James Corbett maakte een tweedelige documentair over de macht van de Grote Olie maatschappijen.
Ik heb beide video's al enkele malen beluisterd en ik vind ze heel goed.
Hieronder heb ik de tekst van Corbett, met links, geplaatst.
( Die staat op de Corbet website)
Ik heb de tekst al grotendeels in het Nederlands vertaald ( door google en correcties door mijzelf). De NL vertaling staan onder de engelse versie.
Hier de video:
Zie deze webstie voor info en downloads: https://www.corbettreport.com/bigoil/
HOW BIG OIL CONQUERED
THE WORLD
Oil. From farm to pharmaceutical, diesel truck to
dinner plate, pipeline to plastic product, it is impossible to think of an area
of our modern-day lives that is not affected by the petrochemical industry. The
story of oil is the story of the modern world.
Parts of that story are well-known: Rockefeller and
Standard Oil; the internal combustion engine and the transformation of global
transport; the House of Saud and the oil wars in the Middle East.
Other parts are more obscure: the quest for oil and
the outbreak of World War I; the petrochemical interests behind modern
medicine; the Big Oil money behind the “Green Revolution” and the “Gene
Revolution.”
But that story, properly told, begins somewhere
unexpected. Not in Pennsylvania with the first commercial drilling operation
and the first oil boom, but in the rural backwoods of early 19thcentury
New York State. And it doesn’t start with crude oil or its derivatives, but a
different product altogether: snake oil.
“Dr. Bill Livingston, Celebrated Cancer Specialist”
was the very image of the traveling snake oil salesman. He was neither a doctor
nor a cancer specialist; his real name was not even Livingston. More to the
point, the “Rock Oil” tonic he pawned was a useless mixture of laxative and
petroleum and had no effect whatsoever on the cancer of the poor townsfolk he
conned into buying it.
He lived the life of a vagabond, always on the run
from the last group of people he had fooled, engaged in ever-more-outrageous
deceptions to make sure that the past wouldn’t catch up with him. He abandoned
his first wife and their six children to start a bigamous marriage in Canada at
the same time as he fathered two more children by a third woman. He adopted the
name “Livingston” after he was indicted for raping a girl in Cayuga in 1849.
When he wasn’t running away from them or disappearing
for years at a time, he would teach his children the tricks of his treacherous
trade. He once bragged of his parenting technique: “I cheat my boys every chance
I get. I want to make ’em sharp.”
A towering man of over six feet and with natural good
looks that he used to his advantage, he went by “Big Bill.” Others, less
generously, called him “Devil Bill.” But his real name was William Avery
Rockefeller, and it was his son, John D. Rockefeller, who would go on to found
the Standard Oil monopoly and become the world’s first billionaire.
The world we live in today is the world created in
“Devil” Bill’s image. It’s a world founded on treachery, deceit, and the naïveté
of a public that has never wised up to the parlor tricks that the Rockefellers
and their ilk have been using to shape the world for the past century and a
half.
This is the story of the oiligarchy.
PART ONE: BIRTH OF THE OIL-IGARCHY
Titusville, 1857. A most unlikely man alights from a
railway car into the midst of this sleepy Western Pennsylvania town on the
shores of Oil Creek: “Colonel” Edwin Drake. He’s from the Pennsylvania Rock Oil
Company, and he’s here on a mission: to collect oil.
Like “Dr.” Bill, Drake isn’t really a Colonel. The
title is bestowed on him by George Bissell and James Townsend, a lawyer and a
banker who started the Pennsylvania Rock Oil Company after they discovered they
could distill the region’s naturally occurring Seneca oil into lamp oil, or
kerosene. Drake is actually an unemployed railroad conductor who talked himself
into a job after staying at the same hotel as Bissell the year before. Calling
him a Colonel, it is hoped, will help win the respect of the locals.
The locals think he’s crazy anyway. Seneca oil is
indeed plentiful, bubbling out of seeps and collecting
in the creek, but other than as a cure-all medicine or grease for the local sawmill’s
machinery, it’s hardly seen as something valuable. In fact, it can be a
downright nuisance, contaminating brine wells that supply Pittsburgh’s booming
salt industry.
Still, Drake has a task to complete: finding a way to
collect enough oil to make the distillation of Seneca oil into lamp oil
profitable. He tries everything he can think of. The Native Americans had
historically collected the oil by damming the creek near a seep and skimming
the oil off the top. But Drake can only collect six to ten gallons of oil a day
this way, even when he opens up extra seeps. He tries digging a shaft, but the
groundwater floods in too quickly.
By the summer of 1859 he’s desperate. Drake’s running
out of ideas, Bissell and Townsend are running out of patience and, most
importantly, the company is running out of funds. He turns to “Uncle” Billy
Smith, a Pittsburgh blacksmith who had experience drilling brine wells with
steam-powered equipment. They get to work drilling down through the shale
bedrock to reach the oil. It’s maddeningly slow work, with the crude equipment
struggling to get through three feet of bedrock a day. By August 27th they’ve
drilled down sixty-nine and a half feet, Drake has used the last of his funds,
and Bissell and his partners have decided to close up the operation. On August
28th, they strike oil.
Narrator: Then
on Sunday, August 28th, 1859, oil bubbled up the drive pipe. Uncle Billy and
his son Sam bailed out several buckets of oil. On Monday, the very day that
Colonel Drake received his final payment and an order to close down the
operation, they hitched the walking beam to a water pump and the oil began to
flow. The first oil was to sell for $40 a barrel. Years later a local newspaper
interviewed Uncle Billy about the day they struck oil:
“I commenced drilling and at 4:00 I struck the oil. I
says to Mr. Drake, ‘Look there! What do you think of this?’ He looked down the
pipe and said, ‘What’s that?’ And I said, ‘That is your fortune!'”
Drake’s well proved that by drilling for it, oil could
be found in abundance and produced cheaply. Overnight a whole new industry was
born. Before long in millions of homes, farms and factories around the world,
lamps would be lit with kerosene refined from West Pennsylvania crude.
Daniel Yergin: When the
word came out that Drake had struck oil, the cry went up throughout the narrow
valleys of Western Pennsylvania: ‘The crazy Yankee has struck oil! The crazy
Yankee has struck oil!’ And it was the first great boom. It was like a gold
rush.
Overnight, the quiet farming backwoods of rural
Pennsylvania was transformed into a bustling oil region, with prospectors
leasing up flats, towns springing up from nowhere, and a forest of percussion
rigs covering the land. The first oil boom had arrived.
Already poised to make the most of this boom was a
young up-and-coming bookkeeper in Cleveland with a head for numbers: John
Davison Rockefeller. He had two ambitions in life: to make $100,000 and to live
to 100 years old. John D. set off to make his fortune in the late 1850s, armed
with a $1,000 loan from his father, “Devil” Bill.
David Rockefeller: Grandfather
never finished high school and went to Cleveland having borrowed $1,100 from
his father to start a business — paid 9% interest on it, incidentally. And he
read about the oil business just beginning and got interested, and came to
realize it was a very volatile business at the time.
In 1863, seeing the oil boom and sensing the profits
to be made in the fledgling business, Rockefeller formed a partnership with
fellow businessman Maurice B. Clark and Samuel Andrews, a chemist who had built
an oil refinery but knew little about the business of getting his product to
market. In 1865, the shrewd John D. bought out his partners for $72,500 and,
with Andrews as partner, launched Rockefeller & Andrews. By 1870, after
five years of strategic partnerships and mergers, Rockefeller had incorporated
Standard Oil.
The story of the rise of Standard Oil is an oft-told
one.
Narrator: In a
move that would transform the American economy, Rockefeller set out to replace
a world of independent oilmen with a giant company controlled by him. In 1870,
begging bankers for more loans, he formed Standard Oil of Ohio. The next year,
he quietly put what he called “our plan” — his campaign to dominate the
volatile oil industry — into devastating effect. Rockefeller knew that the
refiner with the lowest transportation cost could bring rivals to their knees.
He entered into a secret alliance with the railroads called the South
Improvement Company. In exchange for large, regular shipments, Rockefeller and
his allies secured transport rates far lower than those of their bewildered
competitors.
Ida Tarbell, the daughter of an oil man, later
remembered how men like her father struggled to make sense of events: “An
uneasy rumor began running up and down the Oil Regions,” she wrote. “Freight
rates were going up. … Moreover … all members of the South Improvement Company
— a company unheard of until now — were exempt. … Nobody waited to find out his
neighbor’s opinion. On every lip there was but one word and that was
‘conspiracy.'”
Ron Chernow, Biographer: By 1879, when Rockefeller is 40, he controls 90 percent of the oil
refining in the world. Within a few years, he will control 90 percent of the
marketing of oil and a third of all of the oil wells. So this very young man
controls what is not only a national but an international monopoly in a
commodity that is about to become the most important strategic commodity in the
world economy.
By the 1880s, the American oil industry was the
Standard Oil Company. And Standard Oil was John D. Rockefeller.
But it wasn’t long until a handful of similarly
ambitious (and well-connected) families began to emulate the Standard Oil success
story in other parts of the globe.
One such competitor emerged from the Caucasus in the
1870s, where Imperial Russia had opened up the vast Caspian Sea oil deposits to private development. Two
families quickly combined forces to take advantage of the opportunity: the
Nobels, led by Ludwig Nobel and including his dynamite-inventing prize-creating
brother Alfred, and the French branch of the infamous Rothschild banking
dynasty, led by Alphonse Rothschild.
In 1891, the Rothschilds contracted with M. Samuel & Co., a Far East shipping company headquartered
in London and run by Marcus Samuel, to do what had never been done before: ship
their Nobel-supplied Caspian oil through the Suez Canal to East Asian markets.
The project was immense; it involved not only sophisticated engineering to
construct the first oil tankers to be approved by the Suez Canal Company, but
the strictest secrecy. If word of the endeavour was to get back to Rockefeller
through his international intelligence network, it would risk bringing the
wrath of Standard Oil, which could afford to cut rates and squeeze them out of
the market. In the end they succeeded, and the first bulk tanker, the Murex, sailed through the Suez Canal in 1892 en route to Thailand.
In 1897, M. Samuel & Co. became The Shell
Transport and Trading Company. Realizing that reliance on the Rothschild/Nobel
Caspian oil left the company vulnerable to supply shocks, Shell began to look
to the Far East for other sources of oil. In Borneo they ran up against Royal
Dutch Petroleum, established in The Hague in 1890 with the support of King
William III of the Netherlands to develop oil deposits in the Dutch East Indies.
The two companies, fearing competition from Standard Oil, merged in 1903 into the Asiatic Petroleum
Company, jointly owned with the French Rothschilds, and in 1907 become Royal
Dutch Shell.
Another global competitor to the Standard Oil throne
emerged in Iran at the turn of the 20th century. In 1901, millionaire socialite
William Knox D’arcy negotiated an incredible concessionwith the king of Persia: exclusive rights to prospect for oil throughout
most of the country for 60 years. After seven years of fruitless search, D’Arcy
and his Glasgow based partner, Burmah Oil, were ready to abandon the country
altogether. In early May of 1908 they sent a telegram to their geologist
telling him to dismiss his staff, dismantle his equipment and come back home.
He defied the order and weeks later struck oil.
Burmah Oil promptly spun off the Anglo-Persian Oil Company
to oversee production of Persian oil. The British government took 51% majority
control of the company’s shares in 1914 at the behest of
Winston Churchill, then First Lord of the Admiralty, and
survives today as BP.
The Rothschilds and Nobels. The Dutch royal family.
The Rockefellers. These early titans of the oil industry and their corporate
shells pioneered a new model for amassing and expanding fortunes hitherto
unheard of. They were the scions of a new oligarchy, one built around oil and
its control, from wellhead to pump.
But it was not just about money. The monopolization of
this, the key energy resource of the 20th century, helped secure the oiligarchs
not just wealth but power over the lives of billions. Billions who came to
depend on black gold for the provision of just about every aspect of their
daily lives.
In the late 19th century, however, it was by no means
certain that oil would become the key resource of the 20th century. As cheap
illumination from the newly-commercialized light bulb began to destroy the
market for lamp oil, the oiligarchs were on the verge of losing the value from
their monopoly. But a series of “lucky strikes” was about to catapult their
fortunes even further.
The very next year after the commercial introduction
of the light bulb, another invention came along to save the oil industry:
German engineer Karl Benz patented a reliable, two-stroke internal combustion
engine. The engine ran on gasoline, another petroleum byproduct, and became the
basis for the Benz Motorwagen that, in 1888, became the first commercially
available automobile in history. And with that stroke of luck, the business
that Rockefeller and the other oiligarchs had spent decades consolidating was
saved.
But more luck was needed to ensure the market for this
new engine. In the early days of the automobile era it was by no means certain
that gas-powered cars would come to dominate the market. Working models of
electric vehicles had been around since the 1830s, and the first electric car was
built in 1884. By 1897 there was a fleet of all-electric taxis shuttling
passengers around London. The world land speed record was
set by an electric car in 1898. By the dawn of the 20th century, electric cars
accounted for 28% of the
automobiles in the United States. The
electrics had advantages over the internal combustion engine: they required no
gear shifting or hand cranking, and had none of the
vibration, smell, or noise associated
with gasoline-powered cars.
Lady Luck intervened again on January 10, 1901, when
prospectors struck oil at Spindletop in East Texas. The gusher blew 100,000
barrels a day and set off the next great oil boom, providing cheap, plentiful
oil to the American market and driving down gas prices. It wasn’t long before
the expensive, low-range electric engines were abandoned altogether and big,
loud, gas-guzzling engines came to dominate the road, all fueled by the black
gold that Standard Oil, Shell, Gulf, Texaco, Anglo-Persian and the other oil
majors of the time were drilling, refining and selling.
