1170 Verslaving, Verslaving, Verslaving, Kassa, kassa, kassa. Je moet het begrijpen.

Heel lang geleden was er alleen alcohol en rookwaar om verslaafd aan te worden. 

Alleen de heel rijke mensen werden verslaafd aan eten en misschien ook wel aan sex. 

Maar er was nog geen verslavend voedsel, er waren heel weinig drugs ( neem ik aan) , er waren geen social media met 'likes' en er was geen verslavend nieuws.

Rich Roll is een belangrijke podcaster die veel aanleg heeft voor verslavingen. 

Hij overwon zijn alcohol verslaving. ( Met de 12 stappen methode.)

dr Anna Lembke was te zien in een beroemd geworden documentaire over verslavende Social Media. ( The social dilemma) 

Ze blijkt een geweldig leuke mevrouw te zijn en het gesprek tussen Rich en Anna is heel aangenaam om te beluisteren: twee mensen die  hun uiterste best doen voor 'de mensheid.' 

Maar in dit blog wil ik vooral  wijzen op een passage vanaf minuut 26 tot 30 waarin Lembke uitlegt hoe verslaving werkt. 

De neurochemistry van addiction. 

Dopamine is een neurotransmitter ( een molecule die verbinding maakt tussen de twee neuroon-uiteinden:  het 'zweeft' in die opening, die we 'de synaps' noemen.) 

Dopamine kan als een soort 'versterker van een signaal dienen, als ik dat goed begrijp. 

Er komt een signaal uit een neuron tot aan de synaps, en dopmine geeft het door aan de volgende neuron. 

Dopamine werkt vooral op het gebied van 'motivatie' en van 'beloning'. 

Als we gewoon niks doen en niks beleven zorgt de dopamine toch voor wat 

signalen van 'positief gevoel' : bijvoorbeeld  +100  pulsen per minuut.  

(Lembke noemt dat :  een  tonic base line , een basis frequentie.) 

Nu zijn er zaken die zorgen dat de afgifte van dopamine extra groot wordt: 

Chocola  geeft niet 100 pulsen, maar 150 pulsen dopamine per minuut. ( 50% verhoging)

Sex geeft niet 100 maar 200 pulsen. 

Nicotine versterkt de dopamine afgifte met 150% :  dus krijg je 250 pulses. 

Metamfetamine geeft 1000 %  versterking: dus ipv 100 pulses krijg je 1000 pulses dopamine.

En de dopamine geeft dat we ons prettig of gelukkig voelen. 

(Of verwachten ons prettig te gaan voelen, zoals ik van Andrew Huberman begreep) 

Àlle stoffen die de dopamine afgifte versterken, zijn verslavend. 

Tot zover eigenlijk niks aan de hand. Je bent verslaafd, maar ja, je wordt er ook gelukkiger van, toch ? 

Nee dus. 

Lembke legt het uit:  

Er zit een soort zero-sum mechanisme in het brein: 

wat je aan geluk er bij krijgt, moet je later betalen door je een tijdje  ongelukkig te voelen. 

Het brein streeft naar evenwicht, naar die 100 pulses per minuut. 

Als het geluksgevoel omhoog gaat (meer dopamine )  dan komen er kaboutertjes (gremlins zegt Lembke) die de productie van dopamine  afremmen, totdat het saldo nul is:  tot je gemiddelde op die 100 pulsen per minuut zit. 

Dat heet:  'The opponent process reaction' , 

in gewone taal: de kater, the hangover, the come down,  the after effect. 

Als je niet van die kater houdt, kun je snel weer chocola eten, of drugs nemen of je telefoon pakken. Zodat je de aanmaak van dopamine weer stimuleert.  

Maar als je dat niet doet, dan gaat die kater voorbij want de balans is hersteld: de kaboutertjes stoppen hun bemoeienis en je zit gewoon weeer op 100 pulses per minuut. 

Maar als je de kater bestrijdt door méér te nemen van de stof die al die dopamine produceert, dan zitten er uiteindelijk heel veel kaboutertjes die de dopamine productie afremmen. 

Dan is er geen lol meer aan, en dan neem je de chocola omdatje je je anders slecht voelt.  Het is niet meer iets om je gelukig te voelen, maar om narigheid op te heffen.  

Als ik dan stop met chocola, dan voel ik me slecht: geïrriteerd, gedeprimeerd, ik kan niet slapen etc.  Ik heb dan alle kenmerken die horen bij ontwenning van een verslaving. 

 

 

 

                               =====================

Ik herinner me dag dat ik rond mijn 18de veel over het leven na dacht, en dat ik er alleen vrede mee kon hebben als het rechtvaardig zou zijn. Mijn analyse was:  iedereen streeft naar geluk,  en op een of andere manier ervaren we even veel geluk als ongeluk tijdens ons leven.  ( De schriften waarin ik dit beschrijf liggen vast nog ergens in een stapel, opgeborgen. )   

Ik zag dat de beroemdste mensen in Hollywood zelfmoord pleegden, terwijl arme mensen toch plezier in het leven hadden. 

Deze neuro-chemie zoals door Lembke uitgelegd, zal misschien mijn hypothese van 50 jaar geleden onderbouwen.  Het lijkt er in elk geval wel op. 

Maar het kan ook verklaren waarom mensen die weten dat ze binnen afzioenbare tiojd gaan sterven ( die uitbehandeld zijn) , toch vaak zeggen dat die laatste maanden ook gelukkige maanden waren.  Meestal geven ze aan dat dit komt door een diepere connectie met  hun geliefden.  Maar die geluksgevoelens kunnen dus ook worden opgewekt door de kaboutertjes die al dat ongeluk doro al dat medische slechte nioeuws,  moeten recht trekken door flink wat dopamine zomaar uit te sturen. 

Hier en nu ga ik de theorie en de kennis van Lembke gebruiken om mijn eetlust te beperken:  alles wat je er aan plezier mee wint, moet je toch terugbetalen , maar dan ben je wel dikker geworden..

         ===============================

Het interview van Rich Roll met Andrew Huberman is even interessant en gaaat min of meer over hetzelfde onderwerp.

Heel erg de moeite waard, maar niet zo eenvoudig om te onthouden: