1478 Paul Eisen: Josef Mizrachi : Bruno Baum: Gerard Menuhin :

Vier joodse mensen die zware twijfels hebben aan De Holocaust zoals die nu algemeen wordt gezien. 

Hieronder een vrij lang verhaal van de bovenste mijnheer, Paul Eisen. 

Hij voert precies de bezwaren aan tegen de Holocaust religie die ik ook heb: natuurlijk zijn er vreselijke zaken gebeurd, maar  het is allemaal heel anders dan 'het volk' nu wordt ingepeperd, en waarom weet niemand iets over de Naqba?   

Ik wil er zelf aan toevoegen: de 30 miljoen doden in de Gulag. De miljoenen doden onder de Arendar's.   De 50 miljoen te vroeg overleden mensen door de kredietcrisis van 2008. De 6 miljoen doden in Oost Congo. Etc. Etc.

Hoe ik een holocaustontkenner werd.   door Paul Eisen

Geplaatst op Facebook  door Trudy op 7 December 2012 om 4:50am

https://saviorsofearth.ning.com/profiles/blogs/how-i-became-a-holocaust-denier-by-paul-eisen

 

WOENSDAG 5 DECEMBER 2012

Hoe ik een holocaustontkenner werd door Paul Eisen

Mijn familie was een gewoon volk - 'twee keer per jaar Joden' noemden we ze. Maar zoals de meeste van ons, tweede en derde generatie, opwaarts mobiele, Noord-Londense Joden, vulde ons Joods-zijn ons leven. En in die tijd betekende dat zionisme en de holocaust. Voor mij, mijn familie en onze vrienden betekende een Israël na de Holocaust simpelweg 'nooit meer'.

 

Maar hoewel mijn familie op het eerste gezicht gewoon leek, was ze ook nogal buitengewoon. Mijn vader was ongewoon tolerant en vrijdenkend en ook mijn moeder was ongewoon levendig in haar denken. Als geboren rebel deed ze niets liever dan een ballon laten knappen. Wat mijzelf betreft, ik begon eerst als de tsaddik van de familie - vreselijk begaan met God en mijn Joods-zijn (maar altijd op een vreemde manier in conflict met andere Joden) - en daarna als de dissident-intellectueel van de familie. Toen ik jongvolwassen was, zou je me ergens aan de linkerkant van de zionisten hebben gevonden - onvoorwaardelijk in mijn steun voor de Joodse staat, maar met de wens dat die zich niet zo slecht zou gedragen en me niet meer voor schut zou zetten waar mijn vrienden bij waren. Maar als het op de Holocaust aankwam, was mijn geloof onwrikbaar.

 

Dit ben ik in 1978 in Yad Vashem:

Dan door het museum en het zich ontvouwende verhaal: Concentratie, Deportatie, Selectie, Uitroeiing. Het put je uit, echt waar. Net als ontelbare anderen staan we met stomheid geslagen voor het kleine slavenarbeiderschoentje in de vitrine en net als ontelbare anderen weten we dat we er genoeg van hebben.

 

Dan naar het heiligdom zelf: De bunker met zijn doffe metalen vloer, uit het midden flakkert de rokerige vlam, door het gat in het dak stroomt zwarte rook, een wereld vernietigd. Dan naar buiten, vanuit de duisternis naar de stralende zon van het Midden-Oosten en de paar treden op op, en daar is het: na de val, verlossing en de toekomst - het vlammende panorama van Joods Jeruzalem. Wij Joden kunnen deze dingen echt heel goed.

                        Uit We staan achter Israël van Paul Eisen

Dat was in 1978 en ik wist toen nog niet wat ik nu weet: dat, toen ik uit die bunker kwam - dat universeel   bekende symbool van Joods lijden, en dat perfecte uitzicht in me opnam - ik recht keek naar dat volkomen onbekende symbool van Palestijns lijden, het dorp Deir Yassin. Natuurlijk wist ik toen niets over Deir Yassin, en zelfs als ik het geweten had, had het me waarschijnlijk niet veel kunnen schelen.

