1175. Het definitieve boek over de oorlog in Syrië. De Saker interviewt de schrijver.

 

Interview with A.B. Abrams about his latest book and the war in Syria

4550 Views September 12, 2021 15 Comments

by Andrei for the Saker blog

A.B. Abrams has just released a new book entitled World War in Syria – Global Conflict on the Middle Eastern Battlefields.  Here are two locations were you can order this most interesting volume:

• https://www.claritypress.com/product/world-war-in-syria-global-conflict-on-middle-eastern-battlefields/
• https://www.amazon.com/World-War-Syria-Conflict-Battlefields/dp/1949762467

For those who don’t remember who Abrams is, here are two of his previous contributions to the Saker blog:

• https://thesaker.is/dont-hold-your-breath-for-world-war-iii-world-war-iv-has-already-begun/
• https://thesaker.is/north-korea-rising-interpreting-pyongyangs-strategic-position-after-its-groundbreaking-military-parade/

The book got A LOT of praise already, so I posted a few endorsements at the end of this interview (see at the bottom)

Rather than offer my own endorsement or write a full review, I decided to interview Abrams about both his book and his views on the international aggression against Syria.  I hope you enjoy it and, yes, get the book!

Andrei

= Interview met A.B. Abrams over zijn nieuwste boek en de oorlog in Syrië

4550 keer bekeken 12 september 2021 15 reacties

door Andrei voor de Saker blog

A.B. Abrams heeft zojuist een nieuw boek uitgebracht met de titel World War in Syria - Global Conflict on the Middle Eastern Battlefields.  Hier zijn twee locaties waar u dit zeer interessante volume kunt bestellen:

- https://www.claritypress.com/product/world-war-in-syria-global-conflict-on-middle-eastern-battlefields/

- https://www.amazon.com/World-War-Syria-Conflict-Battlefields/dp/1949762467

Voor degenen die niet meer weten wie Abrams is, hier zijn twee van zijn vorige bijdragen aan de Saker blog:

- https://thesaker.is/dont-hold-your-breath-for-world-war-iii-world-war-iv-has-already-begun/

- https://thesaker.is/north-korea-rising-interpreting-pyongyangs-strategic-position-after-its-groundbreaking-military-parade/

Het boek kreeg al heel wat lof toegezwaaid, dus heb ik aan het eind van dit interview een paar commentaren geplaatst (zie onderaan)

In plaats van mijn eigen goedkeuring te geven of een volledige recensie te schrijven, besloot ik Abrams te interviewen over zowel zijn boek als zijn visie op de internationale agressie tegen Syrië.  Ik hoop dat je ervan geniet en, ja, koop het boek!

Andrei

1)–Please introduce us to your new book!  Tell us what was your main purpose in writing it and whom, what audience, did you want to reach?

I wrote this book to provide one of the first comprehensive histories of the Syrian War published to mark ten years after it began in 2011. The book places the war in the context of both the history of Syria’s decades long conflict with Western interests which began in the late 1940s, as well as broader Western geopolitical goals in the region and beyond. The title ‘World War in Syria’ reflects an assessment of the conflict primarily not through the paradigm of a civil war, as is more common in the West, but rather as a global conflict which has pitted the Western Bloc and its regional partners against Damascus and its allies – namely Russia, Iran, North Korea and Hezbollah. The war has seen special forces and other assets from all these parties deployed to Syrian soil, with the West, Turkey, the Gulf States and Israel undertaking considerable military, economic and information warfare efforts to bring about the Syrian government’s overthrow.

The book shows the Syrian War as part of a broader trend towards countries outside the Western sphere of influence, namely the minority of countries without Western military presences on their soil, being targeted for destabilisation and overthrow. For targeting countries with significant Muslim populations, Western cooperation with radical Islamist elements to support such objectives has been common, as seen in Indonesia (1950s and early 60s), Chechnya, Afghanistan (1979-92), and Yugoslavia among others. These precedents are explored at the beginning of the book to provide context to Western efforts to employ similar means against Syria.

The book is not aimed at any specific audience, but at anyone with a general interest in the Syrian War, Western, Russian, Iranian or Turkish foreign policy, Middle Eastern politics, contemporary military affairs, insurgency or terrorism. It follows a previous book published in 2020 on the history of North Korea’s 70 year war with the United States, which similarly sought to provide a comprehensive analysis of a major conflict between the U.S.-led Western Bloc and a targeted country including the Western way of war and the use of both economic and information warfare.

1)-Laat u ons kennismaken met uw nieuwe boek!  Vertel ons wat uw belangrijkste doel was bij het schrijven ervan en wie, welk publiek, wilde u bereiken?

Ik heb dit boek geschreven om een van de eerste uitgebreide geschiedenissen van de Syrische oorlog te bieden, gepubliceerd ter gelegenheid van tien jaar na het begin van de oorlog in 2011. Het boek plaatst de oorlog in de context van zowel de geschiedenis van Syrië's decennialange conflict met westerse belangen, dat eind jaren veertig begon, als de bredere westerse geopolitieke doelen in de regio en daarbuiten. De titel "Wereldoorlog in Syrië" weerspiegelt een beoordeling van het conflict in de eerste plaats niet door middel van het paradigma van een burgeroorlog, zoals gebruikelijk in het Westen, maar eerder als een wereldwijd conflict dat het Westerse blok en zijn regionale partners tegen Damascus en zijn bondgenoten heeft opgezet - namelijk Rusland, Iran, Noord-Korea en Hezbollah. In de oorlog zijn speciale troepen en andere middelen van al deze partijen ingezet op Syrisch grondgebied, en het Westen, Turkije, de Golfstaten en Israël hebben zich aanzienlijke inspanningen getroost op het gebied van militaire, economische en informatieoorlogvoering om de Syrische regering ten val te brengen.

Het boek laat zien dat de Syrische oorlog deel uitmaakt van een bredere trend om landen buiten de westerse invloedssfeer, namelijk de minderheid van landen zonder westerse militaire aanwezigheid op hun grondgebied, als doelwit te kiezen voor destabilisatie en omverwerping. In het geval van landen met een aanzienlijke moslimbevolking is het gebruikelijk dat het Westen samenwerkt met radicale islamitische elementen om dergelijke doelstellingen te ondersteunen, zoals onder meer is gebleken in Indonesië (jaren vijftig en begin jaren zestig), Tsjetsjenië, Afghanistan (1979-92) en Joegoslavië. Deze precedenten worden aan het begin van het boek verkend om een context te bieden voor Westerse pogingen om soortgelijke middelen tegen Syrië in te zetten.

