Origineel: http://thesaker.is/a-commented-reading-of-putins-speech-at-valdai/
N.B.: Hieronder staat de volledige toespraak van Vladimir
Poetin, waaraan ik rode kleuren heb toegevoegd om de nadruk te leggen en een paar opmerkingen
van mijzelf die ik in de blauwe kleur heb geschreven.
En hoewel ik niet de energie of de tijd heb om deze oefening te
herhalen voor het gedeelte met vragen en antwoorden dat op zijn toespraak
volgde, moedig ik
u allen ten zeerste aan om die ook te lezen!
Andrei
——-
President van Rusland Vladimir Poetin: Dames
en heren,
Om te beginnen wil ik u bedanken voor uw komst naar Rusland en
uw deelname aan de evenementen van de Valdai Club.
Zoals altijd stelt u tijdens deze bijeenkomsten dringende
kwesties aan de orde en voert u uitvoerige discussies over deze kwesties die,
zonder overdrijving, van belang zijn voor de mensen in de hele wereld. Eens te
meer werd het hoofdthema van het forum op een duidelijke, ik zou zelfs zeggen,
onverbloemde manier verwoord: Global Shake-up in the 21 stCentury: Het
individu, de waarden en de staat.
Hier gaf Poetin duidelijk aan dat hij het niet heeft over lokale of
zelfs regionale politieke kwesties, maar dat we getuige zijn van een planetaire crisis en een
planetaire opschudding van de internationale wereldorde.
We leven inderdaad in een tijdperk van grote veranderingen. Als
ik zo vrij mag zijn, zal ik traditiegetrouw mijn mening geven over de agenda
die u hebt opgesteld.
In het algemeen kan deze uitdrukking, "te leven in een
tijdperk van grote veranderingen", afgezaagd lijken omdat we hem zo vaak
gebruiken. Bovendien is dit tijdperk van verandering al lang geleden begonnen,
en veranderingen zijn een deel van het dagelijks leven geworden. Vandaar de
vraag: zijn ze het waard om aandacht aan te schenken? Ik ben het eens met
degenen die de agenda voor deze bijeenkomsten hebben opgesteld: natuurlijk zijn
ze dat.
In de afgelopen decennia hebben veel mensen een Chinees gezegde
aangehaald. De Chinezen zijn wijs, en zij hebben veel denkers en waardevolle
gedachten die wij ook vandaag nog kunnen gebruiken. Een ervan luidt, zoals u
wellicht weet: "God verhoede te leven in een tijd van verandering."
Maar we leven er al in, of we het leuk vinden of niet, en deze veranderingen
worden dieper en fundamenteler. Maar laten we eens kijken naar een andere
Chinese wijsheid: het woord "crisis" bestaat uit twee hiërogliefen -
er zijn waarschijnlijk vertegenwoordigers van de Volksrepubliek China in de
zaal, en zij zullen mij corrigeren als ik het fout heb - maar, twee
hiërogliefen, "gevaar" en "kans". En zoals we hier in
Rusland zeggen, "bestrijd moeilijkheden met je verstand, en bestrijd gevaren met je
ervaring."
Deze zin bevat twee zeer belangrijke componenten: ten eerste stelt
Poetin moeilijkheden tegenover gevaren, waarmee hij erop zinspeelt dat wat
Rusland in het verleden in de eerste plaats als "moeilijkheden"
beschouwde, nu verandert in een reëel gevaar.
Ten tweede geeft hij ook aan hoe Rusland in het verleden gevaren heeft
bestreden. De belangrijkste collectieve
ervaring in de recente geschiedenis van Rusland zijn natuurlijk de twee
revoluties in 1917 (februari en oktober) en de Tweede Wereldoorlog. De eerste twee waren intern, de andere
extern. Dit kan dus worden samengevat
als "geen revolutie
binnen Rusland en geen agressie van buitenaf tegen Rusland".
Natuurlijk moeten wij ons bewust zijn van het gevaar en klaar
staan om het te bestrijden, en niet slechts één bedreiging, maar vele
uiteenlopende bedreigingen die zich in dit tijdperk van verandering kunnen
voordoen. Het is echter niet minder belangrijk te herinneren aan een tweede
component van de crisis - kansen die niet mogen worden gemist, temeer daar de crisis
waarmee wij worden geconfronteerd conceptueel en zelfs beschavingsgerelateerd
is. Het gaat in feite om een crisis van benaderingen en beginselen die bepalend
zijn voor het bestaan van de mens op aarde, maar die we hoe dan ook serieus
zullen moeten herzien. De vraag is waarheen te gaan, wat op te geven, wat te
herzien of aan te passen. Dit gezegd zijnde, ben ik ervan overtuigd dat het
noodzakelijk is te strijden voor echte waarden, door ze op alle mogelijke
manieren hoog te houden.
Zoals ik op deze blog al meer dan tien jaar herhaal, gaat de
huidige crisis niet (alleen) over hulpbronnen, het is een beschavingscrisis en,
hier is de cruciale factor, terwijl Poetin het in 2010 nog had over Rusland als
Europeaan, is de toon nu veranderd, hij
zet duidelijk twee beschavingsmodellen tegenover elkaar: het Westerse en het
Russische. Dat
impliceert overigens duidelijk dat Rusland geen deel uitmaakt van het Westen,
althans niet in beschavingsopzicht.
De mensheid is ongeveer drie decennia geleden een nieuw tijdperk
binnengetreden toen de belangrijkste voorwaarden werden geschapen voor het
beëindigen van militair-politieke en ideologische confrontaties. Ik ben er
zeker van dat u in deze discussieclub al veel over dit onderwerp hebt
gesproken. Onze Minister van Buitenlandse Zaken heeft er ook over gesproken,
maar toch zou ik een aantal dingen willen herhalen.
In die tijd werd een begin gemaakt met het zoeken naar een nieuw
evenwicht, duurzame betrekkingen op sociaal, politiek, economisch, cultureel en
militair gebied en steun voor het wereldsysteem. Wij waren op zoek naar deze
steun, maar moeten zeggen dat wij die niet hebben gevonden, althans tot nu toe
niet. Intussen ontdekten degenen die zich na het einde van de
Koude Oorlog de winnaars voelden (ook daarover hebben wij vaak gesproken) en
dachten de berg Olympus te hebben beklommen, al snel dat de grond zelfs
daaronder wegviel, en deze keer waren zij aan de beurt, en niemand kon
"dit vluchtige moment tegenhouden", hoe rechtvaardig het ook leek.
Dit is een rechtstreekse aanval op die narcistische mensen in het
Westen die dachten dat zij het communisme hadden "verslagen", terwijl
de CPSU in werkelijkheid zichzelf had verslagen, en die dachten dat het Westen
van nu af aan voor altijd en onbetwist de wereld zou regeren. Sommigen kregen zelfs medailles voor het
"winnen van de Koude Oorlog", terwijl de USSR en de CPSU in werkelijkheid
gewoon zelfmoord hadden gepleegd.
In het algemeen moet het geleken hebben dat wij ons aanpasten
aan deze voortdurende wisselvalligheid, onvoorspelbaarheid en permanente staat
van overgang, maar ook dit is niet gebeurd.
Ik zou hieraan willen toevoegen dat de transformatie die wij zien en
waarvan wij deel uitmaken van een ander kaliber is dan de veranderingen die
zich herhaaldelijk in de geschiedenis van de mensheid hebben voorgedaan,
althans die welke wij kennen. Het gaat hier niet alleen om een verschuiving in
het evenwicht der machten of om wetenschappelijke en technologische doorbraken,
hoewel beide zich ook voordoen. Vandaag worden we geconfronteerd met
systemische veranderingen in alle richtingen - van de steeds
ingewikkelder geofysische toestand van onze planeet tot een meer paradoxale interpretatie
van wat een mens is en wat de redenen van zijn bestaan zijn.
