1412 Israel's door de bijbel veroorzaakte psychopathie. Guyenot.

Het lijkt een beetje taaie kost, maar het is toch heel informatief. 

Doet ook denken aan de massa-psychose van Desmet.

In het vorige blog,  1411, schrijft Ron Unz over de 40 onthoofde babies: 

Deze belachelijke verhalen, die blijkbaar afkomstig zijn van een bijzonder fanatieke leider van Joodse kolonisten, zijn nu echter volledig verdwenen uit de pro-Israël media,  wat aantoont dat  ze  volkomen  onwaar zijn. Maar voordat ze verdwenen, verankerden zulke dramatische beweringen zich waarschijnlijk in het geheugen van de kiezers met weinig informatie, die het grootste deel van de bevolking vormen, en daarom bereikten ze hun voor de hand liggende propagandistische doel door Hamas-strijders permanent te besmeuren als monsterlijk wrede babymoordenaars.

Dat is het mechanisme dat door de Israelische psychopaten vaak wordt gebruikt: ze verzinnen een gruwelijke gebeurtenis, en maken de goyim woedend.  Later blijkt ewr niks van te kloppen,  maar de goyim veranderen niet meer van mening. Ze worden boos op de persoon die hen uit de droom wil helpen:  zie Plato's Grot.

De leugen waar ze in geloven is een deel van henzelf,  en ze kunnen  het niet opbrengen om zichzelf te zien als  naief en misleid persoon. 

           ------------------------------------

 Israël's Bijbelse Psychopathie

LAURENT GUYÉNOT - 22 OKTOBER 2023

 - 3700 WOORDEN

 

Ik ben het zat om te lezen dat Netanyahu een psychopaat is. Dat is hij zeker niet. Ik zie geen reden om hem, of welke andere Israëlische leider dan ook, te beschouwen als psychopaten in de psychiatrische betekenis. Ze hebben een collectieve psychopathie en dat is iets heel anders.

Het verschil is hetzelfde als tussen een persoonlijke neurose en een collectieve neurose. Volgens Freud is religie (en hij bedoelde het christendom) een collectieve neurose. Freud bedoelde niet dat religieuze mensen neurotisch zijn. Integendeel, hij merkte op dat hun collectieve neurose religieuze mensen immuun maakt voor hun persoonlijke neurose.[1] Ik onderschrijf Freuds theorie niet, ik heb alleen zijn steun nodig om mijn eigen theorie te introduceren: Zionisten, zelfs de meest bloeddorstige onder hen, zijn geen individuele psychopaten; velen van hen zijn liefdevolle en zelfs zelfopofferende personen binnen hun eigen gemeenschap. Ze zijn eerder de vectoren van een collectieve psychopathie, wat een speciale manier betekent (we kunnen het onmenselijk noemen) waarop ze collectief andere menselijke gemeenschappen zien en ermee omgaan.

Dit is een cruciaal punt, zonder welke we Israël nooit kunnen begrijpen. Hun leiders psychopaten noemen helpt niet. Wat we nodig hebben is Israël erkennen als een collectieve psychopaat en de oorsprong van dit unieke nationale karakter bestuderen. Het is een kwestie van overleven voor de wereld, net zoals het een kwestie van overleven is voor elke groep om de psychopaat onder hen te herkennen en zijn denk- en gedragspatronen te begrijpen.

 

Wat is een psychopaat?

Psychopathie is een syndroom van psychologische trekken dat wordt ingedeeld bij de persoonlijkheidsstoornissen. De Canadese psycholoog Robert Hare heeft, in navolging van Hervey Cleckley's The Mask of Sanity (1941), de diagnostische criteria gedefinieerd op basis van een cognitief model dat nu algemeen wordt aanvaard, hoewel sommige psychiaters de voorkeur geven aan de term "sociopathie" omdat het eigenlijk te maken heeft met het onvermogen om op een echte manier te socialiseren.[2] In een poging om iedereen op één lijn te krijgen, heeft het Diagnostic and Statistical Manual on Mental Disorders de term "antisociale persoonlijkheidsstoornis" voorgesteld; maar de term "psychopathie" is nog steeds het populairst, en alleen al daarom zal ik deze aannemen.