Het boek richt zich niet tot een specifiek publiek, maar tot iedereen met een algemene interesse in de Syrische oorlog, de westerse, Russische, Iraanse of Turkse buitenlandse politiek, de politiek van het Midden-Oosten, hedendaagse militaire aangelegenheden, opstand of terrorisme. Het volgt op een eerder boek dat in 2020 werd gepubliceerd over de geschiedenis van de 70-jarige oorlog van Noord-Korea met de Verenigde Staten, waarin op vergelijkbare wijze werd getracht een uitgebreide analyse te geven van een groot conflict tussen het door de VS geleide westerse blok en een gericht land, inclusief de westerse manier van oorlog voeren en het gebruik van zowel economische als informatieoorlogvoering.

 

 

 

2)–Do you believe that Putin is “allowing” (or even helping!) Israel to bomb Syria? Or maybe the Russian and Syrian air defenses are totally ineffective?  How do you explain all the Israeli strikes?

Russia’s position on Israeli strikes has been interesting and caused a great deal of debate and in some cases controversy. I assess that Russian military intervention in Syria in 2015 had the limited goals of supporting counterinsurgency efforts and limiting Western and Turkish efforts to illegally occupy Syrian territory through the imposition of safe zones and no fly. The Russian presence has also served to deter Western and Turkish attacks, as evidenced by the vast discrepancy between the massive strikes planned under Obama to topple the government in 2013, and the very limited attacks carried out under Trump in 2017 and 2018. A longer term goal has more recently materialised with the entrenching of the Russian military presence in Latakia on Syria’s western coast, with Russia’s sole airbase in the region expanded and increasingly oriented away from counterinsurgency operations and towards providing a strategically located asset against NATO.

The expectation among many that Russia ought to prevent Israeli strikes on Syria may well be a result of the Soviet position in the 1980s, when the USSR threatened to intervene if Israel attacked Syria. This resulted in the confinement of Israeli-Syrian clashes that decade to within neighbouring Lebanon’s borders. A number of factors, however, mean that this is no longer feasible. Unlike in the 1980s, Israel is today far from the most pressing threat to Syrian security, while the discrepancy in military capabilities favours Israel much more strongly. Under the Netanyahu government, Russia also cultivated close ties with Israel as a valuable partner with a degree of policy independence from the Western world which could, for example, sell on sensitive Western technologies as it did with the Forpost drone to Russia or with American air defence technologies to China. Israel’s ability to act independently of Western hegemonic interests to some degree has been an asset to Moscow as well as Beijing to strengthen themselves against the West through cooperation. Thus the relationship between Moscow and Tel Aviv is very different from what it was in the 1980s, as is Moscow’s relationship with Damascus, meaning that Russia will be less inclined to take a hard line against Israeli strikes.

Perhaps most importantly, the fact that Russia has not taken a harder line in protecting Syria from Israeli attacks reflects Russia’s much diminished power to influence events beyond its borders compared to the Soviet era. The Russian military intervention in Syria was its first major military action outside the former USSR since the 1980s, and was a major feat considering the poor state of the military just seven years prior in its war with Georgia. The Russian military is nevertheless already stretched protecting its own forces in Syria and deterring Western or Turkish escalation, which is far from easy considering how far these operations are from Russian soil. Unlike in the late Soviet era, Russia no longer has the world’s second largest economy, a large sphere of influence of developed allied economies for support, a blue water navy, 55,000 tanks or 7000 fighters/interceptors. Its military is capable, but if it took on Israel directly as well as Turkey, the West, and the jihadist insurgency at the same time for all attacking Syria, the risk of escalation would be significant and would force it to divert considerable resources away from its own defence – resources which are far more scarce than those the USSR had 40 years ago.

Russia has nevertheless deployed its top fighters the Su-35s, and on at least one occasion Su-34s, to intercept Israeli F-16s before they could attack Syria, which alongside the strengthening of Syrian air defences has made it more difficult for Israel to strike. Russia does not condone Israeli strikes, but they have not been an immediate priority. Although they are damaging particularly to Iranian interests, such strikes do not seriously threaten Syria’s stability and have generally pursued limited goals. While Israel has called for greater Western intervention against Syria in the past, Tel Aviv’s own limitations mean it is not looking to overthrow the Syrian government singlehandedly. This contrasts to Turkey, whose president has stated multiple times and recently in 2020 that the intention is to maintain an occupation and hostile relations until the Damascus government is overthrown. This also remains a long term objective for the West currently through economic warfare, theft of Syrian oil and targeting of crops.

Israeli aircraft have since February 2018 relied in the large majority of attacks on launching standoff weapons from a safe distance outside Syrian airspace, meaning for Syrian ground based air defences to engage them and they must instead intercept the missiles as they approach and cannot target the aircraft themselves. Syria is itself aware of its limitations, and against both Israeli and Turkish strikes it has refrained from escalating by deploying its own fighters/interceptors to attack the enemy aircraft. Syrian aircraft optimised for air to air combat have instead been held in reserve to respond to more serious full scale attacks like the kind the U.S. and is allies were planning in September 2013. As Syrian defences improve with the delivery of the first new fighters as aid from Russia in 2020, the refocusing of resources away from counterinsurgency, and the possible placing of new S-300 systems under Syrian control, the country’s airspace may again begin to be respected as it largely was before the war began. If Syria does begin to deploy fighter units for air defence duties it will reflect a renewed sense of faith in the country’s security, although Turkey rather than Israel is likely to be the first target due to the heated nature of conflict over the Turkish occupation of Idlib and the much weaker state of Turkey’s air force.

2)- Gelooft u dat Poetin Israël "toestaat" (of zelfs helpt!) om Syrië te bombarderen? Of misschien is de Russische en Syrische luchtverdediging totaal ineffectief?  Hoe verklaart u al die Israëlische aanvallen?

Het standpunt van Rusland over de Israëlische aanvallen is interessant geweest en heeft tot veel debat en in sommige gevallen tot controverse geleid. Ik beoordeel dat de Russische militaire interventie in Syrië in 2015 de beperkte doelen had van het ondersteunen van counterinsurgency inspanningen en het beperken van Westerse en Turkse inspanningen om Syrisch grondgebied illegaal te bezetten door het opleggen van veilige zones en no fly. De Russische aanwezigheid heeft ook gediend om Westerse en Turkse aanvallen af te schrikken, zoals blijkt uit de enorme discrepantie tussen de massale aanvallen die onder Obama waren gepland om de regering omver te werpen in 2013, en de zeer beperkte aanvallen die onder Trump in 2017 en 2018 zijn uitgevoerd. Een langetermijndoelstelling is recenter werkelijkheid geworden met de verankering van de Russische militaire aanwezigheid in Latakia aan de westkust van Syrië, waarbij Ruslands enige luchtmachtbasis in de regio is uitgebreid en steeds meer is gericht op het bieden van een strategisch gelegen troef tegen de NAVO in plaats van op anti-oproeroperaties.

