1269 Wat gebeurt er in de Oekraine ? Kolonel Jacques Baud, Zwitserland.

Here is the english version. 

Is het mogelijk te weten wat er in Oekraïne gebeurt en is gebeurd?

BOYD D. CATHEY - 2 APRIL, 2022

 - 6.100 WOORDEN –

 

Eerst  een interview      Jacques Baud - The Gray Zone,     12 april : 

Verder is dit een interview van 2 april van de website van UNZ: 

In de afgelopen drie maanden heb ik zes artikelen geschreven over het conflict tussen Rusland en Oekraïne: dat zijn zes van de elf afleveringen die op MY CORNER zijn verschenen en vervolgens zijn gepubliceerd op plaatsen als LEWROCKWELL.com en THE UNZ REVIEW.

Dat lijkt misschien overdreven en dat geef ik toe. Maar de kwestie is, naar ik meen, van ontstellend belang voor de Verenigde Staten en, inderdaad, voor de toekomst van de wereld.

Zoals u zich wellicht kunt voorstellen, heb ik enkele vrienden die het niet eens zijn met wat ik heb geschreven en die mij op de vingers hebben getikt voor mijn standpunten en beweringen. Er is zelfs een suggestie gedaan om vraagtekens te zetten bij mijn gebruik van bronnen en de manier waarop ik informatie en nieuws evalueer dat via mijn computer op mijn bureau binnenkomt. Hoewel ik vrijelijk toegeef dat ik van oudsher geneigd ben de standaard Amerikaanse bronnen over het conflict in dat deel van Europa te wantrouwen - en dat mijn lectuur over en studie van het postcommunistische Rusland van de afgelopen twintig jaar mij ertoe brengt meer open te staan voor het Russische standpunt in deze crisis - ben ik mij er tegelijkertijd terdege van bewust dat het eerste wat in oorlogstijd te lijden heeft en verdwijnt, de waarheid is. En dat beide partijen in dit gruwelijke conflict gebruik maken van propaganda en alle media waarover zij beschikken.

Het is duidelijk dat de westerse media, dat wil zeggen de grote Amerikaanse nieuwsorganen (Fox, MSNBC, CNN, ABC, CBS, NBC, The Washington Post, The Wall Street Journal, The New York Times, enz.) en hun equivalenten in Europa unaniem en ijverig pro-Oekraïens zijn. En daar zijn enkele zeer belangrijke redenen voor, waaronder het feit dat bijna al die media een globalistisch en neoconservatief perspectief op het conflict weerspiegelen.

Er bestaat inderdaad een echte symbiose tussen de grote Amerikaanse media en het politieke establishment, met Washington D.C. als middelpunt. Die virtuele eenheid omvat zowel de Democraten als de Republikeinen, die, als er al iets is, meer oorlogszuchtig zijn dan hun vermeende tegenstanders. Een vriend van mij merkte zelfs op dat hij het veelbetekenend vond dat de standpunten van Fox News en CNN over de oorlog vrijwel identiek waren; hij zei dat omdat hij geloofde dat, aangezien alle grote nieuwsbronnen het met elkaar eens waren, wat zij presenteerden zeker waarheidsgetrouw was.

Maar dat was en is niet hoe ik het nieuws uit Oekraïne en Rusland evalueer. Elke bewering waarover ik schrijf probeer ik te staven met een verscheidenheid aan bronnen; ik probeer zo goed mogelijk te verifiëren wat ik kan. Sommige van de informatie die ik presenteer is zeer omstreden of discutabel; ik bied het aan als tegenwicht voor wat ik beschouw als de over-the-top, soms hysterische berichtgeving die op Fox of CNN te zien is. Zoals een andere vriend onlangs tegen me zei over de beweringen van Russische "oorlogsmisdaden": "Misschien zullen we aan het eind zien wie er gelijk had?"

Ik ben zeker bereid om serieus te blijven evalueren wat er gemeld wordt, en ik hoop dat er op een gegeven moment een eindafrekening komt van wat feitelijk is, wat louter veronderstellingen zijn, en wat inderdaad nep en propaganda is.

Niettemin, hoe meer ik lees, elke morgen tientallen bronnen uit de hele wereld, hoe meer ik ernstig ga twijfelen aan de algemeen gehuldigde mantra van  bijna al onze grote nieuwsmedia.

En dat is, gezien de cruciale kwesties die met deze kwestie verband houden, de reden waarom ik erover blijf schrijven en een tegengestelde visie blijf bieden op veel van wat op Fox News te zien is of door een Brian Kilmeade wordt gespuwd. En daarom probeer ik dat zo intelligent mogelijk te doen.

Onlangs stuitte ik op misschien wel de clearest and most reasonable account van wat er gaande is in Oekraïne. Het is belangrijk omdat de auteur ervan, Jacques Baud, een gepensioneerd kolonel van de Zwitserse inlichtingendienst, een hooggeplaatste en belangrijke deelnemer was aan de opleidingsoperaties van de NAVO in Oekraïne. In de loop der jaren had hij ook uitgebreide contacten met zijn Russische tegenhangers. Zijn lange essay verscheen voor het eerst (in het Frans) bij het gerespecteerde Centre Français de Recherche sur le Renseignement. Een letterlijke vertaling verscheen in The Postil (1 april 2022). Ik ben teruggegaan naar het oorspronkelijke Frans en heb het artikel wat ingekort en, naar ik hoop, in meer idiomatisch Engels weergegeven. Ik denk niet dat ik door het te bewerken het fascinerende verhaal van Baud heb beschadigd. Want wat hij in werkelijkheid heeft gedaan is "de kat uit de zak laten komen".