De meest kenmerkende eigenschap van de psychopaat is een volledige afwezigheid van empathie en, als gevolg daarvan, van morele remming bij het schaden van anderen, in combinatie met een zucht naar macht. Psychopathie heeft ook enkele kenmerken gemeen met narcisme: psychopaten hebben een grootse visie van hun eigen belangrijkheid. In hun gedachten hebben ze alles aan zichzelf te danken omdat ze uitzonderlijk zijn. Ze hebben het nooit mis en mislukkingen zijn altijd de schuld van anderen.

De waarheid heeft geen waarde voor de psychopaat; de waarheid is wat hem op een bepaald moment uitkomt. Hij is een pathologische leugenaar, maar hij is zich daar nauwelijks van bewust. Liegen is zo natuurlijk voor hem dat de vraag naar zijn "oprechtheid" bijna irrelevant is: de psychopaat verslaat de leugendetector.

De psychopaat voelt alleen zeer oppervlakkige emoties en heeft geen echte gevoelens voor iemand; maar hij heeft een groot vermogen ontwikkeld om te bedriegen. Hij kan charmant zijn tot op het charismatische af. Hij kan zich niet inleven, maar leert het te simuleren. Zijn kracht is zijn buitengewone vermogen om te veinzen, te misleiden, in de val te lokken en te vangen. Hoewel hij zelf immuun is voor schuldgevoelens, wordt hij een meester in het anderen een schuldgevoel aanpraten.

Omdat de psychopaat niet in staat is om zich in de schoenen van iemand anders te verplaatsen, kan hij niet kritisch naar zichzelf kijken. Zelfverzekerd in elke omstandigheid van zijn gelijk, is hij oprecht verbaasd over de wrok van zijn slachtoffers - en zal hij hen daarvoor straffen. Als hij iemands eigendom steelt, zal hij de wrok van de beroofde beschouwen als irrationele haat.

Hoewel de psychopaat als knettergek kan worden bestempeld, is hij niet krankzinnig in de medische zin van het woord, omdat hij niet lijdt - psychopaten bezoeken geen psychiaters tenzij ze ertoe gedwongen worden. In zekere zin is de psychopaat te goed aangepast aan het sociale leven, als het doel van het sociale leven is om individueel rond te komen. Daarom is het echte mysterie, vanuit Darwinistisch oogpunt, niet het bestaan van psychopaten, maar hun lage aandeel in de bevolking.

De meest optimistische schatting in het laagste segment van de Westerse bevolking is 1 procent. Ze moeten niet verward worden met de spreekwoordelijke 1 procent die de helft van de rijkdom van de wereld bezit, hoewel een onderzoek onder senior leidinggevenden van grote bedrijven heeft aangetoond dat psychopathische trekken onder hen wijdverspreid zijn.[3]

 

Israël als psychopathische staat

Het feit dat Joden vandaag buitenproportioneel vertegenwoordigd zijn in de elite (ze vormen de helft van de Amerikaanse miljardairs, terwijl ze slechts 2,4% van de bevolking uitmaken),[4] betekent ook niet dat psychopathie meer voorkomt bij Joden. Integendeel: Joden tonen onderling een hoge mate van empathie, of op zijn minst solidariteit, vaak tot het punt van zelfopoffering. Maar de selectieve aard van deze empathie suggereert dat deze minder gericht is op de menselijkheid van anderen dan op hun joods-zijn.

In feite hebben Joden de neiging om Jood-zijn en menselijkheid door elkaar te halen. Dus wat goed is voor de Joden moet noodzakelijkerwijs goed zijn voor de mensheid. Omgekeerd is een misdaad tegen de Joden een "misdaad tegen de menselijkheid", een concept dat ze in 1945 hebben gecreëerd. Het verwarren van joods-zijn met menselijkheid is een teken van collectief narcisme, maar als het aankomt op het beschouwen van niet-joden als minder dan menselijk, wordt het een teken van collectieve psychopathie.

