1362 Stan van Houcke citeeert Jacques Ellul over Propaganda.

 

Sigrid Kaag over toenemend rechts-extremisme:

 ''Het is aan ons het niet langer toe te staan''

Sigrid Kaag wil de toename van rechts-extremisme in Nederland stoppen. De rechts-extremisten en complot-populisten bedreigen volgens Kaag de democratie. “Het lijkt soms alsof het ons overkomt. Maar het is aan ons het niet langer toe te staan’’, zei ze zondag tijdens een bijeenkomst van D66 in Den Haag. Ze wil het gesprek aangaan over het ‘bevechten’ van extremen.

We beschuldigen elkaar van leugens. 

Maar als er onder de burgers onjuiste en overspannen complot-theoriën zijn aan te wijzen, is dat niet meer dan normaal: 

De werkelijkheid is complex. 

Niet iedereen heeft genoeg kennis van zaken om een goed oordeel te vellen. 

Maar dàt  er nu zo veel 'complot-gekkies' zijn is het gevolg van de overheid zelf: de overheid hééft ons vaak bedrogen in de laatste jaren, en blijft dat glashard doen. 

In de laatste 2 jaar hoorden we: 

= Geen mondkapjes. Wel mondkapjes. Twee mindkapjes.

= Als U het vaccin neemt, kunt U uw oma niet meer besmetten.

= Vaccins zijn effectief

= Vaccins zijn veilig.

= We moeten wachten op vaccins, er is niks anders. 

Allemaal beweringen van de overheid die onjuist zijn. 

Er is nooit een woord van excuus over gesproken.  

Dan moet je niet verbaasd zijn dat het volk de regering niet meer vertrouwt.

Jacques Ellul beschreef hoe massaal  Propaganda kan zijn,  hoe onontkoombaar,  hoe alles overheersend. 

We zien het nu dagelijks om ons heen. 

zondag 15 januari 2023

Europa Vernietigt Zichzelf (25)

Industrial revolution and enlightenment

 

Aangezien de westerse opiniemakers en politici zichzelf herhaaldelijk prijzen voor hun geclaimde 'Verlichtingsidealen,' is het noodzakelijk om er nog eens op te wijzen wat de Verlichting precies was. Wikipedia stelt: 

De Verlichting of Eeuw van de Rede was een cultureel-filosofische en intellectuele stroming in Europa die ruwweg samenviel met de 18e eeuw. Het was een reactie op het dogmatische autoriteitsgeloof. In deze periode ontstond een culturele stroming of beweging van intellectuelen met als doel het gebruik van de rede en het filosoferen te bevorderen. De rede gaat alleen maar af op feiten, hoe verborgen die ook zijn. De Verlichting stond aldus voor bevordering van de wetenschap en intellectuele uitwisseling. De propagandisten ervan bestreden het bijgeloof, obscurantisme, misbruik van recht in kerk en staat, intolerantie en kwamen op voor zekere grondrechten. Kenmerkend voor de Verlichting was een toename van het vertrouwen op de wetenschap en logica, en minder op religie en tradities, waarvan de prominente rol afnam. De wens een grotere rol toe te kennen aan de rede (in de zin gebruik van het verstand i.p.v. religieuze dogma's en de eeuwenlang gebruikelijke gehoorzaamheid aan normen die werden voorgeschreven door de leidende figuren van de geestelijkheid kwam tot uitdrukking in de titel van het verschijnen van het boek The Age of Reason, die in de Engelse taal een synoniem zou gaan worden voor de Verlichting.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Verlichting_(stroming) 

 

Inmiddels is duidelijk dat ook de Verlichting niet zonder bijgeloof, obscurantisme, misbruik van recht kan bestaan, en dat de discrepantie tussen de leer en de dagelijkse werkelijkheid wordt overbrugd door de overal opduikende propaganda. De Franse socioloog Jaque Ellul schreef daarover in zijn, in verschillende talen verschenen, boek Propaganda: The Formation of Men's Attitudes  (1973): 

 In werkelijkheid kan propaganda niet bestaan zonder gebruik te maken van de massamedia. Als propaganda toevallig gericht is tot een georganiseerde groep, kan zij vrijwel geen effect hebben op individuen voordat die groep is versplinterd.

 

Met als gevolg dat:

 

Propaganda moet totaal zijn. De propagandist moet alle technische middelen gebruiken die hem ter beschikking staan - pers, radio, TV, films, affiches, vergaderingen... De propaganda probeert de mens langs alle mogelijke wegen te omringen, zowel op het gebied van gevoelens als van ideeën, door in te spelen op zijn wil of op zijn behoeften, via zijn bewuste en zijn onbewuste, door hem zowel in zijn privé- als in zijn openbare leven aan te vallen. Het verschaft hem een compleet systeem om de wereld te verklaren en zet hem onmiddellijk aan tot actie. We hebben hier te maken met een georganiseerde mythe die de hele persoon in zijn greep probeert te krijgen.

