Opmerkingen vooraf van The Saker:
Een belangrijke toespraak van minister van Buitenlandse
Zaken Lavrov .
Opmerking: Eindelijk heeft het Russische ministerie van
Buitenlandse Zaken de tijd genomen om
deze belangrijkste toespraak vertalen. -Ik ben gefrustreerd over hoe
incompetent de Russen zijn in alles wat betrekking heeft tot openbare
informatie. Hoe dan ook,
Ik heb vet gedrukt wat ik beschouw als belangrijke
verklaringen van Lavrov die dag.
Ik wil graag het volgende toe te voegen:
1) Lavrov wordt beschouwd als een "gematigde" en
zijn taal is altijd diplomatiek geweest. Dus als je Lavrov leest, stel je dan eens
voor wat mensen in andere Russische ministeries denken.
2) Lavrov maakt geen geheim van zijn visie op de Verenigde
Staten en van zijn plannen voor de toekomst van onze planeet. Wanneer u zijn
woorden leest, probeer U voor te stellen
wat een Amerikaanse Neocon voelt en denkt bij het lezen, en u begrijpt meteen waarom de Amerikaanse
elites Rusland zowel haten als vrezen.
3) Tot slot, Lavrov geeft openlijk toe dat Rusland en China
een lange- termijn- strategische- alliantie hebben gesmeed.
Dit samengaan is volgens
mij de belangrijkste strategische ontwikkeling in het afgelopen decennium.
4) Tot slot: let op de duidelijke minachting die Lavrov
heeft voor een pseudo-christelijke "Westen", dat niet tot verdediging
van vervolgde christenen durft spreken, dat zijn eigen wortels verloochend, en
niet eens zijn eigen tradities te respecteert.
Vrienden, we zijn getuige, niet van een onbeduidende verklaring over de Oekraïne of over sancties, maar
van het erkennen door Lavrov van een fundamentele 'botsing der beschavingen',
maar niet tussen een denkbeeldig
"christelijke Westen" en de islam, maar tussen Christelijk Rusland en
het post-christelijke Westen.
Rusland wilde dit conflict niet. Rusland deed alles wat in
haar macht lag om het te voorkomen. Maar het Westen liet Rusland geen keus en
Rusland verklaart nu openlijk haar bereidheid om te vechten en te zegevieren.
de Saker
-------
Een zin waar (~) achter staat is ‘losjes’ vertaald.
Lavrov spreekt tot de Raad van 'Defensie en Buitenlands
Beleid'.
(Ofwel: Toespraak van
minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov aan de XXII Assemblee van de Raad
inzake buitenlands en defensiebeleid, Moskou, 22 november 2014)
Ik ben blij om in deze jaarlijkse vergadering van de Raad
inzake buitenlands en defensiebeleid (Russische afkorting SVOP). Het is altijd
een groot genoegen voor mij om capabele mensen te ontmoeten zoals de leden van
de Raad en hun reacties en analyses op de actualiteit te horen.(~) Hun analyse is altijd vrij van hysterie, en
haar leden bieden goed onderbouwde en stevige argumenten, kijkend van enige
afstand. Mensen als ik die midden in het tumult zitten kunnen soms minder
onbevangen de gebeurtenissen waarnemen. (~)
Voor zover ik weet, zal dit jaar de Vergadering zich richten
op de vooruitzichten voor het versnellen van de binnenlandse groei in Rusland. Samen
proberen we Rusland vooruit te helpen: economisch, sociaal en spiritueel. Dat is
nodig voor een goede toekomst. Dat gezegd hebbende, op grond van mijn
professionele taken, moet ik me ook richten
op het buitenlands beleid, ook relevant voor deze vergadering, omdat in deze complexe
geglobaliseerde wereld de interne ontwikkelingen onmogelijk zijn te isoleren
van wat er in de buitenwereld gebeurt.
