1160 NL SPRAAK Het boek van Douglas Reed uit 1978 over de Joodse Kwestie. 500 pagina's

NL-SPRAAK

https://soundcloud.com/user-315788098/20210606-2319-02-zion-reed-h-1mp3

The controversy of Zion.  Douglas Reed.

 

Chapter 1 • The Start of the Affair

The true start of this affair occurred on a day in 458 BC which this narrative will reach in its sixth chapter. On that day the petty Palestinian tribe of Judah (earlier disowned by the Israelites) produced a racial creed, the disruptive effect of which on subsequent human affairs may have exceeded that of explosives or epidemics. This was the day on which the theory of the master-race was set up as “the Law.”

At the time Judah was a small tribe among the subject-peoples of the Persian king, and what today is known as “the West” could not even be imagined. Now the Christian era is nearly two thousand years old and “Western civilization,” which grew out of it, is threatened with disintegration.

The creed born in Judah 2,500 years ago, in the author’s opinion, has chiefly brought this about. The process, from original cause to present effect, can be fairly clearly traced because the period is, in the main, one of verifiable history.

The creed which a fanatical sect produced that day has shown a great power over the minds of men throughout these twenty-five centuries; hence its destructive achievement. Why it was born at that particular moment, or ever, is something that none can explain. This is among the greatest mysteries of our world, unless the theory that every action produces an equal and opposite reaction is valid in the area of religious thought; so that the impulse which at that remote time set many men searching for a universal, loving God produced this fierce counter-idea of an exclusive, vengeful deity.

Judah-ism was retrogressive even in 458 BC, when men in the known world were beginning to turn their eyes away from idols and tribal gods and to look for a God of all men, of justice and of neighbourliness. Confucius and Buddha had already pointed in that direction and the idea of one-God was known among the neighbouring peoples of Judah. Today the claim is often made that the religious man, Christian, Muslim or other, must pay respect to Judaism, whatever its errors, on one incontestable ground: it was the first universal religion, so that in a sense all universal religions descend from it. Every Jewish child is taught this. In truth, the idea of the one-God of all men was known long before the tribe of Judah even took shape, and Judaism was above all else the denial of that idea. The Egyptian Book of the Dead (manuscripts of which were found in the tombs of kings of 2,600 BC, over two thousand years before the Judaist “Law” was completed) contains the passage: “Thou art the one, the God from the very beginnings of time, the heir of immortality, self-produced and self-born; thou didst create the earth and make man.” Conversely, the Scripture produced in Judah of the Levites asked, “Who is like unto thee, O Lord, among the Gods?” (Exodus).

The sect which attached itself to and mastered the tribe of Judah took this rising concept of one-God of all-peoples and embodied it in its Scripture only to destroy it, and to set up the creed based on its denial. It is denied subtly, but with scorn, and as the creed is based on the theory of the master-race this denial is necessary and inevitable. A master-race, if there be one, must itself be God.

The creed which was given force of daily law in Judah in 458 BC was then and still is unique in the world. It rested on the assertion, attributed to the tribal deity (Jehovah), that “the Israelites” (in fact, the Judahites) were his “chosen people” who, if they did all his “statutes and judgments,” would be set over all other peoples and be established in a “promised land.” Out of this theory, whether by forethought or unforeseen necessity, grew the pendent theories of “captivity” and “destruction.” If Jehovah were to be worshipped, as he demanded, at a certain place in a specified land, all his worshippers had to live there.

Obviously all of them could not live there, but if they lived elsewhere, whether by constraint or their own choice, they automatically became “captives” of “the stranger,” whom they had to “root out,” “pull down” and “destroy.” Given this basic tenet of the creed, it made no difference whether the “captors” were conquerors or friendly hosts; their ordained lot was to be destruction or enslavement.

Before they were destroyed or enslaved, they were, for a time, to be “captors” of the Judahites, not in their own right, but because the Judahites, having failed in “observance,” deserved punishment. In this way, Jehovah revealed himself as the one-God of all-peoples: though he “knew” only the “chosen people,” he would employ the heathen to punish them for their “transgressions,” before meting out the foreordained destruction to these heathen.

 

De controverse van Zion. Douglas Reed

 

Boek van Britse journalist. Hij leefde van 1895 tot 1976.  Schreef pakweg 20 boeken. Dit boek verscheen na zijn dood in 1978.

Dit zijn de hoofdstukken van dit boek, dat in totaal 500 bladzijden groot is.

Hoofdstuk 1 • Het begin van de affaire

Hoofdstuk  2 • Het einde van Israël

Hoofdstuk 3 • De Levieten en de Wet

Hoofdstuk 4 • Het smeden van de kettingen

Hoofdstuk 5 • De val van Babylon

Hoofdstuk 6 • De mensen huilden

Hoofdstuk 7 • De vertaling van de wet

Hoofdstuk 8 • De Wet en de Idumeeërs

Hoofdstuk 9 • De opkomst van de Farizeeën

Hoofdstuk 10 • De man uit Galilea

Hoofdstuk 11 • De Farizeese Feniks

Hoofdstuk 12 • Het licht en de schaduw

Hoofdstuk 13 • Het hek om de wet

Hoofdstuk 14 • De beweeglijke regering

Hoofdstuk 15 • De talmoed en de getto's

Hoofdstuk 16 • Het Messiaanse verlangen

Hoofdstuk 17 • De destructieve missie

Hoofdstuk 18 • De Napoleontische ondervraging

Hoofdstuk 19 • De Wereldrevolutie

Hoofdstuk 20 • Het ontwerp

Hoofdstuk 21 • De waarschuwingen van Disraeli

Hoofdstuk 22 • De Managers

Hoofdstuk 23 • De “Profeet”

Hoofdstuk 24 • De komst van het zionisme

Hoofdstuk 25 • De Wereld Zionistische Organisatie

Hoofdstuk 26 • De ketterij van Dr. Herzl

Hoofdstuk 27 • De “Protocollen”

Hoofdstuk 28 • De aberratie van Mr. Balfour

Hoofdstuk 29 • De ambitie van Mr. House

Hoofdstuk 30 • De beslissende strijd

Hoofdstuk 31 • Het web van intriges

Hoofdstuk 32 • Opnieuw De Wereldrevolutie

Hoofdstuk 33 • De bond om vrede af te dwingen

Hoofdstuk 34 • Het einde van Lord Northcliffe

Hoofdstuk 35 • Het Nationale Huis

Hoofdstuk 36 • De vreemde rol van de pers

Hoofdstuk 37 • De managers, de messias en de massa

Hoofdstuk 38 • Het kleine land ver weg

Hoofdstuk 39 • De bewapening van Zion

Hoofdstuk 40 • De invasie van Amerika

Hoofdstuk 41 • De revolutie 'breidt zich uit'

Hoofdstuk 42 • De Talmoedische Wraak

Hoofdstuk 43 • De zionistische staat

Hoofdstuk 44 • Het Wereldinstrument

Hoofdstuk 45 • De Joodse ziel

Hoofdstuk 46 • Het climacterium

Epiloog

 

Hoofdstuk 1 • Het begin van de affaire

Het echte begin van deze affaire vond plaats op een dag in 458 voor Christus, die dit verhaal in het zesde hoofdstuk zal bereiken. Op die dag bracht de kleine Palestijnse stam Juda (eerder verstoten door de Israëlieten) een raciale geloofsovertuiging voort, waarvan het ontwrichtende effect op latere menselijke aangelegenheden misschien groter was dan dat van explosieven of epidemieën. Dit was de dag waarop de theorie van het meesterras werd opgezet als "de Wet".

In die tijd was Juda een kleine stam onder de onderdanen van de Perzische koning, en wat tegenwoordig bekend staat als 'het Westen' kon niet eens worden voorgesteld. Nu is het christelijke tijdperk bijna tweeduizend jaar oud en wordt de "westerse beschaving", die eruit is voortgekomen, bedreigd met desintegratie.

De geloofsbelijdenis die 2500 jaar geleden in Juda is geboren, heeft dit naar de mening van de auteur vooral teweeggebracht. Het proces, van de oorspronkelijke oorzaak tot het huidige gevolg, kan vrij duidelijk worden getraceerd, omdat de periode in het algemeen een verifieerbare geschiedenis is.

De geloofsbelijdenis die een fanatieke sekte die dag voortbracht, heeft gedurende deze vijfentwintig eeuwen een grote macht over de geest van de mensen getoond; vandaar zijn destructieve prestatie. Waarom het op dat specifieke moment of ooit werd geboren, is iets dat niemand kan verklaren. Dit is een van de grootste mysteries van onze wereld, tenzij de theorie dat elke actie een gelijke en tegengestelde reactie teweegbrengt, geldig is op het gebied van religieus denken; zodat de impuls die in die verre tijd veel mannen ertoe bracht op zoek te gaan naar een universele, liefhebbende God dit felle tegenidee van een exclusieve, wraakzuchtige godheid voortbracht.

Het jodendom ging zelfs achteruit in 458 voor Christus, toen mensen in de bekende wereld hun ogen begonnen af ​​te wenden van afgoden en stamgoden en op zoek gingen naar een God van alle mensen, van gerechtigheid en van naastenliefde. Confucius en Boeddha hadden al in die richting gewezen en het idee van één God was bekend onder de naburige volkeren van Juda. Tegenwoordig wordt vaak beweerd dat de religieuze man, christen, moslim of ander, respect moet hebben voor het jodendom, wat zijn fouten ook zijn, op één onbetwistbare grond: het was de eerste universele religie, zodat in zekere zin alle universele religies ervan afstammen . Dit wordt elk Joods kind geleerd. In werkelijkheid was het idee van de ene God van alle mensen al bekend lang voordat de stam Juda zelfs vorm kreeg, en het jodendom was vooral de ontkenning van dat idee. Het Egyptische Dodenboek (waarvan manuscripten werden gevonden in de graven van koningen van 2.600 v.Chr., meer dan tweeduizend jaar voordat de Judaïstische "Wet" werd voltooid) bevat de passage: "Gij zijt de enige, de God vanaf het allereerste begin van de tijd, de erfgenaam van onsterfelijkheid, zelf-geproduceerd en zelf-geboren; Gij hebt de aarde geschapen en de mens gemaakt.” Omgekeerd vroeg de in Juda geproduceerde Schrift van de Levieten: "Wie is u gelijk, o Heer, onder de goden?" (Exodus).

De sekte die zich hechtte aan en de stam van Juda beheerste, nam dit opkomende concept van één God van alle volkeren en belichaamde het in zijn Schrift alleen om het te vernietigen en om de geloofsbelijdenis op te zetten die gebaseerd was op zijn ontkenning. Het wordt subtiel ontkend, maar met minachting, en aangezien het credo is gebaseerd op de theorie van het meesterras, is deze ontkenning noodzakelijk en onvermijdelijk. Een meesterras, als er een is, moet zelf God zijn.

De geloofsbelijdenis die in Juda in 458 v.Chr. kracht van dagelijkse wet kreeg, was toen en is nog steeds uniek in de wereld. Het berustte op de bewering, toegeschreven aan de stamgod (Jehovah), dat "de Israëlieten" (in feite de Judahieten) zijn "uitverkoren volk" waren dat, als ze al zijn "wetten en oordelen" zou naleven, zou worden aangesteld boven  alle andere volkeren en gevestigd zou worden in een „beloofd land”. Uit deze theorie, hetzij door vooruitziendheid of onvoorziene noodzaak, groeiden de hangende theorieën van "gevangenschap" en "vernietiging". Als Jehovah, zoals hij eiste, op een bepaalde plaats in een bepaald land aanbeden zou worden, moesten al zijn aanbidders daar wonen.

Natuurlijk konden ze daar niet allemaal wonen, maar als ze ergens anders woonden, hetzij door dwang of hun eigen keuze, werden ze automatisch ‘gevangenen’ van ‘de vreemdeling’, die ze moesten ‘uitroeien’, ‘naar beneden trekken’ en ‘ vernietigen." Gezien dit basisprincipe van de geloofsbelijdenis, maakte het geen verschil of de 'ontvoerders' veroveraars of vriendelijke gastheren waren; hun verordende lot zou vernietiging of slavernij zijn.

Voordat ze werden vernietigd of tot slaaf werden gemaakt, moesten ze een tijdlang de Judeeërs 'ontvangen', niet op hun eigen manier, maar omdat de Judeeërs, die gefaald hadden in 'naleving', straf verdienden. Op deze manier openbaarde Jehovah zich als de ene God van alle volkeren: hoewel hij alleen het "uitverkoren volk" "kende", zou hij de heidenen gebruiken om hen te straffen voor hun "overtredingen", voordat hij de voorbestemde vernietiging uitdeelde aan deze heidenen.

 

The Judahites had this inheritance thrust on them. It was not even theirs, for the “covenant,” according to these Scriptures, had been made between Jehovah and “the children of Israel,” and by 458 BC the Israelites, spurning the non-Israelitish Judahites, had long since been absorbed by other mankind, taking with them the vision of a universal, loving God of all men. The Israelites, from all the evidence, never knew this racial creed which was to come down through the centuries as the Jewish religion, or Judaism. It stands, for all time, as the product of Judah of the Levites.

What happened before 458 BC is largely lore, legend and mythology, as distinct from the period following, the main events of which are known. Before 458 BC, for instance, there were in the main only “oral traditions”; the documentary period begins in the two centuries leading up to 458 BC, when Judah had been disavowed by the Israelites. At this stage, when the word-of-mouth tradition became written Scripture, the perversion occurred. The surviving words of the earlier Israelites show that their tradition was a widening one of neighbourliness under a universal God. This was changed into its opposite by the itinerant priests who segregated the Judahites and established the worship of Jehovah as the god of racialism, hatred and revenge.

In the earlier tradition Moses was a great tribal leader who heard the voice of one-God speak from a burning bush and came down from a mountain bearing this one-God’s moral commandments to the people. The time when this tradition took shape was one when the idea of religion was first moving in the minds of men and when all the peoples were borrowing from each other’s traditions and thought.

Whence the idea of one-God may have come has already been shown, although the earlier Egyptians themselves may have received it from others. The figure of Moses himself, and his Law, both were taken from material already existing. The story of Moses’s discovery in the bulrushes was plainly borrowed from the much earlier legend (with which it is identical) of a king of Babylonia, Sargon the Elder, who lived between one and two thousand years before him; the Commandments much resemble earlier law codes of the Egyptians, Babylonians and Assyrians. The ancient Israelites built on current ideas, and by this means apparently were well on the way to a universal religion when they were swallowed up by mankind.

Then Judah put the process into reverse, so that the effect is that of a film run backward. The masters of Judah, the Levites, as they drew up their Law also took what they could use from the inheritance of other peoples and worked it into the stuff they were moulding. They began with the one just God of all men, whose voice had been briefly heard from the burning bush (in the oral tradition) and in the course of five books of their written Law turned him into the racial, bargaining Jehovah who promised territory, treasure, blood and power over others in return for a ritual of sacrifice, to be performed at a precise place in a specified land.

Thus they founded the permanent counter-movement to all universal religions and identified the name Judah with the doctrine of self-segregation from mankind, racial hatred, murder in the name of religion, and revenge.

The perversion thus accomplished may be traced in the Old Testament, where Moses first appears as the bearer of the moral commandments and good neighbour, and ends as a racial mass-murderer, the moral commandments having been converted into their opposites between Exodus and Numbers. In the course of this same transmutation the God who begins by commanding the people not to kill or to covet their neighbours’ goods or wives, finishes by ordering a tribal massacre of a neighbouring people, only the virgins to be saved alive!

Thus the achievement of the itinerant priests who mastered the tribe of Judah, so long ago, was to turn one small, captive people away from the rising idea of a God of all men, to reinstate a bloodthirsty tribal deity and racial law, and to send the followers of this creed on their way through the centuries with a destructive mission.

The creed, or revelation of God as thus presented, was based on a version of history, every event of which had to conform with, and to confirm the teaching.

This version of history went back to the Creation, the exact moment of which was known; as the priests also claimed to possess the future, this was a complete story and theory of the universe from start to finish. The end was to be the triumphant consummation in Jerusalem, when world dominion was to be established on the ruins of the heathen and their kingdoms.

 

De Judeeërs kregen deze erfenis op hun schouders. Het was niet eens van hen, want het „verbond”, volgens deze Schrift, was gesloten tussen Jehovah en „de kinderen van Israël”, en tegen 458 v. Chr. waren de Israëlieten, die de niet-Israëlitische Judahieten verwierpen, allang in beslag genomen door andere mensheid, met de visie van een universele, liefdevolle God van alle mensen. De Israëlieten kenden, gezien al het bewijs, nooit deze raciale geloofsbelijdenis die door de eeuwen heen zou komen als de Joodse religie of het jodendom. Het staat voor altijd als het product van Juda van de Levieten.

Wat er vóór 458 v.Chr. gebeurde, is grotendeels overlevering, legende en mythologie, in tegenstelling tot de periode erna, waarvan de belangrijkste gebeurtenissen bekend zijn. Zo waren er vóór 458 v. Chr. in het algemeen alleen 'mondelinge tradities'; de documentaire periode begint in de twee eeuwen voorafgaand aan 458 voor Christus, toen Juda door de Israëlieten was verloochend. In dit stadium, toen de mond-tot-mond-traditie geschreven Schrift werd, vond de perversie plaats. De overgeleverde woorden van de vroegere Israëlieten laten zien dat hun traditie een verbredende traditie was van naastenliefde onder een universele God. Dit werd in zijn tegendeel veranderd door de rondtrekkende priesters die de Judahieten afzonderden en de aanbidding van Jehovah als de god van racisme, haat en wraak vestigden.

In de vroegere traditie was Mozes een grote stamleider die de stem van één God hoorde spreken uit een brandende braambos en van een berg afdaalde die deze ene God's morele geboden aan het volk droeg. De tijd waarin deze traditie vorm kreeg, was een tijd waarin het idee van religie voor het eerst in de hoofden van de mensen opkwam en toen alle volkeren leenden van elkaars tradities en gedachten.

Waar het idee van één God vandaan kan komen, is al aangetoond, hoewel de vroegere Egyptenaren het zelf misschien van anderen hebben ontvangen. De figuur van Mozes zelf, en zijn Wet, beide zijn ontleend aan reeds bestaand materiaal. Het verhaal van de ontdekking van Mozes in de biezen was duidelijk ontleend aan de veel eerdere legende (waarmee het identiek is) van een koning van Babylonië, Sargon de Oudere, die tussen één en tweeduizend jaar voor hem leefde; de geboden lijken veel op eerdere wetboeken van de Egyptenaren, Babyloniërs en Assyriërs. De oude Israëlieten bouwden voort op de huidige ideeën en waren daarmee blijkbaar goed op weg naar een universele religie toen ze door de mensheid werden verzwolgen.

Toen zette Juda het proces in omgekeerde volgorde, zodat het effect dat van een film is die achteruit loopt. De meesters van Juda, de Levieten, namen bij het opstellen van hun wet ook wat ze konden gebruiken van de erfenis van andere volkeren en verwerkten het in het materiaal dat ze aan het vormen waren. Ze begonnen met de enige rechtvaardige God van alle mensen, wiens stem kortstondig was gehoord uit de brandende braamstruik (in de mondelinge overlevering) en in de loop van vijf boeken van hun geschreven Wet veranderde hij hem in de raciale, onderhandelende Jehovah die gebied beloofde, schat, bloed en macht over anderen in ruil voor een offerritueel, dat op een precieze plaats in een bepaald land moet worden uitgevoerd.

Zo stichtten ze de permanente tegenbeweging tegen alle universele religies en identificeerden ze de naam Juda met de doctrine van zelfscheiding van de mensheid, rassenhaat, moord in naam van religie en wraak.

De aldus bewerkstelligde perversie kan worden teruggevonden in het Oude Testament, waar Mozes voor het eerst verschijnt als de drager van de morele geboden en goede buur, en eindigt als een raciale massamoordenaar, aangezien de morele geboden zijn omgezet in hun tegenstellingen tussen Exodus en Numeri. In de loop van deze zelfde transmutatie eindigt de God die begint met het bevel aan de mensen om de goederen of vrouwen van hun buren niet te doden of te begeren, met het bestellen van een stammenbloeding van een naburig volk, waarbij alleen de maagden levend moeten worden gered!

