1416 Hoe de 'arabische' joden door de Zionisten werden geterroriseerd.

 Toen Israel ontstond had men veel te weinig mensen. 

Veel joden wilden helemaal niet naar Israel. Ook niet de arabische joden die nauwelijks problemen hadden in de landen waar ze woonden.

Toen begon de Haganah met aanslagen op synagoges,  in Baghdad bijvoorbeeld.

Naeim Giladi  schreef er een boek over.  Hij werd flink gediscrimineerd in Israel. 

De joodse dorpen rondom Gaza zijn vooral bevolkt door de mizrahim:   joden uit arabische landen,  die door de Ashkenazim worden gediscrimineerd en als tweeederangs worden beschouwd. 

De Hamas slachtoffers waren vooral deze mizrahim. 

Meer informatie over dit onderwerp op UNZ:  https://www.unz.com/article/terrorism-how-the-israeli-state-was-won/

DE JODEN VAN IRAK door Naeim Giladi Met dank aan The Link, Volume 31, Issue 2, april-mei 1998  De auteur, Naeim Giladi Ik schrijf dit artikel om dezelfde reden dat ik mijn boek schreef: om het Amerikaanse volk te vertellen, en vooral de Amerikaanse Joden, dat Joden uit Islamitische landen niet vrijwillig naar Israël emigreerden; dat, om hen te dwingen te vertrekken, Joden andere jogen hebben vermoord; en dat, om tijd te winnen om steeds meer Arabisch land te confisqueren, Joden bij talloze gelegenheden oprechte vredesinitiatieven van hun Arabische buren af wezen. Ik schrijf over wat de eerste premier van Israël "wreed zionisme" noemde. Ik schrijf erover omdat ik er deel van uitmaakte.

OVER DIT ARTIKEL: The Link interviewde Naeim Giladi, een Jood uit Irak, drie uur lang op 16 maart 1998, twee dagen voor zijn 69ste verjaardag. Gedurende bijna twee andere heerlijke uren werden we getrakteerd op een Arabische meergangenmaaltijd, bereid door zijn vrouw Rachael, die ook Irakees is. "Het is onze Arabische cultuur," zei hij trots. In onze vorige Link keek de Israëlische historicus Ilan Pappe naar de honderdduizenden inheemse Palestijnen wier leven werd ontworteld om plaats te maken voor buitenlanders die het geconfisqueerde land zouden komen bevolken. De meesten waren Asjkenazische Joden uit Oost-Europa. Maar meer dan een half miljoen andere Joden kwamen uit islamitische landen. Zionistische propagandisten beweren dat Israël deze Joden "redde" van hun anti-Joodse, islamitische buren. Een van die "geredde" Joden, Neim Giladi, weet wel beter. In zijn boek Ben Gurion's Scandals: How the Haganah & the Mossad Eliminated Jews, bespreekt Giladi de misdaden die de zionisten begingen in hun razernij om ruwe Joodse arbeidskrachten te importeren. Nieuw ontgonnen landbouwgronden moesten worden omgeploegd om de immigranten van voedsel te voorzien en de militaire gelederen moesten worden gevuld met dienstplichtigen om de gestolen gronden te verdedigen. Giladi kreeg zijn boek niet gepubliceerd in Israël en zelfs in de VS ontdekte hij dat hij dat alleen kon als hij zijn eigen geld gebruikte. De Giladis, nu Amerikaanse burgers, wonen in New York City. Ze hebben er zelf voor gekozen om niet langer het Israëlische staatsburgerschap te bezitten. "Ik ben Irakees," vertelde hij ons, "geboren in Irak, mijn cultuur is nog steeds Irakees-Arabisch, mijn religie Joods, mijn staatsburgerschap Amerikaans." John F. Mahoney Uitvoerend directeur, Americans for Middle East Understanding (AMEU)