In het verleden heb ik verslagen en rapporten gelezen die het verhaal  dat hij vertelt bevestigen of er op een of andere manier  mee overeenkomen. Enkele mensen waar ik over heb geschreven of die ik heb geciteerd zijn: Dr. John Mearsheimer,   Archbishop Carlo Vigano   Glenn Greenwald   , Sohrab Ahmari    Kolonel Douglas Macgregor, Mike Whitney, en anderen. Maar geen van deze schrijvers heeft uit de eerste hand, diepgaand en uitvoerig verslag gedaan zoals Kolonel Baud, duidelijk en met kennis van zaken.

Het is nog steeds een beetje lang, ondanks mijn bewerking. Maar ik dring er bij u op aan Baud's commentaar te lezen en te overdenken. Samen met de historische verslagen van historicus John Mearsheimer, zou het verplichte lectuur moeten zijn voor die ijverige beleidshaviken, zowel in de GOP als in de Democratische Partij, die ons in de Derde Wereldoorlog duwen:

 

 

De militaire situatie in Oekraïne

https://cf2r.org/documentation/la-situation-militaire-en-ukraine/

maart 2022 DOOR Jacques Baud

 

Deel één: De weg naar oorlog

Jarenlang heb ik me, van Mali tot Afghanistan, ingezet voor de vrede en er mijn leven voor gewaagd. Het gaat er dus niet om de oorlog te rechtvaardigen, maar om te begrijpen wat ons ertoe gebracht heeft. [....]

Laten we proberen de wortels van het [Oekraïense] conflict te onderzoeken. Het begint met those die het de laatste acht jaar hebben gehad over "separatisten" of "onafhankelijken" uit Donbass. Dit is een verkeerde benaming. De referenda die de twee zelfbenoemde republieken Donetsk en Lugansk in mei 2014 hebben gehouden, waren geen referenda over "onafhankelijkheid" (независимость), zoals some unscrupulous journalists hebben beweerd, maar referenda over "zelfbeschikking" of "autonomie" (самостоятельность). De kwalificatie "pro-Russisch" suggereert dat Rusland partij was in het conflict, wat niet het geval was, en de term "Russischtaligen" zou eerlijker zijn geweest. Bovendien werden deze referenda gehouden tegen het advies van Vladimir Poetin in.

In feite wilden deze republieken zich niet afscheiden van Oekraïne, maar een autonoom statuut krijgen, dat hen het gebruik van het Russisch als officiële taal garandeert - want de eerste wetgevende handeling van de nieuwe regering die het resultaat was van de door de Amerikanen gesponsorde omverwerping van [de democratisch verkozen] president Janoekovitsj, was de afschaffing, op 23 februari 2014, van de Kivalov-Kolesnitsjenko-wet van 2012 die van het Russisch een officiële taal in Oekraïne maakte. Een beetje zoals wanneer Duitse putschisten zouden beslissen dat Frans en Italiaans niet langer officiële talen zouden zijn in Zwitserland.

Dit besluit veroorzaakte een storm onder de Russischtalige bevolking. Het resultaat was een felle repressie tegen de Russischtalige regio's (Odessa, Dnepropetrovsk, Charkov, Lugansk en Donetsk), die vanaf februari 2014 werd uitgevoerd en leidde tot een militarisering van de situatie en enkele gruwelijke moordpartijen op de Russische bevolking (in Odessa en Mariupol, de meest opmerkelijke).

In dit stadium, te rigide en verwikkeld in een doctrinaire benadering van operaties, onderwierp de Oekraïense generale staf de vijand, zonder er echter in te slagen werkelijk te zegevieren. De door de autonomisten gevoerde oorlog [bestond uit].... zeer mobiele operaties, uitgevoerd met lichte middelen. Met een meer flexibele en minder doctrinaire aanpak konden de rebellen de inertie van de Oekraïense strijdkrachten uitbuiten om hen herhaaldelijk "in de val te lokken".

In 2014, toen ik bij de NAVO zat, was ik verantwoordelijk voor de strijd tegen de verspreiding van handvuurwapens, en we probeerden Russische wapenleveringen aan de rebellen op te sporen, om te zien of Moskou erbij betrokken was. De informatie die we toen ontvingen kwam bijna volledig van Poolse inlichtingendiensten en "klopte" niet met de informatie die van de OVSE [Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa] kwam - en ondanks nogal grove aantijgingen waren er geen leveringen van wapens en militair materieel uit Rusland.

De rebellen waren bewapend dankzij de overlopers van Russischtalige Oekraïense eenheden die naar de kant van de rebellen waren overgelopen. Naarmate het falen van de Oekraïeners voortduurde, zwollen de gelederen van de autonomen aan met tank-, artillerie- en luchtafweerbataljons. Dit heeft de Oekraïners ertoe aangezet de akkoorden van Minsk te ondertekenen.

Maar net na de ondertekening van de Minsk 1 akkoorden lanceerde de Oekraïense president Petro Porosjenko een massale "antiterroristische operatie" (ATO/Антитерористична операція) tegen de Donbass. De Oekraïners werden slecht geadviseerd door NAVO-officieren en leden een verpletterende nederlaag in Debaltsevo, waardoor ze gedwongen werden de Minsk 2-akkoorden te sluiten.

Het is essentieel om hier in herinnering te brengen dat de akkoorden van Minsk 1 (september 2014) en Minsk 2 (februari 2015) niet voorzagen in afscheiding of onafhankelijkheid van de republieken, maar in hun autonomie binnen het kader van Oekraïne. Degenen die de Agreements lezen  (er zijn er maar weinig die dat daadwerkelijk hebben) zullen opmerken dat er geschreven staat dat over de status van de republieken onderhandeld moest worden tussen Kiev en de vertegenwoordigers van de republieken, voor een interne oplossing binnen Oekraïne.