Dus de prestatie van de rondtrekkende priesters die de stam Juda zo lang geleden onder de knie hadden, was om één klein, gevangengenomen volk af te keren van het opkomende idee van een God van alle mensen, om een ​​bloeddorstige stamgod en rassenwet te herstellen, en om stuur de volgelingen van dit geloof op weg door de eeuwen heen met een destructieve missie.

De geloofsbelijdenis, of openbaring van God, zoals die op die manier werd gepresenteerd, was gebaseerd op een versie van de geschiedenis, waarvan elke gebeurtenis in overeenstemming moest zijn met en de leer moest bevestigen.

Deze versie van de geschiedenis ging terug tot de schepping, waarvan het exacte moment bekend was; aangezien de priesters ook beweerden de toekomst te bezitten, was dit een compleet verhaal en theorie van het universum van begin tot eind. Het einde zou de triomfantelijke voltooiing in Jeruzalem zijn, wanneer wereldheerschappij zou worden gevestigd op de ruïnes van de heidenen en hun koninkrijken.

The theme of mass-captivity, ending in a Jehovan vengeance (“all the firstborn of Egypt”), appears when this version of history reaches the Egyptian phase, leading up to the mass-exodus and mass-conquest of the promised land. This episode was necessary if the Judahites were to be organized as a permanent disruptive force among nations and for that reason, evidently, was invented; the Judaist scholars agree that nothing resembling the narrative in Exodus actually occurred.

Whether Moses even lived is in dispute. “They tell you,” said the late Rabbi Emil Hirsch, “that Moses never lived. I acquiesce. If they tell me that the story that came from Egypt is mythology, I shall not protest; it is mythology. They tell me that the book of Isaiah, as we have it today, is composed of writings of at least three and perhaps four different periods; I knew it before they ever told me; before they knew it, it was my conviction.”

Whether Moses lived or not, he cannot have led any mass-exodus from Egypt into Canaan (Palestine). No sharply-defined Israelitish tribes existed (says Rabbi Elmer Berger) at any time when anyone called Moses may have led some small groups out of Egyptian slavery. The Habiru (Hebrews) then were already established in Canaan, having reached it long before from Babylonia on the far side: Their name, Habiru, denoted no racial or tribal identity; it meant “nomads.” Long before any small band led by Moses can have arrived they had overrun large Canaanite areas, and the governor of Jerusalem reported to Pharaoh in Egypt, “The King no longer has any territory, the Habiru have devastated all the King’s territory.”

A most zealous Zionist historian, Dr. Josef Kastein, is equally specific about this. He will often be quoted during this narrative because his book, like this one, covers the entire span of the controversy of Zion (save for the last twenty-two years; it was published in 1933). He says, “Countless other Semitic and Hebrew tribes were already settled in the promised land which, Moses told his followers, was theirs by ancient right of inheritance; what matter that actual conditions in Canaan had long since effaced this right and rendered it illusory.”

Dr. Kastein, a fervent Zionist, holds that the Law laid down in the Old Testament must be fulfilled to the letter, but does not pretend to take the version of history seriously, on which this Law is based. In this he differs from Christian polemicists of the “every word is true” school. He holds that the Old Testament was in fact a political programme, drafted to meet the conditions of a time, and frequently revised to meet changing conditions.

Historically, therefore, the Egyptian captivity, the slaying of “all the firstborn of Egypt,” the exodus toward and conquest of the promised land are myths. The story was invented, but the lesson, of vengeance on the heathen, was implanted in men’s minds and the deep effect continues into our time.

It was evidently invented to turn the Judahites away from the earlier tradition of the God who, from the burning bush, laid down a simple law of moral behaviour and neighbourliness; by the insertion of imaginary, allegorical incident, presented as historical truth, this tradition was converted into its opposite and the “Law” of exclusion, hatred and vengeance established. With this as their religion and inheritance, attested by the historical narrative appended to it, a little band of human beings were sent on their way into the future.