Collectief beschouwen Joden zichzelf als onschuldig aan de beschuldigingen die tegen hen worden ingebracht. Daarom beschouwde de zionistische pionier Leo Pinsker, een arts, judeofobie als "een psychische afwijking. Als een psychische afwijking is het erfelijk, en als een ziekte die al tweeduizend jaar wordt overgedragen is het ongeneeslijk." Bijgevolg zijn de Joden "het uitverkoren volk voor universele haat" (zelfs atheïstische Joden kunnen het niet helpen Jood-zijn te definiëren als uitverkorenheid).[5]

Israël, de Joodse staat, is de psychopaat onder de naties. Het gedraagt zich tegenover andere naties zoals een psychopaat zich gedraagt tegenover zijn medemensen. "Alleen psychiaters kunnen het gedrag van Israël verklaren," schreef de Israëlische journalist Gideon Levy in Haaretz in 2010. Zijn diagnose, waaronder "paranoia, schizofrenie en grootheidswaanzin,"[6] is echter verkeerd. Gezien de absolute zelfingenomenheid van Israël, de ontmenselijking van de Palestijnen en zijn- buitengewone vermogen om te liegen en te manipuleren, hebben we te maken met een psychopaat.

Door een parallel te trekken tussen psychopathie en de houding van Israël, geef ik Israëliërs of Joden als individuen niet de schuld. Ze maken alleen deel uit van deze collectieve psychopathie in de mate van hun onderwerping aan de nationale ideologie. We kunnen een vergelijking maken met een ander soort collectieve entiteit. In De onderneming: The Pathological Pursuit of Profit and Power, merkt Joel Bakan op dat grote bedrijven zich gedragen als psychopaten, ongevoelig voor het lijden van degenen die ze verpletteren in hun jacht naar winst: "Het gedrag van bedrijven lijkt erg op dat van een psychopaat."[7] Mijn analyse van Israël is gebaseerd op dezelfde redenering. Behalve dat Israël veel gevaarlijker is dan welk gigantisch bedrijf dan ook (zelfs Pfizer), omdat de ideologie die haar persoonlijkheidsstoornis veroorzaakt veel krankzinniger is dan de liberale, sociaal-darwinistische ideologie die de Beurs regeert. De ideologie van Israël is bijbels.

 

Het Bijbelse Virus

Israëls collectieve psychopathie is niet genetisch, het is cultureel, maar het werd gevormd in een zeer oud tijdperk en is dus ingebed in het voorouderlijk onderbewustzijn (wat dat ook moge zijn): het komt uiteindelijk van de jaloerse god die door de Levieten werd uitgevonden om de uitgehongerde stammen te controleren die ze zo'n drieduizend jaar geleden eropuit trokken om Palestina te veroveren. Bij geboorte is Israël de natie van de psychopathische god.

Jahweh, "de god van Israël", is een boze en eenzame vulkaangod die tegenover alle andere goden een onverbiddelijke haat manifesteert en hen uiteindelijk als niet-goden beschouwt, terwijl hij in feite de enige ware god is. Dit kenmerkt hem heel duidelijk als een psychopaat onder de goden. Voor de Egyptenaren daarentegen, aldus de Duitse egyptoloog Jan Assmann, "zijn de goden sociale wezens" en harmonie tussen hen garandeert harmonie in de kosmos.[8] Er was bovendien een zekere mate van vertaalbaarheid tussen de pantheons van verschillende beschavingen. Maar Jahweh leerde de Hebreeën minachting voor de godheden van hun buren - waardoor ze, in de ogen van deze buren, een bedreiging vormden voor de kosmische en sociale orde. Jahweh is in wezen, zegt Assmann, een theoclastische god: "Je moet alle plaatsen waar de volken die je onteigent hun goden hebben gediend, volledig vernietigen, op hoge bergen, op heuvels, onder elke uitgespreide boom; je moet hun altaren afbreken, hun heilige stenen stukslaan, hun heilige palen verbranden, de beelden van hun goden in stukken hakken en hun naam van die plaats uitwissen" (Deuteronomium 12:2-3).

Jahweh mag dan een fictief personage zijn, zijn greep op de Joodse geest is niettemin echt. "Een beroep doen op een gekke, gewelddadige vader, en drieduizend jaar lang is dat wat het is om een gekke Jood te zijn!"[9] zei Smilesburger in Philip Roth's Operatie Shylock. Joden hebben van Jahweh geleerd om zich strikt af te zonderen van andere mensen. Voedselverboden dienen om alle socialisatie buiten de stam te voorkomen: "Ik zal jullie apart zetten van al deze volken, zodat jullie van mij zijn" (Leviticus 20:26).