De verwachting bij velen dat Rusland Israëlische aanvallen op Syrië zou moeten voorkomen, is wellicht een gevolg van het Sovjet-standpunt in de jaren tachtig, toen de USSR dreigde in te grijpen als Israël Syrië zou aanvallen. Dit had tot gevolg dat de conflicten tussen Israël en Syrië dat decennium beperkt bleven tot de grenzen van buurland Libanon. Door een aantal factoren is dit echter niet langer haalbaar. Anders dan in de jaren tachtig is Israël vandaag lang niet de grootste bedreiging voor de Syrische veiligheid, terwijl de discrepantie in militaire capaciteiten Israël veel sterker bevoordeelt. Onder de regering Netanyahu cultiveerde Rusland ook nauwe banden met Israël als een waardevolle partner met een zekere mate van beleidsonafhankelijkheid van de westerse wereld, die bijvoorbeeld gevoelige westerse technologieën kon doorverkopen, zoals het deed met de Forpost-drone aan Rusland of met Amerikaanse luchtverdedigingstechnologieën aan China. Israëls vermogen om tot op zekere hoogte onafhankelijk van de Westerse hegemoniale belangen op te treden, is zowel voor Moskou als voor Peking een troef geweest om zich door samenwerking tegen het Westen te versterken. De relatie tussen Moskou en Tel Aviv is dus heel anders dan in de jaren tachtig, evenals de relatie van Moskou met Damascus, wat betekent dat Rusland minder geneigd zal zijn een harde lijn te volgen tegen Israëlische aanvallen.

Het feit dat Rusland zich niet harder heeft opgesteld om Syrië tegen Israëlische aanvallen te beschermen, is misschien wel het belangrijkste gevolg van het feit dat Rusland in vergelijking met het Sovjettijdperk veel minder invloed kan uitoefenen op gebeurtenissen buiten zijn grenzen. De Russische militaire interventie in Syrië was de eerste grote militaire actie buiten de voormalige USSR sinds de jaren tachtig, en was een grote prestatie gezien de slechte staat van het leger slechts zeven jaar daarvoor in de oorlog met Georgië. Het Russische leger staat echter al onder druk om de eigen troepen in Syrië te beschermen en een westerse of Turkse escalatie af te schrikken, wat verre van gemakkelijk is als je bedenkt hoe ver deze operaties zich van Russische bodem bevinden. Anders dan aan het eind van het Sovjettijdperk heeft Rusland niet langer de op één na grootste economie ter wereld, een grote invloedssfeer van ontwikkelde geallieerde economieën ter ondersteuning, een blauwwatermarine, 55.000 tanks of 7000 gevechtsvliegtuigen/-interceptoren. Het leger van Rusland is capabel, maar als het tegelijkertijd Israël, Turkije, het Westen en de jihadistische opstandelingen zou aanvallen en tegelijkertijd Syrië zou aanvallen, zou het risico van escalatie aanzienlijk zijn en zou het gedwongen zijn aanzienlijke middelen aan zijn eigen verdediging te onttrekken - middelen die veel schaarser zijn dan die waarover de USSR 40 jaar geleden beschikte.

Rusland heeft niettemin zijn beste gevechtsvliegtuigen, de Su-35's, en ten minste één keer Su-34's, ingezet om Israëlische F-16's te onderscheppen voordat zij Syrië konden aanvallen, wat het samen met de versterking van de Syrische luchtverdediging voor Israël moeilijker heeft gemaakt om toe te slaan. Rusland keurt de Israëlische aanvallen niet goed, maar ze hebben geen onmiddellijke prioriteit. Hoewel zij vooral de Iraanse belangen schaden, vormen dergelijke aanvallen geen ernstige bedreiging voor de stabiliteit van Syrië en hebben zij over het algemeen beperkte doelen nagestreefd. Hoewel Israël in het verleden heeft opgeroepen tot een grotere westerse interventie tegen Syrië, is het vanwege de beperkingen van Tel Aviv zelf niet van plan om de Syrische regering eigenhandig omver te werpen. Dit in tegenstelling tot Turkije, waarvan de president meermaals en onlangs in 2020 heeft verklaard dat het de bedoeling is een bezetting en vijandige betrekkingen in stand te houden tot de regering in Damascus omver is geworpen. Dit blijft ook een langetermijndoelstelling voor het Westen momenteel door middel van economische oorlogsvoering, diefstal van Syrische olie en het richten van gewassen.

Israëlische vliegtuigen hebben sinds februari 2018 bij de grote meerderheid van de aanvallen vertrouwd op het lanceren van standoff-wapens vanaf een veilige afstand buiten het Syrische luchtruim, wat betekent voor de Syrische grondgebonden luchtverdediging om hen aan te vallen en zij moeten in plaats daarvan de raketten onderscheppen als ze naderen en kunnen niet op de vliegtuigen zelf richten. Syrië is zich bewust van zijn beperkingen en heeft zowel tegen Israëlische als tegen Turkse aanvallen afgezien van escalatie door zijn eigen jagers/ontvangers in te zetten om de vijandelijke vliegtuigen aan te vallen. Syrische vliegtuigen die geoptimaliseerd zijn voor luchtgevechten zijn in plaats daarvan in reserve gehouden om te kunnen reageren op serieuzere grootschalige aanvallen, zoals het soort dat de VS en hun bondgenoten in september 2013 planden. Als de Syrische defensie verbetert met de levering van de eerste nieuwe gevechtsvliegtuigen als hulp van Rusland in 2020, de heroriëntering van middelen weg van counterinsurgency, en de mogelijke plaatsing van nieuwe S-300 systemen onder Syrische controle, kan het luchtruim van het land weer beginnen te worden gerespecteerd zoals het grotendeels was voordat de oorlog begon. Als Syrië gevechtseenheden inzet voor luchtverdedigingstaken, zal dat een teken zijn van een hernieuwd vertrouwen in de veiligheid van het land, hoewel Turkije waarschijnlijk het eerste doelwit zal zijn in plaats van Israël, gezien de verhitte aard van het conflict over de Turkse bezetting van Idlib en de veel zwakkere staat van de Turkse luchtmacht.

 

3)–I have always suspected that the former Syrian regime (of Assad Sr.) was full of Israeli agents.  My evidence?  The impossible to organize without top complicity murder of Imad Mughniyeh (his widows also believes that, by the way, she is in Iran now) or the huge list of defectors/traitors and other officials/officers who quickly took their money and joined the international war in Syria.  Has that now changed, do you feel that the government is stable and in control?

Based on my knowledge of Syria and Arab nationalist republics more generally, while strong fifth columns have almost certainly been prevalent they are unlikely to be predominantly pro-Israeli and much more likely pro-Western. Although Syria’s Ba’athist government aligned itself very closely with the USSR particularly from 1982, much of the elite and the population maintained strongly pro-Western sentiments. This included the current president in his initial years who, according to Western sources cited in the book, was looking to pivot the country towards closer alignment with the West while sidelining Russia, Iran and the Ba’ath Party. Many in the Arab world even in states which are formally aligned against Western interests aspire to integration and a degree of Westernisation, which has long been a leading weakness in Arab nationalist states’ efforts to establish themselves as independent powers.

