Hoewel hij zelf geen onderbopuwing geeft, is die er zekjer, en zal ik die hieronder later zelf invoegen.
De val van de Iraanse Sjah
Het gesprek met Farah Diba (Humo18 april) is vrij boeiend en toont nogmaals hoe bepaalde machthebbers in een hoge ivoren toren leven zonder altijd goed te beseffen wat er rond hen aan het gebeuren is.
Het klopt inderdaad dat het de VS, het Verenigd Koninkrijk en de Fransen waren die Khomeini aan de macht brachten. Dit kaderde echter duidelijk in een groter duivels plan van die regeringen.
Zo vluchten beiden op 16 januari 1979 uit hun land, en exact zes maanden later, op 16 juli 1979, pleegt Saddam Hoessein, een agent van de CIA, in Irak een staatsgreep. En 13 maanden later, als de legers klaar staan, trekken Irak en Iran op 22 september 1980 ten oorlog. Wat in beide landen zorgt voor een massale vernietiging van mens en materiaal. Waarbij het Westen aan beide kanten wapens leverde.
Khomeini en de Iraanse clerus wilden vooral hun financiën veilig stellen om zo hun macht te bewaren versus de andere krachten in het land, waaronder de sjah. In het geniep sloot hij trouwens een akkoord met de Amerikaanse republikeinse partij om de gevangen Amerikaanse diplomaten die in Teheran werden vastgehouden pas vrij te laten na de verkiezingen. Waardoor Ronald Reagan het in de presidentsverkiezingen makkelijk van Jimmy Carter kon halen.
Khomeini was trouwens ook betrokken bij de in 1953 door de Britse en Amerikaanse veiligheidsdiensten georganiseerde staatsgreep tegen de Iraanse premier Mohammed Mossadeq. Het probleem van Khomeini en de Iraanse geestelijken was dat de landhervormingen van haar man de Sjah financieel erg nadelig was voor de grootgrondbezitters die de Iraanse clerus traditioneel was.
Bovendien kaderde dit ook in een breder plan. Door in Iran geestelijken aan de macht te brengen kon men makkelijker het schisma in de islam verder doen uitgroeien. Waar tot dan amper iemand wist wat soennieten en sjiieten waren kon dit zo uitgroeien tot wat we nu zien. In datzelfde jaar 1979 creëerde men dan in Afghanistan een salafistisch terreurleger. Alles stond klaar voor de grote apotheose.
Het kadert in het door de Israëlische diplomaat Oded Yinon in februari 1982 uiteengezette plan voor gebiedsuitbreiding van de zionistische staat. Mede via het verzwakken van het militair apparaat van de Arabische landen en het er bevorderen van het sektarisme en zo vernielen van de regio.
Het is geen toeval dat al Qaeda of andere salafistische terreurgroepen tot heden nooit in Israël zelf een aanslag pleegden en dat Israëlische militaire hospitalen al meer dan 3000 gewonde Syrische terroristen verzorgden en nadien terugstuurde naar het slagveld. Het toont waar het in Syrië echt om te doen is. En Jimmy Carter gaf in 1979 het startschot.
Willy Van Damme
Lezersbrief naar aanleiding van het interview van Peter Verlinden met Farah Diba, de weduwe van de laatste sjah van Iran. Dit in Humo van 18 april 2017.
