1395 Tweede Kamer wil Rusland zwart maken met de Holodomor, en weet dus niet dat dit een Neocon misdaad was !

 Teletekst, pag 116,  vandaag 29 juni: 

 De hongersnood in Oekraïne in de     
 jaren 30 zou naar de maatstaven van nu 
 door de Tweede Kamer bestempeld kunnen 
 worden als genocide.Dat staat in een   
 rapport van de Commissie van Advies    
 inzake Volkenrechtelijke Vraagstukken. 
                                        
 De Holodomor,zoals de hongersnood wordt
 genoemd,werd in de jaren 30 veroorzaakt
 door het landbouwbeleid onder Jozef    
 Stalin.Miljoenen mensen kwamen door de 
 hongersnood om het leven.              
                                        
 De Oekraïense ambassade in Den Haag    
 riep Nederland eerder op om "juist nu" 
 de genocide te erkennen.De commissie   
 stelt voor dat Nederland zich inzet    
 voor onderzoek naar de Holodomor. 

Bij het zwart maken van Rusland bleven altijd enkele opvallende 'kansen' ongebruikt:

=  De enorme aantallen doden in de Gulag.  ( De laagste schattingen:  20 miljoen.  prof. R J Rummel , univ. van Hawaii:  60 miljoen.  Solzhenytsin: 66 miljoen.) 

=  De Holodomor.  (  Stalin zei: 10 miljoen.  Anderenzeiden: 7 miljoen ) 

Waarom zou er van deze genocides nooit gebruik zijn gemaakt om Rusland zwart te maken? 

1) Enerzijds omdat men de Holocaust  ( 6 miljoen, zegt men)  niet wil laten overschaduwen.  Die Holocaust  moet op nr 1 blijven staan.  (Abe Foxman)     (Israeli taxi. mooie quote) 

2) Een tweede,  nòg belangrijker argument:  

De  60 miljoen Gulag doden zouden nooit zijn gevallen als daar niet het blinde joodse fanastisme de oorzaak van was geweest. 

en: 

De 7 miljoen Holodomor doden zouden nooit zijn gevallen als er geen haat en vergeldingsdrang voor de Khmelnytsky pogrom  ( 1648,  ca 200.000 joden gedood ?) de oorzaak wasd geweest. 

Het zijn joodse schrijvers die dit zelf - tussen de regels door-  toegeven. 

Zie: https://xevolutie.blogspot.com/2015/01/435-holocaust-and-holodomor-annotated.html

Ik heb de sectie ( C)  die hier over gaat, door DeepL  laten vertalen. 

Zie onder. 

Eerst de boeken waar in de C tekst naar word verwezen, op een rijtje:   

C.  Litteratuur die de joden als hoofd-daders van de holomodor aanwijst.

Litterature that states that the jews are the main culprits for the holomodor.

-C1- Malcolm Muggeridge:  in de Mancherster Guardian en in: “Winter in Moscow”

-C2- Orest Subtelny,  Ukraine: A History, p. 363 (2d ed. 1994)

-C3- Montefiore, Red Tsar, (zelfde boek als A7)

-C4- Yuri Slezkine, The Jewish Century, 2004 (kreeg de Jewish book award 2005)

-C5- Arno J. Mayer, Why Did the Heavens Not Darken? (1988)

–C6-  Boas Evron Jewish State or Israeli Nation? (1988)

-C7- Churchill:  “Zionism Versus Bolshevism: A Struggle for the Soul of the Jewish People,” 

-C8- Lenni Brenner, ed., 51 Documents: Zionist Collaboration with the Nazis, p. 23 (2002)

-C9- George Gustav Telberg and Robert Wilton, The Last Days of the Romanovs (1920)

-C10- John F. O’Conor, The Sokolov Investigation (1971)

-C11- Albert S. Lindemann, Esau’s Tears, (Cambridge University Press, 1997)

 -C12- Kopolev, The Education of a True Believer, p. 226 (1980

-C12- Kopelev , Ease My Sorrows, (1983):

Hier de tekst van deel C :

   Sommige Oekraïense verslagen, en dat van Muggeridge -C1- , die de holodomor versloeg voor de Manchester Guardian, nemen de moeite om te zeggen dat deze massale hongerdood grotendeels werd opgelegd door Joden.  Lazar M. Kaganovich wordt vaak geïdentificeerd als de architect van het beleid.  Op een foto in Montefiore, -C2=A7- Red Tsar, hierboven, is te zien hoe hij persoonlijk een boerderij doorzoekt op zoek naar verborgen voedsel.  In Muggeridge's roman Winter in Moskou (1934) verschijnt hij als Kokoshkin, "een Jood" en "Stalin's belangrijkste luitenant".