The West’s colonial legacy provided a strong basis since the middle of the last century to cultivate considerable soft power in the Arab World. This was perhaps most clearly alluded to by Mohamed Heikal, a leading intellectual of the non-aligned movement and Minister of Information for the United Arab Republic, who noted regarding the political and military elites of Arab republics in the 1950s, 60s and 70s: “All the formative influences in the new leaders’ lives- the books they had read, the history they had learned, the films they had seen- had come from the West. The languages they knew in addition to their own were English or French – Russian was, and remained, a mystery to them. It was impossible for them to remain unaffected by all that they had heard about the communist world- the closed society, the suppression of thought, the ‘Stalinist terror’… they wanted to keep their distance.” Heikal stressed that many of these leaders would turn to the West for assistance “almost automatically,” as the psychology of colonialism persisted. Many of those who turned to a partnership with the Soviets did so only because they were given no other choice, having been refused by the West.

This remains largely true until today at many levels of Syrian society. Perhaps one of the most striking examples was documented by a journalist accompanying the Syrian Arab Army to the frontlines engaging Western-backed insurgents. While the West made war on Syria, it was clear that strongly Western supremacist sentiments persisted throughout the population as a result of Western soft power, with Syrian soldiers on the frontlines reported to exclaim regarding their country: “Look how beautiful this land is! It is almost as beautiful as Europe!” Such sentiments were common even in wartime. The idea of Western primacy and supremacy, long engrained across much of the world through colonial rule, remained a key weakness which made it far from difficult for the Western world to cultivate westphilian fifth columns. According to multiple sources, including British journalist Patrick Seale, this included the President Hafez Al Assad’s brother who had a love for all things American and for parties with Western belly dancers. In this way Syria and Arab nationalist states bear a strong contrast to Western adversaries such as North Korea, which placed a strong emphasis on political education and on ensuring new generations did not grow up seeing the world through paradigms that promote Western supremacy (see Chapters 18 and 19 of my prior book that cover that topic.)

Regarding Israel, while there are strongly pro-Western sentiments within Syria and the Arab world, there are also strong anti-Israeli sentiments which, combined with Israel’s lack of any comparable soft power, makes pro-Israeli fifth columns much more difficult to cultivate. It is highly possible, however, that pro-Western elements in Syria could be led to pursue actions which, while furthering Western interests, also benefit Israel as you mentioned.

3)-Ik heb altijd vermoed dat het voormalige Syrische regime (van Assad Sr.) vol zat met Israëlische agenten.  Mijn bewijs?  De onmogelijk zonder topmedeplichtigheid te organiseren moord op Imad Mughniyeh (zijn weduwe gelooft dat trouwens ook, ze zit nu in Iran) of de enorme lijst van overlopers/verraders en andere functionarissen/ambtenaren die snel hun geld meenamen en zich aansloten bij de internationale oorlog in Syrië.  Is dat nu veranderd, heb je het gevoel dat de regering stabiel is en de touwtjes in handen heeft?

Op basis van mijn kennis van Syrië en meer in het algemeen van de Arabische nationalistische republieken is het vrijwel zeker dat er sterke vijfde colonnes hebben bestaan, maar het is onwaarschijnlijk dat zij overwegend pro-Israël zijn en veel waarschijnlijker pro-westers. Hoewel de Ba'ath-regering van Syrië zich zeer nauw aansloot bij de USSR, met name vanaf 1982, bleef een groot deel van de elite en de bevolking sterk pro-Westerse gevoelens koesteren. Dit gold ook voor de huidige president in zijn eerste jaren die, volgens westerse bronnen die in het boek worden geciteerd, het land dichter bij het Westen wilde brengen en Rusland, Iran en de Baath-partij op een zijspoor wilde zetten. Velen in de Arabische wereld, zelfs in staten die formeel tegen de westerse belangen ingaan, streven naar integratie en een zekere mate van verwestersing, wat lange tijd een zwak punt is geweest in de pogingen van Arabische nationalistische staten om zich als onafhankelijke mogendheden te vestigen.

De koloniale erfenis van het Westen vormde sinds het midden van de vorige eeuw een sterke basis voor het cultiveren van aanzienlijke zachte macht in de Arabische wereld. Dit werd wellicht het duidelijkst gesignaleerd door Mohamed Heikal, een vooraanstaand intellectueel van de niet-gebonden beweging en minister van Informatie van de Verenigde Arabische Republiek, die met betrekking tot de politieke en militaire elites van de Arabische republieken in de jaren vijftig, zestig en zeventig opmerkte "Alle vormende invloeden in het leven van de nieuwe leiders - de boeken die zij hadden gelezen, de geschiedenis die zij hadden geleerd, de films die zij hadden gezien - waren afkomstig uit het Westen. De talen die zij naast hun eigen taal nog kenden waren Engels of Frans - Russisch was en bleef een mysterie voor hen. Het was onmogelijk voor hen om onaangedaan te blijven door alles wat ze hadden gehoord over de communistische wereld - de gesloten samenleving, de onderdrukking van het denken, de 'stalinistische terreur'... ze wilden afstand bewaren." Heikal benadrukte dat veel van deze leiders zich "bijna automatisch" tot het Westen zouden wenden voor hulp, omdat de psychologie van het kolonialisme voortduurde. Velen van hen die zich tot een partnerschap met de Sovjets wendden, deden dit alleen omdat zij geen andere keuze hadden, omdat zij door het Westen waren geweigerd.

Dit blijft tot op de dag van vandaag grotendeels waar op vele niveaus van de Syrische samenleving. Een van de treffendste voorbeelden is misschien wel gedocumenteerd door een journalist die het Syrische Arabische Leger vergezelde naar de frontlinies waar opstandelingen werden bestreden die door het Westen werden gesteund. Terwijl het Westen oorlog voerde tegen Syrië, was het duidelijk dat er onder de bevolking sterk westerse suprematiegevoelens leefden als gevolg van westerse soft power, waarbij Syrische soldaten aan de frontlinies naar verluidt uitriepen over hun land: "Kijk eens hoe mooi dit land is! Het is bijna net zo mooi als Europa!" Dergelijke sentimenten waren zelfs in oorlogstijd gebruikelijk. Het idee van de westerse voorrang en suprematie, dat door de koloniale overheersing lang in een groot deel van de wereld was verankerd, bleef een belangrijke zwakte die het voor de westerse wereld verre van moeilijk maakte om westfiliaanse vijfde colonnes te cultiveren. Volgens meerdere bronnen, waaronder de Britse journalist Patrick Seale, behoorde hiertoe ook de broer van president Hafez Al Assad die een voorliefde had voor alles wat Amerikaans was en voor feestjes met westerse buikdanseressen. Op deze manier staan Syrië en de Arabische nationalistische staten in sterk contrast met Westerse tegenstanders zoals Noord-Korea, die sterk de nadruk legden op politieke opvoeding en op de garantie dat nieuwe generaties niet opgroeiden met een wereldbeeld dat de Westerse suprematie bevordert (zie de hoofdstukken 18 en 19 van mijn vorige boek over dat onderwerp).