Daarom heeft Rusland sinds 2014 systematisch de uitvoering van de Minsk-akkoorden geëist, terwijl het weigerde partij te zijn bij de onderhandelingen, omdat het een interne aangelegenheid van Oekraïne betrof. Aan de andere kant heeft het Westen - onder leiding van Frankrijk - systematisch geprobeerd de akkoorden van Minsk te vervangen door het "Normandië-formaat", dat de Russen en de Oekraïners tegenover elkaar plaatste. Laten we echter niet vergeten dat er vóór 23-24 februari 2022 nooit Russische troepen in de Donbass waren. Bovendien hebben OVSE-waarnemers nooit het minste spoor waargenomen van Russische eenheden die voor die tijd in de Donbass opereerden. Op de kaart van de Amerikaanse inlichtingendienst die op 3 december 2021 door de Washington Post is gepubliceerd, zijn bijvoorbeeld geen Russische troepen in de Donbass te zien.

In oktober 2015 bekende Vasyl Hrytsak, directeur van de Oekraïense veiligheidsdienst (SBU), dat er slechts 56 Russische strijders waren waargenomen in de Donbass. Dat was precies vergelijkbaar met de Zwitsers die in het weekend in Bosnië gingen vechten, in de jaren negentig, of de Fransen die vandaag in Oekraïne gaan vechten.

Het Oekraïense leger verkeerde toen in een deplorabele staat. In oktober 2018, na vier jaar oorlog, verklaarde de hoofdaanklager van het Oekraïense leger, Anatoly Matios, stated that Oekraïne had in de Donbass 2.700 manschappen verloren: 891 door ziektes, 318 door verkeersongevallen, 177 door andere ongevallen, 175 door vergiftigingen (alcohol, drugs), 172 door onzorgvuldig omgaan met wapens, 101 door overtredingen van veiligheidsvoorschriften, 228 door moorden en 615 door zelfmoorden.

In feite werd het Oekraïense leger ondermijnd door de corruptie van zijn kaders en genoot het niet langer de steun van de bevolking. Volgens een rapport van het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken kwam bij de terugroeping van reservisten in maart/april 2014 70 procent niet opdagen voor de eerste sessie, 80 procent voor de tweede, 90 procent voor de derde, en 95 procent voor de vierde. In oktober/november 2017 kwam 70 procent van de dienstplichtigen niet opdagen voor de terugroepactie "Herfst 2017". Dit is niet meegerekend suicides en desertions (vaak over naar de autonomisten), die opliepen tot 30 procent van de arbeidskrachten in het ATO-gebied. Jonge Oekraïners weigerden om in de Donbass te gaan vechten en gaven de voorkeur aan emigratie, wat ook, althans gedeeltelijk, het demografisch tekort van het land verklaart.

Het Oekraïense Ministerie van Defensie wendde zich vervolgens tot de NAVO om te helpen zijn strijdkrachten "aantrekkelijker" te maken. Omdat ik reeds aan soortgelijke projecten in het kader van de Verenigde Naties had gewerkt, werd ik door de NAVO gevraagd deel te nemen aan een programma om het imago van de Oekraïense strijdkrachten te herstellen. Maar dit is een proces van lange adem en de Oekraïeners wilden snel handelen.

Om het gebrek aan soldaten te compenseren, nam de Oekraïense regering haar toevlucht tot paramilitaire milities.... In 2020 vormden zij ongeveer 40 procent van de Oekraïense strijdkrachten en telden ongeveer 102.000 man, according to Reuters. Zij werden bewapend, gefinancierd en getraind door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Canada en Frankrijk. Er waren meer dan 19 nationaliteiten.

Deze milities waren sinds 2014 actief in de Donbass, met westerse steun. Ook al kan men twisten over de term "nazi", feit blijft dat deze milities gewelddadig zijn, een misselijkmakende ideologie uitdragen en virulent antisemitisch zijn...[en] bestaan uit fanatieke en wrede individuen. Het bekendste van deze milities is het Azov Regiment, waarvan het embleem doet denken aan de 2e SS Das Reich Panzer Division, die in Oekraïne vereerd wordt voor de bevrijding van Kharkov van de Sovjets in 1943, alvorens in 1944 het bloedbad van Oradour-sur-Glane in Frankrijk aan te richten. [....]

De karakterisering van de Oekraïense paramilitairen als "nazi's" of "neonazi's" is considered Russian propaganda. Maar dat is niet de mening van de Times of Israel, of van het West Point Academy's Center for Counterterrorism. In 2014, Newsweek magazine leek het erop dat ze meer geassocieerd werden met... de Islamitische Staat. Maak uw keuze!

Het Westen steunde en bleef dus milities bewapenen die zich sinds 2014 schuldig hebben gemaakt aan talrijke misdaden tegen de burgerbevolking: verkrachtingen, martelingen en moordpartijen....

De integratie van deze paramilitaire troepen in de Oekraïense Nationale Garde ging helemaal niet gepaard met een "denazificatie", zoals sommigen beweren.

Een van de vele voorbeelden die dat tonen is het insigne van het Azov Regiment :

In 2022, heel schematisch, waren de Oekraïense strijdkrachten die tegen het Russische offensief vochten als volgt georganiseerd:

·         Het leger, ondergeschikt aan het Ministerie van Defensie. Het is georganiseerd in 3 legerkorpsen en samengesteld uit manoeuvre-formaties (tanks, zware artillerie, raketten, enz.).

·         De Nationale Garde, die afhankelijk is van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en georganiseerd is in 5 territoriale commando's.

De Nationale Garde is dus een territoriale verdedigingsmacht die geen deel uitmaakt van het Oekraïense leger. Zij omvat paramilitaire milities, die "vrijwilligersbataljons" (добровольчі батальйоні) worden genoemd, ook bekend onder de veelzeggende naam "represaillebataljons", en die uit infanterie bestaan. Zij zijn voornamelijk opgeleid voor stedelijke gevechten en verdedigen nu steden als Charkov, Mariupol, Odessa, Kiev, enz.

