1296 Twee artikelen over de manier waarop ons hoofd wordt gekoloniseerd.

     q32wef    132wef

Hasbara: Waarom begrijpt de wereld ons niet?

DoorNoam SheizafNovember 13, 2011

Een korte bespreking van de Israëlische term die wordt gebruikt om de voortdurende, steeds groeiende, nationale propaganda te beschrijven.

Een bord bij een evenement van "The Israel Project" (foto: Noam Shiezaf)

Ik heb het woord "Hasbara" de laatste tijd tamelijk vrijelijk gebruikt, en dat doen ook steeds meer mensen, zonder te stoppen om uit te leggen wat het eigenlijk betekent. Het gebruik van deze term is nu al vele jaren wijdverbreid in het Israëlische Hebreeuws, gewoonlijk met een positieve betekenis, hoewel niet altijd in een positieve context - er is een nooit eindigend debat over "het falen van Hasbara" - maar toch vraag ik me vaak af hoeveel mensen buiten Israël het eigenlijk kennen, laat staan begrijpen waar het voor staat. Daarom hier een paar woorden over Hasbara.

Hasbara is een vorm van propaganda die gericht is op een internationaal publiek, voornamelijk, maar niet uitsluitend, in westerse landen. Hasbara is bedoeld om de publieke opinie zodanig te beïnvloeden dat een positief beeld wordt geschetst van de politieke stappen en het beleid van Israël, met inbegrip van de acties die Israël in het verleden heeft ondernomen. Vaak omvatten de Hasbara-inspanningen een negatieve afschildering van de Arabieren en in het bijzonder van de Palestijnen.

Abonneren op De Landlijn

+972's wekelijkse nieuwsbrief

Bovenkant formulier

Aanmelden

Onderkant formulier

De Hebreeuwse betekenis van het woord Hasbara (הסברה) is "uitleg" (de term "propaganda" heeft een ander woord in het Hebreeuws - תעמולה). Ik denk dat het populaire gebruik van deze term ook een weerspiegeling is van een wijdverspreide publieke opvatting dat een betere inspanning om de acties van Israël uit te leggen aan de wereld, zal leiden tot een beter begrip van het beleid van Israël, en meer internationale steun. Een minder gebruikelijk gebruik van het werkwoord "uitleggen" (להסביר), dat te maken heeft met iemand verwelkomen, werd in het verleden gebruikt door het Ministerie van Toerisme in campagnes waarin de Israëli's werden aangespoord een gastvrije houding aan te nemen tegenover toeristen.

Hasbara vertegenwoordigt slechts één kant van propaganda, aangezien het meestal gericht is op buitenlands publiek. Het gebruik van de Hebreeuwse term Hasbara in een kritische context, in plaats van "propaganda" of "openbare diplomatie" (de titel van the Wikipedia entry over de kwestie), is noodzakelijk omdat de inspanningen van Hasbara breder zijn en hun doelstellingen veel ambitieuzer dan soortgelijke activiteiten van alle democratieën en de meeste niet-democratieën. Hasbara richt zich tegelijkertijd op politieke elites, opinieleiders en het publiek; het omvat zowel traditionele pleitbezorging als meer algemene oproepen via de massamedia, en het wordt uitgevoerd door overheidsinstanties, niet-gouvernementele organisaties, lobbygroepen, particuliere burgers, studenten, journalisten en bloggers.

De Israëlische regering moedigt alle burgers aan actief deel te nemen aan Hasbara. Onlangs heeft zij zelfs brochures met gespreksonderwerpen uitgedeeld aan alle Israëli's die naar het buitenland reizen (een Hebreeuwse webversie van de campagne kan hier worden bekeken). Israëli's wordt gevraagd om politiek georiënteerde gesprekken te voeren met hun gastheren en contacten in het buitenland. In plaats van het Palestijnse conflict te bespreken, wordt hen aangeraden de Israëlische technologische verwezenlijkingen aan te halen, het milieubeleid te vermelden en trots te zijn op opmerkelijke culturele werken. De Westelijke Jordaanoever moet worden besproken - onder zijn oude Hebreeuwse naam, Judea en Samaria - als een potentieel toeristisch wonder.

