912 Hoe de Financials de wereld veroveren: Jimmy Moglia over QE etc.

Zwart: originele engelse tekst  (circa 7 A4 tjes)

Rood: Vertaling.  NB: Moglia houdt van barokke zinnen. Soms laat ik overtollige regels weg, omdat ze alleen verwarring scheppen.

Blauw:  door JV toegevoegd.

Moglia legt uit dat QE een manier is om de banken overeind te houden. 

De 'slechte beleggingen' die de bankiers de kop zouden moeten kosten, worden met QE over genomen.   Nu is er geen enkel risico meer voor bankiers en  investeerders om goede bedrijven kaal te plukken: de werknemers worden er werkloos van, en de bankiers en investeerders rijk. 

Daarna legt hij uit dat deze Financials klasse de wereldbevolking tot individu wil maken. Dan kunnen ze geen vuist meer maken. Politiek invloed heeft het volk al lang niet meer, uiteraard. 

Vroeger was een Elite verbonden aan haar eigen land, en had er dus belang bij om het land beter te maken.  Nu leeft de Elite in haar eigen enclaves, onbedreigd van de massa.  De Israelische 'denker' Yuval Hariri zegt openlijk: 'Het moderne leven vereist slimme mensen. Dommen kunnen niet mee.  Het is maar de vraag of er op de wereld plaats is voor de domme mensen.'  

Bedenk even waar dit inzicht van Harriri toe zal leiden.     (Herinner U het antwoord van Lev Kopolev:  "Ja, ik heb in 1932 het laatste voedsel opgehaald bij Oekraïense boeren, die daarna gewis  van honger stierven. Maar ik heb geen spijt.  Wat ik deed was 'de noodzaak van de geschiedenis uitvoeren'. (Yuri Slezkine, 2007, pag 230) 

By Jimmy Moglia:  Quantitatie Easing.

The godfathers of modern banking have a lively lexical imagination. They invented a brave new vocabulary that simultaneously informs and misinforms, leads and misleads, darkens and enlightens, depresses and amuses – while inevitably taxing and confusing the understanding of the uninitiated.

Take ‘quantitative easing,’ for example. Scrambling for a meaning, the average mortal could possibly think of it as a sudden, massive, impetuous and welcome relief from lingering and oppressive constipation.

Instead, those-in-the-know have offered various explanations for the creative metaphor. The explanations are slightly dissimilar among each other, but all converge on one fundamental point. Quantitative easing is the reification of an ancient fable, namely that money grows on trees.

Door Jimmy Moglia :  QE.  De banken maken geld voor de Financials.

De peetvaders van het moderne bankwezen hebben een levendige lexicale verbeelding. Ze bedachten een dapper nieuw vocabulaire dat tegelijkertijd informeert en verkeerd informeert, leidt en misleidt, verduistert en verlicht, depressief en amuseert - terwijl het onvermijdelijk het begrip van de niet-ingewijden belast en verwart.

( JV. Ik citeer John K. Galbraith, bekend econoom en professor op Harvard ( 1975):

De  studie van geld is, meer dan die van andere delen van de economische wetenschap, met opzet  ingewikkeld gemaakt, om de waarheid te verbergen. De studie dient niet om de ware toestand duidelijk te maken aan de studenten. De manier waarop bankiers geld creëren is zo simpel dat het je misselijk maakt. )

Neem bijvoorbeeld 'kwantitatieve versoepeling'. Zoekend naar een betekenis, zou de gemiddelde sterveling er misschien aan kunnen denken als een plotselinge, massieve, onstuimige en welkome verlichting van aanhoudende en onderdrukkende constipatie.

In plaats daarvan hebben de kenners verschillende verklaringen gegeven voor de creatieve metafoor. De verklaringen verschillen enigszins van elkaar, maar komen allemaal samen op één fundamenteel punt. Kwantitatieve versoepeling is de verificatie van een oude fabel, namelijk dat geld aan bomen groeit.

But declaring the fable true would strain the credulity of most, by making the unthinkable thinkable and the impossible possible. Furthermore causing an epistemological problem of sufficient magnitude, as to lay upon the logical and semantic resources of the English language, a heavier burden than they can be reasonably expected to bear.

Numbering myself among the puzzled, I attempted to understand. By so doing, I also found the solution to a past riddle that intrigued me at the time – though I postponed to an indefinite future the task of finding an explanation. But of this later.

Maar dit fabeltje tot Waarheid verheffen zou zelfs  de meest goedgelovige stress geven, door het ondenkbare denkbaar en het onmogelijke mogelijk te maken. […]  ( Nu wordt Moglia iets te breedsprakig. Dus weggelaten. )

Ook ik had moeite met de zaak te begrijpen. Ik probeerde het toch te ontraadselen. Al doende  vond ik ook de oplossing voor een raadsel uit het verleden dat me destijds intrigeerde - hoewel ik de taak om een ​​verklaring te vinden tot een onbeperkte toekomst uitstelde. Maar hiervan later.

Even so, the godfathers of the deep state, of which the bankers are an integral component, view with suspicion any plebeian who dares to investigate the banks’ doings. For analysis and reflection tend to erode the presumption of superior intuition by the rulers, and inquiry is fatal if it supplants faith.

The alleged reason for quantitative easing is to combat deflation – meaning the general lowering of prices – which is anything but true. Anyone buying the essentials for life, for example food, will have noticed that prices have been steadily increasing. As a vegetarian, I notice that even prices of non-exotic vegetables have increased from 20 to sometimes 100 percent, during the last few years. And health-care, tuition and transportation costs have also significantly increased. Taxes, notably on houses where people live-in, move up by about 10% per year where I live.

Desondanks bekijken de peetvaders van de diepe staat, waarvan de bankiers een integraal onderdeel zijn, met argwaan elke  ‘gewone man’ die het werk van de banken durft te onderzoeken. Want analyse en reflectie neigen ertoe het vermoeden van superieure intuïtie door de heersers uit te hollen, en onderzoek is fataal als dit onderzoek het geloof overwint.

