1396 Traditioneel Joods Separatisme en ontmenselijking van niet-Joden

Korte samenvatting:  Orthodoxe joden uit New York kopen een slachterij om daar kosher vlees te produceren. Deze Chassidim zijn er heilig van overtuigd dat alleen zij echt mensen zijn en de goyim niet. Dat bepaalt hun houding   t o v de lokale Iowa bevolking,  die nu juist vooral bestaat uit keurig brade duitse immigranten.  Hun rustige stadje word overspoeld met immigranten uit alle windstreken en de brutale joden nemen volledig de macht over , zover ze kunnen. 

Een joodse professor ( die niet orthodox is) wil er over schrijven en wordt langzaamerhand steeds bozer op de orthodoxe joden. Wat mij  vooral trof was dat de historicus Graetz beschreef hoe deze minachting voor de gewone autochtone bevolking ook al in het Pools Litouwse Rijk bestond. Ik geef enkele citaten ( in rood)  om dat aan te duiden, in de tekst. 

Opmerkelijk: Er is wel een gezamenlijke afkeer van de ongelovige,  moderne,  lege mens,  die de schrijver ( Bernhard Smith) van het rechts radicale 'der Sturmer' deelt met de chassidim. 

Een recensie van "Postville"  van Stephen Bloom

 HIER het origineel bij UNZ, met comments.

BERNARD M. SMITH - 9 JULI 2023

 - 7.400 WOORDEN

 

 

[Wat de Postville Hasidim me uiteindelijk boden was een blik op de donkere kant van mijn eigen geloof, een blik op Joodse extremisten wiens gedrag niet alleen de inwoners van Postville deed huiveren, maar ook mij.
Stephen Bloom

Postville: Een botsing van culturen in het hart van Amerika
Stephen G. Bloom
Mariner Books, 2001 (oorspronkelijk uitgegeven door Harcourt in 2000)

 

Heeft Stephen Bloom een boek geschreven over de Joden?

Meer dan twintig jaar geleden publiceerde een professor journalistiek van de Universiteit van Iowa, Stephen Bloom, een zeer leesbaar en fascinerend boek over een ongelooflijke cultuurbotsing die zich afspeelde in het Noordoost-Iowa stadje Postville; een beschrijving van de moeilijkheden die de transplantatie van een chassidische Joodse gemeenschap in een kwijnend, landelijk Iowa boerenstadje in de jaren 1980 en 1990 opleverde vanuit zowel het Joodse als het inheemse Iowa perspectief. Het joodse karakter van de auteur gaf hem, eerlijk of oneerlijk, toegang tot de chassidische gemeenschap die geen enkele niet-Jood zou hebben gekregen; het secularisme en de "lokale" status van de auteur gaven hem ook toegang tot de autochtone Iowa-gemeenschap. Wat volgt is dan een schets van twee antagonistische gemeenschappen van binnenuit.

Bloom is een getalenteerd schrijver - hij weeft scènes en personages die meeslepend zijn. In veel opzichten leest Postville als een roman, in die zin dat de personages die hij introduceert en ontwikkelt een vaste plek krijgen in het hoofd van de lezer - we kennen ze en zijn in ze geïnteresseerd. Hoewel ik er niet zeker van ben dat Postville ons iets leert wat we nog niet wisten - het is tegelijkertijd een intrigerende kijk op de chassidische beweging en de dood van het Amerikaanse platteland. En hoewel Bloom een geïmpliceerde vijandigheid toonde tegen een sterk gemanifesteerd geloof - en die vooringenomenheid is voelbaar in het hele boek - was zijn onreligiositeit niet zo overweldigend dat het afleidde van de algehele gelijkmatigheid van het boek.

De jaren die voorbij zijn gegaan hebben het boek zelfs relevanter gemaakt dan toen het werd gepubliceerd. Het is het kruispunt en de toekomst van religie in Amerika en Amerika zelf - zoals het was, zoals het is en zoals het aan het worden is. Niet alleen is het verhaal van Postville er een van landelijk en stedelijk, immigrant en inheems, en christelijk en joods, maar het is ook het verhaal van joods versus joods - het joodse van intense insulariteit versus het joodse van liberaal kosmopolitisme, het joodse van tribalisme versus het joodse van universalisme. Bloom's boek over de cultuurbotsing tussen chassidische joden en plattelandsbewoners van Iowa is meeslepend op vele niveaus, maar één die het meest in het oog springt is het thema van joods naar binnen gericht suprematisme, en hoe dit thema correleert met joodse religiositeit. Eenvoudig gezegd, hoe religieuzer een Jood is, hoe meer hij gelooft dat hij zich binnen de Joodse gemeenschap moet keren en de niet-Jood moet mijden (opdat hij, de religieuze Jood, niet besmet wordt door de vuiligheid en onreinheid van de niet-Jood). Niet alleen houdt hij op geen enkele denkbare manier van de niet-Jood, maar de religieuze Jood staat categorisch onverschillig tegenover het bestaan van de niet-Jood, alsof de niet-Jood er op geen enkele essentiële manier toe doet - alsof de niet-Jood geen morele waarde heeft. Er bestaat dan een krachtige en onbetwistbare correlatie tussen Joodse religieuze intensiteit en naleving en insulariteit van en onverschilligheid voor de "ander". Natuurlijk, zoals ik uit ervaring weet, is niet elke religieuze Jood op zichzelf vijandig en onverschillig tegenover heidenen. Maar de zwaartekracht die binnen het religieuze Jodendom wordt uitgeoefend is er een die naar zichzelf toe trekt - fundamenteel is het religieuze Jodendom niet geïnteresseerd in de wereld buiten zijn nauwe grenzen. Daarentegen, hoe religieuzer een christen wordt, hoe meer hij van alle mensen houdt (of zou moeten houden) als van zijn naaste - het christendom als geloofsbelijdenis kan niets voortbrengen dat joods suprematisme en insulariteit benadert, omdat het christendom uniek universeel is. Voor de christen zijn Jood en heiden in wezen gelijk in waardigheid voor God - voor de religieuze Jood zou een dergelijk concept totaal onaanvaardbaar zijn. En als een "ultra" orthodoxe buitenpost vertelt Postville over ontstellende episodes van onverschilligheid en vijandigheid jegens de heidenen door de Postville Joden.