MIJN VERHAAL Natuurlijk dacht ik toen dat ik alles wist. Ik was jong, idealistisch en meer dan bereid om mijn leven op het spel te zetten voor mijn overtuigingen. Het was 1947 en ik was nog geen 18 toen de Iraakse autoriteiten me arresteerden voor het smokkelen van jonge Iraakse Joden zoals ikzelf uit Irak, naar Iran en vervolgens naar het Beloofde Land van het binnenkort opgerichte Israël. Ik was een Irakese Jood in de zionistische ondergrondse. Mijn Irakese gevangenbewaarders deden er alles aan om de namen van mijn medesamenzweerders te achterhalen. Vijftig jaar later klopt de pijn nog steeds in mijn rechterteen - een herinnering aan de dag dat mijn ontvoerders een tang gebruikten om mijn teennagels te verwijderen. Bij een andere gelegenheid trokken ze me naar het platte dak van de gevangenis, kleedden me uit op een ijskoude januaridag en gooiden een emmer koud water over me heen. Ik werd daar urenlang vastgeketend aan de reling achtergelaten. Maar ik heb nooit overwogen om hen de informatie te geven die ze wilden. Ik was een ware gelovige. Tijdens wat ik mijn "twee jaar in de hel" noem, hield ik me bezig met overleven en ontsnappen. Ik had toen geen belangstelling voor de grote lijnen van de Joodse geschiedenis in Irak, hoewel mijn familie er vanaf het begin deel van had uitgemaakt. Wij waren oorspronkelijk Haroons, een grote en belangrijke familie van de "Babylonische diaspora". Mijn voorouders vestigden zich meer dan 2600 jaar geleden in Irak, 600 jaar voor het christendom en 1200 jaar voor de islam. Ik stam af van Joden die het graf bouwden van Yehezkel, een Joodse profeet uit de prebijbelse tijd. Mijn stad, waar ik in 1929 geboren ben, is Hillah, niet ver van de oude plaats Babylon. De oorspronkelijke Joden vonden in Babylon, met zijn voedzame rivieren de Tigris en de Eufraat, echt een land van melk, honing, overvloed - en kansen. Hoewel Joden, net als andere minderheden in wat later Irak werd, perioden van onderdrukking en discriminatie doormaakten, afhankelijk van de heersers in die periode, was hun algemene ontwikkeling gedurende tweeënhalf millennia opwaarts. Onder de late Ottomaanse heerschappij, bijvoorbeeld, floreerden Joodse sociale en religieuze instellingen, scholen en medische voorzieningen zonder inmenging van buitenaf, en Joden waren prominent aanwezig in de regering en het bedrijfsleven. Toen ik daar in mijn cel zat, niet wetende dat er binnenkort een doodvonnis tegen me zou worden uitgesproken, had ik geen persoonlijke grieven kunnen vertellen die mijn familieleden tegen de regering of de moslimmeerderheid zouden hebben geuit. Onze familie was goed behandeld en was welvarend geweest, eerst als boeren met zo'n 50.000 hectare gewijd aan rijst, dadels en Arabische paarden. Daarna, met de Ottomanen, kochten en zuiverden we goud dat naar Istanbul werd verscheept en tot munten werd verwerkt. De Turken waren verantwoordelijk voor het veranderen van onze naam om ons beroep weer te geven - we werden Khalaschi, wat "Makers van Zuiverheid" betekent. Ik vertelde mijn vader niet dat ik lid was geworden van de zionistische ondergrondse. Hij kwam er enkele maanden voor mijn arrestatie achter toen hij me Hebreeuws zag schrijven en woorden en uitdrukkingen zag gebruiken die hij niet kende. Hij was nog verbaasder toen hij hoorde dat ik inderdaad had besloten om binnenkort zelf naar Israël te verhuizen. Hij was minachtend. "Je komt terug met je staart tussen je benen," voorspelde hij. Ongeveer 125.000 Joden verlieten Irak voor Israël aan het eind van de jaren 1940 en in 1952, de meesten omdat ze waren voorgelogen en in paniek waren gebracht door wat ik later leerde dat zionistische bommen waren. Maar mijn moeder en vader behoorden tot de 6.000 die niet naar Israël gingen. Hoewel ik fysiek nooit naar Irak ben teruggekeerd - die brug was toch al verbrand - heeft mijn hart de reis erheen vele, vele malen gemaakt. Mijn vader had gelijk. Ongeveer 125.000 Joden verlieten Irak voor Israël aan het eind van de jaren 1940 en in 1952, de meesten omdat ze waren voorgelogen en in paniek waren gebracht door wat ik later leerde dat zionistische bommen waren. Ik zat gevangen in het militaire kamp Abu-Greib, ongeveer 7 mijl van Bagdad. Toen de militaire rechtbank mij veroordeelde tot de dood door ophanging, had ik niets te verliezen door de ontsnapping te proberen die ik al maanden van plan was. Het was een vreemd recept voor een ontsnapping: een klontje boter, een sinaasappelschil en wat legerkleding die ik een vriend had laten kopen op een rommelmarkt. Ik at opzettelijk zoveel brood als ik kon om dik te worden in afwachting van de dag dat ik 18 werd, waarop ze me formeel konden aanklagen voor een misdaad en de 50-ponds bal en ketting konden omhangen die standaard was voor gevangenen. Later, nadat mijn been in de boeien was geslagen, ging ik op een hongerdieet waardoor ik vaak zwakke knieën kreeg. Het klontje boter was om mijn been in te smeren als voorbereiding op het losmaken uit de metalen band. De sinaasappelschil stak ik stiekem in het slot op de avond van mijn geplande ontsnapping, nadat ik had bestudeerd hoe je die zo kon plaatsen dat het slot niet zou sluiten. Toen de bewakers zich na het afsluiten omdraaiden om te gaan, trok ik de oude legeruitrusting aan die niet te onderscheiden was van wat zij droegen - een lange, groene jas en een kousenmuts die ik over een groot deel van mijn gezicht naar beneden trok (het was winter). Toen opende ik stilletjes de deur en voegde me bij de vertrekkende groep soldaten die door de hal naar buiten liepen. Een vriend met een auto stond klaar om me weg te rijden. Naeim Giladi in 1947 Later ging ik naar de nieuwe staat Israël, waar ik in mei 1950 aankwam. In mijn paspoort stond mijn naam in het Arabisch en in het Engels, maar het Engels kon de "kh" klank niet vastleggen, dus werd het simpelweg weergegeven als Klaski. Bij de grens pasten de mensen van de immigratiedienst de Engelse versie toe, die een Oost-Europese, Ashkenazische klank had. Op een bepaalde manier was deze "vergissing" mijn sleutel tot het snel ontdekken hoe het Israëlische kastensysteem werkte. Ze vroegen me waar ik heen wilde en wat ik wilde doen. Ik was de zoon van een boer; ik kende alle problemen van de boerderij, dus ik bood me aan om naar Dafnah te gaan, een boerenkibboets in het hoge Galilea. Ik hield het maar een paar weken vol. De nieuwe immigranten kregen het slechtste van alles. Het eten was hetzelfde, maar dat was het enige dat iedereen gemeen had. Voor de immigranten slechte sigaretten, zelfs slechte tandpasta. Alles. Ik ben weggegaan. Toen kreeg ik via het Joodse Agentschap het advies om naar al-Majdal te gaan (later omgedoopt tot Ashkelon), een Arabische stad ongeveer 9 mijl van Gaza, heel dicht bij de Middellandse Zee. De Israëlische regering was van plan om er een boerenstad van te maken, dus mijn achtergrond als boer zou daar van pas komen. Toen ik me meldde bij het arbeidsbureau in al-Majdal, zagen ze dat ik Arabisch en Hebreeuws kon lezen en schrijven en zeiden ze dat ik een goedbetaalde baan kon vinden bij het kantoor van de militaire gouverneur. De Arabieren vielen onder het gezag van deze Israëlische militaire gouverneurs. Een bediende overhandigde me een heleboel formulieren in het Arabisch en Hebreeuws. Nu drong het tot me door. Voordat Israël zijn boerenstad kon stichten, moest het al-Majdal ontdoen van de inheemse Palestijnen. De formulieren waren petities aan de inspecteurs van de Verenigde Naties waarin gevraagd werd om overplaatsing uit Israël naar Gaza, dat onder Egyptische controle stond. Ik heb de petitie gelezen. Door te tekenen, zegt de Palestijn dat hij gezond van geest en lichaam is en dat hij het verzoek om overplaatsing indient zonder druk of dwang. Natuurlijk zouden ze nooit vertrekken zonder onder druk te zijn gezet. Deze families waren daar al honderden jaren, als boeren, primitieve ambachtslieden, wevers. De militaire gouverneur verbood hen om hun broodwinning voort te zetten, hij sloot ze op totdat ze de hoop verloren om hun normale leven weer op te pakken. Toen tekenden ze om te vertrekken. Ik was erbij en hoorde hun verdriet. "Onze harten hebben pijn als we naar de sinaasappelbomen kijken die we met onze eigen handen hebben geplant. Laat ons alsjeblieft gaan, laat ons water geven aan die bomen. God zal niet blij met ons zijn als we Zijn bomen onverzorgd achterlaten." Ik vroeg de militaire gouverneur om hen verlichting te geven, maar hij zei: "Nee, we willen dat ze vertrekken." Ik kon niet langer deel uitmaken van deze onderdrukking en vertrok. De Palestijnen die niet tekenden voor overplaatsing werden met geweld meegenomen - gewoon in vrachtwagens geladen en gedumpt in Gaza. Ongeveer vierduizend mensen werden op een of andere manier uit al-Majdal verdreven. De weinigen die bleven waren collaborateurs met de Israëlische autoriteiten. Vervolgens schreef ik brieven om te proberen elders een baan bij de overheid te krijgen en ik kreeg meteen veel reacties waarin ze me vroegen op gesprek te komen. Dan ontdekten ze dat mijn gezicht niet overeenkwam met mijn Poolse/Ashkenazische naam. Ze vroegen of ik Jiddisch of Pools sprak en als ik zei van niet, vroegen ze hoe ik aan een Poolse naam kwam. Wanhopig op zoek naar een goede baan, zei ik meestal dat ik dacht dat mijn overgrootvader uit Polen kwam. Er werd me keer op keer geadviseerd dat "we je wel zouden bellen". Uiteindelijk, drie of vier jaar nadat ik naar Israël was gekomen, veranderde ik mijn naam in Giladi, wat dicht bij de codenaam Gilad ligt die ik in de zionistische ondergrondse had. Klaski deed me toch geen goed en mijn oosterse vrienden maakten me altijd boos over de naam waarvan ze wisten dat die niet paste bij mijn afkomst als Iraakse Jood. Ik was gedesillusioneerd over wat ik aantrof in het Beloofde Land, persoonlijk gedesillusioneerd, gedesillusioneerd over het geïnstitutionaliseerde racisme, gedesillusioneerd over wat ik begon te leren over de wreedheden van het zionisme. Het belangrijkste belang dat Israël had bij Joden uit Islamitische landen was als goedkope arbeidskracht, vooral voor het werk op de boerderij dat onder de verstedelijkte Oost-Europese Joden lag. Ben Gurion had de "Oosterse" Joden nodig om de duizenden hectaren land te bewerken die waren achtergelaten door Palestijnen die in 1948 door Israëlische troepen waren verdreven.  En ik begon meer te weten te komen over de barbaarse methoden die werden gebruikt om de jonge staat te ontdoen van zoveel mogelijk Palestijnen. De wereld deinst vandaag terug bij de gedachte aan bacteriologische oorlogsvoering, maar Israël was waarschijnlijk de eerste die het daadwerkelijk gebruikte in het Midden-Oosten. In de oorlog van 1948 ontdeden Joodse troepen Arabische dorpen van hun bevolking, vaak door te dreigen, soms door gewoon een half dozijn ongewapende Arabieren neer te schieten als voorbeeld voor de rest. Om ervoor te zorgen dat de Arabieren niet konden terugkeren om een nieuw leven op te bouwen in deze dorpen, stopten de Israëli's tyfus- en dysenteriebacteriën in de waterputten. Uri Mileshtin, een officiële historicus voor de Israëlische Defensiemacht, heeft geschreven en gesproken over het gebruik van bacteriologische middelen[1]. Volgens Mileshtin gaf Moshe Dayan, destijds divisiecommandant, in 1948 de opdracht om Arabieren uit hun dorpen te verwijderen, hun huizen met bulldozers plat te gooien en waterputten onbruikbaar te maken met tyfus- en dysenteriebacteriën.   Bacteriologische oorlogsvoering De Haganah deed tyfusbacteriën in het water naar Akko, de mensen werden ziek en de Joodse strijdkrachten bezetten Akko. Dit werkte zo goed dat ze een Haganah-divisie verkleed als Arabieren naar Gaza stuurden, waar Egyptische troepen waren, en de Egyptenaren betrapten hen toen ze twee blikken bacteriën, tyfus en dysenterie, in de watervoorziening stopten met minachting voor de burgerbevolking. Acre was zo gelegen dat het zichzelf praktisch kon verdedigen met één groot kanon, dus plaatste de Haganah bacteriën in de bron die de stad voedde. De bron heette Capri en liep vanuit het noorden naar een kibboets. De Haganah stopte tyfusbacteriën in het water dat naar Akko ging, de mensen werden ziek en de Joodse strijdkrachten bezetten Akko. Dit werkte zo goed dat ze een Haganah-divisie verkleed als Arabieren naar Gaza stuurden, waar Egyptische troepen waren, en de Egyptenaren betrapten hen toen ze twee blikken bacteriën, tyfus en dysenterie, in de watervoorziening stopten met minachting voor de burgerbevolking. "In oorlog is er geen sentiment," zei een van de gevangen Haganah-mannen volgens een citaat. Mijn activisme in Israël begon kort nadat ik een brief kreeg van de Socialistische/Zionistische Partij met de vraag of ik wilde helpen met hun Arabische krant. Toen ik op hun kantoor in het Central House in Tel Aviv verscheen, vroeg ik rond om te zien waar ik me moest melden. Ik liet de brief aan een paar mensen daar zien en zonder er zelfs maar naar te kijken, stuurden ze me weg met de woorden: "Kamer 8." Toen ik zag dat ze de brief niet eens lazen, vroeg ik het aan verschillende anderen. Maar het antwoord was hetzelfde: "Kamer 8", zonder een blik te werpen op het papier dat ik voor hen neerlegde. Ik ging dus naar kamer 8 en zag dat het de afdeling Joden uit Islamitische Landen was. Ik walgde en was boos. Of ik ben lid van de partij of ik ben het niet. Heb ik een andere ideologie of andere politiek omdat ik een Arabische Jood ben? Het is segregatie, dacht ik, net als een negerafdeling. Ik draaide me om en liep naar buiten. Dat was het begin van mijn openlijke protesten. Datzelfde jaar organiseerde ik een demonstratie in Ashkelon tegen het racistische beleid van Ben Goerion en er kwamen 10.000 mensen opdagen. Wij tweederangsburgers konden er niet veel aan doen toen Israël in oorlog was met vijanden van buitenaf. Na de oorlog van 1967 zat ik zelf in het leger en diende ik in de Sinaï toen de gevechten langs het Suezkanaal aanhielden. Maar het staakt-het-vuren met Egypte in 1970 gaf ons onze opening. We gingen de straat op en organiseerden ons politiek om gelijke rechten te eisen. Als het ons land is, als er van ons verwacht werd dat we ons leven riskeerden in een grensoorlog, dan verwachtten we een gelijke behandeling. We voerden de strijd zo hardnekkig en kregen zoveel publiciteit dat de Israëlische regering probeerde onze beweging in diskrediet te brengen door ons "Israëls Black Panthers" te noemen. Ze dachten echt in racistische termen, in de veronderstelling dat het Israëlische publiek een organisatie zou afwijzen waarvan de ideologie werd vergeleken met die van radicale zwarten in de Verenigde Staten. Maar wij zagen dat wat wij deden niet anders was dan waar de zwarten in de Verenigde Staten tegen vochten - segregatie, discriminatie, ongelijke behandeling. In plaats van het etiket af te wijzen, namen we het trots over. Overal in mijn kantoor hingen posters van Martin Luther King, Malcolm X, Nelson Mandela en andere burgerrechtenactivisten. Met de Israëlische invasie van Libanon en de door Israël uitgelokte bloedbaden in Sabra en Shatilla had ik genoeg van Israël. Ik werd Amerikaans staatsburger en zorgde ervoor dat ik mijn Israëlische staatsburgerschap introk. Ik had mijn boek nooit in Israël kunnen schrijven en publiceren, niet met de censuur die ze zouden opleggen. Zelfs in Amerika had ik grote moeite om een uitgever te vinden, omdat veel uitgevers op de een of andere manier onder druk staan van Israël en zijn vrienden. Uiteindelijk betaalde ik $ 60.000 uit mijn eigen zak om Ben Gurion's Scandals: How the Haganah & the Mossad Eliminated Jews, vrijwel de gehele opbrengst van de verkoop van mijn huis in Israël. Ik was nog steeds bang dat de drukker zich zou terugtrekken of dat er gerechtelijke stappen zouden worden ondernomen om de publicatie tegen te houden, zoals de Israëlische regering deed in een poging om de publicatie van zijn eerste boek door voormalig Mossad-officier Victor Ostrovsky tegen te houden[2]. Ben Gurion's Scandals moest vanuit twee talen naar het Engels vertaald worden. Ik schreef in het Hebreeuws toen ik in Israël was en hoopte het boek daar te kunnen publiceren, en ik schreef in het Arabisch toen ik het boek aan het afmaken was nadat ik naar de VS was gekomen. Maar ik was zo bezorgd dat iets de publicatie zou tegenhouden dat ik de drukker vertelde niet te wachten tot de vertalingen grondig waren gecontroleerd en proefgelezen. Nu realiseer ik me dat de publiciteit van een rechtszaak alleen maar zou hebben geleid tot een controversiële belangstelling voor het boek. Ik gebruik bankkluisopslag voor de waardevolle documenten die ondersteunen wat ik heb geschreven. Deze documenten, waaronder een aantal die ik illegaal gekopieerd heb uit de archieven van Yad Vashem, bevestigen wat ik zelf gezien heb, wat mij verteld is door andere getuigen, en wat gerenommeerde historici en anderen hebben geschreven over de zionistische bombardementen in Irak, Arabische vredesboodschappen die werden afgewezen, en incidenten van geweld en dood die Joden Joden aandeden in de zaak van het creëren van Israël.

