Omdat ik haar blogs de moeite waard vind, wil ik ze hier copieren / parallel publiceren.
Linda heeft een facebook pagina waar ze met lezers communiceert: (facebook)
JUL282014
ISRAEL’S KLEINE WAARHEID
__
__
Met deze post beschrijf ik het ontstaan van Israel en conflicten met de intentie tot een kern te komen. Een zéér lange lezing, maar de historie is indringend, lang en niet eenvoudig.
__
Met deze post beschrijf ik het ontstaan van Israel en conflicten met de intentie tot een kern te komen. Een zéér lange lezing, maar de historie is indringend, lang en niet eenvoudig.
Gedurende ons leven en opleiding krijgen we flarden mee, en herhalende begrippen vanuit eenzelfde soort perspectief, zodat verder eigen onderzoek noodzakelijk is. Ik vroeg me af waar en wanneer het samen kon komen, maar research moet grondig zijn.
Nu vakantietijd (2014) is een goed moment. Het is geenszins de intentie een samenleving in een daglicht te stellen. Wel een zekere toppolitiek en bewegingen waarbij het tijd wordt voor een completere belichting. Uiteraard kunnen reacties zéér gemengd zijn.
Nog niet zo bijster lang geleden was het thema overgevoelig, maar nu generaties verder met nog altijd veel geweld, zijn geesten er denk ik rijp voor. Ook is het begrip ‘terrorist’ zéér relatief gebleken. Arafat van de Palestijnse PLO kreeg in 1994 immers de Nobelprijs voor de Vrede.
De soevereine staat Israel ontstond in 1948. De aanloop er naar toe, het gedachtegoed en expansie verklaart uiteraard de spanningen.
De onvertelde vertelling
Vele joodse ondernemers werden al vroeg diamant-, goudhandelaar, wisselaar en bankier. Joden waren er toe gedwongen, omdat ze geen zelfstandig beroep mochten hebben. Ze mochten niet bij een gilde, niet in militaire dienst, geen overheidsfuncties bekleden en geen scholing krijgen, als straf van Rome. Christenen was het verboden te woekeren. De handel bleef uiteindelijk voor de joden over.
Waar woekeren voor christenen ‘verboden’ is, heeft de joodse leer er minder problemen mee, omdat zij er van uit gaat dat rijkdom ‘God’ en de mensheid zal dienen. Christenen en ook Moslims geloven dat armoede en leven binnen de gegeven middelen deugden zijn. De kerk of moskee zamelt in voor armen en zorgt voor ze. In het Westen heeft de kerk verloren aan de huidige Westersen kapitalistische samenleving. In Islamitische landen met sterke sociale structuren heeft de moskee nog altijd die rol.
Zo liggen de tradities.
Zo liggen de tradities.
Joodse migratie, assimilatie, vermenging en bekering uit niet-joodse origine is complex, maar door de eeuwen waren vele joodse families vooral gevestigd in gebieden die later Duitsland, Polen, Oostenrijk, Hongarije en Rusland zouden vormen. Hun gevoel van verwantheid is nauw, maar de groepen leefden dus in verschillende maatschappijen waarin ze een hechte kring vormden.
Seculiere joden geloofden in meerderheid dat óf liberalisme óf socialisme (link- of rechtsom) uiteindelijk het antisemitisme zou overwinnen en hen veiligheid en gelijkheid zou bieden waar zij woonden.
Zionsme
De zionistische beweging is weinig cultureel of religieus. Veel joden kregen wel mee ooit terug te kunnen keren naar het gebied waar de koninkrijken Israel en Judah zouden hebben gelegen volgens de geloofsboeken, maar het was geen politiek ideaal.
De ideologie en politieke realisatie is zionisme.
Het verwijst naar de berg Sion, een berg in Jeruzalem waar zich het graf van koning David zou bevinden, waar het Laatste Avondmaal zou hebben plaatsgevonden en waar Maria zou zijn gestorven. Momenteel is het de joodse wijk van de oude stad.
Het politieke zionisme ontstond in het 19de eeuwse Europa onder seculiere joden, en kwam vooral voort uit mislukte emancipatie van joden in Europa, hun afwijkende positie (vooral in niet-productieve beroepen). Moorden op joden en de vernietiging van eigendom door pogroms in Oost-Europa en Rusland namen toe en antisemitisme in West-Europa groeide.
Zionisme uitte zich in het dagelijks leven vooral socialistisch in het gebied ‘Palestina’ vanaf ca. 1920 tot in de jaren 70 van de 20e eeuw. Aanvankelijk werd een socialistische maatschappij ontwikkeld en benadrukte dat joden zich de productieve beroepen in landbouw en industrie (weer) eigen moesten maken om een volledige, zelfvoorzienende natie te kunnen vormen.
Uit die gedachte ontstonden de vele kibboetsen als nederzettingen en samenlevingsvorm. Op de achtergrond werd de beweging echter continu sterk gekapitaliseerd door liberaal zionisme aan de supertop van internationale politiek en financiën.
Het zionisme werd een politieke nationale beweging en ideologie en in feite dus staat voor een eigen zelfvoorzienend thuisland, maar zonder assimilatie van anderen.
Het eeste zionistische congres werd gehouden eind augustus 1897 te Bazel. De oprichter en 1ste voorzitter was Theodor Herzl, een Oostenrijks-Hongaarse journalist, poltiek publicist en activist. Eind 1895 schrijft Herzl het boekje ‘Der Judenstaat’.
In 1899 richtte Herzl in Londen de Jewish Colonial Trust op, met als doel geld beschikbaar te stellen voor grondaankopen in Palestina. Hij bleef onvermoeibaar lobbyen bij invloedrijke diplomaten en rijke joodse bankiers, en zelfs het Vaticaan ontving hem.
Aanvankelijk had het zionisme in de joodse gemeenschap weinig aanhang en vond het zelfs verwerpelijk, omdat (vanuit orthodox joods geloof) volgens de Talmud joden in ballingschap leefden als straf en niet massaal mochten optrekken naar Eretz Yisroel (het land Israel) vóór verschijning van de nieuwe messias. Volgens de Talmud mag het volk ook niet rebelleren tegen de volken van ballingschap, maar de volken van ballingschap mogen joden ook niet vervolgen. Aanvankelijk was van massale vervolging ook geen sprake. Wel was integratie mislukt.
Maar met name toenemende moorden op joden en vernietiging van eigendom door pogroms in Oost-Europa en Rusland maakten de joodse kwestie urgent, maar ook in West-Europa groeide het antisemitisme.
Het zionisme was nationaal, politiek, seculier ideologisch en had weinig met geloof. En liberale zionisten zagen er simpelweg geen verdienmodel in. De zionistische beweging wilde allereerst een zelfvoorzienend, autonoom veilig thuisland zonder assimilatie met niet-joden.
Hoewel Herzl ook een gebied in het huidige Oeganda en zelfs Alaska had voorgesteld, koos het zionistische congres paradoxaal genoeg wel de gebieden die zich door de eeuwen heen als ‘Filistin’ en ‘Jordan’ had gevestigd (ca. het huidige Israel en het uiterst Westelijke deel van Jordanië). Volgens de Hebreeuwse Bijbel, en daarmee ook het Oude Testament van de christelijke Bijbel bestond daar het koninkrijk Israel en de stad Samaria met ivoren paleis van ca. 930 tot 722 v.Chr.
Volgens die bron was het gebied tussen 1200 en 1100 v.Chr. door de Israelieten veroverd onder leiding van Jozua, de politieke opvolger van Mozes. Echter was er geen eenheid onder de 12 stammen. Eenheid ontstond door het verenigde koninkrijk dat ontstond toen Saul tot koning over het volk Israel werd gezalfd, omstreeks 1025 v.Chr. Gebieden (ook door gelovigen) werden veroverd met geweld.
Overigens bestond geen gespannen verhouding met Islam, Islam bestond in het geheel niet in die tijd.
In die regio waren mensen vooral allen Arabier. Dorpen en stammen bevochten elkaar voor verovering van grond en middelen van bestaan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat alle heilige boeken spreken over koning Achab en zijn ivoren paleis. De bijbel komt voort uit de Heeuwbreewse heilige boeken en de Koran vindt z’n bron daar deels eveneens.
In die regio waren mensen vooral allen Arabier. Dorpen en stammen bevochten elkaar voor verovering van grond en middelen van bestaan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat alle heilige boeken spreken over koning Achab en zijn ivoren paleis. De bijbel komt voort uit de Heeuwbreewse heilige boeken en de Koran vindt z’n bron daar deels eveneens.
Archeologie heeft het bestaan van de stad en paleis bevestigd, maar waar de geloofsboeken spreken over 6 koningen die begraven zouden zijn, werden slechts 2 graftombes gevonden.
Waar of niet waar, en geloven of niet geloven, feit was dat het gebied zich door de eeuwen heen op die plaats had ontwikkeld. Die bevolking had niets te maken met de Filistijnen, een zeevolk dat zich rond de 13de eeuw v.Ch. ten noorden van Kanaän vestigde.
Kanaän in brede zin: joden zouden zijn gemigreerd van de woestijn tussen Egypte en Kanaän naar Kanaän. Een periode in de Exodus volgens Bijbelse zin. Archeologisch zijn er al sinds de jaren 60 helemaal geen aanwijzingen voor massale Egyptische slavernij en ontsnapping naar de woestijn. De cultuur van de 1ste Israëlietische vondsten is Kanaänitisch volgens de archeologen, maar het onderscheid is dat in die dorpen geen resten van varkens werden gevonden. In de joodse spijswetten mag eten van varken niet.
Traditionele bijbeluitleggers wijzen er vaak op dat soms ook wordt gedacht dat Egyptenaren slaven hielden die zich in Kanaän bij hun familie vestigden. Hoe dan ook, de dorpen waren Kanaänitisch en gevechten tussen de dorpen en stammen waren niet zo bijzonder in die tijd. De bevolking daar was allereerst Arabier in diverse stammen en dorpen. Ze bevochten elkaar en dreven ook slavenhandel, etc.
De gezamenlijk god van de dorpen zou zijn: El (ofwel ‘god’). Ze waren kennelijk monotheïsten.
De gezamenlijk god van de dorpen zou zijn: El (ofwel ‘god’). Ze waren kennelijk monotheïsten.
Interssant is steeds voortschrijdend DNA-onderzoek. De allerlaatste deelrestanten van homogene DNA-sproren kunnen terug worden herleid naar maximaal 4 moeders die leefden in en rond het gebied van Kanaän. De dorpen mengden vanaf het begin volgens dat onderzoek, ondanks ook gevechten. Later zou Kanaän zijn vervallen volgens archeologen (van de jaren 60 al) en konden de dorpen die geen varkens hielden hun iets andere wijze van geloof verder ontwikkelen in het zuidelijk deel dat Judah zou worden. Daar ontwikkelden zij als Judeërs verder hun eigen geloof.
De Filistijnen vestigden zich rond 1200 en 1175 v.Chr. ten zuiden van Kanaän aan de zee, vanuit de Middelandse Zee (zeevolk). Ze bouuwden 5 stadstaten waaronder Gaza, omdat ze vooral stadsmensen waren. De kanaänieten waren nog onverenigde stammen, maar archeologisch is sprake van culturele assimilatie. De Filistijnen dreven als eenheid actief handel over zee en beperkter met Kanaän. Ze waren het welvarenst in de regio (in tegenstelling tot wat de geloofsboeken suggeren). De 2 volken hadden niets van elkaar te vrezen. De Bijbel vermeldt in ‘Genesis’ al vóór 1200 v. Chr. Filistijnen, maar archeologisch heeft het geen waarde, omdat de term werd gebruikt uit latere tijd.
Egypte zag wél dreiging onder Ramses III en viel de Filistijnen aan, maakte ze krijgsgevangenen die later als huurlingen werden ingezet om de oostgrens van Egypte te beschermen. Onder deze aanvallen werd een deel van Kanaän verwoest dat later Israël en Judah werd. Later liet Egypte de Filistijnen toe zich weer vestigen die hun steden herbouwden en er ontstond zelfs een Egyptisch verbond met handel.