By the time of that achievement of 458 BC, many centuries after any possible period when Moses may have lived, much had happened in Canaan. The nomadic Habiru, supplanting the native Canaanites by penetration, intermarriage, settlement or conquest, had thrown off a tribe called the Ben Yisrael, or Children of Israel, which had split into a number of tribes, very loosely confederated and often at war with each other. The main body of these tribes, the Israelites, held the north of Canaan. In the south, isolated and surrounded by native Canaanitish peoples, a tribe called Judah took shape. This was the tribe from which the racial creed and such words as “Judaism,” “Jewish” and “Jew” in the course of centuries emerged.

From the moment when it first appears as an entity this tribe of Judah has a strange look. It was always cut off, and never got on well with its neighbours. Its origins are mysterious. It seems from the beginning, with its ominous name, somehow to have been set apart, rather than to have been “chosen.” The Levitical Scriptures include it among the tribes of Israel, and as the others mingled themselves with mankind this would leave it the last claimant to the rewards promised by Jehovah to “the chosen people.” However, even this claim seems to be false, for the Jewish Encyclopaedia impartially says that Judah was “in all likelihood a non-Israelitish tribe.”

 

Het thema van massale gevangenschap, eindigend in een wraak van Jehovan (“alle eerstgeborenen van Egypte”), verschijnt wanneer deze versie van de geschiedenis de Egyptische fase bereikt, die leidt tot de massale uittocht en massale verovering van het beloofde land. Deze episode was nodig om de Judahieten te organiseren als een permanente ontwrichtende kracht onder de naties en om die reden, klaarblijkelijk, uitgevonden; de judaïstische geleerden zijn het erover eens dat er niets heeft plaatsgevonden dat lijkt op het verhaal in Exodus.

Of Mozes zelfs heeft geleefd, staat ter discussie. "Ze vertellen je", zei wijlen rabbijn Emil Hirsch, "dat Mozes nooit heeft geleefd. ik stem toe. Als ze me vertellen dat het verhaal dat uit Egypte kwam mythologie is, zal ik niet protesteren; het is mythologie. Ze vertellen me dat het boek Jesaja, zoals we het nu hebben, is samengesteld uit geschriften van ten minste drie en misschien vier verschillende perioden; Ik wist het voordat ze het me ooit vertelden; voor ze het wisten, was het mijn overtuiging.”

Of Mozes nu leefde of niet, hij kan geen massale uittocht uit Egypte naar Kanaän (Palestina) hebben geleid. Er bestonden geen scherp gedefinieerde Israëlitische stammen (zegt Rabbi Elmer Berger) op enig moment dat iemand die Mozes werd genoemd, misschien enkele kleine groepen uit de Egyptische slavernij heeft geleid. De Habiru (Hebreeën) waren toen al in Kanaän gevestigd, nadat ze het lang daarvoor vanuit Babylonië aan de andere kant hadden bereikt: hun naam, Habiru, duidde geen raciale of tribale identiteit aan; het betekende 'nomaden'. Lang voordat een kleine bende onder leiding van Mozes kon zijn aangekomen, hadden ze grote Kanaänitische gebieden onder de voet gelopen, en de gouverneur van Jeruzalem rapporteerde aan Farao in Egypte: "De koning heeft geen grondgebied meer, de Habiru hebben het hele grondgebied van de koning verwoest."

Een zeer ijverige zionistische historicus, dr. Josef Kastein, is hier even specifiek over. Hij zal vaak geciteerd worden tijdens dit verhaal omdat zijn boek, zoals dit, de hele reikwijdte van de controverse van Zion beslaat (behalve de laatste tweeëntwintig jaar; het werd gepubliceerd in 1933). Hij zegt: “Talloze andere Semitische en Hebreeuwse stammen waren al gevestigd in het beloofde land dat, zoals Mozes zijn volgelingen vertelde, van hen was door het oude erfrecht; wat doet het er toe dat de feitelijke omstandigheden in Kanaän dit recht allang hadden uitgewist en het een illusie hadden gemaakt.”