De vermeende reden voor kwantitatieve versoepeling is het bestrijden van deflatie - dat wil zeggen het algemeen verlagen van prijzen ( door meer geld te creeeren (QE) worden de prijzen hoger, wat de aankoop NU stimuleert, zodat de economie DRAAIT. Deflatie stimuleert sparen:  100 $ nu is 1 fiets, maar bij deflatie koop ik met die 100 $ over een jaar 2 fietsen. Dus koop ik NU niet.  Dus draait de economie niet. Dan stort het in. Dat willen ze met QE voorkomen, zeggen ze. ) - wat allesbehalve waar is. Iedereen die levensbehoeften koopt, bijvoorbeeld voedsel, zal hebben gemerkt dat de prijzen gestaag zijn gestegen. Als vegetariër merk ik dat zelfs de prijzen van niet-exotische groenten de afgelopen jaren zijn gestegen van 20 naar soms 100 procent. En de kosten voor gezondheidszorg, collegegeld en transport zijn ook aanzienlijk gestegen. Belastingen, met name op huizen waar mensen wonen, stijgen met ongeveer 10% per jaar waar ik woon.

To account for this elusive deflation we should refer to the Consumer Price Index, which shares intriguing similarities with certain opinion polls, where certain questions are asked of certain people, provided they give the same answer. If doubtful, remember the polls that gave a 99% certainty that Hillary would be the next president.

With the Consumer Price Index (CPI), if food prices increase the CPI may not – because, for example, the price of an iPad has remained the same but the device has now more features. Or cars cost more, but their performance exceed in value the increase in their costs. In other words, the price-stability of improved iPads and cars corresponds to an increase in their value and therefore a reflected lowering of their cost. That more people buy food than iPads or cars seems irrelevant to the magicians of the CPI.

Om rekening te houden met deze ongrijpbare deflatie moeten we verwijzen naar de consumentenprijsindex, die intrigerende overeenkomsten deelt met bepaalde opiniepeilingen, waar bepaalde vragen worden gesteld aan bepaalde mensen, op voorwaarde dat ze hetzelfde antwoord geven. Denk bij twijfel aan de peilingen die 99% zekerheid gaven dat Hillary de volgende president zou worden.

Uitleg v d manipulatie:

Met de consumentenprijsindex (CPI), als voedselprijzen stijgen, is de CPI misschien niet gestegen omdat de prijs van een iPad bijvoorbeeld hetzelfde is gebleven, maar het apparaat heeft nu meer functies. Die extra functies  worden verdisconteerd in de CPI.  Of auto's kosten meer, maar hun prestaties overtreffen in waarde de stijging van hun kosten. Met andere woorden, de prijsstabiliteit van verbeterde iPads en auto's komt overeen met een waardevermeerdering en dus een weerspiegelde verlaging van hun kosten. Dat meer mensen eten kopen dan iPads of auto's lijkt voor de magiërs van de CPI niet relevant.

Similar methods are apparently adopted to measure unemployment. In other words, the Cabal (or the political establishment, or the deep state) creates its own reality. Which brings to mind Donald Rumsfeld, secretary of Defence under Bush 2. Who, in a rare moment of truth, when publicly challenged about an overly obvious denial of verified and undeniable facts, said, “We create our own reality.”

Back to the main subject. In its essential implementation, and with much simplification, quantitative easing can be direct or indirect. In the direct mode, the state-independent Central Bank (a term preferable to “Federal Reserve” to avoid confusion) pumps money into other independent banks directly or by purchasing, for example, their ‘bad assets’ – a softening euphemism for worthless assets. Examples of worthless assets are the unpaid and un-payable mortgages involved in the so-called 2007 ‘sub-prime’ crisis that followed the housing bubble. The idea being that, with the newly-found money, banks should be inclined to increase their lending.

Soortgelijke methoden worden kennelijk toegepast om de werkloosheid te meten. Met andere woorden, de Cabal (of het politieke establishment, of de diepe staat) creëert zijn eigen realiteit. Dat doet me denken aan Donald Rumsfeld, secretaris van Defensie onder Bush 2. Die, in een zeldzaam moment van waarheid, publiekelijk uitgedaagd over een overduidelijke ontkenning van geverifieerde en onmiskenbare feiten, zei: "We creëren onze eigen realiteit." ( Dit was niet Rumsfeld, maar Karl Rove:  http://en.wikipedia.org/wiki/Reality-based_community  )

Terug naar het hoofdonderwerp. In zijn essentiële implementatie, en met veel vereenvoudiging, kan kwantitatieve versoepeling direct of indirect zijn. In de directe modus pompt de staatonafhankelijke Centrale Bank (een term die de voorkeur verdient boven 'Federal Reserve' om verwarring te voorkomen) geld rechtstreeks in andere onafhankelijke banken of door bijvoorbeeld hun 'slechte activa' aan te kopen - een verzachtend eufemisme voor waardeloze activa . Voorbeelden van waardeloze activa zijn de onbetaalde en onbetaalde hypotheken die betrokken zijn bij de zogenaamde 'subprime'-crisis van 2007 die op de huizenbubbel volgde. Het idee is dat banken met het nieuw gevonden geld geneigd moeten zijn om hun leningen te verhogen.( En leningen aan bedrijven zijn nodig om de zaak draaiend te houden: groei is van levensbeelang. Zonder groei stort het in.)

The indirect method consists in the Central Bank purchasing (with the quantitatively-eased money), massive volumes of Government Bonds. Why? Because by creating an inflated demand for Government Bonds, the yield (interest) on the bonds would fall. Therefore investors may seek more profitable investing options than Government Bonds, and banks will make more credit available at better interest rates than Government bonds. This – the lowering of interest in Government bonds – according to some experts, is one of the reasons for the current highs in the stock-market. While other experts maintain that the value of the stocks, at large, does not realistically represent the value of their respective companies.

Quantitative easing may just be one quirk of the banking world, were it not that it involves trillions. The trillions created so far, after the burst of the 2007-2008 housing bubble, if equally distributed among Americans, would roughly correspond to occasional bonuses of 8,500 $ per individual, or $30,000 for a family of 4. I doubt if most families in the US have seen a similar added bonanza to their spending money or net worth. If so, where then the trillions go?

De indirecte methode bestaat uit de aankoop door de Centrale Bank (met het kwantitatief versoepelde geld) van massale hoeveelheden staatsobligaties. Waarom? Omdat door het creëren van een opgeblazen vraag naar staatsobligaties, de opbrengst (rente) op de obligaties zou dalen. Daarom kunnen beleggers meer winstgevende beleggingsopties zoeken dan staatsobligaties en zullen banken meer krediet beschikbaar stellen tegen betere rentetarieven dan staatsobligaties. Dit - de verlaging van de interesse in staatsobligaties - is volgens sommige experts een van de redenen voor de huidige hoogtepunten op de aandelenmarkt. Terwijl andere experts beweren dat de waarde van de aandelen in het algemeen niet realistisch de waarde van hun respectieve bedrijven vertegenwoordigt.