 

 

Deel twee: de oorlog

Als voormalig hoofd analyse van de strijdkrachten van het Warschaupact bij de Zwitserse strategische inlichtingendienst ( Als Zwitser bestudeerdehij dus de USSR)  stel ik met droefheid - maar niet met verbazing - vast dat onze diensten niet langer in staat zijn de militaire situatie in Oekraïne te begrijpen. De zelfbenoemde "deskundigen" die op onze televisieschermen paraderen, geven onvermoeibaar dezelfde informatie door, gemoduleerd door de bewering dat Rusland - en Vladimir Poetin - irrationeel is. Laten we een stapje terug doen.

 

 

1.       Het uitbreken van de oorlog

Sinds november 2021 hebben de Amerikanen voortdurend geroepen dat een Russische invasie in Oekraïne er aan zat te komen . De Oekraïners leken het daar aanvankelijk echter niet mee eens te zijn. Waarom niet?

We moeten teruggaan naar 24 maart 2021. Op die dag, Volodymyr Zelensky issued a decree voor de recapture of the Crimea ......  >  Zelensky besloot dat hij de Krim ging heroveren  en begon zijn troepen in te zetten in het zuiden van het land. Tegelijkertijd werden verschillende NAVO-oefeningen gehouden tussen de Zwarte Zee en de Baltische Zee increase in reconnaissance flights langs de Russische grens. Rusland hield vervolgens verschillende oefeningen om de operationele paraatheid van zijn troepen te testen en te laten zien dat het de ontwikkeling van de situatie volgde.

Het werd rustiger tot oktober-november met het einde van de ZAPAD 21 oefeningen, waarvan de troepenbewegingen werden geïnterpreteerd als een versterking voor een offensief tegen Oekraïne. Maar zelfs de Oekraïense autoriteiten weerlegden het idee van Russische voorbereidingen voor een oorlog, en Oleksiy Reznikov, de Oekraïense minister van Defensie, verklaarde dat there had been no change aan zijn grens sinds het voorjaar.

In strijd met de akkoorden van Minsk voerde Oekraïne in Donbass luchtoperaties uit met drones, waaronder ten minste één aanval op een brandstofdepot in Donetsk in oktober 2021. De Amerikaanse pers merkte dit op, maar de Europeanen niet; en niemand veroordeelde deze schendingen.

In februari 2022 kwamen de gebeurtenissen tot een hoogtepunt. Op 7 februari, tijdens zijn bezoek aan Moskou, bevestigde Emmanuel Macron reaffirmed aan Vladimir Poetin zijn engagement voor de akkoorden van Minsk, een engagement dat hij zou herhalen na zijn ontmoeting met Volodymyr Zelensky de volgende dag. Maar op 11 februari eindigde in Berlijn, na negen uur werk, de vergadering van politieke adviseurs van de leiders van het "Normandische formaat" zonder enig concreet resultaat: de Oekraïeners still refused to apply the Minsk Agreements  blijkbaar onder druk van de Verenigde Staten. Vladimir Poetin merkte op dat Macron loze beloften had gedaan en dat het Westen niet bereid was de afspraken te doen naleven, hetzelfde verzet tegen een regeling dat het al acht jaar aan de dag legt.

De Oekraïense voorbereidingen in de contactzone gingen door. Het Russische parlement werd gealarmeerd en vroeg Vladimir Poetin op 15 februari de onafhankelijkheid van de republieken te erkennen, wat hij aanvankelijk weigerde.

Op 17 februari kondigde president Joe Biden aan announced dat Rusland Oekraïne in de komende dagen zou aanvallen. Hoe wist hij dit? Dat is een raadsel. Maar sinds de 16e waren de artilleriebeschietingen op de bevolking van Donbass drastisch toegenomen, zoals blijkt uit de dagelijkse rapporten van de OVSE-waarnemers. Natuurlijk hebben noch de media, noch de Europese Unie, noch de NAVO, noch enige westerse regering gereageerd of ingegrepen. Later zou worden gezegd dat dit Russische desinformatie was. In feite lijkt het erop dat de Europese Unie en sommige landen opzettelijk hebben gezwegen over de slachting onder de bevolking van Donbass, wetende dat dit een Russische interventie zou uitlokken.

Aantal explosies tussen 14 febr en 22 febr.

In combinatie met enorme toename van Oekraiense troepen naast de Donbas was dit volgens Jacques Baud een begin van de oorlog door de Oekraïne. 

Tegelijkertijd waren er berichten over sabotage in de Donbass. Op 18 januari onderschepten Donbass-strijders saboteurs, die Pools spraken en uitgerust waren met westerse apparatuur en die chemische incidenten wilden veroorzaken in Gorlivka. Het zouden CIA-huurlingen kunnen zijn geweest, geleid of "geadviseerd" door de Amerikanen en samengesteld uit Oekraïense of Europese strijders, om sabotageacties uit te voeren in de Donbass-republieken.

In feite wist Joe Biden al op 16 februari dat de Oekraïners waren begonnen met intensieve beschietingen van de burgerbevolking van Donbass, waardoor Vladimir Poetin voor een moeilijke keuze kwam te staan: Donbass militair helpen en een internationaal probleem creëren, of lijdzaam toezien hoe de Russischtalige bevolking van Donbass wordt verpletterd.