Dit alles speelt zich af - deze brute cultuurclash - door het filter en de overpeinzingen van een Joodse auteur die de onzekerheid belichaamt en personifieert van de "geëmancipeerde" Jood die nergens thuis is. Omdat seculiere Joden op de een of andere manier synoniem zijn geworden met modern liberalisme en op zijn minst de aantrekkingskracht van universele waarden, is het idee van Joods suprematisme dat ten grondslag ligt aan de religiositeit van de chassidische Joden op zijn zachtst gezegd een ongemakkelijke realiteit. Maar in tegenstelling tot de viscerale reactie en het ongemak van de seculiere Jood met uitingen van religieuze vurigheid door christenen, hebben seculiere Joden een meer gedempte en gecompromitteerde reactie op het intens religieuze Jodendom. Er is iets veel vergevingsgezinder in de overweging van de seculiere Jood ten opzichte van zijn religieuze neven - een gebrek aan hardheid - dat de intra-Joodse relaties onderscheidt. Daarentegen zijn afvallige of seculiere christenen bijna universeel gemeen en onvergevingsgezind tegenover hun religieuze neven en nichten. En tot op zekere hoogte is dat onderscheid logisch; het jodendom is in de eerste plaats een etniciteit met geloofsaspecten, terwijl het christendom in de eerste plaats een geloofsbelijdenis is met etnische aspecten - als zodanig worden geschillen over overtuigingen vaak vergeven door "familie"-leden, maar niet door mensen die worden gedefinieerd door geloof en aanhankelijkheid. Bloom, als seculiere Amerikaanse liberaal en Jood, blijkt een uitzondering op de regel te zijn - een Jood die niettemin zijn "amerikanisme" en "liberalisme" serieus genoeg neemt om zijn bijtende pen op religieuze Joden te richten. En hij leerde deze vijandigheid in real time tijdens het schrijven van Postville. Zijn boek is dan ook meer dan het verslag van een kulturkampf die zich afspeelde op het platteland van Iowa; het was een bewuste ontdekking van de lelijkheid van Joods chauvinisme in zijn meest religieuze vorm.

 

 Daarentegen, hoe religieuzer een christen wordt, hoe meer hij van alle mensen houdt (of zou moeten houden) als van zijn naaste - het christendom als geloofsbelijdenis kan niets voortbrengen dat joods suprematisme en insulariteit benadert, omdat het christendom uniek universeel is. Voor de christen zijn Jood en heiden in wezen gelijk in waardigheid voor God - voor de religieuze Jood zou een dergelijk concept totaal onaanvaardbaar zijn. En als een "ultra" orthodoxe buitenpost vertelt Postville over ontstellende episodes van onverschilligheid en vijandigheid jegens de heidenen door de Postville Joden.

Dit alles speelt zich af - deze brute cultuurclash - door het filter en de overpeinzingen van een Joodse auteur die de onzekerheid belichaamt en personifieert van de "geëmancipeerde" Jood die nergens thuis is. Omdat seculiere Joden op de een of andere manier synoniem zijn geworden met modern liberalisme en op zijn minst de aantrekkingskracht van universele waarden, is het idee van Joods suprematisme dat ten grondslag ligt aan de religiositeit van de chassidische Joden op zijn zachtst gezegd een ongemakkelijke realiteit. Maar in tegenstelling tot de viscerale reactie en het ongemak van de seculiere Jood met uitingen van religieuze vurigheid door christenen, hebben seculiere Joden een meer gedempte en gecompromitteerde reactie op het intens religieuze Jodendom. Er is iets veel vergevingsgezinder in de overweging van de seculiere Jood ten opzichte van zijn religieuze neven - een gebrek aan hardheid - dat de intra-Joodse relaties onderscheidt. Daarentegen zijn afvallige of seculiere christenen bijna universeel gemeen en onvergevingsgezind tegenover hun religieuze neven en nichten. En tot op zekere hoogte is dat onderscheid logisch; het jodendom is in de eerste plaats een etniciteit met geloofsaspecten, terwijl het christendom in de eerste plaats een geloofsbelijdenis is met etnische aspecten - als zodanig worden geschillen over overtuigingen vaak vergeven door "familie"-leden, maar niet door mensen die worden gedefinieerd door geloof en aanhankelijkheid. Bloom, als seculiere Amerikaanse liberaal en Jood, blijkt een uitzondering op de regel te zijn - een Jood die niettemin zijn "amerikanisme" en "liberalisme" serieus genoeg neemt om zijn bijtende pen op religieuze Joden te richten. En hij leerde deze vijandigheid in real time tijdens het schrijven van Postville. Zijn boek is dan ook meer dan het verslag van een kulturkampf die zich afspeelde op het platteland van Iowa; het was een bewuste ontdekking van de lelijkheid van Joods chauvinisme in zijn meest religieuze vorm.

Maar dat was later - hij was nog steeds, halverwege het boek, op zoek naar iets in zijn eigen religie. Na veel moeite lukte het hem uiteindelijk om de zoon van Aaron Rubashkin, Sholom, te interviewen die de operatie in Postville leidde om de relaties met de lokale bevolking te bespreken. De Lubavitchers zijn uniek onder de Joden omdat ze religieus en proselitisch zijn, tenminste tegenover eigenzinnige Joden. In veel opzichten lijken ze op de christenen uit de eerste eeuw die, tenminste in het begin, zendelingen waren naar andere Joden. Ze zijn agressief in hun bediening en geloven er heilig in dat ze elke Jood kunnen overtuigen om zich bij hen aan te sluiten. Rubashkin begon onmiddellijk aan Bloom te werken - om zijn Joodse ziel te redden. Een deel van dat werk bestaat uit het koppelen van de eigenzinnige Jood met een model Lubavitcher familie voor een Shabbat weekend. Bloom stond hier om verschillende redenen voor open - ten eerste wilde hij de Lubavitchers van binnenuit zien, en ten tweede was hij oprecht nieuwsgierig of zij iets te zeggen hadden om zijn verlangen naar iets meer betekenis in zijn Joodse leven als het ware te verhelpen.