President Vladimir Poetin heeft een gedetailleerde analyse
van de internationale ontwikkelingen op de vergadering van de Valdai Club in
Sochi gegeven, evenals in zijn interviews tijdens zijn reis naar Azië. Om deze
reden zal ik geen conceptuele waarnemingen bieden, want alles is al gezegd.
Toch zou ik graag een aantal overwegingen met U delen die het gevolg zijn van
ons werk met betrekking tot buitenlands beleid. Het is niet mijn bedoeling om een
uitgebreide en duidelijke visie te leveren, omdat in dit stadium alle prognoses
betrekkelijk, ongeacht wie ze maakt. Bovendien proberen diplomaten
ontwikkelingen te beïnvloeden als ze zich voordoen, en niet alleen maar ‘te
beschouwen’.
Uiteraard zal ik beginnen met Oekraïne. Lang voordat het land werd ondergedompeld in de crisis, was er een
gevoel in de lucht dat de ware aard van de betrekkingen van Rusland met de EU
en met het Westen naar boven zou gaan komen/zichtbaar zou gaan worden. Het was
duidelijk dat we problemen in onze relatie niet langer konden negeren en dat
een keuze moest worden gemaakt tussen
een echte partnerschap of, zoals het spreekwoord zegt, "de potten laten
breken." Het spreekt voor zich dat Rusland voor het eerste koos, terwijl
helaas onze westerse partners voor het laatste kozen, al dan niet bewust. In de kwestie Oekraïne lieten ze alle remmen
los en ondersteunden ze extremisten,
waardoor ze hun eigen principes van democratische regeringswissels
verloochenden.
Het werd een poging machtsspel,
om te kijken wie het eerst met de ogen zou knipperen. Zoals pestkoppen zeggen: kijken wie het eerst
voor de ander door de knieën zou gaan. Ze wilden ons dwingen om de vernedering te
slikken van Russen en Russisch sprekende Oekraïners.
De geachte Leslie Gelb, die U maar al te goed kent, schreef
dat de Associatieovereenkomst van Oekraïne met de EU niets te maken had met het
uitnodigen van Oekraïne om tot de EU toe te treden, maar dat het op de korte
termijn was om te voorkomen dat het land tot de douane-unie zou toetreden. Dit
is wat een onpartijdige en onbevooroordeelde persoon zegt. Toen ze er bewust
voor kozen om de weg te gaan van escalatie in de Oekraïne vergaten veel dingen,
en hadden geen duidelijk inzicht in hoe
dergelijke bewegingen in Rusland zou worden bekeken. Ze vergaten bijvoorbeeld het advies van Otto von Bismarck, die heeft
gezegd dat je het grote Russische volk nooit mag onderschatten.
President Vladimir Poetin zei dat niemand in de geschiedenis
er nog in is geslaagd om Rusland te onderwerpen. Dit is geen mening, maar de constatering
van een feit. Toch wordt een dergelijke poging gedaan. Men vindt dat men de Koude Oorlog gewonnen
heeft en is bang dat men de buit misloopt.
Men wil het gebied dat onder Westerse controle staat, uitbreiden. (~)
Het voordeel van de huidige situatie is dat alle stukjes nu
op zijn plaats vallen en we begrijpen hoe berekenend het Westen in
werkelijkheid was, ondanks zijn bereidheid (in woorden ) om een veilige
Gemeenschap te maken, een gemeenschappelijk Europees huis te bouwen. Om zanger en tekstschrijver Bulat Okudzhava te citeren: "Het verleden wordt steeds duidelijker en
duidelijker." De duidelijkheid wordt steeds tastbaarder. Vandaag is onze
taak niet alleen om het verleden te analyseren (hoewel dat gedaan moet worden),
maar het belangrijkste is om na te denken over de toekomst.
Gepraat over de isolatie van Rusland verdient geen serieuze discussie. Ik hoef nauwelijks
stil te staan hierbij voor dit gehoor.
