1313 Hoe de CIA Rusland aanviel en kapot maakte ten tijde van Yeltsin.

Ik noemde Jefrey Sachs altijd lid van de 'Chicago Boys'  maar ze kwamen uit Harvard.   

Voor de rest had ik het verhaal wel correct, vermoed ik. 

Ik heb het hele verhaal van Engdahl nog niet gelezen, en kom er misschien wel niet aan toe, maar dan heb ik in elk geval dit document 'in bezit'. 

Een korte inleiding door Engdahl, en dan komt het ca 14 pagina lange artikel.  

De kop heb ik geel gemarkeerd. 

UPDATE:  below the second yellow line: Origina English text

Nu laat ik William F. Engdahl aan het woord: 

Nieuwsbrief nr. 83: 

De lange arm van de CIA: Achter Ruslands Oekraïneoorlog

 

Hallo lieve lezers,

Zoals met zo veel van de moderne geschiedenis, vertellen de mainstream westerse media niet het volledige verhaal. De rol van de CIA in het vernietigen van de Russische economie in de jaren '90 vormen een essentiële achtergrond om het diepe wantrouwen tussen de Poetin's Kremlin en Washington te begrijpen, dat terug gaat tot de Jeltsin jaren. De CIA volgde die mislukte couppoging in 2014 met een geslaagde coup d'etat in Oekraïne in waarin Washington een anti-Russisch marionettenregime in Kiev installeerde, waarvan  vele van  de hoofdrolspelers in de Pravy Sektor (Rechtse Sector) partij zaten  en anderen waren expliciete neonazi's wiens wortels teruggaan tot de Banderistas die vochten tegen de Russen in de Tweede Wereldoorlog aan de kant van de Duitse SS. Die staatsgreep van 2014 werd geleid door toenmalig assistent-staatssecretaris Viktoria Nuland en vice-president Joe Biden. Vandaag is Nuland terug en Biden is President. Het volgende is een hoofdstuk uit mijn best verkochte boek, Manifest Destiny. Het beschrijft de criminele rol van de CIA en de Amerikaanse presidenten Bush Sr. en Bill Clinton in wat alleen maar kan worden genoemd :

de Verkrachting van Rusland in de jaren '90.

Als u dat nog niet gedaan heeft, overweeg dan alstublieft om mijn online stem te steunen. De meedogenloze censuur van het internet en de sociale media door het particuliere bedrijfsleven sociale mediabedrijven sinds het Corona-virus van 2020, en nu de oorlog in Oekraïne, is alarmerend en schadelijk en kan alleen worden vergeleken met boekverbrandingen in het Duitsland van de jaren '30, of de Middeleeuwse Inquisities met martelingen van ketters.

Ik dank u voor uw belangstelling en steun,  William Engdahl

www.williamengdahl.com

 

Uit het boek: 

Manifeste Bestemming. 

(Vrij vertaald volgens JV: "Onze historische plicht t. a. v. de mensheid" )  

Democratie als cognitieve dissonantie © F. William Engdahl

Hoofdstuk vier:

Soros en de Harvard Boys voegen zich bij Jeltsin en de KGB

 

"We hebben vandaag vernomen dat officieren van de CIA van de Verenigde Staten opereerden als adviseurs aan Anatoly Chubais. Maar het grappige is dat ze  bij terugkeer in de VS werden ze vervolgd voor het overtreden van de wetten van hun land èn omdat ze zich verrijkten tijdens de privatisering van de Russische Federatie."

-Vladimir Poetin, 2013

 

Soros' Harvard jongens gaan voor de kill.

Zodra de schurkachtige ex-KGB generaals en hun handgekozen protégés de goudreserves van de nu verdwenen Sovjet-Unie en de aanzienlijke financiële activa van de nu gemakshalve verboden Communistische Partij - alles met de zegening en medeplichtigheid van Boris Jeltsin en zijn inner circle-   

waren Bush's CIA old boys klaar om de volgende fase in te gaan: de systematische overname van strategische energie, grondstoffen, en militaire staatsindustrieën in de Sovjet-Unie via IMF-gedicteerd privatiseringsoperaties die werden geleid door Jeltsin's minister van Financiën,   Yegor Gaidar, en zijn handlanger, Anatoly Chubais. (= Tsjoebais)

In november 1991 werd Tsjoebais minister in het kabinet Jeltsin, waar beheerde hij de portefeuille van Rosimushchestvo - het Federaal Agentschap voor Staats Property Management, dat door Jeltsin werd uitgeroepen tot het agentschap dat verantwoordelijk is voor die de privatisering van de staatsbedrijven in Rusland uitwerken. Gaidar en Tsjoebais werkten samen met George Soros, de Wall Street speculant en "collega" van de CIA voor de National Endowment for Democracy (NED). 

Soros, op zijn beurt, bracht Harvard's Jeffrey Sachs-architect van de Poolse "economische schok therapie"- en andere van zijn Amerikaanse "vrienden" in de kringen van Jeltsin.

George Soros en zijn Open Society Foundations zijn in verband gebracht met de CIA door de Chinese inlichtingendienst en anderen. Zijn Open Society instellingen bleken operationeel te verschijnen, natuurlijk 'gewoon toevallig', in elke situatie waar de CIA's NED front en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken streefden naar een regimeverandering in een pro- Washington - regering.

 

Al in 1987, toen Gorbatsjov nog aan het hoofd van de Sovjet-Unie stond, profiteerde Soros van de hervormingspogingen van het Sovjetregime door zijn Open Society Institute in Moskou. Daar kon hij geld geven aan belangrijke onderzoekers en anderen om "markt-economisch onderzoek" te steunen.  Alle acties van Jeltsin werden geleid door Jeltsins CIA- en KGB-handlangers, met name KGB generaals Philipp Bobkov, Alexei Kondaurov, en Jeltsin's persoonlijke lijfwacht, generaal Alexander Korzhakov. Dit was de kliek (cabal) die, in  in coördinatie met George H.W. Bush en zijn CIA-oude jongens,  de nep-KGB "couppoging" ensceneerden tegen Gorbatsjov die Jeltsin aan de macht brachten, met steun van  de westerse media die hem opvoerden als "de nieuwe Russische kampioen van de democratie".

In december 1991, vier maanden na die nepcoup, heeft Jeltsin, toen president van de Russische Federatieve Socialistische Sovjet Republiek - de grootste federale "republiek" binnen de Sovjet-Unie,  een ontmoeting gehad met de presidenten van Oekraïne en Wit-Rusland en ze ondertekenden wat de Belavezha-akkoorden werden genoemd, waarin  de ontbinding van de USSR die sinds 1922 formeel had bestaan, werd afgekondigd. Het was de hoofdnoot in de door de VS gesteunde staatsgreep om de verkrachting van Rusland mogelijk te maken. Tegen die tijd was Gorbatsjov volledig in diskrediet gebracht en in schande afgetreden.

 

Rusland's schoktherapie

Als onderdeel van de overeenkomst in de Belavezha-akkoorden werd de pas opgerichte Russische Federatie  juridisch eigenaar van alle staatsbezittingen van de voormalige USSR,  en nam ze ook alle buitenlandse schulden van de USSR over. Jeltsin werd verteld om een tweeëndertigjarige vriend van George Soros, Yegor Gaidar, tot zijn economische tsaar te benoemen. Gaidar, die formeel minister van financiën werd van de nieuwe Russische Federatie in februari 1992, benoemde een andere jonge econoom, Anatoly Chubais, tot zijn directeur van de privatisering van staatsactiva.

 

Twee jonge, door de VS gestuurde economen, Anatoly Chubais (l) en Yegor Gaidar (r), voerden het Harvard shock therapie programma uit om Rusland voor zichzelf te plunderen en voor hun westerse vrienden.

 

Gaidar werd toen door de Soros kringen naar Polen gebracht om het Poolse "shock therapie" model te bestuderen, het proces dat was geïntroduceerd door George Soros' jonge Harvard econoom en protégé, Jeffrey Sachs. Terug in Moskou, Yegor Gaidar, gebruik makend van het Poolse voorbeeld van Sachs, overtuigde Jeltsin om "de prijzen te laten stijgen om zo het aanbod te vergroten en om handelsbelemmeringen af te schaffen, zodat buitenlandse grondstoffen de winkelrekken begonnen te vullen." iii

Het was een leugen. De Sovjet economie was zelfvoorzienend in alles behalve misschien bananen en koffie. De winkels waren vol tot november 1991, toen Jeltsin de precieze datum aankondigde waarop de prijscontroles zouden worden opgeheven:   31 december van dat jaar. 

Winkeliers verstopten prompt hun goederen, wachtend op de aangekondigde winstbonanza van prijsbeheersing. De winkels waren plotseling leeg.

Binnen een week na de toespraak van Jeltsin werd de Moskovieten rantsoenering opgelegd. Het was slechts het begin van bijna een decennium van economische horror voor de meeste Russische burgers.iv

 

Harvard, de CIA en Larry Summers

Gaidar werd geïnstrueerd en geleid door het Amerikaanse ministerie van Financiën van een nieuwe Clinton regering die in januari 1993 was aangetreden. De sleutelpersoon bij de  Schatkist voor de daaropvolgende Gaidar-Chubais plundering van Jeltsin's Rusland was een voormalig Harvard econoom genaamd Larry Summers. Summers gebruikte de krachtige invloed van het Amerikaanse ministerie van Financiën om dollars van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) door te sluizen aan de cash-hongerige Jeltsin regering, en adviseerde Jeltsin en Gaidar dat ze Rusland moesten openstellen voor onbeperkte invoer als zij van het IMF en andere Westerse banken leningen wilden krijgen.