Als hij zou besluiten in te grijpen, zou Poetin zich kunnen beroepen op de internationale verplichting van "Responsibility To Protect" (R2P). Maar hij wist dat een interventie, ongeacht de aard of de omvang ervan, een storm van sancties zou ontketenen. Of de Russische interventie nu beperkt zou blijven tot de Donbass of verder zou gaan om druk uit te oefenen op het Westen over de status van Oekraïne, de prijs die daarvoor zou moeten worden betaald zou dezelfde zijn. Dit is wat hij in zijn toespraak van 21 februari heeft verklaard. Op die dag ging hij in op het verzoek van de Doema en erkende hij de onafhankelijkheid van de twee Donbass-republieken; tegelijkertijd ondertekende hij vriendschaps- en bijstandsverdragen met hen.

Het Oekraïense artilleriebombardement op de bevolking van de Donbass ging door, en op 23 februari vroegen de twee republieken om militaire bijstand van Rusland. Op 24 februari beriep Vladimir Poetin zich op artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, dat voorziet in wederzijdse militaire bijstand in het kader van een defensieve alliantie.

 

Om de Russische interventie in de ogen van het publiek volstrekt illegaal te doen lijken, hebben de westerse mogendheden opzettelijk verzwegen dat de oorlog feitelijk op 16 februari is begonnen. Het Oekraïense leger bereidde zich al in 2021 voor op een aanval op de Donbass, zoals sommige Russische en Europese inlichtingendiensten wisten.

In zijn toespraak van 24 februari verklaarde Vladimir Poetin de twee doelstellingen van zijn operatie: "demilitariseren" en "denazificeren" van Oekraïne. Het ging er dus niet om Oekraïne over te nemen, en vermoedelijk zelfs niet om het te bezetten; en al helemaal niet om het te vernietigen.

Vanaf dat moment is onze kennis van het verloop van de operatie beperkt: de Russen hebben een uitstekende beveiliging van hun operaties (OPSEC) en de details van hun planning zijn niet bekend. Maar vrij snel maakt het verloop van de operatie het ons mogelijk te begrijpen hoe de strategische doelstellingen op operationeel niveau werden vertaald.

Demilitarisatie:

·         vernietiging op de grond van de Oekraïense luchtvaart, luchtverdedigingssystemen en verkenningstoestellen;

·         neutralisatie van commando- en inlichtingenstructuren (C3I), alsmede van de voornaamste logistieke routes in de diepte van het grondgebied;

·         omsingeling van het grootste deel van het Oekraïense leger dat zich in het zuidoosten van het land heeft verzameld.

Denazificatie:

·         vernietiging of neutralisatie van vrijwilligersbataljons die actief zijn in de steden Odessa, Charkov en Mariupol, alsmede in diverse faciliteiten op het grondgebied.

 

1.       Demilitarisatie

Het Russische offensief werd op een zeer "klassieke" manier uitgevoerd. Aanvankelijk - zoals de Israëliërs in 1967 hadden gedaan - met de vernietiging op de grond van de luchtmacht in de allereerste uren. Daarna zagen we een gelijktijdige progressie langs verschillende assen volgens het principe van "stromend water": oprukken overal waar de weerstand zwak was en de steden (zeer veeleisend in termen van troepen) voor later overlaten. In het noorden werd de kerncentrale van Tsjernobyl onmiddellijk bezet om sabotage te voorkomen. De beelden van Oekraïense en Russische soldaten guarding the plant together worden natuurlijk niet getoond.

Het idee dat Rusland de hoofdstad Kiev wil innemen om Zelensky uit te schakelen, komt typisch van de West.... Maar Vladimir Poetin is nooit van plan geweest om Zelensky neer te schieten of omver te werpen. In plaats daarvan wil Rusland hem aan de macht houden door hem te dwingen te onderhandelen, door Kiev te omsingelen. De Russen willen de neutraliteit van Oekraïne verkrijgen.

Veel westerse commentatoren waren verbaasd dat de Russen bleven streven naar een oplossing via onderhandelingen terwijl zij militaire operaties uitvoerden. De verklaring ligt in de Russische strategische visie sinds het Sovjettijdperk. Voor het Westen begint de oorlog wanneer de politiek eindigt. De Russische benadering is echter Clausewitziaans geïnspireerd: oorlog is de continuïteit van politiek en men kan vloeiend van het ene naar het andere gaan, zelfs tijdens de strijd. Dit maakt het mogelijk druk uit te oefenen op de tegenstander en hem te dwingen te onderhandelen.

Vanuit operationeel oogpunt was het Russische offensief een voorbeeld van eerder militair optreden en planning: in zes dagen veroverden de Russen een gebied zo groot als het Verenigd Koninkrijk, met een opmarssnelheid die groter was dan wat de Wehrmacht in 1940 had bereikt.

Het grootste deel van het Oekraïense leger was in het zuiden van het land ingezet ter voorbereiding van een grote operatie tegen de Donbass. Daarom konden de Russische troepen het vanaf begin maart omsingelen in de "ketel" tussen Slavyansk, Kramatorsk en Severodonetsk, met een stoot vanuit het oosten via Charkov en een andere vanuit het zuiden vanuit de Krim. Troepen uit de republieken Donetsk (DPR) en Lugansk (LPR) vullen de Russische troepen aan met een opmars vanuit het oosten.

In dit stadium trekken de Russische troepen de strop langzaam aan, maar staan niet langer onder tijdsdruk of tijdschema. Hun demilitariseringsdoel is zo goed als bereikt en de resterende Oekraïense strijdkrachten hebben niet langer een operationele en strategische commandostructuur.

De "vertraging" die onze "deskundigen" toeschrijven aan een gebrekkige logistiek is slechts het gevolg van het feit dat zij hun doelstellingen hebben bereikt. Rusland wil niet het gehele Oekraïense grondgebied bezetten. In feite lijkt het erop dat Rusland zijn opmars probeert te beperken tot de taalgrens van het land.