Eén functie van QE is dus dat men het beleggers-geld naar aandelen wil sturen. En mninder naar staatsbligaties.

Kwantitatieve versoepeling is misschien maar een eigenaardigheid van de bankwereld, ware het niet dat het om triljoenen gaat. De tot nu toe gecreëerde triljoenen, na de uitbarsting van de huizenbubbel van 2007-2008, zouden, indien gelijk verdeeld over Amerikanen, ruwweg overeenkomen met incidentele bonussen van 8.500 $ per persoon, of $ 30.000 voor een gezin van 4. Ik betwijfel of de meeste families in de VS een soortgelijk extra inkomen  hebben gekregen.

Dus rijst de vraag:  waar gaan dan de triljoenen heen?

I found a clue in the solution of the riddle that chance, not purpose brought to my attention. For it happens that the small computer company I directed for 20 years had a toll-free number differing by just one digit from the toll-free number of a company located in Medford, Oregon, 300 miles south of us.

Medford is a pleasant town, whose air nimbly and sweetly recommends itself to our gentle senses. And, with the help of good soil and mountain water, Medford has acquired a historic reputation for growing the best pears in the country. It’s no surprise then that in 1910, two entrepreneurs, called Harry and David, established a company to ship Medford pears and other choice fruits to the rest of the country.

During the holidays, especially at Christmas and Easter, we received a large number of calls from people who wanted to buy pears but misdialed the digit. One year “Harry and David” even sent us a free fruit-basket, in recognition of our help with re-directing the calls to the correct party.

Ik vond heel toevallig  de oplossing van het raadsel. Want het kleine computerbedrijf dat ik 20 jaar lang regisseerde, had een gratis nummer dat slechts één cijfer verschilde van het gratis nummer van een bedrijf in Medford, Oregon, 300 mijl ten zuiden van ons.

Medford is een aangename stad, wiens lucht behendig en lieflijk aanbeveelt aan onze zachte zintuigen. En met behulp van goed bodem- en bergwater heeft Medford een historische reputatie opgebouwd voor het kweken van de beste peren in het land. Het is dan ook geen verrassing dat twee ondernemers, Harry en David genaamd, in 1910 een bedrijf oprichtten om Medford-peren en ander fruit naar de rest van het land te verschepen.

Tijdens de vakantie, vooral met Kerstmis en Pasen, ontvingen we een groot aantal telefoontjes van mensen die peren wilden kopen, maar het cijfer verkeerd hebben beoordeeld. Op een jaar stuurden "Harry en David" ons zelfs een gratis fruitmand, als erkenning voor onze hulp bij het doorverbinden van de oproepen naar de juiste partij.

Then one of many New York investment firms (in the instance “Wasserstein, Goldman and Steinberg”) bought “Harry and David” for 85-million $$, via a “leveraged buyout,” an operation made familiar by Wall Street. In the instance, the investment firm put down 5-million $$, while the other 80 were borrowed from a bank. The 5-million being the ‘lever’ with which the investors got an extra 80-million to buy “Harry and David.”

The reader will assume that the bankers who fronted the 80-million believed the borrowers to be trustworthy – and equally believed in the future increased prosperity and value of the leveragely-purchased company. The assumption is correct but, as we will see, for reasons different from what common sense would suggest.

Toen kocht een van de vele New Yorkse beleggingsondernemingen (in het geval 'Wasserstein, Goldman en Steinberg') 'Harry en David' voor 85 miljoen $, via een 'leveraged buy-out', een operatie die Wall Street bekend maakte. In dit geval legde de beleggingsonderneming $ 5 miljoen neer, terwijl de andere 80 werden geleend van een bank. De 5 miljoen zijn de 'hefboom' waarmee de investeerders 80 miljoen extra kregen om "Harry en David" te kopen.

De lezer zal aannemen dat de bankiers die voor de 80 miljoen stonden, geloofden dat de kredietnemers betrouwbaar waren - en geloofden ook in de toekomstige toename van de welvaart en de waarde van het met hefboom gekochte bedrijf. De veronderstelling is correct, maar, zoals we zullen zien, om andere redenen dan het gezond verstand zou suggereren.

By the way, I acquired the preceding and following information directly from a journalist of the major Portland daily newspaper. He had investigated in detail the developments of the affair, and I explained to him how my interest in Harry and David sprang from the near identity of our respective toll free numbers.

Upon buying the firm, what did Wasserstein, Goldman and Steinberg do? They fired 30 percent of the workers involved in production (60 out of 180 employees), eliminated the pensions, drastically reduced the health-care benefits and doubled the salary of two or three managers of the firm.

Nothing extraordinary so far, from a management point of view, though it is somewhat difficult to clearly link these measures to the firm’s growth and projected increase in profit. But the investors had in mind a cunning plan as follows.

Trouwens, ik heb de voorafgaande en volgende informatie rechtstreeks van een journalist van het grote dagblad in Portland verkregen. Hij had de ontwikkelingen van de affaire gedetailleerd onderzocht en ik legde hem uit hoe mijn interesse in Harry en David voortkwam uit de nabije identiteit van onze respectieve gratis nummers.

Wat deden Wasserstein, Goldman en Steinberg bij de aankoop van het bedrijf? Ze ontslagen 30 procent van de werknemers die betrokken zijn bij de productie (60 van de 180 werknemers), elimineerden de pensioenen, verminderden de zorgtoeslagen drastisch en verdubbelden het salaris van twee of drie managers van het bedrijf.

Tot nu toe niets bijzonders vanuit managementoogpunt, hoewel het enigszins moeilijk is om deze maatregelen duidelijk te koppelen aan de groei van het bedrijf en de verwachte toename van de winst. Maar de investeerders hadden als volgt een sluw plan voor ogen.

For ‘Harry and David’ to grow – they said – it must expand, and to do so it required a direct investment from another bank.

The sought-for amount was 250-million $$. To help obtain it, the leveraged buyers needed the total and unquestioning support of the Harry and David’s managers involved, meaning those whose salaries they had doubled.