Gaidar leverde al snel een beleid dat aan de eisen van Washington en van de KGB's nieuwe bank oligarchen rond Mikhail Khodorkovsky's Menatep Bank en anderen. Als gevolg van de Gaidar-decreten ging de Russische industrie failliet door de onbeperkte buitenlandse concurrentie, maar, vreemd genoeg, het binnenlandse bankwezen moest worden beschermd tegen concurrentie.v

Na de Amerikaanse verkiezingsoverwinning van Bill Clinton in november 1992, bracht  Larry Summers, -- de nieuwe onderminister van Financiën verantwoordelijk voor de Russische "hervormingen"  en zelf een voormalig Harvard economie professor  ---  een groep van zijn voormalige Harvard collega's, waaronder George Soros' Poolse shocktherapie-adviseur, Jeffrey Sachs, en professor economie Andrei Shleifer naar Moskou onder de auspiciën van hun 

Harvard Instituut voor Internationale Ontwikkeling (HIID). Die Sachs-Shleifer- Summers driehoek orkestreerde in wezen alle belangrijke aspecten in de uitvoering van de Gaidar-Chubais "schoktherapie" in de beginjaren van Jeltsin.vi

In 1991, enkele maanden voordat hij bij Clinton in dienst trad, was Summers hoofdeconoom bij de Wereldbank. Daar had Summers zijn voormalige Harvard-student Shleifer --- een in Rusland geboren Amerikaans staatsburger --- benoemd tot  Wereldbank "adviseur" van de Jeltsin regering.      Kort nadat Summers plaatsvervangend Secretaris van de Schatkist in de Clinton administratie werd,  begin 1993, kwam  Shleifer bij Jeffrey Sachs's HIID in Moskou als Project Directeur ( van het HIID).

HIID was door Summers gekozen als het belangrijkste adviesbureau voor Gaidar en Tsjoebais om de kolossale plundering te organiseren die  bekend staat als Russisch privatisering.

 Vanuit zijn Washington US Treasury kantoor, benoemde Summers alle belangrijke actoren in de Chubais privatisering verkrachting van Rusland in de vroege jaren 1990. Zij waren wat een Harvard-maffia genoemd zou kunnen worden.

Summers benoemde David Lipton in van Harvard, een voormalig consultant van Jeffrey D. Sachs & Associates, tot adjunct-secretaris van Financiën voor Oost-Europa en de voormalige Sovjet-Unie. 

Sachs werd benoemd tot directeur van HIID in 1995. Sachs's HIID ontving USAID-subsidies voor het "werk" van het instituut in Rusland van zijn voormalige partner, die nu bij de Schatkist de lakens uitdeelde: David Lipton. Het was een klein clubje  met sterke samenhang dat Summers had gecreëerd.vii

De USAID stond bekend als een dekmantelagentschap van de CIA, waardoor de rol van de CIA als Regime Changers en meer van dat werk dat het daglicht niet mag zien  --- verborgen bleef achter de sluier, de facade,    van een liefdadige Amerikaanse overheidsinstelling die geld uit gaf 'voor economische ontwikkeling'. Het was een belangrijke geldbron voor het sturen van elke stap van de Chubais privatiserings-operaties via de Summers-Sachs Harvard boys.viii

Harvard was een slimme keuze om de CIA's handlanger te zijn voor de Chubais privatisering. CIA gelden via een Harvard University front gaf een aura van onpartijdige academische achtenswaardigheid en voor  'plausible deniability ( aannemelijke ontkenbaarheid)  dat de CIA en de VS Schatkist ( Treasury= ministerie van Financien)  eigenlijk verantwoordelijk waren. Shleifer, een in Rusland geboren emigrant en protégé van Summers, was al een professor in de economie aan Harvard in zijn begin jaren dertig. Shleifer werd Sachs's hoofd van het HIID's Rusland project, gevestigd in Moskou.

Toen haalde Summers nog een Harvard jongen binnen, een voormalig Wereldbank adviseur van Summers genaamd Jonathan Hay. In 1991, toen hij nog op Harvard Law School zat , was Hay ook een senior juridisch adviseur geworden van Chubais GKI staats privatiseringsagentschap. In 1992 werd Hay hoofd- jurist van de HIID.

Directeur in Moskou. Hay nam grote bevoegdheden over aannemers, beleid, en specifieke programma's. Hij controleerde niet alleen de toegang tot de Chubais kring, maar was ook de woordvoerder ook.ix

Zowel Jonathan Hay als Andrei Shleifer werden later geïdentificeerd als CIA agenten. President Vladimir Poetin, in een jaarlijkse dialoog in april 2013 met Russische burgers- hoewel hij discreet de namen niet noemde, verwees hij naar Hay en Shleifer als identificeerde CIA-agenten die met Tsjoebais en Gaidar samenwerkten in de criminele Russische privatisering:

We hebben vandaag vernomen dat officieren van de CIA van de Verenigde Staten opereerden als adviseurs aan Anatoly Chubais. Maar het is nog grappiger dat bij terugkomst naar de VS, werden ze vervolgd voor het overtreden van de wetten van hun land en het zich illegaal verrijken in de loop van de privatisering in de Russische Federatie. Zij hadden het recht niet dit te doen als actieve CIA officieren. In overeenstemming met de Amerikaanse wet, mochten zij zich niet bezighouden met enige vorm van commerciële activiteit, maar ze konden het niet weerstaan - het is corruptie, zie je.x

Zowel Hay als Shleifer werden "beschermd" door Washington, ondanks dat ze moesten betalen multi-miljoen dollar boetes toen, in 2006, de US District Court in Boston een boete gaf aan hen persoonlijk van $2 miljoen en aan Harvard University  van $26,5 miljoen voor hun Russische illegale activiteiten. Summers, die tegen die tijd Washington had verlaten om President van Harvard te worden, werd gedwongen ontslag te nemen na de onthulling van zijn rol in de Moskou HIID schandalen in 2006. Voordat hij vertrok, slaagde Summers er echter in Shleifer een leerstoel te geven op Harvard. Hay later dook weer op als oprichter van de Oekraïense tak van het Poolse "vrije markt" Centrum voor Sociaal en Economisch Onderzoek (CASE) tijdens de CIA staatsgreep in Kiev in 2014.xi

 

Harvard's criminele Russische privatisering

De criminele Russische privatisering van staatsbezittingen die Hay en Shleifer  samen met Anatoly Chubais en Yegor Gaidar hadden uitgevoers na 1992 werd uitgevoerd tot in detail volgens het advies van Tsjoebais nieuwe Amerikaanse adviseurs. Toen de aankondiging van de voorgestelde vouchers-voor-aandelen privatisering weinig bijval kreeg van de Russen die nog herstellende waren van de economische schok van de prijsbevriezing, regelden Hay en Shleifer  gehaaide  US public relations experts van Burson-Marsteller en de Sawyer Miller Group om een reclamecampagne te bedenken die uitgezonden zou worden op de TV kanalen die toen in handen waren van de nieuwe Russische oligarchen om de Russen te overtuigen om de Gaidar-Chubais privatiserings zwendel te accepteren. Het Harvard-Chubais privatiseringsplan, dat in 1992 begon, was even  eenvoudig als het crimineel en frauduleus was. Het werd afgekondigd door Jeltsin in augustus 1991 bij presidentieel decreet, een vijandige Doema omzeilend. Anatoly Chubais, als hoofd van het staatseigendom GKI, gaf 150 miljoen "vouchers" uit, één aan elke Russische burger. Op hun beurt zouden de burgers hun voucher kunnen omzetten in een aandeel in een Russisch geprivatiseerd staatsbedrijf of -winkel of verkopen tegen een vaste marktprijs, gekoppeld aan de Amerikaanse dollar. Aangezien de meeste Russen bezorgd wanneer ze de volgende pensioenbetaling zoude krijgen  of waar een baan kon worden gevonden in de ineenstortende industriële economie die een voorspelbaar resultaat was van de Sachs-Harvard-Chubais shock therapie,  verkochten miljoenen gewoon hun vouchersvoor contant geld. In juni 1992 konden op elke straathoek in Rusland tegoedbonnen/vouchers  worden gekocht of verkocht. Zij werden verhandeld op nieuwe Moskouse "grondstoffenbeurzen", opgezet door Harvard's Jonathan Hay met het USAID geld dat geregeld werd via de HIID. Voucher-beleggingsfondsen  ontstonden overal om de tegoedbonnen van de burgers te verzamelen bij de miljoenen. Gaidar, Chubais, en hun Harvard adviseurs zorgden ervoor dat die "beleggingsfondsen" niet gereguleerd waren. De roebel werd in het binnenland converteerbaar ( omwisselbaar)  gemaakt naar de US dollar op advies van het Sachs HIID team, om verder de roebel te verzwakken en de economie te dollariseren. In de twintig maanden dat het voucher-voor-aandelen programma duurde, schommelden de voucher prijzen  van een hoogtepunt van 20 dollar tot een dieptepunt van 4 dollar per bon. Toen ze  vrij verhandelbaar werden gemaakt, was het rijp voor de miljardair-oligarchen rond Jeltsin om ze te kopen en dat is precies wat ze deden.xii

Bijna zeshonderd voucherfondsen hebben vijfenveertig miljoen vouchers verkregen. De grootste, die zich First Voucher noemde, verzamelde vier miljoen vouchers.xiii

De prijs van de vouchers hadden Chubais en zijn Harvard-jongens heel laag gesteld. Ze waardeerden de hele Russische economie, met 's werelds grootste nikkelbedrijf; enkele van 's werelds grootste olie- en gasbedrijven, waaronder Sibneft en Gazprom; met RUSAL, 's werelds grootste aluminiumbedrijf; uitgestrekte goud mijnen en talrijke hoogtechnologische defensiebedrijven - voor een totaal dat minder was dan de marktwaarde van het Amerikaanse General Electric. In de privatiserings veilingen, op basis van het aantal vouchers dat in totaal in omloop was gebracht, had het gehele Russische industriële systeem, inclusief mijnen, oliemaatschappijen en fabrieken, een met een totale waarde van minder dan $12 miljard. Het was diefstal op een kolossale schaal. xiv 

De  waarde van elke voucher bon was 10.000 roebel, waarvan Chubais het publiek vertelde dat het voldoende om twee of zelfs drie Volga's te kopen, toentertijd Ruslands beste auto. Het was een leugen.

 

Het creëren van CIA Oligarchen

"De oligarchen van Jeltsin" konden honderdduizenden bonnen opkopen en ze in  ruilen voor hele industrieën, die later gestript en verkocht zouden worden.

Deze oligarchen waren goedgekeurd door de Bush-Yeltsin maffia en mochten rijk worden. 