Verenigd onder Koning Saul kreeg Israel steeds meer de overhand. Het viel echter uiteen met een zuidelijk deel ‘Judah”. De Filistijnen werden later o.l.v. Judah-koning David verwoest. De reden is niet helder, maar gedacht wordt vanwege het verbond met Egypte en de tijd van huurlingen, maar vooral ook omdat hun gebied de belangrijkste handelsdoorgang was. De Bijbelverhalen kloppen archeolgisch in elk geval niet. Onderzoek (al in de jaren 60) wijst eenduidig uit dat de Filistijnen zéér welvarend waren, geen veroveraars, maar handelaars en inlands hadden ze weinig belangen met Kanaänieten, waren wel cultureel met ze geassimileerd en hadden in de regio hegemonie, maar niet militair of politiek inmengend. Wel hadden ze ijzer geïntroduceerd.
Het koninkrijk Judah, zuidelijk van Israel, werd later een vazalstaat van het Assyrische Rijk (tegen koop van zilver en goud). Assyrië liet de Filistijnen heropleven en veroverde de Gazastrook dat strategisch eveneens belangrijk was voor handelsroutes van en naar Egypte. De Filistijnen waren schatplichtig en vochten aan de zijde van Assyrië, en de Judeërs hadden zich laten omkopen met goud en zilver. De koning van Assyrië ging na verovering van Gaza niet over tot deportaties zoals dat gewoonlijk was. De koning van Gaza mocht zelfs terugkomen en Gaza werd een vazalstaat van Assyrië vanwege economische belangen.
Kort daarna werd het Midden-Oosten in z’n geheel veroverd door supermacht Babylon. Deze vernietigde de 1ste tempel van Jeruzalem (ca. 587 v.Chr.) en begon de joodse dispora (uitzaaiing). Een deel van Judah ging naar Egypte (verklaart de DNA-afwijking van joodse migratie naar Spanje); het grootste deel in ballingschap naar Babylon. Daar werden de Judeërs ondergebracht in afgesloten nederzettingen, waardoor zij hun tradities en religie binnen een omgeving met een ander geloof konden bewaren. Deze levenswijze, als minderheid met een eigen joods geloof en vaak ook met een andere juridische status dan andere bevolkingsgroepen, is het karakteristieke aan de joodse dispora.
Later keerde een deel terug naar hun geboorteland waarna het werd veroverd door de Grieken. Judah werd een tempelstaatje, bestuurd door de hogepriester. Een deel van de joden (meestal rijkere elite) helleniseerde en ging Griekse namen voeren. Orthodoxe joden werden opstandig o.l.v. de Hasmoneese familie. De opstand leidde uiteindelijk tot de vorming van een onafhankelijk joods koninkrijk, bekend als de Hasmoneese dynastie in Judah.
Vanaf 63 v.Chr. was Judah een vazalstaatje onder Romeins gezag. De herinnering aan de onafhankelijke joodse staat bleef springlevend. De Romeinen waren niet geliefd. Omgekeerd hielden veel Romeinse procuratoren geen rekening met joodse zaken. In 66 na Chr. brak daarom de 1ste joodse oorlog uit. Het relatief ongeorganiseerde en innerlijk verdeelde verzet werd geconfronteerd met de Romeinse overmacht. Onder aanvoering van Vespasianus en diens zoon Titus Flavius sloegen de Romeinen ongenadig toe: onderweg naar Jeruzalem brandden ze alles plat. De Romeinen verwoestten de Tempel van Jeruzalem en stalen volgens sommige verslagen artefacten uit de tempel, zoals de Menora, die op de Titusboog in Rome staat afgebeeld.
Joden die niet in Judah bleven, weken veelal uit naar veiliger oorden, wederom o.m. naar de joodse gemeenschap in Babylon. In 132 kwam het opnieuw tot een treffen met de Romeinen (2de joodse oorlog). De jood Sjimon bar Kochba probeerde opnieuw te komen tot een joodse staat zonder Romeinse overheersing. 3 Jaar later sloeg Julius Severus de opstand neer met veel verwoestingen in Judah. Bovendien bepaalde hij dat joden niet langer Jeruzalem mochten binnengaan. Het lijkt er echter op dat deze bepaling niet lang is nageleefd.
Rabbijnen die de Joodse Opstand van 70 na Chr. al hadden overleefd, begonnen al in Jabne en later ook in Tiberias scholen te vormen, waarin zij het jodendom opnieuw doordachten, omdat er geen tempel meer was. Ook verzamelden zij de Farizeese tradities, die tot dan toe mondeling waren doorgegeven. Van blijvend belang was de ontwikkeling van de interpretaties van de Thora die in de Misjna op schrift zijn gesteld (plm. 200 na Chr.) en die de basis vormden voor de latere Talmud.
Vervolgens kwam het Midden-Oosten onder het Oost-Romeinse Rijk (Byzanthië) waarna het werd veroverd door de Ottomanen, maar de meeste joden waren door de vele eeuwen heen ook al lang gemigreerd (dispora) via het zuiden over Egypte richting Spanje/Europa. In het Noorden linksaf naar Europa en rechtsaf richting Rusland. Migratie duurde uiteraard vele generaties in die tijd.
Hoogst relevant:
• Joden zijn geen Israelieten, maar Kanaänieten en later Judeërs (later omgekocht)…
• Van de Filistijnen hadden ze niets te vrezen… (Biibelverhaal klopt archeologisch niet).
• De huidige Palestijnen staan totaal los van de ca. 3200 jaar eerdere Filistijnen; het zijn Arabieren.
• Een vergeldingsmoraal met totale verwoesting, ongeacht oorzaak of recht.
• Het probleem was van binnenuit: grote verdeeldheid van rijkdom en snel politiek-economisch heulen
_—voor kapitaal gewin zoals met Assyrië en Grieken…desastreus voor eigen volk.
• Van de Filistijnen hadden ze niets te vrezen… (Biibelverhaal klopt archeologisch niet).
• De huidige Palestijnen staan totaal los van de ca. 3200 jaar eerdere Filistijnen; het zijn Arabieren.
• Een vergeldingsmoraal met totale verwoesting, ongeacht oorzaak of recht.
• Het probleem was van binnenuit: grote verdeeldheid van rijkdom en snel politiek-economisch heulen
_—voor kapitaal gewin zoals met Assyrië en Grieken…desastreus voor eigen volk.
Dan is er niet veel veranderd… zal blijken uit deze lezing… !!
Terug naar de 19de eeuw waarin Palestina al was gevestigd.
Edmond James de Rothschild was nageslacht van immens joods wereldwijds biljardaire bankiersnetwerk opgebouwd en beheerst door uitsluitend eigen nageslacht, zodat de boeken altijd gesloten konden blijven voor buitenstaanders. Edmond James de Rothschild werd pushende aanhanger, financier en daardoor grondlegger van het succesvolle zionisme.
Rothschild was o.m. de investeringsbank voor regeringen en koningshuizen met speciale services zoals aanzienlijk sneller economisch-financieel wereldnieuws. Dit bracht o.m. miljoenen-voordelen voor de extreme rijken. Het nieuws dat een oorlog was gewonnen, liep via hen minstens een dag voor op financiële beurzen waarmee in één klap kapitale megawinsten konden worden behaald, zoals direct na de slag van Waterloo.
Hun economische en politieke bemoeienissen waren immens. De industriële revolutie is door de familie sterk gekapitaliseerd m.b.v. immense leningen, vooral ook in Engeland, Frankrijk, Duitsland en de VS. Zij financierden projecten zoals het Suezkanaal. De familie was direct betrokken bij de onafhankelijkheid van Brazilië middels politieke inmenging en enorme leningen aan de onafhankelijke regering. Ze financierden het ontstaan van Rodhesië en aan de Japanse regering werden miljarden geleend ter financiering van de Russische-Japanse oorlog. In 1982 werden de Franse Rothshild-banken onder de socialistische regering Mitterand genationaliseerd, omdat ze véél te machtig waren. Rothschild maakte daar echter een doorstart.
De term ‘Rothschild-bankieren’ is uit de historie ontstaan en is nog altijd het heersende systeem dat steeds verder uit de hand is gelopen. Het is het systeem waarbij geld wordt geleend tegen rente, terwijl het uitgeleende totale geld (kapitaal) dat in omloop komt zonder rente ontstaat… Dus waar moet de rente van worden betaald… Uiteindelijk onstaat zo altijd een tekort in de totale massa van kapitaal/geld in omloop en zal een vervolglening per definities noodzakelijk zijn. Kwam een land in financiële problemen, dan moest het haar eigen publieke middelen van bestaan goedkoop verkopen aan de banken. Een andere manier is imperialistische verovering van aardse rijkdommen zoals in Afrika, wat dus ook volop gebeurde via corruptie, politiek list en bedrog, coups via omkoping van antigroepen, crises, strijd en oorlogen aldaar tot gevolg (tot en met de dag van vandaag).
Een wurgconstructie dat daarom enkel kan functioneren met continu expansie en oorlogen. Bovendien zit het systeem zó gewiekst in elkaar dat de mensheid zich nooit afvroeg waar geld vandaan kwam. Rothschild kreeg met name de ‘Central Bank of England’ in handen en heerste daarmee absoluut over financiën van regeringen, en met name ook over de opkomenden VS.
Vanwege de uiterst linke wurgconstructie was het daarom dan ook niet voor niets dat centrale banken in VS in 1ste instantie verboden werden, hoewel eigenaren van de ‘Central Bank of England’ (waaronder ook Warburg) het gepoogd hadden met een 1ste en 2de centrale bank in de VS. Beiden werden verboden. De FED is echter de 3de poging waarmee we nu nog zitten met zéér grote gevolgen.
Meer hierover in De elite de puppets en de muppets.
Meer hierover in De elite de puppets en de muppets.
In elk geval werd grootkapitaal eind 19de eeuw aan politiek zionisme verbonden en zou stap voor stap steeds meer overheersen. Alles draaide daar om kapitale megawinsten. Het waren seculiere liberale joden. De socialistische zionisten werden daarmee afhankelijk. De zionistische beweging vond dit in het geheel niet bezwaarlijk, omdat ze sterk geloofden dat ófwel socialistisch ófwel liberaal zionisme uiteindelijk zou overwinnen voor het ultieme doel.
Kennelijk heiligt het doel alle middelen.
Eerste grondaankopen in Palestina
Gedurende 4 eeuwen (1516-1918) bestond onder de Ottomaanse vlag geen politiek-administratieve eenheid. De gebieden hadden geen duidelijke grenzen. Het had wel verschillende districten. Die maakten deel uit van provincies of administratieve eenheden. Het bovenste gebied (onder huidig Libanon) heette ‘Jordan’ Het onderste deel t/m het uiterste westen van huidig Jordanië heette ‘Filistin’. Vóór die tijd behoorde het gebied tot het Romeinse en daarna Byzantijnse rijk.
Hoewel ‘Filistin’ nog verwijst naar ‘Filistijnen’ waren de inwoners daar niet mee verwant. Zij waren Arabier en hadden ook die cultuur. Sterker, DNA-research wijst uit dat de Arabieren en joden het dichtst tegen elkaar zitten. De oorspronkelijke Filistijnen van ca. 3200 jaar geleden waren immers een gemigreerd maar inmiddels ook uitgestorven zeevolk.
Het gebied onder de Ottomanse staat was grotendeels woestijn. Gecultiveerde dorpjes werden bewerkt door keuterboeren. De dorpen waren klein en geïsoleerd, zelfvoorzienend, niet strak georganiseerd. De inwoners konden prima leven naar hun waarden en normen. Het land leasten ze van grootgrondbezitters die in Damascus of Beiroet woonden (in de 19de eeuw was landbouwgrond voornamelijk in bezit gekomen van notabelen).
De steden waren zéér goed ontwikkeld met cultuur, wetenschap, onderwijs en zéér goede infrastructuur. De lokale bevolking had 1 ding echter niet… een leger…
In de joodse nederzettingen ontstonden al vroeg strak opgeleide gebrainwashte milities betaande uit jonge mannen. Naargelang de segregeerde expansie van nederzettingen later zou vorderen, ontstond al vroeg een sterk institutionele aparte joodse maatschappij met een strakke structuur van orde en militie.
Dat zou in huidige termen een politie- en oorlogsstaat heten met de wil van expansie d.m.v. oorlog. De definitie van ‘militie’ is immers ‘oorlog’.