DE RELLEN VAN 1941 Als, zoals ik al zei, mijn familie in Irak niet persoonlijk werd vervolgd en ik geen ontbering kende als lid van de Joodse minderheid, wat leidde mij dan naar de trappen van de galg als lid van de zionistische ondergrondse? Om die vraag te beantwoorden is het nodig om de context vast te stellen van het bloedbad dat op 1 juni 1941 in Bagdad plaatsvond, toen enkele honderden Iraakse Joden werden gedood tijdens rellen waarbij lagere officieren van het Iraakse leger betrokken waren. Ik was 12 jaar oud en veel van de doden waren mijn vrienden. Ik was boos en erg in de war. Wat ik toen nog niet wist, was dat de rellen waarschijnlijk waren aangewakkerd door de Britten, in samenwerking met een pro-Britse Iraakse leiding. Met het uiteenvallen van het Ottomaanse Rijk na WO I kwam Irak onder Britse "voogdij". Amir Faisal, zoon van Sharif Hussein die de Arabische Opstand tegen de Ottomaanse sultan had geleid, werd door de Britten vanuit Mekka binnengehaald om koning van Irak te worden in 1921. Veel Joden werden benoemd op belangrijke administratieve posten, waaronder die van minister van Economische Zaken. Groot-Brittannië behield de uiteindelijke autoriteit over binnenlandse en buitenlandse zaken. De pro-zionistische houding van Groot-Brittannië in Palestina leidde echter tot een groeiende anti-zionistische reactie in Irak, net als in alle Arabische landen. Eind 1934 schreef Sir Francis Humphreys, ambassadeur van Groot-Brittannië in Bagdad, dat de Iraakse Joden vóór de Eerste Wereldoorlog een gunstiger positie hadden genoten dan enige andere minderheid in het land, maar sindsdien "heeft het zionisme verdeeldheid gezaaid tussen Joden en Arabieren, en is er een bitterheid gegroeid tussen de twee volken die voorheen niet bestond."[3] Koning Faisal stierf in 1933. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Ghazi, die in 1939 omkwam bij een auto-ongeluk. De kroon ging toen over naar Ghazi's 4 jaar oude zoon, Faisal II, wiens oom, Abd al-Ilah, tot regent werd benoemd. Abd al-Ilah koos Nouri el-Said als premier. El-Said steunde de Britten en naarmate de haat tegen de Britten groeide, werd hij in maart 1940 uit zijn ambt ontzet door vier hoge legerofficieren die voorstander waren van de onafhankelijkheid van Irak van Groot-Brittannië. De officieren, die zichzelf het Gouden Plein noemden, dwongen de regent om Rashid Ali al-Kilani, leider van de Nationale Broederschap, tot premier te benoemen. Het was 1940 en Groot-Brittannië werd geteisterd door een sterk Duits offensief. Al-Kilani en het Gouden Plein zagen dit als hun kans om zich voor eens en altijd van de Britten te ontdoen. Voorzichtig begonnen ze te onderhandelen over Duitse steun, wat ertoe leidde dat de pro-Britse regent Abd al-Ilah al-Kilani in januari 1941 ontsloeg. In april hadden de officieren van het Gouden Plein de premier echter weer aangesteld. Dit lokte de Britten uit om op 12 april 1941 een militaire troepenmacht naar Basra te sturen. Basra, de op één na grootste stad van Irak, had een Joodse bevolking van 30.000 mensen. De meeste van deze Joden verdienden hun brood met import/export, geld wisselen, detailhandel, als arbeiders op de vliegvelden, bij de spoorwegen en in de havens, of als hooggeplaatste overheidsmedewerkers. Op dezelfde dag, 12 april, brachten aanhangers van de pro-Britse regent de Joodse leiders ervan op de hoogte dat de regent hen wilde ontmoeten. Zoals gebruikelijk brachten de leiders bloemen mee voor de regent. Tegen de gewoonte in zetten de auto's die hen naar de ontmoetingsplaats brachten hen echter af bij de plek waar de Britse soldaten waren geconcentreerd. Foto's van de Joden verschenen de volgende dag in de kranten met de kop "Joden uit Basra ontvangen Britse troepen met bloemen". Diezelfde dag, 13 april, begonnen groepen boze Arabische jongeren wraak te nemen op de Joden. Enkele moslim notabelen in Basra hoorden van het plan en kalmeerden de boel. Later werd bekend dat de regent helemaal niet in Basra was en dat de zaak een provocatie was van zijn pro-Britse aanhangers om een etnische oorlog te veroorzaken om het Britse leger een voorwendsel te geven om in te grijpen. De Britten bleven meer troepen in en rond Basra aan land brengen. Op 7 mei 1941 bezette hun Gurkha-eenheid, bestaande uit Indiase soldaten van die etnische groep, de wijk el-Oshar in Basra, een wijk met een grote Joodse bevolking. De soldaten, geleid door Britse officieren, begonnen te plunderen. Veel winkels in de commerciële wijk werden geplunderd. Er werd ingebroken in privéwoningen. Er werden gevallen van poging tot verkrachting gemeld. Buurtbewoners, Joden en Moslims, reageerden met pistolen en oude geweren, maar hun kogels waren geen partij voor de Tommy Guns van de soldaten. Achteraf werd bekend dat de soldaten handelden met de instemming, zo niet de zegen, van hun Britse commandanten. (Er moet aan herinnerd worden dat de Indiase soldaten, vooral die van de Gurkha-eenheid, bekend stonden om hun discipline en het is hoogst onwaarschijnlijk dat ze zonder orders zo oproerig zouden hebben gehandeld). Het Britse doel was duidelijk om chaos te creëren en het imago van het pro-nationalistische regime in Bagdad zwart te maken, wat de Britse troepen een reden zou geven om naar de hoofdstad te trekken en de regering van al-Kilani omver te werpen. Bagdad viel op 30 mei. Al-Kilani vluchtte naar Iran, samen met de officieren van het Gouden Plein. Radiostations van de Britten meldden dat Regent Abd al-Ilah zou terugkeren naar de stad en dat duizenden Joden en anderen van plan waren om hem te verwelkomen. Wat jonge Irakezen echter het meest tegen de Joden opstookte, was de radio-omroeper Yunas Bahri van het Duitse station "Berlin", die in het Arabisch meldde dat Joden uit Palestina aan de zijde van de Britten vochten tegen Iraakse soldaten in de buurt van de stad Faluja. Het bericht was vals. Op zondag 1 juni braken er ongewapende gevechten uit in Bagdad tussen Joden die nog steeds hun Shabuoth feestdag aan het vieren waren en jonge Irakezen die dachten dat de Joden de terugkeer van de pro-Britse regent aan het vieren waren. Die avond stopte een groep Irakezen een bus, haalde de Joodse passagiers eruit, vermoordde er een en verwondde een tweede dodelijk. Rond 8.30 uur de volgende ochtend openden ongeveer 30 personen in militaire en politie-uniformen het vuur in de el-Amin straat, een kleine straat in het centrum waar juweliers, kleermakers en kruideniers Joodse eigenaars waren. Tegen 11 uur 's ochtends vielen bendes Irakezen met messen, zakmessen en knuppels Joodse huizen in de omgeving aan. De rellen duurden de hele maandag 2 juni voort. Gedurende deze tijd stonden veel moslims op om hun Joodse buren te verdedigen, terwijl sommige Joden zichzelf met succes verdedigden. Er vielen 124 doden en 400 gewonden, volgens een verslag van een boodschapper van het Joods Agentschap die op dat moment in Irak was. Andere schattingen, mogelijk minder betrouwbaar, schatten het dodental hoger, wel 500, met 650 tot 2000 gewonden. 500 tot 1.300 winkels en meer dan 1.000 huizen en appartementen werden geplunderd. Wie zat er achter de rellen in de Joodse wijk? Yosef Meir, een van de meest prominente activisten in de zionistische ondergrondse beweging in Irak, destijds bekend als Yehoshafat, beweert dat het de Britten waren. Meir, die nu voor het Israëlische ministerie van Defensie werkt, beweert dat de Britten de rellen aanwakkerden tegen het meest kwetsbare en zichtbare segment in de stad, de Joden, om het te laten lijken dat de regent zou terugkeren als de redder die de openbare orde zou herstellen. En, niet verrassend, eindigden de rellen zodra de loyale soldaten van de regent de hoofdstad binnenkwamen.[4] Op basis van mijn eigen onderzoek als journalist geloof ik dat Meir gelijk heeft. Bovendien denk ik dat zijn beweringen gebaseerd zijn op documenten in de archieven van het Israëlische Ministerie van Defensie, het agentschap dat zijn boek publiceerde. Maar zelfs voordat zijn boek uitkwam, had ik al een onafhankelijke bevestiging van een man die ik eind jaren veertig in Iran had ontmoet. Zijn naam was Michael Timosian, een Iraakse Armeniër. Toen ik hem ontmoette, werkte hij als verpleger bij de Anglo-Iraanse oliemaatschappij in Abadan in het zuiden van Iran. Op 2 juni 1941 werkte hij echter in het ziekenhuis van Bagdad waar veel van de slachtoffers van de opstanden naartoe werden gebracht. De meeste van deze slachtoffers waren Joden. Timosian zei dat hij vooral geïnteresseerd was in twee patiënten van wie het gedrag niet in overeenstemming was met de lokale gebruiken. De ene was geraakt door een kogel in zijn schouder, de andere door een kogel in zijn rechterknie. Nadat de dokter de kogels had verwijderd, probeerde het personeel hun met bloed doordrenkte doeken te verwisselen. Maar de twee mannen weerden zich en deden alsof ze sprakeloos waren, hoewel tests uitwezen dat ze konden horen. Om hen te kalmeren, injecteerde de dokter hen met verdovingsmiddelen en terwijl ze sliepen, verwisselde Timosian hun kleren. Hij ontdekte dat één van hen om zijn nek een identificatietag had van het type dat door Britse troepen werd gebruikt, terwijl de ander tatoeages met Indiaas schrift op zijn rechterarm had, samen met het bekende zwaard van de Gurkha. Toen Timosian de volgende dag op zijn werk verscheen, werd hem verteld dat een Britse officier, zijn sergeant en twee Indiase Gurkha soldaten die ochtend vroeg naar het ziekenhuis waren gekomen. Personeelsleden hoorden de Gurkha-soldaten praten met de gewonde patiënten, die niet zo dom waren als ze zich hadden voorgedaan. De patiënten groetten de bezoekers, bedekten zichzelf met lakens en verlieten, zonder de vereiste vrijgaveformulieren te ondertekenen, het ziekenhuis met hun bezoekers. Ik twijfel er vandaag de dag niet meer aan dat de anti-Joodse rellen van 1941 door de Britten werden georkestreerd voor geopolitieke doeleinden. David Kimche is zeker een man die in een positie was om de waarheid te kennen en hij heeft in het openbaar gesproken over de Britse schuld. Kimche werkte tijdens WO II bij de Britse inlichtingendienst en na de oorlog bij de Mossad. Later werd hij directeur-generaal van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken, de positie die hij bekleedde in 1982 toen hij een forum toesprak op het Britse Instituut voor Internationale Zaken in Londen. In antwoord op vijandige vragen over Israëls invasie in Libanon en de slachtingen in het vluchtelingenkamp in Beiroet, ging Kimche in de aanval en herinnerde het publiek eraan dat het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken zich nauwelijks zorgen maakte toen Britse Gurkha-eenheden in 1941 deelnamen aan de moord op 500 Joden in de straten van Bagdad.[5]