Perhaps John D.’s greatest stroke of luck, however,
was not supposed to be luck at all. Rockefeller had come under increasing
scrutiny by a public outraged by the unprecedented wealth he had amassed
through Standard Oil. Muckraking reporters like Ida Tarbell began digging up
the dirt on his rise to power through railroad conspiracies, secret deals with
competitors and other shady practices. The press pictured him as a colossus with bribed politicians literally in the palm of his
hand; Standard Oil was a menacing octopus with its tentacles strangling the lifeblood of the nation. Hearings
began, investigations were launched, lawsuits were brought against him. And
then, finally, in 1911 the Supreme Court made a monumental decision.
Narrator: On May
15th, 1911, the Supreme Court of the United States declared that Standard Oil
was a monopoly in restraint of trade and should be dissolved. Rockefeller heard
of the decision while golfing at Kykuit with a priest from the
local Catholic church, Father J.P. Lennon.
Ron Chernow, Biographer: And Rockefeller reacted with amazing aplomb. He turned to the Catholic
priest and said, “Father Lennon, have you some money?” And the priest was very
startled by the question and said, “No.” And then he said, “Why?” And
Rockefeller replied, “Buy Standard Oil.”
Narrator: As
Rockefeller foresaw, the individual Standard Oil companies were worth more than
the single corporation. In the next few years, their shares doubled and tripled
in value. By the time the rain of cash was over, Rockefeller had the greatest
personal fortune in history — nearly two percent of the American economy.
Chernow: And it
was really losing the antitrust case that converted John D. Rockefeller into
history’s first billionaire. So that Standard Oil was punished in the federal
antitrust case, but John D. Rockefeller, Sr. most assuredly was not.
To the amazement of the world, Rockefeller’s
punishment had in fact been his reward. Rather than being taken down a peg, the
splitting up of the Standard Oil monopoly had launched him as the world’s only
acknowledged billionaire at a time when the average annual income in America
was $520.
Rockefeller’s story was perfectly mirrored by the
story of Colonel Edwin Drake. Having struck oil in Titusville and given rise to
a billion-dollar global industry, Drake had not had the foresight to patent his
drilling technique or even to buy up the land around his own well. He ended up
in poverty, relying on an annuity from the Commonwealth of Pennsylvania to
scrape together a living and dying in 1880.
For the oiligarchy, the lesson of the rise and rise of
Rockefeller was obvious: the more ruthlessly that monopoly was pursued, the
tighter that control was grasped, the greater the lust for power and money, the
greater the reward would be in the end.
From now on, no invention would derail the oil majors
from their quest for total control. No competition would be tolerated. No
threat to the oiligarchs would be allowed to rise.
PART TWO: COMPETITION IS A SIN
When asked how he could justify the treachery and
deceit with which he pursued the creation of the Standard Oil monopoly, John D.
Rockefeller is reputed to have said: “Competition is a sin.” This is the
mentality of the monopolist, and it is this justification, framed as religious
conviction, that drove the oiligarchs to so ruthlessly eliminate anyone who
would dare rise up as a pretender to their throne.
Ironically, it was the competition between the
oiligarchs in the early 20th century that helped give rise to an early external
threat to their empire: alcohol fuel.
As historian Lyle Cummins has noted of the period: “The oil trust
battles between Rockefeller, the Rothschilds, the Nobels and Marcus Samuel’s
Shell kept prices in a state of flux, and engines often had to be adaptable to
the fuel that was available.”
In many areas where oil wasn’t available, the
alternative was alcohol. Ethyl alcohol had been used as a fuel for lamps and
engines since the early 19th century. Although it was generally more expensive,
alcohol fuel offered a stability of supply that was alluring, especially in
areas like London or Paris that did not have predictable access to oil
supplies.
Alcohol has a lower heat value, or BTU, than gasoline,
but a series of tests by
the US Geological Survey and the US Navy in 1907 and 1908 proved that the
higher compression ratio of alcohol engines could perfectly offset the lower
heat value, thus making alcohol and gasoline engines fuel economy equivalent.
One early supporter of alcohol fuel was Henry Ford,
who designed his Model
T to run on either alcohol or gasoline. Sensing an
opportunity for new markets to boost the independent American farms that he
felt were vital to the nation, Henry Ford told the New York Times:
“The fuel of the future is going to come from fruit
like that sumach [sic] out by the road, or from apples, weeds, sawdust — almost
anything. There is fuel in every bit of vegetable matter that can be
fermented.”
Farmers, looking to capitalize on this, lobbied for
the repeal of a $2.08 per gallon alcohol tax that had been imposed to help pay
for the Civil War. They were aided by those who saw fuel alcohol as a way to
break the oiligarchs’ monopoly. In support of a bill to repeal the alcohol tax,
President Teddy Roosevelt told the US
Congress in 1906:
“The Standard Oil Company has, largely by unfair or
unlawful methods, crushed out home competition. It is highly desirable that an
element of competition should be introduced by the passage of some such law as
that which has already passed the House, putting alcohol used in the arts and
manufactures upon the free list.”
The alcohol tax was repealed in 1906 and for a time
corn ethanol at 14 cents a gallon was cheaper than gasoline at 22 cents a
gallon. The promise of cheap, unpatentable, unmonopolizable fuel production,
production open to anyone with raw vegetable matter and a still, swept the
nation.
But cheap, plentiful fuel that can be grown and
produced locally and independently is not what the oiligarchs had in mind.
A 1909 USGS report comparing gas and alcohol engines had noted that a significant point
in alcohol fuel’s favour was that there were fewer restrictions on alcohol
engines. For the oiligarchs, the answer was simple: find a way to place greater
restrictions on alcohol engines. Thankfully for them, the answer to their
problem was already gaining popular support.
In the 19th century, America had a drinking problem.
By 1830, the average American over 15 years old drank seven gallons of pure alcohol per year, three times higher than today’s average. This led to the first
anti-alcohol movements in the 1830s and 1840s and the formation of the
Prohibition Party in 1869 and the Women’s Christian Temperance Union in the
1870s. The movement enjoyed widespread and growing support but had few
political successes; Maine flirted with prohibition by outlawing the sale and manufacture of liquor in 1851, but the ban only lasted five years.
This changed with the formation of the Anti-Saloon
League in Standard Oil’s birth state of Ohio in 1893. The ASL was started by
John D. Rockefeller’s long-time personal friend Howard
Hyde Russell and was bankrolled in part by generous annual
donations from Rockefeller himself. The ASL,
with Rockefeller’s backing, quickly became the driving force behind a national
movement to outlaw the production and sale of alcohol.
Rockefeller was a teetotaler himself, not from moral
concern but because he was afraid that “good cheer among friends” would
lead to his downfall in business. Stephen Harkness, one of the silent partner
investors in Standard Oil and a director in the company until his death,
had caught Rockefeller’s eye when
he made a fortune buying up whiskey in advance of a new excise tax that he had
been tipped about and selling it at a huge profit after the tax kicked in.
No, Rockefeller and Standard Oil were not concerned
about the moral state of the nation…except as far as it impacted their bottom
line. But when prohibition did come in 1920, it had an interesting side effect:
Although it didn’t ban the use of ethanol as a fuel directly, it did lead
to increasingly burdensome restrictions requiring producers to add petroleum products to their ethanol to
make it poisonous before it could be sold. Alcohol fuel, now completely unable
to compete with gasoline, was abandoned altogether by the automobile industry.
Another existential threat to the vast fortunes of the
early oiligarchs was to require an even greater effort at social engineering:
public transportation.
By the end of World War I, private car ownership was
still a relative rarity; only one in ten Americans owned a car. Rail was still
the transportation of choice for the vast majority of the public, and
city-dwellers in most major cities relied on electric trolley networks to
transport them around town. In 1936, General Motors formed a front company,
“National City Lines,” along with Firestone Tire and Standard Oil of
California, to implement a process of “bustitution”: scrapping streetcars and
tearing up railways to replace them with GM’s own buses running on Standard
Oil-supplied diesel. The plan was remarkably successful.
“By the end of the 1940s, GM had bought and scrapped
over one hundred municipal electric transit systems in 45 cities and put
gas-burning GM buses on the streets in their place.
By 1955 almost 90% of the electric streetcar lines in
the United States had been ripped out or otherwise eliminated.”
The cartel had been careful to hide their involvement
in National City Lines, but it was revealed to the public in 1946 by an
enterprising retired naval lieutenant commander, Edwin J. Quinby. He
wrote a manifesto exposing what he called “a careful, deliberately planned campaign to swindle
you out of your most important and valuable public utilities — your Electric
Railway System.” He uncovered the oiligarchs’ stock ownership of National City
Lines and its subsidiaries and detailed how they had, step by step, bought up
and destroyed the public transportation lines in Baltimore, Los Angeles, St.
Louis and other major urban
centres.
Quinby’s warning caught the attention of federal
prosecutors, and in 1947 National City Lines was indicted for conspiring to form a
transportation monopoly and conspiring to monopolize sales of buses and
supplies. In 1949, GM, Firestone, Standard Oil of California and their officers
and corporate associates were convicted on the second count of conspiracy. The
punishment for buying up and dismantling America’s public transportation
infrastructure? A $5,000 fine. H. C. Grossman, who had been the director of
Pacific City Lines when it oversaw the scrapping of LA’s $100 million Pacific
Electric system, was fined exactly $1.
Unsurprisingly, GM and its associates did not remain
in the doghouse for long. In 1953, President Eisenhower appointed Charles
Wilson, then the President of General Motors, as Secretary of Defense. Wilson,
with Francis DuPont of the Rockefeller-connected DuPont family as Chief Administrator
of Federal Highways, oversaw one of the largest public works projects in
American history: the creation of the interstate highway system. With a war-era
excise tax on train tickets still in place and federally funded highways and
airports providing cheaper alternatives, rail travel declined a startling 84% between
1945 and 1964.
This social engineering paid off well for Standard Oil
and its growing list of petrochemical associates. In the two-and-a-half decades
after the outbreak of World War II, vehicle production in Detroit almost
tripled, from 4.5 million cars a year in 1940 to over 11 million in 1965. As a
result, sales of refined gasoline over the same period rose 300%.
But Rockefeller was not the only oiligarch working to
crush all opposition to his monopoly. Across the pond, the European oiligarchs
were working to protect their own oil investments from upstart competitors.
In 1889, a consortium of German investors led by
Siemens’ Deutsche Bank obtained a concession from the Turkish government for
extension of a railway line connecting Berlin to Basra on the Persian Gulf via
Baghdad in what was then part of the Ottoman Empire. The Berlin-Baghdad
Railway concession was for ninety-nine
years and came with mineral rights for twenty kilometers on either side of the
line — an especially lucrative deal since the rail cut right through the heart
of the still untapped Mesopotamian oil regions south of Mosul along the Tigris
River.
For the powers behind the British empire, concerned
with the military rise of Germany, this deal was unacceptable.
William Engdahl: Well,
Germany in the end of the 19th century was looking for outlets for its exports
— its industrial exports — as the German economy was growing like China’s has
grown in the last 30 years. And they decided that Turkey would be an ideal
strategic trade partner for Germany. And Georg von Siemens, one of the
directors of Deutsche Bank, came up with a strategy to extend a railway from
Berlin all the way down to Baghdad — which was then part of the Ottoman Empire,
Baghdad and Iraq today, near the Persian Gulf. German military began training
the Turkish military. German industry began investing in Turkey. They saw a
huge potential market to begin bringing Turkey into the 20th century
economically. Deutsche Bank also negotiated mineral rights — I think it was 20
kilometres either side of the railway — and it was already known in 1914 that
Mosul and these other areas contained huge petroleum deposits.
Well, why is that significant? At the end of the 19th
century, Jack Fisher—the head of the Admiralty and the head of the Royal
Navy—advocated the conversion of the British Navy from coal-fired to oil-fired.
That it would have a qualitative strategic improvement in every aspect of
warship design. And since Britain didn’t know that they had any oil back then
they went to Persia and swindled the Shah out of oil rights in Persia. They
went to Kuwait and backed a coup d’etat of the Al-Sabah family to be a British
pawn, and they literally wrote a contract with him that nothing that Kuwait
does will be done without approval of the British Governor. And Kuwait was
known to have oil lying right on the Persian Gulf.
The British looked at this railway plan of the Germans going right down to
Baghdad and said “My God! You can put soldiers on rail cars and bring them down
and threaten the oil lifeline of the British Navy.” This is a strategic move by
the Germans. It also would make Germany independent of the British control of
the seas. They would have a landline much like the Chinese “One Belt, One Road”
infrastructure for high-speed rails going throughout Eurasia into Russia, on
into Belarus and Western Europe that removes the United States’ Navy ability to
control China and control Central Asia to a great extent.
The British oiligarchs, including the British crown
with its hidden controlling
stake in Anglo-Persian Oil and the Rothschild’s merchant Marcus Samuel at Royal Dutch Shell, sought to counter this German threat to their
commercial and strategic interests. They used Armenian-born naturalized British
citizen Calouste Gulbenkian — the architect of the Royal Dutch/Shell merger —
in order, as he later recalled “to see British influence get the
upper hand in Turkey” against the Germans. If that was his task, it was a remarkable
success.
In 1909, the British set up the Turkish National Bank,
which was “Turkish” in name only. Founded by London banker Sir Edward Cassel
and with directors like Hugo Baring of the Barings banking family, Cassel
himself, and Gulbenkian, the Bank set up the Turkish Petroleum Company in 1912.