 

Als ik eraan terugdenk, vermoed ik dat mijn antwoord zoiets zou zijn geweest als: Ah ja, Deir Yassin, de enige smet op een verder smetteloze zionistische staat van dienst. (De zin kwam vrijwel letterlijk uit mijn lezing (op mijn elfde) van de kaskraker Exodus). En hoe dan ook, zou ik geredeneerd hebben, was de koortsachtige angst van het zionistische leiderschap (later door mij 'joodse borstklopperij' genoemd) niet het zoveelste bewijs van een essentiële joodse morele grootsheid?

 

Natuurlijk wist ik van Deir Yassin - zowel het dorp als het bloedbad - maar ik wist niets, en wilde waarschijnlijk ook niets weten, over de bijna vijfhonderd andere verwoeste of ontvolkte Palestijnse dorpen of over de zeventig bekende bloedbaden die gepaard gingen met de etnische zuivering van Palestina.

 

Net zoals het kind dat de lamskoteletjes op zijn bord niet ziet, niet kan of niet wil zien als huppelend over het erf, zo zag, kon en wilde ik voorlopig die vluchtelingen, terroristen of bijbelse herders op mijn tv-scherm niet zien als diezelfde mensen - die veilig gedepersonaliseerde en ontmenselijkte 'Arabieren' - die hadden gewoond in wat, wat mij betreft, altijd Israël was geweest.

 

Maar ik moet mezelf niet de schuld geven. Ik geef mezelf niet de schuld. Zelfs na het doorgraven van de opeengestapelde lagen van indoctrinatie waaraan een Joods kind kan verwachten te worden onderworpen, was dit nog steeds een mooi verhaal. Na tweeduizend jaar ballingschap keert een oud volk terug naar zijn oude thuisland - een land dat hen door God is gegeven, of (voor de meer seculieren onder ons), door de Geschiedenis.

 

Want het mijne was geen alledaags zionisme. Wat door zoveel Joden (vooral van de antizionistische, marxistische soort) werd beweerd als een in wezen politieke ideologie, slechts een Joodse versie van imperialisme of een toevoeging - een in wezen praktische oplossing voor een altijd aanwezig antisemitisme, was voor mij - en ik weet nu, diep van binnen, voor de meeste Joden - een diepe, emotionele, spirituele, zelfs religieuze verbondenheid. Want mijn zionisme was een waarachtig gevoel van mijn joods-zijn - een gevoel dat diep uit de joodse geschiedenis en zelfs uit het lot kwam - een gevoel dat ik, met alle joden, aan de voet van de berg Sinaï had gestaan en, ook met alle joden, door de geschiedenis had gemarcheerd - een geschiedenis waarvan ik toen nog niet had durven dromen dat ik die in twijfel zou trekken.

 

Maar ondervragen deed ik het wel. Hier ben ik weer in 1996 aan de telefoon met de eerste naam die onder "Palestina" staat - PSC: de Palestine Solidarity Campaign:

 

"Hallo, kijk, ik doe een beetje onderzoek, ik probeer de naam te vinden van een Palestijns dorp op de plaats van een bepaalde kibboets...ik verbleef daar...."

"Welke?"

"Het spijt me...?"

 

"Welke kibboets?"

 

"Yad David. Het is in het noorden, ongeveer vijf mijl van...."

 

"Wacht even....." Dan vijftien seconden later...

 

"Het is al Zawiyyeh".

 

 "Hoe heb je dat gedaan?

 

"We hebben een lijst... Het komt uit een boek. Het geeft een lijst van alle dorpen..."

 

"Kan ik een kopie krijgen?"

 

"Nou, je kunt het in een paar boekwinkels krijgen... Probeer Al Hoda op Charing Cross Road."