Onze media spreken van willekeurige bombardementen op de burgerbevolking, vooral in Charkov, en afschuwelijke beelden worden breed uitgemeten. Gonzalo Lira, een Latijns-Amerikaanse correspondent die daar woont, laat ons echter een kalme stad zien op March 10 en March 11. Het is waar dat het een grote stad is en dat we niet alles zien - maar dit lijkt erop te wijzen dat we ons niet in de totale oorlog bevinden die we voortdurend op onze TV-schermen voorgeschoteld krijgen. Wat de republieken van de Donbass betreft, zij hebben hun eigen grondgebied "bevrijd" en vechten in de stad Mariupol.

 

 

1.       Denazificatie

In steden als Charkov, Mariupol en Odessa wordt de Oekraïense verdediging verzorgd door de paramilitaire milities. Zij weten dat het doel van de "denazificatie" in de eerste plaats op hen gericht is. Voor een aanvaller in een verstedelijkt gebied zijn burgers een probleem. Daarom probeert Rusland humanitaire corridors te creëren om steden van burgers te ontdoen en alleen de milities over te laten, zodat die gemakkelijker kunnen worden bestreden.

Omgekeerd proberen deze milities de burgers in de steden ervan te weerhouden te evacueren om het Russische leger ervan te weerhouden daar te vechten. Daarom zijn ze terughoudend bij het uitvoeren van deze corridors en doen ze er alles aan om ervoor te zorgen dat de Russische inspanningen geen succes hebben - ze gebruiken de burgerbevolking als "menselijk schild". Video's waarop te zien is hoe burgers Mariupol proberen te verlaten en in elkaar worden geslagen door strijders van het Azov-regiment, worden uiteraard zorgvuldig gecensureerd door de westerse media.

Op Facebook werd de Azov-groep in dezelfde categorie geplaatst als Islamitische Staat [ISIS] en onderworpen aan het "beleid inzake gevaarlijke personen en organisaties" van het platform. Het was daarom verboden om zijn activiteiten te verheerlijken, en "posts" die gunstig waren voor de groep werden systematisch verboden. Maar op 24 februari veranderde Facebook zijn beleid en allowed posts favorable to the militia. In dezelfde geest heeft het platform in maart, in de voormalige Oosterse landen, oproepen toegestaan voor de murder of Russian soldiers and leaders. Tot zover de waarden die onze leiders inspireren.

Onze media propageren een romantisch beeld van het volksverzet van het Oekraïense volk. Het is dit beeld dat de Europese Unie ertoe heeft gebracht de distributie van wapens aan de burgerbevolking te financieren. In mijn hoedanigheid van hoofd vredeshandhaving bij de VN heb ik gewerkt aan de kwestie van de bescherming van burgers. We ontdekten dat geweld tegen burgers in zeer specifieke contexten voorkomt. Met name wanneer wapens in overvloed aanwezig zijn en er geen commandostructuren zijn.

Deze commandostructuren vormen de essentie van legers: hun functie is het gebruik van geweld te kanaliseren in de richting van een doel. Door burgers lukraak te bewapenen, zoals nu het geval is, maakt de EU hen tot strijders, met als gevolg dat zij potentiële doelwitten worden. Bovendien leidt de verspreiding van wapens zonder bevel, zonder operationele doelstellingen, onvermijdelijk tot afrekeningen, banditisme en acties die meer dodelijk dan doeltreffend zijn. Oorlog wordt een kwestie van emoties. Kracht wordt geweld. Dit is wat er gebeurde in Tawarga (Libië) van 11 tot 13 augustus 2011, waar 30.000 zwarte Afrikanen werden afgeslacht met wapens die (illegaal) door Frankrijk werden geparachuteerd. Het Britse Royal Institute for Strategic Studies (RUSI) ziet overigens geen toegevoegde waarde in deze wapenleveranties.

Door wapens te leveren aan een land in oorlog loopt men bovendien het risico als oorlogvoerende partij te worden beschouwd. De Russische aanvallen van 13 maart 2022 op de Mykolajev-vliegbasis volgen op Russische waarschuwingen dat wapenzendingen als vijandige doelen zouden worden behandeld.

De EU herhaalt de rampzalige ervaring van het Derde Rijk in de laatste uren van de Slag om Berlijn. Oorlog moet aan de militairen worden overgelaten en wanneer één partij heeft verloren, moet dat worden toegegeven. En als er verzet moet zijn, moet dat geleid en gestructureerd worden. Maar wij doen precies het tegenovergestelde - wij pushen burgers om te gaan vechten, en tegelijkertijd staat Facebook oproepen tot moord op Russische soldaten en leiders toe. Tot zover de waarden die ons inspireren.

Sommige inlichtingendiensten zien dit onverantwoorde besluit als een manier om de Oekraïense bevolking als kanonnenvoer te gebruiken in de strijd tegen het Rusland van Vladimir Poetin.... Het zou beter zijn geweest om onderhandelingen aan te gaan en zo garanties voor de burgerbevolking te verkrijgen dan om olie op het vuur te gooien. Het is gemakkelijk om strijdlustig te zijn met het bloed van anderen.

 

 

1.       De kraamkliniek van Mariupol

Het is belangrijk van tevoren te begrijpen dat het niet het Oekraïense leger is dat Mariupol verdedigt, maar de Azov-militie, die bestaat uit buitenlandse huurlingen.

In haar samenvatting van de situatie van 7 maart 2022 verklaarde de Russische VN-missie in New York: "Inwoners melden dat Oekraïense strijdkrachten het personeel uit het kraamkliniek nr. 1 van de stad Mariupol hebben verdreven en een schietpost binnen de faciliteit hebben opgezet." Op 8 maart publiceerden de onafhankelijke Russische media Lenta.ru, de getuigenis van burgers uit Mariupol die vertelden dat de kraamkliniek was overgenomen door de militie van het Azov regiment, en die de burgerbewoners verdreven door hen te bedreigen met hun wapens. Zij bevestigden de verklaringen van de Russische ambassadeur enkele uren eerder.