Ook hier probeert Poetin zijn publiek, vooral de mensen in het
Westen met waanideeën, wakker te schudden over de aard en de omvang van de
veranderingen die zich voor onze ogen voltrekken: een reeks systemische veranderingen in
alle richtingen.
Laten we rondkijken. En ik zal dit nog eens zeggen: Ik zal
mezelf toestaan een paar gedachten te uiten die ik onderschrijf.
Ten eerste zijn de klimaatverandering en de achteruitgang van
het milieu zo duidelijk dat zelfs de meest onvoorzichtige mensen ze niet langer
kunnen negeren. Men kan wetenschappelijke debatten blijven voeren over de
mechanismen achter de aan de gang zijnde processen, maar men kan onmogelijk
ontkennen dat deze processen verergeren, en dat er iets moet worden gedaan.
Natuurrampen zoals droogtes, overstromingen, orkanen en tsunami's zijn bijna
het nieuwe normaal geworden, en we raken eraan gewend. Het volstaat te
herinneren aan de verwoestende, tragische overstromingen in Europa afgelopen
zomer, de branden in Siberië - er zijn tal van voorbeelden. Niet alleen in
Siberië - onze buren in Turkije hebben ook met bosbranden te kampen gehad, en
de Verenigde Staten, en andere plaatsen op het Amerikaanse continent. Het lijkt
er soms op dat elke geopolitieke, wetenschappelijke en technische, of
ideologische rivaliteit zinloos wordt in deze context, als de winnaars niet
genoeg lucht hebben om in te ademen of niets te drinken.
De pandemie van het coronavirus herinnert ons er opnieuw aan hoe
fragiel onze gemeenschap is, hoe kwetsbaar zij is, en dat het onze
belangrijkste taak is de mensheid een veilig bestaan en veerkracht te
verzekeren. Om onze overlevingskansen bij catastrofes te vergroten, moeten
we absoluut opnieuw nadenken over hoe we ons leven leiden, hoe we onze
huishoudens runnen, hoe steden zich ontwikkelen of zouden moeten ontwikkelen;
we moeten de economische ontwikkelingsprioriteiten van hele staten
heroverwegen. Ik herhaal, veiligheid is een van onze belangrijkste vereisten,
in ieder geval is het nu duidelijk geworden, en iedereen die dit probeert te
ontkennen zal later moeten uitleggen waarom hij het mis had en waarom hij niet
voorbereid was op de crises en schokken waarmee hele naties worden
geconfronteerd.
Dit is zeer belangrijk. Wat
men ook van het virus en de pandemie moge denken, de totale chaos waarin elk
land zijn eigen gang ging, heeft aangetoond dat zelfs een grote crisis de
mensheid NIET verenigt, om tal van objectieve redenen. Bovendien zijn de kapitalistische samenlevingen,
verre van solide, allemaal ternauwernood in leven te houden, aan een heel dun
draadje, voornamelijk door geld te drukken, het volk voor te liegen en door
zeepbellen te creëren. De westerse onzinkbare Titanic is aan
het zinken, maar het orkest speelt nog steeds, heel luid.
Ten tweede. De sociaal-economische problemen waarmee de mensheid
wordt geconfronteerd, zijn zodanig verergerd dat zij in het verleden tot
wereldwijde schokken zouden leiden, zoals wereldoorlogen of bloedige sociale
cataclysmen. Iedereen zegt dat het huidige model van kapitalisme, dat ten
grondslag ligt aan de sociale structuur in de overgrote meerderheid van de
landen, zijn langste tijd heeft gehad en niet langer een oplossing biedt voor
een groot aantal verschillen die steeds meer in de knoop komen.
Marx zag de interne tegenstrijdigheden van het kapitalisme, net als
vele anderen, maar niemand leest hem meer en de anderen zijn vergeten. Persoonlijk zal ik nooit de toespraak
vergeten van een Pakistaanse afgevaardigde bij de VN in Genève die zei: "De interne tegenstrijdigheden van het communisme hebben de
Sovjet-Unie ingehaald voordat de interne tegenstrijdigheden van het kapitalisme
het Westen zullen inhalen".
Hoe gelijk had hij, en nu is dit moeilijk te ontkennen! Het
kapitalisme, dat parasitair van aard is, kon alleen maar leven van de
plundering van de planeet (vandaar Lenins opmerking over "imperialisme als
de laatste fase van het kapitalisme").
Het Westen "overleefde" de USSR met drie decennia alleen omdat
deze decennia van plundering van weerloze landen waren: nu er niemand anders
meer is om te plunderen en te beroven (wat overblijft is ofwel te arm ofwel te
sterk), explodeert de crisis van het kapitalisme voor iedereen zichtbaar.
Overal, zelfs in de rijkste landen en regio's, heeft de
ongelijke verdeling van materiële rijkdom de ongelijkheid verscherpt, in de
eerste plaats de ongelijkheid van kansen, zowel binnen de afzonderlijke
samenlevingen als op internationaal niveau. Ik heb deze formidabele uitdaging
genoemd in mijn opmerkingen op het Forum van Davos eerder dit jaar. Het lijdt
geen twijfel dat deze problemen ons bedreigen met grote en diepe sociale
verdeeldheid.
Dit geldt vooral voor degenen die een hekel hebben aan Poetin omdat
hij naar Davos is gegaan: niet alleen bewijst zijn aanwezigheid daar helemaal
niet dat hij "onder één hoedje speelt met de westerse kapitalisten",
het bewijst dat wanneer Poetin hen ontmoet (zoals hij zou moeten doen, zij zijn
de echte machthebbers die het Rijk besturen), hij hen waarschuwt voor hun eigen
toekomst en hen laat weten hoe Rusland zal handelen wanneer de crisis
komt. Dit is iets waar de mensen in het
Westen een mentale blokkade over lijken te hebben: de Russen praten altijd met iedereen, zelfs
met hun ergste vijanden. Duizend
jaar van existentiële oorlogsvoering heeft hun de wijsheid van deze aanpak
geleerd: er is een tijd voor alles, ook een tijd om te praten en een tijd om te
doden, en de Russen zijn zeer bedreven in beide! Daarom praat Rusland met Israël, Iran en de
KSA, en daarom praat Rusland met de Taliban (die volgens de Russische wet nog
steeds terroristen zijn, hoewel Poetin liet doorschemeren dat dit in de
toekomst zou kunnen veranderen, afhankelijk van wat de Taliban doen). Russen zullen nooit weigeren om met welke
entiteit dan ook te praten, hoe slecht of gevaarlijk die ook is, zolang die
entiteit maar een echt agentschap heeft!
Hebben de mensen in Davos een echte macht? Jazeker!
Dus OF NOU zullen de Russen met hen praten. Tenslotte wordt praten met een gevaarlijke
vijand niet als iets slechts gezien, Russische prinsen hebben dat eeuwenlang
met de Tataren gedaan. Toen wonnen de
Russen, militair.
Bovendien worden een aantal landen en zelfs hele regio's regelmatig getroffen
door voedselcrises. We zullen het hier waarschijnlijk later nog over hebben,
maar er is alle reden om aan te nemen dat deze crisis in de nabije toekomst
erger zal worden en extreme vormen kan aannemen. Er zijn ook tekorten aan water
en elektriciteit (ook daar zullen we het vandaag waarschijnlijk over hebben),
om nog maar te zwijgen van armoede, hoge werkloosheidscijfers of een gebrek aan
adequate gezondheidszorg.
Poetin is hier zeer specifiek: hij waarschuwt voor een toekomstige voedselcrisis die een extreme vorm zal
aannemen. Je kunt er
vrij zeker van zijn dat deze waarschuwing gebaseerd is op SVR-analyses over het
zeer reële risico van gewelddadige rellen, waaronder voedselrellen, in het
Westen. Rusland heeft de grootste
zoetwaterreserves van de planeet, behoort tot de grootste landbouwmogendheden
van de planeet en beschikt over voldoende energie om eeuwenlang te blijven
bestaan. Last but not least heeft
Rusland nu het machtigste leger van de planeet en zal het niet toestaan dat het
Westen, zelfs niet een hongerig Westen, haar zomaar van haar eigen rijkdommen
komt beroven.