Bloom's weekend met de Lubavitcher was gracieus genoeg. Hij nam, samen met zijn jonge zoon, deel aan elk aspect van de aanbidding en het eten. Hij observeerde een Joods leven dat zo ver verwijderd was van zijn eigen leven dat hij een grote kloof voelde tussen hemzelf en de patriarch van die familie, Lazar. Het model Lubavitcher maakte een aantal opmerkingen die hem bovenmatig irriteerden - van de terloopse afwijzing van elke andere vorm van Joodsheid als iets duidelijk inferieurs, tot de grove karakteriseringen van heidenen, van het regelrechte racisme tot de gemene vooroordelen. Hij schaamde zich voor de bereidheid om de goyim zo respectloos te behandelen - om ze als waardeloos te beschouwen. In wat een thema zou worden dat door het hele boek loopt, beschouwden de Lubavitchers de lokale bevolking als mensen die vermeden moesten worden, om onder hen te navigeren of van hen te profiteren - maar in ieder geval nooit mensen met wie ze zouden verbroederen. Als er wrijving was, en die was er, dan werd die universeel en categorisch toegeschreven aan antisemitisme.

Er was een voelbare groepsdenken onder de Joden die weigerden het perspectief van de lokale bevolking te zien, laat staan zich in hen in te leven. De Joden waren strikt transactioneel met de lokale bevolking - wij wonen hier, jullie wonen hier, laat ons met rust. Maar het was meer dan gewoon vermijden omwille van tolerantie - het was een bijna plezier in het misleiden van de goyim dat Bloom irriteerde. De lokale bevolking was in wezen een non-entiteit voor de Joden - zonder enige inherente waarde als mens. Voor de Joden was hun theologie ten opzichte van de heidenen echter volkomen logisch - alleen de Jood bezat een speciale relatie met God die een insulaire positie vereiste om deze te beschermen. De buitenwereld - de niet-observatieve wereld - werd gekenmerkt door één overheersend thema: besmetting en viezigheid. Het idee om te verbroederen met de lokale bevolking - om aardig tegen ze te doen - was toen, tenminste voor de ultra-orthodoxe geest, iets onbegrijpelijks. Naar analogie zou het hetzelfde zijn als hen vragen om zichzelf in de "nabijheid" van zonde te plaatsen. De Lubavitchers konden nooit begrijpen waarom Bloom gaf om wat de lokale bevolking dacht - op de een of andere manier - toen hij, Bloom, aan de afgrond stond van het betreden van de volheid van het Joodse leven die hij had gekregen door zijn geboorte als Jood.

Bloom's uitstapje naar het religieuze Joodse leven is echter iets dat hem begon te irriteren - heel erg. Of hij er nu open over was of niet, hij kon zijn interne kompas van liberalisme niet van zich afschudden bij het beoordelen van de Lubavitcher manier van leven. Een interessante wending in het boek was dat Blooms sympathie voor de religieuze Joden niet ophield toen hij oog in oog kwam te staan met de Joodse onverschilligheid en onbeschoftheid tegenover de lokale bevolking - maar toen hij de uitsluitende aard van de religie van binnenuit begon te zien. In zekere zin werd hij een afvallige (hoewel hij in die zin nooit een gelovige was) wat betreft zijn afkeer van de Lubavitchers. Zij zagen zichzelf als de beste Joden - hij zag hen als dwepers en vrome bedriegers. Tijdens zijn onderzoek bevestigde Bloom in feite dat de Joden zeer beledigend waren voor de burgerlijke leiders van Postville en de plaatselijke bevolking. Ze bedrogen vaak aannemers, winkeliers en klusjesmannen door hun betalingen over vele maanden uit te smeren - als ze de rekening niet gewoon weggooiden, wel te verstaan. Ze reden te hard op de wegen of negeerden gewoon de parkeerregels. Ze reden in jalopies met ontbrekende uitlaatdempers en parkeerden die in hun voortuin. Hij vertelt dat een Joodse vrouw probeerde een politieagent om te kopen en dat een rabbijn een paar handgemaakte leren schedes stal van een winkelier, volhoudend dat hij er al voor betaald had. En ze maakten van de tuinen rondom hun huizen een puinhoop - iets wat aan de oppervlakte misschien onbeduidend lijkt, maar wat niettemin een teken van gebrek aan respect is voor de Germaanse Iowans die een buitensporige trots hadden op goed onderhouden tuinen en huizen als tekenen van beschaving en opvoeding.

Een andere kwestie betrof het gemeentelijk zwembad van Postville. De Iowans waren ongerust, en terecht, dat de Hasidische Joden "alleen voor Joden" uren zouden eisen. Iowans zouden zo worden verdreven uit een faciliteit die zij hadden gebouwd. Zoals later bleek, kregen de Lubavitchers uiteindelijk hun niet-Joodse vrije tijd. Er waren ook veel overtredingen met betrekking tot het bestemmingsplan en het gebruik van gebouwen. De Joden negeerden gewoon de bestemmingsplanregels alsof die niet op hen van toepassing waren en bouwden wat ze maar wilden, waar ze maar wilden. Bloom schrijft hierover:

 

 

Als de stad Postville probeerde een verordening af te dwingen waar de Joden het niet mee eens waren, was de onmiddellijke kreet antisemitisme. Als een inwoner klaagde over het lawaai van de sjoel, als iemand het niet eens was met de annexatie, werd hij of zij al snel als antisemiet bestempeld. Uiteindelijk ontdekte ik dat een gesprek voeren met een van de Postville Hasidim vrijwel onmogelijk was. Als je het er niet mee eens was, maakte je deel uit van het probleem. Je plaveide de weg voor de uiteindelijke vernietiging van de Joden, het uitverkoren volk van de wereld. Er was geen ruimte voor compromissen, geen ruimte voor onderhandelingen, geen ruimte voor iets anders dan totale en complete onderwerping.