In 2003 zou Levko Lukyanenko, de eerste Oekraïense ambassadeur in Canada, zichzelf over dit onderwerp antisemitisch voor schut hebben gezet.  Maar zie Orest Subtelny, -C2- Oekraïne: A History, p. 363 (2e ed. 1994) ("Joden waren . . onevenredig prominent onder de bolsjewieken, met name in hun leiderschap, onder hun belasting- en graanverzamelende ambtenaren, en vooral in de verachte en gevreesde . . geheime politie [nadruk toegevoegd]"); Montefiore, -C3- Red Tsar, hierboven, p. 305 (in 1937 maakten Joden slechts 5,7 procent uit van de Sovjetpartijleden, maar "vormden ze een meerderheid in de regering" [nadruk toegevoegd]); Yuri Slezkine, -C4- The Jewish Century, p. 254 (Princeton University Press, 2004)(de geheime politie was "een van de meest Joodse van alle Sovjetinstellingen"); en Arno J. Mayer, -C5- Why Did the Heavens Not Darken? p. 60 (1988) ("Vanaf het eind van de jaren twintig .... [kwam een onevenredig aantal Joden op hoge posten bij de geheime politie en als politieke commissarissen bij de gewapende diensten.  Zij. . werden. . . . benoemd in hoge en opvallende posities die een onberispelijke politieke loyaliteit vereisten. . . ").  Mayer, een professor emeritus geschiedenis aan Princeton, is zelf Joods en moest als vluchteling vluchten voor de Nazi's.

De Israëlische schrijver Boas Evron zegt dat de leiders van de Sovjetrevolutie nauwelijks minder Joods waren dan de zionisten.  Zie zijn boek -C6- Jewish State or Israeli Nation?, p. 107 (Engelse vertaling, Indiana University Press, 1995): "De achtergronden van de twee groepen waren grotendeels hetzelfde. . . .  Alleen verschillen in toeval en temperament zorgden ervoor dat de ene [individu] een zionist was en de andere een revolutionaire socialist." 

Op 8 februari 1920 publiceerde Winston Churchill een artikel, -C7- "Zionisme versus Bolsjewisme: A Struggle for the Soul of the Jewish People," in de Illustrated Sunday Herald (Londen), herdrukt in Lenni Brenner, ed., -C8- 51 Documents: Zionist Collaboration with the Nazis, p. 23 (2002).  Churchill zei onder andere (pp. 25-26):

Het is niet nodig om de rol te overdrijven die gespeeld is in het ontstaan van het bolsjewisme. . door. . internationale en voor het grootste deel atheïstische Joden. . . . [Het weegt waarschijnlijk zwaarder dan alle andere. Met de opmerkelijke uitzondering van Lenin [die een Joodse grootvader had en volgens sommigen een Joodse vrouw], is de meerderheid van de leidende figuren Jood.  Bovendien komt de belangrijkste inspiratie en stuwende kracht van de Joodse leiders. . . . En de prominente, zo niet de belangrijkste, rol in het systeem van terrorisme. . is ingenomen door Joden. . . . Dezelfde kwaadaardige prominentie werd verkregen door Joden in de korte periode van terreur waarin Bela Kun regeerde in Hongarije.  Hetzelfde fenomeen heeft zich voorgedaan in Duitsland (vooral in Beieren), voor zover deze waanzin heeft mogen azen op de tijdelijke ontwrichting van het Duitse volk. (Nadruk toegevoegd.) 