 

Door de mythe die zij creëert, legt de propaganda een compleet scala aan intuïtieve kennis op, die slechts voor één interpretatie vatbaar is, uniek en eenzijdig, en die elke afwijking uitsluit. Deze mythe wordt zo krachtig dat zij elk gebied van het bewustzijn binnendringt en geen enkel vermogen of motivatie intact laat. Zij stimuleert in het individu een gevoel van exclusiviteit en produceert een bevooroordeelde houding. De mythe heeft een zodanige drijfkracht dat zij, eenmaal aanvaard, het hele individu beheerst, dat immuun wordt voor elke andere invloed. Dit verklaart de totalitaire houding die het individu aanneemt - overal waar met succes een mythe is gecreëerd - en weerspiegelt eenvoudigweg de totalitaire werking van de propaganda op hem.

 

Niet alleen probeert propaganda de hele mens binnen te dringen, hem tot een mystieke houding te brengen en hem via alle mogelijke psychologische kanalen te bereiken, maar meer nog, zij spreekt tot alle mensen. Propaganda kan geen genoegen nemen met gedeeltelijke successen, want zij duldt geen discussie; van nature sluit zij tegenspraak en discussie uit. Zolang er een merkbare of uitgesproken spanning of een conflict van actie blijft bestaan, kan niet worden gezegd dat propaganda haar doel heeft bereikt. Zij moet een quasi-unanimiteit teweegbrengen en de tegenpartij moet verwaarloosbaar worden, of in ieder geval ophouden haar stem te laten horen,

 

aldus Ellul, wiens werk in het Engels werd vertaald op voorspraak van Aldous Huxley, de auteur van Brave New World. Deze beschrijving verklaart een aantal huidige irrationaliteiten en taboes van de consumptiecultuur. Mij wordt regelmatig gevraagd waarom steekhoudende, plausibelere analyses die ik vaak via citaten van deskundigen geef, geen plaats krijgen in het werk van de ‘vrije pers.’ De reden is, zoals Ellul terecht schrijft dat propaganda totaal moet zijn. ‘Propaganda cannot be satisfied with partial successes, for it does not tolerate discussion; by its very nature, it excludes contradiction and discussion.’ Dit maakt tevens duidelijk waarom mainstream collega’s van mij, die ik al heel lang persoonlijk aanspreek op hun corrupte houding, nooit publiekelijk met mij in discussie gaan. Mijn kritiek moet ophouden te bestaan; dissidenten als ik moeten, net als destijds de dissidenten in de Sovjet Unie, verwaarloosbaar blijven. Internet is de samizdat geworden van het Westen, in de zin die de Russische schrijver Vladimir Boekovski eraan gaf: ‘Samizdat: ik schrijf zelf, ik redigeer zelf, ik censureer zelf, ik geef zelf uit, ik verspreid zelf en ik zit er zelf een straf voor uit.’

Bovendien verklaart Ellul’s beschrijving waarom de mainstream media probleemloos irrationeel kunnen zijn, en voortdurend leugens kunnen verspreiden. Vandaar dat de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill kritiekloos kon beweren dat Geert Mak’s bestseller Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika absoluut ‘een monumentaal boek’ was ‘met prachtige passages en een schat aan informatie,’ en dat ‘In dit boek Mak minstens zoveel goede momenten [heeft] als zijn illustere voorganger. En qua betrouwbaarheid hij het met gemak [wint],’ van de wereldberoemde Nobelprijswinnaar John Steinbeck, zonder dat de  polderpers in de lach schoot om zoveel provinciale onbenulligheid. Als de massamens maar lang genoeg met nonsens wordt bestookt dan gaan zelfs de  journalisten in hun eigen idioterie geloven. Jacques Ellul wees er niet voor niets op dat:

 

De propaganda moet voortdurend en duurzaam zijn - voortdurend in die zin dat zij geen leemten mag vertonen, maar de hele dag en al zijn dagen moet vullen; duurzaam in die zin dat zij gedurende een zeer lange periode moet werken. Propaganda heeft de neiging het individu in een aparte wereld te laten leven; hij mag geen referentiepunten van buitenaf hebben. Hem mag geen moment van meditatie of bezinning worden gegund om zichzelf tegenover de propagandamaker te zien, zoals gebeurt wanneer de propaganda niet continu is. Op dat moment komt het individu uit de greep van de propaganda. In plaats daarvan zal succesvolle propaganda elk moment van het leven van het individu in beslag nemen. 

Representatief voor dit proces is de permanente demonisering van Rusland, en de massale onwetendheid over het feit dat de strijd in Oekraïne een ‘proxy war’ is tegen Azië, of zoals Admiraal Charles A. Richard, commandant van U.S. Strategic Command (Stratcom) begin november 2022 opmerkte: Deze Oekraïne-crisis waar we nu in zitten, is slechts een opwarmertje. De grote komt eraan. En het zal niet lang meer duren voordat we getest zullen worden op een manier die we lang niet getest hebben.