JV: Vergelijk dit met de houding van de Joden in het Pools-Litouwse-Oekraiense Rijk,  waar zij als een soort tussen-klasse tussen de Heersers ( de Adel en de hoge geestelijkheid:  de Schlachta genoemd.  JV)  en het gewone volk. 

De joden waren daar zo vrij als ze maar wensten. Volgens historicus Fernand Braudel was er een joodse staat gedurende 300 jaar,  in dat Pools-Litouwse Rijk. 

De joodse historicus Graetz schrijft hier over: 

De Joodse Arendaren hadden hun

 "integriteit en rechtschapenheid" totaal hadden verloren,  als ook " het besef van de waarheid" .  

Ze vonden plezier en een soort triomfantelijk genot in bedrog en oplichting."  

Hij voegt eraan toe dat deze joodse Arendaren aan  de  Poolse overheersers  (Schlachta)   adviseerden

"hoe ze de Oekraiense bevolking het meest volledig konden vernederen, onderdrukken, kwellen en misbruiken. . . . "

 Geen wonder dat de tot slaaf gemaakte Kozakken ( Oekraieners)  de Joden haatten. . . . 

De Joden waren wel gewaarschuwd  wat hun lot zou zijn, als deze verbitterde Oekraieners  eenmaal de overhand zouden krijgen."      Graetz (vol. 5, pp. 5-6)

 

De houding van Bloom tegenover de Lubavitchers werd steeds vijandiger - zozeer zelfs dat hij zichzelf in het verhaal plaatste als iemand die er actief voor ijverde dat de Iowans de stemming over de annexatie zouden winnen en de Joden het nakijken zou geven. Afgezien van de brutaliteit en de weigering om de lokale goyim met een minimum aan respect te behandelen, ergerde Bloom zich aan het joodse suprematisme dat hij onder hen aantrof tijdens hun pogingen om hem te bekeren. De Lubavitchers voelden ook aan dat Bloom een verloren zaak was - een onherstelbare Jood die het niet wilde - en niet zou - "snappen". Langzaam maar zeker werd Bloom voor de Lubavitchers gewoon één van de niet-joden.

Bloom werd waarschijnlijk tot het uiterste gedreven toen hij een misdaad onderzocht waarbij een paar dubieuze Lubavitchers betrokken waren en die jaren eerder had plaatsgevonden. Wat hij vond deed hem op verschillende niveaus walgen. Hij beschrijft de misdaadgolf van 27 september 1991 van de Lubavitchers Pinchas Lew en Phillip Stillman. Het tweetal werd dronken, verwijderde de nummerplaat van hun auto en beroofde twee stedelingen onder bedreiging van een vuurwapen. Ze schoten één vrouw neer - ze herstelde, maar de kogel zat permanent vast in haar ruggengraat, waardoor ze de rest van haar leven voortdurend pijn had. Bloom ontdekte dat Stillman in Brooklyn deel had uitgemaakt van de orthodoxe onderwereld en hij vertrok naar Iowa nadat een van de leden van zijn bende was vermoord, in executie-stijl. Stillman was een fascinerend geval - een geadopteerd Colombiaans straatjochie en consequent probleem en ne'er-do-well die door de Lubavitcher gemeenschap in de steek werd gelaten toen hij werd gearresteerd. Daarentegen veroorzaakten de arrestatie en opsluiting van een "echte" Jood met een trotse Chabad afkomst, Pinchas Lew, een tumult in de Joodse gemeenschap van Postville. De Lubavitchers zagen Lew's gevangenschap als een onrechtvaardige ontvoering en ze riepen de hulp in van hun gemeenschap in Crown Heights, waar ze enorme bedragen inzamelden voor Lew's borgtocht en verdediging. Bloom beschrijft illegale activiteiten die de gemeenschap ondernam ten behoeve van Lew, zoals het kwijtraken en vernietigen van bewijsmateriaal dat Lew duidelijk betrok bij de misdaadgolf. Uiteindelijk kreeg Lew weinig straf voor zijn misdaad omdat Stillman in wezen was omgekocht door de gemeenschap om de schuld op zich te nemen voor het hele incident. Stillman en Lew verdwenen uit het geheugen van de Iowa Lubavitchers - ze alleen maar noemen, zoals Bloom ontdekte, stond gelijk aan antisemitisme en het beledigen van de Lubavitchers. Bloom was verbaasd over de collectieve onverschilligheid van de Lubavitchers ten opzichte van de misdaden; ze zochten nooit contact met de slachtoffers, toonden geen berouw of boden hen zelfs maar koosjer rundvlees aan. In plaats daarvan steunden de Joden militant hun misdadigers (tenminste Lew) en, zoals altijd, negeerden ze degenen die ze hadden geschaad. Aaron Rubashkin kon alleen maar tegen Bloom uitroepen: "Wat we ook doen, de goyim vinden altijd wel iets op ons aan te merken." Het is inderdaad precies toen Bloom het verhaal van de zaak Stillman-Lew begon te onderzoeken en samen te stellen, dat de Lubavitchers hem helemaal de pas afsneden.