 Hoewel ze zogenaamd in opdracht van de Russische staat handelden, hebben de bankveilingmeesters van de oligarchische banken het proces gemanipuleerd. Dit was hoe de Bank Menatep's Mikhail Khodorkovsky  een aandeel van 78 procent in Yukos verkreeg, met een waarde van ongeveer $5 miljard, voor slechts $310 miljoen.( Hij  betaalde dus 6% van de echte waarde).   Het was hoe Boris Berezovsky Sibneft verkreeg, een andere oliegigant met een waarde van 3 miljard dollar, voor ongeveer 100 miljoen dollar. ( Hij betaalde 3 % van de waarde).  xv

 

CIA-gebonden Russische oligarch Chodorkovsky manipuleerde Chubais' bon privatisering om letterlijk de enorme Yukos Oil Company te stelen in  samenwerking met Jacob Lord Rothschild, Henry Kissinger, en andere Westerse schimmige figuren.  

Met behulp van zijn Jeltsin connecties, was Chodorkovsky in staat om verschillende fabrieken in investerings-tenders (aanbiedingen) te kopen  en grote blokken aandelen in hout, titanium, buizen, en kopersmelterijen. In totaal kreeg Chodorkovsky de controle over meer dan honderd bedrijven voor hij de controle kreeg over de gigantische Yukos Oil. Onder toenemende druk van het parlement van de Doema, toen gedomineerd door Communistische Partij afgevaardigden, was  Chubais overeengekomen om voucher -verkoop van staatbedrijven  aan buitenlandse investeerders  te verbieden. 

Er waren echter twee opmerkelijke uitzonderingen. In 1995, in de nasleep van de Jeltsin referendum overwinning gefinancierd door George Soros, de Harvard Management Company (HMC), die het grote kapitaal van de universiteit belegt, en George Soros, die Harvard's Sachs meebracht om met Tsjoebais te werken, waren de enige buitenlandse entiteiten die mochten deelnemen. Zowel HMC als Soros werden grote aandeelhouders in Novolipetsk Steel, de op één na grootste staalfabriek van Rusland, en Sidanko Oil, die geschatte oliereserves had die van Mobil Oil overtroffen. HMC en Soros investeerden ook in Ruslands hoogrenderende, door het IMF gesubsidieerde, binnenlandse GKO korte termijn obligatie markt. En in 1997 kocht Soros 24 procent van Svyazinvest, de telecommunicatie gigant, samen met Uneximbank's Vladimir Potanin, de nominale woordvoerder van de nieuwe Russische oligarchen.xvi

 

Soros redt Jeltsin

Hierdoor voelden veel Russische burgers zich bedrogen, koninklijk genaaid, en woedend omdat hun dromen van een beloofd aandeel in "kapitalistisch privé bezit" verdwenen, samen met hun spaargeld, tijdens het hyperinflatie geld drukken van de Centrale Bank, nog een deel van George H. W. Bush's operatie Hammer.

Tegen 1993 nam de druk van alle kanten toe, ook van de Doema. De de bevolking eiste actie. De Opperste Sovjet, de Russische Eerste Kamer, was een wetsvoorstel aan het opstellen dat het hele privatiseringsproces zou bevriezen. De oppositie werd zo groot dat Chubais uiteindelijk grotendeels moest vertrouwen op Jeltsin's presidentiële decreten, niet meer op parlementaire goedkeuring voor de uitvoering.

Harvard HIID's Moskou man, CIA's Jonathan Hay, en zijn HIID medewerkers stelden veel van deze decreten op. Zoals USAID's Walter Coles, wiens kantoor het  Chubais privatiseringen via HIID financierde, beschreef het als volgt: "Als we een decreet nodig hadden, zou Chubais niet door de bureaucratie hoeven te gaan. "xvii Ruslands beginnende pogingen om een vorm van parlementaire democratie te realiseren  of zelfs controle op dictatoriale Presidentiële macht uit te oefenen,  waren van weinig belang voor Clinton, Summers, of andere Washington ambtenaren.

Op dat moment, toen de oppositie uit de hand dreigde te lopen, voelde Jeltsin zich gedwongen om in te stemmen met een nationaal referendum over het gehele privatiseringsproces. De datum was vastgesteld op 25 april 1993.

Het referendum bevatte vier ja/nee-vragen: 

(1) Steunt u Jeltsin?

(2) Steunt u het economisch beleid van Jeltsin? 

(3) Wilt u vervroegde verkiezingen voor president? En 

(4) Wilt u vervroegde verkiezingen voor het parlement? xviii

Met een zekere nederlaag in het vooruitzicht, heeft Chubais, waarschijnlijk op advies van zijn Harvard mentoren, regelde een geheime ontmoeting met de Amerikaanse miljardair George Soros, die ermee instemde financierde namens Jeltsin de Jeltsin referendum campagne. Soros sluisde $1 miljoen, een gigantisch bedrag in Rusland in die tijd, naar buitenlandse rekeningen die waren opgezet voor Tsjoeba's gebruik om media-aandacht te kopen. Jeltsin overleefde het referendum met een nipte meerderheid. 52 procent, en de privatisering van grote Russische industriële bedrijven ging door...  xix 

Jeltsin gaf de kroonjuwelen en nog veel meer aan een groepje Russische oligarchen  die door de CIA werden gesteund. 

 

 

De in Hongarije geboren hedgefonds-speculant George Soros financierde in 1993 de Jeltsin referendum dat de criminele Russische privatisering in leven hield.

 

Vanuit Washington ontwierp Larry Summers bij het Min. van  Financiën de Tsjoebais- Gaidar privatisering met Jeffrey Sachs en Andrei Shleifer, die rechtstreeks de plannen aan de economische adviseurs van Jeltsin over brachten. Het was een diefstal op een schaal ongekend in welke natie dan ook, zelfs in oorlogstijd. De VS-Frans-Britse Versailles herstelbetalingen die de duitsers van honger deden sterven, van 1919,  waren bijna humanitair, in vergelijking met wat er gedaan werd naar Rusland in de jaren '90 onder Jeltsin's bewind.

 

Oligarchen kopen de herverkiezing van Jeltsin

In 1996, met de Russische economie diep in de hyperinflatie, werd Jeltsin geconfronteerd een zekere nederlaag in de geplande nationale verkiezingen. Het hoofd van de Communistische Partij, Gennadij Zjoeganov, die een terugkeer naar stabiliteit beloofde, lag ver voor in de peilingen.

Sommige van Jeltsin's naaste adviseurs stelden zelfs voor om de verkiezingen te annuleren en het uitroepen van een de facto dictatorschap.

Tegen die tijd was Jeltsins dochter Tatjana Borisovna Jumasjeva haar vaders naaste adviseur, samen met Berezovsky, Gusinsky, en de andere door USAID en CIA gemaakte oligarchen. Russische media bestempelden de kliek die Rusland controleert, vooral na Jeltsin's hartaanval dat jaar als "De Familie," zoals een maffia familie, die geen bloedverwanten van elkaar hoeven te zijn. xx

Na het succes van de Russische Communistische Partij bij de verkiezingen van december 1995  Doema-verkiezingen leende het Internationaal Monetair Fonds in Washington--- de facto gecontroleerd door het Amerikaanse ministerie van Financiën ---  een buitengewoon hoog bedrag van 10,2 miljard dollar aan de Jeltsin regering. In die lening was $1 miljard in het geheim bedoeld voor de campagne om Jeltsin president te houden in de verkiezingen van 1996. Bandopnames later openbaar gemaakt van gesprekken tussen president Bill Clinton en Jeltsin toonden dat in ruil voor de steun van de VS, Jeltsin de oude Clinton-supporter en campagnedor Tyson Chicken's in Arkansas, dat  toen jaarlijkse voor 700 miljoen dollar naar Rusland exporteerde,  zou vrijstellen van een dreigende 20 procent importtarief-verhoging. De corruptie was schijnbaar grenzeloos.  xxi

Berezovsky en Gusinsky, de Clinton-Summers-Harvard-Soros-gesteunde nieuwe Russische oligarchen, vrezend voor het verlies van hun gestolen miljarden aan de  communistische  oppositie, vormden op hun beurt wat zij noemden de "Groep van Zeven." De groep waaronder Berezovsky, Gusinsky, Khodorkovsky, Potanin, Vinogradov, Smolensky, en Friedman. Met de hulp van Amerikaanse Madison Avenue spindoctors, de Groep van Seven, die toen de twee grootste tv-stations bezat, met de derde nog steeds staat eigendom (d.w.z. door Jeltsin gecontroleerd), en hun controle over de grote pers - een VS-stijl mediacampagne voor de herverkiezing van Jeltsin. Tegelijkertijd, blokkeerden ze Zyuganov van het kopen van mediatijd.

Jeltsin posters droegen de cynische Madison Avenue slogan, "Kies met je Hart." In een andere advertentie stond Jeltsins familie op foto's terwijl Jeltsin zich herinnerde gebeurtenissen in zijn jeugd als atleet, rebel, vader, en grootvader. Alle terwijl sentimentele Russische muziek op de achtergrond speelde.xxii

De oligarchen huurden Chubais in, de man die verantwoordelijk is voor hun fortuin, als Jeltsin's campagne manager. Hij creëerde een prive-fonds met de toepasselijke naam het Centrum voor de bescherming van privé-eigendom - zijn en de oligarchen van Jeltsin privé eigendom in werkelijkheid.