Natuurlijk kan men onze economie schade berokkenen, en de schade wordt gedaan.
{ Een zin weg gelaten. Niet te begrijpen. Niet belangrijk.}
Als vroeger sancties
werden toegepast (toen ik nog werkte bij
de Russische missie bij de VN ), zeiden onze westerse partners, ( als het ging
over Noord Korea, Iran of andere landen) dat het noodzakelijk was om de sancties op
zodanige wijze te formuleren dat er niet te veel humanitair leed uit voort kwam
en geen schade aan de sociale samenhang en de
economie werd veroorzaakt, en dat op selectieve wijze alleen de elite moest
worden getroffen.
Vandaag is alles
precies andersom: Westerse leiders
verklaren openlijk dat de sancties de economie moeten vernietigen en tot
protesten moeten leiden. Dus, wat betreft de conceptuele benadering van het
gebruik van dwangmaatregelen toont het Westen
ondubbelzinnig dat het niet enkel er op uit is het Russische politieke beleid
te veranderen, maar dat het is bedoeld om de regering te wijzigen - en
vrijwel niemand ontkent dit.
President Vladimir Poetin zei onlangs tegen journalisten dat
westerse leiders van vandaag niet ver vooruit proberen te kijken, of kunnen
kijken. Het is gevaarlijk als besluiten over de belangrijkste problemen van de
wereld en de mensheid worden genomen op basis van verkiezingen die elkaar vrij
snbel opvolgen. In de Verenigde Staten is er elke twee jaar een belangrijke
verkiezing en elke keer moet men iets bedenken of doen om stemmen te winnen.
Dit is een negatieve kant van het democratische proces, en we kunnen ons niet
veroorloven om het te negeren. Wij kunnen niet accepteren dat we ons er maar
bij neer moeten leggen en aanvaarden dat iedereen moet lijden omdat er weer verkiezingen
in de Verenigde Staten zijn. Dit is gewoon niet goed. We zullen ons er niet bij
neerleggen omdat het belang te groot is: in
de strijd tegen het terrorisme, bij de bedreigingen van de proliferatie
van massavernietigingswapens en bij de vele bloedige conflicten waarvan de
negatieve invloed veel verder strekt dan
tot de grenzen van de betrokken landen en regio’s. De wens om iets te doen in eigen voordeel of
om zichzelf geliefd te maken bij de kiezers vlak voor alweer een
verkiezingsstrijd leidt tot chaos en verwarring in de internationale
betrekkingen.
We horen de
dagelijkse herhaalde mantra dat Washington zich bewust is van zijn eigen ‘Bijzondere
Status’ en van haar plicht om deze last te dragen, om de rest van de wereld te
leiden. Rudyard Kipling sprak over "de last van de blanke man." Ik
hoop toch dat de Amerikanen dit niet echt geloven. De wereld van vandaag is
niet wit of zwart, maar veelkleuring en
heterogeen. Leiderschap in deze wereld wordt niet bereikt door zichzelf te
overtuigen van zijn eigen ‘bijzonderheid’ en van een ‘door God gegeven taak’ om
verantwoordelijk zijn voor iedereen, maar alleen door het vermogen en vakmanschap
om consensus te bereiken tussen de volkeren van de wereld. Als de VS en haar partners
hun best deden om dit doel te bereiken, zou dit onbetaalbaar zijn, en Rusland
zou hen actief te helpen.
Maar tot nu toe werken de Amerikaanse machtsmiddelen nog
steeds alleen in NAVO-verband, en dan ook nog met aanzienlijke beperkingen, en
zijn zeggenschap reikt niet verder dan het Noord-Atlantisch Bondgenootschap. Als
bewijs hiervan gelden de magere resultaten van de Amerikaanse pogingen om de
wereldgemeenschap te laten volgen in zijn sancties tegen Rusland. Ik heb er
meer dan eens over gesproken en
we hebben voldoende
bewijs van het feit dat de Amerikaanse ambassadeurs en gezanten over de hele
wereld ontmoetingen op het hoogste niveau houden om dan de desbetreffende
landen te overtuigen dat men samen met hen Rusland moet straffen of anders
geconfronteerd zal worden met de
gevolgen.