Whereupon the lucky managers, with charts, graphics, expertise, presentations and savoir-faire, demonstrated and convinced a second lending bank that with 250-million $$ “Harry and David” would become a profitable giant in their market. After all, the managers had already succeeded in streamlining costs. And by so doing, they had proved the seriousness and trustworthiness of their intentions.

Believing the cleverly couched presentations and confident in the positive prospects, the second bank loaned the 250-million $$ to “Harry and David. “

Om ‘Harry en David’ te laten groeien - zeiden ze - moet het groeien, en daarvoor was een directe investering van een andere bank vereist.

Het gezochte bedrag was 250 miljoen $$. Om het te verkrijgen, hadden de leveraged kopers de volledige en onbetwistbare steun nodig van de betrokken managers van Harry en David, dat wil zeggen degenen met een verdubbeling van de salarissen.

Waarop de gelukkige managers, met grafieken, grafische afbeeldingen, expertise, presentaties en savoir-faire, een tweede kredietbank demonstreerden en ervan overtuigden dat met 250 miljoen $$ 'Harry en David' een winstgevende reus in hun markt zou worden. De beheerders waren er immers al in geslaagd om de kosten te stroomlijnen. En daarmee hadden ze de ernst en betrouwbaarheid van hun bedoelingen bewezen.

De tweede bank geloofde de slim uitgedachte presentaties en had vertrouwen in de positieve vooruitzichten, en leende de 250 miljoen $$ aan 'Harry en David. “

What did the investors do with them? They used 80-million $$ to repay the loan from the first bank – the same who had enabled Wasserstein, Goldman and Steinberg (WGS) to buy ‘Harry and David’ with a mere ‘leveraging’ 5-million $$ of WGS’ own money.

There remained 170-million, of which 15-million went immediately to Wasserstein, Goldman and Steinberg as “consultant salaries,” and another 100 million in various general and questionable development costs.

The managers with the doubled salaries now realized what was happening, but it was too late, and as long as it lasted, it would have been stupid to complain. After all they were the authors of the convincing pitch that made the second bank agree to the 250-million $$ loan.

Wat hebben de investeerders met hen gedaan? Ze gebruikten 80 miljoen $$ om de lening van de eerste bank terug te betalen - dezelfde die Wasserstein, Goldman en Steinberg (WGS) in staat had gesteld om 'Harry en David' te kopen met slechts 'leveraging' van 5 miljoen $$ van WGS ' eigen geld.

Er bleef 170 miljoen over, waarvan 15 miljoen onmiddellijk naar Wasserstein, Goldman en Steinberg ging als "adviseursalarissen", en nog eens 100 miljoen aan verschillende algemene en twijfelachtige ontwikkelingskosten.

De managers met de dubbele salarissen realiseerden zich nu wat er aan de hand was, maar het was te laat en zolang het duurde, zou het stom zijn geweest om te klagen. Zij waren tenslotte de auteurs van de overtuigende ‘pitch’ ( glad, goed voorbereid verkoop-praatje)  waardoor de tweede bank instemde met de lening van 250 miljoen $$.

But the situation quickly worsened. Clearly “Harry and David” could not even pay the interest on the 250-million, let alone the principal. The company went into receivership, workers and managers lost their job, while farmers and contractors, who sold their products, machinery and services to the firm, were left with unpaid invoices. Meanwhile Wasserstein, Goldman and Steinberg laughed all their way to their bank, maybe the same that gave them the 80-million $$ to begin with.

For the second bank, the 250-million un-recoverable loan became a bad-asset – similar to those ‘purchased’ by the Central Bank with ‘quantitatively eased’ money – though the bad-assets would remain just as bad in the books of the Central Bank.

Maar de situatie verslechterde snel. Het is duidelijk dat "Harry en David" niet eens de rente over de 250 miljoen konden betalen, laat staan ​​de hoofdsom. Het bedrijf ging onder curatele, werknemers en managers verloren hun baan, terwijl boeren en loonwerkers, die hun producten, machines en diensten aan het bedrijf verkochten, met onbetaalde facturen achter bleven. Ondertussen gingen  Wasserstein, Goldman en Steinberg lachend  naar hun bank, misschien  de zelfde die hen de 80 miljoen $$ gaf om mee te beginnen.

(Wasserstein, Goldman en Steinberg ? Hoe kan het toch dat het anti-semitisme weer zo de kop op steekt ?  Wie begrijpt er iets van? )

Voor de tweede bank werd de 250 miljoen oninbare lening een slechte activa - vergelijkbaar met die welke met behulp van QE  worden 'gekocht' (van de domme bankiers die de 250 M lening verstrekten) door de Centrale Bank met 'kwantitatief versoepeld' geld - hoewel de slechte activa net zo slecht zouden blijven in de boeken van de centrale bank.

In the end the losers at large – besides the workers and suppliers of Harry and David – were the American people, whose deposits, in the instance, had enabled the second bank to fork out and lose the 250-million $$. For the bank’s loss, along with other similar and much larger losses in the banking universe, creates the inflation that does not officially exist. It is true that the Central Bank replenished the vaults of the second bank with ‘quantitatively eased’ money. But that is money said to be real only because the Central Bank says so. The sum-total of this multi-party transaction is an increase of 250 million $$ of money in circulation, with an actual decrease in production (the closure of “Harry and David.”) A small but understandable contribution to the inflation that doesn’t officially exist.

Equally, the “Harry and David” episode shows how the engine of inequality works, sucking money from the poor (in the instance the workers who lost their job and are affected by inflation) and transferring it to the rich (Wasserstein, Goldman and Steinberg).

Uiteindelijk waren de verliezers in het algemeen - naast de werknemers en leveranciers van Harry en David - het Amerikaanse volk, wiens deposito's in dit geval de tweede bank in staat hadden gesteld om de 250 miljoen $$ te verliezen. Het verlies van de bank, samen met andere vergelijkbare en veel grotere verliezen in het bankuniversum, zorgt voor de inflatie die officieel niet bestaat. Het is waar dat de centrale bank de kluizen van de tweede bank heeft aangevuld met ‘kwantitatief versoepeld’ geld. Maar dat is geld waarvan gezegd wordt dat het echt is, alleen omdat de Centrale Bank dat zegt. Het totaal van deze transactie met meerdere partijen is een toename van 250 miljoen $$ in omloop zijnde geld, met een daadwerkelijke afname van de productie (de sluiting van "Harry en David.") Een kleine maar begrijpelijke bijdrage aan de inflatie die niet bestaat,  officieel niet.