Wat Israël betreft, zijn er in Syrië en de Arabische wereld weliswaar sterke pro-Westerse gevoelens, maar ook sterke anti-Israëlische gevoelens die, in combinatie met Israëls gebrek aan enige vergelijkbare soft power, het veel moeilijker maken om pro-Israëlische vijfde colonnes te vormen. Het is echter zeer wel mogelijk dat pro-Westerse elementen in Syrië ertoe worden gebracht acties te ondernemen die, terwijl zij de Westerse belangen bevorderen, ook Israël ten goede komen, zoals u hebt vermeld.

 

 

 

4)— How did the war in Syria really start?  Can you give us a summary of the true story (the full story is in your book) of how what began with some local protests (almost) ended with the Takfiris in control of Damascus?

It is difficult to do this question justice with a summary answer as there are so many factors at play. One could trace the origin back to 2007, when following Hezbollah’s unexpected military successes against Israel the previous year the Bush administration began to perceive Iran, Syria and Hezbollah, rather than Al Qaeda, as its primary adversaries. This also led to the first mentions of the possibility of manipulating Al Qaeda-type jihadist groups with the help of regional allies (Turkey, Qatar and Saudi Arabia in particular) to focus on attacking Syria and other Iranian partners. By 2009 militants were receiving Western training for operations in Syria. Pro-Western activists in Syria and other Arab countries were also receiving training in the U.S. supported by the State Department, Google, Facebook and others on how to stir unrest using tools such as social media. Media networks and most notably Al Jazeera, which had a long history of being heavily influenced by Western intelligence, began in 2011 to be put to use to vilify the Syrian government, and the Qatari monarchy soon after would lead calls for a Libya-style Western assault.

On the ground in the war’s initial weeks the Syrian government faced large scale incursions by well armed and trained militants from across the Turkish and Jordanian borders, and simultaneously a number of largely peaceful protests against living conditions in some cities. Confusion was sown and the situation quickly escalated out of control. Mass privatisation of public property, years of crop failures, and disparity between the conservative Muslim rural population and the much more liberal lifestyle in major cities, were among a multitude of factors detailed which fuelled unrest and provided foreign powers with an opening to destabilise the country. These details are all fully referenced in the book itself as well as a much more elaborate explanation of the multitude of preparations and incidents which paved the way to war.

4)- Hoe is de oorlog in Syrië echt begonnen?  Kunt u ons een samenvatting geven van het ware verhaal (het volledige verhaal staat in uw boek) van hoe wat begon met wat lokale protesten (bijna) eindigde met de Takfiri's in controle van Damascus?

Het is moeilijk om deze vraag met een beknopt antwoord te beantwoorden, omdat er zoveel factoren in het spel zijn. De oorsprong kan worden teruggevoerd tot 2007, toen de regering-Bush na de onverwachte militaire successen van Hezbollah tegen Israël in het jaar daarvoor Iran, Syrië en Hezbollah, en niet Al Qaeda, als haar voornaamste tegenstanders begon te beschouwen. Dit leidde ook tot de eerste vermeldingen van de mogelijkheid om jihadistische groeperingen van het Al Qaida-type met de hulp van regionale bondgenoten (Turkije, Qatar en Saudi-Arabië in het bijzonder) te manipuleren om zich te richten op aanvallen tegen Syrië en andere Iraanse partners. Tegen 2009 kregen militanten westerse training voor operaties in Syrië. Pro-Westerse activisten in Syrië en andere Arabische landen kregen ook training in de VS, gesteund door het ministerie van Buitenlandse Zaken, Google, Facebook en anderen, over hoe zij onrust konden stoken met middelen als sociale media. Medianetwerken, met name Al Jazeera, dat al lang zwaar onder invloed staat van de Westerse inlichtingendiensten, werden in 2011 gebruikt om de Syrische regering zwart te maken, en de monarchie van Qatar zou spoedig daarna het voortouw nemen in de roep om een Westerse aanval, zoals in Libië.

In de eerste weken van de oorlog kreeg de Syrische regering te maken met grootschalige invallen van goed bewapende en getrainde militanten van over de Turkse en Jordaanse grenzen, en tegelijkertijd met een aantal grotendeels vreedzame protesten tegen de levensomstandigheden in sommige steden. Er werd verwarring gezaaid en de situatie escaleerde al snel uit de hand. De massale privatisering van openbare eigendommen, de jarenlange misoogsten en de ongelijkheid tussen de conservatieve moslimbevolking op het platteland en de veel liberalere levensstijl in de grote steden waren enkele van de vele factoren die de onrust aanwakkerden en buitenlandse mogendheden een opening boden om het land te destabiliseren. Al deze details worden in het boek zelf uitvoerig besproken, evenals een veel uitvoeriger uitleg van de vele voorbereidingen en incidenten die de weg naar de oorlog vrijmaakten.

 

5)–Could you please compare and contrast, HOW the Russian and Iranian interventions happened, WHAT these forces did to turn the tide and then tell us WHAT the Russian and Iranian PLANS were and are for Syria – do these two actors more or less agree, or do they have different visions for the future of Syria?

The Russian and Iranian stances towards Syria have contrasted from the war’s outset, with Russia’s Dmitry Medvedev administration in particular being openly resigned to seeing the Syrian state toppled and offering Damascus little in the way of support in the conflict’s critical early stages. Although Russian support increased from 2012 almost as soon as a new administration came to power, namely with arms sales and a blocking of Western efforts to target Syria through the United Nations, it would be three more years before Russia felt the need to deploy its forces. Iranian efforts to make a case for Russian intervention to Moscow, namely through Quds Force Commander Qasem Soleimani who met with President Putin in 2015, was an important factor.

Iran by contrast, alongside Hezbollah and North Korea, had boots on the ground from 2012-13 and were all committed to supporting counterinsurgency efforts and preserving the Syrian state. For Iran the fall of Syria to Western-backed jihadists as Afghanistan had fallen in 1992 was seen as unacceptable. As senior Iranian cleric Mehdi Taeb famously said: “If the enemy attacks us and wants to take either Syria or [the outlying Iranian province of] Khuzestan, the priority is to keep Syria… If we keep Syria, we can get Khuzestan back too, but if we lose Syria, we cannot keep Tehran.” Iran has thus been much more heavily invested in supporting Damascus throughout the war than Russia has.