De Palestijnen zouden later kansloos blijken… ondanks dat de joden nog ver in de minderheid waren.
Het Ottomaanse Rijk was toegankelijker geworden en het moderne zionisme werd naast een politieke theorie ook een organisatie die hielp bij het stichten van nieuwe joodse nederzettingen in Palestina. De eerste groep pioniers, ‘Hibbat Zion’ genaamd, ‘liefhebbers van Zion’, arriveerden op 7 juli 1882 in Jaffa. Dit was het begin van de 1ste golf van joodse immigratie naar Israel, ookwel 1ste Alliyah genoemd, wat zoveel betekent als ‘gaan naar’ Israel.
In 1903 was 20.000 hectare landbouw- grond gecultiveerd en ca. 10.000 joden hadden zich gevestigd.Ze wilden een nieuwe joodse zelfvoorzienende mens ontwikkelen.
De eerste grondaankopen werden al in 1855 gedaan door Sir Moses Montefiori in Jaffa, Safed, Tiberias en Jeruzalem.
In 1899 werd in Londen de ‘Jüdische Colonial Bank’ gesticht, later veranderde in ‘Jewish Colonial Trust’.
Ze fungeert als nationale bank voor de zionistische beweging en is nu nog altijd, onder de naam Bank Leumi Le-Yisrael, de nationale bank van Israel.
In 1901 werd in Bazel het Joods Nationaal Fonds (JNF) gesticht, en in 1920 het Opbouwfonds. Het 1ste specialiseert zich in aankopen van onroerend goed, het 2de in het financieren van infrastructuur. Beide fondsen bestaan nog steeds en zijn actief zowel in Israel als in de Bezette Gebieden. Zij opereren enkel ten gunste van joden.
De landbouwvestigingen waren voornamelijk tot stand gekomen door financiële steun van de FranseBaron Edmond de Rothschild. Ook de Belgische Baron Maurice de Hirsch en de Britse Sir Moses Montefiore leverden grote financiële bijdragen aan de joodse pioniers.
De 2de Alliyah (1905-1914) als gevolg van nieuwe pogroms in Rusland, bracht een nieuwe generatie jonge, idealistische joden naar het gebied. Velen van hen waren beïnvloed door het Russisch revolutionaire denken zoals Tolstoj.
Daarbij was de Russische revolutie sterk beïnvloed middels relatief veel joodse namen op het allerhoogste niveau, ook weer gefinancieerd door de (inmiddels welkbekende) superrijke joodse bancair-politieke families. In de nieuwe joodse maatschappij moesten daarom ook socialistische idealen gerealiseerd worden.
Daarmee kregen de nederzettingen in eerste instantie een onmiskenbaar socialistisch karakter. In de kibboets huldigde men het beginsel van het gemeenschappelijk eigendom van het land, de productiemiddelen en vrijwel alle andere bezittingen. Er heerste directe democratie, functies rouleerden en alles werd zoveel mogelijk gemeenschappelijk gedaan (maaltijden, opvoeding, etc). De mosjav was een landbouwcoöperatie, waarbij zelfstandige boeren gemeenschappelijk in- en verkochten en soms samenwerkten, bijvoorbeeld bij het binnenhalen van de oogst.
Maar de kibboetsen werden zwaar gefinancierd door liberale superrijke Westerse joden, actief in de supertop van het internationale bedrijfsleven, banken en politiek.
Vestiging van een joodse staat was nog ver weg. De politieke omstandigheden stonden niet méér toe dan incidentele vestigingen van joodse pioniers in het land. Aan de vooravond van WWI woonden slechts 50.000 joden in het gebied. De Ottomaanse sultan had toegang en landaankopen eveneens terug bemoeilijkt want was niet van plan veel meer joden toe te laten om problemen te voorkomen.
Hoe mooi de gedachte ook is van kibboetsen, de eerste grote grondaankopen werden gedaan doorEdmond de Rothschild. Als investeerder had hij vooral andere belangen. De familie had in de industriële revolutie (die zijzelf grotendeels financierde) al lang in de gaten welke moderne basis-benodigdheden noodzakelijk waren. Het gebied is rijk aan mineralen zoals koper, fosfaat, bromide, kalium, klei, silicium, zwavel, asfalt, magnesium en gas. Zonder toegang, geen elektriciteit, energie, kunstmest voor hoog-geconcentreerde efficiënte voedselproductie, geen chemische producten en medicijnen, et cetera. Het Rotschild-imperium investeerde daar al zwaar in via de Rockefellers, General Electric, DuPont, Krupp en een lange rij van internationale wereldnamen. De zionisten kregen zo de eerste verbonden grote lappen grond in handen.
De lokale bevolking was vanzelfsprekend niet happig op de ‘joodse invasie’ met duidelijke continu verdere verdringing van hun middelen van bestaan en de zionistische ideologie van feitelijke segregatie in het dagelijkse leven. Nationalisten stichtten twee kranten die de Palestijnse nationale beweging op gang brengen: Al Karmal (1909) en Falastin (1911), en een Maatschappij ter Ontwikkeling van Arabisch Palestina (Shirkat al Iqtisad al Falastini al Arabi) .
Interbellum en schaduwmacht
Het Ottomaanse Rijk had de Duitse zijde in WWI gekozen en was na afloop verslagen. Het gebied kwam daardoor direct onder bestuur van Brits mandaat en werd kort daarna in z’n geheel ‘Palestina’ genoemd.
Alle inwoners waren opeens Palestijnen.
De Britten mengden zich in een officiële verklaring, de Balfour Declaration.
De verklaring was een brief, geschreven op 2 november 1917 door de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour. Deze was gericht aan Lord Rothschild, eveneens leider van de joodse gemeenschap in Groot-Brittannië en was bestemd voor de Zionistische Federatie en kwam tot stand na intensieve lobby door Chaim Weizmann.
Wederom politiek-financiële corruptie als schaduwmacht in optima-forma…
Doordat het zionisme gericht is op een nationale aparte joodse samenleving (dus zonder enige vorm van samenleving met anderen), werd al snel duidelijk dat sprake was van segragatie met verlies van rechten van de oorspronkelijke bewoners (Arabieren) naar mate joodse kolonisatie vorderde. De effecten werden al merkbaar en dan nog wel gesteund door uiterst machtige corrupte Westerse politieke financiers, als zijnde oligarchen.
Verzet kwam daarom snel op dreef. Op 1 mei 1921 brak een grote revolte uit, zowel tegen het Britse bestuur als tegen de zionistische kolonisatie. In Haifa en Jaffa vonden grote gevechten plaats. Balans: 95 doden en 219 gewonden.
In 1929 probeerden de joodse kolonisten voor het eerst de heiligdommen rond de Al Aqsa-moskee in handen te krijgen. Het was een onrechtmarige daad en er volgde een algemene revolte. De balans was zwaar: 249 doden en 572 gewonden. De zionisten kregen geen controle over de heiligdommen.
De gebeurtenissen van 1929 wakkerden de nationale beweging nog méér aan. Verscheidene nationalistische partijen zagen het licht: de Onafhankelijkheidspartij (Hizb al Istiqlal), de Partij voor de Verdediging van het Palestijnse Vaderland (Hizb al Difa’a al Watani al Falastin) en de Partij van Palestijnse Arabieren (Hizb al Arabi al Falastini).
In datzelfde jaar vond de Britse ‘Shaw Commissie’ de joodse immigratie van 1925-1926 overdreven en beval een beperking van joodse immigratie aan met verkoop van grond. Het ‘Passfield White Paper’ van 1930 beperkte Joodse immigratie en grondverwerving op basis van ‘absorptiecapaciteit.’ De ‘Grondbewerking Verordening’ van 1933 verving eerdere wetten en instituten gaven land terug aan aan de Arabische ‘wettelijk huurders’ van West-Palestina.
Links een joodse nederzetting (1920).Het toont de snelheid en efficiëntie waarmee de woestijn werd ontwikkeld met dit soort aparte kolonies, waarmee de Arabische zéér eenvoudige maar zelfvoorzienende ‘way of life’ en cultuur zéér snel werden verdrongen, met gevolgen.
Wederom, de joodse kolonisten leefden gescheiden en wilden volstrekt geen menging.
De oorspronkelijke (Arabische) inwoners van het gebied begonnen de effecten van segregatie te merken.
In 1934 gold de praktijk om de verwachte aantallen van illegale joodse immigranten af te trekken van quota van de joodse immigratie, maar in 1936 publiceerde de Conferentie van Protestantse en Katholieken in de VS: “Het is de stellige overtuiging van Christelijk Amerika dat de Britse regering zijn illegale, onrechtvaardige en onverdedigbare verdeling van Palestina weer ongedaan maakt en Trans-Jordanië herstelt naar zijn vorige staat als onderdeel van het grondgebied van Palestina en de deur opengooit voor joodse nederzettingen.”
In 1936 riepen de autotochtonen een algemene staking uit tegen joodse kolonisatie en ook tegen de verdergaande illegale inname van hun steden en heiligdommen. Het werd de langste algemene staking uit de geschiedenis van de arbeidersbeweging vanuit de Arabierse autotochtonen en duurde 6 maanden.
Het evolueerde tot een guerilla-oorlog. De autotochtonen slaagden erin het gehele platteland terug onder controle te krijgen. De joodse kolonies lieten ze ongemoeid. Ze veroverden de belangrijkste steden terug, waaronder Haifa, Jaffa en het oude stadsdeel van Jeruzalem.
Het evolueerde tot een guerilla-oorlog. De autotochtonen slaagden erin het gehele platteland terug onder controle te krijgen. De joodse kolonies lieten ze ongemoeid. Ze veroverden de belangrijkste steden terug, waaronder Haifa, Jaffa en het oude stadsdeel van Jeruzalem.
De strijd ging niet alleen tegen kolonisatie maar was ook sociaal. De autotochtonen hadden de slogan:
‘het land voor wie het bewerkt, het huis voor wie erin woont’.
‘het land voor wie het bewerkt, het huis voor wie erin woont’.
Dankzij joodse verstrengeling in de Westerse poltieke en bancaire supertop, voerden Britten massaal troepen aan om de revolte neer te slaan en bewapenden de joodse kolonisten. Zo werden de grondvesten gelegd van het Israelisch leger. Moshe Dayan en Yigal Allon, beiden later generaal en minister, kregen zo hun militaire opleiding.
De Arabieren werden bewapend via dezelfde netwerken van joods Westerse poltieke en bancaire supertop, maar geleverd vanuit nazi-Duitsland. Die supertop (Rotschild, Warburg, Niemeyer, Oppenheim, Schacht, etc.) financierde namelijk ook de (NS)DAP en de Duitse industrie en handel, zoals in het volgende hoofdstuk wordt beschreven: “Interbellum en aanloop naar WWII”.
Zo’n 750.000 joden zouden zijn verdreven / terug gedreven met verlating van huis en haard. Voor normale begrippen natuurlijk een schande, want gedaan met nazi-materiaal. Zo zou dat later ook geuit worden vanuit de joodse gemeenschap, maar feit is dat de joodse zionistische superrijken aan de poltieke, financiële top letterlijk indringend megawinsten maakten over lijken via beide zijden. Feit is ook dat de zionisten steeds meer land hadden ingepikt en d.m.v. feitelijke apartheid van bestaan en regelgeving de oorspronkelijke inwoners hadden verdrongen.
De joodse kolonisten opereerden als anti-guerilla eenheden. ’s Nachts infiltreerden zij in Palestijns gebied en bouwden geprefabriceerde forten: een houten toren werd omringd met een palissade en zo ontstond een nieuwe kibboets. Tijdens de autochtone revolte werden op die manier 53 kibboetsen gesticht.
De opstand werd uiteindelijk de kop ingedrukt en voor decennia vernietigd. In 1939 bloedt de opstand dood. 15.000 doden en gewonden zijn gevallen.
In 1939 neemt het Britse Lagerhuis het ‘MacDonald White Paper’ aan waarin joodse immigratie in Palestina toch wordt beperkt en de autotochtonen als Palestijnen zelfbestuur in het vooruitzicht werd gesteld. Kort hierop breekt WWII uit.
Interbellum en aanloop naar WWII
Voorgaand hoofdstuk valt zuur samen met een periode waarin Hitler via de (NS)DAP aan de macht kwam.