Dit wordt gedaan met
betrekking tot alle landen, met inbegrip van onze trouwste bondgenoten (wat veel zegt over de kwaliteit van
de analisten die Washington heeft). Een overweldigende meerderheid van de
landen waarmee we een permanente en
openhartige dialoog onderhouden waardeert onafhankelijke rol van Rusland in de
internationale arena. Niet omdat ze het leuk vinden als iemand de Amerikanen
uit daagt, maar omdat ze zich realiseren dat de wereldorde niet stabiel zal
zijn als niemand zijn mening mag uitspreken. (Hoewel de overgrote meerderheid in private
gesprekken wel hun mening geven, maar dit niet graag en publique doen uit angst
voor represailles van Washington).
Veel verstandige
analisten begrijpen dat er een groeiende kloof is tussen de mondiale ambities
van de Amerikaanse regering en het echte potentieel van het land.
De wereld is aan het veranderen en zoals altijd in de
geschiedenis zijn de invloed en macht van een land op een gegeven moment op
zijn hoogtepunt en dan komt een ander land dat zich sneller en effectiever begint te ontwikkelen.
Men moet de geschiedenis bestuderen en uitgaan van de werkelijkheid. De zeven ontwikkelende economieën waar de BRICS
landen deel van uit maken hebben nu al samen een groter Bruto Nationaal Product
dan de westerse G7 samen hebben. Men moet uitgaan van de feiten van het leven,
en niet uit een onjuist gevoel van je eigen grootheid.
Het is mode geworden om te betogen dat Rusland een soort van
"hybride oorlog" voert in de Krim en in de Oekraïne. Het is een
interessante term, maar ik zou die term vooral van toepassing achten op de
Verenigde Staten en haar oorlogs strategie - het is echt een hybride oorlog
niet zozeer gericht op het militair verslaan van de vijand als wel op het
veranderen van de regimes in de landen van wiens beleid Washington niet houdt. Ze
gebruiken financiële en economische druk, aanvallen met computers, ze gebruiken
buurlanden als handlangers en natuurlijk
oefenen ze druk uit met propaganda en met de verspreiding van ideeën die de
cohesie binnen een land kapot maken. Dit alles doen ze door goede- doelen-
organisaties ( NGO’s) die door hen worden betaald. (~) Is dat niet een
hybride proces en is dat niet wat we oorlog noemen? Het zou interessant zijn om
het concept van de hybride oorlog te bespreken en om te zien wie zo werken en
of het alleen betrekking heeft op "kleine
groene mannetjes."
Blijkbaar is het repertoire van onze Amerikaanse partners die
bedreven zijn in dit soort oorlog, veel groter dan alleen enkele mannetjes met
groene pakken.
In een poging om hun
superioriteit te vestigen op een moment dat nieuwe economische, financiële en
politieke machtscentra op komen, lokken de Amerikanen tegengestelde acties uit,
zoals ook de derde wet van Newton ons leert, en dragen ze zelf bij tot het ontstaan van de
structuren, mechanismen en bewegingen die alternatieven zijn voor de manieren
waarop de Amerikanen de dringende problemen gewend zijn op te lossen.
Ik heb het niet over
anti-Amerikanisme, en nog minder over het vormen van coalities die tegen de
Verenigde Staten zijn gericht, maar alleen over de natuurlijke wens van een
groeiend aantal landen om hun vitale belangen veilig te stellen en wel op de
manier die ze zelf de juiste vinden, en niet op de manier die hen door Amerika
wordt voorgeschreven. Niemand zal
anti-Amerikaanse spelletjes spelen uit boosheid op de Verenigde Staten. Wij
worden geconfronteerd met pogingen om de Amerikaanse wetten ook in onze streken
te laten gelden. En niet alleen pogingen.