Landen met een achterstand zijn zich daar ten volle van bewust en
verliezen het vertrouwen in de vooruitzichten om de koplopers ooit in te halen.
Teleurstelling leidt tot agressie en zet mensen ertoe aan de gelederen van
extremisten te vervoegen. De mensen in deze landen hebben een groeiend gevoel
van onvervulde en mislukte verwachtingen en het ontbreken van kansen, niet
alleen voor henzelf, maar ook voor hun kinderen. Dit doet hen op zoek gaan naar
een beter leven en leidt tot ongecontroleerde migratie, die op haar beurt een
vruchtbare bodem creëert voor sociale ontevredenheid in meer welvarende landen.
Ik
hoef u niets uit te leggen, want u kunt alles met eigen ogen zien en bent
waarschijnlijk nog beter op de hoogte van deze zaken dan ik.
Zoals ik al eerder opmerkte, hebben welvarende leidende
mogendheden andere dringende sociale problemen, uitdagingen en risico's in
overvloed, en velen onder hen zijn niet langer geïnteresseerd in het vechten om
invloed, omdat ze, zoals ze zeggen, al genoeg op hun bord hebben. Het feit dat
de samenleving en de jongeren in vele landen op een harde en zelfs agressieve
manier hebben gereageerd op de maatregelen ter bestrijding van het coronavirus
heeft aangetoond - en ik wil dit benadrukken, ik hoop dat iemand dit reeds vóór
mij op andere plaatsen heeft vermeld - dat deze reactie aantoont dat de
pandemie slechts een voorwendsel was: de oorzaken van de sociale irritatie en
frustratie liggen veel dieper.
Poetin heeft het vaak over de noodzaak om oorzaak en voorwendsel
nooit te verwarren. In dit geval zegt
hij dat de blokkades niet de oorzaak van de protesten waren, maar veeleer de vonk die de sociale explosie deed
ontbranden waarvan de ware oorzaken gelegen zijn in de onhoudbare en, eerlijk
gezegd, onmenselijke aard van de hypocriete, immorele en onhoudbare westerse
kapitalistische orde en wereldbeschouwing (kapitalisme is
beide).
Ik heb nog een ander belangrijk punt te maken. De pandemie,
die in theorie bedoeld was om de mensen te verenigen in de strijd tegen deze
enorme gemeenschappelijke bedreiging, is in plaats daarvan een splijtzwam
geworden in plaats van een verenigende factor. Daar zijn veel redenen
voor, maar een van de belangrijkste is dat men is gaan zoeken naar oplossingen
voor de problemen bij de gebruikelijke benaderingen - een verscheidenheid
daarvan, maar nog steeds de oude, maar die werken gewoon niet. Of, om preciezer
te zijn, ze werken wel, maar vaak en vreemd genoeg, verergeren ze de bestaande
toestand.
Westers kapitalisme draait om individualisme. Het is gebaseerd op de gedachte dat de som
van onze hebzucht zal resulteren in de best mogelijke menselijke
samenleving. Natuurlijk is dit een leugen, en hoewel
het mensen dwingt om hard te werken, gemotiveerd door hebzucht (de rijken) of
overleving (de armen), kan het geen samenleving, een beschaving, voortbrengen
die samen kan optreden tegen een gemeenschappelijke bedreiging: iedereen trekt
de deken naar zich toe, dat is alles wat er is aan de zogenaamde "westerse
beschavingswaarden": de rest is slechts ideologisch proletenvoer voor de
misleide massa's.
Overigens heeft Rusland herhaaldelijk opgeroepen, en ik herhaal dit, tot het
stoppen van deze ongepaste ambities en tot samenwerking. We zullen het hier
waarschijnlijk later nog over hebben, maar het is duidelijk wat ik in gedachten
heb. We hebben het over de noodzaak om de besmetting met het coronavirus samen
te bestrijden. Maar er verandert niets; alles blijft bij het oude,
ondanks de humanitaire overwegingen. Ik heb het nu niet over Rusland, laten we
de sancties tegen Rusland even laten voor wat ze zijn; ik bedoel de sancties
die van kracht blijven tegen die staten die internationale hulp hard nodig
hebben. Waar zijn de humanitaire grondbeginselen van het westerse politieke
denken? Het lijkt erop dat er niets is, alleen loze praatjes. Begrijpt
u? Dit is wat er aan de oppervlakte lijkt te zijn.
Hier spreekt Poetin zelfs de vanzelfsprekende waarheid die niet te
verbergen valt: Waar zijn de humanitaire grondbeginselen van het westerse
politieke denken? Het lijkt erop dat er
niets is, alleen maar loze praatjes. Het feit dat hij het twee keer heeft gezegd,
zo publiekelijk, is een van de belangrijkste uitspraken in zijn hele carrière
en een van de belangrijkste redenen waarom de westerse heersende klassen nu in
diepe hysterie raken: ze voelen zich de spreekwoordelijke naakte koning.
De technologische revolutie, de indrukwekkende verwezenlijkingen
op het gebied van kunstmatige intelligentie, elektronica, communicatie,
genetica, bio-engineering en geneeskunde openen bovendien enorme mogelijkheden,
maar tegelijk roepen zij in praktisch opzicht filosofische, morele en
spirituele vragen op die tot voor kort het exclusieve domein van
science-fiction schrijvers waren. Wat zal er gebeuren als machines de mens
voorbijstreven in hun denkvermogen? Waar ligt de grens van de ingrepen in het
menselijk lichaam waarboven een mens ophoudt zichzelf te zijn en in een andere
entiteit verandert? Wat zijn de algemene ethische grenzen in een wereld waarin
de mogelijkheden van de wetenschap en de machines bijna grenzeloos worden? Wat
zal dit betekenen voor ieder van ons, voor onze nakomelingen, onze naaste
nakomelingen - onze kinderen en kleinkinderen?
Deze veranderingen komen in een stroomversnelling, en zij kunnen
zeker niet worden tegengehouden omdat zij in de regel objectief zijn. Wij
zullen allen met de gevolgen ervan te maken krijgen, ongeacht ons politiek
stelsel, onze economische toestand of de heersende ideologie.
Mondeling hebben alle staten het over hun gehechtheid aan de idealen
van samenwerking en de bereidheid om samen te werken bij het oplossen van
gemeenschappelijke problemen, maar helaas zijn dit slechts woorden. In
werkelijkheid gebeurt het tegenovergestelde, en de pandemie heeft de negatieve
tendensen aangewakkerd die lang geleden zijn ontstaan en nu alleen maar erger
worden. De aanpak die gebaseerd is op het spreekwoord "het eigen
hemd is nader dan het lijf", is eindelijk gemeengoed geworden en wordt nu
zelfs niet meer verdoezeld. Bovendien is er vaak zelfs sprake van opschepperij
en branie. Egoïstische belangen hebben de overhand boven de notie van het
algemeen belang.
Er zijn te veel voorbeelden om ze hier op te noemen, dus ik zal er
één uitpikken: de "moleculen van vrijheid" die Oom Shmuel aan zijn
Europese vazallen beloofde, bevinden zich nu in Azië. QED.
Natuurlijk is het probleem niet alleen de kwade wil van bepaalde
staten en beruchte elites. Naar mijn mening is het ingewikkelder dan dat. In
het algemeen is het leven zelden verdeeld in zwart en wit. Elke regering, elke
leider is in de eerste plaats verantwoordelijk tegenover zijn eigen
landgenoten, dat is duidelijk. Het belangrijkste doel is om hun veiligheid,
vrede en welvaart te waarborgen. Internationale, transnationale kwesties zullen
voor een nationaal leiderschap dus nooit zo belangrijk zijn als binnenlandse
stabiliteit. In het algemeen is dit normaal en juist.