Maar dankzij de alomtegenwoordige propaganda dringt dit feit niet door, of wordt domweg verzwegen alsof het hier om een futiliteit gaat. Die mentaliteit is het resultaat van een bewuste strategie van de gevestigde orde, waarbij Het individu mag niet de kans krijgen zich te herstellen, zich te verzamelen, onaangetast te blijven door propaganda gedurende een relatief lange periode, want propaganda" is "gebaseerd op langzame, voortdurende impregnatie. Zij creëert overtuigingen en meegaandheid door middel van onmerkbare invloeden die alleen door voortdurende herhaling effectief zijn.

 

Het is deze onophoudelijk hersenspoeling die de massa beheersbaar maakt. Daarom is over de context van de Oekraïne-oorlog tot nu toe geen dissidente stem in de mainstream-media aan het woord gelaten; de establishment-belangen zijn namelijk vandaag de dag dermate in het gedrang gekomen dat een tegenstem onduldbaar is. De westerse alleenheerschappij over grondstoffen en markten is almaar verzwakt  en de groeiende macht van Azië neemt almaar toe. Als enige oplossing moet Washington en zijn NAVO met massaal geweld de eigen hegemonie beschermen. Dit beleid vormt sinds het eind van de Tweede Wereldoorlog de basis van de Amerikaanse buitenlandse politiek, die wordt bepaald door de eisen van de Deep State. Al in 1948 formuleerde de vooraanstaande Amerikaanse diplomaat George Kennan, het expansionistische beleid in een toen nog geheim document, waarin hij de ‘containment-politiek’ introduceerde om de invloed van de Sovjet Unie wereldwijd terug te dringen. Zijn advies was geenszins onverklaarbaar. Net als elk imperium in de geschiedenis streeft ook de macht in Washington en op Wall Street naar de hegemonie in de wereld. In een interview met mij verklaarde Anders Stephanson, hoogleraar Geschiedenis aan de Columbia University en auteur van Kennan and The Art of Foreign Policy (1992) dat de beleidsbepalers van de Amerikaanse buitenlandse politiek onvoldoende oog hadden voor de werkelijkheid en dat dit de belangrijkste reden was dat Kennan voortdurend scherpe kritiek op hen uitoefende. In zijn studie schreef professor Stephanson:

 

Realistisch zijn in deze omstandigheden betekende in zekere zin dat men de inherente grenzen van de dingen begreep, de zinloosheid (zelfs godslastering) om radicaal verder te gaan dan het bestaande, het reële. Op verschillende momenten bekritiseerde Kennan dus zowel de Sovjet-Unie als de Verenigde Staten omdat zij onrealistisch waren in die zin dat zij de gegeven grenzen niet erkenden.

 

Bovendien was hij zich bewust "dat de Verenigde Staten aan het eind van de jaren veertig begonnen aan een koers van potentieel open einde verplichtingen in de wereld, en dit kon hij niet anders dan gevaarlijk en onnatuurlijk vinden. Het gevolg was dat George Kennan al snel werd vervangen door een echte havik, Paul Nitze, over wie de Amerikaanse historicus Mark Atwood in 2009 in de New York Times stelde:

 

Het einde van de koude oorlog bracht opluchting, zelfs vreugde, voor de meeste Amerikanen. Met het uiteenvallen van het Oostblok in 1989 leken meer dan vier decennia van angst voorbij. Een van de weinige dissonante stemmen kwam, verrassend genoeg, van George Kennan, de voormalige diplomaat van de Verenigde Staten die het "beheersingsbeleid" had bedacht dat algemeen wordt beschouwd als verantwoordelijk voor de westerse triomf. Ik geloof dat het eerder gebeurd zou zijn," klaagde Kennan minder dan een maand nadat de Duitsers gaten in de Berlijnse muur begonnen te hakken, "als we niet hadden aangedrongen op het militariseren van de rivaliteit.

 

Kennan specificeerde niet wie verantwoordelijk was voor het langer en gevaarlijker maken van de koude oorlog dan nodig was. Maar Paul Nitze, een voormalige collega van Buitenlandse Zaken die onder elke president, van Roosevelt tot de eerste Bush, mede vorm had gegeven aan het buitenlands beleid, stond zeker hoog op zijn lijst van schuldigen.

 

Het was tenslotte Nitze die het sterkst had gepleit voor een enorme uitbreiding van de Amerikaanse militaire macht. En het was Nitze die er vaak voor zorgde dat Washington zijn arsenaal bleef uitbreiden. Terugkijkend in 1995 was Nitze's beoordeling van het Amerikaanse beheer van de koude oorlog heel positief: Ik ben tot de conclusie gekomen dat we het verdomd goed hebben gedaan,' pochte hij.

http://www.nytimes.com/2009/09/13/books/review/Lawrence-t.html?pagewanted=all&_r=0  

Na een werkzaam leven lang van nabij getuige te zijn geweest van de desastreuze machiavellistische politiek van de VS, schreef Kennan een gedesillusioneerde terugblik op zijn tijdperk. Aan het slot van zijn Sketches From A Life (1989) stelde hij somber vast:

Ik beschouw de Verenigde Staten van deze laatste jaren van de twintigste eeuw als een in wezen tragisch land, begiftigd met uitstekende natuurlijke hulpbronnen die het snel aan het verkwisten en uitputten is, en met een intellectuele en artistieke intelligentsia van groot talent en originaliteit. Voor deze intelligentsia hebben de dominante politieke machten in het land weinig begrip of respect. Haar stem wordt doorgaans tot zwijgen gebracht of overschreeuwd door de commerciële media. Het is waarschijnlijk veroordeeld om, net als de Russische intelligentsia in de negentiende eeuw, voorgoed een hulpeloze toeschouwer te blijven van de verontrustende koers in het leven van de natie.