Tot een paar jaar geleden was de belangrijkste overheidsinstelling die Hasbara-werk verrichtte het Israeli Ministry of Foreign Affairsvia haar afdeling Media en Hasbara. Onder de regering van Ehud Olmert, en in nog sterkere mate onder die van Netanyahu, namen de Hasbara-inspanningen aanzienlijk toe. Premier Netanyahu heeft voor het eerst een Hasbara Ministryopgericht, dat wordt geleid door een minister van de regering (de huidige hasbara-minister is Yuli Edelstein). Het Hasbara-ministerie omvat een situatiekamer, die in vijf talen opereert; het heeft een nieuw-mediateam dat, volgens de webpagina van het bureau, 100.000 vrijwilligers op sociale-medianetwerken kan bereiken, alsmede vele bloggers.

UPDATE: Het ministerie van Hasbara is hiring! "Voordeel voor minderheden en vertegenwoordigers van de homo gemeenschap." Meer details hier.

Bovenop het Hasbara-ministerie is er een Hasbara-tak in het kabinet van de premier (belast met zowel lokale als internationale PR). De woordvoerder van de IDF heeft een internationale tak met een nieuwe mediatak, die zich inzet voor Hasbara en zich niet beperkt tot het verstrekken van informatie over legeractiviteiten. Andere regeringsinstanties, zoals het Ministerie van Toerisme of het Ministerie van Cultuur, nemen ook deel aan ad hoc Hasbara-activiteiten. Er zijn andere agentschappen die geleidelijk zijn overgegaan tot een grotere betrokkenheid bij Hasbara - wellicht de meest opmerkelijke is het Joods Agentschap, dat vroeger diende als verbindingspersoon met Joodse gemeenschappen in het buitenland, en nu zijn afgezanten naar Amerikaanse campussen opleidt om propaganda te bedrijven.

Onder minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman kreeg het ministerie van Buitenlandse Zaken de opdracht een grotere rol te spelen in de Hasbara-inspanningen (een populaire tirade tegen het ministerie van Buitenlandse Zaken was jarenlang dat het zich bezighoudt met vredesstichting in plaats van belangenbehartiging, en Lieberman heeft beloofd dat op te lossen). Enige tijd geleden werd ik benaderd door een particulier bureau dat een contract had gewonnen met het Ministerie van Buitenlandse Zaken; zij zochten professionals om vijandige journalisten te spelen in simulaties met Israëlische diplomaten.

Veel van het Hasbara-werk dat buiten de officiële kanalen om wordt verricht - maar met zware officiële invloed - wordt uitgevoerd door niet-gouvernementele organisaties zoals Stand With Us, The Israel Project en meer. Deze organisaties produceren middelen - bookletsdiavoorstellingen, flyers, kaarten, opiniepeilingen en meer - en verdraaien nieuwsgebeurtenissen op manieren die gunstig zijn voor de Israëlische regering. Er wordt veel aandacht besteed aan het beïnvloeden van opiniemakers: journalisten en bloggers worden regelmatig ingevlogen voor rondleidingen in Israël, vergezeld door regeringsfunctionarissen, terwijl Israëlische vertegenwoordigers - voormalige diplomaten, journalisten, soldaten en officieren - worden meegenomen om lezingen te geven op campussen, denktanks, conferenties en andere openbare evenementen over de hele wereld. Organisaties proberen ook de basis te beïnvloeden door het toekennen Hasbara fellowships aan internationale studenten in Israël.

------

Er bestaat in Israël een interessante spanning tussen de enorme inspanningen die worden geleverd voor Hasbara - de Israëlische voorspraak is waarschijnlijk de meest wijdverspreide en ambitieuze propaganda-inspanning van de staat in de wereld van vandaag - en een gevoel van "Hasbara-falen" bij het Israëlische publiek. Rants over het feit dat Israël verkeerd begrepen wordt en klachten over de incompetentie van degenen die zich bezighouden met Hasbara zijn vaak te horen in de populaire media. Naar mijn mening is "het falen van Hasbara" eigenlijk een falen van het beleid - vooral, maar niet beperkt tot, het beleid met betrekking tot de bezetting en de controle over de Palestijnen.

Inzicht in dit punt kan licht werpen op een zelfvernietigend element in de Hasbara-strijd: Naarmate Israël zijn belangstelling verliest voor het vinden van een oplossing voor de Palestijnse kwestie die zou voldoen aan de minimale morele normen van de Westerse wereld - hetzij "één man, één stem" of volledige Palestijnse soevereiniteit over een aaneengesloten territoriale eenheid - zullen de Hasbara-inspanningen waarschijnlijk alleen maar meer aandacht vestigen op het voortdurende falen van Israël om de belofte van zijn praatjes waar te maken, en zullen zij meer licht werpen op de steeds groter wordende kloof tussen de model-, beeld-perfecte democratie die wordt weerspiegeld in brochures en de grimmige werkelijkheid ter plaatse.

