kwestie (en de toekomst van de Oekraïne als land) op zijn minst een paar jaar en misschien wel langer duren.

In elk mogelijk scenario hebben we baat bij vrede.

Zolang het vrede blijft zal Rusland sterker worden, omdat  nieuwe bondgenoten (ex-partners van de Verenigde Staten) over stappen naar haar kant, en omdat  Washington steeds meer gemarginaliseerd zal raken, en dan zal een territoriale herstructurering [Ishchenko bedoelt het aansluiten van de Oekraïne bij Rusland] veel eenvoudiger en tevens minder ingrijpend worden, vooral voor de mensen die daar wonen.

Opmerkingen:

1 De straat in Moskou waar het hoofdkwartier van de presidentiële administratie van Rusland ligt.

2 Het plein in Moskou waar het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken is gevestigd.

3 Georgiy Gongadze was een in Georgië geboren Oekraïense journalist en regisseur, die werd ontvoerd en vermoord in 2000.

4 Het Cassette schandaal brak ui in 2000 met de release van geluidsbanden waarop Leonid Koetsjma naar verluidt sprak over de noodzaak om Gongadze het zwijgen op te leggen omdat hij schreef over corruptie op hoog niveau.

5 Als gevolg van het Cassette Schandaal vond een massaal anti-Koetsjma protest plaats in de Oekraïne in 2000-2001.