 

Mark Atwood constateerde dan ook terecht dat De aanvaarding van containment bracht Kennan ook teleurstellingen die hem tot zijn dood in 2005 achtervolgden. Kennan geloofde dat de Sovjet-Unie, hoe weerzinwekkend ook, weinig militaire bedreiging vormde voor het Westen en drong erop aan dat de Verenigde Staten zich vooral zouden verlaten op economische en politieke middelen om de communistische expansie te weerstaan. Andere functionarissen, vooral Nitze, die Kennan opvolgde als hoofd beleidsplanning, zagen dat anders, vooral na het uitbreken van de Koreaanse oorlog in 1950. Kennan zag met spijt hoe de Verenigde Staten vervolgens enorme middelen in wapens en militaire bases staken...

Het begin van de Koude Oorlog in 1947... ((en de oprichting van de NAVO in april 1949, nog voordat de Sovjet Unie zijn eerste kernbom testte, en bovendien het Europese deel door de nazi’s was verwoest,)) ... was volgens George Kennan, niet het resultaat van een serieuze 'military threat to the West,' zoals de opiniemaker Henk Hofland zes decennia jaar later nog steeds beweerde, maar het onvermijdelijke gevolg van het steeds invloedrijkere Amerikaanse militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower

in 1961 had gewaarschuwd. Deze feiten zijn van doorslaggevend belang om te weten, aangezien Hofland, de nestor van de polderjournalistiek, in De Groene Amsterdammer beweerde dat 'Het Westen nu alarm [slaat] vanwege de agressieve expansie­politiek van Poetin.' Hofland’s steun aan de NAVO verzekerde hem van een voorbeeldige carrière in de gecorrumpeerde mainstream-media, waar hij doorging voor — let wel — ‘de grootste journalist van de twintigste eeuw,’ terwijl hij als NRC-commentator in werkelijkheid zijn hele leven lang het braafste jongetje van de NAVO-klas was.

 

Om werkelijk te weten wat de heersende elite in de VS drijft dan is men aangewezen op Amerikaanse insiders. Net als ten tijde van het Romeinse Rijk dient een onafhankelijke waarnemer in het machtscentrum te verkeren, en niet in één of ander schatplichtig buitengewest als Nederland. Zeven jaar geleden, in december 2016 zette de Amerikaanse emeritus hoogleraar politieke economie en filosofie, Alan Nasser, onder de kop ‘The New (Cold?) War With China' uiteen dat:

 Washington is onlangs begonnen met grote oorlogsoefeningen in de buurt en aan de grenzen van Rusland en China, de meest intensieve krijgsoefeningen sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. De oude ante van de Koude Oorlog is verhoogd, en het gevaar van een militaire confrontatie tussen Washington en Rusland en/of China doemt groot op. (Zie mijn uitgebreide bespreking in "How Clinton Could Make a War," in CounterPunch magazine, volume 23, nummer 5.) Niemand minder dan generaal Joseph Dunford, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, waarschuwde dat Hillary Clintons belofte om een vliegverbod boven Syrië in te stellen een oorlog met Rusland tot gevolg zou hebben... commentatoren hebben betoogd dat een oorlog met China een even gruwelijke mogelijkheid is. (John Pilger, 'The Coming War on China,' CounterPunch, 2 december 2016.) 

De auteur verwees daarbij naar CounterPunch magazine: 'Hoe Hillary een kernoorlog zou kunnen uitlokken - Alan Nasser graaft in Hillary Clintons huiveringwekkende kernwapenbeleid, waarbij het gebruik van een nieuwe generatie kernwapens wordt gezien als een legitieme tactiek voor conventionele oorlogsvoering.' 

https://www.counterpunch.org/product/volume-23-no-5-pdf/ 

Bovendien waarschuwde professor Nasser onder de tussenkop 'Policymakers' New and Improved Militarism' voor het volgende:

Vorig jaar (2015. svh) publiceerde de Council on Foreign Relations, de toonaangevende elitaire denktank voor buitenlands beleid, een studie getiteld Revising U.S. Grand Strategy Toward China. De uitkomst is dat de tegenstellingen toenemen tussen wat de Raad beschouwt als de twee machtigste naties ter wereld, spanningen die een escalatie van het confrontatiebeleid van Washington vereisen. De vijandelijkheden vinden hun oorsprong in de onwil van China om de kern van het buitenlands beleid van de VS te omarmen, die door de Raad als volgt wordt omschreven: "Het behoud van het primaat van de VS in het mondiale systeem moet de centrale doelstelling blijven van de Amerikaanse grand strategy in de eenentwintigste eeuw. De "bedreiging" voor de nationale belangen van de VS bestaat in de weigering van China zich te onderwerpen aan de Amerikaanse eis dat het geen overheersende invloed uitoefent in zijn eigen omgeving! Wat de elites het meest verontrust, aldus de Raad, is de "uitdaging van China aan het primaat van de VS in Azië". Dit is slechts een van de gruwelijke uitvloeisels van wat vroeger Full Spectrum Dominance heette en nu eenvoudigweg mondiale "predominantie" of "primaatschap" wordt genoemd.