De aard van het verbond is niet moreel. Het enige criterium voor goedkeuring door Jahweh is gehoorzaamheid aan zijn willekeurige wetten en geboden. Honderden profeten van Baäl verraderlijk afslachten is goed, omdat het de wil van Jahweh is (1Koningen 18). Genade tonen aan de koning van de Amalekieten is slecht, want als Jahweh zegt: "dood iedereen", bedoelt hij "iedereen" (1Samuël 15). In de bijbelse geschiedschrijving hangt het lot van het Joodse volk af van het opvolgen van Jahweh's bevelen, hoe krankzinnig ze ook zijn. Zoals goed gezegd door Kevin MacDonald:

Het idee dat het Joodse lijden het gevolg is van Joden die afdwalen van hun eigen wet komt bijna als een constante drumbeat voor in de Tenach - een constante herinnering dat de vervolging van Joden niet het gevolg is van hun eigen gedrag ten opzichte van niet-Joden, maar eerder het gevolg is van hun gedrag ten opzichte van God.[10]

Als de Joden het bevel van Jahweh opvolgen om zich te vervreemden van de rest van de mensheid, belooft Jahweh hen in ruil daarvoor te laten heersen over de mensheid: "volg zijn wegen, houd zijn inzettingen, zijn geboden en zijn gewoonten en luister naar zijn stem" en Jahweh "zal u hoger verheffen dan elk ander volk dat hij heeft gemaakt"; "U zult vele volken tot uw onderdanen maken, maar u zult aan niemand onderworpen zijn" (Deuteronomium 26:17-19 en 28:12). Dit klinkt eigenlijk heel erg als het pact dat Satan aan Jezus voorstelde: "de duivel toonde hem alle koninkrijken van de wereld en hun pracht. En hij zei tegen hem: 'Ik zal je al deze geven, als je aan mijn voeten valt en mij eer bewijst'" (Matteüs 4:8-9). (Matteüs 4:8-9).

Als Israël de Wet nauwgezet volgt, belooft Jahweh alle naties te onderwerpen aan de overheersing van Israël en degenen die zich verzetten te vernietigen. "Koningen zullen zich voor u neerwerpen, met het gezicht naar de grond, en het stof aan uw voeten likken", terwijl "de natie en het koninkrijk die u niet zullen dienen, zullen vergaan" (Jesaja 49:23 en 60:12). Naties moeten óf Israëls soevereiniteit erkennen, óf vernietigd worden. Jahweh vertelde Israël dat hij "zeven naties heeft geïdentificeerd die groter en sterker zijn dan uzelf", die "u onder de vloek van vernietiging moet brengen" en "geen medelijden met hen moet hebben". Wat hun koningen betreft: "hun namen onder de hemel zult u uitwissen" (Deuteronomium 7:1-2, 24).

ORDER IT NOW

De oorlogscode van Deuteronomium 20 gebiedt om "elk levend wezen" in de veroverde steden van Kanaän uit te roeien. In de praktijk wordt de regel uitgebreid naar alle mensen die zich verzetten tegen de Israëlieten tijdens hun verovering. Het werd door Mozes toegepast op de Midjanieten, hoewel in dit geval Jahweh zijn krijgers toestond om de jonge maagdelijke meisjes te houden (Numeri 31). Het werd door Jozua toegepast op de Kanaänitische stad Jericho, waar de Israëlieten "de vloek van vernietiging uitvoerden op iedereen in de stad: mannen en vrouwen, jong en oud, inclusief de ossen, de schapen en de ezels, en ze allemaal afslachtten" (Jozua 6:21). In de stad Ai werden alle inwoners afgeslacht, twaalfduizend van hen, "totdat er niemand meer in leven was en niemand meer kon vluchten. ... Toen Israël klaar was met het doden van alle inwoners van Ai in de open vlakte en in de woestijn waar ze hen achtervolgd hadden, en toen iedereen door het zwaard was gevallen, keerde heel Israël terug naar Ai en slachtte de overgebleven bevolking af." Vrouwen werden niet gespaard. "Als buit nam Israël alleen het vee en de buit van deze stad" (Jozua 8:22-27). Daarna kwamen de steden Makkedah, Libna, Lachish, Eglon, Hebron, Debir en Hazor aan de beurt. In het hele land liet Jozua "niet één overlevende achter en legde elk levend wezen onder de vloek van vernietiging, zoals Jahweh, de god van Israël, bevolen had" (10:40).