HET BOMBARDEMENT VAN 1950-1951 De anti-Joodse rellen van 1941 creëerden niet alleen een voorwendsel voor de Britten om Bagdad binnen te vallen om de pro-Britse regent en zijn pro-Britse premier, Nouri el-Said, weer aan te stellen. Ze gaven de zionisten in Palestina ook een voorwendsel om een zionistische ondergrondse op te zetten in Irak, eerst in Bagdad, daarna in andere steden zoals Basra, Amara, Hillah, Diwaneia, Abril en Karkouk. Na WO II was Irak kortstondig aan de macht door een opeenvolging van regeringen. Zionistische veroveringen in Palestina, in het bijzonder de massamoord op Palestijnen in het dorp Deir Yassin, versterkten de anti-Britse beweging in Irak. Toen de Iraakse regering in januari 1948 een nieuw vriendschapsverdrag met Londen tekende, braken er overal in het land rellen uit. Het verdrag werd snel opgezegd en Bagdad eiste verwijdering van de Britse militaire missie die 27 jaar lang het leger van Irak had geleid. Later in 1948 stuurde Bagdad een legerdetachement naar Palestina om tegen de zionisten te vechten en toen Israël in mei de onafhankelijkheid uitriep, sloot Irak de pijpleiding af die zijn olie naar de raffinaderij in Haifa voerde. Abd al-Ilah was echter nog steeds regent en de Britse quisling Nouri el-Said was terug als premier. In 1948 zat ik in de Abu-Greib gevangenis, waar ik zou blijven tot mijn ontsnapping naar Iran in september 1949. Zes maanden later - de precieze datum was 19 maart 1950 - ging er een bom af in het American Cultural Center and Library in Bagdad, waarbij materiële schade ontstond en een aantal mensen gewond raakten. Het centrum was een favoriete ontmoetingsplaats voor jonge Joden. De eerste bom die rechtstreeks op Joden werd gegooid, vond plaats op 8 april 1950 om 21.15 uur. Een auto met drie jonge passagiers gooide de granaat naar het El-Dar El-Bida Café in Bagdad, waar Joden Pesach vierden. Vier mensen raakten ernstig gewond. Die avond werden folders verspreid waarin Joden werden opgeroepen Irak onmiddellijk te verlaten. De volgende dag stormden vele Joden, de meesten arm en zonder verlies, de emigratiekantoren binnen om afstand te doen van hun staatsburgerschap en om toestemming te vragen om naar Israël te vertrekken. Het waren er zelfs zoveel dat de politie registratiekantoren moest openen in Joodse scholen en synagogen. Op 10 mei, om 3 uur 's ochtends, werd een granaat gegooid in de richting van de etalage van de Beit-Lawi Automobile Company, een Joods bedrijf, waarbij een deel van het gebouw werd verwoest. Er werden geen slachtoffers gemeld. Op 3 juni 1950 werd er nog een granaat uit een snel rijdende auto gegooid in de wijk El-Batawin in Bagdad, waar de meeste rijke Joden en Irakezen uit de middenklasse woonden. Niemand raakte gewond, maar na de explosie stuurden zionistische activisten telegrammen naar Israël met het verzoek om het quotum voor immigratie uit Irak te verhogen. Op 5 juni ontplofte om 2.30 uur een bom naast het gebouw van Stanley Shashua, dat eigendom is van de Joden, in de El-Rashidstraat, waarbij materiële schade ontstond maar geen slachtoffers vielen. Op 14 januari 1951, om 19.00 uur, werd er een granaat gegooid naar een groep Joden buiten de Masouda Shem-Tov Synagoge. Het explosief raakte een hoogspanningskabel, waardoor drie Joden geëlektrocuteerd werden, waaronder een jonge jongen, Itzhak Elmacher, en meer dan 30 anderen gewond raakten. Na de aanval nam de uittocht van Joden toe tot 600-700 per dag. Zionistische propagandisten houden nog steeds vol dat de bommen in Irak zijn afgegaan door anti-Joodse Irakezen die Joden uit hun land wilden hebben. De verschrikkelijke waarheid is dat de granaten die Iraakse Joden doodden en verminkten en hun eigendommen beschadigden, werden gegooid door zionistische Joden. Tot de belangrijkste documenten in mijn boek behoren volgens mij kopieën van twee pamfletten die door de zionistische ondergrondse werden uitgegeven en waarin Joden werden opgeroepen Irak te verlaten. Het ene is gedateerd 16 maart 1950, het andere 8 april 1950.   De verschrikkelijke waarheid is dat de granaten die Iraakse Joden doodden en verminkten en hun bezittingen beschadigden, werden gegooid door zionistische Joden. Het verschil tussen deze twee is cruciaal. Beide geven de datum van publicatie aan, maar alleen de folder van 8 april vermeldt het tijdstip: Waarom het tijdstip? Een dergelijke specificatie was ongekend. Zelfs de onderzoeksrechter, Salaman El-Beit, vond het verdacht. Wilden de 4 p.m. schrijvers een alibi voor een bomaanslag waarvan ze wisten dat die vijf uur later zou plaatsvinden? Zo ja, hoe wisten ze dan van de bomaanslag? De rechter concludeerde dat ze het wisten omdat er een verband bestond tussen de zionistische ondergrondse en de bommenwerpers. Dit was ook de conclusie van Wilbur Crane Eveland, een voormalige hoge officier bij de Central Intelligence Agency (CIA), die ik in 1988 in New York mocht ontmoeten. In zijn boek, Ropes of Sand, waarvan de publicatie door de CIA werd tegengewerkt, schrijft Eveland: In een poging om de Irakezen als anti-Amerikaans af te schilderen en de Joden te terroriseren, plaatsten de zionisten bommen in de bibliotheek van de U.S. Information Service en in synagogen. Al snel verschenen er folders waarin Joden werden opgeroepen om naar Israël te vluchten. . . . Hoewel de Iraakse politie onze ambassade later bewijs verschafte om aan te tonen dat de synagoge- en bibliotheekbomaanslagen, evenals de anti-Joodse en anti-Amerikaanse foldercampagnes, het werk waren geweest van een ondergrondse zionistische organisatie, geloofde het grootste deel van de wereld berichten dat Arabisch terrorisme de vlucht van de Iraakse Joden, die de zionisten hadden "gered", echt alleen maar had gemotiveerd om de Joodse bevolking van Israël te vergroten."[6] Eveland geeft geen details over het bewijs dat de zionisten aan de aanvallen koppelt, maar in mijn boek doe ik dat wel. In 1955, bijvoorbeeld, organiseerde ik in Israël een panel van Joodse advocaten van Irakese afkomst om claims te behandelen van Irakese Joden die nog bezittingen hadden in Irak. Een bekende advocaat, die vroeg om zijn naam niet te noemen, vertrouwde me toe dat de laboratoriumtests in Irak hadden bevestigd dat de anti-Amerikaanse pamfletten die bij de bomaanslag op het American Cultural Center waren gevonden, waren getypt op dezelfde typemachine en gedupliceerd op dezelfde stencilmachine als de pamfletten die vlak voor de bomaanslag van 8 april door de zionistische beweging waren verspreid. Tests toonden ook aan dat het type explosief dat gebruikt werd in de Beit-Lawi aanval overeenkwam met sporen van explosieven die gevonden waren in de koffer van een Irakese Jood met de naam Yosef Basri. Basri, een advocaat, zou samen met Shalom Salih, een schoenmaker, in december 1951 terechtstaan voor de aanslagen en de maand daarop worden geëxecuteerd. Beide mannen waren lid van Hashura, de militaire tak van de Zionistische ondergrondse. Salih bekende uiteindelijk dat hij, Basri en een derde man, Yosef Habaza, de aanvallen uitvoerden. Tegen de tijd van de executies in januari 1952 waren op 6.000 na alle naar schatting 125.000 Iraakse Joden naar Israël gevlucht. Bovendien zorgde de pro-Britse, pro-Zionistische marionet el-Said ervoor dat al hun bezittingen werden bevroren, inclusief hun geld. (Er waren wel manieren om Iraakse dinars vrij te krijgen, maar toen de immigranten die in Israël gingen inwisselen, ontdekten ze dat de Israëlische regering 50 procent van de waarde behield). Zelfs de Iraakse Joden die zich niet hadden geregistreerd om te emigreren, maar die toevallig in het buitenland waren, dreigden hun nationaliteit te verliezen als ze niet binnen een bepaalde tijd terugkeerden. Een oude, beschaafde, welvarende gemeenschap was ontworteld en haar mensen waren overgeplaatst naar een land dat gedomineerd werd door Oost-Europese Joden, wier cultuur hen niet alleen vreemd was, maar zelfs volledig haatte.