Dr. Kastein, een fervent zionist, is van mening dat de wet die in het Oude Testament is vastgelegd tot op de letter moet worden vervuld, maar pretendeert niet de versie van de geschiedenis, waarop deze wet is gebaseerd, serieus te nemen. Hierin verschilt hij van christelijke polemisten van de "elk woord is waar"-school. Hij stelt dat het Oude Testament in feite een politiek programma was, opgesteld om te voldoen aan de voorwaarden van een tijd, en vaak herzien om aan veranderende omstandigheden te voldoen.

Historisch gezien zijn daarom de Egyptische gevangenschap, het doden van 'alle eerstgeborenen van Egypte', de uittocht naar en de verovering van het beloofde land mythen. Het verhaal is verzonnen, maar de les, van wraak op de heidenen, werd in de hoofden van de mensen geïmplanteerd en het diepe effect gaat door tot in onze tijd.

Het was klaarblijkelijk uitgevonden om de Judeeërs af te keren van de vroegere traditie van de God die vanuit de brandende braamstruik een eenvoudige wet van moreel gedrag en nabuurschap oplegde; door het invoegen van een denkbeeldig, allegorisch incident, gepresenteerd als historische waarheid, werd deze traditie omgezet in haar tegendeel en werd de 'wet' van uitsluiting, haat en wraak ingesteld. Met dit als hun religie en erfenis, getuigd door het historische verhaal dat eraan gehecht was, werd een kleine groep mensen op weg gestuurd naar de toekomst.

Tegen de tijd van die prestatie van 458 v.Chr., vele eeuwen na elke mogelijke periode waarin Mozes misschien heeft geleefd, was er veel gebeurd in Kanaän. De nomadische Habiru, die de inheemse Kanaänieten verdrong door penetratie, gemengde huwelijken, nederzettingen of veroveringen, had een stam verdreven die de Ben Yisrael of kinderen van Israël heette en die was opgesplitst in een aantal stammen, zeer losjes verbonden en vaak in oorlog met elk van hen. andere. Het grootste deel van deze stammen, de Israëlieten, bezat het noorden van Kanaän. In het zuiden, geïsoleerd en omringd door inheemse Kanaänitische volkeren, kreeg een stam genaamd Juda vorm. Dit was de stam waaruit in de loop der eeuwen het raciale geloof en woorden als 'jodendom', 'joods' en 'jood' zijn voortgekomen.

Vanaf het moment dat het voor het eerst als een entiteit verschijnt, heeft deze stam van Juda een vreemde uitstraling. Het was altijd afgesneden en kon nooit goed opschieten met zijn buren. De oorsprong is mysterieus. Het lijkt vanaf het begin, met zijn onheilspellende naam, op de een of andere manier apart te zijn gezet, in plaats van 'uitverkoren' te zijn. De Levitische Geschriften omvatten het onder de stammen van Israël, en aangezien de anderen zich onder de mensheid vermengden, zou dit de laatste aanspraak maken op de beloningen die Jehovah aan „het uitverkoren volk” beloofde. Maar zelfs deze bewering lijkt onjuist te zijn, want de Jewish Encyclopaedia zegt onpartijdig dat Juda „naar alle waarschijnlijkheid een niet-Israëlische stam” was.

This tribe with the curious air was the one which set out into the future saddled with the doctrine drawn up by the Levites, namely, that it was Jehovah’s “chosen people” and, when it had done “all my statutes and judgments,” would inherit a promised land and dominion over all peoples.

Among these “statutes and judgments” as the Levites finally edited them appeared, repeatedly, the commands, “utterly destroy,” “pull down,” “root out.” Judah was destined to produce a nation dedicated to destruction.

Deze stam met de merkwaardige uitstraling was degene die de toekomst tegemoet ging, opgezadeld met de leer die door de Levieten was opgesteld, namelijk dat het Jehova's "uitverkoren volk" was en, wanneer het "al mijn inzettingen en oordelen" had gedaan, een beloofd land en heerschappij over alle volkeren beërven.

Onder deze "statuten en oordelen", zoals de Levieten ze uiteindelijk uitbrachten, verschenen herhaaldelijk de bevelen "volledig vernietigen", "naar beneden trekken", "uitroeien". Juda was voorbestemd om een natie voort te brengen die toegewijd was aan vernietiging.