Maar wat Bloom uiteindelijk echt over de rand duwde, was hoe de Lubavitchers volgens hem misbruik probeerden te maken van de dood van een plaatselijk gerespecteerde Joodse arts als publiciteitsstunt. "Doc" Wolf had vijftig jaar in het noordoosten van Iowa gediend en was een door en door geassimileerde Jood en weduwnaar. In zijn laatste dagen had Doc Wolf de Lubavitchers gevraagd om hem wat zelfgemaakt Joods eten te geven. Hij kreeg het eten - en nog meer. De Lubavitchers stuurden tientallen mannen om hem te dienen en probeerden hem één van hen te maken. Ze veranderden zijn hospice kamer in een draaimolen van Rabbijnen die met - en over - Doc Wolf baden. Doc Wolf was niet in staat om hen weg te duwen - en misschien ontbrak hem de mentale scherpte om dat te doen - en tolereerde hun aanwezigheid gedurende zijn laatste dagen. Bloom beweert dat de motivatie om Doc Wolf te bedienen de visie van de Lubavitchers was dat als ze de goed aangeschreven lokale dokter als hun eigen dokter konden claimen, dit zou helpen bij de aankomende annexatiestemming, die in feite werd gezien als een referendum van de lokale bevolking over de Joden. Ik denk echter dat Bloom de oprechtheid van de Lubavitchers in twijfel trekt, omdat ze waarschijnlijk geloofden dat ze goed deden voor een eigenzinnige Jood in zijn laatste uren. Pas na zijn dood verwijderden de seculiere kinderen van Doc Wolf de Lubavitchers met geweld uit Doc Wolfs kamer en van het nog warme lichaam.

De annexatiemaatregel werd uiteindelijk aangenomen, maar het maakte niet veel verschil tussen de Joden en de lokale bevolking. In een naschrift (geschreven een paar jaar later in 2001) beschrijft Bloom dat de spanningen aanhouden. De problemen in verband met de fabriek waren blijven bestaan en de veranderingen in de gemeenschap door de toestroom van illegale immigranten (Russisch, Oekraïens, Mexicaans en daarna Somalisch) veranderden het eens zo slaperige witte stadje Postville voorgoed. Wat er daarna gebeurde is nog interessanter - in 2008 gaf de federale overheid opdracht tot een massale immigratie-inval in de fabriek en honderden mensen werden gearresteerd, waaronder de zoon van Aaron Rubashkin. Uiteindelijk werd Sholom Rubashkin veroordeeld tot een gevangenisstraf, maar in 2017 kreeg hij gratie van president Trump. Vandaag de dag is de fabriek nog steeds koosjer, hoewel ze wordt gerund door een andere Joodse groep - en Postville heeft nog steeds een grote chassidische gemeenschap.

 

Postville is meeslepend om te lezen - ik heb het in twee dagen uitgelezen omdat ik het niet kon wegleggen.

Er vallen verschillende thema's op die nadere beschouwing rechtvaardigen - de eerste daarvan is de persoonlijke beroering van de auteur. Toen Postville uitkwam, genereerde het veel belangstelling - recensies in The New York Times en andere publicaties lieten zien dat het boek een gevoelige snaar raakte over diversiteit en inclusie in de Verenigde Staten. Wat ik interessant vond aan sommige van die recensies toen ik ze las, is dat het persoonlijke verhaal van de auteur door sommigen werd gezien als een inbreuk op het algemene verhaal van Postville. Sommige recensenten vonden dat het boek te veel inging op het innerlijke conflict van Bloom. Ik ben het daar hartgrondig mee oneens. Bloom's innerlijke conflict - zijn biografische relatie tot het Postville drama - was net zo goed het verhaal als het conflict tussen de Hasidische Joden en de inheemse Iowans. In veel opzichten was Bloom het interessantste personage in Postville - een soort gekwelde en conflictueuze ziel die het bredere conflict beschouwde door het prisma van zijn onrust. In zekere zin was hij de eerlijkste van de makelaars in het vertellen van dit verhaal, omdat de conclusie die hij bereikte niet de conclusie was die hij per se wilde bereiken. Bloom was zich namelijk terdege bewust van zijn eigen schijnbaar verraderlijke gedrag door als het ware de "vuile was" te buiten te gaan van de Joden in de uitgeverij Postville. En in de Joodse gemeenschap is de rol van verrader bijzonder verfoeilijk, en ik complimenteer Bloom met het feit dat hij bereid was om die rol te weerstaan, ook al zal die bij de meeste Joden de rest van zijn leven bij hem blijven.

Maar het verhaal van Bloom is meer dan de onrust - het is de bron van die onrust, die, althans in zekere zin, het Jodendom overstijgt. Bloom navigeerde door de versleten betekenis binnen het seculiere leven en zocht naar een remedie. Alle seculiere mensen worden, of ze het nu weten of niet, geconfronteerd met de implicaties van hun "geloof" - dat wil zeggen, ze worden geconfronteerd met het besef dat ze een "geloof" hebben omarmd dat stelt dat het leven geen essentiële betekenis heeft, dat de waarheid geen stabiele bron heeft, dat moraliteit weinig meer is dan meningen en conventie, en dat alles wat we zijn is wat we zien. Voor een eerlijke en gevoelige secularist schuilt er een hartzeer in dat wereldbeeld. Niemand wil toegeven dat zijn leven - of dat van zijn dierbaren - zinloos is, maar het materialistische ethos van ons seculiere tijdperk impliceert dat noodzakelijkerwijs wel. Hoewel sommigen misschien beweren dat secularisme en irreligie elkaar niet overlappen, heb ik nog nooit een toegewijde secularist ontmoet die niet tegelijkertijd een irreligieuze materialist was. Voor sommige secularisten moeten we gewoon volwassen  worden en het onder ogen zien - het leven heeft geen zin, dus laten we ervan genieten en ons niet opwinden over de voortekenen van de sombere realiteit. Voor anderen is zingeving te belangrijk om te negeren en bestaat er een voelbare spanning tussen dat gevoel en de implicaties van zinloosheid. Bloom komt op mij over als de laatste - hij wilde betekenis, hij wilde een doel, hij wilde geloven, maar hij vond in de chassidische joden betekenis en doel die diep beledigend waren. In zekere zin hebben jaren van secularisme bezit genomen van zijn leven en hart - hij was in wezen egalitair. Dus, zelfs als betekenis en doel ontbraken, kon hij die nooit vinden in een religie die in wezen uitsluitend was.