• Yuli Edelstein
• propaganda
• Sta ons bij
• IDF woordvoerder
• Het Israëlproject
• Hasbara
• Benjamin Netanyahu

Noam Sheizaf is een onafhankelijke journalist en redacteur. Hij was de stichtende uitvoerend directeur en hoofdredacteur van +972 Magazine. Voordat hij bij +972 kwam, werkte hij voor de plaatselijke krant Ha-ir van Tel Aviv, Ynet en het dagblad Maariv, waar zijn laatste functie adjunct-hoofdredacteur van het weekendblad was. Momenteel werkt hij aan een aantal documentaire films.

 

=====--

Israël voert de PR-machine op

Het zet al zijn middelen in om de groeiende wereldbeweging tegen de bezetting te bestrijden.

Door Max Blumenthal

16 OKTOBER 2013

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu spreekt tijdens de wekelijkse kabinetsvergadering in Jeruzalem, 6 oktober 2013. (Reuters/Gali Tibbon/Pool)

In het post-Oslo tijdperk, toen de strategie die de Israëlische premier Benjamin Netanyahu's inner circle "vrede zonder vrede" noemt, de Israëlische consensus veroverde, hebben mensenrechtenactivisten hun inspanningen opgevoerd om de bezetting van Palestina en Israël's heersende structuur van etnisch-religieuze discriminatie aan te vechten. Populair bekend als BDS, de beweging om Israëlische instellingen die betrokken zijn bij de bezetting te boycotten, te desinvesteren en te sanctioneren, heeft schokgolven teweeggebracht in internationale pro-Israël kringen en binnen de top van Israëls militair-intelligentie apparaat. Het aan de regering gelinkte Reut Instituut heeft BDS aangewezen als een belangrijke bedreiging voor de nationale veiligheid en heeft een blauwdruk gemaakt voor het saboteren van Palestijnse solidariteitsnetwerken over de hele wereld.

Dit artikel is overgenomen uit Max Blumenthal's Goliath: Life and Loathing in Greater Israel, in oktober gepubliceerd door Nation Books.

Terwijl in Israëlische beleidskringen de paranoia toeneemt over het opkomende geweldloze wereldwijde verzet, is Netanyahu geobsedeerd geraakt door Israëls kwijnende imago in het Westen. Onder zijn leiding is de term "delegitimisering" een begrip geworden dat staat voor BDS en bijna alles wat wordt gedaan in naam van het aan de kaak stellen van Israëls schendingen van het internationaal recht. En dankzij Netanyahu's instigatie is Barack Obama de eerste Amerikaanse president geworden die expliciet heeft toegezegd de drukcampagne te zullen bestrijden.

Op zoek naar een gemakkelijke oplossing voor haar PR-problemen, heeft de Israëlische regering zich tot hasbara gewend. De letterlijke betekenis van dit Hebreeuwse woord is "verklaring", maar wanneer het in de praktijk wordt gebracht, herkennen de meeste geïnformeerde waarnemers het als propaganda. Hoe meer de staat Israël zijn toevlucht neemt tot geweld om de bezetting te beheersen, hoe meer het zich gedwongen voelt om hasbara in te zetten. En hoe meer westerse mediaconsumenten met hasbara in aanraking komen, hoe waarschijnlijker het wordt dat zij Israëls grandioze praatjes afwegen tegen het routinematige en onbeduidende geweld, de schokkende vernederingen en de repressie die kenmerkend zijn voor de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt.

Onder leiding van Netanyahu - zelf een professionele uitlegger, die de eerste jaren van zijn politieke carrière doorbracht als frequente gast in Amerikaanse prime-time nieuwsprogramma's om de gladheid van de Beltway-punditklasse te perfectioneren - heeft de Israëlische regering ongeziene middelen geïnvesteerd in hasbara. De taak van het verspreiden van hasbara, die vroeger uitsluitend de verantwoordelijkheid was van het ministerie van Buitenlandse Zaken, valt nu onder een speciaal ministerie van Publieke Diplomatie en Diaspora-aangelegenheden, tot 2013 geleid door Yuli Edelstein, een rechtse kolonist en regeringsminister die Arabieren een "verachtelijk volk" heeft genoemd. (Edelstein is nu voorzitter van de Knesset).