Ook de RAND Corporation heeft in opdracht van het Amerikaanse leger de planning van een oorlog met China ter hand genomen in een studie getiteld "War with China: Thinking Through the Unthinkable'. De uitdrukking "thinking the unthinkable" werd in 1960 bedacht door de belangrijkste naoorlogse strateeg van RAND, de Strangelove-tegenhanger Herman Kahn, die in zijn boek On Thermonuclear War een strategie voorstelde om een nucleaire oorlog tegen de Sovjet-Unie te winnen. De studie maakt duidelijk dat oorlog met China geenszins uitgesloten is, maar benadrukt dat het nucleaire voordeel van Washington na verloop van tijd zeker zal afnemen. De duidelijke implicatie is dat vroeger beter is dan later.

Merk op dat de logica van RAND Kinzer's troost dat "er binnenkort geen oorlog te verwachten valt, ondoordringbaar maakt. Het leger van China is veel zwakker dan dat van de Verenigde Staten. Het is bezig met een langdurige opbouw die, indien niet gecontroleerd, zijn offensieve kracht aanzienlijk zal vergroten. Maar volgens de wijsheid van RAND is de relatieve zwakte van China's leger des te meer reden om China nu aan te vallen, voordat het de capaciteit krijgt om af te schrikken.

RAND voorziet dat militaire actie tegen China een heroplevende anti-oorlogsbeweging zal aanwakkeren, in welk geval het "systeem van civiele controle" zal worden ingezet voor grootschalige onderdrukking. De op Ur-vergelding en repressie beluste Trump kan niet afkerig zijn van het vooruitzicht.

Als om de weg te bereiden voor de komende opperbevelhebber is de regering-Obama begonnen met een omvangrijk programma voor de "modernisering" van kernwapens. Het Stockholm International Peace Research Institute schrijft: "Het ambitieuze moderniseringsplan van de regering-Obama staat in schril contrast met de belofte van president Barack Obama om het aantal kernwapens en de rol die ze spelen in de Amerikaanse nationale veiligheidsstrategie te verminderen. Het Stockholm Instituut is geschokt, geschokt door de zoveelste leugen van Obama, de zoveelste militaire escalatie van de VS.

Tegen deze achtergrond zien alleen blinden niet dat het aan de macht komen van een man met grandioze illusies van brute almacht een nieuwe wereldhistorische crisis op de agenda kan zetten.

Centraal in het nieuwe militarisme en in de terugkeer op de tafel van de optie van een kernoorlog staat de centrale gedachte dat Washington geloofwaardig moet blijven in zijn wil om zijn status als enige supermacht te handhaven. Volgens het huidige elitaire denken is de enige zekere manier om degenen die zich verzetten tegen de Amerikaanse wereldhegemonie ervan te overtuigen dat hun recalcitrantie tevergeefs zal zijn, te dreigen met strafschade. En de enige geloofwaardige dreiging wordt geacht nucleair te zijn. Vandaar de enorme, miljarden kostende nucleaire upgrade die de regering Obama in gang heeft gezet.

Ik heb geen vermelding van de Obama-escalatie gevonden in persberichten over de recente tweets van Trump waarin hij oproept tot uitbreiding van de Amerikaanse nucleaire capaciteit. Trump is inderdaad gevaarlijker op het gebied van oorlogsvoering dan Obama. Maar niet zoveel gevaarlijker.

Beleidsmakers zien het verval van de Amerikaanse economische dynamiek en wereldwijde politieke macht - het onvermogen om de talrijke oorlogen te winnen die het heeft veroorzaakt, de achteruitgang als belangrijke exporteur, het onvermogen om de economische groeipercentages van de Gouden Eeuw van zijn economische hegemonie te herhalen, het toegenomen wantrouwen - in het beste geval, in het slechtste geval afkeer - dat het wereldwijd heeft teweeggebracht, het wantrouwen van zeer veel Amerikanen jegens het politieke systeem - als iets dat alleen militair kan worden omgekeerd...

Het vermogen van de VS om met economische middelen hun vroegere glorie te herwinnen is niet alleen de overtuiging van hun buitenlandse tegenstanders, maar wordt ook betreurd door enkele van Amerika's meest vooraanstaande economen. Lawrence Summers en Paul Krugman voorzien een toekomst van "seculiere stagnatie" en onze meest vooraanstaande geleerde op het gebied van groei en technologische innovatie, Robert J. Gordon, heeft onlangs in The Rise and Fall of American Growth beschreven dat de mogelijkheden voor de ontwikkeling van verdere innovaties die duurzame en welvaartscheppende economische groeipercentages genereren, uitgeput zijn. Iedereen is het erover eens dat dit onvermijdelijk leidt tot toenemende ongelijkheid en een lagere levensstandaard. En als klap op de vuurpijl wordt de door de VS gedomineerde wereldorde bedreigd. En het kan de elites niet ontgaan dat de (Bernie. svh) Sanders en Trump fenomenen wijzen op massale desillusie met de binnenlandse economische en politieke systemen, wat de wags een "legitimiteitscrisis" noemen.