Zoals Avigail Abarbanel schreef in "Why I left the Cult," hebben de zionistische veroveraars van Palestina "het bijbelse dictaat aan Jozua om gewoon binnen te lopen en alles te nemen, nauwgezet gevolgd. ... Voor een zogenaamd niet-religieuze beweging is het buitengewoon hoe nauw het zionisme ... de Bijbel heeft gevolgd."[11] Kim Chernin, een andere Israëlische dissident, schreef in "The Seven Pillars of Jewish Denial": "Ik kan het aantal keren niet tellen dat ik het verhaal van Jozua heb gelezen als een verhaal over ons volk dat in het rechtmatige bezit komt van hun beloofde land zonder bij mezelf stil te staan en te zeggen: 'maar dit is een geschiedenis van verkrachting, plundering, slachting, invasie en vernietiging van andere volken.'"[12]

Jahweh biedt Israël slechts twee mogelijke wegen: overheersing van andere naties, als Israël zich aan Jahweh's verbond van afgescheidenheid houdt, of vernietiging door diezelfde naties, als Israël het verbond verbreekt:

 

"Als u vriendschap sluit met het overblijfsel van deze volken die nog naast u leven, als u met hen huwt, als u zich met hen vermengt en zij met u, weet dan zeker dat Jahweh, uw god, zal ophouden deze volken voor u te onteigenen, en voor u zullen zij een strik zijn, een valkuil, doornen in uw zijde en distels in uw ogen, totdat u verdwijnt uit dit mooie land dat Jahweh, uw god, u gegeven heeft." (Jozua 23:12-14)

Anderen onteigenen of onteigend worden, overheersen of uitgeroeid worden: Israël kan niet verder denken dan dat alternatief.

 

Zionisme is Bijbels

Wat heeft dat met zionisme te maken, vraag je je af? Is zionisme geen seculiere ideologie? Ik denk dat het hoog tijd is om dit misverstand uit de wereld te helpen. Zionisme is een product van joodsheid, en joodsheid is geworteld in de Hebreeuwse Bijbel, de Tenach. Of hij de Bijbel nu gelezen heeft of niet, of hij de Bijbel nu historisch of mythisch vindt, elke Jood baseert zijn Joods-zijn uiteindelijk op de Bijbel of op wat hij weet over de Bijbel. Joods-zijn is de verinnerlijking van de psychopathische god. Het maakt weinig verschil of Joden hun Joods-zijn definiëren in religieuze termen of in etnische termen. Vanuit een religieus gezichtspunt bewaart de Bijbel de herinnering aan en de essentie van het verbond met God, terwijl vanuit een seculier gezichtspunt de Bijbel het fundamentele verhaal van het Joodse volk is en het patroon waarmee Joden hun hele verdere geschiedenis interpreteren (de Dispersie, de Holocaust, de wedergeboorte van Israël, enzovoort).

Het is waar dat Theodor Herzl, de profeet van het politieke zionisme, zijn inspiratie niet uit de Bijbel haalde. Toch noemde hij zijn ideologie zionisme, waarbij hij de Bijbelse naam Jeruzalem gebruikte. Zionisten van na Herzl en de eigenlijke stichters van de moderne staat Israël waren doordrenkt van de Bijbel. "De Bijbel is ons mandaat," verklaarde Chaim Weizmann in 1919, en in 1948 bood hij Truman een Torarol aan voor zijn erkenning van Israël. Zo begint de Verklaring van de stichting van de staat Israël:

 

ERETZ-ISRAEL [(Hebreeuws) - het Land Israël, Palestina] was de geboorteplaats van het Joodse volk. Hier werd hun spirituele, religieuze en politieke identiteit gevormd. Hier bereikten ze voor het eerst een staat, creëerden ze culturele waarden van nationale en universele betekenis en gaven ze de wereld het eeuwige Boek der Boeken.

Het staat buiten kijf dat de staat Israël is opgericht op basis van de bijbelse claim.