Het ziekenhuis in Mariupol neemt een dominante positie in, perfect geschikt voor de installatie van antitankwapens en voor observatie. Op 9 maart hebben Russische troepen het gebouw getroffen. Volgens CNN raakten 17 mensen gewond, maar op de beelden zijn geen slachtoffers in het gebouw te zien en er is geen bewijs dat de genoemde slachtoffers verband houden met deze aanval. Er wordt gesproken over kinderen, maar in werkelijkheid is er niets. Dit weerhoudt de leiders van de EU er niet van seeing this as a war crime. En dit laat Zelensky toe om op te roepen tot een no-fly zone boven Oekraïne.

In werkelijkheid weten we niet precies wat er gebeurd is. Maar de opeenvolging van gebeurtenissen lijkt te bevestigen dat Russische troepen een positie van het Azov-regiment hebben getroffen en dat de kraamafdeling toen vrij was van burgers.

Het probleem is dat de paramilitaire milities die de steden verdedigen, door de internationale gemeenschap worden aangemoedigd om de oorlogsregels niet te eerbiedigen. Het lijkt erop dat de Oekraïeners het scenario hebben nagespeeld van de kraamkliniek in Koeweit-stad in 1990, die door de firma Hill & Knowlton voor 10,7 miljoen dollar volledig in scène was gezet om de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties ervan te overtuigen in Irak in te grijpen voor Operatie Desert Shield/Storm.

Westerse politici hebben acht jaar lang civiele aanvallen in de Donbass aanvaard zonder sancties tegen de Oekraïense regering uit te vaardigen. We zijn al lang in een dynamiek beland waarin westerse politici ermee hebben ingestemd het internationaal recht op te offeren aan hun doel Rusland te verzwakken.

Deel drie: Conclusies

Als ex-inlichtingendeskundige is het eerste wat mij opvalt de totale afwezigheid van de westerse inlichtingendiensten bij het nauwkeurig weergeven van de situatie in het afgelopen jaar.... In feite lijkt het erop dat in de hele Westerse wereld de inlichtingendiensten zijn overrompeld door de politici. Het probleem is dat het de politici zijn die beslissen - de beste inlichtingendienst ter wereld is nutteloos als de besluitvormer niet luistert. Dit is wat er tijdens deze crisis is gebeurd.

Dit gezegd zijnde, terwijl enkele inlichtingendiensten een zeer nauwkeurig en rationeel beeld van de situatie hadden, hadden andere duidelijk hetzelfde beeld als dat wat door onze media werd gepropageerd... Het probleem is dat ik uit ervaring heb ondervonden dat zij uiterst slecht zijn op het analytische niveau-doctrinair, zij missen de intellectuele en politieke onafhankelijkheid die nodig is om een situatie met militaire "kwaliteit" te beoordelen.

Ten tweede lijkt het erop dat in sommige Europese landen politici welbewust ideologisch op de situatie hebben gereageerd. Daarom is deze crisis vanaf het begin irrationeel geweest. Er zij op gewezen dat alle documenten die tijdens deze crisis aan het publiek werden voorgelegd, door politici werden gepresenteerd op basis van commerciële bronnen.

Sommige westerse politici wilden duidelijk dat er een conflict zou komen. In de Verenigde Staten waren de aanvalsscenario's die Anthony Blinken aan de VN-Veiligheidsraad voorlegde slechts het product van de verbeelding van een Tiger Team dat voor hem werkte - hij deed precies hetzelfde als Donald Rumsfeld in 2002 deed, die de CIA en andere inlichtingendiensten "omzeilde" die veel minder assertief waren over Iraakse chemische wapens.

De dramatische ontwikkelingen waarvan wij thans getuige zijn, hebben oorzaken die wij kenden, maar niet wilden zien:

·         op strategisch niveau, de uitbreiding van de NAVO (die wij hier niet hebben behandeld);

·         op politiek niveau, de westerse weigering om de akkoorden van Minsk uit te voeren;

·         en operationeel, de voortdurende en herhaalde aanvallen op de burgerbevolking van de Donbass gedurende de afgelopen jaren en de dramatische toename eind februari 2022.

Met andere woorden, wij kunnen de Russische aanval natuurlijk betreuren en veroordelen. Maar WIJ (dat wil zeggen: de Verenigde Staten, Frankrijk en de Europese Unie voorop) hebben de voorwaarden geschapen voor het uitbreken van een conflict. Wij tonen medeleven met het Oekraïense volk en de two million refugees. Dat is prima. Maar als we ook maar een greintje medeleven hadden gehad met het zelfde aantal refugees from the Ukrainian populations van Donbass die door hun eigen regering zijn afgeslacht en acht jaar lang hun toevlucht in Rusland hebben gezocht, zou dit alles waarschijnlijk niet zijn gebeurd.

[....]

Of de term "genocide" van toepassing is op het misbruik waarvan de bevolking van Donbass het slachtoffer is, is een open vraag. De term wordt doorgaans gereserveerd voor gevallen van grotere omvang (Holocaust, enz.). Maar de definitie in het Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van genocide is waarschijnlijk ruim genoeg om op dit geval van toepassing te zijn.