Edelsteins ministerie beschikt over een geavanceerde "situatiekamer", een betaald mediateam en de coördinatie van een vrijwilligersmacht die naar eigen zeggen bestaat uit duizenden bloggers, twitteraars en Facebook-commentatoren die worden gevoed met de nieuwste gespreksonderwerpen en vervolgens de sociale media overspoelen met hasbara in vijf talen. De heldendaden van de propagandasoldaten die zijn ingelijfd in Israëls online leger hebben bijgedragen tot het ontstaan van het fenomeen van de "hasbara troll", een vaak gezichtsloze, schrille en meedogenloze lastpost die op Twitter en Facebook wordt ingezet om publieke figuren lastig te vallen die zich sceptisch uitlaten over het officiële Israëlische beleid of sympathie betonen voor de Palestijnen. Deze inspanningen zijn aangevuld door het kantoor van de premier, de eenheid van de woordvoerder van de IDF, en het ministerie van toerisme en cultuur, die elk nieuw opgerichte hasbara-eenheden herbergen. Zelfs het Joods Agentschap, een door de staat gefinancierde paragouvernementele organisatie die zich in de eerste plaats bezighoudt met het opnemen en vestigen van nieuwe Joodse immigranten, heeft een fulltime social media medewerker in dienst, Avi Mayer genaamd, die zijn dagen doorbrengt op Twitter met het aanvallen van Palestijnse solidariteitsactivisten met meestal ongefundeerde beweringen van antisemitisme en bedrog.

Of ze het nu leuk vinden of niet, elke Joodse Israëlische burger is een potentiële rekruut voor de nationale hasbara-brigade. Terwijl de Universiteit van Tel Aviv hasbara-delegaties stuurt naar campussen in heel Europa en de Verenigde Staten, biedt de Nationale Unie van Israëlische Studenten Israëlische universiteitsstudenten $ 2.000 om propaganda te verspreiden "vanuit het comfort van thuis". El Al Airlines zet zijn stewardessen in Amerikaanse steden in om de zaak voor Israël te bepleiten tijdens speciaal toegekende betaalde vakantiedagen. Ondertussen worden op de internationale luchthaven Ben Gurion grote reclameborden geplaatst door het Ministerie van Publieke Diplomatie, waarop de Israëliërs worden geïnstrueerd om "goede diplomaten te zijn" wanneer zij naar het buitenland reizen. Door een hele bevolking te dwingen om Israël te promoten als "de enige democratie in het Midden-Oosten", versterkt de staat een cultuur die afwijkende meningen en kritisch onderzoek met een instinctieve vijandigheid behandelt.

Kijk: Israel's New Racism, Max Blumenthal en David Sheen's documentaire video die de vervolging van Afrikaanse migranten in het heilige
land blootlegt.  

In 2005 verscheen het Amerikaanse reality-tv-programma The Apprentice opnieuw in Israël als The Ambassador, een hitshow met honderden Israëlische burgers die voor een nationaal publiek en een jury van generaals en journalisten uit het leger meededen aan verhitte hasbara-wedstrijden. Op het spel stonden geldprijzen, een kans om in internationale parlementen te spreken en de bewondering van hun medeburgers. Op een conferentie van liberale intellectuelen in Herzliya in 2010, gesponsord door de Heinrich Böll Stichting, de denktank van de Duitse Groene Partij, ontmoette ik de winnares van het tweede seizoen van The Ambassador. Ze was mooi op een klassieke telegenieke manier, slank en uiterst evenwichtig. De 30-jarige vrouw in een grijs broekpak was Melody Sucharewicz, maar voor veel Israëli's die haar als een beroemdheid beschouwden, was ze gewoon bekend als "Melody". Sinds haar overwinning heeft Sucharewicz in de Verenigde Naties gesproken over Israëls "zoektocht naar vrede" en heeft ze een belangrijke positie verworven in het Peres Center for Peace.

Tijdens een vraag-en-antwoordsessie op de conferentie sprong Sucharewicz in de bres om Israël te verdedigen tegen zelfs maar lichte kritiek van diverse panelleden, waaronder de vermaarde Israëlische historicus Tom Segev. Vijf minuten lang hield ze een ademloze, semi-coherente tirade, alsof ze in een wedstrijd zat om zoveel mogelijk actuele gebeurtenissen in het voordeel van Israël te draaien. Tenslotte vroeg de moderator aan Sucharewicz om haar opmerkingen af te sluiten met een vraag. "Natuurlijk wilt u dat ik stop met praten," snauwde ze hem toe. "Jullie laten een vrouw nooit lang genoeg aan het woord om zichzelf uit te drukken. Na de gespreksleider tot onderdanigheid te hebben gedwongen, ging Sucharewicz door met nog vijf minuten hasbara.