Onder deze politiek-economische omstandigheden is het voeren van oorlog niet ongekend.

We moeten de angsten van de elite niet karakteriseren als 'paranoia'. Dat is irrationele angst, maar de rijken en machtigen zijn bang voor iets echts. Hun voorgevoelens zijn rationeel. Laten we verder kijken naar de angsten van de elite en hun hernieuwde bereidheid om het ondenkbare te denken.

http://www.counterpunch.org/2016/12/27/the-new-cold-war-with-china/

De essentie van het conflict tussen de VS en China is dus het feit dat de ‘vijandelijkheden voortkomen uit China’s weigering om de kern te omarmen van de Amerikaanse buitenlandse politiek, die als volgt wordt omschreven door de Raad voor Buitenlandse Betrekkingen: ‘Het beschermen van het Amerikaanse oppergezag in het wereldwijde systeem moet het centrale doel blijven van de “Grand Strategy van de V.S.” in de 21ste eeuw.’

Koste wat het kost zal Washington trachten het Amerikaanse oppergezag in de wereld met massaal geweld te blijven handhaven, ondanks het feit dat de VS inmiddels zijn hegemonie is kwijtgeraakt, en alle oorlogen na 1945 heeft verloren. Bovendien bezat het ineenstortende land eind 2022 een nationale schuld van ruim 31 trillion dollar, waarvan eenderde aan het buitenland, terwijl de armoede in het land razendsnel toeneemt, evenals de ineenstorting van de binnenlandse infrastructuur. Desondanks blijft de niet democratisch gekozen Europese Commissie deze poging van de Amerikaanse Deep State militair steunen, kennelijk in de hoop en de verwachting dat het daarmee de opkomst van Azië zal stoppen.

 

Gezien het feit dat de invloedrijke Council of Foreign Relations van oordeel is dat China het grote gevaar vormt voor het 'primaaatschap van de VS in Azië' en de Raad als   "de toonaangevende elite denktank op het gebied van buitenlands beleid, heeft een studie uitgebracht met de titel Revising U.S. Grand Strategy Toward China," is het belangrijk te weten wat dit instituut precies is. Wikipedia:

De Council on Foreign Relations (CFR) is een Amerikaanse denktank gespecialiseerd in Amerikaans buitenlands beleid en internationale betrekkingen... Tot de leden behoren hoge politici, talrijke staatssecretarissen, directeuren van de CIA, bankiers, advocaten, professoren, directeuren en CEO's van bedrijven, en vooraanstaande figuren uit de media, onder wie: "Condoleezza Rice, Dick Cheney, Zbigniew Brzeziński, George H.W. Bush, John McCain, George Soros.

Op bijeenkomsten van de CFR komen regeringsfunctionarissen, wereldleiders uit het bedrijfsleven en prominente leden van de inlichtingendiensten en het buitenlands beleid bijeen om internationale kwesties te bespreken. CFR publiceert sinds 1922 het tweemaandelijkse tijdschrift Foreign Affairs. Het beheert ook het David Rockefeller Studies Program, dat het buitenlands beleid beïnvloedt door aanbevelingen te doen aan de presidentiële regering en de diplomatieke gemeenschap, door te getuigen voor het Congres, door interactie met de media en door te publiceren over kwesties van buitenlands beleid...

Uit een kritische studie bleek dat van de 502 regeringsambtenaren die tussen 1945 en 1972 werden ondervraagd, meer dan de helft lid was van de Raad. Tijdens de regering Eisenhower was 40% van de topambtenaren van de Amerikaanse buitenlandse politiek lid van de CFR (Eisenhower was zelf lid van de Raad geweest); onder Truman werd 42% van de topfuncties vervuld door leden van de Raad. Tijdens de regering Kennedy steeg dit aantal tot 51%, en bereikte een hoogtepunt van 57% tijdens de regering Johnson.

Hoe machtig de 'Council on Foreign Relations' in werkelijkheid is, blijkt tevens uit het volgende:

In een anoniem stuk genaamd "The Sources of Soviet Conduct" dat in 1947 in Foreign Affairs verscheen, bedacht CFR-studiegroeplid George Kennan de term "containment". Het essay zou van grote invloed blijken te zijn op het buitenlands beleid van de VS gedurende zeven komende presidentiële regeringen. Veertig jaar later verklaarde Kennan dat hij de Russen nooit had verdacht van enig verlangen om een aanval op Amerika uit te voeren; hij dacht dat het duidelijk genoeg was en dat hij het niet hoefde uit te leggen in zijn essay. William Bundy geloofde dat de studiegroepen van CFR het denkkader hebben helpen leggen dat leidde tot het Marshallplan en de NAVO.