Hitler’s vader, Alois Hitler, werd in 1837 geboren als de onwettige zoon van Maria Anna Schicklgruber. Zij was een bediende in het huis van Baron Rothschild te Wenen. Toen de zwangerschap uit kwam, werd ze ontslagen waarna Alois werd geboren.
De Rothschilds zijn, zoals u intussen weet, seculier internationaal indringend politiek verbonden liberaal Duits-Joodse superbankmagnaten tot op de dag vandaag.
Adolf was zich zeer bewust van zijn afkomst, maar was in de hoogste kringen een “Hinterlandschwein”. Na WWI viel hij in Berlijn op vanwege retorica in zijn politieke engagement voor de arbeiders in een extreem arm Weimar Deutschland.
De partij DAP zette Hitler in het zadel.
In de jaren 20 hadden verschillende Duitse Rothschilds gestudeerd en gewerkt in de VS. Terug in Europa kwamen zij in het bestuur van (alt) Deutsche Bank. DB was al de huisbankier van de Pruisische staat en haar Adel die voornamelijk bestond uit expansie beluste krijgsheren. De hoofdstad van Pruisen was Berlijn.
Topposities in investeerders, banken en handel werden in de Duitse Weimarrepubliek zeer breed bekleed door joodse elite. Militair en in overheidsfuncties domineerden vooral Pruisische Adel waarin titels en te volgen ‘s lands heersende functies bij geboorte automatisch werden toegekend. Zij waren sterk vermengd met ondernemende en bancaire joodse netwerken. DB financierde de staat Duitse Weimarepublik, de industrie en handel, en ook de socialistische DAP in Berlijn. Hitler hernoemde de partij NSDAP, maar de financiers veranderden niet.
Het hart van de financier was Paul Warburg. Een Duits-Joodse bankier die mede de grondlegger was van de FED en in het bestuur zat van IG-Farben, een subdivisie van Rockefeller’s Standard Oil. Rothschild was o.m. ook de huisbankier voor de Rockefellers…
In 1938 werd het Joden verboden een baan te hebben, maar hun Joodse bestuurders bleven zitten.
Kunnen we hier (lijkt mij) niet stellen dat de extreem liberale kapitalistische joden in feite extreem politiek-bancair corrupt waren voor megawinsten, en tegelijkertijd indringend zionistisch actief waren met de holocaust als gevolg? Dat lijkt me eerlijk gezegd wel in de complete lezing van vandaag de dag. Nog wranger is dat Rothschild’s naam voortkomt uit de joodse David ster. Rothschild is maar één naam. Andere namen zijn b.v. Warburg, Niemeyer, Oppenheim, Schacht, Schiff…
Max Warburg was zelfs hoofd van de Duitse geheime dienst geweest gedurende WWI, en was daarnaast zelfs de persoonlijke financieel adviseur van de Kaiser…
Overgrootvader en grootvader Bush hadden het t.a.v. WWII ook goed uitgekiend. Via Brown Brothers & Harriman investeerden ze in nazi-Duitsland, via de UBC gelinieerde BHS Bank in Rotterdam krijgen ze de bewapeningswinsten terug in de Verenigde Staten. De winsten lopen in 1934 op tot honderden miljoenen die ook naar Rotterdam en New York vloeien. In New York is Prescott Bush (grootvader van G.W. Bush) ondertussen managing director van UBC Bank die samen met de Bank voor Handel en Scheepvaart in Rotterdam (eigendom van August Thyssen/Krupp) het geldkanaal van en naar nazi-Duitsland vormt. “De familie Bush wist zeer goed dat Brown Brothers het Amerikaanse geldkanaal naar nazi-Duitsland was en dat de Union Bank de geheime pijplijn was om het nazi-geld via Nederland opnieuw naar Amerika te brengen”, schrijft John Loftus, voormalig procureur van het US Departement Nazi War Crimes.
Tegelijkertijd vormden bovenstaande financieel machtige families (letterlijk) de schaduwmacht ter verovering van Palestina als (letterlijk) nietsontziende oligarchie.
Na WWII
Werelgrootdmacht Groot Brittanië was totaal verzwakt. Het Bretton-Woods-akkoord gaf overziende macht aan de V.S. De League of Nations (Volkenbond) werd omgevormd naar UN, maar gepoliticeerde macht achter de schermen veranderde nooit. Families als Rockefeller, Warburg, Rothschild, Oppenheim, Schacht bleven overheersen met zetels in de politiek, het bedrijfsleven en de bancaire sector.
Op 15 mei 1948 loopt het Britse mandaat voor Palestina af. Het Joods Agentschap roept een dag eerder al direct de staat Israel uit. De vraag is op welke gronden, maar de Amerikaanse president Truman erkent Israel binnen een half uur. Formele erkenning duurde tot 1949. De Sovjet-Unie en vrijwel al haar satellietstaten alsook Zuid-Afrika en Ierland erkennen Israel vrijwel onmiddellijk volledig.
Truman is niet bepaald onbesproken. In 1909 werd hij vrijmetselaar. In september 1940 werd hij grootmeester van het Grootoosten van Missouri. Vrijmetselaren zijn groot voorstander van vriendjes-netwerken en expansie-drift via vrijhandel. En hij werd daarbij als grootste misdadiger gezien wegens zijn verantwoordelijkheid voor de dood van meer dan 200.000 burgers bij de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki, en voor de dood van ongeveer 140.000 burgers tijdens de Slag om Okinawa.
Truman en Nelson Rockefeller waren zakelijk bevriend. En Rockefeller had verstrengelde banden met huisbankier Rotschild dat al decennia enorm had geïnvesteerd in het zojuist geproclameerde Israel, alsook in o.m. het Rockefeller-imperium (op 2 november 1950 vroeg Truman per brief aan Nelson of hij voorzitter wilde worden van de ‘Advisory Board of International Development’).
Vóór de bühne zouden de holocaust, de getto’s, en de pogroms in Oost-Europa en Rusland aanleiding zijn geweest tot gebaar van genoegdoening voor een joods thuisland, maar feit is ook dat de grootmachten in het Westen en USSR dominantere financieel-economische uitbreiding kregen in het Midden-Oosten, rijk aan vele mineralen en gas. Dit is toch echt pure expandie-drift.
Na de oorlog stond Truman overigens ook bekend als een fervente anticommunist die er belang aan hechtte dat Europa buiten de invloedssfeer van de toenmalige USSR zou blijven, maar toonde Truman zich ook voorstander van internationale samenwerking via vrijhandel (uiteraard als vrijmetselaar), en stond hij in 1945 mede aan de wieg van de UN.
De UN kan vóór de bühne dan wel ‘geboren’ zijn als vredesbewaker. In werkelijkheid heeft het een financieel-economische basis, en dit is nu dan ook goed te begrijpen vanuit haar bron van ontstaan.
De agenda vandaag is overigens echt niet anders.
De agenda vandaag is overigens echt niet anders.
De USSR zorgde er inmiddels voor dat Israel grootscheeps wapens uit Tsjecho-Slowakije kon kopen die de strijd tussen joden en Arabieren in het voormalige Mandaatgebied Palestina mede zouden beslissen.
Intussen hadden joodse kolonisten ondergronds een goed opgeleide militie opgebouwd, getraind door Britse militaire top. Op de proclamatie van de staat Israël volgde een aanval uit Egypte, Irak, Libanon en Syrië, maar Israel kreeg aan het einde van de vijandelijkheden een gebied in handen dat 22% groter was dan wat oorspronkelijk aan de joodse staat was toegekend. 700.000 Arabieren zijn dan al voor en tijdens de gevechten verdreven naar de Westelijke Jordaanoever, Gazastrook en Libanon, alwaar zij in vluchtelingenkampen terechtkomen.
Op 11 december 1948 werd door de Algemene Vergadering van de UN resolutie 194 aangenomen waarin bepaald werd dat Palestijnse vluchtelingen die in vrede met hun buren willen leven het recht hebben om terug te keren naar hun huizen. Israel stemt in met de resolutie, maar voerde hem niet uit daar er feitelijk nog immer sprake was van een staat van oorlog tussen Israel en haar buurlanden en er dus van vrede geen sprake was.
De terugkeer van driekwart miljoen verdreven Palestijnen wordt door Israel sindsdien verhinderd.
Op 11 mei 1949 verleende de Algemene Vergadering van de UN met resolutie 273 het lidmaatschap van de UN aan Israel. Israel werd door een groot aantal niet-moslimlanden tussen 1948 en 1950 erkend. Turkije erkende Israel in maart 1949.
In 1950 nam het Israelische parlement, de Knesset, de Wet op de Terugkeer aan dat alle joden, van waar ook ter wereld, het recht verschaft zich in Israel te vestigen. Dit maakte ook grootschalige immigratie van Joden uit Azië en Afrika mogelijk. En dat gebeurde dan ook massaal.
Expansie van Israelische nederzettingen is sindsdien in een stroomversnelling gekomen. Steeds méér land werd ingenomen door joden en Palestijnen werden hardhandig verdreven.
In 1956 breekt als gevolg van de Egyptische nationalisatie van het Suezkanaal de Suezcrisis uit hetgeen leidt tot een oorlog tussen Frankrijk, Groot-Brittannië en Israël enerzijds en Egypte anderzijds. Israel zou vooral meedoen omdat het politiek geïsoleerd zou zijn en op die manier meer politieke en militaire steun hoopte te krijgen.
Feit is ook dat het Suezkanaal een investering is van Rotschild, de belangrijkste grondlegger van Israël.
Israel verovert in deze oorlog de Sinaï om zodoende de scheepvaart door het Suezkanaal naar de havenstad Eilat weer mogelijk te maken. Bij de wapenstilstand van 1957 bedingt Israel vrije doorvaart door het kanaal en de stationering van een UN-troepenmacht in de Gazastrook. Het Israelische leger trekt zich terug uit de Sinaï en de Gazastrook.
In 1964 wordt de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) opgericht. Hun doel is vernietiging van de staat Israel en vestiging van een Palestijnse staat in diens plaats. Tevens is de PLO anti-Westers. De PLO vindt namelijk allereerst dat Israelische expansie via Westerse kapitale corruptie aan de Westerse top de Palestijnen hebben verdreven van hun land.
Met alle informatie vandaag voorhanden, blijkt dat toch inderdaad te kloppen. Interessant, want de PLO werd in de media toch vooral neergezet als terroristische organisatie.
De internationale woede tegen Israel intensiveert in die tijd. Ook de internationale isolatie van de joodse staat nam toe, in bijvoorbeeld de UN waar Arabische landen en andere derdewereldlanden een machtsblok vormden en de Sovjet-Unie, die zich tijdens de Koude Oorlog van Israel, een Amerikaanse bondgenoot, afkeerde.
In 1967 kreeg de Egyptische anti-westers en anti-israel president Nasser steun in de Arabische wereld om de Golf van Akaba (Golf van Eilat) voor Israelische scheepvaart te blokkeren. Nasser dwong tevens de UN-vredestroepen, die sinds de Suezcrisis van 1956 op Egyptisch grondgebied in de Sinaï aanwezig waren om de partijen uit elkaar te houden, te vertrekken. Tevens vond er een grote troepenopbouw plaats aan de Israelische grens in Egypte, Jordanië en Syrië om Israel wederom binnen te vallen.
Op 5 juni 1967 ging Israel over tot een aanval richting Egypte en Syrië. Wat mee zou spelen bij deze beslissing is dat Israel klein is en te weinig ruimte zou hebben om terug te trekken alsmede de vrees dat een succesvolle Arabische invasie het einde van het land en de joodse inwoners zou kunnen betekenen.
De Zesdaagse Oorlog is een feit. O.l.v. opperbevelhebber Yitzchak Rabin veroverde het Israelische leger in 6 dagen de Sinaï, de Gazastrook en de Hoogten van Golan.