Toen ik haar na afloop in de gang interviewde, vond ik haar onverstoorbaar. Op mijn vraag over de golf van antidemocratische wetten die de Knesset overspoelt, antwoordde ze: "Israël is niet volmaakt. Ze kunnen alleen maar streven naar meer perfectie.... Ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen dat er pure discriminatie is." Over kwesties variërend van burgerslachtoffers bij de aanval op Gaza in 2008-09 (Operatie Gegoten Lood) tot het platwalsen van bedoeïenendorpen in Israëls Negev-gebied, keerde Sucharewicz altijd terug naar één punt: Israël is niet perfect, maar het verbetert zich voortdurend.

In hetzelfde jaar dat The Ambassador in de Israëlische ether ging, richtte de regering zich op de rebranding van Israël als een kosmopolitische, technologisch geavanceerde party-speeltuin voor westerse bezoekers, vooral seksbeluste, opwaarts mobiele mannen tussen 18 en 35 jaar. Een reeks van edgy reclamespots ter bevordering van het toerisme benadrukten de nieuwe Brand Israel campagne. De eerste reclame, uitgebracht in 2006, toonde twee geile jonge mannen die zonder shirt op het strand van Tel Aviv zaten, terwijl een parade van schaars geklede Israëlische vrouwen voor hen verscheen:

Man #1 (starend naar een huwbare jonge vrouw die lotion op haar dijen smeert): Holy shit, man!

Holy fuck!

Man #1 (kijkt naar de borsten van een in bikini geklede blondine die in zijn richting jogt): Heilige Jezus! Oh! Kom naar papa!

Een brunette bikinimodel laat een peddelbal vallen in de buurt van de mannen en geeft ze een zwoele blik.

Man #1 (overmand door passie): Oooooh!

Slogan verschijnt op het scherm: "Israël: Geen wonder dat ze het het Heilige Land noemen."

Met 90 miljoen dollar van de gemeente Tel Aviv om de stad te promoten als een homo paradijs, en met gratis reizen aangeboden door het ministerie van Toerisme voor homoseksuele Israëli's die bereid zijn om "publieke diplomatieke activiteiten uit te voeren in het buitenland," heeft de Brand Israel campagne zich in toenemende mate geconcentreerd op wat veel internationale homo activisten "pinkwashing" noemen, of het gebruiken van de relatief progressieve reputatie van het land op het gebied van de rechten van homoseksuelen om haar schendingen van de mensenrechten te verbergen. De campagne omvatte het uitzenden van openlijk homoseksuele Israëlische soldaten om te spreken op universiteitscampussen, het vertonen van pro-Israël films op festivals voor homorechten, en zelfs het sturen van een bizarre praalwagen in de 2011 San Francisco Gay Pride parade met een opblaaspop van de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad die werd sodomiseerd door een nucleaire raket.

Een van de meest agressieve promotors van Israëls zogenaamd homovriendelijke cultuur was Michael Lucas, een van 's werelds rijkste homopornoproducenten. Een fervent voorstander van Israëlische luchtaanvallen op Iran en een uitgesproken islamofoob ("Ik haat moslims absoluut"), gebruikte Lucas zijn fortuin om een bedrijf op te richten dat homotoerisme naar Israël promoot. "Ik vind het absoluut krankzinnig dat homoseksuele mensen, die het belangrijkste doelwit van de islam zijn, zo onwetend zijn over de feiten," vertelde hij een interviewer van het extreem-rechtse Amerikaanse tijdschrift FrontPage Magazine. "Ze romantiseren dezelfde Palestijnen die homo's aan kranen ophangen, maar demoniseren Israël, dat een veilige haven is voor homo's." Lucas' meest gepromote pornofilm, Men of Israel, die een vehikel werd voor zijn gay tours, toonde twee acteurs die seks hadden in een Palestijns dorp dat etnisch gezuiverd werd door Zionistische milities in 1948.