David Ben-Gurion, de auteur van dit document en de vader van de natie, had een bijbelse visie op het Joodse volk. Volgens zijn biograaf Dan Kurzman liep de wedergeboorte van Israël in 1948 voor hem "parallel met de Uittocht uit Egypte, de verovering van het land door Jozua, de Makkabeese opstand." Ben-Gurion was nog nooit in een synagoge geweest en at varkensvlees als ontbijt, maar toch was hij doordrenkt van de bijbelse geschiedenis. "Er kan geen zinvolle politieke of militaire opleiding over Israël zijn zonder diepgaande kennis van de Bijbel," zei hij altijd.[13] Tom Segev schrijft in zijn recentere biografie:

 

Hij sponsorde een bijbelstudieklas in zijn huis en promootte twee concepten om het morele karakter van de staat Israël en zijn bestemming en plicht tegenover zichzelf en de wereld te karakteriseren: het eerste was "uitverkoren volk", een term die afkomstig is uit het verbond tussen God en het volk Israël (Exodus 19:5-6); het tweede was de toewijding van het Joodse volk aan de principes van gerechtigheid en vrede die het tot een "licht voor de naties" maken, in de geest van de profeten (Jesaja 49:6). Hij sprak en schreef vaak over deze concepten.[14]

 

Ben-Gurions bijbelse denkwijze werd steeds duidelijker naarmate hij ouder werd. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat hij, terwijl hij Kennedy smeekte om zijn volk de Bom te geven omdat de Egyptenaren hen wilden uitroeien (zoals onder Mozes), in het tijdschrift Look (16 januari 1962) voorspelde dat Jeruzalem binnen vijfentwintig jaar "de zetel zal zijn van het Hooggerechtshof van de Mensheid, om alle geschillen tussen de gefedereerde continenten te beslechten, zoals voorspeld door Jesaja."[15] Ben-Gurion was niet gek, hij dacht gewoon bijbels.

ORDER IT NOW

Bijna elke Israëlische leider van de generatie van Ben-Gurion en de volgende delen dezelfde bijbelse denkwijze. Moshe Dayan, de militaire held van de Zesdaagse Oorlog van 1967, rechtvaardigde zijn annexatie van nieuw grondgebied in een boek getiteld Leven met de Bijbel (1978). Naftali Bennett, de Israëlische minister van Onderwijs, heeft ook gerechtvaardigd  de  annexatie van de Westelijke Jordaanoever door  de  Bijbel.[16] Zionisten  kunnen  vinden die in de  Bijbel  all alle  rechtvaardigingen  ze  nodig hebben: Voor Gaza hebben ze Rechters 1:18-19: "En Juda nam Gaza in met zijn grondgebied ... Nu was Jahweh met Juda, en zij namen het heuvelland in bezit." Er zijn nu openlijke Bijbelfreaks in de Israëlische regering, zoals de minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir, die elke dag Bijbelcitaten afschiet. "God gaf het land Israël aan het Joodse volk" is de alfa en de omega van het zionisme, niet alleen voor Israëli's, maar ook voor de christenen die sinds 1917 de Joodse claim hebben gesteund en vandaag Israël steunen.

Meer nog dan Ben-Gurion denkt Benjamin Netanyahu bijbels, en dat wordt ook steeds duidelijker naarmate hij ouder wordt. Hij weet ook dat christenen niet serieus kunnen argumenteren tegen de bijbelse claim. Op 3 maart 2015 dramatiseerde hij voor het Amerikaanse Congres zijn fobie voor Iran door te verwijzen naar het Bijbelse boek Esther:

 

We zijn een oud volk. In onze bijna 4000 jaar oude geschiedenis hebben velen herhaaldelijk geprobeerd om het Joodse volk te vernietigen. Morgenavond, op de Joodse feestdag Purim, lezen we het boek Esther. We lezen over een machtige Perzische onderkoning genaamd Haman, die zo'n 2500 jaar geleden een plan smeedde om het Joodse volk te vernietigen. Maar een moedige Joodse vrouw, koningin Esther, onthulde het complot en gaf het Joodse volk het recht om zich tegen hun vijanden te verdedigen. Het complot werd verijdeld. Ons volk werd gered. Vandaag wordt het Joodse volk geconfronteerd met een nieuwe poging van weer een andere Perzische potentaat om ons te vernietigen.[17]