DE ULTIEME CRIMINELEN Zionistische leiders Vanaf het begin wisten ze dat ze om een Joodse staat te stichten de inheemse Palestijnse bevolking moesten verdrijven naar de naburige islamitische staten en Joden uit diezelfde staten moesten importeren. Theodor Herzl, de architect van het zionisme, dacht dat dit mogelijk was door middel van social engineering. In zijn dagboekaantekening van 12 juni 1885 schreef hij dat de zionistische kolonisten "de berooide bevolking over de grens zouden moeten drijven door werk voor hen te zoeken in de doorgangslanden, terwijl ze in ons eigen land geen werk zouden hebben."[7] Vladimir Jabotinsky, de ideologische stamvader van premier Netanyahu, gaf eerlijk toe dat een dergelijke volksverhuizing alleen met geweld kon worden bewerkstelligd. David Ben Gurion, Israëls eerste minister, vertelde een zionistische conferentie in 1937 dat elke voorgestelde Joodse staat "Arabische bevolkingsgroepen uit het gebied zou moeten verplaatsen, indien mogelijk uit vrije wil, zo niet door dwang."[8] Nadat 750.000 Palestijnen waren ontworteld en hun land was geconfisqueerd in 1948-49, moest Ben Gurion naar de islamitische landen kijken voor Joden die de resulterende goedkope arbeidsmarkt konden vullen. "Afgezanten" werden deze landen binnengesmokkeld om Joden te "overtuigen" te vertrekken, hetzij door bedrog of angst. In het geval van Irak werden beide methoden gebruikt: ongeschoolde Joden werd verteld over een Messiaans Israël waarin blinden zien, kreupelen lopen en uien zo groot worden als meloenen; geschoolde Joden kregen bommen naar hun hoofd gegooid. Een paar jaar na de bomaanslagen, in het begin van de jaren 1950, werd in Irak een boek gepubliceerd in het Arabisch, getiteld Venom of the Zionist Viper. De auteur was een van de Irakese onderzoekers van de bomaanslagen van 1950-51 en in zijn boek beschuldigt hij de Israëli's, in het bijzonder een van de afgezanten die door Israël waren gestuurd, Mordechai Ben-Porat. Zodra het boek uitkwam, verdwenen alle exemplaren, zelfs uit bibliotheken. Het gerucht ging dat agenten van de Israëlische Mossad, die via de Amerikaanse ambassade werkten, alle boeken opkochten en vernietigden. Ik heb drie keer geprobeerd om er een naar mij in Israël te laten opsturen, maar elke keer onderschepten Israëlische censoren op het postkantoor het. Britse leiders. Groot-Brittannië handelde altijd in zijn eigen koloniale belang. Daarom stuurde minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour in 1917 zijn beroemde brief aan Lord Rothschild in ruil voor zionistische steun in WO I. Tijdens WO II waren de Britten vooral bezorgd om hun cliënt-staten in het westerse kamp te houden, terwijl de zionisten het meest bezorgd waren over de immigratie van Europese Joden naar Palestina, zelfs als dit betekende dat ze met de nazi's moesten samenwerken. (In mijn boek documenteer ik talrijke voorbeelden van dergelijke transacties door Ben Gurion en het zionistische leiderschap). Na WO II stonden op het internationale schaakbord communisten tegenover kapitalisten. In veel landen, waaronder de Verenigde Staten en Irak, vormden Joden een groot deel van de communistische partij. In Irak bekleedden honderden Joden van de werkende intelligentsia sleutelposities in de hiërarchie van de communistische en socialistische partijen. Om hun cliëntlanden in het kapitalistische kamp te houden, moest Groot-Brittannië ervoor zorgen dat deze regeringen pro-Britse leiders hadden. En als, zoals in Irak, deze leiders omver werden geworpen, dan konden een paar anti-Joodse rellen een nuttig voorwendsel zijn om de hoofdstad binnen te vallen en de "juiste" leiders weer aan te stellen. Bovendien, als de mogelijkheid bestond om de communistische invloed uit Irak te verwijderen door de hele Joodse gemeenschap naar Israël over te brengen, welnu, waarom niet? Vooral als de leiders van Israël en Irak samenzwoeren bij deze daad.   Groot-Brittannië moest ervoor zorgen dat deze regeringen pro-Britse leiders hadden. En als, zoals in Irak, deze leiders omver werden geworpen, dan konden een paar anti-Joodse rellen een nuttig voorwendsel zijn om de hoofdstad binnen te vallen en de "juiste" leiders weer aan te stellen.   De Iraakse leiders. Zowel de regent Abd al-Ilah als zijn premier Nouri el-Said kregen aanwijzingen uit Londen. Tegen het einde van 1948 begon el-Said, die in Wenen al een ontmoeting had gehad met de Israëlische premier Ben Gurion, met zijn Iraakse en Britse medewerkers te praten over de noodzaak van een bevolkingsuitwisseling. Irak zou de Joden in militaire trucks via Jordanië naar Israël sturen en Irak zou een deel van de Palestijnen opnemen die Israël had uitgezet. Zijn voorstel omvatte ook wederzijdse confiscatie van eigendommen. Londen verwierp het idee als te radicaal. El-Said ging toen over op zijn back-up plan en begon de omstandigheden te creëren die het leven van de Iraakse Joden zo miserabel zouden maken dat ze naar Israël zouden vertrekken. Joodse overheidsmedewerkers werden ontslagen; Joodse kooplieden werden import/exportvergunningen geweigerd; de politie begon Joden te arresteren om triviale redenen. Toch vertrokken de Joden niet massaal. In september 1949 stuurde Israël de spion Mordechai Ben-Porat, degene die genoemd wordt in Venom of the Zionist Viper, naar Irak. Een van de eerste dingen die Ben-Porat deed was el-Said benaderen en hem financiële stimulansen beloven om een wet uit te vaardigen die het staatsburgerschap van de Iraakse Joden zou opheffen. Kort daarna begonnen zionistische en Iraakse vertegenwoordigers met het opstellen van een ruw ontwerp van het wetsvoorstel, volgens het model dat Israël via zijn agenten in Bagdad had gedicteerd. Het wetsvoorstel werd in maart 1950 door het Iraakse parlement aangenomen. Het gaf de regering de bevoegdheid om eenmalige uitreisvisa af te geven aan Joden die het land wilden verlaten. In maart begonnen de bombardementen. Zestien jaar later beschuldigde het Israëlische tijdschrift Haolam Hazeh, gepubliceerd door Uri Avnery, toen lid van de Knesset, Ben-Porat van de bomaanslagen in Bagdad. Ben-Porat, die zelf Knessetlid zou worden, ontkende de beschuldiging, maar klaagde het tijdschrift nooit aan wegens smaad. En Iraakse Joden in Israël noemen hem nog steeds Morad Abu al-Knabel, Mordechai van de Bommen.   In september 1949 stuurde Israël de spion Mordechai Ben-Porat naar Irak. Een van de eerste dingen die Ben-Porat deed was el-Said, de premier van Irak, benaderen en hem financiële stimulansen beloven om een wet uit te vaardigen die het staatsburgerschap van de Iraakse Joden zou opheffen. Zoals ik al zei, ging dit alles het begrip van een tiener ver te boven. Ik wist dat er Joden werden vermoord en dat er een organisatie bestond die ons naar het Beloofde Land kon leiden. Dus hielp ik mee met de exodus naar Israël. Later kwam ik soms Irakese Joden tegen in Israël. Niet zelden zeiden ze dat ze me wel konden vermoorden voor wat ik had gedaan.