We moeten onder ogen zien dat de instellingen voor mondiale
governance niet altijd doeltreffend zijn en dat hun capaciteiten niet altijd
opgewassen zijn tegen de uitdaging die de dynamiek van mondiale processen met
zich meebrengt. In die zin kan de pandemie helpen - zij heeft duidelijk
aangetoond welke instellingen over de nodige capaciteiten beschikken en welke
instellingen moeten worden bijgestuurd.
De herschikking van het machtsevenwicht veronderstelt een
herverdeling van de aandelen ten gunste van opkomende landen en
ontwikkelingslanden die zich tot dusver buitengesloten voelden. De westerse
overheersing op het internationale toneel, die enkele eeuwen geleden begon en
aan het eind van de 20e theeuw gedurende een korte periode
bijna absoluut was, maakt plaats voor een veel diverser systeem.
Oké, maar staat u mij toe erop te wijzen dat ik hetzelfde heb
gezegd, veel directer en gedetailleerder, voordat Poetin dat deed :-). Zie dit
artikel, waar ik zelfs data gaf: "het
Empire stierf op 8 januari 2020, en de VS stierf bijna een exact jaar later, op
6 januari 2021". Om de
niet-gemodereerde en dus vrij spontane reactie te zien die deze woorden
teweegbrachten, pleasezie
de comments commentaarsectie onder de Unz-versie van hetzelfde
artikel. Ik verwacht dat de reactie van
Poetin op deze woorden de hysterie in de commentaarsectie van Unz zal imiteren:
impotente woede, persoonlijke haat, hysterisch vlaggezwaai, en een spervuur van
onoriginele beledigingen. Niets van dat
lawaai zal de uitkomst beïnvloeden, niet in het minst. Oom
Shmuel en zijn Rijk zijn dood, ze lijken alleen nog in leven dankzij het
momentum (en de voortreffelijke hersenspoeling in Zone A) en een andere wereldorde,
waarin het Westen op zijn best een ondergeschikte rol zal spelen, wordt voor
onze ogen gevormd.
Deze transformatie is geen mechanisch proces en, op zijn eigen
manier, zou men zelfs kunnen zeggen, ongeëvenaard. Men zou kunnen stellen dat
de politieke geschiedenis geen voorbeelden kent van de totstandkoming
van een stabiele wereldorde zonder een grote oorlog en de uitkomsten daarvan
als basis, zoals het geval was na de Tweede Wereldoorlog. Wij
hebben dus de kans om een uiterst gunstig precedent te scheppen. De poging om
dit na het einde van de Koude Oorlog te scheppen op basis van de westerse
overheersing is mislukt, zoals we zien. De huidige stand van zaken in de
internationale betrekkingen is juist een product van die mislukking, en wij
moeten daaruit lering trekken.
Dit is een onderwerp waarover veel Russische historici en analisten
spreken: in het verleden
hebben alle grootscheepse reorganisaties van de internationale orde tot
oorlogen geleid, die vervolgens de uiteindelijke vorm van die orde hebben bepaald,
tot de volgende crisis, dat wil zeggen. Dit is duidelijk de kwestie die de Russen aan
de orde stellen: kan het
Westen ineenstorten en opgaan in de nieuwe internationale orde zonder een grote
oorlog te ontketenen, vooral omdat zo'n grote oorlog waarschijnlijk nucleair
zal zijn en het voortbestaan van het menselijk ras zal bedreigen? Rusland heeft alles gedaan
wat het kan om het Westen af te schrikken: het heeft een leger opgebouwd dat in
staat is de verenigde legers van het keizerlijke Westen te evenaren en zelfs te
overtreffen op alle niveaus, van het tactische tot het operationele tot het
strategische, en als het Westen besluit ten onder te gaan in zijn eigen Götterdämmerung, zal Rusland ervoor zorgen dat
niemand haar overleeft (zoals Poetin zei "wat hebben we aan een wereld zonder Rusland? "en "wij zullen tenminste sterven als martelaren, zij zullen gewoon
kwaken"). Maar aan het eind
van de dag ligt het in hun handen of de leiders van het Anglo-Zionistische Rijk
de laatste holocaust van de mensheid zullen ontketenen of niet. Rusland kan niets meer doen om die uitkomst
af te wenden.
Sommigen zullen zich afvragen, waar zijn we aangekomen? We zijn
ergens paradoxaal aangekomen. Een voorbeeld: gedurende twee decennia heeft de
machtigste natie ter wereld militaire campagnes gevoerd in twee landen waarmee
zij naar geen enkele maatstaf kan worden vergeleken. Maar uiteindelijk heeft
zij de operaties moeten staken zonder ook maar één doel te bereiken dat zij
zich 20 jaar geleden had gesteld, en heeft zij zich uit deze landen moeten
terugtrekken met aanzienlijke schade voor anderen en voor zichzelf. In feite is
de situatie dramatisch verslechterd.
Maar dat is niet het punt. Vroeger betekende een door de ene
partij verloren oorlog een overwinning voor de andere partij, die de
verantwoordelijkheid op zich nam voor wat er gebeurde. Zo maakte de nederlaag
van de Verenigde Staten in de Vietnam-oorlog Vietnam bijvoorbeeld niet tot een
"zwart gat". Integendeel, daar ontstond een zich met succes ontwikkelende
staat, die, toegegeven, afhankelijk was van de steun van een sterke bondgenoot.
Nu liggen de zaken anders: wie ook de overhand krijgt, de oorlog houdt niet op,
maar verandert alleen van vorm. In de regel is de hypothetische winnaar
onwillig of niet in staat om te zorgen voor een vreedzaam herstel na de oorlog,
en verergert hij alleen maar de chaos en het vacuüm die een gevaar vormen voor
de wereld.
Collega's,
Wat zijn volgens u de uitgangspunten van dit complexe
herschikkingsproces? Laat me proberen de gespreksonderwerpen samen te vatten.
Ten eerste heeft de pandemie van het coronavirus duidelijk
aangetoond dat de internationale orde gestructureerd is rond natiestaten. Overigens
hebben recente ontwikkelingen aangetoond dat mondiale digitale platforms - met
al hun macht, zoals we konden zien aan de interne politieke processen in de
Verenigde Staten - er niet in geslaagd zijn politieke of staatsfuncties over te
nemen. Deze pogingen bleken van voorbijgaande aard. De Amerikaanse autoriteiten
hebben, zoals ik al zei, de eigenaars van deze platforms onmiddellijk op hun
plaats gezet, wat precies hetzelfde is wat in Europa wordt gedaan, als je
alleen al kijkt naar de omvang van de boetes die hun zijn opgelegd en de
demonopoliseringsmaatregelen die worden genomen. U bent zich daarvan bewust.
Er was geen gecoördineerde internationale reactie op de pandemie,
elk land deed wat het dacht dat het moest doen.
Hetzelfde zal gebeuren met toekomstige bedreigingen, zo is de aard van
onze huidige planetaire (dis)organisatie en internationale instellingen maakten
geen verschil.
In de afgelopen decennia hebben velen met mooie concepten gegooid
waarin werd beweerd dat de rol van de staat verouderd en uitgespeeld was. De
globalisering zou nationale grenzen tot een anachronisme hebben gemaakt, en
soevereiniteit tot een obstakel voor welvaart. Weet u, ik heb het al eerder
gezegd en ik zeg het nog eens. Dit is ook wat werd gezegd door degenen die
probeerden de grenzen van andere landen open te stellen ten voordele van hun
eigen concurrentievoordelen. Dit is wat er werkelijk gebeurde. En zodra
bleek dat iemand ergens geweldige resultaten boekt, keerde men onmiddellijk
terug naar het sluiten van grenzen in het algemeen en, in de eerste plaats, van
hun eigen douanegrenzen en wat dies meer zij, en begon men muren te bouwen.