Netanyahu plande zijn toespraak aan de vooravond van Purim, waarmee het gelukkige einde van het boek Esther wordt gevierd - de afslachting van 75.000 Perzische mannen, vrouwen en kinderen. In 2019 sprak Netanyahu deze woorden uit tijdens een rondleiding op de Westelijke Jordaanoever: "Ik geloof in het boek der boeken en ik lees het als een oproep tot actie dat elke generatie moet doen wat ze kan om de eeuwigheid van Israël te verzekeren." De Bijbel neemt zo'n groot deel van zijn hersenen in beslag dat hij een Bijbel op de maan wil zetten!

Dus stop alsjeblieft met Netanyahu een psychopaat te noemen. Of noem hem tenminste een bijbelse psychopaat, een aanbidder van de psychopathische god. En als je toch bezig bent, leer dan de Hebreeuwse Bijbel zien voor wat hij is: "een samenzwering tegen de rest van de wereld", zoals H.G. Wells zei. In de boeken van de Bijbel "zie je de samenzwering duidelijk en helder, ... een agressieve en wraakzuchtige samenzwering. ... Het is geen tolerantie maar domheid om onze ogen te sluiten voor hun kwaliteit."[18]

 

Opmerkingen

[1] Freud ontwikkelde deze theorie in drie boeken: Totem en Taboe, Beschaving en haar Onvrede en De toekomst van een illusie.

[2] Robert Hare, Zonder geweten: De verontrustende wereld van de psychopaten onder ons, The Guilford Press, 1993.

[3] Paul Babiak en Robert Hare, Snakes in Suits: Als psychopaten aan het werk gaan, HarperCollins, 2007.

[4] Benjamin Ginsberg, De fatale omhelzing: Jews and the State, University of Chicago Press, 1993; J.J. Goldberg, Jewish Power: Inside the American Jewish Establishment, Basic Books, 1997.

[5] Leon Pinsker, Auto-emancipatie: Een oproep van een Russische Jood aan zijn volk, 1882 , op www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/Zionism/pinsker.html

[6] Gideon Levy, "Alleen psychiaters kunnen het gedrag van Israël verklaren," Haaretz, 10 januari 2010, www.haaretz.com/print-edition/opinion/only-psychiatrists-can-explain-israel-s-behavior-1.261115

[7] Joel Bakan, De onderneming: The Pathological Pursuit of Profit and Power, Free Press, 2005. Bekijk ook de documentaire met dezelfde titel.

[8] Jan Assmann, Of God and Gods: Egypt, Israel, and the Rise of Monotheism, University of Wisconsin Press, 2008, p. 47.

[9] Philip Roth, Operatie Shylock: Een bekentenis, Simon & Schuster, 1993, p. 110.

[10] Kevin MacDonald, Separation and Its Discontents: Toward an Evolutionary Theory of Anti-Semitism, Praeger, 1998, kindle 2013, kindle l. 6187-89.

[11] Avigail Abarbanel, "Waarom ik de sekte verliet," 8 okt 2016, op https://mondoweiss.net/author/avigail/

Abonneren op nieuwe columns

[12] Kim Chernin, "The Seven Pillars of Jewish Denial," Tikkun, sept. 2002, geciteerd in Kevin MacDonald, Cultural Insurrections: Essays over westerse beschaving, joodse invloed en antisemitisme, Occidental Press, 2007, pp. 27-28.

[13] Dan Kurzman, Ben-Gurion, profeet van het vuur, Touchstone, 1983, pp. 17-18, 22, 26-28.

[14] Tom Segev, Een staat tot elke prijs: Het leven van David Ben-Gurion, Apollo, 2019, kindle l. 286.

[15] David Ben-Gurion en Amram Ducovny, David Ben-Gurion, In His Own Words, Fleet Press Corp., 1969, p. 116.

[16] "Israëlische minister: De Bijbel zegt dat de Westelijke Jordaanoever van ons is" op www.youtube.com/watch?v=Png17wB_omA

[17] "The Complete Transcript of Netanyahu's Address to Congress," op www.washing tonpost.com.

[18] Herbert George Wells, The Fate of Homo Sapiens, 1939 (archive.org), p. 128.