Russen werden al ontvoerd ondanks de bestaande verdragen met Washington,
waarbij deze problemen moeten worden opgelost door middel van gerechtelijke
instanties.
Volgens hun “Leer van de Nationale Veiligheid” hebben de
Verenigde Staten het recht om overal geweld
te gebruiken, op elk moment, zonder de noodzaak om de VN-Veiligheidsraad te vragen om goedkeuring. Een coalitie tegen de
Islamitische Staat werd gevormd zonder medeweten van de Veiligheidsraad. Ik
vroeg de minister van Buitenlandse Zaken John Kerry waarom ze hiervoor niet
naar de VN-Veiligheidsraad zijn gestapt.
Hij vertelde me dat als ze dat deden, ze de status van de Syrische president Bashar
al-Assad hadden moeten erkennen. Natuurlijk moesten ze dat, want Syrië is een
soevereine staat en nog steeds lid van de VN (niemand heeft Syrië uitgesloten van
het VN-lidmaatschap). De minister van Buitenlandse Zaken zei dat dit (erkennen
van Assad) verkeerd was, omdat de Verenigde Staten in strijd is tegen het
terrorisme en het al-Assad-regime de belangrijkste factor is die terroristen in
de hele wereld ‘tot daden aanzet’ en ze als een magneet aantrekt naar deze
regio in een poging om het Syrische regime omver te werpen.
Ik geloof dat dit perverse logica is. Als we praten over
precedenten (de Verenigde Staten werkt volgens het principe van jurisprudentie)
is het goed zich de ontwapening mbt chemische wapens in Syrië herinneren, toen het Assad-regime een volkomen legitieme
partner van de Verenigde Staten, Rusland, de OPCW en anderen was. De Amerikanen
houden ook gesprekken met de Taliban. Wanneer de Verenigde Staten de kans heeft
om van iets te profiteren handelt men heel pragmatisch. Ik weet niet waarom
de ‘ideologisch hoogstaande’ positie ineens
zo belangrijk werd voor de Verenigde Staten en men plots zei te geloven dat
Assad geen partner kan zijn. Misschien is dit niet zozeer een operatie tegen de
Islamitische Staat als wel het vrij maken van de weg voor het omverwerpen van
al-Assad onder het mom van een contra-terroristische operatie.
Francis Fukuyama schreef onlangs het boek “Politieke orde en politiek Verval” waarin hij stelt dat de efficiëntie van het
openbaar bestuur in de Verenigde Staten af neemt en de tradities van
democratisch bestuur geleidelijk worden vervangen door methoden die thuis horen in het
feodale stelsel. Dit gedrag van de Amerikanen lijkt op iemand die met stenen
gooit, terwijl hij zelf in een glazen huis woont.
Dit alles gebeurt te midden van de steeds grotere uitdagingen
en problemen van de moderne wereld. We zien een voortdurend "touwtrekken"
in de Oekraïne. Aan de zuidelijke grens
van de EU ontstaan problemen. . Ik denk niet dat de problemen in het Midden-Oosten
en Noord-Afrika van zelf zullen verdwijnen. De EU heeft een nieuwe Commissie,
dus nieuwe leiders. Nieuwe buitenlandse acteurs zijn naar voor gekomen, die een
serieuze strijd zullen moeten voeren over de vraag waar hun elementaire hulpmiddelen
naar toe moeten worden gestuurd: ofwel naar de voortzetting van roekeloze
regelingen in de Oekraïne, in Moldavië, enz., dus naar het Oostelijk
Partnerschap (zoals bepleit door een agressieve minderheid in de EU) , of zullen
ze luisteren naar de Zuid-Europese landen en zich richten op wat er aan de
andere kant van de Middellandse Zee gebeurt?
Dit is een hoofd-kwestie voor de EU.