Nou, moesten we dat niet merken, of wat? Iedereen ziet alles en iedereen
begrijpt alles heel goed. Natuurlijk doen ze dat.
Dat is een grapje tegen de westerse libertariërs: Poetin is zeer zeker een
"statist", en hij gelooft, net als de meeste Russen,
dat de staat niet alleen nuttig is, maar ook van levensbelang.
Het heeft geen zin meer om het te betwisten. Het is duidelijk. Maar toen
wij spraken over de noodzaak om de grenzen open te stellen, gingen de
gebeurtenissen, zoals ik al zei, in de tegenovergestelde richting. Alleen
soevereine staten kunnen doeltreffend reageren op de uitdagingen van deze tijd
en de eisen van de burgers. Daarom moet elke doeltreffende internationale
orde rekening houden met de belangen en mogelijkheden van de staat en op die
basis te werk gaan, en niet trachten te bewijzen dat zij niet zouden mogen
bestaan. Bovendien kan men niemand iets opleggen, of het nu gaat om de beginselen die
ten grondslag liggen aan de sociaal-politieke structuur of om waarden die
iemand om zijn eigen redenen universeel heeft genoemd. Het is immers duidelijk
dat wanneer er een echte crisis uitbreekt, er slechts één universele waarde
overblijft en dat is het menselijk leven, dat elke staat voor zichzelf beslist
hoe het best te beschermen op basis van zijn mogelijkheden, cultuur en
tradities.
Ook hier is Poetin helemaal niet ideologisch bezig, hij brengt het
terug tot een fundamentele kwestie van overleven. En de sleutel tot overleving is het bestaan
van een echt soevereine en sterke staat, met echte, daadwerkelijke, macht.
In dit verband wil ik er nogmaals op wijzen hoe ernstig en
gevaarlijk de pandemie van het coronavirus is geworden. Zoals bekend zijn er al
meer dan 4,9 miljoen mensen aan gestorven. Deze schrikwekkende cijfers zijn
vergelijkbaar met en overtreffen zelfs de militaire verliezen van de
belangrijkste deelnemers aan de Eerste Wereldoorlog.
Dat is voor degenen die nog steeds geloofden in de hele "er is
geen pandemie" onzin en impliceert een vraag: wat zou er nodig zijn voor u
om wakker te worden met de werkelijkheid? 5 miljoen? 10 miljoen? 20?
Het tweede punt waarop ik uw aandacht zou willen vestigen is de
omvang van de veranderingen die ons dwingen uiterst behoedzaam te werk te gaan,
al was het maar uit zelfbehoud. De staat en de samenleving mogen niet radicaal
reageren op kwalitatieve verschuivingen in de technologie, dramatische
milieuveranderingen of de vernietiging van traditionele systemen. Het is
gemakkelijker te vernietigen dan te scheppen, zoals wij allen weten. Wij in
Rusland weten dit helaas maar al te goed uit eigen ervaring, die we
verschillende malen hebben opgedaan.
Poetin verwijst hier naar alle verschrikkelijke revoluties die
Rusland in de 20e eeuw heeft doorgemaakt: tweemaal in 1917, vervolgens in 1991
en 1993. Poetin is sterk gekant tegen ideologisch gemotiveerde en
gewelddadige revoluties.
Dat betekent niet dat hij gelooft dat wat aan deze revoluties voorafging
goed was of behouden had moeten worden, alleen dat veranderingen heel geleidelijk
en voorzichtig moeten worden doorgevoerd, en nooit onder het hysterische
geschreeuw en de slogans van gekken die dronken zijn van ideologische
zekerheden.
Iets meer dan een eeuw geleden had Rusland objectief gezien met
ernstige problemen te kampen, onder meer door de aan de gang zijnde Eerste
Wereldoorlog, maar zijn problemen waren niet groter en mogelijk zelfs kleiner
of niet zo acuut als de problemen waarmee de andere landen te kampen hadden, en
Rusland had zijn problemen geleidelijk en op een beschaafde manier kunnen
aanpakken. Maar revolutionaire schokken leidden tot de ineenstorting en
desintegratie van een grote mogendheid. De tweede keer gebeurde dit 30 jaar
geleden, toen een potentieel zeer machtige natie er niet in slaagde op het
juiste moment de weg in te slaan van dringend noodzakelijke, soepele maar
grondig onderbouwde hervormingen, en als gevolg daarvan ten prooi viel aan
allerlei dogmatici, zowel reactionairen als zogenaamde progressieven - zij
deden allemaal hun duit in het zakje, alle partijen deden dat.
Deze voorbeelden uit onze geschiedenis laten ons toe te zeggen dat
revoluties geen manier zijn om een crisis op te lossen, maar een manier zijn om
deze te verergeren. Geen enkele revolutie was de schade waard die zij aan het
menselijk potentieel heeft toegebracht.
Even ter herinnering: zelfs revoluties die worden aangekondigd als
"zonder bloedvergieten" vergieten uiteindelijk meer bloed dan iemand
zich kan voorstellen. Ik zou hier Gandhi
willen citeren: "Ik heb bezwaar tegen
geweld, want als het goed lijkt te doen, is het goed slechts tijdelijk; het
kwaad dat het aanricht is blijvend". Oké, misschien niet echt blijvend, maar het
duurt in ieder geval veel VEEL langer dan het "goede" dat geweld
geacht werd te bereiken.
Ten derde. Het belang van een solide steun in de sfeer van
moraal, ethiek en waarden neemt in de moderne fragiele wereld dramatisch toe.
In feite zijn waarden een product, een uniek product van de culturele en
historische ontwikkeling van elke natie. De onderlinge verwevenheid van naties
verrijkt hen zeker, openheid verbreedt hun horizon en stelt hen in staat met
een frisse blik naar hun eigen tradities te kijken. Maar het proces moet
organisch zijn, en het kan nooit snel gaan. Vreemde elementen zullen hoe
dan ook worden afgewezen, mogelijk botweg. Pogingen om de eigen waarden aan
anderen op te dringen met een onzekere en onvoorspelbare uitkomst kunnen een
dramatische situatie alleen maar verder compliceren en meestal een
tegengestelde reactie en een tegengesteld resultaat van het beoogde resultaat
opleveren.
Dat is een directe aanval op het door Woke geïnspireerde
pseudo-Wakanda waar de gekken in het Westen nu voor pleiten, waarover hieronder
nog veel meer.
Wij kijken met verbazing naar de processen die aan de gang zijn in
de landen die traditioneel beschouwd werden als de vaandeldragers van de
vooruitgang. De sociale en culturele schokken die zich in de Verenigde Staten
en West-Europa voltrekken, gaan ons natuurlijk niets aan; wij houden ons
erbuiten. Sommige mensen in het Westen geloven dat een agressieve eliminatie
van hele bladzijden uit hun eigen geschiedenis, "omgekeerde
discriminatie" van de meerderheid in het belang van een minderheid, en de
eis om de traditionele noties van moeder, vader, familie en zelfs geslacht op
te geven, zij geloven dat dit allemaal mijlpalen zijn op de weg naar sociale
vernieuwing.
Dit gaat over de VS en hoe die zelfmoord hebben gepleegd. Wat Poetin wil zeggen is het volgende: als
jullie zelfmoord willen plegen, ga je gang, maar probeer ons niet zover te
krijgen dat wij jullie volgen, want dat zullen we nooit doen.
Luister, ik wil er nogmaals op wijzen dat zij het recht hebben
dit te doen, wij houden ons hier buiten. Maar we willen hen vragen om zich
ook buiten onze zaken te houden. Wij hebben een andere mening, althans de
overgrote meerderheid van de Russische samenleving - het zou correcter zijn om
het zo te zeggen - heeft een andere mening over deze zaak. Wij zijn van mening
dat wij moeten vertrouwen op onze eigen geestelijke waarden, onze historische
traditie en de cultuur van onze multi-etnische natie.