Zijn poging echter om het chassidische jodendom een "kans" te geven - vond ik tenminste - was veelzeggend. Hoewel ik bezwaar heb tegen de lelijkheid in het hart van het Talmoedische Jodendom, voel ik er als Traditioneel Katholiek veel mee gemeen. Mijn geloof, en dat van hen, in de grimmige en blijvende realiteit van God is een overeenkomst. Mijn geloof, en dat van hen, in het failliet van de seculiere wereld is een andere. Mijn geloof, en dat van hen, dat we het geheel van Gods geboden moeten volgen, koste wat het kost, is weer een ander. Mijn geloof, en dat van hen, dat we de kosten van kinderen niet moeten tellen, maar elk kind moeten zien als een zegen van God, is een ander geloof. Tot slot is er nog het geloof in een strenge moraal, een hiërarchische en onderwijzende religie en een leven doordrenkt van gebed voor de glorie en aanbidding van God. Serieuze Talmoedische Joden, zoals de Postville Joden, zouden mij afdoen als een non-entiteit en polytheïst, en op mijn beurt doe ik hen af als de blinde en koppige afstammelingen van hen die de messiaanse en goddelijke realiteit van Jezus Christus ontkenden. Toch heb ik, tenminste op praktisch niveau, meer met hen gemeen dan met Stephen Bloom. En in die zin ben ik vergevingsgezinder tegenover hen dan Bloom is - hij wees hen niet alleen af, hij verlinkte hen en bracht de wereld de dingen over die Joden comfortabel en discreet tegen elkaar zeggen. In zekere zin heeft hij dus echt een boek geschreven dat hen de grond in boort - misschien niet oneerlijk, maar zeker onbarmhartig.

 

Een ander thema dat me fascineerde in Postville was de beschrijving van de dood van een bepaald type Amerika - een homogeen Amerika dat werd gekenmerkt door de boer en de lokale zakenman. Kleine steden en het platteland van Amerika van voor de opioïdencrisis, voor de braindrain, voor de seksuele revolutie en voor Walmart en het winkelcentrum. Er was een element van Postville, Iowa als de laatste buitenpost van het Amerika van De Tocqueville - een plek waar de weg van boerderij naar markt niet slechts een historische wegwijzer of wegnaam was. Dat Amerika is zo goed als verdwenen - het is een plaats van veranderende demografie, verslaving, invaliditeit en Trump country. MAGA is een goedkope vervanging voor de tijd dat Amerikanen echt vrij en onafhankelijk waren - en het achterhoedegevecht dat MAGA is, is een politieke en culturele doodsreutel voor plaatsen als Postville. Inderdaad, de blanken van Postville vergrijzen en anticonceptie - de middelbare school zit ongetwijfeld vol met Somaliërs, Mexicanen en andere niet-blanken. Niet dat ik betreur dat de Amerikaanse droom zich tot anderen uitstrekt; dat doe ik niet; maar het verlies van Postville en de ontelbare andere landelijke plaatsen zoals Postville is een definitief teken van de ondergang van tenminste één versie van Amerika. Als dit vooruitgang is, dan voelt het niet zo. Ik hield van de wereld met Postville, zoals die was; en ik vind dat ze ergens moeten bestaan.

Als Postville een dood is, dan is het ook een geboorte - een nieuw Amerika wordt daar en elders geboren. Afgezien van de vraag of het een beter Amerika is, is het op zijn minst een ander Amerika. Homogeniteit en heterogeniteit zijn vieze woorden, tenzij we ze panegyrisch toepassen op de cultus van diversiteit. We hebben geen keus, prijs diversiteit of anders. Dus dat Postville nu het thuis is van vele talen, vele culturen, vele "anderen" is axiomatisch goed. En wat Postville ooit was - een enclave van blank christelijk Amerika - is axiomatisch slechter.

Ik woon toevallig op een van de meest diverse plekken in Amerika. Ik ben er niet tegen - of tegen het "andere" - maar ik vier het ook niet. De realiteit is dat mensen de neiging hebben om bij mensen te blijven die het meest op hen lijken wat betreft ras, religie en, in mindere mate, sociaaleconomische status. In mijn stad zijn we "divers" in die zin dat vrijwel de hele wereldbevolking in microkosmos vertegenwoordigd is in een kleine stad, maar tegelijkertijd is er weinig overlap in de zinvolle sociale interacties tussen deze groepen. Het valt nog te bezien of een land van vele culturen kan blijven bestaan waar één cultuur ooit de norm was. De dood van het blanke Amerika, zoals belichaamd door de ineenstorting van Postville en de geboorte van het nieuwe multiraciale en multiculturele Amerika, voorspelt in ieder geval nieuwe en dramatische manieren van leven - minder vertrouwen, minder communicatie, minder interactie en minder vertrouwen. En dat alles vindt plaats in wat een raciaal verwendingssysteem aan het worden is waarin de verschillende groepen met elkaar concurreren om een concurrentievoordeel.

Nee, ik ben niet optimistisch over de toekomst van het multiculturele paradijs dat het liberalisme aan het bouwen is op de as van het oude Amerika. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat het een onmogelijke situatie voorspelt die niet goed zal aflopen.

Maar homogeniteit, in raciale of religieuze vorm, is nog lang niet dood. Er valt iets te zeggen voor de chassidische joden - en alle fervente gelovigen van vrijwel elk type - in dit nieuwe Amerika. Terwijl het multiraciale en multiculturele Amerika veel liberaler en vijandiger tegenover religie staat, en terwijl het secularisme steeds meer Amerikanen raakt, wordt er een aparte en strijdlustige religieuze minderheid (of minderheden) geboren. Hasidische Joden zijn anders dan alle Joden die voor hen in de Verenigde Staten kwamen - ze zijn militant Joods en weigeren compromissen te sluiten op de manier waarop Joden uit het verleden dat ongetwijfeld wel deden. Traditionele katholieken zijn net zo militant. Andere uitlopers, bij gebrek aan een beter woord, schieten overal in het land wortel. Terwijl de massa mensen langzaam en ongemerkt "nee" zegt tegen georganiseerde religie, reageert een kleine minderheid binnen elke traditie strijdvaardig, en zij zetten door en groeien.