Ten onrechte bewerend dat het dorp honderden jaren eerder ontvolkt was, schreef Lucas in een persbericht: "We gingen naar een verlaten dorp even ten noorden van Jeruzalem. Het was een prachtig, oud dorp dat al eeuwen geleden verlaten was...maar dat weerhield onze jongens er niet van om elkaar te bestijgen en te proberen het opnieuw te bevolken. Biologie is misschien niet de les van de dag, maar deze mannen schoten hun zaad door het hele dorp." Na afloop van de opnames in het "verlaten" dorp werden Lucas en zijn cast ontvangen door een nieuwsploeg van Israël's Channel 1, die de pornoshoot versloeg als een zegen voor de Israëlische public relations.

In juni 2011, toen activisten over de hele wereld in Griekenland bijeenkwamen voor de poging om de tweede Gaza Freedom Flotilla te lanceren - een jaar na de Israëlische militaire aanval op de Mavi Marmara waarbij negen activisten om het leven kwamen - publiceerde de Israëlische regering een YouTube-video die bedoeld was om de organisatoren van de flotilla als homofoben neer te zetten. De video toonde een homoseksuele activist die zichzelf "Marc3Pax" noemde en vertelde hoe de organisatoren hadden geweigerd om hem aan boord te laten vanwege de bezorgdheid van hun veronderstelde partners onder de anti-homo Hamas. Marc3Pax sloot de video af met een waarschuwing aan homokijkers dat aansluiting bij de Palestijnse solidariteitsbeweging betekende "in bed belanden" met bebaarde jihadi's die homoseksuelen haten.

Toen ze merkten dat de video een hoax was, ontmaskerden de Amerikaanse schrijvers Ali Abunimah en Benjamin Doherty van de Palestijnse nieuws- en opiniewebsite Electronic Intifada snel de ster van de video als een Israëlische acteur en nachtclub promotor genaamd Omer Gershon. Toen ik de oorsprong van de video onderzocht, leerde ik dat de eerste persoon die de video promootte op Twitter een personage was met de naam "Guy Seemann". In eerste instantie kon ik niet geloven dat een echte persoon genaamd Guy Seemann een homo hoax video verspreidde. Ik ontdekte al snel dat Seemann niet alleen echt was, maar dat hij een low-level agent was die in het kantoor van premier Netanyahu werkte.

De Marc3Pax hoax werd gevolgd door een andere stompzinnige en ronduit bizarre video die ontworpen is om de Gaza Freedom Flotilla te ondermijnen. De video is geproduceerd door een productiemaatschappij uit Tel Aviv die banden heeft met het kabinet van de premier, en is getiteld "Sex With the Psychologist". Het toont een aantrekkelijke en extreem gestoorde jonge vrouw die reageert op Rorschach inktvlekken die worden getoond door een leunende, grijsharige psycholoog. Terwijl de vrouw afzakt in verschillende stadia van agitatie, flitsen beelden van haar dijen op het scherm. "Het enige wat jullie willen is in vrede leven," klaagt ze in Zuid-Afrikaans geaccentueerd Engels, "maar jullie blijven proberen haar in verlegenheid te brengen en haar aan te vallen en te treiteren." Haar woorden worden onderbroken door schokkende montages van messen en botsingen op het dek van de Mavi Marmara. "Dokter, waarom laat u me deze beelden zien?" protesteert ze. "Stop met me leugens te vertellen en me slechts één kant van het verhaal te laten zien .... Laat haar met rust, stop met haar te provoceren!... Wat wil je? Dat ze van de kaart verdwijnt?"

De vrouw was blijkbaar een metaforische voorstelling van Israël zoals het wil worden gezien: vreedzaam, kosmopolitisch en erotisch, maar ook getraumatiseerd, kwetsbaar en tot neurose gedreven door plunderende terroristen en Jodenhatende activisten - een onschuldig slachtoffer dat moet worden gered. Aan het eind van de video stormt de vrouw het kantoor van de psycholoog uit en verschijnt er een boodschap op het scherm: "Steun niet nog een gewelddadige flotilla."

* * *

De schunnige hasbara van Brand Israel werd rechtstreeks geïnspireerd door corporate PR, en geen enkele figuur heeft meer energie gestoken in het verfijnen van de technieken van schadebeperking dan Frank Luntz. Luntz verwierf bekendheid in 1996 toen hij een memo opstelde voor Newt Gingrich, de Republikeinse voorzitter van het Huis, getiteld "Language: A Key Mechanism of Control." De memo adviseerde Gingrich om de GOP-agenda te promoten met positieve woorden als "moreel", "leiderschap" en "welvaart", terwijl hij de Democraten aframmelde met termen als "machtsmisbruik", "corrupt" en "intolerant". Luntz kreeg daarna lucratieve contracten van Enron, ExxonMobil en recentelijk de financiële industrie, die hem inhuurde om de Occupy Wall Street-beweging te helpen ondermijnen. Luntz' best verkochte woordenschatgids, Words That Work, was oorspronkelijk getiteld Killer Words.