Tot nu toe spelen de echte problemen minder een rol. De wens
om snel te profiteren van nieuwe situaties speel veel meer een rol. Het is
betreurenswaardig. Revoluties exporteren revoluties brengt nooit enig goed., of
ze nu democratisch, communistisch of anderszins zijn.
In de regio van het Midden Oosten en Noord Afrika ( MENA) vallen
Staten uiteen en vervallen beschavings-
structuren. De destructieve energie die vrijkomt bij het proces kan landen die zich ver buiten deze regio bevinden verschroeien.
Terroristen (met inbegrip van de Islamitische Staat) claimen een nationaal
statuut. Bovendien zijn ze al begonnen aan het vormen van quasi-gouvernementele
instituten die zich bezighouden met administratieve zaken.
Dit is een toneel waar we ook zien dat minderheden,
waaronder christenen, worden verbannen. In Europa worden deze kwesties geacht
niet politiek correct. Ze schamen zich wanneer we ze uitnodigen om samen er iets
tegen te doen met hulp van de OVSE. Ze vragen zich af waarom zouden we ons
specifiek richten op christenen? Waarom zijn die zo bijzonder? De OVSE heeft een reeks van evenementen gewijd
aan het levendig houden van
herinneringen aan de Holocaust en haar slachtoffers. Een paar jaar geleden
begon de OVSE met het organiseren van
evenementen tegen islamofobie. We zullen een analyse bieden van de processen die leiden tot christen-fobie.
Op 04-05 december zal de OVSE een ministeriële bijeenkomsten
houden in Basel, waar we dit voorstel zullen presenteren. De meerderheid van de
EU-lidstaten ontlopen dit onderwerp, omdat ze zich schamen om erover te praten.
Net zoals ze zich schaamden om in in de EU-grondwet -- opgesteld door Valery Giscard
d'Estaing-- een zin op te nemen die zegt
dat Europa christelijke wortels heeft.
Als je jouw eigen wortels en
tradities niet meer kent of wil resoecteren, hoe zou je de tradities en waarden
van andere mensen dan moeten respecteren? Dit is eenvoudig logica.
Toen hij de huidige gebeurtenissen in het Midden-Oosten
vergeleek met de periode van religieuze oorlogen in Europa, zei de Israëlische
politicoloog Avineri dat de huidige onrust waarschijnlijk niet zal eindigen met "democratische
hervormingen."
Het Arabisch-Israëlische conflict is zo dood als een pier. (
Er zit geen vooruitgang in.) Het is
moeilijk om op meerdere borden tegelijk te schaken. De Amerikanen proberen dit
te doen, maar het lukt niet. In 2013 namen ze negen maanden voor het oplossen van
het Israëlisch-Palestijnse conflict. Ik zal niet ingaan op de redenen, die zijn
bekend, maar zij faalden ook hier. Nu vroegen ze om meer tijd om te proberen om
enige vooruitgang voor het einde van 2014 te bereiken, zodat de Palestijnen
niet naar de VN zouden gaan om het statuut van het Internationaal Strafhof te
ondertekenen, etc. Plotseling bleek dat er onderhandelingen over Iran gaande waren.
Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse heeft Palestina gedumpt en richt zich nu op Iran.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry
en ik waren het er over eens dat we spoeig over dit probleem zouden gaan praten.
Het is belangrijk om te begrijpen dat je het probleem van de Palestijnse niet
eeuwig bevroren in de vrieskast kunt laten liggen. Het feit dat dit al 70 jaar
lang niet is opgelost is een belangrijk motief geweest voor groepen om met terroristen samen te werken, "er is
geen rechtvaardigheid: er is beloofd om twee staten te creëren; De Joodse staat
is er, maar ze zullen nooit een Arabische staat maken." Uitgesproken in
armoedige Arabische straten klinken deze argumenten plausibel, en ze beginnen te roepen voor een
strijd om gerechtigheid, maar dan met andere methoden.