Formed explicitly to exploit the petroleum-rich oil fields of Iraq, then part
of the Ottoman Empire, Gulbenkian brokered a deal that forced Deutsche Bank,
with its 40-kilometre concessions along the oil-rich Baghdad railway line, into
a junior partnership in the company. The stock was split so the British
government’s Anglo-Persian Oil Company owned half the shares, with Royal Dutch
Shell and Deutsche Bank splitting the other half.
Their plan to take over Germany’s Turkish oil
interests had been successful, but in an amazing irony, it didn’t even matter.
Gulbenkian finished negotiations for the Iraqi oil concession on June 28, 1914, the
same day Archduke Ferdinand was shot in Sarajevo.
An alliance the British had been brokering for years
to constrain the rising German threat, an alliance involving France and Russia,
kicked into motion, and the world was engulfed in war. By the end of World War
I, the British and their allies had taken over Iraq and its oil deposits
anyway, Germany had been completely cut out, and Gulbenkian, their scheming
servant, received 5% of all oil field proceeds in the newly minted country.
As the century wore on, the oil industry grew beyond
the control of the handful of families that had dominated it since its
inception. Oil deposits were located around the globe and the resources of
entire nation states were marshaled to control them. Now, threats to the
oiligarchs and their interests required multi-lateral, multi-national responses
and the consequences of those deals were felt worldwide.
The story of the Oil Shock of 1973 as it has been
delivered to us by the history books is well known.
Narrator: By
the late 1960s, the nation relied on imported oil to keep the economy strong.
Then, in the early 1970s, oil-dependent America’s nightmares came true: 13
oil-producing countries in the Middle East and South America formed OPEC, the
Organization of Petroleum Exporting Countries. In 1973, OPEC placed an oil
embargo on the US and other nations that had supported Israel against the Arab
states in the Yom Kippur war. The American economy went into a tailspin as gas
shortages gripped the nation.
Few, however, know that the crisis and its ensuing
response was in fact prepared months ahead of time at a secret meeting in
Sweden in 1973. The meeting was the annual gathering of the Bilderberg Group, a
secretive cabal formed by Prince Bernhard of the Netherlands in 1954.
The Dutch royal family not only gave its royal imprint
to Royal Dutch Petroleum, they are still rumoured to be, along with the Rothschilds, one of the largest shareholders in Royal Dutch Shell, from the days when
Queen Wilhelmina’s Anglo-Dutch Petroleum holdings and other investments made
her the world’s first female
billionaire right through to today. Bernhard’s
guest list at the Bilderberg Group reflected his position in the oiligarchy;
alongside him at the Swedish conference were David Rockefeller of the Standard
Oil dynasty and his protégé Henry Kissinger; Baron Edmond de Rothschild; E.G.
Collado, the Vice President of Exxon; Sir Denis Greenhill, director of British
Petroleum; and Gerrit A. Wagner, president of Bernhard’s own Royal Dutch Shell.
At the meeting in Sweden, held five months before the
oil crisis began, the oiligarchs and their political and business allies were
planning their response to a monetary crisis that threatened the world
dominance of the US dollar. Under the Bretton Woods system, negotiated in the
final days of World War II, the US dollar would be the backbone of the world
monetary system, convertible to gold at $35 per ounce with all other currencies
pegged to it. Increasing US expenditures in Vietnam and decreasing exports
caused Germany, France, and other nations to start demanding gold for their
dollars.
With the Federal Reserve’s official gold holdings
plunging and unable to stem the tide of demand, Nixon abandoned Bretton Woods
in August 1971, threatening the dollar’s position as the world reserve
currency.
Richard Nixon: Accordingly,
I have directed the Secretary of the Treasury to take the action necessary to
defend the dollar against the speculators. I have directed
Secretary Connally to suspend temporarily the convertibility of the
dollar into gold or other reserve assets except in amounts and conditions
determined to be in the interest of monetary stability and in the best interest
of the United States.
As leaked documents from the 1973 Bilderberg meeting
show, the oiligarchs decided to use their control over the flow of oil to save
the American hegemon. Acknowledging that OPEC “could completely
disorganize and undermine the world monetary system,” the Bilderberg attendees
prepared for “an energy crisis or an increase in energy costs,” which, they predicted, could mean an oil price between $10
and $12, a staggering 400% increase from the current price of $3.01 per barrel.
Five months later, Bilderberg attendee and Rockefeller
protégé Henry Kissinger, acting as Nixon’s Secretary of State, engineered the Yom Kippur War and
provoked OPEC’s response: an oil embargo of the US and other nations that had
supported Israel. On October 16, 1973, OPEC raised oil prices by 70%. At their
December meeting, the Shah of Iran demanded and received a further price raise
to $11.65 a barrel, or 400% of oil’s pre-crisis price. When asked by Saudi King
Faisal’s personal emissary why he had demanded such a bold price
increase, he replied: “Tell your King, if he wants the
answer to this question, he should go to Washington and ask Henry Kissinger.”
In the second move of the operation, Kissinger helped
negotiate a deal with Saudi Arabia: In exchange for US arms and military
protection, the Saudis would price all their future oil sales in dollars and
recycle those dollars through treasury purchases via Wall Street banks. The
deal was a bonanza for the oiligarchs; not only did they get to pass the price
increases on to the consumers, but they benefited from the huge flows of money
into their own banks. The Shah of Iran parked the National Iranian Oil
Company’s revenues in Rockefeller’s own Chase Bank — revenues that reached $14
billion per year in the wake of the oil crisis.
With the creation of this new system, the “petrodollar,” the oiligarchs had reached
unprecedented levels of control over the economy. Not only that, they had
backed the world monetary system with their commodity, oil, and brought
potential competition from upstart producer nations under their control all in
one step.
But for the insatiable appetites of these monopolist
titans, mere control over the world’s monetary system was not enough…
PART THREE: THE WORLD IN THEIR IMAGE
In the nineteenth century, railroad conspiracies and
predatory pricing had been enough to assure the oiligarchs’ monopoly. But by
the time that the British crown, the Dutch royal family, the Rothschilds and
the other European oiligarchs began opening up the Middle East and the Far East
to oil exploration in the early twentieth century, the goal was no longer to
maximize profits or control the oil industry. It was not even to control
international diplomacy. It was to control and shape the world itself. Its
resources. Its environment. And its people.
In order to achieve this goal, the oiligarchy would
need a facelift.
In the current age, with the Rockefeller name now more
likely to be associated with Rockefeller Plaza or Rockefeller University than
Standard Oil, it is difficult to understand just how hated John D. was in his
own day. He was the head of the Standard Oil Hydra,
an octopus strangling the world in
his tentacles, a cutthroat gardener pruning
the competitors from the flower of his oil monopoly. As one of the richest men
the world had ever known, he was an easy target for the average working man’s
frustrations and a magnet for the poor seeking help.
Judith Sealander, Historian: He received on average 50,000 to 60,000 letters a month, asking for help.
Dozens of people followed him in the street. Literally, crowds stood around the
Standard Oil offices waiting for him to come out. Little children, painfully
thin, crying in the street and so on. Rockefeller felt overwhelmed.
Besieged by the downtrodden, despised by the working
man, hounded by Ida Tarbell and the muckraking press, John D. had the mother of
all PR problems. The answer was simple: invent the PR industry. He hired Ivy
Ledbetter Lee, a journalist-turned-communications expert who invented the
modern public relations industry, to burnish the Rockefellers’ tarnished image.
It was Lee that suggested giving the family name to Rockefeller Center and
filming John D. handing out dimes in public.
Narrator: An
early master of public relations, Lee used the media which the muckrakers had
used to disgrace Rockefeller to turn him into a sympathetic figure. Ivy Lee
recognized early the power of the new moving picture and used newsreels to show
a remarkably benevolent Rockefeller.
John D. Rockefeller: I
am very grateful to you and to a host of people who are so kind and good to me
all the time.
Second Man: Why,
because you’re so good to everybody.
Rockefeller: Yes,
you are.
Peter Collier: As Ivy
Lee began to control his public image he became oddly a kind of American
character, and people kind of warmed to him in a bizarre sort of way. It was like
having Frankenstein on the loose walking around New York City or something like
that, with a cane and a long hat.
Narrator: Although
this plane never takes off, this photo opportunity was presented as Senior’s
first flight. Perhaps Ivy Lee’s most brilliant public relations move was the
casting of Rockefeller as “The Man Who Gave out Dimes.”
Man off camera: Don’t
you give dimes, Mr. Rockefeller? Please, go ahead.
Woman: Thank
you, sir.
Man: Thank
you very much.
Rockefeller: Thank
you for the ride!
Man: I
consider myself more than amply paid.
Rockefeller: Bless
you! Bless you! Bless you!
These PR stunts seem obvious and ham-handed by today’s
standards, but they were effective enough: To this day people leave dimes on
the stone marker at the base of the 70-foot Egyptian obelisk that towers over
John D.’s final resting place in Cleveland’s Lake View Cemetery. But it was not
stage-managed photo opportunities like these that transformed Rockefeller into
a public hero.
In order to win the public over, he was going to have
to give them what they wanted. And what they wanted wasn’t difficult to
understand: money. But just as his father, Devil Bill, had taught him to do in
all his business dealings, Rockefeller made sure to get the better end of the
bargain. He would “donate” his great wealth to the creation of public
institutions, but those institutions would be used to bend society to his will.
As every would-be ruler throughout history has
realized, society has to be transformed from the ground up. Americans in the
19th century still prized education and intellectual pursuits, with the 1840
census finding unsurprisingly that the United States — a nation that had been
mobilized by tracts like Thomas Paine’s remarkably popular Common Sense —
was a nation of readers, with a remarkable 93% to 100% literacy rate. Before
the first compulsory schooling laws in Massachusetts in 1852, education was private
and decentralized, and as a result classical education, including study of
Greek and Latin and a solid grounding in history and science, was widespread.
But a nation of individuals who could think for
themselves was anathema to the monopolists. The oiligarchs needed a mass of
obedient workers, an entire class of people whose intellect was developed just
enough to prepare them for lives of drudgery in a factory. Into the midst
stepped John D. Rockefeller with his first great act of public charity: the
establishment of the University of Chicago.
He was aided in this task by Frederick Taylor Gates, a
Baptist minister that Rockefeller befriended in 1889 and who would go on to be
John D.’s most trusted philanthropic adviser. Gates would go on to write a short
tract, “The Country School of Tomorrow,” that
laid out the Rockefeller plan for education:
“In our dream, we have limitless resources, and the people yield themselves
with perfect docility to our molding hand. The present educational conventions
fade from our minds; and, unhampered by tradition, we work our own good will
upon a grateful and responsive folk. We shall not try to make these people or
any of their children into philosophers or men of learning or science. We are
not to raise up from among them authors, orators, poets, or men of letters. We
shall not search for embryo great artists, painters, musicians. Nor will we
cherish even the humbler ambition to raise up from among them lawyers, doctors,
preachers, politicians, statesmen, of whom we now have ample supply.”
Although Rockefeller’s resources weren’t exactly
limitless, they might as well have been. In 1902 he established the General
Education Board to help implement Gates’ vision for the country school of
tomorrow with a staggering $180 million endowment.
The Rockefeller influence on education was felt almost
immediately, and it was amplified by help from fellow monopolists of the era,
who were approaching the topic of philanthropy from the same angle.
Although best known as a steel magnate, Andrew
Carnegie’s fortune started on the railroads transporting Rockefeller’s Standard
Oil around the country and was greatly magnified by a lucrative investment in
property near Oil Creek that provided steady, profitable oil sales. In 1905, he
established the Carnegie Foundation for the Advancement of Teaching, a tax-free
foundation through which Carnegie and his appointees could direct the development
of the education system in the United States, and, eventually, worldwide. In
1910, Rockefeller followed suit by establishing the Rockefeller Foundation,
which became the tax-free umbrella organization for his philanthropic
ambitions.
As the Reece Committee — a Congressional investigation
into the activities of these tax-free foundations in the 1950s — discovered, it
wasn’t long before Carnegie’s Endowment approached Rockefeller’s Foundation
with a proposal: to cooperate on their shared desire to transform the American
education system in their own image. Norman Dodd, the director of research for
the congressional committee who was granted access to the Carnegie Endowment’s
board minutes, explains:
So they approach the Rockefeller Foundation with a suggestion:
that portion of education which could be considered domestic should be handled
by the Rockefeller Foundation, and that portion which is international should
be handled by the Endowment.
They then decide that the key to the success of these
two operations lay in the alteration of the teaching of American History. So,
they approach four of the then most prominent teachers of American History in
the country — people like Charles and Mary Byrd. Their suggestion to them is
this, “Will they alter the manner in which they present their subject”” And,
they get turned down, flatly.
So, they then decide that it is necessary for them to
do as they say, i.e. “build our own stable of historians.”
Then, they approach the Guggenheim Foundation, which specializes in fellowships,
and say, “When we find young men in the process of studying for doctorates in
the field of American History, and we feel that they are the right caliber,
will you grant them fellowships on our say so? And the answer is, “Yes.”
So, under that condition, eventually they assemble
twenty (20), and they take these twenty potential teachers of American History
to London. There, they are briefed in what is expected of them — when, as,
and if they secure appointments in keeping with the doctorates
they will have earned.
That group of twenty historians ultimately becomes the
nucleus of the American Historical Association. And then, toward the end of the
1920s, the Endowment grants to the American Historical Association $400,000 for
a study of our history in a manner which points to what this country look
forward to, in the future.