Chubais ontving 5 miljoen dollar van de Groep van Zeven voor de campagne. Fake kranten werden er van de ene dag op de andere uit de grond gestampt  die verhalen drukten over de "ontdekking van  geheime notulen" van een leidinggevende vergadering van de Communistische Partij waar Zyuganov zou hebben gezegd: "We zullen niet in staat zijn om het volk iets te geven dat die we beloofd hebben." Gaidar's herverkiezingsfonds sluisde ook honderdduizenden dollars, een fortuin in de tijd van hyperinflatie van de roebel, aan grote Russische journalisten om frauduleuze artikelen te schrijven waarin Jeltsin wordt geprezen en Zyuganov in in diskrediet wordt gebracht. xxiii

Tijdens de campagne voor de verkiezingen van 1996 bleek uit opiniepeilingen dat de Communistische Partij leider Gennady Zyuganov Jeltsin zou verslaan. De Russische bevolking voelde zich terecht bedrogen en vernederd. Yeltin's steun was minder dan 4 procent. Gaidar,  Tsjoebais, en de andere "hervormers" rond Jeltsin begonnen in paniek te raken. Tsjoebais en Jeltsin wendden zich tot de nieuwe Oligarchen, door cynische Russen als "Ruslands bedrijfspolitbureau" - om de zaak te redden. Chubais riep een persconferentie bijeen waar hij beweerde dat als de Communistische Partij weer aan de macht zou komen, ze de "vrije" pers zouden verbieden en hun politieke tegenstanders in de gevangenis  stoppen, en voorspelde  een "groot bloedvergieten in Rusland." Het feit dat de oligarchen van Jeltsin een bijna monopolie op de Russische TV en gedrukte media kreeg, maakte het mogelijk om 54 procent van de stemmen voor Jeltsin te krijgen. Het Russische bedrijfspolitbureau zat nu stevig in het zadel, met Jeltsin en Tsjoebais als paarden, althans dat geloofden ze. xxiv

 

De vernietiging van de roebel

De volgende stap in de verkrachting van Rusland door Washington en de geheime CIA Operatie Hamer was om hyperinflatie te creëren en de roebelvaluta te ruïneren. Tegen 1998 was het casino van de kortetermijnschuld op de staatsobligatiemarkt van GKO, soms die rente betaalden tot 290 procent of meer, was uit de hand aan het lopen. Miljarden van speculatieve dollars stroomden binnen van buitenlandse hedgefondsen en andere speculanten. De onwaarschijnlijke rendementen op drie-maands papier op de Russische GKO-obligaties werden  betaald met geld van de Amerikaanse belastingbetaler via IMF-leningen. Door dit soort ultrahoge rendementen op te leveren, zorgde de obligatiemarkt ervoor dat alle rijkdommen van het land en alles wat het kon aantrekken ging naar de steun van de staat, het staatsapparaat dat toen gecontroleerd werd door Jeltsin's hechte maffia rond Tsjoebais en Gaidar.  xxv

Het verzekerde ook dat het gigantische Ponzi schema snel zou omvallen. Dat deed het ook, als gevolg van een opiniestuk van augustus 1998 in de invloedrijke Londense Financial Times door de Amerikaanse hedge-fund miljardair en Russische oligarch insider George Soros. Tegen de tijd van de roebelcrisis van augustus 1998, was de Russische industriële productie gedaald met bijna de helft en de armoede was gestegen van 2 procent van de bevolking tot meer dan 40 procent. Tot augustus 1998 was de roebel overgewaardeerd, waardoor het onmogelijk was voor binnenlandse producenten om te concurreren met de invoer.

Het IMF wilde niet dat Rusland devalueerde, en het verstrekte miljarden dollars om de koers te behouden . Dat mocht echter niet baten. De devaluatie werd opzettelijk afgedwongen. Het was onderdeel van de "Operatie Hamer"  agenda om Rusland te vernietigen.

Onder druk van Clinton's Min. van Financiën, vooral van onderminister Larry Summers, maakte het IMF een Russische reddingsoperatie van 22,6 miljard dollar om de financiële activa van hun bankiers en oligarchen te redden, niet om de roebel te redden. Met het IMF geld in de pijplijn, schreef Soros een prominent gastartikel in de Londense Financial Times waarin hij verklaarde: 

"De ineenstorting van de Russische financiële markten . . heeft de terminale fase bereikt. Bankiers en makelaars die geleend hadden tegen effecten konden niet voldoen aan de margestortingen ( margin calls) en gedwongen verkopen overspoelden zowel de aandelen en obligatiemarkten. "xxvii

 

Gezien Soros' reputatie op de financiële markt als een extreem slimme en ongewoon goed geinformeerde handelaar zijn  Westerse investeerders in paniek uit de GKO-obligaties en Russische aandelen gestapt. De handel op de Russische aandelenmarkt werd opgeschort wegens groeiende vrees voor het in gebreke blijven van de schuldenaar, devaluatie van de roebel, ineenstorting van banken, of een combinatie van alle drie.

Toen kondigde op 18 augustus premier Sergej Kirijenko en de Russische Centrale Bank gezamenlijk een devaluatie van de roebel aan, een opschorting van de handel in overheids-GKO's, en een moratorium van negentig dagen op de terugbetaling van  buitenlandse schulden in roebel-denominatie. De tegen het einde van het jaar opeisbare kortetermijnschuld bedroeg 20 miljard dollar, met $6,5 miljard schuld aan buitenlanders. De buitenlandse reserves bedroegen slechts $17,5 miljard en verdwenen met een snelheid van $1 miljard per week in een poging  de roebel-dollar koppeling te behouden.  xxviii 

Dat betekende het einde van de shocktherapie en de Harvard Jongens, maar het begin van een dramatische verandering in het fortuin van bepaalde oligarchen. 

De Stille Putsch 

Na het in gebreke blijven van de Russische schuld en de roebelcrisis, werd de oligarchische kliek van Jeltsin ... werd het Kremlin in september 1998 tot een compromis gedwongen, toen de Doema weigerde de beruchte corrupte Viktor Tsjernomyrdin goed te keuren als premier Minister. 

In een wanhopige poging om de oppositie te kalmeren, benoemde de Jeltsin-coalitie een zeer gerespecteerde buitenstaander aan het hoofd van de regering, Jevgeni Primakov  ---een voormalig hoofd van de SVR , vroeger de KGB geheten:  buitenlandse inlichtingendienst  ---  en voormalig minister van buitenlandse zaken tot de nieuwe minister-president. 

Primakov ging al snel achter de machtigste oligarch van Jeltsin aan, Boris Berezovsky. Op 5 april 1999  zijn  officieren van justitie en gewapende mannen in camouflage en zwarte maskers  Berezovsky's bedrijven in Moskou binnen gevallen, en een arrestatiebevel werd afgegeven voor Berezovsky voor zijn betrokkenheid bij een zwendel met Aeroflot-tickets verkoop. 

In mei 1999 probeerden leden van de Doema president Jeltsin af te zetten. De stemming over de afzetting mislukte. Het gerucht ging dat er gestemd was gekocht door het Kremlin voor $30.000 per stuk.xxix 

Het was duidelijk dat het politieke tij aan het keren was in Rusland.Toen premier Primakov hoorde van de illegale VS-bombardementen op Servië in Maart 1999, was hij aan boord van een Russisch vliegtuig op weg naar Washington voor vergaderingen.

Hij beval de piloot onmiddellijk terug te keren naar Moskou in wat men zou gaan noemen in de Russische media de "Primakov-lus." Terug in Moskou, protesteerde Primakov fel  dat Jeltsin en de Russische regering moesten optreden om de Serviërs te steunen. Jeltsin reageerde door Primakov enkele weken later te ontslaan, waarbij hij de economie als excuus gaf. Op 11 juni 1999, verwierp het Russische leger de kapitulatie van het Kremlin aan de NAVO-bombardementen op Servië en gaf Russische troepen het bevel om de luchthaven in Pristina, Kosovo in te nemen. Jeltsin was de controle over zijn eigen leger kwijt. Dit was de het begin van wat een stille staatsgreep zou worden. 

Jeltsin's de regering had weinig keus en moest ermee in stemmen om het ministerie van Buitenlandse Zaken te verplichten zijn activiteiten te coördineren met het militaire apparaat en veiligheidsapparaat dat Primakov had geleid.

 

Een onbekende genaamd Poetin neemt het over

Op 10 augustus 1999 ontsloeg Jeltsin premier Sergej Sefasjin en verving hem door  Vladimir Poetin, een onbekende voormalige KGB-officier die tijdens de Koude oorlog in Dresden in communistisch Oost-Duitsland had gediend. Poetin was korte tijd hoofd van de FSB en leek verder een man met weinig politieke ervaring, behalve dan een korte tijd als locoburgemeester van St. Petersburg. Berezovsky, Gusinsky en de andere Jeltsin-oligarchen dachten dat ze "zaken konden doen" met de beginnende Poetin. Ze hebben een grote fout gemaakt. xxx

Volgens berichten gaf Poetin Jeltsin het ultimatum om af te treden of er zouden ernstige gevolgen kunnen optreden, een aanbod dat hij blijkbaar niet kon weigeren. 

( NB: Er is een franse tv documentaire - ten huize van Yeltsin opgenomen -- van de avond in maart 2000 dat Putin tot president  wordt gekozen.  De docu was anti-Putin, want het verhaal was dat Putin te beroerd was om de oude Yeltsin te bellen nu hij de overwinning had behaald. 'De ondankbare Putin' was het Putin-bashing narrative.   Maar in die docu zegt mevrouw Yeltsin:   "Hij wilde eerst niet overnemen van mijn man.  Hij weigerde !!  We moesten het twee keer vragen !  Dit is dus 180 graden anders dan Engdahl beweert.  Maar zou mevrouw Yeltsin dit voor haar man onaangename feit uit haar duim zuigen?   J. V. ) 

Jeltsin trad op 31 december 1999 af en benoemde premier Vladimir Poetin tot waarnemend president tot de verkiezingen van maart 2000. Op dat moment  hadden de CIA en hun ongewenste NGO's  Rusland en het Russische volk onnoemelijke schade toegebracht. Eenmaal in functie als president op 31 december 1999, maakte Vladimir Poetin duidelijk aan de oligarchen dat  hij niet van plan was hun man te worden. Na een electorale overwinning in juni 2000, riep Poetin  de achttien machtigste naar het  Kremlin, zij die duizelingwekkende fortuinen hadden vergaard ten koste van Rusland. Hij veroordeelde de geschokte oligarchen door ze de scheppers van een corrupte staat te noemen door achterkamer deals en insider banden.  ( Hier zijn geen beelden van, maar er is wel een video van een jonge Putin die de oligarch Deripaska de les leest:  HIER.  JV)    Kort daarna spande Poetin's Kremlin strafzaken aan tegen media- en bankoligarch Vladimir Gusinsky van Media-Most, de financieel-industriële groep Interros onder leiding van Vladimir Potanin, en Sibneft, een oliemaatschappij gecontroleerd door Roman Abramovich, evenals bedrijven die banden hebben met Boris Berezovsky. xxxi

 

Onberekenbare menselijke economische tol

De menselijke kosten van de door de VS opgelegde Russische shocktherapie van Soros, Jeffrey Sachs, Larry Summers, en een kliek van CIA-gelinkte financiële en juridische agenten zoals Jonathan Hay en Andrei Shleifer, was immens. Tussen 1991 en 1997 is het Russische BBP - de waarde van alle goederen en diensten die Rusland produceert,  met 83 procent gedaald. De landbouwproductie was gedaald met maar liefst 63 procent toen de overheidssteun voor grote boerderijen stopte. Investeringen in de economie daalden met 92 procent. Meer dan 70.000 fabrieken werden gesloten. Dat leidde ertoe dat de Russische productie enomr daalde: 88 procent minder tractoren, 76 procent minder wasmachines, 77 procent minder katoenen stoffen, 78 procent minder tv's, en ga zo maar door. In een land dat  geen  werkloosheid had gekend onder het Sovjettijdperk verloren dertien miljoen mensen verloren hun banen onder Jeltsin's "vrije markt" systeem. Degenen die nog werk hadden, zagen hun lonen gehalveerd. 