Evenzo laat de "Harry en David" -aflevering zien hoe de motor van ongelijkheid werkt, geld opzuigen van de armen (in het geval de werknemers die hun baan hebben verloren en worden getroffen door inflatie) en overdragen aan de rijken (Wasserstein, Goldman en Steinberg ).

Oscar Wilde would say, “I believe anything, provided it is quite incredible.” Which was my ironic reaction when the journalist told me the story. To reassure myself that I had not misunderstood, I searched, at the time, for a Wikipedia explanation of ‘Leveraged Buyouts” and found the following,

“Over-optimistic forecasts of the revenues of the target company may lead to financial distress after acquisition. Some courts have found that Leveraged Buyouts debt constitutes a fraudulent transfer under U.S. insolvency law, if it is determined to be the cause of the acquired firm’s failure.

Over-optimistic forecasts of the targeted company’s income (in our case “Harry and David”) can cause economic hardship.

… Leveraged buyouts often result in drastic reduction of personnel (newspeak for “firing workers”). But in a consolatory final note the article concludes, “Today, instead, leveraged buyouts use complex transactions of financial engineering to reach the same profit goals.”

Oscar Wilde zou zeggen: "Ik geloof alles, op voorwaarde dat het vrij ongelooflijk is." Dat was mijn ironische reactie toen de journalist me het verhaal vertelde. Om mezelf ervan te verzekeren dat ik het niet verkeerd had begrepen, zocht ik destijds naar een Wikipedia-uitleg over ‘Leveraged Buyouts’ en vond het volgende,

“Over-optimistische voorspellingen van de inkomsten van het doelbedrijf kunnen na acquisitie leiden tot financiële problemen. Sommige rechtbanken hebben vastgesteld dat Leveraged Buyouts-schuld een frauduleuze overdracht vormt onder de Amerikaanse insolventiewetgeving, als wordt vastgesteld dat dit de oorzaak is van het falen van de overgenomen onderneming.

Te optimistische voorspellingen van de inkomsten van het beoogde bedrijf (in ons geval 'Harry en David') kunnen economische problemen veroorzaken.

... Leveraged buyouts resulteren vaak in drastische vermindering van personeel (nieuwspeak voor "ontslagen werknemers"). Maar in een troostende slotnota ( ironie! ) concludeert het artikel: "Vandaag de dag gebruiken leveraged buy-outs complexe transacties van financiële engineering om dezelfde winstdoelen te bereiken."

“Harry and David” is also an example of the new world-order’s assault not only on workers but on the middle class – in the instance the managers, both those who were fired at the beginning of the leveraged-buyout operation and those whose salary temporarily doubled but lost their job not long later. For the new world-order is a supercharged engine of inequality, fueled through opaque forms of ‘financial engineering,’ which is but a newspeak euphemism for ‘fraud’.

The evolution began 30 years ago, in 1989, with the fall of the Berlin Wall and the end of history. Interested readers may refer to the previous article “Questionable Anniversaries.” An event – the Fall of the Wall – that marks the beginning of the ‘bell’epoque’ of unrestrained turbo-capitalism – an ideology that has deeply infiltrated the political arena, especially in Europe. In the US the infiltration – though more virulent since 1989 – was effectively taken for granted since the establishment of the Federal Bank in 1913, in what was essentially a subterfuge operation.

"Harry en David" is ook een voorbeeld van de aanval van de nieuwe wereldorde op niet alleen arbeiders, maar ook op de middenklasse - in dit geval de managers, zowel degenen die werden ontslagen aan het begin van de leveraged buy-out operatie als degenen wier salaris tijdelijk verdubbeld werd  maar hun baan verloren niet lang daarna. Want de nieuwe wereldorde is een supercharged motor van ongelijkheid, gevoed door ondoorzichtige vormen van ‘financiële engineering’, dat slechts een ‘Newspeak’ eufemisme is voor ‘fraude’.

De evolutie begon 30 jaar geleden, in 1989, met de val van de Berlijnse muur en het einde van de geschiedenis. Geïnteresseerde lezers kunnen verwijzen naar het vorige artikel 'Twijfelachtige verjaardagen'. Een gebeurtenis - de val van de muur - die het begin markeert van de 'bell'epoque' van ongeremd turbokapitalisme - een ideologie die diep in de politieke arena is geïnfiltreerd, vooral in Europa. In de VS werd de infiltratie (van het idee ‘onbeperkt Kapitalisme is de norm’ )  - hoewel meer virulent sinds 1989 - sinds de oprichting van de Federale Bank in 1913 feitelijk als vanzelfsprekend beschouwd in wat in wezen een misleidende en bedrieglijke operatie ( ten eigen voordele)  was.

For the adjective ‘federal’ suggests ‘government’ and government suggests the people who elected it. But it is not so. I quote from official publications by experts on the subject, “… most Americans would be surprised to learn that almost all of what we use for money is not issued by our government, but by private banks. They have been “allowed” to form erroneous assumptions about our money and banking system that are far from reality and that serve to shield from closer scrutiny, whether the Fed is truly operating in the public interest or advancing more private agendas, either on purpose or by default.”

In essence, money, which is the blood of the state, is controlled, printed and dispensed by a private institution, which equally controls credit and interest rates. The implications would strain the imagination were they not true. Here is but one example from recent history.

Want het adjectief ‘federaal’ suggereert ‘regering’ en de regering suggereert de mensen die het hebben gekozen. Maar zo is het niet. Ik citeer uit officiële publicaties van experts over dit onderwerp: “... de meeste Amerikanen zouden verbaasd zijn te horen dat bijna alles wat we voor geld gebruiken niet door onze overheid wordt uitgegeven, maar door particuliere banken. Ze zijn "toegestaan" om onjuiste veronderstellingen te vormen over ons geld- en banksysteem die verre van realiteit zijn en die dienen om te beschermen tegen nader onderzoek, of de Fed nu echt in het openbaar belang werkt of meer particuliere agenda's bevordert, hetzij met opzet of standaard."

Zie ook: http://bezetwallstreet.blogspot.com/2011/10/landelijk-uitgedeeld-pamflet1.html

In essentie wordt geld, dat het bloed van de staat is, gecontroleerd, gedrukt en uitgegeven door een particuliere instelling, die ook de krediet- en rentetarieven controleert. De implicaties zouden de verbeelding onder druk zetten als ze niet waar waren. Hier is slechts één voorbeeld uit de recente geschiedenis.