Het is allemaal waar. De
meeste Russen, ongeacht hun etniciteit, religie of politieke ideeën houden van
genderdifferentiatie, met een vader en een moeder, elk in zijn/haar rol. Als de VS zichzelf willen omvormen tot een
"Trannystan" dat wordt bestuurd door genderloze wezens met een
onbepaalde aard en functie, geen probleem.
Maar Rusland wijst zo'n model openlijk en categorisch af, hoe luid het protest
van "mensenrechten" (of tranny-rechten) organisaties in het Westen
ook zal klinken.
De voorstanders van de zogenaamde "sociale vooruitgang"
geloven dat zij de mensheid een soort nieuw en beter bewustzijn bijbrengen.
Godspeed, hijs de vlaggen zoals wij zeggen, ga je gang. Het enige wat ik nu wil
zeggen is dat hun voorschriften helemaal niet nieuw zijn. Het kan voor sommigen
als een verrassing komen, maar Rusland is daar al geweest. Na de revolutie van
1917 zeiden de bolsjewieken, steunend op de dogma's van Marx en Engels, ook dat
zij de bestaande manieren en gewoonten zouden veranderen, en niet alleen de
politieke en economische, maar ook het begrip zelf van de menselijke moraal en
de grondslagen van een gezonde samenleving. De vernietiging van eeuwenoude
waarden, religie en relaties tussen mensen, tot en met de totale verwerping van
het gezin (dat hadden wij ook), aanmoediging om geliefden te verklikken - dit
alles werd als vooruitgang verkondigd en werd overigens in die tijd over de
hele wereld gesteund en was behoorlijk in de mode, net als nu. Tussen
haakjes, de bolsjewieken waren absoluut onverdraagzaam tegenover andere
meningen dan de hunne.
Dat is ook iets wat ik vaak heb gezegd: veel van de zogenaamde
"minderheden" in het Westen zijn net zo intolerant en zelfs
gewelddadig als de Trotskisten in Sovjet-Rusland. Terwijl zij zich hullen in de mantels van
"aanvaarding", "positiviteit" of "diversiteit",
is de waarheid dat je het maar beter met hen eens kunt zijn, of anders. Ik kan persoonlijk getuigen dat deze blog een
paar lezers (lang niet zoveel als zij willen geloven!) en zelfs auteurs heeft
verloren vanwege mijn weigering om homoseksualiteit te beschouwen als een
"normale en natuurlijke variatie van de menselijke
seksualiteit". Sommige van deze mensen
schreven me zelfs lange brieven vol beledigingen in de kennelijke overtuiging
dat dit indruk op me zou maken. Er zijn
veel minderheden in het Westen en in de wereld en de heersers van het Rijk
gebruiken ze zeer doeltreffend om ten eerste de aandacht af te leiden van de
echte problemen en ten tweede de westerse beschaving te vernietigen (ik heb er hier onlangs een
opnieuw geplaatst). In mijn ervaring zijn homoseksuelen de
meest onverdraagzame en ideologisch gestuurde groep, met militante feministen
ver daarachter. Maar de
BLM of Antifa types vertonen ook een typisch Trotskistische mentaliteit. Wat betreft de Alt-Right, Q-anon en de rest
van de "kom niet op mijn voeten" mensen (die sinds hun geboorte
vertrapt zijn en nooit hersenen of realiteitsbesef hebben gehad om dit te
beseffen!), zij dromen over "Evropa", rijden rond op Harleys, leggen
een voorraad munitie en wapens aan en schijnen soms zelfs te geloven dat Poetin
of Rusland aan hun kant staat. En ja,
hoewel ze nogal zielig zijn, zijn ze veel MINDER ideologisch intolerant en,
daarom, minder potentieel gewelddadig, dan hun "progressieve"
tegenhangers. De heersende klasse in de
VS gebruikt ze allemaal met als enig doel aan de macht te blijven.
Dit zou, geloof ik, ons moeten herinneren aan iets van wat we nu
meemaken. Als wij kijken naar wat er in een aantal westerse landen gebeurt,
zien wij met verbazing de huiselijke praktijken, die wij, naar ik hoop,
gelukkig in een ver verleden hebben achtergelaten. De strijd voor gelijkheid en
tegen discriminatie is omgeslagen in een agressief dogmatisme dat grenst aan
absurditeit, wanneer de werken van de grote schrijvers uit het verleden - zoals
Shakespeare - niet meer worden onderwezen op scholen of universiteiten, omdat
hun ideeën achterhaald zouden zijn. De klassieken worden achterlijk verklaard
en onwetend over het belang van geslacht of ras. In Hollywood worden memo's
verspreid over de juiste manier van vertellen en over hoeveel personages van
welke kleur of welk geslacht in een film moeten voorkomen. Dit is nog erger dan
de agitprop-afdeling van het Centraal Comité van de Communistische Partij van
de Sovjet-Unie.
Hij zei het hier duidelijk: "agressief dogmatisme dat grenst
aan absurditeit". En geloof me, na
70 jaar bolsjewistische heerschappij weten de Russen alles wat ze moeten weten
over "agressief dogmatisme dat grenst aan absurditeit". En ze willen er niets mee te maken hebben.
Het tegengaan van racisme is een noodzakelijke en nobele zaak, maar
de nieuwe "cancel-cultuur" heeft het veranderd in "omgekeerde
discriminatie", dat wil zeggen, omgekeerd racisme. De obsessieve nadruk op
ras verdeelt mensen nog meer, terwijl de echte strijders voor burgerrechten juist
droomden van het uitvlakken van verschillen en het weigeren mensen te verdelen
naar huidskleur. Ik heb mijn collega's specifiek gevraagd om het volgende citaat
van Martin Luther King te vinden: "Ik heb een droom dat mijn vier kleine
kinderen op een dag in een natie zullen leven waar zij niet zullen worden
beoordeeld naar de kleur van hun huid, maar naar hun karakter." Dit is de
ware waarde. Het loopt daar echter anders. Overigens vindt de absolute
meerderheid van de Russische bevolking de huidskleur of het geslacht van een persoon
geen belangrijke zaak. Ieder van ons is een mens. Dat is wat telt.
Dat is er een voor die onwetende idioten die geloven dat Rusland
zich bekommert om het "blanke ras", waaronder,
helaas, een paar mensen die zichzelf als Rus beschouwen, of dat zeggen, maar
wier wereldbeeld categorisch tegengesteld is aan het traditionele Russische:
Russen denken of gebruiken geen categorieën als huidskleur of etniciteit (de
laatste Tsaar was bijvoorbeeld meer Duitser dan Rus, en zijn vrouw was Duitse). In tegenstelling tot het Westen, dat in de
12e eeuw is ontstaan en sinds de Eerste Kruistocht imperialistisch is geweest,
was Rusland, net als het Oost-Romeinse Rijk (ook bekend als Byzantium) of,
daarvoor, de Romeinse en Alexandrijnse rijken, altijd multi-etnisch, multicultureel
en multireligieus en hebben
westerse begrippen als "het blanke ras" geen enkele betekenis in het
traditionele Russische wereldbeeld (zelfs de bolsjewieken waren
officieel internationalisten, zij het meestal russofobisch, maar dat is een
ander onderwerp).
In een aantal westerse landen is het debat over de rechten van
mannen en vrouwen verworden tot een volmaakte fantasmagorie. Kijk, pas op dat u
niet verder gaat waar de bolsjewieken ooit van plan waren te gaan - niet alleen
het communautariseren van kippen, maar ook het communautariseren van vrouwen.
Nog één stap en je bent er.
Yup, hij durfde het te zeggen:
"het debat over mannen- en vrouwenrechten is verworden tot een
volmaakte fantasmagorie". Ik kan me
de woede voorstellen die deze woorden zullen ontketenen.