There have been similarities between Russian and Iranian support for Syria. Both have sought to support the Syrian economy with Iran emerging as the country’s largest trading partner shortly after the war began, although it has since been displaced by China, while Russia has shown a strong interest in post war investment. Both sought to avoid relying too heavily on deployment of their own manpower on the frontlines as the Soviets had in Afghanistan, and instead focused on arming and training auxiliary forces. Russia, for example, oversaw the creation and arming of the Syrian 5^th Corps and provided T-62M and T-72B3 tanks from its own reserves, while Iran facilitated the deployment of allied paramilitaries such as the Afghan Hazara Fatemiyoun. Russia’s military intervention was aimed largely at demonstrating new capabilities to NATO, with many of its strikes meant more than anything as shows of force. An example was in November 2015 when its air force flew Tu-160 supersonic bombers from the Arctic around Ireland and through the Straits of Gibraltar to fire cruise missiles over the Mediterranean at insurgents in Syria before returning to Russia – which was initially widely dismissed by Western officials as phantastic before being confirmed several hours later. Iran’s intervention was significantly quieter and received less fanfare in local media, but was more persistent and tenacious due to the much higher stakes the conflict represented for Tehran. The Iranian and Hezbollah campaigns have also involved much more significant clashes with Israel, as well as with Turkey in Hezbollah’s case, while Russian units have seldom fired on or been fired on by forces from state actors. A significant number of other major contrasts between Iranian and Russian interventions exist, but for the sake of brevity I will restrict the examples to those above.

Although both share the goal of restoring Syrian territorial integrity and bolstering Damascus, Russia and Iran certainly have different visions in accordance with their very different ideological positions, which themselves contrast with Syria’s Ba’athist socialist party-state that is much closer to the USSR, China or North Korea than to either of them. Iran’s influence has led to the growth of Shiite paramilitary groups in Syria which have been major supporters of the Syrian Arab Army on the ground, but their presence contrasts with Syria’s long history of secularism and separation of religion from the state and the security apparatus. This influence may well have an impact on Syrian political culture and policies as it did in neighbouring Iraq. Russia under the current liberal democratic capitalist system, or ‘Western liberalism with Russian characteristics’ as some have referred to it, also has a much greater ideological gap with Damascus than it did in the Soviet era. Russia has been known to try to influence states to move in this direction with reform, most notably Belarus, and could well seek to have a similar influence in Syria. Syria’s ruling party, for its part, is likely to resist both influences but accommodate Russian and Iranian interests on its soil in exchange for their continued economic and military support.

 

5)-Kunt u vergelijken en contrasteren HOE de Russische en Iraanse interventies plaatsvonden, WAT deze krachten deden om het tij te keren en ons dan vertellen WAT de Russische en Iraanse PLANNEN waren en zijn voor Syrië - zijn deze twee actoren het min of meer eens, of hebben ze verschillende visies op de toekomst van Syrië?

De Russische en Iraanse houding ten opzichte van Syrië is vanaf het begin van de oorlog tegengesteld geweest, waarbij met name de Russische regering van Dmitry Medvedev er openlijk in berustte dat de Syrische staat zou worden omvergeworpen en Damascus weinig steun bood in de kritieke beginfasen van het conflict. Hoewel de Russische steun vanaf 2012 toenam zodra een nieuwe regering aan de macht kwam, met name door de verkoop van wapens en het blokkeren van Westerse pogingen om Syrië via de Verenigde Naties aan te pakken, zou het nog drie jaar duren voordat Rusland het nodig vond zijn troepen in te zetten. De Iraanse inspanningen om Moskou te overtuigen van de noodzaak van een Russische interventie, met name via Quds Force commandant Qasem Soleimani die in 2015 president Poetin ontmoette, was een belangrijke factor.

Iran daarentegen had, naast Hezbollah en Noord-Korea, boots on the ground vanaf 2012-13 en zette zich allen in voor de ondersteuning van de anti-oproerpogingen en het behoud van de Syrische staat. Voor Iran was de val van Syrië in handen van door het Westen gesteunde jihadisten, net als de val van Afghanistan in 1992, onaanvaardbaar. Zoals de bekende Iraanse geestelijke Mehdi Taeb zei: "Als de vijand ons aanvalt en Syrië of de Iraanse provincie Khuzestan wil innemen, is de prioriteit Syrië te behouden. Als we Syrië behouden, kunnen we Khuzestan ook terugkrijgen, maar als we Syrië verliezen, kunnen we Teheran niet behouden. Iran heeft dus veel meer geïnvesteerd in de ondersteuning van Damascus tijdens de oorlog dan Rusland.

Er zijn overeenkomsten tussen de Russische en Iraanse steun aan Syrië. Beiden hebben getracht de Syrische economie te steunen, waarbij Iran zich kort na het begin van de oorlog opwerpt als de grootste handelspartner van het land, hoewel het sindsdien is verdrongen door China, terwijl Rusland veel belangstelling heeft getoond voor investeringen na de oorlog. Beide trachtten te voorkomen dat zij te zwaar zouden leunen op het inzetten van hun eigen mankracht aan de frontlinies, zoals de Sovjets in Afghanistan hadden gedaan, en richtten zich in plaats daarvan op het bewapenen en opleiden van hulptroepen. Rusland hield bijvoorbeeld toezicht op de oprichting en bewapening van het Syrische 5e Korps en leverde T-62M en T-72B3 tanks uit zijn eigen reserves, terwijl Iran de inzet van geallieerde paramilitairen, zoals de Afghaanse Hazara Fatemiyoun, vergemakkelijkte. De militaire interventie van Rusland was grotendeels bedoeld om de NAVO nieuwe capaciteiten te tonen, waarbij veel van zijn aanvallen meer dan wat ook bedoeld waren als machtsvertoon. Een voorbeeld daarvan was in november 2015, toen zijn luchtmacht Tu-160 supersonische bommenwerpers vanuit het Noordpoolgebied rond Ierland en door de Straat van Gibraltar vloog om boven de Middellandse Zee kruisraketten af te vuren op opstandelingen in Syrië alvorens terug te keren naar Rusland - wat aanvankelijk door westerse functionarissen op grote schaal werd afgedaan als fantastisch, voordat het enkele uren later werd bevestigd. De Iraanse interventie was beduidend stiller en kreeg minder aandacht in de lokale media, maar was hardnekkiger en volhardender omdat er voor Teheran veel meer op het spel stond. De Iraanse en Hezbollah-campagnes gingen ook gepaard met veel grotere botsingen met Israël, en met Turkije in het geval van Hezbollah, terwijl Russische eenheden zelden zijn beschoten of beschoten door troepen van staatsactoren. Er zijn nog een aanzienlijk aantal andere grote contrasten tussen de Iraanse en Russische interventies, maar om het kort te houden beperk ik de voorbeelden tot die hierboven.