President Jimmy Carter – in my view – has been the most decent, humane, hard-working and honest among the US presidents in recent history. There were no wars started, nor US bombs dropped during his tenure. He also managed to establish peace between Egypt and Israel, and he convinced a very reluctant Israel not only to return the Sinai to its legitimate owners, but to remove the Jewish settlements, promptly established after the military invasion of 1967.

Whereupon, angry, frustrated, and bent upon denying Carter a second term in office, the Federal Reserve, in the months preceding the elections of 1980, raised the prime interest rate to 25%, a measure that essentially brought credit to a halt. Keeping also in mind that, at the time, there were no alternative sources of information. It was then easy for the monopolized media to spread the notion that Carter was responsible for the incredible prime rate. Reagan won and the rest we know.

President Jimmy Carter is naar mijn mening de meest fatsoenlijke, humane, hardwerkende en eerlijke onder de Amerikaanse presidenten in de recente geschiedenis. Er waren geen oorlogen begonnen, noch Amerikaanse bommen laten vallen tijdens zijn ambtstermijn. Hij slaagde er ook in om vrede te vestigen tussen Egypte en Israël, en hij overtuigde een zeer terughoudend Israël niet alleen om de Sinaï terug te geven aan zijn rechtmatige eigenaars, maar ook om de Joodse nederzettingen te verwijderen, onmiddellijk opgericht na de militaire invasie van 1967.

Blijkbaar tot woede van de centrale bankiers, want --  vastbesloten Carter een tweede ambtstermijn te ontzeggen --  verhoogde de Federal Reserve in de maanden voorafgaand aan de verkiezingen van 1980 de eerste rentevoet tot 25%, een maatregel die het krediet in wezen stopte.

Houd er ook rekening mee dat er destijds geen alternatieve informatiebronnen waren. Het was toen gemakkelijk voor de gemonopoliseerde media om het idee te verspreiden dat Carter verantwoordelijk was voor de ongelooflijke prime rate. Reagan won en de rest weten we.

The example of Harry & David is, of itself, only a wavelet in the murky ocean of macro-finance, but in it we can see the baby face of the giant mass of things to come at large. Namely, the transmutation of the economy from production to financialization. By so doing the restraints applying to how, where, and in what conditions things are produced, were/are essentially abolished.

One consequence was the massive transfer of US manufacturing to lower-wage countries, notable for their few or inexistent workers’ rights – a transfer accompanied by a reduction of workers’ rights at home. For the financialized state holds a damned and irrational fear towards any form of social thinking divorced from profit.

In this evolution, politics becomes the continuation of economy and banking by other means. We could call it the financialization of the social contract.

Het voorbeeld van Harry en David is op zichzelf slechts een golfje in de duistere oceaan van macrofinanciën, maar daarin kunnen we het babygezicht zien van de gigantische massa dingen die op komst zijn. Namelijk de transmutatie van de economie van productie naar financialisering. Door dit te doen werden de beperkingen die gelden voor hoe, waar en onder welke omstandigheden dingen worden geproduceerd, in wezen afgeschaft.

Een gevolg was de massale overdracht van Amerikaanse productie naar lagelonenlanden, opmerkelijk vanwege de weinige of niet-bestaande rechten van werknemers - een overdracht die gepaard ging met een vermindering van de rechten van werknemers thuis. Want de Staat onder controle van de Financials heeft een verdomde en irrationele angst voor elke vorm van sociaal denken, àls het geen  winst oplevert.

In deze evolutie wordt politiek op andere manieren de voortzetting van economie en bankieren.

We zouden het de financialisering van het sociale contract kunnen noemen.

Other consequences are,

The drive towards a borderless world by importing millions of third-world migrants. For borders imply limitations, brinks where to stop at before altering and then destroying the character of a nation. For globalized bankers borders are a nuisance and an impediment.

America was historically strict about immigration. Then, in 1965 Senator Jacob Javits introduced legislation that abolished the “national origin formula” leading to massive immigration from the third world. Since then the idea has progressed to a call for the tout-court abolition of borders. The Southern US border is effectively open and large numbers of African-Asian migrants are also brought into the country through various other channels and NGOs.

While objectors are labeled as ‘racist’, this biblical transhumance represents, in effect, the historical third stage of colonization. In the first, Western Europeans went to Africa to import slaves. In the second Europeans went to Africa to create colonies for exploitation. In the third stage, large masses of people are imported, or rather deported from their land of origin.

Andere gevolgen zijn,

Het streven naar een wereld zonder grenzen door miljoenen migranten uit de derde wereld te importeren. Want grenzen impliceren beperkingen, waar je moet stoppen voordat je het karakter van een natie verandert en vervolgens vernietigt. Voor geglobaliseerde bankiers zijn grenzen hinderlijk en een belemmering.

Amerika was historisch streng in immigratie. Vervolgens introduceerde senator Jacob Javits in 1965 wetgeving die de "nationale oorsprongsformule" afschafte die leidde tot massale immigratie uit de derde wereld. Sindsdien is het idee geëvolueerd tot een oproep tot afschaffing van grenzen . De zuidelijke Amerikaanse grens is effectief open en een groot aantal Afrikaans-Aziatische migranten worden ook via verschillende andere kanalen en NGO's het land binnengebracht.

Hier ziet U waar de – nu levende-  immigranten geboren zijn:  in volgorde: Mexico, China, India.

De getallen wisselen, en zijn me niet duidelijk.  ( afspelen op trage snelheid)

Hoewel tegenstanders worden aangeduid als 'racistisch', vertegenwoordigt deze bijbelse volksverhuizing  in feite de historische derde fase van kolonisatie. In de eerste gingen West-Europeanen naar Afrika om slaven te importeren. In de tweede keer gingen Europeanen naar Afrika om kolonies te creëren voor uitbuiting. In de derde fase worden grote massa's mensen geïmporteerd, of liever gedeporteerd vanuit hun land van herkomst.

One planned consequence is the automatic and dramatic depression of the cost of labor in the host countries. Equally, all extant workers’ rights, achieved through time, pain and struggle, become gradually irrelevant, just as it was irrelevant for Wasserstein, Goldman and Steinberg to destroy the livelihood of the workers of “Harry and David.”