KANSEN VOOR VREDE Na de Israëlische aanval op het Jordaanse dorp Qibya in oktober 1953, ging Ben Gurion in vrijwillige ballingschap in de Sedeh Boker kibboets in de Negev. De Labor partij organiseerde toen veel bussen voor mensen om hem daar te bezoeken, waar ze de voormalige premier met schapen konden zien werken. Maar dat was alleen voor de show. In werkelijkheid schreef hij zijn dagboek en bleef hij actief achter de schermen. Ik ging met zo'n tour mee. Er werd ons gezegd dat we niet met Ben Gurion mochten praten, maar toen ik hem zag, vroeg ik waarom Israël geen grondwet heeft, aangezien het een democratie is met een parlement. Ben Gurion zei: "Kijk, jongen" - ik was toen 24 - "als we een grondwet hebben, moeten we de grens van ons land erin schrijven. En dit is niet onze grens, mijn beste." Ik vroeg: "Waar ligt dan de grens?" Hij zei: "Waar de Sahal ook komt, dit is de grens." Sahal is het Israëlische leger. Ben Gurion vertelde de wereld dat Israël de deling accepteerde en dat de Arabieren het verwierpen. Toen nam Israël de helft van het land dat aan de Arabische staat was beloofd. En nog steeds zei hij dat het niet genoeg was. Israël had meer land nodig. Hoe kan een land vrede sluiten met zijn buren als het hun land wil afpakken? Hoe kan een land eisen veilig te zijn als het niet zegt met welke grenzen het tevreden zal zijn? Voor zo'n land zou vrede een ongemak zijn. Ik weet nu dat vanaf het begin veel Arabische leiders vrede wilden sluiten met Israël, maar Israël weigerde altijd. Ben Gurion verdoezelde dit met propaganda. Hij zei dat de Arabieren Israël de zee in wilden drijven en hij noemde Gamal Abdel Nasser de Hitler van het Midden-Oosten wiens belangrijkste doel het was om Israël te vernietigen. Hij wilde dat Amerika en Groot-Brittannië Nasser als een paria zouden behandelen.   Ik vroeg waarom Israël geen grondwet heeft, aangezien het een democratie is met een parlement. Ben Gurion zei: "Kijk, jongen, als we een grondwet hebben, moeten we daarin de grens van ons land opschrijven. En dit is niet onze grens, mijn beste." Ik vroeg: "Waar is dan de grens?" Hij zei: "Waar de Sahal ook komt, dit is de grens." Sahal is het Israëlische leger. In 1954 leek het erop dat Amerika minder kritisch werd over Nasser. In een periode van drie weken in juli werden verschillende terroristische bommen tot ontploffing gebracht: op de kantoren van het United States Information Agency in Caïro en Alexandrië, een Brits theater en het centrale postkantoor in Caïro. Een poging om een brandbom te plaatsen in een bioscoop in Alexandrië mislukte toen de bom afging in de zak van een van de daders. Dit leidde tot de ontdekking dat de terroristen geen anti-Westerse Egyptenaren waren, maar in plaats daarvan Israëlische spionnen die de opwarmende relatie tussen Egypte en de Verenigde Staten wilden verzuren in wat bekend werd als de Lavon-affaire. Ben Gurion woonde nog steeds op zijn kibboets. Moshe Sharett als premier had contact met Abdel Nasser via het kantoor van Lord Maurice Orbach van Groot-Brittannië. Sharett vroeg Nasser om mild te zijn met de gevangen spionnen en Nasser deed alles wat in zijn macht lag om een verslechtering van de situatie tussen de twee landen te voorkomen. Toen keerde Ben Gurion terug als minister van Defensie in februari 1955. Later die maand vielen Israëlische troepen Egyptische legerkampen en Palestijnse vluchtelingen in Gaza aan, waarbij 54 doden en nog veel meer gewonden vielen. Op de avond van de aanval was Lord Orbach op weg om een boodschap af te leveren bij Nasser, maar hij kwam er niet doorheen vanwege de militaire actie. Toen Orbach belde, vertelde Nasser's secretaris hem dat de aanval bewees dat Israël geen vrede wilde en dat hij zijn tijd als bemiddelaar verspilde. In november kondigde Ben Gurion in de Knesset aan dat hij bereid was om Abdel Nasser waar en wanneer dan ook te ontmoeten omwille van vrede en begrip. De volgende ochtend viel het Israëlische leger een Egyptisch militair kamp aan in de Sabaha regio.   In 1954 werden verschillende terroristische bommen tot ontploffing gebracht op de kantoren van de United States Information Agency in Caïro en Alexandrië. Een poging ... mislukte toen de bom afging in de zak van een van de daders. Dat leidde tot de ontdekking dat de terroristen Israëlische spionnen waren die de warme relatie tussen Egypte en de Verenigde Staten wilden verzuren... Hoewel Nasser pessimistisch was over het bereiken van vrede met Israël, bleef hij andere bemiddelaars sturen om het te proberen. Eén bemiddelde via het American Friends Service Committee; een andere via de minister-president van Malta, Dom Minthoff; en weer een andere via maarschalk Tito van Joegoslavië. Een die er bijzonder veelbelovend uitzag was via Dennis Hamilton, redacteur van The London Times. Nasser vertelde Hamilton dat als hij maar twee of drie uur met Ben Gurion zou kunnen praten, ze het conflict zouden kunnen oplossen en een einde zouden kunnen maken aan de staat van oorlog tussen de twee landen. Toen Ben Gurion hiervan hoorde, maakte hij een afspraak met Hamilton. Ze besloten de zaak voort te zetten met de Israëlische ambassadeur in Londen, Arthur Luria, als contactpersoon. Tijdens Hamilton's derde reis naar Egypte ontmoette Nasser hem met de tekst van een toespraak van Ben Gurion waarin stond dat Israël geen centimeter land zou opgeven en geen enkele vluchteling zou terugnemen. Hamilton wist dat Ben Gurion met zijn mond een vredesmissie had ondermijnd en een kans had gemist om het Israëlisch-Arabische conflict op te lossen. Nasser stuurde zelfs zijn vriend Ibrahim Izat van het weekblad Ruz El Yusuf om Israëlische leiders te ontmoeten om de politieke sfeer te verkennen en uit te zoeken waarom de aanvallen plaatsvonden als Israël echt vrede wilde. Eén van de mannen met wie Izat een ontmoeting had was Yigal Yadin, een voormalige stafchef van het leger die mij op 14 januari 1982 deze brief schreef: Beste Mr. Giladi: Je brief deed me denken aan een gebeurtenis die ik bijna vergeten was en waarvan ik me nog maar een paar details herinner. Ibrahim Izat kwam naar mij toe als ik mij niet vergis op verzoek van het Ministerie van Buitenlandse Zaken of een van haar afdelingen; hij verbleef in mijn huis en we spraken vele uren. Ik herinner me niet dat hij zei dat hij op een missie van Nasser kwam, maar ik twijfel er niet aan dat hij liet doorschemeren dat dit met zijn medeweten of instemming was.... Toen Nasser besloot om het Suezkanaal te nationaliseren, ondanks verzet van de Britten en Fransen, kondigde Radio Caïro in het Hebreeuws aan: Als de Israëlische regering zich niet laat beïnvloeden door de Britse en Franse imperialisten, zal dit uiteindelijk leiden tot meer begrip tussen de twee staten en zal Egypte het verzoek van Israël om toegang tot het Suezkanaal heroverwegen. Israël antwoordde dat het geen plannen had met Egypte, maar op dat moment waren Israëlische vertegenwoordigers in Frankrijk om de driezijdige aanval te plannen die in oktober 1956 zou plaatsvinden. Al die tijd bleef Ben Gurion praten over de Hitler van het Midden-Oosten. Dit hersenspoelen ging door tot eind september 1970, toen Gamal Abdel Nasser overleed. Wonder boven wonder vertelde David Ben Gurion toen aan de pers: Een week voor zijn dood ontving ik een gezant van Abdel Nasser die mij dringend wilde ontmoeten om de problemen tussen Israël en de Arabische wereld op te lossen. Het publiek was verbaasd omdat ze niet wisten dat Abdel Nasser dit altijd al had gewild, maar dat Israël het had gesaboteerd. Nasser was niet de enige Arabische leider die vrede wilde sluiten met Israël. Er waren vele anderen. Brigadegeneraal Abdel Karim Qasem leidde, voordat hij in juli 1958 de macht greep in Irak, een ondergrondse organisatie die een delegatie naar Israël stuurde om een geheime overeenkomst te sluiten. Ben Gurion weigerde hem zelfs maar te zien. Ik hoorde hierover toen ik journalist was in Israël. Maar telkens als ik probeerde om zelfs maar een klein deel ervan te publiceren, gaf de censor het stempel "Niet toegestaan". Nu zijn we in Netanyahu weer getuige van een poging van een Israëlische premier om te doen alsof hij geïnteresseerd is in het sluiten van vrede. Netanyahu en de Likud laten Arafat in de val lopen door van hem te eisen dat hij steeds meer repressieve maatregelen neemt in het belang van de Israëlische "veiligheid". Ik vermoed dat de Palestijnen vroeg of laat genoeg zullen hebben van Arafat's sterke-arm methoden als Israëls quisling - en hij zal worden gedood. Dan zal de Israëlische regering zeggen: "Zie je wel, we waren bereid om hem alles te geven. Je kunt die Arabieren niet vertrouwen - ze doden elkaar. Nu is er niemand om zelfs maar mee over vrede te praten."