De gemiddelde levensduur van mannen was met zes jaar verkort, tot hetzelfde niveau als in India, Egypte, of Bolivia. Alcoholisme werd epidemisach toen depressie zich verspreidde onder de bevolking. Het was een schoktherapie inderdaad, het soort schok dat een land alleen in een grote oorlog meemaakt. xxxii

De CIA en hun nep-democratie NGO's hadden meer dan Rusland en de vernietiging en plundering van de Sovjet-Unie en Oost-Europa in hun vizier. De Volksrepubliek China was ook het doelwit van een drastische regimeverandering op hetzelfde moment dat Washington de Sovjet-Unie in elkaar deed storten. Vooraanstaande kringen in de VS en Groot-Brittannië hadden besloten om te proberen alle communistische staten te vernietigen  - een enorme, maar dwaze ambitie.

 

Eindnoten:

 

i Vladimir Poetin, Direct Line with Vladimir Poetin, Channel One, Rossiya-1 en Rossiya-24 TV,

25 april 2013, http://en.kremlin.ru/events/president/news/17976.

ii Sebastian Mallaby, Meer geld dan God: Hedge Funds en de vorming van de nieuwe elite,

Raad voor buitenlandse betrekkingen, New York, 2010, blz. 212.

iii John Lloyd, De Russische Devolutie, 15 augustus 1999, The New York Times Magazine,

http://www.nytimes.com/1999/08/15/magazine/the-russian-devolution.html

iv Anne Williamson, Getuigenis voor de Commissie banken en financiële diensten van de

Verenigde Staten Huis van Afgevaardigden 21 september 1999,

 

http://www.thebirdman.org/Index/Others/Others-Doc-Economics&Finance/+Doc-

Economie&Financiën-

GovernmentInfluence&Meddling/BankstersInRussiaAndGlobalEconomy.htm.

 

v Ibid.

vi Janine R. Wedel, The Harvard Boys Do Russia, The Nation, 14 mei 1998,

https://www.thenation.com/article/harvard-boys-do-russia/

vii Ibid.

viii Mark Ames, De moorddadige geschiedenis van USAID - de Amerikaanse overheidsinstelling achter Cuba's

 

nep Twitter kloon, 8 april 2014, https://pando.com/2014/04/08/the-murderous-history-of-

usaid-the-us-government-agency-beh Behind-cubas-fake-twitter-clone/.

 

ix Janine R. Wedel, op. cit.

x Ibid.

xi Vladimir Poetin, Directe lijn met Vladimir Poetin 25 april 2013,

http://en.kremlin.ru/events/president/news/17976.

xii David E. Hoffman, The Oligarchs: Wealth and Power in the New Russia, New York, Public

Affairs Press, hoofdstuk 8, p. 193.

xiii Ibid., p. 197.

xiv Ibid., p. 202.

xv Marshall I. Goldman, Putin and the Oligarchs, Foreign Affairs, november/december, 2004,

http://www.cfr.org/world/putin-oligarchs/p7517

xvi Janine R. Wedel, op. cit.

xvii Ibid.

xviii David E. Hoffman, op. cit., p. 202.

 

xix Ibid.

xx Wikipedia, Tatyana Yumasheva.

xxi Anne Williamson, Getuigenis..., op. cit.

xxii David E. Hoffman, op. cit., p. 345.

xxiii Ibid, p. 345.

xxiv Ibid., p. 327.

xxv Anne Williamson, Getuigenis..., op. cit.

xxvi Joseph Stiglitz, The Ruin of Russia, The Guardian, 9 april, 2003,

https://www.theguardian.com/world/2003/apr/09/russia.artsandhumanities.

xxvii Nick Beams, Russian question hangs over international markets, 18 augustus 1998,

https://www.wsws.org/en/articles/1998/08/rus-a18.html.

xxviii Ibid.

xxix David E. Hoffman, op. cit., p. 461.

xxx Justin Cowgill, De stille staatsgreep: Poetin vs. de Oligarchen, 27 december 2015,

http://www.heinrichplatz.tv/?p=24157.

xxxi Ibid.

xxxii Dan Josefsson, Shocktherapie: De kunst van het ruïneren van een land, 1 april, 1999,

http://josefsson.net/artikelarkiv/51-shock-therapy-the-art-of-ruining-a-country.html

