413 Over Rusland en de toekomst van onze kinderen

Dit is een korte blog over de huidige situatie.

Amerika heeft een sterk leger en kan daarmee heel wat landen haar wil opleggen.
Ik zou daar 40 jaar geleden niet eens zo veel bezwaar tegen hebben gehad.
Rusland was het land van de onvrijheid, van de gulags en de kleurloze woonblokken.
Vergelijk dat eens met Amerika! Muziek, kleur, vrijheid.
Nee, laat Amerika alsjeblief die boze Russen tegenhouden, zo dacht ik in 1970 als 20 jarige.

Wat ik toen nog niet wist, omdat onze geschiedenis dat nu eenmaal verzwijgt, dat is dat we in feite niet bevrijd zijn van Hitler door de Amerikanen, maar door de Russen.
De Russen hadden vier jaar lang op de Duitsers ingebeukt en zo 80% van Hitlers legger verslagen.
Het kostte ze wel 27 miljoen doden.
Ons is altijd gezegd dat Rusland de Oost Europese landen als Polen, Hongarije en Tsjechoslowakije had bezet. Een bewijs van hun boosaardigheid!
Maar nu blijkt dat ze in Rusland al die Westerse veroveraars gewoon beu waren, en in ruil voor onze bevrijding van Hitler, die Oost-Europese landen als een buffer eisten.
De onvrijheid van Polen en Hongarije was dus niet een gevolg van Russische boosaardigheid, maar van de agressie van West Europese landen die steeds Moskou wilden veroveren.

Dat alles heb ik de laatste jaren geleerd, en het werpt toch een heel ander beeld op Rusland.
Daar komen nog tal van zaken bij, zoals het feit dat de Russische Revolutie, waar vooral het Russische volk het grote slachtoffer van is geworden, een boos plan was van  Westerse landen.
En het inzicht dat al die Russische agressie, waar we zo vaak over horen (Hingarije 1956, Praag 1966, Afghanistan 1979, Chechenië, Ossetië 2008, Ukraïne ) altijd werd uitgelokt door Amerika, en àltijd alleen tot doel had om te behouden wat men had en om etnische Russische bewoners te beschermen. ( Als U als lezer dit niet met me eens bent, vraag me dan aub om uitleg, in de commentaar sectie)

Zeker in de laatste jaren, sinds ik in 2008 begon om over de crisis te lezen en allerlei bronnen ontdekte op het internet,  is mij duidelijk geworden dat de wereld eigenlijk 180 graden is gedraaid:
ik ben niet langer bang voor Rusland, maar wèl voor Amerika.
Begrijp me goed: Ik zou niet graag in het Rusland van 1917-1989 geleefd hebben. Wel in het Amerika van die periode.
Maar ik heb grote angst voor een toekomst onder Amerikaans regime, terwijl ik in een toekomst onder Putin veel meer vertrouwen heb.

Waarom? Wat is er veranderd?
De Neocons hebben de macht overgenomen in Amerika, dat is wat er is veranderd.
Wie de Neocons zijn, dat moet U zelf maar achterhalen.
Maar het zijn geestverwanten van diegenen die  Rusland zo onmenselijk maakten in de jaren tot 1939.  Het zijn geestverwanten van de lieden die dit aanrichten.
Het zijn nazaten van de mensen die het Arendar systeem in Polen en Ukraïne in de middeleeuwen zo produktief maar ook zo barbaars maakten.

De verschrikkingen die zich in Gaza, Irak, Libië, Syrië en Ukraïne afspelen zijn allemaal veroorzaakt door de geestverwanten van deze Neocons. Het is hun idee. Het is, zo ben ik bang: onze toekomst.

Er is iets vreselijk mis met deze mensen. Ze haten de mensheid, zegt Yossi Gurvitz.  Hij moet wel gelijk hebben. Maar ik vrees dat het niet alleen komt door hun religie, door wat ze hebben aangeleerd uit hun boeken, maar dat het nu een genetische eigenschap is geworden.  De meest hardvochtigen zijn vaak niet eens religieus.  Maar fanatiek zijn ze des te meer. Het zijn fanatici op zoek naar een 'doel'.
Ik weet waarover ik praat, want ik beschik over dezelfde eigenschap, en deels dezelfde historie, vermoed ik. Maar ik probeer dat fanatisme in dienst van alle volken te stellen, ongeacht hun etniciteit.

Maar hoe weet ik nu dat deze ene groep de kern van het probleem vormt?
Ik weet dit, omdat de Media alles onbesproken laten, en het toeval wil dat die groep ook de Media controleert.
Is er hoop?  
Niet zo veel, vrees ik. Ze hebben altijd nog de Samson optie, waarmee ze ons allen kunnen meenemen in de dood, als hun nederlaag in zicht zou komen.


Tot zover deze korte beschrijving van mijn huidige kijk op de zaak.