Hoewel beide het doel delen om de territoriale integriteit van Syrië te herstellen en Damascus te steunen, hebben Rusland en Iran zeker verschillende visies in overeenstemming met hun zeer verschillende ideologische standpunten, die op hun beurt contrasteren met de socialistische Ba'ath-partijstaat van Syrië die veel dichter bij de USSR, China of Noord-Korea staat dan bij een van beide. De invloed van Iran heeft geleid tot de groei van sjiitische paramilitaire groeperingen in Syrië, die belangrijke steunpilaren zijn van het Syrisch-Arabische leger ter plaatse, maar hun aanwezigheid staat in contrast met de lange Syrische geschiedenis van secularisme en scheiding van godsdienst en staat en veiligheidsapparaat. Deze invloed zou wel eens een impact kunnen hebben op de Syrische politieke cultuur en het Syrische beleid, zoals dat ook het geval was in buurland Irak. De ideologische kloof tussen Rusland en Damascus onder het huidige liberaal-democratische kapitalistische systeem, of "westers liberalisme met Russische trekken" zoals sommigen het hebben genoemd, is ook veel groter dan in de Sovjettijd. Rusland, en met name Wit-Rusland, is bekend om zijn pogingen invloed uit te oefenen op staten om met hervormingen deze richting in te slaan, en zou wel eens een soortgelijke invloed in Syrië kunnen proberen uit te oefenen. De Syrische regeringspartij van haar kant zal zich waarschijnlijk tegen beide invloeden verzetten, maar wel de Russische en Iraanse belangen op Syrisch grondgebied behartigen in ruil voor hun aanhoudende economische en militaire steun.

 

6)–How do you see the future of Syria, Israel and the future of the Middle East?  What has that war changed?

The Syrian War, and the NATO assault on Libya which began almost simultaneously in March 2011, have reshaped the Arab world and Middle East profoundly by in one case removing, and in the other seriously weakening the two Arab states which had longest and most persistently opposed Western hegemony. From the late 1970s and early 1980s, as Iraq and Egypt pivoted to align themselves with the West, Syria and Libya alongside South Yemen and Algeria remained the only countries which had not been absorbed into the Western sphere of influence.

The Syrian conflict marked a turning point in several trends in regional affairs. The U.S.’ refusal to invest heavily in the conflict, particularly in 2013 when a full scale assault had been expected, marked an important step in the Obama administration’s Pivot to Asia initiative. This has since been carried forward by Trump and Biden to focus resources on countering China and North Korea specifically and reduce commitments in the Middle East. The Syrian War set an important precedent for how the Western Bloc could seriously erode an adversary at a very low cost. The campaign avoided the need for tens of thousands of Western boots on the ground as in Iraq and instead relied on jihadist militant groups, with much of the funding to support them coming from the Gulf States and Turkey. While the CIA was responsible for organisation and logistics and for coordinating between the insurgency’s Western-aligned sponsors, the Pentagon budget was not seriously affected by the war. A similar mode of attack was seen in Libya, although jihadists there were less effective and had a much smaller support base and Western air power was applied much more to compensate. Attempts to replicate this low cost means of neutralising Western adversaries are likely.

Other major turning points were seen in Turkey, where its attempt to play a leading role in forcing the overthrow of the Syrian government marked the beginning of a more assertive and interventionist foreign policy stance which recently materialised in its intervention against Armenia in 2020. In Egypt Western support for jihadists in Libya and Syria, and ties between these jihadists and the Muslim Brotherhood domestically, contributed to alienating the Egyptian Military from the West after it took power in 2013. The region also saw Russia remerge as a major player with its first significant combat operations since the early 1970s. Moscow sought to use the strong impression its intervention had made to capitalise on discontent among traditional Western clients such as the Gulf States and Egypt and form new partnerships of its own.

For Syria itself, as the war largely comes to an end, the world in the 2020s is one very different from when the war begun with China having since emerged as the world’s leading economy and Russia having seemingly abandoned its hopes for integration into the West to pursue a more independent foreign policy. This shift has seriously dampened the impacts of Western sanctions on Damascus, with Huawei rebuilding its telecoms networks and China providing everything from busses to power generators as aid which make it far easier Syria and other Western targets in similar positions to survive. Nevertheless, the continued occupation in the north by Western powers led by the U.S., and in Idlib by Turkey, will continue to pose a serious threat until restored to Syrian government control. Occupied areas reportedly hold 90% of Syria’s oil output, which will continue to be illegally expropriated to undermine Damascus’ reconstruction efforts. Idlib meanwhile, as the largest Al Qaeda safe haven the world has seen since September 2001, continues to be a launching pad for jihadist attacks into Syria. Both Idlib and the northern regions could form the bases for Kosovo-style partitioning of Syria enforced by NATO, and for Damascus it will thus be a leading priority to prevent this and impose continued costs on Western and Turkish forces. An example of how this could be done was the Syrian government ballistic missile strike on an oil facility run by militants under Turkish protection in March 2021.

6)-Hoe ziet u de toekomst van Syrië, Israël en de toekomst van het Midden-Oosten?  Wat heeft die oorlog veranderd?

De oorlog in Syrië en de NAVO-aanval op Libië die bijna gelijktijdig begon in maart 2011, hebben de Arabische wereld en het Midden-Oosten ingrijpend veranderd door in het ene geval de twee Arabische staten die zich het langst en het hardnekkigst tegen de Westerse hegemonie hadden verzet, te verwijderen en in het andere geval ernstig te verzwakken. Vanaf het einde van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig, toen Irak en Egypte zich naar het Westen richtten, bleven Syrië en Libië, naast Zuid-Jemen en Algerije, de enige landen die niet in de Westerse invloedssfeer waren opgenomen.

Het Syrische conflict vormde een keerpunt in verschillende tendensen in regionale aangelegenheden. De weigering van de VS om zwaar in het conflict te investeren, vooral in 2013 toen een grootschalige aanval werd verwacht, betekende een belangrijke stap in het Pivot to Asia-initiatief van de regering-Obama. Dit initiatief is sindsdien door Trump en Biden voortgezet om de middelen specifiek te richten op de bestrijding van China en Noord-Korea en de verbintenissen in het Midden-Oosten te verminderen. De oorlog in Syrië heeft een belangrijk precedent geschapen voor de manier waarop het Westblok een tegenstander tegen een zeer lage kostprijs ernstig kan uithollen. Voor de campagne hoefden niet zoals in Irak tienduizenden westerse soldaten ter plaatse te zijn, maar werd een beroep gedaan op jihadistische militante groeperingen, die voor een groot deel werden gesteund uit de Golfstaten en Turkije. Terwijl de CIA verantwoordelijk was voor de organisatie en logistiek en voor de coördinatie tussen de westerse sponsors van de opstand, werd het budget van het Pentagon niet ernstig aangetast door de oorlog. Een soortgelijke aanvalsmethode was te zien in Libië, hoewel de jihadisten daar minder effectief waren en een veel kleinere steunbasis hadden en er ter compensatie veel meer westerse luchtmacht werd ingezet. Pogingen om deze goedkope manier om westerse tegenstanders te neutraliseren, over te nemen, zijn waarschijnlijk.