Ook, over het "communiliseren" van kip of vrouwen. Hij
verwijst naar de verschillende ideologieën, van Plato tot Marx, die het
traditionele gezin wilden ondermijnen en de vrouw "communaal" wilden
maken. Voor degenen die
geen idee hebben waar ik op doel, kan ik alleen maar het volgende boek van Igor
Shafarevich "The SocialistPhenomenon"
aanbevelen.
Zeloten van deze nieuwe benaderingen gaan zelfs zo ver dat zij deze
begrippen helemaal willen afschaffen. Iedereen die durft te zeggen dat mannen
en vrouwen echt bestaan, wat een biologisch feit is, riskeert te worden
verstoten. "Ouder nummer één" en "ouder nummer twee",
"barende ouder" in plaats van "moeder", en "menselijke
melk" in plaats van "moedermelk" omdat het de mensen die onzeker
zijn over hun eigen geslacht van streek zou kunnen maken. Nogmaals, dit is
niets nieuws; in de jaren twintig van de vorige eeuw hebben de zogenaamde
Sovjet Kulturtraegers ook al newspeak uitgevonden, in de overtuiging dat zij op
die manier een nieuw bewustzijn creëerden en waarden veranderden. En, zoals ik
al zei, ze maakten er zo'n puinhoop van dat je er soms nog van huivert.
Ook hier hekelt Poetin openlijk de hele "Woke" ideologie,
die hij vergelijkt met de Nazi ideologie (vandaar zijn gebruik van de term Kulturtraeger), de ideologen en de Misdaden ervan, zie
volgende
Om nog maar te zwijgen van sommige werkelijk monsterlijke dingen
wanneer kinderen van jongs af aan wordt geleerd dat een jongen gemakkelijk een
meisje kan worden en vice versa. Dat wil zeggen, de leraren leggen hen in feite
een keuze op die wij allemaal zogenaamd hebben. Zij sluiten de ouders buiten
het proces en dwingen het kind beslissingen te nemen die zijn hele leven kunnen
veranderen. Ze nemen niet eens de moeite om kinderpsychologen te raadplegen -
is een kind op deze leeftijd wel in staat om een dergelijke beslissing te
nemen? Om het beestje bij de naam te noemen: dit grenst aan een misdaad tegen
de menselijkheid, en het gebeurt in naam en onder het vaandel van de
vooruitgang.
Wat de Amerikaanse ideologen met kinderen doen is een misdaad tegen
de menselijkheid. Het is kindermisbruik
van de ergste soort. Poetin
heeft de moed om dat openlijk te zeggen.
Nou ja, in ieder geval kunnen de gender-gekken in het Westen hem niet
laten ontslaan of anderszins "elimineren". Goed.
Wel, als iemand dit leuk vindt, laat hem het dan doen. Ik heb
reeds gezegd dat wij ons bij het uitstippelen van onze aanpak zullen laten
leiden door een gezond conservatisme. Dat was een paar jaar geleden, toen de
emoties op het internationale toneel nog niet zo hoog opliepen als nu, hoewel
we natuurlijk kunnen zeggen dat de wolken zich ook toen al samenpakten. Nu de
wereld een structurele ontwrichting doormaakt, is het belang van een redelijk
conservatisme als basis voor een politieke koers explosief toegenomen - juist
vanwege de toenemende risico's en gevaren, en de kwetsbaarheid van de
werkelijkheid om ons heen.
Dezelfde boodschap: geniet van je wannabe Wakanda, maar blijf
vooral van ons, onze families, onze tradities en onze kinderen af!
Deze conservatieve benadering gaat niet over een onwetend
traditionalisme, een angst voor verandering of een terughoudend spel, veel
minder over het ons terugtrekken in onze eigen schulp. Het gaat in de eerste
plaats om het vertrouwen op een beproefde traditie, het behoud en de groei van
de bevolking, een realistische beoordeling van zichzelf en anderen, een
nauwkeurige afstemming van prioriteiten, een correlatie tussen noodzaak en
mogelijkheid, een voorzichtige formulering van doelstellingen, en een
fundamentele verwerping van extremisme als methode. En
eerlijk gezegd is gematigd conservatisme in de komende periode van wereldwijde
wederopbouw, die vrij lang kan duren en waarvan de uiteindelijke opzet onzeker
is, de meest redelijke gedragslijn, voor zover ik die zie. Dit zal op een
gegeven moment onvermijdelijk veranderen, maar tot nu toe lijkt "geen
schade berokkenen" - het leidende beginsel in de geneeskunde - het meest
rationele. Noli nocere, zoals ze zeggen.
Ten eerste, "doe geen kwaad" zou geen controversieel
begrip moeten zijn. Maar het Westen en
al zijn ideologieën en incarnaties hebben die basisregel op een zeer eenvoudige
manier behandeld: "als WIJ het doen, is het geen kwaad, axiomatisch, per
definitie". Dit is de samenvatting van 1000 jaar
westers imperialisme, geweld en intolerantie: "als WIJ het doen, is het
goed, want wij zijn goed" - en dat is dogma.
Nogmaals, voor ons in Rusland zijn dit geen speculatieve postulaten, maar
lessen uit onze moeilijke en soms tragische geschiedenis. De kosten van slecht
opgevatte sociale experimenten zijn soms niet te overzien. Dergelijke acties
kunnen niet alleen de materiële, maar ook de geestelijke fundamenten van het
menselijk bestaan vernietigen, en morele wrakstukken achterlaten waarvoor lange
tijd niets in de plaats kan komen.
Dat is een laatste waarschuwing: ga zo door en je zult zo'n moreel
wrak achterlaten waar lange tijd niets voor in de plaats kan komen. Tot wie zijn deze woorden gericht? Niet de leiders van het Rijk. Niet de Woke folks, en ook niet de braindead "Don't
tread on me". Niet de Greta Tunberg types zeker. Ik denk dat dit een waarschuwing is voor hen die nog iets te behouden hebben:
Mediterrane landen, het Midden-Oosten, Latijns-Amerika en een groot deel van
het Aziatische continent.
Tenslotte wil ik nog één punt naar voren brengen. We begrijpen
maar al te goed dat het oplossen van veel dringende problemen waarmee de wereld
wordt geconfronteerd, onmogelijk zou zijn zonder nauwe internationale
samenwerking. We moeten echter realistisch zijn: de meeste mooie slogans over
mondiale oplossingen voor mondiale problemen die we sinds het eind van de 20eth eeuw
horen, zullen nooit werkelijkheid worden. Om tot een mondiale oplossing te
komen, moeten staten en volkeren hun soevereine rechten overdragen aan
supranationale structuren in een mate die slechts weinigen, zo niet niemand,
zouden accepteren. Dit is in de eerste plaats te wijten aan het feit dat je
voor de resultaten van een dergelijk beleid verantwoording moet afleggen, niet
aan een of ander mondiaal publiek, maar aan je burgers en kiezers.
Dit betekent echter niet dat het onmogelijk is enige
terughoudendheid te betrachten om oplossingen voor mondiale uitdagingen tot
stand te brengen. Een mondiale uitdaging is immers een uitdaging voor ons
allemaal samen, en voor ieder van ons in het bijzonder. Als iedereen een manier
zou zien om voordeel te halen uit samenwerking bij het overwinnen van deze
uitdagingen, zou dat ons zeker beter in staat stellen om samen te werken.
Een van de manieren om deze inspanningen te bevorderen zou
bijvoorbeeld kunnen zijn om op VN-niveau een lijst op te stellen van
uitdagingen en bedreigingen waarmee specifieke landen worden geconfronteerd,
met details over de wijze waarop zij andere landen zouden kunnen beïnvloeden.