According to the new ideology, migrants should and can move wherever they like, irrespective of borders. Eventually, in a borderless world even the citizens of the original countries become migrants. In Italy for example, there is a large out-migration of Italians, especially the young, unable to find work paying enough to survive.

Globalizers have found the enthusiastic support of Pope Bergoglio. Whereas his predecessor, Pope Benedict XVI had expressed, instead, the idea that migrants should have the right to live in their own country, rather than being effectively deported according to the plan of the globalizing class.

Een gepland gevolg is de automatische en dramatische daling van de arbeidskosten in de gastlanden. Evenzo worden alle bestaande rechten van werknemers, bereikt door tijd, pijn en strijd, geleidelijk irrelevant, net zoals het niet relevant was voor Wasserstein, Goldman en Steinberg om het levensonderhoud van de arbeiders van "Harry en David" te vernietigen.

Volgens de nieuwe ideologie moeten en kunnen migranten zich verplaatsen waar ze willen, ongeacht de grenzen. Uiteindelijk worden zelfs de burgers van de oorspronkelijke landen migranten in een wereld zonder grenzen. In Italië bijvoorbeeld is er een grote migratie van Italianen, vooral jongeren, die niet in staat zijn om werk te vinden dat voldoende betaalt om te overleven.

Globalizers hebben de enthousiaste steun van paus Bergoglio gevonden. Terwijl zijn voorganger, paus Benedictus XVI, in plaats daarvan het idee had uitgesproken dat migranten het recht moeten hebben om in hun eigen land te wonen, in plaats van effectief te worden gedeporteerd volgens het plan van de globaliserende klasse.

In a financialized world, traditional institutions are obstacles to globalization. Notable examples of obstacles are the family and, as already mentioned, the state. The family is the building block of the social compact, while the state is the extension of the family towards an enlarged community, a society of families sharing the same language, culture, values, history and tradition.

But in a globalized world, based on a financialized economy, there is no society, only individuals. Which, incidentally, was Thatcher’s formula and plan for the United Kingdom. Resulting, at her death, in millions across Britain chanting in jubilation, “Maggie, Maggie, Maggie, dead, dead, dead.” An example of the consequences that necessarily follow from such wretched premises.

In een financiële wereld vormen traditionele instellingen obstakels voor globalisering.

Bekende voorbeelden van obstakels zijn het gezin en, zoals reeds vermeld, de staat. Het gezin is de bouwsteen van het sociale pact, terwijl de staat de uitbreiding is van het gezin naar een uitgebreide gemeenschap, een samenleving van families die dezelfde taal, cultuur, waarden, geschiedenis en traditie delen.

Maar in een geglobaliseerde wereld, gebaseerd op een financiële economie, is er geen samenleving, alleen individuen. Dat was overigens de formule en het plan van Thatcher voor het Verenigd Koninkrijk. Met als resultaat, bij haar dood, miljoenen in Groot-Brittannië zingend in gejuich: "Maggie, Maggie, Maggie, dood, dood, dood." Een voorbeeld van de consequenties die noodzakelijkerwijs voortvloeien uit dergelijke ellendige hypotheses.

NB: Moglia noemt de aanval op Het Gezin en De Staat, met als doel is een wereld vol van machteloze individuen.  Ik heb dit ook altijd zo gezien: de hele identity politics heeft tot doel om binnen de staat het volk in kleine- elkaar vijandige-  groepjes op te delen: machteloos tegen hun leiders, want onderling   vechtend.

Furthermore any institution that sets limits to profit-based individualism is equally an obstacle to a globalized and financialized world. Which explains the poorly disguised cultural attack against the family. For in the family the relationship between parents and siblings is not based on profit and mercantilism. Parents work and often sacrifice themselves, with no monetary exchange or profit expected from their offspring.

A meaningful instance of the mercantilization of the family is the current available option to ‘order’ a child online, by selecting his/her specifications and choosing a uterus for rent.

Other means for eroding the power or the influence of the family are:

Bovendien is elke instelling die grenzen stelt aan op winst gebaseerd individualisme evenzeer een obstakel voor een geglobaliseerde en financiële wereld. Dat verklaart de slecht vermomde culturele aanval op het gezin. Want in het gezin is de relatie tussen ouders en broers en zussen niet gebaseerd op winst en mercantilisme. Ouders werken en offeren zichzelf vaak op, zonder dat er geld of winst wordt verwacht van hun nakomelingen.

Een zinvol voorbeeld van de mercantilisatie van het gezin is de huidige beschikbare optie om een ​​kind online te 'bestellen', door zijn / haar specificaties te selecteren en een baarmoeder te huur te kiezen.

Andere middelen om de macht of de invloed van het gezin uit te hollen zijn:

a) The attack to the figure of the father, portrayed as a symbol of patriarchal hegemony, homophobia, sexism and ‘fascism’.

b) The feminist and its close ally, the LGBT movements, with their open glorification of aberration.

a) De aanval op de figuur van de vader, afgebeeld als een symbool van patriarchale hegemonie, homofobie, seksisme en ‘fascisme’.

b) De feministische en haar bondgenoot, de LGBT-bewegingen, met hun openlijke verheerlijking van aberratie.

c) The attack on traditional religion, especially Christianity. As readers know, it is forbidden, in the US, to have a Nativity Scene in public and a Cross in schools. However, exempted from the ban are the Menorahs, a ruling that should invite reflection on the source and nature of the globalizing ideology.

And it is curious that the attack on traditional religion has found allies where least imaginable. Readers may know of the recent “Amazonian Synod” in Rome, with the attendant officialization of Pagan symbols and Pagan statues displayed in Catholic Churches. And in an article that I cannot now find, a Vatican priest wrote that Hanukah is equivalent to the Catholic Christmas – the implication being that there is no substantial difference between Judaism and Christianity.

d) Globalist finance is an enemy of the nation state, considered an obsolete symbol and remembrance of things past. For the state that, as in the European Union, no longer issues its money, cannot control its economy, nor its policies on social spending – especially those welfare programs that maintained an orderly relationship between workers and the old productive bourgeoisie.

c) De aanval op de traditionele religie, vooral het christendom. Zoals de lezers weten, is het in de VS verboden om een ​​kerststal in het openbaar te hebben en een kruis op scholen. Echter, vrijgesteld van het verbod zijn de Menorahs, een uitspraak die tot nadenken zou moeten leiden  over de bron en de aard van de globaliserende ideologie.