  ===========  Below:  ORIGINAL ENGLISH TEXT ==================

Hello Dear Readers, As with so much of modern history, the mainstream Western media does not tell the full story. The role of the CIA in destroying the Russian economy in the 1990s is essential background to understand the deep distrust between the Putin Kremlin and Washington going back to the Yeltsin years. The CIA followed that failed coup attempt in 2014 with a successful coup d’etat in Ukraine in which Washington installed an anti-Russian puppet regime in Kiev, many of whose key players in the Pravy Sektor (Right Sector) party and others were explicit neo-Nazis whose roots went back to the Banderistas who fought the Russians in World War II on the side of the German SS. That 2014 coup was led by then Assistant Secretary of State Viktoria Nuland and Vice President Joe Biden. Today Nuland is back and Biden is President. The following is a chapter from my best-selling book, Manifest Destiny. It details the criminal role of the CIA and US Presidents Bush Sr. and Bill Clinton in what can only be called the Rape of Russia in the 1990s. If you have not yet done so, please consider support for my online voice. The relentless censorship of the Internet and social media by the private corporate social media companies since the 2020 Corona virus, and now the war in Ukraine, is alarming and damaging and can only be compared with book burnings in the Germany of the 1930s, or the Medieval Inquisitions with torture of heretics. I thank you for your interest and support, William Engdahl www.williamengdahl.com     --------------------------------------------------------------------------------------------------------         Manifest Destiny: Democracy as Cognitive Dissonance  © F. William Engdahl Chapter Four:   Soros and the Harvard Boys Join Yeltsin and the KGB    “We learned today that officers of the United States’ CIA operated as consultants to Anatoly Chubais. But it is even funnier that upon returning to the US, they were prosecuted for violating their country’s laws and illegally enriching themselves in the course of privatization in the Russian Federation.”                                                                                                             —Vladimir Putin, 2013[i] Soros’ Harvard Boys Go for the Kill As soon as the rogue ex-KGB generals and their handpicked protégés had looted the gold reserves of the now defunct Soviet Union and stolen the significant financial assets of the now conveniently banned Communist Party—all with the blessing and complicity of Boris Yeltsin and his inner circle—Bush’s CIA old boys were ready to launch the next phase: the systematic takeover of strategic energy, raw materials, and military state industries in the Soviet Union via IMF-dictated privatization operations that were run by Yeltsin’s finance minister, Yegor Gaidar, and his accomplice, Anatoly Chubais. In November 1991, Chubais became a minister in the Yeltsin cabinet, where he managed the portfolio of Rosimushchestvo—the Federal Agency for State Property Management, which Yeltsin decreed to be the agency responsible for devising Russia’s privatization of the state companies. Gaidar and Chubais worked in league with George Soros, the Wall Street speculator and “colleague" of the CIA front the National Endowment for Democracy (NED). Soros, in turn, brought Harvard’s Jeffrey Sachs—architect of the Polish “economic shock therapy”—and other of his American “friends” to the Yeltsin circles. George Soros and his Open Society Foundations had been linked to the CIA by Chinese intelligence and others. His Open Society institutions seemed to appear operational, of course just by coincidence, in every situation where the CIA’s NED front and the US State Department sought regime change to a pro-Washington government. Already as far back as 1987, while Gorbachev still headed the Soviet Union, Soros took advantage of the Soviet regime’s efforts to reform by founding his Open Society Institute in Moscow. There he could give money to key researchers and others to support “market economy research.”[ii] All actions of Yeltsin were guided by Yeltsin’s CIA and KGB handlers, notably KGB Generals Philipp Bobkov, Alexei Kondaurov, and Yeltsin’s personal bodyguard, General Alexander Korzhakov. This was the cabal which, in coordination with George H.W. Bush and his CIA old boys, staged the phony KGB “coup” attempt against Gorbachev that propelled Yeltsin, with the support of mainstream Western media, as the new Russian champion of democracy. In December 1991, four months after that fake coup, Yeltsin, then president of the Russian Soviet Federative Socialist Republic—the largest federated “republic” within the Soviet Union—met with the presidents of Ukraine and Belarus and signed what was called the Belavezha Accords, declaring the dissolution of the USSR that had formally existed since 1922. It was the key note in the US-backed coup to open up the rape of Russia. By that time Gorbachev had been utterly discredited and had resigned in disgrace.     Russia’s Shock Therapy As part of the Belavezha Accords agreement, the newly created Russian Federation took legal title to all state assets of the former USSR, now nonexistent, and assumed all foreign debts of the USSR. Yeltsin was told to name a thirty-two-year-old friend of George Soros named Yegor Gaidar to become his economics czar. Gaidar, who formally was made finance minister of the new Russian Federation in February 1992, named another young economist, Anatoly Chubais, his director of state asset privatization.   Two young US-steered economists, Anatoly Chubais (l) and Yegor Gaidar (r), implemented the Harvard shock therapy program to loot Russia for themselves and their Western friends.   Gaidar was then taken to Poland by the Soros circles in order to study the Polish “shock therapy” model, the process that had been introduced by George Soros’s young Harvard economist protégé, Jeffrey Sachs. Back in Moscow, Yegor Gaidar, using the Polish example of Sachs, convinced Yeltsin to “let prices rise to increase supply and to scrap trade barriers so that foreign commodities could begin to fill store shelves.” [iii] It was a lie. The Soviet economy was self-sufficient in everything except perhaps bananas and coffee. The shops had been full until November 1991, when Yeltsin announced the exact date when price controls were to be lifted: December 31 of that year. Shop owners promptly hid their goods, waiting for the announced profit bonanza of price decontrol. Shops were suddenly empty. Within a week of Yeltsin’s speech, rationing was imposed on Muscovites. It was just the beginning of almost a decade of economic horror for most Russian citizens.[iv]   Harvard, the CIA and Larry Summers Gaidar was instructed and guided by the US Treasury from a new Clinton Administration that had taken office in January 1993. The key person at the Treasury for the ensuing Gaidar–Chubais looting of Yeltsin’s Russia was a former Harvard economist named Larry Summers. Summers used the powerful influence of the US Treasury to funnel International Monetary Fund (IMF) dollars to the cash-hungry Yeltsin government, advising Yeltsin and Gaidar that Russia must open to unrestricted imports if they wanted to receive the IMF and other Western loans. Gaidar soon delivered a policy that served the demands of Washington and of the KGB’s new banking oligarchs around Mikhail Khodorkovsky’s Menatep Bank and others. Under the Gaidar decrees, Russian manufacturing was to go bankrupt in the face of unrestricted foreign competition, but, curiously, domestic banking was to be protected from competition.[v] After the November 1992 US election victory of Bill Clinton, Larry Summers, the new US Treasury deputy secretary responsible for Russian “reform”—himself a former Harvard economics professor—brought a group of his former Harvard colleagues, including George Soros’s Polish shock therapy adviser, Jeffrey Sachs, and economics professor Andrei Shleifer to Moscow under the auspices of their Harvard Institute for International Development (HIID). That Sachs–Shleifer–Summers triangle essentially orchestrated all key aspects in the implementation of the Gaidar–Chubais “shock therapy” in the early Yeltsin years.[vi] In 1991, just months before joining the Clinton Treasury, Summers had been chief economist at the World Bank. There, Summers had named his former Harvard student Shleifer, a Russian-born American citizen, as World Bank “adviser” to the Yeltsin government. Soon after Summers became Deputy Secretary of the Treasury in the Clinton administration in early 1993, Shleifer would join Jeffrey Sachs’s HIID in Moscow as Project Director. HIID had been chosen by Summers as the key advisory agency to work with Gaidar and Chubais to organize the colossal looting known as Russian privatization. From his Washington US Treasury office, Summers named all key actors in the Chubais privatization rape of Russia in the early 1990s. They were what could be called a Harvard mafia. Summers hired David Lipton from Harvard, a former consulting partner of Jeffrey D. Sachs & Associates, to be Deputy Assistant Secretary of the Treasury for Eastern Europe and the Former Soviet Union. Sachs was named Director of HIID in 1995. Sachs’s HIID received USAID grants for the institute’s “work” in Russia from his former partner, now at the Treasury, David Lipton. It was a tight-knit circle Summers had created.[vii] The USAID was known as a CIA front agency, keeping the CIA’s role of regime change and such hidden behind the veil of a charitable US government agency spending for economic development. It was a key money link for the directing of every step of the Chubais privatization operations through the Summers–Sachs Harvard boys.[viii] Harvard was a clever choice to be the CIA’s hands-on operator for the Chubais privatization. CIA monies via a Harvard University front gave an aura of impartial academic respectability and of plausible deniability that the CIA and the US Treasury were actually responsible. Shleifer, a Russian-born émigré and protégé of Summers, was already a tenured professor of economics at Harvard in his early thirties. Shleifer became Sachs’s head of the HIID’s Russia project based in Moscow. Then Summers brought in yet another Harvard boy, a former World Bank consultant of Summers named Jonathan Hay. In 1991, while still at Harvard Law School, Hay had also become a senior legal adviser to Chubais’s GKI state privatization agency. In 1992, Hay, a lawyer, was made the HIID’s General Director in Moscow. Hay assumed vast powers over contractors, policies, and program specifics. He not only controlled access to the Chubais circle but was its spokesperson as well.[ix] Both Jonathan Hay and Andrei Shleifer were identified later as CIA agents. President Vladimir Putin, in an April 2013 annual dialogue with Russian citizens—though he discreetly did not name the names—referenced Hay and Shleifer as identified CIA agents working with Chubais and Gaidar in the criminal Russian privatization: We learned today that officers of the United States’ CIA operated as consultants to Anatoly Chubais. But it is even funnier that upon returning to the US, they were prosecuted for violating their country’s laws and illegally enriching themselves in the course of privatization in the Russian Federation. They did not have the right to do this as active CIA officers. In accordance with US law, they were not allowed to engage in any kind of commercial activity, but they couldn’t resist—it’s corruption, you see.[x] Both Hay and Shleifer were “protected” by Washington, despite having to pay multi-million dollar fines when, in 2006, the US District Court in Boston fined them personally $2 million and Harvard University $26.5 million for their Russian illegal activities. Summers—who by then had l           eft Washington to become Harvard President—was forced to resign on the revelation of his role in the Moscow HIID scandals in 2006. Before he left, however, Summers managed to get Shleifer named to an endowed Harvard professorship chair. Hay later resurfaced as founder of the Ukrainian branch of the Polish “free market” Centre for Social and Economic Research (CASE) during the CIA coup d’état in Kiev in 2014.