Door het hedonisme en de steriliteit van het secularisme zal de groei van deze microgroepen snel als paddenstoelen uit de grond schieten om twee redenen. Ten eerste krijgen ze kinderen (veel kinderen). Terwijl het gemiddelde Amerikaanse gezin ver onder het vruchtbaarheidsvervangingscijfer van 2,1 kinderen zit (omdat kinderen tenslotte een offer betekenen dat niet strookt met een narcistische cultuur), krijgen chassidische joden, de Amish, traditionele katholieken en sommige blanke nationalisten zeven, acht of meer kinderen. En ze verwerpen ook met plezier feminisme, homoseksualiteit, moderne cultuur en echtscheiding. Het demografische exponentiële effect van grote gezinnen die veel kinderen baren die op hun beurt weer grote gezinnen hebben, zal veel eerder voelbaar zijn dan mensen zich realiseren. Ten tweede zal een assertieve, zelfverzekerde en gelukkige minderheid meer en meer mensen aantrekken uit de troosteloze wereld van hedonisme, zinloosheid en nihilisme. De chassidische Joden zullen blijven doordringen tot de seculiere Joden; traditionele katholieken zullen hetzelfde doen onder de massa van verlopen en semi-religieuze katholieken; en raciaal bewuste blanken zullen aanhangers aantrekken als ze de ontluikende anti-blanke haat om hen heen zien. Het nieuwe Amerika zal verwarrend en vijandig zijn, maar het zal niet kunnen tippen aan de strijdbaarheid van deze groepen die weten wie ze zijn en zich op alle denkbare manieren verzetten tegen de hedendaagse liberale cultuur. Op een vreemde manier voel ik me getroost door de opkomst van het chassidisme in Postville en plaatsen zoals deze - niet omdat ik natuurlijk in hun buurt wil wonen of hun houding en gedrag goedkeur, maar omdat ze een merk van jodendom zijn dat wild groeit en het secularisme krachtig afwijst. In dat opzicht vertegenwoordigt het chassidisme een soort afwijzing die het Jodendom overstijgt - een waaraan ik zelf deelneem.

Postville en de overname van het stadje door militant religieuze Joden is interessant - maar de thema's die erin aan bod komen hadden ook geschreven kunnen worden over de gemeenschap van traditionele katholieken die een paar jaar eerder een stadje in Kansas overnamen. In een hoofdartikel in het tijdschrift Atlantic van januari/februari 2020 onderzocht Emma Green op hoe een externe en militante katholieke groep een klein boerenstadje in het Midwesten overweldigde. De overlappende thema's zijn er - uitsluiting, zelfingenomenheid en assertiviteit, overvloed in het extreme en de beschuldiging van een sekte-achtige sfeer. Ik vermoed dat we in de loop der tijd meer intentionele gemeenschappen zoals Saint Marys, Kansas en Postville, Iowa zullen zien, omdat militant religieuzen hun leven willen leiden in gemeenschap met gelijkgestemde geloofsgenoten.

 

Een ander thema dat uniek Joods is, is dat van eten. Natuurlijk was het uitgangspunt van de chassidische verhuizing gebaseerd op het bereiden en slachten van kosjer voedsel voor religieuze Joden, maar voedsel lijkt op elke pagina op de loer te liggen. Bloom zelf reduceert zijn gehechtheid aan het Jodendom tot het voedsel uit zijn jeugd - tot het traditionele voedsel van de Joden. Het Shabbat diner, dat elke week de centrale maaltijd van de Joden is, staat prominent in de beschrijving van het leven van de Hasidische Joden. Ik ben vast niet de eerste die het verband legt tussen het Joodse ritueel van de Shabbatmaaltijd - de betekenis en het belang ervan - en het katholieke ritueel van de eucharistische maaltijd en het offer. In zekere zin hebben het shabbatmaal en de katholieke mis belangrijke overeenkomsten.

Bloom sluit zich uiteindelijk af van de Lubavitchers, psychologisch in ieder geval, tijdens het lange gesprek dat plaatsvindt tijdens het Shabbat diner. Voor de inheemse Iowans staat hun eten - en ironisch genoeg ook het varken - centraal in hun leven. Alles wat het verhaal beweegt lijkt te maken te hebben met eten, of diners, of coffeeshops. Het Doc Wolf-incident zelf werd gemotiveerd door het verlangen van de oude en stervende Jood naar traditioneel en authentiek Joods eten. Hoewel ik graag eet, zoals ieder mens, kan ik me niet verplaatsen in de betekenis van eten voor Joden. Dit is geen oordeel van mijn kant, maar eerder een observatie. De auteur denkt vaak aan eten.

* * *

De Hasidische minachting voor de niet-Jood is voelbaar in heel Postville. En hierin staan de ultra-orthodoxen in een lange traditie die vergelijkbare conclusies trekt. Volgens één bron, die in overeenstemming lijkt te zijn met de Hasidische visie die in Postville wordt geschetst, zijn niet-Joodse en Joodse zielen heel verschillend - ontologisch verschillend. Bijvoorbeeld, "het volk Israël, zo stelt de Zohar, bezit een levende, heilige en verheven ziel ("nefesh ḥayah kadisha ila'ah"), in tegenstelling tot de andere volkeren, die worden beschreven als verwant aan dieren en kruipende wezens, die deze "Goddelijke" ziel missen en slechts een "dierlijke" ziel bezitten." Zie De ziel van een Jood en de ziel van een niet-jood door Rabbi Hanan Balk, Ḥakirah, het Flatbush Tijdschrift voor Joodse  Wetgeving  en  Denken.. Om verschillende redenen heb ik een aantal Joodse bronnen gezien die aangeven dat de zielen van Joden en niet-Joden verschillend zijn, en dat Joden en niet-Joden daarom wezens van een verschillende soort zijn. De Jood is dienovereenkomstig een vergeestelijkt schepsel wiens essentie door God wordt aangeraakt; de heiden daarentegen niet en wordt als zodanig vergeleken met een bestaan dat meer dierlijk is.