That culminates in a seven-volume study, the last
volume of which is, of course, in essence, a summary of the contents of the
other six. The essence of the last volume is this: the future of this country
belongs to collectivism, administered with characteristic American efficiency.
With this base for transformation firmly established,
the Rockefeller Foundation and like-minded organization embarked on a program
so ambitious that it almost defies comprehension.
They transformed the practice of medicine.
As usual, the oiligarchs that funded this change were
also there to profit from it, and once again John D. took his cue from “Devil”
Bill’s example. William Rockefeller had called his brand of snake oil “Nujol,”
for “new oil,” and Standard Oil spun off “Nujol” as a laxative under their Stanco subsidiary. Manufactured on the same
premises as “Flit,” an insecticide also derived from Standard Oil’s byproducts,
“Nujol” sold at the druggist for 28 cents per six ounce bottle; it cost
Standard Oil less than one-fifth of a cent to manufacture. Pharmaceuticals
provided a lucrative new opportunity for the oiligarchs, but in a
turn-of-the-century America that was still largely based on naturopathic,
herbal remedies, it was a tough sell. The oiligarchy went to work changing
that.
In 1901, John D. established the Rockefeller Institute
for Medical Research. The Institute recruited Simon Flexner, a pathology
professor at the University of Pennsylvania, to serve as its director. His
brother, Abraham, was an educator who was contracted by the Carnegie Foundation
to write a report on the state of the American medical education system. His
study, The Flexner Report, along
with the hundreds of millions of dollars that
the Rockefeller and Carnegie Foundations were to shower on medical research in
the coming years, resulted in a sweeping overhaul of the American medical
system. Naturopathic and homeopathic medicine, medical care focused on
un-patentable, uncontrollable natural remedies and cures was now dismissed as
quackery; only drug-based allopathic medicine requiring expensive medical
procedures and lengthy hospital stays was to be taken seriously.
Narrator: The
fortunes of Carnegie, Morgan and Rockefeller financed surgery, radiation and
synthetic drugs. They were to become the economic foundations of the new
medical economy.
G. Edward Griffin: The takeover of the medical industry was accomplished by the takeover of
the medical schools. Well, the people that we’re talking about, Rockefeller and
Carnegie, in particular, came to the picture and said, “We will put up money.”
They offered tremendous amounts of money to the schools that would agree to
cooperate with them. The donors said to the schools: ‘We’re giving you all this
money, now would it be too much to ask if we could put some of our people on
your Board of Directors to see that our money is being spent wisely?’ Almost
overnight all of the major universities received large grants from these
sources and also accepted one, two or three of these people that I mentioned on
their Board of Directors and the schools literally were taken over by the
financial interests that put up the money.
Now what happened as a result of that is the schools
did receive an infusion of money, they were able to build new buildings, they
were able to add expensive equipment to their laboratories, they were able to
hire top-notch teachers, but at the same time as doing that they schewed the
whole thing in the direction of pharmaceutical drugs. That was the efficiency
in philanthropy.
The doctors from that point forward in history would
be taught pharmaceutical drugs. All of the great teaching institutions in
America were captured by the pharmaceutical interests in this fashion, and it’s
amazing how little money it really took to do it.
The oiligarchy birthed entire
medical industries from their own research centers
and then sold their own products from their own petrochemical companies as the
“cure.” It was Frank Howard, a Standard Oil of New Jersey executive, who would
go on to persuade Alfred Sloan and Charles Kettering to donate their fortunes
to the cancer center that would then bear their name. As director of research at
Sloan-Kettering, Howard appointed Cornelius Rhoads, a Rockefeller Institute pathologist, to develop his wartime research on
mustard gas for the US Army into a new cancer therapy. Under Rhoads’
leadership, nearly the entire program and staff of the Chemical Warfare Service
were reformed into the SKI drug development program, where they worked on converting mustard
gas into chemotherapy. And
once again, the Rockefeller’s own snake oil was being sold as a cancer
cure-all.
The oiligarchs’ interest in the burgeoning
pharmaceutical industry converged in companies like I.G. Farben, a drug and
chemical cartel formed in Germany in the early 20th century. Royal Dutch’s
Prince Bernhard served on an I.G. Farben subsidiary’s board in the 1930s and the cartel’s American operation, set up in
cooperation with Standard Oil, included on its board Standard
Oil president Walter Teagle as well as Paul Warburg of Kuhn, Loeb & Co.,
itself headed by Jacob Schiff of the Rothschild broker family. At its height,
I.G. Farben was the largest chemical company in the world and the fourth
largest industrial concern in the world, right behind Standard Oil of New
Jersey.
The company was broken up after World War II, but like
Standard Oil, its various pieces remained intact and today BASF, one of its
chemical offshoots, remains the largest chemical company in
the world, while Bayer and Sanofi, two of its pharmaceutical offshoots are
among the largest
pharmaceutical companies in
the world.
Not content merely to monopolize the fields of
education and medicine, the same oiligarchical interests banded together to
take control of America’s finances. In 1910 John D. Rockefeller Jr.’s own
father-in-law, Senator Nelson Aldrich, Frank Vanderlip of the National City
Bank, and Paul Warburg, as well as various agents of J.P. Morgan, met in
complete secrecy on Jekyll Island to hammer out the details of what would go on
to become the Federal Reserve, America’s central bank. The Fed, established in
1913, would be run by hand-picked appointees of the oiligarchy and their banking
associates, including, perhaps inevitably, Standard Oil president and American
IG director Walter Teagle.
The Rockefeller family would go on to formally enter
the banking field in the 1950s, when James Stillman Rockefeller, the grandson
of John D.’s brother, was appointed director of National City Bank. Meanwhile
John D.’s own grandson, David Rockefeller, would go on to take over Chase
Manhattan Bank, the long-time banking partner of the Standard Oil empire.
In this move the Rockefellers’ story perfectly
mirrored that of their fellow oiligarchs, the Rothschilds. Whereas the
Rothschilds had supplemented their banking fortune with their oil interests,
the Rockefellers supplemented their oil fortune with banking interests.
Springboarding from success to success as they
consolidated monopolies across every field of human activity, the oiligarchs’
ambitions became even larger. This time, their goal was to consolidate control
over the very food supply of the world itself, and once again they would use
philanthropy as the cover for their business takeover.
Narrator: The
Green Revolution began in 1943, when plant geneticist Norman Borlaug and a team
of researchers arrived on Mexican soil. His goal was to improve agricultural
techniques and biotechnological methodologies which in turn would help
alleviate starvation and improve the living quality of developing nations.
Creating new genetically modified strains of wheat, rich, maize and other
crops, Borlaug planned to win the battle against world hunger. The hope was
that these new crops and farming techniques would rescue third world countries
from the brink of starvation.
That’s exactly what happened. The agricultural
innovations brought to the poverty-stricken countries gave the farmers the
skills and resources necessary to sustain themselves. This triggered a chain of
events that would allow these once-struggling nations to survive. Agricultural
exports soared in quantity and diversity and allowed the countries to become
self-sufficient.
As the genetically modified crops thrived, farmers
were able to use their increased income to purchase newer and superior farming
machinery. This increase in revenue made farming easier, more reliable and more
efficient. The Green Revolution led to the modernization of agriculture and has
had a profound social, economic and political impact on the world.
The Mexican government turned to the Rockefeller
Foundation in their endeavour to nourish Mexico through agriculture.
Norman Borlaug, needless to say, was a researcher for
the Rockefeller Foundation, and the Green Revolution, for whatever increase in
yields it brought about, also created markets for the oiligarchs’ own interest
in the petrochemical fertilizer industry and gave rise to the “ABCD” seed cartel of
Archer Daniels Midand, Bunge, Cargill and Louis Dreyfus. These companies, along
with their associated interests in the food packaging and processing industry,
formed the core of American “agribusiness,” a concept developed at
Harvard Business School in
the 1950s with the help of research conducted by Wassily Leontief for the Rockefeller Foundation.
The American agribusiness giants shared a common goal:
the transformation of Third World agriculture into a captive market for their
goods. From this perspective, the project was a runaway success. By the 1970s,
the Rockefeller Standard Oil network and its cronies in the nitrogen fertilizer
industry (including DuPont, Dow Chemical, and Hercules Powder) had broken into
markets around the world, markets conveniently forced open for them by the US
government itself under President Johnson’s “Food for Peace” program, which mandated the use of petrochemical-dependent agricultural
technologies (fertilizers, tractors, irrigation, etc.) by aid recipients.
Unable to afford these new technologies themselves,
the impoverished Third World “beneficiaries” of this “revolution” relied on
loans from the International Monetary Fund and the World Bank handled by
Rockefeller’s own Chase Manhattan Bank and guaranteed by the US government.
The real costs of the Green Revolution — economic,
agricultural and environmental — are seldom tallied. Access to these
debt-financed petrochemical-dependent technologies exacerbated the difference
between the rich landowning class and the landless peasants in countries like
India, where land reform and abolition of
usury were dropped from the political agenda after the Green Revolution took
over.
Even then, the revolution’s main success, its increase
in agricultural yields, has been oversold. Yield growth across India actually slowed after the introduction of agribusiness. The environmental destruction
is even more devastating. An overview in the December 2000 edition
of Current Science notes: “The green revolution has not only
increased productivity, but it has also [produced] several negative
ecological consequences, such as depletion of lands, decline in soil fertility,
soil salinization, soil erosion, deterioration of environment, health hazards,
poor sustainability of agricultural lands and degradation
of biodiversity. Indiscriminate use of pesticides, irrigation and
imbalanced fertilization has threatened sustainability.”
The Rockefeller Foundation even acknowledges the critiques of the Green Revolution it funded into existence,
insisting that “current initiatives take into account lessons learned.” Even
so, the Foundation continues to fund research and write reports on how to improve prospects for
agribusiness investment in its target markets.
As egregious as the Green Revolution was and continues
to be, however, in many ways it was just the prelude to an even more ambitious
project: the Gene Revolution. Now the project is not merely to monopolize the
technologies, supplies and chemical inputs for agriculture worldwide, but to
monopolize the food supply itself through the replacement of the world’s
natural seeds with patentable genetically modified crops.
The players involved in this Gene Revolution are
almost identical to the players in the Green Revolution, with IG Farben
offshoots Bayer CropScience and BASF PlantScience mingling with traditional
oiligarch associate companies like Dow AgroScience, DuPont Biotechnology, and,
of course, Monsanto, all funded by the Rockefeller Foundation and fellow “philanthropists”
at the Ford Foundation, the Bill & Melinda Gates Foundation and like-minded
organizations.
The convergence of corporate, “philanthropic,”
governmental, and inter-governmental interests in promoting GM crops around the
world can be seen in the bewildering array of research institutes, industry
associations, and “consultative groups” devoted to the case. The Rockefeller-funded International
Rice Research Institute (IRRI), the Rockefeller/Monsanto/USAID brainchildInternational Service for the Acquisition of Agri-biotech Applications
(ISAAA), the Rockefeller/Ford/World
Bank-created Consultative Group of
International Agricultural Research (CGIAR), and dozens of other bland,
benign-sounding organizations research and promote GM crops in target markets
around the globe, with the profits ending up in the oiligarchs’ coffers.
A representative example of this story is the
agribusiness neocolonization of Argentina, where Monsanto ran an elaborate
“bait-and-switch” to get the country hooked on its genetically modified Roundup
Ready soybeans before demanding royalties on
the crops that were by then already growing. DuPont then took over,
magnanimously beginning a “Protein for Life” programme to foist their own GM soybeans on
the country’s poor.
The same scene has played itself out in country after
country, where cartel-developed GM crops are foisted on emerging economies
through “food aid,” usually during times of famine when those countries are
especially vulnerable. Only a handful of countries, like Zambia or Angola, have outright rejected this GMO
takeover of their food supply, generously subsidized by the US government to
the benefit of the agribusiness cartel.
CONCLUSION:
MONOPOLIZING LIFE
From cutthroat pioneers of the early oil industry to
Machiavellian social engineers and geopolitics schemers, the oiligarchs have
come a long way since the days of Devil Bill’s snake oil cure-alls. But his use
of every form of deception and trickery to swindle the public informed how John
D. and the rest of the oiligarchs built up their business interests.
As the 20th century drew to a close, it was obvious
that for the powerful cartel that built the oil industry — the Rockefellers,
the Rothschilds, the British and Dutch royal families — it was no longer about
oil, if it ever really was. The takeover of education, of medicine, of the
monetary system, of the food supply itself, showed that the aim was much
greater than a mere oil monopoly: it was the quest to monopolize all aspects of
life. To erect the perfect system of control over every aspect of society,
every sector from which any threat of competition to their power could emerge.
They had been remarkably, almost unbelievably, successful.
From oil well to gas pump, farm to fork, hospital to pharmaceutical, drill rig
to dollar bill, there was almost no aspect of society that was not under
control.
But the oiligarchs are not done yet. Their next project,
launched in the late 20th century, is almost too ambitious to be comprehended.
It is not about oil. It is not about money. It is about the monopolization of
life itself. They have spent decades preparing the path for this takeover and
marshaled their mind-boggling resources in service of the task.
And the vast majority of the world’s population, still
playing the shell game that the oiligarchs perfected and abandoned long ago,
are about to fall right into their hands yet again.
Vertaling in NL:
HOE ‘GROTE
OLIE’ ( Big Oil) DE WERELD VEROVERDE
Olie. Van
boerderij tot farmaceutica, dieseltruck tot bord, pijplijn tot plastic product,
het is onmogelijk om een gebied van onze moderne levens te bedenken dat niet
wordt beïnvloed door de petrochemische industrie. Het verhaal van olie is het
verhaal van de moderne wereld.