[xi]   Harvard’s Criminal Russian Privatization The criminal Russian privatization of state assets that Hay and Shleifer had created together with Anatoly Chubais and Yegor Gaidar after 1992 was done to the last detail by Chubais’s new American advisers. When the announcement of the proposed vouchers-for-shares privatization received cold response from Russians already reeling from the economic shock of price de-freezing, Hay and Shleifer arranged for slick US public relations experts from Burson-Marsteller and the Sawyer Miller Group to devise an advertising campaign to be aired on the TV channels then owned by the newly created Russian oligarchs to convince Russians to accept the Gaidar–Chubais privatization scam. The Harvard–Chubais privatization scheme which began in 1992 was as simple as it was criminally fraudulent. It was proclaimed by Yeltsin in August 1991 by presidential decree, bypassing a hostile Duma. Anatoly Chubais, as head of the state GKI state property agency, issued 150 million “vouchers” to each and every Russian citizen. In turn, citizens could invest their voucher in a share in a Russian privatized state company or shop or sell it at an established market price pegged to the US dollar. As most Russians were concerned when, if ever, the next pension payment would be paid or where jobs could be found in the collapsing industrial economy that was a predictable result of the Sachs–Harvard–Chubais shock therapy, millions simply sold their vouchers for cash. Vouchers could be bought or sold on every street corner in Russia in June 1992. They were traded at new Moscow “commodity exchanges” set up by Harvard’s Jonathan Hay and the USAID monies channeled via the HIID. Voucher investment funds sprung up everywhere to gather citizens’ vouchers by the millions. Gaidar, Chubais, and their Harvard advisers made certain those “investment funds” would be unregulated. The ruble was made domestically convertible to the US dollar on the advice of the Sachs HIID team, further weakening the ruble and dollarizing the economy. In the twenty months that the voucher-for-shares program lasted, voucher prices swung from a high of $20 to a low of $4 a voucher. As they were made freely tradable, it was ripe for the billionaire oligarchs around Yeltsin to buy them up, which is precisely what they did.[xii] Nearly six hundred voucher funds obtained forty-five million vouchers. The largest, calling itself First Voucher, collected four million vouchers.[xiii] At the stated price for the vouchers, Chubais and his Harvard boys had de facto valued the entire Russian economy—which included the world’s largest nickel company; some of the world’s largest oil and gas companies, including Sibneft and Gazprom; RUSAL, the world’s largest aluminum company; vast gold mines and numerous high-tech defense companies—at a total that was less than the market value of the US General Electric company. In the privatization auctions, based on the number of total vouchers that were circulated, the entire Russian industrial system, including mines, oil companies, and factories, had a total valuation of under $12 billion. It was theft on a colossal scale. [xiv] The face value of each voucher was 10,000 rubles, which Chubais told the public was sufficient to buy two or even three Volga cars, at the time Russia’s finest auto. It was a lie.   Creating CIA Oligarchs Because they had been allowed by the Bush CIA networks that controlled the financial side of the Yeltsin mafia to be the first Russians with big money, select Yeltsin oligarchs were able to buy up hundreds of thousands of vouchers and redeem them for entire industries, which would later be stripped and sold. Although they were supposedly acting on behalf of the Russian state, the bank auctioneers of oligarch-owned banks rigged the process. This was how Bank Menatep’s Mikhail Khodorkovsky got a 78 percent share of ownership in Yukos, worth about $5 billion, for a mere $310 million. It was how Boris Berezovsky got Sibneft, another oil giant worth $3 billion, for about $100 million. [xv]   CIA-tied Russian oligarch Khodorkovsky manipulated Chubais’s voucher privatization to literally steal the huge Yukos Oil Company in league with Jacob Lord Rothschild, Henry Kissinger, and other Western shadowy figures.   Using his Yeltsin connections, Khodorkovsky was able to purchase several factories in investment tenders and large blocks of shares in timber, titanium, pipe, and copper-smelting companies. In total, Khodorkovsky gained control of more than one hundred companies before getting control of the giant Yukos Oil. Under growing pressure from the Duma parliament, then dominated by Communist Party deputies, Chubais agreed to prohibit voucher sales of state companies to foreign investors. There were, however, two notable exceptions. In 1995, in the wake of the Yeltsin referendum victory financed by George Soros, the Harvard Management Company (HMC), which invests the university’s large endowment, and George Soros, who brought Harvard’s Sachs to work with Chubais, were the only foreign entities allowed to participate. Both HMC and Soros became major shareholders in Novolipetsk Steel, Russia’s second-largest steel mill, and Sidanko Oil, which had estimated oil reserves exceeding those of Mobil Oil. HMC and Soros also invested in Russia’s high-yielding, IMF-subsidized, domestic GKO short-term bond market. And in 1997 Soros bought 24 percent of Svyazinvest, the telecommunications giant, together with Uneximbank’s Vladimir Potanin, the nominal spokesman of the new Russian oligarchs.[xvi]   Soros to Yeltsin’s Rescue This left many Russian citizens feeling cheated, royally screwed, and furious as their dreams of a promised share in “capitalist private property” vanished, along with their savings, during the Central Bank hyperinflation money printing, another part of George H. W. Bush’s Operation Hammer. By 1993, pressures were growing from all sides, including the Duma. The population were demanding action. The Supreme Soviet, the Russian upper house, was drafting a bill that would freeze the entire privatization process. The opposition was becoming so great that Chubais ultimately had to rely largely on Yeltsin’s presidential decrees, not parliamentary approval, for implementation. Harvard HIID’s Moscow man, the CIA’s Jonathan Hay, and his HIID associates drafted many of the decrees. As USAID’s Walter Coles, whose office funded the Chubais privatizations via HIID, described it, “If we needed a decree, Chubais didn’t have to go through the bureaucracy.”[xvii] Russia’s nascent efforts to establish some form of parliamentary democracy or even checks on dictatorial Presidential power were of little interest to Clinton, Summers, or other Washington officials. At that point, as opposition threatened to get out of hand, Yeltsin felt forced to agree to a national referendum on the entire privatization process. The date was set for April 25, 1993. The referendum contained four yes/no questions: (1) Do you support Yeltsin? (2) Do you support Yeltsin’s economic policy? (3) Do you want early elections for president? And (4) Do you want early elections for parliament?[xviii] Facing sure defeat, Chubais, most likely on advice from his Harvard mentors, arranged to secretly meet with US billionaire George Soros, who agreed to finance—on behalf of Yeltsin—the Yeltsin referendum campaign. Soros funneled $1 million, a huge sum in Russia at the time, to offshore accounts set up for Chubais’s use to buy media exposure. Yeltsin survived the referendum by a slim 52 percent, and the privatization of major Russian industrial companies went forward.[xix] Yeltsin was giving the crown jewels and much more to a cabal of CIA-backed Russian oligarchs.   Hungarian-born hedge fund speculator George Soros financed the 1993 Yeltsin referendum that kept the criminal Russian privatization alive.   From Washington, Larry Summers at the Treasury architected the Chubais–Gaidar privatization with Jeffrey Sachs and Andrei Shleifer, serving to directly convey the plans to Yeltsin’s economic advisers. It was a theft on a scale unprecedented in any nation, even in wartime. The US–French–British Versailles reparations of 1919 were almost humanitarian, in comparison to what was done to Russia in the 1990s under Yeltsin’s stewardship.   Oligarchs Buy Yeltsin’s Reelection By 1996, with the Russian economy deep into hyperinflation, Yeltsin faced certain defeat in scheduled national elections. The head of the Communist Party, Gennady Zyuganov, promising a return to stability, was far ahead in the polls. Some of Yeltsin’s close advisers even suggested canceling the elections and declaring a de facto dictatorship.       By then, Yeltsin’s daughter Tatyana Borisovna Yumasheva had become her father’s closest adviser, together with Berezovsky, Gusinsky, and the other USAID–CIA-made oligarchs. Russian media labeled the clique controlling Russia, especially after Yeltsin’s heart attack that year, “The Family,” as in mafia family, not blood family.[xx] Following the Russian Communist Party’s success in the December 1995 Duma elections the International Monetary Fund in Washington—de facto controlled by the US Treasury--made an extraordinary $10.2 billion loan to the Yeltsin government. In that loan, $1 billion was secretly intended for the campaign to keep Yeltsin president in the 1996 elections. Tape recordings later made public of conversations between President Bill Clinton and Yeltsin showed that in return for the US support, Yeltsin would exempt longtime Clinton supporter, campaign donor, and Arkansas-based Tyson Chicken’s exports to Russia—then a $700 million annual business—from a threatened 20 percent import tariff increase. The corruption was seemingly unbounded.[xxi] Berezovsky and Gusinsky, the Clinton–Summers–Harvard–Soros-backed new Russian oligarchs, fearing the loss of their stolen billions to the opposition communists, in turn formed what they called the “Group of Seven.” The group included Berezovsky, Gusinsky, Khodorkovsky, Potanin, Vinogradov, Smolensky, and Friedman. With aid the of US Madison Avenue spin doctors, the Group of Seven—which then owned the two major TV stations, with the third still state owned (i.e., Yeltsin controlled), and their control of major press—ran a US-style media campaign assault for Yeltsin’s reelection. At the same time, they blocked Zyuganov from buying media time. Yeltsin posters carried the cynical Madison Avenue slogan, “Choose with Your Heart.” Another ad featured Yeltsin’s family in photos while Yeltsin recalled events in his childhood as an athlete, rebel, father, and grandfather. All the while, sentimental Russian music played in the background.[xxii] The oligarchs hired Chubais, the man responsible for creating their fortunes, as Yeltsin’s campaign manager. He created a private fund aptly called the Center for the Protection of Private Property--his and the Yeltsin oligarchs’ private property in reality. Chubais received $5 million from the Group of Seven for the campaign. Fake newspapers were created overnight, printing stories that claimed the “discovery of secret minutes” of a Communist Party leadership meeting where Zyuganov was alleged to have said, “We will not be able to give the people anything that we promised.” Gaidar’s re-election fund also funneled hundreds of thousands of dollars, a fortune in the time of hyperinflation of the ruble, to major Russian journalists to write fraudulent articles in praise of Yeltsin and discrediting Zyuganov.[xxiii] During the 1996 pre-election campaign, polls showed that Communist Party leader Gennady Zyuganov would defeat Yeltsin. The Russian population rightly felt cheated and humiliated. Yeltin’s support was less than 4 percent. Gaidar, Chubais, and the other “reformers” around Yeltsin began to panic. Chubais and Yeltsin turned to the new Oligarchs—called by cynical Russians as “Russia’s corporate politburo”—to save the day. Chubais called a press conference where he claimed that if the Communist Party returned to power, they would forbid the “free” press and put their political adversaries into prison, predicting a “big bloodshed in Russia.” The fact that the Yeltsin oligarchs had gotten a near monopoly on Russian TV and print media made it possible to tilt the vote to Yeltsin 54 percent. The Russian corporate politburo was now firmly in the saddle, with Yeltsin and Chubais their horses, or so they believed.[xxiv]   The Destruction of the Ruble The next step in the rape of Russia for Washington and the secret CIA Operation Hammer was to create hyperinflation and ruin the ruble currency—state default. By 1998, the casino of short-term debt in the state GKO bond market, at times paying interest of up to 290 percent or more, was reeling out of control. Billions of speculative hot dollars were pouring in from foreign hedge funds and other speculators. The improbable yields on three-month paper on the Russian market’s GKO bonds were paid with US taxpayers’ money via IMF loans. By yielding those kinds of ultra-high returns, the bond market ensured that all the country’s resources and all it was capable of attracting went to the support of the state, the state apparatus then controlled by Yeltsin’s tight-knit mafia around Chubais and Gaidar.