Bij deze inspanning zouden deskundigen uit verschillende landen en academische
disciplines kunnen worden betrokken, onder wie u, mijn collega's. Wij geloven
dat de ontwikkeling van een dergelijke routekaart vele landen zou kunnen
inspireren om mondiale vraagstukken in een nieuw licht te zien en te begrijpen
hoe samenwerking voor hen voordelig zou kunnen zijn.
Ik heb reeds gewezen op de uitdagingen waarmee de internationale
instellingen worden geconfronteerd. Helaas is dit een evident feit: het komt er
nu op aan een aantal van die instellingen te hervormen of te sluiten. De Verenigde
Naties behouden echter als centrale internationale instelling hun blijvende waarde, althans
voorlopig. Ik geloof dat het in onze turbulente wereld de VN zijn die een
vleugje redelijk conservatisme in de internationale betrekkingen brengen, iets
wat zo belangrijk is om de situatie te normaliseren.
De leiders van het Westen hebben reeds vele tientallen jaren
getracht de VN te ondermijnen en in diskrediet te brengen. Waarom?
Simpel: ze hebben er geen superieure status, en de P5 kan overal een
veto over uitspreken. Vandaar al het
gepraat van verschillende presidenten van de VS over een nieuwe "op regels
gebaseerde internationale orde" of een "alliantie van
democratieën". Dat is gewoon onzin
met als enig doel de VN te ondermijnen vanwege Rusland en China. De leiders van het Westen willen een totaal
monopolie op de macht, en als ze dat niet kunnen krijgen, negeren ze gewoon de
regels die ze zelf na WO II zijn overeengekomen.
Velen verwijten de VN dat zij er niet in slagen zich aan te passen
aan een snel veranderende wereld. Ten dele is dit waar, maar het zijn niet de
VN, maar in de eerste plaats hun leden die hieraan schuld hebben. Bovendien
bevordert dit internationale orgaan niet alleen de internationale normen, maar
ook de regelgevingsgeest, die gebaseerd is op de beginselen van gelijkheid en
maximale inachtneming van ieders mening. Het is onze opdracht dit erfgoed te
bewaren en tegelijkertijd de organisatie te hervormen. Daarbij moeten we er
echter voor waken dat we het kind niet met het badwater weggooien, zoals het
spreekwoord zegt.
Er is nog veel meer aan de hand : het Westen heeft bijvoorbeeld de
totale controle overgenomen van organisaties zoals de Organisatie voor het
Verbod van Chemische Wapens, het ICC of zelfs het IOC. De lijst van dergelijke totaal gecontroleerde
internationale organisaties is zeer zeer lang.
Zij hebben ook de leiding over Amnesty, het WWF, het ICRC enz. Als iemand die zowel bij de VN als (heel
kort) bij het ICRC heeft gewerkt, kan ik dit persoonlijk bevestigen. Poetin is te diplomatiek om dit te zeggen,
maar geloof me, de Russen zijn zich hier absoluut van bewust, en om goede
redenen.
Het is niet de eerste keer dat ik van een hoog podium gebruik
maak om deze oproep tot collectieve actie te doen, ten einde het hoofd te
bieden aan de problemen die zich blijven opstapelen en steeds nijpender worden.
Het is dankzij u, vrienden en collega's, dat de Valdai Club zich ontwikkelt tot
een forum van hoog niveau of zich reeds heeft gevestigd. Daarom wend ik mij tot
dit platform om nogmaals te bevestigen dat wij bereid zijn samen te werken aan
de aanpak van de meest urgente problemen waarmee de wereld vandaag wordt
geconfronteerd.
Vrienden,
De veranderingen die hier voor mij, en ook door ondergetekende,
zijn genoemd, zijn relevant voor alle landen en volkeren. Rusland is natuurlijk
geen uitzondering. Net als iedereen zijn wij op zoek naar antwoorden op de
meest urgente uitdagingen van onze tijd.
Natuurlijk heeft niemand kant-en-klare recepten. Toch durf ik te
beweren dat ons land een voordeel heeft. Laat me uitleggen wat dit voordeel is.
Het heeft te maken met onze historische ervaring. Het is u misschien opgevallen
dat ik daar in de loop van mijn opmerkingen herhaaldelijk naar heb verwezen.
Helaas hebben we veel trieste herinneringen moeten ophalen, maar onze
samenleving heeft in ieder geval wat men nu kudde-immuniteit noemt ontwikkeld
voor extremisme dat de weg vrijmaakt voor omwentelingen en sociaal-economische
cataclysmen. De mensen hechten echt waarde aan stabiliteit en de mogelijkheid
om een normaal leven te leiden en welvaart te vinden in het vertrouwen dat de
onverantwoordelijke aspiraties van weer een groep revolutionairen hun plannen
en aspiraties niet in de war zullen sturen. Velen hebben levendige
herinneringen aan wat er 30 jaar geleden is gebeurd en aan alle pijn die het
heeft gekost om uit de greppel te klimmen waar ons land en onze samenleving
zich bevonden na het uiteenvallen van de USSR.
"Onze samenleving heeft wat men nu
kudde-immuniteit noemt ontwikkeld voor extremisme dat de weg vrijmaakt voor
omwentelingen en sociaal-economische cataclysmen". Dat is absoluut waar, dankzij 3
verschrikkelijke revoluties, verschillende bloedbaden (waaronder die in 1993 en
Tsjetsjenië), de totale zelfvernietiging van het post-Maidan Oekraïne en nu de
collectieve zelfmoord van het Westen, iets waarover elke dag wordt bericht in
de Russische media, staats-, bedrijfs- en sociale media. Daarom is het zo dwaas te praten over een
staatsgreep tegen Poetin: niet alleen heeft hij de volledige controle over alle
"machtsministeries" en de steun van een meerderheid van de Russen,
maar zodra er in Rusland een poging wordt ondernomen tot een "Maidan"
(zoals het Westen onlangs in Wit-Rusland heeft geprobeerd), zal er spontaan een
oneindig veel grotere anti-Maidan plaatsvinden.
Onze conservatieve opvattingen zijn een optimistisch
conservatisme, en dat is waar het om gaat. Wij geloven dat een stabiele,
positieve ontwikkeling mogelijk is. Alles hangt in de eerste plaats af van onze
eigen inspanningen. Natuurlijk zijn wij bereid om met onze partners samen te
werken aan gemeenschappelijke nobele doelen.
Ik wil alle deelnemers nogmaals bedanken voor hun aandacht.
Zoals de traditie het wil, zal ik met plezier uw vragen beantwoorden of althans
trachten te beantwoorden.
Dank u voor uw geduld.
Conclusie: dit was veruit de belangrijkste toespraak die Poetin
ooit heeft gehouden en het is een directe, openlijke uitdaging aan het
Westen. Wij allen, mensen, gaan nu
werkelijk een zeer gevaarlijke periode in.
Toen Poetin aan de macht kwam, begreep hij heel goed hoe zwak Rusland
was. Dus deed hij wat leek op twee
decennia van voortdurende Russische concessies, een terugtrekken op alle
fronten, en dat maakte veel mensen erg gefrustreerd en boos op hem. Maar nu, in 2021, zien we dat hij tijd (en
ruimte!) heeft ingeruimd om Rusland fundamenteel te veranderen van een
geplunderd, vernederd en in feite stervend land in een macht die eindelijk een
directe uitdaging kan vormen voor het geconsolideerde Westen: het dode
Anglo-Zionistische Rijk, de stervende Anglosfeer en een Europa dat volledig
krankzinnig is geworden. En er is werkelijk niet veel wat zijn
vijanden in het Westen kunnen doen, behalve een suïcidale
oorlog beginnen die ze niet kunnen winnen.
Na twee decennia
van zeer zorgvuldige voorbereidingen kijkt Rusland nu rechtstreeks naar het
Westen, zonder enige vrees en met een vastberaden voornemen om niet toe te
staan dat het Westen Rusland meesleurt in zijn eigen suïcidale richting.
Andrei