Delen van
dat verhaal zijn bekend: Rockefeller en Standard Oil; de verbrandingsmotor en
de transformatie van wereldwijd transport; het huis van Saud en de olieoorlogen
in het Midden-Oosten.
Andere delen
zijn meer obscuur: de zoektocht naar olie en het uitbreken van de Eerste
Wereldoorlog; de petrochemische belangen achter de moderne geneeskunde; het
grote oliegeld achter de 'groene revolutie' en de 'genrevolutie'.
Maar dat
verhaal, op de juiste manier verteld, begint ergens onverwachts. Niet in
Pennsylvania met de eerste commerciële booroperatie en de eerste olie-hausse,
maar in de landelijke achterlanden van de vroege 19e-eeuwse New York State. En
het begint niet met ruwe olie of zijn derivaten, maar een geheel ander product:
slangolie.
“Dr. Bill
Livingston, Celebrated Cancer Specialist "was het beeld van de reizende
verkoper van slangenolie. Hij was geen arts of kankerspecialist; zijn echte
naam was niet eens Livingston. Sterker nog, de 'Rock Oil'-tonic die hij verkocht,
was een nutteloze mengeling van laxeermiddel en petroleum en had geen enkele
invloed op de kanker van de arme stedelingen die hij had bedrogen.
Hij leefde
het leven van een zwerver, altijd op de vlucht voor de laatste groep mensen die
hij voor de gek had gehouden, verwikkeld in steeds buitensporigere misleidingen
om er zeker van te zijn dat het verleden hem niet zou inhalen. Hij verliet zijn
eerste vrouw en hun zes kinderen om een tweede huwelijk in Canada te beginnen
op hetzelfde moment dat hij nog twee kinderen verwekte bij een derde vrouw. Hij
nam de naam "Livingston" aan nadat hij in 1849 werd aangeklaagd
wegens verkrachting van een meisje in Cayuga.
Wanneer hij
niet voor hen wegrent of jaren achtereen verdwijnt, zou hij zijn kinderen de
kneepjes van zijn verraderlijke handel leren. Hij heeft eens opgeschept over
zijn opvoedingstechniek: "Ik bedrieg mijn jongens elke kans die ik krijg.
Ik wil ze scherp maken. "
Hij was een
torenhoge man van meer dan zes voet en met een natuurlijke uitstraling die hij
in zijn voordeel gebruikte. Hij werd 'Big Bill' genoemd. Anderen noemden hem
minder 'Devil Bill'. Maar zijn echte naam was William Avery Rockefeller, en het
was zijn zoon, John D. Rockefeller, die het Standard Oil-monopolie zou stichten
en de eerste miljardair ter wereld zou
worden.
De wereld
waarin we vandaag leven is de wereld gecreëerd in het imago van 'Devil' Bill.
Het is een wereld die is gefundeerd op verraad, bedrog en de naïviteit van een
publiek dat nooit de trucs heeft doorzien
die de Rockefellers en hun soortgenoten de afgelopen anderhalve eeuw hebben
gebruikt om de wereld vorm te geven.
Dit is het
verhaal van de oligarchie.
DEEL EEN:
GEBOORTE VAN DE OLIE-IGARCHIE
Titusville,
1857. Een hoogst onwaarschijnlijke man klimt van een treinwagon in het midden
van deze slaperige stad in West-Pennsylvania aan de oevers van Oil Creek:
"Kolonel" Edwin Drake. Hij komt uit de Pennsylvania Rock Oil Company
en hij is hier op een missie: olie verzamelen.
Net als
'Dr.' Bill, is Drake niet echt een kolonel. De titel wordt hem verleend door
George Bissell en James Townsend, een advocaat en een bankier die de
Pennsylvania Rock Oil Company zijn begonnen nadat ze ontdekten dat ze de natuurlijk
voorkomende Seneca-olie van de regio konden distilleren zodat het lamp-olie of kerosine werd. Drake is eigenlijk een
werkloze spoorwegdirigent die zichzelf een baan gaf nadat hij een jaar eerder
in hetzelfde hotel als Bissell verbleef. Als hij hem een kolonel noemt, wordt
gehoopt dat hij het respect van de lokale bevolking zal helpen winnen.
De lokale
bevolking denkt toch al dat hij gek is. Seneca-olie is inderdaad overvloedig,
borrelt op uit spleten en verzamelt zich
in de kreek, maar behalve als een geneesmiddel of vet voor de machines van de
plaatselijke houtzagerij, wordt het nauwelijks als iets waardevols gezien. Het
kan zelfs schadelijk zijn , want het verontreinigt pekelputten van de bloeiende
zoutindustrie in Pittsburgh.
Toch moet
Drake een taak voltooien: een manier vinden om genoeg olie te verzamelen om de
destillatie van Seneca-olie in lampolie rendabel te maken. Hij probeert alles
wat hij maar kan bedenken. De inheemse Amerikanen hadden historisch de olie
verzameld door de kreek in de buurt van een sijp (bron) af te dammen en de olie van de top af te schrapen.
Maar Drake kan op deze manier slechts zes tot tien liter olie per dag
verzamelen, zelfs als hij extra sijpels opent. Hij probeert een schacht te
graven, maar het grondwater stroomt te snel naar binnen.
Tegen de
zomer van 1859 is hij wanhopig. Drake heeft geen idee meer, Bissell en Townsend
hebben geen geduld meer en het belangrijkste is dat het bedrijf bijna geen geld
meer heeft. Hij wendt zich tot "Uncle" Billy Smith, een smid uit
Pittsburgh die ervaring had met het boren van pekelputten met apparatuur met
stoomkracht. Ze gaan er aan werken om
door de schalie ( harde laag) te dringen
om de olie te bereiken. Het is ontzettend traag werk, met de ruwe apparatuur
die worstelt om elke dag een meter dieper te boren. Op 27 augustus hebben ze
negenennegentig voet ( 33 meter) diep geboord, Drake heeft de laatste van zijn
fondsen gebruikt en Bissell en zijn partners hebben besloten de operatie af te
sluiten. Op 28 augustus vonden ze olie.( strike oil)
Verteller: Toen brak op zondag 28
augustus 1859 olie door de aandrijfpijp. Oom Billy en zijn zoon Sam hebben
verschillende emmers olie gered. Maandag, precies op de dag dat Kolonel Drake
zijn laatste betaling ontving en een bevel om de operatie te beëindigen,
koppelden ze de loopbalk aan een waterpomp en begon de olie te stromen. De
eerste olie zou voor $ 40 per vat worden verkocht. Jaren later interviewde een
lokale krant oom Billy over de dag dat ze olie vonden:
To strike oil = ‘olie slaan’ = olie
vinden.
.
"Ik begon te boren en om 4:00
uur sloeg ik de olie. Ik zeg tegen meneer Drake: 'Kijk daar! Wat denk je
hiervan? "Hij keek door de pijp en zei:" Wat is dat? "En ik
zei:" Dat is uw fortuin! "
Drake bewees dat door er op te boren,
olie in overvloed kon worden gevonden en goedkoop kon worden geproduceerd. Die
dag werd een geheel nieuwe industrie
geboren. Het duurde niet lang voordat lampen in miljoenen huizen, boerderijen
en fabrieken over de hele wereld werden verlicht met kerosine, geraffineerd uit
West-Pennsylvania ruwe olie.
Daniel Yergin: Toen het bericht
verscheen dat Drake olie had geslagen, ging de kreet door de nauwe valleien van
West-Pennsylvania: 'De gekke Yankee heeft olie geslagen! De gekke Yankee heeft
olie geslagen! 'En het was de eerste grote hausse. Het was als een goudkoorts.
SOURCE: The Prize (Deel 1)
Van de ene
op de andere dag werd het stille boerenbos van het landelijke Pennsylvania
omgevormd tot een bruisende olieregio, met goudzoekers die flats huurden,
steden uit het niets opkwamen, en een bos van boorplatforms die het land
bedekten. De eerste olie-hausse was aangebroken.
Al klaar om
het beste te halen uit deze boom ( engels: snel goeiende en succesvolle
ontwikkeling ) was een jonge, opkomende
boekhouder in Cleveland met een hoofd voor nummers: John Davison Rockefeller.
Hij had twee ambities in het leven: om $ 100.000 te verdienen en om te leven
tot 100 jaar oud. John D. vertrok om zijn fortuin te maken in de late jaren
1850, bewapend met een lening van $ 1.000 van zijn vader, "Devil"
Bill.
David Rockefeller: Grootvader heeft
de middelbare school nog nooit afgemaakt en ging naar Cleveland, waar hij $
1.100 van zijn vader had geleend om een bedrijf te beginnen - overigens 9%
rente betaald. En hij las over de olie-industrie die net begon en raakte
geïnteresseerd, en realiseerde zich dat het op dat moment een zeer volatiele (
onzeker, met veel ups en downs) onderneming was.
SOURCE: The Prize Part 1
In 1863,
toen hij de olie-explosie zag en de winst van de jonge onderneming waarnam,
vormde Rockefeller een partnerschap met collega-zakenman Maurice B. Clark en
Samuel Andrews, een chemicus die een olieraffinaderij had gebouwd, maar weinig
wist over het bedrijf van het krijgen van zijn product op de markt. In 1865
kocht de sluwe John D. zijn partner Clark voor $ 72.500 en, met Andrews als partner,
lanceerde hij : Rockefeller & Andrews. In 1870 had Rockefeller na vijf jaar
van strategische partnerschappen en fusies Standard Oil opgericht.
Het verhaal
van de opkomst van Standard Oil is een vaak verteld verhaal.
Verteller: In een beweging die de
Amerikaanse economie zou transformeren, wilde Rockefeller een wereld van
onafhankelijke oliemannen vervangen door een gigantisch bedrijf dat door hem
werd gecontroleerd. In 1870, bedelend bij bankiers voor meer leningen, vormde
hij Standard Oil of Ohio. Het jaar daarop realiseerde hij stilletjes wat hij 'ons plan' noemde: -
zijn campagne om de vluchtige olie-industrie te domineren – en met een verwoestend
effect. Rockefeller wist dat de raffinaderij met de laagste transportkosten
rivalen op hun knieën kon krijgen. Hij ging een geheime alliantie aan met de
spoorwegen, de South Improvement Company. In ruil voor grote, regelmatige
zendingen, bedongen Rockefeller en zijn
bondgenoten transporttarieven die veel lager waren dan die van hun verbijsterde
concurrenten.
Ida Tarbell, de dochter van een
olieman, herinnerde zich later hoe mannen zoals haar vader moeite hadden om de gebeurtenissen te begrijpen: "Een
ongemakkelijk gerucht begon op en neer te lopen in de oliegebieden",
schreef ze. "De vrachttarieven gingen omhoog. ... Maar ... alle leden van
de South Improvement Company - een bedrijf dat tot nu toe onbekend was - waren
vrijgesteld. ... Niemand wachtte op de mening van zijn buurman. Op ieders lippen
lag maar één woord en dat was
'samenzwering'.
Ron Chernow, biograaf: in 1879,
wanneer Rockefeller 40 jaar oud is, controleert hij 90 procent van de
olieraffinage in de wereld. Binnen een paar jaar zal hij 90 procent van de
marketing van olie en een derde van alle oliebronnen beheren. Dus deze zeer
jonge man controleert wat niet alleen een nationaal maar een internationaal
monopolie is in een grondstof die op het punt staat de belangrijkste
strategische grondstof in de wereldeconomie te worden.
SOURCE: The Rockefellers
In de jaren
1880 was de Amerikaanse olie-industrie de Standard Oil Company. En Standard Oil
was John D. Rockefeller.
Maar het
duurde niet lang voordat een handvol soortgelijke ambitieuze families met een
goed netwerk het succesverhaal van Standard Oil in andere delen van de wereld
begon na te volgen.
Een
dergelijke concurrent kwam uit de Kaukasus in de jaren 1870, waar imperium
Rusland de uitgestrekte oliebronnen van de Kaspische Zee had opengesteld voor
particuliere ontwikkeling. Twee families bundelden snel hun krachten om van de
gelegenheid gebruik te maken: de Nobels, geleid door Ludwig Nobel en inclusief
zijn broer Alfred die het dynamiet had
uitgevonden, en de Franse afdeling van de beruchte bankdynastie Rothschild,
geleid door Alphonse Rothschild.
In 1891 maakten
de Rothschilds met M. Samuel & Co. -- een rederij in het Verre Oosten met
het hoofdkantoor in Londen en gerund door Marcus Samuel-- een contract om te doen wat nog nooit eerder was gedaan: het
verschepen van hun door Nobel geleverde Kaspische olie via
het Suezkanaal naar oost- Aziatische markten. Het project was immens; Het
betrof niet alleen geavanceerde engineering om de eerste olietankers te bouwen
die door de Suez Canal Company moesten worden goedgekeurd, maar ook de meest
strikte geheimhouding. Als het bekend zou worden bij Rockefeller via zijn
internationale inlichtingennetwerk, zou het gevaar lopen de woede van Standard
Oil te wekken, die het zich zou kunnen veroorloven om de tarieven te verlagen
en ze uit de markt te drukken. Uiteindelijk zijn ze erin geslaagd en de eerste
bulktankwagen, de Murex, voer door het Suezkanaal in 1892 op weg naar Thailand.