 

 Een uur later kwam ik aan bij de islamitische boekwinkel Al Hoda in Charing Cross Road en liep naar de schappen met de tekst ISRAEL(OCCUPIED PALESTINE). Dit is onstuimig spul, en er staan ook een paar interessante dingen in, "The Zionist in Literature" is er één van, met een intrigerend essay over Ari Ben Canaan, dat ik echt eens moet lezen, maar niets over de dorpen. Het meeste gaat over deze-weg-naar-vrede of die-weg-naar-vrede, dus ik ben er ongeveer drie kwartier voordat ik vind waar ik voor kwam. Het is op de verkeerde plank terechtgekomen - vandaar dat ik het gemist heb, en zo te zien ligt het er al een hele tijd. Niet verwonderlijk, als ik het prijskaartje van vijfenveertig pond zie. Maar het is waar ik voor kwam, All That Remains van Whalid Khalidi, met de namen, locaties en het lot van vierhonderdzestien Palestijnse dorpen die sinds 1948 zijn verwoest.

 

 "Tegen het einde van de oorlog van 1948 waren honderden hele dorpen niet alleen ontvolkt maar ook uitgewist, reizigers op Israëlische wegen en snelwegen kunnen sporen van hun aanwezigheid zien die de toevallige voorbijganger niet zou opvallen: een omheind gebied, vaak bovenop een glooiende heuvel, onverzorgde olijfbomen en andere fruitbomen, cactushagen en verwilderde inheemse planten. Af en toe staan er nog een paar afgebrokkelde huizen overeind, een verwaarloosde moskee of kerk, instortende muren langs het spook van een dorpsweg, maar in de overgrote meerderheid van de gevallen is alles wat overblijft een verstrooiing van stenen en puin over een vergeten landschap."

 

Er zijn ook foto's, voornamelijk van hopen puin, die eerlijk gezegd een beetje teleurstellend zijn. Want als je één hoop puin hebt gezien... een paar stenen... puin... verlaten terrein... puin, begroeid met doornige planten... puin... een paar johannesbroodbomen, hoopjes stenen, afbrokkelende terrassen... puin... een paar stenen... geen herkenningspunten... puin... puin... puin.

 

Maar dan is er iets. Als ik het boek in mijn handen houd, is het alsof ik iets belangrijks vasthoud, een record, een getuigenis, een symbool van verzet, als je wilt.

 

Ik ga over tot de orde van de dag. District Tiberias, 23 van de 26 dorpen verwoest... District Bisan, alle 28 dorpen verwoest... District Safed, 68 van de 75 dorpen... Safed! Yad David is vlakbij Safed. Dan zie ik iets... Kfar Yitzhak... Ik ken die plaats. Het is een paar kilometer van Yad David. Ik fietste er vroeger... Gesticht in 1943 op de plaats van het dorp Qaytiyya... bevolking overwegend moslim... van landbouw en veeteelt... had een eigen graanmolen...

 

 

...om middernacht op 5 juni 1949 omsingelden legertrucks het dorp en de Israëlische troepen drongen het dorp binnen... pakten de dorpelingen op en dumpten ze op een heuvel ten zuiden van Safed... de dorpelingen werden wreed behandeld... geschopt en gevloekt... Alles wat overbleef waren een paar stenen... een groot deel van het land werd opgeslokt door de nederzetting Kefar Yitzhak...

Ik kan niet geloven wat ik lees, maar het lukt me om de bladzijde nog één keer om te slaan en te zien waarvoor ik hier ben gekomen:

 "Yad David... opgericht in 1946 op een kilometer ten noorden van het dorp al Zawiyyeh...Het dorp ligt nu onder de katoenvelden van Yad David."

 

Als ik naar buiten ga, laat ik de man het papiertje zien waarop ik de naam al Zawiyyeh heb geschreven en ik vraag wat het betekent. Hij kijkt naar het papier. "Hoek?" Zegt hij alsof hij me vraagt of zoiets echt zo kan zijn. Dan, terwijl ik wegga en gewoon als bijzaak vraag ik het:

 

"Er is een woord dat ik steeds zie. Nakba. Wat betekent het?"

 

"al Nakba... de catastrofe".

                                                Uit "1996"door Paul Eisen

 

 In 1998 ontmoette ik Dan McGowan, oprichter van de Palestijnse solidariteitsorganisatie "Deir Yassin Remembered," maar niet één keer in ons korte gesprek of in het uitgebreide interview dat hij daarna gaf, noemde Dan de nabijheid van Deir Yassin bij Yad Vashem. Ik las dat later, in de folder die Dan me gaf, in de Londense metro, ergens tussen Gloucester Road en Holloway Road.

 

"Het Holocaustmuseum is prachtig en de boodschap 'nooit de onmenselijkheid van de mens tegenover de mens vergeten' is tijdloos. Het kindermuseum is bijzonder hartverscheurend; in een donkere kamer vol kaarsen en spiegels worden de namen van Joodse kinderen die zijn omgekomen in de Holocaust voorgelezen met hun geboorteplaatsen. Zelfs de meest gevoelloze persoon wordt tot tranen toe bewogen. Bij het verlaten van dit deel van het museum kijkt een bezoeker met zijn gezicht naar het noorden rechtstreeks naar Deir Yassin. Er zijn geen gedenkstenen, geen plaquettes, geen gedenktekens en geen enkele gids maakt er melding van. Maar voor degenen die weten waar ze naar kijken, is de ironie adembenemend."

                 Uit "Deir Yassin Remembered" door Dan McGowan

Voor Dan, een conservatieve Amerikaanse patriot, was er niet meer nodig dan het feit en de ironie op te merken. Maar voor mij, met mijn neigingen en obsessies, zoekend als ik was naar een betekenis voor de verwarde massa van mijn Joodse jeugd en voor de Holocaust, Israël en Palestina, was het een openbaring. Deir Yassin was één ding, maar Deir Yassin in het zicht van Yad Vashem was iets heel anders.

 

Natuurlijk was ik pas veel later, lang nadat ik over deze dingen was gaan denken, schrijven en spreken, in staat om zelfs voor mezelf goed te verwoorden dat het juist deze 'adembenemende ironie' van Dan was die mijn aandacht zo had vastgehouden. Maar ook al wist ik het toen nog niet, ik heb me er zeker aan vastgeklampt - vanaf dat moment was ik een boodschapper die zijn boodschap had gevonden.

 

En er waren veel gegadigden. Palestijnen, die zich er al lang bij neergelegd hadden dat het Joodse lijden in het middelpunt van hun eigen tragedie werd geplaatst, waren nog steeds blij met de golf van publiciteit die het verhaal en de daaruit voortvloeiende Joodse deelname aan hun zaak bracht, en Joden waren, zoals altijd, blij dat zijzelf en hun lijden weer in het middelpunt van de belangstelling stonden. Deir Yassin gaf de Palestijnen een nieuw en effectief verhaal voor verzet, en de Joden een activisme dat uitdagend genoeg was om moedig en zinvol over te komen, maar niet zo uitdagend dat het nodig zou zijn om de stamverbanden losser te maken. En de rest - de christenen, de marxisten en de verschillende niet-gebondenen - wel, zoals gewoonlijk, gingen ze gewoon met de Joden mee.

 

Nu had ik alles - Palestijns lijden/Joods lijden, misbruiker/mishandelaar. Oké, dus mijn geliefde Joodse slachtoffer was nu de dader, maar dat maakte niet uit, Deir Yassin kon alleen bekeken worden vanuit Yad Vashem - en het lijden van het Palestijnse volk kon alleen gezien worden door het prisma van mijn geliefde Joodse lijden.

 

 Helaas of gelukkig (het kan echt twee kanten op) bleef het daar niet bij. Hier ben ik in 2004:

 

Het is begrijpelijk dat Joden geloven dat hun lijden groter, mysterieuzer en betekenisvoller is dan dat van welk ander volk dan ook. Het is zelfs begrijpelijk dat Joden het gevoel hebben dat hun lijden de onderdrukking van een ander volk kan rechtvaardigen. Wat moeilijker te begrijpen is, is waarom de rest van de wereld hierin is meegegaan. 

En...

 Dat Joden hebben geleden valt niet te ontkennen. Maar erkenning van dit lijden is zelden genoeg. Joden en anderen hebben geëist dat het Joodse lijden niet alleen wordt erkend, maar dat het ook een speciale status krijgt.

 

Joods lijden wordt beschouwd als uniek, centraal en vooral mysterieus. Joods lijden wordt zelden vergeleken met het lijden van andere groepen. Zwarten, vrouwen, kinderen, homoseksuelen, arbeiders, boeren, allerlei minderheden hebben allemaal geleden, maar geen enkele zo erg als de Joden. Protestanten door toedoen van katholieken, katholieken door toedoen van protestanten, heidenen en ketters, ze hebben allemaal geleden onder religieuze vervolging, maar geen enkele zo meedogenloos als de Joden. Indianen, Armeniërs, zigeuners en aboriginals, ze zijn allemaal het doelwit geweest van eliminatie, maar geen van hen zo moorddadig en met voorbedachten rade als de Joden.

 

Joods lijden wordt beschouwd als mysterieus en onbegrijpelijk. De context wordt zelden onderzocht. De plaats en de rol van Joden in de samenleving - hun historische relaties met kerk en staat, landheren en boeren - wordt bijna nooit onder de loep genomen, en terwijl de houding van niet-Joden ten opzichte van Joden onderwerp is van intense belangstelling, wordt de houding van Joden ten opzichte van niet-Joden zelden genoemd. Pogingen om deze kwesties te confronteren worden met argwaan en soms met vijandigheid begroet, in de vrees dat uitleg kan leiden tot rationalisatie, die kan leiden tot verontschuldiging en vervolgens zelfs tot rechtvaardiging.

                uit De waarheid spreken voor Joden door Paul Eisen

En weer een paar maanden later...

De kwestie (van het Joodse lijden) is complex en kan hier niet volledig worden besproken of beslist, maar de volgende punten kunnen aanzetten tot nadenken en discussie.

 

 Zelfs tijdens de meest verschrikkelijke tijden van Joods lijden, zoals de kruistochten of de Chmielnitzky slachtingen in de zeventiende eeuw in Oekraïne, en nog meer op andere momenten in de geschiedenis, is gezegd dat de gemiddelde boer er zijn ogen voor zou hebben gegeven om een Jood te zijn. De betekenis is duidelijk: over het algemeen, en gedurende het grootste deel van hun geschiedenis, was de toestand van Joden vaak veel beter dan die van de massa van de bevolking.

 De hierboven genoemde Oekraïense massamoorden vonden plaats in de context van een boerenopstand tegen de onderdrukking van de Oekraïense boerenstand door hun Poolse overheersers. Zoals zo vaak het geval is geweest, werden Joden gezien als een traditionele bondgenoot van de heersende klasse in hun onderdrukking van de boerenstand. Chmielnitzky, de leider van deze volksopstand, is vandaag de dag een Oekraïense nationale held, niet vanwege zijn aanvallen op Joden (er zijn zelfs verwijzingen naar zijn aanbod aan arme Joden om zich aan te sluiten bij de opstand tegen hun uitbuitende geloofsgenoten - de Joden weigerden), maar omdat hij opkwam voor de rechten van de onderdrukte Oekraïners. Nogmaals, de conclusie is duidelijk: uitbarstingen van antisemitisch geweld, hoewel nooit gerechtvaardigd, zijn vaak reacties geweest op zowel echt als denkbeeldig Joods gedrag.

 In de Holocaust stierven drie miljoen Poolse Joden, maar ook drie miljoen niet-joodse Polen.

 Op dezelfde manier verbrandde de kerk Joden voor hun afwijkende overtuigingen, maar daarna verbrandde de kerk iedereen voor hun afwijkende overtuigingen. Dus opnieuw moet de vraag worden gesteld: wat is er zo speciaal aan het Joodse lijden?

En...

De Holocaust, het paradigma voor al het antisemitisme en al het Joodse lijden, wordt behandeld als iets dat niet onderzocht mag  of onderzocht kan worden. Het in twijfel trekken van het Holocaustverhaal is in het beste geval sociaal onaanvaardbaar, wat vaak leidt tot sociale uitsluiting en discriminatie, en in het slechtste geval is het op sommige plaatsen illegaal en wordt het bestraft met zware straffen. Holocaustrevisionisten, die door hun tegenstanders holocaustontkenners worden genoemd, hebben dit in twijfel getrokken. Ze ontkennen niet dat het naziregime de Joden brutaal en uitgebreid heeft aangevallen, maar ze ontkennen wel het holocaustverhaal zoals dat door de huidige gevestigde orde en elites wordt verteld. Specifiek beperkt hun ontkenning zich tot drie hoofdgebieden. Ten eerste ontkennen ze dat er ooit een officieel plan is geweest van de kant van Hitler of enig ander deel van het naziregime om systematisch en fysiek elke Jood in Europa te elimineren; ten tweede ontkennen ze dat er ooit moorddadige gaskamers hebben bestaan; ten derde beweren ze dat het aantal Joodse slachtoffers van de nazi-aanval sterk is overdreven.

 

Maar dat is het punt niet. Of degenen die het Holocaustverhaal in twijfel trekken nu revisionistische geleerden zijn die de waarheid proberen te achterhalen en schaamteloos vervolgd worden omdat ze zich verzetten tegen een machtige factie, of dat het gekke Jodenhaters zijn die een tragedie ontkennen en de slachtoffers ervan belasteren, feit is dat je de Armeense genocide in twijfel mag trekken, vrijelijk mag discussiëren over de slavenhandel, mag zeggen dat de moord op miljoenen Ibos, Kampucheanen en Rwandezen nooit heeft plaatsgevonden en dat de maan slechts een stuk groene kaas is dat in de ruimte zweeft, maar dat je de Joodse Holocaust niet in twijfel mag trekken. Waarom? Omdat de Holocaust, net als de rest van de Joodse lijdensgeschiedenis, het verhaal van de Joodse onschuld ondersteunt, dat wordt gebruikt om elke poging om te zien en de Joodse macht en verantwoordelijkheid in Israël/Palestina en elders in de wereld te begrijpen, te verbijsteren en te verwarren.

                                 Uit Joodse macht door Paul Eisen

 Het was tijdens het schrijven van het bovenstaande en nog veel meer dat ik Joel Hayward's noodlottige M.A. thesis The Fate of Jews in German Hands 1933-1945 tegenkwam. Dat Hayward herriep deed er niet toe en zijn geloofwaardigheid werd alleen maar versterkt door zijn eigen duidelijke verbazing over wat hij schreef - een verbazing die volledig geëvenaard werd door die van mij over wat ik las. Dat de Holocaust werd uitgebuit en misbruikt, had ik begrepen, maar de waarachtigheid ervan? Absoluut niet. Nu, voor de allereerste keer, konden er twijfels zijn.

 

 

Holocaust Ontkenner

 

Het is altijd de moeite waard om je termen te definiëren. Niet dat het veel helpt - de inquisiteurs zullen zien wat ze willen zien en beweren wat ze willen beweren. Maar voor de goede orde, dit is wat ik wel en niet in twijfel trek. Eerst wat ik niet in twijfel trek:

 

Ø Ik betwist niet dat het nationaalsocialistische regime Joden meedogenloos vervolgde.

 

Ø Ik betwist niet dat Joden in Duitsland gediscrimineerd, gewelddadig aangevallen, onteigend, in kampen opgesloten en verdreven werden en dat veel Joden als gevolg daarvan stierven.

 

Ø Ik betwist niet dat Joden in door Duitsland bezette landen of binnen de Duitse invloedssfeer meedogenloos werden aangevallen, onteigend en onderworpen aan wrede deportaties, velen naar dwangarbeiderskampen waar vele honderdduizenden stierven.

 

Ø Ik betwijfel niet dat veel Joden in het Oosten zijn geëxecuteerd door schieten.

 

Maar genoeg van deze negativiteit - hier is wat ik wel in twijfel trek:

 

Ø Ik betwijfel of er ooit een officieel plan is geweest van de kant van Hitler of enig ander deel van het nationaalsocialistische regime om systematisch en fysiek elke Jood in Europa te elimineren.

 

Ø Ik betwijfel of er ooit moorddadige gaskamers hebben bestaan.

 

Ø Ik trek het cijfer van zes miljoen Joodse slachtoffers van de nazi-aanval in twijfel en ik denk dat het werkelijke cijfer aanzienlijk lager was.

 

En tot slot nog één ding dat ik niet in twijfel trek en ook niet doe: Ik trek de gruwelijkheid van wat de nationaal-socialisten de Joden hebben aangedaan niet in twijfel, noch het recht van Joden (inclusief mijzelf) om die gruwelijkheid te beschouwen zoals zij dat willen. Ik trek echter wel hun recht in twijfel om de rest van de wereld te dwingen hetzelfde te voelen.

Ontken de Holocaust!

Voor mijn geld kan een kind van zes al zien dat er iets niet klopt aan het verhaal over de Holocaust, en de wetenschap bevestigt gewoon wat ik al vermoedde. Maar ik verschil van mening met de Holocaust Revisionisten. Zij zijn geleerden - historici en wetenschappers die 'waarheid en exactheid' toepassen om de waarheid of het tegendeel van het Holocaustverhaal vast te stellen. Ik ben geen geleerde. Ik geef niets om de chemische sporen in metselwerk of het topologische bewijs voor massagraven. Maar ik heb de literatuur gelezen en het klopt gewoon niet.

 

Dat de Joden zwaar hebben geleden van 1933-1945 staat niet ter discussie, maar de notie van een voorbedachte, geplande en industriële uitroeiing van de Joden in Europa met zijn iconische gaskamers en magische zes miljoen worden allemaal gebruikt om de Holocaust niet alleen bijzonder, maar ook heilig te maken. We worden geconfronteerd met een nieuwe, seculiere religie, een valse god met een verbazingwekkende macht om aanbidding af te dwingen. En net als de Kruisiging met zijn kruis, wederopstanding enzovoort, heeft de Holocaust belangrijke en heilige elementen - de uitroeiingsdwang, de gaskamers en de heilige zes miljoen. Deze elementen vormen de heilige Holocaust die Joden, zionisten en anderen aanbidden en die de revisionisten afwijzen.

 

Dit is ook geen kleinigheid. Als dat zo was, waarom dan die ophef, waarom die heksenjacht, waarom de gevangenneming van David Irving, Ernst Zündel en Germar Rudolf? En niet alleen zij. Wat misschien wel een enorme leugen is, wordt gebruikt om zo'n beetje de hele mensheid te onderdrukken. De Duitse en Oostenrijkse volkeren die, zo wordt ons verteld, de slachting hebben bedacht en uitgevoerd; de Russische, Poolse, Oekraïense, Litouwse, Letse, Estse, Roemeense, Hongaarse, volkeren enz. die zogenaamd gastheer waren voor de slachting, eraan hebben meegewerkt en deze hebben toegejuicht; de Amerikanen, de Britten, de Fransen, de Nederlanders, de Belgen, de Italianen (maar niet de Denen en de Bulgaren) enz. die blijkbaar niet genoeg deden om de slachting te stoppen; de Zwitsers die aan de slachting verdienden, en de hele christelijke wereld die, zo lijkt het, de geloofstradities en ideologieën creëerde waarin de slachting kon plaatsvinden, en nu de Palestijnse, Arabische en moslimvolkeren die blijkbaar een nieuwe slachting willen aanrichten - in feite onderdrukt de Holocaust de hele niet-joodse wereld en ook een groot deel van de joodse wereld. Sta op en maak er een einde aan.

 

Dus hier is iets anders. De holocaustrevisionistische geleerden en onderzoekers zijn toegewijde en bekwame studenten van historisch bewijsmateriaal en voor hen is 'holocaustontkenner' niet meer dan een scheldwoord dat wordt gebruikt zoals 'heks' misschien werd gebruikt in de Middeleeuwen. Maar voor mij is 'Holocaustontkenner' een etiket dat ik accepteer. Dat is niet omdat ik denk dat er niets ergs is gebeurd met Joden door toedoen van de nationaal-socialisten - voor wat het waard is, het echte verhaal van wrede etnische zuiveringen raakt me veel meer dan welke 'Holocaust' dan ook - en het is zeker niet omdat ik denk dat een dergelijke aanval juist is. Nee, ik ontken de Holocaust omdat het Holocaust-verhaal, zoals het is samengesteld, uitgebuit en afgedwongen, een valse en beledigende god is en ik wil er zoveel mogelijk morele afstand tussen bewaren....