https://en.wikipedia.org/wiki/Council_on_Foreign_Relations 

Wat betreft de vijandschap van het huidige Washington en de NAVO versus Rusland en China is het eveneens van belang te weten wat precies de Amerikaanse hegemonie, volgens de elite in de VS precies inhoudt. Opnieuw Wikipedia:

Primacy stelt dat alleen een overwicht (overwicht. svh) van de Amerikaanse macht vrede garandeert. Bijgevolg pleit het ervoor dat de Verenigde Staten de ultieme hegemonie nastreven en het internationale systeem economisch, politiek en militair domineren, waarbij elke terugkeer naar bipolariteit of multipolariteit wordt afgewezen en de opkomst van een gelijkwaardige concurrent wordt voorkomen. Daarom stellen de voorstanders dat het buitenlands beleid van de VS erop gericht moet zijn de macht van de VS te handhaven en te voorkomen dat een andere macht een serieuze uitdager van de Verenigde Staten wordt. Met dit in gedachten beweren sommige voorstanders van deze strategie dat de VS zich moeten inspannen om China en andere concurrenten in toom te houden in plaats van zich met hen in te laten. Met betrekking tot humanitaire crises en regionale conflicten stelt primacy dat de VS alleen moet ingrijpen als deze rechtstreeks van invloed zijn op de nationale veiligheid, meer in de trant van selectieve betrokkenheid dan van collectieve veiligheid. Het pleit wel voor actieve preventie van nucleaire proliferatie op een niveau dat vergelijkbaar is met dat van collectieve veiligheid.

De uitvoering van een dergelijke strategie zou militaire strijdkrachten op een vergelijkbaar niveau als tijdens de Koude Oorlog vereisen, met nadruk op militaire modernisering en onderzoek en ontwikkeling. Zij merken echter op dat "het streven naar primaat waarschijnlijk vergeefs zal blijken om vijf redenen": de verspreiding van economische en technologische mogelijkheden, het evenwicht tussen staten onderling ten opzichte van de Verenigde Staten, het gevaar dat hegemoniaal leiderschap de waardevolle multilaterale instellingen fataal zal ondermijnen, de haalbaarheid van preventieve oorlog en de gevaren van imperiale overspanning.

Daniel Drezner, hoogleraar internationale politiek aan Tufts University, schetst drie argumenten van voorstanders van primaatschap, die stellen dat militaire overheersing positieve economische externaliteiten genereert. Eén argument, dat ik "geo-economisch favoritisme" noem, gaat ervan uit dat de militaire hegemoon particulier kapitaal zal aantrekken omdat hij investeerders de meeste veiligheid en zekerheid biedt. Een tweede argument stelt dat de voordelen van het militaire primaat voortvloeien uit geopolitieke bevoordeling: dat soevereine staten, in ruil voor hun leven onder de veiligheidsparaplu van de militaire supermacht, vrijwillig middelen overdragen om de kosten van de economie te helpen subsidiëren. Het derde argument stelt dat staten bij een unipolaire verdeling van militaire macht de meeste kans hebben op mondiale collectieve goederen, waardoor de mondiale economische groei versnelt en de veiligheidsspanningen afnemen. Deze collectieve goederen komen de hegemoon evenveel, zo niet meer, ten goede dan andere actoren. Drezner stelt dat het empirische bewijs ter ondersteuning van het derde argument het sterkst is, zij het met enkele kanttekeningen. Hoewel het precieze causale mechanisme nog steeds wordt betwist, zijn hegemoniale tijdperken niettemin sterk gecorreleerd met lagere handelsbarrières en een grotere mate van globalisering. Drezner wijst echter op een voorbehoud: de kosten van de instandhouding van mondiale collectieve goederen halen de grootmacht die ze levert in. Andere landen profiteren van de hegemoon, waardoor ze sneller kunnen groeien. Technologieën verspreiden zich van de heersende macht naar de rest van de wereld, waardoor de inhaalslag wordt vergemakkelijkt. Chinese analisten hebben gesteld dat deze verschijnselen, die zich nu voordoen, China in staat stellen de Verenigde Staten te overvleugelen.

https://en.wikipedia.org/wiki/Grand_strategy  

Ook hier blijft de kern van de Amerikaanse buitenlandse politiek de doctrine dat het ‘primaatschap’ van Washington inhoudt ‘dat alleen een overwicht van de macht van de VS vrede verzekert,’ hetgeen in de praktijk betekent ‘dat de Verenigde Staten de ultieme hegemonie nastreeft en het internationaal systeem economisch, politiek en militair domineert,’ waarbij de Amerikaanse elite ‘elke terugkeer naar bipolariteit of multipolariteit verwerpt en de opkomst van van elke gelijkwaardige concurrent voorkomt.’ Inclusief een eventuele machtstoename van Europa.