CONCLUSIE Alexis de Tocqueville merkte ooit op dat het voor de wereld gemakkelijker is om een eenvoudige leugen te accepteren dan een complexe waarheid. Het is zeker gemakkelijker geweest voor de wereld om de zionistische leugen te accepteren dat Joden uit moslimgebieden werden verdreven vanwege antisemitisme en dat Israëli's, nooit de Arabieren, de vredesstichters waren. De waarheid is veel genuanceerder: grotere spelers op het wereldtoneel trokken aan de touwtjes. Ik vind dat deze spelers verantwoordelijk moeten worden gehouden voor hun misdaden, vooral wanneer ze opzettelijk onschuldige mensen terroriseerden, onteigenden en vermoordden op het altaar van een of ander ideologisch gebod. Ik ben ook van mening dat de afstammelingen van deze leiders een morele verantwoordelijkheid hebben om de slachtoffers en hun afstammelingen te compenseren, niet alleen door herstelbetalingen, maar ook door het historische record recht te zetten. Daarom heb ik in Israël een onderzoekscommissie opgericht om herstelbetalingen te verkrijgen voor Iraakse Joden die gedwongen waren hun bezittingen in Irak achter te laten. Daarom sloot ik me aan bij de Black Panthers om de Israëlische regering te confronteren met de grieven van de Joden in Israël die uit islamitische landen kwamen. En daarom heb ik mijn boek en dit artikel geschreven: om de historische feiten recht te zetten.   ...het is makkelijker voor de wereld om een simpele leugen te accepteren dan een complexe waarheid. Het is zeker gemakkelijker geweest voor de wereld om de zionistische leugen te accepteren dat Joden uit moslimlanden werden verdreven vanwege antisemitisme en dat Israëli's, nooit de Arabieren, de achtervolgers van vrede waren. De waarheid is veel duidelijker: grotere spelers op het wereldtoneel trokken aan de touwtjes. Wij Joden uit islamitische landen hebben onze voorouderlijke huizen niet verlaten vanwege een natuurlijke vijandschap tussen Joden en moslims. En wij Arabieren - ik zeg Arabisch omdat dat de taal is die mijn vrouw en ik thuis nog steeds spreken - wij Arabieren hebben bij talloze gelegenheden vrede gezocht met de staat van de Joden. En tot slot wil ik als Amerikaans burger en belastingbetaler zeggen dat wij Amerikanen moeten stoppen met het steunen van rassendiscriminatie in Israël en de wrede onteigening van land op de Westelijke Jordaanoever, in Gaza, Zuid-Libanon en de Golanhoogte.