De Russische president Vladimir Poetin zei op de Valdai Club bijeenkomst in Sochi dat we een
nieuwe versie van onderlinge afhankelijkheid nodig. Dit was een zeer actueel
statement. De leidende machten moet terugkeren naar de onderhandelingstafel en
het eens worden over een nieuw kader van onderhandelen dat rekening houdt met
de fundamentele legitieme belangen van alle belangrijke partijen (Ik kan je
niet vertellen hoe dit framewerk zou moeten heten, maar het moet zijn op basis
van het VN-Handvest ). We moeten daar besluiten dat we onszelf op een
verstandige wijze zullen beheersen, en dat we risico’s op oorlog samen moeten
beperken, en zeker moeten democratische waarden een rol spelen in de
internationale relaties. ( Lastige zin!)
Onze Westerse
partners bevorderen het respect voor de rechtsstaat, voor de democratie en voor
de minderheidsstandpunten binnen landen,
maar ze komen niet op voor dezelfde
waarden in internationale zaken. Dit zorgt dat Rusland fungeert als een pionier
bij het bevorderen van democratie, rechtvaardigheid en het primaat van het internationaal recht. Een nieuwe wereldorde
kan alleen polycentrisch zijn en moet de diversiteit van culturen en
beschavingen in de wereld van vandaag weerspiegelen.
U bent bekend met het feit dat Rusland streeft om de
internationale veiligheid te waarborgen en dat dit onlosmakelijk verbonden is
aan het handhaven van de internationale wetgeving. (~) Ik zal hier niet verder over uitweiden.
Ik wil graag de mening van de SVOP ( Raad defensie & Buitenland) steunen dat Rusland niet er in zullen
slagen om een belangrijke, succesvolle en zelfverzekerde macht van de 21e eeuw kan
worden zonder de ontwikkeling van zijn oostelijke
regio's te ondersteunen. Sergei Karaganov was een van de eersten om dit idee te
verwoorden, en ik ben het er volledig
mee eens. De betrekkingen tussen Rusland en de Asia Pacific landen naar een hoger
niveau tillen is een absolute prioriteit. Rusland werkt daar al aan op de APEC vergadering
in Peking en op het G20-forum. Op 1 jnauari a.s. wordt de Euraziatische Economische Unie (EAEU) ‘geboren’
en op die bijeenkomsten zullen we zeker
op deze weg voort gaan.
We werden behandeld als "tweederangs mensen” (“subhumans")
Voor meer dan een
decennium heeft Rusland geprobeerd om partnerschap banden te smeden met de NAVO
door middel van de CSTO.
( CSTO = veiligheids
pact tusse 6landen die vroeger deel van de USSR waren: Rusland, Armenië, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, en Uzbekistan)
Deze inspanningen
waren niet gericht om tegenwicht tegen de NATO te bieden.
De CSTO is
bijvoorbeeld gericht op het vangen van drugsdealers en illegale migranten rond
de Afghaanse grens, en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie is de
ruggengraat van de internationale veiligheidstroepen die onder andere werden
belast met het bestrijden van de terroristische dreiging en om de drugshandel (die
vaak het terrorisme financiert) te
elimineren. We hebben alles geprobeerd: we pleitten voor een directe
verbindingslijn zodat -- zodra de NAVO een drugstransport ontdekt en niet in
staat is om het te stoppen-- ze ons aan
de andere kant van de grens konden waarschuwen
en wij het transport konden onderscheppen. Ze weigerden gewoon met ons te
praten. In prive-gesprekken vertelden onze NAVO idealisten (en ik bedoel dit in
de positieve zin) ons dat ze geen alliantie met ons (CSTO) kunnen aangaan omdat
ze ons niet kunnen zien als een gelijkwaardige partner, uit ideologische
overwegingen.