In 1897 werd
M. Samuel & Co. Omgedoopt tot ‘The Shell Transport and Trading Company’.
Omdat Shell zich realiseerde dat de afhankelijkheid van de Rothschild / Nobel
Kaspische olie kwetsbaar was voor bevoorradingsschokken, begon Shell naar het
Verre Oosten te kijken voor andere bronnen van olie. In Borneo liepen ze op
tegen Royal Dutch Petroleum, opgericht in 1890 in Den Haag met de steun van
Koning Willem III van Nederland om olievoorraden te ontwikkelen in
Nederlands-Indië. De twee bedrijven, bang voor concurrentie van Standard Oil, fuseerden in
1903 tot de Asiatic Petroleum Company, gezamenlijk eigendom van de Franse
Rothschilds, en in 1907 werd de naam : Royal Dutch Shell.
Een andere
wereldwijde concurrent voor de standaard olie- troon ontstond in het begin van
de 20e eeuw in Iran. In 1901 onderhandelde de miljonair-socialiet ( iemand die
metmiljonairs om gaat) William Knox
D'arcy een ongelooflijke concessie met de koning van Perzië: exclusieve rechten
op olie voor het grootste deel van het land gedurende 60 jaar. Na zeven jaar
vruchteloos zoeken waren D'Arcy en zijn in Glasgow gevestigde
partner,
Burmah Oil, klaar om het land helemaal te verlaten. Begin mei 1908 stuurden ze
een telegram naar hun geoloog om hem te vragen zijn personeel te ontslaan, zijn
uitrusting te demonteren en naar huis terug te keren. Die trok zich niets van die opdracht aan uit en
weken later sloeg hij olie.
Burmah Oil richtte
prompt de dochter ‘Anglo-Persian Oil Company’ op om toezicht te houden op de
productie van Perzische olie. De Britse regering nam in 1914 een meerderheid
van 51% van de aandelen in handen van het bedrijf op aandringen van Winston
Churchill, toen de Eerste Lord van de Admiraliteit, en dat bedrijf overleeft tot
vandaag als BP.
De
Rothschilds en Nobels. Het Nederlandse koningshuis. De Rockefellers. Deze
vroege titanen van de olie-industrie en hun bedrijven zijn een pionier in een nieuw model voor het
vergaren en uitbreiden van tot nu toe ongekende fortuinen. Ze waren de vertegenwoordigers
van een nieuwe oligarchie, een die is gebouwd rond olie en de controle ervan,
van bron tot pomp.
Maar het
ging niet alleen om geld. De monopolisering hiervan, de belangrijkste
energiebron van de 20ste eeuw, hielp de oligarchen te beschermen, niet alleen
rijkdom, maar ook macht over de levens van miljarden. Miljarden die afhankelijk
werden van zwart goud voor de verstrekking van zowat elk aspect van hun
dagelijks leven.
Aan het
einde van de 19e eeuw was het echter niet zeker dat olie de belangrijkste
hulpbron van de 20e eeuw zou worden. Omdat de goedkope verlichting van de nieuw
gecommercialiseerde gloeilamp de markt voor lampolie begon te vernietigen,
stonden de oligarchen op het punt de waarde van hun monopolie te verliezen.
Maar een reeks 'geluks- treffers' stond op het punt hun fortuin nog verder te
katapulteren.
Het volgende
jaar na de commerciële introductie van de gloeilamp kwam er een andere
uitvinding om de olie-industrie te redden: de Duitse ingenieur Karl Benz
patenteerde een betrouwbare tweetaktmotor met interne verbranding. De motor
liep op benzine, een ander bijproduct van aardolie, en werd de basis voor de
Benz Motorwagen die in 1888 de eerste commercieel verkrijgbare auto in de geschiedenis
werd. En met die meevaller was het bedrijf dat Rockefeller en de andere
oligarchen tientallen jaren hadden geconsolideerd (= groter en sterker maken) ,
gered.
Maar er was
meer geluk nodig om de markt voor deze nieuwe motor te verzekeren. In de
begintijd van het autotijdperk was het geenszins zeker dat auto's op gas de
markt zouden gaan domineren. Werkmodellen van elektrische voertuigen waren er
al sinds de jaren 1830 en de eerste elektrische auto werd gebouwd in 1884.
Tegen 1897 was er een vloot van volledig elektrische taxi's die mensen door
heel Londen vervoerden. Het wereldsnelheidsrecord werd in 1898 vastgelegd door
een elektrische auto. Tegen het begin van de 20ste eeuw waren elektrische
auto's goed voor 28% van de auto's in de Verenigde Staten. De elektra had
voordelen ten opzichte van de verbrandingsmotor: ze vereisten geen schakelen of
handzwengelen en hadden geen van de trillingen, stank of geluiden van
benzineauto's.
Vrouwe Fortuna
kwam opnieuw tussenbeide op 10 januari 1901, toen goudzoekers olie sloegen bij
Spindletop in Oost-Texas. De bron waaruit de olie vanzelf naar boven spoot blies
100.000 vaten per dag en zette de volgende grote hausse in gang, door goedkope,
overvloedige olie aan te bieden op de Amerikaanse markt en de gasprijzen te
verlagen. Het duurde niet lang voordat de dure elektrische motoren met laag
vermogen volledig werden verlaten en grote, luide, gas-slurpende motoren de weg
domineerden, allemaal gevoed door het zwarte goud dat Standard Oil, Shell,
Gulf, Texaco, Anglo- Perzisch en de andere Grote Olie Bedrijven van die tijd boorden,
raffineerden en verkochten.
Maar misschien
was de grootste meevaller voor John D. wel iets dat helemaal niet als meevaller
was bedoeld. Rockefeller werd steeds
kritischer bekeken door een publiek dat verontwaardigd was over de ongekende
rijkdom die hij via Standard Oil had vergaard. Roddel-verslaggevers zoals Ida Tarbell
begonnen met het opgraven van het vuil van zijn opkomst om de macht te krijgen
via samenzweringen met de spoorwegen, geheime deals met concurrenten en andere
duistere praktijken. De pers stelde hem voor als een kolos die letterlijk de omgekochte
politici in de palm van zijn hand hield; Standaardolie was een dreigende
octopus met zijn tentakels die het bloed van de natie wurgden. Hoorzittingen
begonnen, onderzoeken werden gestart, rechtszaken tegen hem werden ingesteld.
En ten slotte, in 1911, nam het Hooggerechtshof een monumentale beslissing.
Verteller: Op 15 mei 1911 verklaarde
het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten dat Standard Oil een monopolie was
op het gebied van handel en zou moeten worden ontbonden. Rockefeller hoorde de
beslissing tijdens het golfen op Kijkuit met een priester van de plaatselijke
katholieke kerk, pater J.P. Lennon.
Ron Chernow, Biograaf: En Rockefeller
reageerde met verbluffend zelfvertrouwen. Hij wendde zich tot de katholieke
priester en zei: "Vader Lennon, hebt u wat geld?" En de priester was
zeer verbaasd door de vraag en zei: "Nee." En toen zei hij:
"Waarom?" En Rockefeller antwoordde: "Koop Standaard olie."
Verteller: Zoals Rockefeller voorzag,
waren de afzonderlijke Standard Oil-bedrijven ( waarin het originele bedrijfg
werd opgesplitst) meer waard dan de oorspronkelijke
onderneming. In de komende jaren
verdubbelden hun aandelen en verdrievoudigden ze in waarde. Tegen de tijd dat
de geld-regen voorbij was, had Rockefeller het grootste persoonlijke fortuin in
de geschiedenis - bijna twee procent van de Amerikaanse economie.
Chernow: En het bedrijf verloor echt de antitrust rechtszaak, maar
daardoor werd John D. Rockefeller tot de eerste miljardair van de geschiedenis.
Zodat Standard Oil in de federale antitrustzaak werd gestraft, maar John D.
Rockefeller, Sr. zeker niet.
SOURCE: The Rockefellers
Tot grote
verbazing van de wereld was de straf van Rockefeller zijn beloning. In plaats
van dat hij een paar niveau’s naar beneden ging, had de splitsing van het
Standard Oil-monopolie hem gelanceerd als de enige erkende miljardair ter
wereld in een tijd dat het gemiddelde jaarinkomen in Amerika $ 520 was.
Rockefeller's
verhaal was een perfect spiegelbeeld van het verhaal van kolonel Edwin Drake.
Nadat hij in Titusville olie had geslagen en de wereldindustrie een miljard
dollar had opgeleverd, had Drake niet de vooruitziende blik om zijn
boortechniek te patenteren of zelfs het land rond zijn eigen bron op te kopen.
Hij belandde in armoede en vertrouwde op een lijfrente uit het Sociale fonds
van Pennsylvania om net in leven te blijven en stierf in 1880.
Voor de
oligarchie was de les van de opkomst van olie en de opkomst van Rockefeller duidelijk: hoe meer
meedogenloos dat monopolie werd nagestreefd, hoe meer de controle werd gevat,
hoe groter de begeerte naar macht en geld, hoe groter de beloning uiteindelijk
zou zijn.
Voortaan zou
geen enkele uitvinding de oliemajors verstoren van hun zoektocht naar totale
controle. Geen enkele competitie zou worden getolereerd. Geen enkele bedreiging
voor de oligarchen zou mogen ontstaan.
TWEEDE DEEL:
CONCURRENTIE IS EEN ZONDE
Toen hem
werd gevraagd hoe hij het verraad en bedrog kon rechtvaardigen waarmee hij de
oprichting van het standaardolie-monopolie nastreefde, zou John D. Rockefeller
hebben gezegd: "Concurrentie is een zonde." Dit is de mentaliteit van
de monopolist, en het is deze rechtvaardiging, uitgesproken als religieuze
overtuiging, die de oligarchen ertoe dreef om meedogenloos iedereen te
elimineren die zou durven opstaan om hen van hun troon te beroven.
Ironisch
genoeg was het de concurrentie tussen de oligarchen aan het begin van de 20e
eeuw die heeft bijgedragen tot een vroege externe bedreiging van hun rijk:
alcoholbrandstof.
Zoals de
historicus Lyle Cummins heeft opgemerkt over de periode: "De strijd tussen
de Grote Olie bedrijven van Rockefeller,
de Rothschilds, de Nobels en de Shell van Marcus Samuel hield de prijzen in
beweging en motoren moesten vaak worden aangepast aan de brandstof die in een
bepaalde periode beschikbaar was."
In veel
gebieden waar olie niet beschikbaar was, was het alternatief alcohol.
Ethylalcohol werd sinds het begin van de 19e eeuw gebruikt als brandstof voor
lampen en motoren. Hoewel het in het algemeen duurder was, bood
alcoholbrandstof een stabiele aanvoer die aantrekkelijk was, vooral in gebieden
zoals Londen of Parijs die geen voorspelbare toegang tot olievoorraden hadden.
Alcohol
heeft een lagere warmtewaarde of BTU dan benzine, maar een reeks tests door de
US Geological Survey en de Amerikaanse marine in 1907 en 1908 hebben aangetoond
dat de hogere compressieverhouding van alcoholmotoren de lagere warmtewaarde
perfect kon compenseren, waardoor alcohol- en benzinemotoren brandstof-economisch
gelijkwaardig waren.
Een vroege
aanhanger van alcoholbrandstof was Henry Ford, die zijn Model T ontwierp om op
alcohol of benzine te rijden. Hij voelde nieuwe kansen voor nieuwe markten om
de onafhankelijke Amerikaanse boerderijen, waarvan hij vond dat ze van vitaal
belang voor de natie waren, een boost te geven. Henry Ford vertelde de New York
Times:
"De
brandstof van de toekomst zal van fruit komen zoals appels,of onkruid, zaagsel
- bijna alles. Er zit brandstof in elk beetje plantaardig materiaal dat
gefermenteerd kan worden. "
Boeren, die
hier voordeel uit probeerden te halen, lobbyden voor de afschaffing van een
belasting van $ 2,08 per gallon alcohol die was opgelegd om te helpen betalen
voor de burgeroorlog. Ze werden geholpen door degenen die brandstofalcohol zagen
als een manier om het monopolie van de oligarchen te doorbreken. Ter
ondersteuning van een wetsvoorstel om de alcoholbelasting in te trekken,
vertelde President Teddy Roosevelt in 1906 aan het Amerikaanse Congres:
"De
Standard Oil Company heeft, grotendeels door oneerlijke of onwettige methoden,
de thuiswedstrijd onderuit gehaald. Het is zeer wenselijk dat een element van
concurrentie zou worden geïntroduceerd door het passeren van een aantal van
dergelijke wetten als die welke al het Huis hebben gepasseerd, waardoor alcohol
die wordt gebruikt in nijverheid en in fabrieken vrij van belasting is.
De
alcoholbelasting werd ingetrokken in 1906 en voor een tijdje was maïsethanol met
14 cent per gallon goedkoper dan benzine met 22 cent per gallon. De belofte van
goedkope, niet-octrooieerbare, niet-monopoliseerbare brandstofproductie,
productie open voor iedereen met rauwe plantaardige materie was populair in het
hele land ( vertaling onzeker).
Maar
goedkope, overvloedige brandstof die lokaal en onafhankelijk kan worden geteeld
en geproduceerd, is niet wat de oligarchen voor ogen hadden.