Deze bronnen stellen een principe dat op het eerste gezicht niet biologisch gefundeerd is - wie een Jood is, wordt min of meer verondersteld. Wat mij altijd heeft geïnteresseerd is of het concept van een Joodse ziel hetzelfde is als de definitie van Joods zijn. Zou, bijvoorbeeld, een man geboren uit een Joodse vader en een niet-Joodse moeder een halve Joodse ziel hebben? Betekent het feit dat joods-zijn typisch wordt geacht matrilineair te worden doorgegeven, dat zo'n "halfbloed" de "dierlijke" ziel van de niet-jood zou hebben of iets anders? Heeft alleen een Joodse vrouw de macht om een Joodse ziel door te geven aan haar kind - waardoor Joodse mannen verstoken blijven van die macht? Om eerlijk te zijn zijn er bronnen, en zelfs het hierboven geciteerde artikel, die duidelijk maken dat er geen consensus is op dit punt, maar het feit dat dit iets is dat diep verankerd is in het chassidische jodendom en de joodse psyche is diep verontrustend. Als het axiomatisch is om de nazi's te veroordelen voor hun ontmenselijking van Joden als "submensen", wat kunnen we dan zeggen van Joden en hun merk van Jodendom dat zegt dat niet-joden in wezen dieren zijn? Is dat net zo verwerpelijk? En zo nee, waarom?

Voor degenen die goed opletten zou het idee van een Joods superioriteitscomplex niet verrassend moeten zijn. "Uitverkoren-zijn" brengt blijkbaar de implicatie van "niet-uitverkoren-zijn" met zich mee, wat noodzakelijkerwijs betekent dat heidenen niet uitverkoren waren. Interessant genoeg heb ik me altijd afgevraagd waarom Joden lijken te denken dat hun "uitverkoren-zijn" een superioriteit met zich meebrengt - alsof God hen uitverkoos omdat ze speciaal of anders waren. Als de Christelijke beschuldiging is dat Joden schijnbaar alles over God verkeerd begrijpen, dan lijkt het deze Christen zeker dat zij verkeerd begrijpen dat God hen niet verhoogde omdat zij anders of specialer waren; zij werden anders en specialer omdat God hen verhoogde. Maar die verheffing was nooit bedoeld als uitnodiging om in zichzelf te roemen alsof ze beter waren dan andere mensen; het was een verantwoordelijkheid om het licht van Gods glorie naar de naties te brengen, wat ze natuurlijk deden in Jezus Christus. Waar het de Joden - diep - aan lijkt te ontbreken is nederigheid. Hun onuitstaanbare trots, die te zien was in Postville, is voor iedereen met ogen te zien. En het is diep onheilig.

 

Een ander thema dat me opviel was de stompzinnigheid van het joods-zijn tegenover het liberalisme van het joods-zijn. Het spreekt voor zich dat de chassidische Joden niet de meerderheid van de Joden in de Verenigde Staten of de wereld vormen - als de huidige demografische trends zich voortzetten, zouden ze dat misschien wel kunnen worden - maar daar zijn we nu waarschijnlijk nog een tijdje van verwijderd. Bloom kwam centraal te staan in dit conflict tussen Joods liberalisme en Joodse insulariteit - en, het siert hem, hij "wandelde op zijn manier" als het aankwam op welke kant hij koos. Ik denk dat Bloom relatief ongewoon is, zelfs als seculiere, liberale Jood, omdat hij de Frank Serpico van de Joden werd - een complete overloper. Iedereen die Postville leest - religieus, niet-religieus, anti-religieus - kan niet anders dan walgen van de chassidische joden en alles wat met hen te maken heeft. En Bloom is zo ongewoon omdat ik het gevoel heb dat de meeste liberale Joden zoals hij nooit zouden doen wat hij heeft gedaan omdat er een diepe hypocrisie door het liberale Jodendom loopt dat elke vorm van tribalisme veroordeelt (op de meest gemene manier) behalve hun eigen. Bloom nam het chassidische tribalisme op de korrel en dat maakt hem iemand heel anders. De meeste liberale Joden zien bijvoorbeeld geen tegenstrijdigheid in het steunen van de transparant discriminerende praktijken van de etnocentrische staat Israël - de piepkleine en soevereine enclave van Joden die in toenemende mate wordt gedomineerd door orthodoxe en etnonationalistische Joden zoals de Hasidim - terwijl ze elke politieke aspiratie van andere groepen om een vergelijkbare plaats van homogeen bestaan en voortbestaan te bereiken, veroordelen.

Uiteindelijk schetst Bloom een afschuwelijk beeld van het leven en de waarden van de chassidische gemeenschap. En, hoe dan ook voor de niet-jood, het lezen en internaliseren van de realiteit van de Postville Joden kan niet anders dan mensen dwingen om vraagtekens te zetten bij wat ze denken te weten over de Joden in het algemeen. Bloom bekritiseerde inderdaad zijn "eigen" Joden, maar de chassidische Joden zijn geen ander soort Joden - ze zijn gewoon een extremere versie van reeds bestaande houdingen onder Joden (met de duidelijke implicatie dat zelfs niet-hasidische Joden sommige van deze houdingen handhaven, zelfs als ze meer gedempt en verborgen zijn - zoals blijkt uit de brede steun die orthodox, etnonationalistisch Israël geniet binnen de Joodse diaspora in het Westen).

Het valt nog te bezien of het Joodse liberalisme een toekomst heeft - het Hasidische Jodendom duidelijk wel. Mijn ervaring met het Jodendom heeft me geleerd dat het een eigen zwaarte uitoefent op degenen die erin geboren zijn - zelfs onder liberale Joden. Maar liberale Joden en Hasidische Joden zijn letterlijk werelden van verschil in geest en praktijk. Of het liberale Jodendom de verschillende invloeden van assimilatie, intermarriage en sociaal-politieke afstand tot het Talmoedische Jodendom kan overleven is een open vraag. Hetzelfde geldt voor hoe lang de cognitieve dissonantie tussen de vermeende liberale waarden van de meeste seculiere Joden en de tribalistische vooronderstellingen voor voortdurende steun voor Israël en Joodse afscheiding kan voortduren.