En het is merkwaardig dat de aanval op de traditionele religie bondgenoten heeft gevonden waar het minst denkbaar is. Lezers weten misschien van de recente 'Amazone-synode' in Rome, met de bijbehorende officiële publicatie van heidense symbolen en heidense beelden in katholieke kerken. En in een artikel dat ik nu niet kan vinden, schreef een Vaticaanse priester dat Hanukah gelijkwaardig is aan de katholieke kerst - de implicatie is dat er geen wezenlijk verschil is tussen het jodendom en het christendom.

d) Globalistische financiën zijn een vijand van de natiestaat en worden beschouwd als een verouderd symbool en herinnering aan dingen uit het verleden. Want de staat die, net als in de Europese Unie, niet langer het geld creeert,  kan niet langer zijn eigen economie sturen, noch zijn beleid ten aanzien van sociale uitgaven niet kan beheersen - vooral die welzijnsprogramma's die een ordelijke relatie onderhouden tussen werknemers en de werkgevers.

Adding insult to injuries, when Central Banks starve nation-states of credit, they allege, as a reason, that the citizens of the targeted nation-states have lived ‘above their means,’ – see the case of Greece for reference.

Eventually, in a new globalized and states-less world, individuals will no longer be citizens but migrant consumers, having as many rights as their money can buy. Everything will be a buy-sell transaction. In such an environment even justice loses its name. For everything includes itself in power, power into will, will into appetite. And appetite, as a pitiless wolf, driven by the will to power, will turn everything into a universal prey, and probably at last, eat up himself.

The profiteers from the globalist and turbo-capitalist ideology brand as conspiracy theorists those who attempts to link effects to their causes. Yet, there is a history in all ideologies, observing which we may foresee, with some reasonable probability, the main chance of things as yet not come to life, which lie hidden in the roots of the ideologies themselves.

Om het nog erger te maken, als toppunt van schande (Adding insult to injuries) :  wanneer centrale banken  de krediet-verlening  aan nationale staten stop zetten, beweren zij, als reden, dat de burgers van de beoogde nationale staten 'boven hun middelen' hebben geleefd - zie het geval van Griekenland voor referentie.

Uiteindelijk zullen individuen in een nieuwe geglobaliseerde en statenloze wereld niet langer burgers zijn, maar migrerende consumenten, met zoveel rechten als hun geld kan kopen. Alles zal een buy-sell transactie zijn. In een dergelijke omgeving verliest zelfs gerechtigheid zijn naam. Want alles omvat zichzelf in kracht, kracht in wil, wil in eetlust. En eetlust, als een meedogenloze wolf, gedreven door de wil tot macht, zal alles in een universele prooi veranderen en waarschijnlijk uiteindelijk zichzelf opeten.

Ik kan Moglia hier niet goed volgen (begrijpen), maar ik zeg altijd dat we allemaal slachtoffer gaan worden van deze Neocon-Israel  idioten, ook zij die gezien hun etniciteit, denken bij de overwinnaars te gaan horen , en dus – deels uit angst, deels uit hoop op winst  --  hun mond houden.

De profiteurs van de globalistische en turbokapitalistische ideologie  beschouwen  degenen die proberen deze effecten te koppelen aan hun daden (hun beleid) , als samenzweringstheoretici .

Maar volgens mij (Moglia)  liggen al deze zaken – die nog niet allemaal werkelijkheid zijn geworden -  besloten in de ideologie van turbokapitalisme en globalisme.  Ze zijn onvermijdelijk volgens mij. ( Laatste alinea is vrij vertaald.)

Still, the megabankers and rulers of the world – the 0.01 % who own as much as the next 3 or 4-billion – condition their audience to only accept the fabricated truth, to love slogans and soundbytes, to remain passive through indifference, weakness and nonchalance. An audience unable to understand that by believing all that flows from the studios of power, ends up with accepting everything. And by accepting everything it ends up with approving all, seduced by a low-cost conscience, purchased in the supermarket of communications and deeply steeped into the philosophy of the politically correct and ethically totally corrupt.

Those who have read so far may wonder what happened to Harry and David. Some time after the debacle, someone bought what was left of it and the firm is still in operation. For the Wasserstein, Goldman and Steinberg of this world may come and go, but luckily Medford’s lusty pears and succulent fruits will still be with us for a while.

To conclude, the murky world of finance and politics is like a sewage whirlpool, at which our collective nose is in great indignation. In attempting to simplify some of the issues involved, I may be faulted for oversimplification and questionable generalizations. If so I accept the censure. For whoever writes should neither be the plumper for the praise, nor the leaner for the condemnation of his readers.

Maar toch, de megabankers en heersers van de wereld - de 0,01% die net zoveel bezit als de volgende 3 of 4 miljard - conditioneren hun publiek alleen om de verzonnen waarheid te accepteren, van slogans en soundbytes te houden, passief te blijven door onverschilligheid, zwakte en nonchalance. Een publiek dat niet kan begrijpen dat door alles te geloven dat uit de studio's van macht stroomt, uiteindelijk alles accepteert. En door alles te accepteren, eindigt het met het goedkeuren van alles, verleid door een goedkoop geweten, gekocht in de supermarkt van communicatie en diep geworteld in de filosofie van het politiek correcte en ethisch totaal corrupte.

Degenen die tot nu toe hebben gelezen, kunnen zich afvragen wat er met Harry en David is gebeurd. Enige tijd na het debacle kocht iemand de restanten en het bedrijf is nog steeds in bedrijf. Want de Wasserstein, Goldman en Steinberg van deze wereld kunnen komen en gaan, maar gelukkig zijn de wellustige peren en sappig fruit van Medford nog een tijdje bij ons.

Concluderend is de duistere wereld van financiën en politiek als een rioolwater, waar onze collectieve neus verontwaardigd over is. Ik probeer een aantal van de betrokken problemen  eenvoudig voor te stellen en het  kan zijn dat ik te kritisch was hier en daar en te simpele en dubieuze generalisaties heb begaan. Als dat zo is, accepteer ik de kritiek daar over op mij. Want wie schrijft, moet noch de ‘grote jongen’  uithangen als hij lof krijgt toegezwaaid, noch  ‘onzichtbaar’ worden  voor zijn critici.