In de verrassingsaanval vroeg in de ochtend van 5 juni 1967 vernietigden Israelische gevechtsvliegtuigen vrijwel de gehele Egyptische luchtmacht op de grond. Ook de luchtmacht van Syrië en Jordanië werd grotendeels uitgeschakeld. Duizenden tanks werden buitgemaakt en hun bemanningen gevangengenomen. Israel deed een beroep op Jordanië om zich niet in de strijd te mengen, maar Jordanië had op 30 mei een defensieverdrag met Egypte gesloten en ging aan de zijde van Egypte en Syrië aan de oorlog deelnemen. Israel nam vervolgens de Westelijke Jordaanoever (West Bank) en Oost-Jeruzalem in. Na een felle strijd werd de Oude Stad van Jeruzalem door Israel veroverd en ingelijfd. Aan het slot van de oorlog werden de economische belangrijke Golanhoogten onder grote verliezen ingenomen, gesteund door de inlichtingen van de Israelische spion Eli Cohen.
De Golanhoogten zijn van economisch belang vanwege zoetwater, noodzakelijk voor 1ste levensbehoefte en landbouw. De Golanhoogten zijn rijk aan zulke bronnen. Toen Israel op 14 mei 1948 de onafhankelijkheid uitriep, vielen de volgende dag de Arabische legers vanuit de omringende landen het land aan. Die Onafhankelijkheidsoorlog eindigde in april 1949 met de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem door Jordanië. Dat land annexeerde toen de Westbank en Jeruzalem. Maar Israel hield na die oorlog al 22% méér land over. En achteraf is de Zesdaagse agressie disproportioneel gebleken.
Na 6 dagen oorlog kwam het tot een staakt-het-vuren. De Veiligheidsraad van de UN nam in november resolutie 242 aan die opriep tot Israelische terugtrekking uit bezette gebieden in ruil voor Arabische erkenning van Israel achter veilige grenzen.
Op 1 september 1967 kwamen de leiders van Arabische landen samen in de Conferentie van Khartoum om hun militaire nederlaag en de nieuwe situatie te bespreken. Zij besloten tot een driewerf ‘neen’, géén erkenning van Israel, géén onderhandelingen met Israel, en géén vrede met Israel. De Veiligheidsraad van de UN vaardigde op 22 november 1967 resolutie 242 uit, waarin van Israel werd geëist zich terug te trekt uit de Zesdaagse Oorlog bezette gebieden, en van alle partijen werd geëist dat zij elkaar zullen erkennen en elkaars soevereiniteit zullen respecteren.
De West Bank bleef Israelisch bezet gebied, al werd het niet geannexeerd. Daarmee kwamen ca. 1.000.000 Palestijnen onder onder Israelisch beheer. In het publieke debat betoogden Moshe Dayan, Israel Galili en anderen dat de Palestijnen geïntegreerd moesten worden. Pinhas Sapir en anderen pleitten juist voor totale segregatie. Uiteindelijk won het kamp-Dayan de steun van de regering-Meir.
De Palestijnen werden in Israel ingezet als goedkope arbeidskrachten. Hun lonen stegen vergeleken met de eerdere situatie, maar bleven ver achter die bij van Israelische arbeiders. Ze werden gediscrimineerd en tot een soort van goedkope slaven gemaakt. De arbeid van Palestijnse arbeiders wekte zelfs dan nog weerstand op bij radicalere zionisten. Zij vonden Israel een exclusief joods werk en volgens hen hadden Palestijnen helemaal geen rechten.
En eenmaal de West Bank in handen is Israel wederom overgegaan tot stichting van nieuwe nederzettingen aldaar, maar Israelische nederzettingen worden in dat gebied door UN niet geaccepteerd. Israel gaat er tot en met de dag van vandaag overigens gewoon mee door.
Jaren 70 en 80
Op de Grote Verzoendag (Jom Kipoer) in 1973, één van de belangrijkste godsdienstige dagen in de joodse kalender, openden Egypte en Syrië een grootschalige aanval op Israel. De joodse staat was aanvankelijk volledig verrast maar het wist toch na aanvankelijke nederlagen de status quo van voor de oorlog te herstellen.
Anwar Sadat, de Egyptische president, verbaasde vriend en vijand in 1977 door een bezoek te brengen aan Israel en in Jeruzalem het parlement de Knesset toe te spreken. Door bemiddeling van de VS kwamen in 1978 o.l.v. president Jimmy Carter de Camp Davidakkoorden tot stand. Een vredesverdrag tussen Egypte en Israel volgde waarna Israel zich uit de Sinaï terugtrekt. Op 26 maart 1979 werd de vrede getekend en is Egypte het eerste Arabische land dat Israel erkende. De vrede met Egypte heeft de uitstoting van het Arabische land uit de Arabische Liga tot gevolg gehad en indirect leidde het tot de moordaanslag op Sadat.
Weer verdere Israeliche expansie zonder legitimiteit: in 1981 annexeerde Israel de Golanhoogvlakte nadat het eerder al Jeruzalem tot de ondeelbare en eeuwige hoofdstad van het land had gemaakt. Beide werden internationaal slechts zelden erkend hoewel enkele landen wel hun ambassades in Jeruzalem vestigden.
Ondanks alle akkoorden bleef Israel expanderen… Dit keer werd inname van de Golanhoogte echter niet geaccepteerd.
Jaren 90
Na de Golfoorlog, waarbij de Palestijnen openlijk de zijde van Irak hadden gekozen, werden in 1993-95 de Oslo-akkoorden getekend waarbij de PLO door Israel werd erkend als behartiger van de Palestijnen en de PLO op hun beurt aanvallen tegen Israel te staakten. Onder bepalingen van het akkoord werd de ‘Palestijnse Autoriteit’ opgericht. Deze kreeg gefaseerd beperkte autonomie toegekend over de Palestijnse gebieden die Israel bezet hield.
PLO-leider Yasser Arafat, de Israelische premier Yitzchak Rabin en de Israelische minister van buitenlandse zaken Shimon Peres ontvingen hiervoor in 1994 de Nobelprijs voor de Vrede. Met Jordanië werd op 26 oktober 1994 een vredesverdrag gesloten, waarbij Israel door Jordanië werd erkend.
Maar de zionisten gingen door. De Knesset besprak vooral uitbreiding via nederzettingen, de (terroristische) strategie en segregatie. Ze waren nooit echt van plan vrede te stichten.
Premier Rabin werd in 1995 vermoord door een joodse extremist en het vredesproces vanaf 1996 verliep zéér moeizaam. Benjamin Netanyahu werd de nieuwe minister-president.
Daarmee namen het aantal aanslagen door Hamas toe. In Zuid-Libanon voerde de Hezbollah aanvallen uit op de Israelische bezettingsmacht. In 1998 sloten Benjamin Netanyahu en Yasser Arafat het ‘Wye River Memorandum’, een akkoord dat onder meer behelsde dat de PLO haar Handvest zou wijzigen, dat nog steeds de vernietiging van de joodse staat voorstond. Verder werden er ook afspraken gemaakt over samenwerking tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit op het gebied van terrorismebestrijding. Israel moest volgens dit akkoord 13% van het door haar bezette gebied overdragen aan de Palestijnen.
Daarmee namen het aantal aanslagen door Hamas toe. In Zuid-Libanon voerde de Hezbollah aanvallen uit op de Israelische bezettingsmacht. In 1998 sloten Benjamin Netanyahu en Yasser Arafat het ‘Wye River Memorandum’, een akkoord dat onder meer behelsde dat de PLO haar Handvest zou wijzigen, dat nog steeds de vernietiging van de joodse staat voorstond. Verder werden er ook afspraken gemaakt over samenwerking tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit op het gebied van terrorismebestrijding. Israel moest volgens dit akkoord 13% van het door haar bezette gebied overdragen aan de Palestijnen.
In 1978 had Israel zich ingemengd in de Libanese Burgeroorlog en werd het zuiden van Libanon bezet door het Israelische leger. Het excuus was dat de PLO zich daar had gevestigd. De PLO had zich op dat moment echter nog niet ingemengd en na de Israelische invasie ontstonden Libanese verzetsbewegingen die de door Israel bezette gebieden wilden bevrijden en het Israelische leger wilden dwingen Libanon te verlaten. De Hezbollah is voortgekomen uit deze verzetsbewegingen, ze noemden zichzelf Hizb Allah, wat staat voor ‘Partij van God’.
Hamas komt voort uit een organisatie genaamd ‘Al-Mujamma al Islam’, een Palestijnse afsplitsing van de Egyptische Moslim Broederschap. Hamas hield zich aanvankelijk bezig met religie en sociaal werk. Ze bouwden ziekenhuizen en scholen en boden burgers financiële hulp, zoals goede Islam en de moskee dat voorstaat, en precies zoals de christelijke traditie.
In het begin van de jaren ’80 van de 20ste eeuw zag Israel Al-Mujamma al Islami als een mogelijke bondgenoot in de strijd tegen de PLO. Israel hoopte zo verdeeldheid te kunnen zaaien binnen de PLO en de Palestijnse gemeenschap.
In de 2de helft van de jaren ’80 ging Al-Mujamma al Islami zich steeds meer richten op verzet tegen Israel en werd het van een religieuze sociale beweging steeds meer een verzetsbeweging. Dat karakter veranderde definitief in 1987 met het begin van de eerste Palestijnse intifada (1987-1993). In dat jaar werd de naam veranderd in ‘Hamas’.
Intifada is een Arabisch woord en betekent letterlijk ‘afschudden’. Het werden een aantal opstanden in de Palestijnse gebieden tegen de Israelische bezetting.
Netanyahu is niet bepaald een fris mannetje. Hij is uitgesproken rechts, een keiharde liberale zionist. Hiermee werd de verhouding tussen Israel en Palestina nog slechter dan het al was. Hoewel zijn grootouders oorspronkelijk uit Litouwen en Polen kwamen, waren zijn ouders verhuisd naar Minneapolis in de Verenigde Staten.
Benjamin Netanyahu diende van 1967 tot 1972 als officier in het Matkal-commando van het Israelische defensieleger. Het imago van het Israelische leger was/is er een van disproportionele vergelding, agressie, gestroomlijde geurilla-methoden en superieure training en bewapening. Hij studeerde management aan het Massachusetts Institute of Technology (M.I.T.) tot 1975, en studeerde politieke wetenschappen aan Harvard.
Hij werkte bij de Boston Consulting Group waar hij directe collega was van Mitt Romney. Van 1984 tot 1988 was hij Israels ambassadeur bij de UN. Dit zijn geen vriendelijke netwerken. O.m. de Boston Consulting Group (ik ken ze) is berucht om uiterst slinkse methoden en grote overheidsopdrachten. De organisatie is een dekmantel van spionage en de cultuur is vals en agressief. Harvard is een bolwerk van de corrupte en verdorven Bank of America die er uiterst immorele praktijken op nahoudt. Het staat mede aan de basis van de financiële crash en op 10 november 2013 werd bekend dat federale aanklagers de maximale boete eisen van 863 miljoen dollar wegens het doorverkopen van Amerikaanse rommelhypotheken aan Freddie Mac en Fannie Mae (waardoor deze snel vielen na Lehman Brothers). Echt een zéér smerige bende waarop ook Harvard gestoeld is.
Hieruit komt de moraal van Netanyahu: compromisloos, agressief, slinks… Hij is niet uit op vrede. Wel staat hij voor keiharde rechtse handel (waarin het doel alle middelen heiligt in die moraal). Eerder heeft hij al geuit dat Israel niet zozeer het beloofde land is, maar een puur economische grond heeft.
Dit laatste is zondermeer een feit, alleen zal het publiek het door de decennia heen niet (meer) beseffen, of werd onvolledig geïnformeerd. Israel is ontstaan vanuit politiek zionisme. Zoals eerder uitgelegd is dat geen geloof, maar een zéér rechtse seculiere beweging zonder acceptatie van andersgelovenden. Netanyahu lijkt daar inderdaad de belichaming van.
Met Netanyahu werd de verhouding tussen Israel en Palestina nóg slechter.
En als klap op de vuurpijl: de Palestijnen ontdekten per toeval een mega gasveld ter grote van 1.000 miljard m3. Gezegd werd dat ze het in 2010 zouden willen produceren…
2000+ escalatie en toenemende kritiek op Israel
De Gazastrook in het zuiden en de West Bank vielen en vallen nog steeds onder de staat Israel.Vooral in de West Bank ging Israel steeds weer verder met het ‘planten’ van nieuwe nederzettingen, terwijl dat illegaal is, cq. niet wordt geaccepteerd door de UN. Daarmee geraakten de Palestijnen voortdurend in verdergaande verdrukking. Kritiek op de bezetting (in feite verovering) werd ook groter. Palestijnen ondervonden steeds verdere isolatie, segregatie en verminderde rechten, maar het wordt kennelijk uit het nieuws gehouden.