Tot voor kort zagen we dezelfde neerbuigende en arrogante
houding met betrekking tot de Euraziatische economische integratie. En dat
ondanks het feit dat de landen die voornemens zijn toe te treden tot de EAEU veel
meer gemeen hebben met elkaar in termen van hun economie, geschiedenis en
cultuur dan veel EU-landen met elkaar gemeen hebben.
Deze Unie wil geen barrières met andere landen creeeren. We
benadrukken altijd hoe open deze Unie moet worden. Ik ben ervan overtuigd dat
het een belangrijke bijdrage zal leveren aan het bouwen van een brug tussen
Europa en de landen van Azië-Pacific.
Ik moet zeker de alomvattend
partnerschap tussen Rusland en China te noemen. Belangrijke bilaterale
beslissingen zijn genomen die de weg naar een energie-alliantie tussen Rusland
en China bereiden. Maar er is meer aan de hand. We kunnen nu zelfs praten over de opkomende technologie alliantie tussen de twee
landen. Het samenwerken van Rusland met
Beijing is een cruciale factor voor het waarborgen van de internationale
stabiliteit en ook voor een zeker evenwicht in internationale zaken, alsmede
het waarborgen van het Internationaal Recht.
Wij zullen ten volle gebruik maken van onze betrekkingen met
India en Vietnam, twee strategische partners van Rusland, en ook van onze
betrekkingen met de ASEAN-landen. We staan ook open voor uitbreiding van de
samenwerking met Japan, als onze Japanse buren oog krijgen voor hun nationale
belangen en stoppen met te kijken naar Amerika.
Er is geen twijfel dat de Europese Unie is onze grootste partner
is. Niemand is van plan om " zichzelf in de voet te schieten" door
afstand te doen van de samenwerking met Europa, maar het is nu duidelijk dat
business as usual is geen optie is. Dit is wat onze Europese partners ons zeggen,
maar ook wij willen niet op de oude manier verder gaan. Ze geloofden dat
Rusland hen iets verschuldigd was, terwijl wij als gelijken willen opereren. Daarom
zullen de zakenb nooit meer hetzelfde
zijn. Dat gezegd zijnde ben ik ervan
overtuigd dat we in staat zijn om deze periode te overwinnen, er zullen lessen
worden geleerd en er zal een nieuw fundament voor onze relaties ontstaan.
Het idee van het creëren van een enkele economische en
humanitaire ruimte van Lissabon tot Vladivostok wordt links en rechts genoemd,
en wint aan invloed. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Frank-Walter
Steinmeier, heeft in het openbaar gezegd wat wij al langer zeggen: dat de
EU en de EAEU een dialoog moeten aangaan. De uitspraak van president Vladimir
Poetin in Brussel in januari 2014, toen hij de eerste stap nam door onderhandelingen te lanceren over een
vrijhandelszone tussen de EU en de douane-unie ( in 2020) , wordt niet langer
gezien als iets exotisch. Dit alles is al een deel van de diplomatie en van de echte
politiek geworden. Hoewel het tot nu toe slechts discussies zijn ben ik ervan overtuigd dat we op een dag
zullen bereiken wat wordt genoemd "de integratie van integraties."
Dit is een van de belangrijkste onderwerpen die we willen bevorderen binnen de
OVSE bij de ministerraad in Bazel.
Rusland
staat op het punt om zowel bij BRICS als bij de SCO het voorzitterschap te gaan
waarnemen. De twee organisaties zullen hun topconferenties houden in onze stad
van de wetenschap, in Ufa. Dit zijn veelbelovende organisaties voor de nieuwe
tijd.
Het zijn geen aaneengesloten blokken (met name de BRICS niet),
maar groepen landen waarvan de leden dezelfde belangen delen. BRICS en SCO
vertegenwoordigen landen uit alle delen van de wereld die een zelfde kijk
hebben op de toekomst van de wereld (de mondiale
economie, de financiën en de politiek).
No comments:
Post a Comment