Het is duidelijk dat dit conflict ons tot hysterie heeft gebracht. Sancties lijken het instrument bij uitstek te zijn geworden van ons buitenlands beleid. Als wij erop hadden aangedrongen dat Oekraïne zich zou houden aan de akkoorden van Minsk, waarover wij hebben onderhandeld en die wij hebben bekrachtigd, zou dit alles niet zijn gebeurd. De veroordeling van Vladimir Poetin is ook het veroordelen van onszelf.  Het heeft geen zin om achteraf te zeuren - we hadden eerder moeten handelen. Noch Emmanuel Macron (als mede- garant staand voor de uitvoering van Minsk 2 en lid van de VN-Veiligheidsraad), noch Olaf Scholz, noch Volodymyr Zelensky hebben echter hun verplichtingen nageleefd. Uiteindelijk is de echte nederlaag die van degenen die geen stem hebben.

De Europese Unie was niet in staat om de uitvoering van de akkoorden van Minsk te bevorderen - integendeel, zij heeft niet gereageerd toen Oekraïne zijn eigen bevolking in de Donbass bombardeerde. Had zij dat wel gedaan, dan had Vladimir Poetin niet hoeven te reageren. Afwezig in de diplomatieke fase, onderscheidde de EU zich door het conflict aan te wakkeren. Op 27 februari heeft de Oekraïense regering agreed to enter into negotiations met Rusland. Maar een paar uur later stemde de Europese Unie voor een budget van 450 miljoen euro om wapens te leveren aan Oekraïne, wat olie op het vuur gooide. Vanaf dat moment vonden de Oekraïners het niet meer nodig om tot een akkoord te komen. Het verzet van de Azov-militie in Mariupol leidde zelfs tot een impuls van 500 miljoen euro voor wapens.

In Oekraïne zijn, met de zegen van de westerse landen, de voorstanders van een onderhandeling uit de weg geruimd. Dit is het geval met Denis Kireyev, een van de Oekraïense onderhandelaars, assassinated on March 5 door de Oekraïense geheime dienst (SBU) omdat hij Rusland te gunstig gezind was en als een verrader werd beschouwd. Hetzelfde lot trof Dmitry Demyanenko, voormalig plaatsvervangend hoofd van het hoofddirectoraat van de SBU voor Kiev en de regio, die op 10 maart werd vermoord omdat hij te welwillend stond tegenover een overeenkomst met Rusland; hij werd neergeschoten door de Mirotvorets ("Vredestichters") militie. Deze militie is verbonden met de Mirotvorets website, which lists de "vijanden van Oekraïne", met hun persoonlijke gegevens, adressen en telefoonnummers, zodat zij kunnen worden lastiggevallen of zelfs geëlimineerd; een praktijk die in veel landen strafbaar is, maar niet in Oekraïne. De VN en enkele Europese landen hebben de sluiting van deze site geëist, maar die eis werd door de Rada [het Oekraïense parlement] afgewezen.

Uiteindelijk zal de prijs hoog zijn, maar Vladimir Poetin zal waarschijnlijk de doelen bereiken die hij zich gesteld heeft. We hebben hem in de armen van China gedreven. Zijn banden met Peking zijn steviger geworden. China is zich aan het ontpoppen als een bemiddelaar in het conflict. De Amerikanen moeten Venezuela en Iran om olie vragen om uit de energie-impasse te geraken waarin ze zichzelf hebben gebracht en de Verenigde Staten moeten jammerlijk terugkomen op de sancties tegen hun vijanden.

Westerse ministers die proberen collapse the Russian economy en het Russische volk te laten lijden, of zelfs oproepen tot de assassination van Poetin, laten zien (ook al hebben ze de vorm van hun woorden gedeeltelijk teruggedraaid, maar niet de inhoud!) dat onze leiders niet beter zijn dan degenen die we haten - het niet toelaten van Russische atleten in de Para-Olympische Spelen of Russische artiesten heeft niets te maken met het bestrijden van Poetin. [....]

Wat maakt het conflict in Oekraïne erger  dan onze oorlogen in Irak, Afghanistan of Libië? 

Welke sancties hebben wij getroffen tegen degenen die de internationale gemeenschap opzettelijk hebben voorgelogen om onrechtvaardige, ongerechtvaardigde en moorddadige oorlogen te voeren? .... Hebben wij ook maar één sanctie getroffen tegen de landen, bedrijven of politici die wapens leveren aan het conflict in Jemen, dat wordt beschouwd als de "ergste humanitaire ramp ter wereld"?

De vraag stellen is hem beantwoorden... en het antwoord is niet mooi.

 

 

Jacques Baud is oud-kolonel van de Generale Staf, oud-lid van de Zwitserse strategische inlichtingendienst, specialist in Oosterse landen. Hij werd opgeleid in de Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten. Hij heeft gediend als beleidschef voor vredesoperaties van de Verenigde Naties. Als VN-deskundige op het gebied van de rechtsstaat en veiligheidsinstellingen heeft hij de eerste multidimensionale VN-inlichtingeneenheid in Sudan ontworpen en geleid. Hij heeft gewerkt voor de Afrikaanse Unie en was gedurende 5 jaar bij de NAVO verantwoordelijk voor de strijd tegen de verspreiding van handvuurwapens. Hij was betrokken bij besprekingen met de hoogste Russische militaire en inlichtingenfunctionarissen vlak na de val van de USSR. Binnen de NAVO volgde hij de Oekraïense crisis van 2014 en nam hij later deel aan programma's om Oekraïne bij te staan. Hij is de auteur van verschillende boeken over inlichtingen, oorlog en terrorisme, in het bijzonder Le Détournement uitgegeven door SIGEST, Gouverner par les fake news , L'affaire Navalny . Zijn laatste boek is Poutine, maître du jeu? uitgegeven door Max Milo.

 

 

Dit artikel komt tot stand met de welwillende toestemming van het Centre Français de Recherche sur le Renseignement, Parijs.

(Opnieuw gepubliceerd in My Corner met toestemming van de auteur of zijn vertegenwoordiger)