In een
USGS-rapport uit 1909 waarin gas- en alcoholmotoren werden vergeleken, was
geconstateerd dat een significant punt in het voordeel van alcoholbrandstof was
dat er minder beperkingen waren voor alcoholmotoren. Voor de oligarchen was het
antwoord eenvoudig: een manier vinden om meer beperkingen te stellen aan
alcoholmotoren. Gelukkig voor hen, kreeg het antwoord op hun probleem al steeds
meer steun:
In de 19e
eeuw had Amerika een drankprobleem. Tegen 1830 dronk de gemiddelde Amerikaan
ouder dan 15 jaar zeven gallon pure alcohol per jaar, drie keer zo hoog als het
gemiddelde van vandaag. Dit leidde tot de eerste anti-alcoholbewegingen in de
jaren 1830 en 1840 en de vorming van de Verbodspartij in 1869 en de Women's
Christian Temperance Union in de jaren 1870. De beweging had een wijdverspreide
en groeiende steun, maar had weinig politieke successen; Maine flirtte met een
verbod door de verkoop en productie van drank in 1851 te verbieden, maar het
verbod duurde slechts vijf jaar.
Dit
veranderde met de vorming van de Anti-Saloon League in Ohio -- de geboorte
plaats van Standard Oil -- in 1893. De
ASL werd opgericht door John D. Rockefeller's oude persoonlijke vriend Howard
Hyde Russell en werd mede gefinancierd door royale jaarlijkse donaties van
Rockefeller zelf . De ASL, met de steun van Rockefeller, werd al snel de
drijvende kracht achter een nationale beweging om de productie en verkoop van
alcohol te verbieden.
Rockefeller
was zelf een geheelonthouder, niet omdat hij drinken afkeurde, maar omdat hij
bang was dat "vrolijk zijn onder vrienden" zou leiden tot zijn
ondergang in zaken. Stephen Harkness, een van de stille partnerinvesteerders in
Standard Oil en een directeur in het bedrijf tot zijn dood, was door Rockefeller
ontdekt toen hij ( Harkness) een fortuin
verdiende met het kopen van een grote partij whisky, vlak voor een nieuwe
accijns – waarover hij gehoord had—werd ingevoerd. Harknessverkocht de whisky met
een enorme winst nadat de belasting was ingegaan.
Nee,
Rockefeller en Standard Oil maakten zich geen zorgen over de morele toestand
van de natie ... behalve voor zover het hun bedrijfsresultaten beïnvloedde.
Maar toen er in 1920 een verbod kwam, had het een interessant neveneffect:
hoewel het het gebruik van ethanol als brandstof niet rechtstreeks verbood,
leidde het wel tot steeds zwaardere beperkingen die producenten verplichten om
aardolieproducten aan hun ethanol toe te voegen om het giftig te maken. voordat
het kon worden verkocht. Alcoholbrandstof, die nu helemaal niet meer in staat was
om te concurreren met benzine, werd helemaal verlaten door de auto-industrie.
Een andere
existentiële bedreiging voor het enorme fortuin van de vroege oligarchen was
een nog grotere inspanning op het gebied van social engineering: openbaar
vervoer.
Tegen het
einde van de Eerste Wereldoorlog was privéautobezit nog steeds een relatieve
zeldzaamheid; slechts een op de tien Amerikanen had een auto. Voor het
overgrote deel van het publiek was spoorvervoer nog steeds het transport, en
stadsbewoners in de meeste grote steden vertrouwden op elektrische
trolleynetwerken om ze door de stad te vervoeren. In 1936 vormde General Motors
samen met Firestone Tire en Standard Oil of California een frontbedrijf,
'National City Lines', om een proces van 'bustitution' te implementeren: het
afdanken van trams en het verwijderen van spoorlijnen om ze te vervangen door
GM's eigen bussen die reden op door Standaard Olie geleverde diesel. Het plan was opmerkelijk
succesvol.
Zoals
historicus en onderzoeker F. William Engdahl opmerkt in 'Myths, Lies and Oil
Wars':
"Tegen het einde van de jaren 40
had GM meer dan honderd gemeentelijke elektrische vervoerssystemen gekocht en
gesloopt in 45 steden en in hun plaats gasgestookte GM-bussen op straat gezet.
Tegen 1955 was bijna 90% van de
elektrische tramlijnen in de Verenigde Staten eruit gerukt of anderszins
geëlimineerd. "
Het kartel had zijn betrokkenheid bij
National City Lines zorgvuldig verborgen gehouden, maar het werd in 1946 aan
het publiek onthuld door een ondernemende gepensioneerde
marine-luitenant-commandant, Edwin J. Quinby. Hij schreef een manifest waarin
hij onthulde dat er 'een zorgvuldige, opzettelijk geplande campagne was om de
belangrijkste en meest waardevolle openbare voorziening van de mensen te stelen:
-
de elektrische spoorwegsysteem.' Hij onthulde het aandelenbezit van de
oligarchen van National City Lines en zijn dochterondernemingen en detailleerde
hoe ze stap voor stap de openbaar vervoerslijnen in Baltimore, Los Angeles, St.
Louis en andere grote stedelijke centra hebben opgekocht en vernietigd.
De waarschuwing van Quinby trok de
aandacht van federale aanklagers, en in 1947 werd National City Lines aangeklaagd
wegens samenzwering om een transportmonopolie te vormen en samen te zweren om
de verkoop van bussen en bus-onderdelen te monopoliseren. In 1949 werden GM,
Firestone, Standard Oil of California en hun officieren en zakenpartners
veroordeeld voor tweede graads samenzwering. De straf voor het opkopen en
ontmantelen van de Amerikaanse openbaar-vervoersinfrastructuur? Een boete van $
5000. H. C. Grossman, die de directeur was van Pacific City Lines toen hij
toezicht hield op de sloop van LA's $ 100 miljoen Pacific Electric-systeem,
kreeg precies een boete van $ 1.
Het is niet
verwonderlijk dat GM en zijn medewerkers niet lang in het hondenhok hebben
gezeten. In 1953 benoemde president Eisenhower Charles Wilson, toen de
president van General Motors, tot minister van Defensie. Wilson, met Francis
DuPont van de Rockefeller-geconnecteerde DuPont-familie als hoofdadministrateur
van Federal Highways, was verantwoordelijk voor een van de grootste openbare
werkenprojecten in de Amerikaanse geschiedenis: de aanleg van het snelwegennet.
Met een oorlogsbelasting op treinkaartjes die nog steeds bestaat en federaal
gefinancierde snelwegen en luchthavens met goedkopere alternatieven, daalde het
treinverkeer tussen 1945 en 1964 met een verbazingwekkende 84%.
Deze social engineering
heeft zijn vruchten afgeworpen voor Standard Oil en zijn groeiende lijst van
petrochemische partners. In de tweeëneenhalf decennia na het uitbreken van de
Tweede Wereldoorlog verdrievoudigde de voertuigproductie in Detroit bijna, van
4,5 miljoen auto's per jaar in 1940 tot meer dan 11 miljoen in 1965. Als gevolg
hiervan steeg de verkoop van geraffineerde benzine over de dezelfde periode 300%.
Maar
Rockefeller was niet de enige oligarch die werkte om alle oppositie tegen zijn
monopolie te vernietigen. Aan de overkant van de oceaan werkten de Europese
oligarchen aan het beschermen van hun eigen olie-investeringen tegen beginnende
concurrenten.
In 1889
verwierf een consortium van Duitse investeerders onder leiding van de Deutsche
Bank van Siemens een concessie van de Turkse regering voor uitbreiding van een
spoorlijn die Berlijn met Basra aan de Perzische Golf verbond ( via Bagdad) in
wat toen deel uitmaakte van het Ottomaanse rijk. De concessie Berlijn-Bagdad
was negenennegentig jaar en kreeg aan beide zijden twintig kilometer aan
minerale rechten - een bijzonder lucratieve deal aangezien de spoorlijn dwars
door het hart van de nog onaangeroerde Mesopotamische oliegebieden ten zuiden
van Mosul sneed de Tigris-rivier.
Voor de
machten achter het Britse rijk, die zich bezighielden met de militaire opkomst
van Duitsland, was deze deal onaanvaardbaar.
William Engdahl: Nou, Duitsland was
aan het einde van de 19e eeuw op zoek naar afzetmogelijkheden voor zijn export
- de industriële export - toen de Duitse economie groeide zoals China de
afgelopen dertig jaar is gegroeid. En ze besloten dat Turkije een ideale
strategische handelspartner voor Duitsland zou zijn. En Georg von Siemens, een
van de directeuren van Deutsche Bank, bedacht een strategie om een spoorlijn
te verlengen van Berlijn helemaal naar Bagdad - dat toen deel uitmaakte van het
Ottomaanse rijk, Bagdad in het huidige Irak, vlakbij de Perzische Golf. Duitse
militairen begonnen het Turkse leger te trainen. Duitse industrie begon te
investeren in Turkije. Ze zagen een enorme potentiële markt om Turkije
economisch in de 20e eeuw te brengen. Deutsche Bank onderhandelde ook over
minerale rechten - ik denk dat het 20 kilometer aan weerszijden van de spoorweg
was - en het was al in 1914 bekend dat Mosul en deze andere gebieden enorme
petroleumafzettingen bevatten.
Welnu, waarom is dat belangrijk? Aan
het einde van de 19e eeuw pleitte Jack Fisher - het hoofd van de Admiraliteit
en het hoofd van de Koninklijke Marine - voor de omschakeling van de Britse
marine van kolengestookt naar olie. Dat het een kwalitatieve strategische
verbetering zou geven in elk aspect van het bouwen van oorlogsschepen. En omdat Groot-Brittannië
niet wist dat ze toen olie hadden, gingen ze naar Perzië en ontfutselden de
sjah op bedrieglijke wijze olie-rechten in Perzië. Ze gingen naar Koeweit en
steunden een staatsgreep van de Al-Sabah-familie die dan een Britse pion werd,
en ze schreven letterlijk een contract met hem dat niets dat Koeweit doet,
gedaan zal worden zonder goedkeuring van de Britse gouverneur. En van Koeweit was
bekend dat dat de olie pal aan de Perzische Golf lag.
De Britten keken naar dit
spoorwegplan van de Duitsers dat rechtstreeks naar Bagdad liep en ze zeiden:
"Mijn God! Je kunt soldaten op spoorwagons zetten en ze naar het zuiden rijden
en de olie-levensader van de Britse
marine bedreigen. "Dit is een strategische zet van de Duitsers. Het zou
ook Duitsland onafhankelijk maken van de Britse controle over de zeeën. Ze
zouden een vaste lijn hebben die veel lijkt op de Chinese "One Belt, One
Road" -infrastructuur voor hogesnelheidsrails die door Eurazië naar
Rusland gaan, door naar Wit-Rusland en West-Europa, waardoor het vermogen van
de Verenigde Staten om China te controleren en Centraal-Azië onder controle te
krijgen in grote mate verleden tijd zal zijn.
De Britse
oligarchen -- waaronder de Britse kroon met zijn verborgen
controlerend belang in Anglo-Perzische olie en de handelaar Marcus Samuel van
de Rothschilds bij Royal Dutch Shell --probeerden deze Duitse bedreiging van
hun commerciële en strategische belangen tegen te gaan. Ze gebruikten Armeens
geboren genaturaliseerde Britse staatsburger Calouste Gulbenkian - de architect
van de Royal Dutch / Shell fusie - om, zoals hij later herinnerde " de
Britse invloed de overhand te zien krijgen in Turkije" tegen de Duitsers.
Als dat zijn taak was, was het een opmerkelijk succes.
In 1909
richtten de Britten de Turkse Nationale Bank op, die alleen in naam 'Turks'
was.
Opgericht
door de Londense bankier Sir Edward Cassel en met directeuren zoals de familie
Hugo Baring van de Barings Bank, en
Gulbenkian, richtte de Bank de Turkse Petroleum Maatschappij op in 1912.
Het doel van
de Maatschappij was om de aardolierijke olievelden van Irak ( toen deel van het
Ottomaanse Rijk) te exploiteren. Gulbenkian dwong een deal af met de Deutsche
Bank, met zijn 40 kilometer lange concessies langs de olierijke
Bagdad-spoorlijn, waarbij de Deutsche Bank een junior partnerschap in het bedrijf kreeg.
Het aandeel werd gesplitst, zodat de Anglo-Persian Oil Company van de Britse
overheid de helft van de aandelen in handen had, waarbij Royal Dutch Shell en
Deutsche Bank de andere helft deelden.
Hun plan om
de Turkse oliebelangen van Duitsland over te nemen was succesvol geweest, maar
in een verbazingwekkende ironie deed het er niet eens toe. Gulbenkian rondde de
onderhandelingen af voor de Iraakse olieconcessie op 28 juni 1914, dezelfde
dag waarop aartshertog Ferdinand werd neergeschoten in Sarajevo.
Een
alliantie tussen Frankrijk en Rusland --- die de Britten al jaren aan het bekokstoven
waren -- om de opkomende Duitse dreiging
het hoofd te bieden, werd realiteit, en daarna werd de wereld door oorlog
overspoeld. Tegen het einde van de
Eerste Wereldoorlog hadden de Britten en hun bondgenoten Irak en zijn
olietankers toch overgenomen, Duitsland was volledig buitenspel gezet wat
betreft de olie, en Gulbenkian, hun
intrigerende dienaar, ontving 5% van alle opbrengst van het olieveld in het
nieuw geslagen land .
Naarmate de
eeuw vorderde, groeide de olie-industrie los van de controle van een handjevol
families die het sinds haar oprichting hadden gedomineerd. Olieafzettingen
lagen overal ter wereld en de krachten van hele natiestaten werden ingezet om
ze te controleren. Vanaf nu vereisten bedreigingen voor de oligarchen en hun olie-belangen
zelfs reacties van meerdere landen tegelijk
en de gevolgen van deze deals werden wereldwijd gevoeld.
Het verhaal van de Oil Shock uit
1973, zoals die door de geschiedenisboeken aan ons is overgeleverd, is bekend.