            Churchills opvattingen, zoals hier verwoord, lijken op die van Robert Wilton, correspondent van de Times of London in Rusland.  Zie George Gustav Telberg en Robert Wilton, -C9- The Last Days of the Romanovs (1920), met name pp. 222-30, 391 ("[t]aken naar bevolkingsaantallen vertegenwoordigden de Joden één op tien; onder de komisars die het bolsjewistische Rusland regeren zijn ze negen op tien - als er al iets is, is het aandeel Joden nog groter"), 392-93 en 400.   De Franse versie van het boek, -C9- Les Derniers Jours des Romanofs, ook gepubliceerd in 1920, bevat een lijst van 556 topfiguren in het bolsjewistische regime, ingedeeld naar etniciteit.  Het Joodse aandeel is iets meer dan acht op de tien, waaronder tweederde van de leiding van de geheime politie.  De niet-joden zijn verdeeld over verschillende kleine categorieën: Russisch, Lett, Armeens, Duits, Georgisch, enz.  De lijst ontbreekt in de iets latere Engelse en Amerikaanse edities, maar is online beschikbaar.  Zie ook John F. O'Conor, -C10- The Sokolov Investigation (1971)(een vertaling, met commentaar, van delen van Nikolai Sokolov's Enquête judiciaire sur l'assassinat de la famille impériale Russe), vooral voor het commentaar van O'Conor en zijn bronnen over Wilton.[1]   

               Joden onder de bolsjewieken die de holodomor van 1932-33 oplegden, zouden graag wraak hebben genomen na de 40 jaar van bloedige pogroms die volgden op de moord op tsaar Alexander II in 1881 - in het bijzonder de nog steeds recente massamoord op 50.000 tot 100.000 Joden, voornamelijk in de Oekraïne, tijdens de Russische burgeroorlog van 1918-21. (Veel grotere aantallen niet-Joden waren het slachtoffer van de holodomor.  (Veel grotere aantallen heidenen kwamen natuurlijk ook om in die oorlog; schattingen lopen in de miljoenen). 

Albert S. Lindemann, -C11- Esau's Tears, pp. 442-43 (Cambridge University Press, 1997) zegt dat "[i]n. . de Oekraïne, de leiding van de Tsjeka overweldigend Joods was"; dat "het hoge percentage Joden in de geheime politie tot ver in de jaren 1930 aanhield"; en dat "vergelijkingen met de geheime politie in nazi-Duitsland veel waarnemers in verleiding hebben gebracht.

. . .  [De mate waarin beide. . er prat op gingen. bereid waren om de meest weerzinwekkende wreedheden uit te voeren in naam van een ideaal. . is opvallend."  Lindemann voegt daaraan toe dat:  

George Leggett, de meest recente en gezaghebbende historicus van de Russische geheime politie, speculeert dat het gebruik van [niet-Slavische etnische minderheden in de geheime politie] een bewust beleid kan zijn geweest, omdat dergelijke 'afstandelijke elementen beter konden worden vertrouwd dat ze niet sympathiseerden met de onderdrukte lokale bevolking'.[2] In het geval van Oekraïne had die bevolking natuurlijk de reputatie bijzonder antisemitisch te zijn, wat de potentiële sympathieën van Joodse Tsjekisten in de omgang ermee nog verder verminderde.  [Verwijzend naar

Leggett, The Cheka, Lenin's Political Police, p. 263 (Oxford University Press, 1981).]. . . . . Cheka-personeel beschouwde zichzelf als een klasse apart

. . met een macht van leven of dood over mindere stervelingen.  (Nadruk toegevoegd.)  

Yuri Slezkine's -C4- De Joodse Eeuw, hierboven, illustreert de houding van Joodse bolsjewieken tegenover stervende Oekraïners.  Zie Kevin MacDonald's recensie van Slezkine, getiteld "Stalin's Willing Executioners?", www.vdare. com/ misc/051105 /macdonald _stalin.htm (waarvan een veel uitgebreidere versie verschijnt in de Occidental Quarterly, herfst 2005, ook online beschikbaar):

Lev Kopelev, een Joodse schrijver die getuige was van de Oekraïense hongersnood, waarin miljoenen mensen een gruwelijke hongerdood en ziektedood stierven, en deze rationaliseerde als een "historische noodzaak", wordt geciteerd [op p. 230] als hij zegt: "Je moet niet toegeven aan slopend medelijden. Wij zijn de agenten van de historische noodzaak.  We vervullen onze revolutionaire plicht."  Op de volgende pagina beschrijft Slezkine het leven van de grotendeels Joodse elite in Moskou en Leningrad, waar ze naar het theater gingen, hun kinderen naar de beste scholen stuurden, [en] boerinnen (wier families vaak het slachtoffer waren van massamoord) als kindermeisjes hadden. . . .

            Kopelev gaf zijn mening niet van een afstand. In zijn woorden: "Ik zag vrouwen en kinderen met opgezwollen buiken, blauw aangelopen, met lege, levenloze ogen.  En lijken. . . .  Ik zag dit alles en werd niet gek of pleegde zelfmoord. . . ."