Inmiddels beginnen boekjes te openen zoals Miko Peled, de zoon van de inmiddels overleden Israelische generaal Peled die joodse politieke taktieken van dichtbij meemaakte en er zijn vader thuis vaak over hoorde praten. Miko ging later in z’n leven op onderzoek uit in de gebieden die verboden te betreden waren. De Palestijnen mogen de steeds verder uitbreidende joodse gebieden niet betreden en de Israelieten worden indringend gewaarschuwd dat de Palestijnse delen zéér gevaarlijk zijn, maar hij liep er toch door heen en was zéér geschrokken van de feitelijke agressie van Israel.
Terug in 2001: De 2de Palestijnse intifada begon tegen de Israelische continu uitbreidende bezetting (verovering). Zou de ontdekking van Palestijns gas in 1999 er iets mee te maken hebben (1.000 miljard m3).
Israël kreeg te maken met zelfmoordaanslagen (mensen die volstrekt radeloos waren en géén enkele vorm van toekomst meer zagen) en werd bestookt met raketten en mortiergranaten vanuit de Gazastrook. Israel reageerde met enkele militaire operaties. In een poging het geweld te stoppen. Israel had zich in september 2005 wel teruggetrokken uit de Gazastrook en alle Israelische nederzettingen daar ontruimd. Het geweld nam niet af, omdat de Gazastrook nog steeds onder Israel’s bewind viel.
In het noorden: op 6 februari 2006 sloot de ‘Free Patriotic Movement’, een Libanese politieke partij met vooral christelijke aanhangers, een overeenkomst met Hezbollah. Op 12 juli 2006 vielen strijders van Hezbollah een Israelische grenspost aan. Bij de aanval werden 3 Israelische soldaten gedood en 2 gevangengenomen: Ehud Goldwasser en Eldad Regev. Tegelijkertijd vuurde Hezbollah Katjoesja-raketten af op Israelisch grondgebied. Bij een mislukte poging van het Israelische leger om de gevangengenomen grenswachten direct weer te bevrijden kwamen nog eens 5 Israelische militairen om het leven. Israel reageerde met een massale vergeldingsactie met luchtaanvallen en artilleriebeschietingen op Libanese doelen. Ruim een maand later, op 14 augustus 2006, kwam het tot een staakt-het-vuren.
Achteraf werd het als disproportionele actie gezien door Israel.
Het treffen tussen Israel en Hezbollah kostte 1.300 mensen het leven (grotendeels Libanese burgers). Na de oorlog werd Hezbollah voor de moslims de ‘held van de wederopbouw’. Hezbollah startte direct na de wapenstilstand op 14 augustus 2006 met hulpverlening aan de bevolking en herstel van beschadigde huizen. Met de aanpak na de oorlog van 2006 zette Hezbollah zich neer als een beweging die van aanpakken weet en het belang van de Libanese bevolking centraal stelt, hierdoor won Hezbollah aan populariteit. Met de strijd tegen Israel werd Hezbollah gesterkt in de ogen van sommigen in de regio.
De Israelisch-Libanese oorlog van 2006 leidde tot grote binnenlandse problemen voor Olmert.
Terug naar het zuiden en de West Bank:
In verband met ‘Palestijnse Autoriteit’ (beperkte autonomiteit) mogen Palestijnen eigen ververkiezingen houden en die werden in 2006 door Hamas gewonnen. Deze nam in feite de plaats in van de voormalige PLO en haar Handvest waarvan de leider ‘Arafat’ in 2004 was overleden. Arafat was op hoge leeftijd gekomen, en had in de Oslo-akkoorden met Israel de ‘Palestijnse Autoriteit bereikt’.
Dit leidde direct tot een economische en politieke boycot door Israel, de VS en de EU die Hamas als een terroristische organisatie aanmerken.
In het zuiden van Israel werd de bevolking daarom geconfronteerd met voortdurende raketbeschietingen, ditmaal vanuit de Gazastrook dat door Hamas wordt gecontroleerd.
Onder Sharon stemde de Knesset in 2004 in met het plan tot terugtrekking uit de Gazastrook en ontmanteling van de joodse nederzettingen. Netanyahu was het niet eens, en dreigde af te treden tenzij er een referendum zou komen over deze terugtrekking.
Hij zwakte zijn ultimatum af, maar op 7 augustus 2005 diende hij zijn ontslag in als minister van Financiën, nadat de regering had besloten Israelische nederzettingen in de Gazastrook en West Bank te ontruimen. De regering viel en Sharon richtte zijn eigen politieke partij op, Kadima geheten. In 2006 raakte Sharon in een diepe coma en na een overgangsperiode werd Ehud Olmert de nieuwe premier.
Op 19 juni 2008 ging de door Egypte geïnitieerde wapenstilstand in tussen Hamas en Israel. Hamas verklaarde zich aan de wapenstilstand te houden maar behield wel het recht voor om zich te verdedigen mocht Israel het bestand schenden. Op de vraag of Hamas een langere wapenstilstand voor mogelijk hield, zei Hamasleider Nizar Rayyan: “De enige reden om akkoord te gaan met een wapenstilstand is om ons beter voor te kunnen bereiden op de definitieve strijd met Israel en daar hebben we geen vijftig jaar voor nodig. Israel kan niet blijven bestaan, het is een belediging van God”.
Op 4 november 2008 kwam de wapenstilstand op losse schroeven te staan nadat Israelische militairen een Palestijnse strijder doodden. Beweerd werd dat ze bezig waren met ontmanteling van een tunnel die bedoeld zou zijn om Israelische militairen te ontvoeren.
In de gevechten die volgden, kwamen nog eens 5 Palestijnen om het leven en raakten 4 Israelische militairen gewond. Hierna laaide de strijd tussen Hamas en Israel weer op, in november en december vuurde Hamas 486 raketten en 309 granaten af vanuit de Gazastrook.
In de gevechten die volgden, kwamen nog eens 5 Palestijnen om het leven en raakten 4 Israelische militairen gewond. Hierna laaide de strijd tussen Hamas en Israel weer op, in november en december vuurde Hamas 486 raketten en 309 granaten af vanuit de Gazastrook.
In december 2008 gaf de Israelische minister van Defensie Ehud Barak toestemming voor een serie luchtaanvallen op Gaza, Premier Ehud Olmert besloot om de aanval uit te stellen. Op 13 december liet Israel weten dat het ondanks de schendingen van de wapenstilstand het bestand wilde verlengen. Op 18 december 2008 liet Hamas weten de (al geschonden) wapenstilstand met Israel niet te willen verlengen. Hamas legde de schuld bij Israel die zich niet aan het bestand had gehouden en ook de blokkade van de Gazastrook niet op wilde heffen.
Op 21 december vuurde Hamas daarom 70 raketten af op Israel. In het kader van Egyptische bemiddeling kondigde Hamas een staakt-het-vuren van 24 uur af. Hamas kwam met een verklaring dat ze een nieuw bestand wilde overwegen als ‘Israel haar agressie stopt en de grensovergangen opent’.
Op 21 december vuurde Hamas daarom 70 raketten af op Israel. In het kader van Egyptische bemiddeling kondigde Hamas een staakt-het-vuren van 24 uur af. Hamas kwam met een verklaring dat ze een nieuw bestand wilde overwegen als ‘Israel haar agressie stopt en de grensovergangen opent’.
Als vergelding bestookte Israel op 24 december 2008 Hamasdoelen waarbij 1 persoon om het leven kwam. Op dezelfde dag kwam het Israelische veiligheidskabinet bijeen om te praten over de voortdurende beschietingen vanuit Gaza. Het veiligheidskabinet besloot plannen om de blokkade van het Palestijnse gebied tijdelijk op te heffen weer in de ijskast te zetten en gaf het Israelische defensieleger (IDF) toestemming voor een militaire operatie.
Op 25 december gaf Israel Hamas 48 uur de tijd om het verzet te staken en op 26 december opende Israel vijf grensposten voor de toevoer van humanitaire goederen. De beschietingen hielden echter aan, waarop Israel op 27 december 2008 startte met ‘Operatie Gegoten Lood’.
2008-2009 Operatie Gegoten Lood… en verder…
Op 27 december 2008 startte Israel de grootschalige militaire operatie in de Gazastrook. Het begon met een luchtaanval.Op 3 januari begon Israel met de grondaanval. In deze oorlog zal voor het eerst worden bericht dat Israel oorlogsmisdaden begaat. Wereldwijd vinden grote demonstraties plaats tegen zowel Israelische geweld als tegen de Palestijnse raketaanvallen.
Wederom: zou de ontdekking van Palestijns gas in 1999 met het plan het te produceren in 2010 er iets mee te maken hebben (1.000 miljard m3).
De verwoestingen zijn nog nooit zo massaal geweest en voor het eerst begint de publieke opinie tijdens deze oorlog grote kritiek te uiten tegen Israel en mogelijke oorlogsmisdaden. De media blijft de zijde van Israel kiezen.
Vanaf 7 januari 2008 was er een dagelijks staakt-het-vuren van Israelische zijde van 3 uur om humanitaire redenen. Met de gevechtspauze wilde Israel hulpverleners de kans geven om voedsel en medicijnen naar het Palestijnse gebied te brengen. In de Gazastrook was een gebrek aan voedsel en er is maar af en toe elektriciteit voor handen. Ook zitten de ziekenhuizen overvol met gewonden.
Op 8 januari 2008 meldde een UN-medewerker dat Israel in het noorden van de Gazastrook een UN-hulpkonvooi had beschoten. De chauffeur van het konvooi kwam daarbij om het leven, de bijrijder raakte gewond. De beschieting was voor UN-organisatie UNRWA reden om de hulp in de Gazastrook op de schorten. Volgens de UN droeg de vrachtwagen het UN-teken, Israel zei toe het incident te onderzoeken.
De beschieting van het konvooi vond plaats tijdens de 3 uur gevechtspauze, in diezelfde 3 uur werden er 16 raketten op Israel afgevuurd vanuit Gaza, waarbij 2 Israelische militairen gewond raakten. Het Rode Kruis in Gaza beschuldigde Israel ervan ambulances te belemmeren, waardoor slachtoffers niet snel vervoerd konden worden.
De beschieting van het konvooi vond plaats tijdens de 3 uur gevechtspauze, in diezelfde 3 uur werden er 16 raketten op Israel afgevuurd vanuit Gaza, waarbij 2 Israelische militairen gewond raakten. Het Rode Kruis in Gaza beschuldigde Israel ervan ambulances te belemmeren, waardoor slachtoffers niet snel vervoerd konden worden.
Bemiddeld uit Egypte zou vanaf 19 juni 2008 een 6-maand durende staakt-het-vuren van kracht gaan, maar geen van beide partijen hield zich ter aan.
Op 15 januari 2009 werd het hoofdkwartier van de UN-hulporganisatie voor Palestijnse vluchtelingen UNRWA getroffen. UN-secretaris-generaal Ban Ki-moon was woedend over deze aanval waarbij 3 personeelsleden werden gewond. Israel zei het te betreuren, en stelde dat er vanuit dit gebouw geschoten was. Ook een flatgebouw met daarin de kantoren van Reuters en andere media-organisaties werd beschoten.
Volgens Reuters waren de coördinaten bij het leger bekend. Het UN-complex en het mediakantoor stonden in de wijk Tel al-Hawa in Gaza-Stad, waar Hamas en het Israelische leger op 15 januari een zware strijd uitvochten.
De Israelische minister van Defensie Ehud Barak noemde de beschieting van het UN-complex een grove fout. Ook de Israelische premier Ehud Olmert bood zijn excuses aan. Volgens Olmert was de aanval echter een antwoord op beschietingen vanuit het complex, ook al werd dit niet bewezen en ontkend door de UN.
Volgens Reuters waren de coördinaten bij het leger bekend. Het UN-complex en het mediakantoor stonden in de wijk Tel al-Hawa in Gaza-Stad, waar Hamas en het Israelische leger op 15 januari een zware strijd uitvochten.
De Israelische minister van Defensie Ehud Barak noemde de beschieting van het UN-complex een grove fout. Ook de Israelische premier Ehud Olmert bood zijn excuses aan. Volgens Olmert was de aanval echter een antwoord op beschietingen vanuit het complex, ook al werd dit niet bewezen en ontkend door de UN.
Na de aanval op het kantoor van de UNRWA schortte de vluchtelingenorganisatie de hulp aan inwoners van de Gazastrook op.
Op 17 januari kiest Israel voor een eenzijdig staakt-het-vuren na een oproep van de UN. De strijdende partijen negeerden de UN-resolutie aanvankelijk.
Eén van de Hamasleiders, Osama Hamdan, meldde diezelfde dag dat Hamas zal doorvechten tegen Israel, ook als Israel een eenzijdig staakt-het-vuren afkondigt en het offensief in de Gazastrook staakt. In de avond besloot het veiligheidskabinet van Israel toch tot een eenzijdig staakt-het-vuren. Het ging in in de nacht van 17 op 18 januari om 01.00 uur (02.00 uur plaatselijke tijd). Volgens premier Ehud Olmert had Israel zijn doelen bereikt en meer dan dat. Olmert zei dat Israelische troepen wel in de Gazastrook zouden blijven om te reageren op beschietingen van Hamas, als Hamas de beschietingen op Israel staat, zal het leger zich terugtrekken, aldus Olmert.
Door te kiezen voor een eenzijdig staakt-het-vuren hoefde Israel zich niet te houden aan de voorwaarden van de UN en hoefde het land ook niet tegemoet te komen aan de eisen van Hamas, zoals terugtrekking van Israelische troepen uit Gaza en het opheffen van de blokkades bij de grens tussen Israel en Gaza.
Op 18 januari 2009 kondigde Hamas zelf een eigen bestand af dat een week zou duren.
Maar aan het einde van de middag van 20 januari werden 8 mortiergranaten afgeschoten vanuit de Gazastrook op het zuiden van Israel. De Israelische luchtmacht beschoot de lanceerbasis. Eerder op de dag openden militanten in de Gazastrook tweemaal het vuur op de zich terugtrekkende IDF, in één geval schoot de IDF terug. De IDF is vanaf 18 januari bezig met de terugtrekking uit Gaza.
Echter, op 21 januari 2009 was de Israelische terugtrekking afgerond. Militairen bleven bij de grens van de Gazastrook aanwezig om in te grijpen, mocht dat nodig zijn. Ondanks dat Israel had gezegd de meeste tunnels tussen de Gazastrook en Egypte vernietigd te hebben, bleken de Palestijnen de wapensmokkel via de tunnels hervat te hebben en waren Palestijnen druk doende beschadigde tunnels te herstellen. Hamas zei zich opnieuw te zullen bewapenen en noemde het produceren van wapens hun missie. Israel waarschuwde dat het met nieuwe militaire acties zou komen als Hamas de wapensmokkel hervat.
Op 26 januari bezocht de Europese Commissaris voor Ontwikkeling en Internationale hulp Louis Michel de Gazastrook. Hij haalde uit naar Hamas, die volgens hem verantwoordelijk was voor de Israelische militaire operatie in het gebied. Israel verweet hij echter ontoereikende bescherming van de Palestijnse burgerbevolking en het niet respecteren van de internationale mensenrechtenwetgeving.
Uiteraard ontstaan in oorlogen beschuldigingen over en weer. Feit is dat de Palestijnen sinds Hamas tot alles in staat zijn om Israel te verdrijven. Zij vindt bovenal dat de staat Israel een belediging van God is. Volgens het Handvest van Hamas wil het Israel verwijderen en een Palestijnse staat er voor in de plaats stichten zoals het aanvankelijk was.
Vooral interessant is te zien dat de joodse gemeenschap tijdens opkomend zionisme, iets meer dan een eeuw geleden aanvankelijk ook tegen een eigen staat was, omdat hun geloof dat verbood onder voorwaarden.
Hamas is echter radicaler. Opmerkelijk is ook dat orthodoxe joden sinds 2008 hebben gedemonstreerd tegen Israel. Dat blijft niet uit mainstream nieuws, maar op internet is het terug te vinden.
Feit is ook dat de Israelische bewapening en inzet veruit het meest disproportioneel ooit is met de grootste destructie ooit, uiterst agressief en massaal.Het kan niet anders zijn dat Westerse krachten die Israel zó bewapenen uit zijn op grootschalige vernietiging.
Bestokingen met raketten (door Hamas) worden uiteraard eveneens gemerkt als oorlogsmisdadig. Feit is wel dat de inzet en destructie vanuit Israel veruit massaal uit verhouding is met vele burgelijke slachtoffers waarbij de term ‘genocide’ is beginnen te vallen…
Het bleef aan beide zijden niet rustig… bomaanslagen, beschietingen…
Op 27 januari 2009 werd het staakt-het-vuren al geschonden met een bomaanslag bij de grensovergang Kissufim tussen Israel en de Gazastrook. Na de explosie werden Israelische militairen onder vuur genomen door Palestijnse sluipschutters, hierbij kwam 1 Israelische militair om het leven en raakten er 3 gewond. Vanuit een helikopter werden de schutters onder vuur genomen, waarbij 1 Palestijn werd gedood. Het was niet duidelijk of Hamas of een andere militante Palestijnse groepering achter de bomaanslag en schietpartij zat. Israel hield echter Hamas verantwoordelijk voor elke verstoring van het bestand. “Het maakt niet uit wie schoot, Hamas controleert Gaza en is verantwoordelijk voor alles wat daar gebeurt”, aldus de Israelische minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni.
Israel sloot direct na de bomaanslag de grens, die open was voor humanitaire hulp.
In 2009 werd Netanyahu wederom premier na een rechtse overwinning uit de verkiezingen.
Voor zijn aantreden matigde Netanyahu zijn mening omtrent de Palestijnse Autoriteit. Hij zei “een partner voor vrede met de Palestijnen” te zijn. “Vrede is een gemeenschappelijk doel voor alle Israeliërs en alle Israelische regeringen, inclusief die van mij”, aldus Netanyahu tijdens een conferentie in Jeruzalem. De Palestijnse onderhandelaar Saeb Erekat reageerde gematigd positief op de verzoenende woorden van Netanyahu. Hij herhaalde niettemin de twee belangrijkste Palestijnse eisen: het bereiken van een ‘tweestatenoplossing’ en het einde van het Israelische nederzettingenbeleid op grondgebied dat de Palestijnen als het hunne beschouwen. Livni onderstreepte haar keuze voor de oppositie door te verklaren dat de regering Netanyahu “in zonde is verwekt”.
Op 14 mei 2009 bracht Paus Benedictus XVI een bezoek aan Israel, waar hij een gesprek had met Netanyahu. Netanyahu vroeg aan de paus om Iran te veroordelen, omdat dat land volgens hem de joodse staat wil vernietigen. Volgens Netanyahu had de Paus gereageerd dat elke vorm van antisematisme niet acceptabel is. Met dat antwoord was Netanyahu tevreden, maar feitelijk: tegen zionisme zijn heeft niets te maken met tegen joden te zijn. Wat de Palestijnen betreft krijgen zij volgens de Paus een onafhankelijke staat, maar Netanyahu voelt daar nog niets voor.
Tijdens zijn bezoek aan de Amerikaanse president Barack Obama op 19 mei 2009 bleek dat beide leiders verschillende opvattingen hebben over het vredesproces. Obama sprak zijn steun uit voor een tweestatenoplossing voor het Israelisch-Palestijnse conflict, terwijl Netanyahu zei dat de Palestijnen een eigen bestuur moeten houden, maar sprak niet over een onafhankelijke staat. Wel is hij klaar voor onmiddellijke vredesgesprekken met de Palestijnen, met als voorwaarde dat de Palestijnen Israel als Joodse staat moeten erkennen. Een woordvoerder van de Palestijnse president Mahmoud Abbas noemde de uitspraken van Obama over een tweestatenoplossing in een eerste reactie bemoedigend.
Maar rustig bleef het niet. Op 20 maart 2010 werden 2 Israelische militairen en 2 Hamas militanten gedood gedurende een confrontatie aan de grens. 2 Andere soldaten werden verwond gedurende het gevecht.
In 2010 worden voor de kust van Gaza en Israel massale gasvelden ontdekt door British Gas, hoodzakelijk voor de kust van de Gazastrook. Israel blokkeert kort daarop de toegang van en naar de Gazastrook via de kust.
Op 18 augustus 2011 werd een serie van ‘cross-border-attacks’ uitgevoerd bij de Egyptische grens door militanten. Ze openden vuur op een bus met burgers. Enkele minuten later ontplofte een bom naast een Israelische militaire patrouille. Een 2de aanval raakte een burger auto waarbij 4 burger-gewonden vielen.
In de 2de week van maart 2012 initieerde de ‘Israeli Defense Forces (IDF)’ operatie ‘Returning Echo’. Het was de heftigste uitbraak van geweld verslagen door de media sinds 2008-2009 en operatie ‘Gegoten Lood’.
Tegen het einde van oktober 2012 waren de gevechten weer ge-ïntsiveerd. In de Israelische ‘operation Operation of Defence’ werd de chief-staff aan Palestijnse kant gedood.
Hamas en de IDF bleven actief. In 2014 lanceerde de IDF wéér een nieuwe aanval als reactie op raketaanvallen door Hamans, operatie ‘Protective Edge’. Ban Ki-moon vond de raket-aanvallen door Hamas onacceptabel, en dat de Palestijnse Authoriteit alles in het werk had moeten stellen om de aanvankelijk staakt-het-vuren te handhaven, maar hij ‘veroordeelde’ ook Israel voor onnodige vergeldingsacties waarbij onschuldige burgerslachtoffers te weinig werden beschermd. Bovendien uitte Ban Ki-moon dat Israel internationaal recht niet respecteerde.
In het algemeen is de de UN recentelijk beginnen te rapporteren richting de Palestijnen dat Israel 1,1 miljoen Palestijnen afsnijdt van basale humitaire levensbehoeften zoals voedsel, onderdak, medicijnen, energie en humanitaire hulp.
Opvallend is dat Dries van Agt (ex-premier, ex-minister van buitenlandse zaken) op hoge leeftijd een boekje begint open doen, maar hij wordt behoorlijk gesnoerd door mainstream media. Tijdens zijn actieve loopbaan was hij altijd pro-Israel. Dat is gekanteld nadat hij ter plekke de zaak had kunnen aanschouwen en in diepte kon bestuderen. In 2002 behoorde hij tot de duizenden ondertekenaars van een petitie waarin de stichting ‘Stop de Bezetting’, voorgezeten door Gretta Duisenberg, ontruiming van de door Israel bezette gebieden eiste. Dat is interessant, want hij is dan kennelijk geen ‘terrorist’. Wel toont hij de slinkse zionistische expansie aan. Dat valt niet in goede aarde.
Gretta Duisenberg werd geridiculiseerd door de mainstream-media tijdens een protest tegen een Israelische militarie actie (IDF). Gretta heeft zich altijd sterk gemaakt voor de Palestijnse zaak en grote vraagtekens geplaatst bij de joodse kwestie, samen met Arafat. De Nederlandse media doet dit richting publiek echter af alsof ze een soort van gekkie is. Gretta weet echter zéér goed waar ze mee bezig is. Media geeft ook haar weinig kans. In de mainstream media wordt alles in het werk gesteld om vanuit Nederlands en Westers perspectief de joodse zaak als ‘gerechtvaardigd’ te houden, zoals de ‘Anne Frank Stichting’ en de gehele mythe daarom heen. Tuurlijk, de holocaust was verschrikkelijk, maar wordt het ook niet eens tijd de gehele zaak te belichten.
Van Agt zelf zet zich in als ‘Ambassadeur van de Palestijnse zaak’. Hij heeft meer aanzien en op 10 december 2009, de Internationale Dag van de Rechten van de Mens, werd op initiatief van Van Agt ‘The Rights Forum’ gelanceerd, een stichting die zich inezet voor een rechtvaard Midden-Oosten beleid van de Nederlandse regering. Van Agt is bestuursvoorzitter van deze stichting. De stichting wil dat Nederland zich actief inzet om bij alle partijen in het Israelisch-Palestijnse conflict respect voor het internationaal recht af te dwingen.
Maar dat is vanuit Nederland. Internationaal doen méér topstukken inmiddels hun boekje open zoals Jimmy Carter die zich zéér heeft ingezet voor vrede toen hij president was en publiekelijk geacht wordt “de laatste eerlijke president” te zijn.
In 2014 begonnen gevechten zich wéér te intensiveren tussen Israel and Hamas. De IDF lanceerde ‘Operation Protective Edge’ op 8 juli 2014 als reactie op raket-aanvallen van Hamas, en op 17 juli (exact op de dag dat MH17 uit de lucht werd geschoten), werd de Gazastrook wederom binnengevallen door de IDF.
Toeval of niet?
En daar zijn we nu… Wat is recht en wat is krom.
Nawoord en conclusies
Het was véél lezen en ik ga een en ander op een rijtje te zetten als een synthese.
Werd de staat Israel opgezet vanuit een geloofsideologie?
Neen, het ontstond uit politiek zionisme dat niets heeft met cultuur en geloof maar alles met nationalisme, segregatie en spelletjes aan een almachtige corrupte politiek-bancaire schaduwtop van waaruit ook de UN is gekomen na de Volkenbond.
Neen, het ontstond uit politiek zionisme dat niets heeft met cultuur en geloof maar alles met nationalisme, segregatie en spelletjes aan een almachtige corrupte politiek-bancaire schaduwtop van waaruit ook de UN is gekomen na de Volkenbond.
Aanvankelijk ontstond zionisme kennelijk vanuit een sociaal en emanciperend gedachtegoed, maar wel als aparte eenheid en later politiek massaal overheerst door keiharde joodse liberalen die de politieke bancaire wereld beheersen als een duidelijke allesoverheersende schaduwmacht. Zeker, de joodse staat lijkt na WWII plausibel, maar we kunnen toch ook stellen dat het monsterlijkuit de hand is gelopen. Veel joden dachten aanvankelijk dat het niet uitmaakte welke tak zou overwinnen, socalistisch of liberaal. Links of rechtsom zou antisemitsime overwinnen.
Linksom of rechtsom? Daarmee lijkt het doel alle middelen te heiligen, en sterk rechts werd de dominante factor. Dat loopt daarmee letterlijk over lijken en staat haaks op huamitaire elementen.
Dat zien we dan ook voortdurend terug.
Dat zien we dan ook voortdurend terug.
Is de staat Israel nog wel zionistisch door alle decennia?
Wel, alle politieke partijen daar (op een uitzondering na) dragen de term ‘zionistisch’, dus jawel, Israel is zondermeer een politiek volstrekt eenzijdig gekleurde natie. En is sinds ca. 2000 nóg verder hard naar rechts geschoven.
Wel, alle politieke partijen daar (op een uitzondering na) dragen de term ‘zionistisch’, dus jawel, Israel is zondermeer een politiek volstrekt eenzijdig gekleurde natie. En is sinds ca. 2000 nóg verder hard naar rechts geschoven.
Kan je anno 2014 ‘zionisme’ gelijkstellen met ‘racimse’ of ‘apartheid’?
Dat zijn harde woorden, maar in de praktijk is dat wel zo. Het politieke zionisme wil immers geen pluriforme natie, maar een aparte voor de joden, doet daar nog steeds alles voor en loopt daarbij letterlijk over lijken. De extreme vorm vindt dat de joodse staat eigen werk is en dat andere inwonenden er daarom geen basisrechten hebben.
Dat zijn harde woorden, maar in de praktijk is dat wel zo. Het politieke zionisme wil immers geen pluriforme natie, maar een aparte voor de joden, doet daar nog steeds alles voor en loopt daarbij letterlijk over lijken. De extreme vorm vindt dat de joodse staat eigen werk is en dat andere inwonenden er daarom geen basisrechten hebben.
De praktijk van segregatie:
• Geen wettelijke huwelijken tussen niet-joden en joden in Israel.
• Alleen grote joodse gezinnen krijgen extra kinderbijslag.
• Apartheids-steden, Palestijnen hebben geen recht op terugkeer ondanks 20 UN-resoluties.
• Verdrijving en landonteigeningswetgeving jegens Palestijnen.
• Israelische banken zijn voornamelijk zionistisch en alleen toegankelijk voor joodse ontwikkeling.
• Nieuwe wegen ter verbinding van nieuwe joods kolonies mogen alleen betreden worden door joden.
• Geen wettelijke huwelijken tussen niet-joden en joden in Israel.
• Alleen grote joodse gezinnen krijgen extra kinderbijslag.
• Apartheids-steden, Palestijnen hebben geen recht op terugkeer ondanks 20 UN-resoluties.
• Verdrijving en landonteigeningswetgeving jegens Palestijnen.
• Israelische banken zijn voornamelijk zionistisch en alleen toegankelijk voor joodse ontwikkeling.
• Nieuwe wegen ter verbinding van nieuwe joods kolonies mogen alleen betreden worden door joden.
De Bijblese vertellingen dan. Dat argument is van tafel. Het politieke zionisme heeft daar immers niets mee en staat aan de basis van de Israelische ontwikkeling. Eerst via Tolstoj’s geïnspireerd socialisme. Daarna via behoorlijk extreem liberalisme waarin machtige inversteerdersfamilies in 1ste instantie geïnteresseerd waren in megawinsten.
Zijn veel joden dan ook niet slachtoffer van een valstrik en brainwashing?
Dat lijkt me toch. Vóór WWII al, maar huidige Westerse media is wederom hoog geconcentreerd qua eigendom en aansturing, en opvallend is dat rechtse invloeden (commercie) en ook de joods-christenlijk traditie in staatsmedia dominant de overhand hebben gekregen. En sinds WWII is het not-done om de joodse zaak te bevragen. Veel joden hebben zoals u en ik echter een gewoon leven en volgen de mainstream media, en zijn opgeleid zoals u en ik… onwetend…
Dat lijkt me toch. Vóór WWII al, maar huidige Westerse media is wederom hoog geconcentreerd qua eigendom en aansturing, en opvallend is dat rechtse invloeden (commercie) en ook de joods-christenlijk traditie in staatsmedia dominant de overhand hebben gekregen. En sinds WWII is het not-done om de joodse zaak te bevragen. Veel joden hebben zoals u en ik echter een gewoon leven en volgen de mainstream media, en zijn opgeleid zoals u en ik… onwetend…
Wordt de Palestijnse zaak in de media de mond gesnoerd?
Dat lijk me overduidelijk: zie zelfs uiterst hoog ervaren mensen zoals Gretta Duisenberg en Dries van Agt. Of Arafat die in de media opeens op handen werd gedragen als oude moegestreden man, maar nooit opgaf.
Dat lijk me overduidelijk: zie zelfs uiterst hoog ervaren mensen zoals Gretta Duisenberg en Dries van Agt. Of Arafat die in de media opeens op handen werd gedragen als oude moegestreden man, maar nooit opgaf.
Is de huidige Israelische staat de agressor of toch meer de Palestijnen.
In elk geval is vast te stellen dat de Palestijnen letterlijk zijn verdreven d.m.v. slinkse expansie, buitensluitetende regelgeving en via direct (verborgen) politiek-bancaire joodse elite, en later nam hardhandige strak gefinancierde en opgeleide geurilla en militie toe. Hezbollah is ontstaan uit Israelische (onterechte) inmenging in de Libanese burgeroorlog, omdat de PLO daar ook zat maar aanvankelijk niet hadden ingemengd. Hamas was een vredelievende relegieus-sociale ondersteuning en ontstond uit de Moslim Broederschap. De bewapening is puur ontstaan als verzetsgroep tegen de Israelische bezetting en isolatie. Westerse media stelt ze voor als radicale of extreme Islam. Okay, maar dan zijn zionisten politiek radicale of extreme rechtse joden.
In elk geval is vast te stellen dat de Palestijnen letterlijk zijn verdreven d.m.v. slinkse expansie, buitensluitetende regelgeving en via direct (verborgen) politiek-bancaire joodse elite, en later nam hardhandige strak gefinancierde en opgeleide geurilla en militie toe. Hezbollah is ontstaan uit Israelische (onterechte) inmenging in de Libanese burgeroorlog, omdat de PLO daar ook zat maar aanvankelijk niet hadden ingemengd. Hamas was een vredelievende relegieus-sociale ondersteuning en ontstond uit de Moslim Broederschap. De bewapening is puur ontstaan als verzetsgroep tegen de Israelische bezetting en isolatie. Westerse media stelt ze voor als radicale of extreme Islam. Okay, maar dan zijn zionisten politiek radicale of extreme rechtse joden.
Door de decennia heeft de Weserse media geen neutrale rol gespeeld.
Het antizionisme groeit onder gelovige joden. Daarover horen we de media eveneens niet.
Zionisme is eigenlijk gewoonweg keihard nationalistisch en racististisch met de inzichten van vandaag. De UN is zelf ook niet opgezet als neutraal element, maar is vooral ontstaan vanuit liberale vrijhandel dat samenwerkt met instandhouding van een uiterst krom financieel-economisch systeem dat volledig is gepoliticiseerd. ‘Vrede via economische samenwerking’ klinkt mooi, maar gezien de financiële constructie en de petrodollar stevent het systeem per definitie af of crises en oorlogen anders kan het niet expanderen en daarmee niet bestaan. Het legt complete landen en volken lam.
Hebben zionisten en hun ideaal dan geen rechten?
Lijkt me wel, maar waarom moet dat continu met list, bedrog en indringende vriendjespolitiek op dominante wereldschaal met disproportionale inhumane resultaten en opkoop van media? Wie denken ze wel niet wie ze zijn…
Lijkt me wel, maar waarom moet dat continu met list, bedrog en indringende vriendjespolitiek op dominante wereldschaal met disproportionale inhumane resultaten en opkoop van media? Wie denken ze wel niet wie ze zijn…
Maar als je tegen bent dan ben je antisemitist.
Zo wordt dat altijd afgedaan en klopt eigenlijk niet. Zionisme in kern heeft niets met judaïsme te maken, dus waarom zou je dan antisemitist zijn als je je uitspreekt tegen de achtergrond van de ontwikkelde Israelische staat en methoden…? Het is een direct dooddoener voor onwetende massa… lijkt mij…
Zo wordt dat altijd afgedaan en klopt eigenlijk niet. Zionisme in kern heeft niets met judaïsme te maken, dus waarom zou je dan antisemitist zijn als je je uitspreekt tegen de achtergrond van de ontwikkelde Israelische staat en methoden…? Het is een direct dooddoener voor onwetende massa… lijkt mij…
Wat mij lijkt is dat de massa massaal in de maling is genomen, en het wordt om tijd wakker te worden !
Uiteraard wens ik niet Israelieten te verdrijven en Palestijnen hun land helemaal terug te geven, evenmin als dat Amerika haar land in het geheel terug zou geven aan de Indianan. Ik bedoel, ook de alledaagse joden die zich in Israel hebben gevestigd, zijn in in feite in een decennia-durende val gelokt. Ze leefden niet in de huidige informatiemaatschappij.
De Westerse politiek en media doen er kennelijk al decennia alles aan om Israel in het voordeel te stellen en de andere zijde terrorist te noemen, maar de zionisten hebben hun grondgebied geëxpandeerd op een vreselijke wijze en gedragen zich daadwerkelijk ook als terroristen.
Het lijkt me dat met werkelijke politieke wil tot een oplossing kan worden gekomen. Zeker, Hamas is extreem, maar zionisme is dat evenzo. Het lijkt me niet dat de normale bevolking aan beide zijden niet met elkaar zouden willen leven. Wel dat ideologie in beide politieke kampen extreem overheerst. Het politiek zionisme wil per sé een eigen zelfvoorziende staat en natie zonder menging met anderen in beginsel. En dat is een soort van racisme en expansiedrift. De autochtone bevolking is politiek en bewapend steeds verder in opstand gekomen, planmatig verdreven en willen vooral hun oorspronkelijke land terug. Uiteraard zijn het Islamieten, dus 3 keer raden op welke grond het gestoeld wil worden.
Twee extremen die alleen tot elkaar kunnen komen als ze ‘samenleven’ vóór ideologie zouden kiezen.
No comments:
Post a Comment