[xxv] It also insured that the giant Ponzi scheme would soon topple. It did, triggered by an August 1998 op-ed in the influential London Financial Times by the US hedge-fund billionaire and Russian oligarch insider George Soros. By the time of the ruble crisis of August 1998, Russian industrial output had fallen by almost half and poverty had increased from 2 percent of the population to over 40 percent. Until August 1998, the ruble was overvalued, making it impossible for domestic producers to compete with imports. The IMF did not want Russia to devalue, and it provided billions of dollars to prop up the exchange rate.[xxvi] That was to no avail, however. The devaluation was forced deliberately, part of the Operation Hammer agenda to destroy Russia. On pressure from the Clinton Treasury, especially from Deputy Secretary Larry Summers, the IMF made a $22.6 billion Russian bailout to save the financial assets of their bankers and oligarchs, not to save the ruble. With the IMF money in the pipeline, Soros wrote a prominent guest article in the London Financial Times where he stated, “The meltdown in Russian financial markets . . . has reached terminal phase. Bankers and brokers who had borrowed against securities could not meet margin calls and forced selling swamped both the stock and bond markets.”[xxvii] Given Soros’s financial market reputation as an uncanny and unusually well-informed trader, Western investors led a panic exit from ruble GKO bonds and Russian stock shares. Trading on the Russian stock market was suspended amid growing fears of debt default, devaluation of the ruble, banking collapses, or a combination of all three. Then on August 18 Prime Minister Sergey Kiriyenko and the Russian Central Bank jointly announced a devaluation of the ruble, a suspension of trading in government GKOs, and a ninety-day moratorium on the repayment of ruble-denominated foreign debt. Short-term debt due by the year end was $20 billion, with $6.5 billion owed to foreigners. Foreign reserves totaled a mere $17.5 billion and were vanishing at the rate of $1 billion a week to try to support the ruble–dollar peg.[xxviii] That signaled the end of shock therapy and the Harvard Boys but the beginning of a dramatic change in fortunes of certain oligarchs.   The Silent Putsch Following the Russian debt default and ruble crisis, the Yeltsin oligarch cabal in the Kremlin was forced to compromise in September 1998, when the Duma refused to approve the notoriously corrupt Viktor Chernomyrdin as Prime Minister. In a desperate bid to calm opposition, the Yeltsin cabal named a highly respected outsider to head the government, Yevgeny Primakov—a former head of the KGB foreign intelligence successor, SVR, and former foreign minister—as the new prime minister. Primakov soon went after the most powerful Yeltsin oligarch, Boris Berezovsky. On April 5, 1999, prosecutors and armed men in camouflage and black masks raided Berezovsky’s companies in Moscow, and an arrest warrant was issued for Berezovsky for his involvement in a scam involving Aeroflot ticket sales. In May 1999, members of the state Duma tried to impeach President Yeltsin. The impeachment vote failed. It was rumored that votes had been bought by the Kremlin at $30,000 apiece.[xxix] Clearly the political tide was turning in Russia. When Prime Minister Primakov learned of the illegal US bombing of Serbia in March 1999, he was aboard a Russian jet en route to Washington for meetings. He ordered the pilot to immediately return to Moscow in what came to be called in the Russian media the “Primakov loop.” Back in Moscow, Primakov vehemently protested that Yeltsin and the Russian government must act to support the Serbs. Yeltsin responded by firing Primakov some weeks later, using the economy as excuse. On June 11, 1999, the Russian military rejected the Kremlin’s capitulation to the NATO bombing of Serbia and ordered Russian troops to seize the airport in Pristina, Kosovo. Yeltsin had lost control over his own military. This was the beginning of what would become a silent coup. With little choice, Yeltsin’s administration agreed to require the foreign ministry to coordinate its activities with the military and security apparatus that Primakov had headed.   An Unknown Named Putin Takes Over On August 10, 1999, Yeltsin fired Prime Minister Sergei Sephashin and replaced him with Vladimir Putin, an unknown former KGB officer who had spent the Cold War in Dresden in communist East Germany. Putin briefly had been head of the FSB and otherwise seemed to be a man with little prior political experience other than a short time as deputy mayor of St. Petersburg. Berezovsky, Gusinsky, and the other Yeltsin oligarchs believed they could “do business” with the novice Putin. They made a major error.[xxx] According to informed reports, Putin gave Yeltsin the ultimatum to resign or face serious consequences, an offer he apparently could not refuse. Yeltsin resigned on December 31, 1999, naming Prime Minister Vladimir Putin as acting president until the March 2000 elections. By then, the CIA and their undesirable NGOs had wreaked untold damage on Russia and the Russian people. Once in office as president on December 31, 1999, Vladimir Putin made clear to the oligarchs he was not intending to be their man. Following an electoral victory in June 2000, Putin called to the Kremlin the eighteen most powerful oligarchs, those who had made staggering fortunes at the expense of Russia. He denounced the shocked oligarchs by calling them creators of a corrupt state through backroom deals and insider ties. Soon after that, Putin’s Kremlin launched criminal cases against media and banking oligarch Vladimir Gusinsky of Media-Most, the financial–industrial group Interros headed by Vladimir Potanin, and Sibneft, an oil company controlled by Roman Abramovich, as well as businesses connected with Boris Berezovsky.[xxxi]   Incalculable Human Economic Toll The human cost of the US-imposed Russian shock therapy brought by Soros, Jeffrey Sachs, Larry Summers, and a stable of CIA-linked financial and legal operators, such as Jonathan Hay and Andrei Shleifer, was beyond belief. Between 1991 and 1997, the Russian GDP—the value of all goods and services that Russia produces—collapsed by 83 percent. Farm production had declined by a staggering 63 percent as state support for large farms ended. Investment into the economy decreased by 92 percent. More than 70,000 factories were closed down. That led to Russia’s producing 88 percent fewer tractors, 76 percent fewer washing machines, 77 percent less cotton fabric, 78 percent fewer TVs, and on and on. In a country that had been without unemployment under the Soviet era, thirteen million people lost their jobs under Yeltsin’s “free market” Russia. Those who still had work had their wages cut in half. The average life span for men had been shortened by six years, down to the same level as in India, Egypt, or Bolivia. Alcoholism became epidemic as depression spread among the population. It was a shock therapy indeed, the kind of shock a country experiences only in a major war.[xxxii] The CIA and their fake democracy NGOs had more than Russia and the destruction and looting of the Soviet Union and Eastern Europe in their sights. The People’s Republic of China was also being targeted for drastic regime change at the same time Washington brought the Soviet Union to collapse. Leading circles in the US and Britain had decided to try to destroy all state communist powers at the same time—a massive, if foolish ambition.             Endnotes:   [i] Vladimir Putin, Direct Line with Vladimir Putin, Channel One, Rossiya-1 and Rossiya-24 TV, April 25, 2013, http://en.kremlin.ru/events/president/news/17976. [ii] Sebastian Mallaby, More Money than God: Hedge Funds and the Making of the New Elite, Council on Foreign Relations, New York, 2010, p. 212. [iii] John Lloyd, The Russian Devolution, August 15, 1999, The New York Times Magazine, http://www.nytimes.com/1999/08/15/magazine/the-russian-devolution.html   [iv] Anne Williamson, Testimony Before the Committee on Banking and Financial Services of the United States House of Representatives September 21, 1999, http://www.thebirdman.org/Index/Others/Others-Doc-Economics&Finance/+Doc-Economics&Finance-GovernmentInfluence&Meddling/BankstersInRussiaAndGlobalEconomy.htm. [v] Ibid. [vi] Janine R. Wedel, The Harvard Boys Do Russia, The Nation, May 14, 1998, https://www.thenation.com/article/harvard-boys-do-russia/ [vii] Ibid. [viii] Mark Ames, The murderous history of USAID-- the US Government agency behind Cuba’s fake Twitter clone, April 8, 2014, https://pando.com/2014/04/08/the-murderous-history-of-usaid-the-us-government-agency-behind-cubas-fake-twitter-clone/. [ix] Janine R. Wedel, op. cit. [x] Ibid. [xi] Vladimir Putin, Direct Line with Vladimir Putin April 25, 2013, http://en.kremlin.ru/events/president/news/17976. [xii] David E. Hoffman, The Oligarchs: Wealth and Power in the New Russia, New York, Public Affairs Press, Chapter 8, p. 193. [xiii] Ibid., p. 197. [xiv] Ibid., p. 202. [xv] Marshall I. Goldman, Putin and the Oligarchs, Foreign Affairs, November/December, 2004, http://www.cfr.org/world/putin-oligarchs/p7517   [xvi] Janine R. Wedel, op. cit. [xvii] Ibid. [xviii] David E. Hoffman, op. cit., p. 202. [xix] Ibid. [xx] Wikipedia, Tatyana Yumasheva. [xxi] Anne Williamson, Testimony..., op. cit [xxii] David E. Hoffman, op. cit., p. 345. [xxiii] Ibid, p. 345. [xxiv] Ibid., p. 327. [xxv] Anne Williamson, Testimony..., op. cit [xxvi] Joseph Stiglitz, The Ruin of Russia, The Guardian, 9 April, 2003, https://www.theguardian.com/world/2003/apr/09/russia.artsandhumanities. [xxvii] Nick Beams, Russian question hangs over international markets, 18 August 1998, https://www.wsws.org/en/articles/1998/08/rus-a18.html. [xxviii] Ibid. [xxix] David E. Hoffman, op. cit., p. 461. [xxx] Justin Cowgill, The Silent Coup: Putin vs. the Oligarchs, December 27, 2015, http://www.heinrichplatz.tv/?p=24157. [xxxi] Ibid. [xxxii] Dan Josefsson, Shock Therapy: The Art of Ruining a Country, 1 April, 1999, http://josefsson.net/artikelarkiv/51-shock-therapy-the-art-of-ruining-a-country.html                                ----------------------------------- End of English version. ---------------------------------- UPDATES.   4 JULI 22:   Over Jeffrey Sachs. Op Unz zie ik dat dezelfde prof. Jeffrey Sachs ( als die mede Rusland tot de ondergang bracht) nu heeft uitgesproken dat het Corona virus heel waarschijnliojk in een US lab is gemaakt.  https://www.unz.com/runz/9000-retweets-and-800000-video-views/ Kon hij niet anders meer?   Of heeft hij toch een geweten?    Was dan zijn bemoeienis in Rusland destijds misschien toch goed bedoeld ?  Ik herinner me ook dat deze Sachs ook verbaasde door destijds toe te geven dat de VS er een project van had gemaakt om Syrië kapot te maken.  Het programma van de VS om Syrie te ondermijnen heette:  Timber Sycamore.  Het was Jeffrey Sachs die het wereldkundig maakte:  https://youtu.be/abCkOe5KGxI   Hier is er meer over te vinden:  http://petermyersnewsletters.blogspot.nl/2017/07/920-all-syrian-terrorism-material-now.html                         ---------------------  Onderbouwing van Engdahl's verhaal--------------- Engdahl was ter plekke in Rusland.  Weet waarover hij schrijft:  Zoekend naar Timber Sycamore  kwam ik op een deze getuigenis van William Engdahl en van  een bekende reageerder, uncle Bob.  Ik plaats ze beiden hieronder.  Engdahl toont ons dat zijn hele verhaal hierboven nioet louter academisch werk is, maar dat hij er zelf ook bij was.  Uncle Bob toont ons dat de Amerikanen echt het contact met de werkelijkheid al lang kwijt zijn.  Engdahl: My first of many visits to Russia was more than twenty years ago, in May, 1994. I was invited by a Moscow economics think-tank to deliver critical remarks about the IMF. My impressions then were of a once-great people who were being humiliated to the last ounce of their life energy. Mafia gangsters sped along the wide boulevards of Moscow in sparkling new Mercedes 600 limousines with dark windows and without license plates. Lawlessness was the order of the day, from the US-backed Yeltsin Kremlin to the streets. “Harvard boys” like Jeffrey Sachs or Sweden’s Anders Aaslund or George Soros were swarming over the city figuring new ways to rape and pillage Russia under the logo “shock therapy” and “market-oriented reform” another word for “give us your crown jewels.” The human toll of that trauma of the total collapse of life in Russia after November 1989 was staggering. I could see it in the eyes of everyday Russians on the streets of Moscow, taxi-drivers, mothers shopping, normal Russians. Uncle bob: Even the many people in the US that hate the government.Would never question the belief of US exceptionalism. It has because “holy writ” among all parties (except the tiny minority of people here and a few other sites).It is as pervasive and believed,as in the past were “the white man’s burden” or “manifest destiny” ,truisms of those times.