Andere belangrijke keerpunten waren te zien in Turkije, waar de poging om een leidende rol te spelen bij het forceren van de omverwerping van de Syrische regering het begin markeerde van een assertiever en interventionistischer buitenlands beleid, dat onlangs gestalte kreeg in de interventie tegen Armenië in 2020. In Egypte droegen de westerse steun voor jihadisten in Libië en Syrië en de banden tussen deze jihadisten en de Moslimbroederschap ertoe bij dat het Egyptische leger zich van het Westen vervreemdde nadat het in 2013 de macht had gegrepen. In de regio werd Rusland ook opnieuw een belangrijke speler met zijn eerste significante gevechtsoperaties sinds het begin van de jaren 1970. Moskou trachtte de sterke indruk die zijn interventie had gemaakt, te gebruiken om munt te slaan uit de ontevredenheid onder traditionele westerse cliënten zoals de Golfstaten en Egypte, en zelf nieuwe partnerschappen aan te gaan.

Nu de oorlog in Syrië grotendeels ten einde loopt, ziet de wereld er in 2020 heel anders uit dan toen de oorlog begon: China is inmiddels de grootste economie ter wereld geworden en Rusland lijkt zijn hoop op integratie in het Westen te hebben opgegeven en een onafhankelijker buitenlands beleid te gaan voeren. Deze verschuiving heeft de gevolgen van de westerse sancties voor Damascus ernstig afgezwakt, waarbij Huawei zijn telecommunicatienetwerken weer opbouwt en China alles, van bussen tot stroomgeneratoren, als hulp ter beschikking stelt waardoor Syrië en andere westerse doelwitten in soortgelijke posities veel gemakkelijker kunnen overleven. Niettemin zal de aanhoudende bezetting in het noorden door Westerse mogendheden onder aanvoering van de VS, en in Idlib door Turkije, een ernstige bedreiging blijven vormen totdat het gebied weer onder Syrische regeringscontrole komt. In de bezette gebieden bevindt zich naar verluidt 90% van de Syrische olieproductie, die illegaal onteigend zal blijven worden om de wederopbouwinspanningen van Damascus te ondermijnen. Idlib, de grootste veilige haven van Al Qaeda sinds september 2001, blijft een lanceerbasis voor jihadistische aanvallen in Syrië. Zowel Idlib als de noordelijke regio's zouden de basis kunnen vormen voor een door de NAVO afgedwongen deling van Syrië in Kosovo-stijl, en voor Damascus zal het dus een hoofdprioriteit zijn om dit te voorkomen en de westerse en Turkse troepen blijvend op kosten te jagen. Een voorbeeld van hoe dit zou kunnen gebeuren was de ballistische raketaanval van de Syrische regering op een door militanten onder Turkse bescherming geëxploiteerde oliefaciliteit in maart 2021.

 

7)– Last, but not least, what is, in your opinion, the US end goal for Syria (and Lebanon)?

The primary goal is the removal of the Ba’ath Party and Syrian military establishment as organisations which can arrange their domestic and foreign policies and their security with a great deal of independence from the West, and are thus able to oppose Western hegemony in the region. Their continued existence has for decades been a thorn in the side of Western efforts to shape the Middle East in line with its interests. In Lebanon the same applies for Hezbollah. This is hardly a U.S. goal exclusively, but is shared by the major NATO members such as Britain, Germany, France and Turkey and is in the common interests of furthering Western global hegemony.

Should the West achieve its objective, what follows could be a civil war as seen in Libya after Gaddafi’s death, in which NATO powers support both sides to ensure any outcome is favourable to Western interests, or the establishment of a client government as the West recently achieved in Sudan with a coup April 2019. While five major motivations for making war on Syria are explored in detail in the book, at the heart of all of them is that the Syrian government was not part of the Western-led order, did not align itself with Western policy objectives against Iran, China and others, and did not house Western soldiers on its soil. This made the state’s existence unacceptable to the West, as did its close security cooperation with Iran, North Korea and Hezbollah. Whether the outcome of Western intervention is a partitioning, a unified Syria remade as a client state, or an indefinite civil war, the primary goal of neutralising Syria as an independent actor would be achieved. Once the goal of destroying the party, state and military was thwarted, and it became clear from 2016 that the Syrian government would retain power, the Western and Turkish goal changed to prolonging the conflict, creating Kosovo-type enclaves under NATO control, and placing downward pressure on Syrian living standards and the economy. They could thereby impede post-war recovery and a return to normality and ensure that Syria would remain weakened and a burden to its allies.

–Thank you!!

 

7)- Last but not least, wat is volgens u het einddoel van de VS voor Syrië (en Libanon)?

Het voornaamste doel is de opheffing van de Ba'ath-partij en het Syrische militaire establishment als organisaties die hun binnenlands en buitenlands beleid en hun veiligheid met een grote mate van onafhankelijkheid van het Westen kunnen regelen, en aldus in staat zijn zich te verzetten tegen de Westerse hegemonie in de regio. Hun voortbestaan is al decennia lang een doorn in het oog van de westerse pogingen om het Midden-Oosten in overeenstemming met zijn belangen vorm te geven. In Libanon geldt hetzelfde voor Hezbollah. Dit is niet uitsluitend een doel van de VS, maar wordt gedeeld door de belangrijkste NAVO-leden zoals Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Turkije en is in het gemeenschappelijk belang van de bevordering van de westerse wereldhegemonie.

Mocht het Westen zijn doel bereiken, dan zou dat kunnen uitmonden in een burgeroorlog zoals in Libië na de dood van Kadhafi, waarbij de NAVO-mogendheden beide partijen steunen om ervoor te zorgen dat de uitkomst gunstig is voor de Westerse belangen, of in de vorming van een cliëntregering zoals het Westen onlangs in april 2019 met een staatsgreep in Sudan heeft bewerkstelligd. Vijf belangrijke motieven om oorlog te voeren tegen Syrië worden in het boek in detail onderzocht, maar de kern van al deze motieven is dat de Syrische regering geen deel uitmaakte van de door het Westen geleide orde, zich niet schaarde achter de westerse beleidsdoelstellingen tegen Iran, China en anderen, en geen westerse soldaten op haar grondgebied huisvestte. Dit maakte het bestaan van de staat onaanvaardbaar voor het Westen, evenals zijn nauwe samenwerking op veiligheidsgebied met Iran, Noord-Korea en Hezbollah. Of de westerse interventie nu uitloopt op een deling, een verenigd Syrië dat wordt omgevormd tot een cliëntstaat, of een burgeroorlog voor onbepaalde tijd, het hoofddoel, Syrië neutraliseren als een onafhankelijke speler, zou worden bereikt. Zodra het doel om de partij, de staat en het leger te vernietigen was gedwarsboomd, en het vanaf 2016 duidelijk werd dat de Syrische regering aan de macht zou blijven, veranderde het westerse en Turkse doel in het verlengen van het conflict, het creëren van Kosovo-achtige enclaves onder NAVO-controle, en het leggen van neerwaartse druk op de levensstandaard en de economie van Syrië. Zo konden zij het naoorlogse herstel en de terugkeer naar de normaliteit belemmeren en ervoor zorgen dat Syrië verzwakt en een last voor zijn bondgenoten zou blijven.

-Dank u!