EINDNOTEN [1] Mileshtin werd geciteerd door het Israëlische dagblad Hadashot in een artikel dat gepubliceerd werd op 13 augustus 1993. De schrijfster, Sarah Laybobis-Dar, interviewde een aantal Israëli's die kennis hadden van het gebruik van bacteriologische wapens in de oorlog van 1948. Mileshtin zei dat bacteriën werden gebruikt om de putten te vergiftigen van elk dorp dat ontdaan was van zijn Arabische inwoners. [2] Op 12 september 1990 vaardigde het Hooggerechtshof van de staat New York op verzoek van de Israëlische regering een straatverbod uit om de publicatie van Ostrovsky's boek "By Way of Deception: The Making and Unmaking of a Mossad Officer". Het hof van beroep van de staat New York hief het verbod de volgende dag op. [3] Marion Woolfson, "Profeten in Babylon: Joden in de Arabische wereld," p. 129 [4] Yosef Meir, "Weg in de woestijn," Israëlisch Ministerie van Defensie, p. 36. [5] Zie mijn boek, "Ben Gurion's schandalen," p. 105. [6] Wilbur Crane Eveland, "Touwen van zand: America's Failure in the Middle East," NY; Norton, 1980, pp. 48-49. [7] T. Herzl, "The Complete Diaries," NY: Herzl Press & Thomas Yoncloff, 1960, vol. 1, p. 88. [8] Verslag van het Congres van de Wereldraad van Paole Zion, Zürich, 29 juli - 7 augustus 1937, pp. 73-74. URL: http://www.inminds.com/jews-of-iraq.html   EXTERNE LINKS Americans for Middle East Understanding (AMEU), (uitgevers van The Link) Koop het boek van Naeim Giladi "Ben Gurion's Scandals: How the Haganah & Mossad Eliminated Jews" (1992, 261 blz., gebonden) bij AMEU. ----- even een tweet bewaren: