1445 Hoe Morton Isaac Abramovich een list bedacht om agressie-oorlogen te kunnen beginnen.

 Morton Isaac Abramovich klinkt niet echt protestants. 

Maar stel  dat hij een protestant of een katholiek zou zijn geweest, zou hij dan niet levend gevild worden door kritische media? 

Zou zijn vileine bedrog dat miljoenen het leven kost en zal gaan kosten ,  niet met schande besproken zijn?   Geeft U zelf maar het antwoord. 

In blog 1442 beschrijft Ron Unz hoe hij ontdekte dat Samantha Power heel veel aandacht vroeg voor heel kleine genocides. 

Klagen over een mug in de kamer en de olifant niet zien. Wat zit daar achter? 

Precies wat ik in de inleiding van dat blog al veronderstelde:  Het verhaal van Power MOEST  leiden tot een carte blanche  voor de VS om agressie-oorlogen te beginnen tegen wie ze maar wilden. 

Hun media hoefden alleen maar 'een dreigende genocide' uit de mouw te schudden, et voilà:  We kunnen weer een land in puin schieten en en passant de zo gewenste vluchtelingenstroom naar het Witte Westen op gang brengen,  om de Witte Mensen in dat Witte Westen te verslaan. ( "We hebben de tijd. Maar rond 2050 zal  het toch wel zo ver zijn...")   

Ik vermoed dat Johnstone (de 90 gepasseerd, meen ik,  maar nog kraakhelder van geest, niet verwarren met Caitlin in Australië) pas in de pen is geklommen na het artikel van Ron Unz zelf. 

Ze dacht wellicht:  'Het kan geen kwaad om te tonen dat dit R2P verhaal niet alleen op bedrieglijke basis berust - op heel kleine genociden, niet op de grote  door de VS  gepleegde genocides)  maar dat het hele plan al tevoren was uitgedacht,  door -- U mag één keer raden -- de usual suspects.  

De bombardementen van Belgrado zouden veroorzaakt zijn door een genocidale aanval op Raczak, als ik me goed herinner.  The Saker zegt dat dit helemaal niks voorstelde.  Johnstone zegt nu hetzelfde: en zij was ter plekke. 

Wat weten we nu? 

1) Dat in het PNAC Report (1999 , joods Neocons Amerika)  staat: "We zijn nu alleen de baas in de wereld.  We moeten een sterk leger vormen en oorlogen beginnen . Maar dat kan alleen als er beelden komen van bloed, puin en babies,  een aanval op de VS. 

2) Dat  Wesley Clark in 2007 zei:  "Ik was in november 2001 op het Pentagon en daar was al bekend dat ze 7 moslim-landen kapot gingen slaan !  

3) Dat Morton Isaac Abramovich vanaf 1992 bedacht dat je een mooi motief nodig hebt om ten oorlog te kunnen gaan. Bijvoorbeeld:  een genocide voorkomen. De talentvolle Yale studente Samantha Power (goyim, uiteraard) moest het boegbeeld van de actie worden. Voorbeelden: Inval in Libië, in Syrië. 

4) Dat Philip Zellikow in 2002 nòg een extra doctrine bedacht om een agressie-oorlog te kunnen beginnen:  De pre-emptive strike.  Je beweert gewoon dat je zelf met zekerheid zal worden aangevallen, en dan begin je zelf.   

Voorbeeld: Irak. 

De inval in Afghanistan was eenvoudig: Osama bin Laden zou in dat land zijn en Sheik Omar zou hem  niet willen uitleveren.  De waarheid is anders: Mullah Omar wilde Osama uitleveren op voorwaarde dat hij op neutrale grond zou worden berecht.  Nòg een motief voor  de inval in Afghanistan:  Omart had de teelt van papaver tot vrijwel nul terug gebracht. Geen drugs-handel ! Wat moest er van de wereld terecht komen op die manier !   Dit kon natuurlijk zo  niet blijven.

De pre-emptive strike is - mits correct gebruikt-  wel degelijk een  geldige reden om een oorlog te beginnen. En wie dan het eerste schot lost is NIET de agressor. Voorbeeld: de inval van Rusland in de Oekraïne,  24-2-2024. Er zijn 25 indirecte bewijzen voor dat de VS die uitlokte. 

Oneigenlijk gebruik van de doctrine: De 2003 inval in Irak:  er waren geen WMD's en de VS wist dat met zekerheid. 

 

Samantha Power en de kracht van een woord

DIANA JOHNSTONE - 3 APRIL 2024

 - 2.200 WOORDEN

 

 

Vijfentwintig jaar geleden bombardeerde de NAVO Servië ,  als eerste optreden in haar nieuwe rol. De ineenstorting van de Sovjet-Unie had het militaire bondgenootschap Navo beroofd van zijn oorspronkelijke officiële rol om zijn lidstaten te verdedigen tegen een theoretische communistische dreiging. Zonder dreiging en zonder goedkeuring van de VN-Veiligheidsraad nam de NAVO de rol van deugdzame verdediger van zogenaamd onderdrukte minderheden op zich door in het voorjaar van 1999 wat er over was van het grotendeels ontmantelde Joegoslavië te bombarderen ten behoeve van Albanese rebellen in de Servische provincie Kosovo.

De luchtaanvallen van de NAVO op de Balkan waren de praktische toepassing van een nieuwe doctrine na de Koude Oorlog. Om te slagen, vertrouwde deze doctrine op Westerse media om verslag uit te brengen over crisisgebieden met de juiste mix van overdrijvingen, weglatingen en regelrechte leugens om de deugdzame interventies van de NAVO te rechtvaardigen. Het militair-industrieel complex kon rustig ademhalen en een nieuwe generatie journalisten begon een succesvolle carrière met het gretig spinnen van hun verslagen om de nieuwe humanitaire oorlogsideologie te dienen.

Niemand was succesvoller dan de in Dublin geboren Samantha Power, wier beginnende verslagen uit Bosnië in het midden van de jaren '90 de basis vormden voor haar boek uit 2002 over "genocide" dat "al snel een internationale sensatie werd, bijna overal gloedvol beoordeeld, een enorme bestseller die haar een Pulitzerprijs opleverde en haar carrière lanceerde als een leidende figuur in de doctrine van de mensenrechten". Ze is van de ene hoge regeringspost naar de andere gegaan, een ster in Washington, die er bij de Verenigde Staten op aandringt om op morele gronden in te grijpen.

 

 

 

Samantha Power dankt haar opmerkelijke succes aan haar talent als schrijfster, haar ambitie, haar opvallende aanwezigheid, maar niet in de laatste plaats aan de man die aan de basis staat van het hele humanitaire oorlogsbeleid.

Dat was niemand minder dan Morton Isaac Abramowitz, een zeer invloedrijk lid van het establishment voor buitenlands beleid en de belangrijkste uitvinder van wat de "R2P" (Responsibility to Protect) doctrine zou worden. De cruciale beleidsbijdrage van Abramowitz wordt uitgelegd aan het begin van mijn boek uit 2002, Dwazenvan de Kruistocht , als volgt:[1]

 

Als voorzitter van de Carnegie Endowment for International Peace in het begin van de jaren 1990 leidde Abramowitz een project om een nieuw buitenlands beleid voor de VS te ontwikkelen voor het tijdperk na de Koude Oorlog. In plaats van het identificeren van "bedreigingen", vooral in een tijd waarin weinig bedreigingen zichtbaar waren, moest een succesvol nieuw beleid het bevorderen van Amerikaanse belangen combineren met het verkondigen van Amerikaanse "idealen".

Theorie en praktijk

In 1992 publiceerde Abramowitz bij de Carnegie Endowment de theorie van het nieuwe Amerikaanse "humanitaire interventiebeleid" als Zelfbeschikking in de Nieuwe Wereldorde.

"De visie van een 'nieuwe wereldorde' sinds 1990 is een wereld met één supermacht - de Verenigde Staten - waarin de rechtsorde de heerschappij van de jungle verdringt, geschillen vreedzaam worden beslecht, agressie krachtig wordt beantwoord met collectief verzet en alle mensen rechtvaardig worden behandeld."

Dat klinkt heel mooi. Maar in de praktijk betekent "collectief verzet" de NAVO, en "alle mensen worden rechtvaardig behandeld" hangt af van de voorkeuren van Washington. De nieuwe op regels gebaseerde orde moest niet verward worden met het traditionele internationale recht, dat gebaseerd is op nationale soevereiniteit. Globalisering maakte nationale soevereiniteit achterhaald (behalve voor de Verenigde Staten). "Idealen" maken regels flexibeler.

De soevereine natie wordt subtiel afgebroken door de druk van de economische globalisering. Het kan ook van binnenuit worden ondermijnd, door binnenlandse opstanden. In de wereld van na de Koude Oorlog, merkte de Carnegie Endowment-studie op, "eisen groepen binnen staten onafhankelijkheid, grotere autonomie of de omverwerping van een bestaande regering op, allemaal in naam van zelfbeschikking". [In de toekomst, kondigden de auteurs aan, "zal humanitaire interventie steeds onvermijdelijker worden". De Verenigde Staten zullen het laatste woord hebben over wanneer en hoe in te grijpen.

Abramowitz hielp vervolgens zijn theorie in praktijk te brengen in het afbrokkelende Joegoslavië. Hij was de eminence grise achter de Amerikaanse diplomaten die de gebeurtenissen aanstuurden die leidden tot de "Kosovo-oorlog" die de provincie Kosovo afsplitste van Servië. Hij was adviseur van de delegatie van de Albanese Kosovaren bij de imitatie "vredesonderhandelingen" in Rambouillet om een excuus te hebben voor de bombardementen op Servië. De gematigde Albanese Kosovo-leider Ibrahim Rugova werd vervangen door de gewapende gangster Hashim Thaci. Minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright stelde voorwaarden die geen enkele Servische leider kon accepteren en eiste het recht om ongestraft NAVO-troepen over het hele land te stationeren. De Serviërs kregen de schuld van de mislukking en de NAVO begon op 24 maart 1999 met bombarderen.

 

Samantha sluipt Bosnië binnen

In 1992, toen ze net van Yale kwam, kreeg de 22-jarige Samantha Power een stageplaats op het kantoor van Abramowitz bij de Carnegie Endowment. Als proeflezer nam ze al snel de nieuwe officiële doctrine in zich op. Op dat moment was haar baas geobsedeerd door de conflicten in Bosnië die de toekomst van de NAVO in gevaar brachten. Vastbesloten om naar Bosnië te gaan, waar de actie was, stal Samantha briefpapier van het naburige kantoor van het tijdschrift Foreign Policy en vervalste ze een brief van de redacteur aan het hoofd van het VN-persbureau, waarin ze vroeg of de VN haar als 'Balkancorrespondent' van Foreign Policy 'alle nodige toegang' wilde verlenen.

Vanaf dat moment diende haar werk juist om het nieuwe "humanitaire interventie" beleid van haar mentor, Morton Abramowitz, te bevorderen. Ze herinnert zich dat zijn invloed haar hielp om steeds belangrijkere opdrachten te krijgen - vooral het schrijven over het bloedbad in Srebrenica voor The Washington Post.

Met de Srebrenica-rapporten kwam de term "genocide" naar voren als het machtswoord dat de NAVO haar nieuwe missie kon geven.

Het westerse perskorps in Sarajevo was geneigd om emotioneel betrokken te raken bij de moslimpartij, die de belangrijkste nieuwsbron was. In hun verslagen ontbraken berichten over de moslimmoorden op Servische dorpen of over de goedbewapende islamitische strijders die zich vanuit Afghanistan en Arabische landen bij de moslimkant aansloten en waarvan sommigen zich permanent in Bosnië vestigden.

Toen de Bosnisch-Servische strijdkrachten in juli 1995 de moslimbasis in Srebrenica innamen, brachten ze vrouwen, kinderen en bejaarden in veiligheid, terwijl de mannen vluchtten uit angst voor represailles. Velen werden onder onduidelijke omstandigheden gedood.

Zonder verwijzing naar een dergelijke context richtten de westerse media zich op berichten over een massamoord op 8.000 mannelijke gevangenen als een unieke gebeurtenis die de Serviërs als de schuldige partij in de driezijdige burgeroorlog bestempelde. Met de Srebrenica-rapporten kwam de term "genocide" naar voren als het machtswoord dat de NAVO haar nieuwe missie kon geven.

Srebrenica "genocide" noemen was het argument voor de NAVO-bombardementen: als Serviërs genocide pleegden in Bosnië, impliceerde dit dat Serviërs genocidaal waren en genocide dreigden te plegen in Kosovo als de NAVO niet ingreep. Deze theorie werd ondersteund door totaal onjuiste beschuldigingen van vooraanstaande Westerse politici tijdens de bombardementscampagne.

Dat was het verhaal dat door politici en de media aan het publiek werd verkocht. Vanaf het begin werd de Servische meerderheid in Joegoslavië afgeschilderd als indringers in hun eigen land, met alle anderen als slachtoffers. Zo werd het laatste semi-socialistische, ongebonden land in Europa vernietigd.

De Kosovo-oorlog combineerde inderdaad Amerikaanse "belangen en idealen". De idealen waren het voorkomen van een genocide die nooit zou hebben plaatsgevonden (en overigens ook het voorkomen van onderhandelingen die het hele conflict hadden kunnen oplossen). Tot de belangen behoorde de onmiddellijke bouw door de Amerikanen van een gigantische Amerikaanse militaire basis ( Camp Bondsteel.  JV)  op het grondgebied van Kosovo, zodra de Servische troepen verplicht waren te vertrekken.

( Bondsteel zorgde er voor dat Europa niet zijn eigen olie vanuit Baku via pijpleidingen kon aanvoeren. JV)

 

Genocide en R2P

Het boek van Samantha Power uit 2002 had als ondertitel "Amerika in het tijdperk van genocide". Om over het heden te spreken als een "tijdperk van genocide" is nogal melodramatisch, maar het doel is om het deugdzame Amerika in het middelpunt te plaatsen van drastische morele eisen. Amerika moet de wereld redden van zijn genocidale zelf. "Genocide" werd zo gepromoot als het krachtigste voorwendsel voor Amerikaanse militaire interventie - juist door de afwezigheid van zo’n interventie te betreuren, zowel in Bosnië als, nog overtuigender, in Rwanda. De regering-Clinton was zeker niet van plan om in te grijpen in Rwanda, omdat de bloedige chaos in feite de verovering van Rwanda door Paul Kagame en zijn leger in de hand werkte, dat in 1990 vanuit Oeganda Rwanda was binnengevallen. Kagame was een favoriete cliënt van de Verenigde Staten. Er was geen reden voor Washington om zich met Kagame's overwinning te bemoeien.

Maar het "falen om genocide te stoppen" was een beroep op het liberale geweten om later in te grijpen, wanneer de VS een krachtig argument nodig had om van iemand af te komen waar ze vanaf wilden. Moammer Kadhafi stond al tientallen jaren op de hitlijst van de VS en het VK, maar had concessies gedaan om zich te verzoenen. Maar toen Khaddafi's gebruikelijke fundamentalistische islamitische tegenstanders in Benghazi de "Arabische lente" van 2011 gebruikten om protesten op te roepen, werd namens hen de noodklok geluid over "dreigende genocide". In Washington drongen Hillary Clinton, Susan Rice en Samantha Power aan op actie om Kadhafi te stoppen van het "plegen van genocide", terwijl Bernard Henri Lévy alarm sloeg in Parijs. De NAVO ging de uitdaging aan, vernietigde het economisch meest succesvolle land op het Afrikaanse continent en vermoordde zijn leider, waardoor een vluchtelingenstroom naar Europa en andere rampen op gang kwam. Het grootste deel van liberaal links juichte.

Tegenwoordig wordt algemeen erkend dat de oorlog in Irak gebaseerd was op bedrog en eindigde in een ramp. Van andere Amerikaanse oorlogen wordt meestal toegegeven dat het ongelukkige fouten waren. Er zijn twijfels over Libië, vooral vanwege de vluchtelingenstroom. Maar de vernietiging van Joegoslavië, en in het bijzonder de "Kosovo-oorlog" in 1999, wordt in het Westen nog steeds algemeen aanvaard als wat het moest lijken: NAVO's genereuze humanitaire interventie om "genocide" door racistische Serviërs tegen de onderdrukte Albanese minderheid te voorkomen.

De verstoringen van het Bosnië conflict en de Kosovo oorlog waren precies de praktische toepassing van het Abramowitz beleid: het bevorderen van minderheidsopstanden om nationale soevereiniteit af te breken en regeringen te veranderen die de VS niet bevallen, terwijl de NAVO wordt voorzien van een nieuwe geografisch onbeperkte missie van "humanitaire interventie". Joegoslavië was het startpunt van het hele agressieve post-Koude Oorlog beleid van de VS als "enige supermacht" die de wereldorde bepaalde, gebruikmakend van de idealistische voorwendselen die Abramowitz uiteenzette. De jonge Samantha Power, die erg slim was, begreep het punt en speelde ambitieus haar weg naar een bijrol als verslaggeefster in het Bosnië-spektakel, die ze uiteindelijk omzette in een verbazingwekkend succesvolle carrière.

 

Ik was zelf in Kosovo in de maanden voorafgaand aan het NAVO-bombardement en zag heel duidelijk dat de Serviërs in die kleine provincie een bange minderheid vormden, terwijl de Albanezen hun toekomstige triomf al proefden. Er was absoluut geen gevaar voor een Servische "genocide" op Albanezen. Maar westerse redacteuren bleven onwetende jonge aspirant-journalisten sturen, op zoek naar een "Servische gruweldaad" die hun ontluikende carrière vooruit kon helpen. Redacteuren verwierpen elk verslag dat een andere kant op ging. Het was in die tijd gewoonweg onmogelijk om een onbevooroordeeld verslag te publiceren. Ik weet het uit ervaring.

Bovenal was het uiteenvallen van Joegoslavië een oefening in latere pogingen om de Russische Federatie te ondermijnen, door de etnische minderheden van de Federatie op te hitsen tegen de Russen. Oekraïne was de cruciale stormram. Ik moest altijd aan Oekraïne denken toen ik de conflicten in de Krajina-regio's van Kroatië en Bosnië bestudeerde, omdat beide woorden dezelfde wortel hebben (grensgebied) en onder vergelijkbare conflicten leden, met name in de Tweede Wereldoorlog. Westerse mogendheden hadden het door de nazi's gesteunde Kroatische nationalisme tegen de Serviërs nieuw leven ingeblazen om Joegoslavië op te breken. Ze zouden het door de nazi's gesteunde Oekraïense nationalisme tegen de Russischtaligen in Oost-Oekraïne nieuw leven inblazen, in een poging om de Russische Federatie te verzwakken en uiteindelijk zelfs op te breken.

En voor de Verenigde Staten zouden de humanitaire "idealen" van het steunen van minderheden worden gecompenseerd door het grote strategische "belang" om uiteindelijk de controle te krijgen over de Krim, en daarmee over Ruslands belangrijkste marinebasis in Sebastopol. Poetin deed wat elke niet hersendode Russische leider zou hebben gedaan: hij voorkwam deze ramp door de Russische inwoners van de Krim te mobiliseren om te stemmen voor terugkeer naar Rusland, dat ze nooit hadden gekozen om te verlaten. Deze overduidelijke daad van zelfbeschikking wordt in het Westen als een invasie bestempeld.

 

 

De ideologische terugslag

Helaas is het schaamteloos tragische misbruik van de "humanitaire interventie" of R2P-doctrine in Libië er niet in geslaagd om haar in diskrediet te brengen.

De R2P doctrine wordt nu bedreigd door het gevaar dat het van kant wisselt ( en zich tegen Het Westen keert. JV) in de conflicten in de wereld die het juist heeft gestimuleerd ( het Oekraine conflict .  JV) .

Het referendum op de Krim was een democratische maatregel van zelfbeschikking die voldeed aan de Abramowitz-R2P-normen. De Russische "Speciale Militaire Operatie" in Oekraïne in 2022 was gedeeltelijk gemotiveerd door het soort overweging dat in de Abramowitz doctrine voorkomt: verdediging van de bevolking van Donbas, die werd aangevallen door een ultranationalistisch regime in Kiev. Natuurlijk hebben de westerse regeringen en media elk beroep van Rusland op de idealen van mensenrechten en zelfbeschikking gewoon volledig genegeerd, omdat ze die als hun eigen privébezit beschouwen als zelfverklaarde unieke "democratieën". Rusland wordt geclassificeerd als een "autocratie" wiens belangen wel kwaadaardig moeten zijn en dus niet meetellen.

Een grotere bedreiging voor het zelfbenoemde deugdenmonopolie van het Westen komt van de genadeloze aanval van Israël op de bevolking van Gaza. Het grootste deel van het Zuiden en groeiende delen van de Westerse bevolking zijn geschokt door Israëls vernietiging van ziekenhuizen, massamoord op kinderen en pogingen om de Palestijnen uit te hongeren. Ze zien hoe Israël, met de volledige steun van het Westen, genocide pleegt - het echte werk deze keer, openlijk, schaamteloos en meedogenloos.

 

De NAVO-oorlogsmachine moet misschien een nieuwe reeks moraliserende voorwendselen verzinnen voor haar agressies.

 

Opmerkingen

[1] Zie Fools' Crusade: Joegoslavië, de NAVO en westerse waanideeën, Pluto Press, 2002, pp 9-10; Monthly Review 2003.

[2] Hier, met William Burns, bespreekt Samantha Power haar nieuwe autobiografie The Education of an Idealist en haalt ze herinneringen op aan haar korte periode dat ze voor Abramowitz werkte bij de Carnegie Endowment. https://carnegieendowment.org/2019/09/13/samantha-power-on-education-of-idealist-event-7178