Gezien zijn geschiedenis in het helpen van bedrijfsfraudeurs om zich uit crises te praten, was het misschien toepasselijk dat Luntz door het Israel Project, een internationale pro-Israël activistische organisatie met banden met het Ministerie van Buitenlandse Zaken van het land, werd gecontracteerd om het officiële hasbara handboek te maken. In de 116 pagina's tellende gids, afgestemd op de gevoeligheden van een publiek met veel passie en weinig informatie, schetst Luntz strategieën om Israël te promoten in de media en op de campus. Doorheen het document spoort Luntz pro-Israël activisten aan om aanvallen op tegenstanders te leiden door "eerst te beginnen met empathie voor beide kanten." Hij adviseert voorstanders van Israël om nederigheid en bezorgdheid voor Palestijnse kinderen te veinzen, voordat ze zich onophoudelijk richten op de "door Iran gesteunde Hezbollah, Hamas en Islamitische Jihad".

In een ongebruikelijk - en waarschijnlijk onbedoeld - moment van openhartigheid, waarschuwt Luntz dat als Israël in een voortdurende staat van oorlog blijft zonder plan om zijn crisis op te lossen, "Amerikanen niet zullen willen dat hun regering belastinggeld of de invloed van hun president uitgeeft om Israël te helpen". Om de dreigende storm tegen te houden, adviseert Luntz Israel-aanhangers om "de mensen er steeds weer aan te herinneren dat Israel vrede wil." Voor hem en professionele hasbaristen zoals Sucharewicz, is het woord "vrede" natuurlijk niets meer dan een retorisch hulpmiddel.

* * *

Terwijl de Israëlische regering een gestaag spervuur van drogredenen en afleidingsmanoeuvres inzette om haar imago te beschermen, nam het militair-inlichtingenapparaat in toenemende mate zijn toevlucht tot repressie om haar interne critici het zwijgen op te leggen. Een van de meest effectieve was Yonatan Shapira, een luchtmachtpiloot die in september 2003, op het hoogtepunt van de tweede intifada, zevenentwintig piloten in actieve dienst en oudgedienden ertoe aanzette een publieke brief te ondertekenen waarin zij weigerden nog langer missies te vliegen die burgers in de gebieden in gevaar brachten. Na zijn vertrek uit het leger sloot Shapira zich aan bij de BDS-beweging, wat hem de toorn van de rechtse Israëlische media opleverde, alsmede een dreigende ondervraging door de binnenlandse veiligheidsdienst van het land, de Shin Bet.

In september 2009 hielden de Israëlische autoriteiten de Palestijnse mensenrechtenactivist Mohammed Othman vast toen hij terugkeerde van een reis naar Noorwegen, waar hij bij Noorse ambtenaren had gelobbyd om BDS en de volkscampagne tegen Israëls scheidingsmuur te steunen. Othman werd maanden later vrijgelaten, maar pas na een aanhoudende campagne van Amnesty International en Human Rights Watch om zijn status als politieke gevangene bekend te maken. In december 2009 hield Israël Jamal Juma, een vooraanstaand lid van het Palestijnse Nationale BDS Comité, vast en bestempelde hem als een gevaarlijke "veiligheidsgevangene", alvorens hem weken later zonder aanklacht vrij te laten.

Onder de tientallen Israëlische activisten die in het sleepnet van de Shin Bet werden gevangen, bevond zich Leehee Rothschild, een 29-jarige mensenrechtenactiviste die een constante aanwezigheid was bij ongewapende Palestijnse demonstraties tegen de bezetting op de Westelijke Jordaanoever, en die zich onlangs had aangesloten bij een kleine groep pro-BDS Israëlische activisten en academici, Boycott Within genaamd. In maart 2012, een jaar nadat de politie een inval deed in haar appartement en haar bezittingen doorzocht, werd Rothschild aangehouden door de Shin Bet terwijl ze terugkeerde van een reis naar Europa, tijdens welke ze had deelgenomen aan een reeks educatieve BDS-evenementen. Op de internationale luchthaven Ben Gurion werd zij ondervraagd door "Shavit", de directeur van de "extreem-linkse en rechtse afdeling" van de Shin Bet, die suggereerde dat zijn agentschap haar telefoongesprekken afluisterde, haar e-mails las en haar appartement had afgeluisterd. Toen ze werd vrijgelaten, schreef Rothschild: "[Shavit] zei dat ik tot nu toe binnen de wet ben gebleven, maar als ik die eenmaal heb overtreden, ik maar beter kon onthouden dat ze me in de gaten houden, en dat ze me zien als een leider, zodat ik verantwoordelijk zou kunnen worden gehouden voor het leiden van andere mensen tot illegale daden."