Verteller: Tegen het
einde van de jaren zestig vertrouwde de natie op geïmporteerde olie om de economie
sterk te houden. Toen, aan het begin van de jaren zeventig, werden de
nachtmerries van olie-afhankelijke Amerika werkelijkheid: 13 olieproducerende
landen in het Midden-Oosten en Zuid-Amerika vormden de OPEC, de Organisatie van
Olie-exporterende Landen. In 1973 plaatste de OPEC een olie-embargo tegen de VS
en andere landen die Israël hadden gesteund tegen de Arabische staten in de
oorlog van Yom Kippur. De Amerikaanse economie raakte in een neerwaartse
spiraal toen olietekorten de natie in haar greep kregen.
BRON: geschiedenis van
olie
Weinigen weten echter dat de crisis
en de daaruit voortvloeiende respons in feite maanden van tevoren werd
voorbereid op een geheime bijeenkomst in Zweden in 1973. De bijeenkomst was de
jaarlijkse bijeenkomst van de Bilderberg Groep, een geheime groep mensen
gevormd door Prins Bernhard van Nederland in 1954.
Het
Nederlandse koningshuis gaf niet alleen koninklijke zeggenschap aan Royal Dutch
Petroleum, maar men zegt dat zij, samen met de Rothschilds, een van de grootste
aandeelhouders van Royal Dutch Shell zijn. Het dateert uit de tijd dat koningin
Wilhelmina bezittingen in de Anglo-Nederlandse
Petroleumbedrijven haar 's werelds eerste vrouwelijke miljardair maakten.
Bernhard's gastenlijst bij de Bilderberg Groep weerspiegelde zijn positie in de
oligarchie; naast hem op de Zweedse conferentie waren David Rockefeller van de
Standard Oil-dynastie en zijn protégé Henry Kissinger; Baron Edmond de
Rothschild; E. G. Collado, de
vicepresident van Exxon; Sir Denis Greenhill, directeur van British Petroleum;
en Gerrit A. Wagner, president van Bernhard's eigen Royal Dutch Shell.
Tijdens de
bijeenkomst in Zweden, die vijf maanden voordat de oliecrisis begon, werd
gehouden, planden de oligarchen en hun politieke en zakelijke bondgenoten hun
reactie op een monetaire crisis die de werelddominantie van de Amerikaanse
dollar bedreigde. Onder het Bretton Woods-systeem, onderhandeld in de laatste
dagen van de Tweede Wereldoorlog, zou de US-dollar de ruggengraat zijn van het
monetaire systeem van de wereld, converteerbaar in goud voor $ 35 per ounce,
met alle andere valuta eraan gekoppeld. Toenemende Amerikaanse uitgaven in
Vietnam en een afnemende export zorgden ervoor dat Duitsland, Frankrijk en
andere landen goud gingen eisen voor hun dollars.
Omdat de
officiële goudposities van de Federal Reserve kelderden en niet in staat waren
om het tij van de vraag in te dammen, verliet Nixon Bretton Woods in augustus
1971 en bedreigde het de positie van de dollar als de wereld-reservemunt-eenheid.
Richard Nixon: Daarom heb ik de
minister van Financiën opgedragen de nodige actie te ondernemen om de dollar te
verdedigen tegen de speculanten. Ik heb secretaris Connally ertoe aangezet om
de convertibiliteit van de dollar tijdelijk op te schorten in goud of andere
reserves, behalve in bedragen en voorwaarden waarvan is vastgesteld dat deze in
het belang van de monetaire stabiliteit zijn en in het belang van de Verenigde
Staten.
SOURCE: Nixon eindigt Bretton Woods
Zoals uit gelekte
documenten van de Bilderberg-bijeenkomst in 1973 blijkt, besloten de oligarchen
hun controle over de oliestroom te gebruiken om de Amerikaanse hegemonie te
redden. Erkennend dat de OPEC "het wereldgeldstelsel volledig zou kunnen
desorganiseren en ondermijnen", bereidde de Bilderberg-deelnemers zich
voor op "een energiecrisis of een stijging van de energiekosten", wat
volgens hen een olieprijs tussen $ 10 en $ 12 zou kunnen betekenen, een
verbluffende 400 dollar % stijgen van de huidige prijs van $ 3 per vat.
Vijf maanden later, veroorzaakte (
NB: Ik heb nooit eerder gelzen dat Kissinger die Yom Kippur oorlog echt
veroorzaakte. HJ) de Bilderberg
deelnemer en Rockefeller protégé Henry Kissinger -- handelend als Nixon's
minister van Buitenlandse Zaken-- de Yom
Kippur oorlog en provoceerde OPEC's reactie: een olie-embargo van de VS en
andere landen die Israël hadden gesteund. Op 16 oktober 1973 verhoogde OPEC de
olieprijzen met 70%. Tijdens hun bijeenkomst in december eiste de Shah van Iran
een verdere prijsstijging tot $ 11,65 per vat, of 400% van de prijs vóór de
crisis van olie. Toen hem werd gevraagd door de persoonlijke afgezant van Saudi
King Faisal waarom hij zo'n gewaagde prijsverhoging had geëist, antwoordde hij:
"Vertel uw koning, als hij het antwoord op deze vraag wil, moet hij naar
Washington gaan en Henry Kissinger vragen."
In de tweede akte van de operatie
hielp Kissinger een deal met Saudi-Arabië te onderhandelen: in ruil voor
Amerikaanse wapens en militaire bescherming, zouden de Saoedi's al hun
toekomstige olieverkopen in dollars afrekenen en die dollars via aankoop van Amerikaanse
staatsobligaties via Wall Street-banken recyclen. De deal was een bonanza voor
de oligarchen; niet alleen konden ze de prijsstijgingen doorberekenen aan de
consumenten, maar profiteerden ze ook van de enorme geldstromen naar hun eigen
banken. De sjah van Iran parkeerde de inkomsten van de National Iranian Oil
Company in de eigen Chase Bank van Rockefeller - inkomsten die $ 14 miljard per
jaar bereikten in de nasleep van de oliecrisis.
Met de oprichting van dit nieuwe
systeem, de 'petrodollar', hadden de oligarchen ongekende niveaus van controle
over de economie ( wereldwijd! HJ) bereikt. Niet alleen dat, ze hadden het
wereldgeldstelsel ondersteund met hun grondstoffen, olie, en brachten de
potentiële concurrentie van beginnende producerende landen onder hun controle,
allemaal in één stap. (Een land als India moest voor het eerst geld lenen van
het IMF, en werd dus ondergeschikt aan de Bankiers. HJ)
Maar vanwege
de onverzadigbare verlangens van deze monopolistische titanen was loutere
controle over het monetaire systeem van de wereld niet genoeg ...
DEEL DRIE:
DE WERELD IN HUN BEELD
In de
negentiende eeuw waren spoorweg-samenzweringen en extreem hoge tarieven voldoende geweest om het monopolie van de
oligarchen te verzekeren. Maar tegen de tijd dat de Britse kroon, het
Nederlandse koningshuis, de Rothschilds en de andere Europese oligarchen het
Midden-Oosten en het Verre Oosten begonnen open te stellen voor olie-exploratie
in het begin van de twintigste eeuw, was het niet langer de bedoeling winst of
controle te maximaliseren voor de olie-industrie. Het was niet eens om de
internationale diplomatie te beheersen. Het was om de wereld zelf te beheersen
en vorm te geven. Zijn middelen. De omgeving. En zijn mensen.
Om dit doel
te bereiken, zou de oligarchie een opknapbeurt nodig hebben.
In het
huidige tijdperk, met de Rockefeller-naam nu waarschijnlijker geassocieerd met
Rockefeller Plaza of Rockefeller University dan Standard Oil, is het moeilijk
te begrijpen hoe gehaat John D. was in zijn eigen tijd. Hij was het hoofd van
de Standard Oil Hydra, een octopus die de wereld in zijn tentakels wurgde, een
moordende tuinman die de concurrenten weg snoeide als takken uit een boom. Als
een van de rijkste mannen die de wereld ooit had gekend, was hij een
gemakkelijk doelwit voor de frustraties van de gemiddelde werkman en een
magneet voor de armen die hulp zochten.
Judith Sealander, historicus: hij
ontving gemiddeld 50.000 tot 60.000 brieven per maand van mensen die om hulp vroegen.
Tientallen mensen volgden hem op straat. Letterlijk, stonden menigten rond de
Standard Oil-kantoren te wachten tot hij naar buiten zou komen. Kleine
kinderen, pijnlijk vermagerd, huilend op straat enzovoort. Rockefeller voelde
zich overweldigd.
SOURCE: The Rockefellers
Belegerd
door de vertrapten, veracht door de werkende man, achtervolgd door Ida Tarbell
en de roddelpers, had John D. een enorm PR-probleem. Het antwoord was simpel:
de PR-industrie uitvinden. Hij huurde Ivy Ledbetter Lee in, een journalist die communicatiedeskundige
was geworden en die de moderne public relations-industrie uitvond, om het
aangetaste imago van de Rockefellers te polijsten. Het was Lee die voorstelde
de familienaam aan Rockefeller Center te geven en John D. te filmen die
dubbeltjes in het openbaar uit deelde.
Verteller: Lee was een vroege meester
in de public relations en gebruikte de zelfde media die de muckrakers (
schandaal-pers) hadden gebruikt om Rockefeller af te breken om van hem weer een
sympathieke figuur te maken. Ivy Lee herkende al vroeg de kracht van het
nieuwe bewegende beeld en gebruikte bioscoopjournaals om een opmerkelijk
goedwillende Rockefeller te laten zien.
John D. Rockefeller: Ik ben u en een
hele reeks mensen dankbaar die altijd aardig en goed voor me zijn.
Second Man: Wel, dat is omdat U zo
goed bent voor iedereen.
Rockefeller: U bent aardig.
Peter Collier: Toen Ivy Lee zijn
publieke imago begon te beheersen, werd hij vreemd genoeg een soort Amerikaans type,
en mensen kregen vreemd genoeg in zekere zin warme gevoelens voor hem. . Het
was alsof Frankenstein vrij rondliep door New York City of zoiets, met een
wandelstok en een hoge hoed.
Verteller: Hoewel dit vliegtuig nooit
van start gaat, werd dite fotomoment gepresenteerd als de eerste vlucht van
Senior. Misschien was Ivy Lee's meest briljante public relations-beweging het
gieten van Rockefeller als "De man die dubbeltjes uit deelde."
Man buiten beeld: geeft U geen dubbeltjes, meneer Rockefeller? Doet U maar , aub.
Vrouw: Dank u, mijnheer.
Man: Heel erg bedankt.
Rockefeller: Bedankt voor de rit!
Man: ik beschouw mezelf meer dan
ruimschoots betaald.
Rockefeller: Zegene u! Gezondheid!
Gezondheid!
SOURCE: John D. Rockefeller -
Standard Oil
Deze
PR-stunts lijken voor de hand liggend en volgens de huidige normen erg simpel,
maar ze waren effectief genoeg: tot op de dag van vandaag laten mensen
dubbeltjes op de stenen muur aan de voet van de 70 voet grote Egyptische
obelisk die uitsteekt boven de laatste rustplaats van John D. in de Lake View
Cemetery in Cleveland. Maar het waren geen geënsceneerde fotomomenten zoals
deze die Rockefeller in een publieke held transformeerden.
Om het
publiek te winnen, moest hij ze geven wat ze wilden. En wat ze wilden was niet
moeilijk te begrijpen: geld. Maar net zoals zijn vader, Devil Bill, hem had
geleerd om te doen in al zijn zakelijke transacties, zorgde Rockefeller ervoor
dat hij het betere eind van de deal kon krijgen. Hij zou zijn grote rijkdom "schenken" aan de oprichting van
openbare instellingen, maar die instellingen zouden worden gebruikt om de
samenleving naar zijn hand te zetten.
Zoals elke
toekomstige heerser zich heeft gerealiseerd, moet de maatschappij van de grond
af worden getransformeerd. Amerikanen vonden in de 19e eeuw onderwijs en intellectuele bezigheden heel
belangrijk, en de volkstelling van 1840 wees uit dat de Verenigde Staten - een
natie die was gemobiliseerd door tractaten zoals Thomas Paine's opmerkelijk
populaire Common Sense - een natie van lezers was, met een opmerkelijke 93% tot
100% geletterdheid. Vóór de eerste verplichte onderwijswetten in 1852 in
Massachusetts, was het onderwijs privé en gedecentraliseerd, en als resultaat
was klassiek onderwijs, inclusief studie van Grieks en Latijn en een solide
basis in geschiedenis en wetenschap, wijdverspreid.
Maar een natie van individuen die
voor zichzelf konden denken, was een gruwel voor de monopolisten. De
oligarchen hadden een massa gehoorzame werkers nodig, een hele klas mensen
wiens intellect net genoeg ontwikkeld was om hen voor te bereiden op een leven
vol saaiheid in een fabriek. En daar kwam John D. Rockefeller met zijn eerste grote daad
van openbare liefdadigheid: de oprichting van de Universiteit van Chicago.
Hij werd in
deze taak bijgestaan door Frederick Taylor Gates, een Baptistenprediker
waarmee Rockefeller in 1889 bevriend raakte en die later de meest vertrouwde
filantropische adviseur van John D. zou worden. Gates zou verder gaan met het
schrijven van een kort traktaat, 'The Country School of Tomorrow', waarin het
Rockefeller-plan voor onderwijs werd uiteengezet:
De vertaling
gaat tot en met pag 14. Het hele artikel
is 20 pagina’s.
De resterende
paginas worden ( hopelijk) later vertaald.
No comments:
Post a Comment