Deze hegemonistische leerstelling wordt sinds de val van de Sovjet Unie door Washington, maar sinds 2022 ook door de Europese Commissie als onbetwistbaar beschouwd, met als gevolg de oorlog in Oekraïne, de ‘warm up’ voor de ‘big one’ zoals de Amerikaanse admiraal Charles Richard begin november 2022 publiekelijk uiteenzette. Zolang dit proces wordt aangestuurd door het Amerikaans militair-industrieel complex (MID) zal het streven naar het oppergezag in Eurazië onvermijdelijk uitlopen op een genocidale Derde Wereldoorlog, ditmaal tussen het Westen en Azië. In die ontwikkeling is nu al de westerse democratie volledig buiten spel gezet. De huidige generatie politici in zowel de VS als Europa doen namelijk exact wat het Amerikaans militair-industrieel complex en de Deep State van hen verwacht, en sanctioneert Brussel  en Berlijn de oorlogsvoorbereidingen, zoals ondermeer bleek uit het feit dat:

In haar interview voor 'Die Zeit', gepubliceerd op 7 december, zei de Duitse ex-kanselier Merkel het volgende: 'Het Minsk-akkoord van 2014 was een poging om tijd te kopen voor Oekraïne. Oekraïne heeft deze tijd gebruikt om sterker te worden, zoals je vandaag kunt zien. Oekraïne in 2014-2015 en Oekraïne vandaag zijn niet hetzelfde. Volgens de ex-kanselier "was het voor iedereen duidelijk" dat het conflict werd opgeschort en het probleem niet werd opgelost, "maar juist daardoor kreeg Oekraïne de onbetaalbare tijd.

De bekentenis van Angela Merkel in haar interview voor Die Zeit dat de Minsk-akkoorden werden ondertekend om tijd te rekken voor Oekraïne om zich voor te bereiden op een militaire confrontatie met Rusland kan worden gebruikt voor een onderzoek in een tribunaal, zei de Russische woordvoerster van het ministerie van Buitenlandse Zaken, Maria Zakharova.

'Er wordt vandaag veel gesproken over de juridische beoordeling van de situatie rond Oekraïne, over een aantal tribunalen en dat soort dingen,' merkte ze op. 'Dit is echter een stevig bod op een tribunaal. De dingen die Merkel in haar interview zei - dit is een getuigenis van een persoon, die het direct zei dat alles wat in 2014 en 2015 werd gedaan slechts één doel had: de aandacht van de wereldgemeenschap afleiden van de echte problemen, wat tijd kopen, het regime in Kiev volpompen met wapens en de situatie naar een grootschalig conflict leiden.

Volgens Zakharova zegt de bekentenis van de ex-kanselier "het verschrikkelijke: fraude als modus operandi van het Westen - machinaties, manipulaties, alle denkbare vormen van verdraaiing van waarheid, recht en rechtvaardigheid.

'Ze [westerse vertegenwoordigers - TASS] wisten het toen al, in 2015, toen ze urenlange gesprekken voerden, dat ze het nooit zouden uitvoeren, dat ze het regime in Kiev met wapens zouden volpompen,' onderstreepte de diplomaat. 'Ze hadden voor niemand genade: vrouwen, kinderen, burgers van Donbass en Oekraïne in het algemeen. Ze hadden een conflict nodig, en ze waren er toen al klaar voor, in 2015.

Duitsland en Frankrijk moeten compensatie betalen aan de inwoners van Donbass, zegt Volodin, voorzitter van de Staatsdoema van Rusland. Hij benadrukt: "De huidige situatie in Oekraïne is een gevolg van het bedrieglijke beleid van de leiders van deze staten. Eerst ondertekenden de Duitse en Franse ministers van Buitenlandse Zaken in 2014 een verzoenend document tussen de wettelijke Oekraïense autoriteiten en de oppositie als garantie voor een vreedzame ontwikkeling van de gebeurtenissen. Dit alles eindigde met een staatsgreep in Kiev en de genocide op de 6 miljoen inwoners van Donbass.

Toen namen Duitsland en Frankrijk deel aan het sluiten van de Minsk-akkoorden. Maar, zoals Merkel zei, niemand was van plan ze na te komen, en noemde het een poging om Oekraïne tijd te geven voor zijn militarisering.

Het van tevoren niet nakomen van de verplichtingen die zijn aangegaan als gevolg van de ondertekening van een internationale overeenkomst is niet alleen een verlies van vertrouwen, maar ook een misdaad waarvoor de ondertekenaars van de Minsk-akkoorden - Merkel, Hollande en Porosjenko - zich moeten verantwoorden.

Na de erkenning van Merkel dragen Duitsland en Frankrijk morele en materiële verantwoordelijkheid voor wat er in Oekraïne gebeurt. Zij zullen de inwoners van Donbass moeten compenseren voor 8 jaar genocide en schade.

https://moderndiplomacy.eu/2022/12/13/merkels-confession-could-be-a-pretext-for-an-international-tribunal/ 

Men hoeft niet hoog begaafd te zijn om te beseffen dat het westers bedrog de weg heeft geopend voor allereerst de vernietiging van Oekraïne en de komende oorlog met China, waarvan de voorbereidingen nu in volle gang zijn, met als doel Washington de ‘ultieme hegemonie’ te geven zodat de Amerikaanse Deep State ‘het internationaal systeem economisch, politiek en militair’ kan overheersen. Volgende keer meer.