De toenemende paniek over BDS leidde rechtstreeks tot een poging van de Knesset om de boycot van Israëlische producten strafbaar te stellen. In maart 2011 werd een wetsvoorstel ingediend door Ze'ev Elkin van de Likoedpartij, een rechtspopulist uit het partijkader van dertigers en veertigers, dat door een commissie werd gestemd en voor een eindstemming naar de Knesset werd gestuurd. Het wetsvoorstel was een gestroomlijnde versie van een eerder voorstel dat boycotters zou hebben gestraft met daadwerkelijke gevangenisstraf, terwijl niet-staatsburgers die opriepen tot boycots van Israël in hun eigen land zouden worden gedeporteerd. In zijn nieuwe, afgezwakte vorm bestrafte het wetsvoorstel expliciet uitlatingen die schadelijk werden geacht voor de Joodse staat, door iedere Israëli die meende dat zijn of haar zaak was geschaad door de oproep tot een boycot door een andere Israëli - zonder dat daarvoor bewijs nodig was - toe te staan de dader voor de burgerlijke rechtbank te dagen. Het wetsvoorstel luidde: "Het is verboden een boycot tegen de staat Israël te initiëren, de deelname daaraan aan te moedigen of hulp of informatie te verschaffen om die boycot te bevorderen."

Anat Matar was een van de eerste Israëlische burgers die openlijk voor een boycot pleitte. Als hoogleraar filosofie aan de Universiteit van Tel Aviv en moeder van de prominente linkse journalist Hagai Matar, werd Anat al snel een haatdragende figuur voor de rechtse Knesset-beweging, die eiste dat zij uit haar vaste academische post zou worden gezet. In een toespraak voor de afstudeerceremonie van de Universiteit van Tel Aviv in 2010 beschuldigde de super-hasbara superadvocaat Alan Dershowitz Matar en twee andere pro-BDS Israëlische academici, Rachel Giora en Shlomo Sand, van "het opdringen van hun ideologie aan studenten," en drong er bij "vaderlandslievende" studenten en faculteitsleden op aan "zich te verzetten tegen propaganderende professoren ... in geschikte fora buiten het klaslokaal waar andere regels gelden." Matar vertelde me dat 250 van haar academische collega's geïnspireerd waren door Dershowitz om een publieke brief te ondertekenen waarin ze haar in venijnige bewoordingen veroordeelden.

Matar vertelde me dat ondanks de toenemende intimidatie, zij niet het echte doelwit was van de anti-boycotwetgeving. "Als de wet wordt aangenomen, ben ik niet de enige die wordt gekwetst," zei ze. "En als ik ontslagen word, is dat eigenlijk het minst belangrijke. Het belangrijkste is wat er zal gebeuren met de NGO's zoals Adalah [het juridisch centrum voor de rechten van Arabische minderheden], met [de bezettingsmonitoring groep] Yesh Din, met B'Tselem. Als ik ontslagen word, is dat een persoonlijk ongemak - maar als dat gebeurt, is het veel meer dan een aanval op een academische gek. Ik weet echt niet wat er gaat gebeuren, en ik zie geen uitweg."

Eric Alterman uit explains waarom hij niet veel voelt voor het nieuwe boek van Max Blumenthal.

Max BlumenthalMax Blumenthal is een bekroonde journalist wiens werk is verschenen in The New York Times, de Los Angeles Times, The Daily Beast, The Nation, The Huffington Post, de Independent Film Channel, Salon.com, Al Jazeera English en andere publicaties. Hij is de auteur van de bestseller Republikein Gomorra. Zijn nieuwe boek, dat net is verschenen, is Goliath: Life and Loathing in Greater Israel (Nation Books).

 

Om een correctie voor te leggen, klik hier.

Voor Reprints en Toestemmingen, klik hier.